Εάν μη έλπηται ανέλπιστον, ουκ εξευρήσει.
Ηράκλειτος
Συζητώντας εχθές με μια κάλή φύλη τής σελίδας, αναφέρθηκα στον Τζάνγκο Ράινχαρντ, τον μεγάλο τσιγγάνο κιθαρίστα, ο οποίος θεωρείται ιδρυτής τής ευρωπαϊκής τζαζ μουσικής. Η φίλη μου αποκρίθηκε, ότι δεν έτυχε να γνωρίζει την μουσική τού Τζάνγκο.
Με στόχο να δραπετεύσουμε λίγο από το κλίμα τής προηγούμενης ανάρτησης, αλλά και σαν προσπάθεια γνωριμίας τής μουσικής κληρονομιάς τού Τζάνγκο για όσους έτυχε να μην τον έχουν συλλέξει στα ακούσματά τους, αναρτώ στην συνέχεια δυο από τα κομμάτια, που αποτελούν και δικές του συνθέσεις. Ο τελικός σκοπός όμως τής προβολής τού μεγάλου αυτού ταλαντούχου δημιουργού πάει πιο μακρυά και πιο βαθιά. Θεωρώ, ότι η καλλιτεχνική δημιουργία τού Τζανγκο Ράινχαρντ αποτελεί ένα απτό, ελπιδοφόρο και πολύ χρήσιμο παράδειγμα, ότι μπορούμε πάρα πολλά, ακόμη και αυτά που εκ πρώτης όψεως φαίνονται ανέφικτα.
Ο Τζάνγκο γεννήθηκε το 1910 μέσα σε ένα τσιγγάνικο βαγόνι κοντά στο Παρίσι. Ο πατέρας του σε παιδική ηλικία τού έδωσε μια κιθάρα και τού είπε: "Παιδί μου δεν έχω να σού δώσω κάτι άλλο, με αυτό θα πρέπει να επιβιώσεις".
Όταν ήταν ο Τζάνγκο δεκαοκτώ ετών πήρε φωτιά το βαγόνι που βρισκόταν μέσα και κάηκε το αριστερό πόδι και το χέρι του, με αποτέλεσμα να παραλύσουν τα τρία μικρότερα δάκτυλα τής παλάμης. Ο Τζάνγκο Ράινχαρντ όμως επέτυχε να μετατρέψει το μειονέκτημά του σε πλεονέκτημα. Με τα υπόλοιπα δάκτυλα τού χεριού, που μπορούσε να κινεί, έφθασε να γίνει ένας από τούς μεγαλύτερους βιρτουόζους στην κιθάρα, εξελίσσοντας ένα μοναδικό τρόπο, έντονα προσωπικό, στο παίξιμο τού οργάνου.
Η κληρονομιά που μας άφησε ο Τζάνγκο, δεν περιορίζεται μόνο στην θεσπέσια μουσική του, η οποία δημιούργησε σχολή, που μέχρι σήμερα αναπτύσσεται ζωντανά. Αυτή συμπεριλαμβάνει επίσης την τεράστιας σημασίας παρακαταθήκη, ότι εφόσον θέλουμε πραγματικά και προσπαθήσουμε γι αυτό, μπορούμε κάτω από προϋποθέσεις να πραγματοποιήσουμε το ανέφικτο.
Σε εποχές, όπως η τρέχουσα, που οι εξουσιαστές επιχειρούν να μάς επιβάλλουν μια διάθεση βαθιάς αμηχανίας, ώστε να οδηγηθούμε στην πλήρη υποταγή, η μουσική τού Τζάνγκο δεν αποτελεί μόνο τρυφερή τέρψη, αλλά και ηρωικό παιάνα, ως προς τις πραγματικές μας δυνατότητες, ως προς το δυναμικό, το οποίον μας δώρησε η φύση, εξοπλίζοντάς μας για την Μεγάλη Πορεία προς το ανέφικτο.
Μαζί με τον Τζάνγκο, σχεδόν πάντοτε, ακούγεται στην μουσική του και ο ογκόλιθος τού βιολιού Στεφάν Γκραπελί. Με τον Τζάνγκο συναντήθηκαν στο πεντάγραμμο κυρίως μορφές απερίγραπτου αισθητικού μειλίχιου κάλους, όπως ο σαξοφωνίστας Κόλεμαν Χώκινς.
Ο Τζάνγκο επιρρέασε χιλιάδους μουσικούς - όχι μόνο κιθαρίστες - όλων των γενεών που ακολούθησαν.
Είμαι όμως βαθύτατα πεπεισμένος, ότι η ανθρώπινη παρακαταθήκη του μπορεί να εμπνεύσει και όλους όσους ετοιμάζονται να παίξουν σόλο σκουπόξυλο εν μέσω συμφωνικών ορχηστρώσεων στις επάλξεις που μας προσμένουν.
Και οι Έλληνες επίγονοι αποδεικνύουν, ότι όπου υπάρχει γερή πολιτισμική βάση, εκεί μπορούν να αλέθονται όλα (αφήνοντας τούς μαλιάδες να ψάχνονται στα Λονδίνα):
Ηράκλειτος
Συζητώντας εχθές με μια κάλή φύλη τής σελίδας, αναφέρθηκα στον Τζάνγκο Ράινχαρντ, τον μεγάλο τσιγγάνο κιθαρίστα, ο οποίος θεωρείται ιδρυτής τής ευρωπαϊκής τζαζ μουσικής. Η φίλη μου αποκρίθηκε, ότι δεν έτυχε να γνωρίζει την μουσική τού Τζάνγκο.
Με στόχο να δραπετεύσουμε λίγο από το κλίμα τής προηγούμενης ανάρτησης, αλλά και σαν προσπάθεια γνωριμίας τής μουσικής κληρονομιάς τού Τζάνγκο για όσους έτυχε να μην τον έχουν συλλέξει στα ακούσματά τους, αναρτώ στην συνέχεια δυο από τα κομμάτια, που αποτελούν και δικές του συνθέσεις. Ο τελικός σκοπός όμως τής προβολής τού μεγάλου αυτού ταλαντούχου δημιουργού πάει πιο μακρυά και πιο βαθιά. Θεωρώ, ότι η καλλιτεχνική δημιουργία τού Τζανγκο Ράινχαρντ αποτελεί ένα απτό, ελπιδοφόρο και πολύ χρήσιμο παράδειγμα, ότι μπορούμε πάρα πολλά, ακόμη και αυτά που εκ πρώτης όψεως φαίνονται ανέφικτα.
Ο Τζάνγκο γεννήθηκε το 1910 μέσα σε ένα τσιγγάνικο βαγόνι κοντά στο Παρίσι. Ο πατέρας του σε παιδική ηλικία τού έδωσε μια κιθάρα και τού είπε: "Παιδί μου δεν έχω να σού δώσω κάτι άλλο, με αυτό θα πρέπει να επιβιώσεις".
Όταν ήταν ο Τζάνγκο δεκαοκτώ ετών πήρε φωτιά το βαγόνι που βρισκόταν μέσα και κάηκε το αριστερό πόδι και το χέρι του, με αποτέλεσμα να παραλύσουν τα τρία μικρότερα δάκτυλα τής παλάμης. Ο Τζάνγκο Ράινχαρντ όμως επέτυχε να μετατρέψει το μειονέκτημά του σε πλεονέκτημα. Με τα υπόλοιπα δάκτυλα τού χεριού, που μπορούσε να κινεί, έφθασε να γίνει ένας από τούς μεγαλύτερους βιρτουόζους στην κιθάρα, εξελίσσοντας ένα μοναδικό τρόπο, έντονα προσωπικό, στο παίξιμο τού οργάνου.
Η κληρονομιά που μας άφησε ο Τζάνγκο, δεν περιορίζεται μόνο στην θεσπέσια μουσική του, η οποία δημιούργησε σχολή, που μέχρι σήμερα αναπτύσσεται ζωντανά. Αυτή συμπεριλαμβάνει επίσης την τεράστιας σημασίας παρακαταθήκη, ότι εφόσον θέλουμε πραγματικά και προσπαθήσουμε γι αυτό, μπορούμε κάτω από προϋποθέσεις να πραγματοποιήσουμε το ανέφικτο.
Σε εποχές, όπως η τρέχουσα, που οι εξουσιαστές επιχειρούν να μάς επιβάλλουν μια διάθεση βαθιάς αμηχανίας, ώστε να οδηγηθούμε στην πλήρη υποταγή, η μουσική τού Τζάνγκο δεν αποτελεί μόνο τρυφερή τέρψη, αλλά και ηρωικό παιάνα, ως προς τις πραγματικές μας δυνατότητες, ως προς το δυναμικό, το οποίον μας δώρησε η φύση, εξοπλίζοντάς μας για την Μεγάλη Πορεία προς το ανέφικτο.
Μαζί με τον Τζάνγκο, σχεδόν πάντοτε, ακούγεται στην μουσική του και ο ογκόλιθος τού βιολιού Στεφάν Γκραπελί. Με τον Τζάνγκο συναντήθηκαν στο πεντάγραμμο κυρίως μορφές απερίγραπτου αισθητικού μειλίχιου κάλους, όπως ο σαξοφωνίστας Κόλεμαν Χώκινς.
Ο Τζάνγκο επιρρέασε χιλιάδους μουσικούς - όχι μόνο κιθαρίστες - όλων των γενεών που ακολούθησαν.
Είμαι όμως βαθύτατα πεπεισμένος, ότι η ανθρώπινη παρακαταθήκη του μπορεί να εμπνεύσει και όλους όσους ετοιμάζονται να παίξουν σόλο σκουπόξυλο εν μέσω συμφωνικών ορχηστρώσεων στις επάλξεις που μας προσμένουν.
Και οι Έλληνες επίγονοι αποδεικνύουν, ότι όπου υπάρχει γερή πολιτισμική βάση, εκεί μπορούν να αλέθονται όλα (αφήνοντας τούς μαλιάδες να ψάχνονται στα Λονδίνα):
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου