ΟΔΕΥΟΝΤΑΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΟΡΙΣΤΙΚΗ ΥΠΕΡΒΑΣΗ ΤΗΣ ΜΥΘΟΠΛΑΣΙΑΣ / ΑΠΟ ΤΟΝ THEODOR ADORNO ΣΤΟΝ ΕΡΓΔΗΜΕΡΓ - ΤΕΤΑΡΤΟ ΜΕΡΟΣ

1. Η "ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ ΕΠΙ ΤΗΣ ΦΥΣΕΩΣ" ΩΣ ΦΡΟΥΔΑ ΑΠΟΜΥΘΟΠΟΙΗΣΗ

Στην πρώτη παραγράφου του έργου "Διαλεκτική του Διαφωτισμού" οι Max Horkheimer και Theodor Adorno συμπυκνώνουν τον βασικό στόχο του διαφωτισμού, συμφώνως προς τις κατά καιρούς διακηρύξεις των στυλοβατών του:
"Το Πρόγραμμα του διαφωτισμού ήταν η απομυθοποίηση του κόσμου. Ο στόχος που έθεσε αυτός ήταν η κατάργηση των μύθων και η αντικατάσταση των φανταστικών εντυπώσεων από τα επιτεύγματα τής αντικειμενικής γνώσεως".
Σύμφωνα με τον πολύ βασικό διαφωτιστή Bacon η γνώση είναι η δύναμις μέσω της οποίας είναι επιτεύξιμη η κυριαρχία του ανθρώπου επί της φύσεως. Οι αταξινόμητες έννοιες κλήθηκαν να υποταχθούν σε συγκεκριμένους τύπους, οι οποίοι έπρεπε να έχουν μαθητικό περιεχόμενο και γενικότερη ισχύ. Η επιστήμη κλήθηκε διερευνώντας, αναλύοντας και ταξινομώντας τα αίτια να είναι σε θέση να προλέγει με συγκεκριμένο τρόπο τα αποτελέσματά τους. Συμφώνως προς την λεγόμενη "τυπική λογική" ο κόσμος και τα φαινόμενα ήταν δυνατόν να σταθμιστούν. Οι αριθμοί κλήθηκαν σε αυτά τα πλαίσια να υπηρετούν αποκλειστικά την μέτρηση μεγεθών. Ότι ανήκε στην σφαίρα της μεταφυσικής θεωρήθηκε παράγωγο τού ανθρωπίνου ψυχισμού, και αποδόθηκε αποκλειστικά σε υποκειμενικά δεδομένα, ως μη ευρισκόμενο σε συσχετισμό με αντικειμενικά αίτια.
Ο διαφωτισμός επέβαλε την διαδικασία, η οποία χαρακτηρίστηκε "σχάση υποκειμένου και αντικειμένου", την οποία όμως αμφισβητούν άρδην οι διαπιστώσεις της σύγχρονης θεωρητικής φυσικής επιστήμης. Στο εν λόγω έργο αναφέρεται χαρακτηριστικά:
"Ο μύθος αντιμετωπίζεται από τον διαφωτισμό ως ένα απλό αντικειμενικό φαινόμενο. Η ανθρωπότητα στην προσπάθειά της να κυριαρχήσει επάνω στην φύση καταβάλλει το ακριβό αντίτιμο τής αποξένωσής της από αυτήν. Η σχέση της απέναντι στην φύση διέπεται από μια αναφανδόν εξουσιαστική διάθεση και προοπτική. Είναι εις θέσιν να γνωρίζει στο βαθμό που δύναται να χειραγωγεί και να επιβάλλεται, η γνώση προωθείται ως απόσταγμα κυριαρχίας έναντι του γνωστικού "αντικειμένου". Σε αντίθεση με την μαγική πρακτική, η οποία εκκινούσε από μια αλληλοδιείσδυση ανθρώπου και φαινομένου, μέσω της οποίας επιχειρείτο ο επηρεασμός.

Θεωρώ σκόπιμο σε αυτό το σημείο να επιχειρηθεί πολύ σύντομα κάποια αποκατάσταση μερικών κατά την γνώμη μου πολύ σημαντικών εννοιών, σχετικά με τις οποίες έχει προκύψει παρανόηση, ούτως ώστε να καταστεί δυνατή η ανάπτυξη τής προβληματικής, η οποία επιχειρείται εδώ. Αυτή η παρανόηση έχει προκύψει από την τάση να ενημερωνόμαστε ως προς τις βασικές φιλοσοφικές έννοιες από σύγχρονες μονογραφίες και όχι από πηγές, τουτέστιν τα ίδια τα έργα των φιλοσόφων.
Στο ζήτημα της φιλοσοφίας αρέσκομαι να επιμένω για δυο λόγους: Ο πρώτος αφορά την αδυναμία να καταστούν κατανοητές ακόμη και κάποιες πολύ απλές βασικές έννοιες και φαινόμενα άνευ του φιλοσοφικού προβληματισμού.
Ο δεύτερος αφορά το δεδομένο, ότι οι αντιλήψεις, οι οποίες κυριάρχησαν και κυριαρχούν στις διάφορες κοινωνίες ανάγονται σε σημαντικό βαθμό στις βασικές φιλοσοφικές θεωρίες, οι οποίες διατυπώθησαν κατά καιρούς. Οι φιλοσοφία - όπως αυτή διατυπώνεται ιστορικά - δεν αφορά απόμακρες από το απτό γίγνεσθαι αφηρημένες έννοιες, αλλά συγκεκριμένες σταθερές, οι οποίες δομούν τα καθημερινά μας κοσμοείδωλα και τίς περί ζωής αντιλήψεις μας. Είναι αδύνατον να κατανοήσουμε την νοοτροπία του μέσου Ευρωπαίου χωρίς το "Κοινωνικό Συμβόλαιο" και τήν έννοια του "χειραφετημένου πολίτου" του Ζαν Ζακ Ρουσώ, ή την νοοτροπία του μέσου γερμανού χωρίς την θεωρία "της αναγκαίας επιβολής των ισχυρών επί των αδυνάτων" του Φρειδερίκου Νίτσε.

Ενώ το ενδιαφέρον για την φιλοσοφία καθ' εαυτήν δεν είναι ανεπτυγμένο, παρ' όλα αυτά έχει εκδηλωθεί κατά τις τέσσερις περίπου πρόσφατες δεκαετίες ένα εντονότατο ενδιαφέρον για μια βιβλιογραφία, την οποία θα χαρακτήριζα ως "μάχιμο", υπό την έννοια ότι πραγματεύεται με συγκρουσιακό τρόπο και εγείρουσα το αίτημα ιδεολογικής ή και πνευματικής αντιστοίχως καθαρότητος, απτόμενη κοινωνικών, εθνικών, πολιτικών και πνευματικών ζητημάτων, κάνοντας χρεία φιλοσοφικών όρων, κάποιους από τούς οποίους χειρίζεται μάλλον αφοριστικά και χωρίς συγκεκριμένη ανάλυση, προϋποθέτοντας ως κοινώς αποδεκτό το περιεχόμενό τους:
Επί του προκειμένου αναφέρομαι σε δυο βασικές κατευθύνσεις, οι οποίες έχουν κυριαρχήσει ιδεολογικά στην σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα, έστω κι αν η δεύτερη εξ αυτών αποποιείται πάσα σχέση με ιδεολογίες. Πρόκειται αφ' ενός μεν για την σύγχρονη μαρξιστική σκέψη, η επιρροή της οποίας, αν και βρίσκεται σε φθίνουσα πορεία, δεν παύει να είναι σαφώς παρούσα. Η δεύτερη αφ' εταίρου, την οποία θα χαρακτήριζα ως σχολή σκέψης, αφορά μια εκ των δύο κατευθύνσεως της συγχρόνου μάχιμης θεολογίας, η οποία στηρίζεται στην έννοια "της κοινωνίας προσώπων", την οποία καθιέρωσε αρχικά ο Χρήστος Γιανναράς και η οποία βρήκε στην πορεία πλήθος συνοδοιπόρων και θιασωτών. Ως επίσης ιδιαίτερα σημαντική κατεύθυνση με θεολογική αφετηρία θεωρώ αυτήν, η οποία βρήκε την εκκίνησή της με τις μελέτες του αείμνηστου αρχιμανδρίτου Χαραλάμπου Βασιλοπούλου, ο οποίος επιχείρησε ξεσκέπασμα των αποκρυφιστικών οργανώσεων και της κινήσεως του οικουμενισμού.
Παρ' όλο ότι θεωρώ τεράστιας σημασίας την προσφορά και των δυο αυτών κατευθύνσεων στα πλαίσια της εποχής που αυτές αναπτύχθησαν, διαφοροποιούμαι έναντι αμφοτέρων. Ουδέποτε απέκρυψα, ότι ενέτριψα και στις τρεις ως άνω κατευθύνσεις επί σειρά ετών - συμπεριλαμβανομένου και του Μαρξισμού - όχι μόνο θεωρητικά, αλλά και με συγκεκριμένη οργανωτική ένταξη και πρακτική, στα πλαίσια μαρξιστικών κινήσεων, καθώς και στα πλαίσια της ιεραποστολής στην κεντρική Ευρώπη. Όσοι όμως παρακολουθούν αυτήν την ιστοσελίδα, είναι σε θέση να γνωρίζουν, ότι θεωρώ τις απόψεις, οι οποίες έχουν κυριαρχήσει στα ζητήματα του αποκρυφισμού στις πλείστες των περιπτώσεων, σχηματικές και μη δυνάμενες να επιδοθούν σε βαθύτερες ερμηνείες. Εξ ίσου έχω διαφοροποιηθεί έναντι τών θεωρήσεων τού Χρήστου Γιανναρά - πέρα από την εκτίμηση και το αίσθημα ευγνωμοσύνης έναντι αυτού - πρώτα και κύρια στο ζήτημα της οντολογίας, η οποία διέπει όλα τα υπόλοιπα.

Η παρανόηση στην οποία αναφέρομαι αφορά την έννοια της νοησιαρχίας (RATIONALISMUS) όπως αυτή προβάλλεται στα κείμενα της σχολής της "κοινωνίας των προσώπων", ως έννοια η οποία κατά την άποψή τους δεσπόζει στον ευρωπαϊκό τρόπο προσεγγίσεως των πραγμάτων, ευρισκόμενη σε αντιδιαμετρική σχέση με τον ελληνική κοσμοθεώρηση τής "ρωμιοσύνης".
Θεωρώ, ότι η εν λόγω έννοια, παρόλο ότι ως τέτοια διατυπώθηκε στην Ευρώπη από τον Γερμανό φιλόσοφο Leibnitz, δεν είναι αυτή η οποία χαρακτηρίζει τον λεγόμενο δυτικό τρόπο σκέψης, ούτε είναι αυτή η οποία τον πολώνει ενάντια στην Ελληνική κοσμοθεώρηση. Επίσης δεν πρόκειται καθόλου για μια έννοια η οποία απολυτοποιεί τις στενά νοούμενες λογικές δυνατότητες του ανθρώπου. Τουναντίον πρόκειται για μια έννοια, η οποία βρίσκεται πολύ κοντά στα δεδομένα της Ελληνικής Φιλοσοφίας, ως γειτνιάζουσα στην Πλατωνική Φιλοσοφία και ως προαγόμενη εν τέλει από αυτή, έστω κι αν ο πνευματικός της πατέρας δεν το ομολόγησε.
Η έννοια της νοησιαρχίας πολώνεται ενάντια στον αγγλικό εμπειρισμό, ο οποίος αποτελεί τον εν τέλει αντίποδα τής Ελληνικής Σκέψης. Συμφώνως προς την νοησιαρχία είναι δυνατή η οδός γνώσεως της πραγματικότητος μέσω λογικών διεργασιών και πέραν της συγκεκριμένης εμπειρίας, διαδικασία την οποία αμφισβητεί κάθετα ο εμπειρισμός, ο οποίος θεωρεί ως πηγή γνώσεως την εργαστηριακού τύπου εμπειρία. Δηλαδή αυτός στηρίζεται αποκλειστικά στο πείραμα και την αναλυτική πραγματεία των αποτελεσμάτων του. Πρόκειται δηλαδή για την κατ' εξοχήν οδό απολυτοποιήσεως του πραγματικότητος ως αντικειμένου, τελείως ξεχωριστής από αυτήν του υποκειμένου, το οποίο επιδιώκει την γνώση. Αυτή είναι ακριβώς η διαδικασία, την οποία οι Χορκχάιμερ και Αντόρνο χαρακτηρίζουν ως διαδικασία επιβολής στην φύση μέσω του διαχωρισμού από αυτήν.
Τουναντίον ο Λάιμπνιτς, στα πλαίσια της θεωρίας του ορθολογισμού, θεώρησε επιτεύξιμη την εναπόκτηση γνώσεων μέσω λογικών διεργασιών ένεκα της ύπαρξης αυτών, τις οποίες αποκάλεσε "μονάδες". Οι μονάδες αποτελούν υπερκείμενες οντότητες του υποκειμένου και του αντικειμένου, ή ορθότερα, πέραν της σχάσεως αυτών, του γνωστικού αναζητητού και του εξωτερικού κόσμου, ως διέπουσες τόσο τον εξωτερικό κόσμο, όσο και την λογική σφαίρα του πρώτου. Καθίσταται κατ' αυτόν τον τρόπο προφανές, ότι οι μονάδες του Λάιμπνιτς βρίσκονται πολύ κοντά σε αυτό που ο Πλάτων χαρακτήρισε "ιδέες".

Ο αγγλικός εμπειρισμός, ως σύστημα γνωσιολογίας, ήταν επόμενο να οδηγήσει σε οντολογικά σχήματα, τα οποία από την φύση τους αποτελούν βάση εγκαθίδρυσης τρόπου υπάρξεως για τον άνθρωπο. Το σχήμα που επιλέχθηκε είναι ο "θετικισμός", ο οποίος διαμορφώθηκε από τον Comte.
Συμφώνως προς τον θετικισμό, πάσα ενασχόληση με έννοιες, οι οποίες δεν έχουν "θετικό" περιεχόμενο, δηλαδή σχετίζονται με την υπερβατικότητα, είναι ανόητη. Η υπερβατικότητα όμως αποτελεί την μεταφυσική συνέπεια της υπερβάσεως, η οποία αποτελεί την οντολογική αρχή, η οποία αντιμάχεται την οντολογία της δυαρχίας, ως βάση του αποκρυφισμού και της λερναίας ύδρας.
Πάνω σε αυτήν την οντολογία, των δυαρχικού τύπου μανιχαϊστικών διλημμάτων δρα και ο δερβέναγας της διεθνούς λερναίας ύδρας εν Ελλάδι Luc-ας Παπαδήμος με τους κομματικούς παρακαθήμενους. Τα εκβιαστικά διλήμματα: ή μνημόνιο, ή δεν θα πληρωθούν μισθοί και συντάξεις έρχονται να πολεμήσουν την τρίτη αρχή της υπέρβασης των διλημμάτων, η οποία έγκειται στην προάσπιση των αρχών, όπως τής κρατικής κυριαρχίας και της δημόσιας περιουσίας (ιδέ και "Θρησκειολογικές Προσεγγίσεις" του γράφοντος).

Ήταν επόμενο, ο θετικισμός, ως μανιασμένος αντίπαλος της υπερβάσεως, να οδηγήσει σε θεωρίες οι οποίες αντιμάχονται απροκάλυπτα το Ελληνικό Πνεύμα, βάση του οποίου αποτελεί η Πλατωνική Θεωρία. Ο Karl Popper, μέντορας του Τζώρτζ Σόρος, προώθησε με το βιβλίο "Η Ανοικτή Κοινωνία και οι Εχθροί της", την θεωρία του "νομιναλισμού", η οποία αντιμάχεται τα "universalia" τουτέστιν τις Πλατωνικές Ιδέες. Ολόκληρο το βιβλίο αποτελεί επίθεση στην Πλατωνική Θεωρία και στην έννοια της ουσίας (Essentialismus). Αντιπαραβάλλοντας την έννοια του νομιναλισμού στον εσσεντιαλισμό, προβάλεται η συγκεκριμένη ύπαρξη ως το απόλυτο. Η ουσία ως όρος συνιστά από γραμματικής πλευράς την μετοχή, του κυριοτέρου ρήματος για την ύπαρξη, δηλαδή του ρήματος "είμαι". Η μετοχή καταδεικνύει ακριβώς την μετοχή - συμμετοχή σε κάποια υπερκείμενη αρχή, ως τρόπο υπάρξεως.

Η έννοια της υπερβάσεως, εκτός από θεμελιώδης οντολογική αρχή, υπέχει ενός σημαντικότατου ανθρωπιστικού νοήματος, το οποίο καθιστά τον άνθρωπο υπεύθυνο και αυτόνομο, οικοδομώντας ταυτοχρόνως και την σχέση του με το Θείο.
Την έννοια της υπερβάσεως πραγματεύτηκε και ο Καντ, ως "υπερβατολογική παραγωγή". Μια διαδικασία, η οποία δεν αποκτά οντολογικό περιεχόμενο, αλλά διέπει την σχέση της γνωσιολογικής διαδικασίας με την αλήθεια. Παρόλο ότι στα πλαίσια των αναζητήσεων του Καντ η υπέρβαση δεν αποκτά ακόμη οντολογικό περιεχόμενο, αυτές χαρακτηρίζονται από την μεγάλη προσφορά του χειρισμού και της προβολής αυτής της έννοιας.
Ιδιαίτερη εξύψωση αποκτά η έννοια της υπέρβασης στα πλαίσια της θεωρίας του υπαρξισμού. Οι υπαρξιστές θεωρούν την υπέρβαση πρόκληση έναντι της ανθρωπίνου ευθύνης, ασποδίδοντας σε αυτήν την έννοια υψηλό ανθρωπολογικό περιεχόμενο.
Τόσο από την περίπτωση της φιλοσοφίας του Καντ, όσο και από την περίπτωση των Υπαρξιστών φιλοσόφων, καθίσταται κατανοητό, ότι η έννοια της υπερβάσεως ως κεντρικό οντολογικός πυρήνας του Ελληνικού Πνεύματος δεν είναι καθόλου τελείως ξένη όσο αφορά την ευρωπαϊκή φιλοσοφία. Κατά συνέπεια προκύπτει προς εξέταση η πρόταση, την οποία έχει διατυπώσει ο γράφων, ότι η βασική πόλωσις δεν υφίσταται μεταξύ Ελληνικότητος και δύσεως, ως ισχυρίζονται αυτοί, οι οποίοι προωθούν την θεωρία της "κοινωνίας των προσώπων", αλλά μεταξύ Ελλήνων και ελληνοφώνων, τουτέστιν μεταξύ Ηρακλέους και λερναίας ύδρας.
Οπωσδήποτε στον Χρήστο Γιανναρά και στην "θεωρία των προσώπων" οφείλουμε την τεράστια προσφορά στην εμμονή της αναδείξεως τού ρόλου της ουσίας. Αυτή όμως εντοπίζεται στην σφαίρα της ανθρωπολογίας και όχι της οντολογίας. Κατ' αυτόν τον τρόπο αδυνατεί αυτή η σχολή να ερμηνεύσει τεράστιας σημασίας ζητήματα, όπως ο αποκρυφισμός, τα οποία παρακάμπτει ως επουσιώδη. Επί πλέον στερείται σε αυτά τα πλαίσια των εφοδίων, τα οποία απαιτούνται για μια δυναμική αντιμετώπιση των προκλήσεων, τις οποίες θέτει η ιστορική μελέτη, παραμένουσα προσκολημμένη σε ένα Βυζαντινισμό, το οποίον αδυνατεί να επεξεργαστεί ειδικά, με εξαίρεση κάποιες απαντήσεις σε προπαγανδιστικά κείμενα της κ. Αρβάιλερ.
Εδώ αξίζει να σημειώσω, ότι θεωρώ ιδιαίτερα σημαντική την πρόσφατη πρακτική του ΕργΔημΕργ να θέσει με κριτικό τρόπο ζητήματα, τα οποία αφορούν την Βυζαντινή ιστορία.


2. Η ΦΡΟΥΔΑ ΑΠΟΜΥΘΟΠΟΙΗΣΗ ΩΣ ΝΕΟΥ ΤΥΠΟΥ ΜΥΘΟΠΛΑΣΙΑ

Συμφώνως προς τούς Αντόρνο και Χόρκχάιμερ, ο διαφωτισμός καταργώντας τα προηγούμενα τοτέμ καθιερώνει ένα νέο: Το τοτέμ του θετικισμού, το οποίο, όποιος τολμήσει να αμφισβητήσει τίθεται εκτός ορίων λογικής και σοβαρότητος.
Οφείλω να αναγνωρίσω, ότι η λεγόμενη "Κριτική Θεωρία" τών ως άνω δύο διανοητών ήταν αυτή, η οποία αμφισβήτησε δυναμικά τον θετικισμό.

"Ο διαφωτισμός ξέπεσε στον χειρότερο δυνατό διανοητικό ολοκληρωτισμό, όσο κανένα άλλο σύστημα. Δεν πρόκειται για τις καταγγελίες, τις οποίες ύψωσαν εναντίον τού διαφωτισμού οι θιασώτες του ρομαντισμού, για στείρα αναλυτική μέθοδο, προσκόλληση στο επί μέρους και απώλεια της συνολικής θέασης, περιορισμό στις αντανακλάσεις χωρίς διεισδυτική ετοιμότητα. Όταν το Άγνωστο ανάγεται στον άγνωστο μιας μαθηματικής εξισώσεως, τότε είναι όλα προαποφασισμένα πριν ακόμη ερευνηθούν. Πριν ακόμη υπολογισθούν οι ζητούμενες τιμές, το άγνωστο έχει ήδη αναχθεί σε γνωστό. Η φύση περιορίζεται έτσι ακόμη και μετά την κβαντική θεωρία σε ότι μπορεί να μετρηθεί. Ακόμη και αυτό, το οποίο δεν καθίσταται γνωστικά προσπελάσιμο, όπως η απροσδιοριστία και το μη λογικά συμβατό, πολιορκούνται από κάποιο μαθηματικό θεώρημα. Με την υποκατάσταση τής αλήθειας από τούς υπολογισμούς πιστεύει ο διαφωτισμός ότι μπορεί να ματαιώνει μια επιστροφή στον μύθο. Με τον εγκλωβισμό της νοητικής αφαίρεσης αποκλειστικά σε υπολογιστικούς συσχετισμούς επιχειρεί ο διαφωτισμός να επιβληθεί ως ανώτατη αρχή. Η σκέψη απλουστεύεται σε μια αυτόματη διαδικασία, ένα μηχανιστικό φορμαλισμό, ο οποίος επιχειρεί να ξεπεράσει τα μηχανικά του δημιουργήματα, ούτως ώστε να υποκατασταθεί πλήρως μελλοντικά από αυτά. Το μεγάλο αίτημα του Φίχτε, ότι το πρώτο που πρέπει να απασχολεί την σκέψη μας είναι η ίδια η νοητική διεργασία παραμερίζεται πλήρως από τον διαφωτισμό..."
"...Κατ' αυτόν τον τρόπο επιστρέφει ο διαφωτισμός στην περιοχή από την οποία προσπαθούσε να διαφύγει. Η μυθοπλασία αποσκοπούσε στην μόνιμη αναπαραγωγή του ήδη υπάρχοντος στα πλαίσια ενός μόνιμα επανερχόμενου κύκλου. Μια γυμνή πραγματικότητα εγκλωβισμένη εκτός ορίων της όποιας ελπίδας. Η πρέσα όμως του μυθικού δεδομένου επαναλαμβάνεται μέσα στα ασφυκτικά όρια του μαθηματικού τύπου, ο οποίος αποτελεί την αιώνια βεβαιότητα του υπαρκτού πέρα από τα όποια νοήματα, καθότι η κυκλική αντίληψη ταυτίζεται με τα όρια του απαράβατου νόμου, όπου κάθε τι νέο εμφανίζεται ως προκαθορισμένη επανάληψη..."
"...Ενώ ο ανιμισμός απέδιδε σε όλα τα πράγματα μια ψυχή, η βιομηχανική κοινωνία μετέτρεψε όλα τα έμψυχα σε πράγματα..."

Για τους Αντόρνο και Χόρκχάιμερ, τόσο η εποχή του κυριαρχίας του μύθου, όσο και ο διαφωτισμός, αποτελούν τις όψεις του ίδιου νομίσματος. Η υπεροχή της επιβολής τής εκ των προτέρων νομοτέλειας διέπει την μοιρολατρία, η οποία οδηγεί στην υποταγή. Στην ουσία πρόκειται για δυο διαφορετικούς τύπους ενός και τού αυτού εξουσιαστικού μοντέλου, όπου το συλλογικό στοιχείο δομεί μια κοινωνική μηχανή.

Συνεχίζεται...