ΠΑΤΣΑΤΖΙΔΙΚΑ ΜΠΑΡΜΠΑΔΩΝ ΚΑΙ ΤΟ ΝΟΗΜΑ ΤΗΣ ΑΣΤΡΟΛΟΓΙΑΣ - ΔΕΥΤΕΡΟ ΜΕΡΟΣ

 

ΣΥΝΕΧΙΣΗ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ:

Αναζητώντας την άνάρτηση, που είχα κάνει αναφορά στον Ilya Prigogine παρατήρησα, ότι και στο παρελθόν, τον Μάρτιο τού 2013 είχα προβεί σε μια ανάλογη αναφορά με την παρούσα με τίτλο "ΚΙΝΗΣΕΙΣ ΠΛΑΝΗΩΝ ΚΑΙ ΚΑΙ ΔΙΚΤΥΟ":

 https://bostopel.blogspot.com/2013/03/blog-post.html

Περιτρέχοντας αυτό το κείμενο, στο οποίο γινόταν επίσης μια σύντομη αναφορά στην φύση τής αστρολογίας και στο πρίσμα, μέσα από το οποίο αρμόζει να βλέπουμε την διαδικασία τής πρόβλεψης, διαπιστωσα, ότι ήδη από τότε είχα κατασταλάξει στις βασικές απόψεις, που θέλω να εκθέσω εκτενέστερα σε αυτήν την ανάρτηση. Θεωρώντας την αξία κάποιων επισημάνσεων εκεί ως επίκαιρη, παραθέρτω κάποια χωρία εκείνου τού κειμένου επίσης εδώ. Επί πλέον, σε εκείνη την ανάρτηση έχει ενσωματωθεί ένα σχόλιο τής κυρίας Ε. Ερμίδου, το οποίο διαβάζοντάς το μετά από περισσότερο από οκτώ χρόνια, διαπιστώνω, ότι η εν λόγω κυρία, που με τίμησε με τον σχολιασμό της, χαρακτηρίζεται από βαθιά γνώση τής αστρολογίας, όπως και η υψηλή διορατικότητα σχετικά με τα επερχόμενα, που ενδιάμεσα ξεκίνησαν ήδη να εκδηλώνονται. Για λόγους χώρου, δεν θα αναπαράγω και αυτό το σχόλιο εδώ, συνιστώ όμως αυτό να αναγνωσθεί στην τότε ανάρτηση. Θέλω όμως να διαφοροποιηθώ από την εκτίμηση τής κυρίας Ε. Ερμείδου αναφορικά με τον κίνδυνο υπέρμετρης εξατομίκευσης, που μπορεί να επιφέρουν οι ενέργειες τού πλανήτη Ουρανού κατά την Εποχή τού Υδροχόου. Ο κίνδυνος αυτός είναι υπαρκτός. Πλην όμως αποτελεί την αρνητική πρόσληψη και διαχείριση των εν λόγω ενεργειών, εκδοχή, που δεν θεωρώ ότι θα κυριαρχήσει. Τουναντίον εκτιμώ, ότι η Εποχή τού Υδροχόου, που ξεκίνησε το 2012 θα χαρακτηριστεί από μια νέα, άκρως ριζοσπαστική αντίληψη περί συλλογικότητας, που θα φέρει τούς ανθρώπους πολύ περισσότερο των ένα κοντά στον άλλον, από ότι συνέβει με την κατίσχυση τού ιντιβιντουαλιστικού εγωισμού, που επικράτησε πολλούς αιώνες στο παρελθόν. Η Εποχή των Ιχθύων χαρακτηρίζεται ακριβώς από αυτήν την τάση. Η επικράτηση τού δυτικού τρόπου ζωής, ως σταθεράς σε παγκόσμιο επίπεδο, στηρίχθηκε σε μια εξατομικευμένη ανθρωποκεντρική αντίληψη, αρχής γενομένης κατά τούς πρώτους μεταχριστιανικούς αιώνες, μέσω τής λεγόμενης "σχολαστικής θεολογίας", που εγκαινίασε ο Θωμάς Ακινάτης. Σύμφωνα με αυτήν την θεώρηση, η προσέγγιση τού ανθρώπου προς το Θείον, μπορεί να επιτελεσθεί βασικά μέσω τής μελέτης των Ιερών Γραφών. Τουναντίον, στην Καθ' Ημάς Ανατολή επικράτησε μια τελείως διαφορετική προσέγγιση, που στηρίχθηκε στο συλλογικό βίωμα τής Ευχαριστιακής Κοινότητος. Η εκκλησία, ευρισκόμενη πέρα από τα όρια τής όποιας στενής ατομικής λογικής, υπήρξε ως παράδοξος ενότητα αμαρτωλών και Αγίων, η μυστική φανέρωσις τού Πνεύματος στα πλαίσια τής ενώνουσας αγαπητικής σχέσεως. Η οδός, που ακολούθησε η Δύση, στηρίχθηκε στην ολοένα και μεγαλύτερη κατίσχυση τής εξατομίκευσης, μέσω αυτών που δόμησαν τα δόγματά της, όπως ο Ιερός Αυγουστίνος, για να καταλήξει στην πλήρη απολυτοποίηση τού ατόμου κατά την διαδικασία τής πραγματώσεως τής θρησκευτικής εμπειρίας, που καθιέρωσε ο Μαρτίνος Λούθηρος.Κατά την περαιτέρω εξέλιξη αυτή η πορεία οδήγησε στον πλήρη εξοστρακισμό τού υποκειμένου, όπως αναφέρθηκε στο πρώτο μέρος, με την ολοκληρωτική απεμπόληση τής αξίας τής συνείδησης. Σύμφωνα με την διδασκαλία τού ¨προκαθορισμού” („predestination“) τού Καλβίνου, η πορεία τής δυνατότητος να σωθεί κάποιος ήταν εκ των προτέρων καθορισμένη, χωρίς να υπάρχει δυνατότητα να αλλάξει κάτι σε αυτό. Η εφαρμογή τής ωμής βίας από τον εκάστοτε ισχυρό στην Δύση, οδήγησε στην περιθωριοποίηση τής Ανατολής, με αποτέλεσμα να υιοθετηθούν τα στρεβλά δυτικά πρότυπα εν πολλοίς και σε αυτήν.

"6. Αρμόζει να μην παραβλέπουμε, ότι οι όποιες προβλέψεις, σε όποια βάση και με την στήριξη σε όποιο μεθοδικό όργανο κι αν αυτές διεξάγονται, δεν παύουν να μην είναι κάτι περισσότερο από προβλέψεις. Αυτές μπορούν να είναι κατά κανόνα λίαν χρήσιμες και αξιοποιήσιμες. Πλην όμως, η επίγνωση, ότι το μέλλον δεν είναι δεδομένο, αρμόζει να αποτελεί τον τελικό γνώμονα των επιλογών και αξιολογήσεών μας.

Στα μαθηματικά εφαρμόζεται κατά την μελέτη συναρτήσεων στα πλαίσια τής  διερευνήσεως τους, η πρακτική να εντοπισθούν τιμές που μπορεί να προσλάβει προσεχώς μια συγκεκριμένη συνάρτηση, στον βαθμό που γνωρίζουμε προηγούμενες τιμές ή τον μαθηματικό τύπο αυτής τής συναρτήσεως. Ο τρόπος αυτός αφορά την λεγόμενη "παραγοντοποίηση", δηλαδή την εξεύρεση τού μαθηματικού τύπου, βάσει τού οποίου μεταβάλλεται η συγκεκριμένη συνάρτηση. Στον βαθμό, που ο τύπος τής συναρτήσεως μάς είναι γνωστός, δυνάμεθα σχετικά εύκολα να βρούμε την αντίστοιχη παράγωγο, ώστε να είμεθα σε θέση να επισκοπούμε επ' ακριβώς τον τρόπο μεταβολής τής συγκεκριμένης συναρτήσεως.
Τα φαινόμενα όμως των ατομικών και κοινωνικών συγκυριών, ακόμη και τα περισσότερα φαινόμενα, τα οποία μπορούν να εκδηλωθούν και να μελετηθούν στα πλαίσια ενός επιστημονικού εργαστηρίου, κατά κανόνα είναι σαφώς πολυπλοκότερα από το να μπορούν αυτά να αποδοθούν από την οποία μαθηματική συνάρτηση δεδομένων και ζητουμένων.
Το ζητούμενο τής αστρολογίας συνίσταται στην ικανότητα, να μπορεί αυτός που την χειρίζεται να προβαίνει σε συσχετισμό πολλαπλών αφαιρέσεων και μοντελοποιήσεων ταυτοχρόνως. Αυτή η ικανότητης αφορά εν τέλει μόνον την προσβάσιμη στην λογική αντικειμενική υπόσταση τής αστρολογίας. Κατ' ουσίαν όμως, η αστρολογική πρόβλεψη, ή εκτίμηση δεδομένων, προϋποθέτει πέραν των διανοητικών ικανοτήτων τού εκάστοτε αναλυτού και μια ανεπτυγμένη διαίσθηση, δεδομένου ότι η αστρολογία είναι ταυτοχρόνως και μια εντονότατα διαισθητική πρακτική.
Η ανεπτυγμένη διαίσθηση αφορά πάντοτε ως προϋπόθεση επιτυχούς ενασχόλησης, οτιδήποτε αφορά χειρισμό και ερμηνεία διαδικασιών, στις οποίες εντάσσονται σύμβολα και συμβολισμοί. Δεδομένου, ότι τα σύμβολα ξεπερνούν τα διανοητικά δεδομένα τής σφαίρας τού συνειδητού. Αυτή η διαπίστωση μάς εισάγει και στο επόμενο, μείζονος σημασίας, σημείο.

7. Δεν είναι οι διαισθητικής φύσεως τεχνικές μόνον, αλλά αυτά τούτα τα συμπεράσματα τής θεωρητικής φυσικής επιστήμης, αυτά που ισχυρίζονται, ότι δεν είναι δυνατόν να εξετάσουμε, ή να ερυνήσουμε καποιο φαινόμενο, χωρίς να παρέμβουμε σε αυτό, με αποτέλεσμα να το επηρεάσουμε, να το συνδιαμορφώσουμε, ή ακόμη και να το τρέψουμε προς κάποια κατεύθυνση.
Κατά συνέπεια, η δραστηριότης κάθε διερυνητικού υποκειμένου δεν μπορεί να έχει ουδέτερο χαρακτήρα. Στα πλαίσια μάλιστα τής ανακοινώσεως των συμπερασμάτων τής έρευνας ή αναλύσεως την οποίαν επιχειρούμε και δη εν δυνάμει σε ευρεία πλαίσια, όπως αυτά τού διαδικτύου, συνιστά σαφέστατα ηθελημένη προσπάθεια τροποποιήσεως τού φαινομένου στο οποίο αναφερόμεθα.
Αυτή η διαπίστωση δεν συνιστά αξιολόγηση έναντι τής οποιας πρακτικής. Οι παρεμβάσεις αποτελούν αυτονόητο τμήμα τής ανθρώπινης δραστηριότητος και είναι ορθόν να αξιολογούνται βάση των προθέσεων και των προαιρέσεων που τις χαρακτηρίζουν, καθώς και εκ των αποτελεσμάτων, τα οποία αυτές δύνανται να επενεργούν.
Για να μην αναφερθώ στον λίαν ευδόκιμο εντοπισμό τού φίλτατου Κ.Δ, ότι είναι φρονιμότερο να δημιουργούμε πραγματικότητες με ενορατική πράξη, από το να προσπαθούμε να ερμηνεύουμε πραγματικότητες με την νοητική οδό...

 
8. Επιπροσθέτως σε αυτά που εγράφησαν στο προηγούμενο σημείο: Κάθε διαισθητική πρακτική εντάσσεται στα πλαίσια τής πίστεως, δεδομένου ότι κατά κανόνα δεν επιδέχεται εκ των προτέρων λογικές αποδείξεις. Η πίστη όμως δύναται να πυροδοτεί φαινόμενα συμπαθείας, αναγόμενα στον νόμο τού συντονισμού. Ως εκ τούτου η ενασχόληση με την αστρολογία δύναται ενίοτε να μην περιορίζεται σε ερμηνευτικές διαδικασίες, αλλά να πυροδοτεί την πραγματοποίηση προβλεπομένων. Ειδικά στην περίπτωση, που αυτά διοχετεύονται στην αντίληψη περισσότερων ανθρώπων".

   Εκείνο όμως το δεδομένο, που προσωπικά θεωρώ ως το σημαντικότερο όλων, που πιστοποιεί, ότι τελικά είναι η συνείδηση καθοριστική στην διαμόρφωση των υλικών δεδομένων, το έφερε η ζωή να προέρχεται από την ίδια την αστρολογία. Πρόκειται για ένα δεδομένο, το οποίοι ενώ καταδεικνύεται από την εμπειρική έρευνα, διαδικασία που δεν αμφισβητεί καμία επιστήμη, δεδομένου ότι η βάση όλων των επιστημών στηρίζεται στην εμπειρία και στις διαδικασίες που αυτή κατοχυρώνεται (όπως πχ. με την παρατήρηση και τα πειράματα) πολύ δύσκολα μπορεί να γίνει αυτό αποδεκτό από την ανθρώπινη διάνοια, η οποία εξακολουθεί να παραμένει σε μέγιστο βαθμό εγκλωβισμένη σε ρασιοναλιστικούς τρόπους σκέψης, που καθιερώθηκαν στο παρελθόν. Αναφορικά με την ισχύ τής αστρολογίας, όσοι θεωρούν δεδομένη την ισχύ της, αρκούνται στην χειροπιαστή τεκμηρίωσή της, που παρέχει σε στατιστική βάση η καθημερινή εμπειρία, χωρίς να διεισδύουν στα επιχειρήματα αυτών, που την αμφισβητούν, τα οποία κατά την άποψή τους έχουν αδιάσειστη πραγματιστική βάση. Το κύριο επιχείρημα αυτών, που αμφισβητούν την αστρολογία είναι αστρονομικής υφής. Αναφέρεται στο ότι, λόγω τής μετάπτωσης τού άξονα τής Γης, που φέρνει μια πλήρη περιστροφή κάθε 2150 χρόνια, η θέσις των Ζωδίων, δηλαδή το σημείο που ἀνατέλλει εκάστοτε ο Ήλιος σε σχέση με τούς αστερισμούς, από την αρχαία εποχή μέχρι σήμερα έχει μετατοπιστεί κατά 30 μοίρες. Όταν τουτέστιν σε μια συγκεκριμένη ημερομηνία τού χρόνου κατά την περίοδο κάποιου προ Χριστού αιώνα ανέτελλε ο Ήλιος σε κάποιον αστερισμό, που αντιστοιχεί σε κάποιο ζώδιο, σήμερα, λόγω τής μετατόπισης τού άξονα ανατέλλει σε αστερισμό, που αντιστοιχεί στο επόμενο ζώδιο. Κάποιοι αστρολόγοι, που προσπάθησαν με φιλότιμο, αλλά εν τέλει πραγματιστικό τρόπο, κατά την γνώμη μου, να αιτιολογήσουν την ισχύ τής αστρολογίας παρά την μετατόπιση των ζωδίων, ισχυρίζονται την ύπαρξη “ενεργειακού αποτυπώματος” τού παρελθόντος στα σημερινά δεδομένα.

https://www.youtube.com/watch?v=-UJHkrvcD-w

Προσωπικά δεν με πείθει αυτή η ερμηνεία. Τα ενεργειακά αποτυπώματα παρελθουσών καταστάσεων όντως υπάρχουν και λειτουργούν στο μέλλον, ως επίδραση πληροφοριών από τα πεδία πληροφορίας, όπως πχ. το αποτύπωμα ενός απολεσθέντος τμήματος τού ανθρωπίνου σώματος. Και πράγματι, κάποιες προχωρημένες μέθοδοι θεραπείας, όπως η ενεργειακή θεραπεία, που εφαρμόζεται κατά την περίοδο των πρόσφατων ετών στην Ρωσία, αξιοποιούν αυτά τα “ενεργειακά αποτυπώματα”, επαναφέροντας πληροφορίες από το υγιές παρελθόν στην αποκατάσταση νόσων. Αυτή η διαδικασία είναι αναμφισβήτητη και υπάρχουν αρκετά βίντεο, που τεκμηριώνουν την εφαρμογή της. Πλην όμως, όταν το χέρι έχει χωρισθεί από το σώμα, δεν νομίζω, ότι μπορεί κάποιος να παίξει μπάσκετ με αυτό εδώ και τώρα. Το όποιο “ενεργειακό αποτύπωμα”, την ύπαρξη τού οποίου ουδόλως αμφισβητώ, δεν μπορεί να επιτελεί καθοριστικό ρόλο στην όποια συγκεκριμένη φάση, εάν δεν παρέμβουν άλλοι παράγοντες, που θα επιτρέψουν σε αυτήν την εν δυνάμει υπαρκτή πληροφορία, να περάσει μέσα από ενεργειακή χοάνη τής υλοποίησής της. Αυτό που συμβαίνει στην συγκεκριμένη περίπτωση, είναι ο θρίαμβος τού καθοριστικού ρόλου τής συνειδήσεως στην διαμόρφωση των υλικών και μη δεδομένων.

   Για να καταστεί κατανοητή αυτή η διαδικασία βοηθάει να λάβουμε υπ' όψει μας, ότι αυτή η αλλαγή συντελέστηκε με πολύ αργό ρυθμό στην πορεία πολλών αιώνων. Αυτό το “γλίστρημα” τής προηγούμενης κατάστασης δεν μπόρεσε να παρακολουθήσει συγκεκριμένα η εκάστοτε αστρολογική αντίληψη, εμμένοντας στα πάγια πιστεύω. Επειδή αυτά τα πιστεύω κατίσχυσαν σε μακρά πορεία τού χρόνου, συμπεριλαμβάνοντας όλους σχεδόν, όσους ασχολούνταν με αυτήν την θεματολογία, παγίωσαν τα δεδομένα στα πεδία πληροφορίας, με αποτέλεσμα, ενώ άλλαξαν τα πραγματιστικά δεδομένα, οι επενέργειες αυτών των δεδομένων παρέμειναν αναλλοίωτες. Σε αυτήν την διαδικασία συνέβαλε τα μέγιστα, πάντοτε κατά την προσωπική μου γνώμη, το γεγονός, ότι όλα αυτά τα δεδομένα προσέγγιζε η αστρολογία με σύμβολα. Αυτά τα σύμβολα δεν έπαυαν να έχουν συγκεκριμένη πραγματιστική αφετηρία. Πλην όμως θεωρώ, ότι τα σύμβολα ανήκουν σε μια ίδια ομοταξία οντοτήτων, δεδομένο που γνωρίζουν πολύ καλά τα εξουσιαστικά κυκλώματα και οι αποκρυφιστικές εταιρίες, που αυτά θέτουν σε δράση. Θεωρώ, ότι τα σύμβολα αποκτούν στην πορεία τού χρόνου πολύ έντονη ενεργειακή βάση μέσω τής συνεχούς φορτίσεώς τους, ως συμπυκνωτές δεδομένων (κατ' αναλογία των “zip“ αρχείων, που εφαρμόζονται στούς υπολογιστές) οπότε μπορούν να φθάνουν πολύ πιο γρήγορα και δραστικά στα “clouds“ των πεδίων πληροφορίας. Η ιδιοδυναμική των συμβόλων μοιάζει να προσδίδει σε αυτά δύο ιδιάζουσες ιδιότητες, που συναντούμε και σε άλλα φαινόμενα, όταν αυτά προκύπτουν από την αντανάκλαση δεδομένων, που ανήκουν σε κάποια βάση, σε μια ανώτερη, περισσότερο πολύπλοκη σφαίρα. Αυτές οι δύο ιδιότητες είναι η ελαστικότητα και η σχετική αυτονομία. Η ελαστικότητα έχει ως αποτέλεσμα ζυμώσεις, που συντελούνται στην βάση, να μην μεταφέρονται σε πλήρη βαθμό στο εποικοδόμημα, το οποίο κάποιες φορές μπορεί να αυτονομείται τελείως απέναντι της. Διαθέτοντας το ίδιο πολύ μεγάλη ενέργεια, είναι συχνά σε θέση αντί να υιοθετεί τα ερεθίσματα που προέρχονται από την βάση, είτε να τα μετατρέπει σε ελαστική παραμόρφωση, είτε να τα παρακάμπτει.

 

2Α. ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΦΥΣΗ ΤΗΣ ΑΣΤΡΟΛΟΓΙΑΣ ΩΣ ΔΥΝΑΜΙΚΗΣ ΚΑΙ ΟΡΓΑΝΙΚΗΣ ΤΕΧΝΗΣ 

Εκτός από την μηχανιστική τελεολογία, που εσφαλμένα αποδίδεται στους κοσμικούς ουράνιους παράγοντες, δυο ακόμη λαθεμένες αντιλήψεις χαρακτηρίζουν συχνά την ενασχόληση με την αστρολογία, παραβλέποντας την δυναμική και την οργανική υφή αυτών των παραγόντων. Και οι δυο αυτές αντιλήψεις αφορούν την αποσπασματική εξέταση δεδομένων. Η πρώτη αφορά την στατική ενασχόληση με κάποια συγκεκριμένη αστρολογική συγκυρία, αποκομμένη από την δυναμική ροή τού χρόνου. Τα ουράνια κοσμικά δεδομένα μπορούν βάσει των αστρονομικών πινάκων να συναχθούν για πάσα χρονική στιγμή. Υπό αυτήν την έννοια, τόσο η παρελθούσα, όσο και η μέλουσα σύνθεση των ουράνιων κοσμικών δεδομένων είναι σε σχηματική μορφή μονίμως προσβάσιμη, παρέχοντας την δυνατότητα αυτά τα δεδομένα να εξετάζονται στην δυναμική πορεία τού χρόνου. Από την άλλη μεριά πολύ σημαντικά πραγματικά συμβάντα, που αφορούν το παρελθόν είναι γνωστά, είτε μέσω τής προσωπικής εμπειρίας και ενημέρωσης, όσον αφορά το πιο πρόσφατο παρελθόν, ή μέσω τής ιστορικής τους καταγραφής, όσο αφορά το απώτερο. Συνηθέστατα η εξέταση τού παρελθόντος περιορίζεται από τούς αστρολόγους στο αξιολογήσουν την ποιότητα κάποιων κοσμικών δεδομένων, εξετάζοντας αυτά που συνέβησαν στο συγκεκριμένο παρελθόν, όταν αυτά εκδηλώθηκαν τότε, άσχετα πόσο μεγάλη είναι η χρονική απόσταση μεταξύ τής τότε και τής νέας εκδήλωσής τους. Αυτή η διαδικασία είναι μεν πρόσφορη και μπορεί να οδηγήσει σε χρήσιμα συμπεράσματα. Πλην όμως δεν παύει να είναι άκρως αποσπασματική, χωρίς να παρακολουθεί σε δυναμική βάση την σύνολη χρονική δραματουργία, που συνθέτει μια εξέλιξη σε δυναμική βάση.

   Το ίδιο λανθασμένη, είναι και η εξαγωγή συμπερασμάτων σε αποσπασματική βάση, εκκινώντας από την διαπίστωση ενός και μόνου κοσμικού δεδομένου, χωρίς να εντάσσονται στην ανάλυση οργανικά ως σύνολο τα λοιπά δεδομένα και η συγκεκριμένη πορεία τού φαινομένου ή προσώπου, πάνω στο οποίο διερευνάται η επίδραση αυτού τού δεδομένου, όπως έπραξε ευκαίρως ακαίρως και ο μπαρμπαλεφάκης στην περίπτωση τού μητσοτάκη. Εάν πχ. διαπιστωθεί, ότι στο ωροσκόπιο ενός, που πάσχει από καρκίνο και οι γιατροί τού δίνουν μόνον μερικές εβδομάδες ζωής, ένα αστρολογικό δεδομένο, που είναι πολύ ευεργετικό για την επίτευξη οικονομικής επιτυχίας, εάν πάει κάποιος καρααστρολόγος στον ετοιμοθάνατο και τού πει “τυχεράκια, γρήγορα θα πιάσεις την καλή”, μάλλον θα φάει παντόφλα. Έγραφα λοιπόν σχετικά στην ανάρτηση τού 2013 τα εξής:

"4. Κανένας αστρολογικός παράγων δεν είναι σκόπιμο και παραγωγικό να τύχει μεμονωμένης διερευνήσεως. Η διερεύνηση οφείλει να τον εντάσει στα γενικότρα πλαίσια τής εκάστοτε συνολικής συγκυρίας, να τον συσχετίζει δηλαδή προς τα λοιπά αστρολογικά δεδομένα τής προς εξέταση χρονικής περιόδου ή στιγμής. Η αστρολογία αφορά συνολικές συγκυρίες, εντός των οποίων κάθε μεμονωμένο ή ειδικό αστρολογικό δεδομένο φορτίζεται με ανάλογο τρόπο, συγκεριμενοποιώντας τον χαρακτήρα του. Η αποκομμένη από την συνολική συγκυρία αποτίμηση των απεικονίσεων που αυτή δύναται να προσφέρει, είναι αποσματική και μπορεί να έχει μόνο γενικό και μη συγκεκριμένο χαρακτήρα.

5. Στα πλαίσια μιας αστρολογικής πρόγνωσης, δέον να εντάσσονται, να διερευνώνται και να αξιποιούνται ταυτοχρόνως με τα αστρολογικής υφής και όλα τα λοιπά σημαντικά για το συγκεκριμένο γίγνεσθαι μη αστρολογικά δεδομένα. Οι γνώσεις αστρολογίας αφ' εαυτών κατά βάση δεν επαρκούν στην προσπάθεια να δομηθεί μια επιτυχής μελλοντική πρόβλεψη.
Η αστρολογία μπορεί να είναι μόνο ένας - των αναμφιβόλως βασικών - παραγόντων στα πλαίσια τής προσπάθειας να επιχειρηθεί κάποια πρόβλεψη επί τού συγκεκριμένου.
Το γνωσιολογικό απόθεμα όσων επιχειρούν μελλοντικές προβλέψεις είναι αναγκαίο να επεκτείνεται κατά το δυνατόν περισσότερο πέραν των στενών πλαισίων τής αστρολογικής εντριβής".

 

3. ΧΡΟΝΟΣ Η ΩΡΑΙΑ ΖΕΜΠΕΚΙΑ ΤΩΝ ΘΕΙΩΝ ΟΡΓΑΝΩΝ

   Σύμφωνα με τους κανόνες τής λογικής μια έννοια δεν είναι δυνατόν να προσδιοριστεί αποκλειστικά με αρνητικές αναφορές. Τα επιχειρήματα που προβλήθηκαν μέχρι αυτό το σημείο, εστιάστηκαν στο τι δεν είναι η αστρολογία. Στην συνέχεια θα καταθέσω τις απόψεις μου, σχετικά με το τι θεωρώ, ότι είναι αυτή η τέχνη. Όπως προανέφερα ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΕΔΟΜΕΝΟ. Τότε, σε τι συνίσταται η αξία μια τέχνης, που ασχολείται με τα μελλούμενα στην βάση κάποιων πραγματιστικών δεδομένων, η ισχύς των οποίων πιστοποιείται από την παρατήρηση και την εμπειρία; Θεωρώ, ότι αυτό το ερώτημα έχει ολιστικό χαρακτήρα, εφόσον αυτό αφορά την βάση τού όλου κοσμικού δράματος. Άρα δεν μπορεί να απαντηθεί επιφανειακά, χωρίς να προσπαθήσουμε να εισχωρήσουμε στο μύχιο νόημα τής Δημιουργίας και τού χρονικού γίγνεσθαι.

   Ξεκαθαρίζω για μια ακόμη φορά, ότι δεν ακολουθώ κάποιο δόγμα, αλλά τυγχάνω αναζητητής με γνώμονα την κλασσική φιλοσοφία, ιδιαίτερα τού Πλατωνισμού και των Προκατόχων του και την θρησκειολογία, αποδίδοντας ιδιαίτερη έμφαση σε κάποιες αλήθειες, που εκφράζονται ως μαργαρίτες υψηλών νοημάτων στα Ευαγγέλια, όπως επίσης στην Διδασκαλία των Μυστικών Πατέρων τής Ανατολικής Ορθοδόξου Εκκλησίας, τούς οποίους θεωρώ αμιγείς και άξιους συνεχιστές τού Ελληνικού Πνεύματος, ενώπιον των οποίων υποκλίνομαι πλήρως και άνευ περιορισμών, όπως και στο Ορθόδοξο Βίωμα, με τον τρόπο, που πραγμάτωσαν αυτό με την Μαρτυρία τους οι Πρόγονοί μας. Η εν λόγω αναφορά δεν έχει χαρακτήρα ούτε υπέρ, ούτε κατά κάποιου δόγματος. Όσοι επιζητούν δογματική καθοδήγηση, καλόν είναι να απευθυνθούν στην σοφία και στην ιεροπραξία πνευματικών πατέρων, οι οποίοι διαθέτουν Χάριν και Χρίσμα απείρως καταλληλότερο τής ερευνητικής διαθέσεως τού υποφαινομένου, ο οποίος δομεί ισχυρισμούς αποκλειστικά σε προσωπική βάση και ο οποίος έχει πολλαπλά προειδοποιήσει τούς επισκέπτες, αναφορικά με την μεγάλη πιθανότητα λάθους, στην οποία υπόκειται πάσα υποκειμενική θεώρηση. Το παρόν ιστολόγιο δεν εγείρει την παραμικρή αξίωση, πέραν τής διάθεσης για υποκειμενική διερεύνηση, που διεξάγεται πέρα από πάγιες βεβαιότητες και ήδη υπάρχοντα δομημένα συμπεράσματα ως θέσφατα. Γι αυτό είναι ιδιαίτερη χαρά για τον γράφοντα, τα όποια επιχειρήματα που προβάλλονται, να αντιμετωπίζονται με αυστηρή κριτική διάθεση, δεδομένου, ότι αυτά δεν εντάσσονται σε κάποιο καταξιωμένο και γενικώς αποδεκτό σύστημα αξιών και δεν άπτονται σκοπίμως ζητημάτων Πίστεως στην βάση τής όποιας αυθεντίας, την οποίαν στερείται πλήρως ο γράφων.

   Επιστρέφοντας στον τρόπο, που η Ορθόδοξη Μαρτυρία περιγράφει μέσω τής σοφίας, που εκδηλώνεται στα σύμβολα που θέτουν σε κίνηση οι Ιερές Λατρευτικές Εικόνες κάποιες πολύ σημαντικές Θείες Ενέργειες, ώστε να προσεγγίσουμε την αποκάλυψη μέσω αυτών τής υφής τού κοσμικού δράματος και τού Λόγου, που διέπει την σύσταση τού χρόνου, τόσο σε πρακτικό επίπεδο, όσο και στην υπερβατική σφαίρα, διαπιστώνω, ότι αυτό συντελείται με δυο αναφορές. Η πρώτη συνίσταται στην φράση "ΕΓΩ ΕΙΜΙ Ο ΩΝ" και η άλλη στην αναγραφή των γραμμάτων Α και Ω δεξιά και αριστερά από το φωτοστέφανο της παράστασης τού Χριστού στην εικονογραφία. Σχετικά με την πρώτη αναφορά, δεν χρειάζεται να προβούμε στις όποιες εικασίες, όπως έχω γράψει σε άλλες αναρτήσεις στο παρελθόν, δεδομένου ότι, ο Άγιος Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης έχει πραγματευτεί την συγκεκριμένη φράση στο σύγραμμα "Περί Θείων Ονομάτων". Ο Άγιος αναλύει, ότι ο προσδιορισμός “ΩΝ” ως ρηματικός τύπος μετοχής τού ιδίου ρήματος, δίπλα στο ρήμα ΕΙΜΙ, υποδηλώνει ως μόνη αληθή συμμετοχή στην διαδικασία τού υπάρχειν την μετοχή στην Αγαπητική Δύναμη, που εκπορεύεται από το Θείο. Αυτή η διαπίστωση, ως έχουσα διαχρονικό χαρακτήρα, σφραγίζει την σχέση τής Δημιουργίας, που υπόκειται στο γίγνεσθαι (σύμφωνα με τον Πλατωνικό όρο στον “Τίμαιο”) με το Άναρχο. Εκτιμώ όμως, ότι η αναφορά στο Α και το Ω αποκαλύπτει μια άλλη διάσταση τής Δημιουργίας, που προσδιορίζει το γίγνεσθαι. Για ποιον λόγο το Θείον, μέσω τής θεόπνευστης Αποκάλυψης Του στα πλαίσια τής Εικονογραφίας, περιλαμβάνει μόνον το πρώτο και το τελευταίο γράμμα τής αλφαβήτου και όχι όλα τα υπόλοιπα, στον βαθμό, που τα πάντα προέρχονται και συνίστανται από Αυτό; Το Α συμβολίζει την πηγή και την αφετηρία τής Δημιουργίας. Και το Ω τον τελικό της προορισμό, ως επαναφορά και επανένωση με το Θείον. Ο λόγος, που όλα τα ενδιάμεσα γράμματα, πέραν τής αρχής και τού έσχατου προορισμού τής δημιουργίας δεν συμπεριλαμβάνονται στην Θεία Απεικόνιση σημαίνει, ότι αυτά εναποτίθενται στην ίδια την Δημιουργία, στα πλαίσια τού γίγνεσθαι και σηματοδοτούν τον Λόγο τού χρόνου και την ουσία τού Κοσμικού Δράματος, μέσω τού Δώρου τού αυτεξούσιου στην Δημιουργία και την Κλήση για την ανάπτυξη τού Λόγου, μέσω τής οικοδόμησης τής συνείδησης από τα κατώτερα πεδία τής κλίμακας στα ανώτερα. Ο χρόνος, ως πεδίο εκδήλωσης και ανάπτυξης τού Κοσμικού Δράματος, παρέχει την πρόσβαση στην δικαιοδοσία όλων των λοιπών γραμμάτων στην δημιουργία, για να συνθέσει αυτή, με πλήρη σεβασμό στην ελευθερία της και το δημιουργικό δυναμικό της, το δικό της σονέτο, με βάση το αυτεξούσιό της, κατά την πορεία επιστροφής στην Θεία Πηγή. 

   Με στόχο να πυροδοτείται μονίμως η μελωδία, που καλείται να συνθέσει η Δημιουργία στην χρονική εξέλιξη τού κοσμικού δράματος τοποθέτησε σε αυτά τα πλαίσια ο Δημιουργός ένα ισοκράτημα, αποτελούμενο από συνεχείς ανανεωμένες αρμονίες και ρυθμούς, που παράγονται μέσω τής κίνησης των αστρικών σωμάτων και των πλανητών. Αυτά χαρακτηρίζονται από υψηλή αισθητική, γι αυτό οι πρόγονοί μας αποκάλεσαν αυτήν την Δημιουργία “κόσμο”. Όμως η όποια αρμονική συγκρότηση και ρυθμική ήχηση, παραμένει ελλιπής χωρίς την κατάλληλη μελωδία, που καλείται να δημιουργήσει η συνείδηση τού Κάλλους μέσα στο Θείο σχέδιο. Ο Πλωτίνος αναφερόμενος στην δημιουργική παρακαταθήκη τής συνείδησης αναφέρεται σε “Νοητόν Κάλλος”. Ο Πυθαγόρας πρώτος ανακάλυψε την ουράνια αρμονία, που παράγει η κίνηση των πλανητών και αποκάλυψε τούς μηχανισμούς της σε απτή μαθηματική βάση. Τα μαθηματικά, ως στοιχείον τής έλλογης διαδικασίας αποδείχθηκε με αυτόν τον τρόπο, ότι είναι φορείς μέγιστης αισθητικής, με τρόπο που γεφυρώνει το μυαλό με την καρδιά. Κάθε είδος στείρας λογικής, που αποτελεί προσπάθεια παράκαμψης τής αισθητικής και τού κάλλους, αποτελεί εν τέλει ευνουχισμό τής νόησης και τής σκέψης. Γι αυτό σε κάθε αξιόλογο έλλογο δημιούργημα ελλοχεύει μεταξύ των γραμμών τής διατύπωσής του μια έντονη ποίηση, που απορρέει από τον έρωτα προς την αλήθεια και την κοινωνικοποίηση τού μηνύματός της.

    Η χειρότερη παραφωνία στην “μουσική των σφαιρών” είναι η προσκόλληση στο ατομικό περίβλημα τού εγώ, η φιλαυτία και η έλλειψη συνείδησης. Ο Δημιουργός προίκισε το σύμπαν με χιλιάδες βιρτουόζους και πρώτα βιολιά, πλην όμως αυτοί μπορούν να αναδειχθούν μόνον μέσα από την συλλογική όρχηση. Όσοι απομακρύνονται από την κοινωνική ορχήστρα, που αποτελεί ως Λαός τού Θεού, το υποκείμενο τής μετατροπής τού βίου σε αισθητική υπέρβαση και απόλαυση τού Κάλλους της Αρετής, τής αλληλεγγύης, τής φιλανθρωπίας, τής πρόταξης τού γενικού οφέλους έναντι τού ατομικού, την καλλιέργεια τού κριτικού και αγωνιστικού πνεύματος, παράγουν μόνον ηχορύπανση. Και αυτοί που εποφθαλμιούν την Θεία Όρχηση, αυτοεπιβαλλόμενοι ως υποτιθέμενοι διευθυντές ορχήστρας, με μόνο στόχο να καταστρέψουν την μελωδία, που κλήθηκαν να συνθέσουν οι άνθρωποι ως δημιουργοί τού πεπρωμένου τους, με στόχο να αποκομίσουν άνομα ίδια οφέλη, δεν είναι απλά ακαλαίσθητα κτήνη, αλλά αντιφάσκουν στο Κοσμικό Σχέδιο. Οι βάρβαροι ανέκαθεν προσπάθησαν να καταστρέψουν με οργή και μανία αυτά, που δεν μπορούσαν να κατανοήσουν. Τα έργα τέχνης ήσαν πάντοτε γι αυτούς πρόκληση για να αναπτύξουν θηριωδία μέσω τής λεηλασίας. Η αντικοινωνική προσκόλληση στο εγώ και στον σκόπιμο υπερσκελισμό τού συνανθρώπου, οδηγεί τα τζάμπα μαγκάκια να αποφεύγουν την άσκηση στον αυλό και την λύρα και να ξύνουν ες αεί με γκασμά τον αφαλό τους. Έτσι ανοίγοντας με αυτόν τον τρόπο μια τρύπα στην μπάκα τους, επαίρονται, ότι μετασχηματίσθηκαν σε καραμούζες ποιότητος, στα πλαίσια μιας φασιστικής σαπουνόπερας, που μάς επιβάλλουν είτε με υπουλία, είτε με το στανιό.

Η ανάρτηση θα συνεχιστεί στο τρίτο μέρος, με το κεφάλαιο 4, που θα αναφέρεται στον τρόπο σύνδεσης τής Ουράνιας Αρμονίας με την όρχηση στον πλανήτη Γαία μέσω τών Πυθαγόρειων Μαθηματικών. Από αυτήν την σύνδεση απορρέει και η τέχνη τής αστρολογίας.

 

ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ "ΤΟΝ ΜΙΚΡΟ ΕΓΚΕΦΑΛΟ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ", ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΟΠΟΙΟΥ ΕΓΙΝΕ ΚΑΠΟΙΑ ΑΝΑΦΟΡΑ ΕΔΩ, ΔΕΙΤΕ ΤΗΝ ΑΝΤΙΣΤΟΙΧΗ ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΣΤΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ "ΚΑΝΕΝΑ ΖΟΡΙ".

https://kanenazori.com/2022/01/04/mikros_egkefalos_stin_kardia/