ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΤΡΑΓΙΚΟΥ - ΣΥΝΕΧΕΙΑ

1. ΤΑ ΤΡΑΓΙΚΑ ΑΔΙΕΞΟΔΑ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΤΑΞΗΣ

Ίσως να αντιμετωπίζουμε σήμερα ως χώρα, ως λαός και ως κοινωνία κάποια τραγικά αδιέξοδα.
Οπωσδήποτε όμως δεν είμαστε μόνοι. Τα αδιέξοδα μπορεί να εκδηλώνονται με εμφανή τρόπο στην Ελλάδα, στην ουσία όμως Η ΙΔΙΑ ΑΠΕΙΛΗ ενδημεί παντού, πέρα από τα χρώματα των προσόψεων. Όταν "κάποιοι" θέσουν σε κίνηση την αλυσιδωτή πτώση, αυτή θα συμπαρασύρει όλα τα πούλια του ντόμινο. Από ότι καθίσταται ήδη ορατό, κάποια επιδίωξαν και προφανώς επέβαλλαν μια επιθυμητή διάταξη, δια της οποίας δύνανται να αποφασίζουν επί θεμάτων ζωής και θανάτου αναφορικώς με το σύνολο. Η υφήλιος υπήρξε ανέκαθεν παγκοσμιοποιημένη. Αυτό το δεδομένο, υπήρξε καλυμμένο και στην σύγχρονη φάση ανέρχεται για πρώτη φορά, βάσει των επιλογών μιας εξουσιαστικής δυνάμεως με παγκόσμια εμβέλεια, στην επιφάνεια. Αυτοί που ορίζουν τις τύχες της υφηλίου, έκριναν σκόπιμο να τα καταστήσουν όχι μόνο εμφανή, αλλά απροκάλυπτη την επιδίωξη επιβολής ενός πλανητικού καθεστώτος.
Δυνάμεις, τις οποίες θεωρούσαμε άκρως διαφορετικές, εντονότατα ανταγωνιστικές μεταξύ τους, ευρισκόμενες υπό αμοιβαία αμφισβήτηση, ή και εν πολλοίς φανατικά εχθρικές, ως εκπροσωπούσες τελείως διαφορετικά κοσμοείδωλα, κοινωνικά και οικονομικά συστήματα, θρησκευτικούς και φιλοσοφικούς προσανατολισμούς, τις παρακολουθούμε στην εποχή μας να προβαίνουν σε ένα αμοιβαίο πλησίασμα, το οποίον εισέρχεται εις την περιοχήν της πλήρους εξουσιαστικής συνουσίας.
Τα μέλη αυτής της συνουσίας, είναι σύμφωνα με τις κοσμοαντιλήψεις μας τόσο ετερόκλητα, ούτως ώστε αυτή η διαδικασία να διεμβολίζει παν όριο της φαντασίας μας. Οι μεταστροφές των πολιτικών ειδών, αποτελούν μεταλλάξεις απροσμέτρητου υβριδισμού και οι συνευρέσεις τους καταργούν τα όρια των ειδών στα όρια της ύβρεως, οδηγώντας στην τερατογένεση, η οποία ονομάστηκε ΚΑΤ' ΕΥΦΗΜΙΣΜΟΝ "παγκοσμιοποίηση".
Ας μην απατόμεθα: Αυτά τα οποία συνετελέσθησαν και συντελούνται δεν αποτελούν παγκοσμιοποίηση, αλλά σκόπιμη και οργανωμένη καταβαράθρωση της διεθνούς τάξεως δια μιας νυκτός.
Οι κατά τόπους πόλοι οικονομικής και πολιτικής "ολοκλήρωσης" ισχυροποιούνται μεν με γεωμετρική ταχύτητα, παραμερίζοντας τα έθνη κράτη, οι πολυεθνικές εταιρίες έχουν επιβάλει - ιδιαίτερα στην νεολαία - σχεδόν παγκοσμίως μια μονοκουλτούρα στον τρόπο ένδυσης, στα μουσικά ακούσματα, στον τομέα των αξιών, στην διατροφή, στο τι μπορεί να συνίσταται η ποιότητα ζωής. Οι περιφερειακές συμμαχίες ενισχύονται. Ακόμη και για την βρακοζώνη του μπάρμπα έχει συσταθεί ένας "παγκόσμιος" "οργανισμός", έχοντας κατοχυρώσει με πλήρως δυσδιάκριτο τρόπο για τα δεδομένα του μέσου ανθρώπου το δικαίωμα να παρεμβαίνει, όπου, όποτε και όπως αυτός αρέσκεται. Οι τελωνειακοί δασμοί έχουν καταργηθεί, εξισώνοντας μέσα σε μια νύκτα την Στοκχόλμη με την Καλκούτα, από πλευράς παραγωγικών διαδικασιών και εργασιακών δικαιωμάτων. Τα κράτη εμφανίζονται καταχρεωμένα στο έλεος μιας κλίκας διεθνών κερδοσκόπων. Η ανεργία, η ανασφάλεια, η διάλυση της πραγματικής οικονομίας, τα κοινωνικά, οικογενειακά και ατομικά αδιέξοδα αποτελούν πλέον μια χιονοστιβάδα χάους, η οποία απειλεί να συμπαρασύρει προς κάποιο βάραθρο, το οποίο προδιαγράφεται με πολύ μαύρα χρώματα τους πάντες.

Κάποιοι φαίνονται να κινούν τα νήματα των εξελίξεων με παρασκηνιακό τρόπο, διαφεύγοντας της δικής μας οπτικής δυνατότητος. Επειδή όμως ακριβώς στερούμεθα μιας αναλόγου πληροφορήσεως, όλες αυτές οι διαπιστώσεις παραμένουν μετέωρες και χωρίς χειροπιαστή προσέγγιση.
Κάποιοι διαφαίνονται να ελέγχουν πάρα πολλά. Ως εμάς φθάνει μια πληθώρα πληροφοριών, η οποία αφορά παρασκηνιακούς οργανισμούς, αποκλειστικά φόρα, "λέσχες", όπως η περιώνυμη "Μπίλντερμπεργκ", "επιτροπές" όπως η λεγόμενη "Τριμερής", "δεξαμενές σκέψεις" υπό το πατρονάρισμα του ενός ή του άλλου πολυεκατομμυριούχου, "ιδρύματα", ομάδες πολυεθνικών εταιριών, συγχωνεύσεις τραπεζών, τραστ, ομάδες συμφερόντων ή "λόμπυ" και άλλα παρόμοια. Όμως όλα τα προηγούμενα αφορούν τις παραδοσιακές δυνάμεις τις Δύσεως ή της παραδοσιακής κεφαλαιοκρατίας, εάν συμπεριλάβουμε την Ιαπωνία και τις λεγόμενες "Ασιατικές Τίγρεις".
Όμως η "παγκοσμιοποίηση" χωρίς ενεργό συμμετοχή της Ρωσίας και την Κίνας είναι αδιανόητη.
Και επ' αυτού παρατηρούμε ένα υβριδισμό, ο οποίος αποτελεί από πλευράς επιλογής των ειδών χονδροειδή ύβρη: Πολυεθνικές εταιρίες πετρελαίου των ΗΠΑ εισχωρούν με συγκατάβαση της Ρωσίας στο μαλακό της υπογάστριο, τα πετρέλαια της Κασπίας, τα οποία αποτελούσαν διαχρονικό ταμπού των παλαιοτσαρικών και νεοτσαρικών καθεστώτων, για να μην γίνει αναφορά στην πλήρη στρατιωτική παραχώρηση της Γεωργίας και του Ατζερμπαϊτζάν στις ΗΠΑ από την Ρωσία.

Αυτομάτως προκύπτουν τα ερωτήματα: Ποιοι είναι αυτοί, που αποσκοπούν, ποιο εικάζεται να είναι το μέλλον της ανθρωπότητος που αυτοί προετοιμάζουν; Πως εκδηλώνεται αυτό στην περίπτωση των Ελλήνων και του Ελλαδικού κράτους;

Συνεχίζεται...