ΟΔΕΥΟΝΤΑΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΟΡΙΣΤΙΚΗ ΥΠΕΡΒΑΣΗ ΤΗΣ ΜΥΘΟΠΛΑΣΙΑΣ / ΑΠΟ ΤΟΝ THEODOR ADORNO ΣΤΟΥΣ ΕΡΓΔΗΜΕΡΓ ΚΑΙ HELLCOMBATANT- ΤΡΙΤΟ ΜΕΡΟΣ

3. ΑΝΤΙΠΑΛΟΙ ΜΥΘΟΙ - ΑΠΟ ΤΗΝ ΧΘΟΝΙΑ ΜΥΘΟΠΛΑΣΙΑ ΣΤΑ ΗΡΩΙΚΑ ΕΠΗ - ΣΥΝΕΧΕΙΑ

Η χθόνια λατρεία στηρίζεται στον ετήσιο κύκλο καρποφορίας της γης. Σε αυτήν ο άνθρωπος εντάσσεται απολαμβάνων τους καρπούς, ως βάση επιβιώσεως, χωρίς όμως να υφίσταται καλλιέργεια. Οι δυνατότητες, οι οποίες υφίστανται κατά την περίοδο πριν ανακαλυφθεί η καλλιέργεια είναι δύο: Ή γη να δώσει καρπούς ή να μην δώσει. Η καταστροφή της καρποφορίας με όψιμες κακοκαιρίες αποτελεί σύνηθες φαινόμενο. Στην φάση, που ο άνθρωπος δεν κατέχει την καλλιέργεια και την δυνατότητα αποθήκευσης και συντήρησης της τροφής, είναι η επιβίωσή του εκτεθειμένη σε αυτήν την διαδικασία. Η οδός, την οποία επιλέγει για να επηρεάσει την καρποφορία είναι η μαγεία. Αυτή δομεί και τις σχέσεις εξουσίας, στα πλαίσια ενός διλήμματος, μιας δυαρχικού τύπου επιλογής: Ή το αίμα του θυσιαζόμενου θα αποδωθεί στην γη για να την γονιμοποιήσει, ως φορέας της γονιμοποιητικής ενέργειας, ή άλλως συνολικά η επιβίωση της φυλής κινδυνεύει από το κίνδυνο της ασιτίας, όποτε αυτή εκδηλωθεί ένεκα ανομβρίας, ή άλλων καιρικών ή φυσικών συνεπειών.
Αυτή η διαδικασία δομεί και την αντίληψη περί χρόνου, η οποία στηρίζεται στον ετήσιο κύκλο. Ο ΧΡΟΝΟΣ ΔΗΛΑΔΗ ΣΤΗΝ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΤΟΥ ΠΡΩΤΟΓΟΝΟΥ ΒΙΩΝΕΤΑΙ ΚΥΚΛΙΚΑ. Πρόκειται για ένα κυκλικό χρόνο.

Αυτή την χρονική αντίληψη δομούν οι μύθοι της χθόνιας λατρείας. Η Κόρη κατεβαίνει έξι μήνες στον Άδη και έξι μήνες επιστρέφει στον άνω κόσμο δίπλα στην Μητέρα Γη, ή Δήμητρα. Στην γλώσσα της εποχής υπάρχει εναλλαγή του του γράμματος γάμμα με το δέλτα. Δαναός είναι ο χοϊκός, η γήινος. Κατ' αντιστοιχία στην εβραϊκή μυθοπλασία ο Α"δά"μ πλάθεται από πηλό.
Οι χθόνια λατρεία, ως περίοδος του κυκλικού χρόνου, είναι στατική. Δεν χαρακτηρίζεται από δημιουργική εξέλιξη, αλλά από επανάληψη.

Ο νεωτερισμός τού Προμηθεϊκού πνεύματος έχει καταλυτικές συνέπειες έναντι τού καθορισμού του χρόνου. Στην βάση της καλλιέργειας και των συναφών τεχνικών, όπως η δημιουργία παραγωγικών μέσων, η άδρευση και τα τοιαύτα υπάρχει η τάση της συνεχούς εξελίξεως και βελτιώσεως. Η προσπάθεια του ανθρώπου δεν στοχεύει πλέον στην επιρροή πάνω στην φύση μέσω εξιλασμών, στην ουσία δηλαδή "καλοπιάσματος" των φυσικών δυνάμεων ή των αντιστοίχων πνευμάτων - συμφώνως προς την μέση ψυχοσύνθεση αυτού τού τύπου - αλλά εκδηλώνεται η τάση κυριαρχίας επάνω στην φύση. Επιχειρείται η παρέμβαση επάνω στην φυσική διαδικασία, ώστε να επιβληθεί από τον άνθρωπο μια άλλη πορεία, την οποία αυτός επιθυμεί. Η αύξηση της παραγωγικότητος και ο καταμερισμός της εργασίας, που προκύπτει από αυτήν, καθιστά δυνατή την ενασχόληση κάποιων με ειδικούς τομείς, οι οποίοι προϋποθέτουν εναπόκτηση ειδικών ικανοτήτων, γνώσεων, συστηματοποίηση και επιστασία. Μάνατζερ πλέον της κοινότητος δεν είναι ο μάγος της φυλής, ο οποίος χορεύει τον χορό της βροχής, αλλά αυτοί, οι οποίοι είναι σε θέση να μηχανεύονται: Δηλαδή να δημιουργούν, να εξελίσσουν, να εφευρίσκουν, να κατασκευάζουν, να οργανώνουν και να διοικούν.
Η εξελικτική της παραγωγής καθιερώνει την έννοια της εξελίξεως, ΔΗΛΑΔΗ ΤΗΝ ΓΡΑΜΜΙΚΗ ΑΝΤΙΛΗΨΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ.

Σύμφυτη με αυτήν την διαδικασία είναι η εμφάνιση νέων θεοτήτων, οι οποίες αμφισβητούν τις προηγούμενες και λαμβάνει χώρα μια διαπάλη για να επικρατήσουν. Οι νέες θεότητες, οι οποίες θέτουν σε κίνηση το δημιουργικό, εφευρετικό και οργανωτικό πνεύμα, ξεπερνούν και στην συνέχεια αμφισβητούν την υλική προσκόλληση στην Γη, την χθόνια λατρεία και τα τελετουργικά αίματος. Ως αναφερόμενες στην δημιουργική ενέργεια του πνεύματος, προσανατολίζονται προς τον ουρανό, αντιδιαστελλόμενες προς τις χθόνιες.

Τα χθόνια ιερατεία, τα οποία είναι εθισμένα στην αιμοποσία, στην οργιαστική μανία, την υπερβολική ευφορία και τις παραισθητικές εμπειρίες, τις οποίες προκαλεί το ισχυρότατο ναρκωτικό της διμεθυλτριπταμίνης, την οποία περιέχει το ανθρώπινο αίμα σε συνθήκες υπερεντάσεως, είτε ένεκα υπερβολικού σεξουαλικού παροξυσμού, είτε ένεκα υποβολής σε ψυχολογική ή σωματική καταπίεση δεν διατίθενται να διαλυθούν οικειοθελώς, αλλά προβαίνουν σε λυσσασμένες αντιδράσεις, ώστε να διατηρήσουν τα προνόμιά τους και τις σχέσεις εξουσίας, που τους εξασφαλίζουν αυτά τα προνόμια.

Όπως αναλύει ο Erwin Reisner στο έργο που προανέφερα, αυτό που ήταν για τον πρωτόγονο άνθρωπο μια αυθόρμητη πρακτική στα πλαίσια της βλαστικής λατρείας, αφού καθιερωθεί με την καλλιέργεια η αυτονομία του ανθρώπου έναντι της βλαστικής δυνάμεως της φύσεως, όταν εφαρμόζεται αποκτά αλλοτριωμένο χαρακτήρα και εκδηλώνεται με την μορφή της μαύρης μαγείας.
Η μαγεία στηρίζεται στην λεγόμενη "συμπάθεια", γι αυτό και η κύρια μορφή της είναι η λεγόμενη "συμπαθητική" μαγεία: Ο πρωτόγονος μάγος, προκειμένου να θεραπεύσει ένα ασθενή, έκοβε ένα μικρό τμήμα του ασθενούντος τμήματος και το κόλλαγε επάνω σε ένα δέντρο, ώστε να μεταφερθεί η ασθένεια εκεί. Στην περίπτωση, που δεν ήταν αυτό δυνατό, έπραττε το ίδιο με ένα υποκατάστατο, όπως ένα φύλλο, ένα φτερό, ή κάτι άλλο.
Στην ουσία αυτό που συμβαίνει με ανάλογες πρακτικές είναι να τίθενται σε λειτουργία κάποιες ψυχικές ενέργειες. Η διαδικασία αυτή σχετίζεται με τους νόμους του συντονισμού και της επαγωγής, οι οποίοι έχουν μελετηθεί μόνον επιφανειακά από την συμβατική επιστήμη. (Το θέμα της επιστημολογίας και η σχέση της επιστήμης με την μαγεία είναι τεράστια. Για όσους ενδιαφέρονται, προτείνω κατ' αρχήν την μελέτη του Lynn Thorndike "Experimental Science and Magic" στον κάτωθι σύνδεσμο):

http://www.scribd.com/doc/23693925/THORNDIKE-LYNN-A-History-of-Magic-Experimental-Science-1923-888p-T1

Η εκμετάλλευση της "συμπάθειας" αποτελεί στην αντίληψη των μάγων την δυνατότητα να αποκτήσουν "δύναμη". Μια "δύναμη", η οποία αποκτάται εύκολα και γρήγορα μέσω εξιλασμών, οι οποίοι στηρίζονται στις λεγόμενες επικλήσεις. Η διάθεση εξουσιασμού πάνω στους άλλους ανθρώπους οδηγεί στην δίψα για δύναμη, η οποία διακρίνει τα εξουσιαστικά ιερατεία, τα οποία συνασπίζονται σε απόκρυφες ομάδες, με στόχο να εξουσιάσουν την ανθρωπότητα. Με τις μεθόδους εκμεταλλεύσεως της "συμπάθειας", εφαρμόζουν τακτικές, οι οποίες τους παρέχουν δυο στρατηγικού χαρακτήρος πλεονεκτήματα: Αφ' ενός μεν δρουν εν κρυπτώ, αφ' ετέρου θέτουν σε κίνηση (με ευτελή τρόπο) την διαδικασία της συμπάθειας. Σε όσους εντάσσουν στις οργανωμένες, απόκρυφες δομές τους, καταρρακώνουν με τελετουργικά ευτελισμού της προσωπικότητος την αξιοπρέπειά τους, κάμπτοντας την όποια δυνατότητα να αναπτύξουν αυτοί εσωτερικές αντιστάσεις. Με την επιβολή όρκων αυστηρής εχεμύθειας και την αποδοχή της ποινής του θανάτου σε περίπτωση, που αυτοί κριθούν επίορκοι, υποδουλώνουν πλήρως και εκουσίως τα μέλη και τα όργανά τους. Τα τελετουργικά στηρίζονται στην απόδοση αξίας σε ακαθαρσίες και στην εξύμνηση της θανατώσεως, ούτως ώστε αυτοί να αποκτήσουν ψυχισμό, που τείνει στην καταστροφικότητα. Το δέλεαρ για να συναινέσουν οι "μυούμενοι" σε αυτήν την διαδικασία είναι η παροχή "δύναμης". Το μέλος συντάσσεται με τους δήθεν "ισχυρούς", αυτούς οι οποίοι εξασκούν έλεγχο μέσω των δομημένων μηχανισμών βίας, αλλά και με την εκμετάλλευση της "συμπάθειας". Τα κυκλώματα αυτά φαίνονται εξωτερικώς "πανίσχυρα". Δια της μεθόδου του λυκανθρωπισμού (ιδέ αντίστοιχες αναρτήσεις) έχουν ήδη προτάξει εναντίον τής κοινωνίας στρατιές, αποτελούμενες από τα άτομα, τα οποία έχουν χειραγωγήσει μέσα από την βρεφική κούνια της δοτής μέγαιρας - μητριάς τους. Άτομα με τελείως διαλυμένη προσωπικότητα βάσει ειδικού συστήματος, άτομα βαρέως τραυματισμένα, αφιονισμένα εναντίον της κοινωνίας.
Σε αυτούς τους μηχανισμούς αναφέρετο ο Πλάτων, όταν έγραφε "ουδείς εκών κακός" καθώς και ότι αυτό το οποίον παρέχει και οικοδομεί την αρετή, είναι αποκλειστικά η παιδεία. Με αυτές τις διακηρύξεις δεν αποσκοπούσε να αμφισβητήσει την ύπαρξη της ηθικής ροπής μέσα σε κάθε άνθρωπο. Την δυνατότητα κάθε ανθρώπου να σπάσει το φράγμα της δυαρχίας διά της υπερβάσεως, αυτό που όρισε ο Καβάφης "να πει το μεγάλο Ναί ή το μεγάλο όχι".
Την ύπαρξη της ΕΣΩΤΕΡΙΚΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ μπορούμε να διαπιστώσουμε μέσα σε κάθε άνθρωπο. Ακόμη και μεταξύ των λυκανθρώπων υπάρχουν άνθρωποι, οι οποίοι βρήκαν το σθένος να αυτομολήσουν και να καταγγείλουν αυτήν την κατάσταση. Διότι την ύπαρξη αυτού του φαινομένου δεν την συνάγουμε απλώς από θεωρήσεις, άρα έχουν κατατεθεί άμεσες μαρτυρίες, από κάποιους - και αυτοί είναι περισσότεροι - οι οποίοι είχαν την δύναμη να σπάσουν το αγελαίο φράγμα. Τις έγγραφες μαρτυρίες της Swali παρέθεσα στην περί λυκανθρώπων ανάρτηση. Υπάρχει ένα βίντεο στο διαδίκτυο, στο οποίο καταμαρτυρεί μια γυναίκα, η οποία έσπασε το φράγμα της σιωπής, στο οποίο αυτή περιγράφει μέσα στην κεντρική αίθουσα του Βέβελσμπουργκ, το άντρο των ναζιστικών SS, τον τρόπο με τον οποίον εκεί, όταν αυτή ευρίσκετο σε νηπιακή ηλικία, ένα κύκλωμα μαύρων μάγων την υποχρέωσε να θανατώσει ένα βρέφος, την καρδιά του οποίου αυτοί έφαγαν στην συνέχεια. Η γυναίκα αυτή επιστρέφοντας νοερά στο γεγονός αυτό, υφίσταται νευρικό κλονισμό και μιλάει με τελείως παραμορφωμένη φωνή και πρόσωπο. Δεν δίνω τον αντίστοιχο σύνδεσμο, λόγω του φρικιαστικού περιεχομένου. Υπογραμμίζω όμως με αυτήν την ευκαιρία, ότι τα πλείστα πρόσωπα τα οποία διέφυγαν από τον λυκανθρωπισμό και είχαν το σθένος να προβούν σε δημόσιες καταγγελίες είναι γυναίκες. Με αυτόν τρόπο φέρνω στην μνήμη μου εκείνη την ρήση του Ευαγγελίου, ότι ενώ μια γυναίκα ήταν αυτή, η οποία έφερε την καταστροφή στην ανθρωπότητα με την αποδοχή και βρώση του απαγορευμένου καρπού - ως ιέρειες της λευκής θεάς, υπέρτατα κεκρυμμένο ιερατείο - γυναίκα θα είναι και αυτή, η οποία θα απελευθερώσει την ανθρωπότητα.

Δεν είναι καθόλου τυχαία η τελετουργική εμμονή των αποκρυφιστών στον μιλιτιρασμό. Προωθώντας τον θάνατο και την καταστροφή, εκμιλιταρίζουν, στρατιωτικοποιοιούν την κοινωνία, επιβάλλοντας τον θάνατο, τόσο σε τελετουργικο επίπεδο, όσο και για την βίαιη επιβολή τους επί των ανθρώπων. Δεν είναι επίσης τυχαίο, ότι τα σύμβολα του μιλιταρισμού και του τελετουργικού ζομπισμού είναι ταυτόσημα.
Η μελέτη τών απροκάλυπτα εκμιλιταρισμένων κοινωνιών αποδεικνύει, ότι σε αυτές κυριάρχησαν και κυριαρχούν χθόνια ιερατεία με άμεσες αναφορές στο σύμβολο του λύκου. Όταν κάνω στο επόμενο μέλλον αναφορά στο Μάτριξ κατά την κλασσική περίοδο στην Ελλάδα, θα το καταδείξω αυτό στηριζόμενος στα αρχαία κείμενα και πηγές, ώστε αφ' ενός μεν να τεθούν οι βάσεις κατανοήσεως όσο αφορά την σύγκρουση Ελλήνων και ελληνοφώνων (τουτέστιν ελληνοφόνων) αφ' ετέρου να ξεκινήσει συγκεκριμένα αυτό, που έχω ονομάσει "ρωγμή", ως διαδικασία αποδομήσεως του Μάτριξ.

Αλλά και η σύγχρονη, μεταπολεμική κοινωνία - της κατανάλωσης και της υποτιθέμενης "ευμάρειας", του "κοινωνικού κράτους" κατά την περίοδο ακμής της λεγόμενης "συνεργασίας των τάξεων" από την δεκαετία του '50 και μετά, πριν περάσουμε στον "νεοφιλευθερισμό", το "τέλος της ιστορίας" και το "Statebuilding" (τουτέστιν της δημιουργίας "δημοκρατικών" κρατών μέσω πολεμικών επιθέσεων του ΝΑΤΟ σε χώρες, οι οποίες είχαν χαρακτηρισθεί ως μη "δημοκρατικές" από την παγκόσμια ελίτ) όπως περιγράφονται στα βιβλία του αλητάμπουρα Francis Fukuyama και την "νέα τάξη" - ακριβώς απροκάλυπτα εκμιλιταρισμένο περιεχόμενο είχε, πίσω από τον μανδύα της "φιλανθρωπίας" του συστήματος.
Όπως ανέλυσε στο έργο του "Ύστερος Καπιταλισμός", το οποίο εκδόθηκε στα μέσα της δεκαετίας του '70, ο Ερνέστ Μαντέλ, η αναπαραγωγή του συστήματος ήταν δυνατή μόνο μέσω της πολεμικής βιομηχανίας, η οποία επέβαλε και την διεξαγωγή πολέμων, αλλά και την καθιέρωση του "overkill" στην πορεία για την απορρόφηση των προϊόντων της. Το κεϋνσιανό κράτος, μέσω τού οποίου επιχειρήθηκε να ξεπερνούνται οι κυκλικές οικονομικές κρίσεις τού συστήματος, δεν κατηύθυνε τον βασικό όγκο των δημοσίων επενδύσεων στην κοινωνική πολιτική, αλλά στην πολεμική βιομηχανία. Η καλλιέργεια εντάσεως και εχθρικού πνεύματος ακόμη και χωρών, οι οποίες ανήκαν στην ίδια στρατιωτική συμμαχία, όπως έγινε και στην περίπτωση της Ελλάδας και της τουρκίας, αποτέλεσε βασικότατο στοιχείο αυτής της πολιτικής και μια από τις μεθόδους, με τις οποίες καταβυθίστηκε η ελλαδική οικονομία στα πλαίσια της διαρκούς υπερχρεώσεως.
Οι πολεμικές δαπάνες αποτέλεσαν στην σύγχρονη εποχή ένα εξίσου ισοδύναμο από πλευράς τομέα της οικονομίας, δίπλα στου τομείς Ι, ΙΙ και ΙΙΙ (πρωτογενής παραγωγή, μεταποίηση και υπηρεσίες). Ο τομέας IV των πολεμικών επενδύσεων αποτελεί όπως ανέλυσε ο Mandel τον οικονομικό βηματοδότη του συνόλου κύκλου, άνευ του οποίου αυτός καταρρέει. Παρ' όλο που στα πλαίσια του φιλελευθερισμού κύριος παράγων του οικονομικού κύκλου έγινε η φανταστική οικονομία, τουτέστιν τα "παράγωγα" και ο κρατικός υπερδανεισμός, τα οποία περιθωριοποίησαν πλήρως την αποκαλούμενη πραγματική οικονομία, δεν παύει ακόμη και σήμερα ο βασικότερος τομέας της δήθεν πλέον "πραγματικής" οικονομίας να είναι οι πολεμικές (ή "αμυντικές" κατά το Μάτριξ) δαπάνες. Το όλο σύστημα εξ' άλλου του κρατικού υπερδανεισμού στηρίζεται σε αυτές.
Ενδεικτικό παράδειγμα για την ισχύ της ως άνω διαπιστώσεως αποτελεί η διαδικασία της υπερχρέωσης του κράτους, που θεωρείται γίγαντας (με πήλινα πόδια) στην Ευρώπη, τουτέστιν της Γερμανίας. Η Γερμανία πριν την διεξαγωγή του πολέμου "ασπίδα της ερήμου", της πρώτης επιθέσεως των δυνάμεων "καλής θελήσεως" εναντίον του Ιράκ, στην οποία δεν συμμετείχε μεν αυτή στρατιωτικώς, είχε εν έτει 1990 ισοσκελισμένο κρατικό προϋπολογισμό. Κατά το 1991 κατέβαλε το ποσόν των 42 δις μάρκων στους "συμμάχους" και στο Ισραήλ, επειδή δήθεν στα βλήματα "σκουντ", τα οποία εξαπέλυσαν οι δυνάμεις του Ιράκ είχαν ενσωματωθεί τμήματα, τα οποία είχαν εξάγει γερμανικές εταιρίες. Κατά το έτος 1991 εμφάνισε ο γερμανικός κρατικός ισολογισμός έλλειμμα 41 δις μάρκων.

Οι ήρωες, με την σύγκρουση εναντίον τών τεράτων τών χθονίων ιερατείων, μπορεί να επέτυχαν μεν να καταργήσουν την κυκλική αντίληψη του χρόνου και την στατικότητα της κοινωνίας, επιβάλλοντας την εξέλιξη και την πρόοδο, η οποία καθιέρωσε την γραμμική αντίληψη του χρόνου. Όμως, όπως εξωτερικώς διαφαίνεται και όπως στην πορεία θα αναλυθεί, ΚΑΙ ΣΕ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΦΑΣΗ ΕΠΙΚΡΑΤΗΣΑΝ ΤΑ ΧΘΟΝΙΑ ΙΕΡΑΤΕΙΑ ΙΔΙΟΠΟΙΟΥΜΕΝΑ ΤΟ ΠΡΟΜΗΘΑΪΚΟ ΠΝΕΥΜΑ, ΜΕ ΣΤΟΧΟ ΝΑ ΤΟ ΑΛΛΟΤΡΙΩΣΟΥΝ ΚΑΙ ΝΑ ΤΟ ΕΞΟΥΔΕΤΕΡΩΣΟΥΝ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΠΟΡΕΣΟΥΝ ΑΥΤΑ ΝΑ ΕΠΙΒΑΛΛΟΥΝ ΤΗΝ ΑΠΡΟΚΑΛΥΠΤΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ ΤΟΥΣ ΣΤΑ ΠΛΑΙΣΙΑ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΤΑΞΗΣ ΟΠΩΣ ΕΠΡΑΤΤΑΝ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΠΕΡΙΟΔΟ ΤΟΥ ΠΡΩΤΟΓΟΝΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΟΣ.

Αυτή ακριβώς την επιχείρηση ιδιοποίησης του Προμηθεϊκού Πνεύματος και την προσπάθεια αλλοτρίωσης και εξουδετέρωσής του από τα χθόνια ιερατεία συμβολίζει ο μύθος της τιμωρίας του Προμηθέως από τους μασκοφόρους - κουκουλοφόρους τιτάνες. Ο βράχος συμβολίζει την πρόσδεση στο πλέον δύσκαμπτο τμήμα της γης. Ο τοτεμιστικός γύπας τρώει έκτοτε το συκώτι του Προμηθεϊκού πνεύματος. Το συκώτι είναι αυτό που καθαρίζει το αίμα, το φορέα του οξυγόνου, ως ζωοδότου δημιουργικής ενέργειας. Έτσι η ενέργεια, η οποία επιφέρει στην συνέχεια την εξέλιξη και την γραμμικότητα του χρόνου θα είναι σάπια. Δεν θα οδηγεί στην πραγματική δημιουργία και την χειραφέτηση του ανθρώπου, αλλά σε ακόμη πιο εξελιγμένα πιο εκλεπτισμένα δεσμά καταδυνάστευσης. Με στόχο το Προμηθεϊκό αιλουροειδές μέσα στον άνθρωπο να μετατραπεί σε κοτόπουλο.
Η εξέλιξη αυτή θα κορυφωθεί στον σαδομαζοχιμό μιας απρόσωπης και πολιτικά ευνουχισμένης κοινωνίας, η οποία στηρίζεται στον απρόσκοπτο καταναλωτισμό, ο οποίος αναβιβάζεται σε στόχο της ζωής του ανθρώπου. Ο εγκέφαλος, η σκέψη και η οπτική ζωής των ανθρώπων παραδίνεται στα μέσα του μιντιαλισμού, τα οποία στο ηλεκτρονικό στάδιο ανάπτυξης κυριαρχούν πλήρως μέσα στα σπίτια. Στο ψηφιακό στάδιο ανάπτυξης ο μιντιαλισμός απορροφεί πλέον και πολύ σημαντικό μέρος των ανθρώπινων σχέσεων. Με τα φατσοβιβλία φτιάχνονται τεχνητές "κοινωνικές δικτυώσεις" με στόχο να άγονται και να φέρονται οι ανθρωπομάζες σε επαναστάσεις, οι οποίες στρέφονται εναντίον του εαυτού τους.

Ποια είναι τελικά η "δύναμις" των χθόνιων ιερατείων τα οποία επιχειρούν να κάμψουν τον γραμμικό, εξελικτικό χρόνο, προς την κυκλική εναλλαγή, τουτέστιν στασιμότητα της μονίμου κυριαρχίας τους, προβάλλοντας προς αυτήν την κατεύθυνση το σύμβολο του κύκλου ως "οροβόρου"; Μέσω του όφεως, ως χθονίου συμβόλου (καθότι ο όφις δεν είναι σε κάθε περίπτωση και αποκλειστικά χθόνιος συμβολισμός) ο ποίος δαγκώνει την ουρά του, συμβολίζοντας δηλαδή την ανοικτή και απροκάλυπτη επιστροφή των χθονίων ιερατίων και την μόνιμη επικράτησή τους; Ο Erwin Reisner τονίζει ότι ο εύκολος τρόπος των εξιλασμών δεν οδηγεί στην εναπόκτηση ουσιαστικής δυνάμεως, αλλά στην υποδούλωση στις δυνάμεις του υποσυνείδητου. Τα χθόνια ιερατεία και οι συνοδοιπόροι τους είναι πλήρως υποταγμένοι στις καταστροφικές ενέργειες, τις οποίες επιχειρούν να εκμεταλλευθούν.
Η ΑΛΗΘΗΣ ΔΥΝΑΜΙΣ ΠΑΡΕΧΕΤΑΙ ΜΟΝΟΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΡΟΝΟΙΑ ΔΙΑ ΤΗΣ ΑΡΕΤΗΣ ΚΑΙ ΜΠΡΟΫΠΟΘΕΤΕΙ ΜΑΚΡΑ ΑΝΙΔΙΟΤΕΛΗ ΗΡΩΙΚΗ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΗΤΙΣ ΚΑΛΕΙΤΑΙ ΑΣΚΗΣΙΣ. ΑΥΤΗ ΔΕ ΣΥΝΙΣΤΑ ΤΗΝ ΤΕΧΝΟΓΝΩΣΙΑ ΤΩΝ ΗΡΩΩΝ.

Η πλήρης υποδούλωση, η οποία κυριαρχεί και εντός των χθονίων ιερατείων, είναι προφανέσταστατη στον κάθετο τρόπο εξουσιασμού, ο οποίος επικρατεί σε αυτά.
Ο τρόπος λειτουργίας τους είναι μυητικός. Η "αξία" κάποιου μέλους και οι εξουσιαστικές αρμοδιότητές του προκύπτουν από τον βαθμό μύησης, που αυτό έχει. Οι αμύητοι θεωρούνται "βέβηλοι", συμφώνως προς την ορολογία του τεκτονισμού. Πρόκειται δηλαδή για μια ελιτιστική κοινωνία, εξουσιαζόντων και εξουσιαζομένων, διευθυντών και διευθυνομένων, όπου όλοι όμως σε τελευταία ανάλυση εξουσιάζονται.
Στον τεκτονισμό πχ. όλοι υπακούουν στον "μεγάλο διδάσκαλο". Που υπακούει αυτός; Αυτός είναι κάτοχος του "μεγάλου μυστικού". Του κλειδιού δηλαδή του "κουτιού, που περιέχει το μεγάλο μυστικό". Ποιο είναι το μεγάλο μυστικό; Ενα χαρτί επί του οποίου αναγράφεται η επίκλησις των ενεργειών υποοδουλώσεως.

Τουναντίον απέναντι στο Προμηθεϊκό Πνεύμα, το οποίο προσβλέπει στην χειραφέτηση, είναι όλοι ίσοι. Η δημιουργική εξέλιξη είναι από την φύση της απελευθερωτική. Απελευθερώνει τους ανθρώπους από τα τέρατα της στατικότητος και του εξουσιασμού, από την ετερονομία της χθονίου λατρευτικής αλλοτριώσεως. Η έννοια της δημοκρατίας γεννάται και πραγματώνεται από το Προμηθείκό Πνεύμα. Αποτελεί επίτευγμα του Ελληνισμού, άλλο εάν μέχρι σήμερα ΟΥΔΕΠΟΤΕ ΕΠΙΚΡΑΤΗΣΑΝ ΟΛΟΣΧΕΡΩΣ ΟΙ ΟΥΡΑΝΙΕΣ ΘΕΟΤΗΤΕΣ. Οι Ήρωες πάντοτε πάλεψαν για την Δημοκρατία, ενώ τα χθόνια ιερατεία προωθούσαν πάντοτε δια της βίας ολιγαρχικά καθεστώτα, με απροκάλυπτη ή καλυμμένη μορφή.

ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΤΑΝΟΗΘΕΙ ΟΤΙ Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΟΥΤΕ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΦΕΤΗΡΙΑ, ΟΥΤΕ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ ΑΛΛΑ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΕΠΙΤΕΥΓΜΑ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗΣ ΔΙΑΠΑΛΗΣ. Η ΒΑΣΗ ΤΗΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΦΩΤΙΣΤΕΙ ΜΟΝΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΝΤΟΛΟΓΙΑ ΒΑΣΕΙ ΘΡΙΣΚΕΙΟΛΟΓΙΚΗΣ ΑΝΑΛΥΣΕΩΣ.
ΑΥΤΟ ΕΧΕΙ ΩΣ ΣΥΝΕΠΕΙΑ, ΟΤΙ ΕΑΝ ΔΕΝ ΕΠΙΚΡΑΤΗΣΕΙ Ο ΗΡΩΙΣΜΟΣ ΤΕΛΕΙΩΤΙΚΑ ΕΠΙ ΤΩΝ ΧΘΟΝΙΩΝ ΙΕΡΑΤΕΙΩΝ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ.

Η "Γιγαντομαχία", η πάλη Ουρανίων και υποχθονίων θεοτήτων όπως αυτή αναπαρίσταται στον συμβολισμό αρχαίων ναών, δεν έληξε μονοσήμαντα μέχρι σήμερα. Οι Ολύμπιοι θεοί συνιστούν ένα συμβιβασμό μεταξύ χθονίων και Ουρανίων θεοτήτων. Οι χθόνιες θεότητες αναβιβάσθηκαν και αυτές στον Όλυμπο. Μπορεί στην Δήμητρα να απαγόρευσαν οι Ολύμπιοι, συμφώνως προς την μυθολογία (ιδέ "Ελληνική Μυθολογία" της Τυποεκδοτικής Αθηνών) να τρώει ανθρώπινο κρέας. Αυτή όμως παραμένει παρούσα, ως εκπρόσωπος των τιτάνων μαζί με άλλες θεότητες στον Όλυμπο. Δεν μπορεί πλέον να δρα ανοικτά και απροκάλυπτα. Δεν μπορεί ο καθένας να απαιτεί από τον οποιονδήποτε να προσφέρει το παιδί του, για να γίνει αυτό ανθρωποθυσία. Όμως η τέλεση των μυστηρίων της προστατεύεται από το επίσημο Αθηναϊκό κράτος. Και μια από τις κατηγορίες, ένεκα των οποίων καταδικάστηκε ο Σωκράτης, ήταν ότι αυτός προέβη σε αποκαλύψεις σχετικά με τα "μυστήρια".

ΝΑΙ ΡΕ ΑΛΗΤΗΡΙΟΙ, Ο ΣΩΚΡΑΤΗΣ ΖΕΙ - ΑΥΤΟΣ ΜΑΣ ΟΔΗΓΕΙ!

Το ηρωικό πνεύμα θα αντιτάξει στους χθόνιους μύθους της χρονικής κυκλικότητος μια αντίπαλη μυθοπλασία. Αυτή συνίσταται, όπως σωστά εντοπίζουν οι Marx Horkheimer και Theodor Adorno στην "Κριτική του Διαφωτισμού" (Kritik der Aufklärung) καθώς και ο Ernst Bloch στο "Η Αρχή της Ελπίδας" (Das Prιnzip Hoffnung) στην στοχοποίηση της αέναης ματαιότητας, στους μύθους του Σισύφου, του Ταντάλου και των Δαναΐδων.
Η ουροβόρος επιβολή των χθονίων ιερατείων υποχρεώνει μονίμως μια αλλοτριωμένη ανθρωπότητα να εξανεμίζει την δημιουργική της προσπάθεια σε δραστηριότητες, οι οποίες στρέφονται ενάντια στον εαυτό της. Η ανθρωπότητα μια ζωή "δημιουργεί" τις λεγόμενες παραγωγικές "υπερδομές", τις οποίες κατεδαφίζουν ως χάρτινους πύργους οι οικονομικές κρίσεις, μοχθεί για την ψευδή λάμψη της κατανάλωσης στα πλαίσια οικονομιών, τις οποίες ελέγχει η πολεμική βιομηχανία, επιβάλλοντας στο μέγιστο τμήμα της ανθρωπότητας την φτώχεια και τον υποσιτισμό. Προσφέρει τα παιδιά της σε στρατούς τρόμου για να θυσιάσουν άλλους ανθρώπους και να αυτοθυσιαστούν στον βωμό του μιλιταριστικού μαμωνά, συνωστίζεται στους προθαλάμους του κομματοσκυλισμού, για να εξαργυρώσει την ένταξή της στα κυκλώματα της πολιτικής και οικονομικής διαφθοράς με μια "θέση στο δημόσιο", για κονιορτοποιεί τον δημιουργικό χρόνο της σε εξυπηρέτηση χθονιολατρευτικών καθεστώτων. Υποτάσσεται κοινωνικά για να ξεροσταλιάζει στην ανεργία, επιτρέποντας να γίνονται τα παιδιά της έρμαια της κρατικής μαφίας στις πιάτσες ναρκωτικών. Φοράει γραβάτα και κορδώνεται, όταν την σπρώχνουν στο πιο πάνω γρανάζι συστηματικού εξουσιασμού, μέχρι να φτάσει η κρίση για να αποκαλύψει την χίμαιρα.
Ανεβοκατεβάζει την τεράστια πέτρα της υποταγής και της αλλοτρίωσης στο ύψωμα του πουθενά, θολωμένη στο ναρκωτικό της προσαρμογής και του καταναλωτικού βαυκαλισμού.

Εάν ρωτούσε όμως τον Σίσυφο, θα μάθαινε κάτι σημαντικό για το φινάλε αυτής της ιστορίας. Μετά το στερνό ανέβασμα της πέτρας, αυτή περνώντας στο κατρακύλισμα, προορίζεται να σκάσει στο κεφάλι του.
Γι αυτόν τον λόγο αυτός προβληματίζεται, κατά πόσο μετά το στερνό ανέβασμα της πέτρας θα παραμείνει κάτω από το ύψωμα, περιμένοντας τα "συγχαρητήρια" του ουροβόρου.

Συνεχίζεται στο τέταρτο μέρος.