Εκλογικά παπατζηλίκια!

άτι έγραψε ο οικοδεσπότης επ' αυτών, αλλά να συμπληρώσω κι εγώ τα δικά μου, μπας και γελάσουμε λιγάκι.

Βλέπετε ντοκυμανταίρ με ζώα; Έχετε δει ποτέ τί ανοησίες διαπράττουν οι μαϊμούδες; Έχετε δει άλλα ζώα με αστεία συμπεριφορά, πχ ποντικούς να κλέβουν αυγό; (Ο ένας ξαπλώνει ανάσκελα, και κρατάει το αυγό επάνω στην κοιλιά του, κι ο άλλος τον τραβάει με τα δόντια απ' την ουρά!) Τό γέλιο!!!
Έ, λοιπόν, κάπως έτσι είναι και τα παπατζήδικα κόλπα των πολιτικάντηδων: σαν τις ανοησίες των μαϊμούδων. Δεν απέχουν και πολύ! Επίσης, οι μαϊμούδες και οι πολιτικάντηδες ομοιάζουν στο ότι βρωμάνε.

Με τη διαφορά, όμως, ότι ουδέποτε φάγαμε στον κ.λο φορομπηχτικά μέτρα από πίθηκο.

Αν κι έχω αναφέρει πως δεν παρακολουθώ τα βρωμερά πολιτικά μαγειρεία ούτε εκ του μακρόθεν, θα σας περιγράψω εδώ μερικά απ' τα κόλπα των πολιτικάντηδων, που έμαθα λόγωι πείρας - και συγνώμη αν ξέχασα μερικά ακόμη.

i. Ο "μεσσίας"

Ο "μεσσίας" είναι ένας πολιτικάντης, ο οποίος δεν διαφέρει σε τίποτε απ' τους υπόλοιπους του είδους του, εκτός απ' το ότι -γιά κάποιους λόγους- απέχει απ' την πολιτική ζωή γιά αρκετά χρόνια. Εκεί, λοιπόν, που γίνεται μιά ανωμαλία (εννοώ: "ανωμαλία πέραν των καθημερινών"), πχ μπουκάρουν εχθροί, ή πτωχεύει η χώρα, κάποιοι άλλοι πολιτικάντηδες ενεργούν ωσάν απόστολοι του Κυρίου Ημών. Ήτοι, πάνε στο σπίτι του "μεσσία", και του φωνάζουν: "- Έλα να σώσεις τη χώρα!"
Όπως καταλαβαίνετε, αυτός άλλο που δε θέλει. Βγαίνει απ' το πολιτικό ψυγείο, ανεβαίνει στην καρέκλα, και σώζει (; ) τη χώρα εν μέσωι των αλλαλαγμών του παραληρούντος πλήθους.

Τώρα, βέβαια, κάτι ερωτήματα, όπως: "- Γιατί να σώσει τη χώρα αυτός, κι όχι κάποιος άλλος;", ή: "- Ποιός είστε, κύριε, και γιατί πρέπει να σας πάρουμε στα σοβαρά;", είναι γιά τους ανάποδους, σαν την αφεντιά μου. Ο πολύς λαός ουδέν χαμπαρίζει. "Μεσσίας" και ξερό ψωμί!

(Παρένθεση:
Γιά ιστορικούς και μόνον λόγους - γιά το αρχείο μου, βρέ αδερφέ: Αναρωτιέμαι τί είδους μ.λάκες υποδεχόντουσαν τον Γέροντα του Κιούπκιοϊ με λαμπάδες στο αεροδρόμιο το 1974, και τί ακριβώς έκανε αυτό το άτομο επί χούντας, όπως κι επί Κατοχής, γιά να θεωρείται "μεσσίας". Όπως επίσης, από τί ακριβώς έσωσε την Ελλάδα.
Αλλά δεν πρέπει ν' αναρωτιέμαι. Τα περί πιθήκων ντοκυμανταίρ, που λέγαμε πριν, δίνουν και την απάντηση.)

ii. Ο "λαγός"

Δεν αναφέρομαι στο συμπαθές τριχωτό ζωντανό. Η έννοια της λέξης εδώ είναι αυτή, που δίνουν οι αθλητικοί συντάκτες στους δρομείς "ειδικής χρήσεως". Γιά τους μη-φιλάθλους, εξηγώ: ο επαγγελματικός αθλητισμός πρέπει να κάνει διάφορα κόλπα, ώστε να τραβήξει θεατές με εισιτήριο και τηλεοπτικά δικαιώματα. Ένα απ' τα κόλπα του είναι και τα ρεκόρ - γιά την ακρίβεια, οι τρόποι που αυτά επιτυγχάνονται.
Στους δρόμους μεσαίων και μεγάλων αποστάσεων, λοιπόν, όταν υπάρχει ο σίγουρος νικητής, πρέπει να δώσει και ρεκόρ στον λαό, ώστε να έχει ενδιαφέρον το θέαμα. Διότι κανείς δεν θέλει να δει τον σίγουρο νικητή να ξανακερδίζει, αφού αυτό είναι δεδομένο και προξενεί βαρεμάρα. Έτσι, στην κούρσα συμμετέχουν και αθλητές μικροτέρων αποστάσεων, οι οποίοι όμως μπαίνουν μπροστά κι επιταχύνουν τον ρυθμό, ώστε ν' ακολουθήσει στην επιτάχυνση και το "βαρύ όνομα". Αυτοί οι τύποι ονομάζονται "λαγοί" (απ' το ότι ο λαγός τραβάει πίσω του τα κυνηγόσκυλα), και μετά από λίγο -κι όταν η κούρσα πάει πλέον σφεντόνα- εγκαταλείπουν.

Ο πολιτικός "λαγός", τώρα, μπαίνει μπροστά με δήθεν νέες ιδέες, δήθεν νέο ήθος, κτλ κτλ, αλλά ουσιαστικά τραβάει το "βαρύ όνομα" από πίσω, κι ανοίγει δρόμο γι' αυτό. Και διατί όλη αυτή η σκηνοθεσία, ώ 'γαθοί; Μα, διότι το "βαρύ όνομα" είναι -γιά κάποιους λόγους- μισητό στον κόσμο, και δεν πρέπει να φανεί, παρά μονάχα την τελευταία στιγμή. Όταν ο ψηφοφόρος θά 'χει απομακρυνθεί απ' την κάλπη - και τότε, όπως ξέρετε, ουδέν λάθος αναγνωρίζεται.

Ως παράδειγμα, γιά να καταλάβετε, γιά τις επερχόμενες εκλογές ο Αντωνάκης επενεργεί ως "λαγός" της δρακουλοκόρης. Φως - φανάριον. (Και ουχί Φανούριον.)

iii. "- Διαφωνώ και αποχωρώ."

Σε μιά χώρα με έντονη πολιτικοποίηση αρχαιόθεν... παναπεί, αδελφοί μου, με δέκα-έντεκα εκατομμύρια υποψήφιους πρωθυπουργούς και πρωθυπουργίνες, στο άκουσμα της φράσης του τίτλου φυσιολογικώς ο καθείς θ' απαντούσε: "- Στ' αρχ.δια μας!"

Αλλά φοβούμαι, αδελφοί μου, ότι δεν το πιάσατε το νόημα - οπότε εξηγώ.

Τη φράση αυτή τη λέει συνήθως πρωτοκλασάτο στέλεχος κάποιου κόμματος, το οποίο διαφωνεί με τον αρχηγό του ίδιου κόμματος. Επίσης συνήθως, η αιτία της διαφωνίας είναι ασήμαντη. (Ασήμαντη, διότι ιδεολογία δεν υφίσταται πουθενά, στο δε "μούχτι" -το μόνο σοβαρό θέμα των κομμάτων- όλοι συμφωνούν.) Κατά κανόνα πρόκειται γιά κάποια ψείρα, κάποια τρίχα, κάποια δήθεν δεοντολογία, ή παραβίαση του πρωτοκόλλου.
Αφού λοιπόν το στέλεχος αποχωρήσει, συνήθως πάει και φτιάχνει ένα μικρό κόμμα δικό του, το οποίο στελεχώνει με τους κομματάρχες του. Ήτοι, στελέχη βήτα και γάμμα διαλογής, τα οποία διόρισε αυτός προσωπικά στο Δημόσιο, τα τάϊσε κι εξακολουθεί να τα ταΐζει. (Με δημόσιο χρήμα, όχι απ' την τσέπη του - να εξηγούμαστε.) Τέτοια κομματίδια δεν είναι καθόλου αποδεκτά απ' την ευρύτερη κοινωνία, και κινούνται στη σφαίρα του γραφικού. (Του γελοίου, δηλαδή, γιά να μη μασάμε τα λόγια μας.) Γενικώς, είναι τελείως άχρηστα, εκτός από ένα πράγμα - που θα το πούμε στη συνέχεια. Ο δε βίος και η πολιτεία τους μέχρι να διαλυθούν, είναι ν' ανταλλάσσουν υβρεολόγιο (κόσμιο) με το "μητρικό" κόμμα -αυτό, δηλαδή, από το οποίο προήλθαν-, και ν' αλληλοκαρφώνονται στα ΜΜΕ.

Διαφωνούντες κι αποχωρήσαντες ήσαν κατά καιρούς διάφορα πολιτικά προσώπατα, ών ούκ έστιν αριθμός.

iv. "- Ελάτε πάλι πίσω, στη μεγάλη δημοκρατική αγκαλιά!"

Αυτό, τώρα, το λέει ο αρχηγός του "μητρικού" κόμματος, όταν τα πράγματα σφίξουν ενώπιον ζόρικης εκλογικής αναμετρήσεως, και δε βγαίνουν τα "κουκκιά". Το συγκεκριμένο σενάριο είναι η συνέχεια του αμέσως προηγουμένου... στην οποία περίπτωση βλέπεις τους "διαφωνούντες" να μαζεύονται τρέχοντας πίσω στο κόμμα, με το οποίο "διαφώνησαν", όπως οι κότες στα καλαμπόκια που ρίχνει ο αγρότης, γιά να τις ταΐσει. Εννοείται, αλληλοβρισιές και αλληλοκαρφώματα της προηγούμενης περιόδου σβήνονται πάραυτα - με βούτηγμα σε μιά δεξαμενή άϋλου μπλάνκο τεχνητής αμνησίας.

Τώρα θα με ρωτήσεις, αναγνώστη μου - και με το δίκιο σου: και γιατί πρέπει να διαφωνήσουν και να φύγουν, αφού θα ξαναγυρίσουν πίσω; Δεν κάθονται μία και καλή στ' αυγά τους, να πιάσει ο κ.λος τους αράχνες;

Γιά πολλούς λόγους. Κυρίως, επειδή το φευγιό είναι αφορμή να επέλθουν κομματικές ισορροπίες, που δύσκολα θα ερχόντουσαν αλλοιώς. Πχ φεύγει η στελεχάρα, μπαίνει άλλος υποψήφιος στη θέση του, στις εκλογές τρώει τα μούτρα του, και τον ξηλώνουν οριστικά. (Και η επανερχόμενη στελεχάρα ξαναμπαίνει στο ψηφοδέλτιο.) Αλλοιώς, θα τον τρώγανε στη μάπα να τους γκρινιάζει μιά ζωή: "- Εμένα, γιατί δεν με κατεβάζετε υποψήφιο;"
 Ή, τα μικρά κομματίδια τα ψηφίζουν αφελείς (δηλ. μ.λάκες) ψηφοφόροι, οι οποίοι δεν ψηφίζουν το μεγάλο "μητρικό" κόμμα, επειδή πείσμωσαν. Αλλά με τη στελεχάρα να επανέρχεται, μαντρώνονται κι αυτοί πίσω στη στάνη.
Ή, ακόμη, κρατιένται οι ενδοκομματικοί καυγάδες σε χαμηλό επίπεδο. Πώς εσύ, αναγνώστη μου, άμα τσακωθείς με κάποιον, πας στο μπαλκόνι γιά λίγο γιά να συνέλθεις; Έ, αυτό ακριβώς.

v. Ο "ανεξάρτητος"

Ετούτος εδώ είναι πολιτικάντης, ο οποίος προεκλογικά δείχνει πως δεν συνδέεται με κανένα κόμμα, ιδίως με τα κατεστημένα κόμματα εξουσίας. Φορώντας μέχρι και σκουλαρίκια, ή έχοντας ταττουάζ, περνάει γιά ...αντιεξουσιαστής. Πιάνει κουβέντα με τη νεολαία στα μπαράκια, προσπαθεί να το παίξει ...αιώνιος έφηβος, και υπόσχεται στην -ψηφίζουσα- πιτσιρικαρία διάφορα, που δεν τα καταλαβαίνουν οι κομματικοί δεινόσαυροι. Ενώ αυτός... και τεχνολογία να 'ούμ', άηποντ, άηπαντ - και δε συμμαζεύεται.

Στο τέλος, όμως, ο "ανεξάρτητος" αποδεικνύεται ένα ακόμη καραμπινάτο καραγκιοζάκι του καρα-κατεστημένου.

Αν νομίζετε ότι εννοώ αυτόν που λούζονται τώρα οι Θεσσαλονικείς, ή τον Βούγια, τότε ή δεν έχετε πάει πανεπιστήμιο ποτέ σας, ή δεν ξέρετε καλά την ιστορία των ιδεών στον 20ον αιώνα. Αφήστε τα, το έργο τό 'χουμε ξαναδει πάρα πολλές φορές.
Όσο "επαναστάτες" είναι στα πανεπιστήμια τα παιδάκια των κονομημένων, άλλο τόσο είναι ανεξάρτητος ο "ανεξάρτητος"! Όπως ακριβώς τα πρώτα, όταν τελειώσουν τις σπουδές και επανέλθουν οίκαδε, παρατάνε και σφιγμένες γροθιές κι αφίσες και οργανώσεις και καταστροφές δημόσιας περιουσίας, και φοράνε ένα ξεγυρισμένο κοστούμι παρά τωι μπαμπάι, έτσι κι ο "ανεξάρτητος" δείχνει τα δόντια του αφού κλείσουν οι κάλπες.
Κι όσο γιά την ιστορία των ιδεών, ρίξτε μιά ματιά στην ιστορία της κομμούνας του Μόντε Βεριτά. Κι εκεί μαζεύτηκαν διάφοροι "αντισυμβατικοί" (από "καλές οικογένειες", βεβαίως-βεβαίως), και εξασκούσαν διάφορα. Γυμνισμό, χορτοφαγία, λατρείες προς αρχαίους θεούς, κτλ κτλ. Έλα, όμως, που μερικοί απ' αυτούς αργότερα γίνανε μέχρι και στελέχια του Χίτλερ!

Είπαμε... Τό 'χουμε ξαναδεί το έργο. Μόνον οι αφελείς δεν θυμούνται την υπόθεση.



Αυτά! Αφιερώνω το αρθράκι στις νέες γενιές, κι ελπίζω όλοι-ες να γελάσατε - ανεξαρτήτως ηλικίας! Δεν ξέρω με τί καρδιά θα πάτε να ψηφίσετε στις 17/06 (έχασα, άρα τις μπύρες τις κερνάω!), αλλά ως τότε να είσαστε καλά και να γελάτε με την ψυχή σας με κάτι τέτοια πιθηκοκαμώματα!