1. ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΗΝ ΕΠΕΡΧΟΜΕΝΗ ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ
Η εναλαγή των άσπρων και μαύρων τετραγώνων στο πάτωμα των στοών εποπτεύει ο ίδιος "μεγάλος επόπτης" και "μεγάλος επιθεωρητής", ή ο "παντόπτης οφθαλμός", που μονίμως αλληθωρίζει προς το βόρβορο, ή ο "μεγάλος αρχιτέκτονας" των μπάζων. Μάς υποβάλλουν σειρά συγκρούσεων, που όμως πίσω από τις αντιτιθέμενες δυνάμεις βρίσκονται οι παλιοί γνώριμοι, που κινούν τα νήματα όλων αυτών που συμμετέχουν στην σύγκρουση, ανεξαρτήτως στρατοπέδου.
Κάποιοι που κατόρθωσαν να διαφύγουν από αυτό το σκηνικό και να επιφέροουν ρήγμα στο μάτριξ, μετέτρεψαν τις συγκρούσεις στις οποίες αυτοί συμμετέχουν από πλασματικές σε ουσιαστικές. Πρόκειται για συλλογικότες, που ευτυχώς πλέον διαθέτουν αξιόλογη ισχύ, θεμελιώνοντας την κλίμακα προς τήν έξοδο τού σπηλαίου. Είναι αυτοί που κατανόησαν τον κύριο κανόνα διεξαγωγής τού πολέμου. Εάν δεν έχει μελετήσει κάποιος ενδελεχώς προηγουμένως τούς αντιπάλους του, εάν δεν έχει αποκωδικοποιήσει σε βάθος την φύση τους, δεν έχει σπουδάσει τις στοχεύσεις που αυτοί έχουν προτάξει και δεν έχει κατανοήσει τις τακτικές που αυτοί εφαρμόζουν, τότε η σύγκρουση που θα ακολουθήσει, είναι βέβαιον εκ των προτέρων ότι θα έχει γι αυτόν μοιραίες συνέπειες. Κάποιοι εκπλήρωσαν αυτόν τον κανόνα. Αφού μελέτησαν και κατανόησαν προχώρησαν σε λήψη μέτρων. Οπότε θωρακίστηκαν, με αποτέλεσμα η αποφασιστικότητά τους να συνοδεύεται από αντοχή και δύναμη κρούσης. Κάθε μάχη είναι στην εκάστοτε συγκεκριμένη χρονική φάση αμφίβολη, ανεξαρτήτως των ηθικών προταγμάτων που μπορούν να κυριαρχούν. Γι αυτό οι μαχόμενοι οφείλουν να επαγρυπνούν έναντι τής προκλήσεως να ξεπεράσουν τον εαυτόν τους. Ένα στράτευμα αποτελείται από δυο κύριες συνιστώσες σε επιχειρησιακό επίπεδο. Τούς μάχιμους (συμπεριλαμβανομένων και των εφεδρειών) και την επιμελητεία. Η επιμελητεία συντελείται εν πολλοίς και εκτός τού κατ' εξοχήν χώρου τού στρατού. Ο στρατός δεν είναι η κοινωνία, αλλά σημαντικότατο τμήμα της. Πλην όμως η σύνολη κοινωνία καλείται να είναι στρατός σε περίοδο πολέμου. Άρα, ένας αποτελεσματικός στρατός εδράζεται εξ ίσου στους ένστολους στρατιωτικούς και στούς πολίτες. Ο πολίτης οφείλει να είναι μονίμως στρατευμένος στο πρόθεμα τής αμύνης.
Η επιτυχής
έκβαση μιάς πολεμικής σύγκρουσης
στηρίζεται κυρίως σε τρεις παράγοντες.
Ο πρώτος αφορά το μάχιμο φρόνιμα αυτών
που ανήκουν στους κατώτερους βαθμούς
μέχρι τον οπλίτη. Ο δεύτερος αφορά την
σοφή στρατηγική των επιτελείων. Πλην
όμως η αποτελεσματικότητα τής άμυνας
και τής αναγκαίας στρατηγικής επεκτείνεται
και εκτός των ορίων τού στρατεύματος, περιλαμβάνοντας στην σύνολο ηγεσία, καθότι
ο πόλεμος απαιτεί μεσοπρόθεσμες αντοχές.
Και η ηγεσία, ως τρίτος παράγων καθοριστικής σημασίας στην προετοιμασία και διεξαγωγή μιας πολεμικής σύγκρουσης, δεν περιορίζεται στην
διοίκηση, αλλά αφορά εξ ίσου, εάν όχι
πρωτίστως την πνευματική ηγεσία ενός
κοινωνικού σχηματισμού. Αυτή δεν καθορίζει
μόνον τις υψηλής σημασίας συνάψεις στον
συλλογικό της εγκέφαλο, αλλά ως βηματοδότης
ρυθμίζει επίσης τούς κτύπους τής καρδιάς
της, επενεργεί την χαλάρωση των μυών
τού στήθους, ώστε να μπορούν οι πνεύμονες
να διαστέλλονται για να εισέρχεται
επαρκώς οξυγόνο που παρέχει ενέργεια και επενεργεί την
απαραίτητη ηρεμία στο στομάχι, όπου
εδράζεται το ηλιακό πλέγμα. Αυτό
αποκαλείται στην ανατολή “χάρα”. Γι
αυτό η αυτοκτονία για λόγους τιμής εκεί
γίνεται με το χάρα – κίρι, την διάρρηξη
τού χάρα, που θεωρείται κέντρον τής
ύπαρξης, καθόσον ο Ήλιος αποτελεί το
κέντρον τού ουρανίου συστήματος που
είμαστε ενταγμένοι.
Ακόμη όμως και η ήττα σε μια πολεμική σύγκρουση μπορεί να αποβεί χρήσιμη, στην βάση τής λεγόμενης “καρποφόρας αποτυχίας”. Εάν αυτή αξιοποιηθεί δημιουργικά, μπορεί να επιτελέσει πολύ χρήσιμο εμπλουτισμό των εμπειριών και τού συλλογικού ασυνειδήτου. Εάν όμως μια ήττα αντιμετωπιστεί με υπεκφυγές και ψυχική απώθηση και δεν υποστεί άλλη επεξεργασία, πέραν τής εκμετάλλευσής της για να συγκροτηθεί παραταξιακού τύπου διχαστική προπαγάνδα, τότε επέρχεται νοητική αγκύλωση ως προς σημαντικά συμβάντα. Και έχει ορθώς εντοπιστεί, ότι “λαός που δεν γνωρίζει την ιστορία του, είναι καταδικασμένος να υποστεί εκ νέου όσες αρνητικές συνέπειες αυτή περιλαμβάνει και να μην αξιοποιήσει όσα θετικά διδάγματα αυτή προσφέρει". Επί πλέον η γνώση δεν επέρχεται μόνον μέσω βιβλιακής μελέτης και έρευνας των πηγών. Η αληθής γνώση έχει δυναμικό χαρακτήρα και εντάσσει το υποκείμενο στην πρόκληση να συμβάλλει συνειδητά στην διαμόρφωση τής ιστορίας, με γνώμωνα την επίτευξη τής ελευθερίας. Σύμφωνα όμως προς την διδασκαλία τού Αγίου Μαξίμου τού Ομολογητού, "...Αν το θέταμε με μια ανθρωπομορφική παρομοίωση, θα λέγαμε ότι η θεία ελευθερία δεν είναι το να μπορεί να διαλέγει κανείς δρόμους, αλλά το να μπορεί να φτιάχνει δρόμους που δεν υπήρχαν...".
Για να υφίσταται η δυνατότητα να αξιοποιηθεί μια ήττα στην σφαίρα των εμπειριών και των επιγνώσεων, καραδοκεί μια απαραίτητη προϋπόθεση. Αυτή είναι η δυνατότητα από χρονικής πλευράς, κοινωνικού πλαισίου και υλικοτεχνικής υποδομής να μπορούν να συνεχιστούν οι συγκρούσεις στο μέλλον. ΕΚΤΙΜΩ ΟΜΩΣ ΟΤΙ ΠΛΕΟΝ ΘΑ ΚΛΗΘΟΥΜΕ ΠΡΟΣΕΧΩΣ ΝΑ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΤΕΛΙΚΗ ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ. Άρα είμαστε υποχρεωμένοι και μάλιστα υπό πίεση χρόνου, να αποκαταστήσουμε όλες εκείνες τις ελλείψεις και να θεραπεύσουμε όλες εκείνες τις παθογένειές μας, που με εμμονή αποφύγαμε να αντικρίσουμε και να χειριστούμε στο παρελθόν.
Όμως, η κυριότερη αποστολή τής πνευματικής ηγεσίας οφείλει να καταργήσει την λοβοτομή, που έχει εντέχνως επιβληθεί, επανενώνοντας τούς δυο λοβούς τού εγκεφάλου. Αυτό το καθήκον είναι ιδιαίτερα λεπτό και απαιτεί πολύ συγκεκριμένη γνώση τού προβλήματος. Όπως έχω παραθέσει εκτενώς σε προηγούμενες αναρτήσεις εδώ, το αριστερό τμήμα του εγκεφάλου λειτουργεί σειριακά. Επικεντρωνόμενο σε συγκεκριμένες περιοχές τής αισθητηριακής προσλήψεως, τις επεξεργάζεται διαδοχικά την μια μετά την άλλη, όπως συμβαίνει στην περίπτωση τής ανάγνωσης ενός κειμένου. Η προσοχή, εστιαζόμενη από λέξη σε λέξη, ολοκληρώνεται με την συνολική πρόσληψη μιας πρότασης, προχωρώντας στην συνέχεια στην επόμενη, ώστε να συντεθεί ένα νόημα. Το δεξιό τμήμα τού εγκεφάλου (που συνδέεται μέσω των διακλαδώσεων τού νευρικού συστήματος κάτω από τον λαιμό με την αριστερή πλευρά του σώματος) επεξεργάζεται το σύνολο τής εικόνας, που προσλαμβάνουν τα αισθητηριακά όργανα στο δεξιό τμήμα τής κεφαλής, ως σύνολο. Πρόκειται για μια αμοιβαία αλληλοσυμπλήρωση των λειτουργιών των δυο τμημάτων τού εγκεφάλου, καθιστώντας την λειτουργία του αποτελεσματικά λειτουργική. Διότι η εστίαση τής προσοχής στο συγκεκριμένο αποκαλύπτει με έμφαση τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του, καθόσον η ένταξη αυτού στο συνολικό περιβάλλον αποκαλύπτει τις συνδέσεις που υφίστανται με αυτό. Πάσα αποσπασματική δαπάνη προσοχής είναι σκόπιμο να συμπληρώνεται από πρόσληψη και επεξεργασία τού όλου. Γι αυτό ο εγκέφαλος λειτουργεί ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΩΣ αναλυτικά και συνθετικά.
Η εκτίμηση που έχει επικρατήσει εν πολλοίς, ότι στο αριστερό τμήμα τού εγκεφάλου εδράζονται οι λογικές διεργασίες, ενώ στο αριστερό εδράζεται η φαντασία και το συναίσθημα, είναι μηχανιστικά σχηματική και εσφαλμένη, ως υπεραπλούστευση. Μια και μόνη λέξη που προσλαμβάνεται, μπορεί να επενεργεί πληθώρα συναισθημάτων. Ο Ζαν Πωλ Σαρτρ στο έργο του “Τι Είναι Λογοτεχνία” γράφει ότι στον στίχο “Τι είναι ψυχή;” τον συνταράσσει ΤΟ ΕΡΩΤΗΜΑΤΙΚΟ μετά την λέξη ψυχή, που αποδίδει με απροσπέλαστο βάθος και πλάτος την μαγεία αυτής έννοιας. Αλλά και κάποιοι ζωγραφικοί πίνακες, που απευθύνονται στο θυμικό, είναι σε θέση να αποκαλύπτουν μηνύματα και δεδομένα, που η λεκτική τους καταγραφή θα προϋπόθετε τόμους συγγραφής. Επίσης υπάρχουν μεμονωμένες λέξεις, που όχι μόνον γεφυρώνουν την νόηση με το συναίσθημα, αλλά προάγουν αμφότερα στην σφαίρα του μεταφυσικού προορισμού τού ανθρώπου και τού ρόλου του εντός τού φυσικού κόσμου, όπως η λέξη ΕΛΛΑΣ.
Στο αριστερό τμήμα τού εγκεφάλου, που εστιάζεται στο συγκεκριμένο, εδράζεται η αντίληψη τής ατομικότητας (αυτού που αισθητηριακά προσλαμβάνεται, αλλά και γενικότερα). Στο δεξιό τμήμα, που προωθείται η συνολική πρόσληψη, εδράζεται η αντίληψη τής συλλογικής ένταξης (επίσης αυτού που αισθητηριακά προσλαμβάνεται, αλλά και γενικότερα). ΓΙΑ ΑΥΤΟ Η ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΕΓΚΕΦΑΛΙΚΩΝ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΩΝ ΜΕ ΤΗΝ ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΗΣ ΛΟΒΟΤΟΜΗΣ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΕΝΤΕΧΝΩΣ ΕΠΙΒΛΗΘΕΙ, ΑΠΟΚΑΘΙΣΤΑ ΤΗΝ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ ΜΕΤΑΞΥ ΤΟΥ ΑΤΟΜΙΚΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΥ. Με αυτόν τον τρόπο προάγεται η βάση για την ανάπτυξη ενός ΥΓΙΟΥΣ ΕΓΩΙΣΜΟΥ, καταργώντας τον στρεβλό εγωισμό, που παρακάμπτει την συλλογικότητα και αναπτύσσει μονομερή ατομισμό, οδηγώντας συχνά στο άκρον τής εγωπάθειας. Αλλά η κατάργηση τής λοβοτομής καταργεί ταυτοχρόνως την θολούρα μιας συλλογικότητας, που εντάσσει το άτομο σε μια απρόσωπη κολεκτίβα, παραμερίζοντας τα προσωπικά χαρακτηριστικά, την ανάγκη για δαπάνη ίδιας σκέψης και έρευνας και καταργεί την υποχρέωση ανάληψης προσωπικής ευθύνης, ως προς την αξιολόγηση και τον έλεγχο όσων κυριαρχούν ως αυτονόητα. Ακραία περίπτωση μονομερούς στήριξης στο δεξιό τμήμα τού εγκεφάλου είναι ο φανατισμός, που εντάσσει τον άνθρωπο σε ένα αφηρημένο κοκτέιλ προδιαγεγραμμένων εμπαθειών.
Ο φατριασμός
των κοινωνιών που έχει επιβληθεί, με
την διάδοση των παραταξιακού τύπου
εμμονών, που δεν περιορίζονται μόνον
στην περιοχή των πολιτικών περιχαρακώσεων,
αλλά επεκτείνονται σε όλα τα ιδεολογήματα,
που ωθούν τις επιλογές των ανθρώπων
στην ένταξή τους σε κοπάδια
αποπροσανατολισμού, ή και ρυπαρών
μορφών βίου, είναι αποτέλεσμα λοβοτομής,
που εάν δεν καταργηθεί, θα πελαγοδρομούν
οι κοινωνίες εντός των αδιεξόδων, που
περιγράφει με γλαφυρό τρόπο ο Κωνσταντίνος
Καβάφης, στο ποίημα “ΤΕΙΧΗ”, όταν διαμορφωνόταν στο λυκαυγές τού περασμένου αιώνα το σύγχρονο πολιτικό σκηνικό τής χώρας, βάσει των εσωτερικών και διεθνών ζυμώσεων.
Τείχη
Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ μεγάλα κι υψηλά τριγύρω μου έκτισαν τείχη. Και κάθομαι και απελπίζομαι τώρα εδώ. Άλλο δεν σκέπτομαι: τον νουν μου τρώγει αυτή η τύχη· διότι πράγματα πολλά έξω να κάμω είχον. Α όταν έκτιζαν τα τείχη πώς να μην προσέξω. Αλλά δεν άκουσα ποτέ κρότον κτιστών ή ήχον. Ανεπαισθήτως μ’ έκλεισαν από τον κόσμον έξω. [1896, 1897*] Τόσο τα δεξιά κομματικά μορφώματα, όσο και τα αριστερά, όσο και το κομματικό κέντρο, ως νόθο τέκνο των δυο προηγούμενων, που διχάζουν τα έθνη στο εσωτερικό τους και μετατρέπουν τούς πολίτες σε οπαδούς, αποτελούν προϊόντα τής λοβοτομής. Ελπιδοφόρα εξέλιξη στάθηκε η ιδεολογική ίδρυση τής λαϊκής δεξιάς στις αρχές τής δεκαετίας τού 90, που συνδέει τον ατομικό προσανατολισμό τής δεξιάς με την συλλογική ιδέα τού λαϊκού χώρου. Την ιδέα αυτή διαμόρφωσε και επεξεργάστηκε θεωρητικά πρώτος ο Lynton La Rouche, ο οποίος συμμετείχε στις εκλογές των ΗΠΑ ως αποφασισμένος συντηρητικός, λαμβάνοντας περίπου ένα εκατομμύριο ψήφους. Παρότι αυτός ήταν ακραιφνής υπερασπιστής των παραδοσιακών αξιών, διαμόρφωσε ένα θαρραλέο πρόγραμμα για την αναθεώρηση τού παγκόσμιου οικονομικού συστήματος, εκτός των ασφυκτικών ορίων τής μονομερούς στήριξης στην πολεμική βιομηχανία και την πολεμική επέκταση τής δύσης, που είχε κύριο στόχο τον έλεγχο των ενεργειακών πηγών μεγάλων περιοχών τού πλανήτη μέσω των πολυεθνικών εταιρειών και την παγκόσμια ηγεμόνευση των κοινωνιών. Η σύζευξη που έβαλε σε κίνηση ο Lynton La Rouche μεταξύ τού δεξιού συντηρητισμού και τού λαϊκού προτάγματος, έθεσε υπό ισχυρή αμφισβήτηση την κυριαρχία τής λοβοτομής σε θεωρητικό επίπεδο, προσφέροντας ένα αναθεωρητικό μοντέλο για την οικονομική και κοινωνική εξυγίανση των εθνών. Η προσφορά του όμως επεκτάθηκε και στον φιλοσοφικό τομέα. Ως καλός μελετητής τής κλασσικής, τής μεσαιωνικής και τής σύγχρονης φιλοσοφίας ξεσκέπασε ένα σωρό κακώς κείμενα, παριστώντας με αναλυτικό και τεκμηριωμένο τρόπο τις κακοδαιμονίες, που οδήγησαν σε μια πορεία αιώνων στην συγκρότηση των στρεβλώσεων τού δυτικού πολιτισμού. Εξήρε τις έρευνες, στις οποίες είχε προβεί ο Κρίτων Ζωάκος, σχετικά με την σύγκρουση μεταξύ των Πλατωνικών Σχολών και των οργανώσεων τού Αριστοτέλη, ο οποίος υπήρξε πράκτορας τού Μαντείου Των Δελφών, τού ιερατείου τής Κρόνιας λατρείας και τής αυλής τής Περσικής αυτοκρατορίας. Επίσης ήταν αυτός, που πρώτος ξεσκέπασε την δόλια δράση τής λεγόμενης “Σχολής τής Φρανκφούρτης”, που έθεσε τις βάσεις για τον πλήρη εκφυλισμό των ηθών στις δυτικές κοινωνίες. Επίσης ξεσκέπασε τον δόλιο ρόλο των νεοσυντηρητικών, με φιλοσόφους όπως ο Καρλ Πόπερ, που οδήγησαν στο αντιδραστικό μόρφωμα τού Τζορτζ Σόρος. Για όλες αυτές τις υπηρεσίες του, παρότι ο Lynton La Rouche ήταν ακραιφνής συντηρητικός, ή Ακαδημία Επιστημών της ΕΣΣΔ τον έκανε μέλος της.
2. Η ΕΠΙΘΕΣΗ ΣΤΡΕΒΛΩΣΗΣ ΤΩΝ ΠΡΟΤΑΓΜΑΤΩΝ ΤΗΣ ΛΑΪΚΗΣ ΔΕΞΙΑΣ |
Συνεχίζεται...
