ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΡΑΓΝΑΤΙΚΟΤΗΤΑ - ΓΙΑ ΜΙΑ ΟΝΤΟΛΟΓΙΑ ΧΩΡΙΣ ΟΡΙΑ

Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές βρίσκομαι στην τελική φάση ενός μικρού ντελίριου, μεταξύ μεγάλης υπερκόπωσης και δηλητηρίασης από νικοτίνη. Έχοντας καταφέρει να κατεβάσω αρκετά τον πυρετό με ασπιρίνες και τον σφιγμό μου με διάφορα τσάγια, νομίζω ότι αυτή ακριβώς είναι η πλέον κατάλληλη κατάσταση για την προσέγγιση ενός τόσο σοβαρού θέματος.
"Μα πάλι τα αφήνεις όλα μισά. Πότε είχες συνέπεια για να έχεις και τώρα;", θα ωρύεται ξανά ο ανώνυμος φίλος μου. Εγώ όμως αρέσκομαι να μού τα ρίχνουν δίχως έλεος, όπως ακριβώς κάνει το καλό μου φιλαράκι.
Οι αναρτήσεις στα ιστολόγια είναι κάτι σαν τον κουλοχέρη. Έχουν στο κάτω μέρος ένα συρταράκι, που λέγεται "σχόλια". Εάν είναι τυχερός κάποιος, πέφτουν εκεί μέσα πολλά και αξιόλογα τάλιρα, που τουλάχιστον στην δική μου περίπτωση μού δημιουργούν μια αίσθηση πλουτισμού. Για μια ακόμη φορά ευτύχησα να εισπράξω στην προηγούμενη ανάρτηση δυο σχόλια, τα οποία αξίζουν πολλά, πάρα πολλά:
Σχολίασαν λοιπόν οι δυο καλοί μου φίλοι:

colaphus είπε...

Ωραίο άρθρο. Θα ήθελα να σου κάνω μία ερώτηση όμως, μεταξύ φιλοσοφίας και αστείου:
Εφ όσον δηλώνεις Πλατωνιστής, πιστεύεις πράγματι ότι είχε δίκιο ο Πλάτων, ή μήπως τελικά έχουν δίκιο οι «άλλοι» και ο Δημιουργός (όχι ο Θεός) δεν είναι καλοκάγαθος, αλλά αυτός από το άλλο στρατόπεδο;
Γιατί μου φαίνεται πως η φθίνουσα πορεία των πάντων δεικνύει πως οι σημερινοί γνωστικοί το έχουν πιάσει σωστά το θέμα. Ίσως σε αυτόν τον τομέα να ήταν λίγο ρομαντικός ο Πλάτωνας.

Ανώνυμος είπε...

Η ίσως να μην έχουμε καταλάβει τίποτε απολύτως πέρα από τις θεωρίες, για τον ίδιο μας τον εαυτό (κ την κακότητα του!)
111 κ μία κ σήμερα! 

Ο colaphus, δημιουργός μιας ωραίας διαδικτυακής σελίδας, που αξίζει οπωσδήποτε η περιπλάνηση σε αυτήν, έρχεται να αμφισβητήσει με τρόπο ευγενικό και σοφιστικέ, την καλοσύνη τού Δημιουργού, στηριζόμενος στις θεωρήσεις των Γνωστικών.
Στο επόμενο σχόλιο ο ανώνυμος φίλος μου, χωρίς περιστροφές ως συνήθως, απαξιώνει πλήρως το Δημιούργημα. Χωρίς μισόλογα, με όλη την χεβυματαλλάδικη φόρα τού μπετόν, πέφτει επάνω στο Δημιούργημα για να το ρίξει κάτω από το βάθρο του, στα πλαίσια μιας καταγγελίας, που δεν επιδέχεται συμβιβασμούς.

Ξεκινώντας να καταθέτω κάποιες σκέψεις μου, σχετικά με το τι μπορεί να είναι πραγματικότητα, απέκτησε η συζήτηση ένα - κατά την άποψή μου - βαθύ οντολογικό προβληματισμό. Ένα προβληματισμό, ο οποίος σπάει τα όρια τής μοναξιάς μου σε αυτήν την οδό αναζήτησης, έστω κι αν διαφωνώ ριζικά με τον τρόπο, που εκτιμούν την "πραγματικότητα" οι δύο καλοί μου φίλοι.

Οι φίλοι που επισκέπτονται αυτήν την σελίδα γνωρίζουν τις επανειλημμένες αναφορές μου ενάντια στην οντολογία τής δυαρχίας και τούς Γνωστικούς. Γνωρίζουν επίσης την εμπιστοσύνη μου στην αρμονία, που διακρίνει την Δημιουργία, αυτό που οι πρόγονοί μας ονόμασαν στολίδι και "κόσμο".
Θα περίμεναν λοιπόν αυτοί οι φίλοι και οι φίλες να προσπαθήσω για μια ακόμη φορά να αναπτύξω επιχειρηματολογία, να παραπέμψω σε παρελθόντα κείμενά μου και να αναφέρω συνδέσμους, να επιχειρήσω να δομήσω συλλογισμούς, προσπαθώντας να ανατρέψω τις θεωρήσεις, που εξέφρασαν οι δύο καλοί μου φίλοι με τα σχόλιά τους. Ίσως θεωρήσουν αυτά τα σχόλια μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία, για να βγάλω στο σεργιάνι για μια ακόμη φορά κάποιους προβληματισμούς, που εδώ και καιρό επεξεργάζομαι σε αυτήν την σελίδα.
Όμως αυτήν την φορά δεν θα το κάνω.
Απλά διότι αρνούμαι να πιστέψω, ότι στην ειλικρινή οδό τής αναζήτησης  υπάρχουν κάποιοι που είναι περισσότερο και και κάποιοι που είναι λιγότερο επαΐοντες, ότι υπάρχουν περισσότερο  και λιγότερο "ψαγμένοι", περισσότερο λιγότερο "έξυπνοι".

Αυτήν την φορά αρνούμαι να παίξω το ρόλο τού καλού παιδιού και πετάω την μάσκα τής καλοσύνης.
Δηλώνω καθαρματάκι, όπως όλοι αυτοί που ονειδίζετε.

Θυμάμαι, από την εποχή που ήμουν ακόμη σε εφηβική ηλικία τα λόγια Χρήστου Γιανναρά:
"Ο Σαρτρ υποστήριξε, ότι ο άθεος κάνει λόγο για Θεό, τον απασχολεί ο Θεός, πρόκειται λίγο ως πολύ για ένα άνθρωπο με θρησκευτικές πεποιθήσεις".

Πιστεύω ότι εάν εγκλωβίσουμε την αναζήτησή μας μέσα σε βεβαιότητες, στην ουσία την εξοντώνουμε, μετατρεπόμενοι σε φανατικούς....

Οι περί Θεού, Δημιουργού, Δημιουργίας και Δημιουργήματος δοξασίες εδράζονται σε ηθελημένες παρεξηγήσεις, που κάποιοι έθεσαν στην διάθεσή μας, αναγνωρίζοντας, ότι επιζητούμε φρούδες βεβαιότητες. Σε τελευταία ανάλυση αυτά αναπαράγουν κοσμολογικές και τελεολογικές δοξασίες, οι οποίες κατά την γνώμη μου, ουδεμία ισχύ μπορούν να έχουν, μόνο και μόνο για να ικανοποιήσουν την παρεξηγημένη αντίληψη περί πραγματικότητος, η οποία συνιστά μια συνήθη, αλλά αφελή, ανθρώπινη εμμονή.
Σχετικά με αυτήν την θεματολογία θα καταθέσω κάποιες σκέψεις στο συνέχιση τής προηγουμένης πραγματείας. Θέλω όμως εκ προοιμίου να δηλώσω, ότι η τόσο η αρχαιοελληνική αντίληψη, ότι "ο κόσμος υπήρχε από πάντα", όσο και η βιβλική, ότι "ο κόσμος δημιουργήθηκε από τον Θεό από το μηδέν και θα φτάσει στο τέλος του την ημέρα τής "Θείας Δίκης", δεν μπορούν να ισχύουν. Στην ίδια θεοκρατική αντίληψη στηρίζεται εν τέλει και η θεωρία τής "Μεγάλης Έκρηξης" και τής "Συστολής και Διαστολής του Σύμπαντος", που φουσκώνει και ξεφουσκώνει σαν μπαλόνι.
Όλες αυτές οι δοξασίες παραβλέπουν το σημαντικότερο δεδομένο. Ο Κόσμος ούτε μπορεί να έχει δημιουργηθεί, ούτε και να υπάρχει από πάντοτε, διότι αυτός ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ. Στην ουσία ο κόσμος συνιστά αντανάκλαση, ενός άλλου πραγματικού κόσμου. Μπορεί να υφίσταται το αρχέτυπο και ο καθρέπτης. Το Είδωλο δεν υπάρχει πραγματικά. "Μα!" θα αντιπαραβάλει κάποιος. "Βεβαίως το είδωλο υπάρχει από την στιγμή που το αντιλαμβανόμαστε". Η απάντησή μου σε αυτήν την αντίρρηση είναι όχι. Το είδωλο υπάρχει μόνο ως υποκειμενική πρόσληψη ενός παραμορφωμένου αρχετύπου. Εάν ρίξω νερό επάνω στην επιφάνεια τού καθρέπτη θα δω κάτι άλλο.
Χαρακτηριστικός είναι και όρος "εικόνα" σε συσχετισμό με το αρχέτυπο. Ο όρος αυτός δεν μπορεί παρά να παράγεται από το "εικός", το δικό μου, το αυστηρά υποκειμενικό. Στα κείμενα "Περί τού Τραγικού", είχα κάνει κάποια αναφορά στον τρόπο με τον οποίον ο Αριστοτέλης προσεγγίζει την έννοια "Εικώς Λόγος" στο έργο του "Περί Ποιητικής" και ο όποιος επιθυμεί, μπορεί να ανατρέξει και εκεί.
Η σύγχρονη θεωρητική φυσική, κάνοντας μια σχετικοποίηση τού χρόνου, προσάπτοντας τον χρόνο στον χώρο, ως τέταρτη διάσταση, νομίζω ότι μάς παρέχει μια σημαντική αφετηρία στο να κατανοήσουμε την ουσιαστική ανυπαρξία τού κόσμου και τις πλασματικές διαστάσεις τής πραγματικότητας. Όπως ανέφερα, αυτά θα επιχειρήσω να τα πραγματευθώ στην συνέχιση τού προηγουμένου θέματος.
Νομίζω όμως, ότι βαθμηδόν αρχίζω να κατανοώ εκείνη την κλασική σύντομη διήγηση περί διαδοχής τού ηγουμένου σε κάποια βουδιστική μονή, η οποία συχνά αναφέρεται σε ανεκδοτολογική βάση και  αποτελούσε για μένα γρίφο.
Κάποτε σε ένα βουδιστικό μοναστήρι, πλησίαζε ο ηγούμενος τις τελευταίες ημέρες τής ζωής του. Κάλεσε λοιπόν όλους όσους εβρίσκοντο στην μονή, να γράψουν σε ένα χαρτί μια φράση, την οποία θεωρούσε εις έκαστος απαύγασμα σοφίας, ώστε να επιλέξει βάσει αυτού τον διάδοχό του. Τελικά επιλέχθηκε ένας γέρων που είχε γράψει: "Από το πνεύμα εκκινούν όλα και σε αυτό απολήγουν".
Τότε όμως παρενέβη κάποιος μοναχός, ισχυριζόμενος ότι η διαδικασία επιλογής δεν ήτο πλήρης, διότι ένας νεαρός δόκιμος μοναχός, που απασχολείτο ως λαντζέρης στα μαγειρεία, δεν είχε παραδώσει χαρτί με ρήση. Πήγαν τότε σε αυτόν και τού ζήτησαν να συμμετάσχει και αυτός. Αυτός όμως αρνήθηκε, εμμένοντας ότι η το θέμα είχε λήξει, εφ' όσον επελέγει ήδη ο Γέρων. Επειδή όμως ο ηγούμενος επέμενε, παρέδωσε ο νεαρός δόκιμος ένα χαρτί που έγραφε: "Ποιο Πνεύμα; Μην ασχολείστε με κάτι που δεν υπάρχει".
Στην συνέχεια φώναξε ο ηγούμενος τον νεαρό και τού είπε:
"Εκλεκτέ αδελφέ, είσαι ο φυσικός διάδοχός μου. Όμως θα σού πρότεινα να εγκαταλείψεις το δυνατόν γρηγορότερο αυτήν την μονή, διότι οι άλλοι πολύ γρήγορα θα σε εξοντώσουν".

Έτσι λοιπόν θα ήθελα να εγκαταλείψω, έστω για μια φορά τα στερεότυπα μέσα στα οποία επέλεξα να κινούμαι και να μεταβώ εκεί που οι αισθήσεις και οι παραισθήσεις αλληλοεισχορούν αμοιβαία σε ένα χορό πέρα από τις μάσκες, τις βεβαιότητες και τούς εκούσια ανειλημμένους ρόλους, σε ένα χορό με την σκιά, που είναι εξίσου πραγματική...

Με αυτήν την ευκαιρία αρνούμαι να θωπεύσω τις θωρήσεις μου, για να τις υπερασπιστώ. Σκοπεύω μόνο να τις χαστουκίσω. Και μετά να τις σφίξω στην αγκαλιά μου για να τις παρηγορήσω, όπως έκανε ο Μπόγκαρτ με τις θλιμμένες ερωμένες του σε κάποιες παλιές ταινίες (εάν θυμάμαι καλά).




Εχθές το βράδυ κτύπησε το τηλέφωνο.
Ήταν το αδελφάκι μου.
"Μεγάλε, από αναβολή σε αναβολή μάς πηγαίνεις τελικά. Πότε σκοπεύεις τέλος πάντων να έλθεις;..." με ρώτησε.
"Είμαι άχρηστος...", τού απάντησα. "Είμαι για τα μπάζα".
"Φαντάσου, ότι οδεύουμε προς τον τρίτο παγκόσμιο", πρόσθεσε, "και δεν έχουμε πάει ούτε μια φορά τελευταία να κάνουμε καμάκι στα στέκια τής πρώτης πλατείας τής Αγίας Παρασκευής".
"Είμαι για πέταμα....", είπα λυπημένα.
"Γουστάρω να σε δω να ζαχαρώνεις ξανά με τα μάτια, όπως αυτηνής που κάπνιζε και σού φύσαγε τον καπνό στο πρόσωπο", με περίπαιξε.
Κάπου σχηματίστηκε στο πίσω μέρος τού εγκεφάλου μου, ότι ο μικρός ήθελε να ακούσει για άλλη φορά εκείνη την μικρή περιπέτεια στο swinger club, σαν παρηγοριά για την απουσία μου.
"Μπορεί να είμαστε απατεώνες, αλλά με το κώδικα τιμής που κουβαλάμε, δεν πρόκειται να δούμε άσπρη μέρα", είπα. "Σού έχω πει για εκείνη την περίπτωση στο swinger club;", ρώτησα.
"Πολλές φορές", μού απάντησε. "Ο γυμνασιάρχης μας μάς προέτρεπε να κάνουμε τον αγώνα τον καλό. Εκτιμώ τα μέγιστα, ότι μόνιμα βάζεις τα δυνατά σου, όταν πρόκειται για σεξ. Θα ήθελα να την ακούσω ακόμη μια φορά...."
Οπότε ξεκίνησα την διήγηση:
"Δεν θυμάμαι ακριβώς εάν ήταν το 2002, ή το 2003. Ήταν η περίοδος, που πριν λίγο είχε μπει σε κυκλοφορία το Ευρώ. Είχα στην τσέπη μου δύο κολλαριστά πενηντάρικα, που πρέπει να είχαν βγει πρόσφατα από την πρέσα. Χρήμα που έβγαζα με πολύ κόπο, το ξέρεις...
Ήταν σούρουπο και είχα πάρει τούς δρόμους, μόνο και μόνο για κινηθώ, μετά από δέκα ώρες καθιστικής δουλειάς. Βάδιζα σε ένα δρόμο, όπου περνούσαν υπερυψωμένες οι γραμμές τού τραίνου. Σε μια από τις παρόδους, έπεσε το βλέμμα μου σε μια μαύρη πρόσοψη, όπου υπήρχε η επιγραφή: "ΗΜΙΦΩΣ 1 - SWINGER CLUB".
Από περιέργεια πήγα και κτύπησα το κουδούνι. Μου άνοιξε μια γυναίκα, που δεν μπορώ να ισχυριστώ, ότι ανταποκρινόταν στα ιδεώδη τής γυναίκας των ονείρων μου, αλλά οπωσδήποτε τα πλησίαζε πολύ.
Με χαιρέτησε ευγενικά. 
Ξεροκατάπια και τής είπα καλησπέρα. Πόσο κοστίζει η είσοδος; ρώτησα.
Πενήντα ευρώ, μου απάντησε.
Έβγαλα ένα από τα κολλαριστά πενηντάρικα και τής το έδωσα. Στην συνέχεια με οδήγησε σε μια καρνταρόμπα, όπου κλείδωσα τα ρούχα μου σε ένα ντουλάπι και φόρεσα μια άσπρη ρόμπα από ύφασμα πετσέτας, που μου έδωσε.
Στην συνέχεια μπήκαμε στο εν τέλει ambiente. Από την μια μεριά υπήρχε ένα μπαρ με σκαμπό. Από την άλλη κάτι σαν διαμήκες κρεβάτι, που εκτεινόταν σε όλο τα βάθος τού μακρόστενου χώρου. Πίσω από το κρεβάτι υπήρχαν ανοίγματα στον τοίχο σαν λαγούμια, από τα οποία εξήρχοντο διάφοροι στεναγμοί.
Στο μπαρ καθόταν μόνο ένας άνδρας, με κάπως μακρύτερα μαλλιά από τα δικά μου. Κάθισα σε μικρή απόσταση από αυτόν.
- Τι μπορώ να σου προσφέρω για να πιεις, ρώτησε η γυναίκα που μου είχε ανοίξει.
Παρατήρησα το άσπρο πουκάμισο που φορούσε, σχεδόν ανοικτό μέχρι την μέση και τον μαύρο στηθόδεσμο.
- Βάλε σε παρακαλώ ένα μεταλλικό νερό, τής είπα.
- Μα μόνο νερό, ρώτησε.
- Ναι, απάντησα, δεν πίνω ποτέ αλκοόλ.
- Με μπουρμπουλήθρες ή χωρίς, ρώτησε.
- Βάλε ότι θέλεις, είπα. Και μπουγαδόνερο θα έπινα από το χεράκι σου.
- Από πού προέρχεσαι; με ρώτησε στην συνέχεια.
- Από την Ελλάδα, απάντησα.
Τότε στράφηκε προς τα μένα ο διπλανός μου και μού είπε: "Ιχ μπιν τρασβεστί, ιχ μπιν αντρογκύνος".
Για μένα ήταν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να τού εξηγήσω τι σημαίνει η λέξη "ανδρόγυνος". Πες, πες γρήγορα φθάσαμε στον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη. Η γυναίκα του μπαρ παρακολουθούσε με αμείωτο ενδιαφέρον την συζήτηση, ταχτοποιώντας πότε - πότε τον μαύρο στηθόδεσμο. Αυτή η κίνηση μου ανέβαζε το αίμα στο κεφάλι.
Αυτή το κατάλαβε και μού ξεκαθάρισε:
- Μην κάνεις τζάμπα σκέψεις, εγώ μόνο δουλεύω εδώ και δεν συμμετέχω ποτέ στο αλισιβερίσι. Είμαι σοβαρή μπαρ - γούμαν με τριετή μαθητεία και απόφοιτος σχολής σερβιτόρων.
- Καλά είναι τα πτυχία, τής απάντησα, αλλά και λίγο σαλτάρισμα από την άλλη μεριά τού τοίχου θα συνέβαλε στις εμπειρίες μας, ισχυρίστηκα.
- Προτιμώ να σε ακούω, μου είπε. Τα υπόλοιπα τα έχω εδώ βαρεθεί.
Κάποια στιγμή εξήλθε ενός λαγουμιού ένα ζευγάρι. Κάθισαν στο μπαρ και παράγγειλαν σεκτ για να πάρουν δυνάμεις για τον επόμενο γύρο. Εγώ συνέχισα ακάθεκτος την περί φιλοσοφίας παράδοση. Σε λίγο κάθισε στο μπαρ και άλλο ζευγάρι. Όλοι έμοιαζαν να παρακολουθούν επί ώρα τα λεγόμενα μαγνητισμένοι, χωρίς να επιδεικνύουν το παραμικρό ενδιαφέρον για τον επόμενο γύρο.
Στην πορεία ήλθαν κι άλλοι πελάτες, που έλαβαν θέση στο μπαρ. Κάποιοι δεν πήγαν καν στην καρνταρόμπα για να αλλάξουν περιβολή. Η συζήτηση δεν άφηνε περιθώρια για άλλες ασχολίες.
Μετά από λίγο εισήλθε στον χώρο μια κυρία. Μάς χαιρέτησε ένα προς ένα ευγενικά. Ήταν η ιδιοκτήτρια τού καταστήματος. Πολύ γρήγορα εντάχθηκε και αυτή στην συζήτηση, οπότε γοητευμένη άνοιξε μια σαμπάνια για να μάς κεράσει.
Μετά από μια ώρα περίπου κτύπησε ένα κουδούνι.
- Η βραδυνή βάρδια τελείωσε, είπε η ιδιοκτήτρια. Πάμε για την νυκτερινή. Όσοι επιθυμούν να παραμείνουν πρέπει να πληρώσουν εκ νέου παράβολο εισόδου.
Σηκώθηκα και κατευθύνθηκα προς την έξοδο.
- Πού πας; ρώτησε η ιδιοκτήτρια.
- Δεν μπορώ να πω, για τα πενήντα ευρώ που πλήρωσα, πέρασα πολύ ωραία, απάντησα. Ωραία τα είπαμε και το νερό που ήπια ήταν πρώτης τάξεως. Άσε το μπίττερ λέμον, που ήταν φανταστικό. Αλλά και δεύτερο πενηντάρικο πάει πολύ, μαντάμ.
- Καλέ τι λες; είπε με στόμφο η ιδιοκτήτρια. Εσύ απαλλάσσεσαι εδώ τού παράβολου εισόδου εφ' όρου ζωής! Άσε που προσλαμβάνεσαι αμέσως!
- Πώς είπατε μαντάμ; ρώτησα. Προσλαμβάνομαι;
Βεβαίως προσλαμβάνεσαι! Δεν έχεις καταλάβει φίλε μου, ότι είσαι ο καλύτερος σεξουαλικός ανιμάτορας σε αυτήν την πόλη; τόνισε η ιδιοκτήτρια.
- Ευχαριστώ μαντάμ, αλλά δεν θα πάρω, απήντησα. Έχω ήδη δουλειά, πελατολόγιο, τεχνικούς συνεργάτες. Πράγματα, που για να τα φτιάξω, προσπάθησα μεγάλο διάστημα, τής είπα.
- Ξέχασέ τα όλα αυτά, επέμεινε η ιδιοκτήτρια. Τα χρήματα που θα σου πληρώσω εγώ αποκλείεται να τα βγάλεις αλλού. Τριακόσια ευρώ την βραδιά, στο χέρι, αφορολόγητα. Την Παρασκευή και το Σάββατο έχουμε πάνω από εξήντα επισκέπτες εδώ, είπε.
- Σας ευχαριστώ κυρία μου για την ένδειξη εμπιστοσύνης, απήντησα, αλλά τώρα πρέπει να φύγω. Αύριο έχω γκασμά και πρέπει να κοιμηθώ μερικές ώρες.
Μπαίνοντας στον προθάλαμο για να φορέσω τα ρούχα μου, πέρασε η ιδιοκτήτρια το χέρι της στους ώμους μου και κοιτώντας με στα μάτια μού είπε:
- Πάμε μέσα να πάρουμε μερικές μυτιές... Θα σε κάνω ευτυχισμένο...
Για μια στιγμή σκέφτηκα να τής ζητήσω να μού δάνειζε την μπαρ - γούμαν για κανένα τρίωρο. Μετά όμως σκέφτηκα ότι είχα χάσει από χέρι ...
Βγαίνοντας έξω με κτύπησε ο αέρας στο πρόσωπο, φέρνοντάς μου μια ανακούφιση. Την υπόλοιπη θα επενεργούσε ο ποδαρόδρομος, μέχρι να ρίξω το κορμί μου στο κρεβάτι.

Προχωρώντας δυο δρόμους πάρα πάνω έφτασα στο σημείο, όπου οι κανίβαλοι έβγαζαν κάποια κοριτσάκια από χώρες τής ανατολικής Ευρώπης στο πεζοδρόμιο, εθίζοντάς τα στην ηρωίνη. Δεν ήξερα τι είναι προτιμότερο. Να πάω στο σπίτι μου για να βάλω τα κλάματα, ή να επιστρέψω στο swinger club, μια και είχα απαλλαχθεί εφ' όρου ζωής από το παράβολο εισόδου;
Περπάτησα μέχρι την επόμενη συνοικία. Και μέχρι την μεθεπόμενη. Κοίταξα το ρολόι: Ήταν τέσσερις το πρωί. Ήταν ώρα για να πάρω σιγά - σιγά τον δρόμο τής επιστροφής.

 Συνεχίζεται....



--------