ΤΟ ΤΕΙΧΟΣ ΜΕΣΑ ΣΤΟΝ ΛΑΒΥΡΙΝΘΟ - Β' ΜΕΡΟΣ

6. ΠΡΩΤΟ ΡΕΚΒΙΕΜ ΕΠ' ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΤΩΝ ΕΚΛΟΓΩΝ

Η ώρα που γράφεται η συνέχιση αυτού τού θέματος έχει ιδιαίτερη σημασία. Ευρισκόμεθα προ τής λήξεως τής προπαγανδιστικής εκστρατείας τών κομματικών μηχανισμών εν όψει τών επικειμένων εκλογών. Προφανώς αυτήν την φορά υπάρχουν περισσότεροι από ότι σε προηγούμενες εκλογικές αναμετρήσεις, οι οποίοι ελπίζουν, ότι μέσω τής ψήφου πρόκειται να επέλθει μια ουσιαστική καλυτέρευση. Άλλοι, μέσα από μια πλέον ρεαλιστική εκτίμηση, αντιμετωπίζουν το όποιο εκλογικό αποτέλεσμα χωρίς ιδιαίτερη αισιοδοξία, όμως παρ' όλα αυτά θέλουν να δώσουν στην ψήφο τους χαρακτήρα τιμωρίας, αυτών που ως πιστοί εντολοδόχοι τής παγκόσμιας διακυβερνήσεως διεκπεραίωσαν την λεηλασία σε βάρος τής χώρας, μα πριν από όλα προκάλεσαν με το ειδεχθές ύφος τους.

Από ψυχολογικής σκοπιάς η δυνατότητα να δίδεται διέξοδος στις ονειρώξεις και να συντελείται εκτόνωσις, που επιφέρει η αποπομπή επιζήμιων πολιτικών προσώπων από από κυβερνητικά αξιώματα εντός συνθηκών βαθυτάτης απαξιώσεως, αναμφιβόλως επιφέρουν κάποιον μυοχαλαρωτικό κατευνασμό, με δυνατότητα βραχυπροθέσμου μειώσεως τών ψυχοφαρμάκων, ή έστω την ψευδαίσθηση ότι κάτι τρέχει.

Κατ' ουσίαν αυτό που βιώνουμε για μια ακόμη φορά, είναι μια ακόμη αλλαγή φρουράς στα πλαίσια τών δοτών εντολοδόχων τού κατεστημένου. Την εποχή κατά την οποίαν τα τραίνα εσείροντο υπό ατμομηχανών, ο μηχανοδηγός εγνώριζε καλώς, ότι όταν ανέλθει η πίεσις τού ατμού εις τον λέβητα άνωθεν ενός ορίου, θα πρέπει να ανοιχθεί η βαλβίδα διαφυγής ενός μέρος των υδρατμών, ώστε ο συρμός να μπορεί να συνεχίσει άνευ εκρήξεων την διαγεγραμμένη πορεία του. Όσοι ζήσαμε εκ τού σύνεγγους τις εκλογές τού έτους 1981, οι οποίες ανέδειξαν πρωθυπουργόν τον δολιοφθορέαν τού Έθνους  Αντρέα Παπανδρέου και διαθέτουμε στοιχειώδη μνήμη και πολιτικό κριτήριο, θα έπρεπε να γνωρίζουμε τι εστί μπλόφα πολιτικού φανφαρονισμού. Βεβαίως οι έχοντες τότε δικαίωμα ψήφου, είμεθα όλοι άνω τών 50 ετών, μιλάμε δηλαδή για γερόντια ή περίπου γερόντια.
Δεν σκοπεύω να υπεισέλθω στα επί μέρους των εκλογών με αυτό το κείμενο. Η αναρτησιακή επιλογή μου προεκλογικώς να επιδιώξω άλλο προσεγγιστικό βάθος στην προβληματική που χειρίζομαι, κατέστη ήδη σαφής από το προηγούμενο μέρος τού κειμένου. Όμως στα πλαίσια τής εισαγωγής στο δεύτερο μέρος θεωρώ παραγωγικό να αναδειχθεί η συγχρονικότητα τού κειμένου προς την φάση που αυτό εκπονείται. Στην βάση, ότι έστω και εάν οι εκλογές εντάσσονται πλήρως και αποκλειστικώς στα τεχνάσματα εξαπατήσεως τών πολιτών, παρ' όλα αυτά προσφέρουν μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία, για να στρέψουμε την ζύμωση και την αναζήτηση πάνω και πέρα  από αυτές, προς την προοπτική ουσιαστικών διεξόδων. Επί πλέον όμως θέλω - επ' ευκαιρία τών εκλογών - με κάποιες επί τροχάδην αναφορές σε συγκεκριμένα δεδομένα τους, να επιχειρήσω να εξάγω συμπεράσματα θεωρητικής αξίας από αυτά. Αλλά και να εντοπίσω κάποια επί ειδικά στοιχεία, τα οποία αφορούν πρόσωπα, δεδομένου ότι ο γρίφος τον οποίον συνθέτει ο παράγων "άνθρωπος" αξίζει να έλκει τον προβληματισμό.

Είμαι πεπεισμένος, ότι το εκλογικό αποτέλεσμα θα αποτελεί μια άνευ προηγουμένου ήττα τού κόμματος τής "Νέας Δημοκρατίας", αλλά και προσωπικώς τού Αντώνη Σαμαρά. Εκτιμώ, ότι ο επερχόμενος εκλογικός καταποντισμός θα ξεπεράσει κάθε υπάρχουσα προσδοκία ή φοβία. Ο Αντώνης Σαμαράς εδώ και λίγες ημέρες έχει πάψει να ασχολείται με την εκλογική διαδικασία καθ' εαυτήν. Ευρίσκεται ενώπιον ενός ιδιαίτερα σκληρού αδιεξόδου, αναφορικά με τον τρόπο που θα κληθεί να διαχειριστεί την εκλογική ήττα ούτε καν σε κομματικό, αλλά τελείως σε προσωπικό επίπεδο.
Όπως έχω γράψει σε παλαιότερο κείμενό μου, ο Αντώνης Σαμαράς, παρά την υπερβολοκή αυτοπεπείθηση την οποία προσποιείται ότι διαθέτει, είναι μια προσωπικότητα που βρίσκεται σε βαθύ διχασμό και είναι πλήρως συντετριμμένος. Σε εκείνο το κείμενο μάλιστα, είχα εκδηλώσει την συμπάθειά μου προς αυτόν, όχι διότι επικροτώ τις πολιτικές του επιλογές και τούς χειρισμούς του, αλλά διότι αισθάνομαι συμπόνοια έναντι τού ανθρωπίνου δράματος. Μπορεί να μού αντιτάξει κάποιος, ότι συμπονώ αυτόν, που συμμετείχε στο να επιβληθούν πληθώρα καταστροφικών μέτρων εις βάρος εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων και όχι τα εν τέλει θύματα αυτών των μέτρων. Όπως όμως έχω κάποιες φορές εξηγήσει, οι δική μου οπτική είναι διαφορετική: Τόσο, πολλοί από αυτούς που είναι εκ θέσεως θύτες, όσο και τα θύματά τους, καταδυναστεύονται εξ ίσου από υπερκείμενους μηχανισμούς, οι οποίοι λειτουργούν διαχρονικά. Αυτοί οι μηχανισμοί συνθέτουν τον εν τέλει πυρήνα τού συστήματος. Δρουν κατά βάσει κεκαλυμμένα, ώστε να μην καθίστανται αμέσως αντιληπτοί, η βιωσιμότητά τους ξεπερνά κατά πολύ τα όρια τού ανθρωπίνου βίου και επιμερίζουν με αδυσώπητο τρόπο ιδιότητες. Αυτές καθορίζουν τον ρόλο, τον οποίο θα αναλάβει εις έκαστος των αμέσως ή εμμέσως ελεγχομένων. Δεν είναι εν τέλει καθοριστικής σημασίας ως προς την δυστυχία τού υποκειμένου, κατά πόσο στα πλαίσια τής σκλαβιάς του, θα τού επιμερίσει το Μάτριξ ρόλο θύτου ή θύματος στα πλαίσια τού σαδομαζοχιστικού καθεστώτος. Αυτήν την διαδικασία ράπιζε ο Σωκράτης, όταν διακήρυττε το "ΟΥΔΕΙΣ ΕΚΩΝ ΚΑΚΟΣ". Η κακία αναπαράγεται από θεσμούς και μηχανισμούς, οι οποίοι δρουν εν πολλοίς κρυφίως.

Στο ζήτημα τής αντιμετωπίσεως από το Μάτριξ τών προσώπων, τα οποία είχαν ακραιφνώς προωθημένα κυβερνητικά πόστα εφαρμόζεται μετά την αποπεράτωση τής κυβερνητικής δραστηριότητος τους κατά τις δυο τελευταίες δεκαετίες μια γενική πρακτική, η οποία δεν αποτελεί αποκλειστικά ελλαδικό φαινόμενο. Και αυτή συνίσταται στην απαξίωσή τους. Αυτό το ζήσαμε ιδιαίτερα έντονα στην περίπτωση πολιτικών ηγετών τόσο συντηρητικών όσο και μη κομμάτων. Στην δεκαετία τού '90 ο Αντρεόττι απεπέμφθη στην Ιταλία με την ρετσινιά τού ανθρώπου που συνεργάστηκε με εγκληματικά κυκλώματα. Ο Χέλμουτ Κολ απαξιώθηκε στην συνέχεια ως συντονιστής κλοπών σε σχέση με δωρεές στο κόμμα του. Ο Έντουαρντ Χηθ καταγγέλθηκε ως παιδόφιλος. Με βάση τα ελλαδικά δεδομένα, όλοι οι πρώην πρωθυπουργοί τα τελευταία 20 χρόνια μετά την θητεία τους απαξιώθηκαν: Παπανδρέου, Καραμανλής, Σιμίτης.
Ο καταποντισμός τής υστεροφημίας εκείνων που κατέλαβαν τις θέσεις στις προθήκες τού συστήματος αποτελεί το αγαπημένο του σπορ κατά τις τελευταίες δεκαετίες. Αυτή η πρακτική, που εφαρμόζεται στα μήκη και τα πλάτη τής Ευρώπης, έχει προφανή στόχο: Την απαξίωση των ελεφάντων επί εθνικής βάσεως, ούτως ώστε να καταστεί αποδεκτή η μη εκλεγμένη και αμέσως διοριζόμενη από λέσχες και αδελφάτα εοκικιά σκοτεινή καμαρίλα των Βρυξελλών στην διαχείριση τών υποθέσεων τών κοινωνιών. Βροντόσαυροι των τραπεζών όπως ο Ντράγκι και ο Δράκουλας βγαίνουνε σήμερα και ανακοινώνουν αποφάσεις, που κρίνουν την ζωή και τον θάνατο λαών χωρίς να κουνιέται φύλλο.
Στο συστημικό κουρείο των Μπόεμς όμως υπάρχει και η ψιλή μηχανή: "Εν χρώ", μέχρι νάβγει το δέρμα όξω. Και αυτή η κόμμωση ετοιμάζεται τώρα για τον Αντώνη Σαμαρά.
Προς τι το μίσος όμως τού συστήματος, τελικά εις βάρος κάποιου, που το εξυπηρέτησε σχολαστικά, πειθήνια και χωρίς αντιρρήσεις; Για ποιο λόγο το σύστημα ορμάει με όλο του το μένος εναντίον ενός ανθρώπου, που ούτε το απειλεί, ούτε δύναται στοιχειωδώς να αμυνθεί; Ενός ανθρώπου που τραβάει τα μαλιά του στην προσπάθειά του να ανοίξει την ομπρέλα για να προστατευτεί από τούς όλμους που εκτοξεύονται; Στο κάτω κάτω τής γραφής, εδώ πρόκειται για την απλή μεταβίβαση τής κυβερνητικής σκυτάλης από ένα άνθρωπο τού Σόρος σε ένα άλλο άνθρωπο τού Σόρος, ο οποίος στο φινάλε ακόμη δεν υποστεί κυβερνητική φθορά. Πού θα μπορούσε να τον συνδράμει η βάναυση απαξίωση τού προκατόχου του;

Μια μόνο μπορεί να είναι η παρηγοριά τού Αντώνη Σαμαρά σε αυτά τα πλαίσια, αν μπορεί ποτέ να υπάρξει παρηγοριά εδώ χάμω. Η απαξίωση, που έχει προετοιμάσει το σύστημα για τον επωασμένο από αυτό Αλέξη Τσίπρα εικάζω ότι πρόκειται να είναι δέκα φορές χειρότερη από αυτή τού Αντώνη Σαμαρά. Διότι ανέκαθεν το σύστημα φόρτωνε τις συμφορές σε αυτό που του κόλλαγε στην πλάτη την ταμπέλα "άκρα" και προ πάντων "αριστερά".

Παρόλο που η χώρα διαθέτει ακόμη τύποις πρωθυπουργό, πολύ δύσκολα θα μπορέσει να τον συναντήσει κάποιος τις επόμενες ημέρες. Αυτός σκέπτεται προς ώρας, ποιος θα ήταν ο νηφάλιος τρόπος, με τον οποίο θα μπορούσε να αντιδράσει στο πρώτο τηλεφώνημα μετά την πρώτη καταμέτρηση ικανού αριθμού ψήφων, σκέπτεται ποιους θα μπορούσε να στείλει στα τηλεοπτικά στούντιο εγκαίρως, για να διαχειριστούν "επικοινωνιακά" το αποτέλεσμα τής καταβαράθρωσης, όταν φορέσει την θερμοφόρα στο κεφάλι. Σκέπτεται πού θα βρει καπάκι από σκουπιδοτενεκέ, για να τον χρησιμοποιήσει σαν ασπίδα, όταν εκτοξεύσει την επόμενη Δευτέρα την χυδαία επίθεσή του το Μητσοτακέικο και τα συγγενή κατοικίδια με το κομπολόι. Σκέπτεται εάν θα μπορέσει να κρυφτεί, όταν οι δουλέμποροι τής ιστορίας ξαμολύσουν τα λυσσασμένα σκυλιά εναντίον του.
Μόνο για μια στιγμή χαμογελάει: Φέρνοντας στην σκέψη του το ηλίθιο χαμόγελο τού νεαρού, που θα αναδείξουν ως υποτιθέμενο παιδί - θαύμα των εκλογών οι σκιές, μπροστά στις κάμερες, όταν αυτός κάνει τις πρώτες δηλώσεις μετά το πρώτο αποτέλεσμα. Τα κονσερβαρισμένα στερεότυπα λόγια, που σκαρφίζονται τα μηδαμινά μυαλά των επικοινωνιολόγων, που μελέταγαν χρόνια τις προτροπές τού αδόλφου περί προπαγάνδας. Χωρίς να μπορούν να κατανοήσουν, ότι αυτό που τον είχε εκτοξεύσει στην συμπάθεια των υπνωτισμένων μαζών δεν ήταν οι φράσεις, αλλά οι επικλήσεις στον έξω από εδώ.
Και μετά περνάει μπροστά από την σκέψη του η στιγμή, όταν ο πιτσιρικάς φάει την τελική κλωτσιά από τις σκιές για να πάρει πόδι. Τότε κλείνει την αυλαία τής σκέψης του. Αυτά δεν θέλει να τα σκέπτεται καν. Η προεκλογική καμπάνια θα είναι τότε περασμένα πράγματα. Άλλοι θα είναι αυτοί που θα ωρύονται, ώστε να μπουν επικεφαλής στην επερχόμενη δικτατορία. Το μόνο που θα έχει μείνει τότε από αυτόν θα είναι η απαξίωση.

Ο Αντώνης Σαμαράς φέρει μέσα του σε υπερθετικό βαθμό αυτό που φέρουμε και όλοι οι άλλοι. Τον δαίμονα και τον Άγγελο. Όπου ο δαίμων έχει πάρει την ρεβάνς. Αυτό όμως δεν συνεπάγεται, ότι ο Άγγελος εκτοπίσθηκε σε εξορία εκτός ορίων τής ανθρωπινου προσωπικότητος. Ενώ παρουσιάστηκε εκ νέου στο προσκήνειο διεκδηκώντας την προεδρία τής "Νέας Δημοκρατίας" με συνθηματολογία ενάντια στα "τζάκια", ο ίδιος προέρχεται από ένα τζάκι εκ των σημαντικότερων τής ελλαδικής πολιτικής. Απόγονος των οικογενειών Μπενάκη και Χωρέμη, οι οποίες στάθηκαν ένα από τα βασικότατα στηρίγματα τής πολιτικής, που απεργάστηκε ξενοδουλεία και συμφορές. Ο Εμμανουήλ Μπενάκης ήταν ως υπουργός εσωτερικών το δεξί χέρι τού αρχιτέκτονος τής Μικρασιατικής καταστροφής Μπεν Εζλόν. Αυτός σχεδίασε την δολοφονία τού Ίωνος Δραγούμη από το περιβάλλον τού Γύπαρη.
Όμως μέσα από την φιδοφωλιά των Βενιαμίν και Χιράμ βγήκε μια από τής πλέον εξέχουσες Ελληνίδες. Η Πηνελόπη Δέλτα. Καθ' ότι ως λέγεται, "Από ρόδο βγαίνει αγκάθι και από αγκαθι βγαίνει ρόδο". Η Πηνελόπη ήλθε σε πλήρη ρήξη με το πνεύμα και την πρακτική τού πατέρα της, φρονιματίζοντας γλωσσικά και πατριωτικά με το συγγραφικό της έργο γενιές ελληνόπουλων. Αυτή η γυναίκα προηγείτο τής εποχής της. Ερωτεύθηκε σφόδρα τον μεγάλο προωθητή τού εθνικού κινήματος Ίωνα Δραγούμη, καίτι παντρεμένη με τον Στέφανο Δέλτα. Ο Στέφανος Δέλτα, ο οποίος εισήγαγε την Πηνελόπη στο κίνημα τού Δημοτικισμού, αποτέλεσε πρότυπο αξιοπρεπούς ανθρώπου και συζικής αγάπης. Όταν η Πηνελόπη εξέφρασε την επιθυμία να φύγει με τον Δραγούμη, ο Ίωνας τής έδειξε πλήρη συγκατάβαση, διαβεβαιόνοντάς την, ότι αυτός θα ανελάμβανε την φροντίδα τών παιδιών τους. Ως ήτο επόμενο ο Εμμανουήλ Μπενάκης εμπόδισε με κάθε παρεχόμενο μέσο την κόρη του στην προσπάθειά της να συζήσει αυτή με τον Δραγούμη, την δολοφονία τού οποίου οργάνωσε στην συνέχεια. Αποτέλεσμα ήταν να μείνει η Πηνελόπη παράλυτη και στην συνέχεια να αυτοκτονήσει.
Προσωπικά ανήκω σε αυτούς που μεγάλωσα με τα βιβλία τής Πηνελόπης Δέλτα. Μού τα δώρησαν κάποιοι συγγενείς μου, που δεν είχαν αποφοιτήσει ούτε από το σχολαρχείο, όταν με έβλεπαν να είμαι με τις ώρες χωμένος μέσα στον μικυμάο και τον μικρό σερίφη.
Ο βίος και η πολιτεία, το πατριωτικό και παιδαγωγικό έργο τής Πηνελόπης Δέλτα πιστοποιούν πόσο εσφαλμένα πράττουν αυτοί που διενεργούν προπαγάνδα εναντίον των Εβραίων επί φιλετικής βάσεως. Αναμφιβόλως ο Εμμανουήλ Μπενάκης υπήρξε κάθαρμα. Η Πηνελόπη όμως ανήκει στα πλέον σημαντικά πρόσωπα τού Ελληνισμού, ασχέτως τής εβραϊκής καταγωγής της. ΔΙΟΤΙ Η ΓΛΩΣΣΑ ΔΙΑΜΟΡΦΩΝΕΙ ΤΟΝ ΓΟΝΟΤΥΠΟ.

Η Πηνελόπη στάθηκε το μαύρο πρόβατο για τίς σκιές. Ιδιαίτερα φωτεινή φυσιογνωμία είναι επίσης ο Στέφανος Δέλτα, ως ένας εκ τών προπατόρων τού Αντώνη Σαμαρά. Αυτοί δεν συγχωρέθηκαν ποτέ από το σύστημα. Διότι βγήκαν μέσα από τα ίδια του τα σπλάχνα και το πολέμησαν εκ τών πραγμάτων.

Τόσο ο Εμμανουήλ Μπενάκης όσο και η Πηνελόπη Δέλτα ελλοχεύουν μέσα στον γονότυπο αυτού, ο οποίος για μερικές ώρες ακόμη θα κατέχει το αξίωμα Πρωθυπουργού.
Εικάζω, ότι όταν ήταν παιδί ο Αντώνης Σαμαράς αισθάνθηκε μέσα του τις δυο αυτές αντίρροπες τάσεις.
Οι σκιές και η επιστήμη τού μίσους είναι σε θέση να σπάσουν την ράχη ενός παιδιού. Στην συγκεκριμένη περίπτωση έκριναν σκόπιμο να εκδικηθούν την Πηνελόπη, μετατρέποντας τον Αντώνη Σαμαρά σε ενεργούμενό τους. Προσπάθησαν να καταδείξουν, ότι αυτό που θεωρούν δικό τους, το ελέγχουν και τούς ανήκει χωρίς συζητήσεις. Οι σκιές όταν στίψουν την λεμονόκουπα μετά την πατάνε.

Ο Αντώνης Σαμαράς πορεύτηκε στη οδό τού Εμμανουήλ Μπενάκη. Μέσα στην άβυσσο, που οικοδόμησαν γι αυτόν και σύντομα τού επιφυλάσσουν οι σκιές, σύντομα θα δεί να προβάλλει ένα χέρι. Αυτό θα ανήκει στην Πηνελόπη.

Δεν μπορώ να γνωρίζω τι θα επιλέξει. Να μπορεί να πηδήξει κάποιος έξω από την σκιά του αποτελεί την εξαίρεση και όχι τον κανόνα.
Οι οικολόγοι τελικά με την αγάπη τους προς τα ζώα διέλυσαν και την αγορά τής γούνας. Γι αυτό καταντήσαμε να φοράμε μάλλινα. Γι' αυτό θα πω: Ραντεβού στα united colors of Beneton.

Η έντονος και εκ συστήματος πλέον απαξίωσις τών υποτιθέμενων πολιτικών "ηγετών" από το ίδιο το κατεστημένο αποκαλύπτει, ότι ο πραγματικός τους ρόλος είναι μακράν τού ηγέτου. Και ότι απλώς κάποιοι υπερκείμενοι μηχανισμοί τούς χρησιμοποιούν ως ενεργούμενα μιας χρήσεως. Αναμφιβόλως το "πολιτικό" προσωπικό απολαμβάνει υψηλοτάτων υλικών απολαβών και κατά την διάρκεια που αυτοί αναλαμβάνουν κάποιο αξίωμα, ικανοποιούν την μωροδοξία τους.Η επερχόμενη όμως απαξίωση που τούς επιβάλλει το ίδιο το σύστημα μετά την περατωση τής κυβερνητικής θητείας, συνεπάγεται ένα άνευ προηγουμένου ονειδισμό, αμάβρωση φήμης και κοινωνική διαπόμπευση. Πέραν τής υλικής ευμάρειας ποιος πτωχός άνθρωπος θα επιθυμούσε να εβρίσκεται σήμερα μέσα στο τομάρι ενός ΓΑΠ, ή ενός Πάγκαλου, όταν η συντριπτική πλειοψηφία τής κοινωνίας τούς αποστρέφεται χειρότερα από ειδεχθείς ποινικούς; Για να μην αναφερθώ σε κάποιους άλλους ψευτόμαγκες τύπου Τσοχατζόπουλου, οι οποίοι ενώσω μεσουρανούσε το άστρο τους, όμως ως ετερόφωτο άλλων "πεφωτισμένων", το έπαιζαν κάργα πασάδες. Στην συνέχεια οι ίδιοι οι πάτρωνές τους τούς έστειλαν πίσω από τα κάγκελα, για λόγους σκοπιμότητος.  Έτσι, ενώ αυτοί πίστευαν, ότι ήσαν θυρωροί στον οίκο ανοχής, όπου στον ερυθρό κώδωνα τού στεγάζοντος αυτόν οικίματος αναγράφεται το όνομα "Εξουσία", κατόπιν απεδείχθη ότι και αυτοί κάνουν βάρδειες στα κρεβάτια.
Μέσα από αυτήν την οπτική καθίσταται ορατό, ότι και οι "ποιλτικοί" αποτελούν αναλώσιμο είδος, το οποίον καταλήγει στον σκουπιδοντενεκέ αφού ξεζουμιστεί. Στην ουσία μπορεί να παράγουν θύματα, αλλά είναι και οι ίδιοι θύματα τής ίδιας κρεατομηχανής απαξιώσεως και αλλοτριώσεως τού ανθρώπου.
Αυτή η διαπίστωση πιστοποιεί για μια ακόμη φορά τον ρόλο των "πολιτικών" ως δούλων κάποιων υπερκείμενων κυκλωμάτων. Αυτή αποτελεί πλέον επίγνωση πάρα πολλών ανθρώπων, οι οποίοι προσπαθούν να σκέπτονται. Πέραν αυτού προκύπτει ένα σημαντικότατο κατά την γνώμη μου μεθοδολογικό ερώτημα ως προς τον χαρακτήρα τού Μάτριξ: Όπισθεν τών "πολιτικών" τοποθετούν οι ερευνηταί τής λεγομένης "συνωμοσιολογικής" κατευθύνσεως κάποιες διεθνείς λέσχες. Είναι γνωστό, ότι τρεις από τούς τέσσερις πρόσφατους πρωθυπουργούς τής χώρας έλβαν μέρος στις συνεδριάσεις τής λέσχης Μπίλντερμπεργκ, ενώ ο τέταρτος είναι μόνιμο μέλος τής Τριμερούς Επιτροπής. Μέσω αυτών θεωρούν οι ερευνηταί, ότι επιχειρείται να επιβληθεί παγκοσμίως μια συγκεκριμένη πολιτική ατζέντα. Στην κορυφή αυτών των λεσχών βρίσκονται οι γνωστοί διεθνείς τραπεζίτες Ρότσιλντ και Ρόκφελερ, στούς οποίους αποδίδουν τον εν τέλη καθορισμό αυτής τής ατζέντας. Είναι όμως αυτοί, οι οποίοι συγκροτούν την εν τέλει κορυφή τής ιεραρχίας τού Μάστερ Πλαν;
Ήδη από τις πρώτες εκδόσεις σχετικών βιβλίων στις αρχές τής δεκαετίας τού '90 (Όπως στο "Οι Πραγματικοί Αφέντες τού Κόσμου", τού πρώην επικεφαλής τών μυστικών υπηρεσιών τής Ισπανίας Ροντρίγκες Μάτα) είχε εντοπιστεί, ότι η πλειοψηφία των συμμετεχόντων στις διεθνείς λέσχες είναι "ελευθεροτέκτονες". Το ερώτημα που προκύπτει, αφορά τον ρόλο τών κρόνειων ιερατείων στην σύνθεση τής ιεραρχίας, που επιδιώκει παγκόσμιο διακυβέρνηση. Και προκειμένου περί ιερατείου, ποιους "θεούς" υπηρετεί αυτό; Ποιά επηροή εξασκούν αυτοί επί τών ανθρώπων και ποια τα σχέδια αυτών αναφορικά με το ανθρώπινο πεπρωμένο; Εν τέλει στόχος αυτού τού κειμένου είναι να προσεγγισθούν αυτά τα ερωτήματα.





Συνεχίζεται...