10 Φεβρουαρίου, 2014

ΟΙ ΝΕΕΣ ΠΡΟΚΛΗΣΕΙΣ ΑΠΑΙΤΟΥΝ ΝΕΕΣ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ



                      Η ζωή αλλάζει
                      δίχως να κοιτάζει
                      την δική σου μελαγχολία
                      κι έρχεται η στιγμή
                      για ν' αποφασίσεις
                      με ποιους θα πας
                      και ποιους θ' αφήσεις
                     
                         "Οι παλιοί μας φίλοι", Διονύσης Σαββόπουλος



1. ΕΓΓΕΝΕΙΣ ΑΔΥΝΑΜΙΕΣ ΤΗΣ ΑΝΑΖΗΤΗΣΕΩΣ

Αναλογιζόμενος τον τρόπο, με τον οποίον στις πλείστες των περιπτώσεων εκφράζεται η αναζήτηση στην εποχή μας (εφόσον προϋποθέσουμε ότι κάτι τέτοιο υφίσταται) μού έρχεται κατά νου η εικόνα κάποιου, που επιχειρεί να τρέξει, ενώ τα πόδια του είναι κολλημένα στο έδαφος. Και εάν σε κάποια περίπτωση αυτός επιτύχει να θέσει τα πόδια του σε κίνηση, τότε μοιάζει με ανάπηρο παιδί, που τρέχει πίσω από φαντάσματα. Αυτή η διαπίστωση ισχύει πρωτίστως για εμένα, δεδομένου, ότι τα σημειώματά μου αποσκοπούν σε κάποια αυτογνωσία, χωρίς να επιδιώκω συνειδητά να μειώσω ή να απαξιώσω άλλους. Η αιχμή τής αναζήτησης, η οποία χαρακτηρίζει ένα χώρο, ανάγεται εν τέλει σε αυτούς που επιδιώκουν να είναι αιχμηροί. Και όταν αυτή υπολείπεται, αυτό σημαίνει, ότι αυτοί είναι αμβλυμμένοι. Με αυτήν την διαπίστωση δεν επιδιώκω να αμφισβητήσω την σκέψη και την εκφορά ανθρώπων, οι οποίοι αναζητούν με δημιουργικό τρόπο, τολμώντας να εισέρχονται σε μη συμβατικές περιοχές. Αυτή δεν αφορά συγκεκριμένα πρόσωπα, τα οποία αναμφιβόλως επιχειρούν να ανοίξουν δρόμους στην σφαίρα τής αναζήτησης, αλλά εστιάζεται μπροστά στον γενικότερο μαντρότοιχο, ο οποίος χαρακτηρίζει τα αδιέξοδα έμπροσθεν των μεγάλων προκλήσεων τής σύγχρονης εποχής, που απαιτούν συγκεκριμένους χειρισμούς.
Κατ' επανάληψη έχει διαπιστωθεί, ότι η εποχή μας χαρακτηρίζεται από έλλειψη οραμάτων και κρίση ιδεολογιών και ιδεών. Αναμφιβόλως οι λοιπές μορφές, με τις οποίες εκφράζεται η σύγχρονη κρίση, είτε αυτές εκδηλώνονται στον οικονομικό τομέα, στις ανθρώπινες σχέσεις, στην αδυναμία να διαμορφωθούν με πειστικό τρόπο πολιτικές προτάσεις που να προσφέρουν ρεαλιστικές προοπτικές, ή οποιονδήποτε άλλο τομέα, αποτελούν δευτερεύουσες συνέπειες, οι οποίες παρέπονται ακριβώς από τον πυρήνα των αδυναμιών μας, ο οποίος ανάγεται στην ανεπάρκειά μας να προάγουμε ως κοινωνίες δημιουργική σκέψη. Και αυτή η προαγωγή δεν είναι δυνατόν να υπέχει αποκλειστικά αφηρημένο χαρακτήρα, χωρίς να εμπεδώνεται επί των συγκεκριμένων επίκαιρων δεδομένων. Οι σημερινές μας σκέψεις διαμορφώνουν την αυριανή πρακτική μας. Και παρόλο ότι δεν μπορούμε πλέον να παραβλέψουμε τις ζοφερές συνέπειες των δεδομένων, αδυνατούμε να εξάγουμε από αυτά ζητούμενα.
Αυτή η γενικής φύσεως αδυναμία δεν συνεπάγεται, ότι η συγκεκριμένη παραγωγή σκέψεως βρίσκεται σε στασιμότητα. Τουναντίον, η συλλογική ανθρώπινη εμπειρία και η επεξεργασία της οδηγούν στο να συλλέγονται σπυρί - σπυρί σημαντικότατοι καρποί συν τω χρόνω, οι οποίοι συγκροτούν την καρποφορία τής καλώς νοουμένης επιστημονικής γνώσεως, αλλά και τής γενικότερης επιγνώσεως ως προς τον τρόπο που εκφράζονται τα διογκούμενα αδιέξοδα. Στην εποχή μας - όπως και παλαιότερα εξ άλλου - ανθούν σημαντικές μορφές, τόσο στον τομέα τής πρωτοποριακής επιστήμης, όσο και στην σφαίρα του στοχασμού, που επιχειρούν να διαμορφώσουν χρήσιμα συμπεράσματα ως οδοδείκτες, προς την κατεύθυνση τής απελευθερώσεως και τής κάθε είδους χειραφετήσεως των ανθρώπων.
Αυτό όμως που λείπει και που προηγουμένως χαρακτήρισα ως "δημιουργική σκέψη", είναι η προσπάθεια σύνθεσης αυτών των επί μέρους επιτευγμάτων στα πλαίσια ενός συνεκτικού συνόλου, το οποίο να δύναται να αποτελεί μια λειτουργική θεωρία υπερβάσεως των αδιεξόδων, διαμορφώνοντας συγκεκριμένες προτάσεις πρακτικών επιλογών.
Ίσως αυτή η αδυναμία να συνιστά υπό μια έννοια προτέρημα. Στην βάση, ότι οι προηγούμενες προτάσεις και κοσμοθεωρήσεις, οι οποίες με τον ένα ή άλλον τρόπο ενέπνευσαν προηγούμενες γενιές, αποδεικνύονται πλέον ασύμφορες, μη λειτουργικές, παρωχημένες και ανήμπορες να διαμορφώσουν ρεαλιστική προοπτική. Θέτοντας επί τάπητος με ζωτικό τρόπο την αναγκαιότητα, να δημιουργηθεί κάτι νέο, το οποίο να είναι ζωντανό και να μπορεί με δυναμικό τρόπο να ανταποκριθεί στις προκλήσεις. Όταν εκπνέει το παλαιό, εγκαταλείπεται από τα στοιχεία τού πνεύματος, που μπορεί να το ζωογονούσαν. Τότε οι κοινωνίες αναμένουν την εισπνοή τού Νέου.

Η αναζήτηση στην διαδικασία τής δημιουργίας σκέψεως μετά την κλασσική περίοδο, η οποία χαρακτηρίσθηκε από την ακμή του φιλοσοφικού στοχασμού στα πνευματικά κέντρα τής τότε οικουμένης, είχε στην ουσία απροκάλυπτα ή κεκαλυμμένα θρησκευτικό προσανατολισμό, υπό την έννοια ότι συγκροτούσε δόγματα. Και όποτε η αναζήτηση απολήγει σε δόγματα, αυτοαναιρείται. Οι κατ' εξοχήν θιασώτες της επεδίωξαν κατά κανόνα, μετά την υποχώρηση τής διαδόσεως τού Ελληνικού Πνεύματος, δηλαδή μετά την επιβολή τής Ρωμαιοκρατίας και μέχρι σήμερα, να αναχθούν σε αυθεντίες, χωρίς να αποδέχονται αμφισβήτηση όσων διεκήρυσσαν. Όταν οι ιδέες αποκρυσταλλώνονται, στερούνται ευελιξίας και παύουν να αναπνέουν. Μπορεί μεν από χρηστικής σκοπιάς συχνά να αποδεικνύονται επαρκείς, ώστε να στηρίξουν την αναπαραγωγή συγκεκριμένων κοινωνικών μορφωμάτων και την οργάνωση κάποιου τύπου ανθρωπίνου συμβιώσεως. Όμως παραμένουν στείρες, χωρίς να είναι εις θέσιν να προάγουν την πραγματική ελευθερία των ανθρώπων. Διότι η ελευθερία δεν είναι δυνατόν να στηρίζεται πρωτίστως παρά στην πνευματική χειραφέτηση. Εφ' όσον η σκέψη υποχρεούται αμέσως ή εμμέσως να υποκύπτει και να υπηρετεί δόγματα, η κοινωνία λειτουργεί στην βάση εκούσιου ή ακούσιου άνωθεν επιβεβλημένου προγραμματισμού.
Οι εκούσιοι συνοδοιπόροι των δογμάτων μπορεί να αισθάνονται ψυχικά αναπαυμένοι, ευρισκόμενοι υπό την αιγίδα προκατασκευασμένων βεβαιοτήτων. Το ευ ζην όμως δεν συνιστά παυσίπονον έναντι των προκλήσεων τής ζωής. Η άμβλυνση τής ανθρώπινης ευαισθησίας συνιστά δρόγα, η οποία μετατρέπει εν τέλει την ανθρώπινη εγρήγορση, τουτέστιν την ευκαιρία τού ανθρώπου να συναντήσει τον εαυτό του ώστε να ευτυχίσει αληθώς, σε πέτρα (stoned). Στην αντίποδα τής Α-λήθειας βρίσκεται η λήθη. Γι αυτό ο Ηράκλειτος επιμένει, ότι "μια ξηρά ψυχή είναι πολύ καλύτερη τής υγρής". Η ψυχή δηλαδή, η οποία δεν επιδιώκει να βρέχεται με οινοπνευματώδη ή άλλα παυσίπονα και "αντικαταθλιπτικά" για να ξεχάσει, αλλά τίθεται με ετοιμότητα και εγρήγορση έναντι των προκλήσεων, με στόχο να τις αντιμετωπίσει φρονίμως, αντιμετωπίζοντας αυτές ως κλίμακα στην πορεία τής κατακτήσεως τής ωριμότητος.
Η απόδραση από τις προκλήσεις συνιστά την καθημερινή λαμογιά, που προσφέρει η σύνταξη με το κάθε είδους δόγμα, είτε αυτό ενδύεται μεταφυσικό, είτε υλιστικό μανδύα. Η ένταξη στην γκρούπα και η απαλλαγή από την προσωπική ευθύνη, που αυτή υποβάλλει, αποτέλεσε και αποτελεί την βάση τού αγόμενου και φερόμενου μαζανθρώπου, ο οποίος επικράτησε κατά κόρον στα πλείστα όσα κοινωνικά μορφώματα κατά την διάρκεια της ιστορίας. Η διακινδύνευση να τεθεί εκουσίως το υποκείμενο πέραν των καθιερωμένων κοινωνικών στερεοτύπων, ενεργόν συμφώνως προς τις επιταγές της ιδίας συνειδήσεως και ακολουθόν το ανώτερον ήθος τής αδιαπραγματεύτου αρετής και συμπόνοιας προς άπαντας, συνεπάγεται ζοφερή αμφισβήτησή του από κάθε είδους περίγυρο. Η προσαρμογή μας προς τα στερεότυπα, τα οποία επιβάλλει ο εκάστοτε κοινωνικός μύθος, συνιστούν  την μάσκα τού κοινωνικού προγραμματισμού μας, και συγκροτούν τα ιδεολογήματα με τα οποία επιχειρούμε να στηρίζουμε τις επιλογές μας. Μετά τις φρικαλέες συνέπειες, που επέφερε ο Β΄ΠΠ. συγκροτήθηκε η πρώτη ιδεολογία ουσιαστικής αμφισβητήσεως στα πλαίσια τής Δύσεως υπό την μορφή τής φιλοσοφίας τού Υπαρξισμού. Συμφώνως προς αυτή την θεώρηση η κεντρική αφετηρία, γύρω από την οποία αρμόζει να αναπτύσσεται η συνολική συμπεριφορά τού ατόμου, είναι η επίγνωση τής προσωπικής ευθύνης. Καταρρίπτοντας τις προκατασκευασμένες βεβαιότητες των δογμάτων, ο Υπαρξισμός απαιτεί από τον καθένα ίδιον έλεγχο των επιλογών του. Κατά τον Ζαν Πωλ Σαρτρ, τον  βασικότερο των εκπροσώπων αυτής της φιλοσοφίας, το πολυτιμότερο των σημείων στίξεως, στο οποίον αρμόζει παύσις, όχι κατόπιν αλλά προ αυτού, είναι το ερωτηματικό.

Όσοι συγκρότησαν δόγματα τα οποία διαδόθησαν σε σημαντικό βαθμό, διέποντο οπωσδήποτε από οξύνοια και διέθεταν οργανωτικές ικανότητες, ασχέτως εάν αυτοί ήσαν μεμονωμένα άτομα, ή συγκροτούσαν ομάδες. Η δυνατότητα να ενσωματώσουν την κοινωνία σε κάποιο συγκεκριμένο πρότυπο αναπαραγωγής προϋπόθετε σημαντική τεχνογνωσία αναφορικά με την συγκρότηση, διάδοση και επικράτηση ενός συστήματος ιδεών. Ακόμη και στην περίπτωση, που φρόντισαν να συγκροτήσουν σχολή σκέψεως, η οποία να προάγει και στο μέλλον την εφαρμογή των δογμάτων τους, εγκλώβισαν τούς πνευματικούς τους διαδόχους εντός τού υποτιθέμενου θέσφατου των διδαχών τους. Είτε αυτό αφορούσε κάποια υποτιθέμενη απαράβατη θεία θέληση, είτε κάποιους υποτιθέμενους φυσικούς νόμους, ή άλλες υποτιθέμενες απαράβατες νομοτέλειες τού οικονομικού ή κοινωνικού ή όποιου άλλου γίγνεσθαι. 
Η ζωή όμως και τα δεδομένα που την συγκροτούν εξελίσσονται συνεχώς. Και η δυνατότητα να επανοικοδομούνται νέες επαύλεις από τα υλικά κατεδαφίσεως προηγούμενων κτισμάτων, οδήγησε σε αποτυχημένα αποτελέσματα. Η λογική της αποπερατώσεως σύγχρονων ανακτόρων με μπάζα τού παρελθόντος οδήγησε στα παραπήγματα, τα οποία αναδύονται από την ξύλινη γλώσσα των παρωχημένων, ξεπερασμένων, άχρηστων και εν τέλει νεκρών ιδεολογιών. Τα ιδεολογήματα, ως απολειφάδια πρώην χρηστικών μοντέλων, αποτυγχάνουν να ανταποκριθούν στις επίκαιρες προκλήσεις για δύο βασικούς λόγους:
Ο πρώτος εξ αυτών απορρέει από την δογματική τους συγκρότηση. Ένεκα αυτής αδυνατούν να ανταποκριθούν στους στόχους τής ανθρωπίνου χειραφετήσεως και απελευθερώσεως. Μπορεί να βρήκαν στο παρελθόν κάποια εφαρμογή χρηστικής φύσεως, η οποία όμως στηριζόταν στην εν τέλει αλλοτρίωση τής α-ληθούς ανθρωπίνου ουσίας. Υπό αυτήν την έννοια συνθέτουν στην πορεία τού χρόνου μια αρνητική εμπειρία για την ανθρωπότητα. Η διαρκής επαύξηση αυτής τής αποτυχίας να ευημερίσουν όχι εικονικώς αλλά ουσιαστικώς οι κοινωνίες ενισχύει την επίγνωση και την προσμονή των ανθρώπων για την συγκρότηση μιας συμβίωσης μεταξύ τους, η οποία να μπορεί να ανταποκρίνεται στις αληθείς τους ανάγκες. Πέρα από λαμογιές, παυσίπονα, σκάρτες προσαρμογές, απαξιωτικούς συμβιβασμούς και υποκατάστατα αληθούς βίου σε πλαίσια αυτάρκειας και αρμονίας.
Ο δεύτερος λόγος, ένεκα τού οποίου τα παλαιά ιδεολογήματα καταλήγουν ανάξια για τον κάδο ανακύκλωσης, είναι ότι αυτά πλέον δεν ανταποκρίνονται ούτε καν επί χρηστικής βάσεως στην ανάγκη οργανώσεως τού κοινωνικού βίου, δεδομένου ότι τα δεδομένα έχουν αλλάξει άρδην, με αποτέλεσμα αυτά να μην μπορούν ούτε στοιχειωδώς καν να ανταποκριθούν στον όποιο - έστω υποτυπώδη - χειρισμό των επικαίρων προκλήσεων.

Για να μπορέσουμε όμως να διαπιστώσουμε αφ' ενός μεν την ακαταλληλότητα των παλαιών δογματικών ιδεολογιών στην κατεύθυνση της αντιμετωπίσεως των συγχρόνων προκλήσεων και αφ' ετέρου για να εντοπίσουμε τις αρχές, επί των οποίων αρμόζει να εδράζονται τα σύγχρονα προθέματά μας, είναι σκόπιμο να αποτιμήσουμε με συγκεκριμένο τρόπο τα βασικά δεδομένα, επί των οποίων εστηρίχθησαν στο παρελθόν τα νεκρά πλέον από λειτουργικής πλευράς δόγματα, καθώς και το πώς άλλαξαν με την πάροδο τού χρόνου αυτά τα δεδομένα. Αυτή την αποτίμηση θα επιχειρήσω στο επόμενο κεφάλαιο αυτής τής αναφοράς.


2. ΕΧΟΝΤΑΣ ΔΡΑΣΚΕΛΙΣΕΙ ΗΔΗ ΤΟ ΚΑΤΩΦΛΙ ΜΙΑΣ ΝΕΑΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΟΣ


Συνεχίζεται....


Οι δύο μαγνητοσκοπήσεις που ακολουθούν αφορούν σημαντικές εξελίξεις τής συγχρόνου επιστημονικής ερεύνης, μέσα από το πρίσμα δυο πρωτοποριακών ερευνητών.
Επισυνάπτονται σε συνδυασμό με αυτές στην προηγούμενη ανάρτηση τού Tom Campell. Ο Campell διετέλεσε ως φυσικός επιστήμων πολυετής συνεργάτης της NASA. Με τις παρουσιάσεις του επιχειρεί να αξιοποιήσει σημαντικές ανακαλύψεις τής κβαντομηχανικής προς την κατεύθυνση τής κοινωνικής τους αξιοποίησης. Συνδέοντας την έννοια τής συνειδήσεως με αυτήν της πληροφορίας, η οποία διέπει σε επίπεδο κβαντομηχανικής τόσο τις ενεργειακές, όσο και τις υλικές εκφάνσεις, αποδίδει συγκεκριμένη έμφαση στον ρόλο που τα συνειδησιακά μας δεδομένα είναι εις θέσιν να διαμορφώνουν πραγματικότητες.
Τόσο ο Rupert Sheldrake, όσο και ο Bruce Lipton είναι διακεκριμένοι καθηγητές περιώνυμων πανεπιστημιακών ιδρυμάτων με πρωτοπωριακές ερευνητικές δραστηριότητες και ριζοσπαστικές ανακαλύψεις. Και οι δυο θεωρούν, ότι οι ανακαλύψεις τους αλληλοσυμπληρωνονται με τις έρευνες και ερμηνευτικές προσεγγίσεις τού Campell περί πληροφορίας και συνειδήσεως. Ο Sheldrake είναι αυτός, ο οποίος εντόπισε την ύπαρξη των πεδίων πληροφορίας. Δεν είναι διόλου τυχαίο, ότι κλάδος του είναι η βιολογία. Η επαφή των ζώων με τα πεδία πληροφορίας καθίσταται πλέον προσιτή στην επιστημονική έρευνα - καθότι είναι σχετικά προφανής - από ότι η σχέση τού ανθρώπου προς αυτά. Ιδιαίτερη αίσθηση προξενεί επίσης ο βαθύτατα προωθημένος τρόπος, με τον οποίον η Κλασσική Ελληνική Φιλοσοφία έχει χειριστεί αυτά τα φαινόμενα, όπως θα παραθέσω προσεχώς.
Ο  Lipton έχει προβεί σε ριζοσπαστικές ανακαλύψεις αναφορικά με την δομή και λειτουργία των κυττάρων. Προτάσσοντας σε σημασία τον ρόλο τής κυτταρικής μεμβράνης αυτού τού γεννετικού κώδικος, αναλύει τον τρόπο που αυτή λειτουργεί ως δέκτης για την εκτός τού κυττάρου προερχόμενη πληροφορία, η οποία επιτελεί καθοριστικό ρόλο στην λειτουργία του. Εργασίες άλλων ερευνητών, οι οποίες εστιάζονται στον γονότυπο καταδεικνύουν, ότι και αυτός επιτελεί ρόλο ηλεκτρομαγνητικής κεραίας κυλινδρυκής μορφής. Ο μαθηματικός συσχετισμός τής στρέψης με την έννοια τής μεταδόσεως τής πληροφορίας αποτελεί επίσης ένα σημαντικό ζήτημα.






10 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Ναι ε;Κ για πεσ μασ ρε χαοτικε μεγαλε,εσυ ασ πουμε πωσ επιδιωκεισ να γινεισ αιχμηροσ για να κανεισ τισ αναζητησεισ σου,να αναπτηξεισ δημιουργικη σκεψη κ να ριξεισ κ την εντροπια?Με σκηνοθεσιεσ αλα Ντιζνεη,σασ βλεπω ολουσ ρε κουφαλεσ κ κλωνοπαιζω ανα περιπτωση με τεχνογνωσιακου ρυθμου ατακεσ μεσω εντροπικου τηλεσκοπικου οφθαλμου?Α!Κοιτα να δεισ μαν.Με τετοιεσ μη λανθανουσεσ τραμπαλεσ,απλα αναμασασ οσα προσπαθεισ να αποδομησεισ.Με πυραμιδεσ θα ριξεισ τισ πυραμιδεσ?Με πλαστεσ συγχρονικοτητεσ?Αμ δε γίνεται ετσι δουλεια.Μην περιμενεισ κ πολλα αν δεν αφεθεισ εξολοκληρου χαοτικα.

PANDAROS είπε...

καλησπερα

αγαπητε φιλε μποτιλια,ο Σατρ εκανε κλοπυ παστ στους αρχαιους Σοφιστες και στον Επικουρο οποτε δεν ισχυει αυτο που γραφεις ''η δυνατότητα να επανοικοδομούνται νέες επαύλεις από τα υλικά κατεδαφίσεως προηγούμενων κτισμάτων, οδήγησε σε αποτυχημένα αποτελέσματα.''

Το ρευμα του υπαρξισμου ειναι οντως επαναστατικο και πληρως επιτυχημενο.Ο Ζαν-Πωλ Σαρτρ και Γάλλοι υπαρξιστές, ειδικότερα, έθεσαν ως έμβλημά τους την ύπαρξη να προηγείται της ουσίας,[καθαρα επικουρεια σκεψη αλλα και των σοφιστων ] ορίζοντας συγχρόνως ηγεμόνα των αισθήσεων την αφή και όχι την όραση: «Υπάρχω σημαίνει λερώνω τα χέρια μου»

τωρα κατα ποσο το τελευταιο μπορει να σπασει την μπουκαλα μεσα στην οποια ζουμε δεν το γνωριζω

θα ηθελα να ξερω πως οι αρχαιοι Σοφιστες,αυτοι οι παρεξηγημενοι γιγαντες της σκεψης,θα απαντουσαν σε αυτα που θετεις
τι να ελεγαν αραγε?[τον επικουρο τον ειχαμε κανε φραγκοδιφραγκα σε προηγουμενες αναρτησεις οποτε δεν τον βαζω στην ερωτηση ]

θα απαντουσαν οπως ο Σαρτρ?Δεν ξερω...

Ολο αυτο το ματριξ που μας περιγραφεις ειναι τοσο καλα δομημενο που ειναι σαν ιστος αραχνης αλλα και η πλατωνικη διαταξη του κοσμου δεν παει πισω.
Ανωτεροι και κατωτεροι, ιεραρχιες ,θεοι δαιμονες αντανακλασεις των ανατανακλασεων ενσαρκωσεις ,τελεολογια... αστα να πανε.

Μερικες φορες αναρωτιεμαι αν αυτοι που ειναι εξω απο την σπηλια του πλατωνα [για τους μεσα δεν το συζηταω] βλεπουν και αυτοι την αντανακλαση του πραγματικου κοσμου, και αυτοι που ζουν στον πραγματικο κοσμο να βλεπουν μια αλλη αντανακλαση ακριβως οπως και οι πρωτοι που ειναι μεσα στο σπηλαιο και μετα να παει λεγοντας..ρωγμη στην ρωγμη που νομιζεις πως ειναι σπασιμο και παλι ρωγμη και παντα εισαι εγκλωβισμενος καπου..

Σπηλαια παντου, αδελφε, φεγουμε απο το ενα σπηλαιο και παμε στο αλλο-ειναι κατακτηση και αυτο δεν λεω αλλα η φυλακη ειναι φυλακη οπως και να το κανεις..

παντα αναρωτιωμουν αν αυτο που λενε οι μασωνοι-που δεν ειναι και μακρια απο την πλατωνικη σκεψη- ταξη μεσα απο το χαος το αντιστρεφαμε και δημιουργουσαμε το χαος μεσα απο ταξη

πως θα ηταν ο κοσμος αραγε? θα εσπαγε η μποτιλια ετσι?
τουλαχιστον να το συζητουσαμε




Ανώνυμος είπε...

Re aficte ton prologo ke tic krouazierec .Xaotika fragka 3erei kaneic pou 8a vroume ?

Ανώνυμος είπε...

ΑΝΑΖΗΤΗΤΗΣ

Αγαπητέ μποτίλια και ΕργΔημΕργ, Καλημέρα ,
Οι παρακάτω στίχοι μου θυμίζουν την θεματολογία των κειμένων σας περί σόφτγουερ η το αντίθετο , δεν ξέρω :) , Αφιερωμένο ¨οι προφήτες πλήκτρα οδηγούν , κλώνους δίχως πρόγονους ζητούν ¨ http://www.youtube.com/watch?v=ORwxFGSAN6o

Ανώνυμος είπε...

ας δειξουν πρωτα λιγο σεβασμο και εντιμοτητα σε ο,τι και αν ειναι αυτο που ψαχνουν οι φω «προφητες» ,γιατι μαλλον νομιζουν οτι εχουν να κανουν με ηλιθιους .

Μπομπ είπε...

Τι έγινε ρε μάγκεζ; Ψόφησε το κουνέλι; Ακόμη δεν αναστήθηκε, ξαναταβλιάστηκε λέει. Ε, είναι και κάποιας ηλικίας θα με πεις. Κατά τα άλλα οι πεφτουλιές το μάραναν. Έλα τα κουρασμένα νιάτα λέμε, να βράζει το αίμα ρέέέέιιιι! Μπρρρρρρρρρ άι μπατ όι όι όόόόόιιιιιι. Ο. Ι.-

Τόλης είπε...

Εεεεεχμ... Τα ήντα θα φταίν τα ήντα....

Μπομπ είπε...

Εχπ! Βρε καλώς τη Λούλα! Πού σαι συ μωρή; Τί βλέπω άλλαξες λαιμαριά; Για να δω για να δω. Από πού το ζαπάκωσες καλέ αυτό; Απ' τον Αζόρ του γείτονα;;; ΧΑΧΑΧΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ! Ταμπελίτσα με το μπόλι της λύσσας δεν εβλέπω όμως κι ανησυχώ... Το ήντα πάλι τίναι; Ήντα κάμνς; Κρητσικάτς είσαι κρητσικάτς;

Τόλης είπε...

Καλέ ποιον Αζόρ, Φλόξ τον ελέν. Κρητσικάτς δεν είμαι όχι, γαλαζοβράκαινα είμαι ναι. Ήντα παιδάκιμ ήντα, πως λέμε πενήντα εξήντα! Τα πρώτα τα ήντα τα κοντεύει ο Μπάμπηζμ πάντως και ξεύρω τι σε λέω. Αφού τον ελέω Μπάμπημ άμανε είναιν έτς η πρώτης κλιμακτήριος, στη δεύτερη θα σ' οξορίσω σε καμιά βραχονησίς να γκρινιάζς παρέα με τίποτις γκατσίνγκες. Κατάλαβες;;;; Άστα ναπάλμ.

Μπομπ είπε...

Λες ε; Σε εμπιστεύομαι, φαίνεσαι συ μπόυ με γνώσεις ναούμ. Γω βέβαια δεν ξέρω από τέτοια, νέο παληκάρ είμαι, μπουμπούκι, ούτε τα δεύτερα άντα δεν έχω πιάσει ακόμη. Κοίτα δω κοίτα δω φράπα μούρη! Μάγουλο βερίκοκο. Κοίτα δω κοίτα δω μούσκλο μπρατσερό, σιγάααααα, μην αγγίζεις λέμεεεε, πίιισωωωωω Λούλαααα. Οι υπόλοιποι να ανησυχούν, που οσωνούπω κλείνουν ραντεβού με τον Χάρο ασούμ.