ΜΕ ΤΟ ΣΚΥΛΙ ΤΟΥ ΜΠΑΣΚΕΡΒΙΛ ΥΠΟ ΤΟ ΦΩΣ ΤΗΣ ΑΚΡΟΠΟΛΕΩΣ - ΣΥΝΕΧΕΙΑ

Για να γίνει πιο ευανάγνωστο, αλλά και πιο εύχρηστε το κείμενο, το χώρισα σε δυο μέρη:


4. ΠΑΡΑΓΩΓΗ ΚΡΕΑΤΟΣ ΣΤΙΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΕΣ ΦΑΡΜΕΣ ΤΟΥ ΜΑΤΡΙΞ

"Εγώ πάντως δεν πιστεύω, ότι έκαναν τέτοια πράγματα οι πρόγονοί μας", είπε ο Μπάμπης. "Ανθρωποθυσίες εάν γινόντουσαν, γινόντουσαν πολύ παλιά, στην προϊστορική εποχή και πού σπάνια, από κάποιους βλαμμένους, που ήτανε κολλημένοι και πιστεύανε, ότι ο θεός θα τους βοηθούσε, εάν σκότωναν κάποιο. Κι αν γινόταν κάτι τέτοιο, δεν έγινε ποτέ σε αυτό το μέρος που βρισκόμαστε".
Ο Ιάκωβος γέλασε. "Δεν γνωρίζεις ούτε στο ελάχιστο όχι μόνο τους προγόνους μας" του απήντησε, "αλλά δεν χαμπαριάζεις τίποτα ούτε για την σύχγρονη εποχή, ούτε και για καμία άλλη, όσο αφορά αυτά τα ζητήματα. Δεν έχεις ακούσει για τους νέους, που έστελναν οι Αθηναίοι βορρά στον Μινώταυρο;" ρώτησε. "Τι νομίζεις, ότι ήταν ο Μινώταυρος, κάποιο τέρας; Όταν γίνεται λόγος στην Μυθολογία για τέρατα, πρόκειται για κάποιες λατρείες αίματος. Εάν υπάρχει κάτι που χαρακτηρίζει τον Ελληνισμό αυτός είναι ο Ηρωισμός. Οι ΄Ηρωες πολέμησαν αυτές τις λατρείες της μητριαρχίας και τις περιόρισαν. Μπορεί να μην κατόρθωσαν να τις εξοντώσουν, αλλά τις ώθησαν στην μυστικότητα. Δεν μπορούσαν πια να περνάνε φανερά τον κοσμάκη από τελετουργικό λεπίδι. Το στέγαστρα όπως αυτό εδώ πήραν τέλος. Τα ιερατεία μπήκαν κάτω από την γη, στα λεγόμενα ¨καταβάσια¨.
Η λέξη Ήρως και Ηρακλής προέρχονται από την Ήρα. Την θεά, η οποία ήταν πλέον υποταγμένη στην ανδρική θεότητα, στον Δία. Οι άνθρωποι δεν ήταν πια υποχρεωμένοι να κάνουν ανθρωποθυσίες για να καρπίσει η γη, όπως γινόταν στην ¨χρυσή¨ εποχή του Κρόνου, όπου οι άνθρωποι δεν ήταν απαραίτητο να εργάζονται και τα έπαιρναν όλα έτοιμα από την φύση, όπως περιγράφει ο Ησίοδος. Με το Προμηθαϊκό Πνεύμα, την εξέλιξη δηλαδή του δημιουργικού νοός κατασκεύασαν εργαλεία και ανέπτυξαν την καλλιέργεια. Έτσι έγιναν σχετικά ανεξάρτητοι από την φύση. Δεν ήταν πλέον αναγκασμένοι να μετακινούνται προς αναζήτηση τροφής. Εγκαταστάθηκαν μόνιμα σε καταυλισμούς. Αυτοί εξελίχθηκαν σε χωριά, σε κώμες και στην συνέχεια σε πόλεις. Από τις πόλεις ξεπήδησε ο πολιτισμός και όχι από τους λαούς της στέπας στα τσαντίρια, που φόραγαν μέχρι πρότινος γουναρικά. Και το κυριότερο δεν ήταν "αναγκαίοι" πια οι εξιλασμοί των χθονίων για να καρπίσει η γη.
"Αυτό που λες για την Ήρα, μπορώ να το καταλάβω", είπε ο Μπάμπης. "Όμως πως εξηγείς το όνομα που της δώσανε;" ρώτησε ο Μπάμπης.
Ο Ιάκωβος αναφώνησε, εκφράζοντας ένα βαθύ εσωτερικό, ο οποίος έμοιαζε να έρχεται από μακρυά: "Άχ!" και συνέχισε: "Φιλαράκι, πληγές που ανοίγεις!".
"Τότε τα ονόματα και οι όροι, που σχετιζόντουσαν με την θρησκεία είχαν κάποιο νόημα. Απέδιδαν έννοιες, οι οποίες βρίσκονταν κοντά στην ζωή των ανθρώπων, ήσαν κατανοητές και ως εκ τούτου, στην περίπτωση της λατρείας των Θεοτήτων του Ηρωισμού, δηλαδή την λατρεία των Ολύμπιων, μετέδιδαν νοήματα, διαπαιδαγωγούσαν ψυχικά. Με την καθιέρωση του Χριστιανισμού περάσαμε στην λατρεία των αγίων Λαυρέντηδων, στον Τάκη και τον Ρούλη και έχασαν τα ονόματα την μυθολογική και την ιστορική τους προέλευση. Αυτό μας οδήγησε στο να χάσουμε τη σειρά και να μπερδευτούμε. Μας μιλάνε για ειδωλολατρεία, αναφερόμενοι ταυτοχρόνως ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ ΧΘΟΝΙΟΥΣ ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ ΟΛΥΜΠΙΟΥΣ. Έριξαν στον ντορβά ταυτοχρόνως και το θύμα και τον θύτη, τους αποκάλεσαν κακούς και μας ξέκοψαν τελείως από αυτούς. Το πράγμα αυτό βρωμάει, βρωμάει πολύ, σας λέω. Τελικά τι εννοούν με είδωλο; Το ξόανο του Απόλλωνα και της Άρτεμης, τα οποία είναι κεραίες για ανθρωποθυσία, ή το άγαλμα του Ηρακλή, το οποίο είναι αποτέλεσμα αρμονίας και κάλους, μέτρου και αισθητικής ευαισθησίας, για να αγάλλονται, δηλαδή να αισθάνονται την ευχαρίστηση του μητρικού γάλακτος, αυτοί που τα αντικρίζουν και να εμπνέονται από τον ηρωισμό; Κακίσαμε τα αγάλματα των ηρώων, τα πετάξαμε κάτω από τα βάθρα τους, τα περιφρονήσαμε σαν αποτέλεσμα μιας παιδαριώδους θρησκείας, η οποία δεν είχε δήθεν καμία σχέση με τα αληθινά Θεία. Σαν αποτέλεσμα ήλθαν οι ξένοι και τα έκλεψαν, ώστε να μας στερήσουν την Θεία παρουσία τους, ώστε να στραβωθούμε τελείως. Σήμερα βγαίνουν κάτι δήθεν υπουργοί δήθεν πολιτισμού της πλάκας και φωνάζουν "να γυρίσουν τα αγάλματα στον τόπο τους", χωρίς να πιστεύουν σε αυτά, συμπλήρωσε ο Ιάκωβος.
"Δηλαδή είσαι και συ αρχαιόθρησκος;" ρώτησε ο Μπάμπης.
"Δεν είναι το πρόβλημα να μπερδεύουμε τον κοσμάκη με τα ταμπέλες, αλλά να εξηγούμε δημιουργικά την ουσία, ώστε να βγάλουμε συμπεράσματα για την πορεία μας στο μέλλον. Το ζητούμενο δεν είναι να δημιουργούμε γκρούπες και να φανατίζουμε την κοινωνία, φέρνοντας τους μισούς από δω και τους άλλους μισούς από κει, χωρίς να γνωρίζουν τελικά και οι δυο που βρίσκονται και που ανήκουν", απάντησε ο Ιάκωβος.
"Δηλαδή, αφού δεν είσαι ούτε χριστιανός, ούτε αρχαιόθρησκος, τότε τι είσαι ρε φίλε;" παρατήρησε με φανερή προκλητική διάθεση ο Μπάμπης, όχι για να προσβάλει τον συνομιλητή μας, αλλά για να τον προκαλέσει να μας παραθέσει ακόμη περισσότερα σχετικά με τον τρόπο που θεωρούσε αυτά τα πράγματα.
"Αγαπητέ φίλε, οι θρησκείες είναι κάτι σαν τα βαγόνια", συνέχισε ο Ιάκωβος. "Μέσα σε αυτά χωράνε όλοι, αρκεί να προσποιούνται, ότι είναι νόμιμοι επιβάτες. Μέσα στον χριστιανισμό μπήκαν και οι δυο και χώρεσαν. Γι αυτό ο χριστιανισμός, τουλάχιστον στην Ανατολική Εκκλησία, και δεν εννοώ την σκουριά του Πάπα και των Προτεσταντών, διεξαγόταν πάντοτε ένας εσωτερικός πόλεμος, ο οποίος έπαιρνε συχνά διαστάσεις φυσικών εξοντώσεων. Πατριάρχης δεν ήταν αυτός, ο οποίος διέταξε να κόψουν την γλώσσα και τα χέρια, στον Άγιο Μάξιμο Ομολογητή; Διάβασε τα γραπτά του Αγίου αυτού και τα γραπτά του Πλάτωνα, ή των Πυθαγορίων και σύγκρινε. Άλλο θέμα είναι τώρα, από πού και ποιο λόγο ιδρύθηκε ο Χριστιανισμός. Και εκεί γίνεται χαμός, με τις διαφορετικές τάσεις και αντικρουόμενους σκοπούς ή και σκοπιμότητες. Αλλά ας τα αφήσουμε αυτά προς ώρας, γιατί δεν σου είπα ακόμα, από που πιστεύω ότι προέρχεται το όνομα της Ήρας".

Αισθανθήκαμε κουρασμένοι και πήγαμε να καθίσουμε στα παγκάκια, που εβρίσκοντο σε μικρή απόσταση μπροστά στον βράχο, καθώς ο φίλος μας συνέχισε να μας παρουσιάζει την άποψή του, αναφορικά με το ερώτημα που του τέθηκε:
"Στην κλασσική εποχή υπήρχε η έκφραση: ¨ήρα φέρω¨. Αυτό σημαίνει "προσφέρω κάτι που είναι αρεστό, χαρίζω το καλό, ευεργετώ¨. Αυτό δεν έκαναν εξ άλλου οι Ήρωες; Η λέξη ¨ήρα¨ είναι επίθετο σε πληθυντικό αριθμό. Όπως λέμε σήμερα ¨τα καλά¨. Προέρχεται από το ρήμα ¨αραρίσκω¨, από το οποίο προέρχονται πολλές άλλες λέξεις, που χρησιμοποιούμε και σήμερα. Από κει προέρχεται και το ρήμα "αρέσκω" και αποτελεί μια από τις σημασίες του αραρίσκω, που σημαίνει βασικά συνάπτω, αρμόζω. Η γυναίκα δηλαδή δεν γεννοβολούσε πια, για να γίνουν τα παιδιά βορρά του ιερατείου και των λοιπών λυκανθρώπων στις ανθρωποθυσίες. Αλλά για να αγαπάει τα τέκνα της, να τα φροντίζει και να τα οδηγεί στο καλό".

"Μέχρι πότε γινόντουσαν δηλαδή ανθρωποθυσίες;", ρώτησε ο Μπάμπης.
"Φίλε μου σου απάντησα ήδη. Αυτές δεν σταμάτησαν ποτέ. Τα χθόνια ιερατεία συνέχισαν μέχρι σήμερα να υπάρχουν, αλλάζοντας μορφή με ύπουλο τρόπο. Πήραν πολλές και διάφορες μορφές, τελείως διαφορετικές μεταξύ τους κατά καιρούς. Κάποιες φορές δεν έκρυψαν, ότι είναι συνασπισμένα σε εταιρείες, στις οποίες ακολουθείται σιδηρά μυστικότητα, που διαφυλάσσεται με μυστικούς όρκους και αδυσώπητα αντίποινα, για όποιον τολμήσει να μιλήσει. Πολύ καλό επικάλυμμα ήταν και αυτό με την νοησιαρχία, τον υλισμό, τον ¨θετικισμό¨ και την προπαγάνδα της αθεΐας, που οι ίδιοι προώθησαν. Αφού δήθεν μόνο η ύλη υπήρχε, τρέχα γύρευε για χθόνιες λατρείες και εξουσίες ιερατείων. Οι λεγόμενοι "διαφωτιστές", από την μια έκαναν προπαγάνδα για αθεϊα, από την άλλη, ήσαν όλοι μέλη τεκτονικών στοών και λάτρευαν το φίδι, δηλαδή το κατ' εξοχήν χθόνιο σύμβολο, δηλαδή ήσαν βαθειά θρησκευόμενοι. Και εάν προσέξεις τι προπαγάνδιζαν, θα δεις ότι αυτό ήταν η χθόνια λατρεία. Ο αλητάμπουρας Ζαν Ζακ Ρουσσώ προπαγάνδιζε το "φυσικό δίκαιο" της πρωτόγονης εποχής. Καλούσε δηλαδή σε επιστροφή σε εκφυλισμένη μητριαρχία, αλλοτριωμένη βλαστική λατρεία και χθόνια τελετουργικά. Αυτός ήταν ο "χειραφετημένος πολίτης" που προπαγάνδιζε. Το ολοκληρωτικά υποδουλωμένο ανθρωπάριο στα ιερατεία του αίματος. Τα ίδια συνθήματα ενάντια στον πολιτισμό, που θεωρούσε δήθεν δυνάστευση των ανθρώπων, πλάσαρε και ο Χέρμπερτ Μαρκούζε , για παράδειγμα στο ¨΄Ερως και Πολιτισμός". Το πρόβλημά τους είναι ένα, με ποιο τρόπο θα περάσουμε ξανά στα όργια των ¨μαινάδων¨. Είναι ανέκαθεν ισχυρότατα τα επιτελεία των υποχθονίων, φίλε μου και ελέγχουν τους μηχανισμούς προπαγάνδας", συνέχισε ο Ιάκωβος.
"Γιατί όμως αποκαλείς ¨αλλοτριωμένη¨ την βλαστική λατρεία την εποχή του Ρουσσώ;" ρώτησε ο Μπάμπης.
"Άκου φίλε: Να πετάει κάποιος πρωτόγονος αίμα σε αυτούς που θεωρούσε δαίμονες για να καρπίσει η γη, πηγάζει από μια αδυναμία του μυαλού και των ικανοτήτων του και μια άνευ όρων υποταγή στην ανάγκη. Όταν πετάνε αίμα όμως σε τελετουργίες, αφού έχει ανακαλυφθεί το τρακτέρ και τα λιπάσματα, τότε παίζεται κάτι πολύ πιο βρώμικο" απάντησε ο Ιάκωβος. "Ξέρω ζητάς πειστήρια και αποδείξεις για τα χθόνια τελετουργικά σε κάθε χρονική φάση, σε κάθε εποχή, για να πειστείς. Γιατί ποτέ δεν άνοιξες τα μάτια σου, για να δεις αυτό που συμβαίνει γύρω μας, στις φάρμες παραγωγής ανθρώπινου κρέατος που ζούμε. Ποτέ δεν κάθισες να μελετήσεις πρώτα και κύρια αυτά που έγραψαν οι πρόγονοί μας, από την στιγμή που σου είπαν πήγαινε να ανάψεις κανένα κερί στην εκκλησία και έτσι θα σωθεί η ψυχή σου. Δεν κατανόησες δηλαδή, ότι η δημιουργική μελέτη αυτών των συγγραμμάτων - όσων δηλαδή στάθηκε δυνατόν να διασωθούν από το καταστροφικό μένος των υποχθονίων - αποτελεί για σένα και για όλους μας ζήτημα ζωής και θανάτου. Γιατί αυτά που διασώθηκαν αρκούν για να κατανοήσουμε το αιμοσταγές περιβάλλον της φάρμας".

"Πριν πάμε λοιπόν εδώ και τώρα εδώ δίπλα, για να σας δείξω κάποια πράγματα που φωνάζουν, θα σου φέρω μόνο ένα παράδειγμα για να κινήσω την προσοχή σου, ώστε να ψάξεις ο ίδιος: Αναφέρει στα ¨Μεσσηνιακά¨ ο Παυσανίας, ότι το 727 ο μεσσήνιος Αριστόδημος, κατά την διάρκεια του πρώτου Μεσσηνιακού Πολέμου έδωσε την κόρη του για ανθρωποθυσία, αφού του ζητήθηκε αυτό με χρησμό του Μαντείου των Δελφών. Ύστερα από έξι χρόνια αυτοκτόνησε επάνω στο μνήμα της κόρης του, γιατί η θυσία αποδείχθηκε ατελέσφορη. Κατάλαβες πως φρόντιζαν κάποιοι ¨άγιοι¨ να προμηθεύονται οι υποχθόνιοι την αιμοποσία;" συμπλήρωσε ο Ιάκωβος κοιτάζοντας με βλέμμα που δεν σήκωνε περιστροφές τον Μπάμπη.
"Δεν το περίμενα αυτό από το Μαντείο των Δελφών", παρατήρησε με αναστεναγμό ο Μπάμπης.
"Ψάξε, φίλε, ψάξε", απάντησε ο Ιάκωβος. "Και για να σου αποδείξω ΟΤΙ ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΘΥΣΙΕΣ ΣΕ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΔΙΟΔΟ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΚΛΕΙΔΩΣΕΙ πάμε να σας δείξω και τα τελετουργικά όργανα των θυσιών, τα οποία δεν μπορεί να βρίσκονται πολύ μακρυά από δω", συμπλήρωσε ο Ιάκωβος, δείχνοντάς μας ένα κοντέινερ, που έμοιαζε να ανήκει στον δήμο, για να φυλάσσονται τα απαραίτητα για την περιποίηση του γύρω αλσυλλίου και βρισκόταν σε απόσταση πενήντα περίπου μέτρων.


5. ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΟΙ ΜΕ ΤΟ ΣΚΥΛΙ ΤΟΥ ΜΠΑΣΚΕΡΒΙΛ ΥΠΟ ΤΟ ΦΩΣ ΤΗΣ ΑΚΡΟΠΟΛΕΩΣ

Πλησιάζοντας το μεταλλικό κοντέινερ, το οποίο ήτο χρώματος πορτοκαλί, ύψους και πλάτους περίπου 2,30 και μήκους 4,5 μέτρων, φάνηκαν στις παρυφές του σωλήνες ποτίσματος τυλιγμένοι και κάποια ποτιστήρια. Ο Ιάκωβος μας είπε, ότι ήθελε να δει τον τρόπο με τον οποίον ήταν ασφαλισμένη η θύρα του.
"Είναι προφανές, ότι μέσα σε αυτό το κοντέινερ φυλάσσονται τα τελετουργικά αντικείμενα", είπε πλησιάζοντας σε απόσταση λίγων μέτρων.
"Ακόμη και εάν συμβαίνει αυτό, νομίζεις ότι η πόρτα του είναι ποτέ δυνατόν να ανοίγει εύκολα;" ρώτησε ο Μπάμπης.
"Ουδέν κρυπτόν υπό τον ήλιον" απάντησε ο Ιάκωβος.
Ενώ φθάσαμε πολύ κοντά στην πόρτα ακούσαμε ένα εκκωφαντικό θόρυβο από γαβγίσματα και ποδοβολητό σκύλων. Είμαστε εντός δευτερολέπτων περικυκλωμένοι από δεκαπέντε περίπου σκυλιά, τα οποία ήταν φανερό ότι θα χιμούσαν επάνω μας. Τα δυο ήταν τεραστίων διαστάσεων και επιδείκνυαν μια σε μένα πρωτοφανή αγριότητα. Το ένα εξ αυτών, που φαινόταν να ήταν ο επικεφαλής της ομάδος, ήταν το μεγαλύτερο και πιο επιθετικό σκυλί, που είχα δει ποτέ. Είχαν ανοίξει τα στόματά τους επιδεικνύοντας τα κοφτερά τους δόντια.
Ενστικτωδώς ξεκινήσαμε να τρέχουμε μακρυά από το σημείο αυτό, όσο γρηγορότερα μπορούσαμε κατατρομαγμένοι. Όταν απομακρυνθήκαμε περίπου εκατό μέτρα από το σημείο αυτό, οι σκύλοι σταμάτησαν να μας καταδιώκουν.
Συγκεντρωθήκαμε ξανά μαζί σε ένα σημείο, από το οποίο μπορούσαμε να βλέπουμε τον βράχο με την σπηλιά. Όλοι οι σκύλοι είχαν μαζευτεί μπροστά της και ούρλιαζαν. Η στάση τους μού θύμισε ακριβώς αυτό που έχω δει στις φωτογραφίες των λεόντων του ναού στην Δήλο.
Οι σκύλοι ήταν αυτοί, τους οποίους είχαμε δει να περιφέρονται προηγουμένως με τον "συνοδό" τους δεμένοι. Αυτός δεν φαινόταν πουθενά.
Ήταν προφανές, ότι οι σκύλοι ήσαν εκπαιδευμένοι να περιφρουρούν το τοπίο, από επίδοξους "περίεργους" όπως εμείς, η ακόμη και "καλοθελητές", οι οποίοι θα επιχειρούσαν να παραβιάσουν την σιδηρά είσοδο στο σπήλαιο.
"Είναι γνωστή η σφυρίχτρα υπερήχων για τους σκύλους" είπε ο Μπάμπης, καθώς απομακρυνόμαστε προς τι Θησείο.
"Όχι φίλε μου, είπε ο Μπάμπης, θα διαφωνήσω ξανά μαζί σου. Έχεις μήπως ακούσει κάτι για τους ¨γρύπες;¨" ρώτησε ο Ιάκωβος.
"Όχι", είπε ο Μπάμπης με ιδιαίτερα μεγάλο ενδιαφέρον να ακούσει την εξήγηση.
"Οι γρύπες είναι μυθικά ζώα, τα οποία έχουν κεφάλι αετού και σώμα λέοντος. Τέτοιες παραστάσεις από πέτρα έφτιαχναν μπροστά στους αρχαίους ναούς. Όμως μόλις σήμερα κατάλαβα την πραγματική σημασία αυτών των παραστάσεων".
"Δηλαδή ρε φίλε, τι ήταν; Αγάλματα που είχαν τηλεπαθητική δύναμη;" ρώτησε ο Μπάμπης.
"Όχι φίλε μου, ήσαν πραγματικά θηρία, τα οποία είχαν εκπαιδεύσει οι ιερείς για να φυλάνε τους ναούς από ανεπιθύμητους εισβολείς", απάντησε ο Ιάκωβος. Για μια φορά ακόμη αποδεικνύεται, ότι το χειρότερο, το πιο ύπουλο θηρίο είμαστε οι άνθρωποι. Ένα θηρίο θα επιτεθεί από μόνο του, αποκλειστικά με στόχο να προστατέψει τον εαυτό του, τα παιδιά του, ή για να εξασφαλίσει τροφή. Ακόμη κι αν περιφρουρίσει την περιοχή, που έχει σημαδέψει σαν δική του. Μπορεί να σημαδεύουν τα όριά της τα θηρία με την κοπριά τους, αλλά αυτή είναι κάτι που εντάσσεται και λειτουργεί παραγωγικά μέσα στον φυσικό κύκλο, είναι πολύ πιο καθαρή και τίμια από τα δήθεν "ιερά" σύμβολα κάποιων πωρωμένων θρησκειών, που υποδουλώνουν την ανθρωπότητα. Φαντάσου σαράντα λιοντάρια, γιατί στην αρχαία εποχή ζούσαν και εδώ λιοντάρια, να είναι αφιονισμένα, υπνωτισμένα και εκπαιδευμένα από το ιερατείο. Χρειάζεται τουλάχιστον ένας μικρός στρατός εκατόν πενήντα πάνοπλων μαχητών, για να τα καταβάλει. Όταν τα θηρία ορμήξουν ξαφνικά από διάφορες κατευθύνσεις, οι πρώτοι που θα την βάψουν, είναι όσοι κρατάνε μεγάλες ασπίδες. Θα γίνουν πίτα από κάτω τους. Για να γίνει επίθεση σε ένα τέτοιο "ίδρυμα" του θανατά, δεν μπορούν να καλυφθούν οι επιτιθέμενοι ως προσκυνητές, ή άσχετοι. Σε περίπτωση επίθεσης βέβαια, στρατού που έρχεται από μακρυά, αυτός θα γίνει αντιληπτός από στην φρουρά της περιοχής. Όμως αυτή δεν μπορεί να στρατοπεδεύει και είναι οχυρωμένη δίπλα στο ναό. Αφού τους ιερείς και τον ναό υποτόθεται ότι τον προστατεύει ο θεός".
"Τι λε ρε μάγκα, τόσο μακρυά φτάνεις, με αυτή την ιστορία με τα σκυλιά;", ρώτησε έκπληκτος ο Μπάμπης.
"Δικέ μου, εγώ θα περίμενα εσύ να φτάσεις ακόμη μακρύτερα. Γιατί αυτό το συμβάν βοηθάει να κατανοήσουμε κι άλλα: Μήπως τώρα κατανοείς και το νόημα του μύθου του Ηρακλή με το λιοντάρι της Νεμέας; Πιστεύεις, ότι αυτό ήταν μόνο ένα τεράστιο λιοντάρι; Τότε δεν θα χρειαζόταν να το φορέσει γουναρικό στην πλάτη του ο Ηρακλής. Θα έφταναν δέκα γεωργοί της περιοχής με τα τσαπιά, για να του φτιάξουν άμα λάχει ταυτόχρονα και τον λάκκο. Γιατί στο φινάλε γουνάκι από λιοντάρι φοράει μόνο ο Ηρακλής. Εμείς φοράμε μόνο προβιές προβάτων. Μέχρι εκεί φτάνουμε. Όσο αφορά κάποια ιερατεία και ειδικά κάτι "κυρίες", που κρύβονται εδώ και χιλιετίες συχνά από πίσω, αυτές φοράνε γούνα αλεπούς. Γι' αυτό είπε και ο Άρης ¨ραντεβού στα γουναράδικα¨. Νομίζουν, ότι μια ζωή θα μπορούν να παραμένουν στο απυρόβλητο. Ας πάνε όμως μια βόλτα μέχρι τα γουναράδικα. Οι πιο έξυπνες αλεπούδες κρέμονται στις βιτρίνες".
"Εσύ δεν μιλάς καθόλου, ρε" είπε ο Μπάμπης απευθυνόμενος σε εμένα. "Τι λες για όλα αυτά;"
"Εγώ τώρα κατάλαβα την περίπτωση με το σκυλί του Μπάσκερβιλ στην ιστορία με τον Σέρλοκ Χολμς" απάντησα. "Τέτοια σκυλιά δεν βρίσκεις μόνο στις αγροικίες της Αγγλίας, αλλά και εδώ κάτω από την Ακρόπολη".
"Ρε μάγκα, ωραία ιδέα" είπε ο Μπάμπης. "Έχω αυτό το ντιβιντί στο σπίτι. Ερχόσαστε απόψε να το δούμε;" ρώτησε.

"Μήπως έχεις πάθει πλάκα με τίποτα ιέρειες;" ρώτησε ο Μπάμπης τον Ιάκωβο.
"Φίλε μου πείνασα" απάντησε ο Ιάκωβος. "Μελέτησε το ¨Λυκούργος - Νουμάς¨ από τους "Βίους Παράλληλους" του Πλούταρχου, όσο αφορά κάποιες ¨κυρίες¨. Πάμε τώρα να πάρουμε κανένα λεωφορείο".


6. ΟΙ ΚΥΡΙΟΙ ΜΕ ΤΙΣ ΓΥΑΛΙΣΤΕΡΕΣ ΛΙΜΟΥΖΙΝΕΣ, ΤΑ ΜΑΥΡΑ ΚΟΥΣΤΟΥΜΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΓΥΑΛΙΑ ΗΛΙΟΥ ΤΗΝ ΝΥΧΤΑ.

Στην συνέχεια πήγα στο σπίτι μου για φαγητό. Αφού έφαγα έψησα ένα καφέ, ενώ δεν ξεκόλλαγαν από το μυαλό μου τα συμβάντα της ημέρας, που είχαν προηγηθεί.
Σκεφτόμουν τα λόγια με τα οποία με αποχαιρέτησε ο Ιάκωβος:
"Αυτά που ζήσαμε σήμερα, συνέβησαν κυρίως για σένα. Εσύ είσαι εδώ αραιά. Δεν έχει πολλές ευκαιρίες η μάνα γη μας να σού κάνει αποκαλύψεις, γι αυτό η παράδοση ήταν προηγουμένως εντατική. Πόσο καιρό θα μείνεις ακόμη εδώ;"
"Ακόμη μια εβδομάδα" απάντησα.
"Φίλε, πάρε το βιβλίο του Κόναν Ντόυλ και διάβασε ξανά λίγο. Να περιμένεις τις επόμενες ημέρες την επόμενη αποκάλυψη της Γαίας. Και κοίταξε, γνωρίζεις ότι είμαι περίεργος και δεν θέλω να χάσω επεισόδια. Αν χωράω, όταν ξαναπάς βόλτα, τηλεφώνησέ μου να έλθω και γω μαζί".
"Εντάξει, Ιάκωβε" είπα. "Αφού χωρίς τις αναλύσεις σου, όλα αυτά θα περνούσαν ξυστά από δίπλα μου", συμπλήρωσα με χαμόγελο.
"Κόψε την πλάκα", απάντησε ο Ιάκωβος. "Είπαμε, η δόνηση φέρνει την κρούση".

Αποχαιρετώντας τον Ιάκωβο, πριν κλείσω καν την πόρτα, χτύπησε το τηλέφωνο:
"Είσαι για καφέ στον Διόνυσο;" με ρώτησε ένα αγαπημένο φιλαράκι.
"Άσε" του είπα, "βαλτός είσαι; Σήμερα συνέβηκαν πολύ παράξενα πράγματα εκεί".
Αφού διηγήθηκα τι είχε συμβεί, ενώ ο φίλος με άκουγε με προσοχή, μου είπε:
"Η ιστορία αυτή δεν έκλεισε ακόμα. Άκου τώρα και τον επίλογο: Ξέρεις, ότι πάω συχνά στον Διόνυσο για καφέ. Παλιά πηγαίναμε και μαζί στην καφετέρια πάρα κάτω που είναι τώρα κλειστή. Κάποιες φορές που έφευγα αργά βράδυ από το μέρος, έβλεπα κοντά στην καφετέρια αρκετές λιμουζίνες. Η περιοχή γύρω από την καφετέρια και την σπηλιά είχε αποκλειστεί από κάτι τύπους, που φόραγαν μαύρα κουστούμια και γυαλιά ηλίου. Έμοιαζαν να είναι κάτι ανάμεσα σε στημένους σεκιούριτυ και μπράβους".
"Υπό το φως της Ακροπόλεως, ρε μεγάλε;" τον ρώτησα.
"Δικέ μου, δεν θυμάσαι αυτά που είδαμε, όταν επισκεφθήκαμε νύχτα τον ιερό βράχο την προηγούμενη φορά που ήρθες;" μου απάντησε.
"Ξέρω, είναι η ιστορία ¨Το Μαγνητόφωνο στο Τσουκάλι. Μενού για Ανεπιθύμητους¨" του απάντησα.
"Άσε κάτι υπόλοιπο να το γράψει και ο Κόναν Ντόυλ μεθαύριο" μου είπε. "Όπως πας θα τού φας το ψωμί. Και άσε τα τσιμπούκια του Σέρλοκ Χολμς. Είπαμε: Το κάπνισμα κομμένο".