ΟΙ ΔΡΟΜΟΙ ΤΗΣ ΚΟΥΚΟΥΛΑΣ - ΠΟΝΗΜΑ ΤΕΤΑΡΤΟΝ - "Ο ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΑΚΙΑΣ Ο ΟΛΥΜΠΙΑΚΑΚΙΑΣ ΚΑΙ Ο ΠΡΟΠΟΝΗΤΗΣ ΚΡΥΠΤΕΙΑΣ ΑΠΟ ΤΑ ΣΕΠΟΛΙΑ"

1. ΕΧΟΝΤΕΣ ΠΛΕΟΝ ΟΙ ΠΑΝΗΓΥΡΙΣΤΑΙ ΕΠΙΤΕΛΕΣΕΙ ΤΑ ΕΟΡΤΑΣΤΙΚΑ ΤΩΝ ΚΑΘΗΚΟΝΤΑ

Ας επανέλθωμεν λοιπόν εις τα καθ' ημάς τής πεζής πραγματικότητος κατόπιν τών εορταστικών εξάρσεων. Παλαιότερον ελέγαμεν "κοπιάστε νηστεύσαντες και μη νηστεύσαντες", ή κατά Νίκον Καρούζον "νηστεύει η ψυχή μου από τα πάθη και το σώμα μου την ακολουθεί". Οι πεινώντες και διψώντες την δικαιοσύνην βιώνουν εξάλλου την αέναον Μεγάλη Σαρακοστή μέσα εις το διηνεκές τής Διαρκούς Αναστάσεως φυτών και λουλουδιών, μέχρι να κάνουμε τα τριβόλια αλοιφή για κάλους άπαξ δια παντός. Και προς αποφυγήν παρεξηγήσεων εξηγούμαι:
Και εις ετούτο το αφηγηματικόν πόνημα, ως και εις το πρώτον τής σειράς "Οι  Δρόμοι Τής Κουκούλας", που είχα τον ξιπασμόν να δημοσιεύσω προ ετών, άπαντα τα ενεχόμενα πρόσωπα αποτελούν αποκυήματα τής νοσηράς (και πτωχής εφευρηματικότητος) φαντασίας μου. Εάν βεβαίως κάποιοι εξ υμών αρέσκονται να διαπιστώσουν εις αυτά παραλληλισμούς - και δη στρεβλωματικούς τής πραγματικότητος - αυτό αποτελεί δικαίωμα και μαγκιά σας, όπως καταθέτω αναλυτικώς σε συνέντευξη, που μού πήρε ο Γιώργος Τρ. και η οποία αναμένεται να δημοσιευθεί στο μεθεπόμενο τεύχος τού "The NASA Journal Of Aerospace Developments" (και όχι κατ' εξαίρεση αυτή τη φορά στο Crash που κυκλοφορεί).
Όταν είχα ξεκινήσει να καταπιάνομαι με το θέμα τής κουκούλας, εκτιμούσα ότι υπήρχαν κάποια σημαντικά δεδομένα, τα οποία άξιζαν ιδιαίτερης μνείας. Με τα σχετικά κείμενα που ανήρτησα τότε, είχα στρέψει την προσοχή σε δύο είδη κουκουλοφόρων, που θεωρούσα ως τα πλέον χαρακτηριστικά για την συγκεκριμένη αμφίεση: Τούς καταδότες και τούς δήμιους. Στην περίπτωση των δεύτερων η αναφορά που έγινε εστιάσθηκε στην περίπτωση ενός ακροβολισμένου εκτελεστή, συνθέτοντας την δική μου ερμηνεία σχετικά με την δολοφονία τού Αλέξη Γρηγορόπουλου, ως σημαντικού λίθου στο πλακόστρωτο, μέσα από το οποίο οδηγήθηκε τεχνητά η Ελλάδα στον κλίβανο τού ΔΝΤ και των "μνημονίων". Βεβαίως προφανής έχει καταστεί ενδιαμέσως και ο ρόλος ενός τρίτου είδους κουκουλοφόρων. Αυτού που συνθέτει ο συρφετός των δήθεν εξεγερμένων προβοκατόρων, που ενεργεί το παρακράτος, ως βασικός μοχλός τού ισχύοντος συστήματος εξουσίας.
Παρ' ότι όμως εκτιμούσα, ότι είχα κατανοήσει κάποια στοιχειώδη δεδομένα, που σχετίζονται με τις μυστικές εταιρίες και τα αντίστοιχα τελετουργικά, είχα παραβλέψει το πλέον ουσιώδες: Η κουκούλα συνιστά πρωταρχικά βασικότατο εξάρτημα τής τελετουργικής ενδυματολογίας. Συχνά το πεπρωμένο κάποιων, οι οποίοι αρέσκονται να πιστεύουν ότι ερευνούν σε βάθος ορισμένα μη συμβατικά θέματα, είναι να παραβλέπουν αυτό που βρίσκεται μπροστά στα μάτια τους. Ενώ υφιστάμεθα καταιγισμό εικόνων τελετουργικών κουκουλοφόρων, που ως "τιμωροί" και "ιεροεξεταστές" τυραννούν με απροσμέτρητη μανία μέχρι θανάτου τα θύματά τους, στις πλείστες των περιπτώσεων παραβλέπουμε πλήρως την σημασία τους στην πορεία που αυτά συνθέτουν την υφή και τον εν τέλει κεντρικό άξονα τής εξουσίας πίσω από τα παρασκήνια.
Έπρεπε να διαβάσω στις ειδήσεις σχετικά με τον βίο και την πολιτεία ενός παιδιού, γιού καφετζή από τούς Αμπελοκήπους, ο οποίος αναδείχθηκε σε γραμματέα τής κοινοβουλευτικής ομάδος  κυβερνώντος κόμματος και alter ego τού πρωθυπουργού, ο οποίος συνέγραψε βιβλίο περί "Κρυπτείας" και το έκανε σεμινάρια στούς "ζητάδες", ώστε να λάβει χώρα το σχετικό κλικ.

Πριν από 35 χρόνια ευτύχισα να απομακρυνθώ από την δυσωδία των πολιτικών κομμάτων. Αυτά αποσκοπούν μόνον εις το να κομματίζουν, τουτέστιν να κομματιάζουν την κοινωνία, φανατίζοντας, φατριάζοντα και αποβλακώνοντα τούς "πολίτες". Αντί να διαπαιδαγωγούνται τα μέλη των κοινωνιών στην από κοινού επιδίωξη τού κοινού καλού, στην βάση τής αμοιβαίας αλληλεγγύης και τού πνεύματος συνεργασίας, διασπώνται οι κοινωνίες με τεχνητό τρόπο σε αντίπαλα πολιτικά στρατόπεδα, τα συμφέροντα των οποίων υποτίθεται ότι είναι μεταξύ τους αγεφύρωτα. Με τρόπο που μόνον ο ανταγωνισμός μέχρις εσχάτων μπορεί δήθεν να διεκπεραιώσει. Η πλήρης παθητικοποίηση τής "κοινωνικής μάζας" οδηγεί να εκδηλώνονται οι δήθεν διελκυστίνδες με ακραία βερμπαλιστικό τρόπο μεταξύ των "πολιτικών ιθυνόντων", ενώ η πλέμπα τού καναπέ καλείται να ρήξη ένα χαρτάκι κάθε τέσσερα χρόνια μέσα σε ένα κουτί, το οποίον πάλι οι ταχυδακτυλουργοί τής κομματοκρατίας καταμετρούν, με την ελπίδα ότι κατ' αυτόν τον τρόπο "θα αλλάξει το κοινό πεπρωμένο". Διατείνονται οι υποτιθέμενοι κομματικοί ταγοί, ότι είναι "δεξιοί", "αριστεροί", "κεντρώοι", ως να παραγγέλνουν πανταλόνια σε ράπτη, αντί να ομολογήσουν, ότι έχουν εκκολαφθεί στα θερμοκήπια παραγωγής στελεχών, τα οποία αποσκοπούν στον σχήσιμο τών κοινωνιών. Και αυτά διεξάγονται μέσα σε "πόλεις", οι οποίες είναι ζούγκλες. Όπου οι κοινοί θνητοί έχουν περιθωριοποιηθεί τελείως από τα κατεστημένα, μετατρεπόμενοι σε απλοί καταναλωτές δηλητηριωδών κατασκευασμάτων, παραπληροφόρησης και άνωθεν επιβεβλημένης αποβλακώσεως, η οποία καλείται "παιδεία". Την οποίαν, για να καταστήσουν προσβάσιμο εις τα τέκνα τους, ως εισιτήριο για την επίτευξη "καριέρας", η άλλως πώς "σταδιοδρομίας" εις τις χωματερές τού συστήματος, καλούνται να αναλώσουν και τον τελευταίο οβολό τους. Μέσα σε ένα κυνήγι εναποκτήσεως τυπικών προσόντων με σχεδόν μηδενικό ουσιαστικό περιεχόμενο. Πλήρης συνειδησιακή αχρωματοψία και άκρος φιλοτομαρισμός, που εναποθέτουν την διαχείριση τής διογκούμενης κοινωνικής εξαθλιώσεως στούς υποτιθέμενους "φιλανθρωπικούς" θεσμούς τού συστήματος, οι οποίοι για την τήρηση των προσχημάτων χύνουν σταγόνες ύδατος επί τών πυρωμένων λίθων τής κοινωνικής δυστυχίας, έχοντας απλώσει τα πλοκάμια τους επί τού κλαπέντος κοινωνικού πλούτου.
Όταν άφησα πίσω μου τις κομματικές τρώγλες και τα ιδεολογικά ορνιθοτροφία, συνέδραμε ευτυχής "σύμπτωση" να πέσει στα χέρια μου το βιβλίο "Ο Φανατικός" τού Τζων Φόρστερ. Τότε αποκόμισα μια βασική διαπίστωση από την μελέτη αυτού τού βιβλίου: Τα κάθε είδους σύμβολα, είτε ως ιδεολογήματα, είτε ως σήματα, είτε ως συνθηματολογίες των οποίων κάνουν χρήση οι κάθε λογής γκρούπες, έχουν ως στόχο να αφομοιώσουν τούς οπαδούς στην ψυχολογία τους. Τα άτομα καλούνται με αυτόν τον τρόπο να αποποιήσουν την προσωπική τους ευθύνη, δρώντα εις το όνομα τής ομάδος. Με την κατάργηση τής προσωπικής ευθύνης ανοίγονται κατ'αυτόν τον τρόπο οι θύρες στις όποιες απρόσωπες ασχημωνίες.
Την άκρα αποποίηση τής προσωπικής ευθύνης συνιστά ο τελετουργικός ρόλος τής κουκούλας. Αφού γνωρίζονται μεταξύ τους, για ποιο λόγο καλύπτουν, τουτέστιν κρύβουν τα πρόσωπά τους; Πού αποσκοπεί η όλη ΚΡΥΠΤΕΙΑ;
Ένα από τα πλέον αποτρόπαια χθόνια τελετουργικά των σπαρτών, ήταν να βάζουν τούς εφήβους, αφού προηγουμένως τούς είχαν "περιποιηθεί" καταλλήλως στις αγέλες (δεδομένου ότι οι σπαρτοί συνβρίσκοντο σπανίως με τις συζύγους τους, κυρίως προς τον στόχον τής τεκνοποιήσεως και υπό την παρουσία τελετουργικής τσατσάς και αφού η σύζυγός των είχε κουρευθεί γουλί και φόραγε ανδρικά ρούχα - ρε τι μού θυμίζει αυτό;) τούς έβαζαν να σκοτώσουν με δόλο - σε ενέδρα - κάποιον Είλωτα, άοπλο, γέρο ή και ανάπηρο. Αυτή είναι η παλικαριά που διδάσκει το σύστημα στούς ζητάδες.


2. ΚΟΥΡΕΙΟΝ ΤΟΥ ΜΠΑΡΜΠΑ ΜΗΤΣΟΥ Ή ΨΑΡΑΔΙΚΟ ΨΥΧΩΝ;

Η πλατεία ήταν γεμάτη από το νόημα που έχει κάτι από φωτιές. Ρε, μπας και πέσαμε σε ψησταριά;
Μάλλον όμως επρόκειτο για τον αμέριμνο βίο των εορτασμών και τού ξεδοσήματος εις τον αστερισμό τής ανοικοδομήσεως. Η πατρίς είχε βγει πριν από λίγα χρονάκια από την λαίλαπα τού εμφυλίου σπαραγμού και με την απλόχερη βοήθεια των συμμάχων (δόγμα Τρούμαν) εγιάτρεβε τας πληγάς της. Εις τον λιμένα τού Πειραιώς ελλιμενίζετο τμήμα τού συμμαχικού έκτου στόλου. Τα πληρώματά του ως πλουσιοπάροχοι φορείς συναλλάγματος κατέκλυζον την Τρούμπα.
Στα Σεπόλια, στην οδό Λυκούργου και Κρυπτείας γωνία εβρίσκετο το κουρείον τού Μπάρμπα Μήτσου. Ο Μπάρμπα Μήτσος είχε σπουδάσει την τέχνη τού κουρέως κουρεύων γίδια στο χωριό του. Το κατάστημα τού το είχε ανοίξει η "υπηρεσία". Αυτή τού είχε φέρει και τούς πρώτους "πελάτες". Όπως και να το κάνουμε, οι άνθρωποι των υπηρεσιών είναι πονετικοί. Εάν χρειαστεί, δεν τούς πειράζει να εξέλθουν ως γίδια τού καταστήματος, προκειμένου να συνδράμουν επαγγελματικώς ένα καλό άνθρωπο και γνήσιο πατριώτη.
Είναι βέβαιον, ότι εάν εθεσπίζετο βραβείον σουρεαλισμού για αυτούς που χειρίζονται κτένα και ψαλίδι, θα το εκέρδιζε ο Μπάρμπα Μήτσος. Όμως το βασικόν προσόν τού κουρέως δεν ευρίσκεται εις τα χέρια, αλλά εις το στόμα. Ο Μπάρμπα Μήτσος ήξερε να ομιλεί, να παραμυθιάζει, να διασκεδάζει την πελατεία του. Οι τρίχες τής κεφαλής του, ως επί της κόμης ειδήμονος, λειτουργούσαν ως κεραίες, οι οποίες συνέδεαν τον εγκέφαλό του με κάποια δεξαμενή ατέρμονης χωρητικότητος για σαχλαμάρες. Προφανώς εκείθεν αντλούσε, όλα όσα επί ώρες αράδιαζε σε αυτούς, την κόμην των οποίων περιποιείτο, καθώς και εις τους αναμένοντας να δεχθούν την φροντίδα του. Ουκ ολίγοι προ τινος κεκαρμένοι εσύχναζον επί ώρας εις το κατάστημά του, μόνον και μόνον για παρέα. Για να τον ακούσουν και να διαλεχθούν μαζί του. Βλέπετε ακόμη δεν είχε εισαχθεί η τηλεόρασις.
Ο Μπάρμπρα Μήτσος δεν ήτο μόνον δεινός ομιλητής,αλλά και έξοχος ακροατής. Άκουγε πάντοτε μετά μεγίστου προσοχής, την γνώμην των επισκεπτών τού καταστήματος. Με στόχο να την μεταφέρει σχολαστικώς και ονομαστικώς στην "υπηρεσία". Συχνά ελάμβανον χώρα και διαφωνίαι. Κυρίως περί τα πολιτικά. Όμως αυτός, ο οποίος συμφωνούσε πάντοτε, χωρίς να φέρνει την παραμικρή αντίρρηση στον Μπάρμπα Μήτσο, ήταν ο κάθε πελάτης που ξύριζε εκείνη την ώρα.

Συνεχίζεται...