ΒΡΕ ΚΑΛΩΣ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΑ ΔΙΚΑ ΜΑΣ...

Υδατογραφία πάνω σε χασαπόκολα
Τίτλος:
"Τζα;!"
ή άλλως πως:
"Φωτιά πάνω στο πέλαγος και παραδίπλα μια μποτίλια. Πάλι οι Χεγκελιανοί μας την πέσανε;"

---------------------------------------------------------------

"Εάν θέλεις να ανέβεις ψηλά, σκάψε σε βάθος..."
(Μήπως μπορούσε να το έχει ισχυρισθεί και ο Φρίντριχ Νίτσε;)

---------------------------------------------------------------------------

Το κείμενο που ακολουθεί αφιερώνεται στον φίλτατο Α.Κ., επισκέπτη και σχολιαστή αυτής της σελίδας, που με τίμησε με την παρατήρηση, ότι αναμένει το κείμενο που προανήγγειλα για τον Χέγκελ και τον Καντ.


"Συντηρητική Επανάσταση". Μια έκφραση που αποδίδει πλήρως γλαφυρά το πνεύμα του Χεγκελιανισμού.
Μπους, Βόλφοβιτς, Πέρλε, Φουκουγιάμα, Χάτινγκτον. Η γνωστή παρέα των Neocons από τα καταγώγια της πολιτικής (και βάλε). Και από πίσω ο Μέγας Διδάσκαλος, ο Χεγκελιανός: Leo Strauss. Πνευματικό παιδί του Βλαντιμιρ Γιαμποτίνσκι. Του εκδότη της εφημερίδας των Νεοτούρκων, αλλά και σημαντικότατου στελέχους του Σιωνιστικού κινήματος, πρωτοστατήσαντος στην ίδρυση του Ισραήλ.
Αλλά και ο παππούς: Πρέσκοτ Μπους: Ο παππούλης του Γιωργάκη, που είχε αναλάβει την χρηματοδότηση του ναζιστικού κόμματος, υπό εντολή της Γουόλ Στριτ. Συνιδιοκτήτης της τράπεζας του Άβερελ Χάριμαν, που υπήρξε ο βασικός χρηματοδότης του "Δημοκρατικού" κόμματος των ΗΠΑ.
Τι σόι αντιθέσεις είναι αυτές;
"Τα φταίει η Διαλεκτική", θα έλεγε μάλλον ο Χέγκελ.

Αξιοσημείωτο είναι, ότι πολύ πριν δομήσει ο Leo Strauss την "σχολή" των "Νεοσυντηρητικών" σε Χεγκελιανή βάση, κάποιος άλλος Strauss, ο David Friedrich, ήταν αυτός που έδωσε το έναυσμα για την ολοκληρωτική πόλωση των Χεγκελιανών σε "δεξιούς" και "αριστερούς" γύρω στο 1835, με ένα βιβλίο, που τοποθετούσε την Καινή Διαθήκη στη σφαίρα των μυθευμάτων, αμφισβητώντας ακόμη και απέναντι στην λεγόμενη "Ιστορική Σχολή" κάθε δικαίωμα στηριζόμενο στην λογική, αναφορικά με την απόπειρα ιστορικής προσέγγισης των Ευαγγελίων.

Η ανθελληνική σύνθεση στο εξώφυλλο του περιοδικού Focus στάθηκε αφορμή να επαναεπεξεργαστώ περισσότερες αντιλήψεις μου. Σε αυτήν την διαδικασία, κάποιες από αυτές αναθεώρησα (αυτές που σχετίζονται με το κατά πόσο η σύγχρονη Γερμανική πολιτική βρίσκεται υπό άμεση εξάρτηση Αγγλοσαξονικών εντολών, ή κηδεμονίας, σε συνδυασμό με ΤΟΝ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΑΤΟ ΡΟΛΟ ΤΟΥ ΕΠΙΖΩΝΤΟΣ ΝΑΖΙΣΜΟΥ - και επ' αυτών σκοπεύω να αναφερθώ, θεού θέλοντος, στο επόμενο μέλλον αναλυτικά) ενώ άλλες - αυτές που σχετίζονται τόσο με την αξιολόγηση της Χεγκελιανής φιλοσοφίας και κυρίως του ιστορικού της ρόλου - εμπέδωσα περισσότερο από πριν.

Είχα από παλαιότερα υπ' όψει μου την πολύ εύστοχη κριτική που ασκεί ο Κορνήλιος Καστοριάδης στο έργο "Η ΠΕΙΡΑ ΤΟΥ ΕΡΓΑΤΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ" (Εκδόσεις Βέργος, Αθήνα 1977) στην Χεγκελιανή φιλοσοφία και ειδικότερα στον μακιαβελισμό που προκύπτει από την αναφανδόν τελεολογική εμφάνιση "του Νου μέσα στην ιστορία", που ο Χέγκγελ προσπαθεί να δομήσει φιλοσοφικά μέσα στο έργο "Φιλοσοφία της Ιστορίας". Όταν είχα πριν από αρκετές δεκαετίες ξεκινήσει να διαβάζω αυτό το βιβλίο, σύντομα διέκοψα την ανάγνωσή του, θεωρώντας το περιεχόμενό του παιδαριώδες. Τότε επιχείρησα να δώσω μια εξήγηση στην έκπληξή μου, που προήλθε από την ανάγνωση ενός τόσο σημαντικού όσο αφορά την ακτινοβολία και την παραδεδεγμένη αίγλη "πονήματος", που θεώρησα τότε καθόλα γελοίο, αποδίδοντας το κατά την τότε κρίση μου "γελοίο" αποτέλεσμα στην Γερμανική ακαδημαϊκή αφέλεια.
Τώρα διαπιστώνω, πόσο έσφαλα τότε. Διότι τίποτε - μα τίποτε - δεν συμβαίνει, ούτε μπορεί να συμβαίνει, τυχαία, όταν καταγράφεται με τόσο γλαφυρό τρόπο μέσα στην ιστορία, διαμορφώνοντας συνειδήσεις και δομώντας νοοτροπίες με τόσο φοβερές συνέπειες για το ιστορικό γίγνεσθαι.
Το εν λόγω βιβλίο αποτελεί αποτέλεσμα μιας φοβερά προικισμένης διάνοιας. Όλες οι ολοκληρωτικές θεωρίες και τα κρατικιστικά, ολοκληρωτικά καθεστώτα που προέκυψαν έκτοτε, ανάγονται - κατά την γνώμη μου - στην Χεγκελιανή φιλοσοφία.
Δεν είναι ο μόνο Μαρξ, που αποτελεί δεδηλωμένο Χεγκελιανό και που η πρακτική του παίρνει συγκεκριμένη μορφή μετά την ένταξή του στην Νεοχεγκελιανή αποκαλούμενη ομάδα με τον ερχομό του στο Βερολίνο (πέραν ότι οι σκοποί αυτής της έλευσης και αυτοί που ίσως βρίσκονται πίσω από αυτήν, αποτελούν ένα λίαν ενδιαφέρον ιστορικό ζητούμενο). Το όλο ζήτημα πάει πολύ, μα πολύ μακρύτερα από τον Καρλ Μαρξ και τον Τζορτζ Μπους.

Ο Χέγκελ αποτελεί κατά την γνώμη μου αυτόν που αποκρυστάλλωσε το πρόγραμμα του "Τάγματος των Πεφωτισμένων της Βαυαρίας" σε φιλοσοφικό δόγμα.
Φιλοσοφικός πατέρας του Ιλλουμινισμού και στην ουσία πνευματικός σπερματοδότης του αποκυήματος της επερχομένης παγκοσμίου δικτατορίας και του κράτους του "μεγάλου αδελφού".


Πριν ξεκινήσω εχθές να καταγράφω τις σκέψεις μου στα πλαίσια αυτής την ανάρτησης, μου παρουσιάστηκε ξάφνου μια φαεινή ιδέα. Μετά από 37 χρόνια παραμονής στο Βερολίνο και λόγω ότι η ζωή το έφερε να ρίχνω συνέχεια εδώ γύρες, τυγχάνω άριστος γνώστης του οδικού δικτύου αυτής - της αναμφίβολα πολύ σημαντικής από ιστορική πλευρά - πόλης, χωρίς να είμαι ταξιτζής. Τραβούσα πορείες και σουλάτσα χρόνια και χρονάκια στους δρόμους της, χωρίς να συνειδητοποιήσω συγκεκριμένα μέχρι εχθές, τον τρόπο που πολλοί σημαντικοί δρόμοι ονομάστηκαν με τα ονόματα των μεγάλων Γερμανών φιλοσόφων. Ποιος από αυτούς που έζησαν έστω και για λίγο στο Βερολίνο, μπορεί να αγνοεί την Κάντστρασσε, που ξεκινάει δίπλα από τον κεντρικό σταθμό των τραίνων "Ζωολογικός Κήπος", με τα εκατοντάδες μπαρ και εστιατόρια, που ως πρώτος παράλληλος δρόμος της κεντρικής λεωφόρου Κουρφούρστεννταμ, αποτέλεσε επί δεκαετίες (πριν την ανάδειξη του Ανατολικού Βερολίνου σε τουριστικό κόμβο) τον πόλο της νυκτερινής ζωής της; Πράγματι, σε αυτήν την περίπτωση πρόκειται για την απόδοση της δέουσας τιμής σε αυτόν τον μεγάλο Γερμανό φιλόσοφο.
Γύρω από την Κάντστράσσε παράλληλοι, κάθετοι και πλατείες φέρουν τα ονόματα άλλων μεγάλων διανοητών: Λάιμπνιτς, Γκαίτε, Σαβινί, Ράνκε, Πεσταλότσι. Το όνομα του Κάρλ Μαρξ δόθηκε σε μια μακρυά λεωφόρο στην εργατική συνοικία Νοικέλν, του Φόιερμπαχ στο μεσοαστικό Στέγκλιτς με τον ομώνυμο σταθμό του μετρό, του Φίχτε στο Κρόιτσμπερκγ. Και οι υπόλοιποι καλά μοιρασμένοι, ο Σέλινκγ στο Τιεργκάρντεν και ο Χέρντερ με τρία κομμάτια. Όλοι καλά τακτοποιημένοι, εκτός από ένα: Δρόμο που να φέρει το όνομα του Χέγκελ δεν γνώριζα στην πόλη που στάθηκε η ψυχή της φιλοσοφίας του και στην οποία αυτός δίδαξε κατά την περίοδο που απόκτησε την μέγιστη αποδοχή και επιρροή.
Ψάχνοντας στον κατάλογο των οδών, διαπίστωσα του λόγου το αληθές. Με εξαίρεση μια πάρα πολύ μικρή πλατεία, που δεν γνωρίζει σχεδόν κανείς, δίπλα στο κεντρικό κτήριο του πανεπιστημίου Χούμπολντ, που από την φύση του έλκει από πλευράς ονόματος την προσοχή, καμία οδός δεν φέρει το όνομα του Χέγκελ στο Βερολίνο.
Παράληψις, ή κάποιοι επιχειρούν να κρύψουν το βουνό;

Εδώ και πάνω από δυο δεκαετίες είχα σχηματίσει την άποψη, ότι βάση της κρατικής εξουσίας δεν είναι η οικονομία (και τα αντίστοιχα συμφέροντα) όπως ισχυρίζεται ο λεγόμενος διαλεκτικός υλισμός, αλλά οι θρησκείες. Στη φάση που η επιβολή της "νέας τάξης" κλιμακώνεται πλέον χωρίς επικαλύμματα, αυτό γίνεται αρκετά φανερό. Το κατεστημένο των τραπεζών που την προωθούν, συνδέεται με πολύ συγκεκριμένο τρόπο με το δίκτυο των αποκρυφιστών.
Μια επίγνωση που σχημάτισα ταυτόχρονα, ήταν αυτή του καταλυτικού ρόλου που επιτελεί η φιλοσοφία στην διαμόρφωση της μέσης συνείδησης και κατ' ακολουθία στην διαμόρφωση των κοινωνικών και πολιτικών δρώμενων. Έστω και εάν ο μέσος πολίτης δεν έχει άμεσα ενδιαφέροντα που να σχετίζονται με την φιλοσοφία, αυτή είναι που καθορίζει τον τρόπο που αυτός σκέπτεται. Επειδή όσοι διαμορφώνουν συνειδητά την κοινή γνώμη, παίρνουν από αυτήν στην κυριολεξία άμεσα ή έμμεσα γραμμή.
Η φιλοσοφία και οι θιασώτες της δεν αρνήθηκαν εξ άλλου ποτέ αυτήν την πραγματικότητα. Η πρόθεσή τους να καθορίσουν την νοοτροπία που κυριαρχεί και να κατευθύνουν την ροή της εξέλιξης σύμφωνα με το περιεχόμενο των θεωρήσεων τους υπήρξε μόνιμα όχι μόνο ομολογημένη, αλλά και διακηρυγμένη. Όσο κι αν θεωρούμε το περιεχόμενο της φιλοσοφίας απόμακρο προς τις πεζές προκλήσεις της καθημερινότητας, αυτή είναι που καθόρισε και καθορίζει τον εκάστοτε ισχύοντα κοινωνικό μύθο σε όλες τις συνιστώσες του καθώς και τις αντιλήψεις μας ως προς το τι είναι αυτονόητο.
Εδώ χρειάζεται μια διαφοροποίηση των όρων dogma και doktrin, τα οποία εν τέλει παράγονται από την ίδια ρίζα: Δοκώ. Το ρήμα στο οποίο ανάγεται η ερμηνεία της πραγματικότητας. Και ο ακαδημαϊκός τίτλος του σύγχρονου επαϊόντος "δόκτωρ" έχει την ίδια ετυμολογική προέλευση: Αυτός, που διαθέτει και μορφώνει δόξα - αντίληψη. Η οποία προέρχεται από την δοκιμή, για να είναι δόκιμη. Ακόμη και η δοκός ανάγεται στο δεδομένο ότι αυτή υπάρχει εφόσον στηρίζεται.
Ενώ η θρησκεία διαμορφώνει δόγμα, η φιλοσοφία διαμορφώνει doktrin. Και τα δυο αξιώνουν μονοσήμαντη απόδοση της πραγματικότητος, ή - αναλόγως την ένταση που χαρακτηρίζει αυτήν την αξίωση - της αλήθειας. Στην ουσία πρόκειται για τον καθορισμό πλαισίων, εν τέλει όμως ορίων - εντός των οποίων οφείλει να κινείται ο νους.
Όταν ο Σωκράτης διακήρυσσε το "Έν οίδα, ότι ουδέν οίδα" και ο όταν ο Βούδας απάνω στο νεκροκρέβατο άφηνε ως επιταγή στους μαθητές του το "Σκοτώστε με", επιχειρούσαν συν τοις άλλοις να διασπάσουν το Matrix, την Μήτρα, την Ορίζουσα, των προπεριχαρακομμένων αντιλήψεων, με στόχο την απελευθέρωση του δημιουργικού νου.
Αυτό δεν συνεπάγεται άρνηση της φιλοσοφίας, η οποία όμως αποκτά απελευθερωτική λειτουργικότητα μόνο ως συνεχής αναζήτηση και όχι ως νεκρή βεβαιότητα.
Πολλές φορές τονίσθηκε από τις βαθιές θεωρήσεις, ότι το ζητούμενο είναι ο δρόμος και όχι το τέρμα. Ο εντοπισμός του Καβάφη, ότι η Ιθάκη χαρίζει "το ωραίον ταξίδι", δεν αμφισβητεί την ύπαρξη της Ιθάκης, προάγων τον αγνωστικισμό. Αντιθέτως, ανάγοντάς αυτή σε συνεχή στόχευση, μας καλεί να περάσουμε μέσα από τον κρύσταλλο της βιωματικής μαρτυρίας την απορρόφηση και την διάθλαση του γνωστικού φωτός.
Διότι εάν δεν ανατρέψουμε τα φιλοσοφικά γκέτο, μέσα στα οποία μας έχουν έντεχνα εγκλωβίσει, δεν μπορεί να υπάρξει ουσιαστικό κίνημα προσωπικής, κοινωνικής, εθνικής ή οικουμενικής χειραφέτησης.

Οπωσδήποτε οφείλουμε να κάνουμε διαφοροποίηση μεταξύ θρησκειών, δογμάτων, φιλοσοφικών θεωριών, διακηρύξεων της αληθείας, διδασκαλιών και πονημάτων της έρευνας στο όποιο τομέα.
Έχω τονίσει στο παρελθόν, ότι - για μένα - λυδία λίθο στην αξιολόγηση των ανωτέρω αποτελεί Η ΟΝΤΟΛΟΓΙΑ, και ότι μόνον αυτή μπορεί να καταδείξει την εν τέλει ποιότητα των όποιων συμπερασμάτων (Στις θέσεις μου επ' αυτού έδωσα μια πρώτη μορφή με το κείμενο "Θρησκειολογικές Προσεγγίσεις", που υπάρχει στο scribd.com).

Δεν είναι τυχαίο ότι επανειλημμένα αρκετοί Νεοχεγκελιανοί (και όχι μόνο) έχουν αποδώσει την πηγή των απόψεων του Χέγκελ στον Αριστοτέλη και τον Πλάτωνα, υποβιβάζοντας το έργο των Μεγάλων Ελλήνων Σοφών σε επίπεδο ατζέντας ολοκληρωτισμού. Θα επιμείνω, ότι με όργανο το μέτρο της οντολογίας, εύκολα μπορεί να ξεκαθαρίσει το ζιζάνιο της ήρας από τον θρεπτικό σπόρο.

Φρονώ, ότι εάν δεν κατανοηθεί σε βάθος ο ιστορικός ρόλος της φιλοσοφίας του Χέγκελ και εάν δεν προβούμε σε αποφασιστική διαφοροποίηση από αυτήν, δεν θα μπορέσουμε να δομήσουμε την σκέψη μας προς την κατεύθυνση διεξόδων χειραφέτησης. Εάν δεν γίνει αποκαθαρισμός της κλασσικής φιλοσοφίας από τους παραχαράκτες της, δεν θα καταστεί δυνατόν να λειτουργήσει στο σήμερα ο Ελληνικός Λόγος, ως βάση απελευθέρωσης της καθ' ημάς ανθρωπότητος.

Έχω δηλώσει ότι είμαι μπετατζής και όχι φιλόσοφος (από επάγγελμα ή χόμπι). Δεν αρέσκομαι όμως μια ζωή να με δουλεύουν οι καλοθελητές της εξουσίας, άρα είμαι υποχρεωμένος να προβώ σε αναζήτηση.
Οι προσγειωμένοι κοινωνικοί ακτιβιστές στη φάση του διαδικτύου γνωρίζουμε ότι δεν είμαστε τα εργοστάσια παραγωγής ιδεών. Αναμφίβολα υπήρξαν και υπάρχουν οι ειδικοί. Πολλοί από αυτούς ανέπτυξαν όχι μόνο αξιόλογο, αλλά πολύτιμο έργο. Μαργαριτάρια, που συχνά καραδοκούν τον παραλήπτη του μηνύματός τους σε σκονισμένα ράφια βιβλιοθηκών ή και σχετικά ακόμη παρθένες ίνες των σέρβερς. Καθήκον των μάχιμων ιστολόγων είναι να καταστήσουν με συνεκτικά συνδυαστική παρέμβαση αυτό το υλικό κοινωνικά προσβάσιμο, μέσα από την σύνθεσή του στα πλαίσια μιας προοπτικής συγκεκριμένης παρέμβασης.

Η βασική θέση για το κράτος, που εκφράζει ο Χέγκελ στις "Παραδόσεις για την Φιλοσοφία της Ιστορίας" είναι οι εξής:
"...Το κράτος αποτελεί την Θεία Ιδέα, όπως αυτή εκδηλώνεται επί γης...".
Για τον Χέγκελ το μεγαλύτερο επίτευγμα του πνεύματος είναι ο Χριστιανισμός. Και το μεγαλύτερο επίτευγμα του Χριστιανισμού το Γερμανικό κράτος.
Μέσα σε ένα φυλετικό παραλήρημα γράφει:
"...Οι Ανατολίτες δεν είναι σε θέση να γνωρίζουν ακόμη ότι το Πνεύμα ή ο Άνθρωπος σαν τέτοιος είναι ελεύθερα. Επειδή αγνοούν την ελευθερία, δεν μπορούν να είναι ελεύθεροι...
Οι πρώτοι στους οποίους παρήχθει η συνείδηση της ελευθερίας ήσαν οι Έλληνες. Αυτοί όμως όπως και οι Ρωμαίοι πίστευαν πως μόνο μερικοί μπορούν να είναι ελεύθεροι, όχι ο άνθρωπος σαν τέτοιος. Αυτό δεν το γνώριζαν ούτε ο Πλάτων, ούτε ο Αριστοτέλης.... Οι πρώτοι που έφτασαν σε συνείδηση ότι ο άνθρωπος είναι ως άνθρωπος ελεύθερος και ότι η ελευθερία του Πνεύματος αποτελεί την φύση του, ήταν οι Γερμανικοί λαοί μέσα στον Χριστιανισμό..."
Γι αυτό:
"...Η παγκόσμια ιστορία αποτελεί την πρόοδο στην συνειδητοποίηση της ελευθερίας, μια πρόοδο που οφείλουμε να κατανοήσουμε στα πλαίσια της αναγκαιότητάς της..."
Αυτά τα αίσχη τα έγραφε ο μπάρμπας λίγα χρόνια μετά την επινοικίαση του Πρωσικού στρατού από τον γερμανό αυτοκράτορα στα ξένα μέτωπα, για να γεμίζει τα σεντούκια του. Και οι ζωώδεις υπήκοοι της "ανώτερης φυλής" το θεωρούσαν τιμή τους να σκοτωθούν νοικιάρηδες για τον αυτοκράτορα.
Λίγες δεκαετίες αργότερα η μέγαιρα του σατανισμού-αποκρυφισμού Μπλαβάτσκι θα διαμόρφωνε για λογαριασμό των "πεφωτισμένων" την "θεωρία της αρίας φυλής" που αποτέλεσε την πλατφόρμα των ναζί.

Συνεχίζεται...


Χεγκελιανισμός και ένωση "Skull and Bones", μέσα από συνέντευξη του Α. Σάτον: