30 Σεπτεμβρίου, 2012

ΝΑΥΑΓΟΣ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ



"ΤΑΥΤΟΝ ΤΟ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΤΟ ΝΟΕΙΝ"
ΠΛΩΤΙΝΟΣ

"ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΕΔΟΜΕΝΟ"
 ILYA PROGOGINE


1. ΕΣΧΑΤΟΛΟΓΙΚΑ ΚΟΜΠΟΛΟΓΙΑ ΤΕΛΕΟΛΟΓΙΚΑ ΖΩΝΑΡΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΛΟΥΡΙ ΤΗΣ ΜΑΝΟΥΛΑΣ ΜΟΥ

Ένας θανών μπάρμπας, ονόματι Κωνσταντίνος Ζέρβας, στον οποίον αφιέρωσα στο παρελθόν κάποια ανάρτηση (      http://bostopel.blogspot.de/2009/09/blog-post_05.html     ) και ο οποίος είχε βγάλει αρκετά χρονάκια στο Δρομοκαίτειον Ίδρυμα, όταν τον έστελνε η μακαρίτισα η γιαγά μου να τής πάρει τσιγάρα έλεγε:
"Στειλ' τον να πάρει τσιγάρα και μην τον παντρεύεις. Αλλά ο Κώτσος θα τούς φάει λάχανο..."
Επειδή το αίμα νερό δεν γίνεται, ελπίζω, ότι και εγώ κάτι να κληρονόμησα από την τρέλα τού θείου. Μέχρι σήμερα δεν μπόρεσα να δω το προσωπό μου παρα μόνο στον καθρέπτη. Μπορώ όμως να βλέπω το κορμί μου, τα χέρια και τα πόδια μου. Όταν προηγουμένως μού τηλεφώνησε το αδελφάκι μου και μου είπε: "Πάμε χάλια, δεν κινείται τίποτα, φοβάμαι το αδιέξοδο", τού απάντησα:
"Να θυμάσαι πάντοτε την θριαμβική διακύρηξη τού Μπάρμπα-Κώστα: Ο Κώτσος θα τούς φάει λάχανο. Δεν είμαστε αδελφέ, σώνει και καλά, έρμαια στον χωροχρόνο"...
Έτσι απεφάσισα να γράψω αυτό το κείμενο, για να ξεμπερδέψω μαζί του (δεν εννοώ τον αδελφό μου, αλλά τον χωροχρόνο).

Στην σύγχρονη εποχή και ιδιαιτέρως κατά την τρέχουσα περίοδο, τα άγχη των ανθρώπων πολλαπλασιάζονται ολοένα και περισσότερο. Αυτά μοιάζουν να οδεύουν προς μια κορύφωση, η οποία επικεντρώνεται στον φόβο, ότι οδεύουμε προς τεράστιου μεγέθους πρωτόγνωρες καταστροφές.
Θεωρώ πλέον, ότι αποτελεί κοινό τόπο η τεράστια αντίφαση, στην οποία αναφέρθηκε ο Έριχ Φρομ στο "Ο Φόβος  Μπροστά στην Ελευθερία". Μια τεράστια ψαλίδα ανοίγει μεταξύ τής θεαματικής αυξήσεως τής τεχνολογικής προόδου κατά την διάρκεια των τελευταίων εκατό ετών και τής χαμηλής συνειδητότητος, η οποία χαρακτηρίζει την ανθρωπότητα και η οποία την εμποδίζει κατά προφανώς μοιραίο τρόπο να αξιοποιήσει την επιτευχθείσα τεχνολογική πρόοδο για συμφέροντες προς αυτήν σκοπούς και όχι για την καταστροφή της. Πράγματι, ενώ είμαστε τεχνολογικοί γίγαντες, παραμένουμε συνειδησιακοί νάνοι. 

Αυτή η κυριαχώσα αντίληψη, ότι βαδίζουμε προς τον γκρεμό συνοδεύεται ταυτοχρόνως και από σωρεία καταστροφικών προβλέψεων, περί "Γ΄ παγκοσμίου πολέμου", "αρμαγεδώνος" και άλλα μασάλια, τα οποία στηρίζονται σε "προφητικά" - ή κατά άλλους σε "προφυτικά"-  κείμενα, όπως το περιώνυμο "ημερολόγιο των Μάγιας", μεσσιανικού χαρακτήρος
κείμενα διαφόρων θρησκειών, τα περί "επερχόμενου Μάντι" του σιϊτικού Ισλάμ, ραββινικά μεσσιανικά κείμενα κλπ.
Δεν αποσκοπώ να ισχυριστώ και να καταδείξω, ότι όλα αυτά προέρχονται εκ τού ουκ άνευ και ότι αποτελούν κυήματα ή πονήματα, τα οποία προσβλέπουν εν τέλει στην δημιουργία μαζικών ψυχώσεων. Η αντίφαση, στην οποία ανεφέρθην προηγουμένως, καθιστά την κατισχύουσα μανία αυτοκαταστροφής της ανθρωπότητος - μανία την οποία διαπιστώνω και από την ολόθεν αναπτυσσόμενη πώρωση διανοιών και φρένων πέριξ εμού - ως απτό και ζοφερό κίνδυνο.
Πλην όμως, ως μη ανήκων σε θρησκείες και δόγματα, θεωρώ καθήκον μου σε μια φάση όπου αναπτύσσονται και κυριαρχούν εσχατολογικές εξάρσεις, να εντείνω τις δικές μου κεραίες, ώστε να αφουγκραστώ τις προκλήσεις τής Δημιουργίας στην εποχή μας.

Τα περισότερα δόγματα είναι συνυφασμένα με εκάστοτε σωτηριολογικές προοπτικές. Δεν αποσκοπώ επίσης να αμφισβητήσω την κεντρική περί σωτηριολογίας αντίληψη. Δεν δέχομαι, ότι η Δημιουργία αποτελεί σπορά τής τύχης και απορρίπτω αποφασιστικά τις δυαρχικές αντιλήψεις "γνωστικών", αποκρυφιστών, τεκτόνων και δεν συμαζώνεται, ότι ο Κόσμος επλάσθη παρ' ενός κατωτέρου θεού, ο οποίος είτε δεν εγνώριζε καλά την δουλειά του, ήτο διέπετο από καθαρματικές ιδιότητες.
Τυγχάνω ελκόμενος παρά τής Πλατωνικής φιλοσοφίας, ήτις διακρίνει στην περίπτωση τού Δημιουργού πάσα Σοφία και πάσα Καλοσύνη. Πέραν αυτού αρνούμαι να αποδεχθώ, ότι για να φθάσει η ανθρωπότης στην εσχατολογική της αποκατάσταση, είναι σώνει και καλά αναγκαίο και αναπόφευκτο να "κολυμπήσει το μοσχάρι στο αίμα".
Αυτό, το οποίον τελικώς με ενδιαφέρει, είναι με ποιο τρόπο μπορεί να μειωθεί το κόστος για την ανθρωπότητα, στην πορεία προς ένα κόσμο, όπου κυριαρχεί η φιαλανθρωπία και είναι αντάξιος των εν δυνάμει δυνατοτήτων τής ανθρωπότητος.
Προς αυτήν την κατεύθυνση αρέσκομαι να ερευνώ και να κοπιάζω.
Επίσης αρέσκομαι να μελετώ και να επιτρέπω να δονούμαι - στον βαθμό που μπορώ να το επιτύχω - από τον Ελληνικό Λόγο. Θεωρώ, ότι αυτός κατέχει την κλείδα εκφυγής από την κακοδαιμονία, η οποία μας ταλανίζει. Φρονώ επίσης, ότι η κατοχή τής εν λόγω κλείδας δεν συνιστά στατικό γεγονός, αλλά δυναμικό ζητούμενο. Δεν υφίστατι δηλαδή ως τετελεσμένο δεδομένο, αλλά ως διαρκώς αναπτυσσόμενη πρόκλησις, η τελείωσις τής οποίας συνιστά όχι την σωτηριολογία τής ιστορίας, διότι όπως στην συνέχεια προτίθεμαι να αναπτύξω, δεν θεωρώ την ιστορία να καταλήγει κατ' ανάγκην τετελειωμένη. Θεωρώ ότι η Τελείωσις αφορά συστατικόν προκλήσεως αυτού τούτου τού χρόνου, ο οπίος ξεπερνά τα όρια και δεδομένα ενός απλού ιστορικού κύκλου. Τού χρόνου, ο οποίος είναι συνυφασμένος με το υπάρχον είδος ανθρώπου, τουτέστιν τον υπάρχοντα ανθρωπολογικό τύπο.


2. ΑΝΑΦΟΡΙΚΩΣ ΜΕ ΤΙΣ ΤΕΛΕΟΛΟΓΙΚΕΣ ΑΝΤΙΛΗΨΕΙΣ ΠΟΥ ΚΥΡΙΑΡΧΟΥΝ

Οι τελεολογικές αντιλήψεις, οι οποίες κυριάρχησαν και κυριαρχούν ακόμη - στηριζόμενες σε αντίστοιχες οντολογικές θεωρήσεις, οι οποίες προήγον κοσμογονικού περιεχομένου οπτικές - είναι αυτές τού Χριστιανισμού και τού Μαρξισμού, οι οποίες, κατά την άποψή μου, διέπονται από πανομοιότυπη λειτουργικότητα. Δεν είναι τυχαίο, ότι στο έργο που έκανα μνεία προηγουμένως, ο Έριχ Φρομ αποδίδει στο μαρξιστικό δόγμα χαρακτήρα θρησκείας. Τόσο η "Γένεσις" τής Πέντατεύχου, όσο και ο "επιστημονικός σοσιαλισμός" εκκινούν από την εκ τού μηδενός δημιουργία τού κόσμου. Η μεν πρώτη εκκινεί από την δημιουργό παρέμβαση τού Θεού - Δημιουργού. Ο δε δεύτερος, ως η εκάστοτε υλιστική αποδοχή των επιστημονικών δεδομένων στο όνομα τής "προόδου", εκκινεί από απρόσωπες δυνάμεις τού λεγόμενου "κβαντικού κενού" στα πλαίσια τής λεγομένης "μεγάλης εκρήξεως".
Συμφώνως και προς τα δυο αυτά ερμηνευτικά συστήματα, ο κόσμος οδεύει προς συγκεκριμένο τέλος, το οποίον είναι ανεξάρτητο από την εν τελει ανθρώπινη θέληση. Συμφώνως προς το Θείον Σχέδιον της χριστανικής Δημιουργίας ο κόσμος τείνει προς την Δευτέρα Παρουσία, Θεία Δίκη, Ανάσταση Νεκρών και πλήρη επικράτηση του "Αρνίου" (συμφώνως προς τον όρο των αποκαλυπτικών χριστανικών κειμένων) επί των εωσφορικών δυνάμεων, όπου και αυτός τελειούται.
Ο Μαρξισμός προλέγει νομοτελειακή επικράτηση τού κομμουνισμού και κατάργηση των κοινωνικών τάξεων στην "αταξική" κοινωνία. Αυτή η εξέλιξη είναι για το μαρξιστικό δόγμα αναπόφευκτη και το μόνον που μπορεί να υπενεργήσει το ανθρώπινο υποκείμενο, είναι η επίσπευσή της. Για τον Μαρξισμό η ιστορία είναι ενδογενώς και εκ των πραγμάτων  "γκαστρωμένη" και  το "επαναστατικό υποκείμενο" αναλαμβάνει τον ρόλο της "μαμής τής ιστορίας".
Η ανθρωπίνως ενεργούμενη πρακτική στα πλαίσια τής χριστιανικής σωτηριολογίας αφορά αφ' ενός μεν την σωτηρία τής ψυχής ενός εκάστου, αφ' ετέρου την συνδρομή αυτού προς τούς συνανθρώπους του, για να σώσουν και αυτοί την ψυχή τους, ώστε να εισέλθουν όσο το δυνατόν περισσότεροι άνθρωποι στη Βασιλεία των Ουρανών. Η ανθρώπινη επενέργεια αφορά τελικώς τον αριθμό όσο περισσότερων κατά δυνατόν σεσωσμένων, έχει δηλαδή ποσοτικό χαρακτήρα, εντός άνωθεν ενεργούμενου σχεδίου σωτηρίας.
Για τον Μαρξισμό η δυναμική τού υποκειμένου αφορά επιτάχυνση αναπόφευκτων ζυμώσεων και εξελίξεων.
Και για τα δυο δόγματα η ανθρώπινη παρέμβαση δεν έχει καθοριστικό χαρακτήρα. Στο μεν πρώτο καθορίζει η άνωθεν ενεργούσα Θεία Χάρις, στο δε δεύτερο η ιδιοδυναμική τής κοινωνίας, ως προαγόμενη από την ιδιοδυναμική τής φύσεως.

Κατά την διάρκεια τού περασμένου αιώνος, ο οποίος ετραντάχθη για τα καλά από δυο παγκοσμίους πολέμους, εμφανίσθηκε μετά τον πρώτο εξ αυτών και ενισχύθει με ένταση μετά τον δεύτερο ΠΠ. κυρίως σε κύκλους διανοουμένων μια κοσμοθεωρία, η οποία χωρίς να αμφισβητήσει κατά μέτωπον αυτά καθ' εαυτά τα επικρατούντα δόγματα, αμφισβήτησε μέσω τής προβολής ίδιου προβληματισμού, εμμέσως πλην δραστικώς, την δογματική συνοχή τους. Αυτή η κοσμοθεώρησις ήταν ο Υπαρξισμός.
Οι εκατόμβες των νεκρών των δυο μεγάλων πολέμων κλόνισαν την ετοιμότητα των σκεπτικιστών, να δεχθούν εκ προοιμίου την εν τέλη αισιόδοξο προοπτική, την οποίαν ευαγγελίζοντο τα δυο κυρίαρχα δόγματα. Αυτοί - έμπροσθεν στην καταγραφείσα αποτυχία τού ανθρωπίνου ιστορικού υποκειμένου τής τότε ιστορικής φάσεως - επιχείρησαν να μεταθέσουν το βάρος τής ευθύνης των εξελίξεων στην ανθρώπινη υπαιτιότητα και ανευθυνότητα, υποβαθμίζοντας, ή και αμφισβητώντας τόσο το αντίστοιχο βάρος τής Θείας Επενέργειας, όσο  και το βάρος τής ενδογένειας των υποτιθέμενων αντικειμενικών φυσικών και κοινωνικών εξελικτικών νόμων στην ανθρώπινη εξέλιξη.

Οι Διανοητές φιλόσοφοι που προήγαν τον Υπαρξισμό, εστιάσθησαν στην ανθρώπινη ευθύνη ενώπιον των εξελίξεων. Άσκησαν σκληρή κριτική στην κοινωνική ομοιομορφία και την ποιότητα τού ανθρώπου - συνοδοιπόρου, ως άβουλου και εξουθενουμένου υποκειμένου, εμμένοντας στην αναγκαιότητα τής αναπτύξεως ενός καλώς νοουμένου ατομισμού. Ήδη στις θεωρήσεις του Μάρτιν Χάιντεγκερ προβάλεται το πρόταγμα τού ηρωισμού, ως συστατικού ζητουμένου τού υποκειμένου. Το καθοριστικό στοιχείο δεν αφορά το αποτέλεσμα καθ' εαυτό τής ανθρωπινου πρακτικής, αλλά την "Μεγάλη Επιλογή" . Και ο επίσης Κίρκεγκωρ θεωρεί καθοριστικό το "πώς" και όχι το "τι". Για τον πρώιμο υπαρξιστή Κίρκεργκωρ, ο οποίος ήτο αφοσιωμένος χριστιανός, καθοριστικό στοιχείο τής γραφής αποτέλεσε η αναγκαιότητα θερμότητος τής πίστεως και όχι η δογματική απολογητική. Η αλήθεια συνιστά πλέον ζήτημα όχι κυρίως αποκαλύψεως, αλλά ζήτημα αποφασιστικότητος. Ο άνθρωπος καλείται με το λεγόμενο "τυφλό άλμα τής πίστεως" να εκτοξευθεί στην αληθή θρησκευτική σφαίρα τής υπάρξεως. Δεν είναι πλέον η δογματική βεβαιότητα, αυτή η οποία επιτελεί τον αποφασιστικό ρόλο, άλλά η ετοιμότης τού ήθους. Αυτό που υπογράμμισε αργότερα ο Ζαν Πωλ Σαρτρ στα έργα του ως ηθική ευθύνη.
Η γνώση και η επίγνωση στα πλαίσια τής Υπαρξιστικής αναζητήσεως διαθέτουν αξία μόνον ως στράτευση.
Η εμμονή στον ανθρώπινο παράγοντα οδηγούν βαθμηδόν μοιραία τον Υπαρξισμό σε μια αθεϊστική θεώρηση τής ζωής, η υπαρξιακή αγωνία τής οποίας προσλαμβάνει οντολογικές και κατ' επέκταση μεταφυσικές διαστάσεις. Η θεώρηση τού ανθρώπου από τον Υπαρξισμό συνιστά δράμα, το οποίον εκτυλίσσεται μπροστά στην παντοδυναμία τού κακού. Στην "Πανούκλα" ο Αλμπέρ Καμύ ωρύεται, ότι "το κακό δεν επανορθώνεται". Η παντοδυναμία τού κακού όμως προσκρούει επάνω σε ένα όριο: Στην υπεύθυνη ετοιμότητα τού ανθρώπου να διατρανώσει την ηθική ελευθερία του. Αυτή συνιστά και τον θρίαμβο τού αδυνάτου ενώπιον τού ισχυρού, έστω κι αν το κακό καθίσταται εν τέλει μη ανατρέψιμο. Ή όπως λέι ο Καβάφης: "Οι βάρβαροι στο τέλος θα διαβούν..."

Σε αντίθεση με την Χριστιανική και Μαρξιστική τελεολογία, οι οποίες ενσωματώνουν το στοιχείο τού χρόνου, προσδίδοντας σε αυτόν σωτηριολογική προοπτική, για τον Υπαρξισμό δεν υφίσταται χρονική δυναμική. Τα προτάγματά του είναι διαχρονικά και αφ' εαυτών εκτός χρόνου τετελειωμένα.


Για την άλλη μεγάλη από πλευράς επιρροής σωτηριολογική θεώρηση, αυτήν τού Βουδισμού, θεωρώ, ότι εφόσον αυτός εστιάζει - και κατ' αυτόν τρόπο περιορίζει - την μεταφυσική και την πρακτική του στο μεμωνομένο άτομο, δεν υπέχει κοινωνικού χαρακτήρος, άρα δεν αποσκοπεί να εντάσσεται αυτός στα χρονικά ιστορικά δεδομένα και το συλλογικό πεπρωμένο τής ανθρωπότητος.
Ο χρόνος αποκτά σημασία για την Ντάρμα, την Βουδιστική δηλαδή διδασκαλία,στα πλαίσια των διαδοχικών μετενσαρκώσεων. Η διαδικασία τής μετενσαρκώσεως έχει εν τέλει ατομικό χαρακτήρα, σχετικοποιώντας τα συγκεκριμένα χρονικά δεδομένα στα πλαίσια τού ατομικού κάρμα. Ένα θετικό κάρμα μπορεί να δράσει στα πλαίσια τής ιστορίας με την ενσάρκωση φωτισμένων διδασκάλων, ώστε να βοηθηθεί το σύνολο των ενσαρκωμένων ψυχών σε μια συγκεκριμένη ιστορική φάση. Όμως - από όσο έχω εντρίψει στα και κατανοήσει τα τού Βουδισμού, τον οποίον εκτιμώ ως θρησκεία χωρίς να πρόσκειμαι εις αυτόν - δεν μπορώ να διακρίνω κάποιο συγκεκριμένο ιστορικό πρόταγμα.. Η χρονική ροή συνιστά πλαίσια εντός των οποίων λειτουργεί ο νόμος τού κάρμα, ενώ παρέχεται στις ενσαρκωμένες ψυχές μέσω των εμπειριών εντός τού υλικού κόσμου, η δυνατότητα τού ξεπεράσματος αυτού τού κόσμου. Η εκφυγή δεν αφορά μια μετουσίωση αυτής τούτης τής παρούσης οντικής διαστάσεως, αλλά επενεργείται δια τής μετουσιώσεως μιας εκάστης υπάρξεως.
Και ο Βουδισμός αναφέρεται στην εποχή μας, ως εποχή όπου υπερτερεί το κακό, την λεγόμενη "εποχή τής θεάς Κάλι". Όμως δεν γνωρίζω να υφίσταται πρόταγμα για συλλογικό συντονισμό των ανθρώπινων επί μέρους υπάρξεων με στόχο την ανατροπή της.


Στον Μωαμεθανισμό δεν διακρίνω κάποια ανάγκη ειδικής αναφοράς, στο βαθμό που αυτός συνίσταται από συρραφή στοιχείων άλλων θρησκειών και δεν διακρίνεται από μια ουσιαστικά ιδιότυπη σωτηριολογία και εσχατολογία.

Ενώ λοιπόν τα δόγματα τα οποία επικρατούν, αποδίδουν απλώς διεκπεραιωτικό ρόλο στον άνθρωπο στα πλαίσια τής τελεολογίας, ο Υπαρξισμός, ο οποίος εναποθέτει τον καθοριστικό ρόλο στον άνθρωπο,στερείται τελεολογίας.
Κατόπιν αυτών γεννάται το ερώτημα κατά πόσον λειτουργεί τελεολογία, η οποία αποδίδει τον καταλυτικό ρόλο στον άνθρωπο, μέσω τού οποίου καλείται να τελεστεί η τελείωσις όχι μόνον τής ιστορίας, αλλά αυτού τούτου τού χρόνου.

Στην συνέχεια θα προχωρήσω στην σωτηριολογία και εσχατολογία, οι οποίες πιστεύω ότι ενεργούνται από τον ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΛΟΓΟ, όπως προανέφερα, όχι ως δεδομένα, αλλά ως πρόκληση.
Πριν το πράξω αυτό, θα παραθέσω τις περί χρόνου αντιλήψεις μου. Σε προηγούμενες αναρτήσεις έκανα κάποιες αναφορές στο ζήτημα τού χρόνου. Αυτά που ακολουθούν, αποτελούν μια πραγματεία, η οποία στηρίζεται μεν στα θέματα περί χρόνου, που έχω μεν ήδη κατεθέσει, αλλά προχωρεί σε μια νέα σύνθεση και με νέες διαπιστώσεις.


3. ΕΛΛΗΝΩΝ ΔΥΚΤΥΑ: Η ΣΤΑΓΟΝΑ ΠΟΥ ΚΑΛΕΙΤΑΙ ΝΑ ΟΔΗΓΗΣΕΙ ΣΤΟ ΞΕΧΕΙΛΙΣΜΑ ΤΗΣ ΧΡΟΝΟΛΙΜΝΗΣ

Όπως ήδη έγραψα, δεν έχω αμφιβολία, ότι βρισκόμαστε μπροστά σε μια ιδιαίτερα κρίσιμη φάση για το πεπρωμένο όλης ανθρωπότητος.
Θεωρώ ότι δύο είναι τα κυριαρχικά ερωτήματα, τα οποία οφείλουμε να θέσουμε στην τρέχουσα φάση:
1. Σε τι συνίσταται συγκεκριμένα η κρισιμότητα τής τρέχουσας φάσεως;
2. Ποιος μπορεί να είναι ο δικός μας ρόλος (εδώ εννοώ τον εαυτό μου, αυτό που ο ΕργΔημΕργ έχει εντοπίσει ως "δύκτιο", άλλα διαδικτυακά πατριωτικά δίκτυα, τούς φίλους επικέπτες και τίς φίλες επισκέπτριες αυτής τής σελίδας και κατ' επέκταση κάθε καλοθελητή) κατά την κρίσιμη φάση;

Ας δούμε εν πρώτοις ένα χωρίο τού Ηρακλείτου, το οποίον συνιστά κατά την άποψή μου την πρώτη περί κυβερνητικής ρήση και αποτελεί έκφραση τού συμπατικού νόμου τής αμοιβαιότητος στην σφαίρα τής κυβερνητικής:


"ΕΝ ΤΟ ΣΟΦΟΝ ΕΠΙΣΤΑΣΘΑΙ ΓΝΩΜΗΝ ΟΚΗ ΚΥΒΕΡΝΑΤΑΙ ΠΑΝΤΑ ΔΙΑ ΠΑΝΤΩΝ"

Διατείνεται με την ως άνω ρήση ο Σοφός Διδάσκαλος, ότι μια είναι η σοφία, τουτέστιν η επίγνωσις, ότι όλα κυβερνώνται μέσω όλων.
Υπό αυτήν την έννοια, εφόσον όλα κυβερνώνται μέσω όλων, ΟΛΑ ΤΥΓΧΑΝΟΥΝ ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΩΣ ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΑ ΚΑΙ ΚΥΒΕΡΝΟΜΕΝΑ. ΔΕΝ ΥΦΙΣΤΑΤΑΙ ΔΗΛΑΔΗ ΣΧΑΣΙΣ ΤΟΥ ΡΟΛΟΥ ΣΕ ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΩΣ ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΕΣ ΚΑΙ ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΩΣ ΚΥΒΕΡΝΟΜΕΝΟΥΣ ΒΑΣΕΙ ΤΟΥ ΣΥΜΠΑΝΤΙΚΟΥ ΝΟΜΟΥ.

Αυτοί δηλαδή, που προσπαθούν να μας πείσουν και να πείσουν τον εαυτό τους, ότι είναι αποκλειστικά κυβερνώντες και εμείς αποκλειστικά κυβερνόμενοι αποτελούν εξουσία. Τίθενται δηλαδή εκτός ουσίας, διότι επιχειρούν να νοθεύσουν τον συμπαντικο νόμο. 

Συμφώνως προς τον συμπαντικό νόμο δεν υφίστανται αποκλειστικώς κυβερνώντες και αποκλειστικώς κυβερνόμενοι. Η ιδιότης τού αποκλειστικώς κυβερνομένου αποτελεί διαστροφή και μετάλλαξη και μπορεί να υφίσταται μόνον εφ' όσον κάποιος έχει εκχωρήσει τα κυβερνητικά του δικαιώματα σε άλλους, οι οποίοι εφόσον τα αποδέχονται, καθίστανται και αυτοί εξίσου αλλοτριωμένοι, ως εξ-ουσιασταί. Η παραίτησις εκ των κυβερνητικών δικαιωμάτων και η εκχώρησίς τους σε τρίτους συνιστά διαστροφή, η οποία υποβιβάζει το υποκείμενο σε ενεργούμενο δίποδο.
Από κει προκύπτει και η ρήσις της "δημοκρατίας" του καναπέ: "Κάθε λαός έχει την κυβέρνηση που τού αξίζει".

Η απόσπασις ξένων κυβερνητικών δικαιωμάτων επενεργείται δια της εκχωρήσεως των ιδίων.
Με ποιον τρόπον συντελείται η απόσπασις / εκχώρησις;
Με τον ίδιο τρόπο, που συντελείται και η απόσπασις των εκχωρηθέντων ως επαναπόκτησις.
Αυτό συνίσταται στην ενεργό εφαρμογή των Ανωτάτων Μαθηματικών, ή άλλως Ιερατικών Μαθηματικών.  Επ' αυτού παραπέμπω στην ανάρτησή μου περί τού αριθμού 322, που βρίσκεται στο κάτω μέρος τού εμβλήματος τής στοάς "Κρανίο και Οστά" (Scull and Bones) ως ενδεικτικό παράδειγμα χρήσεως αυτής τής γνώσεως (Ο αριθμός 322 αποτελεί την δωδεκάτη δύναμη τού Χρυσού Αριθμού φ, η οποία ανταποκρίνεται εις το δωδέκατο βήμα τής Πυθαγορείου θεωρίας αναπτύξεως των συμπάντων).

Κατά συνέπεια οι εξουσιασταί αντίπαλοι τού Ελληνισμού επιχειρούν να κατισχύσουν ημών ενεργούντες σε ένα πεδίο, το οποίον δεν ανήκει εις αυτούς, αλλά ανήκει σε εμάς. Αυτό είναι το πεδίο τής μαθηματικής γλώσσης, τουτέστιν των Ελληνικών (Ιδέ και την ανάρτηση "Έλληνες Εναντίον ελληνοφώνων"). Το γεγονός και μόνο, ότι αυτοί είναι υποχρεωμένοι να επιχειρούν σε ξένο πεδίο, καταδεικνύει το συγκριτικό μας πλεονέκτημα, το οποίον, εάν κατανοήσουμε εις βάθος, αποτελεί ισχυρό όπλο στα χέρια μας. 

Ας δούμε όμως με ποιο τρόπο μπορεί να δρα η ισχύς:

Τον Σεπτέμβριο τού 2003 έκανε ο Iya Prigogine μια έξοχη διάλεξη στο ΕΜΠ. με θέμα "Είναι το ΜΕΛΛΟΝ ΔΕΔΟΜΕΝΟ;". Το κείμενο αυτής τής διαλέξεως εξέδωσε το ΕΜΠ σε βιβλίο, στο οποίο συμπεριλλαμβάνονται οι συνεντεύξεις που παρείχε τότε ο ΙΡ. στην Ελλάδα.
Ο εν λόγω Καθηγητής είναι Διευθυντής των "Διεθνών Ινστιτούτων Solvay Φυσικής και Χημείας" καθώς και τού "Κέντρου Ilya Prigigine για την μελέτη τής Στατιστικής Φυσικής και των Πολύπλοκων Συστημάτων τού Πανεπιστημίου του Texas" στις ΗΠΑ. Ο Ι.Ρ. είναι ο μοναδικός Βέλγος που τού έχει απονεμηθεί το βραβείο Nobel στις Φυσικές Επιστήμες (1977).
Δεν αποτελεί υπερβολή, ότι η Φυσική και Χημεία τού 20ού αιώνος μορφοποιήθηκαν στις Βρυξέλλες, στα πλαίσια των συνεδρίων τού Ινστιτούτου Solvay. O A.Einstein, η M. Curie, ο E. Rutherford, ο L. de Broglie καθώς και άλλες "θρυλικές" προσωπικότητες τής μοντέρνας επιστήμης συμμετείχαν σε αυτά τα συνέδρια.
Αξίζει να αναφερθεί,

Κάποιες από τις βασικές θέσεις που υποστήριξε ο ΙΡ. στην εν λόγω διάλεξη έχουν ως ακολούθως (με έγχρωμη γραφή το κείμενο τού βιβλίου και με μαύρη τα σχόλιά μου επ' αυτών):

" ... Η έρευνα που έλαβε χώρα στα Ινστιτούτα Solvay έδειξε ότι μακράν τής ισορροπίας η ύλη αποκτά νέες ιδιότητες, οι οποίες αποτελούν την βάση για μια νέα συνοχή τής ύλης. Η συνοχή αυτή καθιστά δυνατή τη δημιουργία νέων πολύπλοκων δομών και ειδικότερα βιολογικών δομών. Τα αποτέλέσματα οδήγησαν στην ιδέα τής αυτοοργάνωσης, η οποία εφαρμόστηκε σε ένα ευρύ φάσμα  πεδίων συμπεριλαμβανομένων και των οικονομικών και κοινωνικών δομών...".

Παρακάμπτοντας το μαθηματικό μέρος τής εισηγήσεως, στο οποίον σκοπεύω να υπεισέλθω προσεχώς σε άλλη προσεχή ανάρτηση περί χώρων Hilbert, μετά από ιδιωτικές συζητήσεις που έχουν οργανωθεί να διεξαχθούν τις ερχόμενες ημέρες με τον Συγγραφέα κ. Ε.Β. και τον ομότιμο καθηγητή τού ΕΜΠ. κ. Α.Κ., υπεισέρχομαι συνοπτικώς στα συμπεράσματα τής διαλέξεως:

"... Η βαθμιάια εμφάνιση δομών μακράν τής ισορροπίας πάντοτε ακολουθεί σημεία διακλάδωσης. Στα σημεία διακλάδωσης η επιλογή τής διαδρομής εξαρτάται από τις διακυμάνσεις. Κατά κάποιον τρόπο στην κοινωνία μας βρίσκει κανείς πολλά σημεία διακλάδωσης, πολλά γεγονότα. Γεγονός είναι κάτι που ενδέχεται ή δεν ενδέχεται να  συμβεί. Όπως για παράδειγμα, η Ρωσσική Επανάσταση ήταν πολύ πιθανό να συμβεί, ως μετάβαση από το καθεστώς τού Τσάρου σ' ένα νέο καθεστώς. Αλλά το ποια διαδρομή θα πραγματοποιηθεί εξαρτάται από τις συγκεκριμένες διακυμάνσεις. Θα εξαρτηθεί δηλαδή από τις αδυναμίες τού Τσάρου, την έλλειψη δημοτικότητας τής γυναίκας του, την αποφασιστικότητα τού Λένιν, την αδυναμία τού Κerenski. Αυτές οι "μικροδομές" καθόρισαν την έκβση τής κρίσης..."
"...Ποιον κλάδο θα ακολουθήσει το σύστημα; Σε αυτήν την περίπτωση ενέχεται η πιθανότητα. Η ελάχιστη διακύμανση μπορεί να καθορίσει το μέλλον δισεκατομμυρίων σωματιδίων, που αυτοοργανώνονται σε μακρομοριακή τάξη. Πάντα θεωρούσα την ιδέα τής διακλάδωσης ως μια μεταφορά χρήσιμη στις κοινωνικές επιστήμες. Δεν εννοώ βεβαίως ότι οι επιστήμες τού ανθρώπου ανάγονται στην φυσική.. Η ανθρώπινη ιστορία μπορεί να θεωρηθεί ως διαδοχή  διαδακλαδώσεων, όπως για παράδειγμα η μετάβαση από την Παλαιολιθική στην Νεολιθική εποχή, που έλαβε χώρα σχεδόν ταυτόχρονα σε όλον τον κόσμο".

Σάς παρακαλώ προσέξτε ιδιαιτέρως το παράδειγμα τής συγκεκριμένης μεταβάσεως από την Παλαιολιθική στην Νεολιθική εποχή, που καταθέτει ο Prigogine, διότι σε εαυτό θα υπεισέλθω εκτενεστέρως στο επόμενο κεφάλαιο.


"...Έχω πεισθεί ότι πλησιάζουμε στην παρούσα φάση μια διακλάδωση παρόμοιου μεγέθους, η οποία συνδέεται με την έκρηξη τής τεχνολογίας τής πληροφορίας. Ήδη βιώνουμε την δικτυωμένη κοινωνία. Οι άνθρωποι συνδέονται μεταξύ τους περισσότερο παρά ποτέ. Αυτό το μέλλον ενέχει μεγάλες υποσχέσεις αλλά και κινδύνους. Ποιο μπορεί να είναι το αποτέλεσμα αυτής τής διακλάδωσης; Για να θέσω το ερώτημα στη μακρά προοπτική τής βιολογικής εξέλιξης: Θα δράσει μια κοινωνία ως αποικία μυρμηγκιών ή θα ναδυθεί ένας πολιτισμός ελεύθερων ανθρώπων; Όσο μεγαλώνει ο πληθυσμός των ανθρώπων τόσο αυξάνονται οι δυνατότητες για μη γραμμικές διακυμάνσεις, δηλαδή προσωπικές επιλογές, διότι εμφανίζονται ολοένα και περισσότεροι παίκτες. Από την άλλη πλευρά καθώς ο πληθυσμός δικτυώνεται όλο και περισσότερο μπορεί να εμαφανισθεί το αντίθετο αποτέλεσμα: οι προσταγές της συλλογικής υπεροργάνωσης καταπνίγουν την προσωπική ικανότητα για επιλογή. Υπάρχουν πολλές διαφορετικές κοινωνίες μυρμηγκιών (ιδέ Bonabeau E Theraulaz G. "Swarn Smarts" in  Scientific American, 54-61, March 2000), κάποιες είναι μικρές με εκατοντάδες μέλη, άλλες είναι μεγάλες με μερικά εκατομμύρια μέλη. Η κοινωνική ζωήσε αυτές τις δύο κοινότητες είναι πολύ διαφορετική. Στις μικρές κοινωνίες τα μυρμήγκια συμπεριφέρονται ανεξάρτητα, αναζητούν μόνα την τροφή τους. Στις μεγάλες κοινωνίες βλέπουμε συλλογικές δραστηριότητες. Ορόλος τής προσωπικής δράσης είναι σημαντικά μειωμένος. Οι ανθρώπινες κοινωνίες μπορούν να έχουν την ίδια εξέλιξη όταν δικτυωθούν.

Πρίν από χρόνια μελέτησα την κυκλοφοριακή ροή των αυτοκινήτων (Ιδέ και Prigogine I. and Herman R. Kinetik Theory of Vehicular Traffic, Elsevier, New York 1971). Βρήκα ότι, όταν υπάρχει μικρή κίνηση, κάθε οδηγός συμπεριφέρεται όπως επιθυμεί. Αυτό το  ονόμασα "Ατομικό καθεστώς". Αλλά όταν η κυκλοφορία γίνεται ολοένα και πιο πυκνή επικρατούν τα χαρακτηριστικά ενός "Συλλογικού Καθεστώτος". όπου ο καθένας ωθεί τούς άλλους και ωθείται από τούς άλλους...".

".. Το μέλλον δεν είναι δεδομένο. Ιδιαίτερα αυτή την εποχή της παγκοσμιοποίησης και τής δυκτυακής επανάστασης, η συμπεριφορά σε ατομικό επίπεδο θα είναι ο παράγοντας κλειδί για την διαμόρφωση ολόκληρου τού ανθρώπινου είδους. Όπως λίγα σωματίδια μπορούν να αλλάξουν τη μακροσκοπική  οργάνωση στη φύση, έτσι και ο ρόλος τού ατόμου στην κοινωνία είναι σήμερα σημαντικότερος παρά ποτέ.

Διαρκώς λαμβάνουν χώρα γεγονότα στα σημεία διακλώδωσης που εξαρτώνται από τις διακυμάνσεις.


 Οι ωσάνω διαπιστώσεις του Ilya Prigogine είναι ιδιαιτέρως ενδιαφέρουσες. Αξίζει να υπογραμμισθεί, ότι η συγκεριμένη μεταφορά των εννοιών ΤΟΥ ΣΗΜΕΙΟΥ ΔΙΑΚΛΑΔΩΣΕΩΣ και τής ΔΙΑΚΥΜΑΝΣΕΩΣ ένεκα ελαχίστης ποσότητος, η οποία μπορεί να επενεργεί την μεταβολή, μεταφέρεται στα κοινωνικά δρώμενα σε συνδυασμό με την έννοια τής ΔΙΚΤΥΩΣΕΩΣ και μάλιστα στην συγκεκριμένη ιστορική φάση, όπου ΤΟ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟ ΕΠΙΤΕΛΕΙ ΡΟΛΟ.

 Ας μην παραδούμε, ότι η έννοια τής μεταβολής, ως αντιπαραβαλλομένη στην έννοια τής ισορροπίας εκφράζεται τον θεμελιώδη νόμο περί ανισοτήτων των μαθηματικών, ο οποίος διατυπώνει ΟΤΙ Η ΕΞΙΣΩΣΙΣ ΑΝΙΣΩΝ ΜΕΓΕΘΩΝ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΑΝΙΣΟΤΗΤΑ. Η  ανισότητα δεν κρίνεται ως τοιαύτη από το εάν η ποσοτική διαφορά των μεγεθών είναι μικρή ή μεγάλη.

 Εάν μεταφέρουμε αυτήν την προβληματική στην περίπτωση τής στατικής ισορροπίας, όπου δρούν στατικές δυνέμεις αμοιβαίως εξισορροπούμενες, μια μικρή μονομερής μεταβολή των δυνάμεων που ισορροπούν οδηγεί αυτομάτως σε ανισορροπία. Ένα σώμα, το οποίον ευρίσκεται σε καθεστώς ανισορροπίας, επιζητεί μια θέση νέας ισορροπίας, όπου οι δυνάμεις, οι οποίες επιδρούν επ' αυτό εξισορροπούνται αμοιβαίως εκ νέου. Εάν πχ. ένα σώμα, το οποίον εδράζεται σε δέκα σημεία στηρίξεως, απωλέσει ένα εξ αυτών των σημείων στήριξης, ανοίγονται εν δυνάμει γενικώς περισσότερες δυνατότες ως προς την εναπόκτηση νέας θέσεως ισορροπίας, οι οποίες εξαρτώνται από την γεωμετρική διάταξη των μερών του, την γεωμετρική μορφή των φορέων του, τούς συντελεστές ελαστικότητος αυτών και τις αντοχές θραύσεως που αυτοί διαθέτουν. Μια σχετικά ανώδινη εξέλιξη για την έδραση τού συστήματος, σε περίπτωση απωλείας ενός των σημείων στηρίξεως, είναι το σύστημα, μέσω σχετικά περιορισμένων ελαστικών (ή και πλαστικών) παραμορφώσεων, μετατοπίσεων και θλάσεων των μερών του, να βρεί μια νέα κατάσταση ισορροπίας, όπου τα εννέα υπόλοιπα σημεία στήριξης αναλαμβάνουν την διεκπεραίωση των δυνάμεων, που εξυπηρετούσε το απωλεσθέν σημείο στηρίξεως. Σε αυτή την περίπτωση, μπορεί να γίνεται λόγος για τριγμούς και ρωγμές, αλλά το σύστημα παραμένει όρθιο.

Η μοιραία περίπτωση για το σύστημα στην περίπτωση απώλειας ενός σημείου στηρίξεως είναι η ολοκληρωτική του κατάρρευση. Για να συμβεί αυτό απαιτείται (κατά κανόνα) σημαντική μετατόπιση τού κέντρου βάρους τού συστήματος. Κατά συνέπεια, όσον αφορά το μοιραίο κτύπημα με την βαριοπούλα ή την τσεκουριά, αυτό δεν εξαρτάται μόνο από την δύναμη που εξασκείται, αλλά από το πού και το πώς αυτά θα εφαρμοστούν. Μικρές δυνάμεις κατά συνέπεια είναι εις θέσιν να αμφισβητήσουν ολοκληρωτικά ένα σύστημα, όταν υφίσταται ουσιαστική διάγνωση τής συνοχής του.

Σε περίπτωση που οι θραυστικές δυνάμεις συνίστανται εκ τής συνισταμένης δράσεως αρκετών μικρότερων δυνάμεων, η προοπτική επενέργειας θραύσεως εξαρτάται από τις κάτωθι προϋποθέσεις:
1. Τον εύστοχο συντονισμό των συνιστωσών δυνάμεων
2. Την επαρκή εποτεία τής συνοχής τού συστήματος

Αυτό το μηχανικό ανάλογο μπορεί να καταδείξει μια από τις σημαντικές δυνατότητες, τις οποίες παρέχει το διαδίκτυο στην προοπτική τής δικτυώσεως με στόχο την επίτευξη ανατροπών.
Αυτή, ενώ είναι λίαν σημαντική, δεν είναι και μόνη.

Συμφώνως με την εισαγωγή των όρων από τον Ilya Prigogine "Ατομικό" και "Συλλογικό Καθεστώς", ως μοχλοί  που διέπουν την ανεξάρτητο ή εξηρτημένη συμπεριφορά, δύναται να καταστεί κατανοητό, για ποιόν λόγο αμπάρωσε το σύστημα τούς ανθρώπους σε μεγαλουπόλεις. Ενώ πράγματι, η συγκέντρωση των ανθρώπων σε πόλεις αναμφιβόλως συμβάλλει στο ξεπέρασμα τής οπισθοδρομικότητος, την οποία επιφέρει ο κατακερματισμός τού κοινωνικού υποκειμένου με τον διαμοιρασμό του στην ύπαιθρο κατά την φάση τής φεουδαρχίας, η πόλις επιφέρει πανομοιότυπο χαρακτήρα στις συμπεριφορές, η οποία μπορεί να ελεγχθεί σε διευθυντική βάση σχετικά εύκολα.

Το δεδομένο τού ποσοτικού μεγέθους ενός κοινωνικού σχηματισμού αναφορικά με την εκ των πραγμάτων παρεχόμενη δυνατότητα αναπτύξεως ενεργούς δράσεως από τα μέλη του, έχει τύχει ενδιαμέσως πολλαπλών αναλύσεων. Η αναφορά του Κορνήκιου Καστοριάδη στην πόλη και την πολιτική τής Κλασσικής Αρχαιότητος, όπου η δυνατότητα τής λειτουργείας τής Εκκλησίας τού Δήμου εξαρτάται και από το τρόπο που οργανώνονται οι κοινωνικοί σχηματισμοί, δεν είναι η μόνη. Στην εποχή μας ζούμε μια πολύμορφη αναβίωση τής ιδέας τού κοινοτισμού, ως δυνατότητας και πλαισίου, εντός τού οποίου μπορούν να αναπτυχθούν οι δημιουργικές πρωτοβουλίες και δυνάμεις των πολιτών. 

Εδώ αξίζει να εντοπιστεί, ότι η δυνατότητα δημιουργίας διαδικτυακών κοινοτήτων, παρέχει μια ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα δυνατότητα να ξεπεραστεί η ανωνυμία και ο άνωθεν υποβαλόμενος κολεκτιβισμός συμπεριφοράς των μεγαλουπόλεων, με ταυτόχρονη γεφύρωση των γεωγραφικών αποστάσεων σε πραγματικό χρόνο.

Οι συνάψεις όμως στα πλαίσια ενός δικτύου, στο οποίο αναφέρεται ο ΕργΔημΕργ, αλλά και αρκετοί άλλοι φίλοι, έστω κι αν συχνά εφορμούν μέσω διαδικτύου, δεν εδράζονται εν τέλει στην εικονική πραγματικότητα, αλλά επενεργούν μέσω ψυχονοητικών διαδικασιών, οι οποίες συντελούνται σε ενεργειακά πεδία πέραν των οπτικών ινών.
Θεωρώ ότι θα ήταν ενδιαφέρον, να εξεταστεί αυτή η διαδικασία μέσω τής θεωρίας "Μορφογενετικών Πεδίων", την οποία διαμόρφωσε αρχικώς ο Rupert Sheldrake και στην οποία ενέχεται η έννοια τής "κρίσιμης μάζας". Αυτό το κείμενο όμως δεν στοχεύει στην διερεύνηση τής φύσεως αυτών των δικτύων, αλλά στην δυνατότητα, η οποία υφίσταται με βάση τα σημερινά δεδομένα, αναφορικά με πολύ μικρές από ποσοτικής πλευράς δυνάμεις, οι οποίες ευρίσκονται εκτός τής λογικής τού συστήματος, να  αναπτύξουν καταλυτική επίδραση στις εξελίξεις.

Ο ρόλος των "διακυμάνσεων" στα "σημεία διακλαδώσεων" που εντοπίζει ο Ilya Prigogine φρονώ ότι προσφέρουν μια πρώτης τάξεως προβληματική.
Βεβαίως αυτή η θεώρηση τού ΙΡ έχει γενικό χαρακτήρα και δεν μπορεί να τύχει ουσιαστικής αξιοποιήσεως, εάν προηγουμένως δεν διερευνηθεί ενδελεχώς ποιος είναι ο χαρακτήρας τής προκείμενης "διακλαδώσεως" και ποια η δυνατή "διακύμανση", η οποία αφορά τον ρόλο τού Ελληνισμού.


Δεν θεωρώ διόλου τυχαίο, ότι ο Ilya Prigogine επέλεξε ακριβώς ένα μορφωτικό θεσμό στην Αθήνα, για να κάνει αυτήν την διάλεξη.
Διόλου τυχαία δεν θεωρώ επίσης την φράση, με την οποίαν ο IP. έκλεισε την διάλεξή του. Μια φράση, η οποία, έστω κι αν ελέχθη από ένα επιστήμονα, μοιάζει να επιχειρεί σκοπίμως να διατυπώσει μια προφητεία:
 "...Είμαστε στην απαρχή τής ιστορίας. Ελπίζω ότι περισσότερα απρόβλεπτα πράγματα θα συμβούν στην υπόλοιπη ζωή μου, καθώς και στις επόμενες γενιές".

Εκεί όπου οι επανειλημμένοι φόβοι αλλά και οι διακηρύξεις των "ισχυρών" αναφέρονται στο επερχόμενο "τέλος τής ιστορίας", επερχόμενες συντέλειες, καταστροφές παγκοσμίου ή και κοσμικού μεγέθους, ο Prigogine ανατρέπει όλες αυτές τις προβλέψεις, κάνοντας μια ριζοσπαστική μνεία σχετικά με την φύση τής ιστορίας.
Σε αυτήν την "προφητική" ανατροπή τού Prigogine θα επιχειρήσω στην συνέχεια να υπεισέλθω, προσπαθώντας να ιχνηλατήσω κάποια σημεία τής Ελληνικής Πορείας.


3. ΣΕ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΡΟΛΟΥ ΣΤΗΝ ΜΕΤΑΗΡΩΙΚΗ ΕΠΟΧΗ

Όταν ο μέγας Ανθρωπολόγος Άρης Πουλιανός εδώ και αρκετές δεκαετίες ανέσκαψε το "Σπήλαιο των Πετραλώνων", άνοιξε τούς ασκούς τού αιόλου. Οι κρατικές υπηρεσίες και θεσμοί έπεσαν στην κυριολεξία πάνω του να τον συντρίψουν. Τραμπουκισμοί, προπηλακισμοί, απαγορεύσεις, κατασχέσεις, καθώς και πάσα άλλη ανασχετική και υποθαλπτική δύναμις, η οποία ευρισκόταν στην διάθεση τού κράτους εφηρμόσθη για να αποτρέψει τις ερευνητικές του προσπάθειες.
Ο Άρης Πουλιανός έφερε στην επιφάνεια το κρανίο τού λεγόμενου "Αρχανθρώπου", ο οποίος ανταποκρίνεται στον σημερινό ανθρωπολογικό τύπο των Ελλήνων και των Ευρωπαίων, το οποίο χρονολογείται τουλάχιστον από το 700.000 π.Χ.

Τι είχε τελικά μια κοκάλα, η οποία έκανε τα νεύρα τής εξουσίας να τρίζουν τόσο γοερά;

Ας σκεφθούμε λοιπόν:
Στο 3.000 πΧ. χρονολογείται η εποχή τού Χαλκού.
Στο 6.000 πΧ. χρονολογείται η Νεολιθική εποχή.
Στο 10.000 πΧ. χρονολογείται η Μεσολιθική εποχή.
Για την διάρκεια τής Παλαιολιθικής εποχής δεν γίνεται συγκεκριμένη μνεία. Πού μπορούμε να την τοποθετήσουμε βάσει των ευρημάτων; Να ρίξουμε άλλα 10.000 χρόνια πάνω; Καταλήγουμε στο 20.000.
Πόσες φορές χωράει όμως το 20.000 στο 700.000;

Οι αναφορές περί κατακλυσμών και καταστροφών πλανητικού μεγέθους στο παρελθόν είναι πολλαπλές. Μέσω αυτών διαβάζουμε ότι κατεστράφησαν πολιτισμοί, βυθίσθηκαν ήπειροι και απωλέσθησαν μνήμαι περί τού παρελθόντος.

Μήπως όμως οι καταστροφές αυτές δεν είχαν φυσικά αίτια, αλλά ήσαν προϊόντα τεχνολογίας;

Μήπως κάποιοι μάς ανακυκλώνουν;
Μήπως στην σύγχρονη φάση κάποιοι απεργάζονται την επόμενη ανακύκλωσή μας, η οποία θα μάς οδηγήσει εκ νέου στα σπήλαια και στα μοντελάκια γουναρικών;


Συνεχίζεται






16 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

81 Κ ΜΙΑ!

Ανώνυμος είπε...

Είναι δύο τρείς μέρες που με ενημέρωσε ένας γνωστός για το μπλόγκ σου τυχαία..
Απο τότε κάθε μέρα σε διαβάζω και θα εξακολουθώ,ομολογώ πως εξεπλάγην με την ευχέρεια του λόγου,την συνοχή της σκέψεως που έχεις και το πλατωνικό πνεύμα που σε διατρέχει.Υπάρχει κάποιος που ίσως δώσει ακόμη πιο ολοκληρωμένη εικόνα περι των μύθων..της τριάδας και της ελπίδας αυτός είναι ο Πρόκλος εάν δεν τον έχεις επισκεφθεί ως ώρας.

PANDAROS είπε...

φιλε μποτιλια,θα σε μαλωσω,με βαζεις σε θαλασσες σκεψεων που δεν εχω παει ποτε μου ! εγω ειμαι του λιμανιου και καθολου του σαλονιου ,,χαχχαχαχαχ

οριστε κοιτα τι κανεις τωρα , αν με δεις με τα ματομπουκαλα στην μαπα ,με τσαγακι φισκα στο κονιακ -ειμαι και κρυωμενος γαμωτο-με μπλοκακι να σημειωνω τα ανοματα που γραφεις και να ψαχνω να δω αν αυτα που λες ειναι σωστα η' μπαρουφες.,,και ταυτοχρονα τα πιτσιρικια να θελουν το λαπ το να παιξουν παιχνιδια,...χαχαχχαχ και να μου λκενε τα σκασμενα ποιος ειναι αυτος ο μποτιλιας και ξημεροβραδυαζεσαι μαζι του?,,,,,χαχαχχαχ
-Αυτα μου κανεις Αδελφε μου και παλι ευγε,με σηκωσες απο τον καναπε και ασχοληθηκα με θεματα που δεν ειχα ποτε υποψιν μου,,μολις τα μελετησω σε περιμενω στην γωνια φιλε μου..καλοπιστη παντα κριτικη ετσι?...
κλεινω γιατι εχει μελετη τωρα,,,,,χαχαχαχαχχα

Ανώνυμος είπε...

Γεια σου φίλε Μποτίλια.

Αν και σε γενικές γραμμές συμφωνώ, θα ήθελα να σου κάνω μία ερώτηση:

Τι γίνεται όμως στην περίπτωση κατά την οποίαν η ελἰτ που κυβερνά εμένα κι εσένα, διακατέχεται από δεισιδαίμονες ανθρώπους που πιστεύουν πως ο τρίτος παγκόσμιος πόλεμος θα φέρει τον Μεσσία τους και τον επιδιώκουν;

Σαν να λέμε ότι η Ρωσσική Επανάσταση είχε προσχεδιαστεί και με την ευκαιρία του Α'ΠΠ και των δυο μετώπων έβαλε κι η Γερμανία το χεράκι της για να ξεφορτωθεί το ανατολικό μέτωπο. Το οποίο δίνει μία εντελώς διαφορετική διάσταση στο συγκεκριμένο παράδειγμα.

Κ.Δ είπε...

Καλησπέρα πελαγοφίαλε...

Χαίρομαι που η ανάρτηση σου επιχειρεί να περιεργασθεί την ιστορικότητα και τον θέμα του χρόνου σε σχέση με το σύστημα αναφοράς της δλδ τον άνθρωπο και τη ζωή-σκοπό … και κατά συνέπεια διαπνέεται από αυτοεπεξεργαστικό και αυτοσυνειδησιακό προβληματισμό.

Μερικές επισημάνσεις:

Δίπλα στον μαρξισμό μπαίνει και ο δυτικός εργαλειακός και κατά συνέπεια ολοκληρωτικός φιλελευθερισμός. Είναι στο ίδιο νόμισμα (απλά άλλη πλευρά) και η επιχειρηματολογία για αυτό είναι κατακλυσμική… κι έχει να κάνει με τον διαρχικό τρόπο σκέψης του…

Έτσι έχουμε τη διαφωτιστικού τύπου … (της εργαλειακής, λειτουργικής, ορθολογικής, σκέψης) … φιλοσοφία … Plus δυτικό χριστιανισμό από τη μία …

και τη φιλοσοφία του υπαρξισμού… τη μεταμοντέρνα φιλοσοφία εν γένει θα έλεγα, τη φιλοσοφία χαιντεγκεριανού τύπου, του βιτγκεσταιν, και όσον έναν αρκετό βαθμό του Καστοριάδη … από την άλλη… ως το επόμενο βήμα τους.

Με τον απόλυτο ντετερμινισμό και την απόλυτη «λογική» -μάλλον παράνοια- που επιζητά πρώτα τη θεωρία - αξίωμα -απολυτότητα για να υπάρξει πράξη…
και το μεσσιανισμό της δύσης που σαγηνεύεται από τον πειρασμό του απολύτου…

δεν γίνεται παρά ο άνθρωπος μετά τα παθήματα του με τους παγκοσμίους π. να στραφεί σε πιο ρομαντικά, ανθρωποκεντρικά και λίαν μη τελεολογικά μοντέλα –όπως περιγράφεις κι εσύ- που όμως πάλι τον θέτουν αντιμέτωπο με το μηδέν ή το άπειρο και ενώπιον αιωνίως μετατιθεμένων ενδεχομενικοτήτων και τάξεων απειρισμού ή μηδενισμού. Επιχειρεί λοιπόν η δύση την προαναφερόμενη στροφή στη σκέψης της και φυσικά η παγκόσμια ιστορικότητα της δίνει προτεραιότητα (οι προτεραιότητες όμως σε κοινωνίες 3d matrix όπως γνωρίζουμε αλλάζουν). Οντολογικά όμως δεν ικανοποιούν οι προσεγγίσεις τους …αφού χωλαίνουν μιας και σκοντάφτουν σε λογικότητες πότε του μηδενός και πότε του άπειρου…

Γυρνώντας στα καθ’ ημάς μονδελάκια όμως νομίζω πως αμελούμε, ξεχνάμε ή είμαστε αρκετά επηρεασμένοι από τις δυτικές αναλύσεις όταν δεν κάνουμε αναφορά στην ησυχαστική παράδοση και πάμε να κάνουμε κατευθείαν πχ γέφυρα με τον Ηράκλειτο.

συνεχίζεται...

Κ.Δ είπε...

Η ησυχαστική παράδοση που τρόπον τινά όπως το βλέπω εγώ ολοκλήρωσε ένα μεγάλο κύκλο της ελληνικής νόησης… αφού ουσιαστικά ξεκινώντας από τους νεοπλατωνικούς που τους ενσωμάτωσε από τον δεύτερο περίπου αιώνα κι έπειτα ο ανατολικός χριστιανισμός, κατάφερε να διανύσει όλο το τόξο των οντολογικών ερωτημάτων που ορίζουν διαφορές μεταξύ του εγώ / υπαρκτικού υποκειμένου και φύσης / ετερότητας ή και θείου / απολύτου … να ολοκληρώσει τον Πλάτωνα αφού εκμηδένισε τη διαφορά ιδέας και περιεχομένου … και να φτάσει σε μία ηρακλείτειου τύπου ρευστότητα που μας λέγει πάνω κάτω:

Ας τα πω με θεωρία κόμβων και άρα δικτύων για να δέσει με τις αναφορές σου:

1) Ομιλούμε για θεωρία κόμβων
2) Η υπαρκτική δυνατότητα ενός κόμβου υφίσταται αποκλειστικά εντός του δικτύου
3) Η δυνατότητα πραγματώνεται μέσω της σχέσης του κόμβου με τους άλλους κόμβους
4) Η πραγμάτωση αυτή ορίζει τρόπο
5) Ο τρόποι μεταξύ γειτονικών κόμβων ορίζουν χρονικότητες, ιστορικότητες
6) Οι ιστορικότητες ορίζουν συλλογικές συνειδήσεις
7) Οι συνειδήσεις ορίζονται δια της αναγνωρίσεως της σχεσιακής υποστάσεως

Και κάτι σημαντικό ακόμη:
8) Ιστορικό … και συλλογικό συνειδητό / δίκτυο δεν πρέπει να διαχωρίζονται αλλά πρέπει να αντιμετωπίζονται σαν ενιαίο… καθόσον το πρώτο δεν μπορεί να νοηθεί χωρίς το δεύτερο και τούμπαλιν.

Ομιλούμε δλδς για ψιλοβελονιά… 4d greek αστρικόν μονδέλο… (δεν χρειαζόμασταν τον I.P δλδης)… που έρχεται να σωρευτεί και αυτό σε όλο το αρχαίο έργο της ελληνικής νόησης… ως μέρος σοφίας ενός δικτύου … χωνευτηριού …που λειτουργεί με νοήματα/ στόχους/ φαντασιακές σημασίες θα έλεγα απλούς αλλά τελικά μυστηριακούς / εκστατικούς / ιερούς μιας και ιχνηλατεί το άγνωστο για να το κάνει γνωστό (στα όρια της τρέλας δλδής)… Τρόπος, ζωή , άνθρωπος, υπόσταση, γνώση… σοφία…

Και κάποτε οικουμενισμός…

Μάλιστα φαίνεται να συμπληρώνεται -όλο και πιο αργά λόγω ψιλοβελονιάς- από αρχαιοτάτων χρόνων όχι τόσο ως προς τον αριθμό των κόμβων αλλά ως προς τον αριθμό των αναγνωρισμένων σχεσιακών υποστάσεων - συνάψεων… Κατ’ ουσίαν όμως δεν συμπληρώνεται αλλά αποκαλύπτεται η πολυδιάστατη μορφή του…

...τα χαιρετίσματα μου...

ΕργΔημΕργ είπε...

Καλημέρα οικοδεσπότα!

Δύο ανακρίβειες:
** Ο Πρίγκοζιν δεν ήταν Βέλγος, αλλά Ρωσσοεβραίος. (Μου τη σπάνε τα μάλα οι -εκ του πονηροτάτου- εθνοτικοί προσδιορισμοί με βάση όχι τη φυλή, αλλά το πού πληρώνεις Εφορία.)
** Ο Πρίγκοζιν πέθανε τον Μάϊο του 2003, εκτός αν η Γουΐκι (εδώ: http://en.wikipedia.org/wiki/Ilya_Prigogine) δεν ξέρει τί της γίνεται. Μάλλον δεν θυμάσαι τη χρονιά της διάλεξης.

Το ότι ο Ηλίας Πρ. ήταν Ρωσσοεβραίος, έχει τεράστια σημασία.

Πρώτον, διότι αυτά τα άτομα, ό,τι και να πουν, όσες θεωρίες και να λανσάρουν στην πιάτσα, όσο και να υποκριθούν, ουδέποτε ξεφεύγουν από τις αυστηρές παλαιοδιαθηκικές παύλα ραββινικές καταβολές της νεότητάς τους. (Το κατηχητικό μπούρ-μπούρ του ραββίνου της γειτονιάς τους, δηλαδή.) Μ' άλλα λόγια -και ως παράδειγμα-, προσωπικά δεν πείθομαι ότι πχ ο Μάρξ υπήρξε άθεος.

(Αυτά όλα τα λέει και τ' αναλύει πολύ καλύτερα ο συνιστολόγος Κόλαφος. Το γράφω, γιά όσους-ες δεν είχαν την περιέργεια να επισκεφθούν το ιστολόγιό του.)

Και δεύτερον, διότι οι εβραίοι (εκ Ρωσσίας και μη) τους τελευταίους τρεις, τέσσερεις αιώνες (από πού να ξεκινήσουμε; από Σφόρτσα; από Σπινόζα; ), πήραν εργολαβία τις (")νέες(") ιδέες και φιλοσοφικές θεωρίες, και το λανσάρισμά τους στο εκστασιασμένο αναγνωστικόν κοινόν. Λες και δεν υπάρχουν άλλοι φιλόσοφοι!
Εννοείται, πως υφίσταται και "δίκτυο διανομής" προς χάριν τους - όπως στα βιβλία και τη μουσική παραγωγή. Στα καθ' ημάς, πριν 20-30 χρόνια (προ λαϊκού Ίντερνετ), αν δεν σε στήριζε το δίκτυο διανομής, το βιβλίο σου ή ο δίσκος σου δεν "περπατούσε"! Η διανομή καθόριζε σε μέγιστο βαθμό ποιά βιβλία ή δίσκοι θα πωληθούν, και ποιά-οί θα θαφτούν.

Άρα, τα λόγια αυτουνού του κυρίου πρέπει να τα δούμε με ούλτρα κριτική διάθεση... και ενδεχομένως να βρεθούμε μπροστά σε μία ακόμη λαμπερή εβραιοπομφόλυγα, και τίποτ' άλλο.
Δεν αποκλείεται, δηλαδή, να ήταν και παρασκηνιακώς "δασκαλεμένος" - παρά την όποια ευφυΐα του.

Να μη σου το χαλάσω, όμως! Φτάσε τον συλλογισμό σου στο τέλος, και βλέπουμε!

PANDAROS είπε...

Μποτιλια
ειναι γεγονος οτι η συγκεντρωση ανθρωπων σε πολεις ειχε -και εχει φυσικα- ενα και μονο σκοπο ,τον ελεγχο του πληθυσμου προς ωφελος των κυβερνωντων και κυριως προς ωφελος των σκοτεινων οντοτητων που υπηρετουν αυτοι!

σε μια πολη, ειναι πιο ευκολο να συντονιστει ο πληθυσμος της στο τεμπο που θα βαραει η αρχουσα ταξη,
καθε δικτυο που αναφερεις και εσυ.συντονιζεται διαφορετικα, ολα εχουν ομως τον ιδιο μαεστρο, τους κυραρχους της πολης !
Ο Christiaan Huygens, σύγχρονος, του Νεύτωνα μελετησε μελέτησε εκτεταμένα φαινόμενα συντονισμού μεταξύ των εκκρεμών δηλαδή την απόκτηση κοινού ρυθμού ταλάντωσης, μεταξύ των εκκρεμών, κάτι που ο ίδιος, σύμφωνα με την ορολογία της εποχής, ονόμασε συμπάθεια.
με λιγα λογια εβαζε εκρεμμες ρολογια στο ιδιο δωματιο π,χ τα τρια να ειναι ρυθμισμενα κανονικα και το ενα να βαραει στον βροντο και παρατηρησε πως το τεταρτο ,σε λιγο καιρο, υποχρεωτικα θα συντονιζοταν με τα υπολοιπα τρια!!!
αυτο ακριβως γινεται με τους ανθρωπους,δυσκολα να ξεφυγει κανεις φιλε, σε οποιο ρυθμο βαρανε αυτοι, εμεις χορευουμε, και νομιζουμε πως μας αρεσει κιολας,,χαχαχχαχα

Αν λοιπον μια πολη θεωρηθει ενα κλειστο συστημα δηλαδη κατασκευαστηκε να ειναι ετσι με τα στεγανα της και τους νομους της τοτε η μοναδικη ελπιδα για μας ειναι η αταξια !!!! Ο Κέλβιν (Kelvin) διετύπωσε και απέδειξε το 1859 ότι "... δεν μπορεί από μόνο του ένα σύστημα να πάει σε κατάσταση μεγαλύτερης τάξης, αλλά τείνει σε κατάσταση μεγαλύτερης αταξίας '''

δηλαδη.. Το φυσικό μέγεθος που μετρά τη υποβάθμιση της ποιότητας της ενέργειας είναι η εντροπία. Η εντροπία ουσιαστικά αποτελέι το μέτρο της αταξίας ενός συστήματος. Η εντροπία ενός σώματος μας δείχνει πόσο είναι το σώμα ικανό να παράγει έργο. Όσο λιγότερο είναι το σώμα ικανό να παράγει χρήσιμο έργο, τοσο μεγαλύτερη είναι η εντροπία του.

Σε ένα κλειστό σύστημα η εντροπία αυξάνεται, δηλαδή η αταξία του συστήματος μεγαλώνει. Το ίδιο συμβαίνει και με την ενέργεια. Η ενέργεια στο κλειστό σύστημα παραμένει σταθερή, αλλά κάθε μετατροπή της αυξάνει την χαμηλής ποιότητας ενέργεια, δηλάδη αυξάνει την αταξία- εντροπία του συστήματος. Εξαιτίας της άυξησης της εντροπίας, το σύστημα τείνει να αποδιοργανωθεί, αφού στο τέλος δεν θα υπάρχει οργανωμένη ενέργεια να διατηρήσει τις δομές του!!!!
[κοιτα τωρα φιλε μου τι μου εκανες στα γεραματα διαβαζω τον δευτερο νομο της θερμοδυναμικης ,χαχαχαχχα]

Και θεωρω εσυ. ο εργοδοτης,
εμεις ολοι που καταθετουμε εδω σε αυτο το δικτυο τις αποψεις μας ειμαστε αποτελεσμα της εντροπιας!!!! θα τους φαει το μαυρο φιδι

γιαυτο ολοι τρεχουν φιλε να μπαλωσουν τις τρυπες αλλα οτι και να κανουν ο Κέλβιν τα εχει πει εδω και 150 χρονια δεν υπαρχει σωτηρια γιαυτους .










Ανώνυμος είπε...

Είχα γράψει ένα σχόλιο και για κάποιον λόγο χάθηκε πια, είχε κρασάρει ο Μοζίλλα ενώ το υπέβαλα, νόμιζα πως είχε περάσει. Ήταν ένα μήνυμα το οποίο ήταν βασισμένο στο σκεπτικό του Πάνδαρου.

Συνοψίζοντας έλεγα πως συμφωνώ με τον Πάνδαρα πως οι κοινωνίες φυσικά βαίνουν προς κατάσταση εντροπίας. Γι' αυτό και εφευρέθηκαν οι νόμοι, και ίσως και η οργανωμένη θρησκεία.

Όμως θέλω να κάνω μία ερώτηση παρόμοια με αυτήν που έκανα στον μποτίλια. Σκέψου τον δαίμονα του Πλανκ. Τι γίνεται εάν έχουμε ένα μάτσο ανθρωπάρια που σπρώχνουν την κοινωνία στην κατάσταση που αυτοί θέλουν; Τι κάνουμε τότε;

Δεν θέλω να νομίζεις πως θέλω να πάω τα συμπεράσματά σου εκεί που με συμφέρει γι'αυτό θα σου πω το εξής: Εγώ θέλω να αποφύγω την βία και τους σκοτωμούς. Πώς μπορώ να το κάνω; Βλέπω πως έχω λάβει μέρος χωρίς να το θέλω σε ένα παιχνίδι πόκερ που είναι στημένο. Μπορώ να σηκωθώ να φύγω χωρίς να χάσω το σπίτι μου;

Ανώνυμος είπε...

ΑΝΑΖΗΤΗΤΗΣ


Αγαπητέ μποτίλια , στην προσεχή σου ανάρτηση περί χώρων Hilbert , αν το κρινεις σκοπιμο , βαλε στο ¨πεδίο¨ και την άποψη του Ν.Λ. ¨το μέλλον δεν εξαρτάται από το πρόσφατο παρελθόν, αλλά από το παλαιότερο. Δεν έχουμε λοιπόν μία ακολουθία γεγονότων του τύπου Fibonacci, όπως νομίζουν οι περισσότεροι, αλλά του τύπου Hofstadter.¨ ….. ¨Μάλιστα αυτό το νοητικό σχήμα λειτουργεί και στην πληροφορική. Μπορεί να κωδικοποιηθεί με τη θεωρία της κομψότητας του Chaitin.¨…. ¨ Τα μελλοντικά μονοπάτια δεν λειτουργούν αποκλειστικά ως κλαδιά δέντρου. Οι διακλαδώσεις δεν είναι μόνο παθητικές, υπάρχουν και ενεργητικές που επιτρέπουν τη μεταφορά δομής δίχως παραποίηση.¨

Ανώνυμος είπε...

ΑΝΑΖΗΤΗΤΗΣ


Ξέχασα την πηγή : http://anwnymoi-lygeros.blogspot.gr/2012/09/blog-post_21.html

Ανώνυμος είπε...

Φίλε μου Μποτίλια,
Παρότι δεν έχω βρει ακόμα χρόνο να δω το βίντεο, και εννοείται αναμένω την συνέχεια των σκέψεων και συμπερασμάτων σου, και παρότι κάποια από τα δεδομένα τα γνωρίζω, τα περισσότερα όχι, αν και τα κατανοώ όπως τα συνθέτεις, επέτρεψέ μου κάποιες ερωτήσεις, όπως πάντα άλλωστε, προτιμώ να μιλώ με ερωτήσεις, οι απαντήσεις είναι πολλές φορές φυλακές.

Σε ποια σημεία οφείλουμε να χτυπήσουμε το πεδίο για να έχουμε το επιθυμητό αποτέλεσμα, δηλαδή αυτό που τιμά τις ΙΔΕΕΣ και τις ΑΞΙΕΣ και θα μας καταστήσει άξιους να εισέλθουμε της ΠΥΛΗΣ ; Σκέφτομαι πως ίσως είναι τα αντίθετα από αυτά που μας «υποδεικνύονται» σήμερα από τις ντουντούκες του συστήματος.
Δηλαδή εφόσον το σύστημα, εγχώριο και παγκόσμιο, προσπαθεί να μας καταστήσει έρμαια του θυμικού μας και πλήρως αποπροσανατολισμένους, ίσως να πρέπει, προκειμένου να ορίσουμε με σωστά κριτήρια τους νοητικούς πρώτα απ’ όλα στόχους μας, να κινηθούμε στην αντίθετη κατεύθυνση.
Δηλαδή να ασπαστούμε την ΑΤΑΡΑΞΙΑ, που έχεις αναλύσει με δύναμη παλιότερα, προκειμένου να πετύχουμε την καλύτερη ΚΙΝΗΣΗ, αλλά και να προστατέψουμε την ΝΟΗΣΗ μας από τα ατελείωτα αποπροσανατολιστικά μηνύματα με τα οποία βομβαρδιζόμαστε καθημερινά. Ένα κουμπάκι για αρχή μπορεί να μας προστατέψει, πατάμε το off της τηλεόρασης, και έχουμε πετύχει πολλά.

Δεν γίνεται, είναι αδύνατο ένας άνθρωπος που δεν κινείται και τρώει όλη μέρα αηδίες να έχει καλή φυσική κατάσταση, αντίστοιχα, μία παγωμένη νόηση που γεμίζει νοητικές τοξίνες διαρκώς, δεν μπορεί να αποτελέσει μέρος της ομάδας κρούσης εναντίον της βλακείας άρα και επικινδυνότητας του μάτριξ. Εναντίον των σκοτεινών αλλά και των νωθρών. Γιατί υπάρχουν κι αυτοί, οι νωθροί, οι υπηρέτες του μάτριξ, εκείνοι οι πολλοί που ερήμην τους πολλές φορές του δίνουν δύναμη.

Περαιτέρω, όντως όλες οι προφητείες και βεβαιότητες, μπορούν εύκολα να αυτο-εκπληρωθούν, αρκεί να τις πιστέψουμε. Δεν πιστεύω πως βρισκόμαστε στο τέλος της Ιστορίας, αλλά στην Αρχή της. Κι αυτή είναι η πρόκληση μας και η δοκιμασία μας, να απορρίψουμε ό,τι και όσα δεν μας βοηθούν να κοιτάξουμε στο μέλλον. Ίσως να ήταν «αληθή» τα προφητευόμενα όταν τα «είδαν» οι προφήτες, αλλά να αυτο-ακυρώθηκαν, σύμφωνα και με τις αναφορές του Εργοδότη για την αλλαγή της Ενέργειας, που πολλοί έχουν παρατηρήσει, αλλά δεν ξέρω πόσοι άντεξαν να την αναγνωρίσουν και μετουσιώσουν θετικά, ή αν η δυσφορία της κάθε αλλαγής μπλόκαρε, προσωρινά ίσως, την διαδικασία.
Δεν είναι καθόλου εύκολη αυτή η εποχή, σίγουρα πάντως δεν είναι βαρετή. Έχω ακούσει πάντως πολλές φορές τελευταία, και από πολλούς ανθρώπους, αλλά και το έχω παρατηρήσει, ότι όσο τραγικά κι αν είναι/φαίνονται τα πράγματα, είναι υπαρκτή μια περίεργη βεβαιότητα, πως ΟΛΑ ΘΑ ΠΑΝΕ ΚΑΛΑ, ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ, δηλ. ΣΤΗ ΝΕΑ ΑΡΧΗ.Ακόμα κι αν χρειαστεί να περάσουμε μέσα από την φωτιά.

Τώρα αν προσπαθούν να μας ανακυκλώσουν, αυτό θα ήταν η μεγαλύτερη ΗΤΤΑ μας αν το επιτρέψουμε, θεωρώ πως έρχεται η στιγμή να αναγνωρίσουμε πως η ΙΣΤΟΡΙΑ δεν είναι κύκλος, αλλά σπείρα. Με κατεύθυνση τον ΟΥΡΑΝΟ, κι όχι την φωλιά των σκουληκιών που μας ρημάζουν την ζωή, ΓΙΑΤΙ ΕΜΕΙΣ ΤΟΥΣ ΤΟ ΕΠΙΤΡΕΨΑΜΕ.
Αυτά για τώρα.
Καλημέρα σε όλους.
Ρίκα

ΥΓ Οι εκπομπές στο Σχέδιο Αχιλλέας είναι αποκαλυπτικές και πραγματικά πολύ δυνατές, ελπίζω να είναι μόνο στην αρχή τους και να έχουν συνέχεια.

Ανώνυμος είπε...

Οι Αρχιτεκτονες των πολιτικων οικονομικων συστημάτων φερανε την ανθρωποτητα σε πολες καταστροφες και ειναι μια παλια ιστορια,τα καλουπια (Madrix)που κανανε καταστρεφουν kooperativ την ισοροπια της φυσης και των ανθρωπων. Η αρετη αναπτύσσεται οταν σεβομαστε τον εαυτο μας και την φυση. Οι ομορφια της ζωης βρισκεται μεσα στην αρμονικη σχεση ψυχης και σωματος στην διαβαση του χρονου.

Ανώνυμος είπε...

Ενας γνωστος μου χαρισε καποτε εναν παπαγαλο τον οποιο τον μεγαλωσα με πολυ φροντιδα και αγαπη, καποτε σκεφτηκα να του χαρισω την ελευθερια, ανοιξα το παραθυρο του κλουβιου και τον αφησα να πεταξη προς την ελευθερια, ματαια εκανε ενα κυκλο προσγειωθηκε μποστα στο κλουβι μπηκε παλι μεσα.
Αυτο μου εβαλε σε σκεψεις και μου θυμισε τον ευνουχισμο που μου κανανε μικρο παιδι με τα madrix (πατριδα θρησκεία κτλ.) τα οποια μου μυησαν απο νωρις στο σχολειο.
Ευθασα στο σημείο να θεσω το ερωτημα πως μπορω να κανω υπέρβαση
να βρω τον πραγματικο εαυτό μου να βρω τις πραγματικες αξιες στην ζωη μου γιατι οι πεπερασμενες εμπειριες δεν υπαρχουν. πως μπορω να λυσω το προβλημα τις επιβιωσεως χωρις να κανω αδικια γιατι
σημερα δεν υπαρχη το παρθενω δασος να κοψης μια μπανανα και να την βγαλης, τα παντα ειναι ιδιοκτητα οι απληστια δεν εχει ορια μεχρι και στην σεληνη εκαναν ρυμοτομια και πουλισαν οικοπεδα.

Ανώνυμος είπε...

Αγαπητε φiλε Mποτιλια αγαπητοι φιλοι της σελιδας,

ειμαι θυμα των ματριξ και θελω να εφρασω το πονο της ψυχης μου.

Οπως γνωρίζουμε ενας βιασμος μπορει να εχει διαφορες μορφες πχ.
Σωματικος βιασμός
Βιολογικος βιασμός
Κοινωνικος βιασμός
Ψυχικος βιασμός
Πνευματικος βιασμός.

Σήμερα θα αναφερθώ για τον Πνευματικος βιασμό, που διαπρατετε συνηθως στα σχολεια σε παιδια ηλικιας 6 μεχρι 18 χρονων

Πρωτα απ ολα θελω να αναφερθω στον βιασμό που υπεστη ο ιδιος σε ηλικια 11- 12 ετων
Απο οτι θυμαμε καλα ο δασκαλος του σχολειου μου υποχρεωνε τους μαθητες καθε Κυριακη να απαγγελουνε στην εκκλησια <> εκτος αυτου εδωνε εντολη στους ρουφιανους μαθητες να σημειωνουν τα ονοματα των αποντων μαθητων απο την εκκλησια.

Ετρεμα απο φοβο μην ερθει η σειρα μου να πω το << το συμβολο της πιστεως >>
Γιατι δεν μπορουσα να μαθω ουτε τις δυο στροφες να πω και την αληθεια δεν με ενδιεφερε το θεμα ουτε πηγαινα στην εκκλησια με συνεπεια καθε δευτερα πρωι μετα την επαρση της σημαιας να εχω περιπετιες.

Οι ρουφιανοι μαθητες αναφεραν τα ονοματα των αποντων μαθητων της εκκλησιας. Καναμε μια σειρα ο ενας πισω απο των αλλον και ο δασκαλος εδωνε 20 ξυλιες με μια βεργα απο κρανια που την φτιαξε ενας ρουφιανος μαθητης.
Πολοι κατουρουσαν τα βρακια απο φοβο, οταν εφθανε σε μενα με ρωτουσε γιατι δεν πηγαινα εκκλησια του ελεγα οτι το ψαρεμα στο ποταμι μ αρεσει πιο πολυ με συνεπεια να μου δινει 30 ξυλιες.
Απο το πολυ ξυλο που μου εδωνε καθε δευτερα ειχα παθη ενα κομπλεξ φοβου και δεν ηθελα να παω σχολειο.

Μια μερα στο διαλημα ενας ρουφιανος μαθητης με προκαλεσε λεγοντας οτι την κυριακη θα με εγραφε στην λιστα αποντων εκκλησιας, δεν αντεξα την προκληση και του εδωσα ενα χαστουκι,
οταν μπηκαμε στην ταξη ειχα και αλλη περιπετια που δεν την ξεχασα, μαλιστα ειχαμε και το μαθημα θρησκευτικων, σηκωνει το χερι μια μαθητρια φωναζοντας κυρια, κυρια ο Δημητρης ειπε οτι θελει να σας Πηδηξει, ερχεται η δασκαλα και με κανει μαυρο απο το ξυλο, αυτο βεβαια δεν το περιμενα διοτι δεν ειπα την φραση αυτη. Αρωστησα κατεπεσα σε καταθλιψη
με συνέπεια να μην πηγαινω σχολειο, Ο τοπος διαφυγης μου ηταν οι οχθες του αλιακμονα περιπλανομουνα απο το πρωι μεχρι το βραδυ, οταν πηγαινα σπιτι με τιμωρουσαν οι γονεις μου.

Εχουν περαση πολλα χρονια δεν ξεχασα τα γεγονοτα αυτα εχω την εμπειρία να προτινω λυσης στο προβλημα αυτο.

1ον Να διαχωριστη κρατος και εκκλησια

2ον Να κατεργηθη το μαθημα θρησκευτικων η να γίνει προεραιτικο

(/) είπε...

Έδραση κλείδας
///
https://images.app.goo.gl/c988RuWP3uhK3CJr6