ΜΠΟΥΡΝΑΖΙ UNDERGROUND: ON THE ROAD AGAIN

"Έχω μια λύση. Έχεις ένα πρόβλημα;"
John Lennon (και πάσης Ελλάδος)

Σάβατο πρωί φτιαγμένος.
Και η γρουσουζιά να σπάσει, που τραγουδάει ο Ζαμπέτας. Βλέπω την ανυποχώρητη στάση των φορτηγατζήδων και συνέρχομαι. Κάνω τσιγάρο κόντρα στις θρομβώσεις μου.
Φυσικώ τω λόγω θυμάμαι και τον Μανώλη, με τον οποίον έτυχε κάποτε να νταλαβεριστούμε συντόμως:
- Δεν χρειάζονται πολλά ρε μάστορα, μου είχε πει τότε, για να φτιάξεις ένα τραγούδι. Μιά βασική στροφή, ένα ρεφραίν και ένα κουπλεδάκι. Άφησε τους λογαριθμικούς κανόνες στην πάντα. Εμένα όταν μου έρχεται μια έμπνευση την γράφω σε ένα κομμάτι χαρτί. Μετά την τραγουδάω. Και επειδή δεν παίζω κανένα όργανο, πάω μετά στον μπουζουξή και του λέω "έλα να περάσουμε το κομμάτι".

Έτσι κάπως φτιάχτηκαν και "Οι Νταλίκες", που είναι επόμενο τέτοιες ώρες να μου έρχονται στο μυαλό, μαζί με την ρήση του Σαββόπουλου:
"Ο ποιητής και ο στιχουργός, τις πιο πολλές φορές δεν καταλαβαίνουν τι είναι αυτό που δημιουργούν. Χρειάζεται πολύς καιρός για να καταλάβουν κάτι από αυτό που φτιάξανε".
Μια πολύ σωστή παρατήρηση. Πώς να κατανοήσει ο Όμηρος τις συνέπειες των επών του, αφού οι γενεές που περιλαμβάνουν ανθρώπους, τους οποίους εμπνέει η ποίηση του, δεν τελειώνουν ποτέ, όσο υπάρχει Ελληνική λαλιά; Πόσο βρωμόξυλο έχει να ρίξει στα τέρατα και πόσες περιπλανήσεις να ολοκληρώσει ο Οδυσσέας, πριν φτάσει στην τελική Ιθάκη του Ελληνισμού;

Οι ποιητές και οι στιχουργοί - όπως όλοι οι καλλιτέχνες - καθίστανται με την έμπνευση ιμάντες μεταβίβασης κάποιου μηνύματος που προϋπάρχει στις σφαίρες της δημιουργίας, καθώς μας είπεν και ο Θείος Πυθαφγόρας, στο κοινωνικό σύνολο. Το μήνυμα αυτό, φτάνοντας ως εμάς, αφού αγκυρωθεί με τον τρόπο του μέσα μας, εξακολουθεί να ταξιδεύει προς το χρονοχωρικόν άπειρον με την ταχύτητα του φωτός. Αυτό το άπειρον υπάρχει τόσο εντός, όσο και εκτός μας. Και η ταχύτης του φωτός στον εσώκοσμό μας συνιστά κάποιο μικρό, ανεπαίσθητο, αλλά με απρόβλεπτες συνέπειες φωτισμό. Να γιατί οι ποιηταί και οι στιχουργοί αποβαίνουν συχνά μικροί προφήτες, μιας κοινωνίας που αγκομαχεί στην κατηφόρα των αδιεξόδων και στην ανηφόρα της εκφυγής και της υπερνίκησης.

Ζητώ συγγνώμη στον φίλο μου τον Κωστή, ο οποίος μου έλεγε στο σχολείο, κατά την ώρα της διδασκαλίας των Νέων Ελληνικών, ότι όποιος προσπαθεί να εξηγήσει την ποίηση, την σκοτώνει. Αλλά δεν μπορώ να αποφύγω τον πειρασμό σήμερα, να μην μπω λίγο, σε αυτά που αισθάνομαι ότι μετέφερε από μια άλλη σφαίρα ο Μανώλης, μαζί βέβαια με τον Νικολόπουλο, ο οποίος μελοποίησε τους στίχους του, με το ηρωικό άσμα "Οι Νταλίκες", ανασύρων στην μνήμη κλυδωνισμούς στα σκυλάδικα, σήμερα που οι Φορτηγατζήδες και οι Νταλικιέρηδες παντός είδους ξεδιπλώνουν την σημαία της ανυποχωρητικότητος έναντι της "νέας τάξης". Γινόμενοι πρωτοπόροι του αγώνος υπεράσπισης, όχι μόνο του ψωμιού των παιδιών μας, αλλά και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας μιας ολόκληρης κοινωνίας.

Το ΨΩΜΙ - ΠΑΙΔΕΙΑ - ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ που μας δίδαξε η εξέγερση των φοιτητών την περίοδο της χούντας, όταν οι φητηταί εστάθησαν πρωτοπόροι στους κοινωνικούς αγώνες, μετατρέπεται σήμερα σε:

ΨΩΜΙ - ΝΤΑΛΙΚΕΣ ΕΓΕΡΩΧΕΣ ΚΑΙ ΑΝΥΠΟΤΑΚΤΕΣ ΣΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΓΡΑΜΜΗ - ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

Φορτηγατζήδες και Νταλικιέρηδες μπαίνουν στην πρώτη γραμμή του αγώνα, για να καταδείξουν, ότι τα μόμολα της "νέας τάξης" του ανθελληνισμού και της απανθρωπιάς, φοβούνται κύρια ΤΟΥΣ ΜΙΚΡΟΑΣΤΟΥΣ σήμερα, δηλαδή τον Ελληνικό Λαό. Γι' αυτό δημιούργησαν την "σέχτα επαναστατών του χαφιεδισμού" για να τους αμαυρώσουν, να τους απειλήσουν, να τους προπηλακίσουν, να τους σκοτώσουν.

Περιμένω να δω την στιγμή, που κάποιοι πληρωμένοι εισαγόμενοι δολοφόνοι και οι παρακρατικοί εγχώριοι μαστροποί τους θα πέσουν στα χέρια φορτηγατζήδων, για να τους χορέψουν στο ταψί με πενιές Ρασούλη και Νικολόπουλου.


"Με τα φώτα νυσταγμένα και βαριά
ξεκινάνε οι νταλίκες στην Αθήνα
στο λιμάνι στο σταθμό στην αγορά
ότι ψάχνεις στη ζωή βρεις ξεκίνα"

Ώ ρε μάγκες, εσείς που ξυπνάτε πρώτοι, όταν οι άλλοι κοιμούνται, για να μεταφέρετε τα αγαθά στην θέση τους πριν ξεκινήσει η ημέρα, γίνετε και τώρα οι πρώτοι της μεγάλης αφύπνισης.
Στο λιμάνι, στους σταθμούς, στην αγορά δεν περιμένουν πια τα φορτηγά σας εμπορεύματα, αλλά μηνύματα. Μηνύματα ανυποχώρητης στάσης και αγώνα, μηνύματα αξιοπρέπειας και ανθρωπιάς.

"Σαν σκηνές από ταινία προσεχώς
μοιάζεις μέσα στις στροφές αυτού του νόστου
δυο γενιές χαμένες πίσω δυστυχώς
κι η Αθήνα μια μητρόπολη του Νότου"

Σε βλέπω φίλε μου, μεγάλο αγόρι επάνω στο τιμόνι σου, σε ένα ρόλο μελλοντικό, όταν οι κλειστές στροφές που παίρνεις, ανοίγονται στις κλειστές στροφές της πρόσφατης ιστορίας μας, στο νόστο μιας Νέας Ιθάκης, για την οποία δυο γενιές πίσω, που ποδοπάτησαν οι παπατζήδες, έχυσαν αίμα και δάκρυα, αποταμίευσαν πόθους και αγώνες, χωρίς να μπορέσουν εκπληρωθούν οι ελπίδες μας. Ο παπούς-παπατζής - πράκτορας των ξένων δυναστών - ματοκύλησε την πρώτη γενιά, αυτήν της Εθνικής Αντιστάσεως, με τον Δεκέμβρη την Βάρκιζα. Και ο μπαμπάς-παπατζής - πράκτορας των ξένων δυναστών - ξεπούλησε και εκτόνωσε ένα ισχυρό αντιδικτατορικό κίνημα της Γενιάς του Πολυτεχνείου.
Βεβαίως φταίμε πρώτιστα οι ίδιοι, αδελφέ.
Γενιές χαμένες, όχι μόνο διότι μας εξόντωσαν και μας εξαπάτησαν, αλλά κύρια διότι ΧΑΣΑΜΕ ΟΙ ΙΔΙΟΙ ΤΟΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΜΑΣ ΔΡΟΜΟ. Διότι δεν βρήκαμε τον αληθή ΝΟΣΤΟ, αλλά όμως γεννήσαμε εσένα. ΤΟΝ ΝΕΟ ΟΔΥΣΣΕΑ.
Μην ξεχνάς ποτέ, πως ο ταπεινός σου τόπος στάθηκε στο παρελθόν Μητρόπολις. Γεννήσεως της Δημοκρατίας και ενταφιασμού του Μολόχ, όταν ο ΝΟΤΟΣ ήταν το κέντρο του κόσμου.
Ό ΝΟΤΟΣ όμως παραμένει ΑΚΟΜΗ το κέντρου του κόσμου. Γι' αυτό ξεκινούν οι δυνάμεις του σκότους το μεγάλο πείραμα της "νέας τάξης" εδώ.
Κάποτε προηγηθήκαμε στην ακμή. Για αυτό επιμένουν να μας σπρώχνουν σήμερα πρώτους στην παρακμή. ΓΙ' ΑΥΤΟ ΚΑΙ Η ΕΛΛΑΣ ΟΦΕΙΛΕΙ ΝΑ ΕΙΝΕΙ Η ΠΡΩΤΗ ΝΚΗΦΟΡΟΣ ΔΥΝΑΜΙΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥ ΜΟΛΟΧ ΠΟΥ ΣΗΚΩΝΕΙ ΠΑΛΙ ΚΕΦΑΛΙ.

"Σ' έχω δει πολλές φορές να τριγυρνάς
στον λαβύρινθο της πόλης σαν χαμένος
το σακάκι σου στον ώμο να κρατάς
κι όλους όσους σε θυμούνται φορτωμένος"

Αυτή η φορά όμως δεν θα είναι σαν τις άλλες. Διότι τώρα αποφάσισες να συναντήσεις τον Μινώταυρο.
Και αυτό που έμοιαζε μπλαζέ ριγμένο στους ώμους, όταν έβγαινες από τα σκυλάδικα και τα πατσατζίδικα, ήταν η λεοντή, αν μ' εννοείς.

Και για να μην παραπονείται το εγγόνι ότι δεν το ανέφερα:

Υπάρχουν κι άλλα λαϊκά άσματα, τεράστιε. Περίμενε όταν θα ξεκινήσουν οι πενιές με τον Χριστάκη το "Σπάσε βρε παραμυθά".