ΔΗΛΩΣΑ ΟΤΙ ΑΠΟΒΙΒΑΖΟΜΑΙ. ΔΕΝ ΠΑΙΡΝΩ - ΠΩΣ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΟΥΜΕ!

Η μεταπολίτευση χαρακτηρίστηκε από διαχεόμενη καχεξία του υπάρχοντος δυναμικού. Αποβιομηχανοποίηση, αποαγροτοποίηση και παρασιτισμός στην οικονομία. Μονομερής καταναλωτική αναζήτηση της χαράς και κυριαρχία των σκουπιδομίντια στην σκέψη. Αποχρωματισμός και μετάλλαξη των πολιτικών ιδεών. Οι έννοιες φιλελευθερισμός, σοσιαλισμός και αριστερά απώλεσαν όχι μόνο το περιεχόμενο, αλλά και τα προσχήματα. Ο δικομματισμός έφτασε να εκπέμπει την θέα των πλευρών ενός περιστρεφόμενου σκιάχτρου. Η αίσθηση αμηχανίας των πολιτών έλαβε διαστάσεις πολιτικής πάρκινσον. Η αποχή από τις εκλογικές διαδικασίες κατέστη διογκούμενη επιλογή. Οι εκλογική δύναμη των κυβερνώντων σε απόλυτους αριθμούς τους καθιστούσε θλιβερούς εκπροσώπους ισχνών αριθμητικά μειοψηφιών, οι οποίοι αποσκοπούσαν όχι σε μια κοινωνία που συνοδοιπορεί, αλλά που ανέχεται, στα πλαίσια πολιτικής περιθωριοποίησης της πλειοψηφίας, ευνουχισμού των διαθέσεων ουσιαστικής κινητοποίησης και συμμετοχής, εκτοπισμού της όποιας ελπίδας. Ιδανική κατάσταση για την επικράτηση των φαύλων και αδιάντροπων. Η Πρωθυπουργία στην Ελλάδα σήμαινε και εξακολουθεί να σημαίνει μόνιμα ρεζίλεμα διεκπεραίωσης αντιθέτων από τα συμφέροντα του κοινωνικού συνόλου συμφερόντων, στα πλαίσια μιας αποκρουστικής ρεμούλας. Τον πολιτικό διάλογο αντικατέστησαν ευτελή επικοινωνιακά τεχνάσματα, τα οποία προσέδιδαν στα πολιτικά πρόσωπα χαρακτήρα κομπάρσου σε σαπουνόπερα. Ως τρόπος επιβίωσης προωθήθηκε ο διορισμός μέσω γλειψίματος κομματικών κατεστημένων, η αδράνεια στις καφετέριες, ή προσφορά εργατικής δύναμης σε τιμές κάτω των ορίων πτώχειας.
Η πρακτική μιας επιβεβλημένης διαμαρτυρίας αποκαταστάθηκε στις πλείστες των περιπτώσεων από δοτό μπάχαλο, στρεφόμενο ενάντια στον ίδιο τον λαό.
Ένας σοβαροφανής κοινωνικός οργανισμός, με επιλογές punk του no future, οργανισμός χλεμπόνας.
Αυτά όμως δεν παύουν να συμβαίνουν στην χώρα που γεννήθηκε η Δημοκρατία, γεννήθηκε και ανδρώθηκε η Φιλοσοφία και το ανθρωπιστικό μήνυμα. Στη χώρα που ακόμη και στην πρόσφατη ιστορία της, ο λαός της πάντοτε διακρίθηκε για τον ηρωισμό του, την πατριωτική του αυταπάρνηση, το έντονο πολικό ενδιαφέρον, έστω και εάν μονίμως ποδηγετήθηκε. Ότι κι δύναται να καταλογίσει κάποιος στις κατά καιρούς ηγεσίες, ο λαός μέχρι την περίοδο της μεταπολίτευσης, δεν έπαυσε να ελπίζει και να αγωνίζεται. Τα εκάστοτε καθεστώτα ήταν υποχρεωμένα να αντιτίθενται κατασταλτικά. Φυλακίσεις, εξορίες, τρομοκρατία στην ύπαιθρο, αστυνομικό κράτος. Δεκαετίες δεκαετιών τράβηξε ο ίδιος χαβάς καταστολής, από την ίδρυση του Ελλαδικού κρατιδίου. Ξεκινώντας από το ρίξιμο στα μπουντρούμια των αγωνιστών του 21 και φτάνοντας μέχρι τις φυλακίσεις και στρατεύσεις φοιτητών που διαμαρτύροντο εναντίον της χούντας.
Είναι φυσικόν επόμενο, αυτός ο λαός να μην χωράει στα σχέδια της πλανηταρχίας. Αυτό το δυναμικό κλήθηκε να εξουδετερώσει έντεχνα η μεταπολίτευση. Την ίδια περίοδο που έλαβε αυτή την εκκίνησή της, είχε αλλάξει στρατηγική και η πλανηταρχία, η οποία καταγράφηκε με την επικράτηση των "ρεφορμιστών" στην λέσχη Μπίλντερμπεργκ. Τα κράτη κλήθηκαν να αντικαταστήσουν το εξωτερικά αρτηριοσκληρωτικά συντηρητικό περίβλημα που επικρατούσε, με έντεχνη αποδόμηση όλων των αξιών, βάζοντας με υποκρισία στο στόχαστρο τις παραδοσιακές αξίες, που είχαν σκόπιμα υποστεί μεγάλη φθορά, από την διπρόσωπη πρακτική των υποτιθέμενων ταγών. Ως βασικός διεκπεραιωτής του μπάχαλου επιλέχθηκαν τα σοσιαλιστικά κόμματα και στην συνέχεια τα κόμματα των οικολόγων. Επικεφαλής τους τέθηκαν λαοπλάνοι πολιτικοί, τους οποίους είχαν επωάσει τα κέντρα εξουσίας. Ως τακτική τότε επιλέχθηκε, όχι πλέον η δίωξη και η περιθωριοποίηση των πολιτικών ακτιβιστών, αλλά η αφομοίωση και εξουδετέρωσή τους, μέσω προσεταιρισμού.
Με μια θεαματική εκκίνηση, πρώτος στόχος της μεταπολίτευσης στάθηκε η νομιμοποίηση των κομμουνιστικών κομμάτων. Αυτοί οι χώροι, έστω και εάν δεν διακρίνονταν από γνήσια επαναστατική ιδεολογία και τίμιο προλεταριακό προσανατολισμό, δεν έπαυαν να είναι σημαντικοί εκπρόσωποι της ριζοσπαστικοποιημένης μικροαστικής ιδεοολογίας, περιλαμβάνοντας και μεγάλο μέρος της διανόησης. Η προσέλευση μελών και οπαδών στις τάξεις τους είχε προσλάβει μαζικό χαρακτήρα κατά την ανάπτυξη του αντιδικτατορικού κινήματος. Η κοινοβουλευτική ένταξη αυτών των κομμάτων αποτέλεσε το πρώτο βήμα της πλήρους ενσωμάτωσής τους στο σύστημα. Αφ' ενός μεν οι μηχανισμοί τους κλήθηκαν να μετατραπούν σε εκλογικούς μηχανισμούς, αφ' ετέρου η κοινοβουλευτική παρουσία τους αποτέλεσε ισχυρό αντίβαρο στην ριζοσπαστική προπαγάνδα της άκρας αριστεράς, η οποία ήταν πλέον υπαρκτή δύναμη, κύρια στους ευαίσθητους χώρους της εκπαίδευσης. Ο κίνδυνος της εισόδου τους στο αυθόρμητο συνδικαλιστικό κίνημα, το οποίο βρήκε ευκαιρία να αναπτυχθεί μετά την παύση της απαγόρευσης των πολιτικών ελευθεριών, ήταν υπαρκτός. Η άκρα αριστερά έπρεπε να βρεθεί σε όρια δαγκάνας, της οποίας δεύτερο σφιγκτήρα αποτέλεσε ο ύποπτος και δοτός χώρος των Εξαρχείων. Για την ολοκληρωτική αποτυχία της άκρας αριστεράς που ακολούθησε, δεν δικαιούμεθα να καταστήσουμε υπεύθυνο το κράτος με όσα κλιμάκωσε σε βάρος της. Η βασική ευθύνη εναπόκειται στην ίδια. Κύρια στον στείρο δογματισμό της, τον μιμητισμό που την διέκρινε, τον καρναβαλίστικο υπερσταλινισμό της, το γεγονός ότι αυτή προέκυψε από διασπάσεις της παραδοσιακής αριστεράς, με συνέπεια αυτή να διακατέχεται από την στάνταρ παθολογία της πρώτης.
Το δεύτερο μεγάλο πλήγμα ενσωμάτωσης των αντικομφορμιστών, όσο μπορεί βέβαια να τους αποδοθεί μια τέτοια ιδιότητα, ήταν η προώθηση του Πασόκ στην κυβέρνηση. Ο εν λόγω σχηματισμός, υιοθετώντας σκόπιμα τα συνθήματα, αλλά όχι τους στόχους της αριστεράς, επιχείρησε να ενσωματώσει και το ανθρώπινο δυναμικό της. Χαρακτηριστικό είναι ότι ακόμη και η "Ε"ΥΠ άνοιξε τότε τις πύλες της σε πρόσληψη μελών της ΚΝΕ. Η ιδιότητα του αριστερού, από προηγούμενο κοινωνικού κατατρεγμού, έφτασε να θεωρείται κοινωνικός τίτλος ευγενείας. Η δωρεάν παροχή σούπας φιδέ στον λύκο, που αποδέχθηκε τον ρόλο κατοικίδιου ζώου, αδυνάτισε τις σιαγόνες του και έφθειρε τα δόντια του. Η βαθμιαία εξουδετέρωση των εννοιών, οδήγησε και στην μετάλλαξη του υποκειμένου. Η αριστερά της μεταπολίτευσης αποτέλεσε το καθεστωτικό κερασάκι στην σάπια τούρτα του μεταπολιτευτικού δικομματισμού. Οι εργατικές κινητοποιήσεις είχαν ως μόνο αποτέλεσμα την αύξηση του εργατικού κόστους, στα πλαίσια μιας ευκαιριακής βιομηχανικής συγκρότησης, ή οποία μόνιμα αρνείτο να λάβει μέτρα για την αύξηση της παραγωγικότητας. Ως αποτέλεσμα ακολούθησε η έξοδος του παραγωγικού κεφαλαίου από την Ελλάδα και η στροφή του προς άλλες χώρες, όπου τα δικτατορικά και ανελεύθερα καθεστώτα εγγυούνταν τα προσδοκώμενα υπερκέρδη.
Σε αυτά τα πλαίσια ακολουθήθηκε μια ακόμη μέθοδος εκμαυλισμού του εργατικού δυναμικού. Ο Ανδρέας Παπανδρέου έδωσε μια άνευ προηγουμένου ώθηση στην εγχώρια πολεμική βιομηχανία, εκμεταλλευόμενος τον τότε πόλεμο μεταξύ Ιράν και Ιράκ και την δίψα των εμπολέμων για πυρομαχικά. Στην Πυρκάλ και στην ΕΒΟ απορροφήθηκαν τότε πλήθος νέων πτυχιούχων. Θυμάμαι πληθώρα αποφοίτων από τα πανεπιστήμια του Βερολίνου, είτε αρχιτέκτονες ήταν αυτοί, είτε φυσιοδίφες, να "αποκαθίστανται" επαγγελματικά σε αυτά τα συμπλέγματα. Η όλη λειτουργία συνέβαινε ως συνήθως προς όφελος των υπερατλαντικών "προστατών", με ελάχιστη ενσωματωμένη αξία στο τελικό προϊόν από την παραγωγή στην Ελλάδα . Χαρακτηριστικά αναφέρω, ότι για βλήμα που πούλαγε η Ελλάδα ταυτόχρονα και στους δυο εμπολέμους, το οποίο εκόστιζε 107 δολάρια, ο εισαγόμενος από τις ΗΠΑ πυροκροτητής κόστιζε 92 δολάρια. Η μερίδα του λέοντος από τα κέρδη, κατέληγε ως ήταν φυσικό στην γραφειοκρατία του Πασόκ και στα πάρτι της καμαρίλας του "αρχηγού " (της συμμορίας).
Τα πολιτικά συνθήματα εξόδου από το ΝΑΤΟ και απομάκρυνσης των βάσεων των δήθεν συμμάχων, υποκαταστάθηκαν από βερμπαλιστικούς λεονταρισμούς και τον "στόχο" "σωτηρίας" της οικονομίας. Την καταρράκωση των φρούδων ελπίδων, ότι δήθεν κάτι τρέχει, ήρθε να επισφραγίσει το σκάνδαλο Κοσκωτά και ο διασυρμός των "μεγάλων σοσιαλιστικών ταγών" στις εξεταστικές επιτροπές και τα ειδικά δικαστήρια.
Τότε άρχισαν και οι αφελείς οπαδοί της μεταπολίτευσης να αισθάνονται τον πονοκέφαλο μετά την μέθη. Η αποπολιτικοποίηση της κοινωνίας και η στροφή προς την ιδιοτεία είχε συντελεστεί με επιτυχία, συμφώνως προς τα σχέδια των λεσχών. Η ανάγνωση πολιτικών βιβλίων, η ανάπτυξη φοιτητικού κινήματος, η στροφή της νεολαίας στην πολιτική, η εκδήλωση μάχιμης διάθεσης και η ανάληψη δραστηριοτήτων από τα στελέχη και τα μέλη της αριστεράς είχε παρέλθει.
Σε αντικατάσταση αυτού του έστω φρούδου ονείρου, έπρεπε να προσφερθεί μια νέα ονείρωξη, για την επιβίωση της τζάμπα μαγκιάς του κάθε εξυπνάκια. Τα νέα "σοσιαλιστικά" τζάκια έδιναν πλέον το παράδειγμα. Ξέφρενος καταναλωτισμός, εργασιακή ξάπλα και πάνω τούρλα, μέσω των κλαδικών, των κομματικών ταυτοτήτων και των συντεχνιών. Οι εισαγόμενες οικονομικές ενέσεις εξουδετέρωναν κάθε τι που ήταν τίμια παραγωγικό. Στην πρόοδο δια της προκοπής απέκλεισε κάθε δυνατότητα η ανέλιξη μέσω της ρεμούλας. Η ατομική προσαρμογή εις το έρπειν ανέδειξε σε μακροοικονομικό επίπεδο μια εξογκωμένη διαφθορά με καλπάζουσες μεταστάσεις.
Τα κόκαλα που είχαν μοιραστεί προς γλύψιμο στους συνοδοιπορούντες, έπρεπε όμως να μαζευτούν ξανά μέσα. Αφού χάλασε η συνταγή, η στρατηγική της πλανηταρχίας ήταν "το διάλειμμα τελείωσε", με στόχο τον συνολικό καταποντισμό της χώρας και του λαού. Το πρώτο μάζεμα το έκανε ο Σιμήτης με το χρηματιστήριο. Ότι παρανόμως μοιράστηκε δια της παραοικονομίας, παρανόμως επανασυλλέχθη δια των χρηματιστηριακών τεχνασμάτων. Την δεύτερη κατάσχεση πόρων και εισοδήματος έκανε πάλι ο Σιμήτης με την είσοδο στην ΟΝΕ και την ένταξη στο Ευρώ. Δια νυκτός είδαν οι Έλληνες να μετατρέπονται όλα τα χρήματά τους σε πενηνταράκια.
Για να αντιμετωπίσουν την δυσαρέσκεια, δρομολόγησαν οι λέσχες τον Κώστα Καραμανλή. Ένα άνθρωπο ίσως καλών διαθέσεων, αλλά στηριζόμενο σε ένα σάπιο μηχανισμό, ανάλογο με αυτόν του Πασόκ. Η εξαγγελία της "επανίδρυσης του κράτους" και του "σεμνά και ταπεινά" κατέληξε στα γνωστά σκάνδαλα. Το κυριότερο όμως ήταν η διακήρυξη της "ήπιας προσαρμογής". Το σύνθημα δηλαδή ότι το μάζεμα του εισοδήματος θα έπαιρνε ακόμη γρηγορότερες και πλέον απότομες μορφές, με την εκποίηση των περιουσιακών στοιχείων του κράτους, την καταβαράθρωση των ήδη απαράδεκτα υποβιβασμένων εργασιακών σχέσεων, την αποδόμηση των ισχνότατων κοινωνικών παροχών. Στοχοποιώντας ως πρόφαση προνομιούχους και αντικοινωνικές συντεχνίες αυτή η πολιτική δεν έπαυε να είχε στόχο τον λαό. Τους νεόπτωχους, τους συνταξιούχους της πείνας, την ευρισκόμενη υπό διωγμόν μεσαία τάξη, αλλά ακόμη και μεγαλύτερα υποκείμενα της εσωτερικής αγοράς με την εξουδετέρωση της ζήτησης. Το κόλπο γκρόσο της πλήρους κατεδάφισης της εσωτερικής οικονομίας είχε αποκτήσει ήδη θεμελίωση.
Δεν απέμενε μετά από αυτά παρά οι διάδοχη κυβέρνηση των πολιτικών απατεώνων του "τα λεφτά υπάρχουν" να δρομολογήσει με διαδικασία επείγοντος την πτώχευση. Για να γίνει η χώρα από καλυμμένο προτεκτοράτο, απροκάλυπτο προτεκτοράτο. Μέσα σε συνθήκες ανύπαρκτης αντιπολίτευσης. Η κ. Μπακογιάννη διακηρύσσει ότι η έλευση του ΔΝΤ. έχει θετικά στοιχεία, το Λάος συνδράμει το Πασόκ για την "σωτηρία της πατρίδας", ο κ. Σαμαράς εγκαλεί μέσα σε συνθήκες πλήρους αντιπολιτευτικής αδράνειας σε "νέα μεταπολίτευση", σαν να μην έφτανε η προηγούμενη και να είμαστε υποχρεωμένοι να φάμε ξανά μια από τα ίδια στην μάπα, μέσα στο πάγιο καθεστώς ξενοδουλείας, με πρότυπα την Μέρκελ και τον Σαρκοζί ενώ και το ΚΚΕ τώρα θυμήθηκε να θέσει σε κίνηση "την εργατική τάξη".

Άντε από εδώ ρε!
Δεν παίρνω!
Είπα ότι αποβιβάζομαι!