ΤΟ ΤΕΙΧΟΣ ΜΕΣΑ ΣΤΟΝ ΛΑΒΥΡΙΝΘΟ

Αν και θα ήθελα να συνεχίσω την ανάρτηση σχετικά με την αναζήτηση τού D:\, στούς σχολιασμούς τής οποίας αφ' ενός εκφράστηκαν  κάποιες πολύ χρήσιμες διορθώσεις, αφ' ετέρου καταγράφησαν ευαίσθητες παρανοήσεις, που καθιστούν σκόπιμες περαιτέρω αποσαφηνίσεις, προτιμώ με την εκκίνηση τού νέου έτους, καθώς αυτό προδιαγράφει την δρομολόγηση μη ευκαταφρόνητων πολιτικών εξελίξεων, να παραθέσω την οπτική μου αναφορικά με αυτές.

Επί πλέον στο ιστολόγιο"Κίνηση Ιδεών" αναρτήθηκε προσφάτως από τον φίλο Κ.Δ. ένα κείμενο που θέτει ένα ζήτημα αιχμής υπό τον τίτλο "Δεν Είμαι. Είμαστε". Ο συσχετισμός τού προσωπικού με το συλλογικό, τού συγκεκριμένου υποκειμένου με το κοινωνικό σύνολο διαφαίνεται να επιτελεί καθοριστικό ρόλο στην φάση που οι ζυμώσεις γύρω από την επεξεργασία μια διεξόδου ενάντια στα πιεστικά αδιέξοδα συνιστούν το εν τέλει ζητούμενο. Από τον μέχρι σήμερα προβληματισμό μου κατέληξα σε κάποιο συμπέρασμα, το οποίο αντιστρέφει την εν λόγω θεώρηση. "Δεν Είμαστε. Είμαι" αναγράφω πλέον στην σημαία μου. Αυτήν την προοπτική - σε συνδυασμό με τα ζητήματα που θέτει η "Κίνηση Ιδεών" - σκοπεύω να απασχολήσει την επόμενη ανάρτηση, με στόχο μια νέα αντίρροπο θεώρηση στα θέματα τής συλλογικότητος.


1. Η ΕΥΕΡΓΕΣΙΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ 

Το ξεκίνημα τού νέου έτους ωθεί στο να επιχειρούνται ισολογισμοί τής παρελθούσης χρονιάς και να εκτιμούνται προοπτικές σχετικά με τα επερχόμενα. Οι εμπειρίες των πρόσφατων ετών δεν μοιάζουν να ενθαρρύνουν πλέον παρόμοια εγχειρήματα. Κατά τα παρελθόντα έτη αρκετές φορές κατέγραψα εδώ τούς κινδύνους που προδιέγραφαν κάποιες ζοφερές προοπτικές. Όμως, όσο δύσκολο κι αν προδιαγράφεται εκάστοτε το μέλλον, δεν συγκαταλέγομαι μεταξύ αυτών που πρεσβεύουν το "κάθε  πέρσι και καλύτερα". Όσο σκληρό κι αν είναι το ανθρώπινο πεπρωμένο, όσο απάνθρωπο κι αν είναι το Μάτριξ μέσα στο οποίο ευρισκόμεθα εγκλωβισμένοι, κάθε διαδικασία στην όποιαν ενέχεται ως παράγων ο χρόνος έχει δυναμικό χαρακτήρα. Πιστεύοντας στην παγκόσμια Αρμονία και στην συνοχή πάντων από τον Λόγο, διαβλέπω στον χρόνο μια σαφή σωτηριολογική προοπτική, όσο τραγικά κι αν έληξαν στο παρελθόν αυτές που αποκαλώ στροφές τής ιστορικής σπείρας.
Το εν τέλει ζητούμενο, όχι μόνο τής παρουσίας τού ανθρώπου, αλλά τής συνόλου δημιουργίας - ως και η σύγχρονος θεωρητική φυσική επιτρέπει να δια φαίνεται - είναι η ανάπτυξις τής συνειδήσεως. Η Ύπαρξις συνειδητοποιούσα το δράμα της - για να το εκφράσω με τον όρο τής "υπαρξιστικής" φιλοσοφίας, μιας και ο λόγος περί υπάρξεως - παρεμβαίνει ως συνδημιουργός ροπή στην συμπαντική διαμόρφωση. Βάσις τής διαδικασίας αναπτύξεως τής συνειδήσεως είναι η εμπειρία. Και αυτή συνιστά το ευεργέτημα τού χρόνου.
Βεβαίως το αντίτιμον των εμπειριών που καταβάλλουμε είναι μεγάλο. Η εμπειρία αποκτάται μέσω διαφορετικών οδών. Κυρίως δύο: Είτε μέσω τής αμαρτίας - τουτέστιν τής αποτυχίας (και κατά τον Πλάτωνα τής άγνοιας) είτε ως επίτευγμα ηρωισμού. Τόσο όμως η αμαρτία όσο και ο ηρωισμός συνιστούν επίπονους και δύσβατους οδούς. Η αμαρτία φαινομενικώς μόνον απαλλάσσει από δυσάρεστες εμπειρίες. Η ρομφαία που κρατάει ο Άγγελος είναι δίστομος. Είτε από την μια πλευρά πορευτούμε, είτε από την άλλη, θα κοπούμε. Ο ηρωισμός έχει συν τοις άλλοις ένα βασικό προτέρημα: Επισπεύδει τίς διαδικασίες.
Όσο κι αν σπαράσσονται οι Κασάνδρες σχετικά με την αύξηση τής εντροπίας στα υλικά δεδομένα, που συμφώνως προς τις φοβίες τους οδηγούν βαθμιαίως στην καταστροφή τού σύμπαντος, φρονώ ότι σε πνευματικό επίπεδο ισχύει ακριβώς το αντίθετο. Η συνείδησις αυξάνεται συνεχώς - μέσω τής εμπειρίας και όχι μόνον - δεδομένου ότι σημαντικό ρόλο επιτελεί προς αυτήν την κατεύθυνση και η διαδικασία τού Φωτισμού. Εφόσον λοιπόν η συνείδησις επιτελεί τον κυρίαρχο ρόλο σε όλα τα επίπεδα εκφάνσεως τής υπάρξεως, η όλη πορεία οδηγεί προς την πλήρη επικράτησή της. Τουτέστιν οδηγεί προς την απελευθέρωση από την άγνοια ως τελική σωτηρία.
Αναμφιβόλως οι δρόμοι στον λαβύρινθο έχουν στροφές που μοιάζουν να είναι ατελείωτες και συχνά  υποβάλλουν μια εντύπωση ματαιότητος. Αυτή η εντύπωσις ενισχύεται από την ίδια την φύση τού ηρωισμού - ο οποίος καλείται να φωτοδοτήσει τούς δρόμους και να επισπεύσει την πορεία προς την Ελευθερία - επειδή αυτή είναι τραγική. Όμως η τραγικότης δεν συνεπάγεται καταστροφή, αλλά τουναντίον επιφέρει την Κάθαρση. Τι είναι όμως η Κάθαρσις και πώς μπορούμε να εννοήσουμε αυτήν;

 Ουδόλως επιχειρώ να συμπληρώσω τον Αριστοτέλη στα περί καθάρσεως. Αλλά όπως και να το κάνουμε έκαστος εξ ημών προσβαίνει στις δικές του επιγνώσεις, προχωρώντας το νταλαβέρι του στην οδό τής αναζητήσεως. Θυμάμαι λοιπόν πριν κάποια χρονάκια, όταν είχα προβεί επίσης σε εναρκτήριο τού έτους αναφορά, σε μνεία που είχα κάνει σε κάποια διαπίστωση τού Νίκου Βεργίδη (Θανάσης Κατσαρός). Έγραφε στούς "Μιγάδες Τής Νεοελληνικής Ιστορίας" αυτό το άκρως προικισμένο παιδί, που οι σκιές φρόντισαν πολύ εσπευσμένα να δολοφονήσουν, ότι οι Έλληνες έχουν μια έμφυτο ροπή προς τον ηρωισμό. Οι ηρωικές τους προσπάθειες καταλήγουν σχεδόν πάντοτε σε ήττες. Όμως όλοι οι λαοί τής οικουμένης - και προπάντων αυτοί των Μεσογειακών χωρών - προσβλέπουν προς τούς Έλληνες. Αυτές οι ηρωικές εξάρσεις, έστω κι αν δεν στέφονται από επιτυχή επίτευξη τών στόχων που τίθενται, εμπλουτίζουν παρ' όλα αυτά το συλλογικό ασυνείδητο εν γένει. Ούτως ώστε, η συσσωρευμένη επίγνωσις να οδηγεί ολοένα σε πλέον αυξημένη συνείδηση.
Είναι απορίας άξιον, ο τρόπος που αυτό το παιδί κατόρθωσε να εντοπίσει τον ρόλο που διεκπεραιώνουν τα μορφογενετικά πεδία πληροφορίας στην συγκρότηση τής συνειδήσεως, πολύ πριν η ύπαρξις αυτών τών πεδίων εντοπιστεί και πριν αυτά αποτελέσουν στοιχειωδώς αντικείμενο μελέτης.
Η δυναμική τού ρυθμιστικού ρόλου τών μορφογενετικών πεδίων πληροφορίας στο γίγνεσθαι διαφαίνεται με γλαφυρότατο τρόπο π.χ. από μια συγκεκριμένη αναφορά τού βιολόγου Rupert Sheldrake στο "A New Science of Life": Κάθε φορά που παράγεται συνθετικά μια χημική ένωση στο εργαστήριο απαιτείται λιγότερος χρόνος για την χημική αντίδραση από ότι την προηγούμενη φορά. Ο χρόνος που χρειάζεται η χημική αντίδραση για την παραγωγή συνθετικής Ινσουλίνης έχει μειωθεί κατά 20% από τότε πού ο εν λόγω ερευνητής ξεκίνησε να παρακολουθεί αυτήν την διαδικασία. Η εμπλουτισμός δηλαδή των αντίστοιχων πεδίων με πληροφορία παρεμβαίνει άμεσα σε διαδικασίες, οι οποίες ξεπερνούν κατά πολύ την συνειδησιακή σφαίρα και αφορούν άμεσα αντικειμενικά δεδομένα.
Υπό αυτήν την έννοια καθίσταται κατανοητό, ότι ο Ελληνισμός συνιστά τον βασικότερο τροφοδότη των πεδίων πληροφορίας σε ζητήματα απελευθερώσεως τού ανθρώπου και τής αντιστοίχου τεχνογνωσίας. 

Σε παλαιότερη αναφορά που έκανα στην θεωρία τού μεγάλου νομπελίστα επιστήμονα τής θερμοδυναμικής Ilja Progogine σχετικά με το κατά πόσο το μέλλον είναι δεδομένο ή όχι, είχα κάνει ειδική μνεία στα λεγόμενα σημεία διακυμάνσεων, όπου μια σχετικά πολύ περιορισμένη παρέμβαση δύναται να είναι καθοριστική ως προς την περαιτέρω πορεία.Τέτοιου είδους παρεμβάσεις μπορεί να λάβουν ή να μην λάβουν χώρα. Υπό αυτήν την έννοια - ενώ η εξέλιξη παραμένει ανοικτή προς όλες τίς δυνατές κατευθύνσεις - το αν θα επιδράσει ο καταλυτικός παράγων συνιστά μια ανοικτή πρόκληση. Ο τρόπος, με τον οποίον εκδηλώνεται η αντίδραση προς αυτήν την πρόκληση, καταγράφεται στα πεδία πληροφορίας και συνδιαμορφώνει τα δεδομένα τού επόμενου γύρου. Η δυνατότητα των υποκειμένου που παρεμβαίνουν να αφουγκράζονται και να επικοινωνούν με αυτά τα πεδία δεν μπορεί παρά στην βάση τής επαναλαμβανόμενης εμπειρίας να είναι αύξουσα. Υπό αυτήν την οπτική, η απελευθέρωση συνιστά τάση, την οποίαν τα δρώντα υποκείμενα δύνανται να επιταχύνουν. Και σαφώς προκύπτει εντός αυτών τών πλαισίων μια τελεολογία τής απελευθερώσεως. Αυτή όμως δεν είναι εκ προοιμίου δεδομένη βάσει κάποιων απαράβατων μηχανιστικών νόμων, όπως κάποιες κοινωνικού χαρακτήρος τελεολογίες - όπως ο Μαρξισμός - διατείνονται. Αλλά ούτε και διέπεται μονομερώς από τήν Θεία Χάρη κάποιου υπερτεθημένου Θείου Λόγου, ο οποίος παρεμβαίνει αφ' εαυτού στα πλαίσια μιας σωτηριολογικής διαδικασίας χωρίς την καθοριστική συμβολή τού ανθρωπίνου παράγοντος.


2. ΟΙ ΔΕΣΜΩΤΕΣ ΣΤΟ ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ

Αυτά που προηγούνται μπορεί να ηχούν τελείως αφηρημένα. Εάν όμως τα εξειδικεύσουμε στο εδώ και τώρα, θα διαπιστώσουμε ότι προκύπτουν από αυτά άμεσες πρακτικές συνέπειες.  Συνέπειες που μπορούν να δομήσουν με εύστοχο τρόπο σκόπιμες επιλογές και να οριοθετήσουν την δράση μας προς την κατεύθυνση τής απελευθερώσεως. Είναι αυτονόητον, ότι εφ' όσον γίνεται λόγος περί απελευθερώσεως οφείλουμε εν πρώτοις να εντοπίσουμε τα δεσμά, τα οποία μάς διέπουν.
Για να επανέλθω σε αυτά που είχα ξεκινήσει να παραθέτω στην περί τού D:\ πραγματεία μου προηγουμένων αναρτήσεων, τα δεσμά μας αφορούν την κατηγορία αυτών που ο Πλάτων χαρακτήρισε ως δεσμώτες στην περί σπηλαίου αλληγορία του.
Ως όμως εισαγωγικώς αναφέρθην, παρακάμπτω προσωρινώς τον χειρισμό αυτού τού θέματος, με στόχο να επανέλθω στο άμεσο μέλλον. Δεδομένου λοιπόν, ότι επιλέγω προς στιγμήν να μην εμβαθύνω στην ουσία τού θέματος, αποσκοπώ στα πλαίσια αυτού τού κειμένου, το οποίον προσανατολίζεται σε επίκαιρα θέματα, όπως οι προοπτικές τού νέου σωτηρίου έτους 2015, να αναφερθώ σε συγκεκριμένες εκφάνσεις τού προβλήματος, οι οποίες το περιγράφουν, χωρίς να διεισδύουν σε αυτό. Τοιουτοτρόπως προσβλέπω στην διαμόρφωση χρήσιμων συμπερασμάτων στην διαμόρφωση τής πρακτικής αντιμετωπίσεως αμέσων προκλήσεων.

Στις απαρχές τού νέου χρόνου οι βασικότερες των προκλήσεων που μάς απασχολούν εκτιμώ ότι συνοψίζονται στα κάτωθι:

- Σε εθνικά πλαίσια η τρίτη των μνημονιακών κυβερνήσεων κατέρρευσε εν μέσω καλπαζούσης κρίσεως σε όλους τούς τομείς. Το εκλογικό σώμα καλείται εντός ολίγων ημερών να εκλέξει αυτούς που θα αποτελέσουν την προσεχή βουλή.

- Σε πλαίσια μείζονος περιοχής τεράστιες ποσότητες όπλων και επιθετισμού συσσωρεύονται στην Μέση Ανατολή και την Βόρειο Αφρική. Στην περιοχή που η προφυτεία - η εμφύτευσις δηλαδή προγραμμάτων (software) από αυτούς, που στερούνται τής απαραιτήτου για την επιβίωσή τους hardware, σε αυτούς που διαθέτουν κάτι ανάλογο - ενώ όμως είναι γενικώς βόδια - έχει τοποθετήσει εδώ και χιλιάδες χρόνια τον λεγόμενο "Αρμαγεδώνα".

- Ένας νέου τύπου "Ψυχρός Πόλεμος" κλιμακώνεται όλο και εντονότερα μεταξύ των νατοϊκών χωρών και τής Ρωσίας. Τα κύρια συστατικά της είναι δύο: Αφ' ενός προωθείται μια έντονη προπαγανδιστική εκστρατεία δαιμονοποιήσεως τού Ρωσικού καθεστώτος και τού προέδρου Πούτιν προσωπικώς. Αφ' εταίρου ποικιλόμορφες επιθέσεις οικονομικού περιεχομένου κατευθύνονται εναντίον τής Ρωσίας, ενώ αιματηρότατες εχθροπραξίες οργανώνονται σε περιοχές που συνορεύουν με την Ρωσία. Οι νατοϊκές χώρες καταργούν τα προσχήματα τού δήθεν πολιτισμένου τρόπου ταυτιζόμενες απροκάλυπτα με τούς τζιχαντιστές και τούς νεοναζιστές.

- Ενώ στις περισσότερες δυτικές χώρες η οικονομική κρίση, το δημόσιο χρέος, η ανεργία και η κοινωνική αναταραχή διογκώνονται, προωθούνται σημαντικές συνεργασίες και συμπράξεις χωρών με άμεσα φυγόκεντρες τάσεις από το δυτικό μοντέλο, όπως αυτές των χωρών που συμμετέχουν στην BRICS. Η αυξανόμενη πόλωση αναπτύσσεται κόντρα στα εξαγγελθέντα μοντέλα τής παγκοσμιοποιήσεως και τής "νέας τάξεως".

Εντός αυτών των πλαισίων η διεθνής ασφάλεια υφίσταται ολοένα και αυξανόμενες άμεσες απειλές. Ο όρος "συνεργασία" αποκτά διαστάσεις μαύρου χιούμορ. Η "Συνδιάσκεψη Για την Ασφάλεια και την Συνεργασία Στην Ευρώπη" (KSZE) μοιάζει να αποτελεί φάντασμα τού παρελθόντος. Η αντίληψη που επικράτησε στο παρελθόν περί "παγκοσμίου σταθερότητος" έχει ήδη ανατραπεί πλήρως, ενώ οι τιμονιέρηδες τού λεγόμενου δυτικού κόσμου μοιάζουν με παλαβιάρηδες, που έχουν ως μόνο στόχο να ρίξουν το όχημα στο γκρεμό, αρκεί να ικανοποιηθεί η αδηφαγία κάποιων ασυνείδητων συνασπισμένων μεγαλοκαρχαριών, όπως οι σπεκουλάντηδες των χρηματιστηρίων, οι διεθνείς τοκογλύφοι και οι διεθνείς παραγωγοί όπλων.

Η Ελλάδα δίνει την εικόνα αυτού που πνίγεται και προσπαθεί να πιαστεί από τα μαλιά του. Αυτού που πιστεύει ότι μπορεί να αποφύγει επερχόμενες καταστροφές κλείνοντας τα μάτια. Στην εγκληματολογία τής καθημερινής ζωής έρχεται να προστεθεί ως κορυφαία ποινική αλλά ποτέ κολάσιμη πρακτική αυτή των πολιτικών "προσώπων". Από πλευράς πολιτικού κατεστημένου εφαρμόζεται ανελέητη λαϊκιστική αμετροέπεια, πολιτικάντικος ξιπασμός, κατεδάφιση τής οικονομίας και τού κοινωνικού ιστού, τής περιθάλψεως, τής παιδείας, τής δημοσίου ασφαλείας και των χρηστών ηθών. Από πλευράς μαζών εφαρμόζεται η επιλογή τής αναισθησίας και της εθελοτυφλίας ως παυσίπονου αγωγής, ο αυνανισμός τού ξύλινου λόγου και η προσφυγή στην πόρωση συναισθηματικών εξάρσεων εναντίον αποδιοπομπαίων τράγων. 
Ενώ κυοφορείται ο επόμενος λιπώδης παιδοβούβαλος, ο οποίος θα ανακράξει: "Μαζί τα φάγαμε!", εννοώντας αυτήν την φορά κάποιους τόνους βοθρολύμματα.

Εντός αυτών των πλαισίων γενάται το ερώτημα:
Είναι δυνατόν εντός αυτών των πλαισίων να συσταθεί προσπάθεια και αγώνας για την οικοδόμηση μιας άλλης προοπτικής, για την επίτευξη ενός ανθρώπινου αύριο, για το ξεπέρασμα αυτής τής απέραντης τοξικότητος;

Πιστεύω ότι αυτό είναι δυνατόν. Για να καταστραφούν οι κοινωνίες και να οδηγηθούν στον  Αρμαγεδώνα τής πλήρους καταστροφής, επιχειρείται να εξοβελιστεί από το φαντασιακό κάθε ανθρώπου η έννοια τής ελπίδας.
Φρονώ, ότι όσο πιο μελανά προβάλλονται τα πράγματα, τόσο πιο σημαντικές είναι οι ευκαιρίες για την ανατροπή τους.
Ο Μαρξ στα πλαίσια τού σκόπιμου αποπροσανατολισμού των κοινωνιών προπαγάνδιζε την μόνιμη και αύξουσα άνοδο τής εξαθλιώσεως των συνθηκών διαβιώσεως τής πλειοψηφίας των πληθυσμών ως απαράβατο νόμο τού συστήματος. Το σύστημα αντιθέτως επέτυχε με πλήρη πανουργία να επιφέρει το αντίθετο: Την καταναλωτική αποκτήνωση, την εφησύχαση στα πλαίσια μιας ψευδούς εξασφαλίσεως, το κυνήγι τής κοινωνικής και επαγγελματικής ανόδου, τον φετιχισμό τού μπετόν και τον προσπορισμό περιουσίας, τον μαζοχισμό τής αυτοκίνησης στις χωματερές των πόλεων
Όμως τώρα αυτό ρίχνει την μάσκα του.
Διότι στην κατεύθυνση επιβολής τού Αρμαγεδώνος, ώστε να επιστρέψουν τα κοτόπουλα σε συνθήκες σπηλαίων, θεωρεί το σύστημα προϋπόθεση να καταργηθεί πάσα αίσθηση ελπίδος. Κατ' αυτόν τον τρόπο η συνταγή είναι πλέον μια και μόνη: ΓΕΝΙΚΗ ΕΞΑΘΛΙΩΣΗ ΑΝΕΥ ΟΡΩΝ ΚΑΙ ΑΝΑΤΑΡΑΧΗ ΜΕΧΡΙ ΤΡΕΛΑΣ.

Πώς είναι όμως δυνατόν να δημιουργηθεί μια προοπτική στην φάση που το σύστημα τα παίζει όλα για όλα, πετώντας την μάσκα;
Ισχύει το παραμύθι που πούλησε ο Μαρξ και τα συναφή λαμόγια, ότι η συνεχής εξαθλίωση θα οδηγήσει νομοτελειακά στην κοινωνική ανατροπή;

Τα πράγματα είναι πιο σύνθετα, από αυτά που ισχυρίζονται όσοι στήνουν παγίδες για λογαριασμό τού συστήματος. Όμως για να βρούμε κάποια άκρη είμεθα υποχρεωμένοι να εκτιμήσουμε κάποια δεδομένα αναλυτικότερα.


3. Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΩΣ ΦΡΟΥΤΟ ΕΠΙΔΟΡΠΙΟ ΚΑΡΑΜΕΛΑ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΣΟΒΑΡΟ ΖΗΤΟΥΜΕΝΟ

Το ζήτημα τής κοινωνικής - πολιτικής ανατροπής δεν διαφέρει ουσιαστικά από κανένα άλλο ζήτημα. Εάν αναλογιστούμε τις στοιχειωδέστερες των αναγκών μας, καταλήγουμε σε κάποια προφανή συμπεράσματα, τα οποία όμως περιορίζονται στην πλέον λεπτή επιφάνεια τών πραγμάτων:
- Γιατί τρώμε;
Μήπως (μόνο) για να ικανοποιήσουμε την πείνα μας;
- Γιατί κοιμόμαστε;
Μήπως (μόνο) για να αναπαύσουμε το σώμα μας;
Αυτές οι αιτίες μπορεί να είναι προφανείς και αναμφισβήτητες. Όμως ουδόλως μπορούν να ικανοποιούν το βάθος τών πλέον στοιχειωδών ερωτημάτων.
- Για ποιο λόγο είναι αναγκαία ενός είδους κοινωνική - πολιτική ανατροπή των ισχυόντων δεδομένων;
Εφόσον όλα ανάγονται σε πρωταρχικότερες αιτιάσεις, ακολουθώντας τις συνέπειες αυτής τής προβληματικής, καταλήγουμε στην οντολογία, επί τής οποίας εδράζεται η φιλοσοφία συνολικώς. Οπότε προκύπτει το ερώτημα: Ώστε να μπορέσω να πάω στο σούπερ μάρκετ να αγοράσω σαπούνι σε πλήρη συνείδηση  τής εντελέχειας αυτής τής πράξεως, οφείλω να διαθέτω μια πλήρως επεξεργασμένη και δομημένη  οντολογικώς φιλοσοφική θεώρηση; Δεν επαρκεί το δεδομένο, ότι εάν δεν πλυθώ επί μακρόν, οι συνέπειες θα είναι δυσάρεστες για την υγεία και την αισθητική τής παρουσίας μου;
Προϋπόθεση τής υπάρξεως τού ανθρώπου είναι η ικανοποίησις των στοιχειωδών του αναγκών. Πού βρίσκεται όμως εν τέλει το νόημα τής ζωής; Μήπως στο αναπτυχθούν ανάγκες πολυπλοκότερες, ανώτερες και ευγενέστερες των στοιχειωδών; Στην φάση τής βιομηχανικής κοινωνίας, όπου η μηχανιστική αντίληψη τής ζωής έφθασε στο κορύφωμά της, η ικανοποίηση αναγκών έλαβε διευρυμένο και μαζικό χαρακτήρα. Σε αυτήν την φάση κάποιοι όρισαν τον πολιτισμό ως "δημιουργία νέων αναγκών", ορίζοντας σε αυτό το πλαίσιο το νόημα τής ζωής. Μπορεί όμως το νόημα τής ζωής να εστιάζεται εν τέλει στο τρέξιμο πίσω από την ικανοποίηση των όποιων αναγκών, ασχέτως πόσο ευγενώς μπορεί να είναι αυτές δομημένες και πόσο υψηλά από αισθητικής, θεωρητικής ή όποιας άλλης οπτικής αυτές επιδιώκουμε να εδράζονται;
Εάν προσέξουμε την απόληξη αυτής πορείας, θα δούμε, ότι αυτή καταλήγει στην ζούγκλα και εν τέλη στο αδιέξοδο τής αδυναμίας να μην είμαστε σε θέση να ικανοποιήσουμε, ούτε τις στοιχειώδεις συχνά ανάγκες μας στα πλαίσια διογκώσεως τής κρίσης.
Ένα ερώτημα, το οποίον προκύπτει από αυτήν την διαπίστωση, είναι κατά πόσο ορίσαμε με φρόνιμο τρόπο τις ανάγκες μας. Επ' αυτού επιχειρούν να δώσουν απάντηση οι κριτικοί τού καταναλωτικού προτύπου ζωής, προτείνοντας διαφορετικές επιλογές από τις ισχύουσες, όσο αφορά την οριοθέτηση τών αναγκών μας. Αυτές, μέσω αυτού τού επαναπροσδιορισμού, προσανατολίζονται σε "εναλλακτικού" τύπου αναγκαιότητες - ως ισχυρίζονται - οι οποίες συνδέονται με άλλους τρόπους παραγωγής και κατανομής του οικονομικού και κοινωνικού προϊόντος: Προστασία τού περιβάλλοντος, χωροταξική αποκέντρωση, συμμετοχή των παραγωγικών υποκειμένων στον σχεδιασμό τής παραγωγής προϊόντων, ανάπτυξη τής κοινωνίας των πολιτών, αποφυγή τού φιλοπολεμικού κλίματος και ανάπτυξη φιλειρηνικών επιλογών, κατάργηση τής κερδοσκοπίας και τής υπερσυσσωρεύσεως πλούτου στην διάθεση των ολίγων, ανάπτυξη τής παιδείας, τής περιθάλψεως και τής κοινωνικής αλληλεγγύης, καταπολέμηση τού εγκλήματος και ξεπέρασμα των καταπιεστικών δομών στα πλαίσια τής οικογένειας, που αναπαράγονται από παρωχημένα δεσποτικά ήθη.

 Όλα αυτά μπορούν να αποτελούν αναμφιβόλως ευσεβείς πόθους. Η ιστορική διαδικασία όμως κατέδειξε, ότι παρέμειναν και παραμένουν στα αζήτητα. Όχι διότι συνιστούν προοπτικές, οι οποίες δεν θα έκαναν την ζωή μας πιο αποδεκτή, πιο φρόνιμη, πιο ανθρώπινη. Όλα όμως προσέκρουσαν στο ίδιο μόνιμο αξεπέραστο εμπόδιο: Την εξουσία.
Υποτίθεται ότι ζούμε σε μια περίοδο ορθολογισμού, στην οποία η ανάπτυξη τής επιστήμης εξορθολογίζει ολοένα και περισσότερο τής συνθήκες τής ζωής μας. Οι δυτικές κοινωνίες, οι οποίες ρύθμιζαν μέχρι σήμερα τον βηματισμό στην παγκόσμια αναπαραγωγή τού συστήματος, υποτίθεται ότι εστηρίζοντο στην ιδέα τού χειραφετημένου πολίτου, όπως αυτός διακηρύχθηκε από τον Διαφωτισμό, απολήγοντας στην καθιέρωση των κοινοβουλευτικών καθεστώτων.
Η κριτική τού Μαρξισμού στο λεγόμενο"αστικό" μοντέλο είναι γνωστή: Την καθιέρωση τού φιλελευθερισμού, που επέβαλε αρχικώς η αστική τάξη, στην φάση που αυτή ήτο ανερχόμενη και εμάχετο εναντίον τής φεουδαρχίας, αναίρεσε η επιβολή τής δικής της επικρατήσεως: Μετά από αυτήν θυσιάστηκε πάσα προοδευτική προοπτική ένεκα τής λογικής τού μεγιστοποιήσεως τού κέρδους. Ο Κάρολος Μαρξ επιχείρησε μέσω μιας οικονομικής αναλύσεως να καταδείξει στο "Κεφάλαιο", ότι η ανάγκη τής μεγιστοποιήσεως τού κέρδους είναι ζωτικής σημασίας, σύμφυτος με την αναπαραγωγή τού συστήματος και απαράβατος άγραφος νόμος τής διαδικασίας τής κεφαλαιοκρατικής παραγωγής.
Όλες οι οικονομικές, κοινωνικές και πολιτικές στρεβλώσεις ανήχθησαν έκτοτε σε αυτήν την υποτιθέμενη νομοτέλεια. Ακόμη και την συφιλίδα τού ανθρωπίνου βίου επί γης, η οποία είναι ο πόλεμος, ανήγαγον οι μαρξισταί στην εν λόγω "νομοτέλεια". Ισχυρίσθησαν, ότι ο κεφαλαιοκρατικός ανταγωνισμός οδηγεί στην συγκέντρωση και συγκεντροποίηση τού κεφαλαίου σε ολοένα και λιγότερα χέρια. Ο κοινωνικός χαρακτήρας τής παραγωγής και ο αντικοινωνικός χαρακτήρας τής ιδιοποιήσεως τού προϊόντος της υποτίθεται ότι οδηγεί με νομοτελειακό τρόπο στις οικονομικές κρίσεις. Για τούς κεφαλαιοκράτες υποτίθεται, ότι δεν υφίσταται τότε άλλη επιλογή από τον αναδασμό των αγορών μέσω τής επιβολής πολέμων. Κατά την διάρκειά τους καταστρέφονται οι "υπερδομές", που σχηματίστηκαν κατά την διάρκεια τής προπολεμικής συσσωρεύσεως, με αποτέλεσμα να παίρνει το σύστημα ανάσα, ώστε να μπορέσει στο μέλλον να συνεχίσει το ίδιο βιολί.

Σε αυτό το σημείο ας μού επιτραπεί ένα ρητορικό - πλην όμως ουσιαστικής αξίας - ερώτημα: Για ποιόν λόγο τα κάθε είδους απανταχού αντικομουνιστικά επιτελεία, που λειτούργησαν κάτω από την φρούδο σλόγκαν "πατρίς - θρησκεία - οικογένεια" δεν επιχείρησαν την παραμικρή ανατροπή τής μαρξιστικής θεωρίας; Τα βασικά τους αντεπιχειρήματα περιορίστηκαν πάντοτε στο ότι ο κομμουνισμός επιβάλλει στέρηση τής ελευθερίας και το επίπεδο διαβιώσεως στις χώρες, όπου επικράτησαν μαρξιστικά καθεστώτα, ήταν πολύ χαμηλό. Πράγματι τα δήθεν "σοσιαλιστικά"  καθεστώτα επέβαλλαν ένα βάναυσο ολοκληρωτισμό και το επίπεδο τής διαβίωσης σε αυτά, σε σύγκριση με τον καταναλωτικό οργασμό τών κεφαλαιοκρατικών χωρών ήταν κατά κανόνα πολύ χαμηλό. Για ποιόν όμως λόγο απέφυγαν συστηματικά τα προπαγανδιστικά επιτελεία τού δήθεν αντικομουνισμού να ανατρέψουν ιδεολογικά την κατάφωρα λαθεμένη θεωρία τού μαρξισμού;
Σήμερα - στις συνθήκες τής κρίσης στην Ελλάδα - έχει καταστεί ηλίου φαεινότερον, ότι όλα τα κομματικά τσόφλια, ανεξαρτήτως ιδεολογικής βαφής και αποχρώσεως, ενεργούνται από το ίδιο κοινό σύστημα. Αυτοί που κινούν τα νήματα πίσω από τον συνολικά χρεοκοπημένο κομματικό οχετό είναι τα ίδια κυκλώματα. Εδώ διαφαίνεται με απροσχημάτιστο τρόπο, ότι τα κάθε λογής ιδεολογήματα, τα οποία προβάλλονται ως "αρχές" από τα κόμματα μαριονέτες "ευωδιάζουν" την μπόχα της κοινής τους χωματερής.
Ο λόγος που αποφεύγεται πάσα κριτική στην μαρξιστική θεωρία μπορεί να συνοψιστεί στο δεδομένο, ότι αυτή είναι βαθύτατα συστημική. Ο Μαρξ υπήρξε η βασικότερη πρακτοράτζα τού ΄μεγάλοτραπεζικού κατεστημένου στον προπερασμένο αιώνα, γι αυτό και επέλεξε επισταμένα, όχι μόνον να μην προβεί στην παραμικρή αναφορά προς αυτό, αλλά τσιμεντάρησε ιδεολογικά και τα σχέδια τής επιβολής μιας παγκοσμίου κυριαρχίας του.
Στα θέματα τού μαρξισμού και τής λεγομένης "σοσιαλιστικής επαναστάσεως" έχω προβεί στο παρελθόν σε περισσότερες αναφορές. Μια διεξοδική ανατροπή τής μαρξιστικής θεωρίας δεν είναι δυνατόν να επιχειρηθεί εδώ, δεδομένου ότι το φάσμα των ζητουμένων έχει οριοθετηθεί σε ευρύτερο και διαφορετικό πλαίσιο. Οι βιβλιογραφικές αναφορές που έχουν προηγηθεί στο παρελθόν επαρκούν κατά την άποψή μου για να προβληματίσουν σχετικά όσους ακολουθούν οδό αναζητήσεως.
Παρ' όλα αυτά θα ήθελα ακολούθως με σύντομο τρόπο να συνοψίσω κάποια δεδομένα - για μια ακόμη φορά - που ανατρέπουν την μαρξιστική θεωρία. Με στόχο να καταστεί κατανοητό, ότι η βάση τής κακοδαιμονίας των κοινωνιών δεν ανάγεται στην (πράγματι) αδηφάγο επιδίωξη τού κέρδους, ούτε και διέπεται εν τέλη από οικονομικού χαρακτήρος επιδιώξεις. Μέσα από αυτήν την αναγωγή αποσκοπώ να καταδείξω, ότι η επισφαλής επιλογή μας δεν προέρχεται από τον πράγματι λαθεμένο προσδιορισμό των αναγκών μας, αλλά από την ανάδειξη ττής ικανοποιήσεως των όποιων αναγκών σε πεμπτουσία τού βίου μας. Το τρέξιμο πίσω από το κάθε είδους καλαμπόκι - ασχέτως ποιας μορφής αυτό μπορεί να είναι - πακτώνει τον εντειχισμό μας μέσα στο κοτέτσι τού Μάτριξ και μάς εμποδίζει να φθάσουμε στην επίγνωση, ότι βάση τής αλλοτριώσεώς μας είναι να μάς αποσπούν το κρέας και τα αυγά μας, ενώ η εν τέλη παρουσία μας στον αισθητό κόσμο έχει τελείως διαφορετική αποστολή.

Ο φίλος "ΚΟΛΑΦΟΣ" είχε προβεί στην φιλότιμη προσπάθεια πριν κάποιο χρονικό διάστημα να μεταφράσει κάποια σημαντικά μέρη από τα "Πρωτόκολλα τού Ρακόφσκι". Πρόκειται για ένα κείμενο, που καταγράγφει συνοπτικά όλα τα θεμελιώδη ζητήματα, με περιεκτικό τρόπο, τα οποία αφορούν την ιστορία τού μαρξιστικού κινήματος. Δίπλα σε αυτό υπάρχει μια εκτενής βιβλιογραφία εκατοντάδων τόμων σχετικά, που εάν κάποιος εντρίψει στον ένα ή άλλο βαθμό σε αυτήν, δεν μπορεί παρά να κατασταλάξει στο συμπέρασμα, ότι αφ' ενός μεν οι επιδιώξεις τών ιθυνόντων αυτού τού κινήματος υπήρξαν τελείως διαφορετικές από τίς στοχεύσεις που αυτοί διακήρυξαν. Αφ' ετέρου, τα αντίστοιχα γεγονότα προβλήθηκαν από τούς διάφορους συμμετέχοντες σε αυτό με κατάφωρη παραποίησή τους, ώστε να προβάλλουν πλασματικές πραγματικότητες μέχρι σημείου τερατολογίας.
Ιδιαίτερη παρεξήγηση σχετικά αφορά τα κείμενα που εκλαμβάνονται ως πηγές. Ως τέτοιες αντιμετωπίστηκαν σχεδόν κατ' αποκλειστικότητα τα λεγόμενα "έργα των κλασικών τού μαρξισμού λενινισμού" και τα εκδοτικά τής "Ακαδημίας Επιστημών τής ΕΣΣΔ", τα οποία έχουν προφανή προπαγανδιστικό χαρακτήρα. Εάν όμως σκύψει κάποιος πάνω από κείμενα, τα οποία συνιστούν κατά ουσιαστικό τρόπο πηγές, ως άμεσες μαρτυρίες ανθρώπων, οι οποίοι βρέθηκαν δίπλα και μέσα στα συμβάντα - πρόσωπα, τα οποία συχνά όχι μόνο εκ προοιμίου δεν αντιμάχοντο τον μαρξισμό, αλλά αποτελούσαν και ένθερμους οπαδούς του - μπορεί να διαπιστώσει, ότι ξεπροβάλλει μέσα από αυτά μια τελείως διαφορετική πραγματικότητα, από αυτή των μαρξιστικών μυθευμάτων. Τέτοια κείμενα είναι μεταξύ πολλών άλλων τα απομνημονεύματα τής Κρούπσκαγια (συζύγου τού Λένιν) τα απομνημονεύματα τού Αλεξάνδρου Κερένσκυ, τα απομνημονεύματα τής Σβετλάνα Αλληλούγιεβα (θυγατέρας τού Στάλιν), το βιβλίο τού Αλεξάντερ Ορλώφ, ο οποίος ήταν επικεφαλής τής σταλινικής αντικατασκοπίας μέχρι τού σημείου που συγκρούστηκε με το σταλινικό συγκρότημα, με τίτλο "Η Μυστική Ιστορία των Εγκλημάτων τού Στάλιν". Μια προσεκτική και με κριτικό πνεύμα ανάγνωση ακόμη και τού βιβλίου τού John Reed "Οι Δέκα Μέρες Που Συγκλόνισαν τον Κόσμο", το οποίο προωθήθηκε για σκοπούς προπαγανδίσεως κατά κόρον από τα μαρξιστικά επιτελεία, επαρκεί για να καταδείξει, ότι η λεγόμενη "μεγάλη οκτωβριανή επανάσταση" δεν ήταν παρά ένα στημένο πραξικόπημα τής μπολσεβίκικης ομάδος εναντίον τού εαυτού της, δεδομένου, ότι όταν έλαβαν χώρα τα ανάλογα γεγονότα, οι μπολσεβίκοι ενέμοντο την διακυβέρνηση στα πλαίσια τής λεγομένης "δυαδικής εξουσίας", η οποία είχε προκύψει από την "επανάσταση" τού Απριλίου τού ιδίου έτους.
Στην εποχή μας βιώνουμε με απροκάλυπτο τρόπο την επιβολή μιας δικτατορίας σε πλανητικό επίπεδο των κρονίων ιερατείων. Η διακηρυχθείσα "παγκόσμια διακυβέρνηση" οικοδομείται βήμα προς βήμα από τούς υπηρέτες τής λερναίας ύδρας και τού μολώχ από την απαρχή τού ιστορικής στροφής τού σπειρώματος, που διατρέχουμε εδώ και χιλιετίες. Τα κοτόπουλα στο κοτέτσι θεωρούμεθα από αυτούς τόσο αφελείς, ώστε να μην διστάζουν να προβάλλουν χωρίς προσχήματα τα τέρατα, τα οποία υπηρετούν. Όταν επιβλήθηκε η μνημονιακή κυβέρνηση τού Λουκά Παπαδήμου, έγινε ευρέως γνωστό, ότι αυτό το ανώτατο στέλεχος τού διεθνούς μαγαλοτραπεζικού κεφαλαίου ανήκει στην επιλεγόμενη "τρομερή επιτροπή", η οποία επιχειρεί παρασκηνιακώς να διαχειρίζεται τής τύχες τού δυτικού κόσμου, μέσω τής συμμετοχής "υψηλών" παραγόντων τών ΗΠΑ, τής ΕΕ. και τής Ιαπωνίας. Τότε βρήκε έντονη προβολή το σήμα αυτής τής επιτροπής, που εικονίζει την λερναία ύδρα (με επτά κεφάλια).
 


Η παραγωγή συνδέεται με την εργασία. Η εργασία μπορεί να συνδέεται αναμφιβόλως με την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, δεν παύει όμως να συνδέεται και με την φιλοπονία, την προκοπή, την ορθολογική οργάνωση δραστηριοτήτων. Ο άνθρωπος που προσπορίζεται τα προς το ζην και το ψωμί τών παιδιών του με τον ιδρώτα τού προσώπου του, κατά το μάλλον ή ήσσον μάχεται, παλεύει. Γι' αυτό και αποκαλείται βιοπαλαιστής. Σε όποιο επίπεδο κι αν μοχθεί για τούς καρπούς τής εργασίας του. Αυτόν ακριβώς το τύπο ανθρώπου απεχθάνονται τα κρόνια ιερατεία. Ο ανθρώπινος τύπος, ο οποίος είναι κατάλληλος για να διεκπεραιώσει τις στοχεύσεις τους είναι ο οκνηρός, ο αργός, ο άσωτος, ο επιδειξίας, ο ξιπασμένος, αυτός που ρέπει προς την κραιπάλη, το εύκολο και γρήγορο κέρδος άνευ φραγμών ήθους, ο ρέμπελος και απειθάρχητος, ο ψευτοτσαμπουκάς και τζάμπα μάγκας. Αυτός ο τύπος ανθρώπου καθίσταται ευκόλως εξαγοράσιμος. Γι' αυτόν τον λόγο αυτά τα ιερατεία προσανατολίσθηκαν ανέκαθεν προς τον έλεγχο τού χρυσίου, την αποδιοργάνωση και τον εκχυδαϊσμό των κοινωνιών.
Τοιουτοτρόπως ανέκαθεν έστρεψαν τα στελέχη τους να γίνουν σαράφηδες και να συντονίσουν αυτό, που ο Αριστοτέλης ονόμασε "παιδί τού θανάτου", ήτοι τον τόκο. Το χρήμα, ως ποσότητα στερούμενη ιδίας ζωής, δεν δύναται να τίκτει. Ο τόκος συνιστά θνησιγενή για την παραγωγική διαδικασία ποιότητα και στην εξεζητημένη έκδοσή του, την τοκογλυφία, βαμπιρισμό εις βάρος τών παραγωγών. Μα...! θα φωνασκήσει ο κάθε αστός, που προσβλέπει σε εξωτερική χρηματοδότηση τών δραστηριοτήτων του και ο κάθε μικροαστός, που με το στεγαστικό δάνειο απέκτησε το σπιτάκι ή το διαμέρισμά του. Παραβλέπουν όμως και οι δύο, ότι επί τού προκειμένου έχουμε να κάνουμε με ένα σύστημα βαθμιαίας απορροφήσεως ΟΛΩΝ των παρεχόμενων πόρων, που σήμερα τού κλείνει βάναυσα την επιχείρησή του και τού αρπάζει ταχυδακτυλουργικά το σπιτάκι, για το οποίο μια ζωή εργάστηκε.
Και αυτήν την συλλογιστική δεν προάγω εγώ, αλλά ο ίδιος ο μαρξισμός, ο οποίος ανήχθη σε πιστό διεκπεραιωτή τών συμφερόντων τών σαράφηδων. Ο Ρακόφσκι προκαλεί στο κείμενο των πρωτοκόλλων τον καγκεμπίτη ανακριτή του αποστομώνοντάς τον με την εξής ερώτηση: "Στην "επανάσταση" που κάναμε καταλάβαμε τα πάντα: Εργοστάσια, στρατώνες, αστυνομικά και κυβερνητικά κτήρια. Μπορείς να μού ονομάσεις έστω και ένα κτήριο τράπεζας που παραβιάσαμε βίαια";  Ο Μαρξ ανέλυσε στο Κεφάλαιο, ότι το βιομηχανικό κεφάλαιο επιβλήθηκε στην αγροτική οικονομία, θέτοντάς την υπό τον έλεγχό του με την μεταφορά αξίας από την αγροτική παραγωγή στο βιομηχανικό κεφάλαιο μέσω τής διαδικασίας οικονομικής επιβολής τού μέσου ποσοστού κέρδους. Ο Λένιν στην συνέχεια κατέδειξε στο σύγγραμμα "Ιμπεριαλισμός, το ανώτατο (τελευταίο) στάδιο τού καπιταλισμού", το οποίον εκδόθηκε το 1916, ότι το τραπεζικό κεφάλαιο επεβλήθη στην πορεία επί τού βιομηχανικού, μέσω τής συμφύσεως τών δύο στα πλαίσια χρηματιστικού κεφαλαίου. Τότε εμφανίσθηκαν τα τραστ και τα καρτέλ, τα οποία είτε συνέτριψαν, είτε έθεσαν υπό την κυριαρχία και τον έλεγχό τους όλους τους κλάδους και τις μονάδες τής οικονομίας, εγκαθιδρύοντας την οικονομική μονοκρατορία των χρηματιστών. Έκτοτε ξεκίνησαν τα εξόφθαλμα καρκινώματα τής επιβολής τής οικονομίας τού τζόγου επί τής πραγματικής οικονομίας και τής απόσπασης από τούς τραπεζίτες τού νομισματικού ελέγχου από το κράτος. Στο Τζέκυλ Άιλαντ τής Νέας Υόρκης δημιουργήθηκε το ίδιο έτος, κατά το οποίον εξεδόθη ο "Ιμπεριαλισμός" το Ομοσπονδιακό Σύστημα Αποθεμάτων (Federal Reserve System).  Στα πλαίσια αυτού τού συστήματος παρεχώρησε η κυβέρνηση τών ΗΠΑ το δικαίωμα σε μια ομάδα τραπεζιτών να κόβουν κατά βούληση και χωρίς αντίκρυσμα άλλων αξιών χρήμα, το οποίο εδάνιζαν στο κράτος έναντι τόκων. Η περίφημη ρήση τού τραπεζίτη Ρότσιλντ "Δώστε μου τον έλεγχο τού νομίσματος μιας χώρας και δεν χρειάζομαι τίποτε άλλο για να ελέγχω ανά πάσα στιγμή την κυβέρνηση" ήλθε ως συνέχεια / συνέπεια τής δήλωσης τής μητέρας των Άνσελμ, Νάθαν και λοιπών: "Πόλεμος μπορεί να γίνει μόνο όταν αποφασίσουν οι γιοί μου".
Ο αστός υπήρξε επικίνδυνος για τον πράκτορα τών κρόνιων ιερατείων τραπεζίτη, ο οποίος στόχευε να τον ελέγξει, για να τον απαλλοτριώσει στην πορεία. Επικεφαλείς τών αστικών επαναστάσεων τέθηκαν εντέχνως οι οργανώσεις των μολοχιστών. Στοές, αδερφάτα, συνωμοτικά κακά συναπαντήματα, με πλάτες τον χρυσό, που είχαν συγκεντρώσει στις τράπεζές τους οι ιππότες ναϊτες κατσαπλιάδες, οι έμποροι των συγχοροχαρτιών του βατικανού και τα μπορντέλα στα σαλόνια και τα βρώμικα σοκάκια, κατόρθωσαν να καθορίσουν παρασκηνιακά τις εξελίξεις, προσδίδοντας στις αστικές επαναστάσεις χαρακτήρα ανέκδοτου. Αποτέλεσμα αυτών τών "επαναστάσεων" ήταν να περάσει - σε πλείστες περιπτώσεις με απλή μεταβίβαση - η εξουσία από τα κυκλώματα τής απολυταρχίας στα αδερφάτα. Σε εκείνους τούς βασιλικούς οίκους που αυτά ήλεγχαν, όπως στην Αγγλία και Σουηδία - δεν τόλμησε κανένας "επαναστάτης" να αγγίξει ούτε τρίχα στον σβέρκο.
Ειδικά τραγική περίπτωση σε αυτήν την αλυσίδα επιβολής τού χτικιού αποτελεί η χειραγώγηση και εξουδετέρωση τής εθνικοαπελευθερωτικής επανάστασης τού 1821. Τα ανάλογα γεγονότα - παρά των τόνων μελάνης που έχει δαπανηθεί σχετικά - δεν έχουν φωτιστεί από ιστορικής σκοπιάς στο ελάχιστο. Όμως αυτά συνιστούν άλλες πονεμένες ιστορίες. Πόσοι έχουν κατανοήσει π.χ. ότι αυτός που λιάνισε τις δυνάμεις τού Κολοκοτρώνη στην Πελοπόνησο κατά την διάρκεια τού εμφυλίου κατ' εντολήν των αληταμπουράδων τής λεγόμενης "κυβέρνησης" ήταν ο Γιώργης Καραϊσκάκης - χωρίς αυτό να μειώνει την γενικότερη προσφορά αυτού τού αγωνιστού;
Στο δράμα τής ανά τόπους αστικής επαναστάσεως υπήρξαν δύο πρωταγωνισταί: Η απολυταρχία και τα αδερφάτα. Οι αστικές δυνάμεις επωμίσθησαν στην καλύτερη περίπτωση ρόλο κομπάρσου, εάν όχι τού παιδιού που πούλαγε στραγάλια επάνω στο ταμπλάτσο κατά την διάρκεια τού διαλείμματος τής προβολής τής σαπουνόπερας.

Σε αντίθεση προς την "αστική επανάσταση" η "προλεταριακή επανάσταση" περιείχε κάποιο πολύ αναπάντεχο χοντρό σασπένς για τα κρόνια ιερατεία, που φάγανε γερή σφαλιάρα. Εξ αιτίας ενός παμπόνηρου και αδίστακτου χαφιεδάκου τής τσαρικής αστυνομίας "Οχράνα". Μήπως όμως είναι η πρώτη ή η τελευταία φορά, που οι δυνάμεις ασφαλείας αναλαμβάνουν πρωτοποριακό ρόλο στην διεξαγωγή τής "επανάστασης";  


4. ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΚΕΣ "ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΕΙΣ" Ή ΤΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ ΤΟΥ ΘΕΡΜΟΚΗΠΙΟΥ ΜΕ ΚΗΠΟΥΡΟΥΣ ΤΟΥΣ ΤΕΧΝΙΚΟΥΣ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ 

Ως προανέφερα, ο Μαρξισμός στερείται ολοσχερώς μιας θεωρίας περί κράτους. Αυτήν την θέση περιόπτου αγνοίας για ένα δεδομένο, το οποίον μάλιστα κατά πλήρη πονηρεία ευαγγελίζεται μακροπροθέσμως αυτός να καταργήσει, δεν κατέχει μόνος του. Τον συντροφεύουν χιλιάδες πανεπιστήμια και σχολές πολιτικών και κοινωνικών "επιστημών" ανά την οικουμένη και τούς αιώνες. Τα μισθά στις έδρες πέφτουν ακατάσχετα, τα πόμολα στις βιβλιοθήκες τών σχολών γυαλίζονται σχολαστικότατα, τα τσουλούφια, οι μπούκλες και οι καράφλες τών "ειδικών" κτενίζονται καταλλήλως, ώστε να υποβάλλουν υποτιθέμενη πολυμάθεια, η ανθρωπότης όμως δεν ευδοκίμησε ακόμη να αποκτήσει την όποια, έστω στοιχειώδη θεωρία για το κράτος.
Το σπορ τού καλαμοκαβαλήματος δίνει και παίρνει στην περίπτωση τού κάθε μπάρμπα, ο οποίος μέσα σε φιλάρεσκες υπνώσεις αγνοίας και προκαταλήψεων, θεωρεί τον εαυτό του χειραφετημένο και επιστώντα, ώστε να αποφαίνεται μετά πλήρους βεβαιότητος επί παντός επιστητού αναφορικά με ζητήματα όπως τι είναι "ταξική πάλη", "κοινωνική ευημερία", ή τί μπορεί να είναι η να μην είναι η συνομωσιολογία.
Τόσο ο μαρξισμός, όσο και οι λοιποί κρατιστές μεγαλοαστοί, μεγαλοτραπεζίτες, αλλά προ πάντων οι μυητικές εταιρείες δεν έχουν το παραμικρό συμφέρον, ώστε να δομηθεί μια θεωρία περί κράτους. Κάτι τέτοιο θα σήμαινε γι αυτούς ιδεολογική αυτοκτονία και θα τραβούσε το χαλί κάτω από τα πόδια τους.
Το σάπιο εμπόρευμα περί κράτους δομείται στην εποχή τού επιλεγόμενου διαφωτισμού από τις σαχλαμάρες, τις οποίες εκτόξευσε σχετικώς το κρυφό μέλος τού "Τάγματος τών Πεφωτισμένων τής Βαυαρίας" Γκότφρηντ Γκέοργκ Φον Χέγκελ, ο οποίος - όλως παραδόξως - εξακολουθεί να θεωρείται "φιλόσοφος". Ας μην παραβλέπουμε, ότι και ο Μαρξ ανεδείχθη ως "φιλόσοφος" μέσα από την κίνηση τών "Νεοχεγκελιανών". Ο Χέγκελ διατείνεται στο "πόνημα" "Φιλοσοφία τής Ιστορίας", ότι το κράτος συνιστά το απαύγασμα τού Αγίου Πνεύματος(!) στα πλαίσια τής ανθρωπίνου φρονήσεως. Το "χριστιανικό κράτος" είναι κατά τον άρχοντα τής μωροδοξίας Χέγκελ, ότι σπουδαιότερο επέτυχε η ανθρώπινη λογική υπό την θεία φώτιση. Και - βεβαίως - η κορωνίς όλων τον κρατών είναι κατά Χέγκελ το γερμανικό κράτος. Αυτά τα "ιδεολογικά" σκουπίδια αποσιωπούνται σκοπίμως μετά το μακελειό των δύο παγκοσμίων πολέμων και κυρίως την άνοδο των ναζί στην εξουσία, μέσω τών οποίων η ανθρωπότης αισθάνθη στο πετσί της το μεγαλείο των διακηρύξεων τού Χέγκελ. Πλείστοι όσοι είναι αυτοί, ο οποίοι άσκησαν κριτική στον Χέγκελ, από τον Χρήστο Γιανναρά μέχρι τον Κορνήλιο Καστοριάδη. Όμως αυτό το έπραξαν με το γάντι και όχι με το κράξιμο, ως αρμόζει στην περίπτωση κάθε στημένου σκοταδιστή.

Κάποια στοιχεία αναλυτικών προσεγγίσεων, τα οποία είναι αναμφιβόλως γόνιμα εξεπόνησαν ο Αντόνιο Γκράμσι, ο Ραλφ Μίλιμπαντ και ο Νίκος Πουλαντζάς. Ενώ αυτά συνιστούν σημαντικά βοηθήματα σε όσους προσβλέπουν στην ανάπτυξη τής αντιστοίχου περί κράτους προβληματικής, περιορίζονται να είναι μεμονωμένες ψηφίδες, οι οποίες αδυνατούν να αποκαλύψουν έστω κάποιο συνολικό περίγραμμα.
Το πρώτο μύθευμα, το οποίον θα αναιρείτο από μια συστηματική θεωρία περί κράτους, θα ήτο η αναγωγή τής "ταξικής πάλης" σε κινητήριο δύναμη τής ιστορίας, ως ο Μαρξισμός πάσχισε να οριοθετήσει.

Μια μελέτη χωρίς προκαταλήψεις και ιδεολογικές αγκυλώσεις, όσων συνέβησαν κατά την διεξαγωγή τού Λενινιστικού - Τροτσκιστικού - Σταλινικού προνουντσιαμέντου μπορεί να οδηγήσει μέσω των αναγκαίων συστηματικών αφαιρέσων στο να συστηματοποιηθούν κάποια στοιχειώδη δεδομένα περί κράτους. Αυτή η διεργασία είναι δυνατόν να συντελεσθεί εξ ίσου αποδοτικά με την μελέτη κάθε άλλου ιστορικού δεδομένου. Στην προκειμένη περίπτωση όμως, η μεθοδική ενασχόληση μπορεί να οδηγήσει ταυτοχρόνως σε σημαντικότατες επιγνώσεις περί τού τι μπορεί να είναι μια επανάστασις.
Δεν είναι διόλου παράδοξο, ότι κάποιοι από αυτούς οι οποίοι τόλμησαν να χειριστούν με αναλυτικό τρόπο αυτά τα δεδομένα, ήσαν Ρώσοι αναλυτές, μετά την "Περεστρόϊκα". Στην φάση που η εξέλιξη τών οπλικών συστημάτων είχε καταστήσει ασύμφορα παρωχημένο να σύρει η Ρωσία πίσω από το άρμα της το φορτίο τών χωρών τής ανατολικής Ευρώπης, μαζί με την απαλλαγή από αυτό, έπρεπε να καταλήξει στον κάλαθο αχρήστων και η προπαγάνδα των γηρασμένων μηχανισμών τού Πονομαριόφ.

Στην κατανόηση και ρεαλιστική αξιολόγηση όσων συνέβησαν στην Ρωσία κατά το πρώτον ήμυσι τού παρελθόντος  αιώνος συμβάλει αποφασιστικά να ληφθούν υπ' όψει κάποια πολύ βασικά δεδομένα τής τσαρικής περιόδου:

α΄) Η τσαρική Ρωσία δεν διέθετε περί το 1900 αστική τάξη, προλεταριάτο, αξιόλογη μέση αγροτική ιδιοκτησία, αλλά ούτε και φεουδαλική ολιγαρχία. Η οικονομική - κοινωνική διαστρωμάτωσή της αποτελείτο από δύο βασικούς παράγοντες: Κράτος και φτωχολογιά. Αυτό το οποίον καταγγέλθηκε ως κρατικός καπιταλισμός με σοσιαλιστικό προσωπείο μετά τα γεγονότα τού 1917 μέχρι και την περίοδο Γκορμπατσόφ, δεν ήταν παρά η συνέχιση τού προηγούμενου - τσαρικού - καθεστώτος υπό άλλη μορφή.
Το τσαρικό κράτος αποτελείτο από τις εξής συνιστώσες:
Την τσαρική αριστοκρατεία, την τσαρική αστυνομία, τον στρατό, τον διοικητικό μηχανισμό, τον εκπαιδευτικό μηχανισμό και τούς επιλεγόμενους Βογιάρους, ως τάξη γαιοκτημόνων. Κατά τον 16ο αιώνα ο Ιβάν ο Τρομερός οριοθετεί με ριζικές μεταρρυθμίσεις αυτήν την κάστα γαιοκτημόνων. Οι Βογιάροι προ τού Ιβάν ενέμοντο σε περιφερειακή βάση την εξουσία. Ο Ιβάν συγκεντροποιεί την εξουσία στα χέρια των τσάρων περιορίζοντας την εξουσία τους. Σε ένα μεγάλο ποσοστό τούς εξοντώνει, εγκαθιδρύοντας νέους Βογιάρους, οι οποίοι ήσαν αμέσως ενεργούμενοι από τον έλεγχο τής κεντρικής εξουσίας. Κατ' αυτόν τον τρόπο μετατρέπεται η φεουδαλική τάξις σε κρατικό υποχείριο. Το παραγωγικό σύστημα τής Ρωσίας είναι έκτοτε ο κρατικός φεουδαλισμός.
Η δουλοπαροικία καταργείται στην Ρωσία μόλις το 1892 από τον τσάρο Νικόλαο Ιο. Οι πρώην δουλοπάρικοι μετατρέπονται τότε κυρίως σε εργάτες γης, χωρίς να λάβει χώρα κάποιος άξιος λόγου αναδασμός τής γής.
Δίπλα σε αυτές τις τάξεις υφίσταται ως σημαντικότατος οικονομικός και κοινωνικός παράγων ο κλήρος τής ορθοδόξου εκκλησίας. Ο κλήρος είναι άμεσα προσαρτημένος στον τσαρισμό, απολαμβάνει μεγάλα προνόμια και κατέχει σημαντικό τμήμα τής εγγείου ιδιοκτησίας.
Αυτό το κατεστημένο ελέγχεται άμεσα από την κεντρική εξουσία, στην οποία είναι προσαρτημένο σε συνθήκες πλήρους ταυτίσεως και υποταγής.

Μόνο τρεις κοινωνικοί παράγοντες χορεύουν στις αρχές τού περασμένου αιώνος σε διαφορετικό σκοπό, από αυτόν που βαράνε οι τσαρικές μπαλαλάικες:
- Κάποια φιλότιμα στελέχη των εκπαιδευτικών μηχανισμών, οι οποίοι με αυταπάρνηση εντός τών κατάφωρα δυσμενών συνθηκών πασχίζουν για την μόρφωση τού κοσμάκη, που βρίσκεται μέσα στο βαθύ σκότος, το οποίο αναπαράγει μεθοδικότατα το τσαρικό κατεστημένο, με κύριο μηχανισμό τον προνομιούχο εκκλησιαστικό κλήρο. Τον αντιλαϊκό και απάνθρωπο ρόλο αυτής τής ομάδος έχει περιγράψει μεταξύ άλλων και ο Νικολάι Μπερντιάγεφ στο μνημιώδες έργο "Οι Πηγές και το Νόημα τού Ρωσικού Κομμουνισμού". Σε αυτά τα στελέχη έθεσαν όλα τα δυνατά εμπόδια οι Ρώσοι Ρισελιέ, επενεργώντας στις πλείστες τών περιπτώσεων την φυσική τους εξόντωση.
- Τα από τα κρόνεια ιερατεία υποκειμενούμενα αδερφάτα καρμποναρικού - μηδενιστικού προσανατολισμού. Αυτά περιέγραψε με βαθυστόχαστο τρόπο ο Βλαδίμιρος Ντοστογιέφσκυ στούς "Δαιμονισμένους". Οι εν λόγω δυνάμεις αποσκοπούσαν στην ανατροπή τού τσαρισμού και στην ένταξη τής Ρωσίας στα πλαίσια τού παγκόσμιου ολοκληρωτικού κράτους, την επιβολή τού οποίου και σήμερα κλιμακώνουν με κάθε παρεχόμενο μέσον.
- Η εβραϊκή οργάνωση βιομηχανικών εργατών  Bund, στην οποίαν συμμετέχουν και αρκετοί διανοούμενοι - προπαγανδιστές με μαρξιστικό προσανατολισμό. Τα νήματα αυτής τής οργανώσεως κινούν μέσω τής άνωθεν χειραγωγήσεως τού διεθνούς σιονιστικού κινήματος τα κοράκια τής Γουώλλ Στρητ. 

Στην περίπτωση τής οικογένειας τού Ιωσήφ Λένιν εκπροσωπούνται και οι τρείς αυτές κοινωνικές - πολιτικές δυνάμεις:
Ο πατέρας τού Λένιν είναι ανώτατο εκπαιδευτικό στέλεχος, που μοχθεί με πρωτόγνωρη αυταπάρνηση για την διάδοση τής εκπαιδεύσεως. Στενός συνεργάτης του είναι ο πατέρας τού Αλεξάνδρου Κερένσκυ. Ο πατέρας τού Λένιν οργώνει στην κυριολεξία τις χιονισμένες στέπες με έλκηθρα που έσυραν σκύλοι, με στόχο την ίδρυση σχολείων, ώστε να μορφωθούν οι χωρικοί. Δέχεται φοβερές πρακτικές και ψυχολογικές επιθέσεις από την πλευρά τού κλήρου. Με μεταθέσεις τον εξορίζουν στην ουσία σε απομεμακρυσμένες περιοχές, υποθάλπτοντας με κάθε μέσο την προσπάθειά του. Ο άνθρωπος αυτός θα καταρρεύσει φυσικά και ψυχολογικά σε σχετικά μικρή ηλικία. Ο θάνατός του θα λειτουργήσει στον περίγυρο ως εκ των πραγμάτων καταγγελία τών σκοταδιστικών πρακτικών.
Αλλά και ο αδελφός τού Λένιν θα εξοντωθεί μέσα από τις μηχανορραφίες τού δεύτερου είδους σκιών. Εμπλέκεται με τούς Ναρότνικους και γίνεται συνδιοργανωτής μιάς αποτυχημένης δολοφονικής απόπειρας εναντίον του τσάρου, που τον οδηγεί στον απαγχονισμό. Ο Λένιν διηγείται στα γραπτά του αναφορικά με την άρνηση όλων τών αμαξάδων να μεταφέρουν την σωρό τού αδελφού του από φρούριο Πέτρου και Παύλου, που βρίσκονται οι φυλακές, στο νεκροταφείο. Στο τέλος θα υποχρεωθούν με την μητέρα του να δανειστούν από κάποιον καρβουνιάρη ένα καρότσι, για να μεταφέρουν το πτώμα.
Οι ερμηνείες, ότι ο Λένιν ήταν Εβραίος και φασκελωμένος από τούς σιωνιστές αποτελούν εύκολα εφευρήματα από αυτούς που υποκαθιστούν πολιτική ανάλυση με την ρατσιστική εμπάθεια. Οι παρορμήσεις που οδηγούν τον Λένιν στην αγκαλιά τής τρίτης δυνάμεως που αντιμάχεται τον τσαρισμό είναι τελείως διαφορετικές. Εν πολλοίς πηγάζουν από μια άκρως κατανοητή ανθρώπινη αφετηρία. Όμως οι σκιές μπορούν να συνωμοτούν σε βάθος. Μέχρι να συντελεσθεί η μοιραία συμφωνία με το πρωτοπαλίκαρο των μολοχιστών Πάρβους στην Ζυρίχη, για το λεγόμενο "σφραγισμένο" τραίνο, που μετέφερε το 1917 τον Λένιν μέσα από γερμανοκρατούμενες περιοχές στην Ρωσία το 1917 θα χρειαστεί οι σκιές να παίξουν αρκετό σκάκι στην πλάτη του.


5. ΖΗΤΩ Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ! ΖΗΤΩ Η ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ!

Ως είναι φυσικό, εντός ενός κοινωνικού σχηματισμού είναι φυσικόν να συγκρούονται οι υπάρχουσες κοινωνικές δυνάμεις και υπάρχοντες διαμορφωμένοι μέσα από το παρελθόν οργανισμοί. Αυτό ετόνισε εξ άλλου ο Μαρξ και είναι πάρα πολύ σωστό: Το νέο αναδύεται μέσα από το παλαιό. Και επειδή - εξ όσων γνωρίζω - παρθενογένεσις υφίσταται μόνο στούς ιπποκάμπους, η κυοφορία τέκνου προϋποθέτει τήν μήτρα τής γυναικός στην περίπτωση ενός φυσιολογικού τοκετού. Καθότι, εάν η κυοφορία συντελεστεί εντός φερέτρου, τότε δεν προκύπτει τοκετός, αλλά βαμπιρισμός.
Στην περίπτωση, κατά την οποίαν την ανθρωποποποιό σπορά καταβάλλουν κάποια εκκλησιαστικά σεμινάρια, δεν μπορεί παρά την μήτρα να προσφέρει η τσαρική αστυνομία Οχράνα. Δεν αντιλέγω, ο Επίσκοπος Σέργιος Νείλος έκανε πολύ καλή δουλειά εκδίδοντας για πρώτη φορά τα "Πρωτόκολλα τών Σοφών τής Σιών", εν έτη 1906. Έστω, κι αν ακόμη δεχθούμε, ότι αυτά δεν υπήρξαν πόνημα τού πρώτου σιονιστικού συνεδρίου στην Βασιλεία τής Ελβετίας, αλλά επλαστογραφήθησαν από το πέριξ τού Σεβασμιωτάτου Σεργίου Νείλου ιερατικό κύκλωμα, ωφείλουμε να αναγνωρίσουμε σε αυτό μια θαυμαστή οξυδέρκεια και διορατικότητα, εάν εξετάσουμε 109 έτη μετά την δημοσίευση των "Πρωτοκόλλων", πόσα από αυτά που οριοθετεί το κείμενο αυτό ως πρόγραμμα, έχουν στο αναμεταξύ διάστημα πραγματοποιηθεί. Αυτό δεν σημαίνει οπωσδήποτε - κατά την εκτίμησιν τού γράφοντος - ότι το σχέδιον παγκοσμίου κυριαρχίας εντός των πλαισίων ενός ολοκληρωτικού παγκοσμίου καθεστώτος - ή άλλως πώς αποκαλούμενον "Μάστερ Πλαν" - εξεπονήθη και ελέγχεται στην κορυφή από τούς Σιωνιστάς, ή κάποιο ανώτατο συνέδριο Ραβίνων, οι οποίοι υπηρετούν την Αστάρτη και το Μολώχ. Πολύ πριν ξεκινήσουν οι Εβραίοι να οικοδομήσουν Ναό, για να κάνει στα υπόγειά του ο βασιλεύς Σολομών ανθρωποθυσίες, ως το βιβλίον τής Βίβλου "Βασιλέων Β'" πληροφορεί, η λερναία ύδρα είχε ρίξει γερές ρίζες στον Ελληνόφωνο χώρο. Όταν οι Εβραίοι βοσκοί μάζευαν κοπριές για να τις ρίξουν στα κάρβουνα, ο ελληνόφωνος χώρος διέθετε κεντρική θέρμανση.
Αναμφιβόλως η Γουώλ Στρητ ευρίσκετο στις αρχές τού προηγούμενου αιώνος υπό την κυριαρχία Εβραίων μεγαλοτραπεζιτών. Ας μην συγχέουμε όμως το ταμείον με το γραφείον εκπονήσεως σχεδιασμού, εντός τού οποίου προΐσταται ο κύριος διευθυντής. Ως πολύ ορθά ο Ρακόφσκι εξηγεί στο πρωτόκολλο τού σταλινικού ανακριτού του, τούς εν τέλει ιθύνοντας ουδείς γνωρίζει, δεδομένου ότι αυτοί κρύπτονται σχολαστικώς. Ώστε να βρίσκονται στο απυρόβλητο, προστατευμένοι από την ανωνυμία. Οι μεγαλοτραπεζίτες και οι "πολιτικοί" δεν είναι παρά υπάλληλοί των. Και αυτοί που πλέκουν το πέπλον προστασίας αυτών που είναι τα πραγματικά "κεφάλια" στον μηχανισμό εξανδραποδίσεως τής ανθρωπότητος, είναι "συγγραφείς" τύπου Αλφέδρου Ρόζενμπεργκ και Κωνσταντίνου Πλεύρη. Αποδίδοντας την κορυφή τής κακοδαιμονίας στούς προφανέστατους και μάλιστα με τρόπο κατάφωρα ρατσιστικό, ο οποίος επιφέρει αναγούλα στην μέση αισθητική, δεν είναι μόνον ότι καλύπτουν τούς εν τέλει "πεφωτισμένους", αλλά προωθούν και τα σχέδιά τους. Δεν είναι διόλου τυχαίου, ότι για τον κ. Πλεύρη υποδειγματικό ήτο το πολίτευμα τής αρχαίας Σπάρτης, ένεκα τού απολυταρχικού - αντιδημοκρατικού της χαρακτήρος, ενώ αυτή αποτελούσε την έδρα τής λερναίας ύδρας. Κόπτεται ο "πολυμαθής" αυτός κύριος εναντίον τής ομοφυλοφιλίας. Έχει όμως διαβάσει το βιβλίον τού Πλουτάρχου από τούς παραλλήλους βίους "Αγησίλαος - Πομπήιος";

Είναι ηλίου φαεινότερον, ότι η Γουώλλ Στρητ χειραγωγούσε εκατοντάδες Εβραίους στα πλαίσια τού ελέγχου των εβραϊκών οργανώσεων τής Ρωσίας, με στόχο την ανατροπή τού τσάρου μέσω ενός δήθεν "εργατικού κινήματος". Όμως, όπως κάθε ιδεολογία και θρησκεία αποτελεί γαλότσα, την οποία δύναται ο καθείς να φορέσει για να κατευθυνθεί όπου γουστάρει, το αυτό ίσχυσε στην περίπτωση τού μαρξισμού όχι μόνο για την Γουώλλ Στρητ, αλλά και για την Οχράνα. Δεν ήσαν μόνον οι Ρότσιλντ, αυτοί οι οποίοι έβαφαν το ψάρι πράσινο, επειδή ήταν δικό τους, αλλά την ίδια μέθοδο κλιμάκωναν με ακόμη μεγαλύτερη μαεστρία κάποιοι τσαρικοί.
Κατά την περίοδο τού μεσοπολέμου το ΚΚΕ εμφανίσθηκε να έχει δυο αντικρουόμενα πολιτικά γραφεία, τα οποία αλληλοκατηγορούντο ως πράκτορες τού αρχηγού τής αστυνομίας Μανιαδάκη. Εκ των υστέρων απεδείχθη, ότι ο Μανιαδάκης είχε επιτύχει να διεισδύσει με πρακτορές του και στα δύο. Οι καταγγελίες περί "εισοδισμού" ήσαν άψογα τεκμηριωμένες. Και οι αντίστοιχες πηγές πληροφορήσεως προήρχοντο και στις δυο ομάδες από "ψηλά". Με αυτόν τον τρόπο καλλιεργήθηκε μια άνευ προηγουμένου σύγχυσις στα μέλη τού κομμουνιστικού κόμματος, που είχε ως στόχο την αδρανοποίησή τους.

Αφού οι μπολσεβίκοι απέσπασαν την πλήρη εξουσία, ο διευθυντής τής Πράβδα Μαλινόφσκι στήθηκε στον τοίχο ως χαφιές. Τα καλυμμένα τσαρικά κυκλώματα θυσίασαν το άλογο για να σωθεί ο βασιλιάς. 

Η μελέτη των πεπεραγμένων είναι σκόπιμο να προσανατολίζεται σε αυτά που διαφαίνονται ανάμεσα στις γραμμές. Από τούς κατά καιρούς βιογράφους τού Στάλιν και ιστοριογράφους μια πολύ μικρή μειοψηφία αναφέρεται στην σχέση του με την αστυνομία. Όμως ο προσεκτικός βιογράφος τού Στάλιν Simon Sebag Montefiore, που ασχολήθηκε και με την νεαρή του ηλικία τού Στάλιν,  στο έργο "Ο Νεαρός Στάλιν", χωρίς να τού αποδίδει άμεσα την ιδιότητα τού χαφιέ, κάνει τρεις πολύ βασικούς εντοπισμούς.
α') Η μητέρα τού Στάλιν Γκέγκε φαίνεται να ήταν μια πεταχτούλα σχετικά ελαφρών ηθών, ενώ ο φερόμενος ως φυσικός του πατέρας, μικροκατασκευαστής και έμπορος υποδημάτων ήταν παραδομένος στην κραιπάλη και την μέθη, απουσιάζοντας το μεγαλύτερο διάστημα από την οικογενειακή κατοικία. Ο φερόμενος ως γιός του Ιωσήφ τον περιφρονούσε και δεν είχε τίποτε κοινό με αυτόν. Η Γκέκε είχε μεταξύ άλλων ερωτικές επαφές και με τον επικεφαλής τής αστυνομίας τής περιοχής, προς τον οποίον είχε ο Στάλιν έντονο φυσιογνωμική ομοιότητα. Χωρίς να μπορούν οι ερευνητές να διειδύσουν στα άδυτα τής κρεβατοκάμαρας, οι εικασίες, ότι ο Ιωσήφ ήταν νόθο παιδί  τού αστυνομικού είναι περισσότερο από πυκνές. Αυτός ήταν επόμενο να ενδιαφερθεί για την επαγγελματική προώθηση τού νόθου γιού του με μέθοδο νοθείας, εντάσσοντας τον στα μυστικά μισθολόγια τής Οχράνα.
β') Η "επαναστατική" δραστηριότητα τού Στάλιν λαμβάνει εκκίνηση με ληστείες τραπεζών προς οικονομική στήριξη τής "προλεταριακής επαναστατικής οργάνωσης", δηλαδή τής Οχράνα, πέρα από κάθε παρέμβαση σε χώρους όπου βρίσκονται βιομηχανικοί εργάτες. Η βία, η οποία εφαρμόζεται σε βάρος τών αστυνομικών φρουρών τών χρηματαποστολών, είναι σχεδόν πάντοτε τρομερή. Με αυτοσχέδιες βόμβες και εν ψυχρώ εκτέλεση δολοφούνται όλοι. Οι "απαλλοτριώσεις", όπως ονομάζει η σταλινική ομάδα αυτές τις εγκληματικές ληστείες, θυμίζουν τα καλά τής ελλαδικής χαφιεδοκίνητης παρέας, υπό την επωνυμία "17 Νοέμβρη", η οποια χρησιμοποίησε για τις εγκληματικές της ληστείες τον ίδιο ακριβώς όρο με την σταλινική ομάδα. Όπως φάνηκε στην σκηνοθετημένη δίκη - παρωδία αυτής τής αληταμπουρίας πριν τούς "ολυμπιακούς αγώνες", όλο το χτικιό ασχολείτο αποκλειστικά με ληστείες τραπεζών και εκβιασμούς πλουσίων, ώστε να γεμίζουν τα σεντούκια των μυστικών υπηρεσιών χρήματα, για να οργανώνονται υποθαλπτικές για την κοινωνία ενέργειες. Ο μόνος, ο οποίος ανέλαβε την ευθύνη ΟΛΩΝ των δολοφονιών, ήταν ο επιλεγόμενος "βαρυχέρης", ο οποίος κρατούσε και το τεφτέρι "εσόδων - εξόδων", μεταφέροντας τα κλοπιμαία στους εργοδότες του (Όσοι επιθυμείτε μπορείτε να πιστέψετε το παραμύθι, ότι τόσες και τόσες δολοφονίες υψηλά φυλαγόμενων ατόμων, διεξήγε ένας μελισοκόμος τής συμφοράς). Στην ουσία όσοι δικάστηκαν για συμμετοχή σε αυτήν την "οργάνωση" με εξαίρεση τον Κουφοντίνα, καταδικάστηκαν για ληστείες τραπεζών και χρηματαποστολών. 
γ') Όσοι συλλαμβάνονταν από την Οχράνα για συμμετοχή στο "προλεταριακό" κίνημα, εστέλνοντο εξορία στην Σιβηρία, όπου σάπιζαν εκεί. Κατά παράδοξο τρόπο ο Στάλιν, ενώ εξορίσθη περισσότερες φορές, μονίμως μετά από σύντομο διάστημα κατάφερνε να "δραπετεύσει". Η μέθοδος είναι πολύ παλαιά και πάγια για την πρακτική τού συστήματος μέσω τών δυνάμεων ασφαλείας. Με την "επιλεκτική εξόντωση αντιφρονούντων" ανέκαθεν πετύχαινε το καθεστώς να επιπλέουν στις αντικαθεστωτικές οργανώσεις πρόσωπα τής επιλογής τους. Δεν είναι καθόλου τυχαίο, ότι όλα τα βασικά εβραϊκά στελέχη είχαν διαφύγει στο εξωτερικό, όπου ζούσαν τελείως αποκομμένοι από το εργατικό κίνημα στην Ρωσία, το οποίον βρισκόταν σχεδόν ολοκληρωτικά στην επιχειρησιακή ευχέρεια τής αστυνομίας. Τα συνέδρια των "προλεταριακών ηγετών" διεξάγοντο κατά κανόνα στην Ελβετία, η οποία μπορεί να ήταν στο κέλυφος μια ουδέτερη, φιλελεύθερη και φιλειρηνική χώρα, στην ουσία όμως αποτελούσε το κέντρο τού χρηματιστικού κατεστημένου και τής υψηλής διοικήσεως των αδερφάτων. Η Swissa ήταν κόρη τού αιμοπότου θεού Οσίρεως. Η άλλη του κόρη ήταν η Scotta, τού "αρχαίου και παραδεδεγμένου δόγματος".

Αφού ο νεαρός Ιωσήφ ποτίστηκε κανονικά στα θερησκευτικά σεμινάρια με την προπαγάνδα των "Πρωτοκόλλων", προωθήθηκε στην συνέχεια σε μια θέση τεμπέλη στο αστεροσκοπείο τής Τιφλίδας, όπου όταν δεν μετρούσε τα άστρα, είχε όλο τον χρόνο να εντρίψει στην μαρξιστική βιβλιογραφία, ως μελλοντικός προβοκάτορας.
Δεν υπάρχει αμφιβολία, ότι όλη η πρακτική τού Στάλιν, ως νέου Τσάρου, αποτέλεσε ένα γερό χαστούκι στα κυκλώματα των μεγαλοτραπεζιτών, που σχεδίαζαν την παγκόσμια δικτατορία. Με την "θεωρία τής οικοδόμησης τού σοσιαλισμού σε μια χώρα" έθεσε φραγμό στα σχέδια που προωθούσε ο πράκτοράς τους Λέων Τρότσκυ για την λεγόμενη "εξαγωγή τής επανάστασης". Όμως ο μεγαλορωσικός πατριωτισμός δεν ήταν το μόνο - και κατά την άποψή μου θετικότατο - χαρακτηριστικό τής σταλινικής στρατηγικής.
Η πρακτική τού Στάλιν όχι μόνον διέπεται από τα βασικά διαχρονικά στοιχεία τής νοοτροπίας τού τσαρισμού, αλλά τα ανάγει στα άκρα. Για τον τσαρισμό η ζωή ενός μουζίκου δεν μετράει περισσότερο από ότι η ζωή μια μύγας. Στην διαδικασία ιδρύσεως τής "αγίας" Πετρούπολης μέσα στούς βάλτους καταδικάζονται σε ακρωτηριασμό ένεκα των πασαλοπήξεων μέσα στα βρωμόνερα χιλιάδες εργάτες από το κατεστημένο τού "μέγα" Πέτρου. Στην πορεία τής κολλεκτιβοποιήσεως θυσιάζονται σε λιμοκτονία 4,5 εκατομμύρια Ουκρανοί, όταν οι σταλινικοί αποσπούν με τα περίστροφα και τον τελευταίο σπόρο παραγωγής. Υποθέτουμε, ότι οι Ουκρανοί είναι αλητήριοι ως λαός, όταν συνασπίζονται σήμερα με τους νεοναζί που πατρονάρει η Δύση εναντίον των Ρώσων. Όμως το συγκρουσιακό δυναμικό στην Ευρώπη έχει πολύ βαθύτερες ρίζες και αυτό το γνωρίζουν επισταμένως οι αρχιτέκτονες, που οικοδομούν την καταστροφή με αφετηρία το μίσος.

Στην σύγκρουση Γουώλλ Στρητ και Οχράνας το νεοτσαρικό κατεστημένο επιβάλλεται στο Μπρα Ντεφέρ με αριστοτεχνικό τρόπο. Εκεί που οι τραπεζίτες είχαν γεμίσει τις βιομηχανικές χώρες με τούς πράκτορές τους, που είχαν διεισδύσει στο κατεστημένο τής "δεύτερης διεθνούς", οι σταλινικοί επιβάλλουν την τρίτη διεθνή, εγκαθιδρύοντας παντού σταλινικά κόμματα.

Δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία ότι πλείστοι όσοι αγνοί άνθρωποι, πιστεύντας στην ιδεολογία τού Μαρξισμού με ειλκρινείς προαιρέσεις, προσέφεραν τα πάντα με αυταπάρνηση σε ένα αγώνα, που θεώρησαν ότι στόχευε στην κοινωνική δικαιωσύνη και στον σοσιαλιστικό μετασχησμό. Όμως μεταξύ πόθων και πραγματικότητος ασχημονεί η παραπληροφόρησις, η προπαγάνδα και η συνωμοσία των μυημένων στις πραγματικές στοχεύσεις των λύκων με δορά αρνίου. Οι όποιες διακηρύξεις περί λαϊκών επαναστάσεων και κοινωνικών ανατροπών καταλήγουν επικίνδυνα και επιζήμια τεχνάσματα, όταν τα καλώς νοούμενα ενεργούντα υποκείμενα κινητοποιούν μόνον τα ποδάρια τους και όχι την γκλάβα τους.

Οι εξελίξεις εν τέλει διέπονται πρωτίστως από τις νομοτέλειες τής απλής λογικής. Αναλογιζόμενος για ποιον λόγο στην περίπτωση τής Ρωσίας επικράτησαν τελικά οι μπάτσοι επί τών χρηματιστών, η εξήγηση που δίνω είναι απλή. Το χρήμα καθιερώθηκε μετά την εύρεση τής επεξεργασίας τών μετάλλων. Παρά την φοβερή ισχύ τού χρήματος, το ρόπαλο που έχει δεμένη στην άκρη του την κοτρώνα για να συνθλίβει τα κρανία τών αδυνάτων, είναι πολύ παλαιότερο. Οι μπάτσοι διαθέτουν μεγαλύτερη ιστορική πείρα από τούς χρηματιστάς.
Δεν αντιτίθεμαι στην αναγκαιότητα τής ουσιαστικής αστυνομεύσεως στα πλαίσια μιας ευνομουμένης πολιτείας, όπου οι δυνάμεις ασφαλείας διαφυλάττουν το κοινωνικό σύνολο από υπονόμευση. Ούτε αποσκοπώ στην κατάργηση τού χρήματος στις οικονομικές συναλλαγές. Ομως προσβλέπω σε μια δύναμη μεγαλύτερη από αυτή τού ροπάλου και τού χρήματος. Και αρχαιότερη αυτών των δύο. Πρόκειται για την δύναμη τής Ζωής. Γι' αυτό τον λόγο είμαι πεπεισμένος, ότι στο τέλος δεν θα επιβληθεί ούτε ο μπάτσος, ούτε ο χρηματιστής, αλλά θα αναδειχθεί ο Άνθρωπος σε πρωταγωνιστή τών εξελίξεων.
Η ανθρώπινη κοινωνία έχει ανάγκη και τής τάξεως και τών συναλλαγών. Δεν υποτιμώ κανένα ευσυνείδητο επαγγελματία, ανεξαρτήτως τού τομέως στον οποίον αυτός εργάζεται. Πλην όμως, για να λειτουργήσει οτιδήποτε, απαιτούνται υγιεί πλαίσια. Έξωθεν αυτών αλλοτριώνονται τα πάντα, ώστε οι οπαδοί μιας κατ' επίφασιν μόνον τάξεως και "καθωσπρεπισμού" καταλήγουν να είναι οι φανατικότεροι οπαδοί τής ανομίας και τής παρανομίας.


6. ΟΙ ΠΡΟΥΠΟΘΕΣΕΙΣ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΩΝ ΑΝΑΤΡΟΠΩΝ


Συνεχίζεται...