ΦΛΕΡΤ ΜΕ ΤΟ ΚΛΥΣΜΑ / Η ΑΛΛΩΣ ΠΩΣ ΑΠΛΑ ΚΑΙ ΣΤΑΡΑΤΑ

Ανώνυμος είπε...

"Γιατί όμως ρε Μεγάλε κρίνεις το κείμενο πριν αυτό ολοκληρωθεί;"
Μηπως γιατι διαρκως απεραντολογεις και αφηνεις ημιτελη κειμενα ?
Αυτο βεβαια αποτελει και συμπτωμα διαφορων νοσων

Φεβρουάριος 23, 2012

1. ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΑΡΚΕΤΟΙ ΑΛΛΟΙ ΟΝΟΜΑΖΟΥΝ ΕΚΛΟΓΕΣ ΕΓΩ ΑΠΟΚΑΛΩ ΚΛΥΣΜΑ

Κατά κανόνα τα σχόλια, τα οποία κατατίθενται εδώ, επικροτούν τα γραφόμενα. Λιγότερο συχνά κατατίθενται σχόλια κριτικά, ή σχόλια που επικρίνουν. Θεωρώ όλα τα είδη σχολίων πολύτιμα και προσπαθώ να διδάσκομαι από αυτά στα διαδραστικά πλαίσια. Ιδιαίτερα χρήσιμα θεωρώ τα σχόλια που επικρίνουν. Δεν μπορεί κάποιος να αξιώνει, ότι οι λόγοι και η οπτική του να είναι μονίμως και απαραιτήτως ορθοί, ή ότι το δίκιο δεν κατανέμεται. Κατά συνέπεια φρονώ, ότι η κριτική τού/της ανώνυμ-ου/ης φίλ-ου/ης είναι ως ένα βαθμό ορθή. Γι' αυτό διακόπτω αυτή την φορά προσωρινά τις απεραντολογίες και τα ημιτελή κείμενα, γράφοντας απλά, σταράτα και προχωρώντας το παρόν κείμενο σε πέρας. Αναγνωρίζων ταυτοχρόνως την νόσον μου, η οποία θεωρώ ότι επιδέχεται συν τω χρόνω θεραπεία, δηληδή φρονώ ότι μπορεί να είμαι νοσών, αλλά όχι νοσηρός, καθότι δεν ταυτίζομαι με την νόσο, ούτε την θεωρώ δείγμα υγείας.

Σήμερα διάβασα, ότι καθορίστηκε η ημερομηνία των εκλογών για τα τέλη Απριλίου, ή αρχές Μαΐου. Για ποιο λόγο όμως επιχειρώ να τις απαξιώσω, όταν ακόμη και οι μεγάλοι φετιχιστές της ενόπλου ανατροπής της καθεστηκυίας τάξεως τις αποδέχονται, ως έπραξε ο Βλαδίμηρος Ίλιτς Λένιν, αναλύοντας την σκοπιμότητα της συμμετοχής στην διαδικασία αναδείξεως της αστικής βουλής στο βιβλίο "Αριστερισμός η Παιδική Ασθένεια του Κομμουνισμού";
Επιχειρώ με την απαξίωση των επόμενων εκλογών να αποστερήσω τους πολίτες από την ελπίδα της δια νομίμων μέσων καλυτερεύσως της καταστάσεως τους, μέσω της αποτινάξεως από το κυβερνητικό πηδάλιο των δοσιλογικών φιλομνημονιακών κομματικών δυνάμεων; Στο ποσοστό μάλιστα, που όλη η φερόμενη αντιπολίτευση, από την πλέον μετριοπαθή έως την πλέον ριζοσπαστική, αναμένει τις επόμενες εκλογές ως "μάνα εξ ουρανού", επιταχύνουσα τις οργανωτικές διαδικασίες για την πλέον "αποδοτική" - συμφώνως προς τις αντιλήψεις της - συμμετοχή σε αυτές;

Δεν ανήκω σε αυτούς, οι οποίοι θεωρούν τις εκλογές και το εκλογικό δικαίωμα ανούσια, προσβλέποντας στην δικτατορία μιας τάξης, ή - για να ειπωθεί το πράγμα με το όνομά του - στην δικτατορία του γενικού γραμματέα του πολιτικού γραφείου της κεντρικής επιτροπής ενός κόμματος ή ενός γκρουπούσκουλου.
Πιστεύω, ότι η δημοκρατία - στην περίπτωση που αυτή πάσχει από στρεβλώσεις - ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΑΛΛΑ ΕΜΒΑΘΥΝΣΗ ΚΑΙ ΔΙΕΥΡΗΝΣΗ. Άλλοι κάνουν λόγο περί "καταργήσεως της μεταπολίτευσης", δαιμονοποιούντες την γενιά στην οποία ανήκω τόσο από βιολογικής, όσο και από ιδεολογικής σκοπιάς, δηλαδή την Γενιά του Πολυτεχνείου.

Δεν αντιστρατεύομαι το κεφαλαιοκρατικό σύστημα οργάνωσης της οικονομίας (καπιταλισμό). Αυτός στηρίζεται στην ατομική ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ, μια αναμφιβόλως δημιουργική έννοια. Ο επενδυτής μετατρέποντας σε κεφάλαιο το βιός του, εκτίθεται στην διακινδύνευση της επενδύσεως, δημιουργώντας θέσεις εργασίας, οι οποίες στην συνέχεια δημιουργούν εισόδημα, ατομικό και κοινωνικό (μέσω των εισφορών και φόρων) παρέχοντας στο κοινωνικό σύνολο την δυνατότητα ανάπτυξης και αναδιανομής του εισοδήματος. Αυτή η διαδικασία δημιουργεί το κίνητρο της βελτιώσεως και ανελίξεως του παραγωγικού δυναμικού, το οποίο αποτελεί θετική στόχευση στην εν γένει θεώρηση της κοινωνικής ζωής. Το κεφαλαιοκρατικό σύστημα είναι εις θέσιν να δημιουργεί ανάπτυξη, η οποία δεν έχει μόνο ποσοτικό χαρακτήρα, ως ο αγγλοσαξονικός όρος "growth" υποδηλώνει, αλλά δύναται ταυτοχρόνως να έχει και ποιοτικό χαρακτήρα, ως υποδηλώνει ο αντίστοιχος όρος "development". Η ανάπτυξη του κοινωνικού κράτους, η προώθηση της έρευνας και της εκπαίδευσης, η παροχή πόρων για την ανάπτυξη των τεχνών και των πολιτιστικών διαδικασιών, η παρεχόμενη δυνατότητα έγκαιρης οικονομικής ανεξαρτησίας στους νέους ανθρώπους έναντι της οικογένειας, αλλά και των γυναικών, οι οποία μπορεί να συμβάλει τα μέγιστα ενάντια στην επιβολή πατριαρχικού τύπου δομών, νοητικής καθυστέρησης και υπερσυντηρητικής υποταγής, αλλά και η ικανοποίηση των στοιχειωδών και όχι μόνο αναγκών αποτελούν αναμφισβήτητα επιτεύγματα της κεφαλαιοκρατίας. Δεν είναι τυχαίο, ότι οι πρώτοι μεγάλοι θεωρητικοί αμφισβητίες του καπιταλισμού, οι Καρλ Μαρξ και Φρίντριχ Ένγκελς, δεν δίστασαν να εκθειάσουν χωρίς περιστροφές την κοινωνική προσφορά των αγόνων της αστικής τάξεως στο έργο τους "Κομμουνιστικό Μανιφέστο".
Η θετική όμως και προς όφελος του κοινωνικού συστήματος αναπαραγωγή του καπιταλισμού έχει μια βασικότατη προϋπόθεση: ΝΑ ΜΗΝ ΥΠΟΣΚΑΠΤΕΤΑΙ ΑΥΤΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΕΣ ΤΟΥ ΑΠΟ ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΕΝΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ ΣΤΑ ΠΑΡΑΣΚΗΝΕΙΑ, ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΤΟΝ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΟΥΝ ΩΣ ΕΠΙΚΑΛΥΜΜΑ ΓΙΑ ΝΑ ΠΡΟΩΘΗΣΟΥΝ ΑΛΛΟΤΡΙΑ ΠΡΟΣ ΤΟ ΙΣΧΥΟΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ.

Φρονώ επίσης, ότι εκτός της κεφαλαιοκρατίας εξαιρετικό οικονομικό σύστημα είναι και ο σοσιαλισμός, τον οποίον θεωρώ ακόμη καλύτερο από την κεφαλαιοκρατία. Διότι δεν στηρίζεται στην ατομική, αλλά στην κοινωνική πρωτοβουλία. Αναδεικνύει δηλαδή την πρωτοβουλία σε ένα πιο οργανωμένο, πιο υψηλό επίπεδο, στοχεύοντας στην επίτευξη όχι μόνο μιας ακόμη καλύτερης δικαιοσύνης, όσο αφορά τον τομέα της κοινωνικής νομής των παραγόμενων αγαθών, αλλά αποσκοπεί ταυτοχρόνως και στην ενεργοποίηση του κοινωνικού συνόλου πέραν των στενά πρακτικών παραγωγικών δραστηριοτήτων, προς την κατεύθυνση της γενικότερης πολιτικής ευθύνης και του συνόλου οικονομικού και μη σχεδιασμού.
Αλλά για να λειτουργήσει απρόσκοπτα ο σοσιαλισμός, ισχύει και γι αυτόν η προϋπόθεση της ανοθεύτου, ουσιαστικής και μη μόνον προσχηματικής λειτουργίας. Τουτέστιν:
ΝΑ ΜΗΝ ΥΠΟΣΚΑΠΤΕΤΑΙ ΑΥΤΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΕΣ ΤΟΥ ΑΠΟ ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΕΝΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ ΣΤΑ ΠΑΡΑΣΚΗΝΕΙΑ, ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΤΟΝ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΟΥΝ ΩΣ ΕΠΙΚΑΛΥΜΜΑ ΓΙΑ ΝΑ ΠΡΟΩΘΗΣΟΥΝ ΑΛΛΟΤΡΙΑ ΠΡΟΣ ΤΟ ΙΣΧΥΟΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ.

Παρά την υπεροχή της σοσιαλιστικής ιδέας έναντι της κεφαλαιοκρατικής παραγωγής αυτή προωθήθηκε βάσει λαθεμένων προϋποθέσεων και εκτιμήσεων, πέρα από την παρασκηνιακού τύπου υπόθαλψη, την οποίαν υπέστησαν αμφότερα τα οικονομικά συστήματα, αυτοαναιρούμενα, οδηγώντας στα σημερινά αδιέξοδα:

- Η "απόλυτη εξαθλίωση" της εργατικής τάξεως, την οποία πρόβλεψε ο Καρλ Μαρξ, ουδέποτε επήλθε. Τουναντίον το κεφαλαιοκρατικό σύστημα επέτυχε στο παρελθόν να διαχύσει εισόδημα στις οικονομικά ασθενέστερες κοινωνικές τάξεις και να αναπτύξει την περιφέρεια. Η θέσμηση του κοινωνικού κράτους και η παροχή εκπαιδευτικών ευκαιριών σε όλα τα κοινωνικά στρώματα, η οποία άνοιξε της θύρες της κοινωνικής ανελίξεως, οδήγησε στην θεωρία της "συνεργασίας των τάξεων".
Αλλά και η Λενινιστική αντίληψη, ότι ο καπιταλισμός είναι καταδικασμένος να παρέλθει, διότι, όπως ισχυρίστηκε, οι "σιδερένιοι νόμοι" του οδηγούν με βεβαιότητα στις κρίσεις , οι οποίες με την σειρά τους οδηγούν στην βίαιη αναδιανομή των αποικιών μέσω των ιμπεριαλιστικών πολέμων, ουδόλως πραγματοποιήθηκε. Το σύνθημα που αυτός προώθησε, ότι "ή η επανάσταση θα προλάβει τον πόλεμο, ή ο πόλεμος θα οδηγήσει στην επανάσταση" βρήκε μοναδική ιστορική εφαρμογή στην Ρωσία, όπου εάν δεν υπήρχε τα σχέδιο του γερμανού κάιζερ και των κύρια σιωνιστών επιτελών του, ο Λένιν θα έβλεπε μέχρι το τέλος της ζωής του την Ρωσία με το μακαρόνι από κάποιο καφενείο της Ζυρίχης ως εμιγκρές.
Είναι αφελές να θεωρήσουμε, ότι η δημιουργία των δυο παγκοσμίων πολέμων ευρίσκετο μέσα στην λογική και τα σχέδια των μεγαλοκαπιταλιστών. Ποιος μεγάλος επενδυτής μπορεί να θεωρήσει ευλογία την μετατροπή του εθνικού χώρου, εντός του οποίου αναπτύσσει δραστηριότητες και των υποδομών του σε ερείπια και στάχτες, στο όνομα της καπιταλιστικής επέκτασης;
Οι παγκόσμιοι πόλεμοι αποτέλεσαν και αποτελούν δυστυχώς τμήμα άλλου σχεδίου, του λεγόμενου "master plan" ως σχεδίου παγκοσμίου κυριαρχίας κάποιας παρασκηνιακής ελίτ. Δεν χρειάζεται να γίνει λόγος εδώ ούτε σε χθόνια ιερατεία, ούτε στο Μάτριξ, εφόσον στην εισαγωγή του κειμένου βεβαίωσα, ότι θα παραμείνω αυστηρά πραγματιστικός στις αναφορές μου, ώστε να καταδειχθεί το αληθές αυτής της προτάσεως. Δεν ήταν ο πάπας του τεκτονισμού
Albert Pike αυτός ο οποίος εξανήγγειλλε ήδη από τον 19° αιώνα την διεξαγωγή τριών παγκοσμίων πολέμων στο "Dogma and Morals";

Δεν είναι κατά συνέπεια ούτε τα διαφορετικά κοινωνικά συστήματα, ούτε ο οι κοινοβουλευτικοί ή άλλου είδους εκπροσωπήσεως θεσμοί, αυτά τα οποία ευθύνονται για το μόνιμο χάλι, το οποίον ανέκαθεν βιώνει η ανθρωπότης.
Πριν από κάποιες χιλιάδες χρόνια στα ίδια συμπεράσματα καταλήγει και ο Αριστοτέλης στο μνημειώδες έργο του "Πολιτικά", στο οποίο δυστυχώς ελάχιστη προσοχή έχουμε αποδώσει, καίτοι αυτό αποτελεί τον σημαντικότερο ογκόλιθο στην βάση της υγιούς πολιτικής σκέψεως:
Συμφώνως προς τον Διδάσκαλο δεν είναι τα πολιτικά συστήματα καθεαυτά, αυτά που προσδίδουν αξία σε κάποιο καθεστώς, αλλά το κατά πόσο ΟΛΑ τα συστήματα εφαρμόζονται γνησίως, ή κατά πόσο η εφαρμογή τους συνιστά παρέκβαση του ουσιαστικού τους περιεχομένου.
Τουτέστιν και τα τρία υπάρχοντα συστήματα είναι θεμιτά, εφόσον αυτά λειτουργούν χωρίς νοθεία περιεχομένου. Και η βασιλεία και η αριστοκρατία και η δημοκρατία είναι κατά τον Αριστοτέλη αποδεκτά και συμβάλουν προς την κοινωνική ευημερία. Τουναντίον οι παρεκβάσεις τους ως τυραννία, ολιγαρχία και οχλοκρατία, συνιστούν νοθεία, αποτελούν πηγή κοινωνικής αλλοτριώσεως και κακοδαιμονίας.
Το πολιτικό σύστημα τόσο του κοινοβουλευτισμού σε συνθήκες καπιταλιστικής οικονομίας, όσο και αυτό της εκπροσωπήσεως μέσω του εθνικού συμβουλίου αντιπροσώπων σε συνθήκες σοσιαλιστικής οικονομίας συνιστούν ολιγαρχικά καθεστώτα, καθότι στην Δημοκρατία οι εκπρόσωποι δεν εκλέγονται αλλά κληρώνονται. Η ολιγαρχία όμως δεν είναι αφ' εαυτού κακή, εφ' όσον αυτή δεν υφίσταται παρασκηνιακή νόθευση υπογείως και λειτουργούντων κυκλωμάτων.

Εάν εξετάσουμε με διεισδυτικότητα και προσοχή τόσο τα καθεστώτα των σημαντικότερων χωρών καθ' όλη την περίοδο της ιστορίας, αλλά και το εν Ελλάδι ισχύον από ιδρύσεως ελλαδικού κράτους, θα διαπιστώσουμε, ότι αυτά ρυθμίζονται παρασκηνιακώς από κεκρυμμένα άνομα κυκλώματα. Αυτούς τους οποίους βλέπουμε ενώπιον της δημοσιότητος ως άρχοντες, είναι απλοί διεκπεραιωτές, ενώ τα νήματα κινούν αθέατοι ρυθμιστές.
Έχει καταστεί σήμερα σε όλους γνωστός ο ρόλος καθορισμού των πολιτικών δεδομένων διεθνώς από λιγοστούς τραπεζίτες, χωρίς αυτοί να διαθέτουν την παραμικρή νομιμοποίηση αμέσου πολιτικών ή ακόμη περισσότερο καθεστωτικού τύπου παρεμβάσεων. Και όμως αυτοί είναι εκείνοι, οι οποίοι φαίνονται να οδηγούν ΟΛΕΣ τις χώρες της δύσεως στην υπερχρέωση, να εξουθενώνουν την λεγόμενη "πραγματική" οικονομία, υποτάσσοντάς την στα φαντασιακού τύπου μαγειρέματα των χρηματιστικών "προϊόντων και να καταργούν την εθνική αξιοπρέπεια και την κρατική κυριαρχία χωρών, οδηγώντας τες στην πενία και εξαθλίωση, την εκποίηση του εθνικού πλούτου στο τζάμπα, στα κοινωνικά κοινωνικά αδιέξοδα και εκρήξεις. Οι διάφοροι πολιτικοί φαίνονται ξεκάθαρα να επιτελούν ρόλο Χατζηαβάτη σε αυτά τα κυκλώματα.
Η έσωθεν και όπισθεν νοθεία πλέον των οικονομικών, κοινωνικών και πολιτικών συστημάτων καθίσταται ηλίου φαεινότερη, χωρίς όμως να έχει καταδειχθεί μονοσήμαντα ποιοι είναι οι πραγματικοί φορείς της μη εικονικής εξουσίας. Αυτή η συσκότιση, η οποία επικρατεί ως προς την πραγματική εξουσία, οδηγεί στο να παρουσιάζονται κατά καιρούς διάφορες θεωρίες, οι οποίες καίτοι αποσκοπούν να ρίξουν φως στα κεκρυμμένα, μοιραία χαρακτηρίζονται "συνωμοσιολογικές", εφ' όσον τα πειστήρια και τα αναλυτικά δεδομένα τα οποία παρέχουν, αδυνατούν να εξαντλήσουν με κατανοητό και πλήρη τρόπο τα ζητούμενα.

Συνεχίζεται...