ΤΟ ΦΙΔΙ ΣΤΟΝ ΚΟΡΦΟ ΜΑΣ - ΕΛΛΗΝΕΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΕΛΛΗΝΟΦΩΝΩΝ

1. ΣΕ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΤΗΣ ΠΗΓΗΣ ΤΟΥ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΟΣ

Θεωρώ, ότι ο σύγχρονος Μινώταυρος δεν διαφέρει ουσιαστικά από αυτόν της Μινωικής εποχής.
Αυτό, το οποίο έχει αλλάξει όμως, είναι ο Λαβύρινθος. Αυτός αφορά πλέον την πληροφορία. Την πρόσληψη, την ταξινόμηση, την αξιολόγηση και την δημιουργική της επεξεργασία.

Στην πρόσφατη εκπομπή του Ευάγγελου Μπεξή "Μυστικά Περάσματα" συζητήθηκε το θέμα της καθημερινής ζωής στην αρχαία Ελλάδα (http://etinarcadia-ego.blogspot.com/2011/12/blog-post.html ). Το πρώτο ερώτημα, το οποίο απασχόλησε αυτήν την συζήτηση, ήταν κατά πόσο υπάρχουν αρκετά στοιχεία προσβάσιμα στην διάθεσή μας, τα οποία μπορούν να επαρκούν, ώστε να διαμορφώσουμε κάποια άποψη περί αυτής.
Θεωρώ ότι, παρά το γεγονός της οργανωμένης αποκρύψεως - ή και καταστροφής - σημαντικού μέρους των αρχαίων πηγών, τα στοιχεία που βρίσκονται στην διάθεσή μας είναι υπεραρκετά, ούτως ώστε να καθίσταται καθ' όλα δυνατή η εξαγωγή συμπερασμάτων για την Ελλάδα της κλασσικής περιόδου. Πιστεύω επίσης, ότι - παρόλο ότι αυτό έχει σύνθετες και ιδιαίτερα δύσκολες προϋποθέσεις - είμαστε σήμερα σε θέση να κατανοήσουμε καλύτερα εκείνη την εποχή, από τους ίδιους τους ανθρώπους, οι οποίοι την έζησαν άμεσα. Έστω κι αν αυτοί ήσαν ογκόλιθοι του Πνεύματος, όπως οι φιλόσοφοι, ή οι ποιηταί.
Υπό αυτήν την έννοια δεν διστάζω να αντιστρέψω το βασικό συμπέρασμα του μεγάλου εθνολόγου Claude Levi Strauss, αναφορικά με την δυνατότητα της κατανοήσεως αρχαίων εποχών, ή πρωτόγονων κοινωνιών, έστω κι αν αυτές ανήκουν σε σχετικά πρόσφατες, ή ακόμη και σχεδόν σύγχρονες εποχές. Αυτός ο διανοητής υποστήριξε, ότι είναι αδύνατον για κάποιον, ο οποίος έχει ζήσει σε μια σύγχρονη ανεπτυγμένη κοινωνία, να κατανοήσει τον τρόπο σκέψης των πρωτογόνων φυλών.
Στην προκειμένη περίπτωση πιστεύω ακριβώς το αντίθετο: Ένας συστηματικός και διεισδυτικός ερευνητής, ο οποίος διαθέτει το κατάλληλο γνωσιολογικό υπόβαθρο και αναπτύσσει με υπομονή και επιμονή την μελέτη του, όχι απλά σε ακαδημαϊκή βάση, αλλά ως ζήτημα ζωής και θανάτου, δύναται να κατανοήσει τον ψυχισμό και τον τρόπο σκέψης των πρωτογόνων, πολύ καλύτερα από τους ίδιους. Και αυτή η ικανότητα είναι για τον ακόλουθο λόγο ζωτικής σημασίας:
Όλοι εξακολουθούμε να φέρουμε εντός μας, ισχυρότατα κατάλοιπα της ψυχολογίας των πρωτογόνων. Ο κανιβαλισμός δεν ξεπεράστηκε, ούτε όταν η σιδηρά εργαλειομηχανή έθεσε στο μουσείο το πέτρινο σφυρί, ούτε όταν οι βόμβες ναπάλμ αντικατέστησαν το τόξο και τα ξύλινα βέλη. Αποτελεί νομίζω πλέον κοινό τόπο η διαπίστωση, ότι η γραβάτα και το i-phone δεν στάθηκαν αρκετά για να απαλλάξουν την ανθρωπομάζα από την κυριαρχία του λεγόμενου "ερπετικού" τμήματος του εγκεφάλου, με βάση το οποίο λειτουργούσαν κάποιοι απώτεροι πρόγονοί μας, οι οποίοι φορώντας γουναρικά καραδοκούσαν το διερχόμενο θύμα τους σκαρφαλωμένοι στα κλαριά ενός δένδρου.

Όσο αφορά την κοινωνική εξέλιξη, έχει επικρατήσει μια λανθασμένη αντίληψη, η οποία ανάγεται στην μαρξιστική θεωρία. Συμφώνως προς αυτή, η εξέλιξη των κοινωνιών δεν είναι γραμμικής μορφής, αλλά στηρίζεται σε άλματα. Η ποσοτική λεγόμενη επισυσσώρευση αλλαγών οδηγεί σε ποιοτικά άλματα, τα οποία καθιερώνουν ριζικά διαφορετικά οικονομικά συστήματα, τα οποία με την σειρά τους δομούν ριζικά διαφορετικές κοινωνικές συνειδήσεις.
Στην ουσία οι ιδεολογικοί αντίπαλοι τού Μαρξισμού, οι οποίοι ανήκαν στον συντηρητικό χώρο, υπήρξαν και αυτοί οπαδοί του θετικισμού και του νομιναλισμού - όπως π.χ. ο Κάρλ Πόπερ - και υπό αυτήν την έννοια στάθηκαν περισσότερο πιστοί μαρξιστές από τον ίδιο τον Μαρξ.
Θεωρώ, ότι τα κενά, το οποία καταγράφησαν στην δόμηση των βασικών ερμηνευτικών οργάνων στις κοινωνικές "επιστήμες", δεν ανάγονται σε νοητικές αδυναμίες, αλλά αποτελούν οργανωμένες προσπάθειες αποπροσανατολισμού και ευνουχισμού του τρόπου σκέπτεσθαι. Οπωσδήποτε υπάρχει μια γνώση, η οποία δεν καθίσταται κοινωνικά προσβάσιμη, αλλά μεταδίδεται με σχολαστική εχεμύθεια κατά αποκλειστικότητα σε εκείνο το τμήμα της ελίτ, το οποία απεργάζεται την λεγόμενη κοινωνική μηχανική.
Την απόπειρα καταγραφής αναλόγου γνώσεως (ίσως όχι σώνει και καλά εκ του μακρόθεν, όσο αφορά τα "γνωστικά" κέντρα επεξεργασίας και διαφυλάξεως κεκρυμμένης τεχνογνωσίας) αποτελούν νομίζω, τα λεγόμενα "Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών", τα οποία θεωρώ ψευδεπίγραφα. Αναμφιβόλως αυτά περιέχουν πολύ σημαντικά στοιχεία, τα οποία ανταποκρίνονται σε καλυμμένες μεθόδους εξασκήσεως της εξουσίας. Όμως, αποτελεί πάγια μέθοδο συσκοτίσεως από την πλευρά των εξουσιαστικών κυκλωμάτων, να αποκαλύπτουν οι ίδιοι κάποια ψιχία πραγματικής γνώσεως, προκειμένου να στηρίξουν μια ψευδή κοσμοθεώρηση.

Η ως άνω διαπίστωση, δεν μπορεί να συνεπάγεται βεβαίως, ότι όλο το γνωσιολογικό υλικό, το οποίο περιέχεται στα ράφια των βιβλίων στις βιβλιοθήκες, τα οποία αφορούν τις ανθρωπιστικές επιστήμες, είναι άνευ αξίας και ότι η καλύτερη χρήση αυτών των πονημάτων είναι η θερμάστρα καυσόξυλου, ή οι κάδοι ανακυκλώσεων. Τουναντίον, το υλικό, το οποίο έχει συγκεντρωθεί στην πορεία των αιώνων, έχει τεράστια αξία στην προοπτική να βρει ο άνθρωπος μια άκρη, σχετικά με το τεράστιο πρόβλημα του κοινωνικού ταλανισμού, που τον καταδυναστεύει.
Όμως όλα αυτά τα έργα αφορούν μεμονωμένες ψηφίδες του παζλ. Και οπωσδήποτε δεν είναι όλα χρήσιμα. Το ζητούμενο μοιάζει με την πρόκληση ενός παζλ, του οποίου μεγάλο ποσοστό των επί μέρους ψηφίδων υπάρχει ήδη. Αυτό όμως βρίσκεται ανακατωμένο με υπερπολλαπλάσιο αριθμό ψηφίδων, οι οποίες είναι άχρηστες, ή κατασκευάστηκαν σκόπιμα για να μπερδέψουν. Και ο συνολικός όγκος των ψηφίδων είναι τόσο μεγάλος, που δεν επαρκεί η ανθρώπινη ζωή για να γίνει κάποια διεξοδική ταξινόμηση, έστω κι αν υποτεθεί, ότι ο σύγχρονος Θησέας μέσα στον Λαβύρινθο, δεν αντιμετωπίζει κανένα βιωτικό και κανένα προσωπικό πρόβλημα, ούτως ώστε να μπορέσει να αφιερωθεί πλήρως στην έρευνα.

Επιστρέφοντας στον Μύθο λοιπόν, φρονώ, ότι και ο σύγχρονος Θησέας δεν θα μπορέσει να εκπληρώσει την αποστολή του χωρίς εκ νέου τον Μίτο της Αριάδνης.
Ο ίδιος ο ανθρώπινος εγκέφαλος μοιάζει με λαβύρινθο. Εάν δεν εντοπίσουμε πρώτα εκεί τον Μινώταυρο και εάν δεν τον εξοντώσουμε εκεί, δεν θα μπορέσουμε να τον αντιμετωπίσουμε πουθενά αλλού.

Συνεχίζεται...