ΜΕ ΤΟ ΣΚΥΛΙ ΤΟΥ ΜΠΑΣΚΕΡΒΙΛ ΥΠΟ ΤΟ ΦΩΣ ΤΗΣ ΑΚΡΟΠΟΛΕΩΣ

Πιστεύω, ότι η πρόκληση της ζωής συνίσταται στο κοπιώδες σκαρφάλωμα στις παρυφές ενός κοφτερού βράχου. Φτάνοντας επάνω θα δούμε εκείνο το τοπίο από ψηλά, που όσο είμαστε μέσα έμοιαζε θολό και ακατάσχετα άγριο. Η νέα οπτική θα αποκαλύψει την κρυστάλλινη αρμονία και το ηρεμούν κάλος αυτού του τοπίου. Τότε θα διαπιστώσουμε, ότι τα τέρατα που μας επιτέθηκαν μέσα σε αυτό, δεν ήταν τίποτε περισσότερο από γόνοι της απάτης.

Πελαγοφίαλος


1. ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΩΣ ΠΡΟΛΕΓΟΜΕΝΑ

Νομίζω, ότι στην ζωή μου είχα και εξακολουθώ να έχω δυο προστάτες για τις περιπτώσεις που βρεθώ μπροστά σε μεγάλες δυσκολίες. Ο πρώτος είναι ο Θεός των φυτών και των ανθέων. Κάποτε που στριμώχθηκα άσχημα, με κίνδυνο να εξαναγκαστώ βίαια να εγκαταλείψω την χώρα που ζω, σκαρφίστηκα ένα τέχνασμα: Φρόντιζα τα φυτά και τα άνθη, τα οποία είχα στο μπαλκόνι μου με διπλή αγάπη. Σκέφθηκα, ότι ο Θεός των φυτών και ανθέων, ο οποίος μεριμνά για την επιβίωσή τους, θα οικονομούσε τα δέοντα ώστε να μην αποχωρισθούν αυτά τον φιλότιμο κηπουρό τους, εξακολουθώντας να βρίσκονται κάτω από την αδιάλειπτη φροντίδα του.
Ο δεύτερος προστάτης μου είναι ο Θεός των σκυλιών. Αυτό συντελέστηκε τυχαία, χωρίς συγκεκριμένη επιδίωξη από πλευράς μου, επειδή κάποτε βοήθησα ένα σκύλο.
Πριν από τριάντα και βάλε χρόνια είχα πάει για διακοπές σε ένα τουριστικό νησί. Στο νησί αυτό υπήρχε μια υπερπληθώρα σκύλων. Οι μόνιμοι κάτοικοι θεώρησαν, ότι η υπέρμετρη παρουσία των σκύλων θα είχε επιβλαβείς επιπτώσεις στην κίνηση τουριστών, η οποία αποτελούσε τον στυλοβάτη της οικονομίας εκεί. Έτσι επέβαλαν στους σκύλους "έλεγχο των γεννήσεων". Και επειδή εκείνη την εποχή οι μέθοδοι αντισύλληψης για σκύλους δεν τύχαινε να είναι ιδιαίτερα ανεπτυγμένοι, έπαιρναν τα νεογέννητα σκυλάκια από τα σκυλιά και τα παρέδιδαν στην ευθανασία με ιδιότυπες μεθόδους.
Εισερχόμενος λοιπόν στο προαύλιο της μελλοντικής μου διαμονής άκουσα ένα ιδιαίτερα πονεμένο θρήνο μικράς εντάσεως. Κινούμενος προς την κατεύθυνση ενός σκουριασμένου βαρελιού, είδα μέσα σε αυτό τρία σκυλάκια, σε κατάσταση αφορήτου ταλαιπωρίας. Εφαίνοντο φυλακισμένα εκεί, μέσο στο λιοπύρι, χωρίς νερό και φαγητό επί περισσότερες ημέρες. Έσπευσα λοιπόν, αφού τα τοποθέτησα κάτω από την σκιά ενός πεύκου, να προμηθευθώ γάλα και μπιμπερό, για να τα περιθάλψω.
Ενώ λοιπόν είχα και τα τρία καταταλαιπωρημένα νεογνά στα πόδια μου και τα τάιζα, είδα πίσω από το συρματόπλεγμα τους πυρώδεις οφθαλμούς μιας σκύλας, η οποία κούναγε εντόνως την ουρά της. Η χαρά της μητέρας που βρήκε εκ νέου τα τέκνα της ήτο απερίγραπτος. Έσπευσα στην συνέχεια στον κρεοπώλη και της έφερα κόκαλα.
Η ευγνωμοσύνη της μητρός ήτο καθ' όλη την διάρκεια της τριημέρου παραμονής μου σε εκείνο το μέρος διαχυτικοτάτη. Πριν αναχωρήσω, φρόντισα να μεταβούν μητέρα και τέκνα σε ασφαλές εκτός των οικισμών μέρος, όπου και τους προμήθευσα αρκετά τρόφιμα και νερό.
Κατά την αναχώρησή μου για την γειτονική πόλη στην νήσο, η οποία απέχει από εκεί 18 χιλιόμετρα, ήτο η νέα καλή μου φίλη απαρηγόρητος.
Μετά πάροδο τριημέρου και εκεί επιβιβάσθηκα στο σκάφος της επιστροφής. Προς μεγάλη μου έκπληξη είχε καταφθάσει στον λιμένα πριν από εμένα η καλή μου φίλη, για να με χαιρετήσει πλήρης ευγνωμοσύνης στην προβλήτα.
Από που είχε ενημερωθεί την ώρα της αναχωρήσεώς μου και πώς διήνυσε την μεγάλη αυτή απόσταση, αφήνοντας τα νεογνά μόνα;
Δεν το γνωρίζω. Βλέποντας όμως τα γαλανά κύματα και δεχόμενος την θαλάσσια αύρα στο μέτωπο κατά την διάρκεια του ταξιδίου της επιστροφής είχα κατά νου μια παράξενη αίσθηση: Στην συνέχεια θα έχαιρα της προστασίας του Θεού των σκύλων.
Δεχόμενος στο μέλλον που ακολούθησε προσεχώς στιβαρά την αρωγή της θείας αυτής οντότητος, ήμουν πλέον βέβαιος, ότι η καλή μου φίλη δεν εψεύδετο, όταν με τον δικό της μυστικό τρόπο μου ανακοίνωσε τον εν λόγω διακανονισμό, ως ανταπόδοση της φροντίδας μου.
Έτσι λοιπόν τυγχάνω φίλος των σκυλιών (πέραν ότι κατά την διάρκεια κάποιας ανεξελέγκτου καταστάσεως προξένησα βλάβες και σε κάποιο σκυλάδικο, το οποίο για κακή μου τύχη ήτο και ιδιοκτησία ενός πολύ καλού φίλου).
Σκύλο στο σπίτι μου δεν είχα την χαρά να έχω ποτέ, λόγω στενότητος χώρου. Ονειρεύομαι όμως την στιγμή, που οι συνθήκες διαβίωσης θα μου επιτρέψουν την συμβίωση με κάποιον κατοικίδιο φίλο, ή έστω την μόνιμη με φιλία με κάποιον αδέσποτο αλανιάρη.
Ονειρεύομαι εκείνη την σχέση ισοτιμίας, που θα πάψει να είναι αυτός το ζώο και εγώ ο άνθρωπος, αισθανόμενοι και οι δύο ως πλάσματα του ιδίου Θεού. Θα ήθελα να τον κοιτάξω τότε στα μάτια και να του πω: "Είσαστε κάποτε λύκοι, αλλά ήλθατε κοντά μας και γίνατε σκύλοι, αφήσατε την αγριότητα για να γίνουμε φίλοι".
Είμαι σίγουρος ότι θα με κοίταζε τότε στα μάτια και αυτός και θα μου απαντούσε:
"Γιατί δεν μπορείτε να εμπνευστείτε και σεις από την περίπτωσή μας; Εσείς πλαστήκατε σαν άνθρωποι, αλλά εξελιχθήκατε με τα τελετουργικά αιμοποσίας σε λύκους, σε λυκανθρώπους. Πήγατε να σας βυζάξουν λύκαινες μέσα στην πνευματική σας πώρωση, πριν ιδρύσετε αυτοκρατορίες της συμφοράς και της απανθρωπιάς".

Έτσι ζητώ συγγνώμη από τους καλούς μου φίλους τους σκύλους, επειδή η ακόλουθη αφήγηση κάνει αναφορά με αρνητικό τρόπο σε κάποιους από αυτούς.
Έχω δηλώσει παλαιότερα, ότι οι αγαπημένοι μου συγγραφείς είναι δυο: Ο Πλάτων και ο Άρθουρ Κόναν Ντόυλ. Ως εκ τούτου δυο είναι και οι αγαπημένοι μου ήρωες: Ο Σωκράτης και ο Σέρλοκ Χολμς. Και ας μην νομισθεί, ότι οι δυο αυτοί δεν συσχετίζονται καθόλου. Τα γεγονότα, τα οποία εξιστορώ στην συνέχεια αποδεικνύουν το αντίθετο.
Αποτελεί επίσης τελείως λογική συνέπεια, ότι στα εν λόγω συμβάντα ενεπλάκην και εγώ, επειδή ακριβώς τιμώ και τις δυο αυτές εξέχουσες φυσιογνωμίες. Φυσικώ το λόγω, ίσως αντιπαρέλθουν κάποιοι με το επιχείρημα, ότι ο μεν πρώτος υπήρξε αναμφισβήτητα ιστορικό πρόσωπο, ενώ ο δεύτερος δεν ήτο παρά μια μυθιστορηματική φυσιογνωμία, η οποία προήχθει από την φαντασία ενός διηγηματογράφου αστυνομικών μυθοπλασιών. Πλην όμως και τα δυο αυτά πρόσωπα εισχώρησαν επάξια στην συνείδησή μου ως μυθικοί ήρωες, οι οποίοι προβαίνουν σε αποκάλυψη έσχατων αληθειών, ως προς αυτό που ονομάζουμε έγκλημα.
Η περίπτωση του του Σωκράτους καταδεικνύει, ότι παντού καραδοκεί το έγκλημα, ακόμη και στα πλαίσια της πλέον προωθημένης δημοκρατίας, στην οποία οι άρχοντες και οι δικαστές δεν εκλέγονται αλλά κληρώνονται, ως μια υποβόσκουσα, μονίμως υπαρκτή απειλή, έτοιμη να δαγκώσει ως όφις δηλητηριώδης και να εξοντώσει, ότι καλύτερο μπορεί να προάγει μια εποχή.
Ο Σέρλοκ Χολμς από την άλλη μεριά αναλύει και τεκμηριώνει τον τρόπο, που αυτή η εν δυνάμει μονίμως παρούσα αόρατος απειλή, η οποία απεργάζεται την εξόντωση αθώων όντων, με στόχο την ικανοποίηση ανόμων και ιδιοτελών στόχων, στηρίζεται σε μια στρεβλή, υποχθόνιο και με άκρα πονηρία κλιμακούμενη πρακτική, η οποία αφήνει να υποθέτουμε, ότι οι ένοχοι βρίσκονται τελείως αλλού από εκεί που αυτοί βρίσκονται.
Εάν ο Σωκράτης μας μαθαίνει να αναζητούμε βαθύτατες αιτιάσεις, ο Σέρλοκ Χολμς μας διαπαιδαγωγεί ως προς την δόλια πρακτική αυτών που μας εξαπατούν.
Ο πρώτος είναι ο ανώτατος διαφωτιστής περί της επιστήμης της αληθείας.
Ο δεύτερος είναι ο ανώτατος διαφωτιστής περί της επιστήμης του ψεύδους.

Κάποιες απόψεις μου για τον Σωκράτη, είχα την τιμή και την χαρά να παραθέσω σε αυτήν την σελίδα.
Για τον αγαπητό μου ήρωα Σέρλοκ Χολμς, το μόνο που έχω γράψει εδώ, είναι η τεράστια αξία που αποδίδω στο διήγημά του "Ο Όμιλος Των Κοκκινο- μάλληδων" (The Red Headed League).
Σε αυτήν την διήγηση, όπως εξ άλλου αποκαλύπτει ο τίτλος της, ενέχεται το άλλο τεράστιας σημασίας διήγημα του Άρθουρ Κόναν Ντόυλ με τίτλο "Το Σκυλί του Μπάσκερβιλ" .
Όποιος διαβάσει, ή ορθότερα μελετήσει αυτό το έργο, θα μπορέσει να διαπιστώσει το βαθύτατα ανθρώπινο και οικολογικό μήνυμα, που μεταφέρει ο Κόναν Ντόυλ με αυτό. ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΣΚΥΛΟΙ ΠΟΥ ΦΤΑΙΝΕ, ΑΛΛΑ Η ΚΑΚΙΑ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΠΑΡΑΣΥΡΕΙ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΤΡΙΩΝΕΙ.
Όπως ακριβώς εξηγεί ο Ιερός Καβάσιλας στο έργο του "Περί Θείων Μυστηρίων" και ειδικά στο περί Αγίου Χρίσματος κεφάλαιο, ο άνθρωπος είναι αυτός, ο οποίος καλείται να δώσει νόημα στην δημιουργία και την βάλει να λειτουργήσει. Αποτελεί τον βασιλέα της κτίσεως επί του πλανήτου, γι αυτό δια του ιερού μυστηρίου του Χρίσματος, χρίεται βασιλεύς.

Θα σας παρακαλούσα να δείτε μέσα ακριβώς από αυτό τα πρίσμα τα γραφόμενα που ακολουθούν. Σε καμία περίπτωση δεν έχουν αυτά εν τέλει αιχμή εναντίον των σκύλων, αλλά καταγγέλλουν και επιχειρούν να αποκαλύψουν μόνο αυτούς, που εκτρέπουν και αλλοτριώνουν τα καθ' όλα αγαπητά από εμένα σκυλιά.
Έχοντας ζήσει και ο ίδιος σκυλίσια ζωή χρόνια και ζαμάνια στο κουρμπέτι, δεν μπορώ ποτέ να στραφώ εναντίον των καλών μου φίλων. Όσο αφορά την λαϊκή παροιμία "κακό σκυλί ψόφο δεν έχει" μόνο τα σκυλιά δεν αφορά. Ακολουθήστε με λοιπόν στην μετάβαση που έπεται, μαζί με τους φίλους μου Μπάμπη και Ιάκωβο, σε περιοχή ευρισκομένη πλησίον της Ακροπόλεως, ούτως ώστε να ρίξουμε μια μέρα των ημερών την φόλα σε αυτούς που πραγματικά εννοεί η παροιμία που αναφέρθηκε.


2. ΠΕΡΙΠΑΤΟΣ ΜΕ ΤΟΝ ΜΠΑΜΠΗ ΚΑΙ ΤΟΝ ΙΑΚΩΒΟ ΠΡΟΣ ΕΠΙΣΚΕΨΙΝ ΝΟΗΜΑΤΩΝ

Την πατρίδα επισκέπτομαι αραιά λόγω των μπελάδων της επιβίωσης, που μονίμως με καταδιώκουν. Ο χρόνος της παραμονής μου δεν ξεπερνά συνήθως τις δυο εβδομάδες και είναι πολύ στενός για να συναντήσω συγγενείς και φίλους. Έτσι συχνά αναγκάζομαι να συνβρεθώ ταυτοχρόνως με πρόσωπα, τα οποία είναι τελείως ετερόκλητα μεταξύ τους, λόγω ελλείψεως χρόνου.
Στα τέλη του Δεκεμβρίου του παρελθόντος έτους, το έφερε η περίσταση να συναντηθώ με τον Μπάμπη και τον Ιάκωβο, για να πάμε ένα περίπατο στην λεγόμενη "Φυλακή του Σωκράτη".
Ο Μπάμπης είναι ένας νεαρός συγγενής μου, ο οποίος έχει σπουδάσει μαθηματικά, αλλά εργάζεται στο βενζινοπωλείο του πατρός του και εξαδέλφου μου. Είναι ιδιαίτερα προικισμένος και με ανοικτό ορίζοντα. Δηλώνει "σπηλαιολόγος" και έχει επισκεφθεί διάφορα σπήλαια, τα οποία έχει "μελετήσει". Το ενδιαφέρον επικεντρώνεται κυρίως στις σαύρες και τις νυκτερίδες, τις οποίες βρίσκει μέσα σε αυτά. Αφού προσπαθήσει να τις συλλάβει, τις τοποθετεί μέσα σε γυάλες, και τις επιδεικνύει με υπερηφάνεια στην μητέρα του, η οποία μονίμως τον καλεί "επί τέλους να σοβαρευτεί αναλόγως προς την ηλικία του".

Ο Ιάκωβος είναι παλαιός φίλος. Είναι πλέον συνταξιούχος και εργαζόταν ως ιδιωτικός υπάλληλος. Δεν έχει σπουδάσει΄κάτι συγκεκριμένο, αλλά υπήρξε πάντοτε ανήσυχο πνεύμα και ιδιαίτερα μελετηρός. Τυγχάνει συλλέκτης έργων τέχνης, παλαιών βιβλίων και δίσκων μουσικής. Έχει εμβαθύνει πολύ τις αναζητήσεις του στον τομέα της πολιτικής, της ιστορίας και της θρησκειολογίας. Είναι από τους λίγους ανθρώπους, που αποδίδουν ιδιαίτερη βαρύτητα στην θρησκειολογία.
Δεν είναι μόνο τα ενδιαφέροντα του Ιακώβου, που ασκούν μια αμοιβαία έλξη με τον γράφοντα, αλλά συμβάλει σε αυτό και ο ήρεμος και ευγενικός χαρακτήρας του. Αυτό που με έλκει ιδιαίτερα σε αυτόν είναι ότι αυτός μοιάζει να μην έχει κάποιο ζητούμενο. Η ανήσυχη και ερευνητική σκέψη του υψώνεται υπέρ άνω πραγμάτων και προσώπων. Οι συζητήσεις μαζί με αυτόν είναι πάντοτε ευχάριστες, διότι προβάλει τα επιχειρήματα και τις απόψεις του πάντοτε χωρίς εμμονή ορθότητος και αποκλειστικώς ως τροφή προβληματισμού. Το μόνο που μας χωρίζει, είναι, ότι αυτός προσπαθεί πάντοτε να είναι "καθώς πρέπει", προφανώς ένεκα της πολυετούς του εργασίας ως ιδιωτικός υπάλληλος, ενώ εγώ είμαι χάος - ελπίζω όχι κακώς νοούμενο - ένεκα της μόνιμης παρουσίας μου στα ρινγκ του ελεύθερου επαγγέλματος, όπου φεύγουν οι παντόφλες από όλες τις κατευθύνσεις βροχή, με αποτέλεσμα να είμαι υποχρεωμένος να κρατάω σκουπόξυλο για να προστατεύομαι.

Ο περίπατος και η επίσκεψη μας στην "Φυλακή του Σωκράτη" έγινε κατ΄επιθυμία του Μπάμπη, ο οποίος ήθελε να μου θέσει κάποιες ερωτήσεις σχετικά με δομικά στοιχεία αυτής της "κατασκευής", λόγω του ότι τυγχάνω πολιτικός μηχανικός. Ανάλογες ερωτήσεις μου είχε θέσει την προηγουμένη σχετικά με την λεγόμενη "Σπηλιά του Νταβέλη" στην Πεντέλη, επιδεικνύων μου κάποιες φωτογραφίες της εισόδου της.
Το ερώτημά του ήτο, κατά πόσον η κοπή του βράχου σε σχήμα ορθής γωνίας στο σημείο της εισόδου, ήτο αποτέλεσμα φυσικών δυνάμεων ή ανθρωπίνου παρεμβάσεως. Στο συγκεκριμένο ερώτημά του είχα επιφυλαχθεί να τότε απαντήσω, στην βάση του συλλογισμού, ότι η φύση δεν αποκλείεται να δημιουργήσει με την δράση της κάποιες διαμορφώσεις του εδάφους, οι οποίες να παρουσιάζουν γεωμετρική κανονικότητα. Η σκέψη αυτή αποδείχθηκε στην πορεία αφελής. Η κανονικότητα στην διαμόρφωση του φυσικού περιβάλλοντος αποτελεί σχεδόν πάντοτε αποτέλεσμα της ανθρώπινης παρέμβασης.

Ο φίλος μου Μπάμπης δεν μπόρεσε να παρατηρήσει καν αυτό το κοινό δεδομένο στα δυο σπήλαια. Μια έρευνα απέδειξε ότι το 80% των σημερινών ανθρώπων δεν είναι εις θέσιν να επεξεργαστούν νοητικά ούτε τις πληροφορίες, οι οποίες αφορούν τεράστιου εύρους κινδύνους για την ανθρωπότητα.
Ο βράχος, ο οποίος ονομάζεται "Φυλακή του Σωκράτη", αποτελείται από ένα μικρό λοφίσκο, ύψους λίγων μέτρων. Το ένα τεταρτιμόριο του λοφίσκου φαίνεται ότι είχε αφαιρεθεί, με τον πάγιο τρόπο που γινόταν αυτό στην περιοχή της εισόδου σπηλαίων κατά την αρχαιότητα, εκεί όπου εντός των σπηλαίων ετελείτο χθόνια λατρεία. Ο χώρος βρίσκεται στου Φιλοπάππου, λίγο πιο κάτω από από το καφέ - εστιατόριο Διόνυσος, στις βεράντες του οποίου αρκετές φορές καθόμουν κατά καιρούς, για να απολαύσω τον ρεμβασμό της Ακροπόλεως. Στο αριστερό μέρους του δρόμου προς την σπηλιά, λειτουργούσε παλαιότερα αναψυκτήριο τείχους - βιτρίνες και με βεράντες, στο οποίο επίσης έτυχε κάποιες φορές να βρεθώ με φίλους. Κατά την μετάβασή μας διαπίστωσα προς απορία μου ότι αυτό ήταν εκτός λειτουργίας.
Ως μηχανικός δομικών έργων, ειδικός σε αναπαλαιώσεις και μετατροπές κτισμάτων, παρατήρησα λόγω κατασκευαστικής πείρας κάποια στοιχεία του βράχου, τα οποία ήταν ευλόγως ερμηνεύσιμα:
Σε ύψος τεσσάρων μέτρων, στην βασική πρόσοψη της τομής, υπήρχαν εσκαμμένες τρύπες στον βράχο, υπό μορφή θυλάκων, διαστάσεων περίπου 15 χ 15 χ 15 εκατοστά. Εξήγησα στους δυο φίλους ότι αυτό το είδος των θυλάκων ονομάζουμε οι οικοδόμοι "φωλιές" και ότι αυτοί γίνονται ως σημεία στήριξης δικών. Οι αποστάσεις μεταξύ των, οι οποίες αριθμούσαν μήκος περίπου 1,30 μέτρα ήσαν οι τυπικές αποστάσεις δοκών στεγάστρου από ξύλο, το οποίο προφανώς κάποτε υπήρχε εκεί. Αυτές οι αποστάσεις είναι συνήθεις για στέγαστρο με σανίδωμα, το οποίον μπορεί να φέρει φορτία ανθρώπων. Το στέγαστρο χρησίμευε προφανώς ως εξέδρα.
"Πάνω σε αυτό επέβαιναν οι ιερείς, ώστε να καθίστανται αυτοί και οι ιεροπραξίες τους ορατοί, από το συγκεντρωμένο πλήθος των πιστών", πρόσθεσε ο Ιάκωβος.
Άνωθεν των θυλάκων αυτών σε απόσταση ενός μέτρου περίπου ευρίσκοντο άλλοι θύλακες, λίγο μικρότερων διαστάσεων. Αυτοί εκτείνοντο σε μια περιοχή η οποία ήτο η μισή σε μήκος σε σχέση με τους μεγαλύτερους από κάτω. Εξήγησα, ότι σε μια περιοχή της εξέδρας φαίνεται να υπήρχε κάποιο βάθρο.
"Πάνω στο βάθρο είναι προφανές ότι τοποθετείτο κυρίως το ξόανο της λατρευομένης θεότητος". παρατήρησε ο Ιάκωβος.
"Σε αυτό έχεις μάλλον δίκιο", διαπίστωσα στην συνέχεια εγώ. "Κοιτάξτε τα σκαλοπάτια που έχουν λαξευτεί από την κορυφή του βράχου μέχρι το ύψος που ήταν η εξέδρα, ώστε να κατέρχονται εκεί οι ιερείς από επάνω".
"Τα ξόανα κατασκευάζοντο άρχικώς από κορμό δένδρου" συνέχισε την διήγηση ο φίλος μου, τον οποίον ο Μπάμπης έβλεπε πλέον σαν αυτός να ήταν εξωγήινος. "Τα χαρακτηριστικά της θεότητος ήσαν στοιχειωδώς λαξευμένα επί του ξύλου, το οποίο διατηρούσε βασικά την μορφή κολόνας, η οποία κατέληγε σε αιχμή. Κλασσική περίπτωση κεραίας", πρόσθεσε, "γι' αυτό πιστεύω ότι ο όρος ξόανο προέρχεται από το ρήμα ξύω, επειδή αυτά δεν ήσαν κανονικά γλυπτά, αλλά λίγο μόνο ξυσμένα".
"Τι εννοείς λέγοντας κεραία;" ρώτησε ο Μπάμπης
"Όλοι είμαστε πομποί, αλλά κυρίως δέκτες κυμάτων και ακτινοβολιών", απάντησε ο Ιάκωβος."Όλες οι μακρόστενες κατασκευές, ανεξαρτήτως μεγέθους, που καταλήγουν σε αιχμή, λειτουργούν βάσει του νόμου των ακίδων: Εάν τοποθετήσουμε ένα ηλεκτρικό φορτίο επάνω σε μια σφαίρα, η οποία έχει μια ακίδα, τότε όλο το φορτίο θα συγκεντρωθεί στην ακίδα. Οι ακίδες συμπεριφέρονται ας συσσωρευτές φορτίων και ακτινοβολιών".
"Και ποια είναι η συνέπεια αυτού;" ξαναρώτησε ο Μπάμπης, με ένα τρόπο, ο οποίος δήλωνε ταυτοχρόνως κάποια ειρωνεία, αλλά στο βάθος μεγάλη περιέργεια.
"Γιατί νομίζεις ότι η χθόνια λατρεία τελείται μέσα στην γη;", τον ρώτησε ο Ιάκωβος. "Η γη σε κάποιο βάθος φιλτράρει την ακτινοβολία. Η ¨Αποκάλυψη¨ γράφει ότι έγινε πόλεμος εις τους ουρανούς μεταξύ τού Μιχαήλ και των αγγέλων αυτού και του Εωσφόρου και των αγγέλων αυτού. Και ότι ο Εωσφόρος ενικήθει και εβλήθει εις την γην, διότι ουκ έστι τόπος εν τω ουρανώ, που αυτός στείναι".
"Δηλαδή η κοσμική ακτινοβολία είναι αυτή που αποφεύγουν;" ρώτησε ο Μπάμπης.
Ο Ιάκωβος χαμογέλασε. Εγώ προχώρησα προς το μέρος των ανοιγμάτων στον βράχο για να κοιτάξω μέσα. Ο Ιάκωβος με ακολούθησε και ο Μπάμπης πλησίαζε πολύ αργά, πολύ προσεκτικά.


3. ΓΙΑ ΠΟΙΟΝ ΛΟΓΟ ΜΠΗΚΑΝ ΟΙ ΜΠΑΡΕΣ;

Ο Βράχος είχε τρία ανοίγματα. Το δεξιό ήταν μια εσοχή σε σχήμα κανονικού κύβου με μήκος πλευράς περίπου 3,5 μέτρα. Ήταν εμφανέστατο ότι αυτή είχε λαξευτεί για κάποιον συγκεκριμένο λόγο στον βράχο.
Δίπλα της το άνοιγμα ήταν ακανόνιστο. Ήταν μικρότερο του προηγούμενου και οι επιφάνειες στο εσωτερικό δεν ήταν επίπεδες. Σε αυτές υπήρχαν δυο τρύπες με διάμετρο μεταξύ τριάντα εκατοστών και μισού μέτρου. Μια τρίτη τρύπα με ίδιο μέγεθος υπήρχε στο τοίχωμα μεταξύ του πρώτου και του μεσαίου ανοίγματος.
Το τρίτο άνοιγμα ήταν η είσοδος σε σήραγγα, από την οποία μόνο τα πρώτα μέτρα ήσαν ορατά, διότι στην συνέχεια ακολουθούσε στροφή. Η είσοδος του ανοίγματος ήταν ασφαλισμένη με χοντρές σιδερένιες μπάρες. Αυτές σχημάτιζαν πόρτα, η οποία ήταν κλειδωμένη με χοντρό λουκέτο.

"Το όλο παραμύθι, ότι εδώ ήταν φυλακισμένος ο Σωκράτης, διαδόθηκε μόνο για να δικαιολογήσουν το κλείσιμο της εισόδου με την σιδεριά" παρατήρησε ο Ιάκωβος. "Το όλο σύστημα των ανοιγμάτων είναι εύλογο", είπε.
"Καλά ρε φίλε, έχεις ξαναέλθει εδώ;" τον ρώτησε ο Μπάμπης.
"Δεν έτυχε", απάντησε με αινιγματικό χαμόγελο ο Ιάκωβος.
"Και όλα αυτά που μας λες τα σκέφτηκες τώρα;" ρώτησε με θαυμασμό που δεν κρυβόταν ο Μπάμπης.
'Έχουμε ακόμη να πούμε αρκετά" τόνισε ο Ιάκωβος, συνεχίζοντας τις ερμηνείες περί των ανοιγμάτων, λες και είχε καταφθάσει στην συνάντησή μας πριν από μισή ώρα μέσω ενός ταξειδιού από το απώτερο παρελθόν:


"Ο πρώτος χώρος, που έχει κανονικό σχήμα είναι προφανές ότι αποτελεί το μέρος όπου έμπαιναν τα δώρα και τα αφιερώματα στην θεότητα. Υποθέτω ότι αυτά αποτελούντο κυρίως από μελόπιτες".
"Γιατί μελόπιτες;" ρώτησε σαστισμένος ο Μπάμπης.
"Γιατί αυτές αρέσουν στα φίδια. Είναι προφανές ότι από τις τρύπες του βράχου έβγαιναν φίδια, τα οποία είχαν τοποθετήσει σε συνθήκες ναρκώσεως το ιερατείο της θεότητος. Όταν αυτά μύριζαν τις μελόπιτες έβγαιναν μέσα από τις τρύπες και περνώντας μέσα από την τρύπα του τοίχου στον διπλανό χώρο, πήγαιναν να φάνε τις μελόπιτες. Οι συγκεντρωμένοι νόμιζαν, ότι πρόκειται για τα φίδια που έστελνε η θεότητα μέσα από την γη για να παραλάβουν τα δώρα. Τα φίδια προξενούν πάντοτε δέος στους ανθρώπους. Φθηνά τεχνάσματα του ιερατείου για τον εντυπωσιασμό, την εξαπάτηση και ψυχολογική προπαρασκευή της πλέμπας" απάντησε ο Ιάκωβος.
"Γιατί όλο αυτό το αλισιβερίσι;" ρώτησε ο Μπάμπης.
"Τότε δεν υπήρχε ακόμη τηλεόραση, φίλε" είπε χαμογελώντας ο Ιάκωβος, συνεχίζοντας:
"Μέσα στην σύραγγα έπεφτε και το αίμα. Εκεί οδηγείτο το θύμα για να γίνει η ανθρωποθυσία, στεφανωμένο με άνθη με τον πιο μακάβριο τρόπο. Από έξω βάραγαν τα όργανα τον απαίσιο ήχο της θανάτωσης".
"Έλα ρε φίλε, σιγά μην γινόντουσαν τέτοια πράγματα τότε" έκφρασε την αντίρρησή του με διάθεση να επιμείνει στην αμφισβήτηση αυτής της μακάβριας άποψης.

"Εσύ τι λες για όλα αυτά;" με ρώτησε ο Μπάμπης, με την ελπίδα ότι απευθύνεται σε κάποιον, ο οποίος διατηρεί ψίγματα λογικής και θα έθετε αμφιβολίες έναντι των ισχυρισμών του Ιάκωβου.
Πριν όμως προλάβω να απαντήσω, απευθυνόμενος και στους δυο αναφώνησε με έκπληξη: "Κοιτάχτε εκεί ρε!"
Στο δρομάκι πάρα κάτω κάποιος έβγαζε στο σεργιάνι καμιά δεκαπενταριά σκυλιά διαφόρων ειδών και μεγεθών, τα οποία ήταν όλα δεμένα με μια αλυσίδα. Ο βηματισμός του είχε κάτι παράξενο, το οποίο μου θύμιζε γερμανούς τελωνειακούς, οι οποίοι προχωρούν σε διάδρομο τραίνου, όταν αυτό εισέλθει στα σύνορα της γερμανίας. Ο τύπος έκανε ότι δεν μας παρατήρησε και τα σκυλιά φάνηκαν να ακολουθούν κάποιον συνηθισμένο σε αυτά χαβά.

"Γι αυτό τι λες;" ρώτησε ο Μπάμπης τον Ιάκωβο.
"Έλα ρε φίλε, σε πάρκο βρισκόμαστε" του απάντησε αυτός.


Η συνέχεια στο β΄μέρος