ΕΙΣΤΕ ΔΙΑΘΕΤΕΘΗΜΕΝΟΙ, ΑΞΙΟΤΙΜΟΙ ΚΥΡΙΟΙ, ΓΙΑ ΜΙΑ ΠΑΡΤΙΔΑ ΣΚΑΚΙ ΣΤΟ ΠΑΤΩΜΑ ΤΟΥ ΕΝΤΕΥΞΙΑΚΟΥ ΣΑΣ ΧΩΡΟΥ;

 

1. ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΗΝ ΕΠΕΡΧΟΜΕΝΗ ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ

  Η εναλαγή των άσπρων και μαύρων τετραγώνων στο πάτωμα των στοών εποπτεύει ο ίδιος "μεγάλος επόπτης" και "μεγάλος επιθεωρητής", ή ο "παντόπτης οφθαλμός", που μονίμως αλληθωρίζει προς το βόρβορο, ή ο "μεγάλος αρχιτέκτονας" των μπάζων. Μάς υποβάλλουν σειρά συγκρούσεων, που όμως πίσω από τις αντιτιθέμενες δυνάμεις βρίσκονται οι παλιοί γνώριμοι, που κινούν τα νήματα όλων αυτών που συμμετέχουν στην σύγκρουση, ανεξαρτήτως στρατοπέδου.

  Κάποιοι που κατόρθωσαν να διαφύγουν από αυτό το σκηνικό και να επιφέροουν ρήγμα στο μάτριξ, μετέτρεψαν τις συγκρούσεις στις οποίες αυτοί συμμετέχουν από πλασματικές σε ουσιαστικές. Πρόκειται για συλλογικότες, που ευτυχώς πλέον διαθέτουν αξιόλογη ισχύ, θεμελιώνοντας την κλίμακα προς τήν έξοδο τού σπηλαίου. Είναι αυτοί που κατανόησαν τον κύριο κανόνα διεξαγωγής τού πολέμου. Εάν δεν έχει μελετήσει κάποιος ενδελεχώς προηγουμένως τούς αντιπάλους του, εάν δεν έχει αποκωδικοποιήσει σε βάθος την φύση τους, δεν έχει σπουδάσει τις στοχεύσεις που αυτοί έχουν προτάξει και δεν έχει κατανοήσει τις τακτικές που αυτοί εφαρμόζουν, τότε η σύγκρουση που θα ακολουθήσει, είναι βέβαιον εκ των προτέρων ότι θα έχει γι αυτόν μοιραίες συνέπειες. Κάποιοι εκπλήρωσαν αυτόν τον κανόνα. Αφού μελέτησαν και κατανόησαν προχώρησαν σε λήψη μέτρων. Οπότε θωρακίστηκαν, με αποτέλεσμα η αποφασιστικότητά τους να συνοδεύεται από αντοχή και δύναμη κρούσης. Κάθε μάχη είναι στην εκάστοτε συγκεκριμένη χρονική φάση αμφίβολη, ανεξαρτήτως των ηθικών προταγμάτων που μπορούν να κυριαρχούν. Γι αυτό οι μαχόμενοι οφείλουν να επαγρυπνούν έναντι τής προκλήσεως να ξεπεράσουν τον εαυτόν τους. Ένα στράτευμα αποτελείται από δυο κύριες συνιστώσες σε επιχειρησιακό επίπεδο. Τούς μάχιμους (συμπεριλαμβανομένων και των εφεδρειών) και την επιμελητεία. Η επιμελητεία συντελείται εν πολλοίς και εκτός τού κατ' εξοχήν χώρου τού στρατού. Ο στρατός δεν είναι η κοινωνία, αλλά σημαντικότατο τμήμα της. Πλην όμως η σύνολη κοινωνία καλείται να είναι στρατός σε περίοδο πολέμου. Άρα, ένας αποτελεσματικός στρατός εδράζεται εξ ίσου στους ένστολους στρατιωτικούς και στούς πολίτες. Ο πολίτης οφείλει να είναι μονίμως στρατευμένος στο πρόθεμα τής αμύνης.

  Η επιτυχής έκβαση μιάς πολεμικής σύγκρουσης στηρίζεται κυρίως σε τρεις παράγοντες. Ο πρώτος αφορά το μάχιμο φρόνιμα αυτών που ανήκουν στους κατώτερους βαθμούς μέχρι τον οπλίτη. Ο δεύτερος αφορά την σοφή στρατηγική των επιτελείων. Πλην όμως η αποτελεσματικότητα τής άμυνας και τής αναγκαίας στρατηγικής επεκτείνεται και εκτός των ορίων τού στρατεύματος, περιλαμβάνοντας στην σύνολο ηγεσία, καθότι ο πόλεμος απαιτεί μεσοπρόθεσμες αντοχές. Και η ηγεσία, ως τρίτος παράγων καθοριστικής σημασίας στην προετοιμασία και διεξαγωγή μιας πολεμικής σύγκρουσης, δεν περιορίζεται στην διοίκηση, αλλά αφορά εξ ίσου, εάν όχι πρωτίστως την πνευματική ηγεσία ενός κοινωνικού σχηματισμού. Αυτή δεν καθορίζει μόνον τις υψηλής σημασίας συνάψεις στον συλλογικό της εγκέφαλο, αλλά ως βηματοδότης ρυθμίζει επίσης τούς κτύπους τής καρδιάς της, επενεργεί την χαλάρωση των μυών τού στήθους, ώστε να μπορούν οι πνεύμονες να διαστέλλονται για να εισέρχεται επαρκώς οξυγόνο που παρέχει ενέργεια και επενεργεί την απαραίτητη ηρεμία στο στομάχι, όπου εδράζεται το ηλιακό πλέγμα. Αυτό αποκαλείται στην ανατολή “χάρα”. Γι αυτό η αυτοκτονία για λόγους τιμής εκεί γίνεται με το χάρα – κίρι, την διάρρηξη τού χάρα, που θεωρείται κέντρον τής ύπαρξης, καθόσον ο Ήλιος αποτελεί το κέντρον τού ουρανίου συστήματος που είμαστε ενταγμένοι.

  Ακόμη όμως και η ήττα σε μια πολεμική σύγκρουση μπορεί να αποβεί χρήσιμη, στην βάση τής λεγόμενης “καρποφόρας αποτυχίας”. Εάν αυτή αξιοποιηθεί δημιουργικά, μπορεί να επιτελέσει πολύ χρήσιμο εμπλουτισμό των εμπειριών και τού συλλογικού ασυνειδήτου. Εάν όμως μια ήττα αντιμετωπιστεί με υπεκφυγές και ψυχική απώθηση και δεν υποστεί άλλη επεξεργασία, πέραν τής εκμετάλλευσής της για να συγκροτηθεί παραταξιακού τύπου διχαστική προπαγάνδα, τότε επέρχεται νοητική αγκύλωση ως προς σημαντικά συμβάντα. Και έχει ορθώς εντοπιστεί, ότι “λαός που δεν γνωρίζει την ιστορία του, είναι καταδικασμένος να υποστεί εκ νέου όσες αρνητικές συνέπειες αυτή περιλαμβάνει και να μην αξιοποιήσει όσα θετικά διδάγματα αυτή προσφέρει". Επί πλέον η γνώση δεν επέρχεται μόνον μέσω βιβλιακής μελέτης και έρευνας των πηγών. Η αληθής γνώση έχει δυναμικό χαρακτήρα και εντάσσει το υποκείμενο στην πρόκληση να συμβάλλει συνειδητά στην διαμόρφωση τής ιστορίας, με γνώμωνα την επίτευξη τής ελευθερίας. Σύμφωνα όμως προς την διδασκαλία τού Αγίου Μαξίμου τού Ομολογητού, "...Αν το θέταμε με μια ανθρωπομορφική παρομοίωση, θα λέγαμε ότι η θεία ελευθερία δεν είναι το να μπορεί να διαλέγει κανείς δρόμους, αλλά το να μπορεί να φτιάχνει δρόμους που δεν υπήρχαν...".  

  Για να υφίσταται η δυνατότητα να αξιοποιηθεί μια ήττα στην σφαίρα των εμπειριών και των επιγνώσεων, καραδοκεί μια απαραίτητη προϋπόθεση. Αυτή είναι η δυνατότητα από χρονικής πλευράς, κοινωνικού πλαισίου και υλικοτεχνικής υποδομής να μπορούν να συνεχιστούν οι συγκρούσεις στο μέλλον. ΕΚΤΙΜΩ ΟΜΩΣ ΟΤΙ ΠΛΕΟΝ ΘΑ ΚΛΗΘΟΥΜΕ ΠΡΟΣΕΧΩΣ ΝΑ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΤΕΛΙΚΗ ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ. Άρα είμαστε υποχρεωμένοι και μάλιστα υπό πίεση χρόνου, να αποκαταστήσουμε όλες εκείνες τις ελλείψεις και να θεραπεύσουμε όλες εκείνες τις παθογένειές μας, που με εμμονή αποφύγαμε να αντικρίσουμε και να χειριστούμε στο παρελθόν.

  Όμως, η κυριότερη αποστολή τής πνευματικής ηγεσίας οφείλει να καταργήσει την λοβοτομή, που έχει εντέχνως επιβληθεί, επανενώνοντας τούς δυο λοβούς τού εγκεφάλου. Αυτό το καθήκον είναι ιδιαίτερα λεπτό και απαιτεί πολύ συγκεκριμένη γνώση τού προβλήματος. Όπως έχω παραθέσει εκτενώς σε προηγούμενες αναρτήσεις εδώ, το αριστερό τμήμα του εγκεφάλου λειτουργεί σειριακά. Επικεντρωνόμενο σε συγκεκριμένες περιοχές τής αισθητηριακής προσλήψεως, τις επεξεργάζεται διαδοχικά την μια μετά την άλλη, όπως συμβαίνει στην περίπτωση τής ανάγνωσης ενός κειμένου. Η προσοχή, εστιαζόμενη από λέξη σε λέξη, ολοκληρώνεται με την συνολική πρόσληψη μιας πρότασης, προχωρώντας στην συνέχεια στην επόμενη, ώστε να συντεθεί ένα νόημα. Το δεξιό τμήμα τού εγκεφάλου (που συνδέεται μέσω των διακλαδώσεων τού νευρικού συστήματος κάτω από τον λαιμό με την αριστερή πλευρά του σώματος) επεξεργάζεται το σύνολο τής εικόνας, που προσλαμβάνουν τα αισθητηριακά όργανα στο δεξιό τμήμα τής κεφαλής, ως σύνολο. Πρόκειται για μια αμοιβαία αλληλοσυμπλήρωση των λειτουργιών των δυο τμημάτων τού εγκεφάλου, καθιστώντας την λειτουργία του αποτελεσματικά λειτουργική. Διότι η εστίαση τής προσοχής στο συγκεκριμένο αποκαλύπτει με έμφαση τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του, καθόσον η ένταξη αυτού στο συνολικό περιβάλλον αποκαλύπτει τις συνδέσεις που υφίστανται με αυτό. Πάσα αποσπασματική δαπάνη προσοχής είναι σκόπιμο να συμπληρώνεται από πρόσληψη και επεξεργασία τού όλου. Γι αυτό ο εγκέφαλος λειτουργεί ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΩΣ αναλυτικά και συνθετικά.

    Η εκτίμηση που έχει επικρατήσει εν πολλοίς, ότι στο αριστερό τμήμα τού εγκεφάλου εδράζονται οι λογικές διεργασίες, ενώ στο αριστερό εδράζεται η φαντασία και το συναίσθημα, είναι μηχανιστικά σχηματική και εσφαλμένη, ως υπεραπλούστευση. Μια και μόνη λέξη που προσλαμβάνεται, μπορεί να επενεργεί πληθώρα συναισθημάτων. Ο Ζαν Πωλ Σαρτρ στο έργο του “Τι Είναι Λογοτεχνία” γράφει ότι στον στίχο “Τι είναι ψυχή;” τον συνταράσσει ΤΟ ΕΡΩΤΗΜΑΤΙΚΟ μετά την λέξη ψυχή, που αποδίδει με απροσπέλαστο βάθος και πλάτος την μαγεία αυτής έννοιας. Αλλά και κάποιοι ζωγραφικοί πίνακες, που απευθύνονται στο θυμικό, είναι σε θέση να αποκαλύπτουν μηνύματα και δεδομένα, που η λεκτική τους καταγραφή θα προϋπόθετε τόμους συγγραφής. Επίσης υπάρχουν μεμονωμένες λέξεις, που όχι μόνον γεφυρώνουν την νόηση με το συναίσθημα, αλλά προάγουν αμφότερα στην σφαίρα του μεταφυσικού προορισμού τού ανθρώπου και τού ρόλου του εντός τού φυσικού κόσμου, όπως η λέξη ΕΛΛΑΣ. 

  Στο αριστερό τμήμα τού εγκεφάλου, που εστιάζεται στο συγκεκριμένο, εδράζεται η αντίληψη τής ατομικότητας (αυτού που αισθητηριακά προσλαμβάνεται, αλλά και γενικότερα). Στο δεξιό τμήμα, που προωθείται η συνολική πρόσληψη, εδράζεται η αντίληψη τής συλλογικής ένταξης (επίσης αυτού που αισθητηριακά προσλαμβάνεται, αλλά και γενικότερα). ΓΙΑ ΑΥΤΟ Η ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΕΓΚΕΦΑΛΙΚΩΝ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΩΝ ΜΕ ΤΗΝ ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΗΣ ΛΟΒΟΤΟΜΗΣ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΕΝΤΕΧΝΩΣ ΕΠΙΒΛΗΘΕΙ, ΑΠΟΚΑΘΙΣΤΑ ΤΗΝ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ ΜΕΤΑΞΥ ΤΟΥ ΑΤΟΜΙΚΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΥ. Με αυτόν τον τρόπο προάγεται η βάση για την ανάπτυξη ενός ΥΓΙΟΥΣ ΕΓΩΙΣΜΟΥ, καταργώντας τον στρεβλό εγωισμό, που παρακάμπτει την συλλογικότητα και αναπτύσσει μονομερή ατομισμό, οδηγώντας συχνά στο άκρον τής εγωπάθειας. Αλλά η κατάργηση τής λοβοτομής καταργεί ταυτοχρόνως την θολούρα μιας συλλογικότητας, που εντάσσει το άτομο σε μια απρόσωπη κολεκτίβα, παραμερίζοντας τα προσωπικά χαρακτηριστικά, την ανάγκη για δαπάνη ίδιας σκέψης και έρευνας και καταργεί την υποχρέωση ανάληψης προσωπικής ευθύνης, ως προς την αξιολόγηση και τον έλεγχο όσων κυριαρχούν ως αυτονόητα. Ακραία περίπτωση μονομερούς στήριξης στο δεξιό τμήμα τού εγκεφάλου είναι ο φανατισμός, που εντάσσει τον άνθρωπο σε ένα αφηρημένο κοκτέιλ προδιαγεγραμμένων εμπαθειών.  

   Ο φατριασμός των κοινωνιών που έχει επιβληθεί, με την διάδοση των παραταξιακού τύπου εμμονών, που δεν περιορίζονται μόνον στην περιοχή των πολιτικών περιχαρακώσεων, αλλά επεκτείνονται σε όλα τα ιδεολογήματα, που ωθούν τις επιλογές των ανθρώπων στην ένταξή τους σε κοπάδια αποπροσανατολισμού, ή και ρυπαρών μορφών βίου, είναι αποτέλεσμα λοβοτομής, που εάν δεν καταργηθεί, θα πελαγοδρομούν οι κοινωνίες εντός των αδιεξόδων, που περιγράφει με γλαφυρό τρόπο ο Κωνσταντίνος Καβάφης,  στο ποίημα “ΤΕΙΧΗ”, όταν διαμορφωνόταν στο λυκαυγές τού περασμένου αιώνα το σύγχρονο πολιτικό σκηνικό τής χώρας, βάσει των εσωτερικών και διεθνών ζυμώσεων.

Τείχη

Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ μεγάλα κι υψηλά τριγύρω μου έκτισαν τείχη. Και κάθομαι και απελπίζομαι τώρα εδώ. Άλλο δεν σκέπτομαι: τον νουν μου τρώγει αυτή η τύχη· διότι πράγματα πολλά έξω να κάμω είχον. Α όταν έκτιζαν τα τείχη πώς να μην προσέξω. Αλλά δεν άκουσα ποτέ κρότον κτιστών ή ήχον. Ανεπαισθήτως μ’ έκλεισαν από τον κόσμον έξω. [1896, 1897*]     Τόσο τα δεξιά κομματικά μορφώματα, όσο και τα αριστερά, όσο και το κομματικό κέντρο, ως νόθο τέκνο των δυο προηγούμενων, που διχάζουν τα έθνη στο εσωτερικό τους και μετατρέπουν τούς πολίτες σε οπαδούς, αποτελούν προϊόντα τής λοβοτομής. Ελπιδοφόρα εξέλιξη στάθηκε η ιδεολογική ίδρυση τής λαϊκής δεξιάς στις αρχές τής δεκαετίας τού 90, που συνδέει τον ατομικό προσανατολισμό τής δεξιάς με την συλλογική ιδέα τού λαϊκού χώρου. Την ιδέα αυτή διαμόρφωσε και επεξεργάστηκε θεωρητικά πρώτος ο Lyndon LaRouche, ο οποίος συμμετείχε στις εκλογές των ΗΠΑ ως αποφασισμένος συντηρητικός, λαμβάνοντας περίπου ένα εκατομμύριο ψήφους. Παρότι αυτός ήταν ακραιφνής υπερασπιστής των παραδοσιακών αξιών, διαμόρφωσε ένα θαρραλέο πρόγραμμα για την αναθεώρηση τού παγκόσμιου οικονομικού συστήματος, εκτός των ασφυκτικών ορίων τής μονομερούς στήριξης στην πολεμική βιομηχανία και την πολεμική επέκταση τής δύσης, που είχε κύριο στόχο τον έλεγχο των ενεργειακών πηγών μεγάλων περιοχών τού πλανήτη μέσω των πολυεθνικών εταιρειών και την παγκόσμια ηγεμόνευση των κοινωνιών. Η σύζευξη που έβαλε σε κίνηση ο Lyndon LaRouche μεταξύ τού δεξιού συντηρητισμού και τού λαϊκού προτάγματος, έθεσε υπό ισχυρή αμφισβήτηση την κυριαρχία τής λοβοτομής σε θεωρητικό επίπεδο, προσφέροντας ένα αναθεωρητικό μοντέλο για την οικονομική και κοινωνική εξυγίανση των εθνών. Η προσφορά του όμως επεκτάθηκε και στον φιλοσοφικό τομέα. Ως καλός μελετητής τής κλασσικής, τής μεσαιωνικής και τής σύγχρονης φιλοσοφίας ξεσκέπασε ένα σωρό κακώς κείμενα, παριστώντας με αναλυτικό και τεκμηριωμένο τρόπο τις κακοδαιμονίες, που οδήγησαν σε μια πορεία αιώνων στην συγκρότηση των στρεβλώσεων τού δυτικού πολιτισμού. Εξήρε τις έρευνες, στις οποίες είχε προβεί ο Κρίτων Ζωάκος, σχετικά με την σύγκρουση μεταξύ των Πλατωνικών Σχολών και των οργανώσεων τού Αριστοτέλη, ο οποίος υπήρξε πράκτορας τού Μαντείου Των Δελφών, τού ιερατείου τής Κρόνιας λατρείας και τής αυλής τής Περσικής αυτοκρατορίας. Επίσης ήταν αυτός, που πρώτος ξεσκέπασε την δόλια δράση τής λεγόμενης “Σχολής τής Φρανκφούρτης”, που έθεσε τις βάσεις για τον πλήρη εκφυλισμό των ηθών στις δυτικές κοινωνίες. Επίσης ξεσκέπασε τον δόλιο ρόλο των νεοσυντηρητικών, με φιλοσόφους όπως ο Καρλ Πόπερ, που οδήγησαν στο αντιδραστικό μόρφωμα τού Τζορτζ Σόρος. Για όλες αυτές τις υπηρεσίες του, παρότι ο Lyndon LaRouche ήταν ακραιφνής συντηρητικός, ή Ακαδημία Επιστημών της ΕΣΣΔ τον έκανε μέλος της.   2. Η ΕΠΙΘΕΣΗ ΣΤΡΕΒΛΩΣΗΣ ΤΩΝ ΠΡΟΤΑΓΜΑΤΩΝ ΤΗΣ ΛΑΪΚΗΣ ΔΕΞΙΑΣ ΣΕ ΡΥΘΜΟ ΖΕΟΝΤΟΣ ΒΑΤΡΑΧΟΥ   Η εντύπωση που αποκόμισα από την συναναστροφή μου με ένθερμα δεξιά στελέχη και ακτιβιστές τής βάσης, που είχαν θεωρητικά ενδιαφέροντα και μελετούσαν κατά τις δεκαετίες τού '80 και τού ΄90 στο Βερολίνο, είναι ότι αυτοί έδειξαν ιδιαίτερη αποδοχή στην εφημερίδα τού Lyndon LaRouche „Neue Solidarität“, καθώς η αρθρογραφία της διακρινόταν για την μαχητικότητά της και την καλή της τεκμηρίωση. Θεωρούσαν, ότι αυτός ήταν ένας προικισμένος ακροδεξιός, που μπορούσε να διαμορφώνει ισχυρή και πολύ δύσκολα προσπελάσιμη προπαγάνδα, ελπίζοντας ότι αυτός θα αποτελούσε την αιχμή τού δόρατος εναντίον τής διεθνούς αριστεράς, στην φάση που αυτή είχε ξεκινήσει να φυλλορροεί και να μαστίζεται από διαδοχικές κρίσεις, έχοντας κλείσει την διαδικασία ανάπτυξης, που είχε διατρέξει στο τέλος τις δεκαετίας τού '60 με την ανάπτυξη ενός αυθόρμητου κινήματος αμφισβήτησης τού αυταρχισμού, όπως και στην δεκαετία τού '70, με την ανάπτυξη ριζοσπαστικών εξωκοινοβουλευτικών ομάδων και το κίνημα διαμαρτυρίας ενάντια στον πόλεμο τού Βιετνάμ. Η στροφή τής Κίνας προς την Δύση που ακολούθησε στα μέσα τής δεκαετίας τού '70, η ρήξη μεταξύ των ηγεσιών τής Κίνας και τής Αλβανίας, μια περιορισμένη πολεμική διένεξη μεταξύ τής Κίνας και τού Βορείου Βιετνάμ και η εκούσια διάλυση τού Σοβιετικού μπλοκ κατά την δεκαετία τού '80, επενεργούσαν έντονες φυγόκεντρες τάσεις τότε στα μέλη και τούς οπαδούς των αριστερών κομμάτων, που έμοιαζαν να έχουν περιέλθει σε φάση αγκύλωσης. Η προτιμήσεις τής ανυπότακτης νεολαίας κινούνταν προς οικολογικού χαρακτήρα αιτήματα, ενώ οι οργανώσεις βάσεις τού ειρηνιστικού και οικολογικού κινήματος, καθώς και τα κόμματα των “πράσινων” ξεκίνησαν να γιγαντώνονται, απορροφώντας ως δεξαμενή εκείνους, που προηγουμένως πρόσκεινταν στην αριστερά.   Οι οργανωμένοι οπαδοί τής βάσης τού δεξιού χώρου αισθάνθηκαν τότε, ότι είχε ωριμάσει η φάση, για να ανακτήσουν την πρωτοβουλία τού κοινωνικού ακτιβισμού από την αριστερά και να αποκαταστήσουν το ηθικό πρόταγμα τής δεξιάς, που είχε υποστεί προηγουμένως κάθετη πτώση από τα δικτατορικά καθεστώτα, που είχαν εγκαθιδρύσει οι ΗΠΑ στην Λατινική Αμερική, την Μεσόγειο και άλλες χώρες τις περιφέρειας. Θεώρησαν τότε, ότι ο καλύτερος μοχλός για να πετύχουν αυτές τις στοχεύσεις ήταν η γοητευτικά ριζοσπαστική επιχειρηματολογία, που ανέπτυσσε ο Lyndon LaRouche. Όμως τα πράγματα δεν είχαν καθόλου έτσι, διότι αυτός δεν αποδομούσε μόνον την αριστερά, που είχε ξεκινήσει να μεταλλάσσεται από χώρος που προωθούσε κοινωνικά αιτήματα, προάσπιση τού εισοδήματος των ασθενέστερων και υπεράσπιση των δημοκρατικών δικαιωμάτων, σε ένα τελείως διαφορετικό από πριν φρούδο μόρφωμα, με κύριο αίτημα την προώθηση τού δικαιωματισμού, φορτσάροντας την διάλυση των κοινωνιών και τής εθνικής συνείδησης, με την κατά μέτωπον επίθεση ενάντια στις ηθικές αξίες και ιδέα τού πατριωτισμού, ως δήθεν παρωχημένα, αντιδραστικά, καταπιεστικά και “ντε μοντέ” προτάγματα. Η αμφισβήτηση που όρθωνε και πάκτωνε με θεωρητική κριτική τού παρελθόντος και εκπονώντας ρεαλιστικές, πλην όμως ριζοσπαστικές προτάσεις για το μέλλον ο Lyndon LaRouche αποδομούσε με έμφαση σε βάθος τα θεμέλια τού συνολικού συστήματος. Η λαϊκή δεξιά που αυτός πρότεινε και προωθούσε, δεν αποσκοπούσε σε μια ανασύσταση ενός συντηρητικού παρελθόντος, αλλά αποκαθιστώντας την πραγματική αξία των παραδοσιακών αξιών, έθετε τις βάσεις για μια μεγάλη ανατροπή, η οποία θα συνδύαζε ότι καλύτερο είχαν να προσφέρουν από κοινού η δεξιά και η αριστερά, απορρίπτοντας τις εγγενείς τους αδυναμίες. Κατά την γνώμη μου, επρόκειτο για την πλέον ώριμη πρόταση κατάργησης τής λοβοτομής και αποκατάστασης τής αρμονίας σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο, που διατυπώθηκε και προωθήθηκε στην σύγχρονη εποχή.    Ήταν επόμενο σε αυτές τις συνθήκες να συκοφαντηθεί και να διωχθεί ο LaRouche από το σύστημα με μεγάλη αγριότητα. Επί πλέον ως ανατροπέας των πάντων, ήταν επόμενο να μπορέσει να αποκτήσει ελάχιστη επιρροή, αφού προηγούνταν έντονα από την εποχή του. Οι αλλήθωροι από την ακατάσχετη προπαγάνδα αριστεροί έδειξαν πλήρη αποστροφή προς τα κείμενά του και οι δεξιοί, που ασχολήθηκαν με αυτά, δεν μπόρεσαν να κατανοήσουν το νόημά τους, όντες διαποτισμένοι από μονόπλευρα παραταξιακές απόψεις. Μεταξύ 1985 και 1991 ο LaRouche φυλακίστηκε στην βάση μιας συνωμοσίας. Ένας νεαρός που βρισκόταν σε κύκλο οπαδών του αυτοκτόνησε. Η μητέρα του ισχυρίστηκε στο δικαστήριο, ότι ο γιος εξωθήθηκε σε αυτοκτονία μετά από πλύση εγκεφάλου που υπέστη από το κύκλωμα τού LaRouche, που ήταν δήθεν φανατική θρησκευτική σέκτα. Σήμερα το μοναδικής πρωτοτυπίας και ριζοσπαστικής αξίας έργο τού LaRouche επιρρεάζει πολύ λίγους, αλλά απίθανης αξίας θεωρητικούς ακτιβιστές, όπως η Cynthia Chung και ο Matthew Ehret, που συνεχίζουν ακατάπαυστα στην πορεία ρηξικέλευθων τομών, συμβάλλοντας σθεναρά στην αφύπνιση και στοην αποκρυστάλλωση σημαντικών θέσεων.   Το σύστημα, αφού κατάφερε να περιορίσει έντονα την ομάδα τού LaRouche,, επιδίωξε τρομοκρατημένο να οργανώσει στην συνέχεια ένα ελεγχόμενο από αυτό ιδεολογικό στάβλο, για το μάντρωμα των στελεχών του και την επεξεργασία προπαγανδιστικού οχετού. Αυτό που προέκυψε, ήταν οι λεγόμενοι νεοσυντηρητικοί, ή “neocons“, „Στραουσιανοί”. Πρόκειται για ένα συνονθύλευμα ηλιθίων, που το έπαιζαν “διανοούμενοι”, στελεχών των μυστικών υπηρεσιών και ανώτατων στρατιωτικών, που είχαν φοιτήσει προηγουμένως σε κλάδους κοινωνικών σπουδών σε πανεπιστήμια των ΗΠΑ. Αυτοί ήσαν όλοι δεδηλωμένα κοράκια, που ως ένθερμοι προπαγανδιστές τής ωμής πολεμικής βίας ερχόντουσαν να υπηρετήσουν την υποταγή τής οικονομίας στο μιλιταριστικό κατεστημένο και στην βιομηχανία όπλων, η οποία έπαιρνε παραγγελίες από το κράτος με υπέρμετρη αύξηση τού δανεισμού και αθρόα κοπή πληθωριστικού χρήματος, για την συνεχή διεξαγωγή επιθετικών πολέμων. Τέτοια κουμάσια ήσαν ο Richard Perle, ο Paul Wolfowitz, και ο στρατηγός David Petraeus, που είχαν τοποθετηθεί σε ανώτατες θέσεις στα ινστιτούτα άμυνας, στο υπουργείο άμυνας και στο Πεντάγωνο. Το στέλεχος των νεοσυντηρητικών Στραουσιανών Francis Fukuyama είχε δημοσιεύσει μετά την διάλυση τού Ανατολικού Μπλοκ το 1989 το βιβλίο “Το Τέλος τής Ιστορίας” το 1992, με το οποίον εξήγγειλε την μονοκρατορία των ΗΠΑ, η οποία ανελάμβανε την τροποποίηση των χωρών τού πλανήτη με βάση τα δικά της πρότυπα. Το επόμενο βιβλίο τού Fukuyama με τίτλο “State Bilding“ (“Κρατική Αποκατάσταση”) έθετε επιτακτικά ζήτημα παρέμβασης των ΗΠΑ στο εσωτερικό όποιας χώρας δεν έκρινε επαρκώς “οργανωμένη”, για να την προσαρμόσει βάσει των δικών της επιταγών στο κρεβάτι τού Προκρούστη. Προηγουμένως ο Samuel Huntington είχε προετοιμάσει ψυχολογικά το έδαφος για μια ρήξη με το ισλάμ την “Σύγκρουση των Πολιτισμών”. Οπότε το στημένο φιάσκο των Δίδυμων Πύργων και η ακόλουθη επίθεση στο Ιράκ έπεσαν σαν ώριμα φρούτα, υπό την προπαγανδιστική επίβλεψη των Νεοσυντηρητικών.     Η εναλλαγή των κομμάτων στην κυβέρνηση εξυπηρετεί το αφήγημα τού συστήματος για μια ανύπαρκτη πραγμάτωση τής λαϊκής θελήσεως. Ακόμη και όταν λαμβάνοντα υπ' όψη τα αποτελέσματα τής ψηφοφορίας, οι εκλογείς είναι τόσο παροπλισμένοι και αποπροσανατολισμένοι, (ή για να γίνει χρήση τού όρου τής διαδικασίας στην οποία προηγήθηκε μνεία) λοβοτομημένοι, ώστε με τις επιλογές τους νομιμοποιούν τον εκάστοτε μαστροπό τής εκπόρνευσής τους. Το σλόγκαν “άρτος και θεάματα” ως μέθοδος μετατροπής των πολιτών σε πλέμπα είναι τόσο παλαιός, όσο και η Ρωμαϊκή αυτοκρατορία, από την οποία προέρχεται επίσης ο όρος πλέμπα (πληβείοι). Το θεμέλιο που είχαν ρίξει οι Νεοσυντηρητικοί για την ηγεμόνευση τού καθεστώτος από το στρατοκρατικό σύμπλεγμα, έμοιαζε πλήρως ασφαλές για να αναλάβει την συνέχιση αυτής τής πολιτικής μια διακυβέρνηση από το “δημοκρατικό” κόμμα, υπό τούς Ομπάμα και Κλίντον. Η επιθετική πολιτική που είχε προηγηθεί στο Ιράκ και το Αφγανιστάν συνεχίστηκε με οργάνωση πολέμων στην Λιβύη και στην Συρία. Στις φυλακές τού Αμπού Γκαρέιμπ και τού Γκουαντανάμο είχε παρασκευαστεί μέσω ψυχικής υποβολής και με άλλες μεθόδους διχασμού τής προσωπικότητος μέσω βασανιστηρίων επαρκής αριθμός τζιχαντιστικών πωρωμένων ηγετίσκων, που με την βοήθεια των τεράστιων χρηματικών αμοιβών που έρεαν, έθεσαν σε κίνηση τις αφιονισμένες με κόπταγκον ορδές τού σκοταδιστικού ισλαμοφασισμού. ΣΕ ΕΚΕΙΝΗ ΤΗΝ ΦΑΣΗ ΕΚΔΗΛΩΘΗΚΕ Η ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΕΝΟΣ ΑΚΟΜΗ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΥ ΑΙΧΜΗΣ ΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ, Ο ΟΠΟΙΟΣ ΘΑ ΣΥΜΠΛΗΡΩΝΕ ΑΡΧΙΚΑ ΤΗΝ ΔΡΑΣΗ ΤΟΥ ΣΤΡΑΤΟΚΡΑΤΙΚΟΥ ΜΟΧΛΟΥ ΣΤΗΝ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ΤΗΣ ΓΕΩΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗΣ ΕΠΙΒΟΛΗΣ, ΓΙΑ ΝΑ ΑΝΑΛΑΒΕΙ ΣΤΗΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΠΛΕΟΝ ΑΥΤΟΣ ΤΗΝ ΠΡΩΤΟΚΑΘΕΔΡΙΑ ΣΤΗΝ ΣΥΝΟΛΙΚΗ ΜΟΧΛΕΥΣΗ ΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ. ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΓΙΑ ΤΟ ΔΥΣΤΟΠΙΚΟ ΨΗΦΙΑΚΟ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟ ΤΗΣ ΣΙΛΙΚΟΝ ΒΑΛΕΫ. Πριν παρέμβουν τα πουλιά τού θανάτου με βόμβες των ΗΠΑ και οι ταξιαρχίες των αρμάτων μάχης στην κατάλυση των συνόρων σε χώρες με περιορισμένες αμυντικές ικανότητες, είχαν προετοιμάσει το έδαφος οι λεγόμενες “έγχρωμες επαναστάσεις”, η επιβολή των οποίων είχε διοχετευτεί μέσα από τις οπτικές ίνες. Η υπεροπλία που επέδειξαν οι Ρώσοι έναντι των δυτικών οπλικών συστημάτων στον πόλεμο τής Συρίας, είχε επισφραγίσει την μοίρα τού στρατοκρατικού συγκροτήματος τής δύσης, ως φθίνοντος μοχλού κυριαρχίας, που μέσα σε μια πορεία θα αντικαθιστούσαν τον ρόλο του οι ιθύνοντες τού ψηφιακού κατεστημένου και οι προπαγανδιστικοί τους μηχανισμοί, ως ινστρούκτορες ενός υποδόριου και δυσδιάκριτου ολοκληρωτισμού, που θα έκανε τα φασιστικά δεδομένα τού παρελθόντος, να μοιάζουν με αρχαϊκά εκθέματα σε μουσείο. Η εφαρμογή των επιθέσεων μέσω τού στρατοκρατοκρατικού κατεστημένου θα είχε στην συνέχεια, μετά τον πόλεμο τής Συρίας, μια τελευταία μεγάλης κλίμακας διεκπεραίωση, που ήταν, όχι η καταστροφή τής Ρωσίας, η οποία είχε καταστεί πλέον αδύνατη, αλλά η απόπειρα τής σθεναρής της αποδυνάμωσης μέσω τού πολέμου στην Ουκρανία, που και αυτή απέτυχε. Μετά από αυτό το φιάσκο, ήταν επόμενο να ανατεθεί η μόχλευση τής επέκτασης και επιβολής τού συστήματος μονοδιάστατα στο δυστοπικό ψηφιακό κατεστημένο. 3. Η ΚΛΙΜΑΚΩΣΗ ΤΗΣ ΚΑΤΑΔΥΝΑΣΤΕΥΣΗΣ ΤΗΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΗΣ ΑΠΟ ΤΟ ΔΥΣΤΟΠΙΚΟ ΨΗΦΙΑΚΟ ΣΥΜΠΛΕΓΜΑ   Πριν μια εικοσαετία είχε ισχυριστεί ο μακαρίτης Ουμπέρτο Έκο, ότι μετά την εγκαθίδρυση τής μιντιοκρατίας δεν ήσαν αναγκαία τα τανκς. Για να επιβληθεί η τάξις στο εσωτερικό μιας χώρας, εφόσον η τηλεόραση είχε αποδειχθεί πολύ πιο αποτελεσματική από αυτά. Ο χρόνος όμως προχωράει και οι μέθοδοι χειραγώγησης και επιβολής βελτιώνονται. Ένα δεδομένο, που συνήθως παραβλέπουμε, καθότι αυτές οι διαδικασίες δεν επέρχονται αυτομάτως, αλλά αντιθέτως ολισθαίνουμε μέσα σε αυτές, καθώς μάς απορροφούν ως δίνη, είναι ότι ένα μεγάλο μέρος τής ζωής μας δεν εκτυλίσσεται πλέον στην πραγματική, αλλά έχει μετατοπιστεί μέσα στην εικονική πραγματικότητα. Το κινητό τηλέφωνο και οι ηλεκτρονική υπολογιστές έχουν μετατραπεί βαθμηδόν σε χοάνες, που δεν είμαστε προσκολλημένοι στο στόμιό τους, αλλά έχουμε σφηνώσει στον πάτο τους. Έτσι, δεν συνειδητοποιούμε, ότι το σπήλαιο μέσα στο οποίο είμαστε ως δεσμώτες πλέον κλεισμένοι έχει χαρακτήρα ψηφιακής φυλακής. Και το χειρότερο όλων, είναι ότι ο εγκλεισμός μας σε αυτό είναι εκούσιος. Ακόμη και οι επίδοξοι αμφισβητίες τού συστήματος, που θέλουν να υπηρετούν την αφύπνιση, είναι “ψηφιακοί μαχητές”. Το κύριο όπλο δηλαδή, τού οποίου κάνουν αφειδώς χρήση, είναι το όπλο που με πολύ πονηρό και ύπουλο τρόπο έχει τοποθετήσει ο αντίπαλος στα χέρια τους. Τον όρο “πυροβολώ”, έχει αντικαταστήσει πλέον ο όρος “πληκτρολογώ”.   Η συνταγή είναι απλή. Θέλεις φιλαράκι να αποκτήσεις επιρροή, τότε αρκεί ένα λάπτοπ και μια σύνδεση στο διαδίκτυο. Δεν χρειάζεται το μυαλό σου σώνει και καλά να κατεβάζει πολλά – πολλά, ιδιόρρυθμες ή βαθυστόχαστες ειδήσεις, αφού μπορείς να τα κατεβάζεις όλα με copy paste από το διαδίκτυο. Και εφόσον είσαι διατεθειμένος να προσκολληθείς επαρκώς στην οθόνη και το πληκτρολόγιο, εύκολα θα αποκτήσεις ένα κύκλο φίλων και οπαδών. Εσύ είσαι αυτός που θα διαφεντεύει τον χώρο που δημιούργησες εκ τού μηδενός, ρυθμίζοντας σε ποιον επιτρέπεις να σχολιάζει, χωρίς καν να αποκαλύψεις το όνομα και την ταυτότητά σου. Φτάνει το εικονικό σου ψευδώνυμο. Μπορείς να το διαλέξεις όσο βαρύγδουπο επιθυμείς. Παλαιότερα, όσοι δήλωναν Μεγαλέξαντροι, κλεινόντουσαν σε τρελάδικο. Σήμερα είναι απλά διαδικτυακές περσόνες, με εξαιρουμένου τού γράφοντος, καθότι η έλξη τής διαδικτυακής μηχανής που αλέθει, εξασκεί τέτοιους πειρασμούς, ώστε να μην υφίστανται εξαιρέσεις.   Την σήμερον, εάν επιθυμεί να συνομιλήσει κάποιος με την συμπεθέρα του στην διπλανή συνοικία πρέπει να παρεμβάλλεται μεταξύ τους κάποιος δορυφόρος. Στα μέσα τής δεκαετίας τού '40 έγινε η μεγάλη εκκίνηση. Ο ερευνητής τής General Electric John Shannon είχε διαπιστώσει στο εργαστήριο, ότι τα ηλεκτρομαγνητικά κύματα μεταδίδονταν με πολύ καλύτερη ευκρίνεια, όταν είχαν υποστεί ψηφιακή τροποποίηση. Τα μικροκυκλώματα πυριτίου αύξησαν στην συνέχεια κατακόρυφα τις ταχύτητες, εκμηδενίζοντας σχεδόν τις αποστάσεις στην επιφάνεια και πέριξ τής Γαίας. Αυτή η διαδικασία βρήκε τεράστιες εφαρμογές σε όλους σχεδόν τούς κλάδους τής τεχνολογίας. Σήμερα είναι αδύνατον να πουλήσει κάποιος λεμόνια, εάν δεν διαθέτει πρόσδεση στο διαδίκτυο. Κάποιοι παρεμπιπτόντως διερωτώνται, πως έφτασε στα χέρια των ανθρώπων μια τόσο υψηλή και πολύπλοκη τεχνολογία. Εάν μελετήσει κάποιος το βιβλίο τού Lynn Thorndyke "A History of Experimental Science and Magic“, θα αποκομίσει αρκετή τροφή για σκέψεις σχετικά. Επειδή δεν προσφέρεται αυτή η στιγμή για εκτενέστερη μνεία σε αυτό, θα αρκεστώ στην παρατήρηση, ότι σύμφωνα με τον συγγραφέα “κάποιοι” φρόντισαν να φθάνει στα χέρια των ανθρώπων κατά καιρούς τεχνογνωσία ειδικής μορφής με ειδικές συνέπειες. https://ia601602.us.archive.org/15/items/historyofmagicex00thor/historyofmagicex00thor.pdf    Εάν συλλογιστούμε, ότι σήμερα οι περισσότερες πληρωμές στα καταστήματα γίνονται μέσω κινητού τηλεφώνου, οι τραπεζικές συναλλαγές μέσω διαδικτύου, τα περισσότερα αυτοκίνητα πλοηγούνται μέσω κινητού τηλεφώνου, οι φωτογραφικές λήψεις και βιντεοσκοπήσεις επίσης, οι παραγγελίες καταναλωτικών προϊόντων γίνονται με κλιμακούμενο βαθμό μέσω των διαδικτυακών μονοπωλίων οδηγώντας το λιανεμπόριο βήμα προς βήμα σε μαρασμό, οι πρόσβαση σε ειδήσεις τής καθημερινότητος, η θέαση κινηματογραφικών ταινιών και ενημερωτικών συζητήσεων, η παρακολούθηση πολιτικών συζητήσεων και αναλύσεων, η ακρόαση μουσικής, ακόμη και οι επαφές μεταξύ φιλικών προσώπων μετατίθενται από τις καφετέριες στα κοινωνικά δίκτυα, διατρέχοντας οπτικές ίνες. Σημαντικός αριθμός νεολαίων περνά ατελείωτες ώρες προσηλωμένοι σε ατομικά και ομαδικά διαδικτυακά παιχνίδια, που επιφέρουν έντονο εθισμό, ενώσω επίσης η αναζήτηση προσώπων και δεδομένων γίνεται μέσω των διαδικτυακών μηχανών αναζήτησης, η ανάγνωση βιβλίων με προσφυγή σε ηλεκτρονικά αρχεία, η εξεύρεση ερωτικών συντρόφων με μετάβαση στα chats. Σε μεγάλη απόγνωση έχουν περιέλθει και οι ηλεκτρολόγοι, που δεν ξέρουν πού να πουλήσουν πλέον τα κόκκινα φωτάκια που έχουν συγκεντρώσει στις αποθήκες τους, μετά την ραγδαία άνοδο των επισκέψεων σε σελίδες τολμηρού περιεχομένου, ενώ και ο συντριπτικός όγκος τής διαφήμισης επιλέγει πλέον την διαδικτυακή προβολή. Ακόμη και εμείς οι μπλόγκερς και οι χιλιάδες σχολιαστές στα ιστολόγια θεωρούμε ευλογία την εύκολη και ανέξοδη προβολή των απόψεών μας σε γεωγραφικά μήκη και πλάτη σε πραγματικό χρόνο. Και δεν είναι μόνον οι πολιτικοί ηγέτες, που επιλέγουν για σημαντικές εξαγγελίες τα τεράστιας απήχησης κοινωνικά δίκτυα, αλλά ακόμη και ...οι επαναστάσεις γίνονται με εξέδρα αφετηρίας τα σύγχρονα ηλεκτρονικά μέσα, όπως οι λεγόμενες “έγχρωμες επαναστάσεις”, που ανέτρεψαν ολόκληρα καθεστώτα χωρών. ΕΑΝ ΣΥΛΛΟΓΙΣΤΟΥΜΕ ΤΟ ΠΟΣΟΣΤΟ ΠΟΥ Η ΕΙΚΟΝΙΚΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΕΧΕΙ ΠΑΡΑΜΕΡΙΣΕΙ ΤΗΝ ΖΩΗ ΜΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΥΛΙΚΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ, ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΟΥΜΕ, ΟΤΙ ΟΙ ΖΩΕΣ ΜΑΣ ΚΡΕΜΟΝΤΑΙ ΠΛΕΟΝ ΑΠΟ ΜΙΑ ΚΛΩΣΤΗ. ΑΥΤΗ Η ΚΛΩΣΤΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΛΛΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΠΤΙΚΗ ΙΝΑ, ΠΟΥ Η ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΤΗΣ ΔΙΕΚΔΙΚΕΙ ΣΤΟ ΑΜΕΣΟ ΜΕΛΛΟΝ ΤΗΝ ΠΛΗΡΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ ΣΕ ΚΑΘΕ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΑΣ, ΑΠΕΙΛΩΝΤΑΣ ΝΑ ΜΑΣ “ΑΠΑΛΛΑΞΕΙ” ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑ ΒΑΣΗ ΤΗΣ ΕΠΙΒΙΩΣΗΣ ΜΑΣ, ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ Η ΕΡΓΑΣΙΑ ΜΕΣΩ ΤΗΣ ΤΗΣ ΤΕΧΝΗΤΗΣ ΝΟΗΜΩΣΥΝΗΣ. ΗΔΗ ΟΙ ΕΡΓΑΣΙΑΚΟΙ ΧΩΡΟΙ ΣΥΡΡΙΚΝΚΟΥΝΤΑΙ ΔΡΑΜΑΤΙΚΑ, ΑΝΤΙΚΑΘΙΣΤΟΥΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΑ HOME OFFICE. Αφού και η διατροφή μας παραγγέλνεται πλέον ηλεκτρονικά στα ντιλιβεράδικα, το μόνο που δεν χωράει πλέον στην οπτική ίνα είναι το ποδόλουτρο και η τουαλέτα μας. Κάποτε είχαν πει οι Ρότσιλντ, ότι για να κυριαρχήσουν σε μια χώρα, αρκεί να τούς δοθεί η δυνατότητα να καθορίζουν το νόμισμά της. Σήμερα όμως οι σύγχρονοι επίδοξοι επικυρίαρχοι επικεντρώνονται να κυριαρχούν στους PROVIDERS, στις αποθήκες των εκατομμυρίων terrabites και στον έλεγχο των προγραμμάτων τεχνητής νοημοσύνης.   Το πιο επικίνδυνο στοιχείο τής ψηφιακής μας εξάρτησης, είναι όπως θα δειχθεί στην συνέχεια, ότι την ώρα που εμείς προσευχόμαστε με το “εν τοις ουρανοίς” κάποιοι γελάνε, ανακατεύοντας ηλεκτρονικά clouds μέσα στα σπλάχνα των δορυφόρων στον ουρανό, προετοιμάζοντας μια νέα θρησκεία. Γνωρίζοντας, ότι για να εξοντωθεί κάποιος στο άμεσο μέλλον, δεν θα συντελείται αυτό με την λαιμητόμο, αλλά με το ηλεκτρονικό ψαλιδάκι που τού αφαιρεί την οπτική ίνα.   Ο Βολταίρος είχε διακηρύξει, ότι η επίσημη θρησκεία πρόκειται να αντικατασταθεί από την θρησκεία τής λογικής. Μήπως όμως εννοούσε την τεχνητή νοημοσύνη και μήπως το χάραγμα δεν είναι περισσότερο από ένα κινητό τηλέφωνο, ως προέκταση τού χεριού και τής κεφαλής μας; Διότι, πως θα μπορέσει να αγοράσει και να πουλήσει κάποιος οτιδήποτε στο άμεσο μέλλον, χωρίς να διαθέτει κινητό τηλέφωνο; Και το χάραγμα πολλοί είναι έτοιμοι να το αρνηθούν, θυσιάζοντας την ζωή τους. Πόσοι είναι όμως διατεθειμένοι να αντισταθούν στην γοητεία τού τελευταίου μοντέλου τής κινητής τηλεφωνίας;    Κάνοντας αυτές τις σκέψεις ανατριχιάζω αναλογιζόμενος την φρίκη τού Αγίου Κοσμά τού Αιτωλού, όταν είδε το όραμα τής μελλοντικής καταδυνάστευσης των ανθρώπων. Τόλμησε μεν να αποκαλύψει, ότι όσοι θα παραμένουν πιστοί θα τρέχουν να κρυφτούν στα βουνά. Με τι καρδιά όμως να αποκαλύψει την εικόνα με τούς δορυφόρους, που παρακολουθούσαν την πορεία τής φυγής τους και τα drones που τούς έριχναν φωτιά; Για αυτό προφήτευσε, ότι την μοιραία στιγμή θα παρέμβει ο Μεγαλοδύναμος δυναμικά, διότι διαφορετικά δεν πρόκειται να παραμείνει τίποτε όρθιο.

 Συνεχίζεται... 

Το κλειδί της λανθάνουσας πόρτας

 

  Όταν σχολιάζω σε φιλικά ιστολογία με εκτεταμένα σχόλια δεν ζυνηθίζω να τα μεταφέρω εδώ με την μορφή ανάρτησης, θεωρώντας ότι είναι δεοντολογικά σκόπιμο, αυτά να ανήκουν στους χώρους που έγιναν. Στην προκειμένη περίπτωση προβαίνω σε μια εξαίρεση αυτής τής πρακτικής, προβάλλοντας μια ανάρτηση, που συνέθεσε ο διαχειριστής τού ιστολογίου ΔΙΟΔΟΤΟΣ από σχόλιά μου που κατατέθησαν σε πρόσφατες αναρτήσεις του εκεί. Αυτή η εξαίρεση γίνεται. επειδή θεωρώ, ότι τα όσα τυχαίνουν πραγματείας, έχουν ιδιαίτερη βαρύτητα και για την παρακολούθηση επόμενης ανάρτησης εδώ με θέμα τα όσα αξήγγειλε ο νέος πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ μετά την ορκωμοσία του προ ημερών. Επίσης ευχαριστώ από καρδιάς το ιστολόγιο enaasteri.blogspot. com  για την προβολή των αναρτήσεων που κάνω, ή αυτών που με αφορούν.

 

Σημείωση Κ-Τ : Ο τίτλος της ανάρτησης εύχομαι να ικανοποιήσει τον αγαπητό φίλο Μποτίλια. Τον εμπνεύστηκα από τις πρώτες γραμμές του παρακάτω άρθρου, το οποίο στην πραγματικότητα αποτελεί συρραφή κλιμακωτών σχολίων του σε ανάρτησή μας σημειολογικού περιεχομένου, η οποία είχε μορφή παρουσίασης τηλεοπτικής σειράς. Διδαχτήκαμε πάλι ΠΟΛΛΑ από αυτή την εκπληκτική σειρά σκέψεων του Μποτίλια, η οποία περιλαμβάνει από ανατομία του καπιταλισμού στη διάρκεια αιώνων.. έως ψυχολογικό, και όχι μόνο, προφίλ του Ντόναλντ Τραμπ, και πολλά άλλα. Σημειώνω κάτι ακόμα για όσους δεν γνωρίζουν την πραγματική σημασία της λέξεως "λανθάνουσα". Σημαίνει "αυτή που είναι κρυμμένη, που δεν γίνεται εύκολα αντιληπτή, που διαφεύγει της προσοχής" .....

 

Διαβάζοντας αυτήν την ανάρτηση τού φίλτατου Κώστα, σχημάτισα την εντύπωση, ότι η αναφορά στην συγκεκριμένη σειρά αποτελεί μόνον μια αφορμή, ενώ η αιτία είναι βαθύτερη. Ο Κώστας μπορεί να μην επιλέγει τις εκτενείς αναφορές, αλλά σαν άνθρωπος που αφιερώνεται εδώ και χρόνια ψυχή τε και σώματι στην διαδικτυακή καλλιέργεια, διαθέτει ισχυρή κρίση, αλλά και ανεπτυγμένη διαίσθηση. Στην προκειμένη περίπτωση μάς υποδεικνύει μια θύρα, εγκαλώντας μας να βρούμε εμείς το κλειδί της. Ο τρόπος τής γραφής αποτείνεται σε σημαντικό βαθμό στο ασυνείδητο, επιχειρώντας να το θέση σε κίνηση, καθώς τέτοιου είδους αναρτήσεις δεν αποτελούν μνεία σε κάποιου είδους αγνωστικισμό, αλλά επιχειρούν να πυροδοτήσουν κάτι.
Προσωπικά δεν διαθέτω την υψηλή διαίσθηση στην πρόσληψη μηνυμάτων, ενός ΕργΔημΕργ, ή όπως ο Κώστας. Είμαι εγκεφαλικός τύπος, αλλά και έντονα συναισθηματικός, έτοιμος να καταπιώ το όποιο διαισθητικό μήνυμα πέφτει στα ύδατα που αρέσκομαι να περιφέρομαι, για να το χωνέψω με ίδια ευθύνη. Ουδέποτε ισχυρίστηκα ότι είμαι κλειδοκράτορας, πάντοτε όμως αρέσκομαι να περιεργάζομαι τις κλειδαριές...
 

Μια ανάρτηση σήμερα με θέμα τις ΗΠΑ είναι αδύνατον να μην σχετίζεται με την χθεσινή ορκωμοσία τού νέου προέδρου. Όπως επίσης είναι εμφανές, ότι την προεκτείνει οριζοντίως, καθέτως και διαγωνίως σε επέκεινα μη προσδιοριζόμενες περιοχές, που καλείται έμμεσα ο αναγνώστης να ψηλαφίσει, αλλά και να ψιλαφίσει. Μη εξαιρουμένων και των δυο κατονομαζόμενων, χωρίς να αμφιβάλλω, και ότι και ο άλλος φίλος μας θα ανταποκριθεί προσεχώς με την δέουσα ευκαιρία.
Δεν αποτελεί φιλαρέσκεια ο ισχυρισμός, ότι πρώτος στα διαδικτυακά καθέκαστα διατύπωσα με κριτική διάθεση μια στροφή στις διακηρύξεις τού Ντόναλντ Τραμπ, όταν συνέβη αυτό που παρουσιάστηκε ως απόπειρα δολοφονίας. Έκτοτε δεν επεκτάθηκα σε αυτήν την προβληματική, ανταποκρινόμενος στην προτροπή καλών φίλων, να περιμένουμε μέχρι να εκδηλωθεί η συγκεκριμένη πρακτική των επιλογών, όταν αυτός αναλάβει καθήκοντα. Τώρα πλέον βρισκόμαστε στην εκκίνηση αυτής τής διαδικασίας. Όσα κατατίθενται στην συνέχεια, έχουν αφετηρία τα όσα έθεσε ο Κώστας σε αυτήν την ανάρτηση, δίνοντας έμφαση και σε κάποιες επιφυλάξεις, ή και φοβίες, που διατυπώθηκαν στα σχόλια εδώ, ξεκαθαρίζοντας ευθύς εξ αρχής, ότι αποστασιοποιούμαι πλήρως απέναντι στο ενδεχόμενο μιας επερχόμενης πολύ μεγάλης καταστροφής. Θεωρώ, ότι αρμόζει μια εκκίνηση των εκτιμήσεων όσων συμβαίνουν με άκρα νηφαλιότητα, διάθεση ρεαλισμού και κριτικό πνεύμα. Η βάση δεν μπορεί να είναι παρά η αποτίμηση όσων έχουν ήδη συμβεί στην πράξη, μακράν, τόσο από την τάση πλήρους απορρίψεως, όσο και πλήρους εξιδανίκευσης των επιδιώξεων και επιλογών τού νέου προέδρου.
 

Ρηξικέλευθες φυσιογνωμίες, πού διαθέτουν υπέρμετρο δυναμισμό, ικανότητα να βρίσκουν ευρεία απήχηση με οράματα που συστήνουν, τρόπους για να προωθούν και να πραγματοποιούν αυτά τα οράματα, αλλά και που διαθέτουν τις απαραίτητες ισχυρές βάσεις, ως προϋπόθεση για την δρομολόγηση μεγάλων τομών και ανατροπών, κάθε άλλο παρά σπανίζουν τελείως. Πλην όμως, για να μπορέσουν να ανέλθουν στην επιφάνεια και να κατισχύσουν αυτές οι φυσιογνωμίες, απαραίτητη προϋπόθεση είναι να έχουν ωριμάσει οι συνθήκες, που αυτές οι τομές και ανατροπές αποτελούν απτή αναγκαιότητα για τεράστιο αριθμό ανθρώπων. Και αυτές οι συνθήκες χαρακτηρίζονται από το δεδομένο, ότι η διελκυστίνδα των υφιστάμενων αντιθέσεων δεν είναι πλέον δυνατόν να εξακολουθήσει να συνεχίζεται με τον τρόπο που συνέβαινε πριν. Κατά συνέπεια, δεν είναι η χαρισματική ρηξικέλευθη φυσιογνωμία, που επιβάλλει μια ανατροπή, αλλά οι συγκεκριμένες συνθήκες είναι αυτές, που προάγουν αυτήν την φυσιογνωμία στο προσκήνιο, με υπαγόρευση να πραγματώσει την συγκεκριμένη ανατροπή. Οι αντιτιθέμενες δυνάμεις αντιμετωπίζουν συνήθως αυτήν την προοπτική ως αναπόφευκτη αναδίπλωση, με στόχο αφού ανακάμψουν, να επανέλθουν δριμύτερες, με στόχο την εκ νέου εξασφάλιση τού χαμένου εδάφους, στον βαθμό βέβαια που το όλο επιχείρημα δεν αποτελεί μια σκηνοθετημένη από αυτές παρέλκυση για κέρδισμα χρόνου. Οπωσδήποτε μια χαρισματική φυσιογνωμία διαθέτει την ικανότητα να θέτει στις εξελίξεις και την προσωπική της σφραγίδα. Αυτή όμως δεν είναι δυνατόν να βρίσκεται έξω από τα όρια που διέπουν οι συνθήκες. Αλλά και η δράση της περιορίζεται χρονικά, στα όρια τού διαστήματος, που οι συνθήκες πριμοδοτούν τα αντίστοιχα εγχειρήματα.
 

Εφόσον λοιπόν ένας χαρισματικός ηγέτης είναι τέκνο των κατάλληλων συνθηκών, αρμόζει, πριν εστιάσουμε την προσοχή μας στην προσωπικότητα και στις προθέσεις της, να ερευνήσουμε τις συνθήκες που την προάγουν.
Η πρώτη ανάκτηση τής προεδρίας από τον Ντόναλντ Τραμπ, χαρακτηρίστηκε από την χρεωκοπία τής δυτικής ατζέντας σε επίπεδο γεωπολιτικής. Η υπερχρέωση των δυτικών κρατών και ο μηδενισμός τής οικονομικής τους ανάπτυξης, η αλλοπρόσαλλη μετακίνηση πληθυσμών από την περιφέρεια στις δυτικές χώρες και η μετακύλιση βασικών τομέων τής παραγωγής σε πρώην υπανάπτυκτες χώρες όπως η Κίνα και η Ταϊβάν, όπως και η υπερκόπωση από τούς αδιάκοπους επιθετικούς πολέμους των δυτικών ενάντια σε μικρές χώρες που προηγήθηκαν, είχαν ως στόχο την επιβολή ψυχολογικού κολάπς, με στόχο την αποδοχή τού αρμαγεδωνισμού, που κλιμακωνόταν μέσω τού τζιχαντιστικού χαλιφάτου στην Συρία. Η παρέμβαση όμως των Ρώσων στην Συρία, που απέδειξαν ότι διέθεταν οπλικά συστήματα ανώτερα των δυτικών, έβαλε ταφόπετρα σε αυτά σχέδια. Η πολιτική των νέοκονς, τής στρατηγικής τού Πετρέους επιβολής χάους στην μέση Ανατολή και κεντρική Ασία, με την οργάνωση και προώθηση τού ισλαμοφασισμού, που συνέχισαν κατόπιν οι Ομπάμα και Κλίντον, είχε προσκρούσει στα όριά της. Ενώ οι συνωμοσιολογικές θεωρήσεις ανέπτυσσαν διεθνώς βαθμηδόν επιρροή και το δυτικό γεωπολιτικό μοντέλο είχε εξατμιστεί, καθώς σε χώρες όπως η Αίγυπτος και Σαουδική Αραβία συνέβαιναν αντίρροπες ζυμώσεις, ήταν για την δυτική κυριαρχία μια ριζική αναδίπλωση απαραίτητη. Η επανόρθωση τού γοήτρου των ΗΠΑ ήταν μια καθοριστική για το σύστημα αναγκαιότητα. Κατά πόσον ο Ντόναλντ Τραμπ και οι συνασπισμένες περί αυτόν προσωπικότητες, ήσαν οι αγνοί ιδεολόγοι, ή οι χρήσιμοι για το σύστημα αριβίστες, δεν είναι τής στιγμής να αποτιμηθεί. Αναμφισβήτητο είναι, ότι αυτή η διοίκηση είχε επιτύχει να μεταφέρει το κέντρο τής συνωμοσιολογικής αφύπνισης, ή ίσως “αφύπνισης” εντός τού Λευκού Οίκου και των προπαγανδιστικών του συγκροτημάτων, ενώ τα φούμαρα περί απαγχονισμού των Ομπάμα και Κλίντον στο Γκουτανάμο έδιναν και έπαιρναν ακατάσχετα. Και με την αυτοκτονία, ή “αυτοκτονία” του, ο Έπστιν είχε πάρει μαζί του τα μυστικά που επρόκειτο, ή “επρόκειτο” να απογυμνώσουν την διεθνή ελίτ, με την μετάβαση στον άλλο κόσμο τού άδου, ή μιας πολυτελούς βίλας σε κάποιο εξωτικό θέρετρο.

Μέσω τής καλπονοθείας ματαιώθηκε η επανεκλογή Τραμπ. Η εμμονή του να επιλυθεί το ζήτημα με αποκλειστική στήριξη σε “νόμιμα” μέσα, σε ένα καθεστώς όπου η νομοθεσία αποτελεί πρόφαση χωρίς ουσιαστικό περιεχόμενο, αφ' ενός παρόπλισε πλήρως τα μαχητικά στελέχη που τον στήριζαν, παρέχοντας του το αποκλειστικό προνόμιο τής διαχείρισης τού σλόγκαν MAGA, αφ' ετέρου τσιμεντάρησαν την διοίκηση Μπάιντεν, ενώσω οι ΗΠΑ παρέμειναν απρόσκοπτες στην καταλήστευση τής υφηλίου μέσω τής επιβολής τού δολαρίου ως παγκόσμιου αποθεματικού και κύριου μέσου στις διεθνείς συναλλαγές, όπως και με την επιβολή των εναίσιμων δηλητηρίων, που μετέφεραν τεράστιους πόρους στις ΗΠΑ και στην Γερμανία, ως βασικές προϋποθέσεις για την χρηματοδότηση τού πολέμου στην Ουκρανία. Προϊόντος αυτού τού πολέμου, κόπασε και το παραμύθιασμα, ότι ο Τραμπ παραμένει πραγματικός πρόεδρος των ΗΠΑ και ντε φάκτο ενεργός αρχηγός των ενόπλων δυνάμεων τής χώρας, διότι εάν παρθούν τοις μετρητοίς αυτοί οι σκόπιμοι ψευδείς ισχυρισμοί, τότε αυτός καθίσταται συνυπεύθυνος τής επίθεσης στην Ουκρανία.
 

Αυτή η ντε φάκτο επιβολή πολέμου είχε σαν στόχο σε συνδυασμό με παράνομες σφοδρές οικονομικές κυρώσεις σε βάρος τής Ρωσίας και την καταστροφή στον υποθαλάσσιο αγωγό, να προξενηθεί σε αυτήν την χώρα τεράστιο οικονομικό κόστος και κόστος σε ανθρώπινες ζωές, που θα επέφερε θεόρατα εσωτερικά προβλήματα και μεγάλη αποσταθεροποίηση. Ενώ η Ρωσία θα είχε περιέλθει σε δεινή θέση, θα άνοιγε η ατζέντα τού Αρμαγεδωνισμού από τον σιωνισμό στην Παλαιστίνη, χωρίς να μπορεί η Ρωσία να ανταποκριθεί επαρκώς ταυτοχρόνως σε δυο πολύ ισχυρά μέτωπα, ωθώντας αυτήν την κατάσταση σε εφαρμογή πυρηνικών όπλων, όπως είχαν εξαγγείλει οι λεγάμενοι με το I PET GOAT V. Πλην όμως λογάριαζαν οι δυτικοί χωρίς τον ξενοδόχο, με αποτέλεσμα να ηττηθούν σε όλα μέτωπα, ενώ η Ρωσία εξέρχεται από αυτήν την κρίση με τεράστια οφέλη στον πολιτικό, οικονομικό και στρατιωτικό τομέα. Το γόητρό της αυξήθηκε κατακόρυφα διεθνώς, ενώ η δύση καταρρακώθηκε πλήρως. Το κρατιδιακό μόρφωμα ηττήθηκε και ξεφτιλίστηκε διεθνώς, οι BRICS και η αποδολαροποίηση προχωρούν με γοργότατους ρυθμούς, η Αφρική καταργεί την αποικιοκρατία, δυνάμεις τεράστιου μεγέθους όπως η Κίνα και η Ινδία πετάνε την μονοκρατορία των ΗΠΑ στα αζήτητα, ενδιάμεσες δυνάμεις όπως το Ιράν παρεμβαίνουν ενεργά στην γεωπολιτική διαθέτοντας ένα πολύ αποτελεσματικό δυναμικό οπλικών συστημάτων, σημαντικοί πρώην σύμμαχοι των ΗΠΑ όπως η Σαουδική Αραβία έχουν αποχωρήσει, η Τουρκία έχει αγριέψει απαιτώντας τα πετρέλαια τής Μοσούλης που λυμαίνονται οι ΗΠΑ και επιβάλλοντας δικές της σφαίρες ελέγχου στην Μέση Ανατολή και Ευρασία, μικρές χώρες όπως η Υεμένη είναι σε θέση να αμφισβητούν την στρατιωτική παρουσία των ΗΠΑ στην Ερυθρά Θάλασσα. Τόσο οι ΗΠΑ, όσο και οι χώρες τής δυτικής Ευρώπης είναι πολιτικά, οικονομικά και κοινωνικά ξεχαρβαλωμένες και καλούνται να διαχειριστούν τα μπάζα μιας κοινωνικής πτωχοποίησης, αποβιομηχάνησης, και εθνοτικής αλλοίωσης, χωρίς να διαθέτουν αξιόλογους φυσικούς πόρους, στα πλαίσια τής woke διάλυσης των κοινωνιών που επέβαλαν. Η παρακμή είναι πλέον κραυγαλέα, οπότε μόνον αφελείς δεν μπορούν να διακρίνουν, ότι είναι αναπόφευκτη μια επανεκκίνηση (reset). Σε αυτά τα πλαίσια βγάζουν μέσα από το καπέλο τού ταχυδακτυλουργού τούς φίλους με τα κόκκινα κασκέτα και τα ηχηρά σλόγκαν, για να περισώσουν, ότι μπορεί να διασωθεί από τα μπάζα τού συστήματος. Έφτασε μήπως η ώρα θεαματικών αλλαγών, που οι επερχόμενοι ηγέτες θα παραμερίσουν την παλαιά διεφθαρμένη κάστα εξουσίας, για να επιβάλλουν φρόνιμες και θετικές για για την κοινωνία μεταρρυθμίσεις, ή πρόκειται για λαγούς τού συστήματος, που προορίζονται να αλλάξουν τις προσόψεις, τα κουφώματα και την εσωτερική διαρρύθμιση, για να περισώσουν την φέρουσα κατασκευή; 

Έφτασε μήπως η ώρα θεαματικών αλλαγών, που οι επερχόμενοι ηγέτες θα παραμερίσουν την παλαιά διεφθαρμένη κάστα εξουσίας, για να επιβάλλουν φρόνιμες και θετικές για για την κοινωνία μεταρρυθμίσεις, ή πρόκειται για λαγούς τού συστήματος, που προορίζονται να αλλάξουν τις προσόψεις, τα κουφώματα και την εσωτερική διαρρύθμιση, για να περισώσουν την φέρουσα κατασκευή; Αυτά τα ερωτήματα μπορούν να προσεγγιστούν εξετάζοντας το δικό τους ποιον. Ένα ζήτημα μπορεί να απαντηθεί όμως με βεβαιότητα. Ο Αρμαγεδών πήγε περίπατο. Δεν απειλείται πλέον ο πλανήτης με τεράστιας κλίμακας καταστροφή. Πέραν αυτού όμως, όπως προεικάζει η διαίσθηση τού ιστολόγου, βαδίζουμε προς κάτι πολύ σημαντικό. Τα επόμενα εικοσιτετράωρα θα γίνουν εξαγγελίες που θα συγκλονίσουν και θα διχάσουν. Κάποιοι θα αισθανθούν ότι αποτελούν τούς μεγάλους χαμένους, ενώ άλλοι θα αισθανθούν ότι κερδίζουν πολλά. Εγώ προτιμώ σε τέτοιες φάσεις να εντείνω τις κεραίες τής κριτικής. Μόνον έτσι μπορεί να αξιοποιηθεί δημιουργικά η όποια εξέλιξη...  

Πριν προβώ σε μια προσπάθεια αποτίμησης τού ρόλου και των προθέσεων τού Ντόναλντ Τραμπ, επιθυμώ να αναφερθώ στην αμφισβήτηση κάποιων στερεότυπων, που εξακολουθούν να υφίστανται. Αυτά αφορούν τόσο την φύση τού πολιτικοοικονομικού συστήματος των ΗΠΑ, όσο και τον γενικότερη σχέση των ηγετών ως προς το σύστημα που εκάστοτε επικρατεί γενικά στον δυτικό χώρο.

Η αντίληψη, ότι ο καπιταλισμός είναι αντιδραστικό και καταπιεστικό σύστημα με σαφή αντιδημοκρατική αιχμή, που στηρίζεται στην τύποις και συγκαλυμμένη επιβολή μιας μειοψηφίας εχόντων μονομερώς σε βάρος των ασθενέστερων τάξεων, αποτελεί συνειδητή παρερμηνεία των πραγματικών δεδομένων, που προώθησε η μαρξιστική θεωρία προς εξυπηρέτηση των επιδιώξεων τής χρηματιστικής ολιγαρχίας των Ρότσιλντ. Η λενινιστική θεωρία, που διατυπώθηκε στο έργο “Ιμπεριαλισμός, το Τελευταίο Στάδιο τού Καπιταλισμού”, που διαπιστώνει, ότι το κεφαλαιοκρατικό σύστημα κυριαρχείται από κρίσεις υπερπαραγωγής, που αναπόφευκτα οδηγούν στην διεξαγωγή μεγάλων πολεμικών συγκρούσεων για την αναδιανομή τού φυσικού πλούτου και των αγορών, αποδείχθηκε εμπράκτως εσφαλμένη, παρά την επιβολή των δυο παγκοσμίων πολέμων. Ως ορθά ανέλυσε ο Αριστοτέλης στο έργο “Πολιτικά”, ουδένα πολιτικό σύστημα είναι αφ' εαυτού επιβλαβές για το κοινωνικό σύνολο. Καθοριστικός για την ποιότητα ενός πολιτικού συστήματος είναι ο τρόπος που αυτό εφαρμόζεται. Η ορθή του εφαρμογή ευεργετεί γενικώς, ενώ οι παρεκβάσεις του (σύμφωνα με το Αριστοτελικό όρο) καθίστανται επιβλαβείς. Τοιουτοτρόπως η Βασιλεία, η Αριστοκρατία και η Πολιτεία (Δημοκρατία) έχουν ως παρεκβάσεις την απολυταρχία, την ολιγαρχία και την οχλοκρατία. (Αυτής τής προβληματικής εξαιρείται η Τυραννίς, η οποία υπήρξε ιστορικώς σαφέστατα φιλολαϊκό και επωφελές σύστημα).

Μέχρι τα μέσα τής δεκαετίας τού '60 το σύστημα που επικράτησε στις ΗΠΑ, καίτοι καπιταλιστικό, εγγυόταν συνεχή άνοδο των εισοδημάτων τόσο για τους επενδυτές, όσο και για τούς εργαζόμενους, σε πλαίσια γενικής ευημερίας, χωρίς να διεξάγονται επιθετικοί πόλεμοι στο εξωτερικό, ή να επιβάλλεται νεοαποικιακή καταλήστευση άλλων χωρών. Αυτή η εκ των πραγμάτων συνεργασία των τάξεων απέδειξε, ότι η κεφαλαιοκρατία δεν είναι διόλου αναγκασμένη να καταφεύγει σε εμπόλεμες πρακτικές, σε τάσεις καταλήστευσης τρίτων, ή εντατικοποίηση της “εκμετάλλευσης”. Αντιθέτως, εφ' όσον η ανάπτυξή στηρίζεται σε προώθηση τής τεχνολογικής προόδου, εξορθολογισμό των παραγωγικών διαδικασιών και αύξηση τής εντατικοποίησης τού κεφαλαίου (αυτή η εντατικοποίηση σημαίνει βελτίωση τής οργανικής σύνθεσης τού κεφαλαίου. Αυτή αφορά την σχέση τού πάγιου κεφαλαίου, που επενδύεται σε εγκαταστάσεις, εξοπλισμό και προώθηση τής τεχνολογίας, ως προς το μεταβλητό κεφάλαιο, που επενδύεται σε πρώτες ύλες, σε ενέργεια και σε αμοιβές εργασίας). Η εντατικοποίηση τού κεφαλαίου ουδόλως οδηγεί κατ' ανάγκην σε εντατικοποίηση τής εργασίας, αντιθέτως διευκολύνει μέσω τού αυξανόμενου αυτοματισμού και ορθολογισμού σε χαλάρωση τού δαπανούμενου κόπου των εργαζόμενων. Επί πλέον, η εφαρμογή τού Κεϋνσσιανισμού, με την ενεργό παρέμβαση τού κράτους στην διεξαγωγή δημοσίων επενδύσεων, έγινε δυνατή η ελαστικοποίηση των κρίσεων υπερπαραγωγής, που σημάδεψαν την κρίση τού 1929.

Αντιθέτως, αυτοί που οργάνωναν την διεξαγωγή μεγάλων πολεμικών συγκρούσεων μέχρι τα μέσα τής δεκαετίας τού '60 δεν ήσαν οι κεφαλαιοκράτες, αλλά τα χρηματιστικά συγκροτήματα των Ρότσιλντ, που αντλούσαν υπερκέρδη από την χρηματοδότηση των αντιμαχόμενων βασιλικών οίκων και κυβερνήσεων. Η συμμετοχή των αποικιοκρατικών χωρών σε πολέμους με τις εσωτερικές τους συγκρούσεις και στην καταστολή των κινημάτων ανεξαρτησίας των αποικιών, δεν έχει εν τέλει αφετηρία την κεφαλαιοκρατική ανάπτυξη, αλλά εδράζεται κυρίως στα προγενέστερα στάδια τής αποικιοκρατίας και τού μερκαντιλισμού.

Όπως έχει καταδειχθεί επί ιστορικής βάσεως, οι κλασικοί καπιταλιστές μέχρι των Β΄ΠΠ., με εξαίρεση την πολεμική βιομηχανία, δεν επιζητούσαν αύξηση κερδών μέσω τής διεξαγωγής πολέμων, αλλά επιδίωκαν την οικονομική τους κατίσχυση μέσω τού οικονομικού ανταγωνισμού. Η εταιρία Siemens είχε εκτοπίσει την αγγλική εταιρεία International Telefon Telegraph πλήρως από τον εξηλεκτρισμό τής Αιγύπτου μέσω οικονομικού ανταγωνισμού. Και δεν είναι τυχαίο, ότι αυτήν την επιχείρηση εξουθένωσαν με απεργίες, οι εργάτες που ακολουθούσαν το κομμουνιστικό και το ναζιστικό κόμμα. Το παραμύθι, ότι ο Εβραίος ιδιοκτήτης τής Siemens Βάλτερ Ρατενάου, που ως υπουργός εξωτερικών τής Γερμανίας, δολοφονήθηκε από τούς ναζί δήθεν για φυλετικούς λόγους, αποτελεί πρόφαση. Αναμφίβολα ο Ράτενάου είχε αρνηθεί με έμφαση την στήριξη στους σιωνιστές, υποστηρίζοντας τον ασσιμιλισμό των Εβραίων, δηλαδή την οργανική τους ένταξη στις χώρες όπου ζούσαν. Με αυτήν την δολοφονία, το αγγλοσαξονικό κατεστημένο, που στήριξε τούς ναζί, παραμέρισε ένα πολύ βασικό εκπρόσωπο τής κεφαλαιοκρατίας, που ανέπτυσσε την προώθησή της μέσω οικονομικών μεθόδων, προς όφελος τής πολεμοχαρούς βιομηχανικής καμαρίλας. Επίσης δεν είναι διόλου τυχαίο, ότι Ο Βάλτερ Ρατενάου ήταν αυτός που μέμφθηκε την παγκόσμια συνωμοσία τής “Επιτροπής των 300”, έχοντας λόγω θέσεως σαφή γνώση τής πληθώρας των σιωνιστών, που ανήκαν σε αυτήν.

Όπως δεν είναι καθόλου τυχαία η κατακεραύνωση τού σιωνισμού από τον μεγαλοβιομήχανο κατασκευαστή αυτοκινήτων Henry Ford, με το βιβλίο “Ο Διεθνής Εβραίος”. Αυτός εργάστηκε όσο λίγοι για τον εξορθολογισμό τής παραγωγικής διαδικασίας, ως ένθερμος θιασώτης τής ισχύος μέσω οικονομικών μεθόδων, απεχθανόμενος την επιβολή μέσω πολέμων. Η ανελέητες επιθέσεις που δέχθηκε ο εφαρμοστής τού συστήματος Τέιλορ και τής ταινίας παραγωγής από την αριστερά, καταδεικνύουν τις ιδεολογικές αγκυλώσεις αυτού τού χώρου, που σφράγισαν τις ιδεοληψίες της. Εξοβελίζοντας πάσα κεφαλαιοκρατική οντότητα ως “ταξικό εχθρό”, δεν μπόρεσαν να αξιοποιήσουν στοιχειωδώς τις αντιθέσεις, που επικράτησαν στον χώρο που φιλοδοξούσαν να ανατρέψουν. Αλλά περί αυτών δεν έβγαλε άχνα ούτε το φιλοπόλεμο χρηματιστικό και βιομηχανικό κατεστημένο, θεωρώντας την αριστερά ως χρησιμότατο αντίπαλο δέος για την προξένηση ψυχροπολεμικού κλίματος και την διάσπαση των κοινωνιών. Ειδικά στην φάση τής ανάπτυξης τής καταναλωτικής κοινωνίας εκμεταλλεύτηκαν την αριστερά ως χρήσιμο φόβητρο ενάντια στους μικροεισοδηματίες, παρά την θεώρησαν ουσιαστική μεσοπρόθεσμη απειλή.
 

Η πολιτική γενικής ευμάρειας στις ΗΠΑ καταργήθηκε μετά την δολοφονία των Κένεντι στα μέσα τής δεκαετίας τού '60, εγκαινιάζοντας μια νέα εποχή. Οι μοχλοί τού γενικότερου νέου πολιτικού προσανατολισμού ήσαν οι εξής: Ριζική αλλαγή τού φορολογικού συστήματος, κατάργηση τού χρυσού στις διεθνείς συναλλαγές και επιβολή τού δολαρίου αντί αυτού, μαζικότατες επενδύσεις των φορολογικών εισπράξεων στην πολεμική βιομηχανία και συνεχής διεξαγωγή επιθετικών πολέμων στο εξωτερικό.

Το νέο φορολογικό σύστημα καθιέρωσε προοδευτικά εντεινόμενη συνεχή μείωση τής φορολογίας, μέχρι πλήρους ελαχιστοποίησης στην σύγχρονη φάση των μεγάλων εισοδημάτων και συνεχή αύξηση τής φορολόγησης των μικρότερων εισοδημάτων. Αυτό δεν είχε ως μόνη συνέπεια την συγκέντρωση τού πλούτου σε ελάχιστα άνωθεν ελεγχόμενα κυκλώματα τού κατεστημένου, στα πλαίσια μιας τρομακτικής αύξησης των οικονομικών και κοινωνικών ανισοτήτων. Η εντεινόμενη πτωχοποίηση μεγάλου ποσοστού των πολιτών οδήγησε στην γκετοποίηση των μεγαλουπόλεων και σε ισχυρή αύξηση τής ναρκομανίας και τού αλκοολισμού. Επί πλέον επέφερε συνεχή ανάγκη να προβούν οι γυναίκες σε εργασιακή απασχόληση, για να στηριχθεί το οικογενειακό εισόδημα, ενώ μέχρι τότε απασχολούνταν σε δουλειές κυρίως οι γυναίκες τού μαύρου πληθυσμού, που ήσαν οι μόνιμοι αδικημένοι. Οι εντεινόμενη απομάκρυνση τής μητρικής φροντίδας από τα σπίτια κατέστησε τα παιδιά έρμαια τής τηλεόρασης και τής αγυρτείας, ενισχύοντας την πελατεία των συνοικιακών ντίλερ, με την συμβολή τής προώθησης μιας αντικουλτούρας πολιτισμικών σκουπιδιών.

Οι εισπραττόμενοι φόροι οδηγούνταν σε τεράστιο ποσοστό στην πολεμική βιομηχανία. Όπως αναλύει πολύ εμπεριστατωμένα ο Βέλγος τροτσκιστής διανοητής Ernest Mandel στο βιβλίο “Ο ΄Υστερος Καπιταλισμός”, η πτώση τής κατανάλωσης οδήγησε στην μετατροπή τής πολεμικής βιομηχανίας σε ουσιαστικό τομέα, για να καθίσταται δυνατή η ολοκλήρωση τού οικονομικού κύκλου. Έτσι δίπλα στον τομέα Ι, που περιλαμβάνει τις επενδύσεις βιομηχανικών εξοπλισμών και υποδομών και τον τομέα ΙΙ, που περιλαμβάνει καταναλωτικά αγαθά και στέγαση, επιβλήθηκε ο τομέας ΙΙΙ με καθοριστική σημασία, που αφορά τις πολεμικές δαπάνες, Έκτοτε αποτέλεσε η επιβολή επιθετικών πολέμων μόνιμο καθεστώς. Οι αποθήκες παραγωγής τής βιομηχανίας τού θανάτου κρίθηκε αναγκαίο να αδειάζουν για να γεμίζουν εκ νέου. Η διασπορά τής έντασης και η πυροδότηση περιφερειακών διενέξεων αποτέλεσαν την μόνιμη επιδίωξη τής εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ.

Μέσω αυτής τής πρακτικής μεταφέρθηκαν τεράστια ποσά από το εμπόριο όπλων και την επιβολή πολέμων από τις σύμμαχες χώρες των ΗΠΑ στις εγχώριες κάσες τού ολέθρου. Χαρακτηριστικά είχε η Γερμανία μέχρι την διεξαγωγή τής επίθεσης εναντίον τής Σερβίας και τον δεύτερο πόλεμο τού Κόλπου ισορροπημένο ισοζύγιο εξωτερικών πληρωμών. Κατά την διεξαγωγή τού πολέμου εναντίον τής Σερβίας πετάχτηκε τεράστιος αριθμός πυραύλων των ΗΠΑ στην Αδριατική θάλασσα χωρίς συγκεκριμένο στόχο, μόνον για να μπουν αυτοί στο κοστολόγιο τού νάτο. Η Γερμανία εξαγόρασε την μη συμμετοχή της στην “συμμαχία των προθύμων” κατά τον δεύτερο πόλεμο τού Κόλπου με την καταβολή ενός τεράστιου ποσού στο σιωνιστικό μόρφωμα. Έκτοτε παρουσίασε το ισοζύγιο πληρωμών αυτής τής χώρας το πρώτο τεράστιο έλλειμμα.
 

Στρέφοντας στην συνέχεια την προσοχή προς εκείνες τις ρηξικέλευθες χαρισματικές φυσιογνωμίες, που έθεσαν την δική τους σφραγίδα στις εξελίξεις, φτάνοντας να επιφέρουν αίσθηση άμεσης απειλής στο σύστημα, σε βαθμό που οδήγησε στην απροκάλυπτη εξόντωσή τους από αυτό, όπως οι αδελφοί Κένεντι και ο Όλοφ Πάλμε, όχι με διάθεση για παρελθοντολογία, αλλά για να προβούμε σε ενός είδους σύγκριση με το φαινόμενο Τραμπ, ώστε να αποκαλυφθούν ίσως κάποιες ιδιαιτερότητές του, που δεν είναι άμεσα προφανείς, αρμόζει να διαπιστωθούν τα εξής:

Ούτε οι Κένεντι, ούτε ο Πάλμε ήσαν κάποιου είδους αγγελούδια, που κινήθηκαν εκτός τής λογικής τού συστήματος. Ο Νίκος Βεργίδης περιγράφει στο πολύ σημαντικό βιβλίο του με τίτλο “Συνωμοσία τής Σιωπής” την σύγκρουση που μαινόταν στην δεκαετία τού '60 μεταξύ των μονοπωλίων τού Βορά και των Πετρελαιάδων τού Νότου, όπως και τον ρόλο των Κένεντι στην στήριξη των βιομηχάνων σε αυτήν την διαμάχη. Αυτή η σύγκρουση επαναφέρει στην μνήμη την σύγκρουση Βορείων και Νοτίων κατά την διάρκεια τού Αμερικανικού εμφυλίου, όταν οι Βόρειοι απέσπασαν από τους δουλοκτήτες των φυτειών τού Νότου το πολυτιμότερο εργαλείο τους, που ήσαν οι σκλάβοι. Η απελευθέρωση των σκλάβων αναμφίβολα βελτίωσε την θέση τους. Πλην όμως αυτή η κίνηση των Βορείων δεν έγινε από ανθρωπιστικές διαθέσεις για να ικανοποιηθούν οι ψυχές των γιαγιάδων τους, που παρακολουθούσαν τα καθέκαστα από ψηλά. Η “απελευθέρωση” των σκλάβων τούς οδήγησε σε ένα καθεστώς σκληρών φυλετικών διακρίσεων, που είχε σαν στόχο την μεταχείρησή τους σαν πολίτες βήτα κατηγορίας, για να χρησιμοποιηθούν σαν φτηνά εργατικά χέρια σε συνθήκες υπερεκμετάλλευσης, όταν προωθείτο η οικοδόμηση και ανάπτυξη των βιομηχανιών τού Βορρά. Και η κατάργηση των φυλετικών διακρίσεων δεν προήλθε αποκλειστικά από τούς συνεχείς κοινωνικούς αγώνες των μαύρων, αλλά κατέστη δυνατή όταν με την αύξηση τής παραγωγικότητος έγινε σκόπιμη μια χαλάρωση των συνθηκών εργασίας.

Αυτοί οι βιομήχανοι τού Βορρά, όταν πλέον είχε καταστεί μέσω τής ανόδου τής παραγωγικότητος επαρκώς ανταγωνιστική στην διεθνή αγορά η οικονομική τους βάση, μπορούσαν να προωθήσουν την επέκτασή τους με καθαρά οικονομικές διαδικασίες. Αντιθέτως οι πετρελαιάδες τού Νότου, που διαχειριζόντουσαν και τις πλουτοπαραγωγικές τής Μέσης Ανατολής είχαν ανάγκη για την εξασφάλιση και την προώθηση των συμφερόντων τους από ένα πλέγμα διεθνών στρατιωτικών βάσεων, την κατασκευή αεροπλανοφόρων και άλλων κοστοβόρων οπλικών συστημάτων, στα πλαίσια συντήρησης μιας αδηφάγου στρατιωτικής μηχανής, που απορροφούσε τεράστιους πόρους, τούς οποίους στερούνταν η παραγωγική οικονομία για τις αυξημένες επενδυτικές της ανάγκες. Και όσο επιχειρηματολογούσαν οι πετρελαιάδες απέναντι στούς βιομήχανους στην βάση, ότι η βιομηχανία είναι αυτή που έχει αυξημένες ανάγκες ενέργειας, τα πράγματα εξελίσσονταν νορμάλ. Πλην όμως τα εξαγόμενα βιομηχανικά προϊόντα, αυτοκίνητα, πλοία, ηλεκτρικές συσκευές κλπ. απαιτούσαν όλο και μεγαλύτερη δαπάνη ενέργειας στο εξωτερικό, οπότε και ο τζόγος των πετρελαιάδων προσελάμβανε διεθνή επέκταση. Όμως οι βιομήχανοι για να παράγουν, πλήρωναν για τις αναγκαίες υποδομές οι ίδιοι, ενώ οι βασικές υποδομές των πετρελαιάδων ήταν η στρατιωτική υπερεπέκταση των ΗΠΑ, την οποία πλήρωνε το κράτος με την ασύμμετρη φορολόγηση άλλων. Είναι γνωστός ο ρόλος των λεγόμενων “επτά αδελφών” των συνασπισμένων δηλαδή πετρελαϊκών κολοσσών στην δολοφονία των Κένεντι. Όμως και τα μονοπώλια τού Βορρά δεν ήσαν ευαγή ιδρύματα. Ο έλεγχος τής μαφίας στα συνδικάτα τού Σικάγου, που ήταν το σημαντικότερο κέντρο τής βιομηχανίας αυτοκινήτων, ήταν ασφυκτικός. Καθόσον η σύγκρουση μεταξύ αυτών των δυο κλάδων αυξανόταν, ξεκίνησε να ξεφεύγει από τα “πολιτισμένα” πλαίσια. Οπότε εφαρμόστηκε η πρακτική, που όταν δεν επαρκούν τα οικονομικά μέσα, τότε παρεμβαίνουν οι δυναμίτες.  

Το αμάρτημα που διέπραξε ο Κένεντι ήταν ότι απαίτησε περισσότερο πραγματική οικονομία από στρατιωτική επέκταση, για να στηρίξει τα μονοπώλια των βιομηχάνων τού Βορρά που υπηρετούσε. Η ενδυμασία των “χαρτογιακάδων”, όπως ονομάζει τα στελέχη αυτών των μονοπωλίων ο Νίκος Βεργίδης, ήταν αναμφίβολα περισσότερο αξιοπρεπής από τις στολές των στελεχών τού Πενταγώνου. Έτσι απέκτησε ο Κένεντι με το αφήγημά του την διεθνή αίγλη ενός αγνού ειρηνιστή και αποφασισμένου δημοκράτη, ενώ εκπροσωπούσε τα συμφέροντα τού ενός από τους δυο βασικούς οικονομικούς και πολιτικούς στυλοβάτες τού συστήματος. Και αυτό που ενόχλησε τούς αντιπάλους του, δεν ήταν το αφήγημά του καθ' εαυτό, αλλά η έμπρακτη αμφισβήτηση τής δικής τους κερδοφορίας. Όμως στην πράξη, το αφήγημα τού Κένεντι πυροδότησε τις εξεγέρσεις των φοιτητών που ακολούθησαν, οι οποίοι έθεσαν στην πορεία σε κίνηση τον τεράστιο χείμαρρο τού αντιπολεμικού κινήματος ενάντια στον πόλεμο στο Βιετνάμ.

Αλλά και ο Όλοφ Πάλμε, που εξιδανικεύτηκε ως μεγάλος ειρηνιστής τού κινήματος των Αδεσμεύτων, ήταν αυτός που με κρατική στήριξη ενίσχυσε επικίνδυνα για τα διεθνή καρτέλ την Σουηδική πολεμική βιομηχανία. Η εταιρεία Μπόφορς εκτόπισε τότε τα καρτέλ τού πολέμου από την μεγάλη αγορά τής Ινδίας, την οποίαν προσέγγιζε ο Πάλμε στο κίνημα των Αδεσμεύτων. Το φιλειρηνικό του αφήγημα συνέβαλε αποφασιστικά στην διαμόρφωση τού ειρηνιστικού κινήματος στην Ευρώπη, που αμφισβήτησε τον επανεξοπλισμό της με πυραύλους μέσου βεληνεκούς, άσχετα εάν στην πορεία οι πράσινοι αποδείχθηκαν πέμπτη φάλαγγα τής πολεμικής βιομηχανίας και των μεγάλων πετρελαϊκών συγκροτημάτων.

Ασχέτως τού ποιες σκοπιμότητες βρίσκονται πίσω από τα αφηγήματα των μεγάλων ρηξικέλευθων πολιτικών προσωπικοτήτων, τα αφηγήματά τους γίνονται στην πορεία μαγικά χαλιά για να απογειωθούν κοινωνικά κινήματα. Και μπορεί το σύστημα να έχει δείξει την ικανότητα στην αλλοίωση και στον παροπλισμό αυτών των κινημάτων με διαδικασίες αποπροσανατολισμού, που η μακρά πείρα του και η αποτελεσματικότητα των μηχανισμών του επιβάλλουν. Όμως αυτά τα κινήματα αυξάνουν σε συγκεκριμένες φάσεις με ισχυρό τρόπο την κοινωνική κινητικότητα και εναπόκειται σε αυτούς που μπορούν, να τα αξιοποιήσουν κατάλληλα.

Εάν θέλουμε να είμαστε ρεαλιστές, ο Ντόναλντ Τραμπ δεν άλλαξε ουσιαστικά τα δεδομένα τού συστήματος. Ακόμη και η δικαστής που αυτός όρισε στο ανώτατο ομοσπονδιακό δικαστήριο, στήριξε την απόρριψη τής καταγγελίας του ενάντια στην καλπονοθεία. Στην ουσία ο Τραμπ προσαρμόστηκε πλήρως με αυτά τα δεδομένα, γνωρίζοντας ότι “καιρός φέρνει τα λάχανα, καιρός τα παραπούλια”. Ακόμη και ο προσωρινός τερματισμός των πολέμων μπορεί να ήταν μια αναδίπλωση τού συστήματος, με στόχο να αποκαταστήσει το πλήρως αποσυντεθειμένο γόητρό του, ώστε να επιβάλλει στην συνέχεια τον πόλεμο στην Ουκρανία με το δήθεν ηθικό πλεονέκτημα τής άμυνας ενάντια σε επιτιθέμενο.
Πλην όμως το αφήγημα που προώθησε ο Ντόναντ Τραμπ είναι ό,τι πιο ρηξικέλευθο και ανατρεπτικό έχει διατυπωθεί από πολιτικό ηγέτη τα τελευταία 200 χρόνια. Πριν από αυτόν, πολλοί άλλοι που ανήκαν στο περιθώριο, πρόβαλλαν αυτές τις θέσεις. Όμως είναι τελείως διαφορετικό και έχει τεράστιες συνέπειες, να προβάλλονται αυτά από το στόμα τού προέδρου των ΗΠΑ. Άσχετα ποιες συγκυρίες υπάρχουν πίσω από την διαδικασία τής Μεγάλης Αφύπνισης, αυτή είναι αδύνατον πλέον να συρρικνωθεί στα όρια μιας μυθοπλασίας και θα αποτελεί πάντοτε τον ισχυρότερο και σπουδαιότερο οδηγό για δράση για όλη την ανθρωπότητα. Γι αυτό, ασχέτως με ποιες ολιγωρίες, ατοπήματα, συμβιβασμούς, ή άλλου είδους αρνητικές επιλογές συμβιβαστεί ο πρόεδρος Τραμπ στο μέλλον, οι αφυπνισμένοι, όταν αναφέρουμε πάντοτε το όνομα του, θα γεμίζει το στόμα μας δέος, σεβασμό και ευγνωμοσύνη, ασχέτως τής κριτικής που μπορεί να προκύψει στο μέλλον.
Ο Τραμπ καλείται στα πλαίσια μιας πλήρως παρηκμασμένης αυτοκρατορίας να τετραγωνίσει τον κύκλο, μέσα σε αδιέξοδο εσωτερικό και εξωτερικό περιβάλλον. Η θέση του είναι δεινή. Γι αυτό πάσης κριτικής αρμόζει να προηγείται η διάθεση κατανόησης και ο συνεπής αυτοέλεγχος σε ότι διατυπώνεται, με μόνιμη διάθεση να ζυγίζονται αυτά που γίνονται κάτω από τις σκοπιμότητες και το βάρος των συνθηκών, ενώ η στήριξή μας σε κάθε θετική του επιλογή θα παρέχεται αφειδώς. Τού εύχομαι εκ βάθους καρδίας τα καλύτερα.
Όλη η ανθρωπότητα καλούμαστε να αξιοποιήσουμε την προσφορά του με τον πλέον δημιουργικό τρόπο.

 

Σχόλιο από την ανάρτηση "Ομιλία Τραμπ - Καπιτώλιο - ενσωματωμένοι ελληνικοί υπότιτλοι" :

Μποτίλια στο Πέλαγος 21 Ιανουαρίου, 2025 21:25

 

Ο Τραμπ δεν διαμόρφωσε την προσωπικότητά του σαν πολιτικός αλλά σαν μάνατζερ και χωρίς να εκπροσωπεί ούτε το απόλυτο καλό, ούτε το απόλυτο κακό, είναι υπέρμετρα ναρκισσιστής, πολύ καλός στην συστηματική οργάνωση δεδομένων, ενώ στην βάση τής προσωπικότητός του ελλοχεύει μια έντονη παρορμητική έλξη, που εξασκεί η εναπόκτηση δύναμης, η δημόσια προβολή και οι εκδηλώσεις αγάπης τού κοινού. Έτσι συνιστά ένα δυναμικό μείγμα, που δεν τού επιτρέπει να υπερβεί κάποια όρια προς αμφότερες τις κατευθύνσεις.
Έχει μεγάλο σεβασμό στον πατέρα του, που θεωρεί βάση τής δικής του ανόδου και τής επιτυχίας και αυτό έχει πολύ θετικές συνέπειες στην διαμόρφωση τής προσωπικότητός του. Ο Ναρκισσισμός έχει σημαντικές αρνητικές ιδιότητες, αλλά έχει και κάποιες πάρα πολύ θετικές συνέπειες. Το τελευταίο, που θα ήταν δυνατόν να θέσει σε αμφισβήτηση ένας συνεπής ναρκισσιστής είναι το γόητρό του. Ο Τραμπ έχει δηλώσει, ότι δεν είναι διατεθειμένος ποτέ να χάνει. Αυτό υποδηλώνει ατσάλινη εμμονή. Επί πλέον έχει δηλώσει, ότι ενώ πιστεύει στον Θεό, δεν χρειάζεται ποτέ να εξομολογηθεί, διότι ουδέποτε διέπραξε κάτι μεμπτό. Αυτό δηλώνει ατσάλινη αυτοπεπείθηση. Θεωρεί τον εαυτό του συνεχιστή μιας πορείας που ξεκίνησε ο πατέρας του και σε αυτόν λογοδοτεί εσωτερικά. Άρα διαθέτει μέτρο. Επί πλέον το απόλυτο καμάρι του είναι ο γιόκας του, στον οποίον διαβάζει το μέλλον και θεωρώ ότι δεν σκοπεύει ποτέ να τον προδώσει, παραδίδοντάς του ένα καλύτερο μέλλον. Επί πλέον επιδεικνύει πάντοτε την γυναίκα του. Το γυναικείο πρότυπο συμβολίζει την οικουμένη, την δημιουργία, το κάλλος, την αρμονία, την χάρη. Αυτά είναι τα βαθύτερα στηρίγματά του.
Ο μακαρίτης κωμικός Κώστας Τσάκωνας είχε δηλώσει, ότι ενώ αγαπάει τον κινηματογράφο, προτιμάει το θέατρο, διότι σε αυτό βιώνει την ψυχεδέλεια των αντιδράσεων τού κοινού. Η ψυχεδέλεια υπερβαίνει την λογική, χωρίς όμως να την καταργεί, αλλά προσπαθεί με συνέπεια να την θέσει στην υπηρεσία της.
Στην πρώτη διάρκεια τής θητείας του ο Τραμπ δεν είχε γνώση τού χώρου. Αποδείχθηκε, ότι τόσο στον Λευκό Οίκο, όσο και στο άμεσο περιβάλλον ήταν περιτριγυρισμένος από φίδια. Οι ενέργειες του έμοιαζαν με πυροτεχνήματα ενός χορού μέσα σε ναρκοπέδιο. Θεώρησε, ότι με αυτόν τον χορό θα έδινε δείγμα γραφής και θα μάθαινε να πατάει χωρίς να χάνει την ισορροπία του στα ελάχιστα σημεία που προσφέρονται.
Ο τραμπ είναι βρωμιαράκος, χωρίς όμως να είναι βρωμιάρης. Γνωρίζει εκ πείρας, ότι για να μπορέσει να μεταβεί κάποιος σε μια πιο καθαρή περιοχή, είναι υποχρεωμένος να πατήσει και σε κάποιες βρωμιές. Οι πρώτες επαγγελματικές δραστηριότητες τού πατέρα του εξ άλλου δεν ήσαν σώνει και καλά περιωπής. Γνωρίζει, ότι αυτοί που επιλέγουν κάποιες τελείως καθαρές πίστες, μπορεί να βρίσκονται σε μια εσωτερική διαπάλη για να δαμάσουν τον εσωτερικό τους δαίμονα, όμως δεν μπορούν να επιβάλλουν άμεσα κάτι πρακτικό στον εξωτερικό χώρο. Η αμφισβήτηση εξωτερικών δαιμόνων απαιτεί παρεμβάσεις στον δικό τους χώρο. Και αυτό που κρίνει την τελική κάθαρση είναι οι προθέσεις και όχι τα αναπόφευκτα πατήματα σε ρύπους για λόγους τακτικής. Αυτή η διαδικασία απαιτεί σθένος, αποφασιστικότητα, ετοιμότητα διακινδύνευσης, καθώς και ένα ιμάντα σωτηρίας μέχρι το βάθος που ενδημεί το απόλυτο καλό. Τέτοιες διαδικασίες δεν μπορούν να τις εποπτεύουν οι έξωθεν ευρισκόμενοι, αλλά σε τελευταία ανάλυση ούτε και αυτοί που τις αποτολμούν. Τούς οδηγεί μια εντελέχεια, που δεν είναι διατεθειμένοι να παρακάμψουν.
Ο Τραμπ καλείται να προβεί σε δύσκολους συμβιβασμούς και επικίνδυνους ακροβατισμούς. Στο επιτελείο του μπήκαν σκληροί φιλοσιωνιστές, όμως η κατάπαυση πυρός στην Γάζα είναι γεγονός. Εκτιμώ, ότι επιθυμεί την ειρήνευση τού Ουκρανικού. Είναι ένα ζήτημα κεντρικό, που θα κριθούν πολλά. Όμως πρέπει να πείσει γι αυτό ένα ολόκληρο συρφετό. Και για να το πετύχει μπορεί να χρειαστεί να ρίξει άλλα κομμάτια του στο θηρίο.
Προτίθεμαι να τον δω με έντονη κριτική διάθεση, όμως εφόσον τον δέχομαι εσωτερικά και στέλνοντάς του όση θετική ενέργεια μπορώ.

 ---------------------------------------------------------

Σχόλια Μποτίλια στο Πέλαγος, από την ανάρτηση "Όλα τα διατάγματα που υπέγραψε ο Ν.Τραμπ στο CapitalOneArena" :

Φίλτατε Διός Κούρε,

Ουδείς καλόπιστος και εχέφρων αποσκοπεί να αποδομήσει τον Ντόναλντ Τραμπ. Έχουν δοθεί όμως αρκετές λαβές, ώστε να επιχειρηθούν κριτικές προσεγγίσεις σε πεπραγμένα. Οι πλειοψηφία των σοβαρών αναλυτών, συμπεριλαμβανομένων και των επαγγελματιών τού είδους που κάνουν σημαντικότατες παρεμβάσεις, αποφεύγει ρητά να προβεί σε τελειωτικά συμπεράσματα. Ο Τραμπ θεωρείται ως μη προκαθορίσιμος (unpredictable). Εκτιμώ, ότι μέχρι σήμερα έχει πει πολλά ψέμματα. Πλην όμως δεν παύει να είναι και εκείνος ο πολιτικός, που έχει κατονομάσει τις πλέον φοβερές για το σύστημα αλήθειες. Βαθύ κράτος, παιδοβιασμοί, αδρενοχρώμιο, ρόλος τής FED.

Ο Τραμπ μοιάζει να αιωρείται μεταξύ δυο απόλυτων άκρων, που το ένα είναι η διάσωση τού κατεστημένου και το άλλο είναι η ριζική του ανατροπή. Δεν μπορούμε να παραγνωρίσουμε, ότι το δεύτερο είναι αδύνατον να προωθηθεί χωρίς ταυτόχρονη στήριξη στο πρώτο. Κάθε άλλου είδους εκτίμηση, δεν εκφράζει κάτι περισσότερο από ευσεβείς πόθους, που δεν ανταποκρίνονται σε ρεαλιστικές δυνατότητες. Ο τελευταίος μεγάλος ηγέτης, που είχε αποτολμήσει να προβεί σε κατανομασία των πολύ σκοτεινών δεδομένων τού συστήματος, μυστικές αδελφότητες, μυστικές υπηρεσίες και κυριαρχία στην έκδοση χρήματος, ήταν ο Τζον Φιτζέραλντ Κένεντι, που ρούφηξε απότομα και ανελέητα η συστημική δύνη. Δεν είμαστε όλοι χειραγωγήσιμοι, όμως δεν παύουμε να είμαστε όλοι διαχειρήσιμοι (πλην ελαχίστων εξαιρέσεων). Όπου δεν μπορεί να εφαρμοστεί η εξαγορά, εφαρμόζεται η εξουδετέρωση με ποικίλους τρόπους, έσχατη των οποίων είναι η φυσική εξόντωση.

Κατά την γνώμη μου, βρισκόμαστε μπροστά σε μια συναρπαστική διελκυστίνδα, που θα προσπαθήσω να αναπτύξω σε σχόλια προηγούμενης ανάπτυξης: Θα καταφέρει τελικά ο Τραμπ να επιβληθεί στον εαυτό του, ή μήπως ο εαυτός του θα κυριαρχήσει στις επιλογές του, με απρόβλεπτες συνέπειες; Ένας πρωτοφανής δυναμισμός λανθάνουσας ισορροπίας, που πρώτη εκδήλωσή του ήταν η επιβολή παύσης πυρός στην Γάζα. Μια επιλογή που επιβάλλει ο ρεαλισμός, αλλά και που οι προεκτάσεις της αγγίζουν το μύχιο ψυχικό βάθος τής οικουμένης.

Η διαπάλη μεταξύ συνειδητότητος και μύχιων παρορμήσεων καταλαμβάνει πλέον την πιό ευαίσθητη αρένα τού πολιτικού γίγνεσθαι. Το σκορ μπορεί να είναι τόσο η ολοκληρωτική πτώση, όσο και η ηρωική έξοδος. Όσοι καταβάλαμε το εισιτήριο να υπάρχουμε σε αυτήν την εποχή, θα σφίξουμε παλάμες και δόντια, με κοινό χαρακτηριστικό για όλους ανεξαιρέτως προσδοκιών την άφθονη ένταση.

 

Φίλε Κώστα,

Όσο αφορά την πρόσφατη εξαγγελία Τραμπ περί πάταξης τής εγκληματικότητος, ούτε μού αρέσει ούτε με πείθει στο ελάχιστο, διότι η αιχμή της στοχεύει αλλού. Στην αποκλειστική συνέντευξή του ο Τραμπ στον Τάκερ Κάρσον στις 20.01 (ήδη στην αρχή τής συνέντευξης, δεν χρειάζεται να την παρακολουθήσει κάποιος ολόκληρη για να το διαπιστώσει)
https://www.youtube.com/watch?v=Nvuh2hCB5mk
ισχυρίστηκε ο Τραμπ, ότι η εγκληματικότητα στην χώρα, που θριάμβευσε ο Αλ Καπόνε, η Σικελική μαφία και η μαφία τής Μασσαλίας επί πάμπολλες δεκαετίες, είναι εισαγόμενη και οφείλεται στην λαθρομετανάστευση, που εισάγει και εμπορεύεται τα ναρκωτικά.
Αναγνωρίζω πλήρως το πρόβλημα τής λαθρομετανάστευσης και πριμοδοτώ χωρίς εκπτώσεις το ξωπέταγμά της. Όμως η συγκεκριμένη αναφορά τού Τραμπ δεν αφορά εν τέλη το έγκλημα, αλλά έχει, όπως καταγράφεται στην πρώτη του αποκλειστική συνέντευξη αποκλειστικά αντιξενική αιχμή, όπως καταδεικνύει η παθοψυχολογία των Musk και Peter Thiel, που την έκαναν από την Νοτιοαφρικανική 'Ένωση όταν καταργήθηκε το απαρτχάιντ.
Εάν είναι δυνατόν το πρόβλημα τής εγκληματικότητος σε μια χώρα 330.000 εκατομμυρίων, που το ξέπλυμα βρώμικου χρήματος ελέγχει σημαντικούς τομείς την οικονομίας και όπου το εμπόριο ναρκωτικών αποτελεί σημαντική πηγή τής χρηματοδότησης των μυστικών υπηρεσιών, να ανάγεται στα ντηλέρια μερικών εκατομμυρίων εξαθλιωμένων λαθρομεταναστών. Αυτοί είναι ανά πάσα στιγμή αναλώσιμοι και μπορούν να αντικατασταθούν αμέσως από το άφθονο κόπρανο που περιφέρεται στις ΗΠΑ με εγχώρια υπηκοότητα.
Επειδή γνωρίζω προσωπικά από δεύτερο χέρι κάποια πρωτοπαλίκαρα τής ελλαδίτικης μαφίας στην Νέα Υόρκη (εάν σού λέει κάτι το όνομα Τσέλιγκας) τα κάτασπρα γιλεκάκια είναι πολύ εντυπωσιακά, αλλά ας πάει να τα πεί αυτά ο λεγάμενος στον διαπλεκόμενο με την μαφία Τζουλιάνι και σε αυτούς που πούλαγε στο παρελθόν ακίνητα και νοίκιαζε πανάκριβες σουίτες στα ξενοδοχεία.
Και άντε τώρα να κόψει κάποιος απότομα την στόφα από τα πολλά εκατομμύρια πρεζόνια και μαριχουανάκηδες στις ΗΠΑ. Τότε είναι που θα ξεκινήσει εμφύλιος ΑΥΡΙΟ.
Μπορεί να δώσει προοπτική στους κατεστραμμένους εδώ και τώρα; Μπορεί να προσφέρει θέσεις εργασίας; Θα με έπειθε πολύ περισσότερο εάν εξήγγειλε την οργάνωση κέντρων αποτοξίνωσης και κέντρα δημιουργικής απασχόλησης τής νεολαίας.
Είπαμε να αναφερθούμε στα θετικά. Ας μην ξεκινήσουμε με αυτά που τον εκθέτουν άσχημα. Και ας προσέξει πολύ. Διότι δεν καραδοκώ μόνον εγώ, καραδοκεί και ο Μπάνον, που είναι απείρως ισχυρότερος εμού. 

Για να μην παρεξηγηθεί η εκτίμηση που τρέφω στο πρόσωπο τού Ντόναλντ Τραμπ, επιθυμώ να προσθέσω, ότι αδυνατώ να εντοπίσω κάποια αντιξενική διάθεση στο βάθος τής προσωπικότητός του. Ο Τραμπ είναι ένας καλός άνθρωπος και έχει βιώσει αρκετή χλιδή, αποδοχή και χειροκρότημα, για να θρέφει σύνδρομα ενάντια στο όποιο ρεμάλι σέρνεται στο κοινωνικό περιθώριο. Είναι όμως η μέγγενη των δεδομένων τέτοια, που θα τον υποχρεώσει να πει και κάνει πολλά για λόγους σκοπιμότητας που κρίνει αναπόφευκτη. Γνωρίζοντας, ότι μια πρόσθεση δεν κρίνεται από το πρόσημο των επί μέρους προσθετέων, αλλά από το αποτέλεσμα κάτω από την γραμμή τής σούμας. Είμαστε αρκετοί που εξασκούμε κριτική σκληρή απέναντί του. Όμως οι περισσότεροι τού ευχόμαστε κάθε επιτυχία. Καθότι το κλάδεμα ενός δέντρου δεν αποσκοπεί να το βλάψει, αλλά να συμβάλλει στο μελλοντικό του φούντωμα. Και όσοι στηρίζουν κριτικά, στηρίζουν πραγματικά.

 

 Αγαπητέ bilboy,

Όσο αφορά το ψυχογράφημα που επιχείρησα για τον Ν.Τραμπ και σού άρεσε,

οι επαγγελματίες ψυχολόγοι κατά κανόνα προσπαθούν να αναδείξουν στην επιφάνεια τα προβλήματα άλλων. Όμως πίσω από την μάσκα, που εκούσια ή ακούσια έχουμε προσαρμόσει για να γινόμαστε αποδεκτοί, βρίσκεται πάντοτε ένας άνθρωπος. Και η διάθεση να τον ανιχνεύσουμε, αναδεικνύει την κοινή ανθρώπινη ιδιότητα, που σφραγίζει και εμάς τούς ίδιους. Έτσι συναντάμε τότε και τις δικές μας ανεπάρκειες και πόθους, στα πλαίσια τού δράματος, που ενώ έχει προσωπική εκφορά, διέπεται και από το κοινό ανθρώπινο δράμα. Εάν προσπαθήσουμε να κατανοήσουμε, είναι επόμενο να δείξουμε κατανόηση, καθότι αυτή δεν τέμνεται. Έτσι κοινωνούμε με αυτό, που παύει να είναι ο άλλος, οπότε η διαδικασία αληθεύει.

Όσο αφορά την εκδήλωση απαξίωσης απέναντι σε κάποιους καθηγητές, η κατ' αποκοπήν απαξίωση δεν είναι ποτέ καλή, διότι πάντοτε υπάρχουν και οι άξιοι μεταξύ των λιγότερο καλών. Αυτό που αρμόζει να απαξιωθεί, δεν είναι οι άνθρωποι που υπηρετούν τον εκπαιδευτικό σύστημα, αλλά το σαθρό εκπαιδευτικό σύστημα που τούς διαμορφώνει. Αυτή η κίνηση από την μεριά μου ήταν λάθος, που προέκυψε σαν αντίδραση στο brain drain που έχω υποστεί στις αρχές τής δεκαετίες τού '70, με αποτέλεσμα να φύγω από την πατρίδα. Γι αυτό την ανακαλώ και ζητώ συγγνώμη από αυτούς που έθιξα. Όφειλα να επικεντρώσω την κριτική σε απόψεις και όχι σε πρόσωπα. Η κακίες δεν ωφελούν, γι αυτό είναι σκόπιμο να παραμερίζονται. 

 

Διόδοτος

ΧΕΙΜΕΡΙΝΟΙ ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΕΣ

 

 

 

"ΧΕΙΜΕΡΙΝΟΙ ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΕΣ" - ακριλικό σε χαρτόνι

 

Εύχομαι σε όλους τούς φίλους και τις φίλες τής σελίδας Χρόνια Πολλά και Καλό Χειμώνα.

Ο ΠΕΛΕΚΥΣ ΣΤΑ ΣΠΛΑΧΝΑ ΤΟΥ ΚΥΤΟΥΣ. ΑΝΟΙΚΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΣΤΟΝ HERMAN MELVILLE

Ο ΠΛΟΙΑΡΧΟΣ ΑΧΑΜΠ ΜΑΧΟΜΕΝΟΣ

Μποτίλια στο Πέλαγος

 ΜΟΜΠΥ ΝΤΙΚ

Μες τις καμάρες αρχαίου ασκηταριού
που ονόμασα πενήντα χρόνια στο κουρμπέτι
αφήνω να με καίει το φως ενός κεριού
καθώς μια επιταγή ζωής πάντα μού θέτει.

Άσε να ρέει επάνω στο κορμί
τής φάλαινας τού Μόμπυ Ντικ το λίπος
καθώς το ξύλινο ποδάρι με ορμή
σπρώχνει καπούλια για να εκτιναχτεί ο μαύρος ίππος.

Σε τρικυμία άγρια ορθός βλέπε να έρχεται μπουνάτσα
την ώρα τής αντάρας και τού πανικού
σαν κυβερνήτης τού φαλαινοθηρικού
πες να σού δέσουν στο πηδάλιο τα μπράτσα.

Όρντινο δώσε στους καμακιστές
να σπεύσουνε στην πλώρη έτοιμοι για όλα
καρδιές λεπίδες μες στον κίνδυνο πιστές
όταν η βάρδια συναντά την καρμανιόλα.

Το κύτος όταν κυνηγάς
μην ψάχνεις στην ομίχλη αστρολάβο
τής θάλασσας η ειμαρμένη είναι καβγάς
έχοντας δέσει και τούς δυό σας μ΄ ένα κάβο.

Εκείνο μοναχό του θα σάς βρει
στον χώρο που απαιτεί να εξουσιάζει
κι όσοι νομίζουνε πως σε κινεί κουτό μαράζι
δεν βλέπουν ότι όλους μας ο χάρος καρτερεί.

Kι αν σάς ρουφήξει τού ύδατος καταπακτή
γραπώνοντας ενός σκαριού το σάπιο ξύλο
μονάχα ένας από σάς θα φθάσει ως την ακτή
να μεταδώσει στους επόμενους τον θρύλο.

Γιατί στην σύγκρουση πάνω στην γη
μονάχα ένας είναι δυνατόν να επικρατήσει
είτε το τέρας είτε οι κυνηγοί
νόμος σκληρός που όρισε η φύση.

Και όσοι αψηφούν τού πεπρωμένου την θηλιά
χωρίς να σκέφτονται το ξύλινο ποδάρι και την πάρτη
κλαριά θα κόψουνε από περήφανη ελιά
ξανά να φτιάξουν φυλαχτά, καμάκια και κατάρτι.

Στο έπος τής Αμερικής μπάρκαρε τώρα εσύ λοιπόν σαν νέο μέλος
γιατί ΄σαι ταξιδιάρης, όχι φυγάς
ακόμη κι αν δεν είναι φάλαινα αυτό που κυνηγάς
τράβα το φίλε ανελέητα ως το τέλος.

Στο γιουσουρούμ τού πρώτου λιμανιού
θα βρεις φυλλάδιο σε θήκη νοτισμένη
δεν είναι ημερολόγιο πλοίου ως έχουν κατά νου
μα ένα μήνυμα παλιό που εσένα περιμένει.

Είναι τα φύλλα απ' το τεφτέρι ενός θεού
που πάντα αφήνει ναυαγό να τα διασώσει
όσο κι αν μοιάζει φαντασίωση τρελού
το κύτος κάποιος πρώην στεριανός θα θανατώσει.

 Μποτίλια στο Πέλαγος

  Αδελφέ Χέρμαν σε ασπάζομαι και σε φιλώ με σεβασμό και εκτίμηση.

  Βρίσκεσαι βέβαια πλέον μακρυά από τα δεινά και τις τρικυμίες αυτού τού ταλανισμένου κόσμου, όμως τα μηνύματα που κληροδότησες παραμένουν πάντοτε ζώντα στις καρδιές και το φρόνημα πάρα πολλών ανθρώπων. Με το μυθιστόρημα «ΜΟΜΠΥ ΝΤΙΚ» έτερψες με την γλαφυρή ένταση τής διήγησής σου γενιές και γενιές αναγνωστών, που ρούφηξαν στην κυριολεξία κάθε αριστοτεχνική περιγραφή τού άκαμπτου αγώνα, που διεξήγε ο Πλοίαρχος Αχάμπ με τούς αποφασισμένους συντρόφους του επάνω στο σκαρί, που πλοηγήθηκε κόντρα στα ανελέητα ύδατα, με στόχο την εξόντωση τού κύτους. Αυτή η αφηγηματική προσωπικότητα αναδείχθηκε σε επικεφαλής διαχρονικών τραγικών ηρώων, που δεν το έβαλαν κάτω μέχρι την έσχατη συνέπεια τής καταστροφής όλων των καμακιστών, πλην ενός που διασώθηκε, γραπώνοντας ένα σάπιο ξύλο μετά την καταστροφή, κατορθώνοντας να φθάσει μέχρι την ακτή, για να μεταφέρει τον θρύλο τού αέναου αγώνος των κυνηγών εναντίον τού κύτους. Κάποιοι όμως από τούς αναγνώστες σου, δεν παρέμειναν μόνο στην απαράμιλλη τέρψη που προσφέρει η διήγησή σου, αλλά αφομοιώνοντας το μήνυμά της, αποδέχθηκαν την σκυτάλη που επιδίωξες να εγχειρήσεις, σε όσους δεν αρκούνται να σταματούν πριν την ανάληψη ευθυνών.

  Οι Έλληνες αναγνώστες σου διάγουμε σε ένα πνευματικό χώρο, που έχει γαλουχηθεί με το μήνυμα τού τραγικού ήρωος, πολλές χιλιετίες πριν καταθέσεις το πόνημά σου. Οι καταβολές μας είναι μεστές από επικές διηγήσεις Ηρώων, που διεξήγαν ανυποχώρητο αγώνα εναντίον των τεράτων, είτε βρίσκοντας τραγικό θάνατο, είτε ως μόνοι επιζώντες από μια σύναξη ομόθυμων μαχητών, για να μεταφέρουν, όπως και εσύ επέλεξες να διαδώσεις, τον θρύλο ενός αμφίβολου αγώνα, περνώντας μέσα από ανυπέρβλητα εμπόδια.

  Ο Ηρακλής με τον Ιόλαο, ενώ κατόρθωσαν να εξοντώσουν τα οκτώ κεφάλια τής λερναίας ύδρας, το ένατο, που βρισκόταν στο κέντρο δεν κατάφεραν να το καταστρέψουν. Αφού το έκοψαν, το έθαψαν μέσα στην γη και έβαλαν επάνω ένα μεγάλο λίθο. Ο Ηρακλής θανατώθηκε στην συνέχεια μετά από τις συνωμοσίες τού Κενταύρου. Έκτοτε το μεγάλο κεφάλι τής ύδρας θαμμένο στην γη, ως σύμβολο των χθόνιων – κρόνιων ιερατείων, που εξακολουθούν να προβαίνουν σε τελετουργικά στα καταβάσια, επιχειρούν να ποδηγετήσουν την ανθρωπότητα. Και το ταξίδι τής επιστροφής τού Θησέα μετά την εξόντωση τού Μινώταυρου στον Λαβύρινθο, δεν είχε αίσιο τέλος, αφού ο πατέρας του αυτοκτόνησε, επειδή αυτός ξέχασε να αλλάξει τα μαύρα πανιά στο πλοίο τής επιστροφής. Αυτός ο μύθος δηλώνει, πόσο σημαντική είναι η εμμονή στην μεταστροφή των συμβόλων, που κυριάρχησαν στο παρελθόν, όταν επιτευχθεί μια νίκη σε πραγματικό επίπεδο. Ακόμη και όταν έχουμε επιτύχει να ανατρέψουμε το δυσμενές παρελθόν, ο απόηχός του παραμένει ενεργός στην συνείδηση των ανθρώπων, οπότε απαιτείται προσπάθεια σε βάθος, ώστε να εκλείψει η αγκύρωσή του στον μέσο ψυχισμό και σε παρωχημένες νοοτροπίες. Αλλά και ο Οδυσσέας κατόρθωσε εν τέλει να επιστρέψει μόνος του στην Ιθάκη, αφού σκοτώθηκαν όλοι οι σύντροφοί του. Μόνον ένας πολυμήχανος μπορεί να φθάσει ως την επίτευξη τού τελικού στόχου. Η πρωτοκαθεδρία τού Πνέυματος είναι αυτή που μπορεί να οδηγήσει στην τελική επίτευξη τού σκοπού. Η ανθρωπότητα έδωσε στο παρελθόν τεράστιους αγώνες με ηρωισμό για την επίτευξη κοινωνικών και εθνικών ανατροπών. Πλην όμως ο εγκλωβισμός σε άκριτο ακτιβισμό, τρέχοντας πίσω από θεωρίες και δόγματα χωρίς ουσιαστική βάση, τα οποία αυτοί που κινητοποιήθηκαν, ή και θυσιάστηκαν, εμφορούμενοι μεν από αγνές προθέσεις, αμέλησαν να περάσουν ως ιδεολογίες και προτάγματα που καθόρισαν τις επιλογές τους από διαρκή και αυστηρό έλεγχο, με αποτέλεσμα να συμβούν μοιραία πισωγυρίσματα. Πλην όμως, αυτό που έχει καθοριστική σημασία, αγαπητέ Χέρμαν, είναι η εμμονή στον αγώνα για την εξόντωση των τεράτων και η παράδοση τής σκυτάλης από γενιά και σε γενιά.

  Έτσι δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι το «Μόμπυ Ντικ» θεωρείται ΤΟ ΕΠΟΣ ΤΗΣ ΑΜΕΡΙΚΗΣ.

  Σού στέλνω αυτήν την ανοικτή επιστολή, γνωρίζοντας ότι αυτή θα συναντήσει την ενέργεια τού Πνεύματός σου, εκεί που αναπαύεται πλέον η χάρις και η προσφορά των μεγάλων δημιουργών, που είτε με την πένα τους, τον χρωστήρα, την σμίλη, τις συνθέσεις μουσικής, ή την κινηματογραφική κάμερα μόχθησαν για να προβληματίσουν και να διαπαιδαγωγήσουν το κοινωνικό σύνολο, αξιοποιώντας την ψυχική τέρψη και πνευματική ανάταση που προσφέρουν οι τέχνες, με στόχο να ξεπεράσει αυτό την αδράνεια και τον εγκλωβισμό στα στεγανά υποταγής, που στήνουν όσοι απεργάζονται την αλλοτρίωσή του. Επιθυμώ με αυτήν την επιστολή, αφού εκθέσω κάποιες σκέψεις σχετικά με την μέχρι τώρα πορεία τού κύτους, να σού θέσω ένα ερώτημα που με απασχολεί, σχετικά με την περαιτέρω εξέλιξη του. Δεν πρόκειται για ρητορικό ερώτημα, αλλά για ζήτημα ουσίας. Και είμαι βέβαιος, ως αναζητητής στην ατραπό τής αλχημείας, ότι θα μού απαντήσεις απλόχερα. Βέβαιος, ότι όπως λέει το άσμα, "εσύ που πάντα μ' αγαπούσες, θα με νιώσεις".

  Είναι γνωστό, αγαπητέ Χέρμαν, ότι το κύτος, ιδιαίτερά μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο αιματοκύλησε με αλλεπάλληλους πολέμους και καταδυνάστευσε την ανθρωπότητα. Στο όνομα τής "προασπίσεως τού ελευθέρου κόσμου" εγκατέστησε μέσω στρατιωτικής επιβολής, είτε αυτή γινόταν μέσω πολεμικών επιθέσεων, είτε μιας ασφυκτικής λαβής στρατιωτικών βάσεων και στρατιωτικής επιθετικής παρουσίας, που εγκατέστησε στα μήκη και τα πλάτη τής υφηλίου, επέβαλε σε πληθώρα χωρών σχέσεις εξάρτησης, με την ενίσχυση των τοπικών διεφθαρμένων αντεθνικών και αντικοινωνικών ελίτ, με τον εκμαυλισμό χαρακτήρων, με την προώθηση μάς ανάπτυξης τής υπανάπτυξης, με την επιβολή νοητικής χειραγώγησης μέσω ενός καταναλωτισμού τής κακομοιριάς, που μετέτρεψε τούς εγχώριους πληθυσμούς σε τρωγλοδύτες στις ζούγκλες των πόλεων και την προώθηση μιας μιντιακής υποκουλτούρας, που στόχο έχει την απόλυτη διαστροφή τής αλήθειας και την διάδοση στρεβλών προτύπων. Επί πλέον, ξεφτιλίζει πλήρως την έννοια και την λειτουργία τού χρήματος, επιβάλλοντας ως νόμισμα ένα κουρελόχαρτο χωρίς πραγματικό αντίκρυσμα, το οποίον εξακολουθεί να τυπώνει ακατάσχετα. Επιβάλλοντάς αυτό ως βάση στις διεθνείς συναλλαγές, υποκλέπτει από κάθε συναλλαγή αξία, με αποτέλεσμα να έχει οδηγήσει τις χώρες που βρίσκονται στην σφαίρα επικυριαρχίας του σε υπερχρέωση στο διεθνές χρηματιστικό κατεστημένο. Χωρίς να εξάγει τίποτε, με εξαίρεση φονικά όπλα και ψηφιακό λογισμικό, το οποίον εντάσσεται κυρίως σε επιθετικά εξοπλιστικά συστήματα, μπορεί μέσω τής διεθνούς καταλήστευσης να εισάγει τεράστιες ποσότητες προϊόντων από άλλες χώρες, που όταν αυτές έχουν πλεόνασμα στο εξωτερικό εμπορικό ισοζύγιο, συσσωρεύουν αυτό το νομισματικό κόπρανο ως "αποθεματικό".  Και για να μην αδικώ το κύτος, ότι δεν εξάγει τίποτε πέρα από όπλα, αξίζει να αναφερθεί, ότι πρόσφατα αυτό εξήγε σωρηδόν μικρόβια ηλεκτρονικού πολέμου, μαζί με ενέσιμα δηλητήρια, μέσω τον οποίων κατέκλεψε τεράστια ποσά, θερίζοντας ταυτοχρόνως τον παγκόσμιο πληθυσμό. Εκατομμύρια άνθρωποι θανατώθηκαν έκτοτε με αυτόν τον τρόπο, ενώ ακόμη περισσότεροι έρπουν μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας με κατεστραμμένα όργανα και βάναυσα υποβιβασμένο ανοσοποιητικό.

  Ιδιαίτερα ειδεχθής ήταν όμως και η πρακτική τού κύτους στο παρελθόν, από τότε που αυτό απέκτησε κρατική οντότητα. Η επιθετικότητά του δεν στράφηκε μόνον ενάντια στους πληθυσμούς τής υφηλίου, αλλά ήταν καταδυναστευτική και εξοντωτική εξ ίσου και σε βάρος τού εγχώριου πληθυσμού. Γεννοκτόνησε  τούς γηγενείς Ερυθροδέρμους και απήγαγε από την Αφρική πολλές χιλιάδες Αφρικανούς μέσω δουλεμπόρων, στους οποίους επέβαλε καθεστώς δουλείας, για να δουλεύουν αυτοί κάτω από εξοντωτικές συνθήκες στις φυτείες τού νότου. Όταν μέσω αυτής τής απάνθρωπης υπερεκμετάλλευσης επιτεύχθηκε η πρωταρχική συσσώρευση για την εγκατάσταση βιομηχανικών μονάδων στον βορά, "απελευθέρωσε" τούς σκλάβους, ώστε να προμηθευθούν οι βιομηχανίες φτηνά εργατικά χέρια, επιβάλλοντας όμως στους πλέον "απελεύθερους" ένα καθεστώς σκληρών φυλετικών διακρίσεων. Και το καθεστώς υπερεκμετάλλευσης εντάθηκε στην βιομηχανία με την "εφεύρεση" τής ταινίας παραγωγής τού "συστήματος τέιλορ". Οι βιομηχανικοί εργάτες είχαν μετατραπεί σε σπαστικά βιολογικά ρομπότ, που πάσχιζαν να προλάβουν το τρέξιμο τής ταινίας, για να μπορέσουν να καλύψουν τις στοιχειώδεις ανάγκες επιβίωσης στα γκέτο, που κυριαρχούσε η σύφιλη και η ηρωίνη. Η συστηματική αλλοτρίωση τής συνείδησης των μαύρων, οδήγησε στην υποταγή στο σύστημα των "μπαρμπαθωμάδων", που ήσαν πρόθυμοι να εξυπηρετήσουν μέχρις εσχάτων τις επιβουλές τού συστήματος, ακόμη και μετά την ονομαστική κατάργηση των φυλετικών διακρίσεων, πανέτοιμοι για να μετατραπούν από θύματα σε θύτες, όταν η ανάπτυξη τής παραγωγικότητας έσπρωξε ένα κόκαλο στο στόμα τους. Έτσι ενώ το ποσοστό των μαύρων στον πληθυσμό τού κύτους ήταν κατά στις αρχές τής δεκαετίες τού '70, που διεξαγόταν ο επιθετικός πόλεμος ενάντια στο Βιετνάμ 18%, οι συμμετοχή των μαύρων στον στρατό των μεκελάρηδων ήταν περισσότερο από 50%.

  Εκεί όμως που επέδειξε το κύτος απροσμέτρητη αχαριστία ήταν ο τρόπος που αντιμετώπισε διαχρονικά μέχρι σήμερα σήμερα, υπέθαλψε και πολέμησε λυσαλέα την Ρωσία, που το συνέδραμε και το ευεργέτησε στην πλέιν δύσκολη φάση του. Η ρήση "ουδείς αχαριστότερος τού ευεργετηθέντος" ισχύει απτόητα και αδιάληπτα με περίτρανο τρόπο μέχρι σήμερα. Όταν η νεαρή επανάσταση των ΗΠΑ κινδύνευε να κατασταλεί ολοσχερώς από την ιμπεριαλιστική Αγγλία ο Ρώσος Τσάρος Νικόλαος Β΄ ήταν αυτός που έστειλε τον Ρωσικό στόλο και την διέσωσε. Αντί να επιδείξουν βαθύτατη ευγνωμοσύνη τα ανδρείκελα τού κύτους στην Ρωσία, που διέσωσε τον αγώνα ους για να καταστούν αυτοί ανεξάρτητη κρατική οντότητα, εξακολουθούν να την πολεμούν με άσβεστο μίσος και να την προκαλούν.

 Με αυτήν την πρακτική έχει εκπέσει η κοινωνία στην οποίαν κυριαρχεί το κύτος από κάθε καλώς νοούμενη νόρμα και έχει απαξιωθεί πλήρως από πλευράς ήθους.

 Παρακολουθώ, ότι μετά την πρόσφατη εκλογή νέου προέδρου στην χώρα τού κύτους, αυτός προειδοποίησε την Διοίκηση Πούτιν να σταματήσει τις πολεμικές επιχειρήσεις στην Ουκρανία, αναφερόμενος προκαταβολικά σε σχέδιο ειρήνευσης, που θεωρούν απαεάδεκτο οι Ρώσοι. Στην βάση ποιών προϋποθέσεων αρέσκονται να υπαγορεύουν πρακτικές οι ηττημένοι, αγαπητέ Χέρμαν;

https://www.youtube.com/watch?v=uUN3V6bEBZQ

  Το πιο ειδεχθές, απάνθρωπο και εωσφορικής έμπνευσης που γράφτηκε ποτέ στον πλανήτη στην συνολική του ιστορία κατά τον πρόσφατο κύκλο χιλίδων Ετών, είναι η επιστολή τού Albert Pyke στον Giuseppe Mazzini, που καθορίζει την επιβολή τριών παγκοσμίων πολέμων με στόχο την ολοκληρωτική καταστροφή τής ανθρωπότητος. Υπάρχει περίπτωση, αγαπητέ Χέρμαν, ο Ντόναλντ Τραμπ, που έκανε κατά κόρον αναφορές στο "βαθύ κρατος" και στο αδρενοχρώμιο, να αγνοεί αυτήν την επιστολή; Τότε όμως για πιον λόγο στηρίζει με άάνύχια και με δόντια τις δυνάμεις τού αρμαγεδονσμού, τοποθετώντας σε θέσεις κλειδιά τής μελλοντικής κυβέρνησης στελέχη, που είναι ακραιφνώς φιλοπόλεμα και φανατισμένοι υποστηρικτές τού σιωνισμού;

https://www.pronews.gr/kosmos/diethnis-politiki/n-tramp-epelekse-ton-marko-roumpio-gia-epikefali-sto-steit-ntipartment-kai-ton-maik-gouolts-gia-symvoulo-ethnikis-asfaleias/ 

https://www.pronews.gr/kosmos/diethnis-politiki/o-n-tramp-anakoinose-ton-maik-xakampi-os-ton-epomeno-presvi-ton-ipa-sto-israil/

   Με αυτήν την πρακτική έχει καταντήσει η εξέλιξη, να βγαίνουν τα ρεμάλια τού "δημοκρατικού" κόμματος, που αιματοκύλησαν σφοδρά κατά τα προηγούμενα χρόνια την ανθρωπότητα και να τρολάρουν μπροστά στην ένταση των φιλοπολεμικών ρυθμίσεων από την επερχόμενη διοίκηση με "φιλειρηνικά" σχόλια.

https://www.pronews.gr/kosmos/diethnis-politiki/a-mplinken-irthe-i-ora-na-stamatisei-o-polemos-stin-gaza-to-israil-exei-petyxei-tous-stoxous-tou/ 

  Ο πρόεδρος Τραμπ είχε υποσχεθεί κατά την πρώτη θητεία του κρατικοποίηση τής κεντρικής τράπεζας FED και παύση τής παραγωγής χρήματος χωρίς αντίκρυσμα. Αντ' αυτού απείλησε προ ημερών, ότι θα αποκλείσει από τις εισαγωγές στην χώρα τού κύτους, όσα κράτη ανήκουν ανήκουν στους BRICS, που εφαρμόζουν μια ορθή νομισματικά πολιτική. Μα πώς θα μπορέσει αυτή η χώρα να εισάγει προϊόντα στο μέλλον, αφού η ρευστότητά της αποδυναμώνει ευαίσθητα μέσω τής αποδολαροποίησης; Έτσι ενώ η χώρα τού κύτους διαθέτει παγκοσμίως την ισχυρότερη οικονομία και θα μπορούσε να κερδίσει πολλαπλά με την συμμετοχή της στους BRICS, επιλέχθηκε η εμμονή στήριξης στο διεφθαρμένο χρηματιστικό κατεστημένο. Αυτό που επιδιώκεται σε φάσης επερχόμενης ασφυξίας ρευστότητος, είναι μια τεχνητή αύξηση τής τιμής των κρυπτονομισμάτων, για να εισέλθει χρήμα στα ταμεία τού κύτους. Με αυτό τον τρόπο δεν πρόκειται να ειναι λίγοι οι αφελείς, που θα απολέσουν τις οικονομίες τους με την επόμενη μεγάλη υποτίμηση.

  Και σχετικά με την "φιλειρηνική" στάση τού Τραμπ κατά την πρώτη περίοδο, μήπως θυμάσαι, αγαπητέ Χέρμαν, ποιος έριξε την μεγαλύτερη βόμβα που έπεσε με τον Β΄ΠΠ στο Αφγανιστάν;

   Δεν είναι λίγοι αυτοί που πιστεύουν, αγαπητέ Χέρμαν, ότι ο θιασώτης τού μετανθρωπισμού, κολαούζος τής εν λόγω γκρούπας, θα μεταλλάξει με την εμφύτευση ενός τσιπ και το κύτος και σύνττομα θα το μεταλλάξει σε δελφίνι, φιλικό προς τούς ναυαγούς.

    Και τώρα, η ερώτηση που επιθυμώ να σού απευθύνω:

    Σφάλω, που έπαψα να πιστεύω στον Άη Βασίλη και τα δώρα του; 

Αδελφέ Χέρμαν σε ασπάζομαι και σε φιλώ με εκτίμηση και σεβασμό,

ο εβδομηκονταετής πλοίαρχος και ναυαγός τού χρόνου,

 Μποτίλια στο Πέλαγος