Χτύπησε την πόρτα συνεσταλμένα. Την φανταζόταν τελείως διαφορετικά. Αν όχι μεγαλοπρεπή τουλάχιστον μεγαλύτερη, έτσι ώστε να προκαλεί τουλάχιστον κάποιο δέος. Αυτή ήταν μικρή και ανάλαφρη, χωρίς κλειδαριά. Τριγύρω δεν μπορούσε να διακρίνει χρώματα. Όχι, δεν ήσαν όλα καθόλου μονότονα. Αλλά δεν ήταν ούτε το φως, ούτε οι ήχοι που τούς πρόσδιδαν ένα πρωτόγνωρο ενδιαφέρον. Μπορεί η καλοσύνη και η ευγένεια να καταγράφονται ολόγυρα, ή μήπως έχουμε συνηθίσει σε μια τάξη, που δεσμεύει την πρόσληψή μας κυρίως στην εξωτερική πλευρά των πραγμάτων;
Τού άνοιξε ο Άγγελος. Κάτι τέτοιο βρισκόταν πλήρως στα πλαίσια των αναμενόμενων.
- Έλα φίλε, πέρασε, τού είπε ευγενικά.
Μπήκε μέσα και κοίταξε τον Άγγελο στα μάτια.
- Αναρωτιέσαι αν αυτή η πόρτα εκτός από είσοδος μπορεί να είναι και έξοδος, είπε ο Άγγελος διαβάζοντας την σκέψη του. Αυτή τη φορά αποφάσισαν να κάνουν για σένα μια εξαίρεση, διευκρίνισε.
- Μπορούν να νιώσουνε τον νταλκά μου; ρώτησε ο εισελθών. Μονάχα ένα τραγούδι να ακούσω και να φύγω, πρόσθεσε.
Εδώ δεν μπορούν να χωρέσουν νταλκάδες, όλα όμως είναι πλημμυρισμένα από μεράκι, απάντησε ο Άγγελος.
Ενώ προχωρούσε ο εισελθών, η σκέψη του σταμάτησε σε κάτι σημαντικό. Τώρα ήταν η καταλληλότερη στιγμή να ρωτήσει σχετικά:
- Αληθεύει, ότι όταν φύγει ένας μάγος παρουσιάζεται αμέσως μετά ο διάδοχός του;
- Αναμφίβολα, απάντησε ο Άγγελος. Όμως μην μπερδευτείς. Το επόμενο σφύριγμα που θ' ακούσεις μπορεί να μην είναι σώνει και καλά τραγούδι, αλλά κάποιο σύνθημα στα χαρακώματα. Όμως ο ίδιος Από Μηχανής Θεός είναι που θα κρατάει από ψηλά, όπως στο Ζεϊμπέκικο, τα νήματα. Μα η φωνή θα είναι ξανά λιτή, πονεμένα βραχνή, ταπεινά αγέρωχη, σαγηνευτικά αληθινή. Θα θρηνεί χωρίς να οδύρεται, θα απογειώνεται χωρίς να επαίρεται, θα αποφαίνεται χωρίς να δικάζει, θα αναπαύει με εσωτερική επιτάχυνση, θα οριοθετεί χωρίς να διεκδικεί, θα πυροδοτεί χωρίς να εγκαταλείπει τα όρια της αταλάντευτης σοβαρότητας.
- Η φωνή της Ελλάδας, παρατήρησε ο επισκέπτης.
- Φτάσαμε, είπε ο Άγγελος σπρώχνοντας την πόρτα.
Ο επισκέπτης πέρασε στον χώρο και τον κοίταξε. Αυτός καθόταν ήρεμος και αμίλητος σε ένα ψηλό σκαμνί στην γωνία. Έμοιαζε να αποτελείται από ασήμι σε αεριώδη κατάσταση. Τον είδε να τού γελά με καλοσύνη.
- Δεν γνωριζόμαστε, είπε ο επισκέπτης. Δηλαδή εγώ, όπως είναι φυσικό σε γνωρίζω, ενώ εσύ...
- Πες μου ποιο θέλεις, τον διέκοψε ο άλλος.
- Βιάσου, είπε ο Άγγελος. Έχεις βάλει για τις εξήμισι ξυπνητήρι...
Καθώς κατέβαινε από τον ουρανό άκουγε τα μετέωρα να πάλλονται:
ΣΕ ΜΙΑ ΣΤΙΒΑ ΚΑΛΑΜΙΕΣ...
Μποτιλια ωραιο κειμενο.Και αληθινο.Για αυτο και παρηγορητικο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟι μαγοι ζουν παντα ,εδω, στις καλαμιες,σε βεβαιωνω.
"Σ' αναζητώ στη Σαλονίκη ξημερώματα!"...
ΑπάντησηΔιαγραφήΦοβερός στίχος!
Αγαπητέ από που είναι το απόσπασμα?
ΑπάντησηΔιαγραφή@ Ζάχαρη
ΑπάντησηΔιαγραφήΜπορώ να αποκρύψω, ότι περίμενα το σχόλιό σου πρώτο στην σειρά;
Έχω γράψει πρόσφατα, ότι θεωρώ μέτρο τής όποιας λειτουργικότητος των αναφορών μου τα σχόλια που αποκομίζω από δύο φίλες. Σε θέματα δεοντολογίας την αποδοχή ή μη από την mnk και σε θέματα ιστορίας και θρησκειολογίας από την Φωτεινή. Σε ζητήματα αισθητικής, όταν καταθέτω μια γνώμη, αποτελεί μέτρο για μένα η άποψή σου.
Μετά την αποδημία του Δημήτρη, κατανόησα και εγώ κάτι που προηγουμένως υποπτευόμουν: Δεν υπάρχει θάνατος.
@ ΕργΔημΕργ
Δεκάδες φορές επισκέφθηκα την Θεσσαλονίκη. Τις δύο μεταβαίνοντας εκεί με το τραίνο, τις υπόλοιπες με τα τραγούδια που γράφτηκαν γι αυτήν.
@ Κ.Δ.
Εύλογος η ερώτηση, καθότι συχνότατα αρέσκομαι σε αναφορές με θεματικές ενότητες. Αυτή τη φορά το κείμενο είναι αυτόνομο και ο αποσπασματικός του χαρακτήρας είναι εκτελεστικός τής αμηχανίας, που μού επέφερε η αποδημία του Δημήτρη Μητροπάνου.