Η ΑΠΟΔΟΜΗΣΗ ΤΟΥ ΜΑΖΑΝΘΡΩΠΟΥ

1. ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΝΕΓΚΕΦΑΛΗ ΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΑΝΕΜΕΛΕΙΑ ΣΤΗΝ ΜΑΝΙΩΔΗ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΚΑΤΑΡΓΗΣΗΣ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΣΥΝΕΧΕΙΑΣ

Για να στηθεί ένα οικοδόμημα απαιτούνται βάσεις. Όσο πιο στέρεες είναι αυτές, τόσο πιο στέρεα εδράζεται το οικοδόμημα. Για ένα ιδιοκτήτη μιας άριστης κατασκευής, η οποία εδράζεται επί σαθρούς βάσεως υπάρχουν μόνο δυο επιλογές: Ή να ενδιαφερθεί το γρηγορότερο δυνατόν για να αποκατασταθεί η υποστήριξή της, ή να προβεί εγκαίρως σε αγγελία πωλήσεως στην τιμή που έχουν τα ανάλογα μπάζα. Το γεγονός, ότι μεταξύ αυτών θα συγκαταλέγονται τόνοι πανάκριβων ατσαλοδοκών, ασημένιες θυρολαβές, πρώτης τάξεως κουφώματα, μηχανήματα τεχνολογικού εξοπλισμού τα οποία αξίζουν περιουσίες, ουδόλως μπορούν να αλλάξουν την έσχατη επιλογή του εκ γενετής σταμπαρισμένου ερημοσπίτη.
Σήμερα, όσο αφορά την πατρίδα μας, γινόμαστε μάρτυρες αυτής της δεύτερης επιλογής, από πλευράς του άρχοντος συγκροτήματος. Πρόκειται για μεταβίβαση τεράστιων αξιών - εάν αναλογισθούμε τον πλούτο της χώρας - σε τιμή σκουπιδιών. Δηλαδή επιμένουμε να πληρώσουμε κι από πάνω, για να ιδιοποιηθούν ότι έχουμε άλλοι.

Η εκποίηση της χώρας σε τιμές ευτελισμού, δεν αποτελεί νέο φαινόμενο. Ήδη για την χορήγηση των ψιλών του λεγόμενου πρώτου "δανείου της ανεξαρτησίας", το οποίο ουσιαστικά χρηματοδότησε την λεγόμενη "κυβερνητική" παράταξη με πρωτοπαλίκαρο τον Αλέξανδρο Μαυροκορδάτο, για την διεξαγωγή του λεγόμενου δεύτερου εμφυλίου πολέμου και τον παραμερισμό των οπλαρχηγών του Μοριά, υποθηκεύθηκε στους τοκογλύφους - πάτρωνες όλο το έδαφος της μελλοντικής Ελλαδικής επικράτειας, πριν καν αυτή αποσπασθεί από την Οθωμανική κυριαρχία.
Οι "περιορισμένη κυριαρχία" (συμφώνως προς την διατύπωση του μετέπειτα δόγματος Ζόνενφελντ - Μπρέζνιεφ κατά την έβδομη δεκαετία του 20ου αιώνος) δορυφοριοποιούσε το προκύψαν κρατίδιο στα πλαίσια καλυμμένης επικυριαρχίας, μέσω ενός πολιτικάντικου εγχώριου κατεστημένου, το οποίο διεκπεραίωνε τα συμφέροντα των τότε "μεγάλων δυνάμεων".
Ένα θέμα, το οποίο παραμένει ουσιαστικά σχεδόν αναπάντητο, είναι ο ρόλος της λεγόμενης "ελληνικής αστικής τάξης". Υπήρξε/υπάρχει κάτι τέτοιο και εφόσον απαντηθεί καταφατικώς το προηγούμενο ερώτημα, περί ποίων πρόκειται; Διαθέτει η πατρίς αστούς και εφόσον αυτοί υφίστανται, διαθέτουν αυτοί πατρίδα;
Μια κριτική απάντηση στα εν λόγω ερωτήματα επιχειρήθηκε μόνο από την αριστερά, στα πλαίσια της κριτικής, την οποία αυτή ανέπτυξε κατά την διάρκεια του παρελθόντος αιώνος στο ισχύον καθεστώς. Η παταγώδης όμως ιστορικής φύσεως αποτυχία της αριστεράς εν Ελλάδι, έναντι των στοχεύσεων, τις οποίες η ίδια διακήρυξε, ανάγεται συν τοις άλλοις στο δεδομένο, ότι αυτή απέτυχε όχι μόνο να αναλύσει ή έστω περιγράψει τον αντίπαλο που ήθελε να αντιμάχεται, αλλά δεν τον εντόπισε καν. Τουτέστιν πρόκειται δυστυχώς περί μιας δονκιχωτικού τύπου πάλης εναντίον ανεμόμυλων και μάλιστα με φοβερό κόστος για τον Πάντσο, τον ρόλο του οποίου κλήθηκαν να επιτελούν τα κατώτερα στελέχη, τα μέλη και οπαδοί της αριστεράς. Στην πιο τραγική οπερέτα, όπου τελικά μέσα στην λεκάνη του κουρέα διασύρθηκαν οι πόθοι και οι αγώνες δυο γενεών. Με αυτήν την διαπίστωση δεν αποσκοπώ να μειώσω την προσφορά, τις θυσίες και το ήθος εκείνου του τμήματος του Ελληνικού λαού, το οποίο εντάχθη και ανέπτυξε δράση στα πλαίσια της αριστεράς κατά την περίοδο 1930 - 1980 (δεδομένου ότι μετά το 1981 και την άνοδο του φασιστικού "Πα""σό""κ" στην κυβέρνηση, η αριστερά υφίσταται μόνο ως μούμια).
Οι μόνοι οι οποίοι επιμένουν σώνει και καλά ότι υπάρχει αριστερά στην Ελλάδα, πέρα από τα δυο ιστορικώς προκύψαντα κομματικά απολειφάδια - κινούμενα λείψανα, είναι οι δεξιοί, ακριβώς για να αιτιολογήσουν την δική τους πλήρως άχρηστη κοινωνικά κομματική ύπαρξη, σε πλαίσια παρωχημένης ψυχοσωματικής υπεργειρίας, αναζητώντας με κάθε δυνατό τρόπο κάποιο αντίπαλο δέος.
Όπως επίσης δεν μπορεί να υπάρξει μεγαλύτερη αυταπάτη από την προσμονή να εκπονηθεί αναλυτικός λόγος από το λιπώδες προϊόν τερατογενέσεως, που είναι το κυβερνόν κώμα.

Οι αναφορές της αριστεράς σε "αστικοτσιφλικάδικη" άρχουσα τάξη κατά τις δεκαετίες '30, '40, '50 και '60 αντικαταστήθηκαν μερικώς από τις αντίστοιχες περί "ξενόδουλης ή κομπραδόρικης αστικής τάξης" κατά την δεκαετία του '70. Και οι δυο αναφορές αποτελούν τερατολογήματα αναλυτικής αναπηρίας. Ίσως αυτή η θεωρητικού χαρακτήρος πλήρης ανεπάρκεια να τεκμηριώνει τον εντοπισμό του Καρόλου Μαρξ, ότι "κυρίαρχη ιδεολογία είναι η ιδεολογία της κυρίαρχης τάξης" καθώς και αυτόν του Βλαδίμιρου Ουλιάνωφ, ότι μια από τις πάγιες αδυναμίες της αριστεράς διαχρονικά είναι ο λεγόμενος "χειροτεχνισμός", η έλλειψη δηλαδή θεωρητικώς τεκμηριωμένων προοπτικών περί του πρακτέου. Η γενική εξωστρέφεια της Ελλαδικής κοινωνίας ήταν επόμενο να κυοφορήσει μια εξωστρεφή ιδεολογική υποδούλωση της αριστεράς στα δόγματα του σταλινισμού, του τροτσκισμού, του λεγόμενου "ευρωκομμουνισμού" και του μαοϊσμού και άλλων ήσσονος αναπτύξεως -ισμών. Πέραν του ότι εν τέλει πρόκειται για κολοκύθια καθ' εαυτά, εάν υπήρχε τουλάχιστον συνέπεια της αριστεράς προς την γνωστή λενινιστική ρήση, ότι "Μαρξισμός είναι η συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης", θα έπρεπε να έχει κατανοήσει αυτή, ότι credo της υπήρξε το "πέρα βρέχει".

Όσο αφορά τα περί "αστικοτσιφλικάδων" γνώριζαν και γνωρίζουν ακόμη και οι πέτρες, ότι η έγγειος ιδιοκτησία στην Ελλάδα υπήρξε ΠΛΗΡΩΣ κατακερματισμένη. Ο κατακερματισμός αφ' ενός μεν και η υπαγωγή κάποιου τμήματος της εγγείου ιδιοκτησίας στην εκκλησία, στάθηκαν αιτίες που εμποδίστηκε μια λεγόμενη πρωταρχική συσσώρευση, με αποτέλεσμα η ανάπτυξη της παραγωγικότητός της γεωργίας να ακολουθήσει ασιατικά πρότυπα. Επακόλουθο ήταν ο κατακερματισμός αυτός να σταθεί αιτία να μην επαρκεί το αγροτικό προϊόν για την επιβίωση του πληθυσμού της υπαίθρου, με συνέπεια την υπέρμετρη έξοδο του πληθυσμού στα πλαίσια της αστυφιλίας. Η έλλειψη συσσώρευσης κεφαλαίων, οδήγησε στον μόνιμο δανεισμό και την παρασιτικού χαρακτήρα ανάπτυξη των πόλεων.
Δεν είναι ευρέως γνωστό ότι ένα τμήμα περίπου 40% των κρατικών εσόδων πριν την Μικρασιατική καταστροφή προερχόταν από δωρεές των Ελλήνων, οι οποίοι έμεναν στην Μικρά Ασία. Εάν συμπεριλάβουμε σε αυτούς τους πόρους αυτούς οι οποίοι προήρχοντο από την ναυτιλία και τις δωρεές των Ελλήνων του εξωτερικού, μπορούμε να αξιολογήσουμε την ισχνότατη αξία του εσωτερικού προϊόντος.
Δεν μπορεί να χαρακτηριστούν ως αστική τάξη, ούτε οι επίγονοι των κοτζαμπάσηδων, ούτε οι επίγονοι των τζομπαναραίων της Αττικής, που έκαναν οι Βαβαροί χωροφύλακες, τα αρχιχαφιεδάκια των οποίων φόρεσαν πάνω από την ποιμενική κιλότα σορτσάκι του γκολφ για να το παίξουν γιάπηδες στην πλατεία Κολωνακίου.
Οι εισροές συναλλαγματος κατά την δεκαετία του '70 είχαν προέλευση κυρίως από το ναυτιλιακό κεφάλαιο, τον τουρισμό και την γεωργία. Να θεωρήσουμε στα σοβαρά αστούς τους ξενοδόχους, οι οποίοι γέμισαν με ημιτελή μπετά τις ελλαδικές ακτές για να ξεκοκαλίσουν τα θαλασσοδάνεια της χούντας; Να θεωρήσουμε αστό τον μπάρμπα-Μήτσο, που παρήγαγε με κόστος τρεις δραχμές τις ελιές το κιλό και τις αγόραζαν οι έμποροι δύο και ογδόντα; Ένας των οποίων εμπόρων ήταν ο "Καπετάν Μαύρος", που εισήγαγε σοβιετικά ποδήλατα;
Οπωσδήποτε σοβαρή βάση έχει το ναυτιλιακό κεφάλαιο. Με σοβαρή παρουσία στο Λονδίνο, όπου είναι και το κέντρο του διεθνούς χρηματισμού. Σοβαρή οικονομική παρουσία είχαν οι έλληνες της Αιγύπτου, οι οποίοι κρατούσαν όλο το εξαγωγικό εμπόριο του βάμβακος και του καπνού καθώς και την μεταποίησή τους σε αυτήν την χώρα, με ταυτόχρονη τραπεζική παρουσία στην Αγγλία, όπως οι Μπενάκηδες και οι Χωρέμηδες. Όμως αυτοί ήσαν εβραϊκής προελεύσεως.
Αναμφίβολα στρατηγική θέση στο ελληνικής προέλευσης κεφάλαιο - και όχι μόνο - είχαν οι έλληνες της Μικράς Ασίας, οι οποίοι προήγαν προσωπικότητες όπως ο Ωνάσης και ο Καραθεοδωρής.
Είναι προφανές ότι το ελληνικό κεφάλαιο που υπέχει κάποια σημασία ΕΙΝΑΙ ΚΟΣΜΟΠΟΛΙΤΙΚΟ. Δεν χρειάζεται το Ελλαδικό κρατίδιο για να αναπαράγεται. Αυτοί είναι που κρατούν από τα παρασκήνια τις τύχες της χώρας στα χέρια τους. Οι μεταπράτες τύπου Λάτση και Βαρδινογιάννη, οι οποίοι διεκπεραιώνουν τα ξένα συμφέροντα στην Ελλάδα, αποτελούν, παρά τον όγκο διαχείρισης που τους χαρακτηρίζει, οικονομική λεπτομέρεια στην αναπαραγωγή του συστήματος.
Τα "πολιτικά τζάκια" τα οποία προέκυψαν από κάτι δικηγοράκια της Πρώτης των Σερρών, τα οποία επώασαν τα ανάκτορα υπήρξαν καιροσκόποι ευκαιριακού πλουτισμού δια του αρπάζειν και άρα τους επιμερίζεται μηδενικός οικονομικός ρόλος. Το αυτό ισχύει για τους απογόνους των χαφιέδων, οι οποίοι αρχιτεκτόνησαν την συμφωνία της Βάρκιζας και τον μονόπλευρο εμφύλιο, έστω κι αν τους ανήκουν σήμερα αρκετά οικοδομικά τετράγωνα στο Τορόντο. Το αυτό ισχύει και για τα πρακτόρια της Ιντέλλιτζενς στα Χανιά, που έκλεβαν τα αρχαία για να το παίξουν "συλλέκτες". Το ίδιο και οι επίγονοι των συνεργατών της Βέρμαχτ. Δεν είναι αστοί, είναι βλαχαδερά. Δεν παίζει ρόλο εάν αποφοίτησαν κολέγια. Αυτά δεν είναι σχολεία κάποιας πραγματικής ελίτ, αλλά κοτέτσα προαγωγής επιστασίας ιθαγενών.

Ανάλογη νοοτροπία του στυλ "χέστε την Ελλάδα" περάσανε οι κοσμοπολίτες αστοί και στα παιδιά των τζομπαναραίων, που το παίζουν σήμερα μεγαλοεργολάβοι, επειδή τα γερόντια τους κουβαλάγανε ντενεκέδες λάδι για να προβιβάζονται στα έτη του πολυτεχνείου. Έξοδος κεφαλαίου στις Βαλκανικές χώρες και εξαγωγή των κερδών σε υπεράκτιες "εταιρίες". Να πάει να πηδηχτεί ο τόπος, επενδύσεις μηδέν. Μόνο από τα πακέτα εισαγωγής των ξένων, με στόχο την εσωτερική νομή για άχρηστες για μια πραγματική ανάπτυξη και ακριβοπληρωμένες κακοτεχνίες, μόνο και μόνο για να υπερχρεωθεί η χώρα, ώστε να έρθουν οι ξένοι και να τα κάνουν όλα γης Μαδιάμ.

ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΑΣΤΟΙ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΔΙΟΤΙ ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ ΠΑΤΡΙΔΑ.
Για να μην πάμε στα πιο βαριά κλιμάκια της εξουσίας, τα οποία αποτελούν τα χθόνια ιερατεία. Και η Ελλάδα διαθέτει ΑΠΟ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΠΑΛΑΙΑ από τα πλέον ισχυρά του είδους. Η Λερναία Ύδρα δεν γεννήθηκε στην Νέα Υόρκη. Μήπως έχετε ακούσει κάτι για κάποιους ΕΥΝΟΥΧΟΥΣ, οι οποίοι κάνα(ου)νε κουμάντο στην μείζονα Ελλαδική περιοχή;

Συνεχίζεται...