ΑΡΑΡΑΞΙΑ 5: ΠΕΡΙ ΠΡΑΚΤΕΟΥ - Η ΕΜΠΡΟΣ ΓΙΑ ΓΙΟΥΡΟΥΣΙΑ ΣΤΗΝ ΧΩΜΑΤΕΡΗ ΤΟΥ ΜΕΛΛΟΝΤΟΣ ΜΑΣ

1. ΓΕΝΙΚΕΣ ΑΡΧΕΣ

1.1 ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΦΗΡΗΜΕΝΗ ΑΠΟΨΗ ΠΕΡΙ ΠΡΑΚΤΕΟΥ;

Δεν μπορεί να ευσταθεί αφηρημένη άποψις περί πρακτέου. Ασχέτως τού χώρου, εντός τού οποίου αναπτύσσεται τοιαύτη άποψις - είτε πρόκειται για καφενείο, είτε για οικία, είτε για γιάφκα, είτε για το διαδίκτυο, είτε για κάτεργα, είτε για οδόστρωμα, ο δηλών ΟΦΕΙΛΕΙ ΝΑ ΤΟΠΟΘΕΤΕΙΤΑΙ ΕΝ ΠΡΩΤΟΙΣ ΣΕ ΑΥΤΟ, ΤΟ ΟΠΟΙΟΝ ΕΙΝΑΙ Ο ΙΔΙΟΣ ΔΙΑΤΕΘΗΜΕΝΟΣ ΝΑ ΠΡΑΞΕΙ, ΔΗΛΩΝΩΝ ΙΔΙΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΩΣ ΓΝΩΣΤΗΣ ΤΩΝ ΣΥΝΕΠΕΙΩΝ ΤΟΥ ΝΟΜΟΥ ΠΕΡΙ ΨΕΥΔΟΥΣ ΔΗΛΩΣΕΩΣ.
Αποτελεί άνοστο αστεϊσμό κάνοντας λόγο περί πρακτέου, να αναφέρομαι σε κοινωνικές επαναστάσεις, λαϊκές εξεγέρσεις, ταξικές συγκρούσεις, εθνικούς ξεσηκωμούς και τα τοιαύτα, χωρίς να είμαι διατεθημένος ο ίδιος να φέρω καν νυχοκόπτη, διότι κάνω πεντικιούρ μόνο στην φαντασία μου.
Ευρίσκεται εκτός σοβαρότητος και είναι άνευ πρακτικής αξίας ο περί πρακτέου λόγος, όταν αφορά κάποιους αφηρημένους δρώντες, μη σχετιζομένους αμέσως και συγκεκριμένως με τούς παρόντας.
Ο περί πρακτέου λόγος συνεπάγεται κατά συνέπεια ΑΝΑΛΗΨΗ ΕΥΘΥΝΗΣ. Η ανάληψη ευθύνης όμως συνιστά ΥΠΕΥΘΥΝΟΤΗΤΕΣ. Οπότε προκύπτει αυτομάτως το ζητούμενο, υπό ποια ιδιότητα επιχειρηματολογεί ο δρων.
Ο υποφαινόμενος αναπτύσσει επιχειρηματολογία υπό την ιδιότητα του επαγγελματία ανατροπέως. Μπορεί μεν να χρηματοδοτεί την δράση του επ' αυτού ο ίδιος, αλλά τουλάχιστον κατά τα τελευταία σαράντα χρόνια που εξασκεί αυτό το επιτήδευμα, τα παρεχόμενα μέσα υπήρξαν αρκετά για την χρηματοδότησα των δραστηριοτήτων του.
Πάσα δημόσια τοποθέτηση εκ μέρους του οφείλει υπό αυτήν την έννοια να εντάσσεται εις τούς προσωπικούς του σχεδιασμούς, οι δε προσωπικοί του σχεδιασμοί οφείλουν πρωτίστως να υπηρετούν τις κοινωνικές του στοχεύσεις.
Η ανάληψη ευθυνών, τις οποίες προτίθεται να επωμιστεί ο δρων, οφείλουν να ανταποκρίνονται στις δυνατότητες, οι οποίες στοιχειοθετούνται από την μέχρι στιγμής συγκεκριμένη πρακτική εμπειρία του, την θεωρητική του συγκρότηση καθώς και την υπερβατική εξέλιξή του, συνυπολογιζομένης με υπεύθυνο και ρεαλιστικό τρόπο της διακινδυνεύσεως, την οποία θεωρεί αυτός, ότι είναι αποφασισμένος και προετοιμασμένος να αντιμετωπίσει στην πορεία.


1.2. Ο ΛΟΓΟΣ ΠΕΡΙ ΠΡΑΚΤΕΟΥ ΟΦΕΙΛΕΙ ΝΑ ΥΠΗΡΕΤΕΙ ΑΥΣΤΗΡΩΣ ΠΡΟΚΕΚΑΘΟΡΙΣΜΕΝΕΣ ΣΤΟΧΕΥΣΕΙΣ

Ο δρων οφείλει να έχει κατασταλάξει - πριν προβεί στην διαμόρφωση συγκεκριμένων προτάσεων - σε στοχεύσεις, τις οποίες έχει διαμορφώσει και συγκεκριμενοποιήσει αρκούντως. Οι στόχοι, τους οποίους θέτει προς γενικότερη επιδίωξη και επίτευξη, οφείλουν να έχουν υποστεί τον έλεγχο του χρόνου, να συνιστούν δηλαδή ώριμες επιλογές. Ο ενθουσιασμός και η επιπολαιότητα συνιστούν χείριστους συμβούλους σε αυτήν την προοπτική. Ο δρων οφείλει να έχει σπουδάσει τα παθήματά του και να διαθέτει δίπλωμα μελέτης ιδίου πόνου.
Ειδικά η ενασχόληση με το 18ο εξαγράμματον του Ι ΤΖΙΝΓΚ, η τιτλοφορούμενη ως "Επεξεργασία τού Σκουλικιάσματος", υπό την γενικότερη μορφή της και όχι κατ' ανάγκην ως διατριβή στην "Βίβλο των Εναλλαγών", αποτελεί προϋπόθεση ωρίμανσης των στοχεύσεων.
Η ανάπτυξη δράσης από αμηχανία, από εξοργισμό, από υπέρκινητικότητα, από φιλαρέσκεια, από μόδα, από μιμητισμό διεπόμενη από την ψυχολογία της γκρούπας, ή από συμπλέγματα κατωτερότητος / ανωτερότητος, ή διάθεση χαβαλέ συνιστά ακτιβισμό και δεν οδηγεί πουθενά.
Αποδεκτή μπορεί να είναι υπό συνθήκες η προσκόλληση τού δρόντος, εφόσον αυτός διέπεται από συνειδησιακές προκλήσεις, σε στοχεύσεις τρίτων, στο βαθμό που ο ίδιος δεν διαθέτει το υπόβαθρο ώστε να δύναται να προβεί ο ίδιος στην διαμόρφωση μιας ιεραρχίας στοχεύσεων.
ΟΙ ΣΤΟΧΕΥΣΕΙΣ ΟΦΕΙΛΟΥΝ ΝΑ ΔΙΑΜΟΡΦΩΝΟΥΝ ΔΡΑΣΗ ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΑΠΟΤΕΛΟΥΝ ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ ΣΤΙΣ ΠΡΟΚΛΗΣΕΙΣ ΤΟΥ ΑΝΤΙΠΑΛΟΥ. Στον βαθμό που ο δρων δεν διαθέτει συγκεκριμένη στόχευση, τότε δεν είναι δρων αλλά δρόμενος, τουτέστιν ενεργούμενος με ακούσιο τρόπο. Ενώ ο αντίπαλος είναι εκ φύσεως αντιδραστικός, ο μη έχων συγκεκριμένη στόχευση, ως αντιδρών, εφέλκεται ακουσίως στις επιλογές του αντιπάλου, ο οποίος υφαρπά την πρωτοβουλία τού καθορισμού των επιλογών. Τοιουτοτρόπως μετατρέπεται ο νόθα δρων σε τμήμα του σχεδίου του αντιπάλου, καθιστάμενος στην πορεία ακουσίως επιβλαβής παράγων και στρεφόμενος εναντίον του εαυτού του και της κοινωνίας.
Επ' αυτού αξίζει να μελετήσουμε εις βάθος, όσα διαδραματίσθησαν εις την Πλατεία Συντάγματος, όχι μόνον προσφάτως, αλλά σε συνδυασμό με τα συμβάντα τον Δεκέμβριο του 1944.


1.3 ΟΙ ΣΤΟΧΕΥΣΕΙΣ ΤΟΥ ΠΡΑΚΤΕΟΥ ΟΦΕΙΛΟΥΝ ΝΑ ΕΔΡΑΖΟΝΤΑΙ ΣΕ ΕΝΔΕΛΕΧΗ ΜΕΛΕΤΗ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

Εμείς λειτουργούμε με την αντίληψη περί βίου, η οποία μας διακρίνει. Αυτή εμφυσείται σε εμάς από πολύ νεαρή ηλικία από τους γονείς μας, έχει περιορισμένο ατομικό χαρακτήρα και επεκτείνεται εντός ορίων, τα οποία καθορίζονται από το προσδόκιμο της ζωής μας. Αυτό δεν σημαίνει, ότι η πρακτική των γονέων μας είναι εν τέλη λανθασμένη ή άσκοπος. Οι γονείς μας έχουν την αποστολή να μάς καταστήσουν ατομικώς ικανούς, ώστε να μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε τα πάγια ενδεχόμενα τα οποία προσμένουν την ατομική μας πορεία και συνεπώς ορθώς (υπό μια έννοια) πράττουν.
Πλην όμως δεν παύουμε ως άνθρωποι να ζούμε εντός κοινωνιών, με αποτέλεσμα να εκτιθέμεθα σε όλα τα πιθανά ενδεχόμενα συλλογικού χαρακτήρος. Επ' αυτού η οικογένεια δεν μας παρέχει εφόδια, πέραν κάποιων διηγήσεων συλλογικού περιεχομένου συμβάντων και κάποιων γενικού περιεχομένου παραινέσεων, πολλές φορές αμφιβόλου αξίας και χρησιμότητος. Επ' αυτού παρεμβαίνει διαμορφωτικώς το σχολείο, μέσω του άνωθεν καθορισθέντος εκπαιδευτικού προγράμματος, ξεκινάει δηλαδή η λεγόμενη κοινωνική ενσωμάτωση μέσα στον βασικότερο μηχανισμό πλύσεως εγκεφάλου. Αυτό δεν σημαίνει, ότι απαραιτήτως όλα όσα μεταδίδονται μέσω τής βασικής και μέσης εκπαιδεύσεως είναι οπωσδήποτε αρνητικά. Όμως στα πλαίσια της εκπαίδευσης προσλαμβάνει ο εντειχισμός στο Μάτριξ συστηματικό χαρακτήρα. Το υπόλοιπο αυτού τού έργου επιτελούν η διατροφική αλυσίδα, οι θρησκευτικοί μηχανισμοί, η στρατιωτική θητεία, τα μαζικά μέσα, η οργανωμένα διακινούμενη υποκουλτούρα και βεβαίως η μαφία.
Ενώ εμείς διεπόμεθα από μια μεσοπρόθεσμη αντίληψη του βίου, εγκλωβισμένοι εν πολλοίς στο ατομικό και οικογενειακό μας περίβλημα, την αντιμετώπιση των βιοτικών αναγκών μας, την εναπόκτηση κοινωνικού κύρους και την διαχείριση των συναισθηματικών μας προκλήσεων, δεν συμβαίνει το αυτό με την εξουσία.
Η εξουσία λειτουργεί βάσει μιας πολύ μακρόπνοης προοπτικής.
Η εξουσία αποτελεί μια οντότητα πέρα και πάνω από τα άτομα που την υπηρετούν, ή και φαινομενικά την εξασκούν. Ο τρόπος με τον οποίον αυτή πραγματώνεται, αποκαλύπτει, ότι αυτή διέπεται από μια κυριαρχική αυτονομία. Υπό την έννοια, ότι αυτή δεν αποτελεί όργανο στα χέρια αυτών, οι οποίοι την διεκπεραιώνουν στην ουσία, αλλά οι εξουσιασταί αποκαλύπτονται να εξουσιάζονται από κάτι το υπερκείμενο. Γι' αυτό πολύ ορθά γίνεται λόγος για υπερεξουσία.
Βεβαίως γεννάται το ερώτημα τι μπορεί να είναι αυτό; Και γιατί οι χρονικές αντιλήψεις του ξεπερνούν κατά πολύ την διάρκεια της ανθρώπινης ζωής;

Στο άνωθεν ερώτημα έχουν επιχειρηθεί αρκετού είδους απαντήσεις και ερμηνείες. Κάποιες από αυτές έχουν πραγματιστική - λειτουργική αφετηρία, σχετιζόμενες με την ενδημία (immanence) των στοχεύσεων και των μηχανισμών, στον βαθμό, που αυτοί καθίστανται στην πορεία ανεξάρτητοι από αυτούς, που τους καθιερώνουν και αναπαράγονται στην βάση ενός λειτουργικού αυτοματισμού του συστήματος, το οποίο αποκτά την ιδιότητα στην πορεία να αυτοπρογραμματίζεται.
Άλλες θεωρίες, οι οποίες καλούνται συνωμοτικές, διαβλέπουν εν κρυπτώ οργανωμένα κυκλώματα, τα οποία αναπτύσσουν την δραστηριότητά τους επί διαχρονικής βάσεως, επιδιώκοντας κάποια στενά συμφέροντα για τα μέλη, ή για την διοικώσα ελίτ αυτών των μηχανισμών.
Άλλες θεωρίες ξεφεύγουν τελείως από τα πλαίσια τής συμβατικής πραγματικότητος, κάνοντας λόγο περί εξωγήινων, ή όντων προερχόμενων από τελείως άλλες διαστάσεις από αυτήν στην οποία εμείς διάγουμε, ή είμαστε εγκλωβισμένοι.
Αναμφιβόλως υπάρχουν μυητικά τάγματα, τα οποία φρονούν, ότι διαθέτουν απόκρυφη "γνώση". "Γνώση", την οποία βεβαίως έχουν φροντίσει να δημοσιοποιήσουν ευρέως στο παρελθόν με λογής συγγραφές, στις οποίες εγώ δεν αποδίδω την παραμικρή αξία, διότι ασχολούμαι με αυτό, το οποίο δύναμαι να εποπτεύω. Και αυτό είναι τεράστιο και χοντρό πράγμα, ΠΡΑΓΜΑ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΜΕΙΝΕΙ ΒΑΣΙΚΑ ΑΠΑΡΑΤΗΡΗΤΟ και εδώ είμαστε να τραβήξουμε πέπλα ΜΕ ΛΙΑΝ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟ ΤΡΟΠΟ ΚΑΙ ΧΩΡΙΣ ΤΟ ΛΟΥΡΙ ΤΗΣ ΜΑΝΑΣ ΚΑΙ ΤΑ ΔΥΟ ΑΥΓΑ ΤΟΥΡΚΙΑΣ.

Πέραν αυτού παρουσιάζονται ποικιλοτρόπως αρκετές άλλες σχετικές θεωρήσεις, στις πλείστες των περιπτώσεων στηριζόμενες σε θεωρίες, οι οποίες απηχούν την οντολογία του αποκρυφισμού. Αυτή στηρίζεται στην δυαρχία, στην κυριαρχία του κακού, στην έννοια τής αντιμισθίας, στην αντίληψη περί επιλέκτων και τον ρατσισμό, στην θεωρία τής επικρατήσεως των ισχυρών επί των αδυνάμων, στην μεταφορά στοιχείων της τρέχουσας τεχνολογίας στην ερμηνεία τής πραγματικότητας, (διαδικασία η οποία επιχειρείται μονίμως από την εποχή του Λάϊμπνιτς). Όλα αυτά προωθούνται με εβιντετσιαλιστικό τρόπο, χωρίς να παρέχονται αναλυτικές ερμηνείες, στην βάση ότι "εγώ είμαι μάγκας και μπορώ να τα καταλάβω, ενώ εσύ όχι, άρα προσπάθησε να τα βρεις, ψάχνοντας ενδιάμεσους" και τα τοιαύτα. Πράγματα τα οποία θεωρώ άνευ αξίας, καθότι τυγχάνω αυστηρά πραγματιστής και δεν προβάλλω τίποτε, εάν δεν μπορώ να το τεκμηριώσω τελείως συγκεκριμένα.
Επειδή η ιστορία ΟΥΔΟΛΩΣ ΕΧΕΙ ΜΕΛΕΤΗΘΕΙ κατά την άποψή μου και είναι τελείως συγκεκριμένη, είναι αυτή, η οποία βήμα προς βήμα μπορεί να αποκαλύψει τον αντίπαλο.
Επί πλέον, επειδή τα τεχνάσματα δεν μπορεί να είναι άπειρα και ο αντίπαλος διέπεται από μια συγκεκριμένη νοοτροπία - ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΑΝΑΓΚΑΙΟΤΗΤΕΣ - χρησιμοποιεί συνήθως περίπου τα ίδια τεχνάσματα σε διαχρονική βάση, επιχειρώντας κάθε φορά την προσαρμογή τους στα δεδομένα.
Με αυτήν την έννοια, είναι όσο αφορά την επιλογή τακτικής εξόχως πολύτιμη η μελέτη της ιστορίας, διότι αποστερεί από τον αντίπαλο την δυνατότητα εφαρμογής των πάγιων τεχνασμάτων του. Δυστυχώς η ανθρωπότητα αποδεικνύεται ανεπίδεκτη να πράξει αυτό το εν τέλει απλό έργο και είναι καιρός επί τέλους να ξεπεραστεί αυτή η απαράδεκτη αδυναμία.
Επί πλέον είναι ατελέσφορο να αντιμάχεται κάποιος ένα αντίπαλο, τον οποίο αγνοεί. Και πριν ξεκινήσουμε το αναμάσημα για το τέραν και το κύτον, η συγκεκριμένη μελέτη της ιστορίας είναι αυτή, η οποία μπορεί να αποκαλύψει τον αντίπαλο και να συνεισφέρει κατ' αυτόν τον τρόπο τα βασικά στοιχεία του σχεδιασμού των στοχεύσεων.


1.4 Ο ΠΕΡΙ ΠΡΑΚΤΕΟΥ ΛΟΓΟΣ ΟΦΕΙΛΕΙ ΝΑ ΜΕΤΑΒΑΙΝΕΙ ΜΕΣΩ ΤΗΣ ΑΝΑΛΥΣΕΩΣ ΣΤΗΝ ΕΠΕΞΕΡΓΑΣΙΑ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΗΣ ΜΕΘΟΔΟΛΟΓΙΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΙΤΕΥΞΗ ΤΩΝ ΣΤΟΧΕΥΣΕΩΝ

Οι στοχεύσεις από μόνες τους, χωρίς να έχει εκπονηθεί μια συγκεκριμένη μεθοδολογία για την επίτευξή τους, είναι άνευ αξίας. Μεθοδολογία όμως σημαίνει πλήρες πρόγραμμα και με όλα όσα ο εν λόγω όρος συνεπάγεται.
Οι συνήθεις έμποροι της λαϊκής ελπίδας, όταν παρουσιάζουν "προγράμματα", επιδεικνύουν κάποια κατεβατά στόχων - οι οποίοι μπορεί να ηχούν ευαρέστως στα ώτα αφελών και αδαών βαυκαλιζομένων - χωρίς να κάνουν συγκεκριμένη μνεία σε ρεαλιστικό τρόπο επίτευξης αυτών των στόχων, και χωρίς να έχουν συνυπολογίσει τις αναμενόμενες αντιδράσεις του αντιπάλου, εντοπίζοντας εξ αυτού και μια σειρά απαραίτητων αντιμέτρων. από πλευράς του δρόντος υποκειμένου.
Ένα λειτουργικό πρόγραμμα αποτελεί στην πράξη ένα σκαρίφημα τόσο των στόχων, όσο και της οδού που αυτοί καθίστανται από πρώτη εκτίμηση επιτεύξιμοι.
Φυσικά οι ασκήσεις επί χάρτου απέχουν συνήθως αρκετά από την ζωή. Κατά συνέπεια δεν μπορεί να λειτουργήσει ο όποιος προγραμματισμός, εάν αυτός δεν είναι ζωντανός. Εάν δεν αποτελεί αναπόσπαστο τμήμα της πρακτικής δράσεως, η οποία επιδεικνύει στην πορεία τους τρόπους αναπροσαρμογής του.
Η μεθοδολογία, η οποία επιλέγεται, οφείλει να μην είναι ονειρώδεις, αλλά με αυστηρό τρόπο και άκρα συνέπεια να λαμβάνει υπ' όψει με πλήρη διάθεση ρεαλισμού όλες τις δυσκολίες, τις αντίρροπες δυνάμεις, τα όπλα και τα προτερήματα του αντιπάλου.
Η μεθοδολογία οφείλει ταυτοχρόνως να είναι ευφυής. Να μην στηρίζεται αποκλειστικά σε συμβατικές μεθόδους, να επιχειρεί των διαφύγει της προβλεπτικής ικανότητος του αντιπάλου και να αξιοποιεί τις αδυναμίες του.
Στο θέμα της τακτικής μπορεί να υπάρχουν χιλιάδες εγχειρίδια, τα οποία μπορεί κάποιος να μελετήσει και να συμβουλευτεί. Η συγκεκριμένες επιλογές επαφίενται σε αυτούς, οι οποίοι και επωμίζονται το συγκεκριμένο καθήκον. Ένα όμως είναι αυτό, το οποίο αποτελεί την κύρια και πάγια αρχή αυτής της διαδικασίας: Εφόσον επαφιέμεθα στον χειροτεχνισμό, το αποτέλεσμα δεν μπορεί παρά να είναι μοιραίο.


1.5 Ο ΠΕΡΙ ΠΡΑΚΤΕΟΥ ΛΟΓΟΣ ΟΦΕΙΛΕΙ ΝΑ ΣΥΝΙΣΤΑΤΑΙ ΤΟΣΟ ΚΑΤΑΦΑΤΙΚΩΣ ΟΣΟ ΚΑΙ ΑΠΟΦΑΤΙΚΩΣ

Από αυτά τα οποία προηγούνται, προκύπτει, ότι ο περί του πρακτέου λόγος οφείλει να διαμορφώνει σαφείς καταφατικού περιεχομένου προτάσεις περί του δέοντος γενέσθαι. Όμως αυτό δεν επαρκεί. Ειδικά η προσεκτική μελέτη της ιστορίας μας αποκαλύπτει λάθη, τα οποία έλαβαν χώρα και κακοτοπιές με αρνητικές - ή και μοιραίες - συνέπειες, τις οποίες αναγκάστηκε ένεκα μη σκοπίμων επιλογών να υποστεί το δρον υποκείμενο. Ως εκ τούτου προκύπτει, ότι είναι απαραίτητο εκ των προτέρων να σταθμισθούν, να μελετηθούν και να ταξινομηθούν, όλες εκείνες οι δυνατές επιλογές, που θα μπορούσαν να προκύψουν κάτω από την πίεση των καταστάσεων και να έχουν αρνητικό χαρακτήρα.
Ένα σοφά μελετημένο πρόγραμμα επεκτείνεται τόσο σε καταφατικού, όσο και σε αποφατικού χαρακτήρα θεσμίσεις.
Συνήθως, όταν γίνεται λόγος περί επιλογών, οι οποίες πρέπει να αποφευχθούν, αυτομάτως δημιουργείται η διάθεση να αποδοθεί στους θιασώτες ενός τέτοιου τρόπου οικοδόμησης τής στρατηγικής, τάση αδράνειας. Παρ' όλα αυτά, θα πρέπει να επιμείνουμε, ως πιστοί της αταραξίας, στην απαράβατο υπεροχή αυτής της μεθόδου. Η αταραξία μπορεί πράγματι σε κάποιες περιπτώσεις να συνεπάγεται απραξία, όταν οι διαφορετικές πρακτικές μπορούν να επιφέρουν μόνο μειονεκτήματα. Θα πρέπει να κατανοήσουμε τότε, ότι δεν υφίσταται καμία ηθική αρχή, η οποία να επιβάλει τον ακτιβισμό.
Ο Γεχούντι Μενουχίν είχε ισχυριστεί, ότι η μουσική συνίσταται στην έντεχνη εναλλαγή ήχου και παύσεως. Αυτό το οποίο μπορεί να αποδώσει συνταρακτικό χαρακτήρα σε κάποιο μουσικό έργο είναι η εμπνευσμένη και δεξιοτεχνική λειτουργία της παύσεως. Για τον συνειδητό άνθρωπο, η ησυχία είναι η πιο δυναμική κραυγή, αλλά και η άσκοπη κραυγή απολήγει στο πλέον ανύπαρκτη σιωπή.
Εάν αποσκοπεί κάποιος να καταστεί αστάθμητος για τον αντίπαλο, οφείλει να μάθει να δομεί την παύση του. Πλην όμως η παύση μπορεί να υπέχει και ένα σημαντικό υπερβατικό χαρακτήρα, στον οποίο θα αναφερθώ στην επόμενη συνέχεια.


1.6 Ο ΠΕΡΙ ΠΡΑΚΤΕΟΥ ΛΟΓΟΣ ΟΦΕΙΛΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΩΣ ΑΔΥΣΩΠΙΤΑ ΡΕΑΛΙΣΤΙΚΟΣ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΑΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΤΑ ΥΠΕΡΒΑΤΙΚΟΣ

Νομίζω, ότι σχετικά με αυτήν την προβληματική αξίζει να γραφεί τουλάχιστον ένα βιβλίο, μια και αυτά που είναι σημαντικά και αξίζει να καταγραφούν και να συστηματοποιηθούν δεν είναι καθόλου λίγα.
Ακόμη και αυτοί, οι οποίοι επιχείρησαν μια τελείως πραγματιστική προσέγγιση της ανατρεπτικής διαδικασίας, δεν έπαψαν να είναι βαθύτατα υπερβατικοί, ακριβώς με στόχο να αξιοποιήσουν το ηθικό πλεονέκτημα. Η περί δικαίου αντίληψη είναι αυτή, η οποία εμψυχώνει τους μαχητάς. Η νοοτροπία, την οποία προωθούν τα ανδρείκελα του μιλιταρισμού, στο στυλ "θα σας λιώσουμε γιατί διαθέτουμε μεγαλύτερη δύναμη πυρός", ακόμη και ίδιοι γνωρίζουν, ότι δεν παίζει σε απώτερη προοπτική. Οι αυτοκρατορίες έρχονται και παρέρχονται - που τραγούδησε κι ο Μανώλης - μα η αγάπη μένει.
Ο Castaneda θέλοντας να περιγράψει το ναγουάλ, βάζει τον Δον Χουάν να πει, ότι αυτό είναι το μόνο, που δεν μπόρεσαν να τους αποσπάσουν οι ξένοι κατακτηταί. Επειδή ακριβώς δεν είναι αυτοί σε θέση να το πλησιάσουν, οι Μάγοι θα παραμένουν πάντοτε ισχυρότεροι από τις ορδές των βαρβάρων, "μέχρι να πάρουν τα όνειρα εκδίκηση", όπως γράφει ο Ελύτης.
Γι αυτό έχει πολύ δίκιο ο φίλος <<...>> όταν καταγγέλει ότι πάνε κυρίως να μας την βγουν σε spiritual επίπεδο.
Μπορεί να έχουν την δική τους οργάνωση των συμβόλων και να τα θέτουν σε κίνηση κατά με βάση τις σκοπιμότητές τους, να έχουν τις δικές τους στοές (τουτέστιν γαλαρίες - και αυτά οφείλουμε προσεχώς να να ερμηνευθούν - γιατί γαλαρίες και πώς αυτές σχετίζονται με το λευκό της σημαίας των ροδόσταυρων;) τα δικά τους τελετουργικά και την δική τους απόκρυφη τεχνογνωσία.
Όμως ΕΔΩ ΠΑΙΖΟΥΝ ΕΚΤΟΣ ΕΔΡΑΣ ΔΙΟΤΙ ΠΡΟΚΑΛΟΥΝ ΤΟΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΓΙΓΑΝΤΑ.
Γι' αυτό τον λόγο θεωρώ ιδιαίτερα σημαντική την μελέτη του Μύθου, στον λόγο περί πρακτέου. Διότι ο λόγος λειτουργεί μόνον ως Λόγος. ΚΑΙ Ο ΛΟΓΟΣ ΗΔΗ ΑΠEΦΑΝΘΕΙ.

Συνεχίζεται...