ΦΥΛΛΟΜΕΤΡΗΣΗ ΤΩΝ ΗΜΕΡΩΝ ΕΝΟΣ ΑΜΟΡΑΛΙΣΤΗ ΚΑΡΠΑΖΟΕΙΣΠΡΑΚΤΟΡΑ - ΤΡΙΤΟ ΜΕΡΟΣ

 

Συνέχεια προηγούμενου κεφαλαίου

(3.2.2 "ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΟ ΒΑΘΟΣ" ΚΑΙ ΔΥΟ ΑΒΓΑ ΤΟΥΡΚΙΑΣ - ΚΑΡΠΟΥΖΟΚΕΦΑΛΩΝ ΕΠΙΘΕΤΙΚΟΣ ΠΑΡΟΞΥΣΜΟΣ)

Όπως ανέφερα στην προηγούμενη συνέχεια,  ο Ερντογκάν ακολούθησε μετά την αποφυλάκιση του το 1999 μια μετριοπαθέστερη φρασεολογία καθώς και μια προσγειωμένη πολιτική, που οδήγησαν στην αύξηση της αποδοχής του, ακόμη και από ανθρώπους, που δεν είχαν ισλαμικό προσανατολισμό. Προφανώς, η παραμονή του υπό κράτηση του παρείχε την δυνατότητα μιας επανεξέτασης των επιλογών, οδηγώντας τον στην χάραξη μιας πιο ρεαλιστικής πορείας. Αυτή η επιτυχής εν τέλει εξέλιξη παρουσίασε μια τεράστια καμπή αλλαγής πορείας κατά το έτος 2010, όταν κυοφορείτο η λεγόμενη "αραβική άνοιξη". Ο αμυντικός προσανατολισμός του AKP, που στόχευε μέχρι τότε στην ανόρθωση της χώρας και την αποσόβηση του κινδύνου διαμελισμού, δηλαδή στην συντήρηση ενός διαταραγμένου status quo, μεταλλάχθηκε σε ένα ακραίο επεκτατικό επιθετισμό, που συνεπαγόταν ανατράξεις και περιπέτειες για την τουρκία, ανεξαρτήτως ποιο μπορεί να ήταν το όφελος και το ανάλογο κόστος. Αυτός ο επαναπροσανατολισμός είχε ποιοτικού χαρακτήρα συνέπειες για την χώρα. Μια διακυβέρνηση, που στοχεύει σε οικονομική και κοινωνική ανόρθωση ενός κοινωνικού σχηματισμού, ακολουθεί τελείως διαφορετικές προτεραιότητες, από αυτές μιας κυβέρνησης, που προσβλέπει σε μια βίαιη εδαφική επέκταση της κυριαρχίας της και στην δια βιαίων μέσων υφαρπαγή ενός γοργού οικονομικού οφέλους. Στην πρώτη περίπτωση, η διακυβέρνηση επιχειρεί να ενισχύσει τους κλάδους της παραγωγικής οικονομίας και να αναβαθμίσει τους εκπαιδευτικούς μηχανισμούς, καθώς και αυτούς των κοινωνικών παροχών. Στοχεύει επίσης στην ενίσχυση του εξωτερικού εμπορίου μέσω της καλλιέργειας σχέσεων καλής γειτονίας. Στην περίπτωση, που ο γενικός προσανατολισμός στοχεύει στην βίαιη επέκταση και το πλιάτσικο, οι κρατικές δαπάνες κατευθύνονται στην στρατιοτικοποίηση της οικονομίας και του κοινωνικού γίγνεσθαι. Μέγα μέρος των οικονομικών πόρων κατευθύνεται στην αγορά οπλικών συστημάτων από το εξωτερικό, στην ενίσχυση της εγχώριας πολεμικής βιομηχανίας και στην αριθμητική αύξηση του στρατού. Αυτή η διαδικασία απορροφά ζωτικούς πόρους, που σε αντίθετη περίπτωση θα μπορούσαν να είχαν επενδυθεί σε άλλους κλάδους, με στόχο την ανάπτυξη και την ευημερία. Αυτή η διαδικασία συρρικνώνει την μετοχή και τις απολαβές των πολλών του εγχώριου πληθυσμού στο εθνικό προϊόν, οδηγώντας σε μείωση της αποδοχής του καθεστώτος και σε συνεχή αύξηση της δυσαρέσκειας. Το άρχον συγκρότημα σε αυτήν την περίπτωση οργανώνει την μεσοπρόθεσμη διαχείριση τέτοιων καταστάσεων μέσω της αύξησης του αυταρχισμού, με μακροπρόθεσμο στόχο, όταν λάβει χώρα η επιθετική καταλήστευση, να πετάξει ένα κόκαλο στον λαό από την λεία των κλοπιμαίων, ώστε να εκτονώσει την δυσαρέσκεια, ή και την οργή. Η χειρότερη συνέπεια όμως της ξέφρενης επεκτατικής πορείας, που ακολούθησε το καθεστώς ερντογκάν στην δεύτερη φάση διακυβέρνησης (μετά το 2010) επενέργησε ΑΚΡΙΒΩΣ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΠΙΔΙΩΚΑΝ ΟΙ ΑΡΜΑΓΕΔΩΝΙΣΤΕΣ για τους λόγους που προανέφερα, ΤΟΥΤΕΣΤΙΝ ΤΗΝ ΤΖΙΧΑΝΤΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΤΟΥΡΚΟΓΕΝΩΝ ΠΛΗΘΥΣΜΩΝ ΣΤΙΣ ΓΥΡΩ ΧΩΡΕΣ. Όπως θα αναλύσω στην συνέχεια ΑΥΤΗ ΗΤΑΝ ΚΑΙ Η ΘΗΛΙΑ ΠΟΥ ΠΕΡΑΣΕ Η ΚΛΙΚΑ ΕΡΝΤΟΓΑΝ ΜΕ ΜΙΑ ΑΛΟΓΙΣΤΗ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΥΠΟΥΛΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΣΤΟΝ ΛΑΙΜΟ ΤΗΣ. Μια θηλιά, που την οδηγεί στην τρέχουσα φάση σε εξωφρενικές ενέργειες ακαταλόγιστης επιθετικότητος, που πολύ σύντομα θα οδηγήσει την κλίκα στον καταποντισμό και την τουρκία στην πλήρη διάλυση.

Η περίοδος που έγινε η μεγάλη στροφή στις κυβερνητικές επιλογές της κλίκας σφραγίζεται από μια πάρα πολύ σημαντική ρύθμιση, που σύμφωνα με τις εκτιμήσεις που θα παραθέσω ακολούθως ήταν αποφασιστικής σημασίας και έγκειται στην άνοδο στην κορυφή του κυβερνητικού σχήματος του αλητάμπουρα νταβούτογλου. Ο οποίος από το 2002 ήταν ο βασικός σύμβουλος του ερντογκάν, που με όργανο την ηλίθια αλλά και άκρως ύπουλη φυλλάδα του περί "στρατηγικού βάθους", που πλασάρεται μάλιστα και ως "ακαδημαϊκό πόνημα" επενεργούσε βήμα προς βήμα, ως προκεχωρημένο προβοκατόρικο πιόνι, την πλύση εγκεφάλου της κλίκας, με στόχο την ψυχολογική προετοιμασία της, για την στροφή επιλογών που επήλθε, όταν οι αρμαγεδωνιστές έριξαν το από πολύ καιρό προγραμματισμένο δέλεαρ.

Ας δούμε όμως στην συνέχεια τον πυρήνα των "θέσεων" που προβάλλει η εν λόγω καρπουζοφυλλάδα. Το βασικό της στοιχείο είναι, ότι ανάγει σε πεμπτουσία της πολιτικής τον λεγόμενο "αναθεωρητισμό" συνόρων, στην βάση, ότι τα σύνορα των χωρών ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΠΑΡΑΒΙΑΣΤΑ ΚΑΙ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΘΕΩΡΟΥΝΤΑΙ ΔΕΔΟΜΕΝΑ. Στην ουσία εισάγει στις στρατηγικές επιλογές των χωρών τον μεγαλοϊδεατισμό, που αναπτύχθηκε στις αρχές του 20ου αιώνα. Αυτή η θεώρηση ξεπεράστηκε μεταπολεμικά κατά την την δεκαετία του '70 με την συνδιάσκεψη του Ελσίνκι, όπου οι μεγάλες δυνάμεις διακήρυξαν το απαραβίαστο των συνόρων εγκαινιάζοντας την πολιτική της "ύφεσης" στον παγκόσμιο γεωπολιτικό ανταγωνισμό. Μετά από λίγα όμως χρόνια οι ίδιες δυνάμεις σχετικοποίησαν αυτήν την αρχή του απαραβίαστου των συνόρων και του σεβασμού της εδαφικής κυριαρχίας των κρατών, οι μεν δυτικοί με την διακήρυξη του "δόγματος Sonnefeld", αναφερόμενοι στις σφαίρες επιρροής τους, οι δε σοβιετικοί με το "δόγμα περιορισμένης κυριαρχίας" του Λεονίντ Μπρέζνιεφ αναφερόμενοι στις δικές τους. Την πολιτική και την πρακτική παρεμβάσεων, με στόχο την κατάλυση της εδαφικής ακεραιότητος των χωρών διακήρυξε κατά την δεκαετία του '80 ο φιστικάς Κάρτερ, με θύματα εισβολής αρχής γενομένης με κάποιες μικρές χώρες, όπως η Γρενάδα και με πρόσχημα τα "ανθρώπινα δικαιώματα", ώστε να συνηθίσει η ανθρωπότητα στην ιδέα, παίρνοντας την συνέχεια ως επιβράβευση ο λεγάμενος και το βραβείο νόμπελ ειρήνης. Στο άκρον άωτον όμως της διακήρυξης του "θεάρεστου" των έξωθεν εισβολών, έφτασε η υποτιθέμενη "μόνη υπερδύναμη" μετά το "τέλος ιστορίας" από τον ίδιο εκτρωματικό αλητάμπουρα που το είχε προβάλλει ως φερέφωνο των γερακιών του πολέμου "neocons" Francis Fukuyama με την έκδοση του βιβλίου "State Building" (αποκατάσταση της κρατικής οντότητος) για τα κράτη, που είχαν χαρακτηριστεί από τους αρμαγεδωνιστές "fail state". (Δέκα χρόνια όμως την έκδοση αυτού του βιβλίου και τις αλλεπάλληλες αιματηρότατες παρεμβάσεις των ΗΠΑ σε ξένες χώρες, ακολούθησε η ανώμαλη προσγείωσή τους από την Ρωσική στρατιωτική υπεροπλία στην Συρία). Εκτιμώ, με βάση τα κριτήρια που παραθέτω στην συνέχει', ότι το κύκλωμα που βρίσκεται πίσω από την έκδοση του "στρατηγικού βάθους" είναι ακριβώς το ίδιο κύκλωμα που έδωσε την εντολή για την έκδοση των βιβλίων του Fukuyama. Πρόκειται δηλαδή για το πάγιο σκοτεινό κύκλωμα παγκοσμιοποιητών, που εδρεύει εκτός τουρκίας, όσο κι αν διαρρυγνήει τα ρούχα του ο νταβούτογλου, ότι πασχίζει για το υποτιθέμενο καλό της "γαλάζιας πατρίδας". Οι στημένοι προβοκάτορες δεν έχουν πατρίδα. Σε αντίθεση με το βλαχαδερό φανατισμένο ισλαμάκι ερντογκάν, που αρχικά νόμιζε, ότι είχε κληθεί να σώσει την πατρίδα του και στην συνέχεια να χρυσώσει την τσέπη του.

Ισχυρίζεται λοιπόν στο εν λόγω φληνάφημα, ο ακαδημαϊκός μπόγιας που υπέγραψε το εξώφυλλό του, ενώ τελείως άλλοι είχαν καθορίσει το περιεχόμενο:

Σκοπός του συγγραφέα (υποτίθεται) ότι είναι η δημιουργία ενός θεωρητικού πλαισίου της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής, που θα λειτουργεί ως οδηγός της. Ήδη στον πρόλογο του βιβλίου ρίχνει ο μάστουρας χωρίς περιστροφές την καραμέλα, ώστε να καταλάβει ο αναγνώστης από την αρχή περί τίνος πρόκειται, χωρίζοντας τα κράτη σε τρεις βασικές κατηγορίες.

1. Σε αυτές που τηρούν μια "Στατική Στάση" στην προσπάθειά τους να προφυλαχθούν από τους στροβιλισμούς της διεθνούς δυναμικής, χαρακτηριστικό μιας κοινωνίας φοβικής, δίχως αυτοπεποίθηση, που προσπαθεί να προφυλαχθεί μέσω διατήρησης του υφιστάμενου "status quo".

2. Σε αυτούς που προσπαθούν να παρασυρθούν από την "Διεθνή Δυναμική", φοβούμενες ότι θα ξεπεραστούν από τις διεθνείς εξελίξεις, χαρακτηριστικό μιας χώρας που δεν μπορεί να αυτοπροσδιορισθεί, με έλλειψη ιστορικού βάθους, η οποία εναποθέτει στα διεθνή κέντρα τη λήψη των αποφάσεων αντί αυτής.

3. Στις χώρες που μετατρέπουν την δυναμικότητα τους σε παράμετρο ισχύος της διεθνούς δυναμικής, για να γίνουν μέρος της μετάβασης σε ένα νέο κόσμο.

Ήδη από τον πρόλογο του "πονήματος" γίνεται έκδηλη η επιδίωξη του "συγγραφέως" για επιβολή αναθεώρησης του "status quo" (βλέπε αλλαγή των συνόρων) μέσω ισχύος (βλέπε μέσω βίας).

 
 

Ο νταβούτογλου στηρίζει την θεωρία του σε τρεις θεωρητικούς της γεωπολιτικής, μεταξύ των οποίων και ο πατέρας αυτού του κλάδου στην γερμανία του μεσοπολέμου, καθηγητής του κλάδου "γεωπολιτικής" στο πανεπιστήμιο του Μονάχου Rudolf von Sebotendorf. Βοηθός καθηγητού σε αυτήν την έδρα ήταν ο μετέπειτα αναπληρωτής του Αδόλφου Χίτλερ στην καγκελαρία Ρούντολφ Ες. Ο σεμπότενντορφ ήταν αυτός που διατύπωσε την θεωρία του λεγόμενου "ζωτικού χώρου", ισχυριζόμενος ότι η γερμανία όφειλε να επεκταθεί προς την ανατολή. Κατ' αρχήν αφήνω κατά μέρος τον παιδαριώδη παραλληλισμό της μεσαιωνικής τουρκίας της δεύτερης χιλιετίας με την γερμανία του μεσοπολέμου, μια χώρα που διέθετε τότε βαρβάτη επιστήμη, με σημαντική συνεισφορά στην εξέλιξη της κβαντικής φυσικής, (με πληθώρα πολύ δυνατών επιστημόνων, που έτρεξαν να παραλάβουν μετά την λήξη του πολέμου τόσο οι αμερικάνοι όσο και οι Ρώσοι) βαρβάτη πρωτοποριακή τεχνολογία, βαρβάτη βιομηχανική ανάπτυξη, δυνατή κρατική οργάνωση, πειθαρχημένο πληθυσμό, ισχυρή διανόηση, καθώς και σοβαρότατη σατανολατρία, που σε καμία περίπτωση δεν μπορούν να συγκριθούν με το πάγιο πολιτισμικό χάλι της τουρκίας (θα αναφερθώ σε κάποιες παραμέτρους του στην συνέχεια, ώστε να μην συγχαίεται η γραβάτα με το ζωνάρι, που ουδόλως υποτιμώ, διότι το φόραγαν και κάποιοι προγονοί μου, που δουλεύανε πολύ σκληρά).

 

Όμως εφόσον ο νταβούτογλου μελέτησε τα βιβλία του σεμπότενντορφ, αποκλείεται να αγνοούσε την πραγματεία του με τίτλο "Μυστικές Ασκήσεις των Τούρκων Ελευθεροτεκτόνων  - του Τάγματος Μπεκτασήδων / Δερβίσιδων".

 

Παραθέτω σχετικά από το λήμμα "Σεμπότενντορφ" από την Βικιπαίδεια:

Προς το τέλος του 1917 ο Ρούντολφ φον Σεμπότεντορφ ίδρυσε την εταιρεία στην πόλη του Μονάχου, η οποία αποτελούσε ήδη κατά τη διάρκεια του πολέμου σημαντικό κέντρο της εθνικιστικής δραστηριότητας του Παγγερμανικού Συνδέσμου (Alldeutscher Verband). Στα μέλη της εταιρείας ανήκαν και δικηγόροι, δικαστές, πανεπιστημιακοί καθηγητές, αστυνομικοί, αριστοκράτες, γιατροί, όπως επίσης και πλούσιοι επιχειρηματίες. Εξωτερικά η εταιρεία παρουσιαζόταν ως "ομάδα μελέτης της γερμανικής αρχαιότητας", στην πραγματικότητα όμως ήταν μια βαυαρική οργάνωση του Γερμανικού Τάγματος, εσωτερικά οργανωμένη με μασονικά πρότυπα. Η Εταιρεία της Θούλης θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως συνωμοτικός μυστικός σύνδεσμος ρατσιστικής, και ειδικότερα αντισημιτικής φύσεως.[1] Ο σκοπός του συνδέσμου ήταν η απόκτηση πολιτικής δύναμης και η διάδοση ρατσιστικής προπαγάνδας μέσω της στρατολόγησης όσο το δυνατόν περισσότερων μελών με επιρροή στην κοινωνία. Στην ακμή της η εταιρεία είχε πιθανώς μόνο λίγες εκατοντάδες μέλη, τα οποία όμως είχαν αξιόλογη κοινωνική επιρροή. 

 

Είναι εμφανές, ότι ο σεμπότενντορφ είναι αστέρας του αποκρυφισμού.  Όμως οι κρόνιοι σε οτιδήποτε οργανώνουν αρέσκονται να βάζουν με μη προφανή τρόπο την υπογραφή τους. Με την επιλογή της επανειλημμένης αναφοράς στον σεμπότενντορφ στο "στρατηγικό βάθος" εκτιμώ, ότι στόχευσαν να δείξουν ταυτοχρόνως και την αποκρυφιστική προέλευση της προπαγάνδας, που αυτό προωθεί, διακηρύσσοντας με την μεθοδό τους και τον πραγματικό συγγραφέα.

Ο νταβούτογλου ισχυρίζεται, ότι η τουρκία αποτελεί γέφυρα μεταξύ ανατολής και δύσης. Επίσης θεωρεί σκόπιμο να διατηρήσει αυτή τον ευρωπαϊκό πρασανατολισμό της. Δηλαδή, από την μια αναζωπύρρωση του ισλαμικού τζιχάντ, από την άλλη προσκόληση στην δύση και στην διαδικασία ένταξης στην ΕΕ. Με την φιλοδυτική όμως προσκόληση, ο αντικεμαλισμός του AKP ρίχνεται στα αζήτητα και η παρέα ετοιμέζεται ψυχολογικά για την πρόσδεση στο δυτικό - τζιχαντιστικό επιθετικό συγκρότημα υου ίσις. Έτσι προετοιμάστηκε και η συνεργασία χαλιφάτου και βαχαμπιστών (καθώς και με νατο και ισραήλ).

 

Κάποιες από τις εκτιμήσεις που προηγούνται, μπορεί να προξενήσουν την εντύπωση, ότι εγράφησαν υπό καθεστώς μιας σχετικά ευθαίρετης συνωμοσιλογικού τύπου καχυποψίας. Επειδή όμως, όπως ανέφερα στο πρώτο μέρος αυτής της ανάρτησης, φρονώ, ότι η συνωμοσιολογικές προσεγγίσεις δεν αρμόζει να εκφράζουν σύνδρομα προκατάληψης, αλλά να δομούνται με πραγματιστική διάθεση αναζήτησης και επεξεργασίας κριτηρίων, συνεχίζω την παράθεση αυτής της διερεύνησης, ώστε να γίνει κατανοητός ο τρόπος, που προωθήθηκε το νεοοθωμανικό σενάριο, το οποίον καταλήγει στο τρέχον φιάσκο ολοκληρωτικής απαξίωσης της κλίκας ερντογκάν.

Όπως ήδη αναφέρθηκε, ο ερντογκάν γεννημένος το 1954 ήταν ένα φτωχαδάκι, που πουλούσε κουλούρια στους δρόμους της Κωνστανούπολης, για να χρηματοδοτήσει την θητεία του στην σχολή των ιμάμηδων. Το όνειρό του, για την απόκτηση μιας ακαδημαϊκής εκπαίδευσης δεν μπόρεσε να πραγματοποιηθεί, κάτω από την πίεση των καθημερινών υποχρεώσεων και στρατεύσεων. Πέντε χρόνια μετά την γέννηση του ερντογκαν το 1959 γεννιέται ο αχμέτ νταβούτογλου. Κι αυτός σε μια πολύ φτωχιά οικογένεια στο Ικόνιο της κεντρικής Ανατολίας. Ο πατέρας του είναι τσαγγάρης και η μανούλα του πεθαίνει, όταν αυτός ήταν μόλις τεσσάρων χρόνων. Βίοι παράλληλοι, θα υπέθετε κέποιος με τον ερντογκάν. Φτωχόπαιδα, που η ανέχεια και η στέρηση οδήγησε στην αγλκαλιά του ισλάμ, μια και η προοπτική για μια καλύτερη ζωή στο μέλλον και η αποκατάσταση της κοινωνικής ευπρέπειας και δικαιωσύνης λειτουργούσε μόνο σαν ελπίδα στα κοιτάπια του προφήτη, εναποθέτοντας τα οράματα στην σφαίρα κάποιου επέκεινα. ΟΜΩΣ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΔΕΝ ΕΞΕΛΙΧΘΗΚΑΝ ΔΙΟΛΟΥ ΜΕ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ. Στην περίπτωση του νταβούτογλου υπάρχει μια τελείως διαφορετική πορεία, δυστυχώς γνωστή σε όσους, ως συνωμοσιολόγοι παρακολουθούν  την πρακτική των σκιών στα παρασκήνια της παρασκευής ετερονομημένων ανθρώπων. Μοιραία παιδιά, που τους στέρησαν την δυνατότητα να δημιουργήσουν μια δική τους προσωπικότητα. με την  παρέμβαση μιας άνωθεν χειραγώγησης. Παιδιά, που τα έβαλλαν επάνω σε εκτοξευτήρες καριέρας, για να πραγματοποιήσουν αλλότριους σχεδιασμούς, χωρίς ποτέ να κατανοήσει η ψυχή τους το τι και το πως. Με τον τρόπο που περιγράφει ο Νίκος Βεργόδης στους "Μιγάδες της Ελληνικής Ιστορίας", ο οποίος κατά την εκτίμηση μου είναι ο πατέρας της συνωμοσιολογίας στην Ελλάδα. Ο Βεργίδης έγραψε αυτό το βιβλίο με δάκρυα στα μάτια. Ο Ντοστογιέφσκυ αναφέρει κάπου, ότι "μια καρδιά που συμπονά, μπορεί να τα καταλάβει όλα". Ακόμη και το δράμα αυτών, που εκκολαύτηκαν από τις σκιές για να παίξουν τους πλέον ρυπαρούς ρόλους.

Ο νταβούτογλου, αν και προέρχεται από τα φτωχοσόκακα του Ικόνιου, φοιτά στο Instabul Erkek Lisesi, ένα αιστοκρατικό γερμανικό σχολείο της ελίτ στην Κωνσταντινούπολη. Το εισόδημα του τσαγγάρη πατέρα του μπορεί να ήταν αρκετό για την φασολάδα. Και εάν ο μικρός δεν στερήθηκε ποτέ για ευνήτους λόγους τα παπούτσια, όλα τα υπόλοιπα είναι επόμενο να ήταν λιγοστά. Και η μανούλα; Όποιος μελετήσει την βιογραφία του μπιλ κλίντον μπορεί να κατανοήσει, πως παρασκευάζονται τα μεγάλα "πολιτικά πρόσωπα", όταν αυτά δεν προέρχονται από κάποιο τζάκι της ολιγαρχίας, που οι γόνοι της προωθούνται στα πόστα με κριτήριο τα κληρονομικά "δικαιώματα". Τα παιδιά που μένουν ορφανά, κυρίως από μητέρα, πάσχουν στην πλειοψηφία τους από μεγάλο ψυχολογικό τραύμα. Αναζητούν μονίμως την μητρική στοργή. Σε κάποιες περιπτώσεις εμφανίζεται τότε ο "από μηχανής θεός". Ένας πολύ ευγενής κύριος, με ανθρωπιστικά ένστικτα, συμπαθητική φωνή, σοβαρό παρουσιαστικό, συμπάθεια για τον πόνο των άλλων, ευρεπής, που διαπνέει εμπιστοσύνη, έτοιμος να συνδράμει και στην συνέχεια να αναλάβει την φροντίδα του παιδιού, προσφέροντάς του ακριβώς ότι του λείπει, γεφυρώντας ένα πονεμένο συναισθηματικό κενό. Μόνο που, όλως τυχαίως,  ο ευγενής αυτός κύριος είναι πρακτοράτζα των ιλλουμινάτι.

 

Στα στάδια της μονίμως ανερχόμενης ακαδημαϊκής καριέρας του μικρού, που έτυχε να ευτυχήσει με την στήριξη των "ανθρωπιστών" δεν χρειάζεται να αναφερθώ. Οι αναφορές υπάρχουν στο διαδίκτυο και πρόκειται αναμφισβήτητα για λαμπρή εξέλιξη, με σημαντική προσφορά στην γνώση και την ανάπτυξη της πολιτικής επιστήμης σε πρωτόγνωρα ανώτατα επίπεδα. Στην συνέχεια το ίδιο κύκλωμα καλοθελητών φέρνει σε επαφή τον "φωστήρα", με αυτόν ακριβώς, που αναζητούσε το "φως", αλλά η καθημερινή πίεση δεν του επέτρεψε να το χαρεί. Έτσι "κυλάει ο τέτζερης και βρίσκει το καπάκι", όπως λέει η παροιμία, αλλά και το γενικόν εγχερίδιον του μάστερ πλαν.

 

Η εντύπωση που αποκόμησα σχετικά με την επηροή, που εκτιμώ ότι άσκησε ο νταβούτογλου στην ερντογκάν (ως προϊστάμενο μιας συγκεκριμμένης πολιτικής ομάδας) η οποία συνίσταται στην έντεχνη υποβολή τελείως διαφορετικών επιλογών, σε σχέση με την πρώτη φάση διακυβέρνησης, στηρίζεται σε κάποιες ισχυρές ενδείξεις, οι οποίες όμως δεν αποτελούν μέχρι αυτό το σημείο της έρευνας μονοσήμαντες αποδείξεις. Κατά την διαδικασία της αξιολόγησης δεδομένων με βάση τις αρχές της συνωμοσιολογίας και του μάστερ πλαν γενικότερα, όπως αυτό συνάγεται από την επιστολή Pyke, καλούμεθα να εντοπίσουμε και να φέρουμε στην επιφάνεια πράγματα, που δεν ευθέως ορατά και εν πρώτοις διαπιστώσιμα. Μέσα από αυτήν την οπτική, η πρακτική μας χαρακτηρίζεται από την μέθοδο που ακολουθούν οι ντεντέκτιβς, εάν δεν επιθυμούμε να ανάγουμε τις υποψίες μας σε αυθαίρετες και αναπιβεβαίωτες "βεβαιότητες". Βάσει λοιπόν μιας έρευνας συνθέτουμε κάποια σενάρια, που οι ενδείξεις μας οδηγούν να αξιολογούμε ως πιθανά. Στην συνέχεια επιχειρούμε να εξακριβώσουμε την λειτουργικότητά τους, κάνοντας την υπόθεση ότι αυτά αληθεύουν, ώστε βάσει μιας τέτοιας παραδοχής να ακολουθήσουμε τα ίχνη, που αυτά αφήνουν να διαφαίνονται στην συνέχεια. Εάν μέσω αυτής της οδού, ισχυροποιηθούν ακόμη περισσότερο οι σχετικές υποψίες μας, τότε ανάγουμε το σενάριο που έχουμε σχηματίσει, σε βασική προς επίρρωση εργασία, αναζητώντας επί πλέον τις ψηφίδες ενός παζλ, που θα αποκάλυπτε μια εικόνα. Αυτά που συνάγουμε με αυτήν την μέθοδο αρμόζει, εφ' όσον πρόκειται για καταστάσεις γενικού ενδιαφέροντας, να θέτουμε σε γνώση του δημόσιου διαλόγου. Ώστε κριτική που μπορεί να προκύψει, καθώς και η εν δυνάμει παροχή επί πλέον στοιχείων, να συνδράμουν την σκέψη και την αναζήτησή μας. Η συνωμοσιολογία δεν συνίσταται κυρίως στην αποκάλυψη κάποιων κεκριμμένων συνταρακτικών γεγονότων, αλλά στον συστηματικό εθισμό, να παρακολουθούμε τις εξελίξεις σε μεγαλύτερο βάθος από ότι το προφανές.

 

Σύμφωνα με την εκτίμηση μου, μια πολύ σημαντική τέχνη στην προσπάθεια να φέρουμε στην επιφάνεια ενδείξεις για τα μη προφανή, είναι η αστρολογία. Αυτή είναι μια διαισθητική διαδικασία, διότι συσχετίζει τον μεσόκοσμο, στον οποίον εμείς ζούμε και λειτουργούμε, με ουράνια κοσμικά δεδομένα, στα οποία αποδίδει εμπειρικά ιδιότητες συμβόλων. Η ενασχόληση όμως με σύμβολα μας θέτει μπροστά στην πρόκληση τής ερμηνείας τους. Όταν αυτά τα σύμβολα αφορούν οντότητες του μακροκόσμου, τις οποίες εντάσουμε σε ένα σύστημα αναλυτικής μεθόδου, θα πρέπει να λάβουμε υπ' όψει μας, ότι οι νόμοι που βιώνουμε με τις αντιληπτικές μας δυνατότητες πρόσληψης, έχουν διαφορετική έκφανση - εκδηλώνονται δηλαδή με πολύ διαφορετικό τρόπο - τόσο στον μικρόκοσμο, όσο και στον μακρόκοσμο. Η κβαντική φυσική και η θεωρία τής σχετικότητος (στο τμήμα της, που έχει ισχύ) πιστωποιούν αυτήν την διαφορετική μορφή, που εκδηλώνεται η πραγματικότητα σε μικροκλίμακα και μακροκλίμακα. Γι αυτό το λόγο, φαινόμενα που εντόπισε η φυσική επιστήμη κάποιες φορές πρόσλαβαν την προσωνυμία του "παράδοξου". Όταν λοιπόν μεταφέρονται κάποια δεδομένα, ή επιδράσεις, από την σφαίρα άλλης τάξεως μεγέθους στα δεδομένα της δικής μας πραγματικότητος, μέσω των συμβόλων επιχειρείται μια αφαίρεση, η οποία συμπυκνώνει ιδιότητες, που δεν μπορούμε να τις παρακολουθήσουμε καθ' εαυτές, παρέχοντάς μας την δυνατότητα να χειρισθούμε κάποις συνέπειές τους στο επίπεδο της πληροφορίας. Επειδή όμως αυτή η διαδικασία κινείται έξω από τα όρια των συνήθων λογικών διεργασιών μας, είμαστε υποχρεωμένοι να θέσουμε σε κίνηση μια σειρά διαισθητικές μας ικανότητες. Και επειδή αυτή η εφαρμογή δεν μπορεί να οδηγήσει σε άμεσα απτά και συγκεκριμένα συμπεράσματα, είμαστε υποχρεωμένοι αφ' ενός να αναπτύξουμε μέσω της άσκησης και της εμπειρίας τις αντίστοιχες ικανότητες, αφ' ετέρου να έχουμε πάντα συνείδηση, ότι με την ανάπτυξη και την εφαρμογή τέτοιων μεθόδων διευρύνουμε τις γνωστικές μας δυνατότητες σε περιοχές, που δεν επιδέχονται εργαστηριακού τύπου μετρήσεις, αλλά διεισδύουμε σε ιχνηλάτηση δεδομένων, που μπορούν  να παράσχουν στον έμπειρο και προσεκτικό ερευνητή εντυπωσιακής αξίας διαπιστώσεις από την σφαίρα του μη προφανούς. (Στο επόμενο μέλλον σχεδιάζω μια γενική αναφορά στην τέχνη της αστρολογίας, με αφορμή την ανάρτηση στο ιστολόγιο Διόδοτος μιας συνέντευξης του αστρολόγου κώστα Λεφάκη).

 

Επειδή έχει τύχει να ασχολούμαι εδώ και κάποιο διάστημα (41 έτη) με την αστρολογία, αποτέλεσε για μένα σημαντική πρόκληση, να παρακολουθήσω την θέση που έχει ο πλανήτης Ποσειδώνας του γενέθλιου αστρολογικού χάρτη (ωροσκόπιο) του νταβούτογλου, σε συσχετισμό με τον αστρολογικό χάρτη του ερντογκάν. Μια από τις ποιότητες που συμβολίζει ο Ποσειδώνας στην αστρολογία, κατω από ειδικές συνθήκες θέσεων γονιών κλπ. είναι η άσκηση πλάνης και τάση παρασυρμού σε παραμορφωμένες εκδοχές της πραγματικότητας.  Γνωρίζοντας την ημερομηνία γέννησης των δυο αυτών προσώπων υπολόγισα τα ωροσκόπιά τους, προβάλλοντας το ένα επάνω στο άλλο, για λόγους εξακρίβωσης συσχετισμοών. Επειδή δεν γνωρίζω την ακριβή ώρα των γεννήσεων, οι οικοι που αποικονίζονται στα ωεροσκόπια που ακολουθούν είναι αυθαίρετη. Πλην όμως βάσει της ημερομηνίας γέννησης καθίσταται δυνατή η απικόνηση των πλανητών στα ζώδια, που μπορεί να παράσχει σημαντικές πληροφορίες. Ο ερντογκάν γεννήθηκε στις 26 Φεβρουαρίου 1954 και ο νταβούτογλου στις 26 Φεβρουαρίου (!!!) 1959.

 

Στον εσωτερικό του ζωδιακού κύκλου της παράστασης που προηγείται απεικονίζεται η θέση των πλανητών στο ωεροσκόπιο του ερντογκάν, στο εξωτερικό του νταβούτογλου.

Παρατηρώντας τον συσχετισμό των δυο ωροσκοπίων έμεινα εμβρόντητος. Όχι μόνον, ή κυρίως, λόγω της θέσης του Ποσειδώνα στο οροσκόπιο του νταβούτογλου, που είναι συντονισμένος επάνω στον Κρόνο του ερντογκάν, σε μια θέση δηλαδή, που θεωρούσα πολύ πιθανή. Οι δυο αυτοί άνθρωποι έχουν γεννηθεί ακριβώς την ίδια μέρα του χρόνου. Ο ήλιος αμφοτέρων, ως βασικότερο στοιχείο ενός ωροσκοπίου, αποκαλύπτει ένα φοβερό συντονισμό σε βασικά σημεία της προσωπικότητας. Δεν βρίσκεται μόνον η κοινή ηλιακή ποιότητα, από πλευράς διαμόρφωσης της προσωπικότητας, ακριβώς στην ίδια μοίρα των Ιχθύων. Κάθε συσχετισμός, κάθε επηροή,  που επενεργεί η περιφορά κάθε πλανήτη στην πορεία του χρόνου στον ήλιου του ενός, ισχύει και για τον άλλον. Προφανώς οι οίκοι στα δυο ωροσκόπια δεν ταυτίζονται. Κατά συνέπεια εφόσον αυτές οι επηροές εκδηλώνονται σε διαφορετικούς οίκους, εμφανίζονται και σε διαφορετικούς τομείς της εξέλιξης του ενόςαπό τον άλλον. Η στατιστική πιθανότητα να συμπέσουν οι ήλιοι σε δυο ωροσκόπια είναι 1/365. Υπό αυτό το πρίσμα, η εν λόγω "σύμπτωση" των ηλιακών θέσεων είναι κάτι πολύ χαρακτηριστικό, χωρίς όμως να αποτελεί από μόνη της κάτι το φοβερό. Πλην όμως επι πλέον και στα δυο ωροσκόπια και ο πλανήτης Ερμής βρίσκεται σε σύνοδο με τον ήλιο. Η απόσταση μεταξύ των δυο Ερμών αποτελεί περίπου δυο μοίρες. Οπότε η στατιστική πιθανότητα μιας τέτειας συναστρίας δίδεται εάν διαιρέσουμε το 1/365 με τον χρόνο της ετήσιας πρόσω περιφοράς του Ερμή (η οποία ποικίλει ελαφρά από έτος σε έτος, καθότι η ηλιοκεντρική περιφορά των πλανητών παρουσιάζεται οπισθοφερής με κέντρο αναφοράς την Γη). Σε αυτόν τον υπολογισμό πρέπει ενσωματωθεί και η πιθανότητα, ο ήλιος να έλθει σε σύνοδο με τον Ερμή, οπότε το αποτέλεσμα είναι 1 προς μερικές δεκάδες χιλιάδες, ΑΡΑ ΕΧΕΙ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΜΟΝΑΔΙΚΟΤΗΤΟΣ, ΔΗΛΑΔΗ ΠΡΟΣΔΙΔΕΙ ΣΤΗΝ ΣΧΕΣΗ ΤΩΝ ΔΥΟ ΥΠΟ ΕΞΕΤΑΣΗ ΑΤΟΜΩΝ ΠΡΟΦΑΝΗ ΚΑΡΜΙΚΟ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ.

Αυτό, το οποίο είναι όμως επίσης εξόχως θεαματικό, που προκαλεί φοβερή ερμηνευτική πρόκληση για κάθε θιασώτη της αστρολογίας, είναι ότι και η Αφροδίτη συμμετέχει σε στο ωροσκόπιο του ερντογκαν στην σύνοδο Ήλιου / Ερμή, σαν τρίτος πλανήτης.  Η περίπτωση μιας συνόδου τριών πλανητών, αποκαλείται "μεγάλη συναστρία" και στην περίπτωση που ένος εξ αυτών είναι ο Ήλιος πρόκειται για μια υπερυψωμένη μεγάλη συναστρία, που προσδίδει μια έξοχη ιδιαιτερότητα στο πρόσωπο, που ανήκει το ωροσκόπιο. Το επίσης άκρως αξιοσημείωτο είναι, ότι στο ωροσκόπιο του νταβούτογλου, η Αφροδίτη βρίσκετασι λίγο πιο πέρα στο ζώδιο Κριού, σε απόσταση 20 μοιρών από την Αφροδφίτη του Ερντογκάν. Εφόσον ο Ήλιος συμβολίζει τον κεντρικό προσανατολισμό της προσωπικότητας, ο Ερμής την νόηση και η Αφροδίτη συμβολίζει στην περίπτωση ενός ανθρώπου με πολιτική δραστηριότητα την αντίληψη περί κοινωνίας που αυτός έχει καθώς και την δημόσια αποδοχή του σε διαπροσωπικό επίπεδο (ενώ σε αυστηρά προσωπικό επίπεδο ο συμβολισμός της Αφροδίτης αφορά άλλους τομείς της προσωπικότητος) ΘΑ ΕΛΕΓΑ, ΟΤΙ Ο ΗΛΙΟΣ ΚΑΙ Ο ΕΡΜΗΣ ΤΟΥ ΝΤΑΒΟΥΤΟΓΛΟΥ ΣΥΝΤΟΝΙΖΕΤΑΙ ΜΕ ΜΟΝΑΔΙΚΑ ΚΑΡΜΙΚΟ ΤΡΟΠΟ ΣΤΟΝ ΗΛΙΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΡΜΗ ΤΟΥ ΕΡΝΤΟΓΚΑΝ, ΜΕ ΣΤΟΧΟ ΝΑ ΤΟΥ ΥΦΑΡΠΑΞΕΙ ΤΗΝ ΑΦΡΟΔΙΤΗ ΑΠΟ ΤΟ ΗΕΡΕΜΟ  ΖΩΔΙΟ ΤΩΝ ΙΧΘΥΩΝ ΚΑΙ ΝΑ ΤΗΝ ΣΠΡΩΞΕΙ ΣΤΟ ΔΙΠΛΑΝΟ ΠΑΡΟΠΜΗΤΙΚΟ ΖΩΔΙΟ ΤΟΥ ΚΡΙΟΥ. Η όλη παράσταση μου θυμίζει την αρπαγή της Περσεφόνης από τον Πλούτωνα στον Άδη.

Για τις θέσεις και τους συσχετισμούς των πλανητών στα ωροσκόπια των δυο αυτών ανθρώπων, θα μπορούσε να γραφεί μια ολόκληρη εκτενής ανάρτηση, επειδή τα όσα αποκαλύπτονται από αυτά είναι πολλά. (Εξ άλλου αυτό είναι σύνηθες για κάθε ανάλυση ωροσκοπίου, που περιλλαμβάνει περισσότερες σελίδες).

Εγώ θα σταθώ εδώ όμως σε δυο μόνο ακόμη δεδομένα, επειδή η αστρολογική προσέγγιση του θέματος αποτελεί μόνον μια από τις πλευρές, που θέτω υπό διερεύνηση.

Η πρώτη αφορά την σύνοδο Σελήνης και Άρη στο ζώδιο του Τοξότη ωροσκόπιο του ερντογκαν. Η Σελήνη συμβολίζει το βάθος της ψυχής, ο Άρης την ενεργητικότητα. Ο Τοξότης είναι ένα ζώδιο, που εκφράζει με αισιόδοξο τρόπο ένα πρόθεμα περί της τάξεως, που αρμόζει να κυριαρχεί επάνω στα πράγματα, στις καταστάσεις, στην ζωή και στις σχέσεις. Από αυτήν την πλανητική σύνοδο αποκαλύπτεται, ότι ο Ερντογκάν θεωρεί στο βάθος της ψυχής του, ότι φέρει μια εξουσιοδότηση ή επιλογή από το πεπρωμένο να αφιερώσει την ζωή και την ενεργητικότητά του στην αποκατάσταση μιας διαταραγμένης τάξης στο μείζον περιβάλλον, δηλαδή την πατρίδα του. Η διατάραξη της τάξεως γίνεται αστρολογικά φανερή από την αντίθεση του Δία, που βρίσκεται στο ζώδιο των Διδύμων προς την συνόδο Σελήνης / Άρη.

Την όλη εικόνα όμως χρωματίζει με ιδιάζοντα τρόπο (συν τοις άλλοις, που δεν θα αναφερθώ όμως) ο εναγκαλισμός του Κρόνου στο ωροσκόπιο του ερτνυογκάν, από τον Ποσειδώνα του νταβούτογλου. Σχετικά με την σύνοδο Πωσειδώνα / Κρόνου γράφει ο Robert Hand στο πολύ σημαντικό βιλίο του περί πλανητικών διελεύσεων:

"Πρόκειται για ένα πλανητικό ενεγκαλισμό ιδιαίτερα δύσκολο. Αναλόγως πως θα ανταπικριθεί σε αυτός, που βρίσκεται κάτω από την επηροή του ανοίγονται δυο διαφορετικές δυνατότητε. Στην συγκεκριμένη φάση ανέρχεται στην ψυχική σφαίρα μια αντίληψη που εστιάζεται στην υπάρχουσα μέχρι τότε γενική θεώρηση και ερμηνεία του κόσμου, αυτό που ονομάζουμε "κοσμοείδωλο". Τότε αυτό δέχεται έντονη αμφισβήτηση και οι τριγμοί που δονούν την ιδιοσυγκρασία, καθιστούν αναπόφευγη μια ριζική και συνολική του αναθεώρηση. Κατ' ουσίαν όμως, αυτήν την αίσθηση επιφέρουν φοβίες για κινδύνους που είναι ανύπαρκτοι. Το άτομο χάνει την αυτοποίθηση του και τον εσωτερικό προσανατολισμό του. Ο Κρόνος κυριαρχεί στην δομή που έχει σχηματίσει αυτό για το συνολικό σύμπαν, μέσα στο οποίο βιώνει την υπαρξή του, ορώντας το μέσα από το πρίσμα, που μέσω μιας μακράς πορείας έχει εθισθεί να εφαρμόζει. Σε αντίθεση με την κυριαρχία του Κρόνου αναφορικά με το κοσμοείδωλο και την διαμόρφωση του, ο Ποσειδώνας διέπει τον τρόπο που διαμορφώνονται και λειτουργούν οι υψηλότερες και πιο αφηρημένες αντιλήψεις  περί σύμπαντος, που εστιάζονται σε αξιακές αρχές, οι οποίες όμως έχουν άμεσο αντίκτυπο στον τρόπο που διαμορφώνεται η πραγματικότητα. Με την επίδραση αυτών των Ποσειδώνιου χαρακτήρα επηροών, που εκδηλώνονται σε μια συγκεκριμένη χρονική φάση, αισθάνεται το άτομο να πλέει μέσα σε μια θάλασσα δυνατοτήτων, εντός της οποίας, οι θεμελιώδεις αντιλήψεις του έχουν ρευστοποιηθεί. Η επερχόμενη ρευστοποίηση του κοσμοειδόλου οδηγούν μέσα σε συνθήκες ψυχικής και νοητική τρικυμίας σε ριζικό επαναπροσδιορισμό των επιλογών, επάνω στις οποίες αναπτύσει το άτομο το συνολικό βιωματικό του οικοδόμημα". 

Αναλόγως προς την κατεύθυνση που θα σηματοδότησει αυτές τις νέες επιλογές, που καλούνται πλέον να καθορίσουν τους ζωτικούς άξονες ανάπτυξης της δραστηρίοτητας του ατόμου, κρίνεται από ποιοτική σκοπιά η αλλαγή που επήλθε. Εφόσον το άτομο αντιμετωπίση φοβικά και κάτω από συνθήκες μιας υποβαλλόμενης ψυχολογικής χειραγώγησης την πρόκληση της ρευστοποίησης του υπάρχοντος κοσμοειδώλου, αυτοκαταδικάζεται να μεταβεί σε μια κατώτερη ψυχική και νοητική βαθμίδα από την προηγούμενη, που τον χαρακτήριζε. Εάν όμως αξιοποιήσει την πρόκληση αυτή για να απαλλαγεί από βαρίδια και όρια, που περιόριζαν στο παρελθόν τον ορίζοντά του, ανέρχεται επάξια σε μια ανώτερη λειτουργική βαθμίδα. ΣΤΗΝ ΑΣΤΡΟΛΟΓΙΑ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΚΑΜΙΑ ΠΛΑΝΗΤΙΚΓΗ ΕΠΗΡΟΗ ΕΚ ΠΡΟΟΙΜΙΟΥ ΘΕΤΙΚΟ Η ΑΡΝΗΤΙΚΟ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ. ΕΝΑΠΟΚΕΙΤΑΙ ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ ΣΤΟ ΑΤΟΜΟ Η ΕΠΙΛΟΓΗ ΤΟΥ ΤΡΟΠΟΥ ΠΟΥ ΘΑ ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΘΕΙ ΣΤΗΝ ΕΚΑΣΤΟΤΕ ΠΡΟΚΛΗΣΗ. Αυτή η αρχή ισχύει επί πλέον για κάθε είδους πρόκληση, που μπορεί να επέλθει από κάθε είδους παράγοντες. Η ΣΤΡΟΛΟΓΙΑ ΥΠΟ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΕΝΝΟΙΑ ΟΥΔΕΠΟΤΕ ΑΠΟΦΑΙΝΕΤΑΙ ΜΟΝΟΣΗΜΑΝΤΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΗ ΤΡΟΠΗ ΠΟΥ ΘΑ ΠΡΟΣΛΑΒΕΙ ΤΟ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ ΠΕΠΡΩΜΕΝΟ ΚΑΙ ΟΥΔΟΛΩΣ ΚΑΘΟΡΙΖΕΤΑΙ ΕΝ ΤΕΛΕΙ ΑΠΟ ΑΥΤΗ. Η αξία της αστρολογίας συνίσταται στην ποιοτική πρόβλεψη των προκλήσεων στην πορεία του χρόνου και στον τρόπο που θα εξελιχθούν στην συνέχεια αυτές οι προκλήσεις, χωρίς να προκαθορίζουν συγκεκριμένα γεγονότα. Ο τρόπος που θα ανταποκριθεί κάποιος, όταν πχ. προκύψει μια συγκυρία έντασης καταγραφόμενη από τα αστρολογικά σύμβολα, είναι αυτό που θα κρίνει τον τρόπο, που θα διαμορφωθούν οι συνθήκες, ως εξέλιξη της πρόκλησης που προηγήθηκε, όταν προκύψει εκ νέου αντίστοιχη ένταση μέσα στον εξελικτικό κύκλο. Η αστρολογία σηματοδοτεί επερχόμενες, παρελθούσες ή επίκαιρες ποιότητες στο γίγνεσθαι μέσω των συμβόλων της, που το έμπειρο διαισθητικό πνεύμα μπορεί να ερμηνεύσει ως προκλήσεις προς αντιμετώπιση.

Υπό αυτήν την σκοπιά, ένας εναγκαλισμός του Κρόνου από την Ποσειδώνα, μπορεί να επιφέρει τόσο την πλήρη αποδιοργάνωση των επιλογών του ατόμου, οδηγώντας να καταντήσει μοιραίο έρμαιο συγχύσεων, ή να επιφέρει ένα λαμπρό φωτισμό της συνείδησης. Ο Robert Hand αναφέρει, ότι αυτήν την διέλευση ονόμασαν κάποιοι σοφοί "Απροσμέτρητα Σκοτεινή Ψυχικη Νύχτα". Ακριβώς, διότι ένα τεράστιο σκοτάδι μπορεί να ανασύρει στην επιφάνεια το λαμπρό φως του Φωτισμού, με το οποίο ένας άνθρωπος μπορεί να αναβιβάσει την συνείδησή του σε ανώτερες σφαίρες.

Εκτιμώ, ότι αυτή αστρολογική απεικόνηση σηματοδοτεί το αποτέλεσμα που είχε η επίδραση της επηροής του νταβούτογλου επάνω στο ερντογκάν. Παρόλο που την θεωρώ ως το κυριάρχο στοιχείο της απεικόνισης των δυο ωροσκοπίων, δεν θα μπορούσε αυτή να λειτουργίσει χωρίς την άκρως παράδοξη από στατιστικής πλευράς συνταύτιση των δυο Ηλίων και των δυο Ερμών. Όπως επίσης και χωρίς την έλξη που άσκησε σε πλαίσια αστρολογικής γειτνιάσεως η Αφροδίτη του νταβούτογλου από τον παρορμητικό Κριό, στη ήρεμη Αφροδίτη του ερντογκάν, που επί σειρά ετών ηρεμούσε στο ζώδιο των Ιχθύων.

Οι προσεγγίσεις που προηγούνται στην επηροή του νταβούτογλου πάνω στον ερντογκάν, με αφετηρία δυο διαφορετικες ερμηνευτικές μεθόδους, αυτήν της συνωμοσιολογίας και αυτήν της αστρολογίας, παρέχουν περιθώρια για να προχωρήσει η προβληματική που αναπτύσσεται προς μια επί πλέον σημαντική κατεύθυνση. Αυτή κείται υπέρ άνω του σταυρολέξου των δυο συγκεκριμένων προσώπων, αναφερόμενη σε πιο αφηρημένη σφαίρα.

Η συνωμοσιολογία αναφέρεται σε πραγματιστικούς παράγοντες, μη άμεσα προφανείς, ενώ η αστρολογία αναφέρεται σε πιο αφηρημένο πεδείο, Αυτό του ανθρώπινου πεπρωμένου, ή, σύμφωνα με τον όρο της ανατολής, στο "κάρμα". Τα συμπεράσματα που προηγούνται, δίνουν την δυνατότητα για να προαχθούν κάποιες ενδιαφέρουσες σκέψεις γενικότερης υφής, ως προς τον τρόπο που οι δυο αυτές σφαίρες εμπλέκονται.

Η συνωμοσιολογική προσέγγιση κατέληξε στο συμπέρασμα, ότι ο αλητάκος του Ικονίου νταβούτογλου πλευρίστηκε ως ορφανό παιδί του τσαγκάρη από τις ιλλουμινιστικές σκιές, ώστε προσφέροντάς του μια υποτιθέμενη "λαμπρή" ακαδημαϊκή καριέρα, να το μετατρέψουν σε υποχείριο των αρμαγεδικών στόχων τους. Με αυτόν τον τρόπο ο νταβούτογλου εκτινάχθηκε από ένα αόρατο χέρι, ώστε να μετατραπαεί σε θεωρητικό αστέρα του νεοοθωμανισμού. 

Η επηροή στην συνέχεια του νταβούτογλου στον ημιαμαθή ισλαμιστή ερνογκάν, εξάσκησε μια μοιραία επηροή, μέσω της ακαδημαϊκής γοητείας του πρώτου, με αποτέλεσμα να μεταφερθεί η νοοτροπία και η πρακτική του προς την κατεύθυνση ενός ξεσαλωμένου τζιχαντιστικού παντουρκισμού με ισλαμικό μανδύα. Αυτές οι εξελίξεις έλαβαν χώρα μέσα της παρέμβασης των σαναλατρονικών κυκλωμάτων των αρμαγεδωνιστών, αφορούν δηλάδή την πραγματιστική σφαίρα.

 

Όπως όμως συνάγεται από την αστρολογική ανάλυση, αυτές οι ζυμώσεις αναταποκρίνονται σε βαθιές ανάγκες του πεπρωμένου των δυο αυτών ανθρώπων να αντιμετωπίσουν τις συγκεκριμένες προκλήσεις σε βιωματικό επίπεδο. Και δυο απέτυχαν όμως παταγοδώς με τις συγκεκριμένες επιλογές τους. Ο μεν νταβούτογλου πάτησε την πεπονόφλουδα σε νεαρή ηλικία, ως παρασκευασμένος μπουνταλάς με ακαδημαϊκό επίχρισμα. Ο ερντογκάν πάτησε όμως την πεπονόφλουδα σε ώριμη ηλικία, έχοντας και σχετικά σημαντική πείρα στην πολιτική, ΑΠΟΔΕΙΚΝΥΟΝΤΑΣ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΜΠΟΥΝΤΑΛΑΣ ΟΛΚΗΣ, ΩΣ Ο ΕΠΕΡΧΟΜΕΝΟΣ ΝΕΚΡΟΘΑΠΤΗΣ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ.

 

Αυτό όμως που συνάγεται ως σημαντικότατο δευτερογενές συμπέρασμα από την μέχρι τώρα αναφορά, ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ Η ΔΡΑΣΗ ΤΩΝ ΑΡΜΑΓΕΔΩΝΙΣΤΩΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΛΟΓΩ ΤΩΝ ΔΙΚΩΝ ΜΑΣ ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΩΝ ΚΕΝΩΝ. ΕΑΝ ΠΑΡΑΜΕΙΝΟΥΜΕ ΠΡΟΒΑΤΑ ΟΔΗΓΟΥΜΑΣΤΕ ΣΤΟΝ ΓΚΡΕΜΟ. ΟΠΟΤΕ Η ΕΠΑΝΑΛΗΨΗ ΤΗΣ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑΣ ΧΕΙΡΑΦΕΤΙΣΗΣ ΘΑ ΕΠΕΛΘΕΙ ΜΕΛΛΟΝΤΙΚΑ ΣΕ ΑΚΟΜΗ ΔΥΣΚΟΛΟΤΕΡΕΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ. ΕΑΝ ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΘΟΥΜΕ ΩΣ ΑΝΘΡΩΠΟΙ, ΣΤΗΝ ΒΑΣΗ ΤΟΥ ΑΝΩ ΘΡΩΣΚΟ, ΤΑ ΤΕΡΑΤΑ ΘΑ ΑΠΟΔΕΙΧΘΟΥΝ ΣΚΙΕΣ. ΠΟΥ ΟΤΑΝ ΑΦΑΙΡΕΘΕΙ ΤΟ ΑΠΟΤΥΠΩΜΑ ΤΟΥΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΜΑΣ ΘΑ ΕΚΛΕΙΨΟΥΝ ΑΠΟ ΚΑΘΕ ΕΚΦΑΝΣΗ ΤΟΥΣ ΔΙΑ ΠΑΝΤΟΣ.

Τέλος του παρόντος μέρους. Η συνέχεια και ο επίλογος ακολουθούν στο τέταρτο μέρος.

Την παρούσα ανάρτηση αφιερώνω στην μνήμη του ΝΙΚΟΥ ΒΕΡΓΙΔΗ (ΘΑΝΑΣΗΣ ΚΑΤΣΑΡΟΣ) και στον ΑΘΑΝΑΣΙΟ ΣΤΡΙΓΑ, για την αφύπνιση που παρείχαν με τις παρεμβάσεις τους.

Μια πολύ ενδιαφέρουσα εμβάθυνση στο ζήτημα τής αστρολογικής προβληματικής, που επιχειρήθηκε εδώ, έκανε στην ιστοσελίδα του ο ΕργΔημΕργ:

https://ergdhmerg.wordpress.com/2020/10/02/%ce%b5%cf%82-%cf%86%ce%af%ce%bb%ce%bf%ce%bd-%cf%86%ce%b9%ce%ac%ce%bb%ce%b1%ce%bd-%cf%83%cf%87%cf%8c%ce%bb%ce%b9%ce%b1/