ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ ΕΠΕΤΕΙΟ

Η φυλακή που έκλεισαν τον Κολοκοτρώνη

"Ο πάντα ευκολόπιστος και πάντα προδομένος..."

"...απ την περίοδο που ονομαζουμε προιστορία ως σημερα,το ιδιο παιγνίδι παίζεται..αν το γνωριζαμε θα μπορουσαμε να ερμηνευσουμε το τι συμβαινει σημερα...πότε ας πουμε χασαμε για πρωτη φορα την Κυπρο και γιατι [και συγχρονως τον ελεγχο της ανατολικής Μεσογείου] η γιατι οι Γερμανοι μας επιτιθενται σημερα με τον τροπο που το κανουν..που βρισκεται η αιτία και πόσο μακρια στον χρόνο πάει..."

τμήμα από σχόλιο της ΦΩΤΕΙΝΗΣ

1. Η ΑΝΑΓΚΑΙΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΕΠΙΣΚΟΠΗΣΕΩΣ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑ Η ΟΠΟΙΑ ΤΗΝ ΔΙΕΠΕΙ

Στο χρονικό διάστημα που υπάρχει αυτό το ιστολόγιο δεν προέβην σε επετειακές αναφορές. Όχι διότι αυτές δεν μπορούν να είναι σημαντικές, αλλά θεωρώντας ότι αυτό το έργο εκπληρώνουν άλλοι αξιόλογοι συνάδελφοι. Αυτή η επέτειος όμως θεωρώ ότι διακρίνεται από μια σημαντικότατη ιδιαιτερότητα:
Η επέτειος αυτή συνδέεται αμέσως με την ίδρυση του Ελλαδικού κράτους. Και ενώ μέχρι σήμερα η άρχουσα τάξις επιδεικνύετο ως ο ταγός της εθνικής προασπίσεως τού παρόντος κρατικού μορφώματος, αυτή πλέον, έχοντας πετάξει την μάσκα, πραγματώνει απροκάλυπτα την διάλυση πάσης εθνικής υποστάσεως αυτού στα πλαίσια της εντάξεώς του στην νεοταξική α-εθνική υπό διαμόρφωση παγκόσμιο δικτατορία.
Οι εκπνεύσασες ανδρεϊκές μεγαλοστομίες περί "εθνικής υπερηφάνειας" και οι σαμαρικοί σαλτιμπαγκισμοί για δήθεν "επανελλήνιση" οδηγούν στην σημερινή ζοφερή εικόνα ενός προτεκτοράτου, οι υποτιθέμενοι ταγοί του οποίου κατεβάζουν τα ρολά τού καταστήματος. Οι κρουνοί αίματος τους οποίους δαπάνησε ο Ελληνικός Λαός για την αποκατάσταση και προάσπιση της εδαφικής ακεραιότητος της χώρας και την απόκρουση εξωτερικών εισβολών, φρονούν ότι δύνανται να παραμερίζουν και να ευτελίζουν κάποιοι ψευδεπίγραφοι "ηγέτες", όχι μόνο παραδίδοντας αμαχητί την εθνική κυριαρχία σε αλλοεθνείς δυνάμεις, αλλά και ανάγοντας κάθε τι εθνικό σε υποτιθέμενη καταστροφική αφετηρία απομονωτισμού.

Στην ουσία με αυτό τον τρόπο κλείνει ένας κύκλος: Αυτές οι δυνάμεις, οι οποίες ιδιοποιήθηκαν τους αγώνες, το πατριωτικό φρόνημα και την αυτοθυσία του Ελληνικού λαού, για να στήσουν τον προπερασμένο αιώνα ένα προτεκτοράτο κομμένο και ραμμένο στα μέτρα των λεγόμενων μεγάλων δυνάμεων, τώρα πλέον ναρκοθετούν την ύπαρξή του χωρίς προσχήματα, με προφανέστατο στόχο - όσο κι αν η πλειοψηφία των πολιτών αποφεύγει να αναγνωρίσει αυτό το δεδομένο - την οριστική και αμετάκλητη διάλυσή του, με στόχο τον τελειωτικό αφανισμό των Ελλήνων.

Η διάλυση της οικονομίας, των κοινωνικών ηθών και θεσμών, των μηχανισμών άμυνας, παιδείας και κοινωνικής πρόνοιας, η έμμεση επιβολή της μετανάστευσης, η προώθηση τού αμοραλισμού και τής διαφθοράς σε όλα τα επίπεδα, η οργανωμένη δολιοφθορά σε βάρος τής γλώσσης και της ιστορικής μνήμης, η υποβάθμιση και ηθελημένη καταστροφή των φυσικών σταθερών του ζωτικού χώρου σε επίπεδο χωματερής, καθώς και ο υπέρμετρα ανελέητος εποικισμός της χώρας βάσει σχεδίου με αλλοεθνείς, ξεμοντάρησαν ένα προς ένα τα καρφιά από την βάση επιβιώσεως των υπολοιπόμενων Ελλήνων εντός του ελλαδικού μορφώματος.

Μέσα από αυτήν την οπτική προκύπτουν σοβαρότατα μεθοδολογικού χαρακτήρος ερωτήματα, αναφορικά με τους λόγους, τις μεσοπρόθεσμες - αλλά κυρίως τις μακροπρόθεσμες σκοπιμότητες - οι οποίες διήπον την κατασκευή του συγκεκριμένου μορφώματος από το διεθνές ανθελληνικό κατεστημένο κατά την τρίτη δεκαετία τού προπερασμένου αιώνος, καθώς και τον προγραμματισμό της επιδιωκόμενης διαλύσεώς του στο άμεσο μέλλον.
Δεν μπορεί να υπάρξει η παραμικρή αμφιβολία, ότι για την αποτίναξη του οθωμανικού ζυγού προέβη ο λαός σε μεγαλειώδη αγώνα και τεράστιες θυσίες. Οι ελλαδέμπορες όμως επέτυχαν να εκτροχιαστεί αυτός ο αγώνας από τους εθνικούς στόχους του και να αντικατασταθεί η φανερή δουλεία στους οθωμανούς, από την καλυμμένη δουλεία στους αγγλογάλλους και - σύμφωνα προς την άποψη του γράφοντος - σε εκείνα τα παρασκηνιακά κυκλώματα, τα οποία, όχι μόνον έκτοτε, αλλά από πολύ παλαιότερα, προωθούν το master plan της επιβολής της "νέας τάξης".

Η γνώση της ιστορίας την οποία συνήθως διαθέτουμε, δεν είναι μόνον ανεπαρκέστατη, αλλά και ιδιαιτέρως στρεβλή. Αυτή προάγεται αφ' ενός από σχολικά στερεότυπα, στηριζόμενα σε "εκπαιδευτικά" προγράμματα, τα οποία είχαν ως κύριο στόχο τον πνευματικό ευνουχισμό των Ελλήνων, αφ' εταίρου από κατεστημένα ιστοριογραφικά αναμασήματα, τα οποία αποσκοπούσαν στην έμμεση επιβολή του ισχύοντος κοινωνικού μύθου. Ή ακόμη από δογματικού περιεχομένου αφελή φληναφήματα, ξένα εν τέλη προς τα ιστορικά θεμελιώδη ζητούμενα. Αυτό δεν σημαίνει, ότι η υπάρχουσα ιστοριογραφία στερείται σοβαρών πονημάτων. Πόσοι όμως είναι αυτοί, οι οποίοι μελέτησαν και μελετούν τα ιστοριογραφικά έργα τού Τρικούπη, τού Ασπρέα, του Σάθα, οι οποίοι βρίσκονταν χρονικά πλησίον στα γεγονότα που εξιστορούν, ή έστω κάποιους νεώτερους ιστορικούς, όπως ο Φωτιάδης, καθώς και τις πηγές, οι οποίες μπορεί να είναι προσβάσιμες; Και μάλιστα όχι αφηρημένα, για προσωπικούς λόγους τέρψης, περιέργειας, πολυμάθειας, ή ακόμη και φιλομάθειας, αλλά ως εργαλεία, τα οποία παρέχουν εφόδια για υπεύθυνες και ανιδιοτελείς παρεμβάσεις στην κατεύθυνση της εθνικής και κοινωνικής χειραφετήσεως;

Αυτά τα γνωσιολογικά ελλείμματα, τα οποία μας χαρακτηρίζουν από κοινωνικής πλευράς (και ας μου επιτραπεί η παρατήρηση, ότι αυτοί οι εντοπισμοί μου δεν έχουν έναντι κανενός προσωπικό χαρακτήρα) μάς οδηγούν σε συνειδησιακά κενά. Εθιστήκαμε κακώς και κατόπιν πονηρών σκοπιμοτήτων να θεωρούμε την ιστορία χωρισμένη σε περιόδους, παραβλέποντας την λειτουργική της συνέχεια. Ιστορικές φάσεις, τις οποίες ίσως θεωρούμε μη άμεσα οργανικώς συνδεδεμένες, ως δήθεν ποιοτικά διαφορετικές, στα πλαίσια κάποιας ιστορικής διαδοχής μετά από ζυμώσεις, οι οποίες αλλάζουν φαινομενικώς ριζικά τα δεδομένα, μπορούν να αποτελούν τους κρίκους μιας ενιαίας ιστορικής πορείας, με παραμένοντα, ή ακόμη και διαχρονικώς κατευθυνόμενα ζητούμενα και στοχεύσεις.
Θεωρώ το ζήτημα της συνέχειας θεμελιακό για την κατανόηση της ιστορίας.

Εν τέλη, Μαρξιστές και μη Μαρξιστές λογίζονται την σήμερον ημέρα κατά βάση με μαρξιστικό τρόπο, όσο αφορά τους μηχανισμούς, οι οποίοι διέπουν την ιστορική πορεία. Στηριζόμενοι στις παιδαριώδεις αντιλήψεις του Χέγκελ περί ιστορίας, οι Μαρξ και Ένγκελς διαμόρφωσαν την μηχανιστικά μεταφυσική θεωρία του λεγόμενου "ιστορικού υλισμού", βάσει τού οποίου, η αντίθεση μεταξύ της αναπτύξεως των παραγωγικών δυνάμεων και των παραγωγικών σχέσεων οδηγεί σε βίαιη αναπροσαρμογή, μέσω ταξικών συγκρούσεων και κοινωνικών επαναστάσεων, τόσο των οικονομικών συστημάτων, όσο και των κοινωνικών σχέσεων, αλλά και των καθεστωτικών δομών. Αντιμετωπίζοντας με θεωρητική απαξίωση, όλα όσα προηγήθηκαν της εποχής τους ως "προκαπιταλιστικούς τρόπους παραγωγής", επικέντρωσαν όλη την προσοχή στην τελεολογία τής επερχόμενης "κομμουνιστικής κοινωνίας". Στην ουσία, αυτή η νοοτροπία απαξίωσε από πλευράς προσφοράς της ιστορικής έρευνας ολόκληρη την ιστορία. Για ποιον λόγο άξιζε, συμφώνως προς τους "κλασσικούς" πατεράδες του μαρξισμού, να καταπιάνεται εις έκαστος με προηγηθέντες "εκμεταλλευτικούς" τρόπους παραγωγής, πέρα από απρόσφορες ακαδημαϊκές σκοπιμότητες; Παρόλο ότι η εποχή, κατά την οποία συνέγραψαν οι Μάρξ-Έγκελς χαρακτηρίστηκε από ιδιαίτερα πρωτότυπες ιστορικές έρευνες, οι οποίες αποτέλεσαν την βάση για σημαντικότατες μελέτες στην πορεία σε τομείς, που ξεπέρναγαν τα όρια της ιστορίας, όπως η μελέτη του Μπαχόφφεν για το "Μητρικό Δίκαιο", ο Έγκελς επικέντρωσε την προσοχή στο "Καταγωγή τής Οικογένειας τής Ατομικής Ιδιοκτησίας και τού Κράτους" αποκλειστικά σε οικονομικού περιεχομένου διαπιστώσεις, όπως στην διαπίστωση ότι, η δημιουργία παραγωγικού πλεονάσματος οδήγησε στην ανάγκη κληροδοτήσεως των μέσων παραγωγής στα τέκνα, με αποτέλεσμα την επιβολή της μονογαμίας, την οποία και απαξιώνει από ιστορικής πλευράς πλήρως.
Η επικράτηση της σπονδυλωτής μαρξιστικής αντίληψης της ιστορίας, με τις μεταβάσεις από παραγωγικό-κοινωνικό σύστημα σε επόμενο παραγωγικό-κοινωνικό σύστημα, όπου η ποσοτική επισυσσώρευση επενεργούσε ποιοτικά άλματα, οδήγησε σε μια γενικότερη σπονδυλωτή αντίληψη όσο αφορά την συνείδηση των ιστορικών εποχών, οι οποίες λίγο ως πολύ αντιστοιχούσαν με θολό τρόπο σε διαφορετικά παραγωγικά συστήματα.
Μέσω αυτής της διαδικασίας εξαλείφθηκε από την μέση συνείδηση η αντίληψη της ιστορικής συνέχειας, όσο αφορά την στόχευση κυκλωμάτων, ομάδων και συμφερόντων, τα οποία μπορεί να μην ορίζονται πρωτίστως και μονοσήμαντα από την παραγωγική διαδικασία.

Θεωρώ αδύνατη την κατανόηση και εύστοχη ερμηνεία του οιουδήποτε ιστορικού γεγονότος, χωρίς να υφίσταται μια γενική αντίληψη περί ιστορίας. Είναι αδύνατον να κατανοήσουμε την ύπαρξη πχ. ενός πεύκου, εάν δεν γνωρίζουμε τι εστί δένδρο.
Δεν είναι καθόλου τυχαίο, ότι όλες οι σχολές, οι οποίες επιχείρησαν να προβούν σε τομή όσο αφορά την μελέτη της ιστορίας, προσπάθησαν εκ των προτέρων να εκπονήσουν ένα συνολικής αξίας αναλυτικό όργανο.
Οι φίλοι και οι φίλες, οι οποίοι παρακολουθούν με κάποια συνέχεια αυτήν την σελίδα γνωρίζουν το δικό μου αναλυτικό όργανο, όπως αυτό εδράζεται στην σφαίρα της οντολογίας και με το οποίο θα μπορούσα ως βάση να επιχειρήσω μια ερμηνεία της διαδικασίας συστάσεως του ελλαδικού κρατιδίου με την επανάσταση του 1821 καθώς και των σχεδίων διαλύσεώς του στην τρέχουσα φάση. Επειδή όμως θεωρώ αυτό το θέμα όχι μόνον θεμελιώδες αλλά και στοιχειώδες, θα προσπαθήσω να προβώ σε ερμηνείες, οι οποίες στηρίζονται αυτήν την φορά σε απλά λογικά επιχειρήματα:

Θεωρώ, ότι οι πολιτισμικοί κύκλοι, οι οποίοι δημιούργησαν αξιόλογους πολιτισμούς είναι τρεις: Οι Κινέζοι, οι Ινδοί και οι Έλληνες.
Τόσον ενώπιον του Κινέζικου, όσον και του Ινδικού πολιτισμού, υποκλίνομαι και τους μελετώ, με στόχο να αντλήσω διδάγματα από αυτούς. Πλην όμως, ο μόνος πολιτισμός ο οποίος περιέχει πρόταγμα κοινωνικής απελευθερώσεως είναι ο Ελληνικός.
Ο Κινέζικος Πολιτισμός, παρόλο το μεγαλείο του στηρίζεται στην λεγόμενη "φωτισμένη δεσποτεία" και στον εμφύσηση ψυχικού μεγαλείου τόσο στους άρχοντες, όσο και στους αρχομένους. Τα αντίθετα λειτουργούν βάσει του Κινέζικου πολιτισμού σε σχέση αμοιβαίας αρμονίας, η οποία επενεργεί και αποκαθίσταται μέσω του ενδημούντος στα πράγματα Νόμου των Αλλαγών. Όπως αποκαλύπτει "Η Βίβλος των Αλλαγών" ή "I GING" οι υπερκείμενες των πραγμάτων ποιότητες οδηγούν μέσω της εξελίξεως των όντων στην επίγνωση ή την επιβολή της αρμονίας. Η οδός - ΤΑΟ - είναι η αρμονία. Η πορεία εκτός Οδού οδηγεί σε αδιέξοδο και δεν αφήνει άλλα περιθώρια από την επαναφορά ή την ανυπαρξία. Τελικός αντίπαλος του όντος είναι ο ίδιος ο εαυτός του, ως ανεπάρκεια, άγνοια ή αποπροσανατολισμός στην Οδό της αναζητήσεως. Η υψηλή τέχνη του τόξου εκφράζει την αναζήτηση του Εαυτού.
Ο Ινδικός Πολιτισμός στηρίζεται στο ξεπέρασμα της απάτης, τον οποίον συνιστά ο εξωτερικός κόσμος. Το αληθές συνιστά εσωτερική διάσταση και προς εκεί κατευθύνεται η αναζήτηση. Κάθε τι, το οποίο εκφεύγει από αυτήν στόχευση, αναιρείται αφ' εαυτού και δεν υφίσταται αναγκαιότητα να αντιμετωπιστεί διορθωτικά από άλλους. Αυτός ο υποβιβασμός των εξωτερικών δεδομένων, οδήγησε στην υποτονική αποδοχή μιας κοινωνίας καστών, εφ' όσον η υψηλότερη οδός για κάθε γεννημένο πρίγκιπα είναι αυτή του περιπλανόμενου ζητιάνου, μέσα στην πορεία της εσωτερικής οικοδομήσεως του Εαυτού.
Ο Ελληνικός Πολιτισμός συνίσταται στην αναζήτηση της Αρετής ως Άθλου. Αυτή κατακτάται ως ηρωική σύγκρουση με τα θηρία, τα οποία καταδυναστεύουν την ανθρωπότητα. Το κακό ευρίσκεται εκτός ανθρώπου και εισάγεται σε αυτόν μέσω δομών και μηχανισμών, οι οποίοι δρουν έξωθεν από αυτόν. Ο άνθρωπος καλείται να συγκρουστεί με όλα τα κακά στην διαδικασία επιστροφής προς τον Εαυτό, αναπτύσσοντας τις εσωτερικές και εξωτερικές του ικανότητες, συγκρουόμενος με διαδικασίες, οι οποίες επιχειρούν να τον μετατρέπουν σε γουρούνι, να τον τρελάνουν, να τον οδηγούν στην βρώση του ανόσιου, ή να τον αναλώσουν μέχρι θανάτου. Οφείλει στο διάβα του να αμφισβητήσει κάθε απάνθρωπη νόρμα, η οποία, ότι είναι μακρύτερο από το κρεβάτι του Προκρούστη, το ακρωτηριάζει και ότι είναι κοντύτερο, το τεντώνει μέχρι να το σπάσει. Οφείλει να αντέξει και να μεγαλουργήσει στηριζόμενος λιγότερο στις αισθήσεις του και περισσότερο στην Χάρη, ώστε να πραγματοποιήσει το ακατόρθωτο. Μέσα σε ρυθμούς με περιττά μέτρα, τα οποία όταν κλείνουν τον εκτινάσσουν, αφήνοντας τον χορευτικό στροβιλισμό του στην αέναη πίστη της παρεμβάσεως τού από Μηχανής Θεού.
Ο Ελληνικός Πολιτισμός δεν χαρίζεται, δεν υποκύπτει, δεν κάνει εκπτώσεις, δεν συμβιβάζεται, δεν οπισθοχωρεί. Διότι ο Έλληνας επλάσθηκε για τα δύσκολα. Γι αυτό Κάλλος του είναι η καλοσύνη και περιουσία του η γενναιότητα.
Η ύπαρξη του Έλληνα δεν συμβιβάζεται με την ύπαρξη των τεράτων.
Δεν είναι ζήτημα διχόνοιας αυτό, το οποίο σφραγίζει διαχρονικά τον χώρο όπου αυτός ετάχθη.
Η σχέση αυτών, οι οποίοι προέρχονται από τον Ηρακλή και αυτών οι οποίοι προέρχονται από την ύδρα είναι μονίμως ανταγωνιστική μέχρι εσχάτων.
Ο Έλλην δεν εχθρεύεται ανθρώπους. Δεν είναι εξολοθρευτής ανθρώπων. ΄"Ουδείς εκών κακός" διακήρυξε ο Σωκράτης. Ο Έλλην είναι φιλάνθρωπος. Αντιμάχεται θεσμούς, μηχανισμούς, διαδικασίες και νοοτροπίες, οι οποίες είναι στην κυριολεξία αιμοβόρες.

Αποτελεί αστεϊσμό η πρόταση, ότι η Επανάσταση του 1821 είχε "κοινωνικούς και ταξικούς στόχους". Από την πλευρά των αγωνιστών αυτή ήταν μια ξεκάθαρα Εθνική επανάσταση. Ο Έλληνας δεν χρειάζεται "ειδικούς" κοινωνικούς στόχους. Η ίδια του η οντότητα επενεργεί κοινωνική απελευθέρωση, λαϊκή χειραφέτηση και εξόντωση των θηρίων της εξουσίας. Ο Έλληνας δεν χρειάζεται ιδιότητες, διότι αυτός αποτελεί το μέτρον των ιδιοτήτων.

Γι' αυτούς τους λόγους έχει προγραφεί μέσα στην ιστορία.
Αλλά και για τους ίδιους λόγους θα επιβιώσει και θα νικήσει.


2. ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΕΛΛΑΣ: ΧΩΡΟΣ ΒΑΘΥΤΑΤΑ ΔΙΧΑΣΜΕΝΟΣ ΜΕΤΑΞΥ ΗΡΩΩΝ ΚΑΙ ΤΕΡΑΤΩΝ

Στην Μεσόγειο, την πρόσω Ασία, την Βαλκανική και την βόριο Αφρική, είχε διαδώσει το Ελληνικό Πνεύμα ένα Πολιτισμό, ο οποίος ναρκοθετούσε τις εξουσιαστικές σχέσεις. Ο τρόπος, με τον οποίον το Ελληνικό Πνεύμα ναρκοθετούσε κατά την κλασσική περίοδο τον εξουσιασμό, δεν έχει αποτιμηθεί επαρκώς και σε βάθος. Σύνολος ο κλασσικός Ελληνισμός αντιμετωπίζεται αφοριστικά και απορριπτικά από βαρβάρους "συντηρητικούς" και "προοδευτικούς", ως "δουλοκτητικό σύστημα", ρίχνοντας μέσα στον ίδιο ντορβά Ηρακλή και ύδρα, Έλληνες και ελληνοφόνους.
Αναπάντητο παραμένει - κατά την άποψή μου - μέχρι σήμερα το ερώτημα των κοινωνικών συγκρούσεων και του κινήματος για κοινωνική χειραφέτηση στον Ελλαδικό χώρο, όχι μόνο στην κλασσική περίοδο αλλά και στην προκλασσική.
Για ποιους λόγους διεξήχθη ο Τρωικός πόλεμος, ως η πρώτη μεγάλη μορφή σύγκρουσης στον Ελλαδικό χώρο, η οποία μας παραδίδεται; Ήταν οι Τρώες Έλληνες; Ποια γλώσσα μιλούσαν;
Ο κ. Ευάγγελος Μπεξής, γνωστός αρχαιολόγος και εκδότης του περιοδικού "ΙΧΩΡ", δήλωσε σε μια πρόσφατη εκπομπή της "Πόλης των Παραισθήσεων" της κ. Βίκης Μιχαλολιάκου στο "Κόντρα Τσάννελ", ότι "ουδέποτε συμμετείχαν οι Έλληνες σε θρησκευτικούς πολέμους", "προκαλώντας τον οποιονδήποτε ισχυρίζεται το αντίθετο να φέρει επ' αυτού στοιχεία".
Μα υπάρχει έστω και ένας μοναδικός πόλεμος στην ιστορία, ο οποίος να μην ήταν θρησκευτικός; Ας ρωτήσουν τους νεκρούς των επιθέσεων στο Ιράκ και την Λιβύη, οι οποίοι και οι δύο ξεκίνησαν ημέρες ηλιοστασίων, κατά τις οποίες τα χθόνια ιερατεία κάνουν ανθρωποθυσίες, ποιόν προσκυνούν τα καλόπαιδα Bush και ΣΙΑ στην Scull and Bones; Το δολάριο ή τον Μπαφομέθ; Ή δεν είναι τα χαρτονομίσματα των δολαρίων γεμάτα σύμβολα του Βαφομήτη (Βαφή Μήτεως = Πνευματικό Βάπτισμα).
Ή μήπως έγινε ολόκληρος Τρωικός πόλεμος για τα καπρίτσια κάποιας ωραίας κυρίας, την οποία λέγανε Ελένη; Τότε για ποιον λόγο συνέδραμαν τους Τρώες και Δαναούς διαφορετικές θεότητες;
Τους Τρώες συνέδραμαν οι κατ' εξοχήν χθόνιες αιμοποτικές θεότητες της μητριαρχίας Απόλλων και Άρτεμις, ενώ τους Δαναούς η κατ' εξοχήν Ολύμπια θεότητα, προστάτης των Ηρώων, Αθηνά.
Η δεν ήταν ξεκάθαρα θρησκευτικός ο Πελοποννησιακός πόλεμος, με τον οποίον τα χθόνια ιερατεία των σπαρτών, διαδόχων των Τρόων, διέλυσαν την κλασσική Ελλάδα; (Αυτό το θέμα θα το πραγματευθώ στο άμεσο μέλλον, στα πλαίσια της αναφοράς στο Μάτριξ κατά την κλασσική περίοδο).

Η ιστορία διακρίνεται από μια σιδηρά συνέχεια, η οποία κυριαρχείται από το βασικό χαρακτηριστικό της σύγκρουσης Ελλήνων και ελληνοφόνων, η οποία κορυφώνεται στην εποχή μας με την διαδικασία επιβολής τής "νέας τάξης" και την επιχείρηση, η οποία στοχεύει στην τελειωτική εξόντωση των Ελλήνων, αφού με αλλεπάλληλες επιχειρήσεις μέσα στις ιστορικές φάσεις επιχειρήθηκε η συρρίκνωση της επιρροής του Ελληνικού Πολιτισμού και η περιθωριοποίηση του Ελληνικού Πνεύματος. Αυτή η σύγκρουση αποτελεί και το κύριο χαρακτηριστικό ΟΛΩΝ ΑΝΕΞΑΙΡΕΤΩΣ των ιστορικών φάσεων.

Οι επιθέσεις, τις οποίες δέχθηκε ο Ελληνισμός στην διάρκεια της ιστορικής περιόδου από τα χθόνια ιερατεία, με τις όποιες ανοικτές ή συγκαλυμμένες μεταμορφώσεις τους, αποτελούν μια αλυσίδα, η οποία μπορεί μεν να διακρίνεται από επί μέρους χρονικές περιόδους, οι οποίες συνιστούν ξεχωριστά στάδια, διαχέεται όμως ταυτοχρόνως από μια συνέχεια σχεδιασμού, την οποία συγκροτεί το "μάστερ πλαν", με τελικό στόχο την επαναφορά σε ανοικτό καθεστώς μολόχ και την δημόσια αποδοχή από την κοινωνία των απροκάλυπτων ανθρωποθυσιών.
Αυτοί, οι οποίοι πρωτοστάτησαν στην διαδικασία εξουδετέρωσης, συρρίκνωσης, αλλοτρίωσης και αφοπλισμού, με απώτερο στόχο την ολοκληρωτική εξόντωση του Ελληνισμού, ήσαν και είναι οι λυκάνθρωποι. Είτε ως αχθοφόροι τού λυκείου Διός, του λυκείου Απόλλωνος, της λεσβιακής - αιμοποτικής αδελφής του Αρτέμιδος ("ορθίας" και μη) της Δήμητρας, ως μετεξέλιξης της "μεγάλης θεάς" ή "magna matter" - ή ανοικτή λατρεία της οποίας ένεκα προσχηματικών λόγων απαγορευθεί κατά την ρωμαϊκή περίοδο - είτε ως παιδιά της λύκαινας ρώμοι και ρωμύλοι (βρωμίλοι) ενδεδυμένοι είτε ειδωλολατρικό είτε "χριστιανικό" μανδύα, είτε ως δυστυχή ενεργούμενα της "ορκωμοσίας λυκιδέως", είτε ως αχθοφόροι του κρόνου.
Όταν σπάσει το Μάτριξ θα χυθεί πολύ πύον.

Γνωρίζω, ότι με τις απόψεις τις οποίες διαμορφώνω, κάθε άλλο παρά συμπαθής και αρεστός μπορώ να αποβώ, καθότι καλούμαι από την συνείδησή μου να αμφισβητήσω πλείστα όσα θεωρούνται ευρέως "ιερά και όσια". Αυτά, ενώ αποτελούν ένα αρρωστημένο κορμό αλλοτριώσεως του Ελληνισμού και εκμαυλισμού της ανθρωπότητος, θεωρούνται εν πολλοίς δήθεν ιδανικά και υψηλές αξίες, ταυτιζόμενες κατά ψευδεπίγραφο τρόπο με την πεμπτουσία του Ελληνισμού.
Απαραίτητη προϋπόθεση όμως της μελλοντικής άμυνας του Ελληνισμού, είναι να βρει αυτός την δύναμη να αποκαθαριστεί από τον πνευματικό βάκιλο, τον οποίον εκ συστήματος με απρόσκοπτη βία, αλλά και με υποχθόνια πρακτική, εισάγει εντός του εδώ και χιλιετίες η ύδρα. Ο βάκιλος αυτός, έχει πλέον με τον εντοιχισμό μας στο Μάτριξ μετεξελιχθεί και αποτελεί τμήμα τής ύπαρξής μας. Η αποβολή του συνδέεται δυστυχώς με αίμα και κοψίματα. Έχοντας κακουργήσει κάποιοι επανειλημμένα σε βάρος των σαρκών μας, αισθανόμαστε φόβο ή και αποστροφή αντικρίζοντας και το χειρουργικό νυστέρι. Ας μην παραβλέπουμε όμως, ότι η ρομφαία των Αγγέλων είναι δύστομος και σε μας εναπόκειται να επιλέξουμε την πλευρά, από την οποία θα πορευθούμε. Όπως εξελίσσονται τα πράγματα, δεν θα καταστεί δυνατόν να παραμείνουμε ουδέτεροι θεατές της επερχόμενης λαίλαπας, όπως ίσως κάποτε θεωρούσαμε πιθανόν. Η νοοτροπία του "πέρα βρέχει" και θα επιταχύνει και θα κάνει περισσότερο επώδυνα τα επερχόμενα. Η επιλογή του "επιτήδειου ουδέτερου" συνιστά αυταπάτη με μοιραίο μελλοντικό κόστος και την πλέον πρόσφορη επιλογή συνιστά η ενεργός άμυνα, έστω κι αν απαιτηθεί να τα δώσουμε ΟΛΑ.


3. Η ΣΚΟΠΙΜΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΑΝΑΔΕΙΞΕΩΣ ΤΗΣ ΟΘΟΜΑΝΙΚΗΣ ΑΥΤΟΚΡΑΤOΡΙΑΣ ΩΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΗΣ ΦΑΣΕΩΣ ΤΟΥ ΜΑΤΡΙΞ

Η ενασχόληση με την ιστορία δεν μπορεί παρά γίνεται με συγκεκριμένο και συστηματικό τρόπο. Η ατεκμηρίωτη παράθεση συμπερασμάτων συνιστά ανώφελη πρακτική, η οποία δογματίζει χωρίς να διαφωτίζει, ανεξαρτήτως της ορθότητος ή μη των όποιων ισχυρισμών. Αυτή η συγκεκριμένη διερεύνηση απαιτεί χώρο και χρόνο, που ξεπερνούν κατά πολύ τα μικρά όρια μιας αναφοράς. Δεν προτίθεμαι όμως στο μέτρο του δυνατού να την αποφύγω, ώστε να παραθέσω μελλοντικά τις θεωρήσεις μου σχετικά με τις επί μέρους συνιστώσες του μάστερ πλαν.
Στα πλαίσια όμως αυτής της επετειακού χαρακτήρος αναφοράς στην εθνική επανάσταση νομίζω ότι είναι σκόπιμο να τεθούν δυο θεμελιώδη ζητήματα:

1. Για ποιους λόγους αποφασίστηκε η κατάργηση της Βυζαντινής αυτοκρατορίας και η αντικατάστασή της από την οθωμανική από το μάστερ πλαν, στον βαθμό που αμφότερες υπήρξαν λειτουργικές διαδοχές στα πλαίσια τού Μάτριξ;
Εάν δεν απαντηθεί το ερώτημα των σκοπιμοτήτων της αναδείξεως της οθωμανικής αυτοκρατορίας, δεν είναι δυνατόν να προσεγγιστούν και οι λόγοι της καταργήσεώς της στην συνέχεια.

Τις περισσότερες φορές, όταν βρίσκομαι προ ερωτημάτων ιστορικής υφής, τα οποία αφορούν την σκοπιμότητα κάποιων επιλογών, αναζητώ εν πρώτοις τις απαντήσεις σε όσα ακολούθησαν. Διότι, στην περίπτωση που οι εξελίξεις ικανοποίησαν αυτές τις σκοπιμότητες, αποτελούν το περιεχόμενό τους.
Στην προκειμένη περίπτωση, επειδή το ζητούμενο αφορά το κλείσιμο μιας ολόκληρης ιστορικής περιόδου, η οποία αφορά την διάρκεια της ανατολικής Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, θα πρέπει να δομήσουμε τους συλλογισμούς μας σε μακρόπνοα χρονικά πλαίσια. Ποια ήταν η φάση, η οποία διαδέχθηκε την Βυζαντινή περίοδο και ποια στοιχεία αυτής της φάσεως κυοφόρησαν αρχικά και πραγμάτωσαν στην συνέχεια κάτι,το οποίο να είναι τουλάχιστον εξωτερικά νέο ως προς το παρελθόν; Η επικράτηση της Οθωμανικής αυτοκρατορίας αποτελεί από τις περισσότερες σκοπιές μια οπισθοδρομική εξέλιξη έναντι του Βυζαντίου. Οι Τούρκοι, ως άγρια, μετακινούμενα πολεμικά φύλα, είχαν διακριθεί στην μείζονα περιοχή αποκλειστικά ένεκα της στρατιωτικής δυνάμεως κρούσεως την οποία διέθεταν. Η μόνη τους δεξιότητα ήταν πολεμική, χωρίς να διαθέτουν άλλες διοικητικές, οργανωτικές ή πολιτισμικές ικανότητες. Η ιδιότης του πολεμιστού προσαρμοζόταν βεβαίως πλήρως στα πλαίσια των δεδομένων τής τότε εποχής τής δουλοπαροικίας. Οι βασικές κοινωνικές τάξεις τότε ήσαν τρεις: Οι δουλοπάροικοι, από τους οποίους υφάρπαζαν όλο σχεδόν το παραγωγικό πλεόνασμα, η γραφειοκρατεία, η οποία εξασκούσε το κουμάντο και ο στρατός, μέσω τού οποίου επιβάλλετο το καθεστώς.

Η πολεμική επέλαση τών τουρκικών φύλων είχε εκδηλωθεί αρκετούς αιώνες πριν την πτώση τής Κωνσταντινουπόλεως στην πρόσω Ασία, έστω κι αν αυτό το δεδομένο δεν έχει προβληθεί αναλόγως από την ιστοριογραφία. Αυτά τα φύλα είχαν επιβάλει την κυριαρχία τους επί μακρόν σε πολλές περιοχές της πρόσω Ασίας και είχαν πορθήσει επανειλημμένα οχυρές πόλεις ιδιαίτερα στην περιοχή της Μεσοποταμίας. Στην μακρά πορεία τής παρουσίας τους προ τής Αλώσεως είχαν δημιουργήσει μια ιδιαίτερα αρνητική φήμη στην μείζονα περιοχή, ένεκα της αγριότητος και τού γεγονότος, ότι το μόνο σκεύος το οποίο ήσαν εις θέσιν να χειρίζονται για να επιβιώσουν, ήταν το γιαταγάνι.
Η βαρβαρική στρατιωτική παρουσία καθ' όλην την διάρκεια της Βυζαντινής αυτοκρατορίας εντός των πλαισίων της ήταν ένα φαινόμενο, όχι μόνο διόλου ξένο προς τα εν λόγω δεδομένα, αλλά αποτελούσε τον κανόνα. Ο στρατός των βυζαντινών αποτελείτο σχεδόν μόνιμα και σχεδόν αποκλειστικά από άγρια βαρβαρικά φύλα, στα οποία διοχετεύετο σημαντικό μέρος από την απομύζηση τών εγχωρίων δουλοπαρίκων, με στόχο την βίαιη επιβολή τού καθεστώτος (στην ποιότητα τού οποίου θα αναφερθώ αναλυτικά προσεχώς με άλλη ανάρτηση). Συχνά οι αγράμματοι και αστοιχείωτοι στρατιωτικοί επικεφαλείς των βάρβαρων πολεμικών ορδών, τούς οποίους είχε θέσει στην υπηρεσία της η Βυζαντινή αυτοκρατορική γραφειοκρατεία έναντι βαρέος οικονομικού αντιτίμου, αναβιβάζονταν στον αυτοκρατορικό θρόνο, όπως ο Ιουστίνος, ή μέλη τών Ισαύρων, τής πλέον βαρβάρου φυλής, από αυτές, οι οποίες κατοικούσαν τον Εύξεινο Πόντο.
Η επιλογή των οθωμανών, ως κυριαρχούσης φυλής στην μεταβυζαντινή φάση, επέβαλε το πλέον βάρβαρο και επιθετικό στοιχείο της εποχής, σε μια ήδη βάναυσα εκβαρβαρισμένη περιοχή από τους Βυζαντινούς, η οποία αποτελούσε τον πάλαι ποτέ ζωτικό χώρο ύπαρξης τού Ελληνισμού. Με στόχο να τού επιφέρει ένα ζωτικό πλήγμα, ώστε αυτός να αποδιοργανωθεί και να συρρικνωθεί ακόμη περισσότερο.
Αυτοί, οι οποίοι χειρίζονται το μάστερ πλαν, γνώριζαν και γνωρίζουν, ότι ο Ελληνισμός είναι πάρα πολύ δύσκολος αντίπαλος, στον βαθμό που είχαν δεχθεί από αυτόν ισχυρά πλήγματα στο παρελθόν, με αποτέλεσμα να υποχρεωθούν να περάσουν την τέλεση τών αιμοποτικών "μυστηρίων" τους σε πλήρη συνωμοτικά λαγούμια, έχοντας καταντήσει στην κυριολεξία αποκρυφιστές.
Γνώριζαν και γνωρίζουν, ότι το θεριό που λέγεται Ελληνισμός δεν είναι δυνατόν να καταβληθεί με την μια. Γι αυτό οργάνωσαν και διεξήγαν μέσα στην ιστορία πολλαπλά κύματα βαθμιαίας αλλοτριώσεως και φυσικής εξοντώσεως του.
Το πρόσφατο φαινόμενο τού εποικισμού του ζωτικού χώρου του Ελληνισμού με αλλοεθνείς δεν είναι καθόλου μεμονωμένο. ΤΟΥΝΑΝΤΙΟΝ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΜΟΝΙΜΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΚΑΝΟΝΑ. Οι αλλεπάλληλες εθνοκαθαρτικές επιχειρήσεις, οι οποίες έχουν εξαπολυθεί ανά τους αιώνας εις βάρος των Ελλήνων, ξεπερνούν σε βαθμό και αγριότητα κατά πάρα πολύ αυτές, τις οποίες έχουν υποστεί οι αυτόχθονες λαοί της βορείου Αμερικής από τους αγγλοσάξονες.
ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΟΜΩΣ ΠΙΣΤΟΠΟΙΕΙ ΑΚΡΑΔΑΝΤΑ, ΟΤΙ Ο ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΠΙΒΙΩΝΕΙ ΟΣΟ ΔΙΑΣΩΖΕΙ ΤΗΝ ΓΛΩΣΣΑ ΤΟΥ. Ο ΧΑΡΙΤΩΜΕΝΟΣ ΚΑΙ ΑΠΑΡΑΜΙΛΛΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ, Ο ΟΠΟΙΟΣ ΠΡΟΕΡΧΕΤΑΙ ΑΠΟ ΑΥΤΗΝ, ΕΧΕΙ ΑΠΟΔΕΙΞΕΙ ΟΤΙ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΟ ΜΥΛΟ, Ο ΟΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΙΣ ΘΕΣΙΝ ΝΑ ΑΛΕΘΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΕΛΛΗΝΟΠΟΙΕΙ ΑΝΕΤΩΣ ΤΟ ΑΛΛΟΓΕΝΕΣ.
Είτε το θέλουμε είτε όχι, η εθνογέννεση δεν αποτελεί διαδικασία, η οποία ξεκινάει σε κάποια συγκεκριμένη φάση και ολοκληρώνεται σε κάποια συγκεκριμένη επόμενη. Και η φυλετική της αφετηρία αποτελεί φύραμα (μαγιά) η οποία δύναται να φουσκώσει πολύ περισσότερο αλεύρι, από ότι το δικό της βάρος. Διότι οι βασικότεροι νόμοι της κληρονομικότητος συνίστανται αφ' ενός μεν στο ότι οι ισχυρότεροι χαρακτήρες επικρατούν στην πορεία επί τών ασθενεστέρων, από την άλλη επίσης, η διαμόρφωση και ο προγραμματισμός του γενετικού κώδικα συντελείται αενάως με κύρια έδρα την σφαίρα της συνειδήσεως.

Με την Οθωμανική κυριαρχία επιβλήθηκε στον Ελληνισμό αφ' ενός ένα καθεστώς πρωτόγονης ασιατικής δεσποτείας, η οποία εγκαθίδρυε την πλήρη στασιμότητα στην πολιτισμική, κοινωνική και οικονομική εξέλιξη. Ταυτοχρόνως, με την φορολογική πολιτική που εφαρμόστηκε, τα πρόσθετα χαράτσια στους μη ακολουθούντες το ισλάμ, οδήγησε σε μια εντεινόμενη διαδικασία εξισλαμισμών. Η καθιέρωση της τουρκικής γλώσσης ως ιερής γλώσσης του Κορανίου, είχε ως συνέπεια να απολέσουν τα εξισλαμισθέντα τμήματα των γηγενών πληθυσμών την μητρική τους γλώσσα και στην πορεία να αφομοιωθούν.
Ταυτοχρόνως, η συγκεκριμένη φορολογική πολιτική των οθωμανών, ήταν ηπιότερη από αυτή των Βυζαντινών, διότι τόσο η επεκτατική τους όσο και η αμυντική τους πολιτική προϋπόθετε λιγότερο έντονες πολεμικές διενέξεις.
Σημαντικότατο στοιχείο για την ιστορική εξέλιξη στην συγκεκριμένη φάση είναι, ότι οι Οθωμανοί δεν επιδίωξαν - με ελάχιστες εξαιρέσεις - μια επέκταση της αυτοκρατορίας τους στον κατ' εξοχήν ευρωπαϊκό χώρο, αφήνοντας έτσι το εν λόγω πεδίο στην επιχειρησιακή ευχέρεια άλλων βαρβάρων φύλων, υπό την τεχνογνωσία δυνάμεων, τις οποίες αποκαλώ κατ' αρχήν "ακατονόμαστους".
Η παροχή από τους οθωμανούς στους κατακτηθέντες μιας διευρυμένης θρησκευτικής και κοινοτικής αυτονομίας συντέλεσε, ώστε να ενισχυθεί η ανοχή, ή άλλοτε και αποδοχή, έναντι της κυριαρχίας τους.

2. Το δεύτερο θεμελιώδες ζήτημα το οποίο αφορά την περίοδο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας (τουρκοκρατία) δεν εστιάζεται σε αυτήν καθ' εαυτήν, αλλά στον Ευρωπαϊκό χώρο, οι χώρες του οποίου συντελούν κατά την διάρκεια αυτής τής περιόδου μια θεαματική εξέλιξη, η οποία εντάσσεται κάτω από τον γενικό τίτλο "Αναγέννηση".
Θα μπορούσαμε να συμπτύξουμε το κύριο χαρακτηριστικό όλης αυτής της πορείας, η οποία ακολούθησε με την διαπίστωση, ότι ο βηματοδότης των οικουμενικών εξελίξεων μεταφέρεται από τον ζωτικό χώρο ανάπτυξης και δράσεως του Ελληνισμού, ο οποίος είναι η Ανατολική Μεσόγειος (συμπεριλαμβανομένων της νοτίου Βαλκανικής, νοτίου Ιταλίας, πρόσω Ασίας και Βορειοανατολικής Αφρικής) στον Ευρωπαϊκό χώρο, στον οποίον η Ελλάδα ως κομβικό σημείο μεταξύ τριών ηπείρων δεν εντάσσεται.
Σε αυτήν την πορεία το κέντρο των εξελίξεων μεταφέρεται τμηματικά: Κατ' αρχήν το οικονομικό και στρατιωτικό κέντρο μεταφέρεται, όσο αφορά την κυριαρχία στην ανατολική Μεσόγειο στην Βενετία, όπου δρουν κυρίως τραπεζίτες εβραϊκής καταγωγής και το πολιτισμικό στην Φλωρεντία, όπου δρα η δυναστεία των Μεδίκων.
Ενδιαμέσως, κατά την περίοδο των σταυροφοριών έχουν εκδηλωθεί και επικρατήσει δυο καθοριστικής για τον νέο τύπο επερχόμενης οικουμενικής κυριαρχίας φαινόμενα, μέσω του τάγματος των "Ιπποτών του Ναού":
- Η δημιουργία ενός οικουμενικώς επεκτεινομένου δικτύου τραπεζών. Αυτό υποδηλώνει σαφώς, ότι έχει ήδη επιλεγεί ένα διαφορετικό μοντέλο οικονομικής κυριαρχίας από αυτό της δουλοπαροικίας.
- Η ανάδειξη ενός "μεγάλου" μέχρι τότε αγνώστου στον χώρο του τελετουργικού συμβολισμού. Τα ελληνοφόνου προελεύσεως αποκρυφιστικά σύμβολα παραμερίζονται και θεσμίζονται στην θέση αυτών σύμβολα εβραϊκής προελεύσεως: Όπως ο βασιλεύς Σολομών, ο ναός που αυτός έκτισε, ο "αρχιτέκτων" αυτού τού ναού, καθώς και οι τρεις (*τριαδικότητα / υπέρβαση) οι οποίοι υποτίθεται ότι τον δολοφόνησαν, έναντι των οποίων καλούνται οι αποκρυφιστές, εντός ενός πλέον απροκαλύπτως προβαλλομένου δυαρχικού οντολογικού πλαισίου, να πάρουν εκδίκηση.
Καθώς ο Ελληνισμός ρίχνεται στο πολιτισμικό σκότος της πλήρους ασιατικής δεσποτείας, οι ελληνόφονοι επικαλύπτουν τα μέχρι τούδε εφαρμοζόμενα τελετουργικά συμβολά τους με ένα πέπλο αφάνειας. Αφού έχουν ολοκληρώσει την δουλίτσα τους, ρίχνοντας μια βαριά πλάκα σκοταδισμού επάνω στους εκπροσώπους του Πνεύματος του Ηρακλέους, αφήνουν άλλους να ανακατεύουν στην επιφάνεια την ακαθαρσία, αγνώστους εν πολλοίς μέχρι τότε, περνώντας οι ίδιοι όπισθεν των "ασφαλών" παραπετασμάτων της αφάνειας, ή κατά 17η Νοέμπρη και το κακό συναπάντημα "παρανομίας". Αυτοί οι εν πολλοίς μέχρι τούδε άγνωστοι, είναι ως η εφαρμοζόμενη σκοπιμότης του μάστερ πλαν επιβάλλει "εχθροί της πίστεως του Χριστού", "τοκογλύφοι", "πίνουν αίμα χριστιανόπουλων" κλπ. κλπ.

Μήπως ακούσετε τίποτε για λερναία ύδρα;
Καλέ, ποια λερναία ύδρα; Αυτή είναι αρχαίο πράμα, που το σκοτώσανε κάτι αρχαίοι ήρωες (ο Ηρακλής μαζί με κάποιονε που τώρα δεν θυμάμαι)...
Μέχρι βεβαίως να την βγάλει στην φόρα εκ νέου το κύκλωμα, το οποίον προϊσταται τού κ. Παπαδήμου, ΔΙΟΤΙ ΠΕΡΙ ΑΥΤΟΥ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ, μια και το άλλο υπηρετικό προσωπικό καταλαμβάνει τις θέσεις στα ταμεία και στην πρώτη γραμμή που φαίνεται, ώστε να μαζεύει το όνειδος και τα γιαουρτώματα.

Ενώσω έχει πέσει για τα καλά η βαριά βραχόπλακα τού σκοταδισμού επάνω στον Ελληνισμό, στην "δύση" προωθείται η "Αναγέννηση", η οποία στηρίζεται - μα πού αλλού; - στο "ελληνικό πνεύμα" (άντε και καλή τύχη μάγκες, που τραγούδησε και ο μακαρίτης ο Παύλος).
Οι ελληνόφωνοι ξαναβγάζουν τότε (μέσω κάποιων εβραιόπουλων) τα ελληνόφονα κείμενα τους σε πρώτο πλάνο, όπως καταδεικνύει η Francis Yates (χωρίς να αναφέρεται σε ελληνοφόνους) στην φοβερά πολύτιμη πραγματεία "GIORDANO BRUNO AND THE HERMETIC TRADITION" (αυτή υπάρχει στο scribd.com):
Η "αναγέννηση" προωθεί μέσω των ανθρώπων της Marcilo Ficino και Pico dela Mirandola μεταφράσεις ελληνοφόνων κειμένων, όπως ο "Ερμής Τρισμέγιστος", ο "Ποιμάνδρης" και το "ΑΒΡΑΣΑΞ" (πού βρίσκεται ο Κάρλος Σαντάνα να μας παίξει το Μπλακ Μάτζικ Γούμαν;) στα οποία θα στηριχθεί η "αναγέννηση".

Στην πορεία το κέντρο μεταφέρεται βορειότερα, σε Λονδίνο, Παρίσι και τα τοιαύτα, όπου θα αναδειχθούν και τα "μεγάλα κεφάλια".

Η στασιμότητα, η οποία επιβάλλεται μέσω της κυριαρχίας της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας δεν είναι μόνο πολιτισμική. Επεκτείνεται σε όλους τους τομείς. Πουθενά δεν επιδιώκεται ανάπτυξη, εξέλιξη, γεωγραφική επέκταση και τα τοιαύτα. Όπως έγραψε ο Νίκος Καζαντζάκης, ο πασάς τα έχει όλα: Γιομάτα σεντούκια από τον ιδρώτα των γκιαούρηδων, ταμπωμένο αργιλέ και το γιουσουφάκι.
Οι οθωμανοί αφήνουν πλήρη επιχειρησιακή ευχέρεια στους δυτικούς για την ανάπτυξη τού "μερκαντιλισμού", την καταλήστευση δηλαδή των αποικιών. Καθότι μερκαντιλισμός σημαίνει αποικιοκρατία.
Χωρίς την επισυσσώρευση τεράστιου πλούτου από τις αποικίες δεν θα ήταν δυνατή στην συνέχεια η λεγόμενη "πρωταρχική συσσώρευση", στην οποία στηρίχθηκε η ανάπτυξη της βιομηχανίας στην "δύση". Βέβαια έπρεπε να "αξιοποιηθεί" στην συγκεκριμένη φάση τής ανάπτυξης της βιομηχανίας και η υπερεκμετάλλευση των εγχωρίων εργατικών τάξεων στην Ευρώπη και των αφρικάνων σκλάβων στην Αμερική. Διαδικασία, η οποία σταμάτησε στα δυτικά σύνορα της Ιταλίας, ήτοι εκεί ακριβώς που βρίσκονται τα ανατολικά σύνορα της Ελλάδος.

Η περιθωριοποίηση της Ελλάδος κατέστη κατ' αυτόν τον τρόπο γεγονός.
Μα αφού είμαστε λαός "διεφθαρμένων τεμπέληδων", όπως είχε την καλοσύνη να μας διαφωτίσει ο τζέφρυ.


Η αναφορά θα κλείσει με στο δεύτερο μέρος της προσεχώς και με το κεφάλαιο "ΚΑΠΟΙΑ ΠΑΡΕΛΕΙΠΟΜΕΝΑ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ - ΑΠΟ ΤΟΝ ΖΩΤΙΚΟ ΧΩΡΟ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ ΣΤΟ ΠΡΟΤΕΚΤΟΡΑΤΟ".