ΤΡΑΓΟΥΔΩΝΤΑΣ ΜΕ ΕΜΠΝΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΩΑΝΝΗ ΠΟΛΕΜΗ

Περιδιαβαίνοντας το διαδίκτυο προσέκρουσα πάνω στο ποίημα του Ιωάννη Πολέμη με τίτλο "Τι Είναι η Πατρίδα μας". Στίχοι απλοί, αλλά μεστοί νοήματος, που αποδίδουν το πατριωτικό φρόνημα της γενιάς στα τέλη του προπερασμένου αιώνα, που πάσχισε για να μπορέσει να επιβιώσει το Νεοελληνικό κρατίδιο μέσα στις θύελλες των ισχυρών.
Και στον Πολέμη δεν έλειπαν οι λόγιες βάσεις, μια και χρημάτισε ως και διευθυντής της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών. Η απλή γλώσσα όμως που επέλεξαν οι Δημοτικιστές, απευθυνόμενοι πολύ συνειδητά στο λαό, πέρα από πολύπλοκα αισθητικά σχήματα, εγκαλούντες το αισθητήριό του σε μεγαλειώδεις προσπάθειες, συνιστά νομίζω σήμερα ένα πόλο απαράμιλλης τέρψης. Εγκλωβισμένοι σήμερα στην υπερπροσφορά των ειδών κατανάλωσης που πρεοσφέρουν τα σύγχρονα πολυμέσα, η απλή εκφορά του συνθήματος "Εμπρός παιδιά", που καταλήγει το ποίημα, αποτελεί για μας δρόσο ψυχής. Καθότι η υπαγωγή όλων σε μια μητέρα ιδέα μπορεί να μας προσδώσει την παιδική αμεσότητα, την αυτονόητη ισότητα και την οργανική άνευ όρων ένταξη στο φυσική, κοινωνική μας ομήγυρη.

Σκέφτηκα λοιπόν, όπως στην περίπτωση του ποιήματος του Δροσίνη πρόσφατα, να γράψω ένα σκοπό και γι αυτό το ποίημα και να το τραγουδήσω. Ενώ, κατά την γνώμη μου, πέραν της λόγιας προέλευσής της, αυτή η ποίηση είναι τελικά γνήσια λαϊκή, διότι όχι μόνον πέτυχε να βρει τον ανάλογο παραλήπτη της, αλλά συνέβαλε και στο να μεγαλουργήσει αυτός, μας φέρνει κοντά στην νεαρή ηλικία μας, όταν γνωρίσαμε αυτούς τους ποιητές από τα αναγνωστικά στο σχολείο.
Μέσα στην σημερινή σύγχυση οι έννοιες "λαός" και "παιδί" μπορούν να συμβάλουν στην ενεργοποίηση εκείνου του χώρου της καρδιάς, που παραμένει απρόσιτος στα στημένα "καμώματα" ποδηγέτησης.

Μια σύντομη βιογραφική αναφορά και άλλα ωραία ποιήματα του Ιωάννη Πολέμη υπάρχουν στην διεύθυνση:
http://androspoets.homestead.com/PolemisIoannis.html


Τι είναι η πατρίδα μας;

Ιωάννης Πολέμης

Τι είναι η πατρίδα μας; Μην είν' οι κάμποι;
Μην είναι τ' άπαρτα ψηλά βουνά;
Μην είναι ο ήλιος της, που χρυσολάμπει;
Μην είναι τ' άστρα της τα φωτεινά;

Μην είναι κάθε της ρηχό ακρογιάλι
και κάθε χώρα της με τα χωριά;
κάθε νησάκι της που αχνά προβάλλει,
κάθε της θάλασσα, κάθε στεριά;

Μην είναι τάχατε τα ερειπωμένα
αρχαία μνημεία της χρυσή στολή
που η τέχνη εφόρεσε και το καθένα
μια δόξα αθάνατη αντιλαλεί;

Όλα πατρίδα μας! Κι αυτά κι εκείνα,
και κάτι που 'χουμε μες την καρδιά
και λάμπει αθώρητο σαν ήλιου αχτίνα
και κράζει μέσα μας: Εμπρός παιδιά!