ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ;

Ο/Η φίλτατος/η alexeyev σχολίασε την προηγούμενη αναφορά μου ως ακολούθως:

Οπότε τι γίνεται τώρα;
Ξεπουλάμε τις ζωές μας για να μην πεινάσουμε;
Και τι εννοείς όταν λες πείνα; Θα στερηθούμε το ψωμί ή τα τρία αμάξια και τα έξι κινητά;
Είναι πρόβλεψη ή μήπως είναι απειλή; Γιατί πιο πολύ προς το δέυτερο ομοιάζει.
Και αν γίνεται πιο πολύ ζουμί και λιγότερες άρες μάρες κουκουνάρες.
Ευχαριστώ

Ιούνιος 01, 2011

"Ανθρώποι φτωχοί γεννηθήκαμε
και της αγάπης ενορίτες
πώς τάχα γίναμε συνταξιούχοι του οίκτου
του εμπρησμού συνδρομητές
πώς και φουντώσαμε σαν τα γεράνια
και πώς καταδεχτήκαμε ξένο νερό για πότισμα·
πολύ μας αγαπήσαν, δε νομίζετε
ώρα για εκδίκηση
ώρα γι' αγάπη ανόρεχτη
ζευγάρια που μαζεύουνε τα πράγματα
και τα ρολόγια τους και τ' αντικείμενά τους
κι όταν πια δίνουν το κλειδί
το πεταχτό φιλί

τύμπανα εκεχειρίας βαρούν
στο διπλανό ξενοδοχείο."

Γ.Βαρβέρης
από την Ζάχαρη

1. ΜΕΡΙΚΕΣ ΑΡΕΣ ΜΑΡΕΣ ΚΟΥΚΟΥΝΑΡΕΣ ΠΡΙΝ ΠΡΟΧΩΡΗΣΟΥΜΕ ΣΤΟ ΖΟΥΜΙ

Θέλοντας να τοποθετηθώ έναντι των πολύ σημαντικών θεμάτων, τα οποία θίγει αυτό σχόλιο, αποφάσισα να γράψω την παρούσα αναφορά, υπό τον τίτλο "Τι να κάνουμε;"

Με τον εξάδελφο Βλαδίμηρο μας ενώνουν τέσσερα στοιχεία και μας χωρίζει ένα: Είμαστε εμιγκρέδες, διαθέτουμε καράφλα και γενάκι και κάποτε μας την έδωσε να αναφερθούμε στο "Τι να κάνουμε;". Η διαφορά μας έγκειται, στο ότι ενώ ο Βλαδίμηρος απέτυχε παταγωδώς, ο υποφαινόμενος προφανώς δεν θα έχει καν την ευκαιρία να αποτύχει έστω στοιχειωδώς.
Η τρέλα, η υπέρμετρη φιλαρέσκεια, η αίσθηση του ζώου που στριμώχνεται χωρίς να να μπορεί να βρει άλλη διέξοδο από την εκδήλωση μανίας, συχνά στάθηκαν κινητήριος δύναμις των κομπάρσων της ιστορίας, τους οποίους κάποια παρασκήνια πρόβαλαν ως πρωταγωνιστάς.
Ο Βλαδίμηρος έγραψε απευθυνόμενος στο προλεταριάτο. Εγώ ρίχνω ψηφιακό μελάνι στην οθόνη απευθυνόμενος στους Ζητιάνους του Σύμπαντος. Αυτούς που ψάχνουν για δεκάρες ανάμεσα στα άστρα, αλλά το μόνο που βρίσκουν είναι είδος φωτός. Που δεν το τρώει κανείς εκτός από τις ψυχές. Ίσως έτσι γίνουν πιο χαριτωμένες. Όταν κουνάς τα μάτια στον ρυθμό του έρωτα, ξέχασες ότι αλλάζεις την λογική σου με ένα φιλί, την σιγουριά μ΄ένα χάδι, την φτώχεια σου με την απουσία του εραστού, την δοξαστή τροφή με το γυμνό εφαλτήριο του νέφους; Θέλεις τον έρωτα και τον παλιό εαυτό σου. Έτσι τον παρακολουθείς χωρίς να τον αγγίζεις στην αβρότητα του νου, χωρίς να τον αγγίζεις.
Προτίμησα την ζητιανιά από αγάπη προς τον πλούτο. Τόσοι και τόσοι ζητιάνοι όταν πέθαναν, άφησαν πίσω στρώματα γεμάτα χαρτονομίσματα. Πεινώντες και διψώντες την δικαιοσύνη δεν υποκύπτουμε στα μεταλλαγμένα σούπερ-μάρκετ της εξουσίας.

Για μια φορά ακόμη θα απλώσω τα χέρια στο ρυάκι ή τον τεχνητό χείμαρρο, για να συλλέξω στα πλαίσια της ζητιανιάς μου λίγη από την διερχόμενη άμμο. Γνωρίζω, ότι αυτοί που πιστεύουν ότι θα κτίσουν τα μέγαρα του αύριο, φορτώνοντας τα μπάζα της παράγκας του σήμερα ως δομικά υλικά στα κάρα τους, το μόνο που πρόκειται να επιτύχουν είναι να αναδομήσουν την παράγκα σε ακόμη πιο σαθρό έδαφος από το σημερινό.

Απαντώντας σε σχόλιο της προηγούμενης ανάρτησης στον φίλο χρηχα και καλώντας τον να φτιάξει ψωμί με το σιταράκι που καλλιεργεί και το μονίμως δροσερό νερό της πηγής, διότι θα πέσει πείνα, δεν εννοούσα ψωμί υλικό, ούτε αναφερόμουν σε υλική πείνα. Δηλώνοντας αγρότης των πόλεων και ο ίδιος, εννοούσα τον ΑΡΤΟΝ ΤΟΝ ΕΠΙΟΥΣΙΟΝ, ο ποίος συνέχεται μεν από το Πνεύμα, αλλά διαχέεται στο σύμπαν. Ο χρηχα γνωρίζει, ότι πάσα ψυχή, η οποία προσβλέπει στο συλλογικό ζητούμενο, κρούει την θύρα του ΚΟΙΝΟΥ ΛΟΓΟΥ, επιχειρεί δηλαδή να μεταβολίσει το συλλογικό ασυνείδητο και την κοινωνική επίγνωση, ενεργοποιώντας την άλυσο μιας ομήγυρης, ενεργοποιούμενη και η ίδια ταυτοχρόνως από αυτήν.

Διὸ δεῖ ἕπεσθαι τῷ ξυνῷ· τοῦ λόγου δ᾽ ἐόντος ξυνοῦ ζώουσιν οἱ πολλοὶ ὡς ἰδίαν ἔχοντες φρόνησιν.
(Γι' αυτό πρέπει να ακολουθούμε τον Κοινό Λόγο. Παρ' όλο που ο λόγος είναι κοινός οι περισσότεροι ζουν σαν να διαθέτουν μια ιδιωτική φρόνηση).
ΗΠΑΚΛΕΙΤΟΣ, Αποσπάσματα

Αυτό είναι ακριβώς και το σημείο στο οποίο κονιορτοποιούνται ή αναπτύσσονται ουσιαστικά οι κοινωνίες. Η επίγνωση ή μη, καθώς και η έμπρακτη εφαρμογή της, ότι είμαστε συλλογικές οντότητες, οι οποίες συνδέονται από Κοινό Λόγο. Τι είναι, ή τι μπορεί να είναι ο λόγος είναι ένα τεράστιο ζήτημα. Ο λόγος αποτελεί λόγο, δηλαδή αιτία ύπαρξης, στα μαθηματικά δηλώνει τον συσχετισμό - σχέση ως κλάσμα του όλου, στην ουσία δομεί την βάση και την προοπτική της ύπαρξης. Όταν το αρνούμεθα γινόμαστε ιδιώτες, idiots. Εγκλωβισμένοι στον ατομισμό μας αρνούμαστε τον λόγο, την αιτία και την λογική της ύπαρξής μας, οι οποίες έχουν μια καθοριστικής σημασίας κοινή διάσταση. Αυτό δεν σημαίνει ότι καταργούνται τα προσωπικά χαρακτηριστικά και ζητούμενα. Τουναντίον το όλον μπορεί να δομηθεί μόνο από στοιχεία τα οποία είναι συνειδητά του ιδιαίτερου ρόλου τους. Από την στιγμή όμως, που θεωρήσουμε ότι μπορούμε να υπάρξουμε ενταγμένοι εντός μιας κοινωνίας, με διαφορετικό τρόπο από αυτόν που δύνανται να υπάρξουν τα κύτταρα εντός ενός οργανισμού, αυτοαναιρούμε την βάση της υπάρξεώς μας. Βαυκαλιζόμενοι, ότι μπορούμε να υπάρξουμε χωρίς να συνδράμουμε στο κοινωνικό καλό, αλλά μόνο αντλώντας ενέργεια και όχι προσφέροντας υπηρεσία στο σύνολο, μετατρεπόμαστε σε τοξικές και στην συνέχεια σε καρκινογόνες οντότητες. ΓΙ ΑΥΤΟ ΤΟΝ ΛΟΓΟ Η ΕΞΟΥΣΙΑ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΚΑΡΚΙΝΩΜΑ. Διότι αρνούμεθα να αναλάβουμε την εκπλήρωση του ρόλου μας, ο οποίος προκύπτει από την ένταξή μας στην κοινωνία:

- Αρνούμεθα να αποτελέσουμε κύτταρα του εγκεφάλου και να σκεφθούμε, μεταθέτοντας αυτό το καθήκον στους "ειδικούς".
- Αρνούμεθα να αποτελέσουμε κύτταρα της καρδιάς και να αισθανθούμε, επιλέγοντας την νέκρωση των αισθημάτων και συκινήσεων.
- Κύτταρα των χεριών και να δράσουμε
- κύτταρα των ποδιών και να κινήσουμε τον συνολικό οργανισμό προς τις στοχεύσεις του
- των πνευμόνων, εισπνέοντας το ζωοποιόν οξυγόνο και να το διοχετεύσουμε στο αίμα, το οποίο φοβόμαστε.
- του συκωτιού, προβαίνοντας με αυτοθυσία στον αποκαθαρισμό της ζωτικής ουσίας
- της γλώσσης, για να νοηματοδοτήσουμε το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον, ώστε να κοινωνήσουμε με τον εαυτό μας, τους άλλους και την κοινό πεπρωπένο
- των οφθαλμών για αντιληφθούμε το παρόν και να οραματιστούμε το μέλλον
- της ρινός, για μαγευτούμε από την ευωδία και να αντιστραφούμε στην σήψη
- των ώτων, ώστε να μας συνεπάρει το άσμα, να ανταποκριθούμε στην πρόκληση των κυμβάλων, να αφουγκραστούμε τους εχθρούς από απόσταση
- της αύρας, ώστε να κοινωνήσουμε ηλεκτρομαγνητικά με το θαύμα της ύπαρξης ενεργοποιώντας τους δεσμούς μας με το Όλον.

Είμαστε κοινωνικώς και ατομικώς προικισμένοι με σωρεία ικανότατων και υπερευαίσθητων οργάνων, αλλά ουσιαστικά ανήμποροι, αρνούμενοι μονίμως να τα βάλουμε σε δράση και λειτουργία, αγόμενοι και φερόμενοι ως συρφετός στα πλαίσια του εξουσιασμού, το οποίον υφιστάμεθα αλλά και εξασκούμε. Θεωρούμε ότι παράλυση, η αγκύλωση και ο λήθαργος μας προστατεύουν έναντι της εξουσίας, ενώ αυτά μας αφήνουν ανυπεράσπιστους στο έλεος των στοχεύσεών της.

Έγραψε ο χρηχα στην προηγούμενη ανάρτησή του με τίτλο "Το εγώ και το σύνολο":
...Σας λέω ότι είμαστε λίγο πολύ ένα κράτος αμοιβάδων ο καθένας μας κι εσείς δεν βρίσκετε σχέση με την συλλογική συνείδηση…λοιπόν, θα το πω απλά…όπως περίπου οργανώθηκαν οι αμοιβάδες και περίπου έξι τρις εκατομμύρια από αυτές έχουν φτιάξει ένα εγωϊστικό και αφύσικο ον….που έχει χαμηλή αυτογνωσία ακόμη και νομίζει ότι είναι ξεκομμένο από το περιβάλον του, που νομίζει ότι είναι ΑΤΟΜΟ….
...Συμπέρασμα….περιμένουμε απ’τον άνθρωπο να ξεπεράσει την φύση του , να γίνει αφύσικος….άρα να περάσει στο επόμενο στάδιο της εξέλιξης του…

και σε μια προηγούμενη:

ΟΧΙ, κύριοι και κυρίες. Δεν θέλουμε να σώσουμε τον κόσμο….

θέλουμε κάτι πολύ μετριοπαθέστερο. Να σώσουμε τον εαυτό μας. Και ο καθένας μόνος του , δεν μπορεί…

Έχει δίκιο ο/η φίλος/η alexeyev με τον ισχυρισμό, ότι οι αναφορές στην πείνα έχουν πάντοτε εκβιαστικό χαρακτήρα. Στην ουσία αποτελούν στρατηγική επιβολής κάποιας υποταγής. Αυτό στάθηκε και το κύριο επιχείρημα για την επιβολή του "Μνημονίου" και την διάλυση της χώρας υπό την σημερινή της μορφή. Το εάν υπάρχουν ή εάν δεν υπάρχουν χρήματα είναι ένα λάστιχο, το οποίο η εξουσία τεντώνει συμφώνως προς τις σκοπιμότητες της στιγμής.

Με αυτήν την λογική, αναφερόμενος σε πείνα, δεν αποσκοπούσα να αναπαράγω την προπαγάνδα των ηθελημένων αδιεξόδων ως στρατηγική εκφοβισμού. Στόχος μου ήταν να υπογραμμίσω, ότι επί τέλους φθάνουμε στην εποχή, όπου πρόκειται να δράσουν οι Ζητιάνοι του Σύμπαντος. Αυτοί που περισυλλέγουν κόκκο - κόκκο την αντιεξουσιαστική σκόνη για να οικοδομηθεί, όχι το παγκόσμιο τέρας της κατάργησης των κρατών και της επιβολής παγκόσμιου ολοκληρωτικού καθεστώτος, αλλά η ανατροπή της εξουσιαστικής κοινωνίας εκ βάθρων.

Δεν τυγχάνω οπαδός της λεγόμενης "απόλυτης εξαθλίωσης της εργατικής τάξης", η οποία στάθηκε η πεμπτουσία της μαρξιστικής σκέψης και δεν οδήγησε πουθενά. Ούτε ξεκίνησα να δρω την περίοδο της κρίσης, άρα αυτή ούτε με αφορά, ούτε φοβάμαι την πείνα. Κάποιοι προσωπικοί φίλοι γνωρίζουν, πόσο ωραία και οικολογικά την έβγαζα με τα σκουπίδια της λαϊκής αγοράς πριν μερικά χρόνια, έχοντας ως μηχανικός χιλιάδες επιτυχημένα projects στην πλάτη μου. Με την κρίση δεν άλλαξε ποιοτικά κάτι όσο αφορά το σύστημα. Αυτό που συντελέστηκε, είναι ότι έσπασε το απόστημα του εξουσιαστικού καρκινώματος και ξεκίνησε να βγαίνει το πύον. Εάν κάποιοι έχασαν μέσα σε αυτές τις συνθήκες την βολή τους, δεν ανήκω σε αυτούς. Αυτήν την έχασα μόλις γεννήθηκα και από τότε τρέχω. Είπαμε, είμαι ζητιάνος και μαζεύω σκόνη, διότι είναι το μόνο μη ελεγχόμενο, που μπορεί να μαζέψει κάποιος, ο οποίος επιθυμεί να οικοδομήσει. Το "Τι να κάνουμε;" πρέπει να γραφεί εκ νέου, αυτήν την φορά όχι για προλετάριους, αλλά για ζητιάνους.

Το χρήμα έχει αποκτήσει πλέον τελείως φαντασιακές διαστάσεις. "Δημιουργείται" με το δανεισμό και όχι από την παραγωγή αξιών. Η προέλευσή του είναι τελείως εξωπραγματική και προέρχεται από μια οικονομικά αφύσικη διαδικασία, τελείως αντίθετη προς αυτήν από την οποία θα έπρεπε να δημιουργείται και την οποία θα έπρεπε να υπηρετεί. Με αυτήν την διαδικασία ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΜΟΝΟΝ ΧΡΕΩΜΕΝΟΙ. Οι δανειολήπται δεν στηρίζονται πλέον σε ανάπτυξη κάποιας πραγματικής οικονομίας, ώστε κάποτε να δυνηθούν να αποσβέσουν τα χρέη τους, ή έστω καν τους τόκους. Και οι δανειοδόται, εφόσον δεν δύνανται να αποσβεσθούν τα δάνεια που παρέχουν, χρεωκοπούν και αυτοί. Πρόκειται για ένα σύστημα ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ αρνητικής ανάπτυξης, αποσαθρώσεως των πάντων, στο οποίο από λογικής πλευράς ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΥΠΑΡΞΟΥΝ ΜΟΝΟ ΧΑΜΕΝΟΙ. Ένα σύστημα, το οποίο μοιάζει να έχει στηθεί ή από υπερβολικά ηλιθίους, ή ελέω κάποιων ψυχοανωμάλων, οι οποίοι αποσκοπούν στην συνολική κατάρρευση.

Από την στιγμή που το χρήμα απόκτησε φαντασιακές διαστάσεις, εξίσου φαντασιακό χαρακτήρα απέκτησε και η δανειοληπτική φερεγγυότητα των δανειζόμενων, χρεωμένων και υπερχρεωμένων. Η αξιολόγησή τους γίνεται αυθαίρετα και υπόκειται στην σκοπιμότητα της τελικής τους εξουδετέρωσης ως οικονομικά υποκείμενα. Όταν όλα μετριούνται σε χρήμα - κυρίως ψηφιακό και ευρισκόμενο εντός κάποιων σκληρών δίσκων - τα διαθέσιμα παγκοσμίως προς δανεισμό 1 τετράκις $ εκμηδενίζουν ποσοστιαία το ετήσιο παγκόσμιο προϊόν, το οποίο αποτελεί 50 τρις $. Αυτό που υπάρχει πραγματικά είναι ευτελέστατο έναντι του φαντασιακώς "υπάρχοντος", το οποίο ευκόλως δια τεχνασμάτων δύναται να καταβροχθίσει το πραγματικώς υπάρχον, το οποίον προφανώς θα αλλάξει προσεχώς ολοσχερώς τσέπες. Πρόκειται για μια ταχυδακτυλουργία νέου τύπου, οι οποία δεν ανασύρει λαγούς από το ημίψηλο, αλλά αφού μας μετατρέψει όλους σε λαγουδάκια μας εξαφανίζει μέσα σε αυτό.

ΚΑΛΩΣ ΗΛΘΑΜΕ ΣΤΗΝ ΑΒΥΣΣΟ ΤΗΣ ΛΟΓΙΣΤΙΚΗΣ ΠΟΥ ΕΠΙΧΕΙΡΕΙ ΝΑ ΝΑ ΕΞΟΝΤΩΣΕΙ ΤΟΝ ΚΟΙΝΟ ΛΟΓΟ

Για να μην αναλωνόμαστε όμως μόνο στις φιλοσοφίες, ας προχωρήσουμε και στο "δια ταύτα", το ζουμί του δέον γενέσθαι:

2. ΑΠΟ ΤΟ 1901 ΣΤΟ 2011 - ΠΕΛΑΓΟΦΙΑΛΟΣ VS ΛΕΝΙΝ

Η συγκεκριμένη επιλογή του πρόσκεισθαι σε ένα Λενινιστικό πόνημα δεν έχει στόχο να γίνει κάποια αναφορά στον Λένιν και στα τότε συμβάντα. Παρ΄όλο που οι κοινωνικές συγκρούσεις στην Ρωσία κατά την διάρκεια του πρώτου τετάρτου του περασμένου αιώνος παρουσιάζουν εξαιρετικό ενδιαφέρον, ανεξαρτήτως της οπτικής που επιλέγουμε, δεν αποτελούν προς στιγμήν ζητούμενο. Η συγκεκριμένη επιλογή σε ένα από τα πολύ πρώιμα έργα του Λένιν, αρκετό χρόνο πριν λάβει χώρα οι επανάσταση του 1905 και αυτές του 1917, σηματοδοτεί, ότι αφ' ενός μεν ο γράφων δεν διέπεται αποκλειστικά από φιλαρέσκεια και όχι μόνο αποτολμά, αλλά επιδιώκει να λάβει θέση αναφορικά με αυτά, που συνθέτουν τις άμεσες και μεσοπρόθεσμες πρακτικές ανάγκες. Αφ' εταίρου θεωρεί, ότι δεν μπορεί αυτή την στιγμή να βρίσκεται κάποια δυνατότητα εξουσιαστικής ανατροπής προ των πυλών. Κατά συνέπεια, ενώ οι αναγκαίες ζυμώσεις και παρεμβάσεις διατηρούν στην συγκεκριμένη φάση εξαιρετικό χαρακτήρα, είναι δέον να υπηρετούν ταυτοχρόνως με τις άμεσες σκοπιμότητες επί πλέον μια μεσοπρόθεσμη και μια μακροπρόθεσμη στόχευση.

Στην παράθεση αυτών των θέσεων θα ακολουθήσω την δομή περιεχομένων που επέλεξε ο Λένιν στο "Τι να κάνουμε;", δομώντας το συνολικό κείμενο σε πέντε κεφάλαια και κάνοντας αναφορά με βάση τα σημερινές προκλήσεις στα αντίστοιχα θέματα, τα οποία πραγματεύεται αυτό το βιβλίο. Όχι διότι αυτός είναι σώνει και καλά ο καλύτερος τρόπος αναφοράς, αλλά για να αξιοποιήσω λίγο σε βάση συγγενείας την δουλειά του εξαδέλφου που προηγήθηκε.

Το πρώτο κεφάλαιο του βιβλίου, που συγγράφηκε μετά το πρώτο συνέδριο του "Σοσιαλδημοκρατικού" κόμματος της Ρωσίας, κατά το οποίο καταγράφηκε η η διάσπαση μεταξύ της ρεφορμιστικής και ριζοσπαστικής πτέρυγας, τιτλοφορείται "Η Ελευθερία της Κριτικής". Η πραγματεία εστιάζεται στο δικαίωμα της κριτικής στην λεγόμενη "επαναστατική" γραμμή, την οποία επικαλέσθησαν οι θιασώτες του ρεφορισμού, οι οποίοι θεωρούσαν, ότι πριν ωριμάσουν οι λεγόμενες επαναστατικές συνθήκες βίαιης ανατροπής του καθεστώτος, ήτο αναγκαία η επιβολή μεταρρυθμίσεων, οι οποίες θα ενίσχυαν την εγκαθίδρυση ενός αστικού συστήματος. Μέσω αυτού θα εκσυγχρονιζόταν το παρωχημένο τσαρικό καθεστώς, θα ενισχύοντο οι δημοκρατικές ελευθερίες και θα ωρίμαζε πολιτικά η εργατική τάξις, ως κινητήριος δύναμις της κοινωνικής επαναστάσεως.

Επί του προκειμένου θα διαφωνήσω ριζικά με τον Λένιν. Όχι διότι φείδομαι να τίθενται ριζοσπαστικές στοχεύσεις, θεωρών απαραίτητη την εκπλήρωση ενδιαμέσων σταδίων και την πραγματοποίηση ανατροπής σε δόσεις. Νομίζω όμως, ότι το δίλημμα ρεφορισμός ή ριζοσπαστική ανατροπή είναι ψευτοδίλημμα και το κυρίως ζητούμενο ευρίσκεται αλλού. Αυτό δεν αφορά το "προς τα που" των στοχεύσεων, αλλά κυρίως το "πως" της μεθόδου.

Θεωρώ αυτό που αποκαλείται σύστημα απείρως δυνατό και απείρως αδύναμο ταυτοχρόνως. Πρόκειται για μια καλολαδωμένη μηχανή, η οποία παράγει τεράστιο έργο καταστροφής, αλλοτρίωσης, ενσωμάτωσης, αναπαραγωγής και αυτοενδυνάμωσης. Όσο όμως αυτή είναι καλολαδωμένη. Η λειτουργία της στηρίζεται σε μια αρχή πλήρους αυτομάτου ελέγχου και αυτοπρογραμματισμού, η οποία δεν επιδέχεται τον παραμικρό ΜΗ ΕΛΕΓΧΟΜΕΝΟ παράγοντα προσκομμάτων. Η μηχανή διαθέτει ένα άψογα μελετημένο και λειτουργούντα μηχανισμό μετατροπής της εισερχόμενης σκόνης σε λιπαντική ουσία, πριν αυτή φθάσει στα γρανάζια. Διαθέτει συγκεκριμένα και προμελετημένα σημεία εισδοχής για αυτά τα οποία αιωρούνται έξωθεν, στα στόμια των οποίων παράγει η ίδια η μηχανή μαγνητική σκόνη. Η έξωθεν εισερχόμενη σκόνη έλκεται από την μαγνητική σκόνη της μηχανής και δημιουργεί με αυτήν ενιαίο σώμα, το οποίον διοχετεύεται μέσω μαγνητικών διόδων στους χώρους ρευστοποίησης και μετατροπής σε λιπαντικό μέσο. Κατ' αυτόν το τρόπο πάσα προσπάθεια υπόθαλψης της λειτουργίας της μηχανής, μετατρέπεται αυτομάτως σε παράγοντα ενδυναμώσεως και βελτιώσεως της λειτουργίας. Ουδόλως ενδιαφέρει τους κατασκευαστάς και συντηρητάς του συστήματος κατά πόσο η εισερχόμενη σκόνη φέρει ταμπέλα ρεφορμισμού ή ριζοσπαστικής ανατροπής. Η δεύτερη, επειδή διαθέτει μεγαλύτερη στροφορμή είναι και ευκολότερα ρευστοποιήσιμη.

Το σύστημα όμως, ενώ έχει λάβει όλα τα απαραίτητα μέτρα για να εμποδίσει την είσοδο της σκόνης στα γρανάζια του, αποκτά μεγάλη δυσχέρεια, όταν οι αποτρεπτικοί του μηχανισμοί δεν επιτύχουν τον στόχο τους. Τότε ανεβαίνει η θερμοκρασία της μηχανής αποτόμως και απαιτείται η άμεσος επιβράδυνσις και στη συνέχεια η πλήρης διακοπή της λειτουργίας στο τμήμα, το οποίον έχει υποστεί είσοδο εξωτερικού προσκόμματος. Εάν η σκόνη γίνει μικρό χαλίκι, η μηχανή παθαίνει την πλάκα της και εάν γίνει πέτρα, που πετυχαίνει να εισέλθει στην μονάδα ελέγχου, η μηχανή τινάζεται προσωρινά στον αέρα. Υπάρχει όμως πρόνοια από τους κατασκευαστές, σε περίπτωση που η μηχανή εκραγεί, να απελευθερωθούν δυο μικροί αυτοπρογραμματιζόμενοι μηχανισμοί, οι οποίοι θα μετατραπούν στην πορεία σε δυο αυτόνομες πλήρεις μηχανές, οι οποίες θα επαυξήσουν την λειτουργία της προηγουμένης.

Αυτό που αποτελεί το φόβητρο της μηχανής είναι η ιονισμένη, δηλαδή η συνειδητοποιημένη, σκόνη. Φέρει φορτίο αντίθετο από αυτό που έχει η σκόνη στα φίλτρα της μηχανής και την απωθεί, με αποτέλεσμα να μπορεί να παρακάμψει τις διόδους μεταφοράς στο θάλαμο υγροποιήσεως. Άμα εισέλθει τα κάνει όλα μαντάρα, όμως προσωρινώς. Διότι οι δυο μηχανισμοί ανακατασκευής καιροφυλακτούν πάντοτε να την ανακατασκευάζουν ες αεί.

Εκτός εάν...Εκτός εάν παρέμβουν οι κυνηγοί μηχανισμών ανακατασκευής. Το έργο τους είναι υπερβολικά δύσκολο. Διότι οι μηχανισμοί ανακατασκευής είναι άψογα καλυμμένοι μέσα στην μηχανή. Αποτελούν μαγική εικόνα χωρίς εικόνα. Την στιγμή μετά την έκρηξη, που απελευθερώνονται, παίρνουν την μορφή αυτών που τολμούν να βρίσκονται πλησίον του σημείου εκρήξεως, δηλαδή την μορφή των κυνηγών, βάζοντας τους προ του διλήμματος ή να εξοντωθούν αυτοί μεταξύ τους, ή να αδρανήσουν. Οι μηχανισμοί ανακατασκευής μπορούν να καταστραφούν - πράγμα που συνεπάγεται την πλήρη ανατροπή του συστήματος - μόνο όταν οι κυνηγοί αναπτύξουν την πλήρη εσωτερική όραση, και εντοπίσουν ΤΟΝ ΦΑΝΤΗ ΜΠΑΣΤΟΥΝΙ.

Νομίζω ότι, αυτά που προσπάθησα να παρουσιάσω με την παράθεση του μηχανικού ισοδυνάμου που προηγείται, τεκμηριώνει πολύ συγκεκριμένα ο αγώνας των κατοίκων της Κερατέας ενάντια στην εγκατάσταση σκουπιδότοπου στην περιοχή τους, τουλάχιστον όσο αφορά το τμήμα περί "ιονισμένης σκόνης".

Το σύστημα έχει εθιστεί να αντιμετωπίζει πάντοτε "εντός έδρας" τους διαφωνούντες πολίτες. Οργανωμένους δηλαδή μέσα σε εκ των προτέρων δοτά σχήματα, στα οποία επικρατούν κομματικά στελέχη, εργατοπατέρες, εισοδιστές πράκτορες, πληρωμένοι δήθεν ιδεολόγοι και "θεωρητικοί" της πλάκας, φρικιά, τζιχαντιστές, εισηγμένοι χούλιγκανς, NGO, κομμούνια made by Intelligence and CIA., "εθνικιστές" και "πατριώτες" made by Bilderberg, "οικολόγοι" made by NATO, BOING and Citybank.

Όταν όμως οι πολίτες επιτύχουν να αντιπαρατεθούν οργανωμένοι με τρόπο ανεξέλεγκτο από το σύστημα, έχοντας αποφασιστικότητα και διαθέτοντας ένα συγκεκριμένο επιτελικό σχέδιο, για το σύστημα δεν υπάρχει παρά μόνο μια δυνατότητα. Η ήττα. Αυτή η περίπτωση αποτελεί βεβαίως την σπάνια εξαίρεση. Όμως η έκβαση μιας τέτοιας συγκρούσεως μπορεί να έχει μόνο μια εκδοχή, η οποία καταδεικνύει πόσο αδύναμο, πόσο γυμνό είναι το σύστημα στα όρια του ανεξέλεγκτου. Καμία μάχη, καμία συγκρουσιακή διαδικασία δεν μπορεί να έχει μακροπρόθεσμα ευνοϊκή έκβαση για το κοινωνικό σύνολο - ανεξαρτήτως στοχεύσεων - εάν δεν εκπληρούνται οι οργανωτικές και συνειδησιακές προϋποθέσεις, όπως συνέβη στην περίπτωση του αγώνος των κατοίκων της Κερατέας. Δεν είναι το εύρος των στόχων, που καθορίζουν το κατά πόσο θα επιτευχθεί ρωγμή σε βάρος του συστήματος, αλλά η συνοχή των συγκρουόμενων μερών. Το σύστημα δεν αντέχει εύκολα τις ήττες, ασχέτως πόσο μεγάλο μπορεί να είναι το εύρος τους. Διότι με αυτές καταδεικνύεται η πλήρης αδυναμία του, στα σημεία που αυτό είναι ευάλωτο. Ακόμη και οι μικρές νίκες των κοινωνικών αγώνων δύνανται να υπέχουν στρατηγικό χαρακτήρα, όταν αξιοποιούνται με τον ορθό τρόπο. Και τανάπαλιν μεγάλης κλίμακος κινητοποιήσεις μπορούν να αποβούν άκαρπες ή να λειτουργήσουν προς όφελος του συστήματος, όταν λείπει η καθοριστική συνοχή, ο "αντίστροφος ιονισμός της σκόνης".

Αυτό όμως, το οποίο είναι αποδεδειγμένα εφικτό με αυθόρμητο τρόπο στα πλαίσια μιας τοπικής κοινωνίας και έμπροσθεν ενός πλήρως συγκεκριμένου στόχου, δεν είναι καθόλου αυτονόητο σε πλαίσια εθνικής ή ακόμη περισσότερο διεθνούς κλίμακος. Στα πλαίσια των τοπικών κοινωνιών τα μέλη τους γνωρίζονται μεταξύ τους. Στα πλαίσιά τους λειτουργούν σχέσεις εμπιστοσύνης, προερχόμενες από μακρόχρονες γνωριμίες, φιλίες και συγγένειες. Η συνεννόηση και ο συντονισμός δεν απαιτούν το ξεπέρασμα μεγάλων αποστάσεων. Και εάν οι άνθρωποι μπορούν συχνά να αισθάνονται την πατρίδα τους ως δικό τους ζωτικό χώρο, αυτό ισχύει πιο άμεσα για την γειτονιά. Ο άμεσα τοπικός χώρος δεν χρειάζεται θεωρητικές αφαιρέσεις, ιδεολογικές επεξεργασίες, πολύπλοκα οργανωτικά σχήματα για να δομηθεί λειτουργικά. Αποτελεί τον δεδομένο πυρήνα της Αμέσου Δημοκρατίας και την στοιχειώδη προϋπόθεση για την λειτουργία της Εκκλησίας του Δήμου. Ο Δήμος εξακολουθεί να διατηρεί την πρωταρχική του ουσία, αυτή των ανθρώπων που τον κατοικούν.

Πώς όμως θα μπορούσε να αναπτυχθεί κάτι ανάλογο σε μεγαλύτερη κλίμακα, πρόκειται να αποτελέσει ζήτημα επόμενων κεφαλαίων.

3. ΑΥΘΟΡΜΗΤΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΤΗΤΑ

Συνεχίζεται..