ΜΕ ΤΗΝ ΠΛΑΤΗ ΣΤΟΝ ΤΟΙΧΟ

Αν θες να ανακαλύψεις τα μυστικά του χρόνου πρέπει να κινηθείς ανακαλύπτοντας τον χώρο...
ΓΡΗΓΌΡΗΣ ΤΣΟΥΚΑΛΑΣ
ΜΟΝΗ ΚΑΙΣΑΡΙΑΝΗΣ - Ο ΧΩΡΟΣ ΚΑΙ Ο ΧΡΟΝΟΣ


Μας χρειάζεται ένας νέος ορισμός όλων όσων ξέραμε.
"ζάχαρη"


BRAKE ON THROUGH

You know the day destroys the night
Night divides the day
Tried to run
Tried to hide
Break on through to the other side

We chased our pleasures here
Dug our treasures there
But can you still recall
The time we cried
Break on through to the other side

I found an island in your arms
Country in your eyes
Arms that chain us
Eyes that lie
Break on through to the other side

Made the scene
Week to week
Day to day
Hour to hour
The gate is straight
Deep and wide
Break on through to the other side

Jim Morrison / The Doors

Σε δυσκολίες βρίσκομαι συχνά, μικρές ή μεγαλύτερες, κάποιες λίγες φορές όμως αισθάνθηκα στριμωγμένος με την πλάτη στον τοίχο. Το ερώτημα που έθεσα τότε, ήταν εάν θα έσπαγε γρηγορότερα η πλάτη μου ή τοίχος. Τώρα πλέον δεν θέτω τέτοιου είδους ερωτήματα. Πιστεύω, ότι η πλάτη μας είναι εκ των πραγμάτων μια συνάρτησις του τοίχου και ότι οι στιγμές, που αισθανόμαστε πολύ στριμωγμένοι, μας φέρνουν πλησιέστερα στην συναίσθηση των ορίων μιας φυλακής, η οποία αποτελεί ένα μόνιμο καθεστώς. Τέτοιου είδους καταστάσεις βοηθούν, αυτή η πραγματικότητα να γίνεται αισθητή, κατ' αρχήν τουλάχιστον ως καταστάσεις. Δηλαδή ως εξωτερικό περιβάλλον.
Είναι επόμενο, σε ανάλογες στιγμές να δυσφορούμε και να αισθανόμαστε αβεβαιότητα. Αυτή η ψυχολογική συνέπεια προέρχεται από τον περιορισμό της ερμηνείας μας στην εξωτερική σφαίρα. Ενώ η συνείδηση ερμηνεύει τα όρια του εγκλωβισμού ως εξωτερική κατάσταση, το ασυνείδητο, το οποίο περιέχει περισσότερα, πάσχει κάτω από το βάρος της πραγματικότητος, ότι η φυλακή μας είναι κύρια εσωτερική. Πασχίζει να φέρει στην επιφάνεια αυτό το δεδομένο, ενάντια στην δύναμη της συνήθειας, η οποία σφραγίζει τον συμβατικό τρόπο της σκέψης μας.
Το "συνειδητό" ανθίσταται στην συντέλεση της επίγνωσης αυτών που πράγματι συμβαίνουν, πίσω από τα όρια τω αισθητηριακών μας προσλήψεων και των ερμηνευτικών μας προκαταλήψεων, με μια διαδικασία, την οποία ονόμασε η "Ψυχολογία του Βάθους" της φροϋδικής σχολής "καταπλάκωση" (Verdrängung).

Νομίζω, ότι ο εντοπισμός του Πλάτωνος, ότι η γνώσις είναι ενθύμησις, αφορά τα βασικά δεδομένα της ζωής μας και όχι τον αριθμό των πράσινων πτερών, που μπορεί να έχουν τα οι φασιανοί της Ανδαλουσίας. Η μετάβαση στην α-λήθεια, συνεπάγεται την απόρριψη ενός καθεστώτος λήθης, μέσα από την πάλη, η οποία διεξάγεται στην σφαίρα της συνείδησης. Η ίδια η Ελληνική γλώσσα, η οποία συστηματοποιεί την αποκάλυψη των μεγάλων νοημάτων, κατά το "σοφία εστί ονομάτων επίσκεψις", νοηματοδοτεί πολύ αποκαλυπτικά την διττή συγκρότηση αυτού του όρου. Η συνείδησις αναφέρεται ως όρος, τόσο εις την δυνατότητα να μπορούμε να συνειδητοποιούμε δεδομένα, καταστάσεις, δυνατότητες ή οτιδήποτε άλλο, όσο και στην ευσυνειδησία. Ένας άνθρωπος που διαθέτει συνείδηση, είναι ταυτοχρόνως ένας άνθρωπος ευσυνείδητος. Για τον Πλατωνισμό προϋπόθεσις της αληθούς γνώσεως είναι τοιουτοτρόπως η αρετή και όχι οι βιβλιακές εντρυφήσεις και οι εργαστηριακού χαρακτήρος πειραματισμοί, στους οποίους προσβλέπει η νοησιαρχία και ο θετικισμός.

Αυτή η γνωσιολογία, η οποία αναφέρεται εν τέλει σε επίγνωση της αληθείας μέσω αποκαλύψεως, δηλαδή φωτισμού, προϋποθέτει κατ' ακολουθία ένα πολύ πρωτότυπα ισχυρό δεσμό μεταξύ εσωτερικού και εξωτερικού κόσμου, αποδίδουσα μια καταλυτικού χαρακτήρος αλληλεπίδραση μεταξύ των δυο αυτών εκφάνσεων της μιας μόνης Αρχής. Αυτό δεν συνεπάγεται κατ' ουδένα τρόπο, ότι η ενασχόληση με την επιστήμη αποτελεί ένα είδος ματαιοπονίας, όπως ίσως φρονούν τα πιστεύω κάποιων θεοκρατικών κοινωνιών, τα οποία επέλεξαν την οδό της τεχνολογικής υπαναπτύξεως και της προσκολλήσεως σε παρωχημένα δεσποτικού χαρακτήρος πρότυπα. Αντιθέτως το κλασσικό ακαδημαϊκό πνεύμα, όπως ξεπήδησε από τα εργαστήρια του Ελληνικού Πνεύματος, προσανατολίστηκε με μοναδική ανησυχία προς την επιστημονική οδό, πάντοτε όμως με γνώμονα την αρετή, συμφώνως προς το "επιστήμη χωριζομένη αρετής πανουργία φαίνεται". Κατά συνέπεια, συμφώνως προς το Ελληνικόν Πρότυπον η α-ληθινή γνώσις προάγει και μια απελευθερωτική επιστήμη, προς όφελος των ανθρώπων. Τουναντίον η πανουργία αποβλέπει στην επίτευξη μεθόδων και τεχνικών με στόχο την μαζοποίηση των ανθρώπων, τον εκμαυλισμό των κοινωνιών και την επιβολή των διαπλεκομένων εις το σύνολο.

Ομολογώ, ότι όταν πληροφορήθηκα την επέκταση των γεγονότων, τα οποία σχετίζονται με τα τρέχοντα έξωθεν υποκινούμενα πραξικοπήματα στον αραβοϊσλαμικό χώρο και στην Λιβύη, σε συνδυασμό με την γενικότερη συγκυρία, αισθάνθηκα μετά από πολλές δεκαετίες να στριμώχνομαι εκ νέου στον τοίχο. Όχι διότι αυτά δεν τα ανέμενα. Αυτές τις εξελίξεις τις περιμένουμε, οι άνθρωποι που διαθέτουμε μια σχετική ενημερότητα, εδώ και δεκαετίες. Είναι όμως η πληροφόρηση περί επερχόμενων και η πρόκληση των ίδιων των γεγονότων δυο διαφορετικά πράγματα. Και τα διακυβεύματα της τρέχουσας φάσεως δεν είναι απλώς τεράστια, αλλά έχουν αμέσως απροκάλυπτο καθολικό χαρακτήρα. Αφορούν τον άνθρωπο και την μελλοντική του επιβίωση.

Βεβαίως κάθε κρίση είναι ταυτοχρόνως και ευκαιρία. Και όσο μεγαλύτερη η κρίση τόσο μεγαλύτερη και η ευκαιρία, την οποία παρέχει. ΚΑΤΑ ΣΥΝΕΠΕΙΑ ΜΙΑ ΚΑΘΟΛΙΚΗ ΚΡΙΣΗ ΠΑΡΕΧΕΙ ΜΙΑ ΚΑΘΟΛΙΚΗ ΕΥΚΑΙΡΙΑ. Διότι θέτοντας υπό αμφισβήτηση την ζωή μας καθολικώς, θέτουν υπό αμφισβήτηση ΟΛΑ τα στοιχεία, τα οποία την συνθέτουν. Τουτέστιν εκ των πραγμάτων τίθεται υπό αμφισβήτηση και η φυλακή - φυσική, νοητική και πνευματική - στην οποία είμεθα εγκλωβισμένοι, ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ, ΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ ΟΦΕΪΛΟΥΜΕ ΝΑ ΕΠΙΔΙΩΚΟΥΜΕ.
Μήπως λοιπόν είναι δυνατόν να αξιοποιήσουμε το επερχόμενο ταρακούνημα με στόχο το ξεπέρασμα της λήθης, την απελευθέρωση του ασυνειδήτου από την παρασκευή του συνειδητού, ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΑΛΜΑ ΠΡΟΣ ΜΙΑ ΝΕΑ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ, η οποία θα δυνηθεί να προσφέρει τις βάσεις μιας υγιούς συγκροτήσεως των προσώπων και των κοινωνιών; Μήπως είναι δυνατόν να επέλθει πλέον μια ρωγμή στην εκ λήθης αργία, δηλαδή τον λήθαργο; Εάν ισχύει αυτή η υπόθεσις το κεντρικό ερώτημα, το οποίον προκύπτει είναι σε τι μπορεί να συνίσταται μια νέα εγρήγορσις;

Συχνά φίλοι και φίλες επισκέπτες θέτουν μέσω των σχολίων ερωτήματα σχετικά με ζητήματα τα οποία θέτω, αρκετές φορές μάλιστα με κατηγορηματικό τρόπο, στα οποία αρκετές φορές αδυνατώ να απαντήσω. Αυτό δεν νομίζω ότι μειώνει την αξιοπιστία του γράφοντος. Η ρήσις ότι, όταν μιλάμε οφείλουμε να μιλάμε υπεύθυνα, δηλαδή να ΘΕΤΟΥΜΕ ή να λύνουμε πρόβλημα, πιστεύω ότι είναι ιδιαίτερα ωφέλιμη. Στο δημοτικό σχολείο κατανόησα, ότι το κυριότερο βήμα στην επίλυση ενός προβλήματος είναι μια εύστοχος κατάστρωσις δεδομένων και ζητουμένων. Πριν, λοιπόν, γευτώ τους καρπούς μιας όποιας επιλύσεως, αρέσκομαι να αναζητώ την ευτυχία μιας ικανοποιητικής καταστρώσεως, χωρίς να προσανατολίζομαι σε ικανότητες, τις οποίες δεν διαθέτω, δεν μπορώ να διαθέτω και δεν θέλω να διαθέτω. Στηρίζομαι κυρίως στην συμπάθεια και την δημιουργική δύναμη των επισκεπτών, οι οποίες δύνανται να διέπουν τον άλλο πόλο των δυναμογραμμών της όποιας σελίδας, στα πλαίσια μιας συλλογικής επικλήσεως. Διότι δεν είναι δυνατόν να δούμε ποτέ Ιθάκη, εάν δεν εκκινούμε με το "Μούσα μοι ένεπε". ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΖΩΗ ΚΑΙ ΖΩΗ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ. Δεν υπάρχουν έτοιμες λύσεις, χωρίς αυτό να μην σημαίνει ότι "ωστόσο οι κάβοι μας σκληρήναν τις παλάμες". Το αγώι ξυπνάει τον συλλογικό αγωγιάτη και ας μην ξεχνάμε ότι Η ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΤΗΤΑ ΕΔΡΑΖΕΤΑΙ ΠΡΩΤΙΣΤΩΣ ΣΤΟ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟ ΑΣΥΝΕΙΔΗΤΟ.

Για μια φορά λοιπόν ακόμη, αισθανόμενος ότι στριμώχνομαι, έκανα την παλιά δουλειά μου κόσκινο, ρίχνοντας το μπαλάκι στο ασυνείδητο. Όταν αδυνατώ να προχωρήσω με το συνειδητό, εμπιστεύομαι τον αυτόματο πιλότο του ασυνειδήτου. Θυμάμαι, ότι στα τέλη κατά το 1979, ευρισκόμενος σε μια κατάσταση ανάλογη, έτυχε να είχα προμηθευτεί το διπλό άλμπουμ των Doors "Absolutely Live", το οποίο άκουγα και με άκουγε. "When the music´s over turn up the lights".
Θυμάμαι τόσα και τόσα...
"Την κραυγή της πεταλούδας",
την κραυγή του Μόρισσον:
"For if we don't find
the next whiskey bar
I tell you we must die", στο Αλαμπάμα Σονγκ σε στίχους του Μπρεχτ
και το "The End".

Στην φάση που ο Δυτικός πολιτισμός έχανε την νομιμοποίησή του κυρίως ένατι της νεολαίας με τον πόλεμο του Βιετνάμ , το φεστιβάλ στο Γούντστοκ αποτέλεσε μια μεγάλη διαμαρτυρία και ένα τεράστιο αντιπολεμικό χάππενιγκ, που θα μείνει στην ιστορία. Η μουσική πηγαίνει κατ' ευθείαν στο ασυνείδητο και εκεί όπου η νόηση αδυνατούσε ακόμη να δώσει χειροπιαστές απαντήσεις, ένας χείμαρρος καλλιτεχνικής δημιουργίας νεολαίων καλλιτεχνών δόμησε μια νέα συνειδητότητα ενάντια στην αυθαιρεσία και στην διαστροφή του πολέμου. Έτσι τις προάλλες πέταξε αυθόρμητα η σκέψη μου στο βλαχάκι του αμερικάνικου νότου, ο οποίος υπήρξε αναμφίβολα μεγάλη καλλιτεχνική ιδιοφυΐα μιας λαϊκότροπης δημιουργίας, τον John Fogerty των Creedens Clearwater Revival, που έγραψε ένα σωρό δυνατά κομμάτια ενάντια στον πόλεμο του Βιετνάμ: "Fortunate Son", "Running Through the Jungle", "Bad Moon Rising", "Have You Ever Seen the Rain", αφήνοντας να ηχεί στα αυτιά μου το παράπονο σαν μεγάλη ερώτηση από το "Who´ll Stop the Rain?", το οποίο παραμένει διαχρονικά προφητικό:

Long as I remember The rain been coming down.
Clouds of myst'ry pouring Confusion on the ground.
Good men through the ages, Trying to find the sun;
And I wonder, Still I wonder, Who'll stop the rain.

I went down Virginia, Seeking shelter from the storm.
Caught up in the fable, I watched the tower grow.
Five year plans and new deals, Wrapped in golden chains.
And I wonder, Still I wonder Who'll stop the rain.

Αφήνοντας σκόπιμα αυτήν την αμηχανία να με τυραννάει μπήκα σήμερα στην πολύ ενδιαφέρουσα σελίδα Enterstar και διάβασα δίπλα σε πολλά αξιόλογα άρθρα ένα κείμενο της
ΣΥΝΕΦΕΝΙΑΣ:

Πραγματικότητα …μια έννοια με πολλές πτυχές εξαρτώμενες από τον τρόπο αντίληψης των ανθρώπων .Είναι εντέλει αυτό που ζούμε και αντιλαμβανόμαστε η πραγματική ροη των πραγμάτων ή ζούμε σε έναν φαινομενικό κόσμο, σ’ένα matrix,σένα κόσμο κατασκευασμένο από τους λίγους για να χειραγωγούν τους πολλούς.Ίσως αυτό να σας θυμίζει σκηνή από ταινία, αλλά πιστέψτε με δεν θα εμφανιστεί ο Μορφέας να μας προσφέρει το μπλε ή το κόκκινο χάπι.Αυτήν την επιλογή πρέπει αν την κάνουμε μόνοι μας, τα μυστικά δεν είναι τόσο καλά κρυμμένα και μόλις τα ανακαλύψετε,θα βλέπετε τον κόσμο με διαφορετικά μάτια.Με ποιον τρόπο όμως χειραγωγούν την ζωή μας ;Δεν θέλει πολλή σκέψη. Μέσω της εικόνας ,του ήχου και φυσικά μέσω της τηλεόρασης, του τύπου και της μουσικής με την χρήση υποσυνείδητων μηνυμάτων...

Πράγματι η επιβίωση - όχι μόνο η ατομική - αλλά και η επιβίωσή μας σαν είδος, μέσα στην επερχόμενη νεοταξική κατολίσθηση, έχει ως απαραίτητη προϋπόθεση την απελευθέρωση και την αποκατάσταση της συνειδήσεως μας, με όλες τις συνέπειες που αυτό συνεπάγεται από τα δεσμά της λήθης, που μας έχουν επιβάλει και ανεχθήκαμε.
Νομίζω λοιπόν, ότι η διαπίστωση που έκανε με το σχόλιό της η φίλη "ζάχαρη", καθ' όσον έγραφα αυτό το κείμενο, αποτελεί πλέον ζήτημα επιβίωσης:
Μας χρειάζεται ένας νέος ορισμός όλων όσων ξέραμε.


BRAKE ON THROUGH

Όταν ο τοίχος πιέζει αφόρητα με κίνδυνο να μας συνθλίψει, μια λύσις μόνον υπάρχει: Ρωγμές και γκρέμισμα.
Η επιβολή των παρασίτων που εξουσιάζουν, βασίζεται σε δυο τεχνάσματα:
- Επιχειρούν να πείσουν, ότι εάν γκρεμιστεί ο τείχος, θα πέσει το σπίτι και θα μας πλακώσει.
- Ο τοίχος παραμένει σε σημαντικό βαθμό από πρώτη ματιά αόρατος.

Ο αγώνας για επιβίωση οφείλει να εδράζεται στο θεμέλιο της αρετής και να στηρίζεται στον βασικό πυλώνα της αναζήτησης χωρίς προκαταλήψεις.
Σαν πολιτικός μηχανικός με πολυετή πείρα είμαι εις θέσιν να πιστοποιώ, αυτό που τραγούδησε ο Γιαννάκης, το απίθανα τρυφερό βλαχάκι από τον νότο:
Αληθής Λόγος της υπάρξεως είναι ο φωτισμός