ΚΑΛΑΝΤΑ 2011

Είπα σήμερα λόγω της εορταστικής ημέρας να μην γράψω για το Μάτριξ.
Αυτό βεβαίως δεν το καταργεί. Όμως ακόμη περισσότερο δεν μπορεί να καταργηθεί η ελπίδα μας, ειδικά μια τέτοια ημέρα, ως "πραγμάτων βεβαίωσις μη ορομένων".

Τι να κάνω λοιπόν; Η παλιά μου τέχνη κόσκινο:
Μπορεί να ξεφύγει κάποιος που είναι κολλημένος;

ΚΑΛΑΝΔΑ - OPUS 23122011 - σε ξι φαλτσόρε


ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΦΙΛΕΣ

Ο ΤΡΙΤΟΣ ΞΙΠΑΣΜΟΣ

Αφού προειδοποίησα, το κάνω ανερυθρίαστα. Έγραψα, ότι η ιστορία με τον ξιπασμό θα τριτώσει. Μετά λοιπόν από την δημοσίευση φωτογραφίας μου δίπλα σε αυτήν του Λένιν και του Μαρξ υπολείπεται ο τρίτος και ειλικρινέστερος των επαναστατών, ο Τζων Λέννον.
Τα θέματα στα οποία αναφέρομαι βάρυναν και σκλήρηναν αρκετά τελευταία, έτσι σκέφτηκα ότι ένα μουσικό διάλειμμα θα ήταν καλό.

Το ασματάκι που ακολουθεί, γράφτηκε πριν 15 χρόνια, ένεκα πρακτικού λόγου, τουτέστιν για κάποια ερωτική εξομολόγηση, η οποία συνοδεύτηκε κατά τα συνήθη από χυλόπιτα. Έτσι εμπέδωσα αυτό που διακήρυξε ο μακαρίτης ο Ρασούλης , "Οι Κυβερνήσεις Πέφτουνε Μα η Αγάπη Μένει", στην δική μου έκδοση: Οι καψούρες περνούν μα οι μπαλάντες μένουν.
Με αυτήν την έννοια θα ενθάρρυνα χωρίς ενδοιασμούς κάθε νέο κανταδόρο να πράξει τα δέοντα υπέρ του Έρωτος, έστω κι αν δεν κερδίσει αριστείο τιμής, τουλάχιστον μέχρι να αλλάξει το καθεστώς.
Η φωτογραφία που δημοσιεύω, είναι από την εποχή που γράφτηκε το άσμα, ώστε να δένει με αυτό.

Λυπάμαι, που λόγω προβλημάτων της δουλειάς και κρυολογήματος δεν μπόρεσα να ευχαριστήσω τους φίλους και τις φίλες, οι οποίοι κατάθεσαν πρόσφατα πολύτιμα σχόλια.

Τώρα για το άσμα, τι να αναφέρω; Το αφήνω να ταξιδεύει στον αιθέρα, που λένε κι επιστήμονες.







ΟΙ ΕΡΑΣΤΕΣ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΖΗΤΙΑΝΟΙ ΤΟΥ ΣΥΜΠΑΝΤΟΣ

Οι εραστές είναι οι ζητιάνοι του σύμπαντος.
Ψάχνουν για δεκάρες ανάμεσα στ' άστρα
μα τι μόνο που βρίσκουν είναι ένα είδος φωτός.
Που δεν το τρώει κανείς
εκτός από τις ψυχές
ίσως έτσι γίνουν πιο χαριτωμένες.

Όταν κουνάς τα μάτια στον ρυθμό του έρωτα
σκέφτηκες ότι αλλάζεις
την λογική σου μ' ένα φιλί;
την σιγουριά μ' ένα χάδι;
την φτώχεια σου με την απουσία του εραστού;
την δοξαστή τροφή με το γυμνό εφαλτήριο του νέφους;

Θέλεις τον έρωτα και τον παλιό εαυτό σου.
Έτσι τον παρακολουθείς
χωρίς να τον αγγίζεις
στην αβρότητα του νου
χωρίς να τον αγγίζεις

ΤΟ ΦΙΔΙ ΣΤΟΝ ΚΟΡΦΟ ΜΑΣ - ΤΕΤΑΡΤΟ ΜΕΡΟΣ

6. ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΦΙΑΛΤΗ ΣΤΟΝ ΜΟΓΛΥ

Στην ουσία δεν υπάρχει καμία απόσταση από τον Εφιάλτη στην Μόγλυ. Πρόκειται περί του ιδίου όντος με διαφορετικό όνομα. Όταν τα αποκρυφιστικά κυκλώματα καθιερώνουν μύθους, αυτό γίνεται βάσει πολύ συγκεκριμένων στοχεύσεων. Ο "Μόγλυ" είναι η αναγωγή σε μύθο του συγχρόνου εκκολαπτόμενου λυκανθρώπου, στην "αγέλη" των "λυκόπουλων" εντός της "λέσχης", της οποίας προΐστανται οι "έφοροι". Όποιος οδηγήσει την ερευνά του στους όρους, οι οποίοι προαναφέρονται, μπορεί να διαπιστώσει πολλά, μα πάρα πολλά, σχετικά με την σύνδεση Εφιάλτη και Μόγλυ.
Πίσω από όλα αυτά καραδοκούν αρκετοί "Λύκιοι", "όσιοι και ιεροί", οι οποίοι συνδέονται πάντοτε με λατρεία τελετουργικών αίματος και κάποιο ειδικό φως, το επιλεγόμενο "λυκόφως".
Η μέχρι τώρα αναφορά μου στον "Εφιάλτη" περιορίστηκε στην ετοιμολογία του όρου. Ισχυρίστηκα ότι δεν πρόκειται περί συγκεκριμένων ιστορικών προσώπου ή προσώπων, όπως μεταδίδει η παράδοση για ευνόητους λόγους. Ο Εφιάλτης αποτελεί θεότητα, στην ουσία συμβολίζει μια συγκεκριμένη τελετουργική πρακτική. Πρόκειται για αυτόν, ο οποίος βρίσκεται επί του άλματος, για να μεταβεί σε μια "άλλη πραγματικότητα". Πρόκειται δηλαδή περί του τελετουργικώς παραισθησιαζομένου, περί του καταναλωτού μεθύλτριπταμίνης, είτε αυτή προέρχεται από μανιτάρια, είτε παράγεται από σεξουαλικά όργια, είτε από αίμα, κυρίως ανθρώπου, το οποίο σε συνθήκες έντασης περιέχει και την καλύτερη ποιότητα, ήτοι την πλέον δραστική.
Η αναφορά σε "εφιάλτη" είναι παραπλανητική και έρχεται να καλύψει τον πραγματικούς δρώντες, οι οποίοι βάσει της ιστορικής εξελίξεως δεν είναι κυρίως άνδρας, αλλά γυναίκα.
Από την εποχή της μητριαρχίας τα ανώτατα ιερατικά αξιώματα φέρουν γυναίκες. Οι "Εκατόγχειρες" είναι οι πενήντα ιέρειες της "Μεγάλης Μητέρας" ή "Λευκής Θεάς", η οποία στην πορεία φέρει πολλά διαφορετικά ονόματα, π.χ. Εκάτη, Άρτεμις - και με βάση την σούπερ ελαστικότητα την οποία προσφέρουν τα κατά καιρούς θρησκευτικά σύμβολα - μπορεί να εμφανίζεται ακόμη και με τα ονόματα και τα χαρακτηριστικά της όποιας θηλυκής θεότητος, έστω και εάν η αφετηρία αυτής είναι τελείως συγκρουσιακού χαρακτήρα με την μητριαρχία, όπως η Αθηνά και η Ήρα.
Ο άντρας επιτελεί τον ρόλο του θυσιαζόμενου βασιλέως, όπως έχουν αναλύσει διεξοδικά οι εθνολόγοι και θρησκειολόγοι, στα πλαίσια της λεγόμενης "βλαστικής λατρείας". Όσοι επιθυμούν να ενημερωθούν διεξοδικά με τα σχετικά έργα, μπορούν να ανατρέξουν στον "Χρυσό Κλώνο" του Τζωρτζ Φρέυζερ, ή στο "The Mothers" (New York 1927) του R. Briffault. Πολύ κατατοπιστικές επ' αυτών των θεμάτων είναι επίσης οι μελέτες του Παναγή Λεκατσά: "Έρως. Ερμηνεία μιας Μορφής της Προϊστορικής και Ορφικοδιονυσιακής Θρησκείας", Εκδόσεις ΔΙΦΡΟΣ, Αθήνα 1963, "Η ΜΗΤΡΙΑΡΧΙΑ και η σύγκρουσή της με την Ελληνική Πατραρχία", Εκδόσεις ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗ, Αθήνα 1970 και "Διόνυσος".
Ο άντρας, ως ιερέας, είναι ομοφυλόφιλος, ή ευνουχισμένος, όπως γινόταν με τους ιερείς της Κυβέλης, ώστε να προσομοιάζει στην "Μεγάλη Θεά". Ο "Μαιναδισμός" αφορά κυρίως γυναίκες μύστες, ή γυνακωτούς μύστες. Την ομοφυλοφιλία, ως τελετουργική πρακτική αποκρύφου "γνώσεως", πλάσαραν πλείστοι όσοι θιασώτες τους είδους, με γνωστότερο τον Αλάϊστερ Κρόουλυ. Αυτές οι πρακτικές εφαρμόστηκαν και εφαρμόζονται κατά κανόνα από όλα τα εξέχοντα μέλη της εξουσίας, τα οποία συμμετέχουν σε αποκρυφιστικές εταιρείες. Αποκαλούνται "αριστερή ατραπός", είναι πολύ παλαιές και εκκινούν από τα βάθη της προϊστορίας.
Εξ Ίσου ομοφυλοφιλικός είναι και ο γυναικείος τελετουργικός προσανατολισμός στα πλαίσια της βλαστικής λατρείας. Οι αντίστοιχες θεότητες έχουν ένα απροκάλυπτο λεσβιακό προσανατολισμό και όταν έρχονται σε επαφή με άρρενες εραστές, κατόπιν τους σκοτώνουν.
Είναι λογικό, ότι όταν η ανθρώπινη ζωή προκύπτει από αγνό έρωτα μεταξύ των δυο φίλων, αντιμετωπίζεται ως καρπός αυτού του έρωτος και χαίρει αγάπης και προστασίας. Δεν είναι δυνατόν δι' αυτής της οδού να δημιουργείται ζωή, με στόχο την ανθρωποθυσία. Αυτά τα τελετουργικά επιβάλλουν την διαστροφή ως κοινωνική πρακτική και μάλιστα "ιερή" (Για μια φορά ακόμη θα τονίσω, ότι με τα γραφόμενα εδώ στρέφομαι αποκλειστικά εναντίον της τελετουργικής ομοφυλοφιλίας και των κοινωνικών της προεκτάσεων. Οι ιδιωτικές πρακτικές, οι οποίες ανάγονται σε ορμονική ιδιοσύσταση προσώπων, δεν με απασχολούν και τις σέβομαι πλήρως ως ανήκουσες στην ιδιωτική σφαίρα, εφ' όσον δεν επιχειρούν να επιβληθούν κοινωνικά καθ' οιονδήποτε τρόπο. Θεωρώ τον σεξουαλικό προσανατολισμό των ανθρώπων αυστηρά ιδιωτική τους υπόθεση και καταδικάζω την όποια εξωτερική επιβολή, ή προσπάθεια έμμεσης χειραγωγήσεως προς κάποια επιλογή, ως αντιβαίνουσα ενάντια στην ελευθερία του ανθρώπου και τα ανθρώπινα δικαιώματα).
Δεν είναι καθόλου τυχαίο το γεγονός, ότι η προπαγάνδα περί μαγισσών και γυναικείου αποκρυφισμού, η οποία προωθείται μαζικά στην εποχή μας από κυκλώματα της εξουσίας και του κράτους, προπαγανδίζει απροκάλυπτα ταυτοχρόνως και την γυναικεία ομοφυλοφιλία. Η γερουσιάστρια για θέματα οικογενείας του κόμματος των πράσινων σκουληκιών στο ομοσπονδιακό κρατίδιο του Βερολίνου κατά την διάρκεια των αρχών της δεκαετίας του '90, είχε δηλώσει ανοικτά ότι είναι ομοφυλόφιλη και ότι "οι άνδρες είναι καθάρματα".

Είναι αυτονόητο, ότι ο πλέον αποδοτικός τρόπος της δημιουργίας λυκανθρώπων, οι οποίοι επωμίζονται στην πορεία την διεκπεραίωση του προγράμματος των "πεφωτισμένων" είναι να εκκολάπτονται αυτοί σε "οικογένειες" λυκανθρώπων. Την αντίστοιχη διαδικασία κωδικοποιεί σε μύθο το "Βιβλίο της Ζούγκλας" του Ρ. Κίππλινγκ. Πρόκειται στην ουσία, μέσω της εκκολαύσεως παιδιών σε "οικογένειες" λυκανθρώπων, για την διαμόρφωση εκείνου του καταστροφικού στρατού, ο οποίος επωμίζεται την επιβολή της ζούγκλας στην σχέση των ανθρώπων, την βάναυση δηλαδή επιβολή του δίκαιου του ισχυροτέρου, με στόχο την καταστροφή του ανθρώπινου πολιτισμού και την επιστροφή της λερναίας ύδρας, τουτέστιν των "μαινάδων". Η μανία κατά συνέπεια, με την οποία ξεσκίζεται στην κυριολεξία η ανθρωπότητα είναι και "ιερή" (εδώ τραβάμε τις τρίχες μας).
Δεν είναι καθόλου τυχαίο, ότι τόσο οι "διαφωτιστές" του μασονισμού, όπως ο αλητάμπουρας Ζαν Ζακ Ρουσσώ - ο οποίος υπήρξε μέλος του "τάγματος των πεφωτισμένων της βαυαρίας" - καθώς και οι αλιτήριοι της επιλεγόμενης "σχολής της φρανκφούρτης" όπως ο Χέρμπερτ Μαρκούζε, έκαναν με έμφαση λόγο για "φυσικό δίκαιο", στρεφόμενοι απροκάλυπτα ενάντια στον πολιτισμό, τον οποίον θεώρησαν κορσέ στην ψυχή της ανθρωπότητος. Η θεωρία της μετατροπής της ανθρώπινης κοινωνίας σε ζούγκλα διοχετεύθηκε έντεχνα και σκόπιμα από τους "πεφωτισμένους" στα κινήματα κοινωνικής χειραφετήσεως, με στόχο να μετατραπούν αυτά σε αιχμή του δόρατος ενάντια στις κοινωνικές αξίες και παραδοσιακές αρχές. Αφού με μανία στράφηκαν εναντίον τους ως δήθεν "παρωχημένες", προσπάθησαν και προσπαθούν με λύσσα να επιβάλουν το κοινωνικό μπαχανάλιο, το οποίο αποτελεί την τελετουργική τους υφή.
Μαζική ήταν η παρέμβαση των πεφωτισμένων στο νεολαιίστικο κίνημα του 68. Στον κόπανο Δανιήλ Κοέν Μπεντίτ, ανάθεσαν στην συνέχεια να συγγράψει βιβλίο υπέρ της παιδεραστίας (περί του θέματος αυτού έχω κάνει ειδική ανάρτηση). Αυτός μαζί με το συνλυκόπουλό του Γιόσκα Φίσερ ετάχθησαν ανοικτά υπέρ των πολέμων του ΝΑΤΟ στην Γιουγκοσλαβία και το Αφγανιστάν, τους οποίους και συνπατρονάρισαν, συμβάλλοντας αποφασιστικά στην εξουδετέρωση, απαξίωση και μεγάλη αποδυνάμωση του προοδευτικού κινήματος στην Γερμανία.
Το ίδιο σκοτεινότατος είναι ο ρόλος του λεγόμενου "αντιαυταρχικού κινήματος", το οποίο αναπτύχθηκε μετά τον Μάϊο του 68 στο Βερολίνο. Οι πεφωτισμένοι φρόντισαν να τραυματιστεί βαρέως στο κεφάλι ο Ρούντι Ντούτσκε, ο οποίος ήταν αγωνιστής με επαναστατική σκέψη και επεξεργαζόταν με δημιουργικό τρόπο πολιτικές - κοινωνικές στοχεύσεις, για να αναδείξουν τον αλήτη Φριτζ Τόυφελ (Φρειδερίκο Διάβολο) μέσα στις κομμούνες - κοινόβια της χασισοποτείας και του ομαδικού σεξουαλικού εκμαυλισμού, πρακτικές οι οποίες προέρχονται ακριβώς από τις τελετουργίες της χθόνιας λατρείας.
Δεν είναι τυχαίο, ότι ακριβώς ο Φρίτζ Διάβολος και το περί αυτόν κύκλωμα εξέδιδε εκείνη την εποχή και ένα περιοδικό μαγείας, με τίτλο "Unicorn" (Μονόκερως) το οποίο πρόβαλλε κυρίως θέματα μαγείας μέσω σεξουαλικών πρακτικών.

Δεν είναι όμως μόνο η αριστερά παράταξη μέσα στην οποία οι πεφωτισμένοι επιχείρησαν να διοχετεύσουν το δηλητήριο της ζουγκλοποίησης της κοινωνίας. Το ίδιο επιχείρησαν και με την λεγόμενο συντηρητικό χώρο, οποίος κατ' επίφαση συμφώνως προς τα λεγόμενά του, υποτίθεται ότι ήθελε να καταστεί δήθεν θεματοφύλακας αρχών και αξιών.
Κατ' αρχήν έχουν χυθεί τόνοι μελάνης για την οργανική σχέση του Αλάιστερ Κρόουλυ με τον "εθνικοσοσιαλίσμό", ο οποίος αποτελεί πρότυπο και ίνδαλμα της απανταχού ακροδεξιάς. Περί αυτού του θέματος σκοπεύω να προβώ προσεχώς σε αναλυτικές αναρτήσεις. Εν πρώτοις μπορώ να αναφέρω τα εξής χαρακτηριστικά:
Ανάλογο σύμβολο προς τον "ήλιο του μεσονυκτίου" της χθόνιας λατρείας είχε προωθήσει η αποκρυφιστική οργάνωση των "εθνικοσοσιαλίστών" "Ahnenerbe" (Κληρονομιά των Προγόνων) η οποία είχε αναλάβει την αναβίωση του λεγόμενου "νεοπαγανισμού" στην χιτλερική Γερμανία, το σύμβολο της λεγόμενης "Schwarze Sonne" (Μαύρος Ήλιος) τον οποίον είχε και ως έμβλημα (Δεν είναι επίσης τυχαίο, ότι ο Ήλιος στην γερμανική γλώσσα είναι θηλικού γένους - die Sonne - ενώ η σελήνη αρσενικού γένους - der Mond, δεδομένου ότι η χθόνια λατρεία εδράζεται στην Μητριαρχία και εκφράζεται μέσω της Μεγάλης Μητέρας ως θεότητος. Εξαιρετικό ενδιαφέρον παρουσιάζει το γεγονός, ότι οι προκαθήμενοι αυτής της οργανώσεως ήταν γυναίκες - ιέρειες. Η οργάνωση αυτή εξακολουθεί και σήμερα να υπάρχει με την επωνυμία "Cosa Nostra", δεδομένου ότι υπήρχε ισχυρή οργάνωση των SS στο Μιλάνο της Ιταλίας. Οι ιέρειες της οργανώσεως αυτής έκοβαν πολύ κοντά τα μαλλιά τους, πρακτική η οποία σχετίζεται με τις ιδιότητες του οξειδίου του πυριτίου και την συσκευή της λεγόμενης "Ντουλάπας", η οποία τελειοποιήθηκε στην συνέχεια με την συσκευή "Κώδων" - die Glocke - στην έδρα των SS στο κάστρο του Βέβελσμπουργκ - κάστρο στην περιοχή παραδοσιακών "παγανιστικών" πρακτικών, τουτέστιν πρακτικών χθόνιας λατρείας, ουδόλως σχετιζομένης με την λατρεία των ολυμπίων, Wewel - Βαβέλ).
Η αντίληψη, ότι από το κύκλωμα των "εθνικοσοσιαλιστών" ηγετών ήταν μόνο ο αρχηγός των SA Ernst Röhm ομοφυλόφιλος δεν αληθεύει. Όλη η ηγεσία συμπεριλαμβανομένων των Χίτλερ, Χίμμλερ, Γκέμπελς ήταν τελετουργικοί ομοφυλόφιλοι και οπιομανείς.
Δεν είναι τυχαίο επίσης, ότι πριν μερικά χρόνια πέθανε από AIDS ο αρχηγός των γερμανών νεοναζιστών Kühnen.
Χαρακτηριστικό είναι επίσης, ότι η ονοματοδοσία της κυριότερης και ισχυρότερης ακροδεξιάς οργανώσεως στην Ελλάδα προέρχεται από το όνομα της οργανώσεως του Αλάιστερ Κρόουλυ (Έρποντος - ερπετό, to crowl) "Golden Down" - "Χρυσή Αυγή" (Ιδέ και αναφορά του γράφοντος στην λεγόμενη "Πεντάλφα" 5Α - κατ' ουσίαν "Πεντέλη" 5Λ και τον συσχετισμό της με τον πλανήτη Αφροδίτη, ή "πρωινό αστέρα").

Στον ίδιο και χειρότερο βαθμό είναι διαβρωμένη από την χθόνια λατρεία και η μετριοπαθής δεξιά, όσο κι αν αυτή επιμένει να διαφοροποιείται δήθεν λεκτικά από το ιλλουμινιστικό "Πα""σο""κ":
Έχω συχνά δηλώσει, ότι αντιμάχομαι καταστάσεις και θεσμούς και όχι συγκεκριμένα πρόσωπα. Η κριτική σε συνανθρώπους μας μπορεί να γίνεται πολύ εύκολα και αβασάνιστα, χωρίς όμως να γνωρίζουμε, τι θα πράτταμε εμείς, εάν τύχαινε να βρεθούμε στην θέση τους. Είχα την ευτυχία να μην εκκολαφθώ από λυκανθρώπους, αλλά να γεννηθώ και να μεγαλώσω μέσα σε μια φυσιολογική (όσο μπορεί να ισχύει αυτός ο όρος) μέση οικογένεια. Ο μακαρίτης ο πατέρας μου έκανε μια δύσκολη δουλειά, ώστε να μπορέσει να παρέχει όχι μόνο τα απαραίτητα, αλλά ότι του ήταν δυνατόν, στην οικογένειά μας. Έτσι τον ευχαριστώ από καρδιάς εκεί που βρίσκεται, χωρίς να ονειδίζω άλλους, οι οποίοι στάθηκαν λιγότεροι τυχεροί από εμένα. Στην λαϊκή συνοικία που μεγάλωσα, έγινα φίλος με ανθρώπους, οι οποίοι υφίσταντο στερήσεις και όχι πάντοτε την πρέπουσα συμπεριφορά από τους δικούς τους. Η ζωή το έφερε να νταλαβεριστώ και με τα υψηλότερα κλιμάκια της κοινωνίας. Έγινα και παραμένω πολύ καλός φίλος και με τέκνα κάποιων υψηλόβαθμων μασόνων. Κάποια από αυτά τα πρόσωπα εξακολουθώ να εκτιμώ ιδιαιτέρως και πάντοτε αποφεύγω να γενικεύω. Οι προσεγγίσεις έχουν μονίμως αποκλειστικά αφηρημένη στόχευση και ειλικρινά ζητώ προκαταβολικά συγγνώμη, από τον οποιονδήποτε, τον οποίον τα γραφόμενά μου τύχει να θίξουν, χωρίς να υπάρχει πρόθεση ή αιτία.
Έτσι, ενώ τα στοιχεία, τα οποία βρίσκονται στην διάθεση της δημοσιότητος είναι αρκετά, ώστε να καταγγείλουμε την διπλοπρόσωπη ηθική πολλών εξεχόντων μελών της συντηρητικής παρατάξεως, οι οποίοι ενώ εκοκορεύοντο περί "εθνικοφροσύνης" και πρόβαλαν το φρούδο σλόγκαν "πατρίς - θρησκεία - οικογένεια", ήσαν πράκτορες ξένων δυνάμεων ή/και μασόνοι, ή/και δεδηλωμένοι ομοφυλόφιλοι, σε κάποιες δε περιπτώσεις έφεραν και γυναικεία προσωνυμία, δεν θα ασχοληθώ με αυτά συγκεκριμένα.
Δεν μπορώ όμως να αποφύγω τον πειρασμό, να καταδικάσω ενώπιον της δημοσίας συνειδήσεως ελλαδίτη πρωθυπουργό, ο ποίος έβαλε στην φυλακή ανθρώπους ένεκα της ποινικοποιήσεως της ομοφυλοφιλίας, βάσει του τότε ισχύοντος νόμου, ενώ ο ίδιος διεξήγαγε με τον πρεσβευτή των ΗΠΑ στην Ελλάδα Πιουριφόυ και κάποια εξέχουσα κυρία της βασιλικής αυλής ομαδικό σεξ, όπως μαρτυρεί ο Γιάννης Κάτρης στο βιβλίο του "Η Γέννηση του Νεοφασισμού στην Ελλάδα". Το γεγονός , ότι στην συνέχεια η εν λόγω κυρία αποβίωσε σε σχολή "γιόγκα" στην Ινδία, αποτελεί ένδειξη, ότι το προκείμενο μπαχανάλιο είχε τελετουργικό χαρακτήρα.
Το κατάφωρο κτύπημα, το οποίο εδέχθησαν οι συντηρητικές αξίες και αρχές δεν προέρχεται κυρίως, ή έστω μόνο, από τον φαρισαϊσμό της διπλής "αστικής" ηθικής, την οποία κατακεραύνωσε ιδιαίτερα εύστοχα ο Leo Kofler στο έργο του "Σταλινισμός και Γραφειοκρατεία" (Stalinismus und Bürokratie). Την χειρότερη εξουθένωση των παραδοσιακών αρχών και αξιών προήγαγε η συντηρητική παράταξη με τον αρτηριοσκληρωτικό, απάνθρωπο, κενόδοξο, αυταρχικό και φαλλοκρατικό τρόπο, με τον οποίον πρόβαλλε και "εφάρμοσε" (στην ουσία ευτέλισε) αυτές τις αρχές και αξίες, προετοιμάζοντας ενεργά την κατάρριψή τους από του ενεργούμενους των πεφωτισμένων "πα""σο""κ"ιστές και "αριστερούς", αλλά προσφάτως και αρκετούς "συντηρητικούς" μπαχαλάκηδες.
Με αυτήν την κριτική δεν προβάλλω αξίωση να κρατηθούν οι ομοφυλόφιλοι μακρόθεν της πολιτικής, ή οποιονδήποτε άλλων ασχολιών και λειτουργημάτων. Κάθε κοινωνική έκφανση δικαιούται να απεικονίζει αυτά που υπάρχουν και δρουν σε μια κοινωνία. Η ομοφυλοφιλία όμως δεν παύει να αποτελεί ιδιαίτερη επιλογή και η απόπειρα επιβολής της ως καθιερωμένης κοινωνικής πρακτικής με τα τσίρκα των γάμων μεταξύ ομοφυλόφιλων, την εξίσωση της οικογένειας με την ομόφυλη σχέση, το δικαίωμα να υιοθετούν οι ομοφυλόφιλοι παιδιά, αποτελεί κυναιδισμό, προερχόμενο από τα χθόνια ιερατεία και τις τελετουργίες τους.


Δυστυχώς όμως ανάλογες πρακτικές ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΘΟΛΟΥ ΝΕΕΣ, ΟΣΟ ΚΙ ΑΝ ΑΥΤΕΣ ΦΑΙΝΟΝΤΑΙ ΝΕΕΣ. ΤΟ ΜΠΑΧΑΛΟ, Η ΤΕΛΕΤΟΥΡΓΙΚΗ ΑΙΜΟΠΟΣΙΑ, Η ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΗ ΘΑΝΑΤΩΣΗ ΒΡΕΦΩΝ, Η ΛΥΚΑΝΘΡΩΠΙΚΗ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΥΠΗΡΞΑΝ ΣΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΑΠΤΑ ΚΑΘΕΣΤΩΤΑ. ΚΑΙ ΜΑΛΙΣΤΑ ΚΑΘΕΣΤΩΤΑ ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΣΥΧΝΟΤΑΤΑ ΧΑΙΡΟΥΝ ΒΑΘΕΙΑΣ ΕΚΤΙΜΗΣΕΩΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΕΣΗ ΑΝΤΙΛΗΨΗ, Η ΟΠΟΙΑ ΚΥΡΙΑΡΧΕΙ ΣΤΟ ΝΟΗΤΙΚΟ ΣΚΟΥΠΙΔΟΣΠΗΛΑΙΟ ΤΟΥ ΜΑΤΡΙΞ.

Το σενάριο που πλάσαρε ο Κίππλινγκ δεν είναι καθόλου καινούριο, μέσα στην διάρκεια της ιστορίας. Αποτελεί αντιγραφή του μύθου ιδρύσεως της Ρώμης, από τους Ρώμο και Ρωμύλο, τους οποίους ανέθρεψε λύκαινα. Φυσικά αυτές οι ιστορίες, όχι μόνο φθάνουν μέχρι το απώτερο παρελθόν, αλλά βρήκαν και συνέχεια, την οποία ούτε καν φαντάζεται ο μέσος νους.


7. ΜΟΓΛΥ - ΤΟ ΜΑΚΡΥ ΧΕΡΙ ΤΩΝ ΠΕΦΩΤΙΣΜΕΝΩΝ ΣΤΗΝ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗΣ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΜΕΤΑΤΡΟΠΗΣ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΣΕ ΕΞΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗ ΖΟΥΓΚΛΑ

Στους συνδέσμους, τους οποίους παράθεσα στην προηγούμενη ανάρτηση, αποκαλύπτει με αναλυτικό τρόπο η "Svaly", η οποία είναι πρώην στέλεχος των "πεφωτισμένων", τον τρόπο, με τον οποίον αυτοί λειτουργούν.
Είναι φυσικό να τίθεται το ερώτημα κατά πόσο τα δυο αυτά κείμενα, στα οποία παράπεμψα, είναι γνήσια, ή αποτελούν προσπάθεια κάποιων, ίσως και των ίδιων των "πεφωτισμένων", ή κυκλωμάτων προσκειμένων σε αυτούς, να αποπροσανατολίσουν. Ειδικά οι "πεφωτισμένοι" - εφ' όσον δεχθούμε ότι υπάρχουν - πρέπει μάλλον να είναι ειδήμονες στην παραπληροφόρηση.
Νομίζω, ότι αυτά τα κείμενα, στην περίπτωση που οι ενδιαφερόμενοι είναι γνώστες της αγγλικής ή της γερμανικής γλώσσας, αξίζει να διαβαστούν.
Η πιστοποίηση της γνησιότητος ενός κειμένου μπορεί να γίνει με περισσότερους τρόπους, χωρίς όμως να μπορεί να υπάρξει 100% βεβαιότητα περί αυτής. Στην ουσία όμως δεν είναι η γνησιότητα ενός κειμένου, η οποία καθιστά αυτό χρήσιμο ή μη, αλλά οι ίδιες οι αναφορές, που αυτό περιέχει. Κάποιες φορές, στην προσπάθειά τους να περάσουν κάποιοι ένα μήνυμα, το οποίο δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα, είναι υποχρεωμένοι να το πλαισιώσουν με εκατό αλήθειες, ώστε να γίνει αυτό αποδεκτό ως πραγματικότης. Αυτές οι εκατό αλήθειες όμως, οι οποίες πλαισιώνουν το μοναδικό, κεντρικό ψέμα, μπορεί να μην είναι με άλλο τρόπο προσβάσιμες, παρά μόνο μέσω αποκαλύψεων κυκλωμάτων, τα οποία διαθέτουν είτε πρόσβαση σε αυτές εκ των έσω, είτε άριστους μηχανισμούς κατασκοπίας.
Κάτι ανάλογο νομίζω ότι ισχύει στην περίπτωση των λεγόμενων "Πρωτοκόλλων των Σοφών της Σιών", τα οποία θεωρώ πόνημα της τσαρικής αστυνομίας "Οχράνα". Μου είναι δύσκολο να πιστέψω, ότι στο πρώτο συνέδριο των Σιωνιστών, το οποίο έλαβε χώρα στην Βασιλεία της Ελβετίας το 1896, υπό την προεδρεία του Τέοντορ Χερτζλ, κωδικοποίησαν κάποιοι σιωνιστές τους στόχους τους με το εν λόγω κείμενο. Καίτοι δεν θεωρώ το συγκεκριμένο κείμενο γνήσιο, παρόλα αυτά πιστεύω ότι πρόκειται γα μια ιδιαίτερα επιτυχημένη και άκρως χρησιμότατη παραχάραξη, άνευ της οποίας δεν θα είμαστε εις θέσιν να κατανοήσουμε τα σημαντικά ζητήματα, τα οποία αφορούν τον σιωνισμό. Αναμφιβόλως οι σιωνισταί βρίσκονται σε θέσεις - κλειδιά, όπως ακριβώς περίγραψε με εξαιρετική προνοητικότητα το εν λόγω κείμενο, όσο αφορά την ιδιοκτησία των μαζικών μέσων, του τραπεζικού κεφαλαίου, της εκπορνεύσεως των κοινωνιών, του εμπορίου ναρκωτικών, του εκμιλιταρισμού της οικονομίας και της συνεχούς προκλήσεως πολεμικών συρράξεων. Αλλά και αρκετών άλλων πράξεων, οι οποίες έχουν σαφή αντικοινωνικό προσανατολισμό και αποσκοπούν στον έλεγχο των κοινωνιών δια της διαβρώσεως ιθυνόντων, πολιτών, δομών κάθε είδους και θεσμών.
Αυτό όμως, το οποίο δεν μπορώ να αποδεχθώ, είναι ότι οι απόγονοι πέντε τζομπαναρέων, είναι αυτοί, οι οποίοι καθορίζουν το λεγόμενο "master plan". Όπως έχω γράψει και στο παρελθόν, αυτό είναι εις θέσιν να το κάνουν μόνο κυκλώματα, τα οποία ομιλούν ελληνικά, είναι δηλαδή εις θέσιν να χειρίζονται τα ανώτατα μαθηματικά, τα οποία βεβαίως δεν διδάσκονται στα συμβατικά εκπαιδευτικά ιδρύματα.
Οι σιωνιστές αποτελούν ένα από τα βασικότερα - ίσως και το βασικότερο - στοιχείο διεκπεραίωσης του master plan. Κάποιοι, οι οποίοι είναι πολύ περισσότερο εξελιγμένοι από αυτούς και οι οποίοι διαθέτουν ανώτερη τεχνογνωσία από αυτήν των σιωνιστών, κρύβονται έντεχνα από πίσω τους.
Δεν είναι καθόλου τυχαίο, ότι το Ελλαδικό κράτος έχει με ελάχιστες εξαιρέσεις τα τελευταία χρόνια σιωνιστές πρωθυπουργούς. Στο Μάτριξ όμως οφείλουμε να ερμηνεύουμε με ακριβώς αντίθετο τρόπο την επιφάνεια των φαινομένων.
Έχοντας ζήσει ζαμάνια στο εξωτερικό και έχοντας νταλαβεριστεί με κόσμο από πάρα πολλές φυλές, κατέληξα στο συμπέρασμα, ότι η Ελληνική Γλώσσα αποτελεί με απόσταση από τις άλλες γλώσσες, την πλέον αποδοτική ως βάση της δημιουργικής σκέψεως.Μια γλώσσα είναι μόνο ισχυρότερη της Ελληνικής: Η αφηρημένη και αύλη, αυτή η οποία κινείται πέρα από λεκτικά σχήματα, βάσει της δημιουργικής δυνάμεως τού νοός.
Αυτό δεν σημαίνει αυτομάτως, ότι πας ομιλών την Ελληνικήν είναι και ευφυής. Η γλώσσα αποκτά αξία ως βάση της νοήσεως, μόνον όταν αυτή συνδυάζεται με αρκετά άλλα.

Κατ' αρχήν πιστεύω, ότι τα κείμενα της "Svaly" ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα. Εάν συγκριθεί το περιεχόμενό τους με όσα συμβαίνουν, αυτά πείθουν για την γνησιότητά τους. Αυτήν θα επιχειρήσω στις προσεχείς αναρτήσεις να την τεκμηριώσω και δια της ιστορικής μεθόδου.

Ο ισχυρισμός της "Svaly", ότι οι "πεφωτισμένοι" προέρχονται από τα αποκρυφιστικά κυκλώματα δια μέσω των αιώνων, είναι προφανείς. Θα πρόσθετα, ότι αυτά τα κυκλώματα είναι αυτά τα οποία εφαρμόζουν χθόνια - κρόνεια λατρεία.
Οι ενδιαφέρουσες αναφορές του κειμένου συνίστανται στην παρουσία των οργανώσεων των "πεφωτισμένων" σε όλες τις χώρες. Το πλέον ενδιαφέρον όλων όσων αναφέρει είναι η αναπαραγωγή τους, μέσω "οικογενειών", κυρίως τεχνητών. Οι "πεφωτισμένοι" εισέρχονται από βρεφική ηλικία στο κύκλωμα. Πρόκειται για ένα σατανικό σύστημα χειραγώγησης ανθρώπων, το οποίο δεν τους αφήνει κανένα περιθώριο να αμυνθούν.
Οι οργανωτές απευθύνονται σε γυναίκες με στόχο την κύηση και παράδοση σε αυτούς βρέφους έναντι υλικής αμοιβής , ή άλλου οφέλους. Στην γυναίκα αυτή ανακοινώνουν, ότι το παιδί της θυσιάστηκε, ώστε αυτή να μην ενδιαφερθεί στο μέλλον, τι απέγινε αυτό.
Τα βρέφη παραδίδονται σε οικογένειες της οργανώσεως για να τα αναθρέψουν.
Η ανατροφή γίνεται όχι μόνο χωρίς ίχνος αγάπης, αλλά με την δημιουργία σκόπιμων και οργανωμένων τραυματισμών. Αποτελεί γνωστό συμπέρασμα της ψυχολογίας, ότι άτομα τα οποία έχουν τραυματικές εμπειρίες, αναπτύσσουν τάσσεις αντιπάθειας και επιθετικότητος έναντι του εξωτερικού περιβάλλοντος.
Αποτελεί διαπίστωση της εγκληματολογίας, ότι αυτοί οι οποίοι εγκληματούν, είναι άτομα, τα οποία στερήθηκαν την έκφραση μητρικής αγάπης και κακοποιήθηκαν κατά την παιδική και νεανική ηλικία.
Για την κακοποίηση των εκκολαπτόμενων "πεφωτισμένων" υπάρχει ένας πολύ εξελιγμένος και άριστα μελετημένος τρόπος και μηχανισμός.

Συνεχίζεται...

ΤΟ ΦΙΔΙ ΣΤΟΝ ΚΟΡΦΟ ΜΑΣ - ΕΛΛΗΝΕΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΕΛΛΗΝΟΦΩΝΩΝ - ΤΡΙΤΟ ΜΕΡΟΣ

5. ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ. Η ΒΑΣΗ ΤΗΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΗΣ ΔΟΜΗΣ ΤΟΥ ΜΑΤΡΙΞ

Έχω αναφέρει στο παρελθόν, ότι θεωρώ πως η βάση του γίγνεσθαι εδράζεται στην οντολογία. Η βάση της αλλοτριώσεως του ανθρώπου συνίσταται στην διαρχική θεώρηση του βίου. Η απελευθέρωση από την αλλοτρίωση συντελείται δια της υπερβάσεως, δηλαδή την τριαδικότητα, ή τρίτη επιλογή, η οποία ευρίσκεται πέραν του καλού ή κακού, ωφέλιμου ή μη, ευχάριστου ή δυσάρεστου, ως αδιαπραγμάτευτη ΣΤΑΣΗ ΑΡΧΩΝ. Αυτή δεν προάγεται από κανόνες ηθικής, αλλά από αυτό που αισθάνεται και πράττει ο άνθρωπος ο αυτονόητο, ως μόνη δυνατή επιλογή, συμφώνως προς το ήθος και την ιδιοσυγκρασία του. Το αυτονόητο δεν συνιστά νοητό σχήμα έμπροσθεν διλημμάτων, αλλά μετουσιώνει την εσωτερική δόνηση κάθε υλικού, νοητού, ή αισθητού μορίου σε κρούση προς την πραγματικότητα. Η κρούση δεν είναι σύγκρουση. Όταν κρούουμε μια θύρα, δεν αποσκοπούμε να την παραβιάσουμε, ή να την σπάσουμε. Τουναντίον η κρούση αποτελεί αίτημα - ή κλήση - η θύρα να ανοιχθεί εκουσίως. Η κρούση αποτελεί κλήση έναντι της προκλήσεως. Καλώ σημαίνει ρηματοποιώ το καλό. Διότι οι θύρες ανοιγόμενες συνδέουν και κοινωνούν χώρους μεταξύ τους. Όταν όμως αυτές παραβιάζονται, τότε η κοινωνία θρυμματίζεται δια της επιβολής. Υπέρβαση τοιουτοτρόπως σημαίνει αναζήτηση κοινωνίας, ξεπέρασμα του ατομικού περιβλήματος, υπερσκελισμό του εγώ, έκσταση προς το κοινωνείν.

Το οντολογικό επίπεδο, ως βάσις, υπόκειται των υπολοίπων. Τα λοιπά επίπεδα δηλαδή εδράζονται επ' αυτού και το συγκεκριμενοποιούν, εκφράζοντάς το στην σφαίρα, που αυτά εκδηλώνονται. Η σφαίρα της πρακτικής αποσκοπεί σε κάποια αποτελέσματα. Γι' αυτό τον λόγο δομείται λειτουργικά, ώστε αυτά να επιτευχθούν. Αυτό, που μπορεί να λειτουργεί, είναι το όργανο. Η πρακτική κατά συνέπεια στην κατεύθυνση της επίτευξης κάποιων συγκεκριμένων στόχων, προϋποθέτει την λήψη οργανωτικών μέτρων, την σύσταση δηλαδή οργανωμένης δομής.
Στην βάση της λειτουργικότητας υπάρχει η οργανωτική δομή. Το κατ' εξοχήν κριτήριο στην συγκρότησή της αποτελεί η αποδοτικότητα. Αποδοτικότητα σημαίνει την πιο επιτυχή επίτευξη του στόχου με την μικρότερη δυνατή δαπάνη. Οι δαπάνες περιορίζονται όταν ελαχιστοποιούνται οι τριβές και όταν η έξωθεν προσφερόμενη ενέργεια θέτει σε κίνηση ιδιοδομή, η οποία αφ' εαυτού πλέον επιδιώκει την επίτευξη του στόχου. Η ελαχιστοποίηση των τριβών προϋποθέτει δεκτικότητα. Και η συγκρότηση λειτουργικής ιδιοδομής, προς επίτευξη δηλαδή στόχων, μέσω έξωθεν παρεμβάσεως λέγεται προγραμματισμός.
Σε ποια περίπτωση υπάρχει εξαιρετική δεκτικότητα σε προγραμματισμό; Αυτό συμβαίνει όταν ο οργανισμός (ή λειτουργικό σύνολο οργάνων) βρίσκεται υπό καθεστώς διαμορφώσεως, ένεκα της φύσεώς του και επί πλέον αυτός έχει μονωθεί (αποκοπεί) από άλλες παρεμβάσεις μη επιθυμητού προγραμματισμού. Είναι ευνόητο τοιουτοτρόπως, ότι στην προκειμένη περίπτωση πρόκειται περί βρέφους, νηπίου ή παιδιού, διαφυλασσομένου εντός οικογενειακών πλαισίων.

Ως εκ τούτου είναι προφανές, ότι το Μάτριξ δεν μπορούσε παρά να καταφύγει στην συγκρότηση οικογένειας ειδικού τύπου, όσο αφορά την σύσταση μηχανισμών προαγωγής των διεκπεραιωτών του.
Εμείς, όταν μιλάμε περί οικογενείας, εβρισκόμενοι υπό άμεσο επιρροή του περιβάλλοντος και της εποχής που ζούμε, εννοούμε ένα πολύ περιορισμένο και ειδικό τύπο οικογένειας, ο οποίος σε καμία περίπτωση δεν επικαλύπτει όλες τις βασικές πτυχές του όρου.
Παραβλέπουμε και προσπερνούμε τις στοιχειώδεις ιστορικές συνιστώσες, ο οποίες διήπον στο παρελθόν - ακόμη και το άμεσο - αυτό το κοινωνικό φαινόμενο, τις σκοπιμότητες οι οποίες συχνά βρίσκονται πίσω από αυτό και σκεπτόμαστε τελείως προσκολλημένοι σε κάποια στερεότυπα, τα οποία προκύπτουν από τις γρήγορες, συνήθεις εντυπώσεις μας. Όταν αναφερόμαστε στην έννοια της οικογένειας, ειδικά στον Ευρωπαϊκό νότο, εννοούμε κυρίως μια φαμελιά, η σόι, αποτελούμενο από περισσότερους συγγενείς, οι οποίοι προέρχονται από τον δεσμό του γάμου. Και θεωρούμε ότι ο γάμος προκύπτει, όταν ένας άνδρας και μια γυναίκα, οι οποίοι βρίσκονται σε μια κατάλληλη πάνω - κάτω ηλικία, γνωρίζονται, δημιουργείται συμπάθεια ή έρως, νταλαβερίζονται αμοιβαίως και κάποια στιγμή παντρεύονται τέλος πάντων, ώστε να πιούνε και τα συμπεθέρια κανένα κρασί, που τα έχει φάει η ανία μπροστά στην τηλεόραση.
Παραβλέπουμε - ή αγνοούμε - όμως ότι:
- Η προηγούμενη γενιά εχρχόταν σε κοινωνία γάμου κυρίως μέσω συνοικιεσίων.
- Τα μεγάλα συμφέροντα συχνότατα παντρεύουν τα παιδιά τους μεταξύ τους, με στόχο να ενώσουν κεφάλαια και επιχειρήσεις.
- Οι "γαλαζοαίματοι" παντρεύονται μεταξύ τους, για να μην ξεθωριάσουν τα μπλε αιμοσφαίρια.
- Κάποιοι "έξυπνοι" και "έξυπνες" παντρεύονται υπερήλικες, με στόχο να τους κληρονομήσουν, όταν αυτοί πεθάνουν.
- Κάποιοι προικοθήρες παντρεύονται πολυκατοικίες και όχι άνθρωπο.
- Στις πρωτόγονες κοινωνίες - ακόμη και μέχρι πρόσφατα - ο τρόπος οργάνωσης της οικογένειας ήταν μητριαρχικός. Τα παιδιά γνώριζαν μόνο την μητέρα τους, η γενετήσια επαφή γινόταν αποκλειστικά με πρόσωπα άλλης γκρούπας (εξωγαμικό σύστημα).
Ακόμη και κατά την κλασσική περίοδο στην Λυκία (υπογραμμίζω το Λυκία) αναγραφόταν στους τάφους μόνο το όνομα της μητέρας.
Μέχρι πρόσφατα, αρκετοί Κρητικοί αποκαλούσαν την Κρήτη "μητρίδα" και όχι πατρίδα (ιδέ Παναγή Λεκατσά "Η Μητριαρχία", Εκδόσεις Καστανιώτη).
Επ' αυτού βεβαίως υπάρχουν κι άλλες μορφές οικογένειας από ιστορικής πλευράς, τις οποίες προσπερνά η προσοχή μας, παρόλο που είναι λίγο - πολύ γνωστές και έχουν επιτελέσει ρόλο κλειδί στην διαμόρφωση του Μάτριξ. Σε αυτές θα αναφερθώ στο επόμενο κεφάλαιο.

Πίσω από τον γάμο βρίσκονται συχνά, λοιπόν, τελείως διαφορετικές σκοπιμότητες από την συνένωση ανθρώπων ένεκα συμπάθειας, έρωτος, την ανάγκη να αποκτήσουμε ένα μόνιμο σύντροφο, ή να τεκνοποιήσουμε.

Ένας ειδικός τύπος οικογενείας, την οποία συγκροτεί βάσει σκοπιμότητος η οργάνωση των "πεφωτισμένων" (illuminati) είναι εκείνος ο τύπος οικογένειας, τον οποίον θα αποκαλώ στο εξής "οικογένεια - Μάτριξ".

Πριν υπεισέλθω όμως στο θέμα θέλω να κάνω μια αναφορά στο ΠΑΙΔΙ ΣΥΜΒΟΛΟ ΤΩΝ "ΠΕΦΩΤΙΣΜΕΝΩΝ":
Ο μασόνος Ρούντγουαρντ Κίππλινγκ παρουσίασε την ιστορία του παιδιού, το οποίον μεγάλωσε σε οικογένεια λύκων. Δεν είναι τυχαίο, ότι στον τεκτονισμό υπάρχει η τελετουργία της εισόδου του υιού του τέκτονος στην στοά, η οποία ονομάζεται "Ορκωμοσία Λυκιδέως", δηλαδή ορκωμοσία του μικρού λύκου (άρα ο πατέρας του είναι ο μεγάλος λύκος).
Σε προηγούμενη ανάρτηση ανέλυσα σε μια πρώτη προσέγγιση με ποιο τρόπο συνδέεται ο λύκος με το "φως" (lux) των "πεφωτισμένων". Η ανάλυση αυτή θα εμβαθυνθεί, όταν γίνει διεισδυτική αναφορά στα μυστήρια της χθόνιας λατρείας και τον λεγόμενο "Ήλιο του Μεσονυκτίου".
Ο πρωταγωνιστής της διηγήσεως του Κίππλινγκ, ονομασθείς υπό αυτού "Μόγλυ" είχε προσαρμοστεί πλήρως στα δεδομένα των λύκων, έχοντας γίνει άνθρωπος με συμπεριφορά λύκου.
Τον οργανωμένο και τεχνητό σχηματισμό οικογένειας λυκανθρώπων, με στόχο την αναπαραγωγή νέων λυκανθρώπων υπό την επίβλεψη των πεφωτισμένων αποκαλώ "οικογένεια - Μάτριξ". Αυτή είναι και η εν τέλει σκοπιμότητα του Μάτριξ - Μήτρας, δηλαδή ΚΑΛΟΥΠΙ - ΠΡΕΣΣΑΣ: Η αναπαραγωγή του συστήματος των λυκανθρώπων.

Ο μύθος του "Μόγλυ" υπέχει κεντρικό ρόλο και στα "Λυκόπουλα", ως προθάλαμο του "Προσκοπισμού", τον οποίον ίδρυσε ο μασόνος Μπάντεν Πάουελ, με σύμβολο τα κέρατα του "Μπαφομέθ" - Βαφομήτης: Βαφή Μήτης, τουτέστιν "πνευματικό βάπτισμα", τελετουργικό χθόνιας-κρόνειας λατρείας.
Εφιστώ την προσοχή σας στους όρους "αγέλη", "λέσχη" και "έφορος", των οποίων κάνει χρήση ο "προσκοπισμός" και οι οποίοι σχετίζονται με την κλασσική Ελλάδα, εκεί ακριβώς όπου αναπτύχθηκε το μακρύ χέρι των "πεφωτισμένων" στα Ελλαδικά πλαίσια της εποχής και επ' αυτού θα αναφερθώ διεξοδικά στα επόμενα κεφάλαια.

Στην συνέχεια παραθέτω δυο συνδέσμους σχετικά με τον τρόπο λειτουργίας των "πεφωτισμένων". Ο πρώτος είναι στα γερμανικά και είναι πιο συστηματικά διατυπωμένος. Ο δεύτερος είναι στα Αγγλικά και είναι επίσης ιδιαίτερα διαφωτιστικός:

http://denkmalnach.org/download/Svali_die_Illuminaten.pdf

http://denkmalnach.org/download/Breaking_Free_of_Cult_Programming.pdf

Πριν αναπτύξω τις απόψεις μου σχετικά με την οικογένεια-Μάτριξ, σας καλώ να διαβάσετε, εάν θέλετε και μπορείτε, ένα από τα κείμενα, στα οποία παραπέμπουν αυτές οι διευθύνσεις.

ΤΟ ΦΙΔΙ ΣΤΟΝ ΚΟΡΦΟ ΜΑΣ - ΕΛΛΗΝΕΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΕΛΛΗΝΟΦΩΝΩΝ - ΣΥΝΕΧΕΙΑ

2. ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΕ ΜΙΑ ΟΡΙΑΚΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ

Αναμφιβόλως η κατάσταση την οποία διανύουμε είναι οριακή και καθίσταται με γοργότατους ρυθμούς "οριακότερη". Τι σηματοδοτεί όμως το εν λόγω όριο, από που αγόμεθα και πού πρόκειται να μεταβούμε;
Το οριακόν της καταστάσεως είναι πολλαχόθεν διαπιστωμένο. Είναι επόμενο κατά συνέπεια να επιχειρηθούν από πλείστους όσους ερμηνείες, από αρκετούς δε προς την κατεύθυνση της εκπονήσεως προτάσεων για το ξεπέρασμα του αδιεξόδου. Μεγάλο τμήμα της κοινωνίας θα συνθηκολογήσει νοητικά μπροστά στο προδιαγραφόμενο αδιέξοδο και θα υποκύψει στην μοιρολατρία σαν να πρόκειται για τέλος εποχής. Μιας εποχής, την οποία δεν μπήκε στον κόπο να ερμηνεύσει και πολύ λιγότερο δεν μπήκε σε διακινδύνευση να να αλλάξει, στην βάση της προσωπικής ανάληψης ευθύνης. Στις πλείστες όσες των περιπτώσεων, η πορεία ήταν συνοδοιπορία με το κοπάδι. Οι στοχεύσεις, είτε αυτές αφορούσαν την συντήρηση, είτε την αλλαγή, είτε την δήθεν ανατροπή δεδομένων, δεν είχαν ποτέ προσωπικό χαρακτήρα, αλλά στάθηκαν μονίμως ταμπουρωμένες πίσω από την ψυχολογία της γκρούπας. Οχυρωμένοι πίσω από στερεότυπα ψευδεπίγραφων συλλογικοτήτων, όπου τα κουμάντα και τις ευθύνες επωμίζονταν κάποια αρχηγικά επιτελεία, με αιχμή αλλοτρίωσης ένα φρούδο και δοτό ηγέτη.
Την αναζήτηση αντικατέστησαν οι έτοιμες "ιδεολογίες", την δημιουργική σκέψη το αναμάσημα "θέσεων", τις οποίες επεξεργάσθησαν υποτιθέμενες αυθεντίες, την προσωπική ανάληψη ευθύνης βάσει ιδίων εκτιμήσεων και ερεύνης η νοητική επίκυψη έμπροσθεν της γραμμής. "Εγώ υποστηρίζω τον Α, που είναι μάγκας, εσύ υποστηρίζεις τον Β, ο τάδε τον δείνα", το φαινόμενο που θα μπορούσαμε να αποκαλέσουμε μονολεκτικά "οπαδισμό". Και όποτε ακολουθούσαμε τον "εαυτό" μας, αυτό γινόταν στην βάση του πλήρους ατομισμού και της ακοινώνητης αδιαφορίας. "Εγώ να περνάω καλά και η φαμελιά μου και όσο αφορά τα υπόλοιπα ουδείς μπορεί να τα αλλάξει". Στην ουσία ο ιντιβιντουαλισμός μας μπορούσε να ξεκινάει και να τελειώνει μπροστά από την μύτη μας.

Η προτροπή του Φρειδερίκου Νίτσε "Γίνε ο εαυτός σου", ουδέποτε πέρασε από το μυαλό μας. "Αφού είμαι ο εαυτός μου, γιατί να γίνω κάτι άλλο"; Ποτέ δεν πέρασε από το μυαλό μας η πιθανότητα να έχουμε αλλοτριωθεί. "Πως είναι δυνατόν να συμβεί κάτι τέτοιο, από την στιγμή που διαθέτουμε κρίση. Κι αν δεν εμπιστευθούμε την κρίση μας θα τρελαθούμε". Εθισμένοι να αυτοπροσδιοριζόμαστε αρνητικά, δηλαδή απορρίπτοντας το άλλο, το οποίο ήταν "κακό" - ή ορθότερα "το κακό" - είτε αυτό ήταν ο καπιταλισμός, είτε η αριστερά, είτε το Πασόκ, είτε η δεξιά, είτε η ακροδεξιά, είτε οι μπαχαλάκηδες, είτε η φτώχεια, είτε η έλλειψη αναγνώρισης, είτε η "νέα τάξη", είτε οι "συνωμοσιολόγοι", είτε οι χριστιανοί, είτε οι δωδεκαθεϊστές, είτε οι άθεοι, είτε οι "υπερπατριώτες", είτε οι "ευρωλιγούρηδες", είτε ο "νεοφιλελευθερισμός", είτε ο "σοσιαλισμός", υποκύψαμε πλήρως στα ψυχολογικά σύνδρομα, τα οποία διέπουν το στίγμα της εκάστοτε ομαδοποίησής μας. Και όταν κτυπάμε και αποκαλύπτουμε το "κακό", εκτονωνόμαστε. "Διότι αυτό είναι η πρέπουσα συμπεριφορά. Κτυπώντας το κακό αναδεικνύουμε το καλό και απολαμβάνουμε την ικανοποίηση της περιφρουρήσεως της αληθείας, της ορθής γραμμής, των αρχών(!) μας".
Στην ουσία σύνολη η κοινωνία προσομοιάζει με κοπάδια ελεφάντων διαφορετικού χρώματος. Όλα τα μέλη ενός κοπαδιού ακολουθούν έχοντας προσδέσει την προβοσκίδα τους στην ουρά του προηγούμενου. Τα κοπάδια φωνασκούν αμοιβαίως εξαπολύοντας καταγγελίες το ένα σε βάρος του άλλου. Όλως παραδόξως όμως, αυτά ακολουθούν παράλληλες πορείες, οι οποίες καταλήγουν όλες στον ίδιο γκρεμό.
Οι ελέφαντες κατά την διάρκεια της "ενδόξου" πορείας ουρούν, αποπατούν και εκσπερματώνουν, με στόχο την εκτόνωση. Όποιος θεωρεί, ότι οι ελέφαντες αυτού του είδους είναι φυτοφάγοι, σφάλει. Οι ελέφαντες θρέφονται με τους πιο αδύναμους ελέφαντες. Και όλοι οι ελέφαντες συμφωνούν στις πλέον σημαντικές διαπιστώσεις: Το ανώτερο είδος που εποίησε η φύση είναι ο ελέφας. Και το ανώτερο είδος ελεφάντων είναι οι ελέφαντες αυτής της χώρας.
Το μόνο ζήτημα επί του οποίου διαφωνούν οι ελέφαντες, αφορά την αξιολόγηση των διαφορετικών ομάδων ελεφάντων. Διότι κάθε ομάδα θεωρεί τον εαυτό της ως την άριστη και τις υπόλοιπες φαύλες.

Η ελεφαντίαση ως σύνδρομο διακατέχει σε υπέρτατο βαθμό τους "ηγέτες" των κοπαδιών. Σε κάποιους υπερχειλίζει την ιδιοσυγκρασία τους, μετατρέποντάς τους και εξωτερικά σε υβρίδια μεταξύ ανθρώπου και ελέφαντα. Όταν ανοίγουν το στόμα τους εξέρχονται οχετοί ρυπαρού λίπους. Κάποιοι όμως των ηγετών, προσπαθούν απεγνωσμένα να καλύψουν την καλπάζουσα ελεφαντίαση, προσποιούμενοι τους "ευαίσθητους". Η ασφυκτιούσα όμως εσωτερική παχυδερμία τους τούς καθιστά αποκρουστικούς. Το ομολογημένο και απροκάλυπτο παχύδερμο μπορεί να βρει την φυσική του θέση τόσο στην ζούγκλα, όσο και στο τσίρκο. Ο ελέφας - αντιλόπη όμως συνιστά τερατογένεση και εστία κοινωνικού υβριδισμού.

- Εάν νομίζουμε, ότι οι ομάδες καρβουνιάρηδων από το Μενίδι, που ξεκίνησαν για τον λιθοβολισμό του Δικαιόπολη, φθάνοντας στο χείλος του γκρεμού, θα ανακαλύψουν αυτομάτως την λύση των αδιεξόδων, τα οποία ΕΠΙ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΕΤΩΝ επισυσσωρεύθηκαν, ματαιοπονούμε οικτρά.
- Εάν εκτιμούμε, ότι το όριο στο οποίο έχουμε φθάσει, συνεπάγεται τέλος και αδιέξοδο για το ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ σύστημα (και όχι για την πρόσοψη από το μαγαζί, που αυτό έστησε) πλανόμεθα οικτρά.
- ΤΟ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΙΣΧΥΡΟΤΕΡΟ ΑΠΟ ΟΤΙ ΣΤΗΝ ΤΡΕΧΟΥΣΑ ΦΑΣΗ, ΕΧΟΝΤΑΣ ΟΛΟΚΛΗΡΩΣΕΙ ΤΗΝ ΔΙΑΔΙΚΑΣΪΑ ΕΚΦΥΛΙΣΜΟΥ ΤΩΝ ΚΟΙΝΩΝΙΩΝ.
- Και εάν πιστεύουμε, ότι την δυνατή και ρεαλιστική διέξοδο θα την δώσουν κάποιοι από τους διάφορους ελέφαντες, επειδή διαθέτουν την ευστροφία να φορούν ωραίο φουρό, μάλλον "πάμε για βρούβες".

Έχω γράψει και στο παρελθόν, ότι Η ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΣ ΒΑΔΙΖΕΙ ΣΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ, ΑΓΝΟΩΝΤΑΣ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΤΗΝ ΥΠΟΘΑΛΠΤΟΥΝ, ΕΧΟΝΤΑΣ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΙΣΕΙ ΤΗΝ ΩΡΑ ΜΗΔΕΝ.
Η ανθρωπότης αγνοεί το σύστημα και τον ενδημούντα μηχανισμό, ο οποίος το αναπαράγει. Αγνοεί τις αιτιάσεις, τις δομές, τις στοχεύσεις της βάναυσης ΑΝΩΘΕΝ ΕΠΙΒΕΒΛΗΜΕΝΗΣ ΑΛΛΟΤΡΙΩΣΕΩΣ ΤΗΣ.
Οι επίδοξοι "διαφωτιστές" της ματαιοπονούν, στο βαθμό που δεν θέτουν ως στόχο να ΝΑ ΔΙΑΡΡΑΓΕΙ ΤΟ ΜΑΤΡΙΞ, ΗΤΟΙ ΝΑ ΔΟΘΟΥΝ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ ΣΤΑ ΚΕΝΤΡΙΚΑ ΑΥΤΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ, έστω κι αν εμφορούνται από τις πλέον έντιμες, ανιδιοτελείς και φιλότιμες προθέσεις.
- Είτε ως γυρολόγοι πωλήσεως βιβλίων από τηλεοπτικά κανάλια, που περιέχουν τερατολογίες και το λουρί της μάνας.
- Είτε ως πολιτικοί-κομματάρχες, οι οποίοι προτείνουν "αναδιαπραγματεύσεις" και βαζελίνες, ώστε να πονέσει δήθεν λιγότερο ο επιθανάτιος απαγχονισμός της κοινωνίας (ως ο Αντώνμης Σαμαράς).
- Είτε ως διαφωτιστές οικονομολόγοι, οι οποίοι θέτουν το κέντρο του προβλήματος στην οικονομία, και σε τελευταία ανάλυση στην λογιστική της οικονομικής υποδούλωσης, μεταφέροντας παρωχημένα μοντέλα δήθεν κοινωνικής ανατροπής από το μοιραίο παρελθόν (ως ο Δημήτρης Καζάκης).
- Είτε παραφιλολογούντες περί "αμέσου δημοκρατίας" και διαφόρων άλλων υποτιθέμενων πολιτειακών μοντέλων, χωρίς να είναι σε θέση να κάνουν κριτική στον ουσιαστικό πυρήνα της εξουσίας, περιοριζόμενοι στην συμπτωματολογία (διάφορα ιστολόγια, "κάτω πλατεία").
- Είτε ως κριτικοί αναλυτές, ακόμη κι αν αυτοί είναι ιδιαίτερα ικανοί στην διεξαγωγή κριτικής, στο ποσοστό όμως που αυτή η κριτική περιορίζεται σε επί μέρους εκφάνσεις ΚΑΙ ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ. Αποτέλεσμα είναι αυτοί να αδυνατούν να διαμορφώσουν οργανωτικές προτάσεις για την ανάπτυξη δραστηριοτήτων με στόχο την δημιουργία ρεαλιστικής προοπτικής (ΕΑΜ Β - Υδροχόος).
- Είτε ως κριτικοί αναλυτές των γεωπολιτικών δεδομένων, έστω κι αν η κριτική την οποία εξασκούν είναι ιδιαίτερα επιτυχής και ορθή, στο ποσοστό που αυτή ΔΕΝ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΕΙ ΤΗΝ ΟΥΣΙΑ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΥΣ ΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ (ΟΕΑ - Ελλην vs Χάος).
- Είτε ως ικανότατοι διανοητές, οι οποίοι όμως περιορίζονται στην επιφάνεια των πραγμάτων, προσκολλημένοι σε δόγματα (Χρήστος Γιανναράς).
- Είτε ως φιλότιμοι, παραδοσιακοί αγωνιστές των παραδοσιακών χώρων (Άρδην, Ρεσάλτο).

Με εξαίρεση όλα τα κόμματα, ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΑΠΟΤΕΛΟΥΝ ΜΕΡΟΣ ΤΟΥ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΟΣ και για τα οποία αποτελεί αυταπάτη και ματαιοπονία να αναμένει κάποιος κάτι θετικό από αυτά, καθώς και τους σαλτιμπάνγκους της εμπορευματοποιημένης "διαφώτισης", οι υπόλοιποι, οι οποίοι αναφέρθησαν, έχουν αναμφιβόλως προσφέρει και εξακολουθούν να προσφέρουν με φιλότιμο και ανιδιοτελή τρόπο στον ένα ή άλλο βαθμό στο ζητούμενο της κοινωνικής χειραφετήσεως. Δεν αποσκοπώ να αμφισβητήσω την προσφορά τους και αισθάνομαι και προσωπικά ευγνώμων έναντι όλων αυτών. Αναμφίβολα η δράση τους περιέχει σημαντικά θετικά στοιχεία, ΟΜΩΣ ΑΥΤΗ ΔΕΝ ΕΠΑΡΚΕΙ ΓΙΑ ΝΑ ΔΟΘΕΙ ΡΕΑΛΙΣΤΙΚΗ ΔΙΕΞΟΔΟΣ ΣΤΑ ΑΔΙΕΞΟΔΑ, διότι δεν φωτίζει το ζητούμενο του αντιπάλου.
ΚΑΙ ΔΥΣΤΥΧΩΣ Η ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΟΥ ΑΝΤΙΠΑΛΟΥ ΣΥΝΙΣΤΑ ΤΗΝ ΜΕΓΙΣΤΗ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΝ ΤΕΛΗ ΠΡΟΚΛΗΣΗ ΤΗΣ ΕΠΙΒΙΩΣΗΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ.

Οι διαπιστώσεις, οι οποίες προηγούνται, είναι αναμφιβόλως ιδιαίτερα σκληρές απέναντι σε πρόσωπα και πράγματα. Αποτελούν καταγραφή δεδομένων συμφώνως προς την κριτική ικανότητα - ή ανικανότητα - του γράφοντος και δεν αποτολμούν να προσδιορίσουν τον μελλοντικό ρόλο κανενός, ειδικά προσώπων και πρωτοβουλιών, τα οποία έχουν ήδη σημαντική προσφορά. Ειδικά η προσφορά αποτελεί το καλύτερο προηγούμενο στην πορεία της ιδιοδυναμικής της εξέλιξης ενός εκάστου, ώστε αυτός να μετουσιωθεί ανταποκρινόμενος στις ουσιαστικές προκλήσεις.
Ζούμε σε μια πλουτώνια εποχή. Μια εποχή η οποία θα θραύσει όλες τις δομές σε όλα τα επίπεδα. Βρισκόμαστε προ της προκλήσεως, ή να μετουσιωθούμε, ή να πάψουμε να υπάρχουμε. Η μετουσίωση όμως σημαίνει ΘΑΝΑΤΟ του παλαιού, ώστε ΝΑ ΑΝΑΔΕΙΧΘΕΙ ΤΟ ΝΕΟ. Αυτό σημαίνει μια υπέρμετρη αυστηρότητα με τον εαυτό μας, διότι ουδείς μπορεί εύκολα να αποχωριστεί τμήματα του εαυτού του, καταστάσεις και δεδομένα με τα οποία θεωρεί ότι είναι συνδεδεμένος αναπόσπαστα.

Η ώρα της επιγνώσεως θα επέλθει συντόμως, είτε το επιθυμούμε, είτε όχι.
Αυτό θα γίνει είτε δια της άνωθεν επιβολής, η οποία θα κομματιάσει όλες τις αυταπάτες μας, αφήνοντας πίσωθε ερείπια, είτε αυτοβούλως, με στόχο τον αποκαθαρισμό του πεδίου, ώστε να μπορέσουμε να οικοδομήσουμε το νέο.
Ζούμε σε μια καλύβα, την οποία σύντομα θα γκρεμίσει είτε η θύελλα των "πεφωτισμένων", είτε ο σεισμός του εσωτερικού μας σθένους. Η επιλογή εναπόκειται σε εμάς.

Δεν αποσκοπώ να αποκρύψω από τους επισκέπτες και τις επισκέπτριες αυτής της σελίδας, αρκετούς φίλους και αρκετές φίλες μου, ότι αποσκοπώ στην συνέχεια να επιχειρήσω να αμφισβητήσω και να ανατρέψω πρόσωπα και πράγματα, τα οποία θεωρούνται κατά κανόνα όχι μόνο αυτονόητα, αλλά "ιερά και όσια".
Η διαδικασία της σύγκρουσης με το Μάτριξ διαρκεί στην περίπτωσή μου περισσότερες δεκαετίες και πολύ συχνά υπήρξε τραυματική. Όχι κυρίως ένεκα κυρώσεων, τις οποίες μπορεί να υπέστην, κυρώσεις τις οποίες υφίστανται εξ άλλου πλείστοι όσοι άλλοι άνθρωποι. Αλλά ένεκα της άχρηστης κρούστας, η οποία έπεφτε από επάνω μου, κρούστα την οποία δεν ήθελα να αποχωριστώ.
Δεν είναι η κρούστα αυτή που μας κάνει ευαίσθητους. Βλέποντας όμως ένα - ένα αυτά τα κομμάτια να φεύγουν, φοβόμαστε, ότι στο τέλος θα μείνουμε στο μηδέν. Απέχω αρκετά από αυτό και δεν διαθέτω την εμπειρία του, ώστε να μπορώ να αναφερθώ σε αυτήν. Όμως συν τω χρόνω έχω λιγοστέψει αρκετά. Και είμαι αποφασισμένος να προχωρήσω.
Παλιά ήμουν "κάποιος". Τώρα διαπιστώνω είμαι σχεδόν τίποτε. Δεν με ενδιαφέρει όμως αυτό. Το μόνο που αποσκοπώ είναι να λειτουργήσω. Όχι ως φορέας κάποιου προορισμού, ή ως διεκπεραιωτής κάποιου έργου. Ποθώ μόνο το απλό και το αυτονόητο, όπως το αντιλαμβάνομαι, το οποίο μπορεί να αγγίζει το τίποτε. Σε αυτό όμως μάλλον θα επιμείνω, έστω κι αν αυτό χαρακτηριστεί βίτσιο.
Πιστεύω, ότι οι αναφορές μου στην συνέχεια δεν αποτελούν μόνο νοητικές επεξεργασίες και σχήματα. Προσπάθησα να εργαστώ ταυτοχρόνως με τον εγκέφαλο και τους πόρους, αισθανόμενος ότι το Μάτριξ έχει καταγραφεί σε κάθε μόριό μου.
Επιμένω στην ρωγμή. Δεν ψάχνω την ρωγμή. Θέλω να είμαι η ρωγμή. Θέλω όλη η ύπαρξη να είναι η ρωγμή. Διότι στην απάτη αυτό που πραγματικά υπάρχει είναι μόνο η ρωγμή.


3. ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΟΡΙΟ ΟΠΟΥ ΘΑ ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΙ ΚΑΙ Η ΡΩΓΜΗ

Η διαπίστωση του Μάτριξ είναι παλιά. Όσο κι αν αυτό ήταν καλυμμένο πίσω από τα αυτονόητα, κάποιοι το κατήγγειλαν από πολύ παλαιά.
Στην ουσία αγνοούμε την ιστορία μας. Οι εντυπώσεις μας σχετικά με το παρελθόν προέρχονται κυρίως από την εκπαίδευση και στην συνέχεια από κάποια ιστοριογραφία, η οποία έχει καθιερωθεί. Ελάχιστα συμβάλουν σε αυτές κάποια ιστορικά μελετήματα. Στην ουσία πρόκειται ΓΙΑ ΕΤΟΙΜΗ ΜΕΤΑΦΟΡΑ ΕΝΤΥΠΩΣΕΩΝ ΚΑΙ ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗΣ ΔΕΔΟΜΕΝΩΝ.
Το εκπαιδευτικό πρόγραμμα έχει ξεκάθαρα κρατική στόχευση, δηλαδή την παρασκευή υπηκόων. Στόχος του η πλήρης διαστρέβλωση της ιστορικής αλήθειας, χωρίς αυτό να συνεπάγεται, ότι ο κάθε εκπαιδευτικός υπάλληλος επωμίζεται σώνει και καλά τον στόχο του ιδεολογικού χαφιεδισμού. Η κατάσταση καλουπώνεται με τέτοιο τρόπο, ούτως ώστε αυτή από ένα σημείο και πέρα να λειτουργεί αυτομάτως. Το κύριο όπλο του συστήματος είναι η καθιέρωση ενδημούντων μηχανισμών, οι οποίοι το αναπαράγουν έσωθεν, χωρίς άνωθεν παρέμβαση. Το φαινόμενο έχει χαρακτηρισθεί από τον Kant ως "Immanenz". Ο όρος αυτός προέρχεται από το in, που σημαίνει μέσα - εντός και manus, που σημαίνει χέρι. Η εξωτερική παρέμβαση διαρκεί μέχρι να συγκροτηθεί ο λεγόμενος "κοινωνικός μύθος", το σύστημα της κοινώς αποδεκτής ως αυτονόητης απάτης. Στην συνέχεια "έχει μπει το νερό στο αυλάκι".
Η διαπίστωση του Siegmund Freud, όσο αφορά την υπεροχή της βρεφικής, νηπιακής και παιδικής ηλικίας στην διαμόρφωση των ψυχικών δομών και νοοτροπιών, αποτελεί νομίζω ένα κατανοητότατο κοινό τόπο και δεν χρειάζεται ιδιαίτερη τεκμηρίωση. Πρωταρχικό ρόλο παίζει προς αυτήν την κατεύθυνση η οικογένεια. Το τρόπο με τον οποίον αξιοποιεί αυτό το δεδομένο το σύστημα, θα προσεγγίσω στο επόμενο κεφάλαιο, όταν γίνει αναφορά στην οργανωτική δομή των "πεφωτισμένων" (illuminati). Κατ' ουσίαν, η κοινή γνώμη αγνοεί στην συντριπτική πλειοψηφία τον τρόπο οργάνωσης και λειτουργίας αυτής της οργανώσεως, παρ' όλο ότι αυτά τα στοιχεία είναι πλέον καθ' όλα προσβάσιμα στην δημοσιότητα. ΕΑΝ ΚΑΤΑΝΟΗΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΟΡΓΑΝΩΤΙΚΗ ΔΟΜΗ ΚΑΙ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙΑΣ αυτής της οργάνωσης, μετά μπορούμε βάσει αυτών να την παρακολουθήσουμε και από ιστορικής σκοπιάς. ΔΙΟΤΙ ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΠΑΛΑΙΟΤΕΡΗ του "Τάγματος των Πεφωτισμένων της Βαυαρίας", η οποία ιδρύθηκε στα μέσα του 18ου αιώνος και τα όσα γράφουν σχετικά με την προέλευση των "πεφωτισμένων" από το τάγμα του Αδάμ Βάισχάουπτ τα διάφορα εγχειρίδια "συνωμοσιολογίας" είναι τελείως ανακριβή και λανθασμένα.

Η αποκοπή ενός λαού από την γνώση της ιστορίας του συνεπάγεται την πνευματική του υποδούλωση. Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να εξουθενωθεί η γνώση της ιστορίας ενός λαού (Σκοπίμως δεν χρησιμοποιώ τον όρο "έθνος", πριν προβώ σε συγκεκριμένη ΙΣΤΟΡΙΚΗ αντιδιαστολή των Ελλήνων από τους ελληνοφώνους). Δυο βασικοί τρόποι είναι να εκμηδενιστεί, ή να εξιδανικευτεί αυτή η ιστορία. Και οι δυο αυτοί τρόποι στρεβλώνουν βάναυσα την ιστορική πραγματικότητα, καθιερώνοντας στερεότυπα, τα οποία την εγκλωβίζουν μέσα σε ιδεολογικά σύνδρομα. Τόσο το σύμπλεγμα ανωτερότητος, όσο και το σύμπλεγμα κατωτερότητος αποτελούν αρρωστημένες καταστάσεις, οι οποίες απομακρύνουν την συνείδηση από την ρεαλιστική πρόσληψη της πραγματικότητος. Εννοείται ότι στην περίπτωση της στρέβλωσης της ιστορικής συνειδήσεως των Ελλήνων η εξιδανίκευση αποτελεί τον πλέον κατάλληλο τρόπο.
Αυτό δεν σημαίνει, ότι ο Ελληνικός Πολιτισμός και το Ελληνικό Πνεύμα δεν μεγαλούργησαν πράγματι. Όμως η κατ' αποκοπή αναφορά σε "ένδοξους προγόνους", χωρίς συγκεκριμένες αναφορές, το μόνο που επιτυγχάνει είναι να συσκοτίζει. Διότι δεν είναι δυνατόν την καταδίκη του Σωκράτους σε θάνατο από την Αθηναϊκή Δημοκρατία και μάλιστα από δικαστικό σώμα αποτελούμενο από εκατοντάδες κληρωτούς δικαστές, τους εμφύλιους σπαραγμούς των πόλεων μεταξύ "ολιγαρχικών" και "δημοκρατικών", τον αλληλοσπαραγμό της Ελλάδος με τον Πελοποννησιακό πόλεμο, ο οποίος κατέστρεψε τα πάντα και έγινε αφορμή μεγάλης παρακμής, να τα χειριζόμαστε στα γρήγορα με διαπιστώσεις του τύπου "Η διχόνοια αποτελεί την μεγάλη αδυναμία της φυλής". Πριν εξετάσουμε ποιος, με ποιον και για ποιο λόγο συγκρούστηκε. Και τα περί "ηγεμονικών τάσεων τόσο της Αθήνας, όσο και της Σπάρτης", οι οποίες οδήγησαν στον εμφύλιο σπαραγμό, αποτελούν παραμύθια της Χαλιμάς. Διότι είτε έχουμε με ένα πολιτισμένο χώρο να κάνουμε, είτε έχουμε να κάνουμε με στυγνές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, όπως οι σύγχρονοι βρικόλακες του ΝΑΤΟ.
Ούτε και τις ανθρωποθυσίες στην κλασσική Αθήνα δικαιούμαστε να περάσουμε στο ντούκου, για να μην αναφερθώ ακόμη σε ανθρωποθυσίες αλλού, πράγμα που θα κάνω λεπτομερώς στην συνέχεια.
Ή ήτανε κοκόρια οι "ένδοξοι" προγονοί μας και αλληλοσφαζόντουσαν για χαβαλέ, οπότε μόνο "ένδοξοι" δεν μπορεί να ήσαν, είτε υπήρχαν σοβαρότατες αιτίες για τις συγκρούσεις, οι οποίες συνέβησαν, άρα δεν μπορεί να ήσαν όλοι "ένδοξοι". Κάποιοι μεταξύ αυτών ήταν κόπανοι και αποσκοπούσαν να βιάζουν τους άλλους.
Σε αυτά θα αναφερθώ σε προσεχή κεφάλαια. Η αναφορά εδώ γίνεται για να τονιστεί, ότι η μελέτη της ιστορίας ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΣΤΗΡΙΖΕΤΑΙ ΣΤΟ ΚΡΑΤΙΚΟ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΤΗΣ ΞΕΝΟΔΟΥΛΕΙΑΣ, ΟΥΤΕ ΣΤΟΥΣ ΚΟΝΤΥΛΟΦΟΡΟΥΣ "ΙΣΤΟΡΙΟΓΡΑΦΟΥΣ", ΟΙ ΟΠΟΙΟΙ ΑΝΑΠΑΡΑΓΟΥΝ ΤΟ ΜΑΤΡΙΞ. Η ΜΕΛΕΤΗ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΟΦΕΙΛΕΙ ΝΑ ΣΤΗΡΙΖΕΤΑΙ ΚΥΡΙΩΣ ΣΤΙΣ ΙΣΤΟΡΙΚΕΣ ΠΗΓΕΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΡΙΤΙΚΗ ΕΡΕΥΝΑ.
Ευτυχώς τα τελευταία χρόνια, τουλάχιστον όσο αφορά την Αρχαία Ελληνική Γραμματεία, έχουμε μια πολύ σημαντική εκδοτική στροφή. Όμως παρόλο τον εκδοτικό στην κυριολεξία οργασμό, ο οποίος έχει λάβει χώρα, ελάχιστα έχουν μελετηθεί τα αντίστοιχα έργα και ακόμη λιγότερο η μελέτη τους έγινε με κριτικό και ερευνητικό πνεύμα. Και επ ' αυτού δεν μπορεί να ευσταθεί καμία δικαιολογία. Έφτασαν τα βιβλία αυτά να πωλούνται ενσωματωμένα μέσα στις ημερήσιες εφημερίδες έναντι ευτελούς αντιτίμου. Θα μπορούσε να αντιτάξει κάποιος το επιχείρημα, ότι για να μπορέσει να βρει κανείς κάποιος άκρη με τις πηγές, υποχρεούται κατ' αρχήν να προμηθευθεί πληθώρα πολύ ακριβών βιβλίων. Αυτό όμως δεν ισχύει και το ζήτημα εναπόκειται αποκλειστικά στην ετοιμότητά μας να έλθουμε σε επαφή με τις πηγές της ιστορίας μας.

Εάν λάβουμε υπ' όψει την καταδίκη σε θάνατο του Σωκράτους, με βάση την κατηγορία περί "διαφθοράς των νέων" και "εισαγωγής κενών δαιμονίων" αυτή βρωμάει από χιλιόμετρα μακρυά αντεκδίκηση σε βάρους του με πρωτοβουλία των αχθοφόρων του Μάτριξ, για ρωγμές, τις οποίες αυτός επιχείρησε.
Τελικά δεν είναι καθόλου εύκολο να κατανοήσουμε τις βασικές διδαχές τους Σωκράτους, εκτός εάν λάβουμε υπ' όψει μας το Μάτριξ. Αρκετά πράγματα από αυτά που αυτούς διακήρυξε, χωρίς να παύουν να έχουν ισχύ ιδωμένα καθ' εαυτά, αποκτούν άλλη αξία και νοηματοδότηση μέσα από την προβληματική του Μάτριξ.
Εάν διαβάσουμε προσεκτικά την Πλατωνική "Απολογία", θα δούμε ότι στην ακροαματική διαδικασία έπαιξε ένα σημαντικό ρόλο η ρήση του Σωκράτους "εν οίδα, ότι ουδέν οίδα".
Τελικά πού ενοχλεί την πόλη και τους πολίτες η διακήρυξη του Σωκράτη ότι είναι βλάκας; Δεν έχει ο καθένας μας το δικαίωμα στην άγνοια, στην βλακεία, στην κουταμάρα;
Μήπως όμως με αυτήν την ρήση ο Σωκράτης δεν εννοούσε ότι είναι ο ίδιος βλαξ, αλλά μιλούσε στο όνομα της κοινωνίας; Μήπως εννοούσε ότι το κοινωνικό σύνολο δεν χαμπαρίζει τι παιχνίδια παίζονται πίσω από την πλάτη του; Μήπως εννοούσε το Μάτριξ, περί του οποίου έκανε στην συνέχεια με "σεμνότερο" τρόπο αναφορά μέσω του μύθου περί "σπηλαίου" ο μαθητής του Πλάτων;
Στο θέμα της πλήρους Σωκρατικής άγνοιας, γίνεται κατά την ακροαματική διαδικασία συγκεκριμένη αναφορά στο Μαντείο των Δελφών. Η Πυθία ισχυρίζεται ότι "Ο Σωκράτης είναι ο εξυπνότερος όλων των ανθρώπων". Μια τέτοια διακήρυξη αμφισβητεί και αντιφάσκει κατάφωρα με την διακήρυξη περί πλήρους αγνοίας του Σωκράτη. Ο Σωκράτης με την εμμονή του στην άγνοια περιέρχεται ουσιαστικά στα όρια να προβαίνει σε ύβρη σε βάρος του Μαντείου. Μοιραία γεννάται το ερώτημα σε ποια σχέση βρισκόταν το ιερατείο του ομοφυλόφιλου λυκοθεού Απόλλωνος, ο οποίος έκανε τους εραστές του κομματάκια, με το Μάτριξ;
Ένα δεύτερο πολύ σημαντικό στοιχείο της Σωκρατικής διδασκαλίας συνίσταται στο "Ουδείς εκών κακός" και στο "Διδακτέον εστί την αρετήν".
Αυτές οι δυο ρήσεις βρίσκονται σε άμεσο συσχετισμό, διότι αφορούν δυο αντιδιαστελλόμενες έννοιες, την κακία και την αρετή. Και από τις δυο αυτές έννοιες αφαιρείται από τις ρήσεις η ατομική προαίρεση και κατά συνέπεια η ατομική ευθύνη. Από την στιγμή που κανείς δεν είναι εκουσίως κακός, δεν μπορεί να έχει ατομική ευθύνη. Άρα η κακία δεν έχει αφετηρία το άτομο. Από το άτομο απλώς προάγεται ΕΝΩ ΕΜΠΝΕΕΤΑΙ ΕΞΩΘΕΝ. Άρα υφίστανται κοινωνικοί μηχανισμοί και δομές, οι οποίοι αναπαράγουν και προωθούν την κακία. Αυτό όμως τότε μπορεί να συμβαίνει μόνο εκ συστήματος.
Σε τι όμως συνίστανται αυτοί οι μηχανισμοί; Πού είναι αυτοί, που βρίσκονται, που εδράζονται;
Είναι προφανές ότι ουδείς μπορεί να αποκριθεί το δίχως άλλο σε αυτά τα ερωτήματα.
Άρα αυτοί οι μηχανισμοί είναι κεκαλυμμένοι.
Τι υπάρχει όμως χωρίς να φαίνεται;

Εκεί όμως όπου η διδασκαλία του Σωκράτη αποτελεί καρφί εναντίον του πυρήνα του Μάτριξ, είναι η διδασκαλία του περί έρωτος. Διότι ακριβώς ΤΟ ΜΑΤΡΙΞ ΕΠΙΧΕΙΡΕΙ ΝΑ ΕΠΙΒΑΛΕΙ ΠΛΗΡΗ ΔΙΑΣΤΡΟΦΗ, ΑΛΛΟΤΡΙΩΣΗ ΚΑΙ ΘΑΝΑΤΩΣΗ ΤΟΥ ΕΡΩΤΟΣ.

Διότι ο Έρως είναι η βασικότερη τριαδική ροπή, η οποία οδηγεί τους ανθρώπους στην υπέρβαση της δυαρχίας, του εγωισμού και στην απόρριψη του ατομικού περιβλήματος, στην κατεύθυνση της ταύτισης και κοινωνίας με τον συνάνθρωπο.

Όταν αποχώρησε ο μεγάλος διδάσκαλος Τζατζόπουλος από την ηγεσία της τεκτονικής στοάς (ιδέ και λαγούμι) το "ίδρυμα" τού δώρησε ένα ειδωλίδιο ερμαφρόδυτου; Τι συμβολίζει ο ερμαφρόδυτος;
Έχω τονίσει επανειλημμένα, ότι δεν αντίκειμαι στην ομοφυλοφιλία, στο βαθμό που αυτή προέρχεται από την φυσική συγκρότηση των ορμονών του ατόμου. Σε τέτοιες περιπτώσεις το φαινόμενο είναι φυσιολογικότατο, πλήρως αποδεκτό, εμπίπτει στην σφαίρα των προσωπικών επιλογών και δεν αρμόζει να αφορά τρίτους. Η ομοφυλοφιλία μπορεί να προέρχεται επίσης από ψυχολογικά αίτια, ή αίτια στερήσεως, οπότε πάλι σε αυτές τις περιπτώσεις παρεμβαίνει το πεπρωμένο, άρα δεν μου πέφτει λόγος. Φρονώ όμως, ότι η αναγωγή της ομοφυλοφιλίας σε επικρατούν ευρέως διαδομένο κοινωνικό σπορ, έχει τελετουργική αφετηρία. Και επί του προκειμένου έγκειται ένα τεράστιας σημασίας θρησκειολογικού χαρακτήρος ζήτημα.
Οι δε θρησκειολογικές συνιστώσες αυτού του ζητήματος είναι δυο:
- Αφ' ενός μεν η παραγωγή διμεθύλτριπταμίνης (η οποία είναι και το ισχυρότερο ναρκωτικό, πέρα της παραισθησιογόνου επενέργειάς της) ώστε να ανοίξουν "πύλες πρόσληψης".
- Από την ομοφυλοφιλία δεν μπορεί να δημιουργηθεί ζωή. Τουτέστιν όταν παράγεται ζωή αποκλειστικά για τελετουργική χρήση.
Και δεν θα μπορέσω να αποφύγω να ξεφορτωθώ εδώ και τον νταλκά, ότι σε αρκετές θρησκειολογικές περιπτώσεις η ομοφυλοφιλία πλασάρεται ως "παρθενία", ως στην περίπτωση της "θεάς" Αρτέμιδος, με την οποία θα ασχοληθώ σε προσεχές κεφάλαιο, διότι έπεφτε και μαστίγωμα μέχρι θανάτου - Άρτεμις Ορθία - (καθότι πυρήνας του Μάτριξ είναι η σούπερ ανωμαλία, ως θανάτωσις του Έρωτος).

Ένα ιστορικό ερώτημα, το οποίο περνάει "στο ντούκου" (όπως στο χαρτοπαίγνιο της πόκας, όταν δεν υπάρχει κάτι να ειπωθεί) στην Ελλάδα των δεκάδων χιλιάδων φιλολόγων, ιστορικών, αρχαιολόγων και αρχαιολατρών :
Ποιοι ήταν αυτοί που ξέσκισαν τα ιμάτια τους για να καταδικαστεί ένας πτωχότατος άνθρωπος που δίδασκε την αρετή, επηρεάζοντας εκατοντάδες εκλεγμένους δικαστές, σε θάνατο; Τι ήταν αυτό, το οποίο τους ενόχλησε τόσο βάναυσα σε μια φιλοσοφική διδασκαλία;
Όταν οι μαστροποί και οι παραχαράκτες, οι δημαγωγοί και οι λωποδύτες όχι μόνο κυκλοφορούσαν ανεμπόδιστοι, αλλά συχνά έχαιραν κοινωνικής καταξιώσεως και αίγλης, ποιο ήταν το "φοβερό έγκλημα", το οποίο διέπραξε ένα στην ουσία κακόμοιρο γεροντάκι με τις συζητήσεις του στην αγορά, ένας άνθρωπος, ο οποίος έθετε την σχολαστική τήρηση των νόμων υπεράνω όλων, αυτός που απέρριψε την προσφορά των φίλων του να δραπετεύσει, για να αποφύγει το κώνειο;
Ποιοι ήταν αυτοί, τα μπατζάκια των οποίων πήραν στην κυριολεξία φωτιά από τα "εν οίδα ότι ουδέν οίδα", "ουδείς εκών κακός", "διδακτέον εστί την αρετήν", καθώς και με την απόδοση χαρακτηρισμών από τον Σωκράτη στον στον Έρωτα όπως: "σωτήρ άριστος, ξυμπάντων τε θεών και ανθρώπων κόσμος, ηγεμών κάλλιστος και άριστος", "ως είη Έρως μέγας θεός" (Πλάτωνος "Συμπόσιον").

Τι εννοούσε το τμήμα της κατηγορίας σε βάρος του επί ποινή θανάτου, που ισχυριζόταν ότι, "τά μετέωρα καί τά ὑπό τής γής καί θεούς μή νομίζειν καί τόν ἣττω λόγον κρείττω ποιεῖν";
Ποιες ήταν εκείνες οι "θεότητες", τις οποίες αμφισβήτησε ο Σωκράτης; Με ποιο τρόπο αυτές ενέχοντο (και εξακολουθούν και σήμερα να ενέχονται) στο κοινωνικό και πολιτικό γίγνεσθαι της τότε εποχής;
Διατί αυτός κατήγγειλε τους ποιητές, οι οποίοι συγκρούστηκαν μαζί του, ότι "ου σοφία ποιοίεν α ποιοιεν, αλλά φύσι τινί και ενθουσιάζοντες, ώσπερ οι θεομάντεις και οι χρησμωδοί" ισχυριζόμενος ότι ΔΕΝ ΞΕΡΟΥΝ ΤΙ ΛΕΝΕ "ίσασιν ουδέν ων λέγουσι" (Πλάτωνος, "Απολογία Σωκράτους, VII) . Που αποσκοπούσε η έμμεση απαξίωση της χρησμοδοσίας από τον Σωκράτη;

ΤΟ ΦΙΔΙ ΣΤΟΝ ΚΟΡΦΟ ΜΑΣ - ΕΛΛΗΝΕΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΕΛΛΗΝΟΦΩΝΩΝ

1. ΣΕ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΤΗΣ ΠΗΓΗΣ ΤΟΥ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΟΣ

Θεωρώ, ότι ο σύγχρονος Μινώταυρος δεν διαφέρει ουσιαστικά από αυτόν της Μινωικής εποχής.
Αυτό, το οποίο έχει αλλάξει όμως, είναι ο Λαβύρινθος. Αυτός αφορά πλέον την πληροφορία. Την πρόσληψη, την ταξινόμηση, την αξιολόγηση και την δημιουργική της επεξεργασία.

Στην πρόσφατη εκπομπή του Ευάγγελου Μπεξή "Μυστικά Περάσματα" συζητήθηκε το θέμα της καθημερινής ζωής στην αρχαία Ελλάδα (http://etinarcadia-ego.blogspot.com/2011/12/blog-post.html ). Το πρώτο ερώτημα, το οποίο απασχόλησε αυτήν την συζήτηση, ήταν κατά πόσο υπάρχουν αρκετά στοιχεία προσβάσιμα στην διάθεσή μας, τα οποία μπορούν να επαρκούν, ώστε να διαμορφώσουμε κάποια άποψη περί αυτής.
Θεωρώ ότι, παρά το γεγονός της οργανωμένης αποκρύψεως - ή και καταστροφής - σημαντικού μέρους των αρχαίων πηγών, τα στοιχεία που βρίσκονται στην διάθεσή μας είναι υπεραρκετά, ούτως ώστε να καθίσταται καθ' όλα δυνατή η εξαγωγή συμπερασμάτων για την Ελλάδα της κλασσικής περιόδου. Πιστεύω επίσης, ότι - παρόλο ότι αυτό έχει σύνθετες και ιδιαίτερα δύσκολες προϋποθέσεις - είμαστε σήμερα σε θέση να κατανοήσουμε καλύτερα εκείνη την εποχή, από τους ίδιους τους ανθρώπους, οι οποίοι την έζησαν άμεσα. Έστω κι αν αυτοί ήσαν ογκόλιθοι του Πνεύματος, όπως οι φιλόσοφοι, ή οι ποιηταί.
Υπό αυτήν την έννοια δεν διστάζω να αντιστρέψω το βασικό συμπέρασμα του μεγάλου εθνολόγου Claude Levi Strauss, αναφορικά με την δυνατότητα της κατανοήσεως αρχαίων εποχών, ή πρωτόγονων κοινωνιών, έστω κι αν αυτές ανήκουν σε σχετικά πρόσφατες, ή ακόμη και σχεδόν σύγχρονες εποχές. Αυτός ο διανοητής υποστήριξε, ότι είναι αδύνατον για κάποιον, ο οποίος έχει ζήσει σε μια σύγχρονη ανεπτυγμένη κοινωνία, να κατανοήσει τον τρόπο σκέψης των πρωτογόνων φυλών.
Στην προκειμένη περίπτωση πιστεύω ακριβώς το αντίθετο: Ένας συστηματικός και διεισδυτικός ερευνητής, ο οποίος διαθέτει το κατάλληλο γνωσιολογικό υπόβαθρο και αναπτύσσει με υπομονή και επιμονή την μελέτη του, όχι απλά σε ακαδημαϊκή βάση, αλλά ως ζήτημα ζωής και θανάτου, δύναται να κατανοήσει τον ψυχισμό και τον τρόπο σκέψης των πρωτογόνων, πολύ καλύτερα από τους ίδιους. Και αυτή η ικανότητα είναι για τον ακόλουθο λόγο ζωτικής σημασίας:
Όλοι εξακολουθούμε να φέρουμε εντός μας, ισχυρότατα κατάλοιπα της ψυχολογίας των πρωτογόνων. Ο κανιβαλισμός δεν ξεπεράστηκε, ούτε όταν η σιδηρά εργαλειομηχανή έθεσε στο μουσείο το πέτρινο σφυρί, ούτε όταν οι βόμβες ναπάλμ αντικατέστησαν το τόξο και τα ξύλινα βέλη. Αποτελεί νομίζω πλέον κοινό τόπο η διαπίστωση, ότι η γραβάτα και το i-phone δεν στάθηκαν αρκετά για να απαλλάξουν την ανθρωπομάζα από την κυριαρχία του λεγόμενου "ερπετικού" τμήματος του εγκεφάλου, με βάση το οποίο λειτουργούσαν κάποιοι απώτεροι πρόγονοί μας, οι οποίοι φορώντας γουναρικά καραδοκούσαν το διερχόμενο θύμα τους σκαρφαλωμένοι στα κλαριά ενός δένδρου.

Όσο αφορά την κοινωνική εξέλιξη, έχει επικρατήσει μια λανθασμένη αντίληψη, η οποία ανάγεται στην μαρξιστική θεωρία. Συμφώνως προς αυτή, η εξέλιξη των κοινωνιών δεν είναι γραμμικής μορφής, αλλά στηρίζεται σε άλματα. Η ποσοτική λεγόμενη επισυσσώρευση αλλαγών οδηγεί σε ποιοτικά άλματα, τα οποία καθιερώνουν ριζικά διαφορετικά οικονομικά συστήματα, τα οποία με την σειρά τους δομούν ριζικά διαφορετικές κοινωνικές συνειδήσεις.
Στην ουσία οι ιδεολογικοί αντίπαλοι τού Μαρξισμού, οι οποίοι ανήκαν στον συντηρητικό χώρο, υπήρξαν και αυτοί οπαδοί του θετικισμού και του νομιναλισμού - όπως π.χ. ο Κάρλ Πόπερ - και υπό αυτήν την έννοια στάθηκαν περισσότερο πιστοί μαρξιστές από τον ίδιο τον Μαρξ.
Θεωρώ, ότι τα κενά, το οποία καταγράφησαν στην δόμηση των βασικών ερμηνευτικών οργάνων στις κοινωνικές "επιστήμες", δεν ανάγονται σε νοητικές αδυναμίες, αλλά αποτελούν οργανωμένες προσπάθειες αποπροσανατολισμού και ευνουχισμού του τρόπου σκέπτεσθαι. Οπωσδήποτε υπάρχει μια γνώση, η οποία δεν καθίσταται κοινωνικά προσβάσιμη, αλλά μεταδίδεται με σχολαστική εχεμύθεια κατά αποκλειστικότητα σε εκείνο το τμήμα της ελίτ, το οποία απεργάζεται την λεγόμενη κοινωνική μηχανική.
Την απόπειρα καταγραφής αναλόγου γνώσεως (ίσως όχι σώνει και καλά εκ του μακρόθεν, όσο αφορά τα "γνωστικά" κέντρα επεξεργασίας και διαφυλάξεως κεκρυμμένης τεχνογνωσίας) αποτελούν νομίζω, τα λεγόμενα "Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών", τα οποία θεωρώ ψευδεπίγραφα. Αναμφιβόλως αυτά περιέχουν πολύ σημαντικά στοιχεία, τα οποία ανταποκρίνονται σε καλυμμένες μεθόδους εξασκήσεως της εξουσίας. Όμως, αποτελεί πάγια μέθοδο συσκοτίσεως από την πλευρά των εξουσιαστικών κυκλωμάτων, να αποκαλύπτουν οι ίδιοι κάποια ψιχία πραγματικής γνώσεως, προκειμένου να στηρίξουν μια ψευδή κοσμοθεώρηση.

Η ως άνω διαπίστωση, δεν μπορεί να συνεπάγεται βεβαίως, ότι όλο το γνωσιολογικό υλικό, το οποίο περιέχεται στα ράφια των βιβλίων στις βιβλιοθήκες, τα οποία αφορούν τις ανθρωπιστικές επιστήμες, είναι άνευ αξίας και ότι η καλύτερη χρήση αυτών των πονημάτων είναι η θερμάστρα καυσόξυλου, ή οι κάδοι ανακυκλώσεων. Τουναντίον, το υλικό, το οποίο έχει συγκεντρωθεί στην πορεία των αιώνων, έχει τεράστια αξία στην προοπτική να βρει ο άνθρωπος μια άκρη, σχετικά με το τεράστιο πρόβλημα του κοινωνικού ταλανισμού, που τον καταδυναστεύει.
Όμως όλα αυτά τα έργα αφορούν μεμονωμένες ψηφίδες του παζλ. Και οπωσδήποτε δεν είναι όλα χρήσιμα. Το ζητούμενο μοιάζει με την πρόκληση ενός παζλ, του οποίου μεγάλο ποσοστό των επί μέρους ψηφίδων υπάρχει ήδη. Αυτό όμως βρίσκεται ανακατωμένο με υπερπολλαπλάσιο αριθμό ψηφίδων, οι οποίες είναι άχρηστες, ή κατασκευάστηκαν σκόπιμα για να μπερδέψουν. Και ο συνολικός όγκος των ψηφίδων είναι τόσο μεγάλος, που δεν επαρκεί η ανθρώπινη ζωή για να γίνει κάποια διεξοδική ταξινόμηση, έστω κι αν υποτεθεί, ότι ο σύγχρονος Θησέας μέσα στον Λαβύρινθο, δεν αντιμετωπίζει κανένα βιωτικό και κανένα προσωπικό πρόβλημα, ούτως ώστε να μπορέσει να αφιερωθεί πλήρως στην έρευνα.

Επιστρέφοντας στον Μύθο λοιπόν, φρονώ, ότι και ο σύγχρονος Θησέας δεν θα μπορέσει να εκπληρώσει την αποστολή του χωρίς εκ νέου τον Μίτο της Αριάδνης.
Ο ίδιος ο ανθρώπινος εγκέφαλος μοιάζει με λαβύρινθο. Εάν δεν εντοπίσουμε πρώτα εκεί τον Μινώταυρο και εάν δεν τον εξοντώσουμε εκεί, δεν θα μπορέσουμε να τον αντιμετωπίσουμε πουθενά αλλού.

Συνεχίζεται...