ΠΕΡΙ ΕΠΕΤΕΙΩΝ ΚΑΙ ΣΥΝΑΦΩΝ ΠΟΝΕΜΕΝΩΝ

Κάθε χρόνο την 25η Μαρτίου και την 28η Οκτωμβρίου διαβάζω αρκετά αφορώντα την πολεμική αρετή, το απαράμιλο θάρρος, την αυτοθυσία του Ελληνικού λαού, όπως αυτή καταγράφηκε στα διάφορα ιστορικά "έπη".
Οπωσδήποτε η αισιοδοξία είναι αναγκαία και χρήσιμη. Και κάθε άλλο παρά μεταξύ αυτών, που θα μπορούσαν να χαρακτηρισθούν απαισιόδοξοι, μπορώ να συγκαταλέγομαι.
Εξ άλλου τα ίδια πρόβαλλα και εγώ μια ζωή. Λόγοι σε σωματεία, άρθρα σε περιοδικά του πολιτικού περιθωρίου, έπαρση και τα τοιαύτα.
Όμως προϊόντος του χρόνου αισθάνομαι την ανάγκη να αποδεχθώ και να ομολογήσω, ότι είμαι ο βλάκας της παρέας. Ότι ο λαός στον οποίο ανήκω, παρά τις τεράστιες αρετές, οι οποίες τον διακρίνουν, μόνιμα σέρνεται από την μύτη από τα κατεστημένα, τα οποία τον υποθάλπτουν, φαλκιδεύοντας την ιστορική του πορεία, υπονομεύοντας την αληθή ευόδωση των αγώνων του, επιχειρώντας να αλλοτριώσουν την ουσία του.

Προϊόντος του χρόνου κατανόησα, ότι χρειαζόμαστε την εκπόνηση μιας στρατηγικής περισσότερο από την έπαρση και τις εξάρσεις, όσο πολύτιμες κι αν είναι αυτές.

Αναμφίβολα συνιστούμε οι Έλληνες μια υψηλή ιδιαιτερότητα. Όμως η κατ' αποκοπή προγονολατρεία συνιστά στρατηγική του Μάτριξ. Εάν δεν ξεκαθαρίσουμε την ήρα από το σιτάρι, δεν θα μπορέσουμε να βρούμε άκρη, αναπαράγοντας τον φαύλο ιστορικό κύκλο της υποδούλωσης μετά από τεράστιους αγώνες και σημαντικές ενδιάμεσες επιτυχίες.
Διότι ο μεγαλύτερος εχθρός του Ελληνισμού και της ανθρωπότητος - οι ελληνόφωνοι - βρίσκονται μέσα στο σπίτι μας.
Υπό τον όρο "ελληνόφωνοι", το οποίον καθιερώνω στην διαδικασία δημιουργίας ρωγμής στο Μάτριξ, δεν εννοώ κάποιους εγχώριους συνανθρώπους μας, οι οποίοι δεν έχουν επαρκή εθνική συνείδηση. ΕΝΝΟΩ ΤΑ ΠΑΓΚΟΣΜΙΩΣ ΔΡΩΝΤΑ ΚΡΟΝΙΑ ΙΕΡΑΤΕΙΑ, ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΕΚΠΟΡΕΥΤΗΚΑΝ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΛΛΑΔΙΚΟ ΧΩΡΟ.

Επιτυγχάνοντας μια ρωγμή στο Μάτριξ, θα υποχρεωθούμε να επαναξιολογήσουμε από τελείως νέα οπτική την ιστορία. Όμως ας μην απατώμεθα: Τι σημαίνει "να επαναξιολογήσουμε"; Μήπως ασχοληθήκαμε ποτέ σοβαρά μαζί της; - και θέτοντας αυτό το ερώτημα δεν θέλω να αμφισβητήσω κάποιες φιλότιμες προσπάθειες, οι οποίες είναι δυστυχώς πολύ μετρημένες, που επιχείρησαν και επιχειρούν να εξετάσουν με κριτικό τρόπο τμήματα του ιστορικού μας γίγνεσθαι έξω από σύνδρομα και προκαταλήψεις, τις οποίες μας δημιούργησε το εκπαιδευτικό πρόγραμμα, μια συχνότατα επηρεασμένη ιστοριογραφία και ο μηντιακός οχετός.

Αυτά που ζούμε κατά την πρόσφατη περίοδο, ως απροκάλυπτη διαστροφή της ιστορίας, τόσο μέσα από τα νέα "διδακτικά" σχολικά εγχειρίδια, όσο και από τηλεοπτικές εκστρατείες αποβλακώσεως σε σχέση με το παρελθόν μας, αποτελούν την κορυφή του παγόβουνου. Πρόκειται για το πρώτο εξερχόμενο πύον εκ του αποστήματος, το οποίο διογκώθηκε πέρα από κάθε προκάλυμμα και πρόσχημα, ως τελική επίθεση της λογικής του Μάτριξ, η οποία συνίσταται στο "εγώ θα καθορίσω ποιος ήσουν, ποιος είσαι και ποιος πρόκειται να είσαι".

Όμως οι οδοί είναι αμφίδρομοι. Δεν είναι η μόνον η ρωγμή στο Μάτριξ, αυτή που θα μας παρέχει την ικανότητα μιας ρεαλιστικής επανεκτίμησης της ιστορίας μας. Η κριτική και συστηματική ενασχόληση με την ιστορία αποτελεί προϋπόθεση για να επιτύχουμε την ρωγμή. Στο παρελθόν αναφέρθηκα, ότι για να επιτευχθεί η εν λόγω ρωγμή, υπάρχουν προϋποθέσεις, οι οποίες ξεπερνούν την βιβλιακή η όποια μελέτη. Στην ουσία πρόκειται για μια διαδικασία, η οποία έχει ως πρωταγωνιστή το ΠΝΕΥΜΑ, επενεργείται δηλαδή δια της ΧΑΡΙΤΟΣ. ΔΙΟΤΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Η ΓΝΩΣΙΣ ΤΟ ΦΩΣ, ΑΛΛΑ ΤΟ ΦΩΣ Η ΓΝΩΣΙΣ. Δεν πρόκειται για μια διαδικασία, η οποία αφορά τους έξυπνους του αιώνος ετούτου, αλλά τους πτωχούς το πνεύματι. Τους ταπεινούς και καταφρονεμένους, τα παιδιά με τα πρηζμένα πόδια, τα παιδιά του δρόμου, τους αλήτες.

Η έρευνα για την αλήθεια και η μελέτη της ιστορίας δεν μπορεί να έχουν κυρίως επετειακό χαρακτήρα, αλλά είναι ζωτικά αναγκαίο να αποτελούν μόνιμη πρόκληση. Όμως τέτοιοι επέτειοι, εφόσον κατακαθήσουν οι ενέργειες των ημερών, όπως η κατακραυγή όσων έφεραν τον ξένο στρατό κατοχής της Eurogendfor και την ξένη επιτήρηση, δέον να τιμώνται στην πράξη, με περισυλλογή και έρευνα για τους λόγους, οι οποίοι οδήγησαν τις εποποιίες σε αδιέξοδα.
Το βιβλίο του Νίκου Βεργίδη "Οι Μιγάδες της Ελληνικής Ιστορίας", το οποίο ασχολείται με τα ζητήματα της περιόδου 1935 - 1950 ανέφερα και με άλλες ευκαιρίες. Πιστεύω, ότι αυτό αποτελεί ότι πιο πολύτιμο έχει γραφεί για αυτήν την περίοδο.
Ένα μεγάλης αναλυτικής αξίας εξαντλημένο βιβλίο, για το οποίο όμως τώρα πλέον υπάρχει δυνατότητα ατελούς κατεβάσματος από τον κάτωθι σύνδεσμο:

https://rs575l34.rapidshare.com/#!download|575l3|309168323|Nikos_Vergidis_-_Oi_Migades_tis_Neoellinikis_Istorias.pdf|9542|R~584FD85496D11033FBCC905ECC67F4ED|0|0

Πρόκειται για ένα βιβλίο, το οποίο συνιστώ ολόψυχα.
Ένα βιβλίο, το οποίο βοηθάει να βρουν τον τόπο που τους αρμόζει οι αγώνες που καταβλήθηκαν, τα δάκρυα και το αίμα που δαπανήθηκαν μέσα στην διάνοια και στην συνείδησή μας. Διότι, αυτά οφείλουμε να τα προσαρμόσουμε στο ύψος του ψυχικού σθένους, το οποίο παραλάβαμε.