ΓΙΑ ΦΑΝΤΑΣΟΥ

Δεν είμαι γω σπορά τής τύχης,
ο πλαστουργός τής νέας ζωής... 
    
Κώστας Βάρναλης

 
Σήμερα  ξύπνησα, ενώ απασχολούσε την σκέψη μου ένα ερώτημα, που έθεσε ο καλός μου φίλος και ακριβός συνεργάτης ΕργΔημΕργ στις πρόσφατες αναρτήσεις του και που σχετίζεται με την ανθρώπινη φύση:
"Πόση μουσική μπορεί να γραφεί με οκτώ νότες;"

Τότε θυμήθηκα το ερώτημα που απηύθυνε η σύγζυγος ενός βιρτουόζου βιολοντσελίστα σε αυτόν:
- Σε ακούω ώρες, ημέρες, εβδομάδες, μήνες να παίζεις μόνιμα μόνο μια και την ίδια την νότα, όταν εξασκείσαι. Πού αποσκοπείς τέλος πάντων;
- Μα πασχίζω να την αποδώσω σωστά, τής απάντησε αυτός.

Δεν είναι μόνο η απειροσύνη τού "πόσο", αλλά και η πρόκληση τού "πώς", που σηματοδοτούν όχι μόνο το ανεπανάληπτο τού κάθε ανθρώπου, αλλά και το ιδιαίτερο και ξεχωριστό κάθε στιγμής.
Δεν νομίζω ότι έχει όρια η μουσική, όπως δεν έχει όρια και ο άνθρωπος, όταν συνηθίζει να κάνει μονόζυγο επάνω στο πεντάγραμμο τού πεπρωμένου, είτε αυτό είναι το ατομικό, είτε το συλλογικό, είτε τι παναθρώπινο. Διότι όλα είναι ΕΝΑ στα πλαίσια τής ΑΡΜΟΝΙΑΣ.

Σχεδόν αυτόματα άνοιξα τον υπολογιστή για να ακούσω στο youtube την αγαπημένη μου ερμηνεία τού Imagine από τον Tommy Emmanuel. Καθώς μετουσίωνε την αύρα του δωματίου το γλίστρημα των δακτύλων τού Τόμμυ επάνω στα τάστα, κοίταξα έξω από το παράθυρο. Κατά την διάρκεια τής νύκτας είχε χιονίσει. Το δέντρο έξω από το παράθυρο ήταν στολισμένο με χιόνι. Έκλεισα τα μάτια μου και είδα τίς νυφάδες κατρακυλώντας από τον ουρανό, να χορεύουν στον ρυθμό τού Immagine. Χόρευαν από μόνες τους, φτάνοντας στε κάποιο τρυφερό κέφι, ή τις μάγευε ο Τόμμυ;

Για φαντάσου! "Imagine all the people living life in peace". Μια ειρηνική ζωή, η οποία όμως δεν μπορεί ποτέ να αποτελεί προϊόν τής τύχης, ή άνωθεν δώρημα, ή αποτέλεσμα άλλου - νέου, "αναπάντεχου" είδους κοσμικής ακτινοβολίας, η οποία μεταλλάσσει αυτομάτως την συνείδηση τών ανθρώπων.
Όπως δεν υπάρχουν άνωθεν επιβεβλημένες "συντέλειες" και "αρμαγεδώνες", έτσι δεν υπάρχουν και δοτοί "παράδεισοι" πέρα από την αποφασιστική δράση τών ανθρώπων και την παρέμβαση τής συνειδήσεως. Είτε υπό την μορφή δημιουργικής προβολής και προσπάθειας, είτε υπό την μορφή καταστροφικής υπνώσεως.
Η ειρήνη μπορεί να προκύψει μόνο ως ανθρωπινο πολεμικό επίτευγμα, πέρα από τα όρια τής μαζικής υπνώσεως. Ενός πολέμου, ο οποίος απευθύνεται κυρίως ενάντια στον ανεπαρκή εαυτό μας.

Τότε στράφηκε η σκέψη μου ενάντια στον μοναδικό μου αντίπαλο: Τον ανεπαρκή εαυτό μου, που μέσα στην τοξικότητά του, τα επίκτητα τραύματα, τα υποβαλόμενα σύνδρομα ενοχής, την αποκοπή τής λογικής μπροστά στον φόβο, την φρούδα έπαρση μπροστά σε μια μάσκα ανύπαρκτης δυνάμεως, η οποία ποτε δεν ανταποκρίνεται στις μειωμένες ικανότητές του, την αδυναμία του να αναγνωρίσει τα σφάλμάτά του, επιμένει να αναπαράγει αυτόν τον τραυματικό κόσμο.
Όμως μετά τον αιστάνθηκα να με κτυπάει φιλικά στην πλάτη:
- Μην τα βάφεις μαύρα, μού είπε. Αφού κατανόησες ότι είναι ανόητο να πολεμάς τούς άλλους - αυτούς με τούς οποίους συνειδητά ή ασυνείδητα συνοδοιπορείς μεταθέτοντας τις ευθύνες σου - κατάλαβε ότι δεν έχει νόημα να πολεμάς και τον εαυτό σου. Θα προχωρήσουμε χαλαρά, πέρα από τα κάθε είδους "πρέπει" και εμμονές. Σκέψου μόνο, ότι κάθε ουσιαστικό σου "Ναι", συνδυαζόταν με ένα αποφασιστικό "Όχι". Αυτά συνιστούν την περιουσία σου, επάνω σε αυτά θα οικοδομήσουμε και θα τα καταφέρουμε. Ότι απορρίπτεις στο εξής, θα το απορρίπτεις ριζικά και αμετάκλητα, αναλαμβάνοντας και την ευθύνη. Αλλά πρώτα είναι αναγκαίο να το εντοπίσεις. Αλλά εκεί βρίσκεται το όλο πρόβλημα. Διότι είναι βαθιά κρυμμένο μέσα σου, δικέ μου.
Και να μην ξεχνάς, φιλαράκι, ότι κανείς δεν μπορεί να σού αποσπάσει παρά την θέλησή σου τίποτε από αυτά που δικαιωματικά σού ανήκουν, εάν εσύ δεν είσαι διατεθειμένος να εκχωρήσεις, εξαργυρώνοντάς το για λίγα γραμμάρια αυταπάτης.

Καθώς προχωρούσε η μουσική τού Τόμμυ, σκέφτηκα την πτώση μας.
Τότε παρουσιάστηκε εμπρός μου η μορφή τού μεγάλου μουσουργού Sergiou Celibitache, καθώς εξηγούσε κινώντας με απαράμιλη σαγήνη τα χέρια του σε κάποιους μαθητές του, με ποιο τρόπο αρμόζει να δομείται η πτώσις, η cadence:
- Μόνο εάν επιτύχετε να χειριστείτε εύστοχα μια καντένς, θα μπορέσετε να δημιουργήσετε στην συνέχεια ένα ισχυρό κρεσέντο, είχε τονίσει.

Μα μήπως και η decadence μας μια cadence δεν είναι, που αρμόζει να οδηγήσει στο κρεσέντο τής ηρωϊκής μας επελάσεως; σκέφτηκα. Αυτό δεν μας δίδαξε ο Κωστής Παλαμάς στο "Προφητικό" τού "Δωδεκάλογου τού Γύφτου";


...Και θα φύγεις κι απ' το σάπιο το κορμί,
ω Ψυχή παραδαρμένη από το κρίμα,
και δε θά' βρει το κορμί μια σπιθαμή
μες στη γη για να την κάμει μνήμα,
κι άθαφτο θα μείνει το ψοφίμι,
να το φάνε τα σκυλιά και τα ερπετά,
κι ο Καιρός μέσα στους γύρους του τη μνήμη
κάποιου σκέλεθρου πανάθλιου θα βαστά.
Όσο να σε λυπηθεί της αγάπης ο Θεός,
και να ξημερώσει μιαν αυγή,
και να σε καλέσει ο λυτρωμός,
ω Ψυχή παραδαρμένη από το κρίμα!
Και θ' ακούσεις τη φωνή του λυτρωτή,
θα γθυθείς της αμαρτίας το ντύμα,
και ξανά κυβερνημένη κι αλαφρή,
θα σαλέψεις σαν τη χλόη, σαν το πουλί,
σαν το κόρφο το γυναικείο,
σαν το κύμα,
και μην έχοντας πιο κάτου άλλο σκαλί
να κατρακυλήσεις πιο βαθιά
στου Κακού τη σκάλα,
για τ' ανέβασμα ξανά που σε καλεί
θα αιστανθείς να σου φυτρώσουν, ω χαρά!
Τα φτερά, τα φτερά τα πρωτινά σου τα μεγάλα!


Κοίταξα ξανά το χιονισμένο δέντρο έξω από το παράθυρο.
Ήταν πράγματι ένα στολισμένο Χριστουγεννιάτικο Δένδρο. Κρυστάλλινα κουκουνάρια κρέμονταν στα κλαριά του, που άλλαζαν αθόρυβα αλλά αποφασιστικά την θάλασσα τής πληροφορίας στην προετοιμασία για το Μεγάλο Κρεσέντο.