Η ΕΛΛΕΙΨΗ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΗΣ ΠΑΝΟΥΚΛΑΣ - ΣΥΝΕΧΕΙΑ

1. Η ΑΝΑΓΚΑΙΟΤΗΤΑ ΑΠΕΓΚΛΩΒΙΣΜΟΥ ΤΩΝ ΨΥΧΙΚΩΝ ΟΦΘΑΛΜΩΝ ΑΠΟ ΤΟΞΙΚΑ
----------------------------------------------------------------------------------------------------------
ΣΧΗΜΑΤΑ
--------------

"Κι αν είναι ο λάκκος σου πολύ βαθύς, χρέος με τα χέρια σου να σηκωθείς", είχε γράψει ο Κώστας Βάρναλης, φτιάχνοντας ένα στίχο, ο οποίος έμεινε παροιμιώδης για τα συχνά κοινωνικά αδιέξοδα που αντιμετωπίζουμε και την προσπάθεια που οφείλουμε να καταβάλλουμε στην κατεύθυνση του ξεπεράσματός των.
Χωρίς να επιδιώκω να αμφισβητήσω την αξία της παραίνεσης του στίχου αυτού, πιστεύω ότι ένας μελετητής της σκέψεως τους Σωκράτους θα διαμόρφωνε ένα ανάλογο στίχο με τον εξής τρόπο:
Κι αν είναι ο λάκκος σου πολύ βαθύς, χρέος σου να σκάψεις και να βγεις. Η έμφαση βρίσκεται στο σκάψιμο. Όχι στο σκαρφάλωμα προς τα επάνω. Το βάθαιμα του λάκκου με αγωνιστικό τρόπο και φρόνημα είναι αυτό που μπορεί να τον καταργήσει. Δεν αποτελεί η απόδραση από τις δυσκολίες του πεπρωμένου σωτηρία. Υπάρχει ένα φαινόμενο, το οποίο ένας Ινδός φιλόσοφος ονόμασε "ελεύθερη πτώση προς τα πάνω". Σαν σχήμα ακούγεται οξύμωρο. Η επίγνωση όμως κάποιων σημαντικών αληθειών, δεν είναι δυνατόν να συντελεσθεί με στενά λογικό τρόπο, ή με διαδικασίες που αναπαράγουν στερεότυπα, επικαλούμενες το αυτονόητο.
Η υπερβατική λεγόμενη θεώρηση της ζωής συχνά κάνει χρήση αντινομιακών, ή αντιφατικών, χαρακτηρισμών και ρήσεων, για να μπορέσει να μεταδώσει σημαντικά νοήματα, τα οποία βρίσκονται εκτός μιας εγκλωβισμένης στα τετριμμένα και δήθεν αυτονόητα σκέψης. Χαρακτηριστική είναι η παραίνεση του Ηρακλείτου, που ανήκει στα πλέον παλαιά χωρεία που έφτασαν ως εμάς, η οποία μας καλεί να ελπίσουμε το ανέλπιστο. Η συγκεκριμένη διατύπωση αποτελεί μια σαφέστατη αντίφαση. Η συνέχεια της διατύπωσης αυτής της παραίνεσης, η οποία επικαλείται ότι, εάν δεν ελπίσουμε το ανέλπιστο δεν θα το συνατήσουμε αυτό ποτέ, αποκτά ένα ιδιαίτερα σημαντικό βάθος. Κατά βάση, η λογική της συγκρότηση αφορά κάτι τελείως κοινότυπο και αυτονόητο. Είναι φυσικό, ότι εάν δεν επιδιώξει κάποιος κάτι που είναι ιδιαίτερα δύσκολο - ή και σχεδόν αδύνατο - να πραγματοποιηθεί, δεν πρόκειται αυτό ποτέ να συμβεί. Μετά λοιπόν από την εκφορά μιας αντιφάσεως, προβαίνει ένα πνεύμα της τάξεως μεγέθους του Ηρακλείτου στην επισύναψη επ'αυτής μιας λογικής κοινοτυπίας. Με αυτόν τον τρόπο ζευγαρώνοντας σε ενιαίο σχήμα το αδιανόητο με το αυτονόητο, έρχεται να υποδείξει το ενεργούν ανθρώπινο δράμα ως τεντωμένο σχοινί μεταξύ του μεγαλεπήβολου και απλά αναγκαίου, ως πρόκληση της εναργούς (στέρεας) πίστεως έναντι των δυνάμεων του πεπρωμένου. Έτσι η συγκεκριμένη λογική αμφισβήτηση αποτελεί την εγκατάλλειψη μιας ευσταθούς ισορροπίας, όσο αφορά την δεοντολογία της σκέψης, καλώντας αυτήν να εισέλθει σε ένα χώρο επίγνωσης, όπου η εφησύχαση της συνήθους συμβατικής λογικής δεν επαρκεί για να γίνει η πρόσβαση σε αυτόν τον χώρο.

Η ελεύθερη πτώση προς τα άνω αποτελεί έκκληση λοιπόν, για να συντελεστεί η επίγνωση, ότι οι νόμοι της βαρύτητος δεν ισχύουν για τις ψυχές που έγιναν ανάλαφρες, όσο κι αν βαραίνει αντιστοίχως η συνείδηση στα πλαίσια του ατσαλώματός της, που τις συνοδεύει. Εδώ δεν πρόκειται για μια ρομαντική εκδοχή της πραγματικότητος στα πλαίσια ενός οράματος, αλλά για ένα άλλο ρεαλισμό, διαφορετικόν από αυτόν που εθιστήκαμε να αποδεχόμαστε. Οι αντιφατικές επιταγές, όταν δομούν παραινέσεις υπερβάσεως αυτού που θεωρούμε πραγματικό, δεν επιχειρούν απλά και μόνο να μεταλλάξουν την πραγματικότητα, μεσω της δικής μας αναπτύξεως πέραν των συμβατικών μας δυνατοτήτων. Στην ουσία προσβλέπουν σε κάτι σημαντικότερο: Θεωρούν την αντίληψή μας ως προς το τι είναι η δεδομένη πραγματικότητα πλασματική. Δηλαδή την θεωρούν προϊόν υποβολής. Άρα στοχεύουν στην αποκατάσταση μιας ορθότερης και λειτουργικότερης πρόσληψης της πραγματικότητος από αυτήν που εφαρμόζουμε.
Δεδομένου ότι κάθε υποβολή προϋποθέτει υποβάλλοντες και υποβαλλομένους, μια επίκτητη πρόσληψη της πραγματικότητος που την παραμορφώνει, δεν είναι δυνατόν να συντελείται με ασυθόρμητο τρόπο. Για να το πούμε με πιο απλά: Κάποιοι μας έχουν στριμώξει μέσα σε ένα λούκι της δικής τους λογικής. Μας υπαγορεύουν το τι είναι πραγματικό, εμείς το αποδεχόμαστε και προσαρμόζουμε την συμπεριφορά μας αντιστοίχως.

Παλαιότερα εγίνετο ένας ανοικτός χωρισμός των ανθρώπων σε μυημένους και μη. Από την εποχή όπου έλαβε χώρα η λεγόμενη "απομυθοποίηση του κόσμου" στα πλαίσια της διάδοσης και επικράτησης συγκεκριμένων "ορθολογικών" (ρασιοναλιστικών) θεωρήσεων, ασχέτως εάν αυτές ενεδύθηκαν κατά καιρούς και κοινωνικούς χώρους μεταφυσική ή υλιστική εκδοχή, αυτός ο διαχωρισμός, ενώ εξακολούθησε να υφίσταται στο ακέραιο, πέρασε σε δεύτερο πλάνο. Από την στιγμή κατά την οποία όλα γίνονται απτά και προσιτά, είτε μέσω της λογικής, είτε μέσω της εμπειρίας, είναι προσβάσιμα από πάντα έκαστον, ο οποίος διαθέτει νόηση και πειραματικό εργαστήριο, ώστε να μπορεί να διξάγει έρευνα, χωρίς να χρειάζονται αποκαλυπτήρια του αθέατου από κάποιους επαϊόντες. Υπό αυτήν την έννοια, η μύησις συρρικνούται σε ιστορικά ξεπερασμένο δεδομένο, το οποίον αναφέρεται στο παρελθόν, πριν ακριβώς αναπτυχθεί ο λεγόμενος "καθαρός λόγος" και ο "εμπειρισμός". Και η ενασχόληση με τις "μυητικες" διαδικασίες δεν μπορεί κατά συνέπεια, παρά να συρρικνούται σε εξωτερική επίφαση, χωρίς ουσιαστικό γνωστικό αντικείμενο, πέρα από την εθιμικού χαρακτήρος διατήρηση κάποιων παραδόσεων, που προκύπτουν από το προ της αναπτύξεως του Διαφωτισμού παρελθόν και που λειτουργεί ως συνεκτικός κρίκος κάποιων ατόμων, τα οποία συνασπίστηκαν σε μυστικές εταιρίες, με στόχο την προώθηση στενών τους συντεχνειακού χαρακτήρα στοχεύσεων, υπό το ψευδές επικάλυμμα δήθεν μυητικών ταγμάτων.
Αυτή η θεώρηση όμως παραβλέπει, ή ορθότερα παρερμηνεύει συνειδητά και εκ συστήματος, το γεγονός, ότι για να συντελεσθεί η προώθηση στόχων από μια στενή ομάδα συμφερόντων, ή "λόμπυ", όπως συνηθίσαμε να αποκαλούμε τέτοιου είδους συγκλήσεις, δεν χρειάζονται τελικά σομπρέρο, σπαθάκια, τελετουργίες και σύμβολα επί συμβόλων στην κυριολεξία του θανατά, αλλά επαρκούν οι συνεννοήσεις και η λήψη μέτρων σε στενό κύκλο.

Σε αυτήν την συλλογιστική της απομυθοποίησης θα αντιτάξω εν πρώτοις, ότι η χρήση συμβόλων - εφόσον αυτή λαμβάνει χώρα με συστηματικό τρόπο - όπως συμβαίνει στα πλαίσια προδιαγεγραμμένων τελετουργιών και εφαρμογής τυπικών, δομεί ψυχικές ποιότητες, νοοτροπίες και αντιλήψεις των εξωτερικών δεδομένων και μάλιστα με τρόπο, που οι διαδικασίες αυτές αποκτούν πρόσβαση στο ασυνείδητο. Ταυτόχρονα μεταδίδονται μεν και κάποιες αναλύσεις ως προς τον νόημα των δρώμενων, οι οποίες απευθύνονται στην λογική πρόσληψη. Κατά πόσον όμως αυτά αποτελούν ερμηνείες, αποκαλύπτουν δηλαδή νοήματα τα οποία βρίσκονται κάτω από ερμητικό επικάλυμμα, είναι ευρέως αμφισβητούμενο, τουλάχιστον για τους χαμηλούς βαθμούς μυήσεως.
Κατ' ουσίαν, τα εν λόγω κυκλώματα με τις μεθόδους που ακολουθούν, θεσμοθετούν κάποιους πολύ σημαντικούς τρόπους πρόσληψης πλευρών της πραγματικότητος, οι οποίοι υπέχουν ρόλο κλειδιών, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις κάποιων, που επιδιώκουν επιβολή. Και μάλιστα εν κρυπτώ και αποκλείοντας την συντριπτική πλειοψηφία των μελών των κοινωνιών. Ο αποκλειστικός τους χαρακτήρας συγκροτεί επιλλεκτικά ένα σώμα ατόμων, το οποίο έχει υποστεί μια ψυχονοητική παρασκευή και το οποίον καλείται - κατά κανόνα από θέση ισχύος στους δφιαφόρους τομείς του κοινού βίου - να δράσει αναλόγως, αναπαράγοντας σε ευρύτερα πλαίσια το κοσμοείδωλο που έχει προσλάβει. Εδώ πρόκειται για την πλέον μύχια ρύθμιση της πρόσληψης της πραγματρικότητος. Οι υπόλοιποι τομείς, οι οποίοι επιμερίζονται στην συνέχεια στα ΜΜΕ, στο εκπαιδευτικό σύστημα, τους διάφορους "ειδικούς" και "διανοητές", οι οποίοι βρίσκονται σε διατεταγμένη αποστολή - καθώς και στα πολιτικά κόμματα- είναι σε σύγκριση με τους προηγούμενους δευτερευούσης σημασίας, προκύπτουν από αυτούς και επιχειρείται να ελέγχονται από εκείνους, οι οποίοι έχουν υποστεί μύηση τέτοιου είδους.

Συχνά έχει γίνει λόγος από κάποιους πρωταγωνιστές του αποκρυφισμού, όπως π.χ. από τον Γκεόργκι Γκουρτζίεφ, ότι η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων ακολουθεί μια οδό υπνώσεως. Με αυτή την διαπίστωση συμφωνώ, έστω και εάν διαφωνώ με το είδος της αφυπνήσεως, την οποία διατείνονται ότι παρέχουν τα ανάλογα αποκρυφιστικά τάγματα. Αρνούμαι τον χωρισμό των ανθρώπων σε "μυημένους" και "βεβήλους" (συμφώνως προς τον χαρακτηρισμό που εφαρμόζουν αυτά τα τάγματα). Αρνούμαι την απόδωση αξίας στους ανθρώπους με κριτήριο τον βαθμό της μυήσεώς τους, διότι αυτό οδηγεί σκοπίμως σε μια ελιτική οργάνωση της κοινωνίας, στα πλαίσια της διασπάσεώς της σε διευθυντές και διευθυνομένους.

Προσβλέπω σε μια δημοκρατική κοινωνία, σε μια κοινωνία ισότητος έναντι και στο δικαίωμα της μυήσεως για όλους, όσους διαθέτουν την αγνότητα και καθαρότητα να διαβούν την μυητική πύλη, όπως οι Σοφοί του Ελληνικού Πνεύματος την έχουν υποδείξει. Πιστεύω σε μια μυητική διαδικασία, η οποία δεν αποτελεί προνόμιο ολίγων επιλέκτων, αλλά καθήκον δια κάθε μαχητή Άνθρωπο, κυρίως δια κάθε μαχητή Έλληνα, δεδομένου ότι ο καθαρμός και η αγνότης, ως μυητικές προϋποθέσεις, απευθύνονται εις όλους, καθότι δεν υπάρχει δραστικότερος καθαρμός και τελειοτέρα αγνότης από την ίδια την στράτευση στις επιταγές του Πνεύματος.
Φρονώ ότι τα μυστήρια δεν αποτελούν συγκεχυμένες διαδικασίες, αλλά συγκεκριμένη ιερή πρακτική. Πιστεύω ότι δεν έχει νόημα οποιαδήποτε τελείωσις, η οποία χωρίζεται από τον αγώνα για την ελευθερία, από την προάσπιση των δικαίων της ανθρωπότητος, από την εφαρμογή ευαισθησίας απέναντι σε κάθε αναξιοπαθούντα.

Δεν έχει όμως νόημα η επιδίωξις των Μυστηρίων, τα οποία απευθύνονται στους οφθαλμούς του Νοός, εάν δεν απεγκλωβιστούν προηγουμένως οι σωματικοί, αλλά κυρίως οι οφθαλμοί της ψυχής από την τοξικότητα. Αυτό συνεπάγεται ότι απορρίπτουμε την πλασματική "πραγματικότητα", που μας υποβάλλουν οι δυνάστες της ανθρωπότητος. Ότι αυτονομούμε την όρασή μας, ούτως ώστε να μπορέσουμε να εισέλθουμε στην Θεωρία.
Οφείλουμε να αποδομήσουμε το πλασματικό και τοξικό βήμα προς βήμα με επιμονή, καρτερία, αποφασιστικότητα και συστηματική εργατικότητα, ώστε να μπορέσουμε να συναντήσουμε τον εαυτό μας. Ως πρόσωπα και ως κοινωνία.

Συχνά έχει γίνει επίσης λόγος τα τελευταία χρόνια, μετά την προβολή της ταινίας "MATRIX", για την πλασματική πραγματικότητα μέσα στην οποία είμαστε ενταγμένοι. Η Ορίζουσα, όπως χαρακτηρίσθηκε η διαδικασία καθορισμού της πλασματικής και τοξικής αναπαραγωγής μας, αποσκοπεί βαθμηδόν στην ολοκληρωτική μας αλλοτρίωση, στην εξόντωση δηλαδή του Ελληνισμού.
Η σύγκρουση με την ορίζουσα δεν είναι διαδικασία που αφορά μόνο την εξωτερική μας διάσταση. ΑΦΟΡΑ ΠΡΩΤΙΣΤΑ ΤΗΝ ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΜΑΣ ΔΙΑΣΤΑΣΗ. ΚΑΙ ΕΚΕΙ ΔΙΑΘΕΤΟΥΜΕ ΥΠΕΡΟΠΛΙΑ ΕΝΑΝΤΙ ΤΩΝ ΑΝΤΙΠΑΛΩΝ ΜΑΣ.
ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΤΕΛΕΙΩΣ ΜΕΣΑ ΣΤΑ ΠΛΑΙΣΙΑ ΤΩΝ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΩΝ ΜΑΣ ΝΑ ΑΝΤΙΤΑΞΟΥΜΕ ΣΤΟΥΣ ΑΝΤΙΠΑΛΟΥΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ ΜΙΑ ΜΕΓΑΛΗΣ ΙΣΧΥΟΣ ΑΝΤΙΔΥΝΑΜΗ ΑΚΡΙΒΩΣ ΣΤΟΥΣ ΤΟΜΕΙΣ ΟΠΟΥ ΔΙΑΘΕΤΟΥΜΕ ΦΥΣΙΚΗ ΚΑΙ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΥΠΕΡΟΧΗ ΟΠΟΥ ΘΑ ΔΙΕΞΑΧΘΕΙ Η ΚΡΙΣΙΜΗ ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ.


2. Η "ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ" ΠΟΥ ΜΑΣ ΥΠΟΒΑΛΛΟΥΝ ΣΗΜΕΡΑ ΚΑΙ Ο ΜΥΘΟΣ ΤΟΥ
----------------------------------------------------------------------------------------------------
ΠΕΡΣΕΩΣ
---------------

Η κατάσταση η οποία επικρατεί σήμερα στην Ελλάδα, όσο κι αν πασχίζουν τα εξουσιαστικά κυκλώματα να πείσουν ότι πρόκειται περί κατάντιας, η οποία προέκυψε από μια δέσμη Ελλαδικών ιδιαιτεροτήτων, αποτελεί την συγκεκριμένη, επί μέρους εφαρμογή μιας ΚΥΡΙΟΛΕΚΤΙΚΑ παγκόσμιας, δηλαδή πλανητικού εύρους πολιτικής, στην χώρα μας. Μετά την Ελλάδα ακολουθούν και άλλες χώρες, είτε του Ευρωπαϊκού νότου, είτε από αυτούς που θεωρούνται αδύναμοι κρίκοι στην φαύλο άλυσο της υπερχρεώσεως και χρηματιστικής διαστροφής. Μετά τον νότο ακολουθεί τον κέντρο και μετά το κέντρο ο βοράς, σε μια δοτή και στημένη πτώση των ντόμινο. Η ηγέτης δύναμις του συστήματος χαρακτηριστικά παρουσιάζεται να πλέει σε πελάγη προβλημάτων. Είδαμε πολύ γλαφυρά πριν δυο περίπου χρόνια, πόσο μοιραία για την παγκόσμια οικονομία ήταν η χρηματοπιστωτική κρίση στον τομέα των ακινήτων. Σαν συνέπεια του μεγάλου αριθμού αγοραστών κατοικιών στις ΗΠΑ, που δεν μπορούσε να ανταποκριθεί στην αποπληρωμή των στεγαστικών δανείων, υποχρεώθηκε η Ελλαδική κυβέρνηση να δωρίσει ζεστό και ανύπαρκτο στα ταμεία του κράτους χρήμα ύψους 20 δις Ευρώ σε κάποιες εγχώριες τράπεζες. Και η Γερμανία για τον ίδιο λόγο δώρισε 750 δις σε κάποιες γερμανικές. Η υπάρχουσα αλληλοεξάρτηση - πραγματική ή στημένα πλασματική (και ποια εκ των δυο εκδοχών ισχύει ουδείς μπορεί να το καταδείξει με σαφήνεια, στην φάση κατά την οποία το χρήμα και οι αγορές υπόκεινται στην λογιστική αλχημία των χρηματιστικών κολοσσών, προσλαμβάνουσαι φαντασιακόν χαρακτήρα) - είναι τόσο ισχυρή, που το φτέρνισμα ενός μερμυγκιού στο χρηματηστήριο του Τόκυο μπορεί να ξηλώσει τειχεία στις τράπεζες στο Παρίσι. Ενδιαμέσως έχει καταστεί προφανές, ότι όλο το παραμύθι για τους "κακούς", "σπάταλους" και "τεμπέληδες"Έλληνες, που έφεραν την χώρα από καθαρά εσωτερικές, δικές τους επιλογές σε καθεστώς υπερχρεώσεως και επιτηρήσεως θυμίζει κάτι από κροκοδείλια δάκρυα μαστρωπού, που δήθεν έπεσε θύμα απιστίας, εξωθώντας σε αλκοολισμό την δήθεν αραβωνιάρα, για την κατεβάσει στην συνέχεια στο πεζοδρόμιο, ώστε να μπορεί ο ίδιος να ικανοποιεί το πάθος του για κόκα.

Αυτή η εκτίμηση δεν συνεπάγεται, ότι η Ελλάδα δεν διακρίνεται από ιδιαιετερότητες. Κάθε άλλο. Η επιλογή της συγκεκριμένης χώρας ως πιλοτικού χαρακτήρος προγράμματος για το ξέσπασμα κρίσεως σε συνθήκες υπερχρέωσης δεν είναι καθόλου τυχαία. Όλο και περισσότεροι άνθρωποι θέτουν και κατανοούν το ζήτημα, ότι σε αυτήν την περίπτωση κάτι βρίσκεται υπό δοκιμήν. Η εν λόγω δοκιμή δεν είναι αφηρημένη και ούτε είδαμε ακόμη τις βασικές φάσεις που αυτή έχει προγραμματιστεί να περιλαμβάνει. Η πρώτη φάση, η οποία έχει ανατεθεί στον ΓΑΠ και το επιτελείο του, έχει οπωσδήποτε εκδηλωθεί ήδη. Παρά τον ζοφερό χαρακτήρα των όσων ζήσαμε σε αυτήν την φάση, θεωρώ ότι ακόμη δεν έχουμε δει σχεδόν τίποτε από τα δεινά, τις συμφορές και τις καταστροφές, που έχουν προγραμματιστεί σε βάρος όλων μας και που σύντομα πρτόκειται να εκδηλωθούν.

Επειδή όμως πάντοτε το επόμενο προάγεται μέσα από το προηγούμενο, θα έπρεπε να λάβουμε πολύ σοβαρά δυο από τις βασικότατες απερίφραστες εξαγγελίες του σημερινού "πρωθυπουργού":
Η πρώτη αφορά την απροκάλυπτα εξαγγελθείσα απεμπόληση της εθνικής ανεξαρτησίας της χώρας. Αυτή περιλαμβάνει -και η πλειοψηφία των κατοίκων του Ελλαδικού χώρου πλέον θεωρεί ότι αυτή δεν αποτελεί μόνο απειλή, αλλά ήδη εφαρμόζεται το πρώτο στάδιο της - όχι μόνο διοικητικού χαρακτήρα μετατροπή της χώρας από καλυμμένο σε ανοικτό προτεκτοράτο ξένων δυνάμεων. Αυτό το οποίο βαθμηδόν συντελείται, είναι ο ακρωτηριασμός της εδαφικής ακεραιότητος της χώρας, με την προγραφή προς απόσκιση και προσάρτηση σε γειτονικές χώρες πληθώρας περιοχών της επικράτειάς της. Τα σύνορα στα οποία προδικάζεται να περιορισθεί η Ελλάς είναι περίπου αυτά, τα οποία ίσχυαν στα μέσα του πρόπερασμένου αιώνος. Ο αγώνας δηλαδή για εθνική ολοκλήρωση πέντε γενεών, που έχυσαν το αίμα τους, ούτως ώστε να επεκταθεί η εθνική επικράτεια έστω στα αγρίως καρατομημένα σημερινά όρια, κρίνεται προϊόν που διατίθεται για ξεπούλημα από τις δυο γενεές, στις οποίες και εμείς ανήκουμε και βρίσκονται σήμερα στα πράγματα, για την επίτευξη των πλέον ποταπών στόχων. Ο ονειδισμός, ο οποίος απειλούμεθα να επωμισθούμε, εφ΄ όσον δεν πράξουμε τα δέοντα, ακολουθούντες τις υπεκφυγές καθήκοντος που μέχρι σήμερα μας χαρακτήρισαν, κινδυνεύουμε να μας απαξιώσει ως τις δυο πλέον άχρηστες, ρυπαρές, κοινωνικά και εθνικά αναίσθητες γενιές, που αναπτύχθησαν σε αυτόν τον τόπο από την έναρξη της ιστορίας του μέχρι σήμερα.
Το δεύτερο ζήτημα αφορά την απροκάλυπτα ομολογημένη προώθηση της εθνικής, δημογραφικής και πολιτιστικής αλλοίωσης της Ελλάδος, μέσω της εφαρμογής κρατικής βίας, σε τέτοιο βαθμό, που οι γηγενείς να αποτελούν σε πρώτη φάση μεσοπρόθεσμα μια μικράν μειοψηφίαν των κατοικούντων την χώραν και στην επόμενη φάση να εκδιωχθούν και να εξοντωθούν πλήρως.

Για την επιβολή αυτών των σχεδίων, αφού προηγουμένως αναπτύχθηκε μια τεράστια τοξικότητα των ψυχοσωματικών δεδομένων, επενεργώσα πλέον και την βαθμιαία αλλοίωση του γενετικού κώδικος των ημεδαπών, στην συγκεκριμένη φάση επιχειρείται η εφαρμογή ενός συνδρόμου, το οποίο θα χαρακτήριζα σύνδρομο της Μέδουσας, προσφεύγοντας ταυτοχρόνως και στον ανάλογο αρχαιοελληνικό μύθο. Έστω κι αν μας έχουν αποκόψει από την μυθολογική μας συνέχεια, με την μετάγγιση της σαθρής παρανόησης, ότι η αξία και η εφαρμογή των μύθων δεν μπορεί να ανταποκρίνεται στις ανάγκες μιας "μοντέρνας" κοινωνίας, ΟΙ ΜΥΘΟΙ ΔΕΝ ΠΑΥΟΥΝ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΟΤΕ ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΟΙ ΔΙΑΤΗΡΩΝΤΑΣ ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΤΗΝ ΕΠΙΚΑΙΡΗ ΑΞΙΑ ΤΟΥΣ ΑΛΛΑ ΚΑΤΑΔΕΙΚΝΥΟΝΤΑΣ ΜΕ ΤΗΝ ΣΥΜΒΟΛΙΚΗ ΤΟΥΣ ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΣΩΤΗΡΕΙΕΣ ΛΥΣΕΙΣ ΑΠΟ ΑΠΕΙΛΕΣ ΟΙ ΟΠΟΙΕΣ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΖΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΑΝΑΛΟΓΕΣ ΠΟΙΟΤΗΤΕΣ ΜΕ ΑΠΕΙΛΕΣ ΤΟΥ ΠΑΡΕΛΘΟΝΤΟΣ. Οι μύθοι κωδικοποιούν αλήθειες, οι οποίες ανάγονται στα ιδιαίτερα δεδομένα κάποιων φύλων και φυλών, ώστε να αγκυρώσουν και να μεταφέρουν στο μέλλον εμπειρίες αγώνων, οι οποίοι διεξήχθησαν επιτυχώς στο παρελθόν. Για να αξιοποιηθούν αυτά τα μηνύματα, οφείλουμε να δούμε μέσα και πέρα από το ιστορικό στοιχείο - που μπορεί να περιλαμβάνουν εξ' ίσου κάποιοι μύθοι - εκείνα ακριβώς τα στοιχεία που κωδικοποιούν ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΕΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΕΣ ΚΑΙ ΔΕΔΟΜΕΝΑ.

Και η ιστορία γενικά δεν είναι καθόλου φειδωλή με την παροχή διδαγματων, αρκεί εμείς να θέλουμε να τα αξιοποιήσουμε. Εδώ δεν πρόκειται μόνο για την μελέτη εποχών του απώτερου παρελθόντος, οι οποία μπορεί να συνδέεται με επίπονη προσπάθεια και καταβολή ερευνητικού κόστους. Η πρόσφατη ιστορική εμπειρία, δηλαδή η συγκεκριμένη ενασχόληση με σημαντικά γεγονότα της εποχής μας, τα οποία τα ζήσαμε άμεσα και είτε το επιθυμούμε, είτε όχι, αυτά έφτασαν μέσα από την καθημερινότητα ως εμάς, έχουν τεράστια αξία, εφ'όσον μας απασχολεί η συνειδητή και υπεύθυνη ενασχόληση με τα τεκταινόμενα. Η αξιολόγηση της πρόσφατης, ή και σχεδόν τρέχουσας ιστορικής εμπειρίας, έχει πολύ μεγάλη αξία, διότι μέσα από αυτή μπορούμε να μελετήσουμε την ψυχοσύνθεση και τον τρόπο δράσης των δεξαμενών σκέψεως, των οποίων χρώται η υπερεξουσία, για την επιβολή των στόχων της. Η πρακτική π.χ. της Ιεράς Συμμαχίας χαρακτηρίσθηκε από κάποιες σταθερές διαρκείας, ασχέτως εάν αυτές εφαρμόστηκαν κατά την εποχή που ο Μέττερνιχ ήταν ενεργός, ή την εποχή που αυτός είχε βγει στην σύνταξη.
Μια περίπτωση, κατά την οποία εφαρμόστηκε το σύνδρομο της Μέδουσας και η οποία βρίσκεται πολύ κοντά μας ήταν η διάλυσις της Γιουγκοσλαβίας μέσω του εμφυλίου πολέμου, που έντεχνα επιβλήθηκε εξωθεν και της επιθέσεως του ΝΑΤΟ εναντίον της Σερβίας. Δυστυχώς αυτό το σύμπλεγμα γεγονότων δεν μας απασχόλησε κατ' ουδένα τρόπον στον βαθμό που είναι απαραίτητος.
Το πρώτο που οφείλαμε να έχουμε αποτιμήσει - προβαίνοντας και στον αντίστοιχο παραλληλισμό με τα δικά μας πρόσφατα χουνέρια - είναι ότι η οικονομική κρίση στην Γιουγκοσλαβία προηγήθηκε της εθνικής συμφοράς, δηλαδή της διαλύσεως του κρατικού της μορφώματος δια του εμφυλίου πολέμου. Και θα το επαναλάβω: Τα τεχνάσματα που μηχανεύονται οι δεξαμενές σκέψεις στις εκάστοτε φάσεις είναι συχνά πανομοιότυπα. Τις ονόμασαν "δεξαμενές σκέψης". Ίσως άρμοζε καλύτερα ο χαρακτηρισμός "μπιντέδες διαστροφικών επινοήσεων".

Μέσω της οικονομικής κρίσης, που προηγήθηκε της εθνικής διαλύσεως στην Γιουγκοσλαβία, όταν ο κόσμος στηνόταν ουρές μπροστά στις τράπεζες, για να αλλάξει την μιά μέρα τα χρήματά του από δηνάρια σε μάρκα και την επομένη για το ανάπαλιν, σε κατάσταση όπου ο πληθωρισμός είχε γίνει τεράστιος, έμπαιναν εκεί οι βάσεις για την εφαρμογή του συνδρόμου της Μέδουσας. Ποιο είναι αυτό το σύνδρομο, περιγράφει ο μύθος: Όποιος κοίταζε το κεφάλι της Μέδουσας πάθαινε σύγκρυο και έμενε μεταίωρος, τουτέστιν πάθαινε σοκ και κοκάλωνε.
Επιτρέψτε μου σε αυτό το σημείο την εξής ερώτηση, αγαπητές φίλες και φίλοι: Αναρωτηθήκατε ποτέ ένεκα ποιου λόγου βλέπουμε στις απεικονίσεις αρχαίων μαχητών επί των ασπίδων τους να εικονίζεται συχνότατα η κεφαλή της Μέδουσας; Το επιχείρημα, ότι αυτό συμβαίνει ένεκα της ασπίδος που εδώρησε η Αθηνά στον Περσέα, ώστε να μπορέσει αυτός να δει την Μέδουσα μέσω του αντικατοπτρισμού της στο εσωτερικό της ασπίδος και να μπορέσει να την αντιμετωπίσει χωρίς να υποστεί το σύνδρομο του συγκρύου, προφανώς ευσταθεί. Όχι όμως ως περιγραφική αναπαράστασις των δεδομένων του μύθου, αλλά κυρίως ως επίγνωσις του κωδικοποιημένου μυνήματός του.

Μετά τον τοξικό εκφυλισμό, οι δυνάμεις που απεργάζονται την διάλυση της Ελλάδος και τον αφανισμό των Ελλήνων εφαρμόζουν και εδώ το σύνδρομο της Μέδουσας, μέσω της υπερχρεώσεως και την επιβολή καθεστώτος επιτηρήσεως. Ο μετεωρισμός ένεκα συγκρύου, ή το κοκάλωμα λόγω σοκ, έχει αρχίσει βαθμιαίως να επέρχεται και θα εντείνεται συνεχώς, όσο κλιμακώνεται η πολιτική του συνδρόμου. Ήδη η επιβίωσις απαιτεί την καταβολή για την όπως - όπως αντιμετώπιση των βιωτικών προβλημάτων ενός μάξιμουμ της υπάρχούσης ενεργείας των πολιτών. Σε συνθήκες τοξικότητος μάλιστα, όπου η ενεργειακή στάθμη των ανθρώπων είναι ιδιαίτερα πεσμένη. Μέσα στον οχετό της υποβολής αξεπέραστων αδιεξόδων από τα ΜΜΑΠΕ (μέσα μαζικού αποπροσανατολισμού και πλύσεως εγκεφάλου) την κλιμακούμενη και στημένη αυτοαπαξίωση των δήθεν πολιτικών φορέων κάθε χρώματος και αποχρώσεως, την συνεχή επανάλειψη της απειλής, ότι σύντομα επέρχεται κατάρρευση του παγκόσμιου οικονομικού συστήματος, την υποβολή της απειλής, ότι ο μεγάλος αδελφός, ο αντίχριστος και ο γκοντζίλα πήρανε αμπάριζα και έρχονται να μας φάνε, πάρα πολλοί άνθρωποι μετεορίζονται σε σύγκρυο, κακαλώνουν σοκαρισμένοι, συνθηκολογούν και θεωρούν μοιρολατρικά πάσα αντίδραση άσκοπο και εκ των πραγμάτων ανέλπιδο.

Γνωρίζοντας στα βασικά σημεία τον τρόπο διαστροφικής "σκέψης" των "εγκεφάλων", οι οποίοι χειρίζονται τα κομβία και τους μοχλούς της κοινωνικής μηχανικής, μπορούμε με σχετική βεβαιότητα να ισχυριστούμε, ότι μετά το σύνδρομο της Μέδουσας, θα εφαρμοστεί το σύνδρομο του "Τιτανικού" ως β΄φάση, το οποίο συνίσταται στην επιβολή καταστάσεως πανικού μέσα από εφαρμογή απροσμέτρητου χάους. Όπως στην περίπτωση της Γιουγκοσλαβίας ακολούθησε η εθνική καταστροφή της οικονομικής κατάρρευσης, πάντοτε ως λαγοί που πηδούν έξω από το ημίψηλο ταχυδακτυλουργού της υπερεξουσίας.

"Ο Θεός να μας έχει καλά, για να ανταμώνουμε βρε και να ξεφαντώνουμε βρε", που τραγουδάει κι ο Σαββόπουλος. Εδώ θα είμαστε με την βοήθεια του Θεού και τον Απρίλη, για να κάνουμε παιχνίδι, με τον ήλιο στο ζώδιο του Κριού, αλλά αυτήν την φορά και τον πλανήτη Ουρανό μέσα και θυμηθείτε το , ότι ο Απρίλιος με το καλό και ζωή ν' άχουμε, δεν θα καταγραφεί στην πολιτική μνήμη αυτού του τόπου κυρίως ένεκα του πραξικοπήματος της 21ης, αλλά για τα όσα το 2011 εικάζεται να μας φέρει.

"Καιρός φέρνει τα λάχανα, καιρός τα παραπούλια" και όταν η ΘΕΑ ΤΗΣ ΣΟΦΙΑΣ ΜΑΣ ΚΑΛΕΙ ΝΑ ΔΟΥΜΕ ΤΗΝ ΜΕΔΟΥΣΑ ΣΤΟ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟ ΤΗΣ ΑΣΠΙΔΑΣ ΓΙΑ ΝΑ ΜΠΟΡΕΣΟΥΜΕ ΝΑ ΤΗΝ ΕΞΟΝΤΩΣΟΥΜΕ ΕΝΝΟΕΙ ΤΟΝ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟ ΑΝΘΡΩΠΟ.

Λαέ μου, εάν ήξερες πόση δύναμη κρύβει ο εσωτερικός άνθρωπος μέσα σου, θα γίνονταν κάθε μέρα σεισμοί στην Αλάσκα, όπου εδρεύει το σύστημα HAARP, με το οποίο γίνονται πλέον οι σεισμοί.

Όταν ο Σωκράτης είπε στον Αλκιβιάδη, ότι εφόσον αυτός θέλει να ηγηθεί της πόλεως, αυτός οφείλει να γίνει εραστής του, ΔΗΛΑΔΗ ΝΑ ΤΟΥ ΑΝΟΙΞΕΙ ΤΟΝ ΟΦΘΑΛΜΟ (στον Διάλογο του Πλάτωνος "Αλκιβιάδης Α΄" ) σκέφθηκε άραγε καθόλου τον δικό μας αρκουδιάρικο ερωτικό νταλκά, την δική μας μανική στύση, στις συνθήκες ελλείψεως του έρωτα στην εποχή της πανούκλας, τα ωραία όργια των Ελλήνων στη φάση που ξεδιπλώνουν ως λάβαρο τον εσωτερικό άνθρωπο μέσα σε μια λαίλαπα πνευματικού πυρός στην διαδικασία εξοντώσεως του θηρίου;

Και εάν οι εθνικοσοσιαλιστές πέτυχαν να δομήσουν τον ισχυρότερο σύγχρονο στρατό - που υπήρξε ο αναφανδόν νικητής του Β΄ΠΠ., έστω κι αν εξοντώθηκε αυτός ύπουλα εκ των έσω, καθότι το όλο σκηνικό ήταν στημένο - αναβιώνοντας το σαμανιστικό ασυνείδητο του γερμανικού λαού, τι θα συμβεί όταν οι Έλληνες θέσουν σε κίνηση εκείνες τις δυνάμεις, που δημιούργησαν τον άθλο του Πολιτισμού;
Τι θα συμβεί, όταν η Μέδουσα δει το είδωλό της να αντικατοπτρίζεται στην εσωτερική πλευρά της ασπίδος στα στιβαρά χέρια χιλιάδων Ελλήνων, που τους δώρισε Η ΣΟΦΙΑ;
Ή νομίζετε ότι αυτοί δεν υπάρχουν;
Κάντε ένα σύντομο περίπατο στα νεκροταφεία τεράτων και μετά κοιταχθείτε στον καθρέπτη της ψυχής σας, αφού τον ξεσκονίσετε, πριν προβάλλει το αιχμηρό κρύσταλλο του νοός.