ΤΑ ΦΡΟΚΑΛΩΔΗ ΙΝΔΑΛΜΑΤΑ ΤΩΝ "ΑΣΠΙΛΩΝ" - ΠΡΩΤΟ ΜΕΡΟΣ

ΣΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ

Στο παιδί μου δεν άρεσαν ποτέ τα παραμύθια.
Και του μιλούσανε για δράκους
για το πιστό σκυλί
για τα τα ταξίδια της πεντάμορφης
και για τον άγριο λύκο.

Μα στο παιδί δεν άρεσαν ποτέ τα παραμύθια

Τώρα τα βράδια κάθομαι και του μιλώ.
Λέω τον σκύλο σκύλο
τον λύκο λύκο
και το σκοτάδι σκοτάδι.
Του δείχνω με το χέρι τους κακούς
το μαθαίνω ονόματα και προσευχές
του τραγουδώ τους νεκρούς μας.

Α, φτάνει πια!
Πρέπει να λέμε την αλήθεια στα παιδιά

Μανώλης Αναγνωστάκης
- από την συλλογή ποιημάτων "Στόχος" -


Στη διαμάχη που προηγήθηκε της ψηφοφορίας για την προεδρεία του κόμματος της ΝΔ. ο κ. Σαμαράς επικαλέστηκε κατά κόρον αρχές και αξίες με γενικούς αφορισμούς γύρω από σλόγκαν και συνθηματολογίες, τις οπoίες απέφυγε να προσδιορίσει.
Ως υπόδειγμα πολιτικών αρχών, συνέπειας και αποφασιστικής στήριξης στο εθνικό κράτος, πρόβαλαν ο κ. Σαμαράς και το επικοινωνιακό επιτελείο του τον Νικολά Σαρκοζί. Όσοι γνωρίζουν συγκεκριμένα τον βίο και την πολιτεία αυτού του πολιτικού είναι σε θέση να κρίνουν ότι τελικά πρόκειται για το χειρότερο παράδειγμα, που θα μπορούσε να επιλέξει κάποιος, στηριζόμενος κυρίως στο κενό ενημέρωσης που έχει επιβάλει το σκωταδιστικό μιντιακό καθεστώς στην Ελλάδα. Ο κ. Σαρκοζί υπήρξε εκείνος ο ενεργούμενος από την CIA πολιτικός, που έδωσε την χαριστική βολή στον Γκολισμό. Στην προσπάθεια δηλαδή διάσωσης των εσχάτων ψιχίων εθνικής αυτοτέλειας της Γαλλίας ως κράτους, που επί μακρόν υπήρξε το προπύργιο της εθνικής πολιτικής στην Ευρώπη, ενάντια στην πολιτική προσαρμογής ή και υποταγής στα κελεύσματα του Αγγλοσαξονικού κατεστημένου.

Για την προσωπικότητα και την πολιτική τομή του Σαρλς Ντεγκόλ αξίζει να γίνει εδώ μελλοντικά μια αυτοτελής ανάρτηση. Όχι μόνο για να αποδώσουμε τον δέοντα φόρο τιμής στον σημαντικό αυτόν πολιτικό ηγέτη του περασμένου αιώνα, που είχε το σθένος να αντιπαρατεθεί στον οδοστρωτήρα του Ατλαντισμού – αποδεικνύοντας στην πράξη το ψευδεπίγαφρο δίλημμα, ότι η υποταγή στο ΝΑΤΟ ήταν μονόδρομος, για όσους ήθελαν να αποφύγουν την απορρόφηση από το Σταλινικό μπλοκ. Αλλά και για να γίνει αναφορά στον τρόπο που τον ΝΑΤΟ επιχείρησε να υποσκάψει την εθνική ανεξαρτησία της Γαλλίας μετά τον Β΄ΠΠ., θέτοντας σε κίνηση παράνομα κυκλώματα πρακτόρων. . Όπως επίσης και κυκλώματα-συμμορίες του ποινικού εγκλήματος, στη βάση της μόνιμης συνεργασίας CIA και μαφίας.
Κάποιοι από αυτούς, που πρωτοστάτησαν ως δοτοί ακτιβιστές στην αποδόμηση του Γκολισμού κατά την δεκαετία του ΄60, φορώντας μόνιμα ψευτοπροοδευτικό προσωπείο, όπως ο έμπορος του οικολογικού κινήματος Δινιήλ Κον Μεντίτ, εκτός από τον γενικότερο προβοκατόρικο ρόλο τους συνολικά μέχρι σήμερα, ανέπτυξαν ταυτόχρονα στην πορεία και σημαντική ανθελληνική δραστηριότητα, ως πράκτορες-διεκπεραιωτές των ανθελληνικών κέντρων.

Σε αυτή την ανάρτηση, που αποτελεί το πρώτο μέρος της αναφοράς μας για τον άνθρωπο της CIA και της French Connection Νικολά Σαρκοζί, θα ασχοληθούμε με τον τρόπο, που ο συγκεκριμένος πολιτικός δρομολογήθηκε από τις μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ και την διεθνή των ναρκωτικών, για να προσδέσει την Γαλλία στην πολιτική του ΝΑΤΟ, με συγκεκριμένες αναφορές στον βίο και την πολιτεία του. Δεδομένα, που τα κυκλώματα που τον ανέβασαν στα κυβερνητικά πόστα φρόντισαν να κρατηθούν έντεχνα μακρυά από την δημοσιότητα, δημιουργώντας μόνιμο σούσουρο γύρω από τον δεσμό του με την Κάρλα Μπρούνι, για αποπροσανατολισμό.
Στην επόμενη ανάρτηση θα ασχοληθούμε με κάποιες από τις λοιπές επιλογές του ως επικεφαλής της Γαλλικής κυβερνήσεως, για να καταστούν κατανοητές ποιες είναι οι „αρχές“ που διέπουν τον εν λόγω πολιτικό και κατά πόσο αυτοί που τον προβάλουν και επαίρονται, θα ήταν ορθότερο να εντρέπονται δια την ακατάσχετο δημαγωγία που τους διακρίνει. Ιδιαίτερη έμφαση θα δοθεί στην επίθεση που κλιμάκωσε ο Σαρκοζί με αθέμιτα μέσα σε βάρος του Βαλερί Ντα Βιλπέν. Του έξοχου αυτού πολιτικού και διανοούμενου, η δράση του οποίου θα έπρεπε να δημιουργεί αισθήματα υπερηφανείας σε κάθε Ευρωπαίο.

Ο ρόλος του Σαρκοζί: πώς η CIA τοποθέτησε έναν από τους εγκαθέτους της στην προεδρία της Γαλλικής Δημοκρατίας:

Στο τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, οι μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ στέλνουν τον Ιταλοαμερικάνο νονό της Κόζα Νόστρα, Lucky Luciano, στην Σικελία, με αποστολή να ρυθμίσει μέσω της Μαφίας ζητήματα για τον έλεγχο της ασφάλειας των αμερικανικών λιμένων και την προετοιμασία τους για την αποβίβαση του στρατου των ΗΠΑ εκεί. Οι κύριες επαφές του Λουτσιάνο - που πραγματοποιήθηκαν την εποχή εκείνη σε μια φυλακή „πολυτελείας“ της Νέας Υόρκης για λογαριασμό των υπηρεσιών πληροφοριών των ΗΠΑ, έγιναν κυρίως μέσω του Frank Wisner, Sr. Αργότερα, όταν ο "νονός" απελευθερώθηκε και επέλεξε ως τόπο αυτοεξορίας την Ιταλία, προστέθηκε στις ενδιάμεσες επαφές που λειτουργούσαν μεταξύ αυτού και της CIA και ο τοπικός "πρέσβυς" του υποκόσμου της Κορσικής, Étienne Leandri.

Ο ρόλος των Κορσικανών του υποκόσμου στην πολιτική σκηνή της Γαλλίας, μπορεί να γίνει κατανοητός με την μελέτη των πολιτικών γεγονότων σε συνδυασμό με τον ρόλο που επιτέλεσαν τα συνδικάτα του εγκλήματος, στην δεύτερη μεγάλη πόλη της Γαλλίας, την Μασσαλία. Τα βιβλία που πραγματεύονται την ιστορία της διεθνούς των ναρκωτικών, αφιερώνουν συνήθως περισσότερα κεφάλαια στο μεγάλο αυτό λιμάνι της Γαλλίας στην Μεσόγειο. Το 10% του πληθυσμού της Μασσαλίας προέρχεται από την Κορσική. Τα εγκληματικά κυκλώματα της Μασσαλίας ελέγχονται και επανδρώνονται συνολικά από Κορσικανούς. Μετά το 1950 ο Λάκι Λουτσιάνο, που ήλεγχε την διαμετακόμιση της ηρωίνης από την Ευρώπη στις ΗΠΑ, προμηθευόταν τα ναρκωτικά από εργαστήρια, που είχαν έδρα την Μασσαλία. (Πληροφορίες για την μεταφορά του κέντρου των εργαστηρίων παρασκευής ηρωίνης από την Ιταλία στην Μασσαλία υπάρχουν σε όλα τα έργα που πραγματεύονται την σύγχρονη ιστορία των ναρκωτικών).

Το 1958, οι ΗΠΑ ανησύχησαν έντονα για την ενδεχόμενη νίκη του πατριωτικού κινήματος FLN στην Αλγερία, η οποία θα μπορούσε να ανοίξει το δρόμο για την σοβιετική επιρροή στη Βόρεια Αφρική, σε περίπτωση που το πατριωτικό μέτωπο ενίσχυε την ήδη μεγάλη επιρροή του. Τότε αποφάσισαν οι ιθύνοντες των ΗΠΑ να οργανώσουν ένα στρατιωτικό πραξικόπημα στη Γαλλία. Η επιχείρηση οργανώθηκε από κοινού από την Διεύθυνση Σχεδιασμού της CIA και από το ΝΑΤΟ και αποφασίστηκε αρχικά να γίνει υπό την εποπτεία του Frank Wisner, Sr., ο οποίος έπαιξε ρόλο κλειδί στις αποστολές των μυστικών υπηρεσιών των ΗΠΑ στην μεταπολεμική Ευρώπη. Ο Wisner όμως βρισκόταν ήδη σε πολύ προχωρημένη ηλικία εκείνη την εποχή και έτσι αυτή η αρμοδιότητα ανατέθηκε στον διάδοχό του, Allan Dulles, που επέβλεψε τις προετοιμασίες για επιβολή του πραξικοπήματος. Με αυτή την προοπτική οργάνωσαν με έξωθεν εντολή κάποιοι Γάλλοι στρατηγοί τότε την Δημόσια Επιτροπή Σωτηρίας, η οποία ώθησε τις πολιτικές αρχές στο Παρίσι να εξουσιοδοτήσουν δια ψήφου και χωρίς να προβούν σε βίαια μέσα τον Ντε Γκολ με έκτακτες εξουσίες.

Όμως Charles de Gaulle δεν ήταν διατεθειμένος να γίνει πιόνι στα χέρια της της Αγγλοσαξονικής πολιτικής, όπως πίστεψαν αυτοί που επιχείρησαν να χειραγωγήσουν τις εξελίξεις. Ο Ντε Γκολ ακολουθώντας μια σώφρονα πολιτική, απέφυγε να προβεί σε μια μοιραία σύγκρουση με τις αποικίες της Γαλλίας, παραχωρώντας τους σε πρώτη φάση μια ουσιαστική αυτονομία εντός της Γαλλικής Ένωσης. Όμως ήταν ήδη πολύ αργά, για να σωθεί η γαλλική αυτοκρατορία. Οι αποικίες δεν πίστευαν πλέον σε οφέλη που μπορεί να είχε η εξάρτηση από την μητρόπολη και επέμεναν στο αίτημα της πλήρους ανεξαρτητοποιήσεως. Ο Ντε Γγκολ είχε κατανοήσει - μετά την επιτυχή επιβολή μεγάλης βίας που είχε προηγηθεί και που είχε επιτύχει να εξουδετερώσει προσωρινά κάποια αντιαποικιακά κινήματα – ότι το κόστος της συγκεκριμένης πολιτικής δεν θα απέφερε μελλοντικά τα προσδωκούμενα οφέλη. Έτσι δεν δίστασε να προβεί στη συνέχεια σε μια γενναιόδωρη παροχή ανεξαρτησίας στις αποικίες. Το αποτέλεσμα ήταν, να θεωρήσουν τα κυκλώματα που στήριξαν την άνοδο του στην εξουσία αυτήν την επιλογή ως προδοσία. Στην CIA δόθηκε τότε η δυνατότητα να προσεταιριστεί τους δυσαρεστημένους και να προωθήσει μια οργάνωση συνωμοτικών κινήσεων σε βάρος του, μεταξύ των οποίων ένα πραξικόπημα που απέτυχε, όπως και 40 απόπειρες δολοφονίας.
Ωστόσο, ορισμένοι από τους οπαδούς του ενέκριναν την πολιτική του διορατικότητα και τις επιλογές του και αποφάσισαν να τον στηρίξουν δυναμικά. Σε εκείνη τη φάση ο έμπιστς του Ντε Γκολ Charles Pasqua, δημιούργησε το SAC (Civil Aktion Services) ως πολιτοφυλακή με στόχο την προστασία του.

Ο Πασκουά ήταν άνθρωπος του υποκόσμου της Κορσικής με έντονη συμμετοχή στην Εθνική Αντίσταση εναντίον των Ναζί.
Ο ρόλος των Κορσικανικών συνδικάτων του εγκλήματος στην Μασσαλία, κατά την περίοδο πριν και μετά τον Β΄ΠΠ., είναι πολύπλοκος. Επ’ αυτού αξίζει να αναφέρω προς το παρόν, ότι ενώ ο κορμός τους συνεργάστηκε με τους Ναζί κατά την περίοδο της Γερμανικής κατοχής, ένα σημαντικό τους μέρος πέρασε στην εθνική αντίσταση. Ο λόγος που οδήγησε τους Κορσικανούς σε αντιπαράθεση με τις δυνάμεις του Άξονος, ήταν η τάση των Ιταλών φασιστών να προσαρτήσουν την Κορσική, ο πληθυσμός της οποίας στάθηκε ιστορικά στο πλευρό του Ναπολέονος Βοναπάρτη.
Ο Πασκουά είχε παντρευτεί την κόρη ενός Καναδού λαθρεμπόρου οινοπνευματωδών, που δημιούργησε μεγάλη περιουσία κατά τη διάρκεια της ποτοαπαγόρευσης και που είχε στήσει την εταιρεία Ricard, οι οποία στηρίχθηκε στην εμπορευματοποίηση εκχυλισμάτων από αψέντι, ενός είδος αλκοόλ, που ήταν απαγορευμένο. Στην πορεία απόκτησε επιρροή στον υπόκοσμο με πωλήσεις του αλκοόλ που βασίζεται σε γλυκόριζα (anisette). Η εταιρεία Ricard εξακολούθησε να χρησιμεύει ως προκάλυμμα για όλα τα διακινούμενα είδη μεταξύ Νέα Υόρκης και άλλων περιοχών μέσω της ιταλοαμερικανικής σπείρας του Genovese και του Lucky Luciano.
Ο Pasqua κάλεσε τον τοποτηρητή του Λουτσιάνο στην Κορσική Etienne Leandri να θέσει στην διάθεση του οπλοφόρους, για να αποτελέσουν αυτοί τον κορμό του σώματος της πολιτοφυλακής. Σημαντικό ρόλο στην οργάνωση του SAC ανάλαβε και ο πρώην σωματοφύλακας του Ντε Γκόλ Achille Peretti, που ήταν επίσης Κορσικανός.

Η επιλογή στήριξης σε δυνάμεις και πρόσωπα του υποκόσμου, οι οποίες όμως είχαν επιδείξει κατά την διάρκεια του παγκοσμίου πολέμου που προηγήθηκε πατριωτικό φρόνημα, αποτέλεσε μια εύστοχη κίνηση από την μεριά των Γκολιστών, που διεμβόλιζε την πολιτική των ΗΠΑ, όσο αφορά την βασική δεξαμενή άντλησης από αυτές δυνάμεων προς επίτευξη των σκοπών τους. Δεδομένου, ότι η συνεργασία των μυστικών υπηρεσιών των ΗΠΑ με τα συνδικάτα του εγκλήματος δεν αποτέλεσε μόνο μόνιμη επιλογή τους, αλλά χαρακτήριζε και την ίδια την δομή της εξουσίας των ΗΠΑ, που στηριζόταν από πολύ παλιά στην κατάλυση της νομιμότητας με τεχνάσματα, στο δουλεμπόριο, το διεθνές εμπόριο ναρκωτικών και την συστηματική υποδούλωση της κοινωνίας στα κυκλώματα των αδελφάτων, τον εκφυλισμό κοινωνικών ομάδων μέσω του χρήματος, την νόθευση της παιδείας και των λοιπών δομών.
Αυτή η συγκεκριμένη επιλογή δεν έπαυε όμως να αποτελεί από την μεριά των Γκολιστών συνεργασία με τον σατανά, που άνοιγε της πύλες της κρατικής πολιτικής της Γαλλίας στην επιρροή κυκλωμάτων του εγκλήματος, έστω και εάν αυτά είχαν κάποιες πατριωτικές αντιλήψεις και παράδοση, σχετικά με τον τρόπο προώθησης των συμφερόντων τους. Τέτοιου είδους επιλογές είναι αναπόφευκτο να δημιουργήσουν αρνητικές συνέπειες για τις μελλοντικές εξελίξεις. Αναμφίβολα, οι συνθήκες σύγκρουσης των Γκολιστών με τον ισχυρότατο αντίπαλο που είχαν ήταν σφοδρότατες. Και απαιτούσαν έξυπνες επιλογές και επικίνδυνους συμβιβασμούς. Όμως όσο και εάν ο Ντε Γκολ στάθηκε αριστοτεχνικά σε αυτή την διαδικασία, κάποιες από τις – ίσως αναπόφευκτες – επιλογές του δεν μπορούσαν παρά να έχουν μοιραίες συνέπειες, μετά την αποπεράτωση του πολιτικού του κύκλου, και ειδικά όταν στάθηκε δύσκολο να εξευρεθούν διάδοχοι, που να διαθέτουν ανάλογες ικανότητες με αυτόν.

Υπό την ενεργό προστασία αυτών των αποτελεσματικών μεν, αλλά αμφιβόλου προελεύσεως μηχανισμών, προχώρησε ο de Gaulle στην συνέχεια σε μέτρα ενίσχυσης της πολιτικής ανεξαρτησίας της Γαλλίας με τολμηρό τρόπο. Ενώ διατήρησε αρχικά την συμμετοχή της Γαλλίας στο ΝΑΤΟ, αμφισβήτησε στην αγγλοσαξονική ηγεσία του την μονομερή και αυθαίρετη λήψη αποφάσεων, προβαίνοντας σε μια πρακτική που εξαγρίωσε το Αγγλοσαξονικό κατεστημένο:
Το 1961 αντιτίθεται στην ένταξη του Ηνωμένου Βασιλείου στην ΕΟΚ. Το ίδιο έτος αντιτίθεται στον ΟΗΕ στην αποστολή κυανόκρανων στο Κογκό. Με τον λόγο που επήγγειλε στο Μεξικό το 1964 κάλεσε της χώρες της Λατινικής Αμερικής να μην υποκύψουν στις πιέσεις των ΗΠΑ και να αποφύγουν την επιρροή τους.
Η πολιτική αποστασιοποίησης του Ντε Γκολ από τις ΗΠΑ κορυφώθηκε με την έξοδο της Γαλλίας από το ΝΑΤΟ το 1966 και την καταδίκη της επεκτατικής πολιτικής του Ισραήλ κατά την διάρκεια του πολέμου των έξι ημερών το 1967. Κατά το ίδιο έτος υποστηρίζει αυτός και την ανεξαρτητοποίηση του Κεμπέκ από τον Καναδά.

Οι επόμενες κινήσεις του Ντε Γκολ αφορούσαν την ενίσχυση της αμυντικής ικανότητος της Γαλλίας με έμφαση στην ανάπτυξη της εγχώριας πολεμικής βιομηχανίας. Με στροφή προς την πυρηνική βιομηχανία κατέστη η Γαλλία σημαντική πυρηνική δύναμη, ενισχύοντας ταυτόχρονα την ενεργειακή της βάση.
Σε μια προσπάθεια ταυτόχρονης ανταμοιβής-προαγωγής, αλλά και απομάκρυνσης των Κορσικανών από τα κέντρα λήψης των αποφάσεων, ανέθεσε ο Ντε Γκολ στον Étienne Léandri την διεύθυνση της γαλλικής εταιρείας πετρελαίων ELF (σημερινής Total), μεταθέτοντας ταυτόχρονα το κέντρο των δραστηριοτήτων του Charles Pasqua στην Αφρική, αναθέτοντας του την διεύθυνση της υπηρεσίας για τις πρώην γαλλικές αποικίες αυτής της Ηπείρου.

Ένας πολύ σημαντικός – ίσως αναπόφευκτος - συμβιβασμός του Ντε Γκολ για την αντιμετώπιση των Αγγλοσαξόνων, στάθηκε η συμμαχία του με τους Rotschild της Γαλλίας. Η επιλογή του διευθυντού του τραπεζικού τους οίκου Georges Pompindou ως πρωθυπουργού, σφράγισε αυτήν την συμμαχία. Όσο και εάν επαινέθηκε ο οικονομικός ρεαλισμός του Pompindou, αυτός ποτέ δεν έπαυε να είναι ως εντεταλμένος των Ρότσιλντ και των διεθνών τους διασυνδέσεων εν δυνάμει σύμμαχος του Αγγλοσαξονικού κατεστημένου.
Όταν ο Ντε Γκολ παραιτήθηκε για λόγους υγείας, τον διαδέχθηκε για ένα μικρό διάστημα ο Πομπιντού. Με αυτήν την εξέλιξη δεν αισθάνθηκαν ποτέ άνετα οι οπαδοί του Γκολισμού, που έβλεπαν ένα πρόσωπο με φιλοαγγλοσαξονικές τάσεις να αποκτά τα ηνία της Γαλλικής πολιτικής. Με ιδιαίτερη δυσαρέσκεια αντιμετώπισαν την είσοδο της Γαλλίας στην ΕΟΚ, που προώθησε ο Πομπιντού σε συνεργασία με τον Γραμματέα στο Élysée, Edouard Balladour. Οι διεθνείς δεσμεύσεις, που θα ήταν υποχρεωμένη να προβεί η Γαλλία με αυτήν την επιλογή, δημιούργησε την ανησυχία, ότι αυτές θα αποτελούσαν αιτία για ανάπτυξη της Αγγλοσαξονικής επιρροής με έμμεσο τρόπο.

Ο Νικολά Σαρκοζί γεννήθηκε το 1955 ως γιος ενός Ούγγρου ευγενούς, του Pal Sarkοsy του Nagy-Bosca, που αναζήτησε καταφύγιο στη Γαλλία μετά την είσοδο του Κόκκινου Στρατού, και της Andree Mallah που ήταν Εβραία, η οικογένεια της οποίας προήρχετο από την Θεσσαλονίκη. Το ζεύγος απόκτησε τρία παιδιά (Guillaume, Nicolas και Φρανσουά) αλλά προχώρησαν σε διαζύγιο. Ο Πατέρας του Σαρκοζύ νυμφεύθηκε εκ νέου και το νέο ζεύγος απέκτησε δυο τέκνα.

Το πεπρωμένο του Νικολά ήταν να μην μεγαλώσει με τους γονείς του, αλλά σε ξένα χέρια. Αυτά φρόντισαν να δομήσουν κατάλληλα την προσωπικότητα του μελλοντικού πολιτικού.
Η μητέρα του Σαρκοζί, μετά το διαζύγιο της, ήταν υποχρεωμένη να εργαστεί και προσελήφθη ως γραμματεύς του σωματοφύλακα του Ντε Γκολ Achille Peretti. Στην πορεία ο Περέτι δημιούργησε σημαντική καριέρα στην πολιτική. Αρχικά εκλέγεται δήμαρχος στο πλέον εύπορο προάστιο του Παρισίου, το Neuilly και στην συνέχεια πρόεδρος της Εθνοσυνέλευσης.

Το 1972 ο Παρέτι γίνεται στόχος σημαντικών καταγγελιών. Το περιοδικό ΤΙΜΕ δημοσιεύει την είδηση ότι ο Παρέτι ανήκει σε μια μυστική εγκληματική οργάνωση με την κατονομάζει ως «Ένωση των Κορσικανών» και η οποία διακινεί τις βασικές ποσότητες ηρωίνης από την Ευρώπη προς τις ΗΠΑ. Πρόκειται για την οργάνωση που ονομάστηκε στην συνέχεια από τις αποδόσεις της στον κινηματογράφο ως „French connection“. Το περιοδικό έκανε μνεία και στον Jean Venturi, ένα ανώτατο στέλεχος της Μαφίας, που είχε συλληφθεί πριν μερικά χρόνια στον Καναδά και που ήταν ο απεσταλμένος του Πασκουά στην Ricard.
O Περέτι αρνείται τις κατηγορίες, πιέζεται όμως αφόρητα να παραιτηθεί από την προεδρεία της Εθνοσυνέλευσης. Και όπως συμβαίνει σε ανάλογες περιπτώσεις, στην συνέχεια "αυτοκτονεί", για να κλείσει το θέμα.

Το 1977 ο Παλ Σαρκοζί του Ναγκί-Μπόκσα χωρίζει και από την δεύτερη σύζυγό του, Christine de Ganay, η οποία στην συνέχεια παντρεύεται τον υποδιευθυντή της κεντρικής διεύθυνσης του υπουργείου εξωτερικών των ΗΠΑ και μεταβαίνει εκεί με αυτόν. Πρόκειται για τον γιό του Frank Wisner Sr. Επ’ ονόματι Frank Wisner Jr.
Ο γέρος Frank Wisner είχε παίξει σημαντικότατο ρόλο στην μεταπολεμική Ευρώπη για λογαριασμό των μυστικών Υπηρεσιών των ΗΠΑ. Το 1948 ίδρυσε η Εθνική Επιτροπή Ασφαλείας των ΗΠΑ το «Γραφείο Πολιτικού Συντονισμού» (Office of Policy Coordination) με στόχο την επέκταση της πολιτικής τους επιρροής στην Ευρώπη. Ο Γουίσνερ ήταν διευθυντής και ιδρυτικό στέλεχος του OPC, με κύρια αποστολή στην Ευρώπη την στρατολόγηση πρώην πρακτόρων των Ναζί, για ανάπτυξη δραστηριοτήτων εντός του σταλινικού μπλοκ. Βασικός συνεργάτης του ήταν ο William Colby. Μια από τις βασικές αποστολές του ήταν ο προσεταιρισμός των Κορσικανών συνδικάτων του εγκλήματος στην Μασσαλία, για να κτυπηθεί η εξέγερση των συνδικάτων, που είχε πάρει μεγάλες διαστάσεις.
Οι σχέσεις του Frank Wisner Jr. με την CIA, μέσω του πατέρα του θεωρούνται δεδομένες. Εκείνη την περίοδο ο Νικολά διατηρεί σχέσεις κυρίως με την μητριά του και τα ετεροθαλή του αδέλφια. Μέσω αυτής στρέφεται το ενδιαφέρον του προς τις ΗΠΑ όπου και εξασφαλίζει την συμμετοχή του σε προγράμματα μετεκπαίδευσης του State Department.
Την ίδια περίοδο ο Σαρκοζί γίνεται μέλος του Γκολικού κόμματος και εντείνει την σχέση του με τον Πασκουά. Αποφοιτώντας την νομική, μπαίνει υπό την προστασία του πατριού του Περέτι και νυμφεύεται μια ανιψιά του. Κουμπάρος του γίνεται ο Πασκουά. Ως δικηγόρος αναλαμβάνει την νομική υπεράσπιση των Κορσικανών προστατών του. Υποστηρίζοντας ενώπιον των δικαστηρίων ανθρώπους της French Connection αποκτά σημαντική περιουσία. Τότε αλλάζει και το τελευταίο γράμμα του επιθέτου του από y σε ί. To Sarkozi είχε περισσότερο Κορσικανή χροιά, ώστε να τον διευκολύνει στις «συναλλαγές» του.

Μετά τον θάνατο του Περέτι προωθείται από τα κυκλώματα του πατριού του στην δημαρχεία του Neuilly.
Το 1993 γίνεται ο Πασκουά – παρά το εγκληματικό παρελθόν του – υπουργός Εσωτερικών, επεκτείνοντας τις δραστηριότητές του στα καζίνα και τον ιππόδρομο.. Τότε φρόντισε να προωθήσει στην κυβέρνηση και τον Σαρκοζί, που έγινε υπουργός οικονομικών και κυβερνητικός εκπρόσωπος.
Την ίδια περίοδο γίνεται στην Ουάσιγκτον ο Frank Wisner Jr. διάδοχος του Paul Wolfowitz στην διεύθυνση πολιτικού σχεδιασμού του υπουργείου αμύνης των ΗΠΑ. Σε εκείνη τη φάση πέρασαν οι δεσμοί του με τον κυβερνητικό εκπρόσωπο της Γαλλίας απαρατήρητοι...


Συνεχίζεται...