24 Οκτωβρίου, 2007

ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΠΟΣΥΡΣΗ ΤΩΝ ΝΕΩΝ ΒΙΒΛΙΩΝ ΙΣΤΟΡΙΑΣ - ΤΡΙΤΟ ΜΕΡΟΣ



"ΜΙΣΩ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΑΓΥΡΤΗ ΓΙΑΤΙ ΞΕΦΤΙΛΙΣΕ ΤΟ ΜΟΥΣΤΑΚΙ ΜΟΥ"


Δήλωση του Σαρλώ για τον Αδόλφο Χίτλερ το 1941 κατά τη διάρκεια της ετοιμασίας της κινηματογραφικής ταινίας "Ο Μεγάλος Δικτάτωρ"


Ο δεύτερος τομέας που καταγράφεται η ήττα της κυβέρνησης με την απόσυρση των βιβλίων είναι η απώλεια κύρους.
Αυτός είναι φοβερά ζωτικός τομέας για ένα συντηρητικό κόμμα. Η νοοτροπία του συντηρητικού χώρου προέχει πάντοτε και παντού της ιδεολογίας. Αυτή προχωράει σε μεγαλύτερο βάθος απ΄ότι οι αντιλήψεις, αποτελεί στοιχείο της ψυχοσύνθεσης. Αυτή η νοοτροπία έχει χαρακτηριστεί διεθνώς ως "low and order". Η εμμονή στην τάξη και τον καθωσπρεπισμό, είναι ιδιαίτερα χαρακτηρακτηριστική για τους λεγόμενους νοικοκυραίους. Το συντηρητικό άτομο παρορμείται πρωταρχικά από την αναγκαιότητα της τάξεως στην ψυχοσύνθεσή του, η οποία προέχει της ιδεολογίας και των πολιτικών επιλογών του. Από την ίδια τη θεώρηση που έχει για τη ζωή ο "νοικοκυραίος", ακολουθώντας τη δική του συνέπεια στις δραστηριότητες που αναπτύσσει, θεωρεί - ως γενικός οπαδός της τάξεως - ότι έχει βάλει σε τάξη τη ζωή του και ότι έχει βασικά τακτοποιήσει τις υποθέσεις του και τις εκκρεμότητες που τον αφορούν. Έτσι αυτά τα θεωρεί σύνολο κεκτημένων, που με το γενικότερο συντηρητισμό που τον διέπει, προσπαθεί να τα διατηρήση, κατά το δυνατόν αμετάβλητα. Αυτή η νοοτροπία, αναγόμενη σε ιδεολογία και πολιτική επιλογή, προσβλέπει στους κατά παράδοση συντηρητικούς οργανισμούς και και κόμματα.
Η ζωή όμως δεν είναι στατική. Πρόκειται για μόνιμα δυναμική ισορροπία, που παρουσιάζει ολοένα νέες προκλήσεις, που πρέπει να αντιμετωπιστούν. Τα μονίμως εξελισσόμενα δεδομένα απαιτούν ευελιξία, προσαρμοστικότητα, εξεύρεση και εφαρμογή ανταπαντήσεων από αυτούς που είναι πραγματικά ζωντανοί. Κάποιος Ινδός Διδάσκαλος είπε χαρακτηριστικά ότι η ζωή δεν είναι κανάλι, αλλά ποτάμι. Ο συντηρητισμός είναι η συνθηκολόγηση μπροστά στις προκλήσεις των νέων δεδομένων. Στην ουσία αποτελεί μία πορεία έξω από τη ροή των γεγονότων, γι΄αυτό και έχει θεωρηθεί από τους αντιπάλους του τροχοπέδη της ιστορίας. Όταν κάποιος συντηρητικός μιλάει για αναπροσαρμογές και μεταρρυθμίσεις, μπορεί να εννοεί μόνο ένα πράγμα: πισωγύρισμα.
Είναι λοιπόν φανερό, ότι αυτό που εν τέλει επιδιώκει ο συντηρητισμός δεν είναι η διατήρηση της τάξεως, αλλά της καθεστηκυίας τάξεως, του STATUS QUO. Η έννοια της τάξεως έχει για την Ελληνική Σκέψη απροσμέτρητο βάθος. Οι Έλληνες διαλέγονται με τέτοιας βαρύτητας έννοιες φιλοσοφικά. Τάξις είναι για τον Πατέρα της Φιλοσοφίας Πυθαγόρα η Ουράνια Αρμονία των Σφαιρών. Έννοια συμπατιντική με καθολικές συνέπειες. Αποτελεί τη βάση του σύνολου δυναμισμού. Η παροιμιώδης ρήση του Ηρακλείτου "τα πάντα ρεί" διαπερνά ως κόκκινη κλωστή τη φιλοσοφία. Ο Πλάτων θα καθορίσει από την αρχή στο απαράμιλης σοφίας οντολογικό του έργο "Τίμαιος", ότι το Θείον διέπει τη σφαίρα του είναι, ενώ η δημιουργία υπόκειται στη σφαίρα του γίγνεσθαι. Για τον Πλωτίνο η κίνηση είναι η θεμελιώδης ιδιότητα των όντων, για τον Άγιο Μάξιμο τον Ομολογητή αυτή η κίνηση είναι που διέπει την πανταχού ενδημούσα έφεση προς τη Σωτηρία.
Η θεώρηση του συντηρητισμού για την τάξη είναι επιφανειακή, σχηματική και πλασματική. Επικεντρώνεται στις προφάσεις και όχι στην ουσία. Δεν πρόκειται για τάξη αλλά για επίφαση τάξεως. Από τον πρόπερασμένο αιώνα ασκείται ποικιλότροπη κριτική στην αστική ηθική, ότι αυτή είναι διπρόσωπη και χωρίς πραγματικό περιεχόμενο. Η κριτηκή αυτή δεν ασκήθηκε από αριστερούς, διότι η έννοια του ήθους δεν χωράει στην ταξική θεώρηση του γίγνεσθαι. Η κοινωνιολογία, η ψυχολογία, το θέατρο, η λογοτεχνία, οι εικαστικές τέχνες έβαλαν βαθύ νυστέρι στη φιλαρέσκεια της αστικής ηθικής. Διεργασίες που, ενώ δεν είναι άμεσα πολιτικές, είναι σε θέση να προάγουν έντονα τα δεδομένα και τις αντιλήψεις της ζωής μας.
Η λενινιστική θεώρηση χλευάζοντας την αστική αντίληψη περί τάξεως, θα δημιουργήση ένα δικό της φετιχιστικό αντίποδα, το ίδιο σχηματικό και τσιμεντοποιημένο, δημιουργώντας στην ουσία ένα νέο συντηρητισμό με επαναστατικοφανή επίφαση: "Η καλύτερη τάξη είναι η αταξία της επανάστασης" διακήρυξε ο Λένιν, ναρκοθετώντας έτσι την ψυχοσύνθεση του συντηρητικού ανθρωπάκου, οχυρώνοντάς τον περισσότερο μέσα στα σύνδρομά του και συμβάλλοντας στο να οδηγηθούν οι κοινωνίες σε διελκινστίνδες μοιραίας αυτοανάλωσης.
Ειδικά στην Ελλάδα η επίφαση περί τάξεως του συντηρητικού χώρου είχε έντονη εθνική αναφορά. Αυτή η πρακτική αποτέλεσε απάντηση στην διεθνιστική προπαγάνδα της αριστεράς. Εδώ πρέπει να τονιστή ότι αυτή ήταν εν μέρει σωστή και εν μέρει λάθος. Η βασική αναφορά στην αναγκαιότητα συντονισμού των προοδευτικών δυνάμεων διεθνώς ήταν σωστή. Οι λαοί δεν έχουν να χωρήσουν τίποτε μεταξύ τους. Δεν μπορούν να εποφθαλμιούν ξένες περιοχές, ούτε να ποθούν την υποδούλωση ή εξάρτησή τους. Αυτοί στηρίζονται στην εργασία τους και ζουν από την προκοπή τους και όχι από τη νομή λείας, που αποκτήθηκε παράνομα και με βία. Η πρακτική συγκεκριμενοποίηση όμως αυτής της επιλογής ήταν πλήρως λαθεμένη και έδωσε μοιραία τροφή στις σκοτεινές προθέσεις του συντηρητισμού. Κάτω από διεθνισμό εννοούσε η αριστερά την πρόσδεση της Ελλάδας στην πολιτική της Ρωσίας, μόνο επειδή αυτή κράδαινε κόκκινες σημαίες, χωρίς να επιχειρήση ποτέ μια γόνιμη καθεστωτική της ανάλυση. Έτσι αυτή η εξαρτησιακή νοοτροπία έθρεψε την ξενοδουλεία του συντηρητισμού αντί να την αντιπαλέψη. Με αποτέλασμα να βγαίνουν τα ανθρωπάρια "Yes Men" του "στρατηγέ μου ιδού ο στρατός σας" και να εμπορεύονται εθνικοφροσύνη. Την επίφαση όμως, την όπως - όπως διάσωση των προσχημάτων της συντηρητικής τάξεως την εξασφάλησε η αριστερά με τις λαθεμένες επιλογές της. Η συζήτηση των δύο στρατοπαίδων πάνω στα ζητήματα εθνικών επιλογών ήταν κατά βάση διάλογος κουφών. Αυτό όμως βοήθησε τους συντηρητικούς να διατηρήσουν έστω και με ρωγμές το ψευδεπίγραφο γόητρό τους, συχνά με το επιχείρημα "το μη χείρον βέλτιστον".
Τώρα όμως ήλθε μια κυβέρνηση να επιβάλη στα παιδιά της τρυφερότατης ηλικίας των δώδεκα ετών ένα σχολικό βιβλίο, που αποδομεί χοντροκομένα την ιστορία του τόπου, με το πρόσχημα της αποκατάστασης μοντέρνου πνεύματος ανεκτικότητας. Αυτό το βιβλίο χρηματοδοτεί μεταξύ άλλων περιώνυμων και ο μεγάλος ναρκέμπορας. Μετά την επιτυχή σύνταξη και διαφωτιστική εξτρατεία των δυνάμεων που αποτελούν εθνικά και κοινωνικά αντισώματα, θα πρέπει να αναρωτηθούμε τι απέμεινε από την επίφαση αυτών που φοράνε τις γαλάζιες γραβάτες;


ΤΟ ΚΟΣΤΟΣ ΣΗΝ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ

Η Κυβέρνηση της ΝΔ. αυτοκαθορίστηκε σαν κυβέρνηση του λεγόμενου μεσαίου χώρου. Σ΄αυτόν τον αυτοκαθορισμό δεν νομίζω ότι πρέπει να δούμε αποκλειστικά ελατήρια στιγνής πολιτικής σκοπιμότητας. Ένα σημαντικό ρόλο στον προσδιορισμό του γενικότερου πολιτικού στίγματος παίζει η προσωπικότητα του εκάστοτε πολιτικού αρχηγού.
Στην Ελλάδα η πολιτική είχε μεταπολεμικά πάντοτε αρχηγικό χαρακτήρα. Αυτοί που μελέτησαν την ιδιοσυγκρασία του λαού, οι πραγματικοί "τεχνικοί της εξουσίας" έκριναν ότι η συσπείρωσή του μπορεί να επιτευχθή πιό εύστοχα με άξωνες αναφοράς κάποια συγκεκριμένα πρόσωπα, σε συνδιασμό με μια απλή συνθηματολογία. Σε καμία άλλη χώρα στον κόσμο δεν εφαρμόζεται τόσο έντονα και μόνιμα αυτή η πρακτική. Οι ωσάνω "τεχνικοί" γνωρίζουν ότι από τη στιγμή που επιβληθεί σε ένα μεγάλο τμήμα του κοινωνικού σώματος η φυσιογνωμία του ηγέτη, αυτός εξασκεί στους οπαδούς μια μαγική έλξη. Οι "τεχνικοί" της Ρωμαϊκής αυτοκρατωρίας φρόντιζαν ο αυτικράτωρας να ανέρχεται στο Πάνθεον. Όλοι οι υπήκοοι, πολίτες και μή, μπορούσαν να επιλέξουν όποιο θεό ήθελαν να λατρεύουν. Ήσαν όμως υποχρεωμένοι μια φορά τον χρόνο, να κάνουν θυσία στον αυτοκράτωρα, ως θεό. Αυτή η φαινομενικά παιδαριώδης και πέραν της λογικής επιλογή, δεν είχε βασικά στόχο το τσάκισμα της θρησκευτικής αξιοπρέπειας με την άνωθεν επιβολή συγκεκριμένης διοικητικής προσαρμογής στα όσια και τα ιερά του κάθε υπηκόου. Σε εκείνη τη φάση συνειδησιακής ανάπτυξης βρισκόντουσαν οι συγκεκριμένες κοινωνίες αρκετά κοντά στο στάδιο πρωτόγονης εξέλιξης, που έχει προηγηθεί της βαρβαρότητας. Τα χαράγματα εκείνου του σταδίου ήταν ακόμη νωπά στο ασυνείδητο. Αυτά τα χαράγματα αξιοποίησαν οι εξουσιαστές τεχνολόγοι. Είναι νομίζω σημαντικό να κατανοηθή ότι η απόκτηση τεχνογνωσίας δεν αποσκοπεί μόνο στην καθυπόταξη της φύσης, αλλά και του ανθρώπου, από όσους βεβαίως διακατέχονται από εξουσιαστικά σύνδρομα. Χαρακτηριστικό είναι το αρχαίο ρητό: "ΕΠΙΣΤΗΜΗ ΧΩΡΙΖΟΜΕΝΗ ΑΡΕΤΗΣ ΠΑΝΟΥΡΓΙΑ ΦΑΙΝΕΤΑΙ".
Η θεοποίηση του Ρωμαίου αυτοκράτωρος σχετιζόταν με την νωπή ακόμη στο ασυνείδητο "φυσική" ή "βλαστική λατρεία" (Vegetations Cult). Στην ουσία πρόκειται για τη λατρεία της Φύσεως, με το συμβολισμό της Λευκής Θεάς και του ήρωος Υιού της. Πρίν διδάξει ο Προμηθεύς την καλλιέργεια στους ανθρώπους, κάνοντάς τους ανεξάρτητους απέναντι στην αυτοφυή βλαστικότητά της, ήσαν αυτοί έρμαιοι αυτής της βλαστικότητας. Ως απλοί συλλέκτες καρπών αισθανόντουσαν υποχρεωμένοι να την εξευμενήσουν για να καρποφορήση. Φορέας της βλαστικής δυνάμεως της φύσεως, αυτού που έχουν εντοπίσει οι θρησκειολόγοι ως "μάνα", ήταν ο Υιός τής Θεάς, ο Ήρως και Βασιλεύς. Αυτός είχε ετήσια θητεία και έπρεπε στο τέλος του έτους να θυσιαστή, ώστε το αίμα του να γονιμοποιήση τη βλαστική δύναμη της γης. Ο Βασιλεύς, με τη θεία προέλευσή του και τη θυσία του, γινόταν στην συνείδηση της κοινωνίας ευεργέτης και άξιος θείας ευγνωμοσύνης, ως αυτός που εξασφάλιζε την διατροφή της, αποτρέποντας τη λιμοκτωνία. Στό πρόσωπο του Βασιλέως καταβάλετο το τέλος της τελετουργίας, όρος που έχει διατηρηθεί μέχρι σήμερα.
Η ελληνική μυθολογία περιγράφει γλαφυρότατα τη μετάβαση στην επιβολή του προμηθεϊκού πνεύματος. Η εξέλιξη της καλλιέργειας οδηγεί σε ένα πιό σύνθετο καταμερισμό της εργασίας. Το νομαδικό τρόπο κοινωνικής οργάνωσης, που συνεπάγεται έντονη μετακίνηση, ακολουθεί η αστικοποίηση, ο πολιτισμός. Η εξέλιξη της καλλιέργειας και η άνοδο της παραγωγικότητας απελευθερώνουν χέρια, που διοχετεύονται σε άλλες ασχολίες. Δημιουργούνται βαθμηδόν οι τεχνες και οι επιστήμες, αλλά και το κράτος. Όχι μόνο ως καλύτερη και αποδοτικότερη μορφή οργάνωσης της κοινωνίας απότι η Πατριά, αλλά και ως μηχανισμός εξουσίας. Το τίμημα του ξεπεράσματος της πρωτόγονης συγκομιδής της τροφής και των ανθρωποθυσιών των Ηρώων προς εξιλασμό της φύσεως, ήταν η δημιουργία παραγωγικού αποτελέσματος, που άφηνε πλέον περιθόρια εκμετάλευσης. Η επιβολή σχέσεων καταναγκασμού αποτέλεσε καθεστώς. Ήρωας δεν ήταν πλέον αυτός που θυσιαζόταν για να καρπίση η γή, αλλά αυτός που έβαζε τέρμα στις ανθρωποθυσίες. Το παλαιό καθεστώς θα αναθεματιστή: Ο Ηρακλής θα θανατώση τη Λερναία Ύδρα. Η λατρεία του Λυκείου Διός που έτρωγε ανθρώπινο κρέας στη λίμνη Λέρνη θα καταργηθή. Οι τυχεροί, που παλιότερα σφαζόντουσαν με το χαμόγελο στα χείλη, στο εξής θα κρατάνε τη σκαπάνη και θα δουλεύουν για να καλοπερνάναι άλλοι. Είτε το θέλουμε όμως είτε όχι, αυτό είναι σημαντική πρόοδος. Ο πολιτισμός αποτελεί μεγάλη κατάκτηση για ολόκληρη την κοινωνία. Βλέποντας τα πράγματα από μια χρονική απόσταση, θα πρέπη ίσως να αποστασιοποιηθούμε λιγάκι και να αποδεχθούμε μια αλήθεια: Ο Ηρακλής δεν σκότωσε την Λερναία Ύδρα. Απλά από λειτουργικής πλευράς τη διαδέχθηκε. Αυτό δεν μειώνει τον ηρωϊκότατο αγώνα του. Ακόμη και την Ρωμαϊκή περίοδο οι ανθρωποθυσίες εφήβων προς τιμή του Κρόνου γινόντουσαν ανοιχτά στην Καρχηδόνα. Ο Ελληνισμός έκανε μεγάλο αγώνα για την κατάργηση των τεράτων. Τον τιτάνιο αγώνα τον έκαναν όμως οι Τιτάνες. Δεν παράδωσαν - ίσως να μην παραδίδουν ακόμη - τα όπλα. Η μετάβαση από τις χθόνιες, τις θεότητες της γης, στις ουράνιες θεότητες στάθηκε μια Γιγαντομαχία - Τα ανάγλυφα του ναού της Περγάμου βρίσκονται δίπλα μας στο Βερολίνο (μας ακολουθούν ή τα ακολουθούμε άραγε ως ξεριζωμένοι Ίωνες;). Αυτή η λειτουργική διαδοχή, έστω και άν λαμβάνει χώρα με πολύ βίαιο τρόπο, καταγράφεται στην ελληνική μυθολογία με την μετεξέλιξη μιας σειράς χθόνιων θεοτήτων σε ουράνιες. Αυτή η μετεξέλιξη είναι νομίζω πολύ σημαντική. Δεν καταγράφει κύρια την αντίστασή τους, να υποταχθούν στο καινούριο με τη διαδικασία της κατάργησης. Απηχεί περισσότερο την απόδοση τιμής του ασυνείδητου προς σύμβολα τα οποία υπήρξαν κάποτε λειτουργικά. Έτσι κρίνεται η μετεξέλιξη τους προτιμότερη από την καταβεράθρωσή τους. Γιατί ο Ήρωας και πριν και μετά θυσιαζότανε. Ίσως με διαφορετικό τρόπο. Η Ελληνική Ψυχή γνωρίζει ότι ο Ήρωας ήταν, είναι και θα είναι μια τραγική μορφή. Σ΄αυτήν όμως θα οφείλη πάντοτε η ανθρωπότητα την Ευεργεσία της. Γι΄αυτό και τρέφει πάντοτε απέναντί της, όχι μόνο αισθήματα θαυμασμού και ευγνωμοσύνης, αλλά της αποδίδει μόνιμα την ιδιότητα του ΙΕΡΟΥ. Οι ήρωες διαχέουν ανεξίτηλα την Ψυχή του Έλληνα. Όπως το υπαγόρευσε χαρακτηριστικά ο Γέρος του Μωριά στον Τερτσέτη: "Όπου περάσει τ΄άροτρο ξεθάβει τα κόκκαλα των πατεράδων μας".
Αυτή την βαθιά και ανεξίτηλη αγάπη του έλληνα να αγαπήση και να ταυτιστή με τον ήρωά του, εκμεταλλεύονται οι τεχνικοί της εξουσίας, οι σκιές, όταν εποάζουν και πλασάρουν τους αρχηγικούς ηγετίσκους. Όλοι οι ηγετίσκοι των τελευταίων δεκαετιών στάθηκαν ανεπανόρθωτα μινόρες. Όμως οι οπαδοί τους, μεγάλα τμήματα του λαού, τους απόδοσαν και εξακολουθούν να τους αποδίδουν μεγάλη εκτίμηση και θαυμασμό, είτε πρόκειται για τον Καραμανλή το γέρο, είτε για τους Παπαντρέου - πάπο και πατέρα - είτε για τον Παπαδόπουλο.
Οι σκιές, εφαρμόζοντας την αρχή της Φροϋδικής ψυχανάλυσης, που λέει ότι όταν δεν μπορεί να ικανοποιηθή μια ζωτική ανάγκη, το υποκείμενο θα προβή σε αναζήτηση υποκατάστατου, προνοούν μόνιμα να κατασκευάζουν τα ενεργούμενά τους, που με ηχηρές διακυρήξεις θα το παρασύρουν στην ονείρωξη. Ένας λαός, που το πεπρωμένο του τον καλεί μόνιμα να μεγαλουργήση, θα σταθή ο "πάντα ευκολόπιστος και πάντα προδομένος". Αυτό βέβαια δημιουργεί και μιά μόνιμα επικίνδυνη κατάσταση για τις σκιές. Τι θα γίνη στην περίπτωση που δεν λειτουργήση το κουκλοθέατρο; Έτσι φροντίζουν κάποια παιδιά από μικρή ηληκία να μπούν στο νανούρισμα του "επίλεκτου της ιστορίας". Μετά το θάνατό τους κάποια ιδρύματα που φέρουν το όνομά τους θα φροντίσουν να επαναλαμβάνεται το παραμύθι. Ποτέ όμως δεν θα αναλάβουν πραγματική εξουσία. Μόνιμοι διεκπαιρεωτές, θα κουβαλούν ένα μπαλάκι που σώνει και καλά θα καμώνονται ότι είναι η εξουσία. Θά αναπτύξουν ένα έντονο εγωκεντρισμό και μια επιθετικότητα απέναντι σε όποιον τολμήσει να ακουμπίση το μπαλάκι...
Το καλύτερο είναι το όνομά τους να παραπέμπη σε κάποιον προηγούμενο σέντερ φόρ. Αυτή η αρχή πέτυχε διάνα στην περίπτωση του Αντρέα. Λες και ο γονότυπος να ενισχύεται με κάθε γόνο...Ο "γέρος της δημοκρατίας" έφερε στη ζωή τον μεσία του "σοσιαλισμού". Αυτή η λυπηρή αλυσσίδα δημιουργεί με το χρόνο δράματα, γιατί η εξέλιξη είναι η αντίθετη. Τόσο ο Κώστας Καραμανλής ο νεώτερος, όσο και ο Γιώργος Παπανδρέου ο νεώτερος είναι νομίζω πολύ καλοί άνθρωποι. Άνθρωποι με τους οποίους θα μπορούσα να γίνω εγκάρδιος φίλος, αν δεν είχαν μπει στην πολιτική. Ούτε ο ένας, ούτε ο άλλος μοιάζουν να είναι στο ελάχλιστο ικανοποιημένοι με το ρόλο που τους έδοσε η ζωή. Καλούνται να προκαλούν ο ένας τον άλλον μόνιμα, ενώ είναι προφανής η αμοιβαία τους συμπάθεια, όσο κιάν προσπαθούν να την καλύψουν. Γνωρίζουν ότι είναι και οι δύο φτειαγμένοι από το ίδιο μειλίχιο υλικό καλωσύνης, ότι και οι δύο αγαπούν τους καλούς ανθρώπους και αισθάνονται μια εσωτερική χαρά, μια ηρεμία όταν βρίσκονται μαζί τους. Το πραγματικό όνειρο του Κώστα είναι να συναντηθούνε με το Γιώργο στο σουβλατζίδικο της γειτωνιάς, να πιούνε μπύρες και να ρίξουνε πέντε γύρους με τη Μπέλου στο τζούγκ μπόξ. Ο Γιώργος θα έπερνε αυτό το βαρυκίνητο φιλαράκι μαζί του στα σπορ, θα του έδειχνε κόλπα στους ηλεκτρονικούς υπολογιστές. Γνωρίζουν και οι δύο ότι είναι αδελφές ψυχές. Και από την κοινή τους κατάληξη. Ξέρουν ότι η σκιές τους επέλεξαν για να τους φορτώσουν το σμπαράλιασμα του δικοματισμού σε γκρουπούσκουλα. Ακριβώς επειδή έλαχε να είναι καλά παιδιά, επειδή δεν μπορούν να παίξουν το λιοντάρι που βρυχάται, επειδή ανέχονται μεν και θρέφουνε το κομματικό χάλι, αλλά δεν είναι διατεθειμένοι να το κάνουνε τσοκαρία.
Η σηματοδότηση του γενικότερτου πολιτικού στίγματος προσαρμόζεται στην ιδιοσυγκρασία του εκάστοτε πρωθυπουργού. Κάθε άλλη επιλογή δεν θα μπορούσε να λειτουργήση πειστικά. Ο φυσικότερος και συνήθης τρόπος είναι να του δίνεται κάποια επιχειρησιακή πρωτοβουλία στο επίπεδο των διακυρήξεων. Η τρέχουσα πολιτική εξάλλου βρίσκεται στη διαχειρησιακή αρμοδιότητα των υπουργείων. Κάποια, όπως το εξωτερικών και οικονομίας, επιτελούν ζωτικό ρόλο. Η επάνδρωσή τους με ειδικά επιλεγμένα πρόσωπα μπορεί να προσαρμόζη τα δεδομένα έτσι, ώστε οι γενικές διακυρήξεις να καταλήγουν χωρίς σημασία. Αυτές όμως πρέπει να εξακολουθούν να υπογραμμίζονται από την εξωτερική συμπεριφορά του πρωθυπουργού, με στόχο να καλύπτονται βασικές επικοινωνιακές αναγκαιότητες και να επιτυγχάνεται κάποια νομιμοποίηση των κυβερνητικών επιλογών. Αυτό συντελείται σχετικά αβίαστα από τον πρωθυπουργό, επειδή το εγχείρημα απηχεί την ιδιοσυγκρασία του. Έτσι ο Καραμανλής μιλώντας για πολιτική μεσαίου χώρου, κάθε άλλο παρά πίστευε ότι επιχειρούσε να εξαπατήση. Στην ουσία έκφραζε κάποιους ευσεβείς πόθους του, πιστεύοντας ενδόμυχα ότι αν είχε αναλάβει το ρόλο του κάποιο στραβόξυλο σίγουρα τα πράγματα θα έπαιρναν χειρότερη πορεία. Εκεί ίσως να ονειρεύτηκε και κάποιο πεδίο προσωπικής προσφοράς του. Αυτή την προαίρεσή του τεκμηριώνει και η συνολική του εκφορά. Πάντοτε ακολούθησε χαμηλούς τόνους, αποφεύγοντας την εμπάθεια και τους διαπληκτισμούς. Πάντοτε στάθηκε ευγενής, με αποτέλεσμα η αυστηρά προσωπική του συμπεριφορά να αναβιβάζη τα πολιτικά ήθη. Αυτό δεν του το αναγνώρησε κανένας από τους αντιπάλους του, καταγράφοντας έτσι, ότι το τελευταίο ζητούμενο σήμερα είναι η ευγένεια και τα ήρεμα ήθη, κατάσταση που αποκαλύπτει την ετοιμότητα αγριότητας που ενδυμεί στο δημόσιο βίο. Αυτή η ρήξη στη σφαίρα του φέρεσθαι, αλλά και η μεγάλη σχιζοφρένεια μεταξύ αυτού που φέρει στο βάθος της ψυχής του αυτός ο άνθρωπος και αυτό που καλείται να διεκπαιρεώση πολιτικά, τον οδήγησε σε ένα όλο και μεγαλύτερο κλείσιμο στο στενό περβάλλον του. Η συστηματική αποφυγή των χώρων της πολιτικής αντιπαράθεσης, καταδεικνύει μια τάση εκφυγής από αυτό που αποτελεί το εν τέλει σκηνικό της ζωής του. Αυτά οι σκιές δεν τα συγχωρούν και ξέρουν να τα αξιοποιούν κατάλληλα προς όφελος της μανίας τους. Οι όροι του παιχνιδιού έχουν στηθεί έτσι εν τέλει, που όποια και αν είναι η επιλογή του κάθε επιβλεπόμενου, κερδισμένοι να είναι μόνο αυτοί.
Οι κινητοποιήσεις που κλιμακώθηκαν ενάντια στην εκπαιδευτική πολιτική της κυβέρνησης πήραν μεγάλες διαστάσεις για να σταθή δυνατόν να ελεγχθούν από τη μειλίχια πολιτική του "μεσαίου" χώρου. Η εφαρμογή μιας σκληρής κατασταλτικής διαδικασίας είχε καταστεί αναπόφευγη. Αυτό βεβαίως οδηγούσε τα πράγματα σε πολύ δισάρεστες και επικίνδυνες περιοχές γκρεμίζοντας το καραμανλικό όραμα. Νομίζω ότι το όραμα του Καραμανλή ήταν να θάψη "το φάντασμα της παλιάς δεξιάς". Αυτό, του ρόπαλου των ΜΑΤ, που τόσο είχε θρέψει ο θείος του. Έτσι ίσως πίστευε ότι θα αποκαθιστούσε και ένα βαθύ οικογενειακο τραύμα: Αυτό της αυταρχικής αντιλαϊκής βίας, που υποβιβάζει το λαό σε ζώο. Τα πρώτα χρόνια της δικής του διακυβέρνησης έμοιαζαν να δείχνουν ότι το όραμα αυτό δε είναι άπιαστο. Ίσως να πίστεψε ότι οι όποιες κακώσεις που μπορεί να υφίσταται, αξίζουν μόνο και μόνο για να να πραγματοποιηθή αυτό το Όραμα. Έτσι θα μπορούσε να αποδειχθή στην πράξη, ότι δεν πρέπει να αναθεματίζονται κάποιοι χώροι, ότι όλα ξεκινούν από τους ανθρώπους, ότι η καλή θέληση επαρκεί για να αλλάξουν πολλά πράγματα. Είχε παραδεί όμως μια στοιχειώδη πραγματικότητα: Τα φασσόλια που του έριχναν οι σκιές μέσα στη φασσολάδα, κάθε φορά που μαγείρευε. Ξαφνικά κατάλαβε ότι το καπέλλο του μάγειρα που του είχε δωρίσει εκείνος ο καλός κύριος, δεν ήταν παρά ένα τούνελλ που οδηγούσε σε μια πολύ οδυνηρή δύνη. Τώρα πλέον μόνο ένα τον ενδιέφερε ουσιαστικά. Πώς θα ξέμπλεκε και ποιό θα μπορούσε να είναι το μικρότερο δυνατό κόστος. Με την πρώτη αχτίδα του ηλίου γέλαγε. Μόλις νύχτωνε έτρεχε στο τζούγκ μποξ και έβαζε Γαβαλά: "Ότι αρχίζει ωραίο τελειώνει με πόνο..."

20 Οκτωβρίου, 2007

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΤΟΥ ΣΗΜΕΙΩΜΑΤΟΣ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΠΟΣΥΡΣΗ ΤΩΝ ΝΕΩΝ ΒΙΒΛΙΩΝ ΙΣΤΟΡΙΑΣ



"...ΑΥΤΗ ΓΑΡ ΜΟΝΗ ΚΑΚΗ ΠΡΑΞΙΣ ΕΠΙΣΤΗΜΗΣ ΣΤΕΡΗΘΗΝΑΙ..."
"...ΚΑΙ ΑΥΤΗΝ ΔΙΑΝΟΙΑΝ ΕΧΩ ΔΙΑΝΟΕΙΤΑΙ ΠΑΙΔΕΥΤΗΝ ΕΙΝΑΙ ΑΡΕΤΗΝ..."
"...ΔΙΔΑΚΤΟΝ ΑΡΕΤΗ..."
ΠΛΑΤΩΝ, Πρωταγόρας


Επανέρχομαι αγαπητοί φίλοι και φίλες επισκέπτες της σελίδας, συνεχίζοντας το σημείωμα σχετικά με την απόσυρση των νέων βιβλίων για τη διδασκαλία της ιστορίας.
Στο πρώτο μέρος του σημειώματος έκανα αναφορά σε δυο συμπεράσματα, που θεωρώ ότι προκύπτουν από την απόσυρση του επίμαχου βιβλίου:

α΄) Η παιδεία, η μάθηση είναι ζωτικής σημασίας για την αυτοσυνειδησία μας ως Έλληνες, πέρα από τον εκάστοτε τρόπο που νοηματοδοτούμε αυτές τις έννοιες.

β΄) Η σημασία που αποδίδεται συνεπάγεται μια ευαισθησία στην αντιμετώπιση του θέματος. Αυτή εκφράζεται με μόνιμη επαγρύπνιση και αυξημένη ετοιμότητα, όσο αφορά την προάσπιση της εκπαιδευτικής πραγματικότητας, από διαδικασίες που θεωρούνται υπονομευτικές.
Οι κινητοποιήσεις προς αυτή την κατεύθυνση φτάνουν σε αξιόλογα αποτελέσματα, άσχετα πόσο αντίξοες είναι οι συνθήκες που αντιπαρέρχονται και πόσο ισχυρές είναι οι αντίρροπες δυνάμεις.

Ο αντίλογος που αναπτύχθηκε ενάντια στο βιβλίο συμπορεύτηκε με αυτόν που αντιπαρατέθηκε στο νομοσχέδιο για την ανώτερη και ανώτατη εκπαίδευση. Με αποτέλεσμα να αμφισβητηθή ο κορμός της κυβερνητικής εκπαιδευτικής πολιτικής στο σύνολό του. Έχοντας ανακηρήξει η κυβέρνηση το σύμπλεγμα παιδεία- πολιτισμός ως μια από τις βασικότερες προτερεότητές της, η ήττα που υπέστη με την απόσυρση του βιβλίου, στάθηκε στρατηγικής σημασίας, με βαθύτατες και πολυσχιδείς συνέπειες, που θίγουν:

1. Την γενικότερη επιλογή της ένταξης της χώρας στο άρμα της παγκοσμιοποίησης του συρμού.
2. Το γόητρο και το κύρος της κυβέρνησης όσο αφορά την πρόταξη του εθνικού συμφέροντος.
3. Την επιδιωκόμενη επικοινωνιακή της πολιτική, ως υποτιθέμενης μετριοπαθούς κυβέρνησης του λεγόμενου μεσαίου χώρου.
4. Τις επιλογές της θεσμικής διαχείρησης όσο αφορά πρόσωπα και κέντρα εφαρμογής της πολιτικής.

Αναφορικά με το πρώτο σημείο είναι αρκετό να αναλογιστούμε ότι αντίστοιχες εκπαιδευτικές μεταρριθμίσεις επιχειρούνται παράλληλα και σε άλλες χώρες. Η αυτοκρατωρία απαιτεί κατάρριψη των εθνικών προτύπων. Τα τελευταία χρόνια κλιμακώνεται μια επιχειρηματολογία από τους ιδεολογικούς αχθοφόρους του εθνικού αποχρωματισμού, ότι πάσα εμμονή σε πατριωτικές αξίες είναι αναχρονιστική και αντιδραστική. Στήν εξωτερική πολιτική της χώρας η έστω εικωνική προάσπιση των εθνικών δικαιωμάτων αντικαταστάθηκε από την πολιτική του "ζεϊμπέκικου" από το Πασόκ, και της "κουμπαριάς" από τη ΝΔ. Να είσαι μοντέρνος σημαίνει να είσαι πολιτικός gay (η χρήση του όρου είναι πολιτική, οι ατομικές επιλογές στην ιδιωτική ζωή εκάστου δεν αποτελούν αντικείμενο προβληματισμού της σελίδας). Η εναπόθεση της των εθνικών δικαίων της χώρας γίνεται σε εξωελληνικά κέντρα εξουσίας, όπως η ΕΟΚ, το ΝΑΤΟ και ο ΟΗΕ, που εξυπηρετούν αμφίβολες σκοπιμότητες. Παρόλο που η πρόσφατη ιστορία πιστοποιεί την κατά κανόνα εφαρμογή δυο μέτρων και δυο σταθμών στην επιδίωξη αποκατάστασης του διεθνούς δικαίου από αυτούς τους οργανισμούς. Την υγιή πατριωτική επαγρύπνηση στην εξωτερική πολιτική υποκαθιστά η ανούσια κινδυνολογία, ως αιτιολόγηση των υπέρογκων εξοπλιστικών δαπανών με στόχο τον πλουτισμό των εμπόρων όπλων και με συνέπεια τον κοινωνικό υποβιβασμό της χώρας.
Την αναγκαιότητα αναθεώρησης των βιβλίων ιστορίας παρουσίασε για πρώτη φορά το ίδρυμα "Ανδρέας Παπανδρέου". Σ΄αυτή την προπαγάνδα ενορχηστρώνεται πλήθος "μη κυβερνητικών" οργανώσεων, που αποτελούν το καλυμμένο χέρι της πλέον απεχθούς εξουσίας. Το πλέον χαρακτηριστικό είναι αυτό του μεγαλοναρκοέμπορου Σόρος, που αναπτύσσει δραστηριότητες στην ανατολική Ευρώπη.
Παράλληλα έγινε σκόπιμη εναπόθεση της πατριωτικοφανούς συνθηματολογίας σε χώρους ακροδεξιού λαϊκισμού, με στόχο τον αποπροσανατολισμό και την καλλιέργεια συγχύσεων Ο πατριωτισμός των Ελλήνων ουδέποτε είχε φυλετική χροιά. Το αίτημα υπεροχής των Ελλήνων εστιάστηκε αποκλειστικά στο Ελληνικό Πνεύμα και αυτό τυγχάνει ανέκαθεν διεθνούς αναγνώρισης. Χωρίς να αμφισβητηθούν ποτέ τα επιτεύγματα άλλων μεγάλων πολιτισμών. Οι Έλληνες ουδέποτε θεώρησαν άλλους λαούς να είναι υπάνθρωποι. Ούτε επιδίωξαν τον εξουσιασμό επάνω σε άλλους.
Την ευθύνη μετατόπισης του κέντρου βάρους της πατριωτικής εκφοράς προς την άκρα δεξιά φέρουν σε μεγάλο ποσοστό τα κόμματα της παραδοσιακής αριστεράς. Το ΚΚΕ επικεντρώνει τις πολιτικές του δραστηριότητες όλο και περισσότερο σια εργασιακά προβλήματα και τα θέματα κερδοσκοπίας του κεφαλαίου, μη δυνάμενο - κυρίως ιδεολογικά - να παρέμβη σε όλα τα υπόλοιπα μεγάλα πολιτικά ζητήματα. Θεωρώντας την πάσα κακοδαιμονία αφοριστικά ως συνέπεια του καπιταλιστικού συστήματος, διαβιώνει εσωτερικά στον προπερασμένο αιώνα. Έχοντας μετατραπεί σε τυπικά τρεϊντγιουνιονιστικό κόμμα, κρατά δέσμια τα εγκεφαλικά του κύτταρα στα όρια μιας νεοσταλινικής αγκύλωσης. Ειδικότερα μετά την ανοιχτή στροφή της Ρωσίας στον κοινοβουλευτισμό και την οικονομία της αγοράς, αδυνατούν να ερμηνεύση τις εξελίξεις αρκείται σε ένα γενικόλογο μαρξιστικοφανή βερμπαλισμό. Η αποκλειστική προοπτική που δίνει, είναι μόνο αναιρετική όσο αφορά την αποτροπή της εφαρμογής των κυβερνητικών μέτρων, βασικά στον εργασιακό τομέα. Αυτή η κατάντια είναι λυπηρότατη για κόμα προερχόμενο από το γενικότερο χώρο, που πρωτοστάτησε στους αντιιμπεριαλιστικούς αγώνες του Ελληνικού Λαού. Έτσι άκαρδα και επιπόλαια εξουδετερώνει και αφήνει να ξεθωριάσουν πατριωτικά εύσημα, που αποκτήθηκαν με το αγνό αίμα αγωνιστών, με αποτέλεσμα να ιδιοποιούνται τα πατριωτικά συνθήματα τα τσιράκια του Ιωαννίδη και του Αβέρωφ, που έσκιζαν τα ιμάτιά τους για να μην ανοίξη ο φάκελος της κυπριακής προδοσίας. Φτάσαμε νςα μας πουλάη πατριωτισμό η ακροδεξιά του Πλέβρη και του Βορίδη και το ΚΚΕ να τιρή σιγή.
Ακόμη μεγαλύτερες είναι η ευθύνες του Συνασπισμού για την ένταξη της Ελλάδας στον παγκοσμιοποιημένο χυλό, το ξεπούλημά της στις πολυεθνικές και τον κλιμακούμενο αφελληνισμό με διαδικασίες πλέον εθνικής μετάλλαξης. Το κόμμα που κατήργησε πάσα έννιοα πολιτικής ανάλυσης και λογικής συνεπαγωγής. Με το σύνθημα "ναι στην Ευρώπη των λαών - όχι στην Ευρώπη των μονοπωλίων" εννοούσε την απρόσκοπτη ένταξη και συμπόρευση της Ελλάδας στην ΕΟΚ. Ποτέ δεν μπήκε στον κόπο να εξηγήση τι σχέση έχει αυτή με τους λαούς της Εώπης. Η ΕΟΚ είναι εξ ορισμού οργανισμός οικονομικής και πολιτικής ολοκλήρωσης. Τουτέστιν πλήρως υποταγμένος στις οικονομικές της δομές και τους πολιτικούς εκφραστές τους: δηλαδή τις πολυεθνικές εταιρίες (καλό είναι να μιλάμε για μονοπώλια μόνο όταν αναφερόμαστε στα σπίρτα). Η "Ενωση Άνθρακος Και Χάλυβα" που κυοφόρησε την Ευρωπαϊκή Ένωση δρομολόγησε διαδικασίες τελείως ξένες προς τα εν τέλη συμφέροντα των ευρωπαϊκών λαών. Σε θεσμικό επίπεδο ανέπτυξε ένα γραφειοκρατικό κολοσσό, στον οποίο μεταθέτει όλο και περισσότερες αρμοδιότητες από τα εθνικά κοινοβούλια. Σε εθνικό επίπεδο παγίωσε τον δικοματισμό (στην ουσία το παλιό γνωστό αμερικάνικο μοντέλλο). Σε οικονομικό επίπεδο ενέτεινε και βάθυνε τον παγκόσμιο καταμερισμό της εργασίας, με άμεσα παρεμβατικές μεθόδους, που ξεπερνούν κατά πολύ και επιταχύνουν την επιβολή των ισχυρών επί των ασθενέστερων απ΄ότι μέσω του παραδοσιακού ανταγωνισμού. Ο οικονομικός ιστός των τελευταίων εξουδετερώθηκε πλήρως, με εξαίρση κάποιους μεμονωμένους τομείς (οι ήταν ήδη ενταγμένοι στη διαδικασία παγκοσμιοποίησης του κεφαλαίου). Οι οικονομία αυτών των όικονομικά ασθενών χωρών αναπαράγεται πλέον κύρια στηριγμένη στις ενέσεις που χρηματιδοτεί η ΕΕ. (πακέτα "πρασαρμογής" και "στήριξης" και επιδοτήσεις). Αυτά τα κονδύλια, που κατευθύνονται κύρια σε έργα υποδομής και επιδοτήσεις, διαχειρίζεται η εγχώρια γραφειοκρατία, νέμοντάς τα κύρια μεταιαξύ των ημετέρων, εξαγοράζοντας συνειδήσεις και εκπορνεύοντας την παραγωγική διαδικασία. Έτσι δημιουργεί τη δική της πλουτοκρατία και τους συνασπισμένους δικούς της βολεμένους, περιθοριοποιώντας ταυτόχρονα όσους δεν μπόρεσαν η δε θέλησαν να πουλήσουν την ψυχή τους για μια θέση στο βούρκο της διαφθοράς και της πελατειακής συναλλαγής. Αντίστοιχη εκπόρνευση γίνεται και με τις επιδοτήσεις, μόνο που η συγκεκριμένη ζημιά έχει και άλλες προεκτάσεις πέρα από την μαστρωπιακή αναδιαστρωμάτωση. Διότι οι επιδοτήσεις δεν αποσκοπούν μόνο στην καλλιέργεια πολιτικής πελατείας. Καταβάλλονται και για την καταστροφή παραδοσιακών καλλιεργειών, με στόχο τη δημιουργία μονοκουλτούρας, απογυμνώνοντας τη χώρα από ζωτικές καλλιέργες, εντείνοντας έτσι την εξάρτηση από τα διοξεινούχα εισαγόμενα. Οι περιβαντιλλογικές συνέπειες συχνά καθίστανται μοιραίες. Οι επιδοτήσεις αντί να ενισχύουν καταστρέφουν την παραγωγικότητα στην ύπαιθρο. Αντί να διοχετεύονται στους καλλιεργητές δίνονται ανεξέλεγκτα σε καλλιεργούντες και μή, με μόνο κριτήριο την ιδιοκτησία γης. Με την επιβράβευση της οκνηρίας αλητοποιήται ο αγροτικός πληθυσμός, οδηγούμενος τεχνητά στον καμματισμό και την εγκληματικότητα.
Ο Συνασπισμός πρωτοστάτησε και στην προπαγάνδηση της λεγόμενης πολυπολιτισμικής κοινωνίας. Αυτή η έννοια, που προβάλλεται διεθνώς με ένταση στα πλαίσια της παγκοσμιοποίησης, έχει στόχευση τελείως διαφορετική από αυτή που υπαινίσεται. Στα πλαίσια της παγκοσμιοποίησης κλιμακώθηκε μια άνευ προηγουμένου μετακίνηση πληθησμών. Αυτή, ενώ εξωτερικά πλασαρίστηκε με το πρόσχημα ειρηνικής μετακίνησης και εκούσιας μετανάστευσης, στην ουσία αποτελεί καλυμένη και έμεσα βίαη εκτόπιση πλήθους ανθρώπων. Με στόχο τον εθνικό αποχρωματισμό, τον πλήρη υποβιβασμό των εργασιακών σχέσεων και τη δημιουργία κοινωνικών εντάσεων και αντιπαλότητας μεταξύ κοινωνικών ομάδων στις χώρες υποδοχής.
Εκμεταλλευόμενοι την εξαθλίωση εκατομμυρίων ανά τη γη φτωχών, οργανώθηκαν εκ των άνωθεν συμμορίες για τη διέλευση λαθρομεταναστών. Οι ίδιες δυνάμεις αποδυνάμωσαν την αποτελεσματικότητα των συνοριακών αρχών και της αστυνομίας, διενεργώντας σποραδικά συλλήψεις και απελάσεις μόνο για να κρατηθούν τα προσχήματα. Στιβάζοντας στις πόλεις και την ύπαιθρο στρατιές εξαθλιωμένων λαθρομεταναστών επέβαλαν βαθμιαία την νομιμοποίησή τους. Βάζοντας από τη μια τα ακροδεξιά μόμολα να ωρίονται κύρια ενάντια στα θύματα και όχι ενάντια στους θύτες της λαθρομετανάστευσης, δημιούργηασαν κάληψη απέναντι στην καλοπροαίρετη διάθεση κριτικής, διοχετεύοντας την κοινωνική δυσαρέσκεια στα ύποπτα κανάλια της ξενοφοβίας. Βάζοντας από την άλλη τους κουλτουριάρηδες του ψεφτοαριστερισμού να εστιάζουν την δημόσια προσοχή της αποκλειστικά στα ανθρώπινα δικαιώματα και το ανθρώπινο δράμα των λαθρομεταναστών, αποσιωπόντας την σκόπιμη εθνοτική/δημογραφική και κοινωνική αλλοτρίωση που η εκ των άνωθεν χειραγωγούμενη δημιουργία χάους επιφέρει, επιχειρούν να την κάνουν κοινωνικά αποδεκτή.
Ο συνασπισμός είναι το κόμμα που επιχειρεί την καλλιέργεια της άμβλυνσης της εθνικής συνείδησης στα δύο από τη φύση τους ευαίσθητα τμήματα του λαού: τους διανοούμενους και τη νεολαία. Η πολιτική του στηρίζει την παγκοσμιοποίηση. Οι εξάρσεις του προέδρου του ενάντια στο δικοματισμό και υπέρ των κινητοποιήσεων ενάντια στη εκπαιδευτική πολιτική αποτελούν φανφάρες για συλλογή ψήφων και εξεύρεση πολιτικού στίγματος για να δικαιολογήση την ύπαρξη του πολιτικού του παραπήγματος. Στην παράγκα οργανώνει μόνιμα την ίδια δεξίωση. Ένα χορό μεταμφιεσμένων, όπου όλοι οι συμμετέχοντες διατείνονται να έχουν μεταμφιεσθεί αριστεροί. Και εδώ τα αποκτηθέντα πατριωτικά εύσημα της αριστεράς έχουνε περάσει μέσα από τον κάδο ανακύκλωσης έχοντας μετατραπεί σε χρήσιμα αξεσουάρ για το πάρτυ: χαρτοπόλεμος και φούσκες.
Η απόσυρση του βιβλίου της ιστορίας αποτελεί μια ευαίσθητη ήττα της παγκοσμιοποίησης στην Ελλάδα.
Είναι μια ήττα όλων των κομμάτων και μία νίκη του λαού.
Ίσως οι πρωτεργάτες αυτής της προσπάθειας καταστούν ικανοί να συγκροτήσουν αυτό που αξίζει πραγματικά ο τόπος, ένεκα των συνολικών αρετών του, αλλά στερείται ένεκα των συνολικών αμαρτιών του:
ΜΙΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΗΓΕΣΙΑ.
ΜΠΟΡΟΥΝ. ΚΑΛΟΥΝΤΑΙ ΝΑ ΑΝΑΛΑΒΟΥΝ ΤΙΣ ΕΥΘΥΝΕΣ ΤΟΥΣ.

03 Οκτωβρίου, 2007


ΑΣΠΑΣΜΟΣ

Πόσο θα ήθελα
ν' αφήσω λίγο πίσω μου
τον ψηφιακό εαυτό
γι' νάρθω δίπλα σου
σαν πουλάκι
χτυπώντας με το ράμφος το τζάμι
γιά να σου πώ πως ξημερώνει μια καινούρια μέρα
αφήνοντας τον ήλιο να ανατέλη
στην καρδιά σου
για να μάθη η μάνα σου
πως γέννησε ξανά
τον Ρήγα τον Βελεστινλή
τον Μπαγιαντέρα
τον Θεόφιλο
τον Κωνσταντίνο τον Βασιλιά
τον Γρηγόρη Αυξεντίου
και τον Λαμπράκη
τον Αλέκο Παναγούλη
και τους Νεκρούς Του Πολυτεχνείου.
Να σε φιλήσω
ανάμεσα στα φρύδια
στο Δόξα Πατρί
εκεί που πάντοτε σε σημαδέβουνε οι κάνες
μέσα στις οθόνες
ηλεκτρονικού πολέμου

ΟΙΚΟΛΟΓΙΑΣ ΠΑΡΑΛΕΙΠΟΜΕΝΑ (ΣΙΝΕΡΟΜΑΝΤΖΟ)



02 Οκτωβρίου, 2007

ΚΛΕΙΝΟΝΤΑΣ ΤΟΝ "ΝΥΧΤΟΚΑΜΑΤΙΑΡΗ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ"


ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΠΙΣΤΕΩΣ

Αυτό που θέλω το απαιτώ
αυτό που θέλω είναι απλό
το πιο απλό
το ένα

ΜποΣτοΠελ

ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΠΟΣΥΡΣΗ ΤΩΝ ΒΙΒΛΙΩΝ ΙΣΤΟΡΙΑΣ


"Λαός που δεν γνωρίζει την ιστορία του είναι καταδικασμένος να εκλείψη"

Κ@ρλ Μ@ρξ


"Ιστορία μου, αμαρτία μου
πάθος μου μεγάλο
είσ' αρρώστια μου μες τα στήθεια μου
και πώς να σε βγάλω"

Γιώργος Ψυχογιός


΄Οταν χτυπάμε κάποιον που έχει υποστεί ήδη κάποια έστω τακτική ήττα, δεν αποδεικνύουμε παλληκαριά. Η παροιμία "δρυός πεσούσης πας ανήρ ξυλεύεται" αυτό δηλώνει. Κάποιος πλησίασε κάποτε ένα άνθρωπο πεσμένο στο έδαφος στο κέντρο της Αθήνας, που τον ξυλοφόρτωνε το πλήθος. "Γιατί τον βαράτε;" ρώτησε. "Ειναι ο Παπαδόπουλος" του απάντησαν. Τότε έδωσε και αυτός μια κλωτσιά φωνάζοντας με μένος: "Μπισκότα είναι αυτά που φτειάχνεις, ρε;"
Δεν μπορώ όμως να αποφύγω τον πειρασμό να παραθέσω κάποιες γενικότερες σκέψεις μου στό πρόβλημα, για το οποίο νομίζω ότι δόθηκε μιά νικηφόρα - προς ώρας - μάχη, από αυτούς που προσπάθησαν να ματαιώσουν την εισαγωγή αυτού του βιβλίου στην βασική εκπαίδευση:
Κατ' αρχήν μερικά συμπεράσματα:

Πρώτο Συμπέρασμα:

- Για τον Έλληνα η εκπαίδευση (που ίσως να μην ταυτίζεται πλήρως με την έννοια της παιδείας) είναι κυρίαρχο πρόβλημα. Αυτό το ζήσαμε σε όλους τους γεωγραφικούς χώρους και όλες τις ιστορικές εποχές. Αέναη ήταν η αγωνία του Έλληνα για τη μάθηση. Ο ίδιος ο αυτοκαθορισμός του περνάει μέσα από αυτή. Ξεκινώντας από το "Έλληνες, οι της Ελληνικής Παιδείας μετέχοντες" των κλασσικών φιλοσόφων, έως το "μάθε παιδάκι μου γράμματα, να γίνης άνθρωπος" της γερόντισας στο απομακρυσμένο χωριό. Η μάθηση είναι τελικά για τον Έλληνα τα συστατικό του στοιχείο, που προέχει όλων των άλλων.
Ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός γκρέμισε με μια βαριοπούλα τον τρούλο του καθεδρικού ναού της Χειμάρας, όταν του είπαν οι γραικοί ότι δεν έχουν τούβλα να φτειάξουν σχολεία, έχοντας αρχίσει να μιλάνε τούρκικα. "Πάρτε τούβλα ρε" τους είπε, βάζοντας την Γλώσσα πάνω από όλα.
Θυμάμαι ακόμα τον αγώνα που έκαναν από την περίοδο της δικτατωρίας και οι έλληνες εργάτες στο Βερολίνο, για να μάθουν τα παιδιά τους ελληνικά. Κανένα άλλο πολιτικό ή κοινωνικό αίτημα δεν τους συγκίνησε τόσο, όσο το σχολικό πρόβλημα. Τα φιλαράκια, που μετά το σκληρό οκτάωρο τρέχανε μέσα στα χιόνια για να μάθουν τα παιδιά τους ελληνικά, δεν ήτανε ούτε στελέχια, ούτε κατείχαν θεωρίες. Συχνά δεν ξέρανε να γράψουνε ούτε το όνομά τους, είχανε όμως τον Οίστρο της Γλώσσας, κάτι περισσότερο από γραμμένη επιταγή και υποθήκη στον γεννετικό τους κώδικα. Η ΓΛΩΣΣΑ ΕΙΝΑΙ Ο ΚΩΔΙΚΑΣ ΜΑΣ. Ένα θέμα τεράστιας σημασίας, στο οποίο με ειδικό σημείωμα σύντομα θα επανέλθω. Τα δεκάδες σχολεία που διδάσκεται η Ελληνική στη Γερμανία αποτελούν μετάλλιο τιμής στα στήθη των απλών αυτών ανθρώπων. Του Άγγελου, του Γιώργου, του Παναγιώτη.
Αλλά και απόλες τις κινητοποίησεις που έγιναν κατά την προήγουμενη περίοδο διακυβέρνησης, οι μεγαλύτερες, οι εντονότερες και οι πλέον εμπεριστατωμένες αφορούσαν την παιδεία. Ιδιαίτερα ο λόγος και ο αντίλογος, που αναπτύχθηκαν, με αναφορά τα νέα σχολικά εγχειρίδια, χαρακτηρίστηκαν από σοβαρότατο επίπεδο επιχειρηματολογίας. Η αμφισβήτηση υποχρέωσε την εξουσία να εγκαταλήψη τους λεονταρισμούς και τις φοβέρες, και την έσυρε σ' ένα δικό της τεραίν. Αυτό των επιχειρημάτων και της ανάλυσης. Η ποιότητα που επιβλήθηκε σ' αυτή τη διαδικασία, με τη συμμετοχή ανθρώπων που διαθέτουν πνευματικότητα, κύρος, διεισδητικότητα, πρωτοτυπία και σε τελευταία ανάλυση άποψη με τη σημασία της λέξης, φρονώ ότι πέτυχε ακριβώς τα αντίθετα από τα αρχικά επιδιωκόμενα: Αντι για άμβλυνση, όξυνση της ιστορικής ετοιμότητας στον τομέα της μνήμης. Άντί τον εκτροχιασμό στη βία, ύψωση της αντιπαράθεσης στη σφαίρα των ουσιαστικών επιχειρημάτων και αντεπιχειρημάτων. Αντί των υποβιβασμό της προβληματικής στα κοματοσκυλικά χαρακώματα, ανάπτυξη μιας αντιπαράθεσης, που προάγει τα κοινωνικά ενδιαφέροντα προς τη μόρφωση. Με μια λέξη: καλλιέργεια πολιτικής κουλτούρας, έστω με το στανιό.

Δεύτερο συμπέρασμα

Στη σημερινή φάση, που φθίνουν αξίες και οράματα (αλλά ταυτόχρονα και τα ιδεολογήματα και οι ονειρώξεις) και ο λαός μοιάζει να στριμώχνεται στο περιθόριο, χάνοντας τη δομική συνοχή του στο χείμαρρο του παγκοσποιημένου χυλού. Στη σημερινή φάση που ο λαός μοιάζει να στερείται μια συγκροτημένη πνευματική ηγεσία, παρακολουθώντας τη στιγνή επιβολή της φόρμας πάνω στο περιεχόμενο με την φούσκα της επικοινωνιολογίας, ως βάσης του πολιτικώς δραν, τη στιγμή που του έχει επιμεριστεί ο ρόλος του μούτσου στο πλοίο των τρελλών, για δες.....!!!. Νάσου που αυτό, που ονόμασε ο αδικοδολοφονημένος Νίκος Βεργίδης (άχ ρε Θανασάκη πόσο μας λείπεις) "λαϊκά αντανακλαστικά" σκάει μύτη και βάζει στην κουβέρτα το γραμμόφωνο να παίζη το "Υπάρχω" του Στελάρα.
- Η κυβέρνηση δεν μασάει, θα φωνάξη η κ. Γιαννάκου.
- Ρε μπάς και σου έπεσε η μασέλα στη θάλασσα, θα τη ρωτήση ο Μανωλιός, ο οποίος έχοντας κατανοήσει τι εστί σκυλόψαρο, προμηθεύτηκε τσίγκινο σωβρακάκι.
- Άσχημες βάρδιες, κακός ύπνος και μαλάρια, θα παραπονεθή στη συνέχεια ο κ. Πολύδωρας. "Ποινή εκτίω".
Κάπου μέσα από τις ναυαγοσωστικές λέμβους θα ακουστεί μετά και η φωνή του Ευριπίδη: " Ένα μαχαίρι έχω γω στη ζώνη μου κρυμένο..."
Σίγουρα μετά τό ναυάγιο ο κυβερνήτης σώθηκε γραπωμένος σε κάποιο σαπιοκάταρτο δύο ψήφων. Ζήτησε να δή τον μεγαλοδύμο πρόεδρο της τριμερούς επιτροπής, για να τον ευχαριστήση. Η γραμματέας του το αρνήθηκε, γιατί αυτός έπαιζε ναυμαχία με κάποιους της Μπίλντερμπεργκ.
Χαμογέλασε ειρωνικά βλέποντας στην έξοδο το Γέρο του Μωριά να πουλάη εξοπλισμό πυρόσβεσης. Θα του κοβόταν το γέλιο βέβαια αν αντιλαμβανόταν ότι όταν έκαψαν το κάθισμα του Γέρου, αυτός έκανε σκαμνάκι τον Μέττερνιχ.
Ναι φίλε. Μάθαμε να μασάμε, συνηθήσαμε να καταπίνουμε.
Όμως όχι τα πάντα.
Όχι στη μάθηση. Εκεί μπορούμε.
Και θα μπορούμε πάντα.


01 Οκτωβρίου, 2007

ΚΑΠΟΙΑ ΠΑΛΙΑ ΜΠΑΛΑΝΤΑ




ΜΟΙΡΑ ΤΟΥ ΞΥΛΟΥ Η ΦΩΤΙΑ

Την τελευταία νάρκη
άσε να σκάση απόψε στην καρδιά σου
για να μη δης άλλο
παιδιά χωρίς πόδια
για να μη δης άλλο
αγγέλους με σπασμένα φτερά.
Το τελευταίο τσιγάρο
απόψε σου δίνω
μ' ένα φιλί
και το εισητήριο του τραίνου
που έχει φύγει.
Το κλάμα των αγγέλων
λιώνει τα όρια
χιλιάδες πεταλούδες
ανέρχονται στο φως.
Πάρε με απ'το χέρι
να βγούμε έξω απ' τον κόσμο,
πες μου ξανά σ' αγαπώ
σε μια περίπτυξη νοός
όπως πριν την απώλεια
του παραδείσου

ΜποΣτοΠελ

KOMATA KAI AΞΙΕΣ




ΓΙΑ ΤΗ ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ:

Ας μην εθιστούμε στην ιδέα ότι ο Ελληνικός λαός είναι ΑΞΙΟΣ της τύχης του



ΓΙΑ ΤΟ ΠΑΣΟΚ:

Όταν ο ΑΝΑΞΙΟΤΑΤΟΣ αμφισβητεί τον ΑΝΑΞΙΟ


ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΡΙΣΤΕΡΑ:

Η ΑΞΙΑ ΧΡΗΣΗΣ της αριστεράς φθίνει με γεωμετρική πρόοδο.
Η ΑΝΤΑΛΛΑΚΤΙΚΗ της ΑΞΙΑ δεν διαφαίνεται στον Ορίζοντα.


ΓΙΑ ΤΟ ΛάΟΣ:

Όταν εμπορευόμαστε τις ΜΕΓΑΛΕΣ ΑΞΙΕΣ αυτές χάνουν κάθε ΑΞΙΑ.


ΓΙΑ ΤΟΝ κ. ΠΑΠΑΘΕΜΕΛΗ:

ΑΞΙΟΣ να αγνοηθή


ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΦΗ ΣΑΡΡΗ:

Μην απογοητεύεσαι κούκλα. ΑΞΙΖΕΙ Η ΖΩΖΩ ΟΤΙ ΚΙ ΑΝ ΠΗΣ.


ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΩΣΤΑΚΗ ΚΑΡΑΜΑΝΛΗ ΚΑΙ ΤΟΝ ΓΙΩΡΓΑΚΗ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ:

Αδέρφια μην χαραμίζετε αυτό για το οποίο είστε ΑΝΑΞΙΟΙ.
Την βαθειά καλοσύνη της ψυχής σας, που πολτοποίησε μια προδιαγεγραμμένη αντιλαϊκή πορεία στην πολτική.
ΑΞΙΩΘΕΙΤΕ τον βαθύ εαυτό σας.


ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΩΣΤΑ ΣΚΑΝΔΑΛΙΔΗ:

Φίλε Κώστα, αν κατανοήσης την ΑΞΙΑ της ΑΠΑΞΙΩΣΗΣ θα αποκτήσης μεγάλη ΑΞΙΑ.


ΓΙΑ ΤΗΝ ΝΤΟΡΑ - ΤΟΝ ΑΒΡΑΜΟΠΟΥΛΟ - ΤΟΝ ΒΕΝΙΖΕΛΟ:

Τα κάλπικα νομίσματα ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΟΥΤΕ ΤΗΝ ΑΞΙΑ του υλικού που τα αποτελεί.
Κάντε τα πάλι μέταλλο να ευτυχίσετε.


ΓΙΑ ΤΟΝ ΜποΣτοΠελ:

ΕΠΑΞΙΑ ΑΝΑΞΙΟΣ


ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ:

ΕΔΩ ΑΞΙΖΟΥΜΕ δυο μέτρα γης.
ΕΚΕΙ ΑΞΙΖΟΥΜΕ μια καρεκλίτσα στον Παράδεισο.

ΑΝΑΦΟΡΑ ΣΤΟ "ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ" ΕΝΤΟΣ ΕΛΛΑΔΟΣ


ΕΝΑΣ ΠΙΝΑΚΑΣ

Ο αναρτημένος πίνακας τού (ή τής) Zaza Tuschmalischwili αποδίδει νομίζω με χαρακτηριστικό τρόπο τη διαδικασία του παιχνιδιού. (Η αντίστοιχη έκθεση διεξάγεται στήν Γκαλερί "Georgia", Bleibtreustr. 17, 10623 Berlin στο διάστημα 22.9. - 26.10.2007 με τίτλο SPIEL / Παιχνίδι). Ο δημιουργός του πίνακα τον σχολιάζει με τη ρήση του Φρίντριχ Σίλλερ:
"Τό μόνο που κάνει ο άνθρωπος είναι να παίζη. Το παιχνίδι είναι που του προσδίδει την ανθρώπινη ιδιότητα".
Κοιτώντας τον πίνακα παρατηρούμε ότι οι μορφές γύρω από το τραπέζι κοιτάνε αλλού. Συχνά έχουν απολέσει το κεφάλι τους, διαθέτουν όμως μάτια. Εξαίρεση αποτελεί η κεντρική μορφή του συνειδητά και αμετάκλητα παίκτη. Οι παλάμες του βρίσκονται σε πλήρη επαφή με το τερέν και τα τα στοιχία του παιγνίου. Τα δαχτυλά του τεντωμένα παρεμβαίνουν πιέζοντας τα δρώμενα, συνιστώντας κεραίες αμοιβαίας επίδρασης. Το άνω μέρος του κρανίου δεν υπάρχει. Το υπόλοιπο της κεφαλής έχει μετατραπεί σε δοχείο των στοιχίων. Η αντικειμενική τους οντότητα βρίσκεται σε δυναμική αλληλουχία με το υποκειμενικό μίξερ του κρανίου. Τα μάτια του παίχτη, παρόλο που αυτός είναι ο μόνος συνειδητός συμμετέχων, ειναι κλειστά. Η έκφρασή του αποκαλύπτει την πλήρως συγκεντρωμενη συμμετοχή του, αλλά ταυτόχρονα και την ολοκληρωτική του αποστασιόποίηση. Η στάση του είναι τέτοια, που αν έλειπε η αντίδραση του τραπεζιού, ίσως αυτός περιστρφόταν, μετατρέποντας το χώρο σε τουρμπίνα. Τελικά τι συμβαίνει; Σκέφτεται την επόμενη τακτική κίνηση, διαλογίζεται στα όρια της στρατηγικής, ή είναι απλά υπνοτισμένος σκλάβος της διαδικασίας. Θα ισχυριζόμουνα ότι όλα αυτά συμβαίνουν ταυτόχρονα. Ένταση, πάθος, πραγμάτωση, ταύτηση, αμφιβολία, διαφυγή, καταδίκη. Με μια λέξη: Πεπρωμένο. Το ερώτημά του διαχέεται μέσα στο ασθενές φώς που ρίχνουν οι λάμπες σαν φανοί ομίχλης στο βάθος: Υπάρχουν τελικά κερδισμένοι και χαμένοι σ' αυτό το παιχνίδι; Κλειδοκράτωρας της απάντησης του αινίγματος ξεπροβάλει αν και μη εικωνιζόμενος σαν αρχέγονος γκρουπιέρης η Σφίγγα του Οιδήποδα.


Η ΘΕΣΗ ΤΟΥ ΠΛΩΤΙΝΟΥ ΓΙΑ ΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ

Ο νεοπλατωνικός φιλόσοφος Πλωτίνος (205-270 μ.χ.)έχει διακυρίξει πολύ συνεκτικά και ζωτικότατα θέσεις για το παιχνίδι στην πραγματεία του "Περί φύσεως και θεωρίας και του ενός". (Ζητώ συγνώμη από τον επισκέπτη του Blog για την παρούσα τεχνική αδυναμία της σελίδας όσο αφορά το πολυτονικό, ιδαίτερα στην απόδοση κλασσικών κειμένων).
Ο Πλωτίνος θεωρώ ότι χειρίζεται με μεγαλύτερη άνεση από πλευράς ελευθερίας της έκφρασης την πλατωνική μαγιά, γιατί πολλά ταμπού - όπως οι αναφορές που θα μπορούσαν να έλθουν σε συσχετισμό με τα μυστήρια - είχαν ξεπεραστεί την εποχή του. Τα ασφυκτικά γεωγραφικά επικοινωνιακά όρια της πόλης-κράτους, που διευρύνοντο βασικά μόνο από τη σχέση μητρόπολης - αποικιών, ξεπέρασε η αυτοκρατωρία. Είναι γνωστή η ανοχή που καθιέρωσε στη φιλοσοφική και θρησκεφτική έκφραση, σαν φυσικό επακόλουθο της πολυπολιτισμικής τηςβσύστασης, που επέφερε η επέκτασή της. Έτσι κάποια μυνήματα που χρειάζονται αποκωδικοποιήση στο Πλατωνικό Έργο αποδίδονται με φραστική ευκρίνεια (διατηρώντας συχνά το δυσπρόσιτο χαρακτήρα τους, λόγω φιλοσοφικού βάθους) από τους Νεοπλατωνικούς. Ας σημειωθεί εδώ ότι η αυτοκρατωρία συνεπάγεται τον οικουμενισμό. Αυτός αποτελεί το οξυγόνο της και οι Νεοπλατωνικοί δεν άφησαν αναξιποίητη αυτή την επαναλλαμβανόμενη πρόκληση.
Γράφει λοιπόν ο Πλωτίνος στο κεφάλαιο περί Θεωρίας (Εννεάς ΙΙΙ, 8 / 10):
"...ή και ημείς και πάντες όσοι παίζουσι τούτο ποιούσιν ή τούτου γε παόζουν εφιέμενοι. και κινδυνεύει, είτε τις παίς είτε ανήρ παίζει ή σπουδάζει, θεωρίας ένεκεν ο μεν παίζειν, ο δε σπουδάζειν, και αναγκία πάσα εις θεωρίαν σπουδήν έχειν, η μεν αναγκαία και επί πλέον την θεωρίαν έλκουσα προς τα έξω, η δε εκούσιος λεγομένη επ' έλατον μεν, όμως δε και αύτη, εφέσει θεωρίας γινομένη."
Μεταφραζόμενο:

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ ΣΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ ΜΕΡΟΣ