ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ; - ΤΡΙΤΟ ΜΕΡΟΣ - ΟΤΑΝ ΚΑΛΕΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΜΑΜΗ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΑΣ ΞΕΧΑΣΟΥΜΕ ΤΟ ΛΙΓΑΚΙ ΕΓΚΥΟΣ

Εσείς ποιές οκτάβες προτιμάτε;


1. ΔΥΟ ΠΟΡΤΕΣ ΕΧΕΙ Η ΖΩΗ

Από τότε που ευτύχησα να ξεκινήσω αυτήν την σελίδα υποστήριξα μια σειρά θέσεις, από τις οποίες κάποιες, προϊόντος του χρόνου, ευδοκιμούν εκ των πραγμάτων να χαίρουν όλο και περισσότερο κοινής αποδοχής. Θα ισχυριζόμουν λοιπόν, ότι ο χρόνος λειτουργεί υπέρ των ιδεών, τις οποίες πρεσβεύω, άρα ουδόλως αρμόζει να μέμφομαι ενάντια στο επερχόμενο γήρας.
Δεν διεκδικώ επί του οιοδήποτε την παραμικρή πρωτοτυπία και ούτε σκοπεύω στο μέλλον να πατεντάρω κάποια ευρεσιτεχνία ιδεών. Γνωρίζω ότι είμαι αποδεδειγμένα βλάκας και η ευφυϊα μου, στο βαθμό που υπάρχει, έγκειται αποκλειστικά σε αυτήν την επίγνωση. Συνειδητά επιλέγω να ανήκω στα παιδία του αιώνος, τα οποία αναζητούν παιδεία.
Ως μη αποδεχόμενος τους όρους και τις διαδικασίες της υπαρχούσης κοινωνικής συμβιώσεως, ως αυτοί έχουν παγιωθεί, προσβλέπω τόσο στην ανατροπή τους, αμφισβητών τα κοινωνικά δεδομένα, όσο και στην ανατροπή του τρόπου με τον οποίον εντάσσομαι σε αυτά, αμφισβητών τον εαυτόν μου και την προσωπική μου συγκρότηση.
Τουτέστιν, δεν βρίσκω άλλη διέξοδο στις προσδοκίες μου, από το να είμαι κατά τα τελευταία 39 έτη επαγγελματίας επαναστάτης. Ένεκα αυτής της επιλογής, η οποία είναι αυστηρώς προσωπική, δεν διεκδικώ κάποια κοινωνικά εύσημα, ή την όποια αποδοχή από άλλους, ή παροχές από οπουδήποτε.

Παρ' όλο που γενικώς καταφέρομαι εναντίον του λεγόμενου "Μαρξισμού - Λενινισμού", πιστεύω ότι έχω αντλήσει από τα γραπτά των δυο αυτών προσωπικοτήτων σημαντικά οφέλη, έστω κι αν απορρίπτω την διδασκαλία τους στο σύνολό της. Η έμπρακτη ενασχόληση με αυτήν την διδασκαλία, θεωρώ ότι αποτελεί σημαντικό τμήμα παιδείας, για αυτούς που στοχεύουν σε ανατροπές. Η παιδεία αυτή, επειδή δεν διαθέτει ευρύ ορίζοντα και ούτε είναι εκλεπτισμένη, αφορά κυρίως τις πρώτες τάξεις του νηπιαγωγείου και του δημοτικού σχολείου από την σκοπιά της πολιτικής . Η αξία όμως των πρώτων τάξεων πρέπει να μην υποτιμάται. Όχι διότι το παρεχόμενο υλικό είναι κυρίως πρωταρχικό. Το πρωταρχικό βρίσκεται αλλού.
Η μάθηση σε πρώιμη ηλικία έχει κυρίως αρνητικό χαρακτήρα. Το μικρό παιδί μαθαίνει κυρίως από τις γκάφες και τα παθήματά του, τι είναι σκόπιμο να προσέχει και να αποφεύγει. Αλλά και οι οδηγίες των μεγάλων προς το παιδί αποτελούν σε αυτήν την ηλικία βασικότατη πηγή μαθήσεως. Ο όρος "καθοδήγηση", ο οποίος καθιερώθηκε στα οργανωτικά πλαίσια της αριστεράς, μπορεί μεν στην ουσία να απαξιώνει τις δυνατότητες κρίσεως του συνόλου των μελών και των οπαδών, ανάγοντας σε αυθεντία αυτούς, οι οποίοι έχουν διαβάσει δυο μπροσούρες πάρα πάνω και μάλιστα σε χώρο, ο οποίος είχε ανάγει την κοινωνική χειραφέτηση σε θεμελιώδη στόχο του. Ανταποκρίνεται όμως στον στοιχειώδη χαρακτήρα αυτής της στάθμης πολιτικής παιδείας.

Μια βασική διαπίστωση του Λένιν, την οποία ενστερνίστηκα (και δεν είναι η μόνη) είναι ότι, δεν υπάρχει επαναστατικό κίνημα χωρίς επαναστατική θεωρία. Πρόκειται για μα θεμελιώδη διαπίστωση, ενός ανθρώπου, ο οποίος θεωρήθηκε - οπωσδήποτε όχι χωρίς αιτία - ο κατ' εξοχήν πρακτικός νους των κοινωνικών ανατροπών. Πράγματι στην περίπτωση του Λένιν, πρόκειται για ένα εξαιρετικό "μάγειρα" της επαναστατικής "μαγειρικής", ο οποίος γνώριζε σε βάθος την λειτουργία των μηχανημάτων, των συσκευών και των σκευών της "κουζίνας". Είναι κάτι άλλο, ότι τα υλικά που προμηθευόταν για το μαγείρεμα προήρχοντο από τα σκουπίδια, με αποτέλεσμα το έδεσμα να προκαλεί τελικά αναγούλα και διάρροια. Ο "τσελεμεντές" τον οποίον συνέγραψε, περιέχει αρκετές αξιόλογες συνταγές και μπορεί να συνδράμει σαφώς τις προσπάθειες αυτών που σκοπεύουν να κάνουν χρήση κατάλληλων υλικών.

Η πλέον βασική διαπίστωση, όσο αφορά τον Μαρξ, η οποία προκύπτει από το τρόπο που οργάνωσε την θεωρία του, είναι ότι δεν μπορεί να υπάρξει θεωρία κοινωνικής ανατροπής, η οποία να μην στηρίζεται σε πολύ συγκεκριμένα επεξεργασμένο και οριοθετημένο όργανο. Υπό τον όρο "όργανο" εννοείται η βάση του αναλυτικού τρόπου προσεγγίσεως και ερμηνείας των υπό εξέταση φαινομένων και δεδομένων. Ο όρος είναι φιλοσοφικός, αφορά την έδραση της φιλοσοφίας, η οποία είναι η οντολογία και προέρχεται από τον Αριστοτέλη.
Ο Μαρξ από την πρώιμη ανάπτυξη των δραστηριοτήτων του εντάχθη στον κύκλο των "Νεοχεγγελιανών" του Βερολίνου, στον οποίον ανήκαν και άλλοι αξιόλογοι διανοητές της συγκεκριμένης εποχής. Ενστερνιζόμενος την χεγγελιανή "διαλεκτική", την κατέστησε βάση των θεωρητικών του αναζητήσεων, κατασκευών και συμπερασμάτων, αφού προηγουμένως - συμφώνως προς τους ισχυρισμούς του - την αποκατέστησε, δεδομένου ότι "ο Χέγγελ την είχε τοποθετήσει με το κεφάλι προς τα κάτω". Εκκινώντας από τον θεμελιώδη ισχυρισμό, ότι η συνολική κοινωνική παρουσία του ανθρώπου βρίσκεται σε συνεχή εξέλιξη, η οποία διέπεται από την πάλη των αντιθέτων με βάση την χεγγελιανή εκδοχή της Διαλεκτικής αρχής "θέση - αντίθεση - σύνθεση", απέδωσε την σύγκρουση των αντιθέτων όχι στην σφαίρα των ιδεών, όπως είχε πράξει ο Χέγγελ, αλλά στην σφαίρα των απτών δεδομένων της κοινωνίας, δομώντας μια ιδιότυπη υλιστική θεώρηση, την οποία ονόμασε "διαλεκτικό υλισμό", σε αντιδιαστολή με τον "ιδεαλισμό" των Χεγγελιανών, οι οποίοι είχαν προηγηθεί.
Στην συγκεκριμένη ιστορική φάση δεν είχε συντελεσθεί ακόμη η σκόπιμη απαξίωση της Κλασσικής Ελληνικής Φιλοσοφίας, όπως συνέβη στην συνέχεια και ήταν αδύνατο τότε να πουλήσει κάποιος, έστω και θεωρητικά, λεμόνια, χωρίς συγκεκριμένη αναφορά και προσπάθεια άντλησης επιχειρημάτων από τους Έλληνες. Ο Μαρξ τελείως συγκεκριμένα προσαρμοσμένος προς αυτό το δεδομένο, συνέγραψε την διδακτορική του διατριβή, μεγέθους 56 σελίδων σημερινού βιβλίου, με τίτλο "Διαφορά της Δημοκρίτειας και Επικούρειας Φυσικής Φιλοσοφίας", επιλέγοντας για προφανείς λόγους σκοπιμότητος δυο φιλοσόφους, τους οποίους θεωρούσε "υλιστές". Όλες οι αναφορές στην Ελληνική Φιλοσοφία και το σύνολο των Κλασικών Ελλήνων Φιλοσόφων, οι οποίες υπάρχουν στα διάφορα συγγράμματα των Μαρξ/Έγκελς ανέρχονται στην έκδοση του οίκου Reclam της Ανατολικής Γερμανίας σε ακόμη 57 σελίδες.
Την φιλοσοφική πεμπτουσία των θεωρήσεων του ο Μαρξ προσπαθεί να στηρίξει κυρίως σε δυο ρήσεις του Ηρακλείτου:
Στο "τα πάντα ρει"
και στο "πατήρ πάντων πόλεμος"
τα οποία εξωτερικά φαίνονται στους αδαείς, ότι στηρίζουν τον "διαλεκτικό υλισμό". Το πως όμως ο Κάρολος Μάρξ επιχείρησε να μετατρέψει ένα Φιλόσοφο, ο οποίος αποτελεί ογκόλιθο της μεταφυσικής σε δεκανίκι μιας αυτοαποκαλούμενης "υλιστικής" θεωρίας, αποτελεί μαγγανεία, η οποία διαφεύγει των ορίων της παρούσης αναφοράς.
Αυτό το οποίον θέλω να τονίσω τουναντίον από την όλη δεοντολογία του Μαρξιανού θεωρητικού οικοδομήματος, είναι η ευστοχότατη - και τελικώς ζωτικά απαραίτητη - επιλογή, προκειμένου να αμφισβητηθεί το τότε ισχύον θεωρητικό οικοδόμημα, ή σύστημα ιδεών, αυτή η αμφισβήτηση να εδράζεται σε ένα όργανο διαφορετικό από τότε ισχύον.

Η θεμελιώδης αμφισβήτηση ενός κοινωνικού συστήματος οφείλει να εκκινεί από τις βάσεις της φιλοσοφικής εδράσεως αυτού του συστήματος και δη την οντολογία.

Ακολουθώντας πιστά αυτήν την θεμελιώδη διαπίστωση, παρουσίασα εδώ και με διάφορες ευκαιρίες σε άλλα φόρα, μια οντολογία, η οποία βρίσκεται στον αντίποδα της ισχυούσης οντολογίας, τόσο της συμβατικής, όσο και της μαρξιστικής, η οποία - κατά την άποψή μου - είναι όχι μόνο αυτή, η οποία αρμόζει ως θεμέλιο μιας σύγχρονης θεωρίας των απαραίτητων κοινωνικών ανατροπών, αλλά αποτελεί οντολογία κατ' εξοχήν. Αυτή απηχεί μια εκδοχή της Διαλεκτικής, η οποία ανταποκρίνεται όχι μόνο στα δεδομένα της Κλασσικής Ελληνικής Φιλοσοφίας, αλλά και στα δεδομένα της Ελληνικής Μυθολογίας, η οποία αποτελεί την βάση της πρώτης. Ως αναγόμενη στα δεδομένα του Μύθου αντλεί την αφετηρία της από την θρησκειολογία, ένα κλαδο, ο οποίος δεν εμπλέκεται μέχρι σήμερα στην πολιτική ανάλυση, ενώ θα έπρεπε να αποτελεί την βάση της.

Κατά συνέπεια η οντολογία, την οποία πρεσβεύω και προτείνω, έχει ως απόρροια το γεγονός, ότι η βάση του κοινωνικού γίγνεσθαι δεν είναι - όπως ισχυρίζεται ο Μαρξισμός - η οικονομία, αλλά με συγκεκαλυμμένο τρόπο οι θρησκείες. Η δε Διαλεκτική, η οποία αποτελεί την βάση της, έχει ως σύνθεση ΤΗΝ ΥΠΕΡΒΑΣΗ ΤΩΝ ΑΝΤΙΘΕΤΩΝ, η οποία δεν αποτελεί καταστάλαγμα της όποιας δημιουργικής πάλης αντιθέτων, όπως στην Χεγγελιανή περίπτωση, αλλά συνίσταται σε δραστική, συνολική και άνευ όρων απόρριψη της δυαρχίας. Η Τριαδικότης πραγματώνεται οντολογικώς ως Υπέρβασις της δυαρχίας.

Κατά συνέπεια οι συγκρούσεις, τις οποίες βιώνουμε στην επιφάνεια των πραγμάτων, δεν προέρχονται κυρίως από διαφορετικά οικονομικά συμφέροντα, τα οποία αποτελούν μόνο μέσα επιβολής και όχι αφετηρία των σχέσεων εξουσίας. Αυτό το οποίο πολώνει τις ανθρώπινες κοινωνίες, είναι οι δυο οδοί, ως δυνατές επιλογές, οι οποίες ανοίγονται συμφώνως προς τον Μύθο του Ηρακλέους έμπροσθεν των ανθρώπων. Ο δρόμος της κακίας, η οποία συνεπάγεται υποταγή στην δυαρχία και ο δρόμος της αρετής, ο οποίος συνεπάγεται Υπέρβαση της δυαρχίας. Η αρετή αποτελεί τόσο την βάση της Πλατωνικής Φιλοσοφίας, όσο και την βάση των Νεοπλατωνικών, ακόμη και υπό την μορφή των Μυστικών Πατέρων της Ορθοδόξου Εκκλησίας, οι οποίοι εβρίσκοντο ανέκαθεν εις μόνιμο ρήξη με την επίσημη εκκλησιαστική ιεραρχία, η οποία αποτελούσε έκφραση της εξουσίας.

Η πάλη αυτή των δυο οδών περιγράφεται από τον Μύθο ως Γιγαντομαχία. Χθόνιες και Ολύμπιες δυνάμεις βρίσκονται σε συνεχή αμοιβαία διαπάλη. Η σύγχρονος εξουσία, ως έκφρασις του άρχοντος του κόσμου τούτου, αποτελεί συνάσπιση χθονίων, κρονίων ιερατείων, τα οποία καλύπτονται πίσω από το μάτριξ και πράττουν λατρεία του Μολόχ, υποταγμένοι στις δυνάμεις του ασυνειδήτου.

Τουναντίον ο Ολυμπισμός, τουτέστιν το Ελληνικόν Πνεύμα, προωθεί τον Προμηθεϊκό Άνθρωπο, τον έχοντα Συνείδηση, Λόγο και Εφευρηματικότητα στην πορεία εναποκτήσεως του άθλου της Αρετής, στην διαδικασία της συγκρούσεως με τις δυνάμεις τυφλής υποδούλωσης στο ασυνείδητο, το οποίο προωθεί οντολογικά η δυαρχία.

Δεν υπάρχει αμφιβολία, ότι τα ανωτέρω θέτουν σωρεία προβλημάτων. Ο γράφων θεωρεί όμως, ότι η διάδοση των απόψεων αυτών μόνο να ωφεληθεί μπορεί από μια εξειδικευμένη πραγματεία, συζήτηση 'η και αντιπαράθεση επ' αυτών.

Όσοι φρονούν, ότι η κοινωνία ελέγχεται από τις "ελεύθερες" - ή ορθότερα ασύδοτες - δυνάμεις της αγοράς, απατώνται. Η κοινωνία υπήρξε ανέκαθεν αυστηρότατα θεοκρτατική, με ανοικτό ή καλυμμένο τρόπο. Η αντίληψη, ότι η κοινωνία "μασονοκρατείται" ή "κρυπτομασονοκρατείται" δεν αποδίδει το εν λόγω φαινόμενο στις πραγματικές και πλήρης διαστάσεις του, λόγω ότι τα χθόνια - κρόνια ιερατεία ακολουθούν πληθώρα μορφών επιβολής, η οποίες συχνά είναι αντικρουόμενες μεταξύ τους, με βάση την αρχή της δυαρχίας.

Έχω αναφέρει και στο παρελθόν, ότι οι Εγκυκλοπαιδιστάι και οι Διαφωτισταί, οι οποίοι υπήρξαν οι βασικοί θιασώται της αθεΐας, ως βάσης κοινωνικών και πολιτικών πιστεύω, υπήρξαν οι ίδιοι βαθύτατα θρησκευόμενοι ως μέλη της στοάς "Φιλαλήθης" των Παρισίων. "Φιλαλήθης" υπήρξε το προσωνύμιο του άγγλου αλχημιστού George Starkey.

Στα της χθόνιας - κρόνιας λατρείας έχω αναφερθεί από θρησκειολογικής σκοπιάς στο παρελθόν. Στο επόμενο μέλλον θα επιχειρήσω να υπεισέλθω και στις συγκεκριμένες πολιτικές διαστάσεις του θέματος και στην λειτουργική σχέση θρησκείας και πολιτικής. Πρόκειται για μια άκρως λειτουργική σχέση, η οποία δομείται τελείως διαφορετικά από τον τρόπο που το μάτριξ αφήνει να διαρρέει.

2. ΟΙΚΟΝΟΜΙΣΜΟΣ Η ΡΙΖΙΚΗ ΑΛΛΑΓΗ;

Συνεχίζεται...