ΤΕΡΑΣ ΛΟΧ ΝΕΣ ΠΑΡΟΥ - ΔΕΥΤΕΡΟΝ ΜΕΡΟΣ

1. ΣΥΝΟΨΙΖΟΝΤΑΣ ΟΣΑ ΜΕΧΡΙ ΤΟΥΔΕ ΚΑΤΕΘΕΣΑ

Στο πρώτο μέρος αυτής τής πραγματείας προσπάθησα να καταδείξω τις χονδροειδής αντιφάσεις, που χαρακτηρίζουν τις σχετικές δηλώσεις, τις ανακοινώσεις των διωκτικών αρχών και τού επισήμου κράτους στην περίπτωση τής ειδεχθούς εγκληματικής ενέργειας εναντίον τής εφήβου στην Πάρο. Αλλά και όσα κάποια κυκλώματα φρόντισαν να διοχετεύσουν στην κοινή γνώμη μέσω στημένης ιστοσελίοδος ως επίσημες ανακοινώσεις, οι οποίες δήθεν διέρρευσαν εκεί. Φρονώ, ότι όλοι όσοι συμμετείχαν βάσει οργανωμένου σχεδίου στην καμπάνια παραπληροφόρησης, εκ των πραγμάτων καθίστανται ύποπτοι συμμετοχής στο εν λόγω έγκλημα, εφόσον κατεδείχθη ότι διά της παραπληροφορήσεως εν τέλει καλύπτονται τα πραγματικά αίτια  και οι πραγματικοί ένοχοι.
Στηρίχθηκα αποκλειστικά σε πραγματιστικά αποδεικτικά στοιχεία, όπως επίσημα ανακοινωθέντα, εκθέσεις πραγματογνωμοσύνης κρατικών λειτουργών και αστυνομικά έγγραφα.
Οι λογικές διεργασίες, τις οποίες μέχρι στιγμής ανέπτυξα, στηρίζονται αποκλειστικώς σε αυτά τα πραγματιστικά πειστήρια, οπότε πάσα απόδοση διαθέσεως στον γράφοντα, να καταφύγει σε λογικές υπερβολές, τερατολογίες τού τύπου "Διμεθυλτριπταμίνη, μαγικά όργια, μεγα-θυσίες", ως εγράφει στα σχόλια, προέρχονται είτε εκ τού αφελούς, είτε εκ τού πονηρού (ή εν πάσει περιπτώσει, ας υποδείξει ο καταγγέλλων πού ακριβώς επράχθη το ανάλογον "ατόπημα"). Αναμφιβόλως ο όρος "Διμεθύτριπταμίνη" βρίσκεται ενσωματωμένος στον τίτλο τής πραγματείας. Πλην όμως, εφ' όσον στο εν τέλει κείμενο δεν συνέβει εις έτι αναφορά, πάσα επ' αυτής μνεία δεν αρμόζει παρά αυτή να παραμένει σε πλαίσια επιφυλακής εκατέρωθεν.
Εξ όσων εμπράκτως κατεδείχθησαν, αυτοί οι οποίοι συνειδητώς και ασυστόλως τερατολόγησαν στα πλαίσια μιας καμπάνιας παραπληροφορήσεως, ήσαν αι αρμόδιοι κρατικαί αρχαί και τα ΜΜ"Ε". Οι συνάδελφοι ιστολόγοι, οι οποίοι κατά δωδεκάδες αναπαρήγον αυτήν την επίσημο προπαγάνδα (συνειδητώς δεν γράφω "παπαγάλησαν", σεβόμενος τις κατά κανόνα αγνές προαιρέσεις τους) το μόνο που απέδειξαν ήτο πόσο ισχυρά είναι δομημένο το Μάτριξ, εντός τού οποίου είμεθα εγκλωβισμένοι. Καθώς και ότι ένας ηλεκτρονικός υπολογιστής σε συνδυασμό με μια διαδικτυακή σύνδεση δεν είναι από μόνα τους επαρκή για την ανάπτυξη σοβαρής διαδράσης.

Θα ήτο αναμενόμενον, στο βαθμό που κάποια πραγματεία αντιφάσκει κατάφωρα στον ορμητικά αναπτυσσόμενο κοινωνικό μύθο, κάποιοι να εκφράσουν τις αντιρρήσεις τους, ή έστω τις επιφυλάξεις τους, έναντι τής οπτικής η οποία εξεφράσθη. Αυτό δεν συνέβει ούτε στον εδώ ιστότοπο, αλλά ούτε και στο "ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΡΑΠΕΤΑΣΜΑ", ιστολόγιο το οποίο τίμησε με αναδημοσίευση την εν λόγω ανάρτηση.
Τουναντίον, όσα σχόλια έγιναν, εξέφραζαν συμφωνία. Αυτό δεν το αναφέρω ως επιχείρημα, που ενισχύει την ορθότητα όσων εγράφησαν. Η ορθή κρίση δεν συνιστά στατιστικό δεδομένο, αλλά τουναντίον συχνά χαρακτηρίζει μειοψηφίες, οι οποίες μπορεί να είναι οριακές. Η παροιμιώδης ρήσις, ότι "Είναι αδύνατον να εξαπατήσει κάποιος τους πάντες και μονίμως", χρειάζεται προσοχή, διότι η αλήθεια ήτο και παραμένει ανέκαθεν εξόχως δυσεύρετος.
Η αναφορά αυτή γίνεται, διότι ο εντοπισμός τού Γκαίμπελς "Συκοφαντείτε, συκοφαντείτε ! Στο τέλος κάτι θα μείνει", έχει ως φυσική συνέπεια και μη ομολογούμενο "Εάν το συγκεκριμένο ζήτημα δεν επιδέχεται συκοφαντία, τότε αποσιωπήστε το".

Μέχρι που ανήρτησε επιστρέψας ο καλός μου φίλος ΕργΔημΕργ την δική του εκδοχή, σχετικά με το έγκλημα τής Πάρου - αν και θα ήτο αρμόζον να γίνεται ταυτόχρονος αναφορά τουλάχιστον σε δυο (;;;;;;;;;;;;;;;) εγκλήματα, δεδομένου ότι φρονώ, πως η ληστεία τραπέζης μετά φόνου, ο οποία ακολούθησε λίγο αργότερα, συνδέεται αμέσως με την βαναυσοτάτη κακοποίηση τής εφήβου - θα έλεγα ότι βρισκόμουν σε καθεστώς διαδικτυακής μοναξιάς. Μπορεί ευγενείς σχολιαστές και σχολιάστριες να στήριξαν με σχόλιά τους τις καταγγελίες μου - και τούς ευχαριστώ εγκάρδια γι' αυτό - πλην όμως ουδείς άλλος στο διαδίκτυο αμφισβήτησε την ουσία τής διαπραχθείσης σκευωρίας. Πολλοί ήταν βεβαίως αυτοί, οι οποίοι ανέπτυξαν δήθεν καταγγελτικό λόγο στην προκειμένη περίπτωση, αναφερόμενοι σε κουκούλες, παροχή ασύλου, υπόθαλψη τού "τέρατος" από το κράτος, σκόπιμη αλλαγή τής ηλικίας τού θύματος ώστε αυτό να μεταφερθεί σε φυλακές ανηλίκων "για να μην τον σκοτώσουν οι συγκρατούμενοί του", ως οι φυλακισμένοι να αποτελούν είδος εκδηκητών - Ζορρό υπέρ τής αποδόσεως δικαιωσύνης (!!!). Στην ουσία όλοι αυτοί ενίσχυσαν με τα γραφόμενά τους την λογική τής συγκεκριμένης σκευωρίας και τα ψευδή επιχειρήματα, εφ' ών αυτή εκλιμακώθη, αυτοκαθιστούμενοι εγγονόπουλα τού Χάττινγκτον ο οποίος συνέγραψε τον "Πόλεμο των Πολιτισμών". Σε μια υγιή κοινωνία ο γραπτός λόγος όλων αυτών των μενόμενων μετά το Χάττινγκτον μικρών χάττινγκτον θα έμενε στα αζήτητα.Το Μάτριξ όμως και η εξουσία χρειάζονται κουβάλημα στους ώμους από τον λαουτζίκο, τούς αδαείς, τα βλήματα, αλλά εν τέλει και από τούς στρεβλούς χαρακτήρες. Διότι ακριβώς στην στρέβλωση χαρακτήρων αυτό προσβλέπει.
ΝΑ ΓΙΑΤΙ ΛΟΙΠΟΝ ΑΓΑΠΗΤΕΣ ΦΙΛΕΣ ΚΑΙ ΦΙΛΟΙ, ΑΞΙΟΤΙΜΟΙ ΚΥΡΙΕΣ ΚΑΙ ΚΥΡΙΟΙ ΩΦΕΛΗΜΕΝΟΙ  ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΛΗ ΔΥΣΤΥΧΙΑ ΚΑΙ ΚΑΤΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΟΠΟΙΑΝ ΩΘΗΣΑΝ ΒΙΑΙΩΣ ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΛΑΟ ΕΧΟΥΝ ΒΓΕΙ ΑΠΟ ΠΛΕΥΡΑΣ ΕΠΙΡΡΟΗΣ ΜΟΝΟ ΟΙ ΧΙΤΛΕΡΙΚΟΙ. Το γεγονός ότι μαζί τους συνοδοιπορούν πλείστοι όσοι αφελείς, άσχετοι προς την πολιτική ιστορία τού τόπου και χωρίς προσωπική ιστορία προσφοράς στο λαϊκό κίνημα, ή οποία να πιστοποιεί τον όποιο γνήσιο πατριωτισμό πέραν τής εθνικιστικής - φυλετικής μάσκας.

ΚΑΙ ΓΙΑ ΝΑ ΠΟΥΜΕ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΜΕ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥΣ, ΤΑ ΠΡΟΣΧΕΔΙΑΣΜΕΝΑ ΘΥΜΑΤΑ - ΔΟΛΟΦΟΝΗΘΕΝΤΕΣ ΚΑΙ ΔΟΛΙΩΣ ΚΑΚΠΟΙΗΘΕΝΤΕΣ - ΣΤΑ ΠΛΑΙΣΙΑ ΤΗΣ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΗΣ ΣΚΕΥΩΡΙΑΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟΝ ΔΥΟ, ΑΛΛΑ ΠΟΛΥ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΙ. ΕΔΩ ΕΧΕΙ ΤΡΕΞΕΙ ΑΙΜΑ - ΠΟΛΥ ΑΙΜΑΙ. ΩΣ ΠΡΟΛΕΙΑΝΣΗ ΑΥΤΟΥ ΠΟΥ ΕΞΥΦΑΙΝΕΤΑΙ ΝΑ ΕΠΕΛΘΕΙ: ΤΗΣ ΕΣΩΤΕΡΙΚΗΣ ΣΥΓΚΡΟΥΣΕΩΣ ΗΜΕΔΑΠΩΝ (ΣΚΟΠΙΜΩΣ ΔΕΝ ΓΡΑΦΩ ΕΛΛΗΝΩΝ) ΚΑΙ ΑΛΛΟΔΑΠΩΝ ΥΠΟ ΤΗΝ ΕΠΙΒΛΕΨΗ ΤΟΥ ΕΝΙΑΙΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ, ΤΟ ΟΠΟΙΟΝ ΚΙΝΕΙ ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΩΣ ΤΑ ΝΗΜΑΤΑ ΟΠΙΣΘΕΝ ΤΗΣ ΣΑΡΙΑΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΧΙΤΛΕΡΙΚΩΝ.

Έγραψα και στο παρελθόν, ότι όταν επιβληθεί ρωγμή στο Μάτριξ, δεν γνωρίζω πόσοι θα μπορούν να εξακολουθούν να κάθονται στο καρεκλάκι του εγκεφαλικού τους βολέματος, διότι τότε θα χυθεί πολύ πύον.
Δεν θέλω να εκφρασθώ τελεολογικώς και να ισχυρισθώ, ότι η ρωγμή θα συμβεί εις κάθε περίπτωση. Η πρόνοια συνδράμει πάντοτε, αλλά ΤΑ ΑΛΜΑΤΑ ΠΡΟΫΠΟΘΕΤΟΥΝ ΤΗΝ ΕΝΕΡΓΟ ΔΡΑΣΗ ΚΡΙΣΙΜΟΥ ΜΑΖΗΣ. Και δράσις δεν είναι είναι ο ακτιβισμός. Το ταμπούρωμα μέσα στα επίκτητα σύνδρομά μας. Η δράση απαιτεί ταχύτητα δηλαδή ψυχή ανάλαφρη.  

Αναγιγνώσας την προηγούμενο ανάρτηση τού Εργοδότου και σκεφθείς εφ' όσων αυτός καταθέτει, απεφάσισα στο μέλλον να μελετώ τα κείμενά του μετά μεγίστου προσοχής. Φρονώ, ότι ο φίλτατος Συνεργάτης διαθέτει δώρημα. Το αυτό ισχύει και για τον αξιότιμο Μάρκο Ντε Σαντ, στον όποίον ο Εργοδότης παραπέμπει - εν είδη αστεϊσμού, αλλά σάς προτείνω να διυλίζετε πολύ περισσότερο όσα μεταδίδονται ως χαρατολογίες, διότι αυτές έχουν πολύ περισσότερο ζουμί από όσα δια σοβαρού ύφους γράφονται - και τον ευχαριστώ ολόψυχα και γι αυτήν την παραπομπή.
Φρονώ, ότι το απαύγασμα του δωρήματος τού Εργοδότου περιέχεται σε όσα δια χρωματισμού επί τού κειμένου αυτός τονίζει.
Ομολογουμένως, όταν συνέγραφα το πρώτο μέρος αυτής τής πραγματείας, θεωρώ ότι είχα κατανοήσει το "γιατί", δηλαδή τούς λόγους τής σκευωρίας τού όλου συμπλέγματος. Δεν είχα όμως κατανοήσει το "τι". Γιατί σώνει και καλά στην Πάρο και γιατί την συγκεκριμένη στιγμή; Γιατί όχι σε κάποιο άλλο νησί, γιατί όχι ένα μήνα πριν ή μετά;
Όπως μας αποκαλύπτει η επιστήμη τού χωροχρόνου, ο συγκεκριμένος χρόνος προσάπτεται αποκλειστικώς στον συγκεκριμένο χώρο, ως τέταρτη διάσταση στο τοπικό σύστημα τεσσάρων αξόνων αναφοράς. Όπως μας αποκαλύπτει η αστρολογία, όπισθεν τής συγκυρίας βρίσκεται ένα ολόκληρο τοπικό σύστημα κινήσεως πλανητικών παραγόντων με κέντρο αναφοράς τις τοπικές συντεταγμένες τού εν λόγω σημείου. Και όπως μάς  διδάσκει η συνωμοσιολογία ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΥΓΚΥΡΙΑ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΤΟ TIMING, τουτέστιν γύρω από το συγκεκριμένο σημείο, δηλαδή αυτές τούτες τις εδώ και τώρα συντεταγμένες ξετυλίγεται ολόκληρο το MASTER PLAN.


Δεν συμφωνώ με τις εν τέλει ερμηνείες των δεδομένων, στις οποίες καταλήγει ο Εργοδότης στην προηγούμενη ανάρτηση. Όμως η ιδιοφυΐα ενός προικισμένου αναλυτού βρίσκεται στο δώρημα. Η ισχύς τής σκέψεως ενός μαθηματικού μυαλού, όπως αυτό τού Εργοδότου, που εγώ ως μπετατζής δυστυχώς δεν είμαι εις θέσιν να διαθέτω, βρίσκεται στην ένταξη του κάθε τι προς μελέτην στο συγκεκριμένο σύστημα αξόνων αναφοράς. Εκεί πλέον παύουν να υπάρχουν τυχαία γεγονότα, αλλά λειτουργούν μόνον στοιχεία, που χαρακτηρίζονται από τελείως συγκεκριμένες συντεταγμένες. Οι μεταξύ τους σχέσεις συνιστούν συναρτήσεις. Τα δεδομένα, ΑΡΑ ΚΑΙ ΤΑ ΖΗΤΟΥΜΕΝΑ, δεν αιωρούνται αυθαιρέτως, ΑΛΛΑ ΣΥΝΑΡΤΟΥΝΤΑΙ. Και η μελέτη τής εκάστοτε συναρτήσεως μπορεί να μας αποκαλύπτει την δομή της και τούς νόμους από τούς οποίους αυτή διέπεται.

Με την συνεπέστατη λογική του ο Εργοδότης δεν αφήνει τίποτε εκτός: 

...ο κορυφαίος στο υβρεολόγιο είναι ο Μάρκο ντέ Σάντ, κι εγώ δεν τολμώ να συγκριθώ μαζί του! ...  Τετριμμένα πράγματα. Γι' αυτό, να κάνετε υπομονή μαζί μου!...

...Όλ' αυτά τα είπα, επειδή η Πάρος διαθέτει αφ' ενός την Εκατονταπυλιανή, κι αφ' ετέρου ... 

...Και πρώτο-πρώτο αντιφατικό είναι η έλλειψη ημερομηνίας τέλεσης του εγκλήματος. Πότε πήγε να σκοτώσει ο Σκαταχμέτ τη Μυρτώ; Ποιά μέρα;...

Ο  άνθρωπος τα είπε όλα:
ΕΔΩΣΕ ΤΟΠΟ, ΧΡΟΝΟ ΚΑΙ ΚΛΕΙΔΙ ΕΡΜΗΝΕΙΑΣ
Μα θα αναρωτηθεί ευλόγως ο καθείς τι σχέση μπορεί να έχει η Εκατονταπυλιανή με τον Μάρκο;
Ναι ο Μάρκος είναι το κλειδί για το "τι".  Μελετείστε προσεκτικά τον τίτλο και την εικονογράφηση τής τελευταίας του ανάρτησης, στην οποία παραπέμπει ο Εργοδότης. Το κείμενο τής αναρτήσεως, προσωπικά, μού είναι σχετικά αδιάφορο. Θεωρώ, ότι έχει ουσιαστικές αδυναμίες και ότι ο Μάρκος αποδεικνύει εν πολλοίς αντίθετα πράγματα με την ιστορική του προσέγγιση από αυτά που επιδιώκει. Όμως ο άνθρωπος δεν παύει να είναι ιδιοφυής, διότι έχει το δώρημα. Διότι επελέχθει από την Πρόνοια. Διότι κάθε άλλο παρά αθυρόστομος είναι. Και λίγα σούρνει. Διότι ανοίγει θύρες: DOORS OF PERCEPTION.

Και ερωτώ αφελώς μεν, προκλητικώς δε: Γιατί χρειάζεται ο εν λόγω ναός 100 πύλες; Δεν επαρκούν 99;
Και για ποιο λόγο ο Μανώλης Μιτσιάς τραγούδησε "τι Λωζάνη τι Κοζάνη, χιόνια η μια και χιόνια η άλλη", και όχι "τι Παρίσι τι Πάρος, Πάρι η μια και Πάρο η άλλη".

Την προσωπική μου ερμηνεία θα δώσω στο τέλος. Διότι συμπεράσματα εξάγω μόνον εφ' όσον καταθέσω, συνδυάσω και επεξεργαστώ όλα τα πραγματιστικά στοιχεία. Και όταν γράφω όλα, εννοώ ΟΛΑ.

Όσο αφορά το σχόλιο στην προηγούμενη ανάρτηση:
"...το έγκλημα είναι ΙΣΛΑΜΙΣΤΙΚΟ εξ ου και η άρνηση του να δώσει ελαφρυντικά στην πράξη του..."
δηλώνω, ότι το νοητικό fast food βλάπτει σοβαρά την πνευματική υγεία.
Από την μια μού κάνει κριτική ο/η φίλος/η διότι δημοσίευσα το κείμενο τής δήθεν "απολογίας / ομολογίας", από την άλλη αυτός αναπαράγει με άκριτο τρόπο τμήματά του.
Δηλαδή, φίλε/η μου καλέ/ή, επιμένεις να πιστέψω σώνει και καλά, ότι γράφει ένα χαρτί, το οποίο απέδειξα, ότι είναι κατασκευασμένο;


2. ΑΝΑΓΚΑΙΑ ΑΝΑΦΟΡΑ ΣΤΗΝ ΔΙΑΔΡΑΣΗ Η ΟΠΟΙΑ ΕΛΑΒΕ ΧΩΡΑ

Στην συνέχεια αυτής τής αναρτήσεως ήθελα προηγουμένως να ασχοληθώ με κάποια συγκεκριμένα στοιχεία, τα οποία αφορούν την διαδικασία σύλληψης τού Πακιστανού φερόμενου ως δράστου.

Όπως όμως πολύ ορθώς παρατηρεί ο ΕργΔημΕργ στο πρώτο σχόλιο εδώ, η καρποφορία στην αναζήτηση τής αληθείας πολλαπλασιάζεται, όταν έχουμε επίγνωση, ότι αυτή δεν μπορεί να αποτελεί προσωπικό επίτευγμα, αλλά συνιστά κοινή προσπάθεια. Διότι ακριβώς η αλήθεια εδράζεται στο "εμείς", όπως μάς υπέδειξε ο Ηράκλειτος με το "εάν μεν κοινωνήσωμεν αληθεύομεν...".

Φρονώ, ότι ο λόγος ενός ανθρώπου, ο ποίος έχει να πει σημαντικά πράγματα - όπως συμβαίνει στην περίπτωση τού Εργοδότου -  δεν παραθέτει, δεν αναλύει, δεν επεξηγεί μόνον, τουτέστι δεν περιορίζεται στο να μεταδίδει, αλλά δημιουργεί. Δεν υπάρχει δημιουργικότερη δύναμη από τον Λόγο. Εάν συνειδητοποιήσουμε την δημιουργική ικανότητα τού Λόγου, θα διαθέτουμε ένα ισχυρότατο εφόδιο. Και επ' αυτού, νομίζω, ότι στο συγκεκριμένο σχόλιο καταδεικνύεται, πως η επίγνωση ουσιαστικής ισχύος συνδυάζεται με πλήρη μετριοφροσύνη. Έτσι ακολούθησε η διαδράση με τα δυο σχόλια που έπονται, αυτά τής Μάγιας τής Μέλισσας και του ΑΟΡΑΤΟΥ, τα οποία θεωρώ ότι συμβάλουν στην προβληματική με την παράθεση ιδιαίτερα σημαντικών στοιχείων.

Αρμόζει λοιπόν αυτά να λειτουργήσουν μέσα από το κείμενο τής ανάρτησης.

Επί πλέον μου παρέχεται κατ' αυτόν τον τρόπο η ευκαιρία να γίνω λίγο πιο συγκεκριμένος, όσο αφορά τούς υπαινιγμούς μου στο προηγούμενο κεφάλαιο, διότι τελικά δεν αρμόζει να επιχειρηματολογεί κάποιος προβάλλοντας γρίφους.

Πριν υπεισέλθω, λοιπόν, στους δυο αυτούς σχολιασμούς, παραθέτω τούς λόγους που με οδήγησαν να θεωρώ την αναφορά στον Μάρκο ντε Σαντ, στην Εκατονταπυλιανή και στο ζήτημα τού επαναπροσδιορισμού τής ημερομηνίας διεξαγωγής τού εγκλήματος, κλειδί στην κατανόηση περί όσων συνέβησαν:

Η τελευταία ανάρτηση τού Μάρκου αναφέρεται στην ιστορία τού ΚΚΕ κατά τον προηγούμενο αιώνα και τιτλοφορείται "Η Ίσις Χωρίς Στρινγκάκι".  Τι συμβαίνει επί τού προκειμένου με την επιλογή αυτού τού τίτλου στην συγκεκριμένη ανάρτηση; Αποτελεί αυτός μια ακόμη σουρεαλιστική πρόκληση, ενός ιστολόγου, που αρέσκεται να αθυροστομεί, ή μήπως τελικά ο "σαδισμός" τού Μάρκου πηγάζει από το "όποιος αγαπάει παιδεύει";

Είναι νομίζω προφανές, ότι ο συγκεκριμένος τίτλος "Η Ίσις χωρίς στρινγκάκι" άπτεται τού τίτλου τού πολύτομου έργου τής Έλενας Μπλαβάτσκυ "Η Ίσις Αποκεκαλύμμένη", το οποίον αποτελεί μια από τούς βίβλους τού αποκρυφισμού.

Στα κείμενα τού Μάρκου επιχειρείται μια μόνιμη καταγγελία τού "ελευθεροτεκτονισμού", διαδικασία που χαρακτηρίζει και την τελευταία ανάρτησή του. Ενώ σε αυτή γίνεται αναφορά στα ιστορικά γεγονότα, στα οποία ενέχεται το ΚΚΕ, αλλά και άλλα πολιτικά πρόσωπα και φορείς, προσπαθεί να καταδείξει ο Μάρκος, ότι πίσω από όλα τα εξιστορούμενα και αξιολογούμενα γεγονότα, υπάρχει ένα χέρι που κινεί τα νήματα, και αυτό είναι ο τεκτονισμός. Με αυτήν την θεώρηση συμφωνώ γενικά, πέραν των όποιων ειδικών ερμηνειών. Η οξυδέρκεια τού Μάρκου διεισδύει - χωρίς όμως να κάνει συγκεκριμένη μνεία πέραν τού τίτλου και κάποιας απεικονίσεως που ενσωματώνει στο κείμενο - στον ρόλο τής Ίσιδος, ως υπαινιγμός. Πράγματι φρονώ, ότι η βασική θεότητα των αποκρυφιστών δεν είναι ο κρόνος, ή ο εωσφόρος, αλλά είναι η λεγόμενη "λευκή θεά", μεγάλη μητέρα, ή άλλως πώς Ίσις. Βεβαίως η Magna Matter έχει προσλάβει κατά καιρούς διάφορες ονομασίες, οι οποίες δεν αποτελούν προς ώρας το ζητούμενο εδώ. Αυτό συμβαίνει διότι η "μεγάλη μητέρα", ως βλαστική θεότης, ως η κατ' εξοχήν θεότις τής μητριαρχικής περιόδου, προηγείται χρονικά των αντίστοιχων θεοτήτων, οι οποίες καθιερώνονται κατά την πατριαρχική περίοδο. Πρόκειται δηλαδή για την πρωταρχική θεότητα αυτού τού είδους. Ο όρος "λευκή" εξ άλλου, αφορά κάποιο είδος "φωτός", το ίδιο ακριβώς που απαντάται στον μετέπειτα "εωσφόρο".

Ο Μάρκος δηλαδή μας προσάγει στην εν τέλει βασική έννοια, η οποία διέπει τα νήματα πίσω από τα παρασκήνεια, πράττει δηλαδή την δική του αποκάλυψη τής "αποκεκαλυμμένης Ίσιδος". Ισχυριζόμενος εμμέσως, ότι η πραγματική αποκάλυψη δεν αφορά τον παραμερισμό ενός πέπλου, αλλά για τον παραμερισμό ενός στρινγκ.

Κατά την άποψή μου, η εν λόγω προσέγγιση αποτελεί ένα ιδιοφυή εντοπισμό θρησκειολογικού περιέχομένου. Ο οποίος καθίσταται ακόμη ιδιοφυέστερος με την κάτωθι απεικόνιση, που παρατίθεται στο κείμενο τής αντιστοίχου αναρτήσεως:

Τί θέλει όμως να υποδηλώσει αυτός που συνέθεσε την εν λόγω απεικόνιση;

Πρόκειται για μια προσπάθεια βεβηλώσεως μιας εικόνος, την οποία εκατομμύρια άνθρωποι θεωρούν ιερότατη, εναποθέτοντες την ελπίδα τους στην Θεοτόκο, απευθύνοντας προς αυτήν αισθήματα πίστεως, ευσεβείας, κατανύξεως και προσευχής;

Θεωρώ, επειδή η απεικόνηση αποτελείται από τρια διαδοχικά μέρη με την αναφορά BEFORE - AFTER - WAY AFTER, ότι αυτή αναφέρται βασικά στην διαχρονικότητα κάποιων συμβόλων.

Η διαχρινικότητα δεν συνεπάγεται κατ' ανάγκην ταύτιση, ή έστω μερική αλληλοεπικάλυψη, αλλά αναφέρεται σ' αυτό ακριβώς που ο συγκεκριμένος όρος υποδηλώνει: συνεχή χρονική διαδοχή.

Το ζήτημα εξ' άλλου τόσο της παραλαβής στοιχείων από την μεριά τού Χριαστιανισμύ, τα οποία ανήκαν στο παρελθόν στην προηγούμενη θρησκεία - ή θρησκείες - καθώς και η πρακτική παραλλαβής συμβόλων - αλλά και "ιερών" χώρων, καθώς και "ιερών" υλικών (όπως τμήματα κατασκευών) με στόχο μια νέα, αντίρροπη προς το παρελθόν νοηματοδότησή τους, κάθε άλλο παρά νέο ή άγνωστο είναι.

Επισκεπτόμενοι τον σύνδεσμο τής Εκατονταπυλιανής, τον οποίο δίδει ο ΕργΔημΕργ στην ανάρτησή του, διαπιστώνουμε, ότι γίνεται λόγος ακριβώς περί αυτού: 

"...Γνωρίζουμε ότι οι Βυζαντινοί είχαν την συνήθεια να κτίζουν τους ναούς τους πάνω από προχριστιανικά, δηλ. ειδωλολατρικά κτίσματα. Αυτό το έκαναν για δύο λόγους. Ο ένας ήταν καθαρά πρακτικός, γιατί έτσι έβρισκαν έτοιμα υλικά, μάρμαρα, κολώνες κ.λπ., που τα χρησιμοποιούσαν στους δικούς τους ναούς. Ο δεύτερος ήταν ψυχολογικός. Ήθελαν δηλαδή να αποδείξουν και μ\'αυτόν τον τρόπο ότι η νέα θρησκεία νίκησε την παλαιά. Έτσι λοιπόν, η Εκατονταπυλιανή κτίστηκε πάνω σε ένα προχριστιανικό κτίσμα, το οποίο ανακαλύφθηκε από τον καθηγητή Ορλάνδο κατά την αναπαλαίωση του ναού. ΄Ηταν ένα "Γυμνάσιο" (γυμναστήριο) ρωμαϊκής εποχής, με ένα θαυμάσιο μωσαϊκό δάπεδο με τους άθλους του Ηρακλέους, το οποίο έχει μεταφερθεί σήμερα στην αυλή του Αρχαιολογικού Μουσείου Πάρου...."

Διαπιστώνουμε δηλαδή, ότι έχει λάβει χώρα στο παρελθόν κάποια εν πρώτοις διελκυστίνδα για τον προσπορισμό "ιερών" συμβόλων και χώρων μεταξύ διαδόχων θρησκειών. Υπογραμμίζω, ότι επί τού προκειμένου η αναφορά μου γίνεται σε επίπεδο πραγματιστικής καταγραφής και όχι μεταφυσικού περιεχομένου αξιολογήσεως, δεν άπτεται δηλαδή κάποιας συγκεκριμένης πίστεως, η οποία για τον όποιον αναλυτή είναι σε κάθε περίπτωση άξια σεβασμού ως τοιαύτη.

Ο ίδιος σύνδεσμος αναφέρει πέραν αυτού αναφορικά με την ονοματοδοσία:
Yπάρχουν δύο ονομασίες γι\' αυτόν το ναό: "Καταπολιανή" και "Εκατονταπυλιανή". Μέχρι πριν λίγα χρόνια, επικρατούσε η άποψη ότι το πραγματικό όνομα του ναού είναι το πρώτο, και τούτο γιατί βρισκόταν "κατά την πόλιν", προς το μέρος δηλαδή της αρχαίας πόλης, και ότι το δεύτερο είναι δημιούργημα των λογίων του 17ου αιώνα, που θέλησαν να δώσουν μ\' αυτό περισσότερη μεγαλοπρέπεια στο ναό. Νεώτερες όμως έρευνες στις πηγές απέδειξαν ότι και οι δύο αυτές ονομασίες είναι σύγχρονες και βρίσκονταν σε παράλληλη χρήση από τα μέσα του 16ου αιώνα. Η ονομασία Καταπολιανή αναφέρεται για πρώτη φορά σε υπόμνημα περί Νάξου και Πάρου του δούκα τα Αρχιπελάγους Ιωάννη Δ΄, του έτους 1562, ενώ η δεύτερη, "Εκατονταπυλιανή", μνημονεύεται σε έγγραφο του Πατριάρχη Θεολήπτου Β΄ του έτους 1586. Σήμερα η επίσημη ονομασία του ναού είναι Εκατονταπυλιανή.

Η παράδοση που διασώζεται μέχρι σήμερα σχετικά με την ονομασία Εκατονταπυλιανή έχει ως εξής: "Ενενήντα εννέα φανερές πόρτες έχει η Καταπολιανή. Η εκατοστή είναι κλειστή και δεν φαίνεται. Θα φανεί η πόρτα αυτή και θα ανοίξει, όταν οι Έλληνες πάρουν την Πόλη"...

Διάπιστώνουμε δηλαδή, ότι από τον 16ο αιώνα και εντεύθεν υφίστανται δυο παρεμφερείς αλλά διαφορετικές ονοματοδοτήσεις. Μια των οποίων κάνει αναφορά στον αριθμό 100.

Εάν προστρέξουμε στα σύμβολα τής προηγούμενης θρησκείας, της λεγόμενης "ειδολολατρικής" - αν και εδώ βεβαίως δεν είναι καθόλου απλά τα πράγματα, δεδομένου ότι εντός αυτής λειτουργούσαν δυο αντιδιαμετρικές τάσεις, η χθόνια και η ουράνια λατρεία, όπως αυτές παρίστανται στην "Τιτανομαχία" τής προμετωπίδος τού ναού τής Περγάμου, οι οποίες κατά περίπτωση άλοτε αμφισβητούσαν μέχρι εσχάτης εξοντώσεως η μια την άλλη και άλοτε διαβίωναν η μια δίπλα στην άλλη υπό καθεστώς συμβιβασμού, ώστε να δούμε ποια από αυτά τα σύμβολα σχετίζονται με τον αριθμό 100, θα βρούμε τούς "εκατόνχειρες".

Αυτοί όμως με τα εκατό χέρια, τουτέστιν πενήντα ζεύγη χεριών, ήτοι πενήντα κεφάλια ήσαν οι πενήντα ιέρειες τής "μεγάλης μητέρας" ή "λευκής θεάς". Οπότε συναντούμε πάλι την Ίσιδα.

Αυτός είναι λοιπόν και ο συσχετισμός, τον οποίο εννοούσα, μεταξύ Μάρκου και Ενατονταπυλιανής.

Μήπως πηγαίνω πολύ μακρυά;
Δεν ξέρω.
Αυτό, το οποίον οφείλω να ομολογήσω εδώ, είναι ότι υποχρεούμαι να ανακαλέσω άρδην την εκτίμηση, που έκανα στο προηγούμενο κεφάλαιο, "ότι δεν συμφωνώ με τις εν τέλει ερμηνείες στις οποίες καταλήγει ο Εργοδότης στην προηγούμενη ανάρτηση". Όχι μόνο συμφωνώ πλήρως με αυτές, όχι μόνο υποκλίνομαι ενώπιον των εξόχων ερμηνευτικών του σχημάτων, αλλά διαπιστώνω, ότι οι περιορισμένες δυνατότητές μου, μού επιτρέπουν να κατανοώ αυτά μόνον βαθμηδόν, βήμα προς βήμα, αναπτύσσοντας αυτήν την πραγματεία. Διότι ο Εργοδότης έχει καταθέσει πολύ δυνατές ερμηνείες, πέρα των τριών δεδομένων, που ήδη εξήρα. Μόνο που αυτές αξίζει να τις δούμε μέσα από την εξειδίκευσή τους, ώστε να κατανοήσουμε ίσως κάποιες συνέπειες...

Ας δούμε όμως εδώ και τα δύο εξόχως ενδιαφέροντα σχόλια τής Μάγιας τής Μέλισσας και του ΑΟΡΑΤΟΥ:

"Την Εκατονταπυλιανή επί Ιουστινιανού, έχτισε ο πρώην βοηθός του πρωτομάστορα της Αγιάς Σοφιάς, Ιγνάτιος. Όταν ο μαθητής ολοκλήρωσε το ναό κάλεσε το δάσκαλο του για να θαυμάσει το έργο του. Ο πρωτομάστορας, ένοιωσε ζήλια και από φόβο μήπως τον ξεπεράσει ο μαθητής του, τον παρέσυρε στην οροφή δήθεν να του δείξει ένα σοβαρό αρχιτεκτονικό του λάθος. Από εκεί τον έσπρωξε, αλλά πέφτοντας ο μαθητής, στην προσπάθειά του να σωθεί, πιάστηκε από τα ρούχα του Πρωτομάστορα. Το αποτέλεσμα ήταν να βρεθούν και οι δύο στο κενό, να πέσουν και να σκοτωθούν μπροστά στο ναό. Λέγεται λοιπόν, πως οι δύο μορφές αναπαριστούν τον πρωτομάστορα και τον μαθητή του....

Σου θυμίζει κάτι αυτό;.... εσύ που ασχολείσαι με μπετόν και σίδερα όπως λές...θα μπορούσε το αρχιτεκτονικό λάθος να έχει σχέση με την 100η Θύρα;"

Μάγια η Μέλισσα 

AOPATOS είπε...

@Μάγια να συνεισφέρω στην κουβέντα η εν λόγω παράδοση προφανώς μιλάει για το κλασσικό τυπικό της θυσίας στα θεμέλια κτιρίου. Οπως η γυναίκα του πρωτομάστορα στο γιοφύρι της Άρτας , όπως το σφάξιμο κόκκορα στα θεμέλια σπιτιού, ¨οπως ο τεμαχισμός του Braveheart και η ταφή και τοποθέτηση των μελών του σε σημεία κόμβους ώστε να προστατεύεται η Βρετανία, όπως επίσης Η ταφή των νεκρών γιγάντων της Ιρλανδίας στα παράλια για τη προστασία του νησιού. Όμοια ιστορία υπάρχει και για τον βασιλιά Αρθούρο αλλά και για τον πύργο του Λονδίνου. Και προφανώς χιλιάδες άλλες τέτοιες ιστορίες. Αλλά όλες αυτές οι ιστορίες μαρτυρούν κάτι. Οτι κάτι κλειδώνεται, ευλογείται, ξεκλιδώνεται, προστατευεται κλπ...
Πιθανόν να χει να κάνει με αιθερικές πύλες ή ακόμα με δημιουργία σημείων δύναμης σαν "σημαδεμένα" στο τοπίο, ή βέβαια ακόμα και με υπερδιαστατικές πύλες...Τώρα το τι είναι η πραγαμτικότητα είναι μια άλλη ιστορία...

Μα βεβαίως σχετίζεται το "αρχιτεκτονικό λάθος" με την "100η θύρα", δηλαδή τις αιθερικές πύλες...

Μα ποιοι είναι αυτοί οι "ευσεβείς Χριστιανοί", οι οποίοι ένεκα κάποιου επαγγελματικού ανταγωνισμού κατακρημνίζουν - τουτέστιν δολοφονούν με βάναυσο τρόπο - αμοιβαία ο ένας τον άλλον; 

Ή μήπως κατάλαβα λάθος;

Ας δούμε όμως πιο συγκεκριμένα τον συμβολισμό τού πρωτομάστορα, ή άλλος πώς αρχι-τέκτονα - ή μαγίστρου τής έδρας - και τού μαθητού στην περίπτωση τής ...κατασκευής των ναών από αποκρυφιστικής οπτικής:
Εδώ πρόκειται ΓΙΑ ΣΑΦΗ ΣΥΜΒΟΛΙΣΜΟ ΤΟΥ ΜΥΟΥΝΤΟΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΜΥΟΥΜΕΝΟΥ ΣΤΑ ΤΗΣ ΙΣΙΔΟΣ.
Εάν προστρέξετε στο βιβλίο "Τα Μυστικά τής Ακροπόλεως", το οποίο παρατίθεται στην ανάρτηση "ΑΠΟΡΙΕΣ ΑΦΕΛΟΥΣ - ΔΕΥΤΕΡΟ ΜΕΡΟΣ", μπορείτε να διαπιστώσετε, ότι όταν χρείεται ο νέος "Λυκάων" (λυκάνθρωπος) ο παλαιός θανατώνεται.
Το αυτό ακριβώς γίνεται στην περίπτωση των ΚΑΒΕΙΡΩΝ, διότι περί τού ιδίου πρόκειται.
Αφού δηλαδή ο παλαιός έχει χορτάσει την διμεθύλτριπταμίνη, μεταβαίνει στο αιθερικό πεδίο τής "αθανασίας", ώστε να γίνει αιθερικός .............

Στην συγκεκριμένη περίπτωση όμως θυσιάζονται ταυτοχρόνως και οι δυο.

Δηλαδή πολύ λεπίδι, πάρα πολύ λεπίδι...

Πύλες; Ποιες Πύλες;

Τι έγραψες Εργοδότη μου, "ανθρωποθυσία" για να γίνουν κάποιοι πάλι νέοι;

Ποιοι παλαιοί είναι αυτοί, που θέλουν να γίνουν πάλι νέοι;

Αχ, πώς να τα μπορέσω να τα κατανοήσω αυτά με την  πρώτη; Εγώ είμαι μόλις και μετά βίας μπετατζής - ευτυχώς όμως ούτε πρωτομάστορας, ούτε βοηθός του, ο Dr Watson ήταν τουλάχιστον γιατρός, για να μην πω και για τον Χολμς, πού κάπνιζε κόκα, για να τούς δει στο αιθερικό και να τους περάσει χειροπέδες.

Αλλά, όπως σωστά υπέθεσε και η φίλη μας Μάγια η Μέλισσα, κάπου βοηθάει σε αυτά και η όποια εργοταξιακή πείρα, έστω με αργοπορία. 
Ορθώς λοιπόν ωρύεται ο Μάρκος, διότι η κ. Έλενα παρήγγειλε κάποια χιλιόμετρα καραβόσχοινου για λογαριασμό τής βιομηχανίας εσωρούχων. Τίποτε μα τίποτε δεν υφίσταται σκληρότερο των μαθηματικών.

Συνεχίζεται...