ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ; - ΔΕΥΕΤΡΟ ΜΕΡΟΣ

Οι έννοιες αριστερά και δεξιά , κατά την γνώμη μου δεν υφίσταται...τουλάχιστον όχι πια...πρέπει να στοχοποιήσουμε τον κατάλληλο εχθρό...να κινηθούμε εκτός συστημάτων....να ενωθούμε σαν τοπικές κοινωνίες , εκεί που οι άνθρωποι είναι μεταξύ τους γνωστοί και ρόλοι είναι ορατοί...είναι ο μόνος -για μένα - εφικτός άμεσα στόχος....εκεί μέσα μπορούμε να επενδύσουμε...η κάθε τοπική κοινωνία ξεχωριστά και όλες μαζί παράλληλα....

χρηχα


3. ΑΥΘΟΡΜΗΤΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΤΗΤΑ

Με την αντιπαραβολή των δύο αυτών εννοιών τιτλοφορεί ο Λένιν το δεύτερο Κεφάλαιο του υπό αναφορά έργου του.
Τις προηγούμενες ημέρες κάποια από τα ζητήματα που θίγονται σε αυτό το κεφάλαιο και ιδιαίτερα η διαπίστωση, ότι "το αυθόρμητο στοιχείο σε τελευταία ανάλυση αποτελεί σπερματική μορφή του συνειδητού", έτυχαν σχετικής προσοχής σε άρθρα στο διαδίκτυο, σε συνδυασμό με το λεγόμενο "κίνημα των αγανακτισμένων" και τις μεγάλες συγκεντρώσεις σε πλατείες των πόλεων.
Ο συγγραφέας, πολώνοντας τις έννοιες της συνειδητότητος και του αυθορμητισμού, καθ' όλη την ανάπτυξη του β' κεφαλαίου, επιχειρεί μονίμως και εκ συστήματος να τις ανάγει σε πόλωση δυο άλλων εννοιών, οι οποίες φαίνεται να αποτελούν και το εν τέλει ζητούμενο του βιβλίου, δεδομένου, ότι σε αυτές έχει αφιερώσει συγκεκριμένως και ονομαστικώς το τρίτο κεφάλαιο. Πρόκειται για την πόλωση των οικονομικών ή "οικονομιστικών" αιτημάτων, την λεγόμενη "τρεϊντγιουνιονιστική" πρακτική, συμφώνως προς την φρασεολογία του συγγραφέως, έναντι της "σοσιαλδημοκρατικής" πολιτικής επιλογής. Κάτω από τον όρο αυτό ο συγγραφέας εννοεί την συλλογική ανατροπή του υπάρχοντος συστήματος και την αντικατάστασή του από τον "σοσιαλισμό", ή την "δικτατορία του προλεταριάτου", όρος ο οποίος παρουσιάζεται ακόμη με σχετική προσοχή και διακριτικότητα, εμφανιζόμενος μόνο μια φορά στο β' κεφάλαιο.
Στην ουσία, συμφώνως προς την Λενινστική εκδοχή, η πόλωσις της συνειδητότητος έναντι του αυθορμήτου ανάγεται στις στοχεύσεις: Το αυθόρμητο οδηγεί στο να τίθενται αποκλειστικά οικονομικά αιτήματα, ενώ το συνειδητό οδηγεί κυρίως στο αίτημα και τον στόχο της ανατροπής του υπάρχοντος καθεστώτος, στόχος στον οποίο κάθε μερικότερο αίτημα οφείλει να υποτάσσεται και να υπηρετεί.
Ήδη μέσα στο β' κεφάλαιο δεσπόζει το σπέρμα μιας γραφειοκρατικής κοινωνίας, η οποία δεν στηρίζεται στην χειραφέτηση των πολιτών, αλλά στην ποδηγεσία - χειραγώγηση της εργατικής τάξης, από την σχετικά μικρή κοινωνική ομάδα, των μικροαστών "επαναστατών" διανοουμένων. Συμφώνως προς την επιχειρηματολογία που αναπτύσσει ο συγγραφέας, η εργατική τάξη αδυνατεί να αναπτύξει από μόνη της "σοσιαλδημοκρατική" συνείδηση και προς αυτήν την κατεύθυνση χρειάζεται την συνδρομή των μαρξιστών μικροαστών διανοουμένων.

Όπως ανέφερα ήδη, στόχος του σημειώματος δεν είναι να αντιπαρατεθώ στις λενινιστικές απόψεις επί του προκειμένου και η επιλογή του συγκεκριμένου βιβλίου για αυτήν την αναφορά ανταποκρίνεται μόνο σε σχηματικού και σημειολογικού χαρακτήρος προαίρεση. Δεν μπορώ όμως να αποφύγω τον πειρασμό να μην τονίσω, ότι η συνεχής αναφορά σε "μάζες" από τον Λένιν αναπαράγει πολύ συγκεκριμένα την αρχή της "μάζας και ηγετών" ή ορθότερον "ηγέτου" ως οδηγού των "μαζών". Όπως πολύ χαρακτηριστικά αναγκάστηκαν να ομολογήσουν οι θιασώτες της "Περεστρόϊκα": "Την ηγεσία στην Ρωσία, ασκούσε η οργανωμένη πρωτοπορία της εργατικής τάξης, δηλαδή το κομμουνιστικό κόμμα, δηλαδή η κεντρική επιτροπή, δηλαδή το πολιτικό γραφείο της κεντρικής επιτροπής, δηλαδή ο γενικός γραμματέας του πολιτικού γραφείου".
Η έκδοση πιστοποιητικού συνειδησιακής απορίας από τον Λένιν, όσο αφορά την εργατική τάξη, στην ουσία αποτελεί περαιτέρω ανάπτυξη ενός από τα βασικά στερεότυπα της σκέψης του Μαρξ, αναφορικά με την ουσία της επιστήμης, ως απόρροιας μιας γραμμικής αντίληψης περί ιστορικής προόδου, η οποία δημιούργησε το αστείο οικοδόμημα της θρησκείας του λεγόμενου "επιστημονικού σοσιαλισμού" και "διαλεκτικού υλισμού".
Στο "Κομμουνιστικό Μανιφέστο" πλέκονται εγκώμια επί εγκωμίων στην αστική τάξη ένεκα των επιστημονικών ανακαλύψεων στις οποίες αυτή προέβη, με την συλλογιστική, ότι αυτές είναι αφ' εαυτού προοδευτικές και προωθούν πέραν των συγκεκριμένων σχέσεων εξουσίας, υπό των οποίων αυτές εκπονήθηκαν, την κοινωνική χειραφέτηση. Η πορεία όμως διέψευσε αναφανδόν και με οικτρό τρόπο τον φετιχιστικό τρόπο, με τον οποίον εκτίμησε την επιστημονική και τεχνολογική πρόοδο η μαρξιστική σκέψη. Οι πυρηνικές βόμβες, το HAARP και τα λοιπά μέσα μαζικών καταστροφών που δημιούργησαν τα εξουσιαστικά συστήματα, απειλούν σήμερα συνολικά την επιβίωση των ανθρώπων επάνω στον πλανήτη. Στα χέρια των μαθητευόμενων μάγων της εξουσίας έχουν γίνει αιτία να έχει γεμίσει ο πλανήτης ραδιενέργεια, με αποτέλεσμα την κατακόρυφη αύξηση των θανάτων από καρκίνο, ενώ επιχειρούν να ποινικοποιήσουν κοινωνικά με παραπλανητικό τρόπο το κάπνισμα. Τεχνητά τσουνάμια, τεχνητοί σεισμοί, παλιρροιακά κύματα, τεχνητά πυρηνικά ατυχήματα, αεροψεκασμοί, υποχρεωτικοί εμβολιασμοί, οι οποίοι εξουδετερώνουν το ανοσοποιητικό σύστημα, αποτελούν τον καθημερινό εφιάλτη της ανθρωπότητος, ως "δώρα" μιας εξουσιαστικά στρεβλής επιστήμης και τεχνολογίας. Ακόμη χειρότερο επιστημονικό "δώρο" τα συστήματα πλήρους ελέγχου και αστυνομεύσεως της ανθρωπότητος στα πλαίσια του κλιμακούμενου παγκόσμιου ολοκληρωτικού καθεστώτος, με τον ηλεκτρονικό έλεγχο των επικοινωνιών, τα δορυφορικά συστήματα παρακολουθήσεως και τα κλιμακούμενα υποδόρια μικροκυκλώματα. ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΦ' ΕΑΥΤΟΥ ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΗ ΕΠΙΣΤΗΜΗ ΚΑΙ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑ ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΣΧΕΣΕΙΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ ΠΟΥ ΤΙΣ ΠΡΟΑΓΟΥΝ.
ΓΙ ΑΥΤΟ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΘΕΩΡΟΥΝΤΑΙ ΑΠΟ ΤΙΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΕΠΙΒΟΛΗΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΦΑΣΙΣΜΟΥ ΛΙΑΝ ΕΠΙΚΥΝΔΥΝΟΙ. ΔΙΟΤΙ EINAI ΟΙ ΜΟΝΟΙ ΠΟΥ ΠΡΟΗΓΑΝ ΕΠΙΣΤΗΜΗ ΠΟΥ ΥΠΗΡΕΤEI ΑΝΘΡΩΠΙΣΤΙΚΕΣ ΑΞΙΕΣ.

Αυτό όμως που διαφοροποιεί τον τρόπο που βλέπω τα πράγματα, από όσα παραθέτει Λένιν στο δεύτερο κεφάλαιο του "Τι να κάνουμε;", δεν είναι κυρίως η διαπίστωση ότι "Η διδασκαλία του Σοσιαλισμού μπορεί να προέλθει μόνο από τις φιλοσοφικές, ιστορικές, και οικονομικές θεωρίες, που επεξεργάζονται οι μορφωμένοι εκπρόσωποι των κυριάρχων τάξεων", η οποία με συστηματικό τρόπο ξεμοντάρει στο όνομα του μαρξισμού την βασικότερη διαπίστωση του Μάρξ, η οποία έγκειται στο ότι "το είναι διαμορφώνει την συνείδηση". Πριν από όλα τα άλλα διαφωνώ στο κεντρικό ζήτημα των βασικών εννοιών, τις οποίες πολώνει ήδη ο τίτλος του κεφαλαίου. Τον αυθορμητισμό και την συνειδητότητα και μάλιστα εστιάζοντας την διαφορά στο επίπεδο των στοχεύσεων.
Στον αντίποδα του αυθορμητισμού δεν βρίσκεται η συνειδητότητα και μάλιστα ως συνάρτηση του κατά πόσο τίθενται ριζοσπαστικοί ή μαξιμαλιστικοί στόχοι. Στον αντίποδα του αυθορμητισμού ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ Η ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΤΩΣ ΣΤΟΧΕΥΣΕΩΝ.
Μόνο όταν ένα κίνημα είναι οργανωμένο δεν είναι αυθόρμητο. Και τ' ανάπαλιν συχνά είδαμε αυθόρμητα κινήματα να θέτουν κάθε είδους στοχεύσεις. Από τις πλέον μετριοπαθείς μέχρι τις πλέον ριζοσπαστικές. (Στις σκοπιμότητες της ηθελημένης σύγχυσης αυτών των εννοιών από τον Λένιν, δεν υπεισέρχομαι εδώ. Επιφυλάσσομαι όμως έναντι των επισκεπτών να πράξω αυτό μελλοντικώς, σε άλλο εκτενέστερο κείμενο, με κέντρο αναφοράς τα πεπραγμένα των κοινωνικών αγώνων στην Ρωσία).

Αυτή η πραγματικότητα της προβολής με πολύ συγκεκριμένο τρόπο στοχεύσεων κάθε είδους, οι οποίες όμως δεν ξεπερνούν τα όρια της συνθηματολογίας και δεν τεκμηριώνονται με επεξεργασμένη επιχειρηματολογία, διαπιστώνω και στα πλαίσια του "κινήματος των εξεγερμένων".

Διαφωνώ με την εκτίμηση, ότι το "κίνημα των εξεγερμένων" είναι αυθόρμητο. Είναι καθ' όλα ελεγχόμενο, ενώ ταυτοχρόνως εκμεταλλεύεται σε βάση σκοπιμότητος τον αυθόρμητο παράγοντα. Αυτό δεν σημαίνει, ότι οι εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι, οι οποίοι διαμαρτύρονται στις πλατείες είναι άνωθεν υποκινούμενοι, ή ότι δεν έχουν δίκαια αιτήματα, ή ότι δεν γνωρίζουν τους κινδύνους που προέρχονται από τις επιλογές αυτών που εφεύραν και οργάνωσαν το συγκεκριμένο "κίνημα των εξεγερμένων", όπως η καθιέρωση του ΟΗΕ ως οργανισμού επιβολής παγκόσμιου φασισμού. Εδώ απαιτείται, νομίζω, ένας βασικός διαχωρισμός:

Κατά την διάρκεια των παρελθόντων ετών σχολίαζα συστηματικά σε ιστοσελίδα πολύ μεγάλης επισκεψιμότητος. Απέναντι στους διαχειριστές αυτής της σελίδας εξακολουθώ να θρέφω αισθήματα μεγάλης εκτιμήσεως και ευγνωμοσύνης, ένεκα της προσφοράς τους, της ειλικρινούς φιλικής αντιμετώπισης και της προβολής που μου έκαναν, καθώς και λόγω του ότι εκεί αναπτύχθηκε ένας σημαντικότατος για μένα κύκλος διαδικτυακής φιλίας, με πρόσωπα, τα περισσότερα των οποίων αναδείχθησαν στην πορεία αξιόλογοι ιστολόγοι. Εκεί έγραψα κατ' εξακολούθηση σε σχόλια μετά την εκλογική επικράτηση του Πασόκ, ότι πρόκειται για μια κυβέρνηση, η οποία μοιάζει με προφυλακτικό. Δηλαδή πρόκειται για μια κυβέρνηση μιας χρήσεως, βραχύβια, η οποία θα πεταχθεί στα σκουπίδια μετά αφού κάποιοι ασελγήσουν σε βάρος μας. Στα τότε σχόλιά μου, τους είχα δώσει διάρκεια ζωής περίπου ενός έτους.
Όπως διαπίστωσα στο προπροηγούμενο σημείωμα, αυτή η κυβέρνηση είναι ήδη τελειωμένη ΚΑΙ ΑΥΤΟΙ ΑΚΡΙΒΩΣ ΠΟΥ ΤΗΝ ΑΝΕΒΑΣΑΝ ΚΛΙΜΑΚΩΝΟΥΝ ΤΩΡΑ ΤΗΝ ΑΠΟΠΟΜΠΗ ΤΗΣ, για να φορτώσουν την χρεωκοπία, που μέσω αυτής απεργάστηκαν, στους διαδόχους της. Αυτή η αποπομπή κλιμακώνεται άνωθεν ως αποτέλεσμα κάποιας λαϊκής εξεγέρσεως, ώστε να φορτωθούν τα σχέδια των επικυριάρχων, τα οποία έπονται, στις πλάτες του λαού με τον πλέον άγριο τρόπο και με υποτιθέμενη δική του υπαιτιότητα.

Αυτή η διαπίστωση κάθε άλλο παρά συνεπάγεται, ότι ο κόσμος οφείλει να μην διαμαρτύρεται και να μην διαδηλώνει δυναμικά στις πλατείες ή οπουδήποτε αλλού. Κάθε άλλο, οι διαμαρτυρίες είναι σημαντικές και ΜΠΟΡΟΥΝ ΥΠΟ ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΕΙΣ να συμβάλλουν στην υπόθεση μιας πραγματικής αλλαγής.
Εδώ όμως επικρατούν - άλλοτε σκοπίμως, άλλοτε ως αποτέλεσμα πολιτικής ανωριμότητος, ή καλώς νοουμένης αγανακτήσεως σε συνδυασμό με εξεγερσιακό υπερενθουσιασμό - δυο βασικές συγχύσεις, αυταπάτες ή και προσπάθειες εξαπάτησης, αναλόγως προς τις προθέσεις και τις σκοπιμότητες ενός εκάστου:
- Η πρώτη είναι αυτή που θεωρεί, ότι καλόν είναι να φύγει η παρούσα "κυβέρνησις" με κάθε δυνατό μέσο και ας ακολουθήσει ότι ήθελε προκύψει, στην βάση, ότι αυτό αποκλείεται να είναι χειρότερο των σημερινών υποτακτικών των τοκογλύφων.
- Η δεύτερη είναι αυτή, η οποία θεωρεί, ότι το υπό ανάπτυξη "κίνημα των αγανακτισμένων" θα καταφέρει να καθορίσει, ή τουλάχιστον να συγκαθορίσει, ή τουλάχιστον να επηρεάσει σε αποφασιστικό βαθμό, ή τουλάχιστον να επηρεάσει σε σημαντικό βαθμό, ή τουλάχιστον να επηρεάσει θετικά, σε βραχυπρόθεσμη βάση τις εξελίξεις και μάλιστα την διάδοχη κατάσταση.

Η πρώτη σύγχυση/αυταπάτη/προσπάθεια εξαπάτησης (αναλόγως προθέσεων ή και σκοπιμοτήτων) παραβλέπει εν αγνοία ή σκοπίμως, ότι η εξουσία δρα βάσει μακροπρόθεσμου σχεδίου. Οι έντονες ή και σφοδρές αντιδράσεις μετά το ξεπούλημα στο ΔΝΤ ήταν αναμενόμενες και είναι λογικό ΚΑΙ ΑΥΤΟΝΟΗΤΟ να υπάρχουν στρατηγικές ένταξής τους στα μεσοπρόθεσμα σχέδια της εξουσίας. Είναι αυτονόητο, ότι υπάρχουν σχεδιασμένες διάδοχες λύσεις, με κάθε λογής λύκους ενδεδυμένους προβιά, εσωτερικές πέμπτες φάλαγγες και εξωτερικούς κανιβάλους, ενταγμένους σε σχέδια στρατηγικής αναδιάταξης της περιοχής.

Η δεύτερη σύγχυση/αυταπάτη/προσπάθεια εξαπάτησης (αναλόγως προθέσεων ή και σκοπιμοτήτων) παραβλέπει εν αγνοία ή σκοπίμως, ότι να περιμένουμε το ανοργάνωτο να καθορίσει τα εξουσιαστικά δεδομένα σε βραχυπρόθεσμη προοπτική, είναι σαν να βάζουμε ένα ποτήρι γάλα μπροστά από μια φωτογραφία των χιονισμένων Άλπεων, περιμένοντας να μετατραπεί αυτό σε παγωτό. Ή σαν να ρίχνουμε τρία φορτηγά τούβλα και είκοσι σακιά τσιμέντο σε ένα οικόπεδο, περιμένοντας να μετατραπούν αυτά από μόνα τους σε κτίσμα.

Βεβαίως για να φτιαχτεί παγωτό απαιτείται γάλα. Και για να φτιαχτεί χτίσμα απαιτούνται δομικά υλικά. ΑΥΤΑ ΟΜΩΣ ΕΙΝΑΙ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΗ ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΗ ΑΛΛΑ ΟΧΙ ΙΚΑΝΗ, όσον κι αν φωνασκούν τα στελέχη και οι κολαούζοι επίδοξων μελλοντικών "σωτήρων", ή οι φετιχιστές των άνωθεν εγχρώμων δοτών σχημάτων, ή οι ονειροπόλοι οπαδοί της δια παρθενογενέσεως σχηματιζομένης αμέσου δημοκρατίας εδώ και τώρα. Ο Λένιν, όταν μίλαγε για σπέρμα συνειδητότητος στο αυθόρμητο, προβάλλοντας το ωάριο στα εβραιόπουλα της BUND των συνασπισμένων με τους Ρότσιλντ μεγαλοτραπεζίτες Jacob Schiff και Otto Baur (πενθερό του Μπρόνσταϊν/Τρότσκι) στα εβραιοπτρακτόρια του Γουλιέλμου ΙΙ οργανωτές των Νεοτούρκων, αλλά Πάρβους - αλίας Δρ. Helphand - στα χαφιεδόπουλα της Οχράνα αλλά Ιωσήφ Τσουγκασβίλι στάλιν από καουτσούκ, εννοούσε την τερατογένεση μιας εκδικητικής μανίας με κάθε θεμιτό και αθέμιτο μέσον εναντίον του τσαρικού καθεστώτος, που έστειλε τον Ζάσα στην αγχόνη, τον αδελφό του, το πτώμα του οποίου δεν δεχόταν να μεταφέρει κανένας αμαξάς από τις φυλακές του φρουρίου Πέτρου και Παύλου, με αποτέλεσμα να δανειστεί καρότσι από καρβουνιάρη η μάνα του, για να το μεταφέρουν σπρώχνοντας οι δυο τους στο νεκροταφείο. " Ήταν η πιο δυστυχισμένη στιγμή της ζωής μου", έγραφε ο νεαρός Βλαδίμηρος. Ναι ρε φιλαράκι, σε καταλαβαίνω. Αλλά εμείς τι σου χρωστάμε, να μας τυραννάς με τις ανοησίες της πωρωμένης ψυχής σου, χρόνια και ζαμάνια εκατομμύρια άνθρωποι, ρε μπάρμπα; Είπαμε να ξεσαλώσεις. Βάλε όμως επιτέλους μια τελεία στον "επαναστατικό" κρετινισμό.

Φυσικά με τις κινητοποιήσεις που γίνονται και που στο μέλλον θα διογκωθούν, χαίρεται κάθε άνθρωπος που ποθεί την αλλαγή. Ειδικά οι απόγονοι κάποιου, που είπε "Δως μοι πα στω...", γνωρίζοντας όμως, ότι τα παγωτά προϋποθέτουν ασπροντυμένους παγωτατζήδες, ασπροντυμένους μπουζουκτσήδες και ασπροντυμένους νεκροθάφτες (γιατί εγώ φοράω άσπρα όταν πενθώ, να με λυπούνται οι άλλοι δεν το πάω και κάνω πως δεν σ' αγαπώ). Και τα γιαπιά απαιτούν μελετητές και μαστόρια και αποφασισμένους χαμάληδες με κάλους στην πλάτη και κάποια δειλινά που άλλο δεν αντέχουν. Διότι τα θεμέλια έχουν ζυμωθεί με πολύ αίμα.

Αυτήν την περίοδο διογκώνεται στην Ελλάδα ένα τεράστιο κύμα διαμαρτυρίας. Όμως κύμα και όχι κίνημα. Το έντονο κύμα, έστω κι αν εκδηλώνει θαλάσσια μανία, κινεί ο υπερκείμενος άνεμος. Τουναντίον, το κίνημα προϋποθέτει την εντελέχεια της εσωτερικής δυναμικής. Η αντίστοιχη κίνηση αποτελεί προϊόν συνεργασίας συντονισμένων και αναλόγως δομημένων μερών και συντελεί στην μετάβαση ενός οργανισμού προς κάποιο επιλεχθέν τέρμα. Στην ουσία, η κινητική μετατρέπει ενέργεια, η οποία έχει αποθηκευθεί προηγουμένως με κατάλληλο τρόπο σε κινητική ενέργεια. Η κινηματική όμως μετατρέπει συγκεκριμένη πολιτική ενεργητικότητα σε κινητική ενέργεια που στοχεύει σκόπιμες ανατροπές. Αυτή προϋποθέτει πριν απ' όλα ΜΗ ΕΛΕΓΧΟΜΕΝΗ ΟΡΓΑΝΩΣΗ των μερών - οργάνων σε λειτουργικό σύνολο, σύστημα διατηρήσεως της ισορροπίας, προοπτικό καθορισμό του τέρματος, επιτελικό σύστημα παρακάμψεως ή ξεπεράσματος των εμποδίων που δύναται να εμφανιστούν στην πορεία.
Αυτοί που θεωρούν, ότι οι αυθόρμητες - ή πολύ περισσότερο ελεγχόμενες και δοτές - κινητοποιήσεις του πληθυσμού, μπορούν να αποτελούν συνεχώς διογκούμενη χιονοστιβάδα, η οποία είναι θέσιν να συντρίψει με βάση τον νόμο του ελέφαντα αντιλαϊκά καθεστώτα εκ βάθρων, είτε ματαιοπονούν, είτε απεργάζονται ιδιοτελείς στοχεύσεις.

Οι πανιγυρισμοί, ένεκα ότι "ο λαός άφησε επί τέλους τους καναπέδες" και ότι στόχος είναι "να φύγουν οι δωσίλογοι με κάθε μέσον", ασχέτως του τι είναι αυτό που μπορεί στην παρούσα φάση να ακολουθήσει, ή σε συνδυασμό με την προώθηση "εθνοσωτήρων" βγαλμένων από τα παρασκήνια του υπάρχοντος κομματικού κατεστημένου, γίνονται από πρόσωπα τα οποία είτε αγνοούν τι εστί ανάπτυξη λαϊκού κινήματος, είτε δεν την επιθυμούν, είτε και την αντιμάχονται.
Η κρίσιμη μάζα, ο σχηματισμός της οποίας μπορεί να οδηγήσει την πλειοψηφία να συμμετέχει σε μια σειρά "κοινώς αποδεκτές" διαδικασίες, δεν παύει να είναι μάζα και να διέπεται από μαζική ψυχολογία. Η παροιμία που λέει "Δρυός πεσούσης πας ανήρ ξυλεύεται" και "Ο λύκος στην αναμπουμπούλα χαίρεται" χαρακτήρισαν αυτά ακριβώς που ακολούθησαν μετά την Εξέγερση του Πολυτεχνείου και την πτώση της χούντας. Ενώ ο λαός πανιγύριζε, οι τούρκοι είχαν εισβάλει στην Κύπρο, ενώ ένας συρφετός ξεπουλημένων πολιτικάντηδων κλιμάκωνε την αποδοχή του Αττίλα ΙΙ και τον προσεχή εκμαυλισμό της χώρας, στα πλαίσια της λεγομένης μεταπολιτεύσεως.
Δεν είναι τυχαίο, ότι στην σημερινή φάση ονειδίζουν την Γενιά του Πολυτεχνείου ως "την χειρότερη γενιά που πέρασε ποτέ από τον τόπο", σε μια προσπάθεια να αμαυρώσουν κατ' αποκοπήν την δραστηριότητα ενός εκατομμυρίου ανθρώπων, πλείστοι όσοι των οποίων, ως νεολαίοι τότε, εντάχθησαν και αγωνίσθησαν συχνότατα με ανιδιοτέλεια και ισχυρό προσωπικό κόστος, στα πλαίσια ενός συστήματος με έστω συγκεχυμένη αντισυστημική χροιά, ακριβώς κάποιοι, οι οποίοι γιουχάρουν σήμερα υπέρ του "κινήματος των αγανακτισμένων". Προβάλλοντας και αναμασώντας κατά κόρον το ψευδεπίγραφο επιχείρημα της ύπαρξης και συμμετοχής στο κίνημα του Πολυτεχνείου χαφιέδων, πρακτόρων και ατόμων, που εμφορούντο από ιδιοτέλεια, ή από μη επαρκή μακρόπνοο αποφασιστικότητα και στην πορεία συμβιβάσθηκαν και αφομοιώθηκαν στους αντιλαϊκούς μηχανισμούς. ΟΧΙ ΚΥΡΙΟΙ. ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΤΟ ΙΔΙΟ. Ούτε και κιότεψαν - όπως ίσως εσείς επιθυμείτε - όλοι αυτοί κατ' αποκοπήν, τους οποίους εσείς φιλάρεσκα αποκαλείτε με την ντουντούκα του εκ του ασφαλούς τιμητού μέσα από τα σεντούκια σας "πολιτικούς λεχρίτες". Από που νομίζετε ότι προέρχεται η πλειοψηφία των στελεχών ηλικίας πενήντα και εξήντα ετών, που εξακολουθούν να αγωνίζονται μια ζωή μέχρι σήμερα; Από που προήλθε το σύνθημα "Ψωμί - Παιδεία - Ελευθερία", το οποίο προέρχεται από την Εξέγερση του Πολυτεχνείου και προβάλλεται έντονα στις σημερινές λαϊκές κινητοποιήσεις, δείχνοντας στην πράξη την συνέχεια των στόχων και οραμάτων όσων αγωνίζονται;

ΟΧΙ ΚΥΡΙΟΙ. Η ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΣΙΣ ΔΕΝ ΕΞΕΛΙΠΕ. ΘΑ ΕΚΛΙΨΕΙ ΜΟΝΟΝ ΟΤΑΝ Ο ΛΑΟΣ ΑΠΟΚΤΗΣΕΙ ΤΗΝ ΔΙΚΗ ΤΟΥ ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ ΣΤΟΧΕΥΣΗ ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΟΣΑ ΚΛΙΜΑΚΩΝΟΥΝ ΟΙ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΑΝΤΗΔΕΣ, ΤΑ ΔΟΤΑ ΚΙΝΗΜΑΤΑ ΤΩΝ FACEBOOK, Η ΕΠΗΡΟΗ ΜΙΑΣ ΜΟΥΜΙΑΣ ΣΥΣΤΗΜΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ, Η ΜΠΟΓΙΑ ΤΗΣ ΑΚΡΟΔΕΞΙΑΣ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑΣ Η ΟΠΟΙΑ ΑΝΑΠΤΥΣΣΕΙ ΤΑ ΚΑΤΩΤΑΤΑ ΣΥΝΔΡΟΜΑ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ - ΘΗΡΙΩΝ.
ΟΤΑΝ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΗΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑΣ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑΣ ΑΝΤΙΠΑΡΑΘΕΣΟΥΜΕ ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΑ ΤΗΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ, ΟΠΩΣ ΤΗΝ ΔΟΜΕΙ ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΠΝΕΥΜΑ.

Έναντι των γκαιπελικώς κλιμακουμένων είναι ορθόν να ορθώνεται η Γαλανόλευκος. Όμως αυτή εχει βαφεί με το αίμα των προγόνων, το οποίον, είτε θέλετε είτε όχι κύριοι, εξακολουθεί να ρέει εντός των ΕΛΛΗΝΩΝ. Όχι όμως εντός των ελληνοφώνων και του εφιάλτου. Και το αίμα νερό δεν γίνεται. Μπορεί στο παρελθόν ο Ελληνισμός να δαπάνησε κρουνούς αίματος, χωρίς να δυνηθεί να πραγματώσει τους τελικούς στόχους του, δεχόμενος απανωτά πισωγυρίσματα. Όμως όλος αυτός ο αγώνας, όπως εντόπισε ο Νίκος Βεργίδης, δεν αποτελεί παρά συνεχείς πειραματισμούς μέσα στο κοινωνικό εργαστήριο με στόχο την τελική Απελευθέρωση της Ανθρωπότητος.
Ή όπως τραγούδησε ο Μάρκος Βαμβακάρης:
"Κάτσε εδώ και κοίτα με για δες με μες την μούρη. Πες λοιπόν αν φαίνομαι, αν μοιάζω για καψούρης".