ΖΩΗ ΣΤΑ ΚΑΤΣΙΚΟΜΟΥΛΑΡΑ ΜΑΣ

Το έφερε η περίσταση να εντρίψω λίγο στα σύμβολα.
Έτσι, όταν ακούω "καμαριέρα", κατανοώ κυβέρνηση.
Και όταν ακούω "αιδοίο", κατανοώ τριαντάφυλλο.

Γεννάται βεβαίως το ερώτημα, πως μπορεί να συσχετίζεται μια κυβέρνηση με ένα τριαντάφυλλο στην περίπτωση Στρως Καν;
Με ένα μόνο τρόπο: Πρόκειται για το τριαντάφυλλο πάνω στο φέρετρό της.

Για το φιάσκο του Στρος με την λεγάμενη, διάβασα πολλά και διάφορα: Θεωρίες ηθικής αξιολογήσεως, νομικής επιστήμης, θρησκευτικής προεκτάσεως του προτεσταντικού κώδικος περί αμαρτίας, αναλύσεις περί των σώψυχων του "εξουσιαστού φαλλοκράτη", για ποιο λόγο η δικαιοσύνη στο αμέρικα λειτουργάνει ενώ στο ελλάντα όχι, τι ήθελε προκύψει εάν η καμαριέρα ονομάζετο Τσέκου, που τα χαλάσανε ο Σαρκοζί με τον Καν όταν έστηναν την πλεκτάνη παράδοσης της Γαλλίας στα κλιμάκια της CIA σε κάποιο gay κλαμπάκι του Σανς Ελιζέ, για ποιους λόγους ο Καν είναι αντίπαλος του κατεστημένου των μεγάλοτραπεζών και έπρεπε να βγει από την μέση...
Θα μπορούσα ίσως μελετώντας όλα αυτά να υποστηρίξω διδακτορική διατριβή σε κάποιο σοβαρό κολέγιο, ή να διεκδικήσω θέση θυρωρού σε κάποια πολυεθνική κατασκευής προφυλακτικών νέας τεχνολογίας, ή έστω να γράψω ένα μικρό δοκίμιο σεξολογίας, για ποιο λόγο στην παραστατική της τσόντας συχνά επιχειρείται η διέγερσις μέσω του φετίχ της καμαριέρας. Όμως πάσχω από στομαχόπονους τελευταία. Γιατί - όχι μόνο μια ζωή - εδώ και πολλές, πάρα πολλές ζωές μου σερβίρουν την ίδια και την ίδια σαπουνόπερα ως παράσταση θεάτρου του παραλόγου. Και εγώ πλέον ξερνάω. Ξερνάω σας λέω, σε βαθμό που με λυπήθηκαν ο Μπέκετ και ο Ιονέσκο. Ανθρώποι που γνωρίζω μόνο κατ΄όνομα και που τσιτάρω χωρία τους στις καφετέριες μόνο και μόνο για να πείσω να καμιά καμαριέρα, ώστε να μην υποχρεωθώ να κάνω χρήση βίας και άντε μετά να διαβάζεις όλα αυτές τις πραγματείες που θα γράφονται για την πάρτη σου.

Μόλις διάβασα το φιάσκο με τον Στρως κατάλαβα...
Η κυβέρνηση ΓΚΑΠ ήταν τελειωμένη... Είχε κλείσει άνωθεν τον κύκλο της ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΗ ΦΑΣΗ.
Και έπρεπε να την κάνουν όλη η παρέα με απαλά πηδηματάκια.

Λυπάμαι για την διαπίστωση, ότι μόνο δυο πρόσωπα στην Ελλάδα είμαστε σε θέση να επεξεργαζόμαστε σοβαρές πολιτικές αναλύσεις. Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης και εγώ. Ο κύριος Κώστας, επειδή διακήρυξε το περίφημο: "Σε μερικά χρόνια θα έχουν όλοι ξεχάσει και δεν θα μιλάει κανείς για ότι έχει συμβεί". Και εγώ επειδή είμαι εις θέσιν να τον κατανοώ και να του δίνω δίκιο.

Ο Λευτεράκης την έκανε με απαλά πηδηματάκια τον Νοέμβριο του 1920 στο Παρίσι, αφού προηγουμένως φρόντισε να στήσει εκλογές και να ηττηθεί εκλογικά εν μέσω πολέμου. Στην "πόλη του φωτός" (στο Παρίσι έτυχε να πάω, δεν κατάλαβα όμως ποιο από τα πολλά φώτα που είδα, στάθηκε αιτία αυτού του τίτλου τιμής) είχε υπογράψει ο Λευτεράκης τρεις μήνες πριν, τον Αύγουστο την συνθήκη των Σεβρών, που έκανε την Ελλάδα από χώρα τόση δα, "χώρα των τριών ηπείρων και των πέντε θαλασσών". Αφήνω κατά μέρος, ότι αυτό δεν ήταν αποτέλεσμα της ξενόδουλης υποχωρητικότητος του Βενιζέλου, αλλά της μαχητικής στρατηγικής και του αγώνος των Βασιλικών και ερωτώ: Αφού δήθεν θριάμβευσες προηγουμένως Λευτεράκη, γιατί φρόντισες να την κάνεις με απαλά πηδηματάκια;
Ο Λευτεράκης έγραφε στον Λόυντ Τζωρτζ:
"Δεν πρέπει να καταδικάσουμε τον ελληνικό λαό που είχε σαφώς κουραστεί από τον πόλεμο, επειδή είναι γεγονός ότι βρέθηκα στην ανάγκη να συνεχίσω την επιστράτευση επί δυο χρόνια μετά την ανακωχή και ότι δεν υπήρχε ασφαλές σημείο που να δείχνει αποστράτευση.."
Είναι όμως κατανοητό, ότι οι λόγοι του στημένου φευγιού ήταν άλλοι: Το φόρτωμα της προγραμματισμένης ήττας από τον αρχιτέκτονά της, αλλά στους αντιπάλους του.

Γι΄αυτό τον λόγο ισχυρίζομαι ότι ο κύκλος του ΓΚΑΠ και παρέας κλείνει άνωθεν ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΗ ΦΑΣΗ.

Διότι ο Λευτεράκης επέστρεψε το 28. Αφού αρχιτεκτόνησε την εκδίωξη των Ελλήνων με την μικρασιατική καταστροφή ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΟΛΟΚΛΗΡΩΣΕΙ ΤΗΝ ΞΕΝΟΔΟΥΛΗ ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΜΕ ΤΗΝ ΑΝΤΑΛΛΑΓΗ ΤΩΝ ΠΛΗΘΥΣΜΩΝ στα πλαίσια της "ελληνοτουρκικής φιλίας" σε συνεργασία με τον δήμιο των λαών Μουσταφά Κεμάλ. Ώστε να γίνουν οι χώροι πληθυσμιακά όμογενείς, να στηθεί από την μια το δούλεμα της "τουρκικής πατρίδας" μέσα στους ζωτικούς χώρους του ελληνισμού, με τον τελικό εκτουρκισμό των εξισλαμισμένων λαών - κυρίως Ελλήνων - και από την άλλη να μπει το πανωσήκωμα στην παράγκα της Ψωροκώσταινας, ως γεωγραφική επέκταση του αγγλικού προτεκτοράτου.

Τώρα, εάν έχει προγραμματιστεί η αποπομπή της παρέας ΓΚΑΠ, δεν αφήνεις να το κάνει αυτό το αυθόρμητο κίνημα. Το οργανώνεις ως εξουσία, διότι μόνον το κράτος είναι εις θέσιν να κάνει επανάσταση εναντίον του εαυτού του. Διότι εάν ήσαν τα πράγματα διαφορετικά, δεν συνελάμβαναν μόνο τον Στρως με την καμαριέρα αλλά και θα πέφτανε ποινές πολύ πιο χοντρές, από την αναμενόμενη αθώωση μετά την εικονική καταδίκη. Διότι τότε, θα κάναμε λόγο για ομαδικό βιασμό καμαριέρας από ολόκληρη άρχουσα τάξη, που θα είχε αποφασίσει να την κάνει με απαλά πηδηματάκια, έμπροσθεν ανερχομένου και μη ελεγχόμενου λαϊκού κινήματος.

Φρονώ ότι δεν θα φύγει με ελικόπτερο, ποδήλατο ή κανό, όπως έχει γραφεί, αλλά με κάποιο αξιοπρεπέστατο μέσο μεταφοράς. ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΜΕ ΤΟ ΙΔΙΟ ΘΑ ΕΠΙΣΤΡΕΨΕΙ ΘΡΙΑΜΒΙΚΑ. Ίσως αυτό να είναι το σφραγισμένο τραίνο του Λένιν. Διότι όλα τα καλά κρασιά είναι σφραγισμένα και οι κολλητοί έχουν την σφραγίδα στο μέτωπο και το χέρι. ΚΑΙ ΘΑ ΑΓΑΠΗΘΕΙ ΚΑΙ ΘΑ ΜΑΣ ΛΕΙΨΕΙ ΚΑΙ ΘΑ ΖΗΤΑΜΕ ΤΗΝ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΤΟΥ.

ΤΟ ΕΙΠΕ ΚΑΙ Ο ΑΔΩΝΗΣ: ΕΓΓΥΗΘΗΚΑΜΕ ΤΟΥΣ ΜΙΣΘΟΥΣ. ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΚΑΝΑΜΕ ΠΕΡΙΚΟΠΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΞΕΠΟΥΛΗΣΑΜΕ ΜΕΡΙΚΑ ΤΕΤΡΑΓΩΝΙΚΑ ΑΠΟ ΤΟ ΟΙΚΟΠΕΔΟ ΓΙΑ ΝΑ ΚΡΑΤΗΣΟΥΜΕ ΤΟ ΥΠΟΛΟΙΠΟ. ΟΜΩΣ ΕΓΓΥΗΘΗΚΑΜΕ ΤΟΥΣ ΜΙΣΘΟΥΣ. ΚΑΙ ΕΠΕΙΔΗ ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΒΛΑΚΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΝΟΥΜΕ ΜΕ ΑΠΑΛΑ ΠΗΔΗΜΑΤΑΚΙΑ ΟΤΑΝ ΕΛΘΕΙ ΣΕ ΛΙΓΟ Η ΧΡΕΩΚΟΠΙΑ ΠΟΥ ΣΤΗΣΑΜΕ ΚΑΙ ΔΕΝ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΠΛΗΡΩΣΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΜΙΣΘΟΥΣ ΦΕΥΓΟΥΜΕ ΤΩΡΑ ΠΟΥ ΤΑ ΛΕΦΤΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ.

ΕΤΣΙ ΑΦΟΥ ΦΥΓΟΥΜΕ ΔΕΝ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΝ ΟΙ ΑΛΛΟΙ ΜΕΤΑ ΝΑ ΠΛΗΡΩΝΟΥΝΕ ΤΟΥΣ ΜΙΣΘΟΥΣ. ΚΑΙ ΘΑ ΠΕΙΝΑΣΕΤΕ. ΚΑΙ ΘΑ ΜΑΣ ΕΚΛΙΠΑΡΕΙΤΕ ΝΑ ΕΠΙΣΤΡΕΨΟΥΜΕ.

Ά ρε Λευτεράκη χώρα που σκάρωσες. Των τριών ηπείρων και πέντε θαλασσών. Του ατέρμονου κεμαλοβενιζελισμού.

Και μια συμβουλή προς το κράτος: Απολύστε καμιά καμαριέρα για να αποσυμφορηθούν επί τέλους τα σωφρονιστικά ιδρύματα.

Υστερόγραφον:
Διαδίνουν ότι τον Ελληνικό στρατό κατατρόπωσε ο Κεμάλ με κάποιους δήθεν ξυπόλυτους "τσέτες".
Ποιους τσέτες;
Η Οθωμανική Αυτοκρατορία ήταν και κατά την φάση προ της διαλύσεώς της ένα συγκρότημα της στρατοκρατικής γραφειοκρατίας με σώμα πενήντα χιλιάδων αξιωματικών. Άψογα εκπαιδευμένων και εξοπλισμένων από την μιλιταριστική μηχανή της Πρωσίας. Μετά την διάλυση του καθεστώτος των Νεοτούρκων και την κατάληψη της Κωνσταντινούπολης από τους Άγγλους, αυτός ο καλολαδωμένος πολεμικός μηχανισμός των 50.000 στελεχών πέρασε στην παρανομία, έχοντας στην διάθεσή του ένα άψογο εξοπλισμό. Αυτοί ήταν οι "άτακτοι" τσέτες, οι οποίοι αντιμετώπισαν με ένα ύπουλο επιτελικό σχέδιο προσχεδιασμένης εγκαταλείψεως από τους συμμάχους τον εξουθενωμένο από την πολυετή επιστράτευση και στερημένο από ανεφοδιασμό Ελληνικό στρατό.

Η ΑΠΟΔΟΜΗΣΗ ΤΟΥ ΜΑΖΑΝΘΡΩΠΟΥ

1. ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΝΕΓΚΕΦΑΛΗ ΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΑΝΕΜΕΛΕΙΑ ΣΤΗΝ ΜΑΝΙΩΔΗ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΚΑΤΑΡΓΗΣΗΣ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΣΥΝΕΧΕΙΑΣ

Για να στηθεί ένα οικοδόμημα απαιτούνται βάσεις. Όσο πιο στέρεες είναι αυτές, τόσο πιο στέρεα εδράζεται το οικοδόμημα. Για ένα ιδιοκτήτη μιας άριστης κατασκευής, η οποία εδράζεται επί σαθρούς βάσεως υπάρχουν μόνο δυο επιλογές: Ή να ενδιαφερθεί το γρηγορότερο δυνατόν για να αποκατασταθεί η υποστήριξή της, ή να προβεί εγκαίρως σε αγγελία πωλήσεως στην τιμή που έχουν τα ανάλογα μπάζα. Το γεγονός, ότι μεταξύ αυτών θα συγκαταλέγονται τόνοι πανάκριβων ατσαλοδοκών, ασημένιες θυρολαβές, πρώτης τάξεως κουφώματα, μηχανήματα τεχνολογικού εξοπλισμού τα οποία αξίζουν περιουσίες, ουδόλως μπορούν να αλλάξουν την έσχατη επιλογή του εκ γενετής σταμπαρισμένου ερημοσπίτη.
Σήμερα, όσο αφορά την πατρίδα μας, γινόμαστε μάρτυρες αυτής της δεύτερης επιλογής, από πλευράς του άρχοντος συγκροτήματος. Πρόκειται για μεταβίβαση τεράστιων αξιών - εάν αναλογισθούμε τον πλούτο της χώρας - σε τιμή σκουπιδιών. Δηλαδή επιμένουμε να πληρώσουμε κι από πάνω, για να ιδιοποιηθούν ότι έχουμε άλλοι.

Η εκποίηση της χώρας σε τιμές ευτελισμού, δεν αποτελεί νέο φαινόμενο. Ήδη για την χορήγηση των ψιλών του λεγόμενου πρώτου "δανείου της ανεξαρτησίας", το οποίο ουσιαστικά χρηματοδότησε την λεγόμενη "κυβερνητική" παράταξη με πρωτοπαλίκαρο τον Αλέξανδρο Μαυροκορδάτο, για την διεξαγωγή του λεγόμενου δεύτερου εμφυλίου πολέμου και τον παραμερισμό των οπλαρχηγών του Μοριά, υποθηκεύθηκε στους τοκογλύφους - πάτρωνες όλο το έδαφος της μελλοντικής Ελλαδικής επικράτειας, πριν καν αυτή αποσπασθεί από την Οθωμανική κυριαρχία.
Οι "περιορισμένη κυριαρχία" (συμφώνως προς την διατύπωση του μετέπειτα δόγματος Ζόνενφελντ - Μπρέζνιεφ κατά την έβδομη δεκαετία του 20ου αιώνος) δορυφοριοποιούσε το προκύψαν κρατίδιο στα πλαίσια καλυμμένης επικυριαρχίας, μέσω ενός πολιτικάντικου εγχώριου κατεστημένου, το οποίο διεκπεραίωνε τα συμφέροντα των τότε "μεγάλων δυνάμεων".
Ένα θέμα, το οποίο παραμένει ουσιαστικά σχεδόν αναπάντητο, είναι ο ρόλος της λεγόμενης "ελληνικής αστικής τάξης". Υπήρξε/υπάρχει κάτι τέτοιο και εφόσον απαντηθεί καταφατικώς το προηγούμενο ερώτημα, περί ποίων πρόκειται; Διαθέτει η πατρίς αστούς και εφόσον αυτοί υφίστανται, διαθέτουν αυτοί πατρίδα;
Μια κριτική απάντηση στα εν λόγω ερωτήματα επιχειρήθηκε μόνο από την αριστερά, στα πλαίσια της κριτικής, την οποία αυτή ανέπτυξε κατά την διάρκεια του παρελθόντος αιώνος στο ισχύον καθεστώς. Η παταγώδης όμως ιστορικής φύσεως αποτυχία της αριστεράς εν Ελλάδι, έναντι των στοχεύσεων, τις οποίες η ίδια διακήρυξε, ανάγεται συν τοις άλλοις στο δεδομένο, ότι αυτή απέτυχε όχι μόνο να αναλύσει ή έστω περιγράψει τον αντίπαλο που ήθελε να αντιμάχεται, αλλά δεν τον εντόπισε καν. Τουτέστιν πρόκειται δυστυχώς περί μιας δονκιχωτικού τύπου πάλης εναντίον ανεμόμυλων και μάλιστα με φοβερό κόστος για τον Πάντσο, τον ρόλο του οποίου κλήθηκαν να επιτελούν τα κατώτερα στελέχη, τα μέλη και οπαδοί της αριστεράς. Στην πιο τραγική οπερέτα, όπου τελικά μέσα στην λεκάνη του κουρέα διασύρθηκαν οι πόθοι και οι αγώνες δυο γενεών. Με αυτήν την διαπίστωση δεν αποσκοπώ να μειώσω την προσφορά, τις θυσίες και το ήθος εκείνου του τμήματος του Ελληνικού λαού, το οποίο εντάχθη και ανέπτυξε δράση στα πλαίσια της αριστεράς κατά την περίοδο 1930 - 1980 (δεδομένου ότι μετά το 1981 και την άνοδο του φασιστικού "Πα""σό""κ" στην κυβέρνηση, η αριστερά υφίσταται μόνο ως μούμια).
Οι μόνοι οι οποίοι επιμένουν σώνει και καλά ότι υπάρχει αριστερά στην Ελλάδα, πέρα από τα δυο ιστορικώς προκύψαντα κομματικά απολειφάδια - κινούμενα λείψανα, είναι οι δεξιοί, ακριβώς για να αιτιολογήσουν την δική τους πλήρως άχρηστη κοινωνικά κομματική ύπαρξη, σε πλαίσια παρωχημένης ψυχοσωματικής υπεργειρίας, αναζητώντας με κάθε δυνατό τρόπο κάποιο αντίπαλο δέος.
Όπως επίσης δεν μπορεί να υπάρξει μεγαλύτερη αυταπάτη από την προσμονή να εκπονηθεί αναλυτικός λόγος από το λιπώδες προϊόν τερατογενέσεως, που είναι το κυβερνόν κώμα.

Οι αναφορές της αριστεράς σε "αστικοτσιφλικάδικη" άρχουσα τάξη κατά τις δεκαετίες '30, '40, '50 και '60 αντικαταστήθηκαν μερικώς από τις αντίστοιχες περί "ξενόδουλης ή κομπραδόρικης αστικής τάξης" κατά την δεκαετία του '70. Και οι δυο αναφορές αποτελούν τερατολογήματα αναλυτικής αναπηρίας. Ίσως αυτή η θεωρητικού χαρακτήρος πλήρης ανεπάρκεια να τεκμηριώνει τον εντοπισμό του Καρόλου Μαρξ, ότι "κυρίαρχη ιδεολογία είναι η ιδεολογία της κυρίαρχης τάξης" καθώς και αυτόν του Βλαδίμιρου Ουλιάνωφ, ότι μια από τις πάγιες αδυναμίες της αριστεράς διαχρονικά είναι ο λεγόμενος "χειροτεχνισμός", η έλλειψη δηλαδή θεωρητικώς τεκμηριωμένων προοπτικών περί του πρακτέου. Η γενική εξωστρέφεια της Ελλαδικής κοινωνίας ήταν επόμενο να κυοφορήσει μια εξωστρεφή ιδεολογική υποδούλωση της αριστεράς στα δόγματα του σταλινισμού, του τροτσκισμού, του λεγόμενου "ευρωκομμουνισμού" και του μαοϊσμού και άλλων ήσσονος αναπτύξεως -ισμών. Πέραν του ότι εν τέλει πρόκειται για κολοκύθια καθ' εαυτά, εάν υπήρχε τουλάχιστον συνέπεια της αριστεράς προς την γνωστή λενινιστική ρήση, ότι "Μαρξισμός είναι η συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης", θα έπρεπε να έχει κατανοήσει αυτή, ότι credo της υπήρξε το "πέρα βρέχει".

Όσο αφορά τα περί "αστικοτσιφλικάδων" γνώριζαν και γνωρίζουν ακόμη και οι πέτρες, ότι η έγγειος ιδιοκτησία στην Ελλάδα υπήρξε ΠΛΗΡΩΣ κατακερματισμένη. Ο κατακερματισμός αφ' ενός μεν και η υπαγωγή κάποιου τμήματος της εγγείου ιδιοκτησίας στην εκκλησία, στάθηκαν αιτίες που εμποδίστηκε μια λεγόμενη πρωταρχική συσσώρευση, με αποτέλεσμα η ανάπτυξη της παραγωγικότητός της γεωργίας να ακολουθήσει ασιατικά πρότυπα. Επακόλουθο ήταν ο κατακερματισμός αυτός να σταθεί αιτία να μην επαρκεί το αγροτικό προϊόν για την επιβίωση του πληθυσμού της υπαίθρου, με συνέπεια την υπέρμετρη έξοδο του πληθυσμού στα πλαίσια της αστυφιλίας. Η έλλειψη συσσώρευσης κεφαλαίων, οδήγησε στον μόνιμο δανεισμό και την παρασιτικού χαρακτήρα ανάπτυξη των πόλεων.
Δεν είναι ευρέως γνωστό ότι ένα τμήμα περίπου 40% των κρατικών εσόδων πριν την Μικρασιατική καταστροφή προερχόταν από δωρεές των Ελλήνων, οι οποίοι έμεναν στην Μικρά Ασία. Εάν συμπεριλάβουμε σε αυτούς τους πόρους αυτούς οι οποίοι προήρχοντο από την ναυτιλία και τις δωρεές των Ελλήνων του εξωτερικού, μπορούμε να αξιολογήσουμε την ισχνότατη αξία του εσωτερικού προϊόντος.
Δεν μπορεί να χαρακτηριστούν ως αστική τάξη, ούτε οι επίγονοι των κοτζαμπάσηδων, ούτε οι επίγονοι των τζομπαναραίων της Αττικής, που έκαναν οι Βαβαροί χωροφύλακες, τα αρχιχαφιεδάκια των οποίων φόρεσαν πάνω από την ποιμενική κιλότα σορτσάκι του γκολφ για να το παίξουν γιάπηδες στην πλατεία Κολωνακίου.
Οι εισροές συναλλαγματος κατά την δεκαετία του '70 είχαν προέλευση κυρίως από το ναυτιλιακό κεφάλαιο, τον τουρισμό και την γεωργία. Να θεωρήσουμε στα σοβαρά αστούς τους ξενοδόχους, οι οποίοι γέμισαν με ημιτελή μπετά τις ελλαδικές ακτές για να ξεκοκαλίσουν τα θαλασσοδάνεια της χούντας; Να θεωρήσουμε αστό τον μπάρμπα-Μήτσο, που παρήγαγε με κόστος τρεις δραχμές τις ελιές το κιλό και τις αγόραζαν οι έμποροι δύο και ογδόντα; Ένας των οποίων εμπόρων ήταν ο "Καπετάν Μαύρος", που εισήγαγε σοβιετικά ποδήλατα;
Οπωσδήποτε σοβαρή βάση έχει το ναυτιλιακό κεφάλαιο. Με σοβαρή παρουσία στο Λονδίνο, όπου είναι και το κέντρο του διεθνούς χρηματισμού. Σοβαρή οικονομική παρουσία είχαν οι έλληνες της Αιγύπτου, οι οποίοι κρατούσαν όλο το εξαγωγικό εμπόριο του βάμβακος και του καπνού καθώς και την μεταποίησή τους σε αυτήν την χώρα, με ταυτόχρονη τραπεζική παρουσία στην Αγγλία, όπως οι Μπενάκηδες και οι Χωρέμηδες. Όμως αυτοί ήσαν εβραϊκής προελεύσεως.
Αναμφίβολα στρατηγική θέση στο ελληνικής προέλευσης κεφάλαιο - και όχι μόνο - είχαν οι έλληνες της Μικράς Ασίας, οι οποίοι προήγαν προσωπικότητες όπως ο Ωνάσης και ο Καραθεοδωρής.
Είναι προφανές ότι το ελληνικό κεφάλαιο που υπέχει κάποια σημασία ΕΙΝΑΙ ΚΟΣΜΟΠΟΛΙΤΙΚΟ. Δεν χρειάζεται το Ελλαδικό κρατίδιο για να αναπαράγεται. Αυτοί είναι που κρατούν από τα παρασκήνια τις τύχες της χώρας στα χέρια τους. Οι μεταπράτες τύπου Λάτση και Βαρδινογιάννη, οι οποίοι διεκπεραιώνουν τα ξένα συμφέροντα στην Ελλάδα, αποτελούν, παρά τον όγκο διαχείρισης που τους χαρακτηρίζει, οικονομική λεπτομέρεια στην αναπαραγωγή του συστήματος.
Τα "πολιτικά τζάκια" τα οποία προέκυψαν από κάτι δικηγοράκια της Πρώτης των Σερρών, τα οποία επώασαν τα ανάκτορα υπήρξαν καιροσκόποι ευκαιριακού πλουτισμού δια του αρπάζειν και άρα τους επιμερίζεται μηδενικός οικονομικός ρόλος. Το αυτό ισχύει για τους απογόνους των χαφιέδων, οι οποίοι αρχιτεκτόνησαν την συμφωνία της Βάρκιζας και τον μονόπλευρο εμφύλιο, έστω κι αν τους ανήκουν σήμερα αρκετά οικοδομικά τετράγωνα στο Τορόντο. Το αυτό ισχύει και για τα πρακτόρια της Ιντέλλιτζενς στα Χανιά, που έκλεβαν τα αρχαία για να το παίξουν "συλλέκτες". Το ίδιο και οι επίγονοι των συνεργατών της Βέρμαχτ. Δεν είναι αστοί, είναι βλαχαδερά. Δεν παίζει ρόλο εάν αποφοίτησαν κολέγια. Αυτά δεν είναι σχολεία κάποιας πραγματικής ελίτ, αλλά κοτέτσα προαγωγής επιστασίας ιθαγενών.

Ανάλογη νοοτροπία του στυλ "χέστε την Ελλάδα" περάσανε οι κοσμοπολίτες αστοί και στα παιδιά των τζομπαναραίων, που το παίζουν σήμερα μεγαλοεργολάβοι, επειδή τα γερόντια τους κουβαλάγανε ντενεκέδες λάδι για να προβιβάζονται στα έτη του πολυτεχνείου. Έξοδος κεφαλαίου στις Βαλκανικές χώρες και εξαγωγή των κερδών σε υπεράκτιες "εταιρίες". Να πάει να πηδηχτεί ο τόπος, επενδύσεις μηδέν. Μόνο από τα πακέτα εισαγωγής των ξένων, με στόχο την εσωτερική νομή για άχρηστες για μια πραγματική ανάπτυξη και ακριβοπληρωμένες κακοτεχνίες, μόνο και μόνο για να υπερχρεωθεί η χώρα, ώστε να έρθουν οι ξένοι και να τα κάνουν όλα γης Μαδιάμ.

ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΑΣΤΟΙ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΔΙΟΤΙ ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ ΠΑΤΡΙΔΑ.
Για να μην πάμε στα πιο βαριά κλιμάκια της εξουσίας, τα οποία αποτελούν τα χθόνια ιερατεία. Και η Ελλάδα διαθέτει ΑΠΟ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΠΑΛΑΙΑ από τα πλέον ισχυρά του είδους. Η Λερναία Ύδρα δεν γεννήθηκε στην Νέα Υόρκη. Μήπως έχετε ακούσει κάτι για κάποιους ΕΥΝΟΥΧΟΥΣ, οι οποίοι κάνα(ου)νε κουμάντο στην μείζονα Ελλαδική περιοχή;

Συνεχίζεται...

ΣΕ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΑΥΤΟΥ ΠΟΥ ΛΕΙΠΕΙ

1. ΕΞ ΟΝΟΜΑΤΟΣ ΜΙΑΣ ΓΕΝΙΑΣ

Κάνοντας λόγο περί του κοινωνικού προβλήματος αισθάνομαι ότι πρέπει να γίνω αυτοβιογραφικός. Το ίδιο νομίζω ότι πρέπει να ισχύει για τον καθένα από εμάς. Άσχετα κατά πόσο μπορεί η ακόλουθη επίγνωση να υφίσταται ή όχι, όλοι αποτελούμε μέρος του προβλήματος - εφ' όσον δεχθούμε ότι υπάρχει πρόβλημα, εγκαταλείποντας την αίσθηση της εκ γενετής άνευ όρων μακαριότητος του αυγουλομάτη. Εφ' όσον όμως αποτελούμε μέρος του προβλήματος, προφανώς αποτελούμε ταυτοχρόνως εν δυνάμει και φορέα της επιλύσεώς του.
Εάν συνειδητοποιήσουμε αυτό το συνεκτικό το δεδομένο του βίου μας, η τραγικότητα της υπάρξεώς μας μας καθιστά ένα Οιδίποδα μπροστά στην Σφίγγα.

Όλοι έχουμε κατανοήσει, ότι ο κλοιός που μας περιβάλει στενεύει ασφυκτικά, χωρίς να γνωρίζουμε τις συνέπειες και την κατάληξη αυτής της πορείας. Η βεβαιότητες, επάνω στις οποίες στηρίξαμε την καθημερινότητά μας, αποδείχθηκαν πλασματικές και η βάση των προσδοκιών μας μοιάζει πλέον να παρασύρεται από την κινούμενη άμμο των εξελίξεων. Οπωσδήποτε δεν χάθηκαν ολοσχερώς οι αναφορές στην ελπίδα να μπορέσουμε να κυριαρχήσουμε πάνω στην ανεξέλεγκτη ολίσθηση, καθώς και οι ανάλογες διαβεβαιώσεις και παραινέσεις. Συνθήματα όμως του τύπου "μόνο ο λαός θα μπορέσει να δώσει λύση ή διέξοδο" παραμένουν δυστυχώς χωρίς χειροπιαστό αντίκρισμα, επειδή δεν συνοδεύονται από μια ρεαλιστική στρατηγική, δεν προβάλλουν συγκεκριμένη και υπαρκτή οργανωτική βάση, δεν εδράζονται σε συνολική εκτίμηση των δεδομένων. Κατ' αυτόν τον τρόπο, ο λαός οδηγείται μοιραία για μια ακόμη ακόμη φορά στους ήδη φθαρμένους και ξεδοντιασμένους εκπροσώπους του κομματικού κατεστημένου κοινοβουλευτικής "δημοκρατίας" αγγλοσαξονικού τύπου, τους οποίους ούτως ή άλλως δεν εμπιστεύεται στο βαθμό που απαιτούν οι συνθήκες τυπικής νομιμοφάνειας. Και τα μεν φερέφωνα της πασοκικής χολέρας βγαίνουν στα μίντια σείοντα την απειλή της επερχόμενης ακυβερνησίας, οι δε λοιποί πολιτικάντηδες αγκομαχούν με μόνιμη στύση πολιτικού ευνούχου στα όρια μιας κοκορομαχίας για την μελλοντική καρέκλα.
Όσο όμως κι αν αυτοί πάκτωσαν μια πελατειακή κοινωνία επί δεκαετίες, μεγάλος αριθμός κόσμου τους έχει γυρίσει τα νώτα, προδιαγράφοντας, ότι όλοι αυτοί που ευαγγελίζονται την γέννηση μια νέας διακυβέρνησης, είναι στην ουσία ανοργασμικοί. Και δεδομένου, ότι τίποτε δεν είναι δυνατόν να προκύψει μέσω παρθενογενέσεως, το μόνο δεδομένο που προδιαγράφει πλέον το νοσηρό καθεστώς είναι η τερατογένεση. Το όλον σύστημα του κυοφορούμενου κυβερνητικού αδιεξόδου φαίνεται καθόλα επιθυμητό και κλιμακούμενο από τα κέντρα της εξουσίας, τα οποία υπέρκεινται των λιμοκοντόρων του κομματικού κατεστημένου της χώρας (ή ορθότερον προτεκτοράτου). Έχει καταστεί προφανές, ότι η εντέχνως κλιμακούμενη κοινωνική, οικονομική, περιβαλλοντική κρίση, κρίση αξιών, ιδεών και παιδείας - πριν αυτή μετατραπεί σε άμεση κρίση συρρικνώσεως της εδαφικής επικρατείας - θα επεκταθεί σε έντεχνη ζοφερή κυβερνητική κρίση.

Η διαπίστωση/σύνθημα, ότι οι κουίσλινγκς της σημερινής παρέας, οι οποίοι υποδύονται την κυβέρνηση, θα φύγουν νύκτα, ή θα φύγουν με ελικόπτερο και τα τοιαύτα, όσο κι αν αποτελεί την πλέον αναμενόμενη των περιπτώσεων, δεν μπορεί παρά να ικανοποιεί μόνο αισθήματα εκτονώσεως. Η ιστορία έχει δείξει στην περίπτωση του Λευτέρη Βενιζέλου, ότι η αναχώρησή του στο εξωτερικό, είχε ως μόνο στόχο να φορτωθούν τα αποτελέσματα της εθνοπροδοτικής πολιτικής του στις πλάτες των κομματικών του αντιπάλων, οι οποίοι, στο ποσοστό που έφεραν κάποια ευθύνη για την Μικρασιατική καταστροφή, αυτή ήταν απείρως υποδεεστέρα αυτής του "εθνάρχου".

"Αείμνηστος" ο ένας, "αείμνηστος" ο άλλος, "εθνάρχης" ο ένας, "πολιτικός ηγέτης" ο άλλος, στην ουσία πρόκειται για ένα μάτσο αχρείους, οι οποίοι κολύμπησαν με το βαρύ αζημίωτο στα βουρκόνερα του Ελλαδιστάν, επειδή κάποιοι ανώριμοι πολιτικά τους νομιμοποιούσαν τύποις δια της ψήφου των, για να αιμορραγούν μονίμως οι καλώς νοούμενοι και διάγοντες εν αξιοπρεπεία Έλληνες και να φθάσουμε σήμερα στην διόγκωση της γάγγραινας, με αποτέλεσμα να μας απειλεί πλέον ο ακρωτηριασμός και η ακατάσχετος αιμορραγία.

Όσο τεράστιες όμως κι αν ήσαν ανέκαθεν και διαχρονικώς οι ευθύνες του πολιτικού κατεστημένου, το οποίον εκ συστήματος μονίμως υπέκρυβε όπισθεν μιας φτιασιδωμένης προσόψεως υποτιθέμενης ευμάρειας, ανάπτυξης, σταθερότητος, προόδου και τα συναφή της πλάκας ένα μακροπρόθεσμα θνησιγενές καθεστώς αντικοινωνικής "ανάπτυξης" της υπανάπτυξης και ξένης εξαρτήσεως ΤΗΝ ΒΑΣΙΚΗ ΕΥΘΥΝΗ ΓΙΑ ΤΟ ΚΑΤΑΝΤΗΜΑ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ ΕΧΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ. ΚΑΙ ΜΑΛΙΣΤΑ ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΑ. ΓΕΝΕΕΣ ΕΠΙ ΓΕΝΕΩΝ. Αγνοούμε σκοπίμως την ιστορία μας, αποδεχόμενοι τα ψευδολογήματα του επισήμου "εκπεδευτικού προγράμματος" ΑΚΡΙΒΩΣ ΓΙΑ ΝΑ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΣΥΓΚΑΛΥΠΤΟΥΜΕ ΤΙΣ ΔΙΚΕΣ ΜΑΣ ΙΣΤΟΡΙΚΕΣ ΕΥΘΥΝΕΣ.

Με την ως άνω διαπίστωση δεν αρέσκομαι να ονειδίζω, αυτούς οι οποίοι αγωνίστηκαν - προσφέροντες συχνά τα πάντα - στο παρελθόν στο όνομα της ελευθερίας της πατρίδος μας και της χειραφετήσεως του λαού. Άλλοι είναι αυτοί, οι οποίοι βαυκαλίζονται από πάγια θέση τυφλοπόντικα στο σεντούκι, να ονειδίζουν την Γενιά του Πολυτεχνείου, ως την "χειρότερη γενιά που πέρασε από την Ελλάδα". Έχω δηλώσει χωρίς περιστροφές στο παρελθόν "μηδένα προ του τέλους ονείδιζε". Δεν πεθάναμε ακόμη, όσοι στηρίξαμε και αναπτύξαμε το κίνημα ενάντια στο ΝΑΤΟ, τις ξένες στρατιωτικές βάσεις και τους ξένους στόλους στην Ελλαδική επικράτεια, για Ψωμί - Παιδεία - Ελευθερία, Εθνική Ανεξαρτησία, Λαϊκή Κυριαρχία, ασχέτως ποια μπορεί να ήταν στην συνέχεια η στάση των κρατικών προβοκατόρων, ή των προσώπων τα οποία συνθηκολόγησαν και ξεπούλησαν τις αξίες, που βρέθηκαν στις τάξεις αυτού του αγώνος, είτε με δόλιους στόχους, είτε με ευκαιριακή διάθεση.

Αναμφιβόλως οφείλουμε απολογία ενώπιον του Ελληνικού λαού. Όχι διότι προδώσαμε τις αξίες και τους στόχους του αγώνος. Διότι κάτι τέτοιο ουδέποτε συνέβη. Η απολογία που οφείλουμε αφορά τα παροράματά μας, την ανεπάρκεια να δομήσουμε στόχευση, η οποία να δυνηθεί να λειτουργήσει μακροπρόθεσμα και να δώσει προοπτική. Αφορά την συμπόρευσή μας μέσα σε ένα γενικότερο ρεύμα ενθουσιασμού χωρίς βάθος σκέψης και κριτικής ενδοσκόπησης, με επικρότηση του κάθε παλαβιάρη, ο οποίος πλασαριζόταν σαν "στέλεχος" επειδή είχε διαβάσει, χωρίς να κατανοήσει σε βάθος, δυο μπροσούρες. Οφείλουμε απολογία, επειδή ικανοποιηθήκαμε με στερεότυπα, χωρίς να επιτύχουμε λειτουργική ανάλυση , επειδή το σοκ των πολιτικών πισωγυρισμάτων μας οδήγησε κατά καιρούς σε άτακτη αδράνεια.

Δεν πάψαμε ποτέ όμως να είμεθα παρόντες και να βιώνουμε το κοινωνικό δράμα ως ιδιαίτερα προσωπικό ζήτημα. Δεν γράφω εξ ονόματος μιας συγκεκριμένης παρατάξεως, αλλά εξ ονόματος μιας γενιάς. Η υποχρέωση και το δικαίωμα στον αγώνα αποτελούν κοινωνική επιταγή, συλλογική αναζήτηση όλων των καλοθελητών. Οι δεσμοί που ρίζωσαν στις καρδιές μας συνθέτουν ζωτικό χώρο, που όλοι έχουν θέση, εφ' όσον αναλβάνουν τις ευθύνες τους και πονούν τον τόπο και την κοινωνία.

Βεβαίως δεν επαρκεί να δηλώνουμε παρόντες. Η ετοιμότητα δεν αφορά μόνο την αποφασιστική συμμετοχή, αλλά και ΑΝΤΙΣΤΟΙΧΟ ΤΡΟΠΟ. Εάν δεν μετατρέψουμε συνειδητά και με συστηματικό τρόπο τις εμπειρίες των προσπαθειών του παρελθόντος σε επίγνωση, τότε δεν έχουμε ούτε παρελθόν, ούτε παρόν, ούτε μέλλον. Ανακυκλώνουμε τα πάθη υποταγμένοι στην Μοίρα, ευρισκόμενοι στις χείρες της Κλωθούς, σπαραζόμενοι από την Χίμαιρα.


2. Η ΔΙΚΗ ΜΑΣ ΝΤΑΛΙΚΑ ΣΤΟΝ ΠΑΛΙΟ ΔΡΟΜΟ

Έχω ισχυρισθεί από παλαιότερα, ότι στα πλαίσια όπου ζουν Ελληνόφωνοι εκτυλίσσεται μια έντονη, στην ουσία αδυσώπητη, σύγκρουση. Αυτή η σύγκρουση δεν σχετίζεται με τις διαμάχες παραταξιακού χαρακτήρος, τις οποίες μας υποβάλουν, εδώ και διάρκεια αιώνων. Υπάρχουν συγκρούσεις ουσίας, οι οποίες έχουν περιεχόμενο ζωής ή θανάτου. Σε αντίθεση με αυτές, οι παραταξιακού χαρακτήρος συγκρούσεις, έχουν κατά κανόνα πλασματική υφή και επιβάλλονται εντέχνως και άνωθεν σκοπίμως, για να κρατούν κάποιο κοινωνικό σύνολο σε συνθήκες αυτοανάλωσης, δια της δολίου έξωθεν επιβαλλομένης εσωτερικής διασπάσεως και της ακόλουθης αμοιβαίας εξοντώσεως των χειραγωγουμένων μερών.

Χαρακτηριστική είναι προς την ανωτέρω κατεύθυνση π.χ. η κομματική σύγκρουση, η οποία διεξάγεται σήμερα στο έδαφος της πρώην Λαοκρατικής Δημοκρατίας της Γερμανίας (Ανατολική Γερμανία). Επί καθεστώτος Έριχ Χόνεκερ ήτο η πλειοψηφία των κατοίκων υπέρ του ούτως ειπείν "κομμουνιστικού" καθεστώτος. Κόκκινα σημαιάκια, παρελάσεις, χειροκρότημα των ανεγκέφαλων φασιστών του πολιτικού γραφείου, οι οποίοι διατηρούσαν ένα καθεστώς κρατικής τρομοκρατίας μέσω των μηχανισμών ασφαλείας "Στάζι" (Staatsicherheitsdienst) όπου η σύζυγος κατέδιδε τον σύζυγο και ο σύζυγος την σύζυγο για μισό κιλό μακαρόνια.
Με την πτώση του τείχους η πλειοψηφία αυτή των ενεργών συνοδοιπόρων του καθεστώτος Χόνεκερ μετετράπησαν εν μια νυκτί σε "δημοκράτες". "Χριστιανοδημοκράτες", "Σοσιαλδημοκράτες" και τα τοιαύτα. Δεν υπάρχει πλέον φωνασκούν παράδειγμα, από αυτό της σημερινής καγκελαρίου Άγγελα Μέρκελ, η οποία από πρώην υπεύθυνη τύπου της "κομμουνιστικής" οργάνωσης νεολαίας του Χόνεκερ FDJ αναβαπτίστηκε σε αρχηγό των Χριστανο"δημοκρατών" της επανενωθείσης Γερμανίας. Ακόμη και την εποχή όπου ο γενετικός κώδικας βρίσκεται στο έλεος της βασφήμου αυθαιρεσίας των γενετιστών, τέτοιου είδους μεταλλάξεις παραβιάζουν πάσα έννοια φυσικής ή και εργαστηριακής δυνατότητος. Είναι σαν να μετατρέπεται μια μύγα σε φάλαινα.
Αλλά δεν είναι μόνον η κ. Μέρκελ η οποία διέτρεξε την εκ θαύματος μετάλλαξη. Πλείστοι όσοι ανώτατοι αξιοματούχοι της πάλαι ποτέ SED (κυβερνόν κόμμα της πρώην Ανατολικής Γερμανίας) ξεπέρασαν ως αναβαπτισμένοι Χριστανο"δημοκράτες" παν όριο αντικομμουνιστικής υστερίας, όπως το μέλλον του πολιτικού γραφείου Günther Schabowski, ο οποίος έκανε λόγο για "αλήτες κομμούνια".

Είναι προφανές, ότι κάποια κουμάσια που έπαιζαν διασυστημικό ρόλο και υπείχαν υπερσυστημική εξουσία υπεράνω των δύο κοινωνικών - δήθεν διαφορετικών - συστημάτων κινούσαν νήματα επιβολής πλασματικών αντιθέσεων. Ο λεγόμενος "Ψυχρός Πόλεμος" εξέπνευσε εν μια νυκτί, για να τον διαδεχθεί η "πολιτική της Ύφεσης". Κάτι ανάλογο έλαβε χώρα και με ολόκληρο το ανατολικό μπλοκ στην συνέχεια, το οποίον όλως παραδόξως κατηργήθη αφ' εαυτού, για να διακηρύξουν στην συνέχεια ο Μπους και ο Γκορμπατζόφ την "νέα τάξη" στην Μάλτα στις αρχές του '90.

Κάτι ανάλογο ζήσαμε με την άνευ προηγουμένου υποστήριξη της Κίνας από τις ΗΠΑ, οι οποίες ανέδειξαν αυτήν την χώρα από το περιθώριο σε υπ' αριθμόν ένα ανερχόμενη οικονομική υπερδύναμη στα πλαίσια της λεγόμενης παγκοσμιοποίησης.

Ακόμη βαυκαλίζονται οι δεξιοί να κρατούν το ταμπούρι του "ελευθέρου κόσμου" και οι αριστεροί την "ουτοπία" της "κοινωνικής δικαιοσύνης", ενώ αμφότερα τα στρατόπεδα ελέγχουν οι λέσχες των "διεθνιστών".

Ανάλογες δοτές, πλασματικές και άνωθεν ελεγχόμενες συγκρούσεις έχουν κυριαρχήσει σχεδόν σε όλες τις περιπτώσεις διασπάσεως των κοινωνιών, με αποτέλεσμα το συχνότατο αιματοκύλισμα των λαών σε τζάμπα και βερεσέ βάση, ενώ οι ισχυροί έπλεναν τα χέρια τους μέσα στην μανία δίψας για αίμα, η οποία τους χαρακτηρίζει. Τι να πρωτοαναφέρει κάποιος:

- Τον εμφύλιο πόλεμο και την διάσπαση της Γιουγκοσλαβίας. Χαρακτηριστικό είναι ότι οι πυροτεχνουργοί, οι οποίοι εξέτασαν την βόμβα που μπήκε στην κεντρική αγορά του Σεράγεβο και υπήρξε η αφορμή για την είσοδο των μουσουλμάνων στον εμφύλιο πόλεμο, αποφάνθησαν ότι αυτή ήταν ΝΑΤΟϊκής κατασκευής, ενώ η τοποθέτησή της αποδόθηκε έντεχνα από τα δυτικά μίντια στους Σέρβους.
- Την δημιουργία και τον έλεγχο της Αλ Κάιντα από την CIA
- Tην δημιουργία της Ισλαμικής Αδελφότητος από τους ναζί και τον ακόλουθο έλεγχό της από την Ιντέλλιτζενς Σέρβις αρχικά και την CIA στην συνέχεια
- Την οργάνωση της σφαγής εκατοντάδων παιδιών από τις Ρωσικές μυστικές υπηρεσίες στο Μπεσλάν, μέσω δήθεν ισλαμιστών πρακτόρων τους
- Την ανατροπή του Σάχη από την CIA και την στήριξη της στο κτήνος Χομένι.
- Τον έλεγχο της Χαμάς από το Λικούντ, το φασιστικό κόμμα του Ισραήλ
- Τις αντισημιτικές κορώνες του Εβραίου Αχμεντινετζάντ
- Την διαίρεση του Κυπριακού λαού από τον πράκτορα της Αγγλίας Μακάριο και τον πράκτορα της CIA Γιώργο Γρίβα
- Την οργάνωση δολοφονικής απόπειρας από την CIA σε βάρος του δικτάτορα Παπαδόπουλου σε συνεργασία με τον τότε υπουργό εξωτερικών της Κυπριακής Δημοκρατίας Γεωρκάτζη, με εκτελεστικό όργανο τον αδαή Αλέξανδρο Παναγούλη.
- Τον εθνικό διχασμό, που οδήγησε στην Μικρασιατική καταστροφή.
- Την επιβολή του εμφυλίου και το τσάκισμα της Εθνικής Αντιστάσεως, όπου οι μισοί στήριζαν τις ελπίδες τους στο κάθαρμα Στάλιν και οι άλλοι μισοί πρακτόρευαν το κτήνος Τσώρτσιλ.

Δυστυχώς η αλυσίδα αυτή είναι μακρυά, πολύ μακριά...

Και με την πολιτική της τεχνητής πόλωσης μέσω πρακτόρων και μυστικών υπηρεσιών φτάσαμε σήμερα να θεωρούνται πατριωτισμός η κτηνωδία των επιχειρήσεων λιντσαρίσματος αδιακρίτως μεταναστών από ακροδεξιές συμμορίες και η κτηνωδία της επικρότησης του τζιχάντ και τις σαρίας, που κόβει αδιακρίτως τις κλειτορίδες των γυναικών και την μύτη όποιας γυναίκας τολμήσει να κοιτάξει άντρα, από τους δήθεν αριστερούς.

Πέρα όμως από τις τεχνητές συγκρούσεις μιας υποβαλλόμενης πλασματικής πραγματικότητος, υπάρχουν ΚΑΙ ΟΙ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΕΣ ΣΥΓΚΡΟΥΣΕΙΣ.
Αυτές οι οποίες διέπουν την μανία με την οποία τα ανθελληνικά κυκλώματα βάλλουν εναντίον του Ελληνισμού, με αποτέλεσμα αυτός εδώ και χιλιάδες χρόνια να αιμορραγεί ακατάπαυστα. Από τον Πελοποννησιακό πόλεμο και εντεύθεν.

Αυτά τα κυκλώματα δεν είναι μόνο εκτός ελληνοφώνων, αλλά ενδημούν δυστυχώς δίπλα και μεταξύ μας. Μας υποβάλλουν μια δική τους στρεβλή άποψη για την ιστορία, καλυπτόμενοι πίσω από παραπέτασμα. Αυτό που μας προβάλλουν ως ελληνική αστική τάξη, δηλαδή οι πρώην τζομπαναραίοι, που βρωμάνε τα ρούχα τους, με τις καταθέσεις στις υπεράκτιες κομπίνες, δεν πείθει.

Ας μην ξεχνάμε:
- Σημαντικό τμήμα του CITY βρίσκεται σε χέρια ελληνόφωνων.
- Το διεθνές όπλο δημιουργίας σεισμών, επηρεασμού των καιρικών συνθηκών, "πολέμου των άστρων" και επηρεασμού της ανθρωπίνου διαθέσεως HAARP ανακάλυψε ο Ντένις Παπαδόπουλος.
- Αρχηγός του ΝΑΤΟϊκού στόλου στην επίθεση εναντίον της Λιβύης είναι ο Τζέϊμς Σταυρίδης.

Θυμάμαι τα λόγια ενός πιο ηλικιωμένου φίλου, ο οποίος προσπαθούσε να με ξυπνήσει, όταν ήμουν νεαρός: "Το φρούριο πέφτει από μέσα".

Εδώ ΚΑΤΙ ΛΕΙΠΕΙ.

ΟΙ ΔΡΟΜΟΙ ΤΗΣ ΚΟΥΚΟΥΛΑΣ - ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΕΙΣ ΓΙΑ ΜΙΑ ΚΑΙΝΟΥΡΙΑ ΑΝΟΙΞΗ - ΣΥΝΕΧΕΙΑ

"Μπροστά στην απαισιοδοξία, όσο αφορά την πρακτική πλευρά των πραγμάτων, αποτελεί ο Σωκράτης το πρότυπο της αισιοδοξίας στην θεωρητική τους αντιμετώπιση. Εντοπίζοντας την δύναμη που παρέχει η πίστη, ότι πράγματι είμαστε εις θέση να ερευνούμε την βαθύτερη φύση των πραγμάτων, υποδεικνύει μια οδό γενικής θεραπείας των παθημάτων μας, με την ταυτόχρονη υπόδειξη, ότι η όλη κακοδαιμονία εδράζεται τελικά στην άγνοια. Άρα δεν μπορεί να υπάρχει υψηλότερη και εναργέστερη ενασχόληση κατά τον Σωκράτη από την τάση να διεισδύσουμε στις αιτίες και την φύση της πλάνης, διαχωρίζοντας την αλήθεια από την αβασάνιστη αποδοχή των εντυπώσεων, που μεταδίδει η επιφάνεια των φαινομένων: Ακριβώς με αυτόν τον τρόπο μακάριζε ο Σωκράτης την ικανότητα της έλλογης φύσης να πλάθει και να επεξεργάζεται το οικοδόμημα των εννοιών, των συλλογισμών και των συμπερασμάτων, έναντι πάσης άλλης εύκολης αντιμετώπισης των προκλήσεων. Ακόμη και αυτές οι μεγαλειώδεις αρετές της αυτοθυσίας, του ηρωισμού, του άκρου ξεπεράσματος των παθών - όλων αυτών των δωρημάτων που το Απολλώνιο Ελληνικό Πνεύμα είχε χαρακτηρίσει ως Σωφροσύνη - δίδασκε ο Σωκράτης και οι πνευματικοί του επίγονοι που λειτουργούν ακόμη και σήμερα, ότι προέρχονται από την ΔΙΑΛΕΚΤΙΚΗ ΤΗΣ ΓΝΩΣΕΩΣ και κατά συνέπεια μπορούν να μεταδίδονται δια της διδαχής. Όποιος αισθάνθηκε εντός του την απέραντη πρόσκληση να δαμάσει με το όπλο της Σωκρατικής επίγνωσης την σφαίρα των φαινομένων, δεν θα αντικρίσει κανένα άλλο κίνητρο, που να μπορεί να δονεί την ύπαρξή του, από την επιτακτική ανάγκη της κατάκτησης μιας ολοκληρωμένης σύνθεσης μιας συνεκτικής ΕΡΜΗΝΕΙΑΣ".

Φρειδερίκος Νίτσε, "Η Γένεση της Τραγωδίας".


3. ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΕΠΑΝΑΠΑΥΕΣΤΕ ΑΞΙΟΤΙΜΟΙ ΚΥΡΙΟΙ. ΠΕΡΙ ΑΥΤΩΝ ΟΥΔΕΙΣ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΝΑ ΑΝΑΡΩΤΗΘΕΙ.

Η συνεδρίαση ελάμβανε χώρα στο τρίτο υπόγειο βίλας, η οποία βρισκόταν στο Κεφαλάρι. Όλος ο χώρος περιβάλλετο από ηλεκτρομαγνητικό κλωβό. Ως ιδιοκτήτης του κτίσματος εφέρετο κάποιος έλληνας εφοπλιστής σκαφών σχετικά μικρού συνολικού εκτοπίσματος. Πραγματικός ιδιοκτήτης ήταν όμως η πρεσβεία μεγάλης "προστάτιδος" χώρας, η οποία εξασκούσε κηδεμονία στο "υπερήφανο" κράτος-προτεκτοράτο. Οι απειλές και οι πιέσεις ήτο λογικόν να εξασκούνται μέσω τρίτων, κυρίως γειτονικών χωρών, οι οποίες είχαν αναλάβει μονίμως - πάντοτε βεβαίως με το αζημίωτο - τον ρόλο του "κακού". Η υπερδύναμη είχε διδαχθεί από τα τεχνάσματα μαφιόζων, οι οποίοι συνείσφεραν τα μέγιστα στην οικοδόμηση της ισχύος και της αίγλης της. Πρώτα έστελνε ο Τζενοβέζε το γιγαντόμορφο αδελφάκι του με το μπετόνι γεμάτο βενζίνι στο κατάστημα, για να κάνει πρόταση καταβολής τελών πραστασίας. Κάτι σαν ασφάλεια έναντι πυρός και βανδαλισμών, που λέμε. Μετά εμφανιζόταν ο ίδιος, μικροκαμωμένος και με άψογη ενδυμασία ανθρώπου περιωπής, κρατώντας το σβηστό άφιλτρο στο στόμα. Βλέποντάς τον το αδελφάκι του φώναζε: "Αμάν, ο κοντός. Καιρός να πηγαίνω, πριν συμβεί κανένα κακό". Τότε πλησίαζε ο ιδιοκτήτης του καταστήματος τον Τζενοβέζε λέγοντας: "Τιμή μας, που επισκεφτήκατε ένα άθλιο κατάστημα σαν το δικό μας. Μήπως μπορείτε να μας βοηθήσετε"; Μετά έβγαζε την ταμπακιέρα από την τσέπη ο τίμιος γκάνγκστερ και την άνοιγε, όπως απιθώνουν τον κρεμασμένο δίσκο με τον πασατέμπο τα παιδιά του μπαρ κατά την διάρκεια του διαλείμματος της προβολής της ταινίας, όταν τους φωνάξει κάποιος θεατής. "Τσίχλες, μέντες, καραμέλες, παστέλι, σάμαλι, όπλα, ναρκωτικά, προστασίες, ξεπάστρεμα ανεπιθύμητων προσώπων, τι επιθυμεί ο κύριος"; ρώταγε με το βλέμμα ο Τζενοβέζε τον έκπληκτο καταστηματάρχη, πριν αυτός κλείσει χωρίς δισταγμό την συμφωνία. Βγαίνοντας από την έξοδο έτρεχε πίσω του ο καταστηματάρχης φωνάζοντας με συγκινημένη φωνή: "Σεβαστέ μου κύριε ξεχάσατε την ταμπακιέρα".

Παρ' όλο που επρόκειτο για μια συνεδρίαση κορυφής, όσο αφορούσε το συγκεκριμένο θέμα και οι επτά που συμμετείχαν ως στελέχη μηχανισμών της "υπερδύναμης", ήσαν ελληνόφωνοι. Οι τέσσερις ήσαν γεννημένοι στην Ελλάδα, ένας στο Λονδίνο και οι υπόλοιποι δυο ήσαν ελληνοαμερικάνοι. Κανείς τους δεν είχε λειτουργική θέση σε κάποια ελλαδική υπηρεσία ή οργανισμό. Δυο ήσαν μέλη της Εθνικής Υπηρεσίας Ασφάλειας. Οι υπόλοιποι ανήκαν σε οργανισμούς, οι οποίοι δεν ήσαν γνωστοί στην δημοσιότητα. Ο ανώτατος όλων ανήκε στους "Καβίρους", γεγονός που του προσέδιδε τεράστιο σεβασμό έναντι των υπολοίπων. Η αριθμιτικά συντριπτική παρουσία ελληνοφώ(ό)νων σε ένα τέτοιου είδους αιχμής όργανο δεν σχετιζόταν κυρίως με το γεγονός ότι η συνεδρίαση είχε κληθεί για να προετοιμάσει κάποια δρώμενα εν Ελλάδι. Όσοι τυγχάνει να είναι γνώστες των διαδικασιών της υψηλής κυβερνητικής τέχνης γνωρίζουν ότι αυτή εδράζεται σε δυο προϋποθέσεις: Τα μαθηματικά και την ελληνική γλώσσα.
Ας θέσουμε εδώ παρεπιπτώντως ένα απλό λογικό ερώτημα, μια και η "Θεωρία Ρωγμών" του γράφοντος αναφορικά με το Μάτριξ στηρίζεται στην πρόταση, ότι συστήματα, τα οποία είναι εις θέσιν να αποταμιεύουν ενέργεια προερχόμενη από πίεση και κρούση στα συνδετικά τους στοιχεία, η οποία αντί να τα διασπά επαυξάνει την αντοχή τους, είναι δυνατόν να υποστούν ρωγμές μόνο στα απλά δομικά στοιχεία, εξ ων αυτά συντίθενται:
Εάν έλθετε εις την θέσιν των ανώτατων εξουσιαστικών κέντρων και αποφασίζατε την δημιουργία δυο συνόλων ανθρώπων, οι οποίοι συνιστούν μηχανισμούς, ο μεν ένας για να εκτελεί, ο δε άλλος για να προβαίνει σε λήψη στρατηγικής και επιτελικής υφής αποφάσεων, έχοντας στην διάθεση σας δυο βασικές γλώσσες, τα αγγλικά και τα ελληνικά, ποία γλώσσα θα δίνατε στους εκτελούντες και ποια στους αποφασίζοντες; 'Οσον αφορά το διαδομένο παραμύθι, ότι την αφρόκρεμα της διεθνούς εξουσιαστικής ελίτ, αποτελούν κάποιοι σαράφηδες μεγαλοτραπεζίτες, οι πρόγονοι των οποίων ήσαν τζομπαναραίοι της Μέσης Ανατολής, ή Μογγολοχάζαροι, οι οποίοι παρασκεύαζαν γιαούρτι γκαμήλας στις στέπες, το αφήνω στην διάθεση και άλλων.

Η συζήτηση κατά την διάρκεια της συνεδρίασης έλαβε σε κάποια φάση έντονο τόνο. Μια τέτοια μορφή διαδικασίας ήταν σπανιότατη σε τέτοιου είδους συζητήσεις, όπου η εξέταση της κατάστασης, η ανταλλαγή επιχειρημάτων και η σύγκριση δυνατοτήτων και πιθανών εξελίξεων γινόταν με ήρεμο τρόπο και μεγάλη προσοχή. Το διακύβευμα ήταν μεγάλο. Τόσο ο ρόλος της "υπερδύναμης", όσο και της ελλαδικής κυβερνήσεως κατά το δεύτερο τμήμα της τουρκικής εισβολής στο νησί, ήταν βαρύτατα απαράδεκτος και ξεπέρναγε κατά πολύ τις ευθύνες της ίδιας της χώρας, η οποία είχε εισβάλει. Εάν άνοιγε ποτέ ο αντίστοιχος φάκελος και αποκαλύπτονταν τόσο ο ρόλος της συμμαχίας, όσο ο ρόλος που είχε επιτελέσει ο στόλος της υπερδύναμης, ο οποίος απέτρεψε σε ελλαδικά πολεμικά σκάφη να προσεγγίσουν την νήσο κατά την περίοδο των δυο εισβολών, αλλά και ρόλος πέμπτης φάλαγγος που είχαν διεκπεραιώσει οι εμπλεκόμενες ελλαδικές κυβερνήσεις, το σύστημα κινδύνευε να εκτεθεί ανεπανόρθωτα στην εφησυχασμένη συνείδηση των υπνοβατούντων πολιτών. Ευτυχώς που οι πολίτες είχαν μια αντίληψη περί πολιτικής, η οποία συνίστατο σε βαυκαλιστικού τύπου εκτόνωση συνδρόμων. Σέρνοντας αυτή την ιστορία του φακέλου μέσα στον χρόνο, θα γινόταν κάποια κατάλληλη στιγμή, αφού όλα είχαν ξεθωριάσει, ένα εικονικό άνοιγμα, για να ακολουθήσει το οριστικό κουκούλωμα.
Οι τεχνικοί της εξουσίας γνώριζαν ότι όταν ο λαός έχει να γλύφει κάποιο κόκαλο, δεν θέτει θέμα προδοσίας για τους πολιτικούς. Όλη η "χρηστή" κοινωνική ηθική στηρίζεται στην καθιέρωση και την άνθηση της πορνείας. Το "από έξω κούκλα και μέσα πανούκλα" ήταν η ουσία των κοινωνιών, οι οποίες είχαν ευχαρίστως αποδεχθεί την μετατροπή της έννοιας της ελευθερίας σε ψευδή επίφαση. Στον πολίτη - ρεμάλι έπρεπε να παρέχεται άπλετη αβάντα μαγκιάς, "πατριωτικής έπαρσης", "κοινωνικής ευαισθησίας", "διανοητικής ανάπτυξης", "προσωπικής ανέλιξης και επιτυχίας". Στην έρημο των ευνούχων έπρεπε να τοποθετείται κάτω από όλα τα φοινικόδεντρα ένα μηχάνημα αυτομάτου πωλήσεως προφυλακτικών.
Δυστυχώς στην ζωή υπάρχει όμως και το στραβό, το παράταιρο, το ανώμαλο, το μπάσταρδο, το ρυπαρό, το ξιπασμένο, το ανούσιο, το σαλταρισμένο, που φτύνει μέσα στην σούπα των καθώς πρέπει συνδαιτημόνων της κανιβαλιστικής συνεστιάσεως. Ευτυχώς όμως μόνο ως ακραία εξαίρεσις. Κι όμως, μια τέτοια πρακτική μπορεί να δημιουργήσει μεγάλο πονοκέφαλο στο σύστημα. Εάν δεν ληφθούν κατάλληλα μέτρα μπορεί να συμβούν ευαίσθητες ανατροπές κι άντε μετά να συμμαζέψεις την παλιοκατάσταση. Εάν στα ανοικτά φασιστικά καθεστώτα, όπως για παράδειγμα σε αυτό της Ρωσίας, το παιχνίδι επιχειρούν να χαλάσουν κάποιοι δημοσιογράφοι, στο νότο το χτικιό αποτελούν κάποιοι εισαγγελείς. Άνθρωποι ξεροκέφαλοι, που θέλουν να κάνουν το δικό τους. Άνθρωποι, οι οποίοι δεν κατανόησαν, ότι ο σκοπός για τον οποίον εφευρέθηκε το εισαγγελικό σώμα, είναι η καταστρατήγηση των νόμων προς όφελος της εξουσίας. Άνθρωποι, οι οποίοι δεν κατανόησαν, ότι στην μπαλ μασκιέ κοροϊδία, που παρουσιάζει την ζούγκλα ως κολέγιο, δίκιο είναι το συμφέρον των ισχυρών και νόμος το ρόπαλο στην πλάτη και στο μυαλό όποιου πάει να κουνηθεί. Ευτυχώς στην Ιταλία υπάρχει η μαφία και βγάζει από την μέση τα εξωτικά πτηνά του εισαγγελικού σώματος, όταν αυτά δεν προσαρμόζονται στα "δημοκρατικά" δεδομένα. Τον αντίστοιχο ρόλο στην Ελλάδα τον έχει αναλάβει ως βόθρος της εξουσίας η τρομοκρατία. Εξ άλλου μέσα στον χορό μεταμφιεσμένων, δεν φοράμε όλοι μια μάσκα; Δεν είμαστε όλοι στην καλύτερη των περιπτώσεων ηθοποιοί, υποδυόμενοι τον εαυτό μας, δηλαδή αυτό που υποδηλώνει ο αύξων αριθμός του μητρώου μας, ως ιδιοκτησιακό στοιχείο της εξουσίας;

Αυτήν την φορά όμως ο εισαγγελέας Θεοχαράτος το είχε παρακάνει. Είχε ορκιστεί δημοσίως, ότι θα κατέθετε μήνυση εναντίον του κ. Πρωθυπουργού και του κ. Υπουργού Εθνικής Αμύνης, για τις ευθύνες τους στην διαδικασία της εισβολής.

- Το είχα πει εγώ τότε. Ήταν μεγάλο λάθος η δεύτερη εισβολή, είπε σχεδόν με θυμό ένας από τους συνέδρους. Είχα παρουσιάσει τότε το σχέδιο αναφορικά με το πως θα ήταν δυνατόν να γίνουν αποδεκτά μακροπρόθεσμα τα αποτελέσματα της πρώτης εισβολής. Τώρα θα πρέπει να κρατήσουμε ότι εξέρχεται από τους ασκούς του Αιόλου.
Ο πρόεδρος διαφώνησε. "Δεν χρειάζεται κανένας εκνευρισμός, είπε. Ήταν αναγκαίο να ταπεινωθούν έντονα, για να επακολουθήσουν και τα υπόλοιπα. Μήπως δεν απέδειξαν στην πορεία ότι κοιμούνται σαν ζώα; Δεν έτρεχαν να κολλάνε αφίσες πίσω από κάθε πολιτικάντη, δεν έτρεχαν να χειροκροτούν στα κοντσέρτα του Μπλα-μπλα; Όλος αυτός ο βαυκαλισμός του κλόουν με τις βάσεις που φεύγουν μένοντας και με την επανάσταση της φράσης του μπαστουνόβλαχου τι έδειξε; Τα "ναι στην Ευρώπη των λαών, όχι στην Ευρώπη των μονοπωλίων", που φώναζαν οι κουλτουριάρηδες της πλάκας, δεν τους έδεσαν χειροπόδαρα στις Βρυξέλλες";
- Με την ιστορία της εξουδετέρωσης του στόχου, έχει ξεσηκωθεί όμως το μισό εισαγγελικό σώμα. Ο Θεοχαράτος δεν ήταν τυχαίος. Και αποτελεί ειλημμένη απόφαση, ότι την μεγάλη οργάνωση δεν θα την εκθέσουμε με συλλήψεις την επόμενη δεκαετία, επιχειρηματολόγησε ο ενοχλημένος σύνεδρος, που μίλησε προηγουμένως.
"Ας ακούσουμε την έκθεση του ΕΚΑ7", είπε ο πρόεδρος, δείχνοντας προς την μεριά ενός που είχε ανοίξει ήδη ένα φάκελο και ταχτοποιούσε κάποια έγγραφα.
- Δεν είναι το πρόβλημα δυσεπίλυτο, κύριοι, ξεκίνησε ο ομιλητής. Μπορούμε να σκηνοθετήσουμε την διάσπαση μιας μικρής ομάδας από την μεγάλη οργάνωση, στην οποία θα αποδώσουμε την δολοφονία. Υπάρχει ένας μικρός, ο οποίος εμφανίζεται δυσαρεστημένος και δημιουργεί συνέχεια προβλήματα. Θα τον εκτελέσουμε σκηνοθετώντας μια μάχη στα Σεπόλια. Θα πρέπει να εκτελεστούν ταυτοχρόνως και κάποιοι της αστυνομίας, ώστε να φανεί ότι έγινε μάχη. Κατόπιν, κατά την έρευνα στον χώρο διαμονής θα ανακαλύψουμε το πρωτότυπο της επιστολής που στάλθηκε στις εφημερίδες για την δολοφονία του Θεοχαράτου, κάποια κλειδιά από κλεμμένα αυτοκίνητα και τα πάγια ψιλικά.
- Ναι αλλά όλοι στην πιάτσα γνωρίζουν, ότι ο μικρός δεν ήταν μπιστολάς, παρατήρησε κάποιος σύνεδρος.
- Εν τάξει, είχε κι αυτός μια μικροεκπαίδευση στις στρακα-στρούκες και τα συναφή. Θα φροντίσουμε η μικρότερη οργάνωση, που βάζει τις στράκα-στρούκες, να εκδώσει ανακοίνωση ότι ήταν μέλος της και αποχώρησε, αφού έτσι έγινε στην πράξη, μια και ο μικρός δεν ήθελε να έχει άλλο πάρε δώσε με αυτά, Θα βάλουμε τους δημοσιογράφους μας να ισχυριστούν μετά, ότι αυτός φεύγοντας πήρε μαζί του σημαντικό μέρος από τον οπλισμό της οργάνωσης, πρόσθεσε ο εισηγητής. Έτσι κι αλλιώς αυτά τα πράγματα οργανώνονται υποτίθεται σε συνωμοτική βάση, οπότε ελάχιστοι, λέει η λογική, μπορούν να γνωρίζουν. Ο "χώρος" έτσι κι αλλιώς ψάχνει για ήρωες.
- Ναι, αλλά το όλο θέμα είναι διάτρητο από πληθώρα λογικών κενών, επέμεινε ο σύνεδρος που μόνιμα αμφισβητούσε.
Ο πρόεδρος όμως έκρινε ότι είχαν ειπωθεί όλα τα αναγκαία. Κλείνοντας την συνεδρίαση είπε με ένα χαμόγελο: "Μπορείτε να επαναπαύεσθε, αξιότιμοι κύριοι, Περί αυτών ουδείς πρόκειται να αναρωτηθεί".

Συνεχίζεται...

ΟΙ ΔΡΟΜΟΙ ΤΗΣ ΚΟΥΚΟΥΛΑΣ - ΤΡΙΤΟ ΜΕΡΟΣ - ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΕΙΣ ΓΙΑ ΜΙΑ ΚΑΙΝΟΥΡΙΑ ΑΝΟΙΞΗ

"Δεν είναι τοπίο"

Ευχαριστώ τον φίλο φωτογράφο ΔΗΜΟΣΘΕΝΗ Σ. για την ευγενική παραχώρηση και αυτής της φωτογραφίας.


1. ΣΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΜΙΑΣ ΑΛΛΗΣ ΒΕΒΑΙΟΤΗΤΑΣ

- Πιστεύεις ότι μπορούν να οδηγήσουν κάπου όλ' αυτά; ρώτησε τρυφερά η κοπέλα, δείχνοντας πόνο ψυχής απέναντι στο πρόβλημα, για να μην τον πληγώσει.
Ο νέος σήκωσε το κεφάλι του ήρεμα, χωρίς βία. Την κοίταξε στα μάτια σχηματίζοντας ολόκληρος ένα πικρό χαμόγελο, βαπτισμένο στον σαρκασμό μιας άλλης βεβαιότητας.
- Ναι, απάντησε, πιστεύω ότι υπάρχουν προϋποθέσεις για μια καινούρια άνοιξη.
Η κοπέλα είχε συνηθίσει να τις χαϊδεύει αυτός τα μαλλιά. Αυτήν την φορά χάιδεψε όμως αυτή τα δικά του. Πάντοτε εκτιμούσε βαθιά τον αδελφό της και δεν ήταν οπωσδήποτε η μόνη. Για τον ακέραιο χαρακτήρα του, την ανιδιοτέλεια του, την ακραία του αποφασιστικότητα.
- Δεν ξέρω, συνέχισε ο νέος, αν υπάρχει κάποιο νόημα στις επιλογές μου. Όμως ξέρω πόσο άδειες, πόσο μάταιες είναι η επιλογές των περισσότερων.
Πώς να μπορέσεις να φέρεις αντίρρηση σε ένα τέτοιο επιχείρημα; Ίσως νά 'φταιγε κι ο Μοριάς με την μεγάλη ιστορία του. Το "Γιάννη μ' κάτσε φρόνιμα να γίνεις νοικοκύρης" τραγουδήθηκε ξανά και ξανά επί αιώνες. Όμως αυτοί που έπαιρναν τα βουνά υπήρχαν πάντοτε. Τι έψαχναν άραγε να βρουν; Υπήρχε μήπως κάτι για να βρούνε στα κατσάβραχα; Είναι πεπρωμένο, είναι περίπτωση που μεταδίδεται με τα γονίδια, να μην μπορούν κάποιοι παρά να ζήσουν μονάχα στα απάτητα; Εκεί δεν υπάρχουν βραβεία, δεν μοιράζονται περγαμηνές. Υπάρχει μόνο κάματος, αβεβαιότητα, το μόνιμο ερωτηματικό για όσους αντέχουν να το αντικρίζουν και να ζουν μ' αυτό χωρίς υπεκφυγές. Το ψέμα είναι ένα είδος παυσίπονου, που όμως μόνο να δυναμώνει τον πόνο μπορεί, γι αυτούς που δεν το δέχονται. Κι ίσως πράγματι να κατάφερε να τρυπώσει μέσα στο καφενείο του πατέρα τους κάτι από την ιστορία της περιοχής, που ονομάστηκε Αργολίδα. Φταίγαν οι γρίλιες στα παντζούρια, το ξύλο που λένε ότι είναι ζωντανό υλικό, ή μήπως το φως που συντονίζεται με πρόσωπα και πράγματα, τραβώντας αυτόν τον αργόσυρτο χορό του Ζαλόγγου, που σε κάθε περιοχή μπορεί να έχει διαφορετικό όνομα, διατηρώντας την ίδια παντού κατάληξη; Ίσως πράγματι να είμαστε όλοι αναλώσιμοι, κάποιοι από μας μπορεί να νομίζουν ότι κερδίζουν την ζωή στα σημεία, ενώ γι άλλους αυτοί μπορεί να έχουν χάσει ήδη, πριν καν ξεκινήσουν αυτό το δούναι και λαβείν. Ποιοι αξίζει να λυπούνται ποιους; Αυτοί που κοιτάζουν από κάτω προς τα πάνω για να δουν του άλλους, ή αυτοί που κοιτάζουν από πάνω προς τα κάτω και πως ορίζονται αυτά;
Να σκοτώσουν ένα παιδί σαν τον Ιάκωβο μια φορά, δεν είναι κάτι ιδιαίτερο. Κάποιοι είναι εκ προοιμίου προγραμμένοι από το ίδιο το ποιόν του χαρακτήρος τους, φέροντες μια "εκ γενετής αιμορραγία". Όμως να σκοτώσουν ένα παιδί σαν τον Ιάκωβο, για να του φορτώσουν φόνους που δεν έκανε, δεν τον σκοτώνουν διπλά, αλλά χίλιες φορές. Και όταν η αιτία είναι η δολοφονία ανθρώπων, οι οποίοι αγωνίστηκαν για την αποκατάσταση της δικαιοσύνης σε περίπτωση που διαπράχθησαν εγκλήματα σε βάρος της εθνικής υπόστασης, τότε στεκόμαστε όλοι εμπρός στο εκτελεστικό απόσπασμα, ως κοινωνία. Ζούμε, λοιπόν, ή μήπως έχουμε ήδη πεθάνει; Βρισκόμαστε σε κατάσταση φιλάρεσκης νεκροφάνειας, ή μήπως έχουμε μετατραπεί σε μικροπωλητές, κουβαλώντας ένα ταμπλάτσο γεμάτο μικρά αγαλματίδια ζόμπι; Υπάρχει εξιλέωση;

- Πότε σκοπεύεις να τηλεφωνήσεις στην μάνα; ρώτησε η κοπέλα.
- Σύντομα, πολύ σύντομα, απάντησε ο νέος. Αυτή τη φορά θα τηλεφωνήσω όμως από το σωστό μέρος.
- Ποιο σωστό μέρος; ρώτησε με έκπληξη πάλι η κοπέλα.
- Αυτό, που νομίζουν οι γονείς ότι βρίσκομαι εκεί. Από την Στουτγάρδη. Αποφάσισα να φύγω Μαρία, είπε ο νέος. Πράγματι έχεις δίκιο. Δεν έχουν νόημα όλ' αυτά, τουλάχιστον με το συγκεκριμένο τρόπο που γίνονται... Οι περισσότεροι παλιοί, που ξεκινήσαμε μαζί είναι ήδη παροπλισμένοι. Πήγαν στο σπίτι τους. Τώρα οι "έξυπνοι" ψάχνουν" καινούριο κόσμο. Πιτσιρικάδες και ψώνια. Ανθρώπους που δεν ξέρουν που πατάνε, που βρίσκονται. Το κόλπο το ονομάζουν "ανανέωση του επαναστατικού δυναμικού". Η τράπουλα είναι σημαδεμένη και οι περισσότεροι το έχουμε καταλάβει...
Η κοπέλα ακούγοντας για σημαδεμένη τράπουλα άλλαξε χρώμα. Κατάλαβε, ότι ο Ιάκωβος θα χάλαγε το παιχνίδι. Ένα παιχνίδι σε πράσινη τσόχα, που είχε κολληθεί πολύ επιδέξια επάνω στις σάρκες της ελληνικής κοινωνίας. Μια τσόχα, που ήταν αδύνατο να επιχειρήσει κάποιος να σκίσει στα καλά του καθουμένου, χωρίς οδυνηρές συνέπειες.
- Μη φοβάσαι, της είπε με κατανόηση ο Ιάκωβος. Κι άλλοι έφυγαν, χωρίς να συμβεί τίποτε. Εγώ εξ άλλου θα φύγω στο εξωτερικό. Δεν πρόκειται να ασχοληθεί κανείς μαζί μου. Θα μπω σε μια νορμάλ ζωή. Και στο κάτω κάτω το θέμα είναι ντελικάτο. Δεν θέλουν φασαρίες και αποφεύγουν με κάθε μέσον διαρροές στην δημοσιότητα.
Η κοπέλα έμεινε αμίλητη, κοιτώντας τον στα μάτια.
- Ούτε και πρόκειται να γράψω σε κάποιο έντυπο του χώρου κάτι, συνέχισε ο νέος. Ας γράφουν αυτοί ότι θέλουν. Ας περνούν την γραμμή τους. Αφού στην συγκεκριμένη φάση δεν μπορεί γίνει τίποτε, έτσι κι αλλιώς όλα έχουν μικρή σημασία.
- Δηλαδή τι θα κάνεις, ρώτησε η κοπέλα. Εγκαταλείπεις;
- Ναι Μαρία, απάντησε ο νέος. Εγκαταλείπω. Όμως προσωρινά. Χρειάζομαι χρόνο, πρέπει να βάλω να μυαλό μου σε τάξη. Μίλησα με τον Σωτήρη, τον φίλο που σπουδάζαμε μαζί. Τέλειωσε με τις σπουδές και αγόρασε το εστιατόριο, όπου εργαζόταν σαν φοιτητής. Επέστρεψαν τα γερόντια που το είχαν στην Ελλάδα. Ο Σωτήρης τους χρωστάει ακόμη αρκετά. Το γνωρίζει το μαγαζί καλά και την πελατεία. Θα το ξεπληρώσει γρήγορα, γιατί το μαγαζί έχει καλή κίνηση. Μιλήσαμε και μου είπε να πάω να τον βοηθήσω. Βαρέθηκα να παίρνω κι από σένα λεφτά, Μαρία. Το χειρότερο είναι, ότι ο Νίκος εδώ και χρόνια μοιράζεται την σύνταξή του με μένα. Βαρέθηκα, Μαρία. Η παρανομία για το τίποτε δεν έχει νόημα...
Η κοπέλα σαστισμένη και βαθιά πικραμένη, τα είχε χάσει, είχε μπερδευτεί. Για τον αδελφό της έτρεφε μια τεράστια εκτίμηση, αλλά και μια παράξενη συμπόνοια. Ήταν και η ίδια εξ άλλου ένα μέρος από το δράμα του. Γνώριζε, ότι ο Ιάκωβος τα έδινε όλα. Μόνο που τώρα όλα είχαν συρρικνωθεί σε ένα τραγικό τίποτε.
- Δέκα χρόνια είναι αυτά, Ιάκωβε, είπε η κοπέλα με πόνο. Δέκα ολόκληρα χρόνια.
- Εντάξει, δεν πεθάναμε κιόλας, απάντησε ο Ιάκωβος. Δράσαμε με βάση την συνείδησή μας. Δεν εξαρτάται μόνο από μας, συνέχισε. Έχει κόλπα, πολλά κόλπα η εξουσία. Διαθέτει υπουλία χιλιετηρίδων.
Η κοπέλα δάκρυσε.
Μην στενοχωριέσαι, είπε ο Ιάκωβος. Κάποτε ο άνθρωπος θα νικήσει τα τέρατα. Υπάρχουν προϋποθέσεις για μια καινούρια άνοιξη...


2. ΚΑΘΕ ΤΙ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΑΡΓΟ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΑΚΑΡΙΑΙΑ

Στο συμπέρασμα αυτό είχε καταλήξει ο Ιάκωβος μαζί με τον Νίκο. Ο Νίκος ήταν κάτι πολύ περισσότερο από φίλος. Ίσως να αντιπροσώπευε το βάθος του μυαλού και της συνείδησης. Ο συνδυασμός του ανάπηρου χεριού του, αποτέλεσμα εργατικού ατυχήματος εκεί που πήγαιναν για να βρουν δουλειά στις διακοπές των σπουδών, καθώς και οι φωνές που έβαζε κατά την διάρκεια πολιτικών συζητήσεων στους δημόσιους χώρους, τον είχαν καταστήσει σήμα κατατεθέν για το όλο νταβαντούρι στο πανεπιστήμιο της πόλης. Όμως το έξυπνο πουλί από την μύτη πιάνεται. Είχε καταφέρει μαζί με δυο - τρεις άλλους κολλητούς του τροτσκιστές να θέσουν όλη την φοιτητική παράταξη της Ενώσεως Κέντρου κάτω από την επιρροή τους, μεταβάλλοντάς την σε ότι πιο ριζοσπαστικό υπήρχε μεταξύ των ελλήνων φοιτητών στην Στουτγάρδη. Οι βίαιες συγκρούσεις τους με την "Παλλάδα", την οργάνωση των οπαδών της χούντας στην πόλη, είχαν μείνει παροιμιώδεις. Όμως, ενώ ο Ιάκωβος ήταν επιστήθιος φίλος του, άλλοι είχαν μπορέσει να καθορίσουν εν τέλει τις επιλογές του. Άλλοι, που πλασάρονταν ως περισσότερο ριζοσπάστες. Κάτι τέτοιο όμως ήταν μοιραίο. Ο Ιάκωβος ήταν ο άνθρωπος της ακραίας ανιδιοτέλειας και κάπου εκεί θα κάθονταν τα πράγματα.
Όλο αυτό που παρουσίαζαν ως σπουδές, είχε για τον Ιάκωβο ένα χαρακτήρα δουλέματος. Οι πολύ επιμελείς φοιτητές πετύχαιναν να αποφοιτήσουν μετά από μια δεκαετία. Οι λιγότερο επιμελείς έριχναν και άλλα χρονάκια πάνω σε αυτήν την υπέρμετρη διάρκεια. Ο Ιάκωβος θεωρούσε την όλη ιστορία όχι μόνο κλέψιμο χρόνου ζωής, αλλά κλέψιμο της ίδιας της ζωής. Τι νόημα μπορούσαν να έχουν τα τρόκολα και τα λούκια; Και πως μπορούσε να στριμωχτεί η ευτυχία και η ζωή μέσα σε αυτά; Έτσι, όταν το έφερε η περίσταση μετά την πτώση της δικτατορίας, προτίμησε να επιστρέψει παράνομα στην Ελλάδα, παρατώντας αυτήν την ιστορία, για να λάβει μέρος σε μια οργάνωση "δυναμικής λαϊκής πάλης". Ήταν η περίοδος, που κάποιοι, οι οποίοι έκαναν δυναμική αντίσταση εναντίον της δικτατορίας, είχαν αποφασίσει να συνεχίσουν με την ίδια μέθοδο μέσα στις συνθήκες του κοινοβουλευτισμού, που συνέχιζε με πολιτικό μανδύα την ουσία του προηγούμενου καθεστώτος. Στην πορεία κάποιοι είχαν προχωρήσει ακόμη πιο μακρυά, σε δρόμους άκρατα ακραίους, φτιάχνοντας μια τρομοκρατική οργάνωση, η οποία εξόντωνε βασανιστές της δικτατορίας και στελέχη ξένων μυστικών υπηρεσιών. Με αυτά δεν είχε όμως άμεσα πάρε - δώσε ο Ιάκωβος. Μπορεί σαν μέλος της συγκεκριμένης ομάδας να έκανε χρήση βίας ενάντια σε εγκαταστάσεις, ποτέ όμως δεν διανοήθηκε να εφαρμόσει βία με δόλο ενάντια σε ανθρώπους. Η ομάδα διέθετε και κάποια μπιστόλια, τα οποία όμως είχε αποφασιστεί, όποτε τα έπαιρναν κάποιοι μαζί τους, να χρησιμοποιούνται μόνο για την περίπτωση της άμυνας, εάν δεχόντουσαν ένοπλη επίθεση από τις δυνάμεις καταστολής.
Οι παρυφές όμως πραγμάτων και προσώπων μέσα στον λεγόμενο "χώρο" ήταν συγκεχυμένες. Κάποιοι είχαν φροντίσει μέσα στις συνθήκες οι οποίες είχαν δημιουργηθεί και τις οποίες παρουσίαζαν τεχνιέντως ως συνθήκες "παρανομίας", δηλαδή συνθήκες που απαιτούσαν "συνωμοτικότητα", να κυριαρχεί το δυσδιάκριτο. Τουλάχιστον οι άνθρωποι που συμμετείχαν στο επίπεδο του Ιάκωβου, δεν μπορούσαν να γνωρίζουν μέχρι που φθάνουν τα "στελέχη". Κάποιοι από αυτούς είχαν φροντίσει να πλέκεται ένα φωτοστέφανο του "πολύ δυναμικού" γύρω τους, αφήνοντας την αίσθηση, ότι κάπου λειτουργούν συγκοινωνούντα δοχεία, τα οποία άφηναν περιθώρια "στρατολόγησης", για πράγματα που ο Ιάκωβος δεν είχε καμία διάθεση συμμετοχής. Αυτό που τον ενδιέφερε, ήταν η ανάπτυξη του κινήματος των επιτροπών στα εργοστάσια, η διεξαγωγή εργασιακών συγκρούσεων, η σθεναρή αντιμετώπιση των δυνάμεων καταστολής με "μαζικές μορφές πάλης", καθώς και η πολιτική αξιοποίηση αυτών των ζυμώσεων στο χώρο της πολιτικής οργάνωσης. Εάν η εργοδοσία και η δυνάμεις καταστολής το παραέκαναν, μπορεί η ομάδα, για λόγους "τιμωρίας" ή και "όξυνσης της ταξικής πάλης", να έβαζε καμιά φωτιά με εμπρηστικούς μηχανισμούς στις εγκαταστάσεις, όπου οι δυνάμεις καταστολής είχαν ρίξει προηγουμένως άγριο μπερντάκι στους εργαζόμενους. Αυτά όμως γινόντουσαν πάντοτε την νύχτα και στα κρυφά, ώστε μα μην υπάρξουν θύματα σε ανθρώπους.
Αυτή η ιστορία είχε τραβήξει αρκετά χρόνια και ο Ιάκωβος ήταν πλέον "ανυπότακτος εσωτερικού", αφού είχε λήξει και η αναβολή στράτευσης λόγω σπουδών. Ο Νίκος βρισκόταν φιλικά μόνιμα δίπλα του, για να τον συνδράμει όπως μπορούσε. Στην ουσία όμως έβαζε πάντοτε ερωτηματικά σχετικά με την δράση του Ιάκωβου, που σαν παλιότερος και πιο έμπειρος που ήταν, προβλημάτιζαν τον "προστατευόμενο" φίλο του.
- Τα είδες φίλε μου. Αυτό που επιτεύχθηκε με όλα αυτά, είναι να ανέβει το κόστος εργασίας στην Ελλάδα και να φύγουν οι επενδύσεις στην Τουρκία, του είχε πει πρόσφατα.
- Και τι θέλεις δηλαδή, ρε Νίκο, να καταντήσουμε σαν την Τουρκία, για να κρατήσουμε το κεφάλαιο εδώ; ρώτησε μετά ο Ιάκωβος.
Ο Νίκος όμως μελετούσε πολύ και είχε αναπτύξει πολιτική διορατικότητα. Δεν ήταν η αναπηρία του τελικά, αυτό που τον είχε οδηγήσει να μην είναι παρορμητικός στον τρόπο σκέψης. Μπορεί πιο παλιά να φώναζε πολύ, αλλά στην ουσία άφηνε την σκέψη του πάντοτε να δουλεύει.
- Ιάκωβε, μπορείς να κατανοήσεις τι θα επιφέρει η αποβιομηχανοποίηση που προωθείται στην Ελλάδα; Μια χώρα έντονα παρασιτική, όπου πέντε νοματαίοι που παράγουν - και αυτοί δεν είναι μόνο οι εργάτες, αλλά και η ενδογενής αστική τάξη - κουβαλάνε χιλιάδες τσιμπούρια στην πλάτη, που ζούνε ρουφώντας αίμα, άλλοι λίγο άλλοι περισσότερο, άλλοι πολύ, από τους πραγματικούς πόρους της χώρας; Μπορείς να φανταστείς την Ψωροκώσταινα, όταν πλέον θα έχουν μετατραπεί όλα σε παρασιτική βάση εδώ πέρα; ρώτησε ο Νίκος.
Ο Ιάκωβος ήξερε ότι δεν μπορούσε απέναντι στην λογική του Νίκου παρά να στριμώχνεται.
- Ιάκωβε κατάλαβες ότι οι περισσότεροι από αυτούς που καθαρίσανε οι μπιστολάδες, δήθεν επαναστάτες της πιάτσας, σχετίζονται με το Κυπριακό πρόβλημα και την προδοσία της εισβολής; Κατάλαβες ότι έτσι έκλεισαν στόματα, για να μην είναι ποτέ δυνατό να ανοίξει ο φάκελος; Κατάλαβες ότι τα μπιτόνια που κουβαλάς δεν έχουν μέσα βενζίνη, αλλά νερό; Κατάλαβες ότι κουβαλάς νερό;

συνεχίζεται...