Η ΗΜΕΡΑ ΠΟΥ ΞΕΨΥΧΗΣΕ Ο ΜΟΜΠΥ ΝΤΙΚ

 

Παρόλο που το παρόν ιστολόγιο επιλέγει μονίμως άλλο τύπο θεματολογίας, αυτή την φορά θα στραφεί προς την μυθιστοριογραφία.

Η προηγούμενη ανάρτηση δεν έχει ολοκληρωθεί ακόμη. Παρ' όλο που στοχεύει σε τοποθέτηση ερωτήσεων και αντιρρήσεων στα σχόλια, υπάρχει η στόχευση, αυτή να αποτελέσει μετά από κατάλληλη συμπλήρωση τον κορμό μιας θεωρητικής φύσεως πραγματείας, που με την συμπλήρωση άλλων κειμένων, που είτε υπάρχουν ήδη, είτε θα εκπονηθούν στο άμεσο μέλλον, θα αποτελέσει ένα εγχειρίδιο του θεωρητικού πλαισίου, στο οποίο στηρίχθηκε μέχρι τώρα η προβληματική αυτής της σελίδας. Αυτό, όταν ολοκληρωθεί, θα καταχωρηθεί προς κατέβασμα ατελώς στο Διαδίκτυο. Η ανάρτηση αυτή θα συμπληρώνεται συστηματικά (όχι όμως σε καθημερινή βάση). Όποτε συμπληρώνεται, θα γίνεται σχετική μνεία στην αρχή της εκάστοτε τρέχουσας ανάρτησης, ώστε μα μην ταλαιπωρούνται οι φίλες και οι φίλοι με άσκοπες μεταβάσεις στην οθόνη, στην περίπτωση που έχουν τον ενδιαφέρον να παρακολουθούν την πορεία των συμπληρώσεων.

Επειδή η παρακολούθηση θεωρητικών θεμάτων είναι εκ φύσεως κοπιώδης, αυτήν την φορά γίνεται στροφή σε μια λογοτεχνικής ατμόσφαιρας αναφορά, με στόχο την αυτονόητη χαλάρωση. Η στροφή αυτή όμως, δεν γίνεται κάτω από την γενική πρακτική "η τέχνη για την τέχνη", αλλά υπηρετεί την σκοπιμότητα  "η τέχνη για την ζωή". Σκοπεύει να μεταδώσει μια εικόνα, σχετικά με τον τρόπο, που η λογοτεχνία, με τα σύμβολα που θέτει σε κίνηση, ακόμη κι αν αυτή έχει πλαστεί με την καλόπιστη πρόθεση του δημιουργού της να προβληματίσει σε γόνιμη κατεύθυνση το ασυνείδητο, ή και το κριτήριο, των αναγνωστών, κάποιες φορές γίνεται αντικείμενο στρεβλής χρήσης από αντικοινωνικές δυνάμεις. Με στόχο, προδίδοντας σκόπιμα το πνεύμα του συγγραφέα, να υποβάλλουν αυτές μηνύματα, τελείως αντίρροπα προς τις προθέσεις του έργου. Μέσα από αυτήν την οπτική, επιχειρεί αυτή η ανάρτηση να συμβάλλει στην βάση ενός συγκεκριμένου παραδείγματος, στην περιγραφή αυτών, που αναφέρθηκαν στην προηγούμενη ανάρτηση για τα σύμβολα.

Επειδή όμως τα γεγονότα της επικαιρότητας τρέχουν με μεγάλη ταχύτητα προς ώρας, για να ανταποκριθώ και εγώ στο ζητούμενο της τρέχουσας ενημέρωσης σχετικά, παραπέμπω στην κάτωθι ανάρτηση του ισολογίου "Διόδοτος", όπου έχω καταθέσει σειρά σχολίων αναφορικά με την διαδικασία ένστασης ενάντια στην καλπονοθεία από το νομικό επιτελείο του Ππροέδρου Τραμπ στο Ανώτατο Ομοσπονδιακό Δικαστήριο. Βεβαίως, θεωρώ πρόσφορη γενικά την παρακολούθηση αυτού του ιστολογίου, όχι μόνον επειδή παρέχει καλή τακτική ενημέρωση με συχνές αναρτήσεις, αλλά και διότι με τον ΚΩΣΤΑ ΤΑΥΡΟΣ τραβάμε το συρματόσκοινο της εναλλακτικής ενημέρωσης ο ένας δίπλα στον άλλον εδώ και αρκετά χρόνια. Το ίδιο ισχύει βεβαίως και για το ιστολόγιο του Εργοδότη Δημοσίων Έργων, που παράλληλα με την δική του σελίδα, ως συνεργάτης εδώ στο παρελθόν, ήταν ο πρώτος, που ξεσκέπασε στο διαδίκτυο σε ανύποπτο χρόνο και με πολύ αποκαλυπτικό τρόπο, τον ύπουλο ρόλο των ΜΚΟ και των άνωθεν υποκινούμενων "έγχρωμων" διαμαρτυριών με την πρωτοποριακή αναφορά του με δέσμη αναρτήσεων στο φαινόμενο "Κακόφεμεν". 

https://diodotos-k-t.blogspot.com/2020/11/blog-post_94.html

1. ΕΝΑ ΚΥΤΟΣ ΠΟΥ ΕΠΕΜΕΝΕ ΝΑ ΜΗΝ ΠΕΘΑΝΕΙ ΠΟΤΕ

Το εξαίσιο μυθιστόρημα του Herman Melville "Μόμπυ Ντικ" είναι πασίγνωστο. Εγώ το γνώρισα για πρώτη φορά, όταν ήμουν σε πρώιμη παιδική ηλικία από τα "Κλασσικά Εικονογραφημένα". Μερικά χρόνια αργότερα μου δώρισαν το βιβλίο. Αυτή η μυθιστορηματική εξιστόρηση πέραν από την σωρεία των εκδόσεων έτυχε και πολλαπλών μεταφορών στο κινηματογράφο. Το ανυποχώρητο κυνηγητό ενός τεράστιου κύτους από ένα φαλαινοθηρικό, με το παράξενο πλήρωμά του, που είχε επικεφαλής ένα ανυποχώρητο πλοίαρχο με ξύλινο πόδι, ως προσθήκη για το πόδι που είχε χάσει σε μάχη με αυτήν την φάλαινα, σαγήνευε πάντοτε την προσοχή όχι μόνον των παιδιών, αλλά και των ενηλίκων. Ο τελικός θρίαμβος του κύτους, οδήγησε στον βυθό το πλοίο που το καταδίωκε μαζί με το πλήρωμά του. Ο μόνος καμακιστής που σώθηκε, πιασμένος σε ένα ξύλο που επέπλεε, δηλώνει στην τελευταία σελίδα του βιβλίου: "Σώθηκα μόνον για να σας διηγηθώ αυτήν την περιπέτεια". Πράγματι, το φινάλε, που διαμόρφωσε ο Μέλβιλ στο μυθιστόρημα είναι τουλάχιστον αξιοπερίεργο, μια και διαφαίνεται, ότι αυτό δεν αποτελεί στιλιστικό εφεύρημα, αλλά είναι προφανώς το επιμύθιο του όλου έργου. "ΠΡΟΣΕΞΤΕ, ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΚΥΤΟΣ ΕΞΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΝΑ ΖΕΙ. ΠΙΣΤΕΥΕΙ ΟΤΙ ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ ΑΝΙΚΗΤΟ, ΣΤΕΛΝΟΝΤΑΣ ΟΣΟΥΣ ΤΟ ΚΑΤΑΔΙΩΚΟΥΝ ΣΤΟΝ ΒΥΘΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ".

 Δεν υπάρχει αμφιβολία, όπως έχει τονισθεί από πολλούς με διάφορες αφορμές, ότι ζούμε στην εποχή των τεράτων. Ιδιαίτερα γλαφυρή γίνεται αυτή η διαπίστωση μετά την αναγγελία της Sidney Powell "I will release the kraken!". Τι σόι πράγματα είναι όλα αυτές οι τερατώδεις μορφές; Το τεράστιο χταπόδι kraken προβάλλει μέσα από τις θάλασσες της Νορβηγίας. Το ίδιο και ο Μόμπυ Ντικ, που περιφέρεται στα επικίνδυνα νερά της Νοτίου Αμερικής. Το υγρό στοιχείο ανέκαθεν συμβολίζει την ανθρώπινη ψυχή. Πρόκειται μήπως για μια απειλή, που στείνει ενέδρα κρυμμένη μέσα στο ασυνείδητο; Ο πατέρας της μυθιστορηματικής  και διηγηματογραφικής τερατολογίας H.P. Lovekraft θα αφήσει μέσα στα βιβλία του για την "Κτούλχου" να παρελάσουν διαφόρων μορφών τέρατα, ετερόκλητης εμφάνισης, με κύριο συστατικό μέλη που θυμίζουν χταπόδι. Τα πλοκάμια επεκτείνονται προς όλες τις κατευθύνσεις, επενεργώντας τον κίνδυνο αόρατων απειλών. Οι θιασώτες του τρομακτικού, κυρίως οπαδοί αποκρυφιστικών κατευθύνσεων, θεωρούν τον Lovekraft πατέρα της ατμόσφαιρας, μέσα στην οποία αυτοί αρέσκονται να αναπαράγουν τις ονειρώδεις προβολές τους, προσπαθώντας να ανοίξουν τις πύλες της πραγματικότητος προς κάποιους παράλληλους κόσμους του μη άμεσα επιστητού. Θεωρούν, ότι τα πονήματα του Lovekraft παρέχουν το υπόστρωμα, επάνω στο οποίο αυτοί αρέσκονται να πορεύονται, και ότι αυτός επικυρώνει τις επιλογές τους. Μήπως όμως ο Lovekraft επιχείρησε να προειδοποιήσει, σχετικά με περιοχές του μη επιστητού, που επενεργούν τρόμο, όλους τους άλλους, εκτός από τους θιασώτες της λεγόμενης "αριστερής ατραπού", δηλαδή της οδού, που υπόσχεται την άσκηση εξουσίας επί κάποιων "πνευμάτων";

υπό κατασκευή...

(Η ανάρτηση θα συνεχιστεί αύριο).