ΜΗΠΩΣ ΕΑΝ ΤΙΠΟΤΕ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΤΟΤΕ ΟΛΑ ΕΠΙΤΡΕΠΟΝΤΑΙ;

Αυτή η ανάρτηση αποτελεί τοποθέτηση επάνω στο κάτωθι σχόλιο τής προηγούμενης αναρτήσεως, που κατατέθηκε από ανώνυμο σχολιαστή ή σχολιάστρια:

Δορυφόροι, Διμεθυλτριπταμίνη, μαγικά όργια, μεγα-θυσίες, τι γίνεται τελικά? Τι είναι πραγματικό τελικά? Η μήπως "Τίποτε Δεν Είναι Πραγματικό κ Όλα Επιτρέπονται?"    

Ενώ οι αναρτήσεις στις ιστοσελίδες διαβάζονται από περισσότερους, τα σχόλια κατά κανόνα γράφονται από πολύ μικρότερο αριθμό επισκεπτών. Και αυτά όμως αποτελούν οργανικό τμήμα μιας παρουσιάσεως στα διαδραστικά πλαίσια. Πολύ συχνά οι απόψεις, οι αντιρρήσεις, η επικρότηση, η κριτική, η παράθεση στοιχείων, τα ερεθίσματα, ή οτιδήποτε άλλο μπορεί να περιέχει ένας σχολιασμός, μπορούν να εκφράζουν την οπτική και περισσότερων άλλων επισκεπτών, πέραν των συγγραψάντων. Νομίζω, ότι το ζήτημα που θέτει στον παρόντα σχολιασμό ο αξιότιμος σχολιαστής, εκφράζει ένα ικανό ποσοστό αυτών που τιμούν με τις επισκέψεις τους αυτό το ιστολόγιο. Με αυτήν την έννοια επέλεξα να τοποθετηθώ κάπως διεξοδικότερα, θεωρώντας, ότι δεν τοποθετούμαι αποκλειστικά με αφορμή μια στενά προσωπική παρέμβαση, αλλά προβάλω ένα βασικό ζήτημα, το οποίο προκύπτει γενικότερα, όσο αφορά την φυσιογνωμία τής εδώ αναπτυσσόμενης προβληματικής.

Παρόλο που ο λόγος, ο οποίος αναπτύσσεται εδώ συνήθως διακατέχεται από την έπαρση κάποιας κεκτημένης βεβαιότητος στον τρόπο γραφής, αυτό το ιστολόγιο ασχολείται κυρίως με την αναζήτηση και την κριτική θεώρηση μάλλον ζητουμένων και λιγότερο δεδομένων. Ο τρόπος των προσεγγίσεων είναι από την οπτική κάποιας συμβατικής λογικής συνήθως τολμηρός - ελπίζω όμως όχι συνειδητά ανεύθυνος - και ως εκ τούτου υφίσταται ένα αυξημένο ενδεχόμενο να δοθούν λανθασμένες ερμηνείες, να γίνουν παροράματα, τα οποία συνδέονται μοιραία με το πρώτο νοητικό πελέκημα ενός υλικού και να ακολουθηθούν κατευθύνσεις προβληματισμού, οι οποίες να αποδειχθούν στην πορεία αδιέξοδοι. Περί αυτής τής εκδοχής έχω κατά καιρούς προειδοποιήσει στα κείμενά μου, τονίζοντας ότι η αυτογνωσία μου δεν ξεπερνάει τον μέσο όρο χιλιάδων καλοθελητών, που πράττουν το ίδιο με εμένα στα πλαίσια τού διαδικτύου. Όπως έχω αναφέρει, η παραπληροφόρηση ένεκα σκοπιμοτήτων δεν συμπεριλαμβάνεται στις προθέσεις μου, όμως η αναζήτηση εμπεριέχει αφ' εαυτής κινδύνους. Διότι αναζητώντας μπορεί να βρώ, ή να μην βρώ. Ή να νομίζω ότι βρήκα, ενώ δεν βρήκα τίποτε. Οι θεωρίες εξ άλλου δεν αποτελούν τίποτε περισσότερο, από ερμηνευτικά σχήματα, μέχρι αυτά να καταργηθούν από τα επόμενα καταλληλότερα και πλέον εύστοχα.

Έχω δηλώσει, ότι η γνωσιολογική μου αντίληψη στηρίζεται στον Πλατωνισμό - όσο είμαι εις θέσιν να επικοινωνώ με το βάθος τής διδασκαλίας τού Μεγάλου Σοφού. Συμφώνως προς τον Πλάτωνα, η γνώσις επιφυλάσσεται δια τούς εναρέτους. Συνιστά δηλαδή διαδικασία φωτισμού. Πρόκειται δηλαδή για μια προσέγγιση τελείως διαφορετική τόσο από την νοησιαρχική πρακτική των Leibnitz και Kant, όσο και από την Αγγλοσαξονική Εμπειρική Σχολή, η οποία στηρίζεται στην πειραματική παρατήρηση και τεκμηρίωση.
Δεν συγκαταλέγομαι μεταξύ αυτών, οι οποίοι είναι εις θέσιν να ισχυρισθούν, ότι έχουν κάνει προόδους στην οδό τής αρετής. Καταθέτω αυτήν την επίγνωση, όχι εμφορούμενους από διάθεση ταπεινοφροσύνης, αλλά αντιθέτως πιστεύοντας, ότι έχω κατακτήσει την ωριμότητα να είμαι ικανός να σταθμίσω την ουσιαστικότατη ανεπάρκειά μου. Θεωρώ ότι αυτή η επίγνωση με καθιστά λιγότερο επικίνδυνο, από προηγούμενες φάσεις, κατά τις οποίες εκδήλωνα αυτήν την ανεπάρκεια χωρίς να την συνειδητοποιώ.
Μέσα από αυτό το πρίσμα θεωρώ την δημόσια άσκηση τής γραφής, τρόπο ασκήσεως τής αρετής. Κρούω την θύρα τής Χάριτος, με σαφή επίγνωση τού περιορισμού των όσων δύναμαι να προσλάβω. Περιορισμός, ο οποίος σε καμία περίπτωση δεν υπόκειται σε έλλειψη τής Χαριτωμένης Γενναιοδωρίας, αλλά ανάγεται αποκλειστικά στις δικές μου μικρές δυνατότητες πρόσληψης.
Κατανοώ, ότι οι αναγνώστες διαπιστώνουν μια τεράστια αντίφαση μεταξύ αυτών που προηγούνται και τούς ιδιαίτερα προωθημένους στόχους προσπορισμού γνώσεως, τούς οποίους θέτω. Και επί τού προκειμένου η διαπίστωση είναι ορθή. Δηλώνω όμως χωρίς υπεκφυγές, ότι η επιλογή ανάπτυξης δράσης στα πλαίσια αυτής τής αντιφάσεως δεν εκπορεύεται από το προσωπικό επάξιο ή ανάξιο τού γράφοντος, αλλά από τις γενικότερες ανάγκες της στιγμής.

Είθε η Γνώση να προτιμήσει τις προσπάθειες των αξιότερων εμού και να φθάσουμε σε επιγνώσεις, οι οποίες θα μάς βοηθήσουν να αντιμετωπίσουμε τις προκλήσεις που μάς αφορούν ώστε να επιτύχουμε να επιβιώσουμε από κάθε πλευρά. Η αναζήτηση όμως δεν αποτελεί επίτευγμα μεμονωμένων ανθρώπων, αλλά συνιστά συλλογική προσπάθεια, η οποία στα πλαίσια τού διαδικτύου μπορεί να προσλάβει ισχυρές αποδόσεις. Το διαδίκτυο είναι ακριβώς αυτό, που αποτελεί στην τρέχουσα φάση μια ριζικά αναβαθμισμένη πλατφόρμα σε αυτήν την κατεύθυνση.

Έστω κι αν δεν διαθέτω τις προϋποθέσεις να φθάνω σε ορθές απαντήσεις, επιθυμώ να θέτω ερωτήματα, τα οποία κρίνω εφ' ενός προωθημένα, αφ' ετέρου ζωτικής σημασίας. Και ως γνωστόν, οι απαντήσεις, στις οποίες εν δυνάμει μπορεί να φθάσει κάποιος, υπόκεινται στα ερωτήματα, τα οποία θέτει.
Μπορεί να αντιτάξει κάποιος, ότι η όποια αναζήτηση απαιτεί καταβολή ενέργειας. Και η περιπλάνηση σε ανούσιες σφαίρες συνεπάγεται άσκοπο ανάλωση δυνάμεων, σε μια φάση που κρίνεται ίσως η ίδια η επιβίωσή μας. Αυτή η άσκοπη ανάλωση μπορεί να σταθεί μοιραία, αποστερώντας μας εκείνα τα υπάρχοντα χρήσιμα αποθέματα, τα οποία θα έπρεπε να διοχετεύσουμε στην εκπόνηση και πραγματοποίηση ρεαλιστικών διεξόδων.
Νομίζω, ότι ακριβώς περί αυτού πρόκειται όσο αφορά το συγκεκριμένο σχόλιο και επ' αυτού προτίθεμαι να τοποθετηθώ.
Ξεκαθαρίζοντας, ότι ειδικότης μου είναι μόνον οι κατασκευές, υπέργειες και υπόγειες, από μπετόν, ξύλο και ατσάλι, τα δε υπόλοιπα που αφορούν γκρεμίσματα και αποδόμηση απάνθρωπων καταστάσεων και καθεστώτων συνιστούν μόνον πάρεργο, στο οποίον όμως εντρίβω επί μακρότερον των επαγγελματικών μου ενασχολήσεων.


ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ;

Η ερώτηση, την οποία παραθέτει εντός εισαγωγικών στο σχόλιο ο ανώνυμος φίλος, αποτελεί παράφραση τής ρήσης του "Ρασκόλνικου" (οι "Ρασκόλνικοι" ήσαν κίνηση χριστιανών ζηλωτών στην Ρωσία κατά τον προπερασμένο αιώνα) ο οποίος είναι μυθιστορηματικός Ήρως τού Ντοστογιέφσκι στούς "Αδελφούς Καραμαζώφ", "Εάν δεν υπάρχει θεός, τότε όλα επιτρέπονται".
Η ρήση αυτή απευθύνεται από τον Ρασκόλνικο στον αδελφό του, ο οποίος ως "Ναρότνικος" εμφορείται από την ιδεολογία βιαίων ανατροπών, όταν αυτός τού προτείνει να δολοφονήσουν τον βάναυσα τυραννικό τους πατέρα, για να απαλλαγούν από την αφόρητη καταπίεση που αυτός εξασκεί.
Το νόημα αυτής τής ρήσης συνίσταται, στο ότι καταργώντας τις υπερκείμενες αρχές εισερχόμεθα στην σφαίρα τού ακαταλόγιστου. Τουτέστιν, η δράση μας γίνεται ασύδοτη. Ο προσδιορισμός "ασύδοτος" παράγεται εκ τού στερητικού α, τού συν και τού δίδω. Το συν δηλώνει την μετοχή. Πρόκειται δηλαδή για την πρακτική να κάνουμε τού κεφαλιού μας, να μην δίνουμε λογαριασμό σε κανένα, να μην αισθανόμαστε υπόλογοι ενώπιον τής όποιας αρχής, αξίας, θεσμημένου πρέπειν. Εκφρασμένο με κλασσικούς όρους, αυτό συνιστά κατάφωρη παραβίαση τής Θέτιδος, τής ισχυούσης δηλαδή κοινώς αποδεκτής ή άλλως πώς καθ"ιερο"μένης δεοντολογίας. Με αποτέλεσμα η Θέτις να παραπέμψει τον βλάσφημο στην συνέχεια στην Θέμιδα προς εκδίκαση και η οποία μετά θα καλέσει την Νέμεσιν. Πρόκειται δηλαδή για τις συνέπειες τής βλασφημίας.
Ο Διαφωτισμός ήταν αυτός, ο οποίος ανήγαγε σε ύψιστο ιερό την λογική. Οι Διαφωτιστές έπλασαν αγάλματα στην λογική και αξίωσαν την λατρεία της. Έκτοτε η λογική συνδέθηκε άμεσα με την περί πραγματικότητος ισχύουσα αντίληψη. Κατά συνέπεια, η κατάφωρος αμφισβήτηση τής πραγματικότητος, συνιστά έκτοτε βλασφημία σε βάρος της λογικής.

Δεν θέλω να υπεισέλθω με αυτήν την αφορμή σε εντοπισμούς, στους οποίους έχω προβεί στο παρελθόν, αναφορικά με την μεταφυσική θέσμιση των λεγόμενων "Διαφωτιστών", οι οποίοι, ενώ δήλωναν ακραίοι πραγματιστές, ήσαν βαθύτατα θρησκευόμενοι, ακολουθώντας την λατρεία τού εωσφόρου σε μασονικές στοές. Δεν αποσκοπώ να αναπτύξω απολογητική υπέρ των αναλυτικών μεθόδων που νομίζω ότι ακολουθώ, αλλά απλώς προτίθεμαι να εμβαθύνω στο ενδιαφέρον ζήτημα, που έθεσε το σχόλιο: Να αναπτύξω δηλαδή τις απόψεις μου περί πραγματικότητος.

Πραγματικό θεωρείται ότι προσλαμβάνεται δια των αισθήσεων, το οποίον, αφού υποστεί νοητική αξιολόγηση και αναχθεί σε αφαιρέσεις, επαληθεύεται προσεχώς δια τής εμπειρίας. Η εμπειρική επαλήθευση κατοχυρώνει αφ' ενός την πιστότητα των αισθητηριακών προσληπτικών ικανοτήτων και αφ' εταίρου την αποδοτικότητα των νοητικών επεξεργασιών.
Όλα αυτά είναι καλά άγια, μόνο που η σύγχρονη επιστήμη - πέραν τής φολοσοφίας, η οποία πράττει αυτό σε διαχρονική βάση - σχετικοποιεί άρδην αυτούς τούς μηχανισμούς εναπόκτησης γνώσεως.
Ακριβώς, επειδή η συμβατική πρόσληψη, η συμβατική αξιολόγηση - επεξεργασία και η συμβατική επαλήθευση εξαντλούνται μέσα στον φαύλο κύκλο που καθορίζεται από τα εντόνως περιορισμένα όριά τους, στην διαδικασία πιστοποίησης τής μιας από την άλλη. Δηλαδή  επιχειρούν να τεκμηριώσουν η κάθε μια με το δικό της δεκανίκι το δεκανίκι τής άλλης. 

Όσο αφορά τις πέντε αισθήσεις που διαθέτουμε, η ίδια η επιστήμη έχει αποδείξει με συνεπή πειραματική  και θεωρητική τεκμηρίωση, ότι παρεμβαίνον μόνον σε ένα σχετικά μικρό τμήμα τού υπάρχοντος φάσματος, ή εύρους συχνοτήτων. Πέραν αυτού, η τελείως πραγματιστική μελέτη τού εγκεφάλου έχει οδηγήσει στο συμπέρασμα, ότι αξιοποιούμε μόνον ένα μικρό τμήμα του και μόνον μέρος των εν δυνάμει λειτουργιών του.
ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΘΕΩΡΟΥΜΕ ΕΞΩΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΕΙΝΑΙ ΣΥΧΝΑ ΕΞΙΣΟΥ ΥΠΑΡΚΤΟ, ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΕΞΩΘΕΝ ΤΟΥ ΕΥΡΟΥΣ ΤΩΝ ΑΙΣΘΗΤΗΤΡΙΑΚΩΝ ΜΑΣ ΙΚΑΝΟΤΗΤΩΝ.

Αυτές οι ικανότητες στηρίζονται αποδεδειγμένα σε ηλεκτροχημικές διαδικασίες. Η παρέμβαση σε αυτές τις διαδικασίες με κάποιους φυσικούς τρόπους, τουτέστιν μέσω ουσιών, οδηγεί σε άλλες ποιότητες προσλήψεων. Όσον αφορά αυτές τις ποιότητες, άλλοι τις θεωρούν αλλοίωση και άλλοι διεύρυνση της αντιληπτικής ικανότητος. Περί τίνος όμως συμβαίνει "πραγματικά(;!)" σε τέτοιες περιπτώσεις, μπορεί να αποφανθεί μόνον η έρευνα και όχι η προκατάληψη. Και εδώ εδράζεται ακριβώς η στενή αντίληψη να θεωρείται πραγματισμός η υποταγή στην προκατάληψη.
Και αντιστοίχως επ' αυτού πλανώνται, όσοι θεωρούν ως μόνη σοβαρή οδό στην έρευνα των διευρυμένων και ευρισκόμενων εκτός συμβατικού εύρους προσληπτικών ικανοτήτων αποκλειστικά την βιοχημεία, η οποία αναμφιβόλως αποτελεί μη ευκαταφρόνητο ερευνητική δυνατότητα αυτών των φαινομένων. Η ερευνητική διαδικασία όμως αυτών των θεμάτων δεν μπορεί παρά να είναι διεπιστημονική, εντάσσοντας ταυτοχρόνως στην ερευνητική πορεία την θρησκειολογία, την ανθρωπολογία, την νευροφυσιολογία, την εθνολογία, την ιστορία, την αρχαιολογία, την μελέτη τής προϊστορίας, την μελέτη τής μυθολογίας, των μαθηματικών, τής ηλεκτρολογίας, τής θεωρητικής φυσικής και για να το πω έξω από τα δόντια, ώστε να μην προσπαθούμε να κρυφτούμε πίσω από το δάκτυλό μας, τής παραψυχολογίας και τής συμωμοσιολογίας.
Στην μελέτη τής παραψυχολογίας έχουν κάνει ήδη άλματα οι ερευνητικοί μηχανισμοί των μυστικών υπηρεσιών χωρών που επιδιώκουν ηγεμονία, ενώ στην συνωμοσιολογία οφείλαμε να έχουμε κάνει άλματα, όσοι θεωρούμε τους εαυτούς μας επαγγελματίες επαναστάτες.

Εάν υποθέσουμε, ότι οι φωτιές μπαίνουν πχ. μέσω. ακτινοβολίας λέϊζερ, στην περίπτωση που οι ανθρώπινοι οφθαλμοί ήσαν εις θέσιν να προσλάβουν αυτήν την ακτινοβολία, τότε δεν θα ετίθετο θέμα "πραγματικότητας" στην συζήτηση. Η συγκεκριμένη εμπειρία ή θα επικύρωνε ή θα απέκλειε αυτήν την εκδοχή. Το ότι μια συγκεκριμένη συχνότητα δεν συμπεριλαμβάνεται στις προσληπτικές μας ικανότητες, δεν είναι δυνατόν εκ προοιμίου όμως να αποκλείει την δυνατότητα κάποιοι να επιχειρούν με αυτήν.
Έχω επανειλημμένα δηλώσει πραγματιστής. Αυτό που κατέθεσα στην περίπτωση των εμπρηστών δορυφόρων ήταν η άμεση χειροπιαστή εμπειρία μου από την συμμετοχή στην πυρόσβεση και η μόνη λογική εξήγηση, που είμαι εις θέσιν να δώσω στηριζόμενος σε αυτά που πραγματιστικώς διαπίστωσα.
Ο πάλαι ποτέ πρόεδρος τού ΚΚ. Κίνας Μάο Τσε Τουνγκ, έστω κι αν υπήρξε αχυράνθρωπος τού Ροκφέλερ, δεν έπαυε να είναι βαθυστόχαστος μελετητής τού Κομφουκιανισμού, αλλά και έμπειρος γνώστης των μαρξιστικών συγγραμμάτων. Στην σύντομη γνωσιολογική πραγματεία του, η οποία τιτλοφορείται "Για την πράξη", ταξινομεί ιδιοφυιώς  την γνωσιολογική διαδικασία σε τρεις φάσεις: Την αισθητηριακή γνώση, την νοητική γνώση και την επαναστατική πράξη. Χαρακτηριστικά αναφέρει στο ως άνω σύγγραμμα με την ιδιότυπη περιεκτικότητα των σημαντικών ρήσεων που εφαρμόζεται στην Άπω Ανατολή: "Εάν δεν δαγκώσεις το αχλάδι, δεν θα γνωρίσεις την πραγματική του γεύση".
Εγώ είμαι ένας μετανάστης τής συμφοράς, ο οποίος μπορεί να επισκέπτεται την Ελλάδα το πολύ δύο εβδομάδες τον χρόνο, για να επισκεφθεί δυο - τρία γερόντια, κάποια από τα οποία μπορεί κατά την επόμενη επίσκεψη να μην τα βρει στην ζωή. Είχα όμως παρεπιπτώντως την διάθεση να ασχοληθώ επί του τόπου με το πρόβλημα, έδειξα δηλαδή ετοιμότητα να δαγκώσω το αχλάδι. Γεννάται όμως το ερώτημα, που ήσαν τότε οι κ.κ. από τα ερευνητικά ινστιτούτα, οι οποίοι διαθέτουν τούς κατάλληλους ανιχνευτές και τα όργανα μετρήσεων, ταυτόχρονα με όλες τις ανέσεις, ώστε να μπορέσει να λάβει χώρα μια πραγματιστικού χαρακτήρος επικύρωση ή απόρριψη τής άνω εκδοχής;
Να παραμένουμε εγκλωβισμένοι στα όριά μας είναι εύκολο.

Όσο αφορά την διμεθύλτριπταμίνη, παραπέμπω στις συζητήσεις, οι οποίες διεξήχθησαν εδώ με τον Hell Combatant,  ο οποίος τυγχάνει καταξιωμένος ερευνητής σε εθνικό ερευνητικό κέντρο και με τον υποφαινόμενο. Αυτός ήταν που υπέδειξε, ότι οι δύο δακτύλιοι του μορίου αυτής τής ενώσεως συνιστούν κεραίες. 
Ετοιμάζω προσεχώς μια ανάρτηση με τίτλο "Απορείες Αφελούς - Τρίτο Μέρος" με φωτογραφικό υλικό από την περιοχή πλησίον τής Ακροπόλεως, που έχω συλλέξει. Για μια ακόμη φορά, όπως στις δύο άλλες παρόμοιες αναρτήσεις που προηγήθησαν, προτίθεμαι να αναμένω συγκεκριμένες ενστάσεις, πέρα από γενικούς αφορισμούς, για όσα λαμβάνουν χώρα σε κάποιους υπόγειους χώρους.

Δεν τυγχάνω Λιακόπουλος για να πουλάω βιβλία και κολιμπιθρόξυλα για το τέρας και το κείτον με στόχο να κάνω γελοιποιήσω τον κλάδο τής συνωμοσιολογίας, ασχέτως κάποιων προθέσεων που κατά καιρούς μού αποδόθησαν.
Αναζητώ και προβάλω εμπειρίες και σκέψεις, στηριζόμενες σε πραγματιστικά επιχειρήματα, χωρίς να αποσκοπώ να πείσω κανένα για οτιδήποτε. Στόχος μου είναι ο εντοπισμός απαντήσεων σε ερωτήματα που τίθενται σε διαδικασία κοινής αναζητήσεως. Γνωρίζω, ότι η αλήθεια έχει τούς δικούς της τρόπους να λειτουργεί στα πλαίσια τού Υπερνού, εκεί που αληθώς αποσκοπεί να λειτουργήσει και δεν έχει χρεία μαζικών μέσων.

Στον βαθμό που προβάλω επιχειρήματα, εφ' όσον αυτά ανατρέπονται, εξουδετερώνονται.
Εφ' όσον αυτά δεν ανατρέπονται, είναι επόμενον αυτά βαθμηδόν να λειτουργούν.

Βεβαίως, υπάρχει και ο φασισμός. Αυτός που στηρίζεται στο δόγμα: "μπάρμπα γράψε ότι θέλεις, εμείς θα τα κάνουμε όλα στάχτη, εφόσον είμαστε καβάλα σε αυτό που λέγεται εξουσία και δεν πάει να γράφει ότι τού κατέβει ο κάθε μπλογκάς τής συμφοράς".
Όμως - όπως θα αναφερθώ στο επόμενο κεφάλαιο - η γνώση καίει. Γι αυτό κάποιοι προσπαθούν να την ανακόψουν με κάθε παρεχόμενο μέσον. Θεωρούν, ότι θα παραμείνουμε μόνιμα καταδικασμένοι,  να μάς οδηγεί μονίμως η αναζήτηση σε πρόσκρουση επάνω στα ντουβάρια, που αυτοί έστησαν ολόγυρα, μέχρι να βαρεθούμε τα καρούμπαλα και να αναζητήσουμε άλλες ασχολίες.
Εγώ τυγχάνω κεφάλας και διαθέτω ακόμη περιθώρια για μερικά καρούμπαλα επί πλέον. Οπότε, Θεού θέλοντος μάλλον θα εξακολουθήσω να γυροφέρνω κάπου εδώ.

Η ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΑΝΑΚΟΠΗΣ ΤΗΣ ΓΝΩΣΕΩΣ

Συνεχίζεται....