ΑΤΑΡΑΞΙΑ 6 - ΤΟ ΣΑΡΑΚΙ ΚΑΙ ΤΟ ΑΠΟΚΟΥΜΠΙ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ

...Εκεί όπου υπερίσχυσεν η αμαρτία, υπερεπλεόνασεν και η χάρις....

                                             Γέρων Επιφάνειος 

Τονίζει σε σχόλια της προηγούμενης αναρτήσεως ο καλός μου φίλος:

- ο ελλαδικογραικύλικος λαός που ψήφισε γπα για γαστέρα...ψήφισε ο ίδιος ως νέο πασοκ ενωμένο δυνατό και τον alexis για το κερασάκι
- οι στρατοί στηθήκανε, οι ταλιμπάν των νεομπολσεβίκων μιλάνε για ντου στα στρατόπεδα για σαμποτάζ και οπλισμό και το αντίπαλον δέος των χρυσαυγιτών περιμένει όπως και τότε
στα τύραννα-σκόπια-άγκυρα πανυγηρίζουν για τον επερχόμενο εδαφικοδημογραφικό κατακερματισμό όπως είχε σχεδιαστεί εδώ και 10 χρόνια
 -ο εμφύλιος (μίνι ή μεγάλος) αντε πόρτας
- ο νόμιμος (δημοκρατικά εκλεγμένος) εξισλαμισμός της χώρας έχει προοπτική 1000ετίας μιάς και το 1ο νομοσχέδιο θα αφορά την ελληνοποίηση όλων ανεξαιρέτως των λαθρομεταναστών
- οι γραικύλοι έχοντας να διαλέξουν μεταξύ φασιστών διαφόρων αποχρώσεων, αποφάσισαν ή μάλλον στις επόμενες πιθανότατα να αποφασίσουν να εμπιστευθούν τις τύχες τους σε ένα συνασπισμό ανθελληνικών σεκτών της int.service,με αρχηγό έναν δηλωμένο ανθέλληνα-άθεο-αντίχριστο...
- τρίβει τα χέρια της η Γερμανία
η οικιοθελής θα έρθει εντός μηνών όπως προέβλεπε άλλωστε και ο αρχικός σχεδιασμός της εσπερίας, στο όνομα "επανάστασης" στο κατεστημένο
- τι τίμημα της "νέας μεταπολίτευσης" δεν θα είναι απλά η μισή Κύπρος
- θα είναι ένας αιμοποτικός ολοκληρωτισμός από την πλευρά των ταλιμπάν
- οι προνοητικοί φυλάξτε τρόφιμα και σχεδιάστε διαδρομές εξόδου από την χώρα
- αυτά που θα βιώσουμε...θα σας κάνουν να νοσταλγείτε τις σημερινές μέρες
όπως κάποιοι τις προ γαπ
- λουστείτε το

Ελλας...ΤΕΛΟΣ
ps-...εάν ο Θεός μας λυπηθεί, όσοι επιβιώσουν της Νεμέσεως που για ακόμα μιά φορά ως τριτοκοσμικός-κεντροαφρικανικός-ταλιμπανικός λαός θα επιφέρουμε επί δικαίων και αδίκων
- ίσως να φέρουν κάτι νέο
- εάν...
ο Θεός να μας φυλάει και να μας φωτίζει όλους

ps2-...όταν θα έλθει η ώρα των πετρελαίων
είναι ανάγκη...μέσω της δικιάς μας τριτροκοσμικής "ανοιξης" να είμαστε σε εμφυλιακή κατάσταση τύπου Λιβύης...ή μόλις να έχουμε βγει από εκεί...όχι απλά ως επαίτες...αλλά κάτι χειρότερο
για να αντληθεί...καλύτερα

Καλή τύχη σε όλους

Γειά σας! 


1. ΕΚΦΡΑΖΟΝΤΑΣ ΓΙΑ ΜΙΑ ΑΚΟΜΗ ΦΟΡΑ  ΠΡΟΣ ΤΟ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟ ΤΙΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΕΙΕΣ ΜΟΥ


Δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω με αυτούς τους εντοπισμούς, ίσως από την δική μου οπτική. Με μια όμως εξαίρεση: Αυτή που προτρέπει σχεδιασμό εξόδων από την χώρα. Διότι έχω αποδημήσει ήδη προ τεσσαρακονταετίας, καθότι δεν ήθελα να παρεκτραπώ σε λάθος χρόνο, σε λάθος χώρο και σε βάρος λάθος ανθρώπων. Οπότε για μένα υπάρχει ανοικτή μόνο μια εκδοχή: Αυτή της επιστροφής. Καθότι φρονώ, ότι η μέλλουσα παρεκτροπή μου θα είναι απολαυστική τόσο για μένα, όσο και για αρκετούς άλλους ακόμη. Ή, όπως δήλωσε κάποτε ο Δημήτρης Πουλικάκος αναφορικά με την περίοδο της εκτίσεως ποινής στην φυλακή: "Και εμείς για γιορτές ψάχνουμε". 

Εκφράζω, λοιπόν, για μια ακόμη φορά τις θερμές μου ευχαριστίες, έναντι των εχθρών τού Ελληνισμού, τούς εχθρούς τής ανθρωπότητος, καθώς και τούς εχθρούς της προσωπικής μου μερικότητος. Από μια άποψη τους κατανοώ. Επιμένουν μεν, χωρίς να έχουν διέξοδο διαφυγής. Όμως, "ο πνιγμένος από τα μαλλιά πιάνεται".  


Ίσως το κάτωθι είναι εις θέσιν να κατανοούν κάποιοι πολεμισταί:
Όποιος απειλήσει, ή πολύ περισσότερο παρενοχλήσει κάποιον πολεμιστή, είναι πλέον ζήτημα ενός συντόμου χρονικού διαστήματος, το πότε θα δει τα ραδίκια ανάποδα.
Με αυτά γελάγανε βεβαίως το πάλαι ποτέ οι ξερξάδες (και άλλοι πολλοί, που κρύβονται μέσα στα σεντούκια της διμεθυλτριπταμίνης). Όταν όμως τιναζόντουσαν οι μασέλες στους τείχους, έκλαιγαν. Είχαν μπερδέψει την Δύναμη με το πόσους βούρδουλες διαθέτουν οι σταυρωτές στα υπόγεια. Ο Αριθμός όμως ΔΕΝ ΕΚΦΡΑΖΕΙ ΚΥΡΙΩΣ ΠΛΗΘΟΣ ΑΛΛΑ ΠΟΙΟΤΗΤΕΣ. ΚΑΙ ΤΑ ΙΕΡΑΤΙΚΑ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΑ ΔΕΝ ΑΦΟΡΟΥΝ ΤΑ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΑ ΤΗΣ ΒΟΜΒΑΣ ΝΕΤΡΟΝΙΟΥ.

Θέλετε πόλεμο;
Αφού πρώτα ξεσκεπαστείτε, αφού σάς κάνουμε ρεντίκολο, μετά θα φάτε και την τσεκουριά.
Αυτή την φορά δεν μάς βρείτε στα χαρακώματα, αλλά μέσα στον τάφο, που οι ίδιοι εκούσια σκάψαμε ως έσχατο ταμπούρι μας. Διότι μάς σκοτώσατε ήδη χιλιάδες φορές. Μια φορά ακόμη δεν μάς ενοχλεί. Όμως δεν μπορείτε να μάς θανατώσετε. Σάς καταδιώκουμε μέχρις εσχάτων και σύντομα δεν θα υπάρχει μέρος να κρυφτείτε.
Επιλέξατε την μανία. Αυτή όμως είναι κακός οδηγός. Επιλέξατε την αδικία, την απανθρωπιά και την κακία. Αυτά όμως αντιφάσκουν στους συμπαντικούς νόμους. Επιλέξατε την αιμοπωσία. Καταστρέφοντας ζωή, γίνατε ήδη νεκροί. Και νεκροί σας οδηγούν. Σας πλασάρονται για "θεοί". ΕΡΧΕΤΑΙ ΟΜΩΣ Η ΩΡΑ ΝΑ ΕΝΤΑΦΙΑΣΤΕΙΤΕ ΟΛΟΙ. ΔΙΟΤΙ Η ΓΗ ΔΕΝ ΕΠΛΑΣΘΗ ΩΣ ΚΑΤΑΦΥΓΙΟ ΣΑΣ, ΑΛΛΑ ΩΣ ΤΕΛΙΚΗ ΣΑΣ ΕΞΟΝΤΩΣΗ. ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΠΛΟΥΣ ΚΑΙ ΤΑΠΕΙΝΟΥΣ, ΑΠΟ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΘΕΩΡΕΙΤΕ "ΤΡΟΦΗ".

Αυτά που διαδίδετε περί σπόρου δεν ισχύουν. Όταν ο σπόρος πέσει στην γη βλασταίνει. Η Μάνα δημιουργεί ζωή και όχι θάνατο, τομάρια. Όποιος "αναγεννάται" μέσω αιμοποσίας, δεν "αναγεννάται" ως θεός, αλλά βρικολακιάζει, τουτέστιν εκλείπει αμετακλήτως. Μπερδέψατε το σώβρακο με την γραβάτα, τον αληθή χρόνο με την σκιά του. 
Γνωρίζετε, ότι έστω κι αν αυτοκτονούν κάποιοι, δεν είναι ποτέ δυνατόν να αυτοκτονήσουν όλοι. Δεκάδες χιλιάδες είναι αυτοί, οι οποίοι αναμένουν το κλέφτικο σφύριγμα. Γι αυτό στήσατε το δόκανο πάλι. Είστε όμως βέβαιοι, ότι θα πέσουμε και αυτήν την φορά μέσα; Είστε βέβαιοι, ότι θα συμπεριφερθούμε για μια ακόμη φορά ως ανεγκέφαλοι; 
Μπορεί να είμαστε "βλάκες". Όμως και οι "βλάκες" κάποτε ξυπνούν. Νομίζετε, ότι οι επανειλημμένες "βλακείες" μας, μάς έχουν οδηγήσει πλέον σε αδιέξοδο και γι αυτό ετοιμάζετε το στερνό κτύπημα.
Για μια ακόμη φορά πλανάσθε. Αυτό που εσείς θεωρείτε "βλακεία", για μάς αποτελεί εργαστήριο εμπειρίας. Διότι βλαξ είναι ο δειλός. Ο έχων σθένος, μπορεί να διατελεί μόνο αφελής. Γι αυτό λέει: "Η πίστις σου έσωσε". Διότι η αληθής πίστις δεν αποτελεί την όποια υποταγή σε κενά δόγματα, αλλά την αμετάκλητο προσκόλληση στον θρίαμβο της ελπίδος, με την γενναιόδωρη καταβολή αίματος στα εργαστήριά της.


2. ΕΞΩΤΕΡΙΚΕΥΟΝΤΑΣ ΤΑ ΣΩΨΥΧΑ ΤΟΥΣ

 Έγραψα σε προηγούμενη ανάρτηση, ότι "αυτό που θεωρούν εκλογές εγώ αποκαλώ κλύσμα". Με την διαφορά, ότι το συγκεκριμένο μέτρο, εκτός ότι προξενεί αναγούλα, έχει ταυτοχρόνως καθαρτικές συνέπειες. Άρα κάθε πάθημα προσφέρεται για νουθεσία, εφ' όσον λειτουργεί η ανάλογος διαδικασία.

Έγραψα επίσης  στις 5 Μαρτίου:
 " Εδώ και χρόνια αναφέρομαι για την επερχόμενη "κυβέρνηση" γκρουπούσκουλων.
Πρόκειται για το μεγαλύτερο ρεντίκολο, το οποίο πρόκειται να έχει γνωρίσει ποτέ ο τόπος. Με τις πλέον όμως οδυνηρές ΚΑΙ ΜΟΙΡΑΙΕΣ συνέπειες τής ιστορίας του.
Διότι αυτή εικάζεται να είναι η εσχάτη των "κυβερνήσεων".
Όχι διότι δεν θα μπορέσουν να υπάρξουν άλλες δοτές κυβερνήσεις, ως αυτές τις οποίες αναδεικνύει ο "κυρίαρχος λαός" ανά τετραετία. Ο κίνδυνος ο οποίος δυστυχώς διαφαίνεται, είναι ότι δεν θα υπάρχει πλέον χώρα.
Δεν πρόκειται για "το τέλος της μεταπολίτευσης", όπως ισχυρίζονται κάποιοι βαρύγδουποι του κοπανιστού αέρος, αλλά για το προγραμματισμένο κατέβασμα της αυλαίας ενός δοτού προτεκτοράτου....εάν το πρόβλημα της χώρας μπορούν να λύσουν νεοσυσταθέντες εκλογικοί προσωποπαγείς μηχανισμοί, χωρίς οργανωμένη λαϊκή βάση, τού ενός παλαιοκομματικού και του άλλου νεοσταλινικού ρήτορα της λογιστικής του "απεχθούς" χρέους, με εγγραφή των κομματικών μελών μέσω διαδικτύου,

...εάν οι δέουσες μορφές πάλης είναι να μαζευόμαστε μπουλούκι μπροστά στην βουλή, για να βαράνε οι κρατικοί βεληγκέκηδες, καθώς βλέπουνε οι βουλευτές παιχνίδια μπάσκετ στην τηλεόραση της λέσχης της βουλής χασκογελώντας και ξύνοντας τα φρύδια τους,

...εάν το πρόβλημα είναι ποιοι θα νομιμοποιήσουν την επερχόμενη κυβέρνηση γκρουπούσκουλων με την αντιμνημονιακή ρητορία τους μέσα στην βουλή,

τότε το μάθαμε ήδη το μάθημα από τον Σαμαρά και ας βάλουν την πλάκα τους στο γραμμόφωνο για να ακούσουν το "οι μάγκες δεν υπάρχουν πια τους πάτησε το τραίνο".

 Το πρόβλημα με τους άνοστους σεναριογράφους τής εν προκειμένω αιματοβαμμένης σαπουνόπερας, είναι, ότι οι θεατές γνωρίζουμε το σενάριο, πριν καν οι σάπιες τροχαλίες τους μετακινηθούν για το άνοιγμα της αυλαίας. Αυτήν την φορά ούτε "τέρπουν", ούτε "ψυχαγωγούν", ούτε "εντυπωσιάζουν" για την ευρηματικότητά τους κάποιο ζαλισμένο πούμπλικο. Όσοι θεατές επλήρωσαν εισιτήριο για να εισέλθουν στην αίθουσα, γνωρίζουν πλέον, ότι δεν πρόκειται περί θεάτρου, αλλά περί στρατοπέδου συγκεντρώσεως. Και ότι το πολύ μελό αφορά μελλοθανάτους. Ουδείς αναρωτήθη για ποιο λόγο, ενώ δεν εισήλθαμε σε αεροπλάνο, οι ταξιθέτριες στην είσοδο μοίραζαν σακούλες εμετού, ή για τις φωνές του παιδιού τού μπαρ, την ώρα που τοποθετούσε τον πασατέμπο στο ταμπλάτσο "γαμώ το στανιό μου", ενώ στα επίκαιρα έδειχναν τον "πρόεδρο" της "δημοκρατίας" να καλεί τα"κόμματα" για "διαβουλεύσεις".
"Είναι όλοι κτήνη", φώναξε κάποιος, ενώ αμέσως μετά τού ψιθύρισε ο διπλανός: "Κόφτο, γιατί αυτοί είναι ικανοί να γυρίσουν το γκραν γκινιόλ σε πορνό".

Το έχω γράψει αρκετές φορές στο παρελθόν: Η θυγατέρα του Μητσοτάκη πρόκειται να είναι η πρωθυπουργός των γκρουπούσκουλων. Όποιος ακούγεται λιγότερο από όλους, όποιος θεωρείται ο πλέον απίθανος, είναι ο επιλεχθής. Οι πρόσφατες εκλογές υπήρξαν σημαδιακές: Την ημέρα της διεξαγωγής τους απεβίωσε η κ. Μαρίκα. Άρα τα σημεία φωνασκούν, ότι τα χρονικά περιθώρια λιγοστεύουν. Κρίμα. Αντιμετώπισαν τον Καραμανλή μόνο σαν σκαλί για την έλευση της Ντόρας, αλλά αυτός κατάφερε να πλέξει για τον εαυτό του φωτοστέφανο, έστω από ντενεκέ. Και τώρα καταφθάνει η Θεοδώρα πλέον ως αυτοκράτειρα των ερειπίων.
Κρίμα, Επίτιμέ μου, κρίμα. Αλλά τι περίμενες να σού δώσουν οι λύκοι που σε ανέθρεψαν; Σε αυτό το αλισιβερίσι δεν υπάρχουν θύτες και θύματα. Ο σημερινός θύτης είναι το αυριανό θύμα.
Το είπαν εξ άλλου και οι Είλωτες: "Οι λακεδαιμόνιοι είναι οι μόνοι αφεντάδες, οι οποίοι ζουν χειρότερα από τους σκλάβους τους".
Στρίβοντας τσιγάρο, αναλογίζομαι τα λόγια του στρατηγού Καμπρόν μετά την μάχη τού Βατερλώ: "Το πλέον απαίσιο θέαμα μετά μια χαμένη μάχη, είναι μια κερδισμένη μάχη..."

Τόσο κακό για το τίποτε... Αστέρες της άνευ όρων και αρειμάνιας αγκλιτσομαγκιάς, που είτε σαν γαλατάδες, είτε σαν παιδιά τού χάρβαρντ, ή "συνταγματολόγοι" του τέρμα τα δίδραχμα αποδείχθησαν θλιβεροί αχθοφόροι του Μητσοτακισμού: Ο Σαμαράς, ο οποίος παρέλαβε κόμμα με εντολή να το μετατρέψει σε γκρουπούσκουλο, ο καρατζφύρερ ως λεχώνα τού μιχαλολιάκου, ο τούρκογλου ως οργανικός διαλήτης των κατάλοιπων πτωμαΐνης τού "Πα""σό""κ", με όνομα  επαξίως "βαρύ" μια και εργάζεται για την ανεψιά του "εθνάρχου".

Περιμένοντας την επόμενη "εκλογική αναμέτρηση", αφού προηγουμένως ολοκληρωθεί η διάλυση του δικομματισμού και με την επάνοδο της αρετούσας στα θέρετρα της "κεντροδεξιάς παράταξης" (Εντάξει, αφού ο μιχαλολιάκος εκφράζει την δεξιά και τους εθνικόφρονες στην Ελλάδα, τότε ορθώς ο βορίδης εκφράζει το κέντρο). Μα μήπως είδε κάποιος την ταξιθέτρια; Κάποιοι χρειάζονται κι άλλες σακούλες.


3. Η ΑΡΜΑΤΩΣΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ

Γράφει το λοιπόν ένας καλός ανώνυμος φίλος, κάνοντας και σεφτέ σε αυτήν την ανάρτηση με σχόλιο:

Ανώνυμος είπε...

Δεν Υπάρχουν Θεοί. Δεν υπάρχει Κόσμος. Είσαι μόνος. Σαν τον Οδυσσέα στην Θάλασσα. Αυτό είναι η μόνη πίστη. Διδάξου από τον Αλμπέρ Καμύ. Για να δούμε τώρα πόσο ελέυθερος είσαι...

Μάϊος 12, 2012

Εξ αφετηρίας αρχών, εφόσον τίθεται θέμα τσίπας, είναι τελείως αδιάφορο, κατά πόσο υπάρχουν Θεοί, κόσμος, συντροφιά ή μοναξιά...

Κι αν ήμουν σαν τον Οδυσσέα στην θάλασσα, θα ήμουν μαζί με την μεγάλη μου αγάπη...

Είμαι όμως σε μια χώρα, όπου όταν σκαφτεί το έδαφος πολύ γρήγορα βρωμάει και σε απόσταση λίγων λεπτών ποδαρόδρομο από το "Μέτροπολ", όπου ο Γκαίμπελς κήρυξε τον "ολοκληρωτικό πόλεμο" το 1945, όταν οι ναζί έστειλαν τους δεκαπεντάχρονους στο μέτωπο.

Δεν μπορώ να είμαι ελεύθερος, ούτε μου χρειάζεται. Είμαι όμως αποφασισμένος, όχι μόνο να πουλήσω ακριβά το τομάρι μου, αλλά και να νικήσω, χωρίς να έχω διάθεση να διδαχθώ από τον Αλμπέρ Καμύ.

Δεν αποσκοπώ εξ άλλου να αποδείξω τίποτε. Γι αυτό και η επιχειρηματολογία μου, ενώ είμαι αυστηρά πραγματιστής, στερείται πάσης λογικής. Μπορεί να μην είναι η λογική που δεν χωράει στην επιχειρηματολογία, αλλά η επιχειρηματολογία που δεν χωράει στην λογική. 

Διότι, αγαπητέ/ή μου φίλε ΔΕΝ ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΕΚ ΤΩΝ ΥΣΤΕΡΩΝ, ΑΛΛΑ ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΕΚ ΤΩΝ ΠΡΟΤΕΡΩΝ.

ΚΑΘΟΤΙ "ΤΑΥΤΟΝ ΤΟ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΤΟ ΟΡΑΝ" (Προταγόρας).

ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΙΣΧΥΡΟΤΕΡΟ ΤΩΝ ΟΠΛΩΝ ΤΗΣ ΑΡΜΑΤΩΣΙΑΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ.

Ο Σίσυφος έχει πλέον αποχωρήσει. σε αυτό αναφέρθηκα πριν λίγο καιρό. Δεν είμαι "ξένος". Είμαι περισσότερο από οικείος. Όπως ο Οδυσσεύς στην Ιθάκη. Απαιτώ επιστροφή των πατρογονικών μου. Και Ιθάκη μου είναι η οικουμένη. Συγκαταλέγομαι σε μια διασπορά περισσότερων εκατομμυρίων Ελλήνων. Μπορούμε να γίνουμε λειτουργικοί χωρίς να είμαστε συμπαγείς. Και εδώ δεν χωρούν τα Β52. Πρέπει να στείλουν τυφεκιοφόρους να μας βγάλουν από το λαγούμι ένα προς ένα. Τυχαίνει εγώ να φαίνομαι. Τι γίνεται όμως με τους υπόλοιπους; 

Έγραφα στις 20 Φεβρουαρίου σχετικά με τον Σίσυφο:

Εάν ρωτούσε όμως τον Σίσυφο, θα μάθαινε κάτι σημαντικό για το φινάλε αυτής της ιστορίας. Μετά το στερνό ανέβασμα της πέτρας, αυτή περνώντας στο κατρακύλισμα, προορίζεται να σκάσει στο κεφάλι του.
Γι αυτόν τον λόγο αυτός προβληματίζεται, κατά πόσο μετά το στερνό ανέβασμα της πέτρας θα παραμείνει κάτω από το ύψωμα, περιμένοντας τα "συγχαρητήρια" του ουροβόρου. 

Επιλέγω λοιπόν από την ενασχόληση  με το "παράλογο", ως διαδρομή για την πιστοποίηση τής ελπίδας, ΤΗΝ ΣΥΝΕΙΔΗΤΗ ΕΦΑΡΜΟΓΗ ΚΑΙ ΑΞΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΛΟΓΟΥ.  Αυτό προϋποθέτει μια ετοιμότητα ταυτίσεως με αυτόν. Και περί αυτού πρόκειται. Πάσα θέασις, η οποία τερματίζει στα αισθητά, βρίσκεται εκτός Λόγου. ΚΑΙ ΤΑ ΝΟΗΤΑ ΕΙΝΑΙ ΑΚΡΙΒΩΣ ΑΥΤΑ, ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΑΠΟΤΕΛΟΥΝ ΤΟ ΑΠΟΚΟΥΜΠΙ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ. Νοητά δεν σημαίνει νοητικά, ορθολογικά, αυγά τουρκίας, ή το λουρί της μάνας. Τα ευρισκόμενα εντός του Νοός δεν αποτελούν αντανάκλαση των αισθητών, αλλά συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο.

Ο Υπαρξισμός αντιμετωπίζει τον άνθρωπο ως κεχωρισμένη οντότητα. Τής αποδίδει μεν απροσπέλαστη ευθύνη και την πρόκληση τής υπερβατικότητος, θεωρώντας, ότι ο άνθρωπος μέσα στο δράμα του καλείται να υπερβεί τα όρια, τα οποία τον καθηλώνουν ως δεσμώτη. Όμως εδώ δεν υφίσταται και λειτουργεί μόνον, αλλά στην κυριολεξία καραδοκεί και ένα επί πλέον δεδομένο. Και αυτό είναι η ιστορία. Η οποία δεν συνιστά μια απλή χρονική διαδοχή μεμονωμένων ατομικών πεπρωμένων, τα οποία δεν ετάχθησαν μόνον προ τής προκλήσεως να βεβαιώσουν δια της υπερβάσεως την ατομική τους ελευθερία. Αναμφιβόλως, ο ανθρώπινος βίος συνιστά τα χρονικά πλαίσια τής ωριμάνσεως τού μεμονωμένου ανθρώπου. Όμως πέρα από τον κάθε συγκεκριμένο άνθρωπο υπάρχει και "ο άνθρωπος" ως είδος. Και τα πλαίσια ωριμάνσεως τού είδους στο οποίο ανήκουμε, είναι η ιστορία. Διότι η προσωπική εμπειρία κάθε συγκεκριμένου ανθρώπου, η οποία αποκτάται με την παρουσία και την δράση του, επηρεάζει και εμπλουτίζει την σύνολη εμπειρία της ανθρωπότητος, την σύσταση δηλαδή τού ανθρωπίνου είδους.Μπορεί με την δράση, την σκέψη και την συμπεριφορά μας να εξελίσσουμε συνεχώς τον ατομικό μας γενετικό κώδικα. Όμως ταυτοχρόνως διαμορφώνουμε και αυτόν των επερχόμενων γενεών.
Η πρόκληση, την οποίαν καλούμεθα να αντιμετωπίσουμε εις έκαστος, έχει σαφώς και προσωπικό χαρακτήρα. Όμως πέραν αυτού οι προσδέσεις μας μέσα στην χρονική ροή έχουν ταυτοχρόνως οικογενειακό, κοινωνικό, εθνικό και πανανθρώπινο χαρακτήρα. Ως "ιδιώτες" - idiots - μπορούμε να διατηρούμε κάθε δικαίωμα αυτοπεριορισμού στο ατομικό μας περίβλημα. Έστω κι αν αυτό το θεωρήσουμε χαράκωμα μιας ηρωικής αυθυπέρβασης σε υπαρξιστικά πλαίσια. Όμως η πρόκληση, στην οποία επικείμεθα, δεν είναι υπαρξιστικού αλλά υπαρξιακού χαρακτήρα. ΑΡΑ Η ΑΜΥΝΑ ΚΑΙ Η ΕΠΙΘΕΣΗ ΜΑΣ ΕΔΡΑΖΟΝΤΑΙ ΣΕ ΘΕΜΕΛΙΟ, ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΖΥΜΩΣΑΝ ΜΕ ΤΟ ΑΙΜΑ ΤΟΥΣ ΟΙ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟΙ ΚΑΙ ΑΥΤΕΣ ΚΑΛΟΥΝΤΑΙ ΝΑ ΣΥΜΒΑΛΟΥΝ ΣΤΟ ΟΙΚΟΔΟΜΗΜΑ ΤΗΣ ΣΥΝΟΛΟΥ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΥ ΑΝΑΤΑΣΕΩΣ.

Γι' αυτόν τον λόγο η ιστορία καθ' εαυτή είναι πλήρης νοήματος, ασχέτως κατά πόσο υπάρχει κόσμος ή/και Θεός. Στην περίπτωση όμως, που ο κόσμος πράγματι υφίσταται, δηλαδή όντως η αρμονία κυριαρχεί, ΤΟΥΤΕΣΤΙΝ ΑΥΤΟΣ Ο ΟΠΟΙΟΣ ΚΑΘΟΡΙΖΕΙ  ΕΙΝΑΙ Ο ΙΕΡΟΤΑΤΟΣ ΑΡΙΘΜΟΣ, τότε το νόημα της ιστορίας δεν είναι απλά πρακτικό, αλλά ΤΕΛΕΟΛΟΓΙΚΟ. Σε μια τέτοια περίπτωση, η ανθρώπινη ιστορία διέπεται από τέλος, δηλαδή σκοπό.
Επειδή λοιπόν δεν πιστεύω απλά στην αρμονία, αλλά δονούμαι από αυτήν, φωνάζω:
ΜΑΤΑΙΟΠΟΝΟΥΝ ΟΙ ΕΡΧΘΡΟΙ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΟΣ. 


Αυτό δεν σημαίνει, ότι η τελική νίκη τού ανθρώπου επί των τεράτων έχει μηχανιστικό χαρακτήρα, ή ότι αυτή θα επέλθει αυτομάτως.
Για να επανέλθω στον συμβολισμό τού Οδυσσέως, τον οποίον έθεσε στο εν λόγο σχόλιο ο ανώνυμος φίλος, ο Οδυσσεύς δεν κατετρόπωσε τα τέρατα απλώς για να επιβληθεί επ' αυτών, αλλά με τελικό στόχο να επιστρέψει στην πραγματική του πατρίδα, ΤΗΝ ΙΘΑΚΗ. Η ΟΠΟΙΑ ΕΥΡΙΣΚΕΤΑΙ ΕΙΣ ΤΟΥΣ ΟΥΡΑΝΟΥΣ, ΔΗΛΑΔΗ ΜΕΣΑ ΤΟΥ.
Άρα ζητούμενο αποτελεί ο εσωτερικός άνθρωπος, η επώασις και απελευθέρωσις τού μεγάλου επερχόμενου επαναστάτου, ΤΩΝ ΥΙΩΝ ΚΑΙ ΘΥΓΑΤΕΡΩΝ ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΩΣΥΝΗΣ, ΤΩΝ ΣΥΝΔΗΜΙΟΥΡΓΩΝ ΤΗΣ ΟΓΔΟΗΣ ΗΜΕΡΑΣ. ΚΑΘΟΤΙ Η ΟΓΔΟΗ ΗΜΕΡΑ ΔΕΝ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΑΠΛΗ ΟΥΤΟΠΙΑ, ΑΛΛΑ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΣΤΑΔΙΟ ΕΥΡΙΣΚΟΜΕΝΟ ΕΝΤΟΣ ΤΩΝ ΠΛΑΙΣΙΩΝ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΥ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑΣ, ΩΣ ΠΛΗΡΩΜΑ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ.

Ίσως θεωρούν κάποιοι φίλες και φίλοι, ότι γράφοντας με αυτόν τον τρόπο επαίρομαι, γίνομαι υπερβολικός, προσπαθώ να δω την πραγματικότητα παραμορφωμένη (έστω προς το καλύτερο) μέσα από τις διαθέσεις μου. Όμως ουδείς μπορεί να αμφισβητήσει, ότι βρισκόμαστε σε κάποιο ξεχωριστό σημείο καμπής. Ένα σημείο με τεράστιες επιπτώσεις, οι οποίες δεν μπορούν να συγκριθούν με τις οποιεσδήποτε άλλες, οι οποίες εκδηλώθηκαν στην πορεία της ιστορίας. Η καταστροφική δύναμη, που βρίσκεται στην διάθεση των εξουσιαστικών κυκλωμάτων, προσλαμβάνει όσο αφορά την υλική τεχνολογία, όχι μόνο πρωτόγνωρες, αλλά απροσμέτρητες διαθέσεις.Ένα τεράστιο δίκτυο ηλεκτρονικού και βιοθυμικού ελέγχου των πολιτών κλιμακώνεται με εμφυτεύματα, ψεκασμούς, μεταλλαγμένες τροφές, δίκτυα ηλεκτρονικών εκπομπών, τις μονάδες λήψεως των οποίων με την μορφή της κινητής τηλεφωνίας και διαδικτυακών συσκευών φέρουμε πλέον σχεδόν όλοι μαζί μας, μετατρέποντας κάθε βήμα μας, κάθε επιλογή μας, κάθε σκέψη που εξωτερικεύουμε σε στοιχεία αποθήκευσης του μεγάλου ηλεκτρονικού γκολέμ. Με την τεχνολογία συσκευών και κεραιών χαμηλών συχνοτήτων κατέστη πλέον ο Εγκέλαδος υπηρέτης των εξουσιαστικών κυκλωμάτων, μέχρι να ξεράσει την τελική του οργή, εάν δεν συμμορφωθούμε. Σεισμοί, παλιρροιακά κύματα, τα οποία καταβροχθίζουν παράκτιες περιοχές, παρεμβολές κατά το δοκούν στις συχνότητες λειτουργίας του ανθρωπίνου εγκεφάλου συνθέτουν την έρπουσα πρωτόγνωρη απειλή μιας απάνθρωπης εξελίξεως της τεχνολογίας, η οποία αποσκοπεί στην εκμηδένιση του ανθρώπου. Μπροστά σε όλα αυτά η απειλή της πυρηνικής βόμβας ωχριά, επειδή ακριβώς το overkill καθιστά πάρα πολύ δύσκολη την θερμή χρήση της 
Αλλά και η διεθνής εφαρμοζόμενη πρακτική έχει ξεσκίσει πλέον τα ράμματα των διεθνών σχέσεων. Ορδές φανατισμένων νέων σταυροφόρων, ισλαμιστών και σιωνιστών επιτίθενται με πρόσχημα τα "ανθρώπινα δικαιώματα" και διαλύουν τις κρατικές οντότητες των χωρών της περιφέρειας, την μια μετά την άλλη, μετατρέποντάς τες σε γρανάζια της παγκοσμίου δικτατορίας της "νέας τάξης". Οι "μεγάλες" και "ισχυρές" χώρες σιωπούν, ή χέουν κροκοδείλια δάκρυα, ενταγμένες όλες στο νεοταξικό άρμα, μέχρι να πετάξουν τις μάσκες ως μέλλουσας συνιστώσες της κλιμακούμενης παγκόσμιας κυβερνήσεως.
Οι αποκρυφιστές εξαγγέλουν πλέον χωρίς επικάλυμμα, απροσχημάτιστα και αναφανδόν, την επιστροφή των "μεγάλων παλαιών", την επιστροφή της αιμοποτικής λατρείας τού κρόνου και της "λευκής θεάς", σε φάση μάλιστα, που η ανθρωπότητα έχει συντελέσει θεαματικά πολιτισμικά βήματα. Εξαγγέλλουν την επιστροφή του ανθρώπου στον ανθρωποπίθικο στην φάση, που η ανθρωπότητα έχει αποκτήσει περγαμηνές πολιτισμικής προόδου.   
ΕΙΤΕ ΤΟ ΘΕΛΟΥΜΕ ΑΓΑΠΗΤΟΙ ΦΙΛΟΙ, ΕΙΤΕ ΔΕΝ ΤΟ ΘΕΛΟΥΜΕ, ΒΡΙΣΚΟΜΑΣΤΕ ΜΠΟΡΟΣΤΑ ΣΕ ΜΙΑ ΜΟΝΑΔΙΚΗΣ ΠΟΙΟΤΗΤΟΣ, ΕΥΡΟΥΣ ΚΑΙ ΒΑΘΟΥΣ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΚΑΜΠΗ.

ΑΛΛΑ Η ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΥΤΗ ΚΑΜΠΗ ΔΕΝ ΠΡΟΔΙΚΑΖΕΙ ΚΑΝΕΝΑ ΜΟΝΟΔΡΟΜΟ.

ΔΙΟΤΙ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΑΠΟΤΕΛΕΙ Ο ΠΙΘΙΚΑΣ

Ναι, φυσικά υπάρχει κίνδυνος να επανέλθουν οι "μεγάλοι παλαιοί" εφόσον εμείς όμως προηγουμένως αποδεχθούμε τον υποβιβασμό μας σε πιθίκους (χωρίς να θέλω να προσβάλω στο ελάχιστο το ευγενές αυτό είδος του ζωικού βασιλείου).
Πλησιάζοντας αυτό που ορθώς ο αλητάμπουρας Φουκουγιάμα ονόμασε "τέλος της ιστορίας" και προσδίδοντάς του όμως τις πραγματικές του διαστάσεις, οφείλουμε να διαγνώσουμε στο κατώφλι της κλιμακούμενης επιστροφής στον πίθικο, την άλλη τελική προοπτική. ΤΗΝ ΜΕΤΑΒΑΣΗ ΣΤΟΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΑΝΘΡΩΠΟ.

Διότι φθάνουμε πλέον σε σημείο, όπου η ιστορία δεν δύναται πλέον άλλο να είναι αυτή που είναι.
Εφ' όσον κατανοήσουμε κάτι, το οποίον θεωρούμε δεδομένο και αυτονόητο, χωρίς όμως να επωμιζόμεθα τις συνέπειές του:
Ο άνθρωπος δεν ζει για να τρώει, αλλά τρώει για να ζει. Αυτή η διαπίστωση όμως νοηματοδοτεί τελείως αυτομάτως την έννοια της ζωής ριζικά διαφορετικά, από τον τρόπο, ο οποίος έχει κυριαρχήσει. 
Τότε, όπως πολύ ορθά καταγγέλλει ο φίλος, ο οποίος συνέγραψε το σχόλιο στην αρχή τής αναρτήσεως, παύει η κύρια αποστολή της γαστέρας να αποτελεί το σύμβολο της χαβούζας υποδοχής τής οκνηρής ικανοποιήσεως των ενστίκτων και αναδεικνύεται στις αληθείς διαστάσεις της, ως ηλιακό πλέγμα, βάση δηλαδή των αισθήσεων στην δημιουργική διαδικασία του σύμπαντος. 

Το Μάτριξ έχει την ιδιότητα να μετατρέπεται από οδυνηρό σε οδυνηρότερο. Το αίμα και η μανία απαιτούν συνεχώς περισσότερο αίμα και περισσότερη μανία. Όσοι πίστεψαν, ότι είναι δυνατόν να "βολευτούν" σε κάποια από τις γωνίες του, κλείνοντας του οφθαλμούς, τα ώτα και το στόμα τους, προσπαθώντας - η προσποιούμενοι - ότι δεν ακούν την θλίψη των οστών των συνανθρώπων τους λίγο πάρα πέρα, ότι δεν βλέπουν το εκχυόμενο αίμα, όσοι ταυτίσθηκαν με το Μάτριξ υπαινισσόμενοι, ή προπαγανδίζοντες, ότι αυτό που ηχεί δεν προέρχεται από θραύση οστών, αλλά αποτελεί μελωδία κάποιας χορευτικής μπάντας, όσοι αφομοιώθηκαν προς αυτό, μετατρεπόμενοι οι ίδιοι σε τελετουργικούς αιμοπότες, για να βρουν την "αθανασία" των βρικολάκων, δεν θα μπορέσουν να ματαιώσουν τον καλπάζοντα ερχομό τής ώρας τής αλήθειας. 


Το Μάτριξ μπορεί να συνθλιβεί μόνο με την αποφασιστική και αδιαπραγμάτευτη εμμονή στην ανθρώπινη ιδιότητα. Διότι ο άνθρωπος δεν επλάσθη ως τέρας απαθείας, παθητικότητος, προσαρμογής, μικρόνοιας, ψέυτικης μαγκιάς, εγωπάθειας, σκληροκαρδίας και δυαρχίας.
Στην ιστορική καμπή που ζούμε, ή θα συνθλίψουμε το Μάτριξ, ή αυτό θα μας συνθλίψει. 


4. FINIS GRAECIAE?

 Ο αγαπητός δάσκαλος Χρήστος Γιανναράς έγραφε εν έτει 1987 στο εγχειρίδιο υπό τον τίτλο "Finis Graeciae - Θρηνητική Εικασία":

 “…Πού είναι η Ελλάδα – θα σας το πω εγώ! Τη σκοτώσαμε, εσείς κι εγώ. Εμείς όλοι είμαστε οι φονιάδες της. Δεν νιώθετε γύρω σας το κενό; Δεν σας περονιάζει η παγωνιά που είσαστε χωρίς πατρίδα; Δεν ακούτε λοιπόν τίποτα από τον σαματά που κάνουν οι νεκροθάφτες θάβοντας την Ελλάδα; Δεν σας χτύπησε η μπόχα της σήψης; Σαπίζουν κι οι πατρίδες. Η Ελλάδα πέθανε, η Ελλάδα θα μείνει νεκρή!
… βλέπουμε κι ακούμε τα κοράκια μαζεμένα ολόγυρα στα δέντρα – μυρίζονται πτώμα. Ο Οζάλ απειλεί αναίσχυντα, οι Σέρβοι μιλάνε για «μακεδονικό», ο Ντενκτάς γλείφεται και για την υπόλοιπη Κύπρο. Γιατί όχι, αφού αντίσταση δεν υπάρχει, έχει νεκρωθεί κάθε κίνητρο αντίστασης. Στη διαδικασία της αποσύνθεσης το μόνο κίνητρο είναι η ατομική επιβίωση – οι συντελεστές της αποσύνθεσης είναι τα τυφλά σκουλίκια που ξέρουν μόνο να τρώνε το πτώμα. Γι’ αυτό και σύμβολο του θανάτου μας έγιναν τα «φαγάδικα» και τα «σούπερ-μάρκετ». Γίνεται εισβολή στην Κύπρο, και οι Έλληνες κατακλύζουμε τα σούπερ-μάρκετ με θηριώδη αγοραστική μανία. Γίνεται σεισμός, πάλι εκεί τρέχουμε πανικόβλητοι. Υποτίμηση της δραχμής, και γρονθοκοπιόμαστε στα σούπερ-μάρκετ ποιός θα ψωνίσει περισσότερα. Έρχεται η ραδιενέργεια του Τσέρνομπιλ, και πάλι στη μανιώδη αποθησαύριση αγαθών ξεσπάμε.

Γιατί όχι, αφού κάθε άλλο νόημα ζωής το αρνηθήκαμε συνειδητά και με πείσμα. Η ζωή είναι μόνο σχέσεις οικονομικές, διαδικασίες παραγωγής και συστήματα διανομής των αγαθών. Να μιλάς για πατρίδα είναι γλυκερός ιδεαλισμός, οι πατρίδες πέθαναν, υπάρχει μόνο το κράτος, ρυθμιστής και διαχειριστής του παιχνιδιού της οικονομίας. Ελάτε στα σχολεία μας και στα πανεπιστήμια να δείτε πως γιορτάζουμε τις εθνικές γιορτές. Η λέξη ελευθερία είναι σχεδόν απαγορευμένη, όλοι μιλάμε μόνο για ειρήνη. Δεν υπάρχουν πια αγώνες και θυσίες προγόνων, υπάρχουν συσχετισμοί εξαγωγικού εμπορίου και αναγκών της ντόπιας αγοράς – γι’ αυτούς τους συσχετισμούς ξεσηκώθηκαν οι Έλληνες το ’21, για τίποτε άλλο. Τόλμησε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας να μιλήσει για οργανική συνέχεια της ελληνικής Παράδοσης στο Βυζάντιο και στην τουρκοκρατία, και ξεσηκώθηκαν να τον ξεσκίσουν οι «επιστήμονες» της Ιστορίας – αφού Ιστορία είναι μόνο η αναδίφηση στα μπακαλοτέφτερα του εμπορίου και της αγοράς, κι ας πάει να κουρεύεται ο Θουκυδίδης.
…Η Ελλάδα πέθανε και την σκοτώσαμε εμείς – δεν είναι ρητορικό σχήμα. Δεν υπάρχει προηγούμενο λαού που με απόφαση της Βουλής (ομόφωνη) να καταργεί τον τρόπο της γραφής που συντήρησε τη γλώσσα του ζωντανή δυό χιλιάδες χρόνια. Και κανένας τρελός δεν βγήκε στις πλατείες να ουρλιάξει για το μονοτονικό, που κάνει ακατανόητο ένα μεγάλο μέρος από το ζωντανό λεξιλόγιο και αποδιαρθρώνει τη σύνταξη. Προτεραιότητα έχουν πολλές άλλες ανάγκες πάρεξ ελευθερία και γλώσσα.
Δεν έχει νόημα να απαριθμούμε τα συμπτώματα του εκούσιου αυτομηδενισμού μας. Έχουν τόσα συντελεστεί, αλλά όσοι τρελοί κι αν τα διαλαλήσουν στην αγορά, είναι απόλυτα σίγουρο πως θα μας αφήσουν αδιάφορους. Γιατί οι πράξεις, έστω κι αν έχουν δημόσια διαπραχθεί, χρειάζονται χρόνο για να γίνουν ορατές και να συνειδητοποιηθούν από τους πολλούς. Εξάλλου, το μέγεθος της συντελεσμένης καταστροφής είναι τόσο μεγάλο, που γίνεται απρόσιτο στα μέτρα των δικών μας σπιθαμιαίων αναστημάτων. Κι όμως εμείς είμαστε που διαπράξαμε την πελώρια καταστροφή – εμείς, οι επίγονοι νάνοι. Μπορούν να διανοηθούν οι κομματικοί λόχοι των βουλευτών μας ποιό πανανθρώπινο αγαθό διαχειρίζονται, όταν πειθήνιοι στο αρχηγικό νεύμα ψηφίζουν το μονοτονικό ή τις αλλοπρόσαλλες εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις; Ή μήπως συνειδητοποιούν οι Επίσκοποι της Ελλαδικής Εκκλησίας ποιά πανανθρώπινη ελπίδα αφανίζουν, όταν αλλοιώνουν την ορθόδοξη Παράδοση αυτού του τόπου σε θρησκευτική ιδεολογία και νομικίστικη ηθικολογία;
Σίγουρα είναι λειψό και στείρο να είμαστε φύλακες μουσείου, διαχειριστές μόνο ενός λαμπρού παρελθόντος. Αλλά είναι και μικρονοϊκή αυταπάτη να πιστεύουμε ότι θα ανοιχτούμε δυναμικά στην εξέλιξη και στην πρόοδο κατεδαφίζοντας κάθε στοιχείο πολιτιστικής ταυτότητας, μόνο για να εξομοιωθούμε αλλοτριωμένοι με τα φαντασιώδη πρότυπα εισαγόμενων ιδεολογημάτων.

…Όλοι ξέρουμε ότι τα τελευταία μέτρα της κυβέρνησης ήταν το έσχατο ψήγμα ελπίδας να περισωθεί από τη χρεωκοπία η οικονομία της χώρας. Και όλοι σαμποτάρουν τα μέτρα αυτά εν ψυχρώ και με κάθε τρόπο. Όλοι ξέρουμε ότι σε στιγμές επιθανάτιας κρίσης, όπως αυτή που ζούμε, ο διχασμός του λαού είναι ο συντομότερος δρόμος προς την ολοκληρωτική καταστροφή. Κι όμως, από τη Βουλή ώς την τηλεόραση, κι από τις εφημερίδες ώς τις φοιτητικές νεολαίες, όλοι καλλιεργούν αδίσταχτα τέτοιον εφιαλτικό διχασμό που δεν γνώρισε η χώρα ούτε στην εποχή του εμφυλίου. Στην επαρχία το φαινόμενο έχει πραγματικές διαστάσεις κοινωνικής αποσύνθεσης. Δεν λειτουργούν πια ούτε καν οι προσωπικές σχέσεις οι συνεκτικές των μικρών κοινωνιών, καθώς ο εγωκεντρισμός της ατομικής επιβίωσης θωρακίζεται στη δραματική μοναξιά της φανατισμένης κομματικής ένταξης.
Τον παραλογισμό τον συνειδητοποιούμε όταν η καταστροφή έχει πια συντελεστεί. Έτσι έγινε το ’97, έτσι έγινε το ’22, έτσι και το ’74 στην Κύπρο. Μόνο που τώρα οι προδιαγραφές του παραλογισμού οδηγούν όχι απλώς σε εθνική συμφορά, αλλά σε οριστικό τέλος. Finis Graeciae. Τα κοράκια στα δέντρα έχουν αλάθητο ένστικτο για τον επικείμενο διαμελισμό του πτώματος. Το σίγουρο είναι ότι ακόμα και τότε εμείς θα γρονθοκοπιόμαστε στα σούπερ-μάρκετ για περισσότερες προμήθειες. Για ποιά Παράδοση να πολεμήσουμε, για ποιά πολιτιστική ταυτότητα, για ποιά ιστορική μνήμη. Αυτά όλα τα ρήμαξαν ψυχρά και ανελέητα οι «φωταδιστές». Δεν μας μένουν σαν νόημα ζωής παρά μόνο οι νόμοι της αγοράς. Δηλαδή το σούπερ-μάρκετ.
Finis Graeciae.“

Με το "Finis Graeciae" δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω. Βροντοφωνάζοντας όμως ταυτοχρόνως:
Η ΕΛΛΑΔΑ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΠΕΘΑΙΝΕΙ  

Πότε ταυτίστηκαν εξ άλλου οι Έλληνες με την καρικατούρα ενός προτεκτοράτου, που οι ελλαδέμποροι μονίμως πασχίζουν να πλασάρουν ως "πατρίδα", ως υποτιθέμενη πεμπτουσία του Έθνους, καθαγιάζοντας κάθε τι ψευδεπίγραφο;
Διότι η Ελλάς δεν συνίσταται από το γεωγραφικώς ακρωτηριασμένο και πνευματικώς λοβοτομημένο προτεκτοράτο της γραικυλίας. Η ΕΛΛΑΣ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΑΙΤΗΜΑ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΕΜΒΕΛΕΙΑΣ ΤΗΣ ΚΑΘ' ΗΜΑΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΗΣ, ΤΟ ΟΠΟΙΟΝ ΚΑΛΟΥΜΕΘΑ ΟΧΙ ΝΑ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΗΣΟΥΜΕ, ΑΛΛΑ ΝΑ ΕΓΚΑΘΙΔΡΥΣΟΥΜΕ.
Στην αληθή Ελλάδα θα είναι αδύνατο να ποτίζουν τους Σωκράτες κώνειο.
Αυτό που επιτυγχάνουν με όλα αυτά τα αλισιβερίσια είναι να καθιστούν το πρόταγμα εγκαθιδρύσεως της Ελλάδος ακόμη επιτακτικότερο. 
Ας μην αυταπατώμεθα, ως σκληρό κι αν αυτό ηχεί: Αυτοί ίδρυσαν το προτεκτοράτο, αναμφιβόλως καπηλευόμενοι τεράστιους εθνικούς - λαϊκούς αγώνες, αυτοί το διαλύουν. Και όταν αναφέρομαι σε προτεκτοράτο, δεν εννοώ την ΓΗ, εντός τής οποίας καραδοκούν τα οστά των προγόνων, αλλά αναφέρομαι στις ΔΟΜΕΣ που αυτοί έστησαν. 
Η ΓΗ είναι δική μας. Δεν είμεθα με κανένα τρόπο διατεθημένοι να την εκχωρήσουμε σε κανένα, ασχέτως εάν εδώ και χιλιετίες αυτή πασχίζει για απελευθέρωση. Αυτή η γη όμως δεν εκτείνεται μόνον μεταξύ Κρήτης και Θράκης.
Όσο αφορά τις δομές, προσωπικά αυτές ουδόλως με αφορούν και ουδόλως με απασχολούν.
Οι ματωμένες χλαίνες, τα πουλιά επάνω στις καμένες ελιές, τα ρημαγμένα σπίτια, τα δάκρυα τής μαυροφορεμένης μητέρας, το βρέφος που ανοίγει την παλάμη του για να αδράξει το δάκτυλο του οδηγού του ψάλουν μια άλλη ευλογία. Μια ευλογία αίματος, η οποία ξεπλένει την δική μας ανεπάρκεια και ρυπαρότητα. ΔΙΟΤΙ Ο ΚΑΘΑΡΜΟΣ ΕΧΕΙ ΣΥΝΤΕΛΕΣΘΕΙ ΗΔΗ ΑΠΟ ΤΟ ΑΙΜΑ, ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΚΑΤΕΒΑΛΛΑΝ ΟΙ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟΙ.
ΔΙΟΤΙ ΟΛΕΣ ΟΙ ΘΥΣΙΕΣ ΠΟΥ ΠΡΟΗΓΗΘΗΣΑΝ ΔΕΝ ΕΛΑΒΑΝ ΧΩΡΑ ΑΠΛΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΙΜΗ ΤΩΝ ΟΠΛΩΝ, ΑΛΛΑ ΚΑΤΕΤΕΘΗΣΑΝ ΣΤΟ ΤΑΜΕΙΟ ΤΗΣ ΕΠΕΡΧΟΜΕΝΗΣ ΤΕΛΙΚΗΣ ΣΥΓΚΡΟΥΣΕΩΣ.
ΕΤΣΙ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΕΙΜΕΘΑ ΣΕ ΘΕΣΗ ΕΜΕΙΣ ΝΑ ΑΤΕΝΙΖΟΥΜΕ ΥΠΕΡΗΦΑΝΑ ΜΕΣΑ ΣΕ ΚΑΘΕ ΣΥΓΚΥΡΙΑ ΤΟΝ ΗΛΙΟ, ΟΤΑΝ ΞΕΔΙΠΛΩΝΟΥΜΕ ΤΗΝ ΣΗΜΑΙΑ ΤΟΥ ΑΓΩΝΟΣ.  

Εφόσον λοιπόν ο καθαρμός ολοκληρώθηκε, έφθασε η ώρα της ιεράς μυήσεως.
Των εχθρών μας προΐστανται ιερατεία - επικίνδυνα μεν - αλλά χαμηλοτάτης υποστάθμης.
Μπορεί να αποκεφάλισαν και να κατέκαυσαν τους διδασκάλους και ιερουργούς μας. Η παρακαταθήκη τους όμως παραμένει ανέπαφος, αναμένουσα την δική μας γονυκλισία. 
Το Θείον επροίκισε τους Έλληνες με ισχυρό μυαλό και καρδία. Αλλά η μέγιστη των δωρεών Του αφορά το κουκουνάρι, την υπόφυση, την κοσμική κεραία. Το καρφί, επί του οποίου απιθώνει την ασπίδα της η Αθηνά, ως αληθή οφθαλμό του Ελληνισμού.


Η πεμπτουσία του Ελληνικού Λόγου εστιάζεται στην Δύναμη των Νοητών.
Από τον Εμπεδοκλή και τον Πυθαγόρα έως τον Σωκράτη, τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη, από τον Αρεοπαγίτη, τον Πλωτίνο, τον Πρόκλο, τον Μάξιμο τον Ομολογητή, έως τον Γρηγόριο Παλαμά και τον Κοσμά τον Αιτωλό, από τον Νίκο Βεργίδη έως τον Γιώργο Μουφλουζέλη αναπτύσσεται μια μυστική άλυσος, τής οποίας ο στερνός κρίκος φέρει το χρώμα των χεριών μας. Αυτή περικυκλώνει το τέρας, πλησιάζοντας συνεχώς τον λαιμό του.


Οι φωτιές που αυτό εκπνέει δεν μας πτοούν. Σηματοδοτούν τον επερχόμενο επιθανάτιο ρόγχο του.
Αγαπητέ ΚΔ. δεν είμαι εγώ αυτός, ο οποίος πρόκειται να ανοίξει κάποια αυλαία. 
Αυτή είναι ήδη ανεωγμένη για την τελευταία πράξη. 
ΑΝΘΡΩΠΟΙ, ΑΣ ΑΝΕΛΘΟΥΜΕ ΕΠΙ ΣΚΗΝΗΣ.