01 Ιανουαρίου, 2013

ΕΚΤΙΜΗΣΕΙΣ ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΚΑΙ ΤΟ ΝΕΟΝ ΕΤΟΣ



1. ΑΙΣΙΟΝ ΚΑΙ ΕΥΤΥΧΕΣ

Ένα έτος παρήλθε εχθές, ενώ σήμερα καλοδεχθήκαμε το νέον έτος.
Οι επισκέπτες και οι επισκέπτριες αυτής τής σελίδας γνωρίζουν την ιδαίτερη αξία, την οποία αποδίδω στον αριθμό 13, η οποία σφραγίζει κατά την ονομαστική αρίθμιση το νέον έτος. Ο αριθμός 521, εβρισκόμενος κάτωθεν τού εμβλήματος τού παρόντος ιστολογίου, ενεργοποιείται σκοπίμως παρ' εμού στην οθόνη σας, όταν εισέρχεσθαι σε αυτόν τον τον ιστοχώρο. Θεωρώ, ότι αυτός ο αριθμός διαθέτει ισχυρή συμβολική δύναμη, ως αποτελών την δεκάτη τρίτη δύναμη τού Χρυσού Αριθμού Φ και τον αντιπαραθέτω σκοπίμως στον αριθμό 322, τον οποίον έχει αναρτήσει στο έμβλημά της η συμμορία "Κρανίον και Οστά" ("Scull and Bones") στο κάτω μέρος. Ο αριθμός 322, ως ανέλυσα στο παρελθόν, αποτελεί την δωδεκάτη δύναμη τού Χρυσού Αριθμού.
Βάσει τής Πυθαγορείου Θεωρείας πάσα εν κοσμική αρμονία αναπτύξη συντελείται εις δεκατρία βήματα, οι αποστάσεις των οποίων εκ τού σημείου εκκινήσεως διέπονται δια των δυνάμεων (πρώτης μέχρι δεκάτης τρίτης) τού Χρυσού Αριθμού. Στο δωδέκατο βήμα ολοκληρώνεται μια εν εξελιξει διαδικασία, ώστε δια τού δεκάτου τρίτου βήματος εισερχόμεθα στην επόμενη. Κατά συνέπεια, ο αριθμός 12 υποδηλώνει ολοκλήρωση, ενώ ο 13 μετάβαση στο επόμενο στάδιο.
Αυτή η διαδικασία, ως προς το ανθρώπινο - και κατ' επέκταση ως προς το κοσμικό πεπρωμένο - ως ανεφέρθην στις αναρτήσεις "ΝΑΥΑΓΟΣ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ" δεν έχει στατικό χαρακτήρα, αλλά είναι αναφανδόν δυναμική διαδικασία. Ακριβώς επειδή "ο χρόνος δεν είναι δεδομένος" και όπως πολύ εύστοχα αναλύει ο Ilja Prigogine, ιδιαίτερα στα λεγόμενα "σημεία διακυμάνσεως" η παρέμβαση τού υποκειμένου υπέχει καταλυτικού χαρακτήρος για την πορεία που θα ακολουθήσουν οι εξελίξεις. Υπό αυτήν την έννοια η παρέμβαση τού υποκειμένου είναι αυτή, η οποία θα καθορίσει, κατά πόσο η ολοκλήρωση τού 12ου βήματος θα έχει ταυτοχρόνως και χαρακτήρα τελειώσεως.
Υπό τον όρο "τελείωση" εννοώ, το κατά πόσον οι προκλήσεις του υπό ολοκήρωση κύκλου  φθάνουν κατά την διαδικασία τού δωδεκάτου βήματος εις αίσιον πέρας.
Εάν δεχθούμε μια ανάλογο διαδικασία, τότε αναγνωρίζουμε στο κοινό πεπρωμένο την λειτουργία μιας εντελέχειας, διευρύνοντας τον ατομικό χαρακτήρα αυτής τής έννοιας και στις σφαίρες, οι οποίες
ξεπερνούν τα ατομικά όρια, προσδίδοντάς της κοινωνικό περιεχόμενο, επεκτεινοντάς τη στις σφαίρες που εκφράζεται και λειτουργεί η υπόσταση τής όποιας κοινωνικότητος, ξεκινώντας από τα πλαίσια τής απλής κοινότητος και φθάνοντας μέχρι τα όρια τού πανανθρώπινου δράματος.
Υπό αυτήν την έννοια, το ενεργούν υποκείμενο καλείται να καταβάλει έργο, τόσο προς διεκπεραίωση των προσωπικών του προκλήσεων, όσο και προκλήσεων γενικότερου κοινωνικού εύρους, στις οποίες αυτό αμέσως και εμμέσως ενέχεται. Η προσποίηση από πλευράς ατόμων, ότι δήθεν δεν τούς αφορούν τα κοινωνικά δεδομένα, συνιστά την στάση των κατά τον ελληνόγλωσσο χαρακτηρισμό τής κασσικής περιόδου "ιδιώτου", ή κοινώς ηλιθίου, ασχέτως εάν αυτή η ιδιότητα χαρακτηρίζει στην σύγχρονο εποχή ταυτοχρόνως από "γιάπηδες" μέχρι συνοικιακούς μαζανθρώπους. Η πρόκληση συνδημιουργίας στην οποία υπόκειται το υποκείμενο, η επιτυχής τουτέστιν εκπλήρωση τής με αυτό συνυφασμένης ενδελέχειας, έχει προσωπικό, κοινωνικό, αλλά και πανανθρώπινο - πλανητικό χαρακτήρα. Δεδομένου όμως, ότι ο άνθρωπος είναι φορεύς συνειδήσεως, τουτέστι συνιστά συνειδησιακό πυρήνα, προσαρτημένο λειτουργικά και οργανικά στον σύνολο τής κοσμικής συνειδήσεως, η οποία έχει καθολικό χαρακτήρα και διαπερνά τα όρια των επί μέρους συμπάντων, η ανθρώπινη εντελέχεια ως δημιουργός πρόκληση, έχει εν τέλει κοσμικό χαρακτήρα.
Οι αντιλήψεις, οι οποίες περιορίζουν τα όρια τής ανθρωπίνου οντότητος, στα όρια ενεργούμενης "κούκλας" από κάποιες ανώτερες δυνάμεις, δεν ανταποκρίνονται στα εν τέλει, τουτέστιν στα δεδομένα εντελέχειας, τού ανθρώπου. Όσοι τόλμησαν να αρμενίσουν στο προσδοκούμενο αναπάντεχο με βάση τής περί Θεώσεως Διδασκαλίες των Ελλήνων Μυστικών, ή με βάση την Θεωρία Περί Μεγάλης Αμάξης των Μυστών τού Θιβέτ (Maha Yana), έχουν εμπειρία τού αφελούς χαρακτήρα αναλόγων περιοριστικών θεωρήσεων ασχέτως περιτυλίγματος.
Βεβαίως στην ζωή δεν υπάρχει κατά κανόνα αποκλειστικά το μαύρο και το άσπρο. Δεν υπάρχει αποκλειστικά η τελείωση - δηλαδή η πλήρης αποπερώτωση τής ενδελέχειας ή πλήρης αποτυχία στην διεκπεραίωσή της. Αναμφιβόλως υπάρχουν μοιραίες επιλογές για τον άνθρωπο, οι οποίες μπορούν να το ρίξουν μέχρι τα κατώτατα έγκατα τού πεπρωμένου. Στην προκειμένη περίπτωση δεν πρόκειται όμως περί αβύσσου χωρίς πάτο, η πτώση στην οποία εξεσφενδονίζει την ανθρώπινο οντότητα στα συνεργεία διαλύσεώς της σε αυτά εξ όσων αυτή συνετέθει. Ο πυρήνας συνειδήσεως, ως Θείος Σπινθήρ, παραμένει άφθαρτος, έως και εάν αυτός μεταφερθεί στα όρια τής πλέον βαναύσου αλλοτριώσεως. Το βαρέλι τής πτώσεως έχει πάτο. Και για όσους πατώσουν, υπάρχουν μόνο δύο δυνατότητες, εφ' όσον δεν υφίσταται κάτωθεν τού πάτου περιοχή: Ή περιφορά στον πάτο ή άνοδος.
Ο χαρακτηρισμός τής ανθρωπίνου οντότητος ως τεταμένου νήματος μεταξύ κτήνους και υπερανθρώπου, δηλαδή ματαξύ μαζανθρώπου και μεταανθρώπου, χαρακτηρίζει αυτήν την διακασία. Ουσιαστική της διαχρονική ιδιότης δεν είναι η φιαναλιστική ή μή αποπεράτωση, αλλά η ένταση. Η ελκτική δύναμη, την οποία εξασκεί το πέρας επί τού υποκειμένου, το οποίο καλείται, όχι απλώς να βρεί, αλλά να οικοδομήσει την διέξοδο μέσα στις στροφές του λαβυρίνθου.
Η πρόσκρουση στα τειχώματα δεν συνεπάγεται αέναη ματαιότητα. Ούτε η ανάλωση των ονύχων μας στην προσπάθεια να σκάψουμε στον γρανίτη, ακόμη και αυτή η ανάλωση των δακτύλων μας, δεν έχει μοιραίο χαρακτήρα. Αυτά συνιστούν την αναγκαία πορεία ξεπεράσματος τής περιορισμένης οπτικής μας, μέχρι να φτάσουμε στην επίγνωση τής αναγκαιότητος επινοήσεως τού ηλεκτρικού δράπανου.
Μια επιτυχής πορεία προϋποθέτει να σηματοδοτούμε τα εκάστοτε βήματά μας, τουτέστιν να επιχειρούμε μονίμως προσεκτικότατη μελέτη τού παρελθόντος, ώστε η κοπιώδης πορεία μας να μην μας φέρνει εκεί που βρισκόμαστε προηγουμένως, πλην τής περιπτώσεως, όταν έχουμε ακολουθήσει ήδη ανάδρομο πορεία.
Η περίπτωση να πέσει ο γρανίτης και να μας πλακώσει οντολογικά αποκλείεται. Αυτός είναι πολύ σταθερός, ώστε ακόμη και η χρήση εκρηκτικών να επενεργεί μόνο άνοιγμα νέων διόδων. Δεν υπάρχουν παράδεισοι και κολάσεις. Αυτά αποτελούν σοφιστείες των θρησκειών, με στόχο να μάς εκφοβίσουν, να μάς καταστήσουν εξουσιάσιμους και προσαρμοστικούς, να μάς αδρανοποιήσουν και να μάς αποπροσανατολίσουν. Υπάρχει μόνο δουλειά και σκάψιμο στο πεπρωμένο. Κάθε αποτυχία συνεπάγεται μόνο άσκοπη δαπάνη προσπάθειας, περισσότερο κόπο και βάσανα, τα οποία θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί. Η άσκποπη και κοπιώδης περιφορά γύρω από το ίδιο σημείο σαφώς υφίσταται. ΤΕΛΙΚΩΣ ΟΜΩΣ ΜΟΝΟΝ ΩΣ ΕΠΙΠΟΝΟΣ ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΠΡΟΣ ΑΠΟΦΥΓΗ ΤΟΥ ΑΣΚΟΠΟΥ ΚΑΙ ΣΥΝΕΤΙΣΜΟ ΠΡΟΣ ΑΥΤΟ, ΤΟ ΟΠΟΙΟΝ ΕΠΙΤΑΣΣΕΙ Η ΕΝΤΕΛΕΧΕΙΑ. ΤΟΝ ΣΥΝΕΤΙΣΜΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΕΞΟΔΟ, ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΠΡΟΣ ΤΟ ΦΩΣ.

Ας μην δημιουργεί αμφιβολίες, ότι οι Άγιοι μπήκαν μέσα στις θρησκείες και εργάστηκαν στα πλαίσιά τους. Εκεί εβρίσκετο κατά την διάρκεια τής ιστορίας μεγάλος αριθμός ανθρώπων που διακατέχοντο από διάθεση πνευματικής αναζητήσεως. Η παρέμβαση σε αυτά τα πλαίσια ήταν αυτονόητη. Ας μην ξεχνάμε την Πλατωνική παραβολή τού "Σπηλαίου". Όσοι επιτυγχάνουν να εξέλθουν αυτού, επανέρχονται σε αυτό για να βοηθήσουν αυτούς που παραμένουν εγκλωβισμένοι. ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΤΟΜΙΚΗ ΣΩΤΗΡΕΙΑ. Κάθε καρδιά που αγαπά, συμπάσχει με κάθε ευαίσθητη ύπαρξη που υποφέρει και αδυνατεί να βιώσει πλήρη απελευθέρωση πριν την "αποκατάσταση των πάντων", ως δίδαξε ο Ωριγένης.
Επάνω στον πόνο μπορούμε να κυριαρχήσουμε. Δεν μπορούμε όμως να τον καταργήσουμε, πριν εξαλείψουμε τα αίτιά του. Και προς αυτό χρειάζεται διαρκής αποφασιστικότητα και αγώνας. Δεν είναι διόλου τυχαίο, ότι οι θρησκείες συνιστούν μια διαχρονική διελκυνστίνδα μεταξύ Αγίων και "ταγών". Ενώ οι κάθε λογής "ταγοί" διαδίδουν θεωρίες περί "σωτηρείας τής ψυχής", οι Άγιοι πραγματώνουν τον Φωτισμό. Σκοπίμως αυτοί εξοντώνονται και στην συνέχεια αποσιωπούνται από τις αγέλες των "ταγών". Όμως το Πνεύμα δεν εγκλωβίζεται. Μονίμως βρίσκει διόδους να εκχύεται στις κοινωνίες με το δράπανο τής αρετής και τα εκρηκτικά τής αυτοθυσίας. Κάλλιστες φυσιογνωμίες, οι οποίες έστω κι αν δεν αποπερατώνουν την έσχατη επιταγή τής εντελέχειας ανοίγματος τελικών διεξόδων, σηματοδοτούν με την αυτοθυσία και την προσφορά τους τούς δρόμους στον λαβύρινθο. Λιθοξοούν τα σύμβολα τής σωτηρίας, ώστε αυτά να αποβούν δράπανα στα χέρια τής πνευματικής αναζήτησης. Μιας αναζήτησης, η οποία δεν μπορεί να είναι εγκεφαλική και συγκεχυμένη, και να βρίσκεται έξωθεν των πλαιασίων των προσωπικών και κοινωνικών προκλήσεων.
Αραδιάζονται οι "νοικονυραίοι" και οι προσαρμοσμένοι στούς θαλάμους των ναών σε αναζήτηση τού νοσηρού στόχου τής ατομικής σωτηρείας. Θεωρούν ότι προσκυνούν το Θείον, ενώ είναι μόνον προσκυνημένοι. Δηλώνουν "ευσεβείς" οι μεγαλοκομματικοί προαγωγοί "μοντέλων", οι μεγαλοκομματικοί χαφιέδες, ιδιοκτήτες ξενοδοχείων στα οποία εκδίδονται αλλοδαπές γυναίκες επί χρήμασι, οι μαστρωποί των κοινωνιών ως μομολα τής τρόϊκας. Ματαιοπονούν. Βαυκαλίζονται να πιστεύουν, ότι θα τούς προσφέρουν αθανασία οι εγκλωβισμένες στα έγκατα της γης αιθερομορφές δια της αιμοποσίας και τού κανιβαλισμού. Οι νόμοι όμως τής ανταποδώσεως τού σύμπαντος είναι ιδαίτερα σκληροί, έστω και εάν μακροπρόθεσμα λειτουργούν υπέρ τής νουθεσίας. Ο πάτος έχει καρφιά. Και όσοι θεωρούν ότι διαθέτουν οπίσθια φακίρη, θα αναζητούν ματαίως την ώρα τής διδασκαλίας τσίγγινο σωβρακάκι. Πολλοί είναι αυτοί που τούς συγχωρούν, αρνούμενοι να αποδεχθούν τον ρόλο δικαστού των σκουλικιών. Θα τους συγχωρέσει όμως και ο Εαυτός τους, αποδεχόμενος την διαρκή προσκόληση στον πάτο;

Ο Άγιος Αντώνιος ορθά διακύρηξε την έρημο ως εσωτερική διαδικασία. Όσοι βιώνουν την ματαιότητα τού κόσμου, αυτονόητα αναζητούν την οδό τής εσωτερικής αναχωρήσεως. Όσοι επιτυγχάνουν να ξεπεράσουν το μάταιον κάλος και αισθανθούν την έλξη τού Νοητού Κάλους, ως ο Πλωτίνος διακηρύσσει, δεν το διαπραγματεύονται πλέον. Θεωρώ έγκλημα να στρατωνίζουν κάποιοι γονείς τα ανήλικα παιδιά τους μέσα σε μοναστήρια, με στόχο να την "σωτηρεία της ψυχής". Είναι σαν να κλείνει κάποιος ένα λαγό σε θερμοκήπιο, με στόχο να γίνει αυτός λιοντάρι. Εάν ήταν να συγκινείται το Θείο από το πολύ "Κύριε Ελέησον", οι πρώτοι που θα είχαν αγιάσει, θα ήσαν οι κατασκευαστές μαγνητοφώνων. Η διαδικασία τής μηχανικής επανάληψης "ιερών" φράσεων και κειμένων με στόχο την αυτόματη πνευματική άνοδο, βρίσκει την ακραία έκφρασή της στο Ισλάμ, τουτέστιν την πλέον επιτυχή μέθοδο τής ανθρωπίνου αποβλακώσεως.
Η λεγόμενη επανάλληψη τής "Ιεράς Ευχής" μπορεί να αποδώσει μόνον, όταν αυτή συντελείται μέσα στα πλαίσια μιας μάχιμου πνευματικής αγωνίας, όπου το κελί τού αγωνιστού αποτελεί μόνιμο πεδείο σύγκρουσης με το άρχοντα του κόσμου τούτου. ΜΙΑ ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ, Η ΟΠΟΙΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ ΑΦΗΡΗΜΕΝΗ, ΔΙΟΤΙ Ο ΕΝ ΛΟΓΩ ΚΥΡΙΟΣ ΔΙΑΘΕΤΕΙ ΟΝΟΜΑ, ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ, ΑΡΙΘΜΟ ΤΗΛΕΦΩΝΟΥ, ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΥΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗΣ ΑΛΛΟΤΡΙΩΣΕΩΣ, ΚΑΤΑΣΤΟΛΗΣ ΚΑΙ ΕΙΣΠΡΑΞΕΩΣ ΦΟΡΩΝ.
 Στην διαδικασία τής απεργάσεως διεξόδου δεν μπορούν να υπάρξουν διάμεσοι. Αυτήν πρέπει να την απεργαστούμε οι ίδιοι. Δεν χρειάζονται ιερείς και ναοί. Ο Μέγας Αρχιερεύς και ο Ναός βρίσκονται εντός τού ανθρώπου. Αναμφίβολα χρειαζόμαστε Πνευματικούς Οδηγούς. Αυτοί όμως δεν μπορούν να προσφέρουν συνταγές και δόγματα, διότι τέτοια τεχνάσματα δεν λειτουργούν. Μπορούν μόνο να μας υποδείξουν την αναγκαιότητα τής δικής μας, προσωπικής αναζητήσεως. Έξω από την αγέλη και την ψυχολογία τής γκρούπας, έξω από στερεότυπα. Υπενθυμίζοντας μας πάντοτε, ότι βρισκόμαστε μέσα στον λαβύρινθο. Ότι το ενδεχόμενο τής απώλειας τού προσανατολισμού είναι μεν δεδομένο, αλλά ότι τελικά δεν υπάρχει λόγος να το φοβόμαστε, εφ' όσον η πυξίδα τής αρετής μας οδηγεί.

Υπάρχει μια μανία τελείως διαφορετική από αυτή της διμεθυλτριπταμίνης, η οποία είναι αληθώς ισχυρή, ώστε να καθίσταται αδιαπραγματάτευτος και ονομάζεται "Νηφάλιος Μέθη". Αφορά το Απλό και το Αυτονόητο στην ουσιαστική του έκφανση, το Φως στο βάθος τού τούνελ. Η έτοιμότητα απέναντι στον θάνατο, η οποία διέκρινε τούς απλούς καλλιεργητές τής αμπέλου και τής ελιάς, οι οποίοι όρμηξαν με τις δικράνες εναντίον των καθαρμάτων των ες ες στην Κρήτη, οι οποίοι έπεφταν πάνοπλοι με τα αλεξίπτωτα, δεν ήταν μικρότερη από την αυτή που κυριαρχούσε στο χειραγωγημένο θυμικό αυτών των καθαρμάτων. Το μένος μπορεί να παρακινεί τα ορμέμφυτα. Αλλά και η διακυνδύνευση στα πλαίσια τής αναζήτησης και τής συνέπειας οδηγεί στο να εκλύονται αδρεναλίνες. Γι αυτόν τον λόγο η ρομφαία των Αγγέλων είναι δίστομος. Η μια κοπή νήματος καταβαραθρώνει, η άλλη απογειώνει. Δεν υπάρχει ουδέτερη επιλογή. ΜΟΝΙΜΩΣ ΚΑΛΟΥΜΕΘΑ ΝΑ ΕΠΙΛΕΞΟΥΜΕ ΜΕΤΑΞΥ ΤΟΥ ΑΠΟΚΡΥΦΙΣΤΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΜΥΣΤΟΥ. Ο ΠΡΩΤΟΣ ΔΙΑΘΕΤΕΙ ΤΗΝ ΕΥΚΟΛΗ ΚΑΙ ΓΡΗΓΟΡΗ ΕΠΙΚΛΗΣΗ. Ο ΔΕΥΤΕΡΟΣ ΜΑΣ ΚΑΛΕΙ ΣΤΗΝ ΑΚΑΝΘΩΔΗ ΟΔΟ ΤΟΥ ΑΣΚΗΤΙΚΟΥ ΕΠΙΤΕΥΓΜΑΤΟΣ.

Τελικά καλείται ο άνθρωπος να επιλέξει μεταξύ ακάνθων; Είναι ο ανθρώπινος βίος μια κοπιώδης δοκιμασία επιλογής ανάμεσα στα βάραθρα τής μασονίας και τις απόκρυμνες ανηφόρες των καλώς νοουμένων αγώνων;

ΟΧΙ. Ας χαλαρώσουμε. Άλλο η δύναμη και άλλο η ένταση. Η χαλάρωση απαιτεί δύναμη, όχι ένταση. Η αλλοτρίωση είναι αυτό που μάς καταπονεί. Ας αποδεχθούμε τον εαυτό μας και ας ψάξουμε το κέντρο μας. Στην ουσία λειτουργούμε με συναισθηματικές συνεπαγωγές, αναζητώντας εν τέλει με την κυριαρχία των ενστίκτων αυτό, που θεωρούμε ευχάριστο και αποφεύγοντας αυτό που θεωρούμε δυσάρεστο. Αναζητούμε την ασφάλεια υπό την μορφή τής εξασφάλισης. Μπροστά σε κάθε πραγματικό ή ιδεατό κίνδυνο ενεργοποιείται αυτομάτως το ένστικτο τής αυτοσυντηρήσεως. Αυτό όμως θέτει αυτομάτως εκτός δράσεως την λογική. Τα ένστικτα εδράζονται στο ερπετικό τμήμα τού εγκεφάλου. Μονίμως καταδικάζουμε κάποιους "ερπετοειδείς", τούς οποίους εφηύραν κάποιες συνωμοσιολογικές θεωρήσεις, ενώ τελικά καταδικάζουμε με τις επιλογές μας τούς εαυτούς μας να συρρικνωνόμαστε οι ίδιοι σε ερπετικές φυσιογνωμίες, εγκλωβισμένοι στα κατώτερα εγκεφαλικά κέντρα.
Επιζητούμε κοινωνική αναγνώριση, αναπαράγοντας στερεότυπα, έστω και εάν ενοίοτε επιχειρούμε να τα κρύψουμε πίσω από αντισυμβατικά φτιασίδια. Φοράμε μάσκες, τις οποίες απαιτεί η κοινωνία, για να είμαστε κοινωνικά αποδεκτοί. Υποδυόμαστε ένα στημένο εαυτό με μπόλικα δήθεν, τον οποίο εφηύρε ο ερπετικός σεναριγράφος τής "τετραπέρατης" διανοίας μας. Η τερατώδης αναγγελία τού κ. Πρωθυπουργού στο κατώφλι τής νέας χρονιάς ότι "έπεσαν οι μάσκες" τον καθιστά ως πανθομολογούμενο "κωλοτούμπα" τον πλέον θλιβερό μασκοφόρο αυτής τής χώρας. Πράγματι πρόκειται για τον "άνθρωπο τής χρονιάς". Τον πλέον θλιβερό άνθρωπο, τον πλέον αποτυχημένο αυτής τής χώρας. Πρόκειται για ένα άνθρωπο, ο οποίος υποδύεται τον Ζορρό, ενώ είναι η εντονότερα όλων ενεργούμενη μαριονέτα τού μάτριξ.
Η "ασφάλεια" που μάς προσφέρει η μάσκα είναι η πλέον ψευδής και καταπιεστική.

Προχθές με ρώτησε το παιδί μου:
- Πατέρα γιατί φοράς μάσκα;
- Φοβάμαι να σού δείξω το προσωπό μου, για να μην πάθεις σοκ, απάντησα.
- Όχι πατέρα, μού είπε. Το πρόσωπό σου το γνωρίζω. Δεν είσαι ούτε τέρας, ούτε κτήνος. Βγάλτο αυτό το κατασκεύασμα. Το μόνο που πετυχαίνεις, είναι να καροϊδεύεις τον εαυτό σου.
Τελικά σοκ έπαθα εγώ.

Εάν ακολουθήσουμε μια μέτρηση, θα διαπιστώσουμε, ότι η δέκατη τρίτη χρονιά τής παρούσης χιλιετίας δεν είναι το 2013, αλλά ήταν το 2012. Αυτή ήταν η ευτυχής χρονιά με την οποία εισήλθαμε σε ένα νέο, πράγματι σημαντικό στάδιο.
Δεν είναι διόλου τυχαίο, ότι οι κάθε λογής έμμισθοι καταστροφολόγοι έσπευσαν λίαν εγκαίρως να χρωματίσουν με τα πλέον μελανά χρώματα, στα πλαίσια όχι μόνο μαζικής υπνώσεως, αλλά σχεδόν μαζικής υστερίας, αυτό το έτος.
Θεωρώ, ότι η μεγάλη προσφορά αυτού τού έτους ήταν ότι έπεσαν πάρα πολλές μάσκες. Όχι αυτές, τις οποίες εννοεί ο κ. Πρωθυπουργός, ή οι όποιοι έμμισθοι επωασμένοι στα τζάκια τής πολιτικής. Αυτές οι μάσκες που έπεσαν, αφορούν σχεδόν όλα και όλους μέσα στο μάτριξ. Ευτυχώς πρώτα και κύρια εμάς τούς ιδιους


2. 2012: THE MASCARADE IS OVER 


Συνεχίζεται...                                                                                              













17 σχόλια:

Χριστίνα είπε...

"ο χρόνος δεν είναι δεδομένος"
Αγαπημένε μου Μποτίλια Χρόνια Καλά ,όσα και αν έρθουν, Χρόνια με Ψυχική ηρεμία.
Διαβάζοντας το κείμενο σου (όχι μόνο αυτό αλλά και γενικότερα όλα τα κείμενα) έχω την τάση να τα ‘’σπάω’’ για να τα αναλύω έτσι... και σήμερα …Αναφέρεις πως ο χρόνος δεν είναι δεδομένος. Μα τίποτα στην ζωή δεν είναι δεδομένο εκτός από τον θάνατο ο οποίος έρχεται την στιγμή που ο χρόνος κρίνει πως τελείωσε το μονοπάτι και πρέπει να μπούμε στην λεωφόρο.
Οφείλω να ομολογήσω και παραδέχομαι ότι δεν τα αντιλαμβάνομαι όλα όπως τα αναφέρεις πλην ελαχίστων τα οποία είτε δέχομαι απριόρι είτε με κάποιες διαφοροποιήσεις .Οπως ότι δεν υπάρχει απολυτότητα σε τίποτα που αφορά τον άνθρωπο, καθώς η απολυτότητα είναι έμμεσος και άμεσος περιορισμός της ίδιας της ανθρώπινης έννοιας και όποιος την έχει , σε όποιο βαθμό αν ισχύει, απλά μετακινεί το πάτο του βαρελιού στην επερχόμενη πτώση του, αποκλείοντας με τις περισσότερες πιθανότητες να ‘’κοιτάξει’’ προς τα πάνω.. Βέβαια η πιθανότητα του γύρω γύρω όλοι στο πάτο θεωρείται πιο πιθανή καθώς σε τέτοιες περιπτώσεις ο εγωισμός προίσταται με αποτέλεσμα να κάνει την ‘’γυροβολιά’’ πιο έντονη και μακροχρόνια.
Αναφέρεις πως : Η πρόσκρουση στα τειχώματα δεν συνεπάγεται αέναη ματαιότητα
Γιατί το λες Μποτίλια; Ο άνθρωπος που επιμένει να χτυπά τα τοιχώματα δεν συνεπάγεται εγωισμό και ανικανότητα να αποδεχθεί ότι η επιλογή του ήταν λανθασμένη και ως εκ τούτου να μετατρέψει το πόνο σε βίωμα και γνώση; Δεν είναι μια λανθασμένη έννοια της γνώσης υπο το πρίσμα του εγώ ; Κάθε όμοια επαναλαμβανόμενη πρόσκρουση σε τοίχωμα κατ εμέ αποδεικνύει την αδυναμία αποδοχής του λάθους και άρα της λανθασμένης επιλογής με γενικό αποτέλεσμα της εκμάθηση και μετάδοση λάθος μηνυμάτων….
Παρά το γεγονός λοιπόν ότι μέχρι που άρχισες την ανάλυση του ανθρώπου ψιλομπερδευόμουνα μετά άρχισα να τρέχω ….Μιλάς για μάσκες για κωλοτούμπες και για αλλαγές που αφορούν τον ίδιο τον άνθρωπο…Αρε μάρες Σα(χλα)μάρας θα έλεγα εγώ…Ανθρωπάρια που προσπαθούν να δείξουν ότι έχουν για να είναι καθώς το έχω και είμαι είναι συνυφασμένα στο μυαλό τους με την ύλη και την λανθασμένη εντύπωση ότι όλοι ανήκουμε στην αγέλη και στην μάζα. Υπάρχουν άνθρωποι που ζουν μονάχοι επιλεκτικά αυτομαστιγώνοντας τον εαυτό τους ώστε στην δεδομένη στιγμή που θα τους καλέσει το ένα για το όλων θα αναδιπλωθούν και θα δείξουν το φως. Η πλειοψηφία όμως είναι βασισμένη στην λογική του ξεγάνωτου ντενεκέ που πέφτει κάνοντας θόρυβο ενώ ο γεμάτος απλά τσαλακώνει μερικώς όμως δεν έχει ανάγκη γιατί ο θησαυρός βρίσκεται στο περιεχόμενο. Δυστυχώς η πόρνη δημοκρατία όπως την έχουν φτιάξει σήμερα απλά δεν είναι τίποτα παραπάνω από το όρος που κρατούσε δέσμιο τον Προμηθέα χρησιμοποιώντας την ελευθερία σαν τον αετό που του έτρωγε το συκώτι. Δεν πρόκειται ποτέ η Ελλάδα να σηκώσει κεφάλι όσο η τύχη των επιλογών βασίζεται στην επιλογή της πλειοψηφίας που επιτρέψει στα άνευ νου ανθρωπάρια να κινούν τα νήματα μιας μάζας υποτελών. Τελικά οι λίγοι κάνουν την διαφορά που δεν μιλούν ,δεν φωνάζουν ,δεν διατυμπανίζουν απλά επιλέγουν να στέκονται στην άκρη της σπηλιάς τους Πλάτωνα προσπαθώντας να βγάλουν τους όντας μέσα και να μην επιτρέψουν την είσοδο σε άλλους μιμητές….
Οι λίγοι που γίνονται γραφικοί, στην αρχή επικίνδυνοι στην πορεία και στόχος εξαφάνισης στο τέλος ανάγοντας τις σκέψεις τους σε επανάσταση….

Ανώνυμος είπε...

Ω, πόσες ανθρωποθυσίες, στην Ξάνθη αλλά κ στην Ινδία! Είδατε τι καλά μας μπήκε το 13?!!

Κ.Δ είπε...

Πολύ σημαντικό κείμενο αγαπητέ μου πελαγοφίαλε…

Θα προσπαθήσω να είμαι σύντομος και όσο πιο ουσιαστικός γίνεται, προσπαθώντας να υπογραμμίσω κάποια σημεία σου και να εκφράσω μερικές ακόμη συμπληρωματικές σκέψεις.



Την αποκάλυψη των πυθαγορείων περί των βημάτων συντελέσεως οιασδήποτε κοσμικής αρμονίας θα πρέπει να την εντάξουμε ως κανόνα μίας ευρύτερης γνωσιολογικής μετα-

τοπογραφίας που δεν απορρίπτει, δεν φιλτράρει και δεν καταστέλλει παράλληλες νοηματοδοσίες που εμπίπτουν στον αυτόν κανόνα. Μετατρέπουμε έτσι τον γραμμικό ιστορικό

χρόνο σε ένα πυκνό δίκτυο σχέσεων μεταξύ ποσοτήτων και ποιοτήτων που μπορεί να διαχωριστεί μόνο στο βαθμό της ικανότητας μας να αναγνωρίζουμε τα φρακταλικά patterns

αναδιπλώσεως. Ο αναστοχασμός αυτός ότι οι εγγενείς δομές παραμένουν συνήθως κατεξοχήν απροσδιόριστες, ή χειρότερα παρεξηγημένες από την μονογραμμική λογική καταγραφή,

υποβοηθά την στάση της σκέψης έναντι της πάλαι ποτέ παγιδευτικής εσχατολογικής και γραμμικής οπτικής και εντάσσει την έννοια της αρμονίας σε έναν πολύπτυχο Κόσμο όπου

η έννοια της τελειώσεως αποκτά αχωροχρονοσκοπικό χαρακτήρα, αν μου επιτρέπεται ο όρος, αφού όντως «ο δεδομένος μας χρόνος» καταλήγει να είναι ανάλογος της

πολυπρισματικής μας διείσδυσης.



Σκέψεις σαν και αυτές μεταμορφώνουν τα όποια οντολογικά θεμέλια και δίνουν στο μέρος της κοινής εντελέχειας που αναλογεί στο άτομο, μία εικόνα κατόπτευσης του

διασυσχετισμού του, με το υπόλοιπο πλέγμα της υπάρξεως. Δηλαδή μόνο και μόνο οι υπάρχοντες αναστοχασμοί εμού και εσού, πραγματώνουν την κοσμική εντελέχεια καθώς

πληρώνουν τη σχέση μεταξύ ημών και των γειτόνων μας (είτε ως επιστρεπτική πληροφορία, είτε ως … αντεπιστρεπτική, με τα ανάλογα scale, shift, flip, rotate φυσικά),

γεννώντας τα περιεχόμενα των συνειδήσεων.



Κατά συνέχεια των παραπάνω γίνεται σαφές πως η μετατόπιση του ιδιώτη γείτονα μπορεί να γίνει είτε δια της αλληλοσύνδεσης με αυτόν και άρα με έκλυση από μέρους σου

αντεπιστρεπτικής πληροφορίας (η κλασική ιστορική μέθοδος), είτε δια της απλής προσωπικής μετατοπίσεως στο αχωρόχρονο (αναστοχασμός), έχοντας την επίγνωση πως εκ του

εκκοινωνισμού σου κι έπειτα υπάρχουν άπειροι ομφάλιοι λώροι που σε δένουν με την Ανθρωπότητα και άρα με την παρέα σου παραδείγματος χάριν αλλά και με τους idiots

παραδίπλα. Ειδικά σε εποχές άπειρης διακειμενικότητας, όπως τούτη, όπου το κάθε επιχείρημα έχει βρει την ανταπάντηση του μέσα στο διακειμενικό πλέγμα, ακόμη και πριν

διατυπωθεί, είναι αδύνατη η πανοπτική θέαση (πάντα ήταν απλά πλέον το διαδίκτυο μας το έχει κάνει κάτι παραπάνω από εμφανές), καθότι είναι πλέον εμφανές το ουτοπικό

και χιμαιρικό της υποθέσεως να πιστεύει κανείς ότι η μερικότητα του μπορεί να χωρέσει την πολυσχιδή ολότητα.



Αυτό που προκύπτει είναι πως οι αλλαγές πάντα καλλιεργούνται μέσα σε συγκεκριμένο πολιτισμικό –παραδοσιακό- και πολιτικό χρόνο και χώρο. Η επαναθεμελίωση της οπτική

οφείλει υποχρεωτικά να επικεντρωθεί στην ανάδειξη της δημιουργικής ατομικής παρέκκλισης ως προς τον τόπο, τον χώρο, το βίωμα, την ιστορία, την παράδοση. Η πρόκληση

συνδημιουργίας έχει μεν πανανθρώπινο χαρακτήρα αλλά έχει πρωτίστως ανθρώπινο, πράγμα που μας καθιστά όλους μας σε μικρό ή μεγάλο βαθμό βλαμμένους ιδιώτες που παίζουν

δια της παρουσίας τους ρόλο «κοσμήσεως» και δια της απουσίας τους ρόλο «διακοσμήσεως».


Συνεχίζεται...

Κ.Δ είπε...

Είναι αυτό το νιτσεικό τεντωμένο νήμα στο οποίο αναφέρεσαι , η αναφερόμενη ως χορδή, σκουληκότρυπα, rabbit-hole, πιθανότητα αλλά και δυνητική πραγματικότητα, που θα

φτιάξει τη μουσική και θα δώσει στο κόσμο τη φανταστική, για το κατώτερο επίπεδο αναστοχασμού πάντα, αρμονία. Ας μη τα θέλουμε δλδ και όλα δικά μας. Και ο γρανίτης

μπορεί να πέσει και να σε τσακίσει οντολογικά όπως το μυρμήγκι διαλύεται κάτω από μία μπότα, και η ψυχή μπορεί να αποδομηθεί παντελώς (εξ’ ου και η απαγόρευση χρήσης

πυρηνικών από τους έτσι…) και υπάρχει Φως μέσα και στο πιο βαθύ Σκότος.



Ίσως υπό αυτό το πρίσμα έχοντας υπόψιν την τοποθέτηση περί του υποκειμενικού χρόνου, θα μπορούσε να νοήσει κανείς την ατομική σωτηρία απλά ως την άπειρη κατάφαση της

υπάρξεως, μέσω του βιωματικού singularity ενός κάποιου προσωπικού δρόμου προς το δέος. Εξ’ ου άλλωστε και ο λόγος για πρώτους και δεύτερους πνευματικούς θανάτους, που

στην πραγματικότητα δε είναι παρά πλανερά άλματα προς ένα ανώτερο επίπεδο νοητού κάλλους. Και λέγω πλανερά γιατί ο διαχωρισμός και οι διακρίσεις είναι εκ τον ουκ

άνευ, αλλά είναι και παντελώς σφαλερό να σπας κάτι συνεχές και πολυπρισματικό όπως η Ζωή σε κομμάτια και patterns.



Το «προσωπικό» υπό αυτή την έννοια δεν είναι παρά η ταυτόχρονη παραδοχή της εξόδου από το συλλογικό και του ορισμού σχέσεως ένταξης σε αυτό. Καταλήγει μία συνεχής

«διακύμανση» όχι όμως πλέον σημειακή, αλλά μετά από τις όσες αναστοχαστικές διεισδύσεις που προσπαθούμε να κάνουμε «α-σημειακή», ταυτόσημη καταρχήν της κενώσεως, της

πίστης στο Έτερο και της Πληρώσεως κάποιου Κόσμου.



Αδύνατον το λοιπόν αν όχι χιμαιρικό να υποδείξει κανείς το αναγκαίο του ασκητικού επιτεύγματος και να μη ενταχθεί ο ίδιος σε κάποιου είδους υστερόβουλη λογοκρατία από

τα πλησίον idiots ανθρωποειδή. Ιδιοτελής και η κυριαρχία επί των ενστίκτων και όχι η εναρμόνιση των πάντων. Αδύνατη η επαναγένεση του Ίδιου του Λόγου , και η

επιστροφή στην πρωταρχική Πηγή, χωρίς την ταυτόχρονη Ανατροπή του.




Χρόνια πολλά εύχομαι σε όλους…

Νικος Χαρονυκτακης Καλλεργης είπε...

Παντα κατι αξιοπροσεχτο βλεπω στα πονηματα σας κε Μποτιλια στο Πελαγος
Μας δινετε εμπνευση με την αγαπη σας προς την πατριδα μας ενω ταυτοχρονα μας δινετε γνωσεις
Σας ευχαριστω για αυτο που κανετε
Νικος Χαρονυκτακης το γενος Καλλεργη
Πυρηναρχης του Πατριωτικου Μετωπου στην Κρητη,κινηματος Αμεσης Δημοκρατιας
(Χρησιμοποιω και το επιθετο της μητερας μου οχι για κανεναν αλλον λογο,παρεκτος του οτι εχουμε αναγκη απο μεγαλλες ιστορικες οικογενειες να βοηθησουν τον λαο μας οπως το εκαναν πιο παλια,ασχετα του εαν ο ανδρας κανει την γεννια και οχι η γεννια τον ανδρα )
Χαρηκα !

Ανώνυμος είπε...

Νικολα εκ κρητης με όλον τον σεβασμό τον -κυριολεκτικα- μπασταρδο Richard Coudenhove Kalergi τι τον ειχες; προπάππο; και κατι τελευταίο μόνος του συνέλαβε και έγραψε το κατάπτυστο πόνημα του «Praktischer Idealismus» η του το υπαγόρευαν κάποια καλόπαιδα άνωθεν; φιλικα Αβαρις

xrhxa είπε...

Χρόνια πολλά αγαπητέ....

Καλή χρονιά με υγεία και ότι ποθείς....

Ανώνυμος είπε...

Αξιότιμε αδερφέ εύχομαι μία χρονιά, όχι σαν τις άλλες.
Υγεία πνευματική και σωματική.
Να είσαι πάντα γερός.

ο νοών...νοείτω

Theophanes Raptis είπε...

Προσέξτε όλοι αυτή την έρευνα!
Ο Rick Strassman μελέτησε εργαστηριακά την επίδραση του DMT στον ανθρώπινο εγκέφαλο από το 1990 κ τα αποτελέσματα εκτίθενται για πρώτη φορά δημόσια...

http://thespiritmolecule.com/html/?id=2

http://en.wikipedia.org/wiki/Rick_Strassman

http://www.youtube.com/watch?list=UUw9Os392FXubCZDFNlT7Fug&v=rlaRYfmadjY&feature=player_detailpage

ΦΩΤΕΙΝΗ είπε...

Καλέ μου Μποτίλια ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ,ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ,ΥΓΕΙΑ ΚΑΙ ΑΓΆΠΗ[Εξαιρετική ανάρτηση κι ειναι και το πρωτο κείμενο που διαβαζω μετα απο πολυ καιρο απουσίας και το πρωτο της νεας χρονιάς]..να εισαι πάντα καλά

Samurai είπε...

Καλημέρα.
Καλή χρονιά και από εμένα φίλοι μου.
Εύχομαι το 2013 να μας εξοπλίσει επαρκώς.

Μποτίλια στο Πέλαγος είπε...

Ζητώ συγγνώμη, διότι δεν μπόρεσα να ανταποκριθώ εγκαίρως στα ευγενικά σχόλια και τις ευχές των φίλων σε αυτήν και στην προηγούμενη ανάρτηση. Μια σειρά μικρά εμφράγματα και γαστρορραγίες λόγω φόρτου, στάθηκαν μεν αφορμή να τρίβω τα χέρια μου με χαρά, καθότι μόνο αγγίζοντας κάποια όρια μπορούμε να τα επεκτείνουμε. Έπρεπε όμως στην συνέχεια να προσπαθήσω να επανασυνάγω τις εγκεφαλικές λειτουργίες εντός τού κρανίου, διαδικασία η οποια συντελείται σχετικά εύκολα και γρήγορα, εάν τεθεί σε δράση το κουκουνάρι. Αυτό όμως απαιτεί χαλάρωση, η οποία δεν υπάρχει σε άρες μάρες τής έντασης νόσου.
Ευχαριστώ θερμά όλες τις φίλες και τούς φίλους, που με την παρουσία τους εδώ ενίσχυσαν την προσπάθειά μου στην κατεύθυνση να επιστρατεύσω τις ελάχιστες δυνάμεις που είχα, ώστε να κρατήσω στοιχειωδώς ενεργή την σελίδα στην φάση που πέρασε. Ευχαριστώ ιδιαίτερα τον ακριβό συνεργάτη ΕργΔημΕργ, για τις θαυμάσιες αναρτήσεις του εδώ, ειδικά στην φάση που αναρωτιόμουν εάν θα μπορούσα μελλοντικά να ξαναβρώ σε κάποια αζήτητα τον εγκέφαλό μου.
Κατεβάζοντας την μηχανή από το σασί κατανόησα, ότι τελικά τα ρεκτιφιέ βοηθάνε για μια καλύτερη επανεκκίνηση, πέρα από τη σαβούρα που κολάει στα γρανάζια μας από κεκτημένη ταχύτητα.
Ευγνωμονώ το πεπρωμένο για την ευκαιρία που μού παρείχε να φρενάρω. Ευχομαι από καρδιάς σε όλες και όλους εσάς μια καλή χρονιά, πεπεισμένος, ότι το μέλλον βρίσκεται στα χέρια μας και ότι η παρέμβασή μας θα είναι δυναμικότερη και πιο στοχευμένη κατά το σωτήριον έτος 2013. Διαισθανόμενος τις ωραίες προκλήσεις που μάς αναμένουν, αισθάνομαι ήδη ευτυχής μπροστά στις προσπάθειες που καλούμεθα να καταβάλουμε.
Σας ευχαριστώ θερμά για την φιλική, ζεστή και δημιουργική σας συμμετοχή κατά την διάρκεια τής χρονιάς που παρήλθε.

Ανώνυμος είπε...

Αδερφέ περαστικά και σιδερένιος.
Πρόσεχε την υγεία σου, πνευματική και σωματική.

ο νοών...νοείτω

ΕργΔημΕργ είπε...

Καλή χρονιά κι από μένα, και ό,τι επιθυμείτε!

Υγ: Παραφράζοντας τον Καβάφη, αυτό το "τέλος του κόσμου" ήταν μιά κάποια λύσις. (Τουλάχιστον οι σημερινοί απόγονοι των Μάγιας τα κονόμησαν γερά. 500 ευρώ πήγε η διανυκτέρευση σε δίκλινο στην πατρίδα τους κατά τις "κρίσιμες" μέρες. Χώρια οι σαμπάνιες και τα ρέστα.) Και τώρα, τί θα γίνουμε χωρίς αυτό;

*Εννοείται* ότι κάνω χιούμορ! Υγειαίνετε!

Ανώνυμος είπε...

http://www.katohika.gr/2013/01/spanio-geologiko-fainomeno-rodo-symi.html

Blackface είπε...

Λίγους μήνες μετά το ρεκτιφιέ στο ηλιακό πλέγμα και στο καρδιοειδές, παίζει να σου σκάσει και πιο ψηλά. Είναι επιδημία απ' ότι φαίνεται. Ψυχραιμία

Ανώνυμος είπε...

http://www.onalert.gr/stories/seismos-panagiotopoulos-stratiotikos-dioikitis-limnos