ΠΤΥΧΕΣ ΤΗΣ ΧΘΟΝΙΑΣ ΛΑΤΡΕΙΑΣ - ΕΙΣΑΓΩΓΗ

 

ΠΡΟΕΙΣΑΓΩΓΙΚΑ

  Οι συνεχείς αναφορές στα πλαίσια αυτής τής σελίδας, όπως αυτές έγιναν στην πορεία των παρελθόντων δεκαεπτά ετών, επικεντρώθηκαν κυρίως σε θέματα που αφορούσαν την επικαιρότητα. Με την βαθμιαία κυριαρχία τού διαδικτύου αναδείχθηκε η δυνατότητα ριζοσπαστικής έκφρασης μεμονωμένων προσώπων, που όχι μόνον μπορούσαν να διατυπώνουν προσωπικές απόψεις χωρίς ιδιαίτερους περιορισμούς με τεχνικά εύκολο τρόπο σε μια πλατφόρμα, που λειτούργησε σε δωρεάν βάση τόσο για τούς διαμορφωτές, όσο και για τούς παραλήπτες αυτών των απόψεων, παρέχοντας ταυτοχρόνως και βήμα ζωηρού διαλόγου. Με πρωτόγνωρη δυναμική και γοργούς ρυθμούς αναπτύχθηκε ένα είδος δημοσιογραφίας τής κοινωνικής βάσης, που άνοιξε την αυλαία τής ζύμωσης επί παντός επιστητού, προσδίδοντας παρεμβατικό ρόλο και παρέχοντας βήμα σε πραγματικό χρόνο σε ιστολόγους και σχολιαστές.

  Ξεπερνώντας τα όρια έκφρασης, που παρείχαν μέχρι τότε τα έντυπα εκδοτικά, τα οποία προϋπόθεταν μη ευκαταφρόνητο τεχνικό κόπο και η κυκλοφορία τους απαιτούσε την σύμπραξη τουλάχιστον μιας ομάδας καλοθελητών, οι διαδικτυακές δυνατότητες οδήγησαν σε ένα χείμαρρο διάδοσης απόψεων και πληροφορίας. Οι δυο τελευταίες δεκαετίες εγκαινίασαν και καθιέρωσαν την νέα εποχή τής πληροφορίας, με την εύκολη διοχέτευσή της σε δημόσια ψηφιακά βήματα, καθώς και εξίσου εύκολη και χωρίς κόστος πρόσβαση σε αυτά. Οι δυνατότητες, τα προτερήματα και τα οφέλη από αυτήν την διαδικασία είναι γνωστά και δεν χρειάζονται μνεία. Πλην όμως, ουδέν καλόν αμιγές κακού. Ο διαδικτυακός ωκεανός που συγκροτήθηκε, καθώς και η μπλογκόσφαιρα και τα κανάλια βιντεοσκοπημένων παρεμβάσεων σφραγίστηκαν στην πορεία τού χρόνου από μια ιδιοδυναμική, που διακατέχεται από ισχυρά ρεύματα μεγάλων ταχυτήτων. Ο τεράστιος όγκος απόψεων και πληροφοριών που διοχετεύονται μέσα στις οπτικές ίνες προσέδωσε σε αυτά συγκεκριμένα χαρακτηριστικά και ιδιότητες. Η τεράστια ποσότητα τού όγκου τής πληροφορίας περιόρισε ζωτικά τον χρόνο που αυτή παραμένει ουσιαστικά ενεργή στο προσκήνιο. Συχνά οι θιασώτες της επιδίδονται σε ένα αγώνα δρόμου, με στόχο να ανταποκριθούν στις επίκαιρες, αλλά εν τέλει εφήμερες προσδοκίες αυτών, που προστρέχουν στους ιστοχώρους τους. Οι διαδικασίες αυτές έχουν επικρατήσει λόγω τής φύσεως που διέπει την ιδιοδυναμική αυτού τού μέσου και ο γράφων δεν εξαιρείται ως ένα βαθμό από αυτόν τον κανόνα. Τα ηλεκτρονικά ποντίκια επιζητούν μονίμως φρέσκια τροφή και ομολογουμένως αυτό ισχύει εξ ίσου για το ποντίκι τού γράφοντος.

  Κατά την πρώιμη φάση διάδοσης τού διαδικτύου κάποιοι διέγνωσαν, ότι η προώθησή του αποτελεί μια εξ ίσου σημαντική τομή με την ανακάλυψη τής τυπογραφίας. Αυτή η ορθή διαπίστωση όμως, δεν αναδεικνύει από μόνη της την ριζική διαφορά τού σύγχρονου μέσου από τον έντυπο λόγο. Η τυπογραφία το πάλαι ποτέ συνέβαλε τόσο στην διάδοση βιβλίων, που πραγματεύονταν με έκταση και ανάλογο βάθος τα ζητήματα που αναφέροντο, είτε ως πονήματα λογοτεχνικά, είτε ως πραγματείες. Αυτό τους προσέδιδε μια βιωσιμότητα σε σχετικά μακρά διάρκεια χρόνου, ενώ κάποια έργα, που έγιναν κλασικά, έχουν διαχρονική αξία, έστω κι αν αυτοί που προστρέχουν σε αυτά ήσαν ανέκαθεν λίγοι. Δίπλα στα βιβλία καθιερώθηκε μέσω τυπογραφίας μετά πάροδο κάποιου χρόνου και ο ημερήσιος και περιοδικός τύπος. Οι εφημερίδες αναλαμβάνοντας τον χειρισμό τής επικαιρότητος διεύρυναν θεαματικά το αναγνωστικό κοινό. Αλλά και οι επιφυλλίδες που αυτός περιείχε, έδιναν βήμα σε σοβαρούς συγγραφείς, με αποτέλεσμα οι εφημερίδες και τα περιοδικά να ενημερώνουν, να τέρπουν, αλλά και σε κάποιο βαθμό να διαπαιδαγωγούν και να μορφώνουν μεγάλο αριθμό ανθρώπων. Τα έντυπα εκτοπίστηκαν από την δεκαετία τού '70 και μετά από την τηλεόραση, αλλά την χαριστική βολή έλαβαν τα έντυπα στην συνέχεια από την επικράτηση τού διαδικτύου. Το βιβλίο θεωρείται πλέον σε σημαντικό βαθμό ξεπερασμένο είδος και το αναγνωστικό κοινό βιβλίων που εγείρουν κάποιο αίτημα ποιότητος, περιορίστηκε ακόμη περισσότερο.

  Το διαδίκτυο ώθησε τον ενδιαφέρον με ακόμη μεγαλύτερη έμφαση στο επίκαιρο και στο γρήγορο. Ειδικά η συγκέντρωση στις μικρές οθόνες των κινητών τηλεφώνων συρρικνώνει τα ενδιαφέροντα σε ότι μπορεί να αναπαράγεται με σχετικά μινιμαλιστικό τρόπο. Αυτή η διαδικασία δεν είναι διόλου αρνητική αφ' εαυτής. Η μικρές οθόνες των κινητών τηλεφώνων, των τάμπλετς και των φορητών υπολογιστών διεμβόλισαν την μονοκουλτούρα τής τηλεόρασης, προσφέροντας πολύ σημαντικές δυνατότητες σε εναλλακτική ενημέρωση. Επίσης στο διαδίκτυο προσφέρεται πληθώρα αξιόλογου υλικού από τον χώρο τής σύγχρονης τέχνης, αλλά και παλαιότερων εποχών. Πλην όμως, όλη αυτή η ευεργεσία έχει σαν αποτέλεσμα να συμπαρασύρεται το ενδιαφέρον από τον συρμό των γενικότερων ρευμάτων άντλησης πληροφοριών που επέβαλε το διαδίκτυο και αυτά βρίσκουν συγκερασμό στον εκτοπισμό τού διαχρονικού από το επίκαιρο. Ο χρήστης τίθεται σε μια διαδικασία ταχείας εναλλαγής των θεμάτων, ως ένας επιβάτης γοργά κινούμενου οχήματος, που δεν επιτρέπει πολλά περιθώρια στάσεων σε αυτά που αρμόζει προσεκτική παρατήρηση, βαθύτερη νοητική επεξεργασία και αναλογισμός. Η οργάνωση τής σκέψης όμως απαιτεί χρόνο, ένταση προσοχής, εισδοχή στο βάθος τού γίγνεσθαι, στοχασμό και αποτίμηση των δεδομένων των δεδομένων πέραν τού φευγαλέου. Αξίζει να σημειωθεί, ότι η ένταση που κατέχει ένας φθόγγος σε μια μουσική αρμονία, δεν προάγεται από την δύναμη που εφαρμόζεται κατά την παραγωγή του στο μουσικό όργανο, αλλά από την θέση του στο μέτρο τού ρυθμού και την χρονική του διάρκεια.

  Στα πλαίσια αυτού τού συρμού εντάσσονται και οι παρεμβάσεις αυτής τής σελίδας, με αφορμή κυρίως την επικαιρότητα, έστω κι αν μόνιμη μου επιδίωξη ήταν να προσδίδω κάποιο βάθος στις προσεγγίσεις μου. Όμως, παρότι μπορώ να ισχυρισθώ, ότι το βάθος που επιδιώχθηκε συχνά, δεν ήταν καθόλου αμελητέο, αυτές οι αναφορές δεν παύουν να έχουν αποσπασματικό χαρακτήρα και να μην πρόσκεινται με συστηματικό τρόπο. Θεωρώ, ότι στάθηκα οδηγός ενός οχήματος, που περιέτρεξε τούς δρόμους μιας πολύ ενδιαφέρουσας πόλεως και ενώ έκοψα συνειδητά ταχύτητα μπροστά στα σημαντικά της αξιοθέατα, δεν παρείχα την δυνατότητα στον ξεναγό που επέβαινε αυτού τού οχήματος, να αποκαλύψει στους επιβάτες παραστατικά το μύχιο δράμα αυτής τής πόλεως. Και άσχετα πόσο ποιοτικό χαρακτήρα μπορεί να προσπαθήσει να αποδώσει κάποιος στην ατζέντα περιφοράς του, ο τουρισμός δεν μπορεί να αναδείξει την ουσία ενός χώρου. Η γεύση που αποκομίζεται μπορεί να είναι ενδιαφέρουσα, ή και πολύτιμη. Παραμένει όμως εξωτερική και κάποτε οδηγεί σε παρανοήσεις. Δεν είναι δυνατόν να κοινωνήσει κάποιος με το δράμα τής πόλεως, εάν δεν ζυμωθεί στους χώρους της με αυτούς που ενδημούν εκεί. Οπωσδήποτε το ταξίδι που ξεκίνησε, θα συνεχιστεί. Όμως το όχημα σταθμεύεται και αποβιβάζομαι. Όποιος θέλει να ακολουθήσει, θα το κάνει βάδην.

  Αυτό σημαίνει, ότι η πρακτική εμμονής σε ζητήματα, που ξεκίνησε πριν δυο χρόνια με την δημοσίευση στο διαδίκτυο τού σύντομου βιβλίου “Το Ξεχαρβάλωμα των Συμπράγκαλων τής Δυτικής Κυριαρχίας”, θα ενταθεί. Γνώμονας των παρεμβάσεών μου μέχρι τώρα ήταν να ανταποκριθώ στο κυνήγι τής επικαιρότητας, ίσως με κάποιο πιο συνεκτικό τρόπο. Εκτιμώ, ότι τα κατάφερα μόνον σε κάποιο βαθμό. Οι παρεμβάσεις μου περιέχουν, κατά την άποψή, μου αρκετά χρήσιμα στοιχεία, όμως δεν λείπουν επίσης οι παρανοήσεις και οι ανεπάρκειες. Και δεν με εξιλεώνουν διόλου οι μόνιμες προειδοποιήσεις μου, ότι οι προσεγγίσεις μου μπορεί να περιέχουν σημαντικό ποσοστό λανθασμένων εκτιμήσεων και ότι αρμόζει να προσλαμβάνονται με ιδιαίτερα αυστηρή διάθεση κριτικής. Οι έρευνά μου επί σειρά ετών είχε επικεντρωθεί σε αυτόν τον τρόπο παρέμβασης και διακατεχόταν από χειροτεχνισμό, παρότι έχω συγκεντρώσει στην πορεία πληθώρα χρήσιμου υλικού, που δεν ευδοκίμησα από κεκτημένη ταχύτητα, εφησύχαση και οκνηρία να χειριστώ σε βάθος. Όμως, όπως έχω διαπιστώσει, αλλά και συχνά αναφέρει, ΑΠΑΙΤΕΙΤΑΙ ξεκαθάρισμα σε βασικότατα ζητήματα, που επικρατεί σύγχυση. Καλύτερα λιγότερα και καλύτερα.

  Προς θετικότατη έκπληξή μου διαπιστώνω, ότι με ενημερώσεις που δέχομαι στο ηλεκτρονικό ταχυδρομείο, το βιβλιαράκι που προανέφερα εξακολουθεί να κατεβάζεται περίπου κάθε δεύτερη ημέρα. Ευχαριστώ από καρδιάς το ιστολόγιο ΔΙΟΔΟΤΟΣ που το προβάλλει στους συνδέσμους του όλο αυτό το διάστημα. Η συνέχεια θα δοθεί σε αυτήν την πορεία με την πραγματεία “ΠΤΥΧΕΣ ΤΗΣ ΧΘΟΝΙΑΣ ΛΑΤΡΕΙΑΣ”, ένα ζήτημα που θεωρώ κυρίαρχης σημασίας. Το αντίστοιχο υλικό που θα στηριχθεί αυτή η αναφορά έχω συλλέξει και μελετήσει εδώ και αρκετά χρόνια, οπότε αυτό που μένει να γίνει είναι η καταγραφή τού θέματος. Κάποιες πλευρές του έχουν τύχει αναφοράς στις κατά καιρούς αναρτήσεις εδώ. Όμως υπάρχει επί πλέον πληθώρα δεδομένων και παρουσίαση στοιχείων από πηγές, ώστε να τύχει αυτό το ζήτημα μας πρώτης συστηματικής θεώρησης. Εξ όσων γνωρίζω, τα ζητήματα που το συνθέτουν βρίσκονται διάσπαρτα στην Ελληνική και ξενόγλωσση βιβλιογραφία, χωρίς να υπάρχει σχετικά κάποιο ολοκληρωμένα δομημένο πόνημα, στο οποίον θα μπορούσα εναλλακτικά να παραπέμψω. 

  Η πραγματεία αυτή θα αναρτάται κατά κεφάλαια και σε αυτήν την σελίδα, πριν ολοκληρωθεί και κατατεθεί στο διαδίκτυο ως βιβλίο για κατέβασμα ατελώς.

 

        1. ΕΙΣΑΓΩΓΗ

  Η χθόνια λατρεία αποτελεί συγκεκριμένο τύπο θρησκείας. Πριν αναφέρω οτιδήποτε σχετικά με αυτήν, καθορίζω τον τρόπο βάσει τού οποίου θα προσεγγίσω αυτό το ζήτημα, όχι μόνον για να προσδιορίσω την μεθοδολογική βάση τού χειρισμού που ακολουθεί, αλλά και για να καταδείξω δυο στοιχειώδη χαρακτηριστικά που αφορούν αυτήν την προβληματική.

• Το πρώτον εξ αυτών αφορά την παντελή άρνηση τής διεθνούς επιστημονικής κοινότητας να ασχοληθεί με καίρια ζητήματα, που εγκύπτουν σαφέστατα στο αντικείμενο που την αφορά. Λόγω αυτής τής μόνιμης αρνήσεως απαξιούται σε σημαντικό βαθμό η επικρατώσα ιστορική επιστήμη, καθώς και την επιστήμη τής προϊστορίας, ένεκα τής παράκαμψης πληθώρας ιστορικών πηγών και ευρημάτων, ο χειρισμός των οποίων μοιραία οδηγεί εμπράκτως σε ριζικής σημασίας αποτίμηση εμπράκτων δεδομένων, που αφορούν την πορεία τού ανθρώπου από την πρωτόγονη περίοδο μέχρι την σύγχρονη εποχή.

• Επί πλέον απαξιώνονται σφόδρα οι έδρες κλασικής φιλολογίας των φιλοσοφικών σχολών, λόγω τής εμμονής τους να πακάμτουν την μελέτη και αποτίμηση σημαντικών συγγραμμάτων τής Ελληνικής Γραμματείας. Ιδιαίτερη ευθύνη έχουν κάποιοι εκδοτικοί οίκοι τής Ευρώπης (όπως ο εκδοτικός οίκος “RECLAM“ τής Στουτγάρδης) που κατά την αναπαραγωγή των κειμένων και αποσπασμάτων των προσωκρατικών φιλοσόφων, φρόντισαν να μην συμπεριλάβουν χωρία αιχμής τού Εμποδοκλεους.

• Χαρακτηριστικό είναι σχετικά, ότι πλείστα όσα πανεπιστήμια παραπέμπουν ολοσχερώς την ενασχόληση με το θρησκειολογικό υλικό, σε έδρες εθνολογίας, ως να επρόκειτο για λαογραφικού τύπου καταγραφή ηθών και εθίμων, που αφορούν σε βάση “φολκλόρ” κάποιους πρωτόγονους και απροσπέλαστους από την κοινωνική πρόοδο περιθωριακους κοινωνικούς σχηματισμούς.

• Επί πλέον απαξιούνται οι θεολογικές σχολές των Ελλαδικών πανεπιστημίων και το σύνολο των θεολόγων που αποφοίτησαν από αυτές, τουλάχιστον ως προς το ζητούμενο να ασχοληθούν με το ζητούμενο τού θρησκειολογικού υλικού των μυητικών ταγμάτων, των αποκρυφιστικών ενώσεων και τού ελευθεροτεκτονισμού, απαξιώνοντας την σύνολη αντίστοιχη προβληματική, ως συνωμοσιολογικού τύπου ιδεασμό, που είναι ανάξιος επιστημονικής προσεγγίσεως.

• Χαρακτηριστικό είναι, ότι παρότι έχουν εκπονηθεί στην πορεία των τελευταίων 150 ετών σημαντικότατα έργα από άκρως προικισμένους ερευνητές, που εγείρουν ανέτως το αίτημα αυστηρής και εμπεριστατωμένης επιστημονικότητος, οι παραπομπές σε αυτά από το ακαδημαϊκό κατεστημένο είναι περιθωριακές, άκρως επιλεκτικές και ουδέποτε αναφέρονται σε τελετουργικά αίματος με θύματα ανθρώπινες υπάρξεις. Ο ολίγες και ανεπαρκείς αναφορές περιορίζονται σε θυσίες ζώων.

• Τέλος απαξιούται η πλειοψηφία των μελών τής παγκόσμιας ανθρώπινης αγέλης, η οποία αρνείται λόγω εγκεφαλικής παρασκευής να προσλάβει και να επεξεργαστεί νοητικά το οφθαλμοφανέστατο. Η ανθρώπινες προσληπτικές λειτουργίες είναι αναφανδόν επιλεκτικές. Όταν τα αισθητήρια όργανα ενός ανθρώπου προσλάβουν ένα εξωτερικό ερέθισμα ως γενική εικόνα, δεδομένου ότι η χωρητικότητα τού εγκεφάλου δεν επαρκεί για την ταυτόχρονη επεξεργασία των επί μέρους λεπτομερειών της, αυτή διοχετεύεται σε μια περιοχή, στην οποία λειτουργεί αποθηκευμένη μια κατηγοροποιημένη βιβλιοθήκη προτύπων. Εκεί λαμβάνει χώρα μια σύγκριση των επί μέρους λεπτομερειών τής πρόσληψης και οτιδήποτε δεν ανταποκρίνεται σε κάποιο πάγιο καταχωρημένο πρότυπο, προσπερνάται ολοσχερώς. Χαρακτηριστικό τής επιλεκτικής επεξεργασίας των αισθητηριακών αποτυπώσεων από τον εγκέφαλο είναι το κάτωθι βίντεο. 

   
  

   

  
  

  Συνέπεια τής επιλεκτικής πρόσληψης θα μπορούσε να είναι το αποτέλεσμα, η είσοδος σε ένα δωμάτιο ενός μικρού ελέφαντα ροζ χρώματος με τριπλή προβοσκίδα να μην γίνει αντιληπτή από την συντριπτική πλειοψηφία των παρευρισκομένων, επειδή αυτό το ενδεχόμενο θα παραβίαζε κατάφωρα την δεοντολογία των προσληπτικών τους λειτουργιών. Μια αντίστοιχη παρασκευή τής αντιληπτικής ικανότητος τής συντριπτικής πλειοψηφίας έχει επιβληθεί απέναντι στην πρόσληψη δεδομένων που αφορούν δρώμενα τής χθόνιας λατρείας. Χαρακτηριστικό είναι, ότι η εξαφάνηση περισσότερων από 500 παιδιών από το οφανοτροφείο "Αγία Βαρβάρα" στην περιοχή Αττικής , που συνέβη προ ετών και δημοσιεύθηκε στον καθημερικό τύπο, πέρασε σχεδόν τελείως απαρατήρητη από την κοινή γνώμη, ενώ θα έπρεπε να έχει προξενήσει θύελλα αντιδράσεων.     

  Τα μέλη τής επιστημονικής κοινότητας, τα οποία λόγω θέσεως υποτίθεται ότι διαθέτουν οξυδέρκεια μεγαλύτερη από αυτήν τού μέσου ανθρώπου και τάση να διεισδύουν στις βαθύτερες αιτιάσεις των φαινομένων, επιδεικνύουν ανέκαθεν την εμμονή με σχολαστικό τρόπο να μην να αναφέρονται και πολύ περισσότερο να μην υπεισέρχονται σε ζητήματα τής βάσης τής χθόνιας λατρείας, που είναι τα τελετουργικά αίματος και οι πρακτικές σεξουαλικής μαγείας. Η πλήρης και χωρίς εξαίρεση αποσιώπηση αυτών των δεδομένων οφείλεται στην από μακρόν έντεχνη επιβολή ενός καθεστώτος, που ταυτίζεται με το αυτονόητο και συνιστά τον κύριο κανόνα τού κοινωνικού μύθου που έχει επικρατήσει. Οι αντίστοιχες αναφορές να θεωρούνται ότι είναι βαθύτατα επιστημονικές και ότι παραβιάζουν στοιχειωδώς την λογική. Τα άτομα που αποτολμούν τέτοιες αναφορές έχει κατισχύσει να σταμπάρονται ως φαντασιόπληκτα, υποκείμενα σε παράφρονες ιδεασμούς και να θεωρούνται, ότι διακατέχονται από ψυχικά σύνδρομα στην βάση νοσηρών δυσλειτουργιών τής προσωπικότητός τους. Τέτοιες αντιλήψεις, καθώς και η γενικότερη ετοιμότητα να εντρίψει κάποιος θεωρητικά και να ψάξει σχετικά με την αφετηρία, την δομή και τις εκφάνσεις της ουσίας τής χθόνιας λατρείας, ανάγονται από τούς ελεγχόμενους μηχανισμούς προπαγάνδας και χειραγώγησης τού συστήματος σε υπερβολική καχυποψία, η οποία επιδιώκει να στρεβλώσει τα πραγματικά δεδομένα και να τα οδηγήσει σε εξωφρενικές κατευθύνσεις. Γι αυτό έχει επιβληθεί η πλήρης απαξίωση αυτών των πρακτικών, με την επικάλυψη τής όλης προβληματικής με τον όρο “συνωμοσιολογία”. Οπότε πάσα σχετική σοβαρή αναφορά από οποιοδήποτε μέλος τής επιστημονικής κοινότητας σε τέτοιου είδους θέματα συνεπάγεται την πλήρη ακαδημαϊκή του απαξίωση, με αποτέλεσμα να θεωρείται αυτός αποσυνάγωγος από το σύνολό της, θέτοντας σε άμεση διακινδύνευση το βόλεμα, το γόητρό, την μισθοδοσία του και κάθε άλλο προνόμιο, που τού εξασφαλίζει η ένταξή του σε αυτόν τον χώρο. 

  Αντιθέτως, η συνεπής εφαρμογή τής απλής λογικής είναι αυτή που επιβάλει την εντατικότατη ενασχόληση με τις κραυγαλέες εκφάνσεις τής χθόνιας λατρείας και να έχει εισχωρήσει στην ουσία της. Κάθε σοβαρό πανεπιστημιακό ίδρυμα, που σέβεται εμπράκτως την αποστολή τής επιστήμης, όφειλε να έχει ενσωματώσει στην διδασκαλία και την εμβάθυνση στην θεωρητική ιχνηλάτηση τής θρησκειολογίας ως ανεξάρτητης έδρας, δεδομένου ότι αυτή εκ των πραγμάτων δεν είναι δυνατόν να εξαντλείται με σημειώσεις στο περιθώριο θεολογικών, φιλοσοφικών, ιστορικών καθώς και φιλολογικών μελετών.  

  (Σε παρένθεση αξίζει να αναφερθεί, ότι είναι τεκμήριο πτώχευσης των εδρών θεολογίας των πανεπιστημίων, αλλά και κάποιων εδρών φιλοσοφίας, ότι αντί να ασχολείται το δυναμικό των καθηγητών τους με την επιστημονική επίρρωση τού αντικειμένου τους, εμμένουν αποκλειστικά στην προώθηση των δικών τους θρησκευτικών πιστεύω, με ιεραποστολικές διαθέσεις και τάση περιφρούρησης αυτού που θεωρούν δογματική καθαρότητα και προάσπισή του από πάσα τάση, που θεωρούν αιρετική. Πέραν αυτού, ο οίστρος που χαρακτηρίζει κάποιους καθηγητές, τούς οδηγεί στην διαμόρφωση ενός εν πολλοίς πρωτότυπου προσωπικού ιδιώματος, που ενώ πραγματικά εμβαθύνει εν μέρει στην θεολογική αποκατάσταση κάποιου δόγματος και αποκαθαρισμό του από εξωγενείς αλλοιώσεις, ταυτοχρόνως πρακτικά αυθαιρετεί επί επιστημονικής βάσεως, με την διαμόρφωση κάποιων άλλων απόψεων, που έχουν αφετηρία την ελλειπή γνώση τού αντικειμένου που πραγματεύονται και απολήγουν σε εξωπραγματικά συμπεράσματα. Το φαινόμενο αυτό δεν είναι εύκολο να ινηλατηθεί, δεδομένου ότι δίπλα στην εύστοχη αποκατάσταση δεδομένων, που επενεργεί εν μέρει σαφώς θετικότατο έργο, η πρόσμιξη σε αυτήν την πρακτική άλλων προσωπικών απόψεων, που δεν στηρίζονται επιστημονικά, ενώ εγείρεται αξίωση διατύπωσης θέσφατων αληθειών, συγκροτεί ένα μείγμα, μέσω τού οποίου, η γοητεία που εξασκεί η ορθή αποκατάσταση, επιφέρει ταυτοχρόνως σύγχυση έναντι άλλων βασικών διαδικασιών. Το συγκεκριμένο ζήτημα χρήζει ειδικής αναφοράς, που ίσως γίνει στο μέλλον).

  Επί πλέον, η πρακτική τής χθόνιας λατρείας δεν αφορά αποκλειστικά τούς κλάδους των ανθρωπιστικών σπουδών, αλλά ενέχεται με δραματική παρέμβαση στα αντικείμενα μελέτης τής ανθρωπολογίας, τής βιοχημείας και τού ηλεκτρομαγνητισμού, ΩΣ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ ΠΟΥ ΔΙΕΠΕΙ ΑΜΕΣΑ Η ΕΜΜΕΣΑ ΜΕ ΚΑΘΟΡΙΣΤΙΚΟ ΤΡΟΠΟ ΚΑΘΕ ΕΚΦΑΝΣΗ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗΣ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΑΣ ΣΤΗΝ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΗΣ ΣΥΝΟΛΗΣ ΙΣΤΟΡΙΚΗΣ ΠΟΡΕΙΑΣ.

  Η έντονη παρέμβαση τής χθόνιας λατρείας στα δεδομένα τής ανθρωπολογίας και τής βιοχημείας αφορούν τον τρόπο λειτουργίας τού ανθρώπινου εγκεφάλου και ειδικότερα τον τρόπο που λειτουργούν κάποιες άκρως σημαντικές παραισθησιογόνες ουσίες στην ανθρώπινη φυσιολογία, οι οποίες καταναλώνονται στις τελετουργίες της. Κυρίως η διμεθίλτρυπταμίνη (DMT) που αποτελεί την κυριότερη από αυτές έχει την ιδιότητα, όταν αυτή έρχεται σε επαφή με το ανθρώπινο αίμα, ένα σκέλος των διπλών δεσμών στον δακτύλιο τού άνθρακος που βρίσκεται στον μοριακό τύπο αυτής τής ενώσεως, να ανοίγει σχηματίζοντας δυο μικρές κεραίες ηλεκτρομαγνητικής πρόσληψης. Αυτό οδηγεί στην πρόσληψη ερεθισμάτων, τα οποία δεν γίνονται αντιληπτά μέσω τής οράσεως υπό συνήθεις συνθήκες. Επί πλέον στα μέρη, που τελούνται τελετουργικά χθόνιας λατρείας είναι εγκατεστημένα λατρευτικά αντικείμενα, που λειτουργούν ως κεραίες έναντι τής κοσμικής ακτινοβολίας, όπως τα ξόανα, οι οβελίσκοι και τα μενχίρ. Ενδιαφέρον έχει και ο εντοπισμός τού Ουμπέρτο Έκκο σχετικά με τον ρόλο που επιτελεί ο πύργος τού Άιφελ στα τελούρια ρεύματα, όπως περιγράφεται στο βιβλίο "Το Εκκρεμές τού Φουκώ". (Τον ίδιο ρόλο επιτελεί η βελόνα στη σύριγγα κατά την λήψη εναίσιμων σκληρών ναρκωτικών). Επί πλέον τα τελετουργικά τής χθόνιας λατρείας γίνονται μέσα σε υποχθόνια σπήλαια, που λειτουργούν ως ηλεκτρομαγνητικά φίλτρα για την κοσμική ακτινοβολία. Έτσι συσχετίζεται η χθόνια λατρεία με την  ανθρωπολογία, την βιοχημεία και ηλεκτρομαγνητισμό.

  Η συγκεκριμένη οπτική τής χθόνιας λατρείας σηματοδοτεί και την φύση τής συνωμοσιολογίας ως διεπιστημονικού κλάδου, που άπτεται περισσότερων επιστημονικών κατευθύνσεων, εφόσον η ενασχόληση με αυτήν αποτελεί, κατά την εκτίμησή μου, τον κύριο άξονά της. Οπότε η μελέτη τής χθόνιας λατρείας ωθεί σε επισταμένη μελέτη περισσότερων γνωστικών περιοχών, αλλά και οξεία παρατήρηση όσων συμβαίνουν, δεδομένου ότι τα τελετουργικά της γίνονται εν κρυπτώ.

  Μέχρι πρόσφατα η ενασχόληση με το φαινόμενο είχε περιοριστεί σε κάποιες βιβλιακές μελέτες, οι οποίες από τα μέσα τής δεκαετίας τού '80 σταμάτησαν να γίνονται σε ακαδημαϊκά πλαίσια, αποκτώντας απερίφραστα συνωμοσιολογικό προσανατολισμό. Όμως μετά το 2016 το φαινόμενο ξεκίνησε να εμφανίζεται και στην τρέχουσα ειδησεογραφία, κυρίως την συστημική και μη εξαιρουμένης τής γερμανικής ειδησεογραφικής ναυαρχίδας DER SPIEGEL, πάντοτε με το σταμπάρισμα τής διάδοσης ψευδών ειδήσεων από την μεριά κακόβουλων συνωμοσιολόγων, σπάζοντας όμως την σιωπή που είχε επιβληθεί επί διάστημα χιλιετιών σχετικά με το φαινόμενο. Τα WikiLeaks δημοσίευσαν πρώτα το θέμα στην δημοσιότητα, με την παρουσίαση κάποιων e-mails τής Χίλαρι Κλίντον, που αφορούσε πρακτικές παιδοβιασμών από στελέχη τού Δημοκρατικού κόμματος, συμπεριλαμβανομένου και τού Μπάρακ Ομπάμα. Σύμφωνα με αυτά ο προσωπάρχης τού Λευκού Οίκου επί προεδρίας Κλίντον John Podesta φερόταν να επιβλέπει μια πιτσαρία, η οποία προμήθευε παιδιά σε υψηλά ιστάμενα πρόσωπα με στόχο την σεξουαλική τους κακοποίηση.

  Έκτοτε και κυρίως με την ανάληψη τής προεδρίας από τον Ντόναλντ Τραμπ οι αντίστοιχες ειδήσεις ξεκίνησαν να κατακλύζουν τα μαζικά μέσα. Από τον ίδιο, αλλά και σημαντικά στελέχη τού περιβάλλοντός του, ξεκίνησε ένας καταιγισμός καταγγελιών σχετικά με την κακοποίηση παιδιών, η οποία δεν περιοριζόταν μόνο σεξουαλικά, αλλά επεκτεινόταν σε κάθε είδους ειδεχθή πολλαπλή κακοποίηση. Ήρθαν στην δημοσιότητα φωτογραφίες από τούνελ, στα οποία ήσαν παιδιά φυλακισμένα και κακοποιημένα μέσα σε κλουβιά, ενώ άλλες φωτογραφίες έδειχναν στρατιώτες των ενόπλων δυνάμεων των ΗΠΑ να τα σώζουν. Επί πλέον κυκλοφόρησαν κάποια βίντεο με πλοία τού ναυτικού των ΗΠΑ, τα οποία λειτουργούν ως πλωτά νοσοκομεία, στα οποία κακοποιημένα παιδιά δεχόντουσαν περίθαλψη. 

   Η όλη καμπάνια εστιαζόταν στην απάνθρωπη πρακτική κάποιων υψηλά ιστάμενων πολιτικών τού Δημοκρατικού κόμματος και επεκτεινόταν σε “καλλιτεχνικούς” κύκλους τού Χόλιγουντ. Αρκετές φορές έγινε μνεία ότι οι εν λόγω ένοχοι εμφορούντο από σατανισμό, χωρίς όμως να γίνεται μια σε βάθος ανάλυση τού φαινομένου, η οποία θα ξεκαθάριζε με σαφήνεια κατά πόσο επρόκειτο για κάποιο πρόσκαιρο βίτσιο μιας ιδιαίτερης ομάδας ανωμάλων ψυχικά ανθρώπων, όπως επικράτησε η γενική άποψη, ή κατά πόσο πρόκειται για μια διαχρονική πρακτική, που έχει βαθύτατες θρησκειολογικές ρίζες και ταλανίζει την ανθρωπότητα και στις πέντε ηπείρους.

  Μετά την καλπονοθεία τού 2020 η αντίστοιχες αναφορές φθίνουν συνεχώς. Αξίζει να προσεχθεί, ότι ο DAVID ROBERT STEEL, που ανέδειξε συστηματικά και εμπεριστατωμένα το ζήτημα των τελετουργικών παιδοβιασμών και ανθρωποθυσιών, πέθανε “ξαφνικά” τον Αύγουστο τού 2021 από “κορωνοϊό”.

 

   Προς ώρας επικρατεί σχετική ησυχία γύρω από το ζήτημα αυτό. Αναμφίβολα, η καμπάνια που ξεκίνησε το 2016 τάραξε νερά, που λίμναζαν για υπερβολικά μεγάλο διάστημα. Είναι προφανές, ότι στο “στράγγιγμα τού βάλτου” που υποσχέθηκε ο Ντόναλντ Τραμπ, ο στόχος τής καταστολής των κυκλωμάτων των τελετουργικών παιδοβιαστών βρίσκεται στις πρώτες θέσεις. Ο λόγος που έχει επικρατήσει σχετική σιγή σε σύγκριση με το προηγούμενα χρόνια γύρω από το θέμα, κρίνω ότι δεν μπορεί να ερμηνευτεί στην παρούσα φάση και πρέπει να περιμένουμε τις περαιτέρω εξελίξεις σχετικά. Δεν αμφιβάλλω, ότι η συγκεκριμένη εγκληματική πρακτική ενόχλησε ιδιαίτερα κάποια πρόσωπα, που κατείχαν υψηλές θέσεις, όπως ο στρατηγός Μάικελ Φλιν, εάν κρίνω από τις συνεχείς παρεμβάσεις τού γιού του τότε στο twitter, λόγω των οποίων δέχθηκε ο Φλιν έντονες επιθέσεις. Ο τρόπος, που ξεκίνησε και προχώρησε αυτή η καμπάνια, αφήνει σε μένα κάποια ερωτηματικά, για το κατά πόσο αυτή υπήρξε προσπάθεια κατευνασμού, στην φάση που η κυριαρχία τού διαδικτύου διευκόλυνε πάρα πολύ την διάδοση τού καταγγελτικού λόγου, ή κατά πόσο έχει οδηγήσει ο σκληρός συσχετισμός δυνάμεων στα πλαίσια τού συστήματος σε μια προσωρινή κάμψη αυτής τής καμπάνιας. Το σύστημα επιλέγοντας άλλα ζητήματα, που τα οδηγεί σε προπαγανδιστική έξαρση, μπορεί ακόμη να στρέφει σε συναισθηματική βάση τις διαθέσεις σε κατευθύνσεις που το εξυπηρετούν. Γι αυτό εμμένω στην εκτίμηση, ότι το ξεκαθάρισμα των καταστάσεων που επιδιώκεται, πρέπει να φτάνει σε βάθος, ώστε να περιορίζονται τα περιθώρια συνειδησιακού πισωγυρίσματος και συστημικών ελιγμών.

  Αυτοί που επιβραβεύονται εκ των πραγμάτων για την δράση τους δίπλα στους ειλικρινείς και φιλόπονους ερευνητές, οι οποίοι προσπάθησαν να αναδείξουν την ουσία τής χθόνιας λατρείας, είναι οι αρχιτέκτονες που επινόησαν και επέβαλαν το μάτριξ χειραγωγήσεως. Αλλά η κατίσχυσή τους θα διαρκέσει μόνον μέχρι την παρέμβαση αυτών, που θα αποδειχθούν μάστορής τους.

  Ο οποιοσδήποτε δικαιούται να αμφισβητήσει την ύπαρξη τού Θεού. Η ύπαρξη τού Θεού δεν αποδεικνύεται με λογικό τρόπο. Ο Πλάτων υποστήριξε, ότι η γνώση επαφίεται για τούς εναρέτους και ότι οι άνθρωποι μπορούν να προσεγγίσουν τα δεδομένα τού σύμπαντος μόνο μέσω αυτού που αποκάλεσε “εικώς λόγος”, δηλαδή αφαρμόζοντας την προσεγγιστική ικανότητα που αντιστοιχεί στα δικά τους μέτρα και αδυνατεί να συλλάβει την ουσία του. Με βάση την θεολογία των Μυστικών Πατέρων τής εκκλησίας η γνώση τού Θεού είναι αποφατική, στηριζόμενη στην αγνωσία. Ενώ η ουσία τού Θεού παραμένει πάντοτε απροσπέλαστη για τον άνθρωπο, αυτός αποκαλύπτεται μόνον μέσω των θείων ενεργειών, στις οποίες μπορεί να μετέχουν οι άνθρωποι με βάση την αγαπητική κοινωνία, η οποία έχει αφετηρία την πίστη και η οποία αποτελεί κατά τον Απόστολο Παύλο “πραγμάτων βεβαίωση μη ωρομένων”. Υπό αυτήν την οπτική, ούτε οι πιστοί, ούτε οι άπιστοι είναι σε θέση να παρέχουν μια λογική απόδειξη για την ύπαρξη ή μη τού Θεού. Πλην όμως ο Θεός είναι κάτι διαφορετικό από τις θρησκείες, εφόσον αυτές δεν χρήζουν αποδείξεως, δεδομένου ότι αποτελούν απτά, ρεαλιστικά δεδομένα, τα οποία δύνανται να τύχουν προσεγγίσεως, καταγραφής και μελέτης με πραγματιστικό τρόπο. Υπό αυτήν την έννοια αυτές μπορούν να αποτελούν αντικείμενα ορθολογιστικής μελέτης από τις επιστήμες. Η πραγματιστική επιστημονική μελέτη μπορεί κάλλιστα να καταγράψει τα δεδομένα τής όποιας θρησκείας και να επιχειρήσει ερμηνείες αυτών των δεδομένων στην βάση λογικών διεργασιών, χωρίς όμως να είναι σε θέση να αποφανθεί για τις μεταφυσικές προεκτάσεις της, ή να κρίνει την ορθότητα των υπερβατικών της ισχυρισμών.

  Μέσα από αυτήν την σκοπιά, η προσέγγιση που θα επιχειρήσω στην χθόνια λατρεία, το καθεστώς και τα δρώμενά της, θα γίνει αποκλειστικά από χειροπιαστή, πραγματιστική σκοπιά, με βάση τούς κανόνες τής απλής λογικής επί θρησκειολογικής βάσεως, μέσω τις εξέτασης ιστορικών πηγών, ευρημάτων και μελετών, που εγείρουν επιστημονικό αίτημα. Έτσι, αυτή η πραγματεία διακατέχεται από αυστηρά ερευνητικό χαρακτήρα και απευθύνεται στον όποιον δήποποτε, ασχέτως των αντιλήψεων που αυτός μπορεί να έχει περί τής υπάρξεως ή μη τού Θεού και τού τρόπου που αυτός αρέσκεται να δομεί την προβληματική του, στηριζόμενος στην νοησιαρχία, ή σε μεταφυσικές υπερβατικού τύπου αναζητήσεις. Τα συγκεκριμένα πιστεύω μου δεν ενέχονται σε αυτήν την διερεύνηση, επιδιώκοντας στο μέτρο τού δυνατού μια αποστασιοποιημένη από ηθελημένους υποκειμενισμούς προσέγγιση. Υπό αυτήν την οπτική απορρίπτω εκ προοιμίου κάθε εμπαθή κριτική, στην βάση, ότι η προσπάθεια αυτή διέπεται από συνωμοσιολογικού χαρακτήρα ιδεασμούς και τα τοιαύτα. Χωρίς να αποκρύπτω, ότι είμαι ένθερμος θιασώτης τής συνωμοσιολογίας, παραμερίζω επί τού παρόντος κάθε αντίστοιχη προβληματική, εστιάζοντας σε χειροπιαστά δεδομένα με βάση την τυπική λογική. Και καλώ κάθε φίλο, ή φίλη, που αμφισβητεί την συγκεκριμένη εφαρμογή αυτής τής πρακτικής, να μού επιδείξει βάσει επιχειρημάτων τα σημεία που αυτή η πρακτική δεν τηρείται. Αποσκοπώ να καταδείξω απτά και οφθαλμοφανή δεδομένα, θέτοντας τον αναγνώστη ως συν-ζητητή ενώπιον ενωπίω. 

2. Η ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ ΤΗΣ ΧΘΟΝΙΑΣ ΛΑΤΡΕΙΑΣ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΟ ΠΡΙΣΜΑ ΤΗΣ ΕΘΝΟΛΟΓΙΚΗΣ ΕΡΕΥΝΑΣ

  Σχετικά με την χθόνια λατρεία έχει γίνει στο παρελθόν πληθώρα αναφορών από διαφορετικές οπτικές κάθε φορά, χωρίς όμως να υφίσταται μια ολοκληρωμένη αποτίμηση σε οργανικό σύνολο όσων συνάγουν αυτές οι μελέτες. Οι κύριες αφετηρίες των αντίστοιχων μελετών είναι η μελέτη των προτόγονων και των αρχαίων κοινωνιών με δεσπόζον το έργο τού Λ. Η. ΜΟΡΓΚΑΝ "Η ΑΡΧΑΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ", που εκδόθηκε το 1877 στην Νέα Υόρκη και που μαζί με το βιβλίο τού J.J. BACHOFEN με τίτλο "ΤΟ ΜΗΤΡΙΚΟ ΔΙΚΑΙΟ" από το 1861 θέτουν τις βάσεις τής όλης προβληματικής. Όμως το πρώτο και κύριο ξεκαθάρισμα και συστηματοποίηση σε θρησκειολογική βάση από την σκοπιά τής εθνολογίας έπιχειρεί το πολυσυζητημένο μνημειώδες βιβλίο τού J. G. FRASER "Ο ΧΡΥΣΟΣ ΚΛΩΝΟΣ", που συνιστά μια στέρεη βάση τής όλης προβληματικής, που είναι με άψογα συστηματικό τρόπο δομημένη. Εάν πρόκειται να ασχοληθεί κάποιος με ένα μόνον βιβλίο σχετικά με αυτό το ζήτημα είναι αναμφίβολα το βιβλίο τού Fraser. Γι αυτό είναι και εκείνο το βιβλίο που μελετήθηκε περισσότερο από κάθε άλλο γι αυτό το θέμα, ανοίγοντας στην κυριολεξία την αυλαία τής προβληματικής σε πολλούς ενδιαφερλομενους, επειδή ταξινομεί και συστηματικοποιεί λειτουργικότητες.  

  Σε κάποιες αναρτήσεις τής σελίδας στο παρελθόν υπάρχουν εκτενείς αναφορές στην χθόνια λατρεία, τις οποίες θα αποφύγω εδώ χάριν ευκολίας να αναπαράγω, ώστε να παραμείνω σε μια ανάπτυξη τού θέματος με τρόπο αυστηρά πραγματιστικό και ορθολογικό, χωρίς να υπεισέλθω στις μεταφυσικές του πτυχές. Εκτιμώ, ότι με όποιον τρόπο κι αν προσεγγιστεί το εν λόγω ζήτημα, είναι δυνατόν να βγουν στην επιφάνεια οι βασικές του πτυχές του, που έχουν καλυφτεί από ηθελημένη αποσιώπηση. Με αυτήν την μέθοδο προσέγγισης αναιρούνται τα επιχειρήματα όσων το παρακάμπτουν σε βάση απαξίωσης, επειδή δήθεν αυτό στερείται ορθολογικής ουσίας και αποτελεί αποκύημα εικασιών σε σφαίρες που βρίσκονται πέραν τού επιστητού, από ανθρώπους ανερμάτιστους από λογική, που ρέπουν σε υποκειμενικού τύπου συνωμοσιολογικές καχυποψίες. Επίσης, η αναφορά σε πτυχές μόνον τού ζητήματος και όχι στο σύνολό του, καθορίζεται από το εύρος και το βάθος αυτού τού ζητήματος, που οι εκφάνσεις του είναι απροσμέτρητες. Αυτή η πραγματεία δεν στοχεύει να εξαντλήσει καν στοιχειωδώς τις βασικές πτυχές τού θέματος, αλλά αποσκοπεί να διαμορφώσει και να προτείνει μια μέθοδο, βάσει τής οποίας αρμόζει να προσεγγίζονται τα δεδομένα που εγκύπτουν στο εκτεταμένο φάσμα αυτού τού φαινομένου. 

  Η επιλογή τού βιβλίου τού George Fraser στο άνοιγμα τής όλης παράθεσης γίνεται για τον λόγο, ότι από ιστορική σκοπιά είναι αυτός που άνοιξε με ρηξικέλευθο τρόπο την αυλαία τής συγκεκριμένης προβληματικής, καθιστώντας αυτό το έργο μνημειώδες, με αποτέλεσμα οι αναφορές σε αυτό να πλαισιώνουν την συντριπτική πλειοψηφία των μελετών που αναφέρονται στο φαινόμενο. Η μελέτη τού Fraser επεκτείνεται σε δώδεκα τόμους, τούς οποίους συνέπτυξε σε μια έκδοση δυο τόμων, παρέχοντας έτσι την δυνατότητα να προσεχθεί αυτό από μεγάλο αριθμό ενδιαφερομένων. Στην ουσία πρόκειται για την συγκέντρωση ενός τεράστιου λαογραφικού υλικού σε εθνολογική βάση, που συμπεριλαμβάνει πρακτικές από τις πέντε ηπείρους, με κέντρο αναφοράς τις ανθρωποθυσίες και τα τελετουργικά μαγείας στις πρωτόγονες κοινωνίες (αρχαίες όπως και τής εποχής που γράφτηκε το βιβλίο) στις κοινωνίες τής βαρβαρικής ανάπτυξης (αρχαϊκή περίοδος) καθώς και κατά την πρώιμη και ύστερη αρχαιότητα. Ο τρόπος προσέγγισης τού Fraser είναι αυστηρά ορθολογικός, αποκλείοντας κάθε υπερφυσική προέκταση σε όσα κατέγραψε. Σύνολα αυτά τα φαινόμενα αποδίδει αποκλειστικά στον τρόπο που λειτουργεί η σκέψη των πρωτογόνων. Αυτό όμως που αποτελεί την ρηξικέλευθη ουσία τού έργου του, ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΠΑΡΟΜΟΙΑ ΤΕΛΕΤΟΥΡΓΙΚΑ ΣΥΜΒΑΙΝΟΥΝ ΣΕ ΟΛΑ ΤΑ ΜΗΚΗ ΚΑΙ ΠΛΑΤΗ ΤΗΣ ΥΦΗΛΙΟΥ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΑ ΑΠΟ ΓΕΩΓΡΑΦΙΚΕΣ ΑΠΟΣΤΑΣΕΙΣ, οπότε όπως ισχυρίζεται, ΥΦΙΣΤΑΤΑΙ ΜΙΑ ΟΜΟΙΟΜΟΡΦΙΑ ΣΕ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΚΛΙΜΑΚΑ, Η ΟΠΟΙΑ ΟΦΕΙΛΕΙ ΝΑ ΑΠΑΣΧΟΛΗΣΕΙ ΠΕΡΕΤΑΙΡΩ ΤΗΝ ΘΕΩΓΡΗΤΙΚΗ ΕΡΕΥΝΑ. 

  Όλοι οι δυτικοί αναλυτές που ακολούθησαν, αποτιμούν το σχετικό υλικό που καταγράφουν αυστηρά σε ορθολογική βάση. Εξίσου σημαντικό είναι το έργο τού Πολωνού Bronislav Malinowski, ο οποίος αφού μελέτησε τον “Χρυσό Κλώνο”, αποφάσισε να ασχοληθεί με την ανθρωπολογία και την εθνολογία κατά το πρώτο ήμισυ τού περασμένου αιώνα, συμπληρώνοντας τις έρευνες τού Fraser με γνώμονα τις διαπιστώσεις τής κοινονιολογίας και τής ψυχολογίας εκείνης τής εποχής, συμπληρώνοντας τις έρευνες τού Fraser με μελέτη γηγενών φυλών στην Αυστραλία, την Γουινέα και στην Αμερική. Το κύριο σύγγραμμα του, που βρήκε ευρεία απήχηση τιτλοφορείται “Magic, Science and Religion and Other Essays". Την πλέον ακραία ρασιοναλιστική εκτίμηση γι αυτά τα φαινόμενα διατύπωσε ο Siegmund Freud στο βιβλίο “Τοτέμ και Ταμπού”, στο οποίο αποδίδει όλα τα τελετουργικά που αφορούν την χθόνια λατρεία και τις πρακτικές μαγείας σε ανθρώπινη νεύρωση. Όλοι οι δυτικοί ερευνητές, που ασχολήθηκαν με αυτά τα φαινόμενα στα πλαίσια μελέτης φυλών που δεν είχαν ενταχθεί στον σύγχρονο πολιτισμό, ακόμη και ο Claude Levi Strauss, που έκφρασε ιδιαίτερη συμπάθεια για τις άγριες φυλές τού Αμαζονίου, τις οποίες περιγράφει και αποτιμά στο βιβλίο “Θλιμμένοι Τροπικοί”, αντιμετωπίζουν τα θρησκευτικά ήθη αυτών των κοινωνιών ως παρωχημένες πρακτικές, που ανταποκρίνονται στην υπανάπτυξή τους, παραβλέποντας ότι η ίδια χθόνια λατρεία με διαφορετικές εκφάνσεις από αυτές όσων μελέτησαν, διαχέει με τρόπο καθοριστικό αλλά καλυμμένο και τις δικές τους “πολιτισμένες” κοινωνίες. Με αυτήν την υπεροψία απέναντι στις κοινωνίες που μελέτησαν, όλοι οι δυτικοί αναγνωρισμένοι και “έγκυροι” ανθρωπολόγοι, κατέγραψαν την ανοησία, την αγκύλωση και την ανικανότητά τους να διαπιστώσουν τις ίδιες πρακτικές τελετουργικής αγριότητος, που όχι μόνο ενέχονται συγκαλυμμένα, αλλά καθορίζουν κάτω από ένα πέπλο απόκρυψης τις εξελίξεις και στις δικές τους “πολιτισμένες” κοινωνίες. 

  Χαρακτηριστική είναι η εκτίμηση αυτής τής πρακτικής από τον προτεστάντη θεολόγο, Erwin Reisner στο σημαντικό βιβλίο του „Der Dämon und sein Bild“ (“Ο Δαίμων και η Παράστασή του”) το οποίο για λόγους σκοπιμότητος δεν έγινε σχδόν καθόλου γνωστό. Σε αυτό γράφει, ότι ο πρωτόγονος άνθρωπος χαρακτηρίζεται από μια σχετική αθωότητα, όταν ως θύμα τής άγνοιας και από αδυναμία να εξασφαλίσει επαρκώς την διατροφή του, αισθάνεται υποχρεωμένος να κάνει τελετουργικές επικλήσεις μαγείας στα πνεύματα που ρυθμίζουν την καρποφορία τής γης, στα πλαίσια τής χθόνιας λατρείας υπό την μορφή βλαστικής λατρείας. Αντιθέτως αντίστοιχες πρακτικές από τον σύγχρονο άνθρωπο, που μέσω τής τεχνολογικής εξέλιξης έχει εξασφαλίσει με υπερεπάρκεια στις συνθήκες επιβίωσής του, η τέλεση αυτών των πρακτικών γίνεται με σκοπιμότητα απόκτησης δυνάμεως για την επιβολή του στους συνανθρώπους του με την μορφή μαύρης μαγείας.   

   Σύμφωνα με την λεγόμενη “βλαστική λατρεία”, που είναι μια άλλη ονομασία για την χθόνια λατρεία ειδικά στο πρώιμο στάδιο εκδήλωσής της, όπως περιγράφεται από τούς ανθρωπολόγους και εθνολόγους ερευνητές, η βλαστική δύναμη τής γαίας γονιμοποιείται από την έκχυση τού αίματος τού βασιλιά σε αυτήν, ο οποίος θυσιάζεται τελετουργικά. Στην πρώτη σελίδα τού προλόγου τού βιβλίου του ο Fraser αναφέρει χαρακτηριστικά:

  “... Έτσι, για παράδειγμα, στο κρίσιμο ζήτημα τής θανάτωσης βασιλιάδων είτε κατά το τέλος μιας περιόδου ή όποτε η υγεία τους και η δυναμή τους εξασθενούσε, η κύρια απόδειξη που οδηγεί στην πλατιά επικράτηση ενός τέτοιου εθίμου ενισχύθηκε σημαντικά στο ενδιάμεσο διάστημα. Ένα καταπληκτικό παράδειγμα περιορισμένης μοναρχίας τέτοιου είδους παρέχει το μεσαιωνικό βασίλειο των Χαζάρων στην Νότα Ρωσία, όπου οι βασιλιάδες θανατώνονταν είτε με την λήξη ενός ορισμένου χρόνου, είτε όποτε κάποια δημόσια συμφορά, όπως ξηρασία, λιμός ή πολεμική ήττα φαινόταν να δείχνει κάποια εξασθένιση των φυσικών δυνάμεων. Η απόδειξη για την συστηματική θανάτωση των Χαζάρων βασιλιάδων, που βγαίνει από τις αφηγήσεις παλαιών Αράβων ταξιδιωτών, παρουσιάστηκε από εμένα παλαιότερα στο κείμενο με τίτλο “Η θανάτωση Χαζάρων Βασιλιάδων".

  Η Αφρική επίσης έχει δώσει αρκετά νέα παραδείγματα μιας παρόμοιας πρακτικής βασιλοκτονίας. Απ 'αυτά το πιο αξιοσημείωτο είναι ίσως το έθιμο που παρατηρήθηκε παλιότερα στο Μπανιόρο, όπου κάθε χρόνο εκλεγόταν από μια ορισμένη φυλή ένας πλαστός βασιλιάς, ο οποίος θεωρούνταν ότι ενσαρκώνει τον προηγούμενο βασιλιά, κατοικούσε με τις χήρες τού προκατόχου του στον ταφικό του ναό και στραγγαλιζόταν μετά από βασιλεία μιας εβδομάδας. Το έθιμο παρουσιάζει ένα πολύ στενό παραλληλισμό με την αρχαία Βαβυλωνιακή γιορτή της sacaea, όπου παρουσιαζόταν ένας πλαστός βασιλιάς, ο οποίος ντυμένος με τα βασιλικά ρούχα είχε το δικαίωμα να διασκεδάζει με τις παλλακίδες του πραγματικού βασιλιά και τον οποίο μετά την βασιλεία πέντε ημερών γύμνωναν, χλέβαζαν και θανάτωναν. Αυτή η γιορτή φωτίστηκε πρόσφατα από ορισμένες Ασσυριακές επιγραφές, που σχολίασε ο H. Zimmern στην μελέτη “Zum Babylonischen Neujahrsfest“ (“Σχετικά με τούς Εορτασμούς τού Νέου Έτους στην Βαβυλώνα”) - Λειψία 1918. Αυτές οι επιγραφές φα΄νεται ότι επιβεβαιώνουν την ερμηνεία, την οποία έδωσα αρχικά στον εορτασμό τού Νέου Χρόνου και την πηγή τής Ιουδαϊκής γιορτής Πορίμ στον τέταρτο τόμο τού “Χρυσού Κλώνου” με τίτλο “Ο Αποδιοπομπαίος Τράγος...”.

  Από την πρώτη σελίδα τού βιβλίου του ξετυλίγει ο Fraser το σκηνικό καταγραφής των ανθρωποθυσιών. Σκοντάφτοντας επάνω σε αυτές τις αναφορές ήδη μετά το εξώφυλλο ο ανυποψίαστος αναγνώστης, από το 1890 και εντεύθεν που έγινε η πρώτη έκδοση, συναντά ένα αλλόκοτο κόσμο διαδεδομένων ανά την υφήλιο άγριων τελετουργικών, που προκαλούν, σοκάροντας το θυμικό και την νόησή του, δεδομένου ότι δεν πρόκειται για κάποιες φανταστικές ιστορίες τρόμου, όπως αυτές που διηγήθηκε στα βιβλία τού ο H.P. LOVECRAFT, αλλά για πραγματικά δεδομένα, που ερευνώνται βάσει επιστημονικής δεοντολογίας. Έτσι εξηγείται και η μοναδική σε ισχύ έκταση, που έλαβε αυτό το βιβλίο και η οποία δεν περιορίζεται αποκλειστικά σε ακαδημαϊκούς κύκλους, αλλά επεκτείνεται και σε κύκλους αποκρυφιστών και αναγνώστες που συγκινεί το παράδοξο. Πλην όμως, οι αναφορές αυτού τού βιβλίου καταγράφουν δεδομένα σε απομεμακρυσμένες περιοχές και αρκετά παλαιότερες χρονικές περιόδους από αυτές που ζει ο μέσος αναγνώστης του στην δύση. Έτσι δεν το συσχετίζει αυτός άμεσα με το προσωπικό του δράμα και την περιοχή που διάγει. Όμως για ένα αναγνώστη που διαθέτει καλή εξοικείωση με την μελέτη των συμβόλων και προσανατολίζεται να μελετά αυτά που καραδοκούν ανάμεσα στις γραμμές σε αυτά που κατατέθηκαν εδώ προηγουμένως, τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά, ασχέτως εάν ο συγγραφέας συνειδητοποίησε την πλήρη έκταση και το βάθος των γραφομένων του. Γι αυτό θα γίνει εδώ στην συνέχεια μνεία, αλλά θα επιχειρηθεί και ερμηνεία, αυτών των εξόχως σημαντικών συνεπειών, που θέτει σε κίνηση το προηγούμενο χορείο. 

   Από τα γραφόμενα προκύπτει ότι οι Χάζαροι εφάρμοζαν τελετουργικά αίματος, ακόμη και κατά την μεσαιωνική περίοδο, προφανώς μέχρι τον εξιουδαϊσμό τους. Άρα η επιλογή τού Βαβυλωνιακού Ταλμούδ ως θρησκευτικό κατασταστικό, αξίζει να διερευνηθεί μέσα και από άλλη οπτική, από ότι η άποψη που έχει επικρατήσει, ότι αυτή η επιλογή τους προέκυψε ως τακτικός ελιγμός, ενώ αυτοί πιέζονταν ταυτοχρόνως από την μια από ισλαμικά και από την άλλη από χριστιανικά έθνη. Βεβαίως, αντίστοιχα τελετουργικά εφάρμοζαν και οι Ρως τού Κιέβου, πριν αποδεχθούν την Ορθοδοξία. Όμως οι αφετηρία αυτών των δυο ριζικά διαφορετικών επιλογών ανοίγει περιθώρια διερεύνησης. Επίσης, οι ανθρωποθυσίες εξακολουθούσαν να τελούνται ανοικτά σε περιοχές τής Αφρικανικής ηπείρου μέχρι την εποχή τού Fraser. Άρα το φαινόμενο δεν αφορά κάποιες χρονικά παλαιές εποχές. Αυτές οι διαπιστώσεις οπωσδήποτε ανήκουν στην σφαίρα τού αναμενόμενου και δεν διακρίνονται από κάτι συνταρακτικό. Δυο άλλα όμως δεδομένα, που συνειδητοποίησα όταν μετέφερα στην οθόνη το χορείο αυτό, μού προξένησαν έκπληξη, καθότι ανατρέπουν κάποιες σημαντικές πάγιες αντιλήψεις που έχουν επικρατήσει.

  Η ετήσια τελετουργία για τον εορτασμό τού νέου χρόνου με ανθρωποθυσία τού βασιλιά στην Βαβυλώνα ονομάζεται SACAEA. Αυτός ο όρος γειτνιάζει σαφώς με τον όρο SAC-RIFICE αλλά όχι μόνον. Αφού εκτοξεύσει την σκέψη μας στον δίσκο Abraxas, όπου ο “Αβρασάξ” είναι το όνομα ενός από τούς μαγικούς παπύρους τής Αιγύπτου, που περιέχουν δαιμονικές επικλήσεις (μαζί με τον πάπυρο “Ποιμάνδρης”, ο οποίος περιγράφει τον τρόπο που προσάπτεται ένας δαίμων σε είδωλο). Αυτός ο Δίσκος περιέχει τα κομμάτια „Soul Sucrifice“, „Evil Ways“ και “Black Magick Woman“, που ταιριάζουν στο νόημα τού παπύρου Αβρασάξ (όπου το “άβρα” παραπέμπει στο πρώτο ήμισυ προσφώνησης μαγείας, που δεν επιθυμώ να επαναλάβω εδώ). Πρόκειται αναμφίβολα για μια μουσική αξιώσεων, που η εκπληκτική ενορχήστρωση των κρουστών παραπέμπει σαν ατμόσφαιρα σε μια τελετουργία σε άγριο πρωτόγονο περιβάλλον. Δεν αξίζει νομίζω να υπεισέλθουμε σε υποθέσεις τού τύπου, κατά πόσο ο Carlos Santana (όπου “santaria“ αποκαλείται το είδος μαγείας που κυριαρχεί στην Λατινική Αμερική) επιχείρησε να ενισχύσει την επαγγελματική του επιτυχία μέσω τής μεταφοράς κάθε είδους μαγικής πραμάτειας στα ακούσματα εκατομμυρίων ανθρώπων, δεδομένου ότι περισσότερο από συχνά πολλοί μουσικοί υποκύπτουν στα κελεύσματα αποκρυφιστών, που βρίσκονται πίσω από τις εταιρίες δίσκων. Όμως τρεις άλλοι όροι τής Λατινικής γλώσσας, που υιοθετήθηκαν από πλήθος ευρωπαϊκών γλωσσών, έχουν τεράστιες συνέπειες. Πρόκειται για τούς όρους “SACRUM“ που σημαίνει ιερός, τον όρο “SACRARE“ που σημαίνει καθαγιάζω και τον όρο “SACRAMEMTUM“που σημαίνει μυστήριο. ΔΙΑΠΙΣΤΩΝΕΤΑΙ ΤΟΙΟΥΤΟΤΡΟΠΩΣ, ΟΤΙ Η ΑΝΤΙΛΗΨΗ ΠΕΡΙ ΙΕΡΟΥ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΚΑΤΙΣΧΥΣΕΙ ΣΤΑ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΑ ΔΟΓΜΑΤΑ ΤΗΣ ΔΥΣΕΩΣ ΠΡΟΕΡΧΕΤΑΙ ΑΠ¨Ο ΤΕΛΕΤΟΥΡΓΙΚΑ ΑΝΘΡΩΠΟΘΥΣΙΑΣ.

  Άλλο άκρως αξιοσημείωτο δεδομένο, ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ Η ΠΡΩΤΗ ΗΜΕΡΑ ΤΟΥ ΕΤΟΥΣ ΕΟΡΤΑΖΟΤΑΝ ΜΕ ΑΝΘΡΩΠΟΘΥΣΙΑ ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΙΑ. Εμείς αφιερώνουμε αυτήν την ημέρα στον Άγιο ΒΑΣΙΛΕΙΟ. Σύμπτωση; Την απάντηση στο ερώτημα παρέχει ο τρόπος που παρίσταται ο Άη Βασίλης. Ο Αη Βασίλης είναι αναπαράσταση τού μανιταριού AMANITUS MUSCARIA, που είναι ψυχότροπο και καταναλώνεται στα μυστήρια (Εξ ου και ο θεός των ινδιάνων "Μανιτού").

   

  Διαπιστώνεται έτσι μια διάχυση συμβόλων χθόνιας λατρείας εκεί που η φαντασία μας δεν το αναμένει. 

  Αυτός ο εντοπισμός δεν γίνεται με πρόθεση να απαξιωθεί η οποιαδήποτε θρησκεία, ιδεολογία ή πολιτισμικό πρότυπο. Τουναντίον, η διάχυση τής χθόνιας λατρείας μέσα σε πλείστους όσους παράπλευρους χώρους (και αυτή η μέθοδος μπορεί να είναι η κυρίαρχη στην διαδικασία νόθευσης των θρησκειών, των ιδεολογιών, των πολιτισμικών προτύπων, των πολιτικών κατευθύνσεων, τής μουσικής, τής μόδας στην ένδυση και στις καθημερινές συνήθειες γενικότερα, όμως δεν είναι η μόνη) αποτελεί μια πρώτης τάξεως αφετηρία, ώστε να καταδειχθεί η μονόπλευρη ΕΠΙΒΟΛΗ ΤΟΥ ΦΟΡΜΑΛΙ ΣΜΟΥ ΤΟΣΟ ΣΤΗΝ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ ΜΑΣ, ΟΣΟ ΚΑΙ ΣΤΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΓΙΓΝΕΣΘΣΑΙ. Χωρίς να το συνειδητοποιούμε είμαστε σε πολύ μεγάλο βαθμό έρμεα τού φορμαλισμού. Όλοι οι προηγούμενοι τομείς – ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΚΑΘΕ ΤΙ ΠΟΥ ΥΦΙΣΤΑΤΑΙ – ΔΙΑΧΩΡΙΖΕΤΑΙ ΣΕ ΝΟΡΦΗ / ΦΟΡΜΑ ΚΑΙ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ. ΟΙ ΜΟΡΦΕΣ ΑΠΟΤΕΛΟΥΝ ΔΟΧΕΙΑ, ΠΛΑΙΣΙΑ, ΠΛΑΤΦΟΡΜΕΣ ΚΑΙ ΤΟ ΕΞΩΤΕΡΙΚΟ ΚΕΛΥΦΟΣ ΟΧΗΜΑΤΩΝ ΣΤΑ ΟΠΟΙΑ ΤΕΛΕΙΩΣ ΕΤΡΕΡΟΚΛΗΤΕΣ ΚΑΙ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ ΑΝΤΙΜΑΧΟΜΕΝΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΝ ΝΑ ΦΟΡΤΩΣΟΥΝ ΤΗΝ ΔΙΚΗ ΤΟΥΣ ΕΚΔΟΧΗ, ΝΟΗΜΑΤΟΔΟΤΩΝΤΑΣ ΤΑ ΣΥΧΝΑ ΜΕ ΑΝΤΙΔΙΑΜΕΤΡΙΚΟ ΤΡΟΠΟ. ΜΕ ΑΥΤΟ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΜΕΤΑΤΡΕΠΟΝΤΑΙ ΤΑ ΟΝΟΜΑΤΑ ΠΟΥ ΠΡΟΣΔΙΟΡΙΖΟΥΝ ΤΙΣ ΕΝΝΟΙΕΣ ΣΕ ΜΕΤΑΛΛΕΓΜΕΝΑ ΕΙΔΩΛΑ, ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΠΑΡΑΧΑΡΑΣΟΥΝ ΤΟ ΑΡΧΙΚΟ ΤΟΥΣ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ. Η μονόπλευρη εμμονή μας στις μορφές και τις φόρμες μάς οδηγεί να παραβλέπουμε το περιεχόμενό τους, το οποίον έχει μετατραπεί σε μείγμα αντικρουόμενων εκδοχών και να παραμένουμε προσκολλημένοι σε ταμπέλες στην βάση τής παραταξιακής νοοτροπίας και τού οπαδισμού, έχοντας την αυταπάτη, ότι οι αντίπαλες ταμπέλες προσδιορίνται από ποιοτικά διαφορετικό μεταξύ τους περιεχόμενο. Η έντεχνα στοχευμένη χειραγώγηση τού συστήματος όμως, το οποίο εμφορείται αναφανδόν από χθόνια λατρεία, μας οδηγεί να αποδεχόμαστε ως περιεχόμενο των εννοιών την δική του εκδοχή, χωρίς να το αντιλαμβανόμαστε. Προσδεδεμένοι σε ταμπέλες, που είναι οι ονομασίες και οι μορφές με αλλοιωμένο περιεχόμενο, που οριοθετείται πέρα από εμάς και ενώ το συνολικό φάσμα επιχειρείται να ελεγχθεί από με υποχθόνιο τρόπο, μάς ταμπουρώνουν σε μια πόλωση, όπου ο όλος καυγάς αφορά αποκλειστικά ονομασίες, ταμπέλες, μορφές και φόρμες, ενώ το περιεχόμενο που τούς έχει αποδοθεί είναι ταυτόσημο, παρόλο ότι αυτό μοιάζει να είναι αντικρουόμενο. ΚΛΑΣΣΙΚΗ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΑΥΤΗΣ ΤΗΣ ΑΠΑΤΗΣ ΕΙΝΑΙ Η ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ ΜΕΤΑΞΥ ΤΟΥ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΥ ΜΕ ΚΕΝΤΡΟ ΤΙΣ ΗΠΑ ΚΑΙ ΤΟΥ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΚΟΥ ΙΣΛΑΜ ΠΟΥ ΑΜΦΟΤΕΡΑ ΕΛΕΓΧΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΤΑ ΙΔΙΑ ΚΕΝΤΡΑ. ΤΟ ΙΔΙΟ ΙΣΧΥΕΙ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΙΣ ΚΟΚΟΡΟΜΑΧΙΕΣ ΤΩΝ ΚΟΜΜΑΤΩΝ ΤΟΥ ΣΥΝΟΛΙΚΟΥ ΦΑΣΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΒΟΥΛΗΣ, ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΕΚ ΤΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ ΜΕ ΑΜΕΣΕΣ Η ΕΜΜΕΣΕΣ ΜΕΘΟΔΟΥΣ ΕΛΕΓΧΟΜΕΝΟ ΣΤΟ ΣΥΝΟΛΟ ΤΟΥ ΑΠΟ ΤΑ ΙΔΙΑ ΚΕΝΤΡΑ. 

  Οι δυο βασικές κακοδαιμονίες, που χαρακτηρίζουν την μικροαστική νοοτροπία που κυριαρχεί τόσο στην Ελλάδα όσο και συνολικό στον δυτικό “πολιτισμένο” κόσμο και ταλανίζουν χωρίς να γίνονται εν τέλει αντιληπτές την ζωή μας, είναι ο φορμαλισμός και ο αρχοντοχωριατισμός. Ο αρχοντοχωριατισμός είναι η βάση επάνω στην οποία αναπτύσσεται ο φορμαλισμός. Με βάση την αντίληψη ότι η ατομική διάνοια είναι η επαρκής προϋπόθεση για την ερμηνεία τής Αγίας Γραφής, χωρίς να χρειάζεται γι αυτό το Εκκλησιαστικό Γεγονός, που διακήρυξε ο προτεσταντισμός και την μετεξέλιξη αυτής τής θεώρησης στο πρόθεμα τού “χειραφετημένου πολίτη” που επέβαλε ο διαφωτισμός, επιβλήθηκε η λοβοτομή των δυο ημισφαιρίων τού ανθρώπινου εγκεφάλου, όπως έχω αναπτύξει σε προηγούμενα κείμενα. Στο αριστερό ημισφαίριο τού εγκεφάλου εδράζονται οι προσλήψεις που αφορούν την εστίαση στο συγκεκριμένο και την ατομικότητα, καθώς στο δεξιό εδράζονται οι προσλήψεις τού γενικότερου περιβάλλοντος και τής συλλογικής οπτικής. Η στρεβλή αντίληψη περί “φιλελευθερισμού” οδηγεί σε μονοδιάστατη στήριξη στον ατομισμό, ενώ η προσκόλληση σε συλλογικού τύπου δογματικές θεωρήσεις διέπεται από την ψυχολογία τής γκρούπας, παραμερίζοντας την προσωπικότητα και τον δημιουργικό εγωισμό, που προσβλέπει στην ανάπτυξη τής προσωπικότητος με γνώμονα την ατομική βελτίωση προς όφελος τόσο τού ατομικών και των οικογενειακών αναγκών, αλλά ταυτοχρόνως και τού κοινού καλού τής ομοταξίας, στην οποία συγκαταλέγεται το άτομο και τής ανθρωπότητος εν συνόλω. Το σύστημα παρέχοντάς μας την δυνατότητα εναπόκτησης κάποιας μικρής περιουσίας, κάποιων ιδιωτικών μέσων επιβίωσης, κάποια εκπαίδευση, κάποια επαγγελματική απασχόληση που προϋποθέτει κάποιες ικανότητες, καθώς και κάποιου είδους κοινωνική αναγνώριση από το περιβάλλον μας, μάς ωθεί να θεωρούμε τις ατομικές κριτικές ικανότητές μας ως αδέκαστο μέτρο αξιολόγησης των πάντων, χωρίς να επιδιώκουμε ουσιαστική παιδεία, βαθύτερη καλλιέργεια τού χαρακτήρα και τής προσωπικότητός μας, εσωτερική και εξωτερική αναζήτηση και επισταμένο αυτοκριτικό έλεγχο των όσων πράττουμε και φρονούμε. Χαρακτηριστικό είναι, ότι ενώ όλοι προσέχουν τούς τίτλους των εφημερίδων, ελάχιστοι είναι αυτοί που μελετούν την αρθρογραφία τους, ή διαβάζουν βιβλία. Αναζητώντας την γρήγορη ενημέρωση στις ταχέως εναλλασσόμενες πλατφόρμες τού διαδικτύου, συμμετέχοντας σε βάση καφενείου σε διάφορα διαδικτυακά μέσα, προβάλλοντας αυτά που μάς αφορούν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για να κατισχύσουμε κοινωνικά και εξουθενώνοντας την μικρομεσαία οικονομία με παραγγελίες μέσω τής amason και λοιπόν καρχαριών, εξαντλούμε την δράση, την σκέψη και την αναζήτησή μας στην σφαίρα τής φόρμας, μακράν τού πραγματικά ισχύοντος περιεχομένου, που δεν μάς προβληματίζει, αποδεχόμενοι τα στερεότυπα που έχουν κυριαρχήσει. Αυτή είναι η φάρμα τού φορμαλισμού και τού αρχοντοχωριατισμού, η οποία αποτελεί θέρετρο ασυδοσίας από την πλευρά τής χθόνιας λατρείας, δυεισδύοντας σε χώρους που αρχικά την αντιμάχονταν σφόδρα και να τους αλλοιώνει, διατηρώντας την μορφή και παραχαράσοντας το περιεχόμενό τους. Οι περιπτώσεις είναι πολλές και στην συνέχεια θα γίνει αναφορά σε κάποιες επί πλέον.

  Η επανειλημμένη μετάπτωση τού περιεχομένου των θρησκειών και των ιδολογιών, των θεσμών και των φορέων, δεν αρμόζει να μάς οδηγήσε σε αποστροφή απέναντί τους. Αναγκαία είναι η επισκόπηση τού περιεχομένου τους σε βάθος και ο αποκαθαρισμός τού μείγματος από ξένα επιβλαβή στοιχεία. Αυτό όμως προϋποθέτει να γνωρίζουμε τα προηγούμενα και αυτό δεν είναι επιτεύξιμο χωρίς να έλθουμε σε στενή επαφή και σχέση μαζί τους. Γι αυτό κάθε καλοπροαίρετη ένταξη σε αυτούς τούς χώρους μπορεί να είναι κατ' αρχήν θεμιτή, εφόσον όμως διατηρούμε άγρυπνο και οξυμένο το κριτήριο ελέγχου σε κάθε τι, που επιλέγουμε να ενστερνιζόμαστε και εκπροσωπούμε.

Συνεχίζεται...