Η φύση του Μάτριξ - I

αίρετε!

Δεν ξέρω ποιός με προορίζει γιά Ολυμπιονίκη, αλλά τους τελευταίους μήνες κάνω εντατικές ...προπονήσεις, τις οποίες δυστυχώς δεν μπορώ ν' αποφύγω. Δεν εννοώ ότι θα φάω τη δόξα του μαντράχαλου Ουσαίϊν Μπόλτ, αλλά φαίνεται πως κάποιοι σκέπτονται να διοργανώσουν Ολυμπιάδα παντρεμένων (με παιδιά), με αγωνίσματα όπως: ποιός θα ψωνίσει γρηγορώτερα στο μάρκετ, ποιός θα έχει τα περισσότερα λεφτά στο τέλος του μήνα, κτλ. (Ο Άλ Μπάντυ, που όλη μέρα τεμπελιάζει, μου φαίνεται πολύ τυχερός άνθρωπος.)
Να μην τα πολυλογώ, δεν έχω κόψει επαφή με τα ιντερνέτια. Καί τις αναρτήσεις του οικοδεσπότη διαβάζω, καί καμιά εικοσαριά ιστολόγια ημερησίως. Όμως, παρ' ότι διαβάζω γρήγορα, παρ' ότι γράφω επίσης γρήγορα (αν καί με τη "μέθοδο Άντλερ"), δεν προλαβαίνω πολλά-πολλά. (Ούτε κάν απαντήσεις σε σχόλια...) Το σημερινό είναι εξαίρεση.

[Παρένθεση, γιά να καταλάβετε το -παμπάλαιο- αστείο: "Άντλερ" είναι ο αετός στα Γερμανικά, αλλά παλιά ήταν καί μία μάρκα γερμανικών γραφομηχανών. Έτσι, όποιος δεν ήξερε πλήρες "τυφλό σύστημα" με τα δέκα δάχτυλα, αλλά πληκτρολογούσε με ένα δάχτυλο από κάθε χέρι, όπως τσιμπάει ο αετός με το ράμφος, τον κοροϊδεύανε πως έμαθε τη "μέθοδο Άντλερ".]


Σήμερα θα μοιραστώ μαζί σας κάποιες σκέψεις σχετικές με τη φύση του Μάτριξ. Ξεκαθαρίζω από τώρα, πως το υλικό αυτό είναι καθαρά πρωτόλειο. Επομένως, δεν μπορώ (ούτε θέλω) να σας πάρω στο λαιμό μου, ότι τα πράγματα είναι σώνει καί καλά έτσι κι όχι αλλοιώς. Αλλά θέλω να σκεφθείτε καί μόνοι-ες σας. Ώστε οι επί μέρους σωστές αντιλήψεις να πέσουν στην κοινή χύτρα των γνώσεών μας. (Αλλοιώς, αν είναι ο καθένας γιά την πάρτη του, τί καθόμαστε κι ασχολούμαστε με ιστολόγια όπως το παρόν; )

Πώς θα ξέρουμε ότι σκεφτήκαμε κάτι σωστό; Μά, καθαρά από την πράξη. Αν όσα σκεφτήκαμε συμφωνούν με την πράξη, ή/καί έχουν πρακτικές εφαρμογές (καί δη μετρήσιμες), τότε είμαστε στον σωστό δρόμο. Μακριά από μας οι φιλοσοφικές άρες-μάρες κουκουνάρες διαφόρων δήθεν "μυστών", που μας κλείνουν πονηρά το μάτι ότι ντεμέκ έχουν γνώσεις με πιστοποιητικό ...Θεού - κι έχουν γεμίσει εδώ καί δεκαετίες βιβλία καί Διαδίκτυο μ' αερολογίες.

Λοιπόν, ούτε λίγο, ούτε πολύ, νομίζω πως ανακάλυψα μερικά σίγουρα δεδομένα γιά τη φύση του φευγαλέου αυτού εφιάλτη της ανθρωπότητας. Όπως είναι κάτι σκηνές με τον υπερήρωα Αόρατο Άνθρωπο, που μπαίνει στο δωμάτιο του κακού, ο κακός τον παίρνει χαμπάρι, του λέει: "- Ξέρω πως κάπου εδώ είσαι!", του φυσάει τον καπνό του πούρου απάνω του, σχηματίζεται μιά καπνοπουρική ομίχλη με το περίγραμμα του Αόρατου Ανθρώπου...

...κι αμέσως μετά ο κακός τον αρχίζει στα πιστολίδια. (Διότι Αόρατος μεν, αλλά με σάρκα καί οστά δέ. Άρα, κι αυτός ψοφάει. :-) Λογικόν!...)

Το κακό είναι ότι, όπως ο σεναριογράφος δεν τον πεθαίνει τον ήρωά του έτσι εύκολα, έτσι καί το Μάτριξ δεν πεθαίνει εύκολα. (Μόνο λίγο καιρό ξαποσταίνει, κτλ κτλ κτλ.) Το βλέπουμε μεν, αλλά, εκεί που πάμε να το κοπανήσουμε, μας την κοπανάει αυτό -χολλυγουντιανώς πως- την τελευταία στιγμή. Τά 'πανε αυτά οι αρχαίοι ημών, πολύ προ του Χόλλυγουντ, με τον μύθο (; ) του Πρωτέα.


Αφορμή γιά το αρθρο ετούτο έδωσαν οι ...Κατακλυσμοί!

Σας έχω πεί ότι εργάζομαι παράλληλα επάνω σε διάφορες έρευνες. Ως αποτέλεσμα των οποίων, ως καρπό των κόπων μου, έχω δεί να τακτοποιούνται χρονικώς πολλά από τα περιγραφόμενα στη Μυθολογία. (Κι ας λένε διάφοροι ποδιτσοκίνητοι συγγραφίσκοι ό,τι θέλουν - ότι δήθεν δεν μπορούμε να χρονολογήσουμε τέτοια γεγονότα. Ψεκάσματα με το όπιο του μυστηρίου δεν πιάνουν σ' εμένα.)
Ταυτόχρονα, έχω διαπιστώσει επαναλαμβανόμενους χρονικούς κύκλους, τόσο βραχυχρόνιους καί μεσοχρόνιους, όσο καί μακροχρόνιους. Όπως έχω διαπιστώσει καί την αναμφισβήτητη (επαναλαμβανόμενη πέραν πάσης τυχαιότητος) ύπαρξη διαφόρων αριθμητικών παραγόντων (πχ πολλαπλασιασμός επί 1,000), αν καί δεν έχω βρεί ακόμη την εξήγησή τους.
Τα ανέλυσα, όμως, κι αυτά δημοσίως στο παρελθόν: υπάρχουν αιτιολογήσεις πρώτου, δευτέρου, ...νιοστού επιπέδου - κι όλη η ελαφρώς τραγική πορεία της επιστήμης συνίσταται στο να φτάσει η κυρα-επιστήμη στο έσχατο επίπεδο εξηγήσεων, το θεμελιώδες, το νόν πλούς ούλτρα. Γιά παράδειγμα, η απάντηση στο γιατί ασθενούμε, είναι επειδή υπάρχουν τα μικρόβια. (Αιτιολόγηση πρώτου επιπέδου.) Η απάντηση στο γιατί υπάρχουν μικρόβια, είναι ένα μασημένο: "- Έεεε... επειδή υπάρχουν στη φύση! Όπως υπάρχουν τα ζώα καί οι άνθρωποι."
Αυτή είναι η αιτιολόγηση δευτέρου επιπέδου - αλλά καταλαβαίνουμε πως εδώ αρχίζουν τα ζόρια: Η ερώτηση τρίτου επιπέδου: "- Γιατί τα μικρόβια μας ενοχλούν; Δεν μπορούσαν απλά να υπάρχουν, χωρίς να μας αρρωσταίνουν εμάς;", δεν έχει καμμία απάντηση σήμερα, όσο καί να ψάξετε στην Ιατρική, ή τη Βιολογία. Οι μεν γιατροί περιορίζονται στο να τα εξοντώσουν με φάρμακα, οι δε βιολόγοι απλά ελπίζουν πως κάποια μέρα θα βρουν την απάντηση, σκαλίζοντας το dna.

Οι δικές μου αιτιολογήσεις, ατυχώς, περιορίζονται στο ...μηδενικό επίπεδο: απλώς παρατηρώ καί καταγράφω τα φαινόμενα, ξεχωρίζοντάς τα από τον "θόρυβο" της τυχαιότητας. Μην περιμένετε κάτι καλύτερο, όμως, διότι δεν μπορώ να το προσφέρω προσώρας. Να λέτε κι ευχαριστώ: σκεφθείτε πως σε παρόμοιες περιπτώσεις άλλοι δεν μπορούν κάν να διακρίνουν το τί γίνεται! (Παρ' όλ' αυτά, έχουν κι άποψη!)

Οι Κατακλυσμοί, λοιπόν...

Η Μυθολογία μας θυμάται τρείς: τον του Δευκαλίωνα, τον του Φορωνέα, τον του Ωγύγου. (Αν καί λέγεται ότι ο κατακλυσμός του Ωγύγου συνέπεσε με τα χρόνια της βασιλείας του Φορωνέα.) Δεν θυμάμαι, όμως, να τους τοποθετεί με χρονική σειρά, ούτε να λέει πόσο απείχαν ο ένας από τον άλλον. Ρίχνοντας μιά ματιά στο λήμμα "Φορωνεύς", ας πούμε, συμπεραίνει κανείς ότι ο μυθικός αυτός βασιλιάς του Άργους έζησε όχι πολύ πριν από πχ τον Αιγέα. Θεωρείται παλαιότατος των ανθρώπων, αλλά άντε καί νά 'τανε καμιά δεκαριά (βαρειά δεκαπέντε) γενιές παλαιότερος των ηρώων της Τροίας - αν πάρουμε στην κυριολεξία τις γενεαλογίες των αρχαίων ποιητών.
Επειδή, όμως, η Μυθολογία μας σκόπιμα μπερδεύει τα γεγονότα, ώστε να ΜΗΝ βρεθούν (από τα λαμόγια) τα "κλειδιά" εκείνα, που θα ξαναοδηγήσουν τον πολιτισμό στα ύψη, άρα καί στην απότομη πτώση στο μηδέν, όπως έγινε πολλές φορές στο παρελθόν, επιτρέψτε μου να ψιλοδιαφωνώ με την μυθολογική κυριολεξία. Αντ' αυτής, έχω κάτι καλύτερο να σας προτείνω.


Ανάμεσα σ' όλες τις τρέλλες που κουβαλούσαν οι ναζιστές (οι αυθεντικοί), υπήρχε καί η μούρλα της "ευγενούς" καταγωγής των Γερμαναράδων. Ένθα "ευγενούς" ισοδυναμεί με Ατλαντίδα - ή, κάπως πιό αόριστα, με την "κοιτίδα της Αρίας φυλής". Φαίνεται πως άλλες τέτοιες "κοιτίδες" (πχ Ελλάδα) τους έπεφταν λίγες στο "ευγενειόμετρο". (Γι' αυτό καί της Ελλάδας της έδωσαν καί κατάλαβε. Καί οι τότε, καί οι σημερινοί, καί οι απ' ανάμεσα, καί οι πιό πριν.)
Αυτό από μόνο του δεν πειράζει κανέναν. Μπορώ να πω ότι είναι μάλλον συνηθισμένο φαινόμενο, αν θυμηθούμε όλες τις επίσημες παραμυθολογίες περί καταγωγής των βασιλέων στα ευρωπαϊκά κράτη - που ψάχνουν προγόνους από τον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο, μέχρι τον ...Χριστό (ναί!) καί την υποθετική ...κυρία Χριστού, τη Μαγδαληνή. (Θ' ασχοληθούμε καί μ' αυτά, αλλά όχι στο παρόν. Αν βιάζεστε να μάθετε, σας λέω από τώρα ότι πρόκειται γιά θρίχες κατσαρές. Με αποδείξεις ότι πρόκειται περί θριχών.)

Εν ολίγοις: δε βαρυέσαι, Δελλαπατρίδηδες πάντα υπήρχαν.

Ωστόσο, οι ναζιστές ήσαν Δελλαπατρίδηδες με κρατική εξουσία!... Κι όλος ο κόσμος βίωσε τις συνέπειες του να δίνεις όπλα σε μαλακισμένα πιθήκια. (Ακόμη καί χάριν παιδιάς - βλέπε αλλεπάλληλες εκλογές καί ψηφοφορίες των ετών 1930-1933 στο Ράϊχσταγκ.) Εν πάσει περιπτώσει, πριν αρχίσουν τα μπάμ-μπούμ, οι ναζιστές έψαχναν μετά μανίας άτομα, να τους οδηγήσουν στην Ατλαντίδα!

(Το κείμενο αυτό δεν τελείωσε ακόμη,. Θα εμπλουτίζεται, μέχρι να σβήσω αυτή την φράση.)