ΚΡΑΝΙΟΤΟΠΙΑ ΒΑΒΥΛΩΝΙΕΝΣΙΣ - ΠΙΟ ΒΑΘΙΑ ΑΠΟ ΤΟ NEW SPEAK - ΔΕΥΤΕΡΟ ΜΕΡΟΣ

 

1. ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ

  Στην προηγούμενη ανάρτηση τής πραγματείας τού πρώτου μέρος αυτού τού θέματος, έμεινε ημιτελές το δεύτερο κεφάλαιο, που θα συνεχιστεί εδώ. Επειδή είναι οργανικά συνδεδεμένα όσα έπονται με αυτά που προηγούνται, θεωρώ χρήσιμη μια εκ νέου ανάγνωση αυτού τού κεφαλαίου, ώστε να αποκατασταθεί η ροή τής συλλογιστικής.

   Επικεντρώνοντας τον τίτλο αυτό τού κεφαλαίου στις ζυμώσεις που εκτιμώ ότι προετοίμασαν την ιδρυτική συνεδρίαση τής Λέσχης Μπίλντερμπεργκ, κατά την διάρκεια τής οποίας προωθήθηκε η λεγόμενη "ρεφορμιστική" ατζέντα, ως αντικαστάσταση τής προηγούμενης "συντηρητικής", που χαρακτηριζόταν από υπέρμετρο αυταρχισμό, είχα σκοπό να πραγματευθώ τα κύρια σημεία που αφορούν την πορεία τής "Σχολής τής Φρανκφούρτης" και στην τομή που επιχείρησε στην συνέχεια ο καθηγητής Karl Popper, έχοντας ασχοληθεί ήδη με τις πηγές, στις οποίες σκόπευα να στηρίξω τις αναφορές μου. Πλην όμως, στην μέχρι στιγμής ανάπτυξη αυτού τού κεφαλαίου, επέκτεινα την προβληματική, που είχε προηγηθεί στο προηγούμενο κεφάλαιο, το οποίο επικεντρωνόταν στον Oswald Spengler και στο βιβλίο του "Η Πτώση τού Δυτικού Πολιτισμού", κάνοντας μια κιτική των απόψεών του, που στηριζόταν στις θεωρητικές διαπιστώσεις τού Jan McGilchrist σχετικά με την λειτουργία των δυο λοβών τού εγκεφάλου. Αυτή η αναφορά όμως δεν σχετιζόταν άμεσα με την προβληματική αυτού τού κεφαλαίου και προέκυψε αυθόρμητα, από μια σειρά διαπιστώσεις πού έγιναν κατά την διάρκεια τού ξεκινήτος τής παράθεσής του, ενώ θεματολογικά αυτές ανήκαν στο προηγούμενο κεφάλαιο. Έτσι αρχικά θεώρησα σκόπιμο, να αναδιατάξω τα κεφάλαια εκ νέου, μεταφέροντας αυτά που είχαν γραφεί στο δεύτερο κεφάλαιο σε μια προέκταση τού προηγούμενου, μια και ήσαν έξω από την θεματολογία που είχε επιλεγεί. Όμως, βρισκόμενος σε μια έντονη κυοφορία σκέψεων και συλλογισμών, κάποια εσωτερική παρόρμηση με οδήγησε να αφήσω κατ' αρχήν το κείμενο όπως αυτό είχε. Διαισθανόμουν, ότι κάποιες σκέψεις, που μπορεί να ήσαν σημαντικές, ήσαν υπό κυοφορία και ότι ήταν προτιμώτερο να περιμένω αυτές να κατασταλάξουν, πριν προβώ σε οποιαδήποτε αναπροσορμογή.

  Έτσι συνέχισα την ανάγνωση τού βιβλίου τού Mc Gilchrist, τον τίτλο τού οποίου αναφέρω στην προηγούμενη ανάρτηση, η οποία είναι ιδιαίτερα επίπονη, λόγω τής έκτασης τού βιβλίου (850 σελίδες) αλλά και τής πολύ προηγμένης γλώσσας που αυτός χειρίζεται, δεδομένου ότι πριν ασχοληθεί αυτός με την νευροψυχολογία, κατείχε έδρα φιλολογίας. Η σχετικά αργή επεξεργασία τού κειμένου του, μού παρείχε την δυνατότητα να στοχάζομαι περισσότερο στα νοήματα που αυτός παραθέτει. Έτσι πολύ σύντομα, μελετώντας το επόμενο κεφάλαιο τού βιβλίου του, που ασχολείται με το ζήτημα τής αντίληψης και τής προσοχής (The Nature of Attention) προσέκρουσα σε μια σειρά εξέχουσας σημασίας εντοπισμούς του σχετικά, ο στοχασμός επί των οποίων με οδήγησε σε μια σειρά διαπιστώσεις, που θεωρώ ότι έχουν τεράστιες συνέπειες στην σφαίρα τής νόησης, με καταλυτικές προεκτάσεις στον τρόπο που δομούνται οι ιδεολογίες, οι πολιτικές επιλογές, αλλά και ανθρώπινη συμπεριφορά γενικότερα. Ήταν σαν να άνοιξε ξάφνου, μια νέα θύρα, που μού αποκάλυπτε μια πρωτόγνωρη θέαση σε ζητήματα, που με είχαν απασχολήσει έντονα στο παρελθόν, αποκαλύπτοντας μου αλληλουχίες και μηχανισμούς σχετικά με τον εντοπισμό και την ερμηνεία δεδομένων, που πάσχιζα προηγουμένως να εισχωρήσω, χωρίς να μπορέσω να καταλήξω σε κάποιο απτό συμπέρασμα μέχρι τότε. Ιδιαίτερα στην πορεία των τριών τελευταίων ετών είχα μελετήσει μια σειρά βιβλία που αφορούν την λειτουργία τού εγκεφάλου, τόσο τής Ελληνικής, όσο και τής Γερμανικής και Αγγλικής σύγχρονης βιβλιογραφίας, χωρίς όμως να μπορέσω να συνάγω κάποια σημαντικά χρήσιμα συμπεράσματα. Αφετηρία για αυτήν την διερεύνηση στάθηκαν τα όσα έχω μελετήσει και αναφέρει σχετικά με την λειτουργία τής επίφυσης και την τεράστια επίδραση που έχει αυτή στην διαμόρφωση καταστάσεων, τόσο εσωτερικών, όσο και εξωτερικών. Αυτές οι επιγνώσεις με είχαν οδηγήσει στο συμπέρασμα, ότι σημαντικότατες λειτουργίες τού ψυχοσωματικού συγκροτήματος που ονομάζεται άνθρωπος έχουν οργανική έδραση, οπότε και άλλες περιοχές τού εγκεφάλου, πέρα από την επίφυση, δεν μπορεί παρά να αποτελούν την υλική βάση ψυχικών, πνευματικών και νοητικών διαδικασιών εξέχουσας σημασίας, που υπερβαίνουν τα ατομικά δεδομένα και διαχέονται στο κοινωνικό γίγνεσθαι. Θεώρησα, ότι η ιχνηλάτηση των εγκεφαλικών λειτουργιών, στην βάση μιας πραγματιστικής θεώρησης, η οποία όμως δεν καταντάει ρεντουκτιονιστική, όπως την προωθεί και ο Mc Gilchrist, δεν μπορεί παρά να έχει καθοριστικές συνέπειες στα πλαίσια τού κοινωνικού ακτιβισμού, για την προώθηση γενικότερων ανατροπών.

  Τα συμπεράσματα στα οποία κατέληξα προσφάτως, μακράν απέχουν από το να εξηγούν τον τεράστιο γρίφο που αποτελεί η συνείδηση σε συνδυασμό με τις εγκεφαλικές λειτουργίες στο σύνολό τους. Φρονώ όμως, ότι η συγκεκριμένη σημασία τους είναι ανάλογη με αυτήν που υπέχει η επίφυση. Σχετικά με την επίφυση έχει ξεπεραστεί εδώ και μερικά χρόνια το πέπλο άγνοιας και σιωπής που την κάλυπτε. Και αποτελεί ευτυχές δεδομένο, ότι αρκετοί κοινωνικοί ακτιβιστές, έχουν ασχοληθεί, λαμβάνοντας αφετηρία από την σχετική προβληματική με τον δημιουργικό οραματισμό στα πλαίσια των κοινωνικών παρεμβάσεων. Θεωρώ, ότι όποιος παρακολουθήσει την πορεία αυτής τής σελίδας, μπορεί να διαπιστώσει την συνεισφορά της στην ανάδειξη αυτής τής προβληματικής, που δεν είναι ευκαταφρόνητη. Σε αυτήν την ανάρτηση εκτιμώ, ότι τίθενται κάποια σημαντικά ζητήματα, σχετικά με την λειτουργία τής συνείδησης, την διαδικασία τής νόησης και τις συνέπειές τους στα πλαίσια των κοινωνικών παρεμβάσεων, τόσο όσον αφορά την κατανόηση και ερμηνεία δεδομένων τής ανθρώπινης συμπεριφοράς, με απώτερη αιχμή την πολιτική, όσο και την εκπόνηση συγκεκριμένων ουτοπιών για την διαμόρφωση τού μέλλοντος, που αξίζει να προβληματίσουν.

  Μέσα από αυτήν την οπτική, τα συμπεράσματα που προκύπτουν από την “ασυμμετρία” τού εγκεφάλου και τον επιμερισμό των λειτουργιών στον δεξιό και τον αριστερό λοβό, ως άπτοντα άμεσα και καθοριστικά την διαμόρφωση των πολιτικών επιλογών και τον καθορισμό στόχων, διέπουν σε σημαντικό βαθμό την διαμόρφωση τού παρόντος κεφαλαίου, που αναφέρεται σε αυτούς που προετοίμασαν στις δεκαετίες που προηγήθηκαν την ιδρυτική συνεδρίαση τής Λέσχης Μπίλντερμπεργκ. Μέσα από αυτό το πρίσμα προκύπτει ως σκόπιμη και λειτουργική η διάταξη, που δόθηκε εξ αρχής στην δομή τού κειμένου, οπότε αυτή παραμένει ως έχει.

 

2. ΟΙ ΝΟΗΤΙΚΟΙ ΠΡΟΓΟΝΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΝΟΗΤΙΚΟΙ ΑΠΟΓΟΝΟΙ ΤΗΣ ΛΕΣΧΗΣ ΜΠΙΛΝΤΕΡΜΠΕΡΓΚ – ΣΥΝΕΧΕΙΑ

  Ο Mc Gilchrist καταγράφει στο κεφάλαιο περί “λειτουργίας τής ασυμμετρίας τού εγκεφάλου” και στο περί “προσοχής” κεφάλαιο που το ακολουθεί στο βιβλίο του μια κοινότυπη διαπίστωση τής ζωολογίας και τις αντίστοιχες διαπιστώσεις που προκύπτουν από αυτήν, οι οποίες όμως είναι σημαντικέ σε σχέση με την έρευνα που αυτός προωθεί. Ο χωρισμός τού εγκεφάλου σε δυο λοβούς είναι κοινός σε όλα τα όντα τού ανώτερου ζωικού βασιλείου που διαθέτουν εγκέφαλο, όπως τα ζώα, τα πτηνά και τα ερπετά. Ενώ τα ζώα δεν διαθέτουν λογικές λειτουργίες όπως ο άνθρωπος, οι οποίες σύμφωνα με τις διαπιστώσεις τής φυσιολογίας εδράζονται στο πρόσθιο μέρος των λοβών, είναι και αυτά υποχρεωμένα να προβαίνουν σε δραστηριότητες με στόχο την ικανοποίηση των αναγκών τους. Αυτή η διαδικασία επιβάλλει να εστιάζουν την όρασή τους σε συγκεκριμένα σημεία τού χώρου, ενώ ταυτοχρόνως υποχρεώνονται να έχουν μια γενική επισκόπηση τού πεδίου. Και στα ζώα ο δεξιός λοβός συνδέεται με τον αριστερό οφθαλμό, ενώ ο αριστερός λοβός συνδέεται με τον δεξιό οφθαλμό. Για να τραφεί πχ. ένα πουλί, είναι συχνά υποχρεωμένο να εστιάσει την προσοχή του σε ένα σπόρο. Ταυτοχρόνως όμως υποχρεώνεται να έχει επισκόπηση τού συνολικού πεδίου, ώστε να μπορεί να εντοπίσει κινδύνους, που μπορεί να υπάρχουν σε αυτό. Για να ικανοποιηθεί αυτή η ανάγκη απαιτείται μια συνεργία δεξιού και αριστερού λοβού, δεδομένου ότι και στα ζώα, όπως και στον άνθρωπο, ο αριστερός λοβός επιτελεί εστιασμό τής πρόσληψης στα επί μέρους συγκεκριμένα, ενώ ο δεξιός επιτελεί γενική εποπτεία τού πεδίου, αναδεικνύοντας τούς αμοιβαίους συσχετισμούς και τις διασυνδέσεις. Αυτή η συνεργεία των δυο λοβών, οι οποίοι είναι μεν μεταξύ τους ασύμμετροι, προσδίδουν στον εγκέφαλο ως συνολικό όργανο μια ισοβαρή αρμονία λειτουργιών, που είναι σε θέση να ικανοποιεί το σύνολο των απαιτήσεων τής προσοχής, που είναι αναγκαίον να καταβάλλεται. Έτσι, ο εγκέφαλος λειτουργεί σύμμετρα, κατ' αναλογίαν τού μαθηματικού όρου “αντισυμμετρική αρμονία”, όσο αφορά τον επιμερισμό των λειτουργιών στους δυο λοβούς.

  Η “αντισυμμετρική αρμονία”, που χαρακτηρίζει τις λειτουργίες τού εγκεφάλου στα ζώα διέπεται από το ένστικτο. Στην περίπτωση όμως τού ανθρώπου αυτή η διαδικασία περιπλέκεται, δεδομένου ότι ο άνθρωπος χαρακτηρίζεται από ψυχικές, νοητικές και πνευματικές λειτουργίες, που μπορούν να αντεπιδρούν στα ένστικτα και ως ένα βαθμό να τα προσαρμόζουν, ή ακόμη και να τα περιορίζουν. Βεβαίως, κάποια ζώα, ειδικά τα πλέον προηγμένα και μάλιστα αυτά που έχουν αναπτύξει ισχυρές σχέσεις με το ανθρώπινο περιβάλλον, χαρακτηρίζονται και αυτά από ένα είδος “ψυχισμού”, που είναι σε θέση να αντεπιδρά στα ένστικτα. Υπάρχουν περιπτώσεις σκύλων, που είχαν αναπτύξει πολύ έντονες σχέσεις με τούς ανθρώπους που τους είχαν στο περιβάλλον τους και όταν αυτοί απεβίωσαν, αυτά εκδήλωσαν φαινόμενα θλίψης και μαρασμού, με αποτέλεσμα να μην δέχονται τροφή για ένα διάστημα, παραμερίζοντας το αντίστοιχο ένστικτο. Επίσης τα κυνηγετικά σκυλιά επιδεικνύουν επιθετικότητα ενάντια στα θηράματα, που δεν σχετίζεται με τις άμεσες ανάγκες τής δικής τους τροφής. Γενικά οι εκπαιδευτές σκύλων, εφαρμόζοντας μεθόδους ελέγχου τής συμπεριφοράς, που στηρίζονται κυρίως σε προσφορά ανταμοιβών και σε επιβολή τιμωριών, μπορούν να κατευθύνουν και να προσαρμόζουν τα ένστικτά τους. Στην περίπτωση των ανθρώπων, επειδή τα περιθώρια παρεμβάσεων σε πλαίσια ελέγχου και διαμόρφωσης συμπεριφορών είναι ιδιαίτερα αυξημένα και κυρίως με μεθόδους που υποβάλλουν, χωρίς να γίνονται άμεσα αντιληπτές, ο ετεροκαθορισμός και η χειραγώγηση αποτελούν σήμα κατατεθέν των εξουσιαστικών συστημάτων. Σε αυτά τα πλαίσια οι άνθρωποι συνήθως αγόμαστε και φερόμεθα, ενώ έχουμε την ψευδαίσθηση τού αυτεξούσιου. Αυτό ισχύει ακόμη και στην περίπτωση που νομίζουμε, ότι αντιστεκόμαστε στους αφεντάδες μας και στα κακώς κείμενα, δεδομένου ότι το σύστημα συχνά προετοιμάζει λούκια και τρόκολα ελεγχόμενης “αμφισβήτησης”. (Τρόκολο είναι η συσκευή πίεσης των σταφυλιών, με στόχο την εξαγωγή τής τελευταίας ποσότητας μούστου αφού αυτά πατηθούν). Σε παλαιότερη ανάρτηση είχα κάνει μνεία στην περιγραφή τού τρόπου, που η μακρόχρονη προσαρμογή των ενστίκτων καταγράφεται στον γενετικό κώδικα και μεταβιβάζεται στους απογόνους, που παραθέτει στο μνημειώδες βιβλίο του “Περί τού ούτως αποκαλούμενου 'κακού'” (Über das sogenannte Böse) ο βιολόγος Konrand Lorenz. Στην προκειμένη περίπτωση όμως, ιδιαίτερη σημασία έχει ο εντοπισμός τού Mc Gilchrist, ότι όταν η λειτουργία ενός από τούς δυο λοβούς εφαρμόζεται με έμφαση επί μακρόν σε βάρος τής λειτουργίας τού άλλου, τότε αυτός κυριαρχεί αυτομάτως και μονίμως στις εγκεφαλικές λειτουργίες, παραμερίζοντας σε σημαντικό βαθμό τον άλλο λοβό. 

  Τα προηγούμενα αποτελούν εντοπισμούς τής φυσιολογίας, που ενώ είναι σημαντικές και οπωσδήποτε, όχι μόνον επηρεάζουν την διαδικασία τής πρόσληψης, αλλά διαμορφώνουν σε σημαντικό βαθμό την συνείδηση, παρ' όλα αυτά έμμεσα μόνον μπορούν να συμβάλλουν στην τροποποίηση τής σφαίρας, που καθορίζονται οι κοινωνικές και πολιτικές επιλογές των ανθρώπων. Όμως ο Mc Gilchrist προχωράει σε ένα επί πλέον εντοπισμό, με αφετηρία τα προηγούμενα, ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΚΑΘΟΡΙΣΤΙΚΗΣ ΣΗΜΑΣΙΑΣ ΓΙΑ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΕΠΙΛΟΓΕΣ. Ο ΑΡΙΣΤΕΡΟΣ ΛΟΒΟΣ, ΕΧΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΙΔΙΟΤΗΤΑ ΝΑ ΕΣΤΙΑΖΕΙ ΣΤΟ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟ, ΔΙΕΠΕΙ ΤΗΝ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΩΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΑΝΤΙΛΗΨΗ ΠΕΡΙ ΑΤΟΜΙΚΟΤΗΤΟΣ. ΑΝΤΙΣΤΟΙΧΩΣ, Ο ΔΕΞΙΟΣ ΛΟΒΟΣ, ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΖΟΜΕΝΟΣ ΣΤΗΝ ΚΑΘΟΛΙΚΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΠΡΟΣΛΗΨΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΦΑΙΝΟΜΕΝΩΝ ΔΙΕΠΕΙ ΤΗΝ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΩΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΑΝΤΙΛΗΨΗ ΠΕΡΙ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΤΗΤΟΣ, αντιπαραβάλλοντας τον απομωνοτισμό στην θεωρηση, που επενεγεί ο αριστερός λοβός, στην συνάφεια, που επενεγεί ο δεξιός.   Αυτούς τούς εντοπισμούς τού συγγραφέα μπορεί να παρακολουθήσει κάποιος στο βιβλίο του “The Master And His Emissary“ (“Ο Αφέντης και ο Απεσταλμένος του”) τον σύνδεσμο για κατέβασμα τού οποίου έχω δώσει σε προηγούμενη ανάρτηση και απαναλαμβάνω εδώ:

 

https://archive.org/details/the-master-and-his-emissary-the-divided-brain-and-the-making-of-the-western-world 

Γράφει σχετικά ο Mc Gilchrist:

„Το δεξιό ημισφαίριο διέπει την αναπνοή και την προσαρμοστικότητα τής προσοχής, ενώ το αριστερό ημισφαίριο την εστιάζει στο συγκεκριμένο. Αυτό έχει σαν συνέπεια να βλέπει το δεξιό ημισφαίριο τα πράγματα στην ολότητά τους, καθώς και τούς συσχετισμούς μεταξύ τους, ενώ το αριστερό ημισφαίριο βλέπει τα πράγματα αποκομμένα από τον περίγυρό τους και απομονωμένα στα μέρη εξ ων αυτά συντίθενται, τα οποία στην συνέχεια η σύνολη λειτουργία τού εγκεφάλου επανασυνθέτει στην συνολική τους ολότητα....

...Η απόδοση τής προσοχής δεν είναι απλά μια ακόμη λειτουργία δίπλα στις υπόλοιπες νοητικές λειτουργίες. Η οντολογική της βάση είναι κάτι που προηγείται των άλλων λειτουργιών, ακόμη και τού τρόπου που ορίζουμε τα πράγματα. Το είδος τής προσοχής που εφαρμόζουμε στην διαδικασία πρόσληψης τού κόσμου ΚΑΘΟΡΙΖΕΙ ΤΗΝ ΦΥΣΗ ΟΣΩΝ ΑΝΤΙΛΑΜΒΑΝΟΜΑΣΤΕ και την βαθύτερη υπόσταση τού κόσμου, εντός τού οποίου οι υπόλοιπες λειτουργίες λαμβάνουν χώρα, ρυθμίζοντας τον τρόπο ύπαρξης των πραγμάτων. Σε αυτά τα πλαίσια ο τρόπος που κατευθύνουμε την προσοχή μας, διαμορφώνει μέσω τής πρόσληψης, τούς όρους που κάθε τι πραγματώνεται στην συνείδησή μας. Στην περίπτωση πχ. που κάποιος είναι ένας φίλος μου, ο τρόπος που προσαρμόζεται η προσοχή μου είναι διαφορετικός από ότι θα συνέβαινε στην περίπτωση που αυτός είναι εχθρός μου, ο εργοδότης μου, ένας ασθενής που εξετάζω, ο ύποπτος μιας εγκληματικής πράξεως που καλούμαι να διερευνήσω, ή ο εραστής μου. Ο τρόπος που κατευθύνω την προσοχή μου σε κάποιον, ρυθμίζει τα χαρακτηριστικά τής κάθε επερχόμενης πρόσληψης με διαφορετικό τρόπο, χωρίς αυτό να καθορίζεται αποκλειστικά από τα αντικειμενικά χαρακτηριστικά αυτού που προσλαμβάνεται... (Σελίδα 51)

Ο τρόπος δηλαδή που αποδίδεται η προσοχή σε κάθε συγκεκριμένη περίπτωση, επηρεάζει σημαντικά τόσο το αποτέλεσμα τής πρόσληψης, όσο και τις ακόλουθες νοητικές συνέπειες. 

  ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΕΙΣ ΘΕΩΡΩ ΟΤΙ ΚΑΘΙΣΤΑΝΤΑΙ ΑΝΤΙΛΗΠΤΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΤΕΡΑΣΤΙΕΣ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ ΠΟΥ ΕΠΕΝΕΡΓΗΣΕ Η ΕΝΤΕΧΝΑ ΚΑΙ ΣΚΟΠΙΜΑ ΕΠΙΒΛΗΘΕΙΣΑ ΕΓΚΕΦΑΛΙΚΗ ΛΟΒΟΤΟΜΗ ΚΑΤΑ ΚΑΙΡΟΥΣ ΑΠΟ "ΚΑΛΟΘΕΛΗΤΕΣ" ΤΩΝ ΕΞΟΥΣΙΑΣΤΙΚΩΝ ΚΥΚΛΩΜΑΤΩΝ ΣΕ ΜΑΖΙΚΗ ΚΛΙΜΑΚΑ, ΟΣΟ ΑΦΟΡΑ ΤΗΝ ΔΙΑΜΟΡΦΩΣΗ ΤΩΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΙΔΕΟΛΟΓΙΩΝ ΠΟΥ ΕΠΙΚΡΑΤΗΣΑΝ ΚΑΤΑ ΤΟΥΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΥΣ ΑΙΩΝΕΣ, ΑΣΧΕΤΩΣ ΤΟΥ ΚΑΤΑ ΠΟΣΟ ΠΡΟΤΑΧΘΗΚΕ ΜΕΣΩ ΑΥΤΗΣ ΤΗΣ ΕΚΑΣΤΟΤΕ ΛΟΒΟΤΟΜΗΣ ΤΟ ΑΡΙΣΤΕΡΟ Η ΤΟ ΔΕΞΙΟ ΗΜΙΣΦΑΙΡΙΟ ΣΕ ΒΑΡΟΣ ΤΟΥ ΑΛΛΟΥ.

  Βάσει των προηγούμενων, εάν η λοβοτομή υποβιβάσει τις λειτουργίες τού αριστερού ημισφαιρίου, τότε ο άνθρωπος διέπεται από υπέρμετρο ατομισμό, παραβλέποντας την ανάγκη κοινωνικής συνοχής στα πλαίσια τής υγιούς συλλογικότητος. Εάν υποβιβαστεί το δεξιό ημισφαίριο, τότε ο άνθρωπος προσβλέπει ανισοβαρώς στην προώθηση ζητημάτων, που προσανατολίζονται στην συλλογική του υπόσταση, έτοιμος να αποδεχθεί βάναυσο υποβιβασμό τής ατομικότητός του, που μπορεί να φθάσει μέχρι την πλήρη εκμηδένισή της. Επειδή οι αντίστοιχες διαδικασίες, συνοδεύτηκαν από ανάλογο φανατισμό, ο οποίος δεν επιβλήθηκε πάντοτε μέσω βιαίων μέσων, αλλά κυρίως μέσω προπαγάνδας, καθίσταται κατανοητό και η ζοφερή συνέπεια των αδιεξόδων, που προέκυψαν στην πορεία τού χρόνου. 

  Σύμφωνα προς αυτήν την συλλογιστική, φρονώ ΟΤΙ ΑΠΑΝΤΑ ΤΑ ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ ΣΥΣΤΗΜΑΤΑ, ΠΛΗΝ ΕΛΑΧΙΣΤΩΝ ΕΞΕΡΑΙΣΕΩΝ, ΠΟΥ ΕΦΑΡΜΟΣΤΗΚΑΝ ΣΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΤΩΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΩΝ ΑΙΩΝΩΝ ΑΠΕΤΥΧΑΝ ΝΑ ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΘΟΥΝ ΣΤΙΣ ΟΥΣΙΩΔΕΣ ΑΝΑΓΚΕΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΕΠΙ ΑΡΜΟΝΙΚΗΣ ΒΑΣΕΩΣ, ΩΣ ΑΣΥΜΜΕΤΡΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΔΙΑΦΟΡΩΝ ΤΥΠΩΝ ΕΓΚΕΦΑΛΙΚΗΣ ΛΟΒΟΤΟΜΗΣ. 

  Το μεν κεφαλαιοκρατικό σύστημα στηρίχθηκε στον άκρατο ατομισμό και στον ανταγωνισμό μεταξύ των μελών τής κοινωνίας, προωθώντας την άποψη, ότι οι λειτουργίες τής ελεύθερης αγοράς είναι σε θέση να εξομαλύνουν αφεαυτού τα επερχόμενα βαθιά λειτουργικά αδιέξοδα, που παρουσιάζονται στην πορεία, ισχυριζόμενο εσφαλμένα, ότι το “κοινωνικό κράτος” θα ήταν σε θέση να μειώσει δραστικά τις κοινωνικές ανισότητες που επέρχονται και ο συνεχώς αυξανόμενος καταναλωτισμός θα ήταν σε θέση να εκπληρώσει τις προσδοκίες τής κοινωνίας για ευημερία, στα πλαίσια μιας ανθρώπινης ζωής.

   Αντιστοίχως ο κομμουνισμός στηρίχθηκε σε μια μονόπλευρη τάση προώθησης τής συλλογικότητος, με υποτιθέμενο στόχο την εξυπηρέτηση των κοινωνικών αναγκών, παραμερίζοντας πλήρως την ατομική πρωτοβουλία και υποβιβάζοντας τον πολίτη σε υποχείριο γραφειοκρατικών ομάδων, που εγγυούνταν δήθεν την “ιδεολογική καθαρότητα”, τουτέστιν την άνωθεν διαμόρφωση τής συνείδησης αλλά καρτ.

  Αυτοί οι εντοπισμοί είναι αναγκαίον να προηγηθούν τής κριτικής προσεγγίσεως εκείνων των δυνάμεων, που προώθησαν στα πλαίσια ενός υποτιθέμενου “ρεφορμισμού” την εξουδετέρωση τού πάγιου παραδοσιακού περιεχομένου τόσο τής αριστερής όσο και τής δεξιάς ιδεολογίας, όπως η Σχολή τής Φρανκφούρτης, η προπαγάνδα τής “Ανοικτής Κοινωνίας” και οι παρεμβάσεις τής Λέσχης Μπίλντερμπεργκ (συμπεριλαμβανομένων και των συναφών με αυτήν δομών, όπως η “Τριμερής Επιτροπή”). Και αυτό, για να δειχθεί, ότι αυτό που αλλοίωσε συστηματικά η εν λόγω καμπάνια, δεν ήταν κάτι που προϋπήρχε σε υγιή βάση, αλλά ήταν κάτι πού ήταν πειραγμένο εξ αρχής, ως αποτέλεσμα που στηρίζεται σε εγκεφαλική λοβοτομή.

  Η λοβοτομική φύση των δυο κυρίαρχων ιδεολογιών και η ασύμμετρη και μη αρμονική διάταξη τού κεντρικού άξονα που τα διέπει, καταγράφηκε με γλαφυρό τρόπο, που αμφότερα μαστίζονται στην σύγχρονη εποχή. Το μεν κεφαλαιοκρατικό σύστημα κατέληξε στον τούρμπο-καπιταλισμό τής παγκοσμιοποίησης, με την μόνιμη επιβολή επιθετικών πολέμων (perpetual aggression) και την μόνιμη υπερχρέωση των κρατών (perpetual depth). Τα δε κομμουνιστικά μπλοκ τής όποιας κοπής, φθάνοντας σε αξεπέραστα αδιέξοδα, αποφάσισαν να καταργήσουν την σοσιαλιστική οργάνωση τής οικονομίας, που αποτελεί την πεμπτουσία τού Μαρξισμού, επαναφέροντας (μετ' εμποδίων) την οικονομία τής “ελεύθερης αγοράς”. Ειδικά, η έντονη αποτυχία τής αριστερόστροφης λοβοτομής, εκδηλώθηκε στην σφαίρα τής συνείδησης, τον επαναπροσδιορισμό τής οποίας προς μια άδολη συλλογικότητα αξίωσε ο Μαρξισμός, με το πολιτικό πρόταγμα τής “οικοδόμησης τού νέου ανθρώπου” που διακήρυξε. Η μαζική άνοδος τού νεοφασισμού στην Ανατολική Γερμανία μετά την κατάργηση τού σοσιαλιστικού καθεστώτος και η οργιώδης επικυριαρχία τής μαφίας στην γειτονική Αλβανία είναι μέρος μόνον από τα χαρακτηριστικά φαινόμενα, που αποδεικνύουν, ότι όταν αποκοπεί το ένα ημισφαίριο τού εγκεφάλου από το άλλο, όσο κι αν λουστραριστεί αυτό, δεν μπορεί να αποφύγει την σήψη. Ο άνθρωπος αποτελεί την κορωνίδα τής Θείας Δημιουργίας επάνω σε αυτόν τον πλανήτη και κάθε “διορθωτική” παρέμβαση σε αυτήν, είτε ιδεολογικής – καθεστωτικής μορφής, είτε με παρεμβάσεις στον γονότυπο, είτε μέσω τού λεγόμενου “μετανθρωπισμού”, μπορεί να παράγει μόνον τερατογενέσεις.

  Ακόμη και οι προσπάθειες επαναφοράς προηγούμενων μοντέλων στα κεφαλαιοκρατικά δεδομένα από τα μέσα τής δεκαετίες τού '80, που είχε καταργήσει η "ρεφορμιστική" ατζέντα, όπως ο λεγόμενος "φιλελευθερισμός" τής "Σχολής τού Σικάγου", που προώθησε την εκ νέου ιδιοτικοποίηση σημαντικών κλάδων τής οικονομίας, που ήσαν υπό κρατική ιδιοκτησία, όπως και η υπέρμετρη μιλιταριστική επιθετικότητα, που επέβαλε στην διεθνή κονίστρα η ομάδα των "νεοσυντηρικών" (neocons) αντί να εκτονώσουν τις δυσμορφίες και τα αδιέξοδα που είχαν συσσωρευτεί, τα όξυναν πολύ περισσότερο. Το "τέλος τής ιστορίας", που διακήρυξε ο αλητάμπουρας αυτής τής φράξιας, δεν ήταν παρά η επερχόμενη παταγώδης χρεοκοπία τής λοβοτομής σε παγκόσμια κλίμακα, με μοιραίες συνέπειες για τούς θιασώτες της.

  Όμως θα ήταν άδικο και ελλειπές, εάν στα πλαίσια τής κριτικής που γίνεται, δεν γινόταν επίσης και αναφορά σε μια σειρά πολιτικές παρεμβάσεις στην πορεία τού χρόνου, που είχαν κάτά βάση θετικό προσανατολισμό και συνέβαλαν σημαντικά με οφέλιμο τρόπο, τόσο στην διαδικασία τής αφύπνισης, όσο και στην προώθηση μέτρων, που έμπρακτα αμφισβητούν και σε σημαντικό βαθμό ανατρέπουν τα αδιέξοδα που συσσωρεύονται, προσφέροντας ελπιδοφόρα εναλλ;ακτική διέξοδο. Σε αυτά φρονώ, ότι συγκαταλέγεται το φαινόμενο τής "Λαϊκής Δεξιάς", ο "Ρωσικός Καισαρισμός", η συσπείρωση δυνάμεων γύρω από τον Πρόεδρο Τραμπ και η σύμπραξη των BRICS. Όπως επίσης υπάρχουν κάποια καθεστώτα, στα οποία μπορεί να ασκηθεί μεν κριτική από πολλαπλές πλευρές, όμως δεν παύουν να επηρεάζουν με πολύ θετικό τρόπο τις διεθνείς εξελίξεις, όπως τα καθεστώτα στο Ιράν, στην Συρία, αλλά και σε άλλες χώρες. Και ενώ αναμφίβολα, όλοι αυτοί που απαρθμούνται προηγουμένως, μπορεί να αξίζουν γενικά αποδοχής, ή και επικρότησης, πλην όμως δεν παύουν, κατά την γνώμη μου, να χαρακτηρίζονται και από αδυναμίες, στις οποίες αρμόζει να στρέψουμε την προσοχή μας, στα πλαίσια τής προσπάθειας να βρούμε ως κοινωνική βάση νέους, φρόνιμους βηματισμούς.

 

 

   Δεν είναι τυχαίο, ότι ο Κομμουνισμός, ως δεξιόστροφη λοβοτομή, δεν μπόρεσα ποτέ να βρει ισχυρή απήχηση στις δυτικές χώρες, όπου αναπτύχθηκε επί σειρά αιώνων ο ρασιοναλισμός, που στηρίζεται ανισοβαρώς στο αριστερό ημισφαίριο. Τουναντίον αυτός μπόρεσε να επικρατήσει σε χώρες που είχαν προηγουμένως έντονη επιρροή των θρησκειών, όπως συνέβη στην Ρωσία και στην Κίνα, επειδή η θρησκείες στηρίζονται στο δεξιό ημισφαίριο, όχι όμως πάντοτε ανισοβαρώς. Η ανάπτυξη τού Ισλάμ στον Αραβικό χώρο κατά την πρώιμη περίοδο, όπου δίπλα στην θρησκεία άνθισαν τα γράμματα και οι γνωστικές διαδικασίες, δείχνει, ότι είναι κάλλιστα δυνατόν μια θρησκεία να αναπτυχθεί ισοβαρώς σε εγκεφαλικά πλαίσια, εφόσον αυτή δεν διεκδικεί την περιθωριοποίηση των λοιπών νοητικών ζυμώσεων. Τουναντίον, σε χώρες με έντονο θρησκευτικό παρελθόν, είναι δύσκολο να εισχωρήσει ο κοινοβουλευτισμός αγγλοσαξονικού τύπου, ως αριστερόστροφη λοβοτομή. 

 Σε σχόλιο σε σχετικά πρόσφατη ανάρτηση στο ιστολόγιο "Διόδοτος", έγραψα σχετικά με την παρέμβαση των ρεφορμιστών τα εξής:

  Η πρώτη μέθοδος που χρησιμοποιούν όλα τα αντικοινωνικά καθεστώτα για την διατήρηση τής εξουσίας τους έγκειται στην πάγια σύγχυση των συνολικών πολιτικών (και όχι μόνον) εννοιών, που έχει σκόπιμα επιβληθεί σε όλες τις χώρες τής δύσεως, υπό την αιγίδα τού ιδρύματος ρόκφελερ και τής “αγγλικής βασιλικής εταιρείας” (royal society) συμπεριλαμβανομένων και τού πλέγματος από πολλά παρακλάδια αυτών των δομών, όπως το “ινστιτούτο τάβιστοκ” κ.ά. Αυτή η διαδικασία ξεκίνησε στις αρχές τής δεκαετίας τού 1920 με κύριους μοχλούς την Σχολή τής Φρανκφούρτης, στην συνέχεια την Λέσχη Μπίλντερμπεργκ και τον καθηγητή Karl Popper, κύριος μαθητής τού οποίου είναι ο τζορτζ σόρος. Η δράση αυτών των δομών οδήγησε στον πλήρη αποχρωματισμό των διαφόρων πολιτικών παρατάξεων, μετατρέποντας σε ομογενοποιημένο αμάλγαμα όλους τους διαφορετικούς και προηγουμένως αντιτιθέμενους πολιτικούς χώρους μεταξύ τους, με αποτέλεσμα στην σύγχρονη φάση οι διαφορετικές πολιτικές κατευθύνσεις να μοιάζουν μεταξύ τους σαν σταγόνες νερού, ασχέτως ποια πολιτική ταμπέλα έκαστη εξ αυτών προφασίζεται.
  Η πρώτη τομή επιχειρήθηκε με την Σχολή τής Φρανκφούρτης στην Γερμανία, αρχής γενομένης το 1923, που μεταποίησε τον κορμό τής Ευρωπαϊκής αριστεράς, με εξαίρεση τα αριστερά κινήματα σταλινικής κοπής, από χώρο εκδήλωσης των πολιτικών προταγμάτων τού εργατικού κινήματος, σε συνονθύλευμα αληταμπουρίας ενάντια στις παραδοσιακές αξίες, προωθώντας ένα εκφυλισμένο και παρακμιακό δικαιωματισμό. Στην συνέχεια η Λέσχη Μπίλντερμπεργκ από την ίδρυσή της το 1972 και εντεύθεν προώθησε μέσω τής επιβολής των λεγόμενων “ρεφορμιστών” σε βάρος των “συντηρητικών” μια αντίστοιχη ατζέντα, με στόχο την άλωση τής δεξιάς και την μετατροπή της στην άλλη πλευρά τού νομίσματος τής ξεπεσμένης συστημικής αριστεράς, με πρότυπο όσα πρόβαλε η Σχολή τής Φρανκφούρτης. Θεωρητικός εγκέφαλος αυτής τής πορείας ήταν ο καθηγητής τού πανεπιστημίου τού Λονδίνου και άλλων βοϊδοσχολών, που ως υποτιθέμενος φιλόσοφος έδρασε με κύριο μοχλό το βιβλίο “Η Ανοικτή Κοινωνία και οι Εχθροί της”.

  Το εξέχον μέλος τής Σχολής τής Φρανκφούρτης δεν ήταν σε θέση να διανοηθεί τις συνέπειες τού τίτλου "Ο Μονοδιάσταος Άνθρωπος", που έδωσε στο βιβλίο του, με το οποίον έκανε μια μπανάλ κριτική στα χιλιοειπωμένα δεδομένα την μιντιοκρατίας. Με αυτόν τον τίτλο αναιρούσε στην πράξη τα επιχειρήματα τής "σχολής" που ανήκε, τα οποία ήσαν έντονα μονοδιάστατα, ως ακρεφνώς λοβοτομικά. Αλλά σχετικά με τα αυτά θα γίνει αναφορά στο τρίτο μέρος, που θα γίνει παρουσίαση αναλυτικότερα σε όσα αφορούν την ¨Σχολή τής Φρανκφούρτης". Σε όσους επιθυμούν να ασχοληθούν προκαταβολικά με αυτό το θέμα, προτείνω την ενασχόληση με το πολύ καλό άρθρο σχετικά στην ιστοσελίδα "terrapapers":

 https://terrapapers.com/scholi-tis-frankfourtis-kritiki-theoria/