ΒΑΜΠΙΡΙΣΜΟΥ ΑΝΑΚΥΚΛΩΣΙΣ: ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΣΕ ΕΝΑ ΑΣΠΟΝΔΟ ΦΙΛΟ

Αγαπητέ φίλε Μπίμπι, γεια σου.

Περασμένα μεσάνυχτα Σαββάτου τώρα που κάθομαι να σου γράψω.
Ιερή μέρα το Σάββατο για σένα, ώρα που βγαίνουν να ξεσκάσουν οι περισσότεροι που έχουν τα ψιλά για τον καφέ, απόβραδο χωρίς ασετιλίνη για μένα.
Πίστεψέ με, να καταλάβω μόνο προσπαθώ. Να καταλάβω και να σου μιλήσω μέσα από την καρδιά μου.
Ξέρω, πάλι θα μου πεις πως προσπαθώ να κάνω φτηνή και άσκοπη προπαγάνδα, σπεκουλάροντας πάνω σε πράγματα ιερά, που θα'ταν καλύτερο να μην τα ακουμπάμε.
Δεν είναι όμως έτσι, δικέ μου. Όλοι κουβαλάμε πονεμένες ιστορίες, πληγές που όσο τις ξεχνάμε, τόσο περισσότερο οι ουλές τους μας σημαδεύουν.

Διάβασα πως πρόκειται να 'ρθεις τις επόμενες μέρες στην Άγια Γη. Διότι Άγια Γης είναι η Αθήνα και όχι η Ιερουσαλήμ, δικέ μου. Μπορεί να κλέψατε τα μάρμαρα του Παρθενώνα για να φτιάξετε παλάτι στον αντίχριστο, αλλά η Ακρόπολις ποτέ δεν θα πάψει να βρίσκεται μέσα μας. Από την στιγμή που μας ακούμπησε ο απόηχος της τελευταίας ιερουργίας του Πρόκλου, περιζωσμένου από εκείνες τις Αθάνατες Ψυχές, όταν ροβολάγαμε το λιθόστρωτο με τις μαρμάρινες πλάκες, που βρίσκονταν μεταξύ ύλης και ενέργειας. Αυτές που νύχτα κλέψατε, αντικαθιστώντας τες με κείνη την σάπια μαύρη γρανιτόπετρα.

Όχι δεν κάνω πολεμική. Άλλα είναι αυτά που θέλω να σου γράψω Μπίμπι. Οι πιο πολλοί στα άκουσμα του ονόματος Βενιαμίν Νετανγιάχου μιλάνε για χασάπη. Βλέπουν το αίμα που κολλάει στα χέρια σου και σαλτάρουν. Για μένα όμως είσαι φίλος, Μπίμπι. Δεν χρειάζεται ν' αρχίσεις πάλι τις εξηγήσεις. Τ' άκουσα πολλές φορές και τα ξέρω. Για τα είκοσι χιλιόμετρα που είναι στο στενότερο σημείο η απόσταση των συνόρων από τα νερά της Μεσογείου, για τον κίνδυνο να σας πετάξουν μια μέρα οι Άραβες στην θάλασσα.

Όπως σου'πα όμως, το μόνο που θέλω, είναι να καταλάβω. Και να σου μιλήσω μέσα από την καρδιά μου. Ότι και να μου πεις Μπίμπη γνωρίζω, ότι αυτό που μετράει τελικά, αυτό που βαραίνει στο βάθος της καρδιάς σου, είναι το αίμα του Γιόνι. Ξέρω πόσο παρακάλεσες την γυναίκα του, για να σου δώσει το Ιτούρ Χαμοφέτ, το παράσημο του από τον πόλεμο του Γιον Κιπούρ, για να το βάλεις κάτω από το μαξιλάρι σου. Νύχτες και νύχτες, που γέμιζες το μαξιλάρι δάκρυα και ορκιζόσουνα εκδίκηση.

Δεν με πρόσεξες, Μπίμπι. Είμαι εκείνος μπροστά στο δέντρο, μέσα στο όνειρο που σου παρουσιάστηκε ο Γιόνι. Τον τράβηξες πίσω από την μάντρα για να τον φιλήσεις και για να του υποσχεθείς ότι θα έκανες τα πάντα για να εκδικηθείς τον θάνατό του. Τότε αυτός σου χάιδεψε τα μαλλιά, όπως τότε που έπεσες κάτω από την μπασκέτα, όταν ήσουν μικρός.
Μα δεν ήξερες ότι μπορώ να βλέπω πίσω από τις μάντρες. Ειδικά πίσω από αυτές, που στήνουν οι σκιές. Γιατί οι μάντρες των σκιών δεν υπάρχουν μονάχα στα όνειρα, Μπίμπη. Ακόμη και στο ξύπνιο μας οι ίδιες μάντρες μας περιβάλλουν, προσδίδοντάς του διάσταση της ύπνωσης. Αυτές μας φάγανε τη ζωή. Και την δικιά μου και την δικιά σου.

Ξέρω η Αθήνα παίζει μεγάλο ρόλο στη ζωή σου. Έστω κι αν δεν πάτησες ακόμη ποτέ το παδάρι σου σ' αυτήν. Από κει ξεκίνησαν όλα. Από κει ξεκίνησε το Airbus Α300 της μοιραίας πτήσης, που εξέτρεψαν οι αεροπειρατές για την Βεγγάζη εκείνη την μοιραία νύχτα του Ιούλη το 1976.
Ξέρω. Δεν χρειάζεται να μου πεις τίποτα. Δεν ήταν κύρια τα καθάρματα οι Παλαιστίνιοι του Μετώπου Απελευθέρωσης, που κατέλαβαν το αεροπλάνο. Γερμανόσποροι της Φράξιας Κόκκινος Στρατός είχαν το κουμάντο. Τα παιδιά αυτονών που κάψανε στο Άουσβιτς τους συγγενείς σου.
Και το άλλο άστο. Κοντά σαράντα χρόνια ζω στην Γερμανία. Ξέρω ότι στα γερμανικά ο κακός λέγεται böse. Έλα τώρα όμως εσύ και πες μου, αν ο μπάσταρδος ο Willfried Böse ονομαζόταν έτσι κατά τύχη. Γνωρίζω ότι και το Kuhlmann σημαίνει ψυχρός άνθρωπος. Πες μου όμως εσύ, γιατί η στρίγγλα ονομαζότανε Brigitte Kuhlmann. Ξέρω τι θα μου απαντήσεις. Ότι δεν υπάρχουν συμπτώσεις, ότι nomen est omen, ότι και οι δυο εκπροσωπούσαν το κακό, γι αυτό τους έλεγαν έτσι.
Ναι, Μπίμπι. ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΣΥΜΠΤΩΣΕΙΣ. Αυτό είναι όμως και το ζητούμενο που σου γράφω. Δεν υπάρχουν συμπτώσεις, σκέψου το ΚΑΛΑ αυτό, Μπίμπι. Όταν δρα το κακό, όταν το αόρατο χέρι των σκιών οργανώνει την καταστροφή, δεν υπάρχουν συμπτώσεις.

Εκατό αθώες ψυχές ήτανε μέσα, θα μου πεις. Ογδόντα Ισραηλινοί και είκοσι Εβραίοι της Γαλλίας. Γυναίκες και παιδιά μεταξύ τους, άνθρωποι που δεν έπιασαν ποτέ όπλο. Ή μήπως ο Αμίν Νταντά δεν ήταν απόγονος κανιβάλων, που ήθελε να κάνει κουμάντο στους ομήρους, στο αεροδρόμιο του Έντεμπε; Δεν έβαλε τα καθάρματα να κτυπάνε με τον υποκόπανο των όπλων εκείνη την καλόγρια, που δεν ήθελε με τίποτα να αποβιβαστεί από το αεροπλάνο, όταν έβγαλαν έξω όσους δεν ήταν Εβραίοι;

Χαιρόσουν να καμαρώνεις τον Γιόνι, με την στολή του συνταγματάρχη του σώματος Sajerot Metkal. Ο Ιονάθαν ήταν πραγματικός λεβέντης. Δεν ήταν μόνο γενναίος κομάντος με όλη την σημασία της λέξης. Ήταν άνθρωπος με αισθήματα, δοσμένος ολόψυχα στην υπόθεση του Ισραήλ. Και συ πέρασες από την αντικατασκοπία του στρατού και από τις δυνάμεις κομάντος. Ο Γιόνι όμως έμεινε εκεί. Εσύ σαν αρχιτέκτονας που σπούδασες, ήθελες να φτιάχνεις σπίτια, να μείνει ο κόσμος μέσα, να αναπτυχθεί η χώρα. Το καθήκον σου το είχες κάνει στην θητεία, Δεν σε ενδιέφερε άλλο ο στρατός ή η πολιτική. Ο Γιόνι όμως παρέμεινε στον στρατό. Ήταν ο μεγάλος. Ο αποφασισμένος. Ο άνθρωπος της μάχης που πήδαγε στη φωτιά. Εσύ, σαν μικρότερος κρατήθηκες μακρυά από αυτά. Για να'χει και η μάνα σας ένα ρεζέρβα.

Πριν απογειωθούν στις 4 του Ιούνη τα τέσσερα Hercules, στα οποία είχαν επιβιβαστεί οι εκατό κομάντος με επικεφαλής τον Γιόνι και προορισμό το αεοδρόμιο του Έντεμπε στην Καμπάλα της Ουγκάντας με στόχο την απελευθέρωση των ομήρων και την εκτέλεση των αεροπειρατών, κανείς εκτός από αυτούς που συμμετείχαν στον σχεδιασμό αυτής της επιχείρησης δεν γνώριζε τίποτε. Κανείς εκτός από εσένα. Ο Γιόνι σε ενημέρωσε, γιατί σε εμπιστευόταν. Ήσουν πρώην μέλος του σώματος. Σου είπε να μην ανησυχείς, η Μοσάντ τα είχε οργανώσει όλα άψογα εδώ και μέρες.
Αφού ο Γιόνι σε φίλησε για να σε αποχαιρετήσει στο μπαρ της λέσχης, συναντήθηκαν τα βλέμματά σας. Μια απύθμενη θλίψη ανέβαινε στα μάτια σου. Τα' κλεισες αμέσως και χαμογέλασες, για να μην του δημιουργήσεις αρνητικό συναίσθημα μια δύσκολη ώρα. Όταν τα άνοιξες ξανά αυτός βρισκόταν στην έξοδο. Στην μοιραία έξοδο. Δεν καταλάβαινες γιατί τα μάτια σου είχαν κολλήσει στην κόκκινη κουρτίνα.

Σίγουρα η επιχείρηση ήταν ηρωική. Όλοι οι όμηροι απελευθερώθηκαν και επέστρεψαν σώοι. Δεκάδες φρουροί του Αμίν Νταντά θανατώθηκαν στο αεροδρόμιο. Όλα τα καταδιωκτικά της Ουγκάντας, που βρίσκονταν στο Έντεμπε καταστράφηκαν στο έδαφος. Όλοι οι Ισραηλινοί κομάντος επέστρεψαν άθικτοι. Όλοι εκτός από ένα που σκοτώθηκε. Αυτός ήταν ο αρχηγός των κομάντος, ο Jonathan Netanyahu.

Πράγματι μια αριστοτεχνική απόδοση της Μοσάντ. Με μια μικρή όμως ανεπάρκεια. Την απώλεια του αρχηγού των κομάντος.

Ή μήπως όχι, Μπίμπη; Εννοώ μήπως δεν υπήρξε ΚΑΜΙΑ ανεπάρκεια, εφόσον ο θάνατος του Γιόνι οργανώθηκε και εκτελέστηκε από την Μοσάντ.
Μην με κοιτάς με θολό βλέμμα. Μήπως αυτό δεν στάθηκε αφορμή, για να πέσουν οι άλλοι πάνω σου και να κατασκευάσουν αυτό που είσαι σήμερα;

Όλοι γύρισαν ασφαλείς. ΟΛΟΙ. Και οι όμηροι και οι κομάντος. Εκτός από ένα.
ΕΙΠΑΜΕ ΜΠΙΜΠΙ:
ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΣΥΜΠΤΩΣΕΙΣ. Αυτό είναι όμως και το ζητούμενο που σου γράφω. Δεν υπάρχουν συμπτώσεις, σκέψου το ΚΑΛΑ αυτό, Μπίμπι. Όταν δρα το κακό, όταν το αόρατο χέρι των σκιών οργανώνει την καταστροφή, δεν υπάρχουν συμπτώσεις.

Έτσι γίνεται η ανακύκλωση του βαμπιρισμού. Όταν ο ένας βρικόλακας δαγκώσει κάποιον, γίνεται και αυτός βρικόλακας.
Ή δεν συμμετείχες, από τότε που μπήκες με φόρα στην πολιτική Μπίμπι, σε πολλές τέτοιες στημένες ιστορίες;

Τώρα φορτσάρεις τον Αρμαγεδόνα.
Όμως ακόμα υπάρχει διέξοδος.
Την επόμενη φορά που θα ονειρευτείς τον Γιόνι, είναι κρίμα να σε δει με κυνόδοντες που προεξέχουν. Κοίταξε λοιπόν αυτόν μπροστά από το δέντρο. Δεν θα είμαι εγώ, Μπίμπι, αλλά ο Ραμπίν. Και το πασσαλάκι που θα κρατάει, πριν πάει καρφί στην καρδιά σου, πάρ'το στα χέρια σου και φύτεψέ το. Γιατί είναι το Δέντρο Της Ειρήνης.

Μπίμπι σε φιλώ,
όπως πάντοτε ειλικρινά δικός σου,

Μποτίλιας -
ή κατά κόσμον: Πελαγοφίαλος