ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΕΝΟΣ ΠΡΟΑΝΑΓΓΕΛΘΕΝΤΟΣ ΘΑΝΑΤΟΥ

"Μην νομίζετε ότι το μέλλον του ως πρωθυπουργός θα είναι εύκολο. Θα περάσει δια πυρός και σιδήρου..."
Δήλωση του Κωνσταντίνου Μηστοτάκη
επιτίμου προέδρου της "Νέας Δημοκρατίας"
την ημέρα της εκλογικής νίκης της ΝΔ. το 2004

„Ο Ιούλιος Καίσαρ έλαβε προειδοποίηση για τον επερχόμενο θάνατο του, ενόσω αυτός πλησίαζε από κάποια σημεία.
Όταν έσκαβαν τα θεμέλια για τα νέα σπίτια τους οι άποικοι της Καπούα, που είχαν μετοικίσει εκεί με δικό του νόμο, ανακάλυψαν κατά την εκσκαφή μεγάλο αριθμό ταφικών πύθων. Στο παλιό μνημείο του πρώτου ιδρυτού της Καπίας, Κάπυ, υπήρχε μια επιγραφή που περιείχε την εξής προφητεία:
„Όταν βγουν στο φως τα οστά του Κάπυ ο μεγάλος ηγέτης της Ρώμης θα δολοφονηθεί από τα χέρια των συγγενών του, για τον ο θάνατο του όμως σύντομα θα πάρουν εκδίκηση, μετά από μεγάλες συμφορές που θα βρουν την Ιταλία“…

…Λίγες ημέρες πριν τον θάνατο του ειδοποίησαν τον Καίσαρα, ότι οι ίπποι που αυτός είχε αφιερώσει στους θεούς πριν να διαβεί τον Ρουβίκωνα, έκλαιγαν συνεχώς και δεν εδέχοντο τροφή…

…Καθ’ οδόν προς την γερουσία την ημέρα της δολοφονίας του κάποιος άγνωστος του επέδωσε μια έγγραφο καταγγελία του σχεδίου των συνωμοτών. Ο Καίσαρ όμως έβαλε το έγγραφο στο φάκελο που είχε κάτω από αριστερό του χέρι, για να το διαβάσει αργότερα. Στην συνέχεια τέλεσε την καθιερωμένη θυσία. Ενώ τα ζώα ήταν πολλά που προσφέρθηκαν, η θυσία όλων έδειξε σημεία συμφοράς. Ο Καίσαρ όμως, χωρίς να δώσει σημασία συνέχισε την πορεία του…

…Μετά την δολοφονία έμεινε η σωρός του αρκετό χρόνο να κείται στο δάπεδο, μέχρι που τρεις σκλάβοι κακομοίρηδες την μετέφεραν με ένα σεντόνι στο σπίτι του, ενώ το χέρι του κρεμόταν έξω…

…Αρκετοί διηγούνται, ότι ο Καίσαρ δήλωνε, πως ήταν συμφέρον της πόλεως και όχι δικό του να παραμείνει στη ζωή. Αυτός είχε κατακτήσει ήδη την μεγάλη ποθητή δύναμη και δόξα. Το κράτος όμως στην περίπτωση ενός τραγικού συμβάντος που θα τον έβρισκε, θα έχανε την ευστάθεια του και θα γινόταν θύμα εμφυλίων σπαραγμών…

…Κανείς από τους δολοφόνους δεν επέζησε περισσότερο από τρία χρόνια μετά την δολοφονία και κανείς δεν πέθανε από φυσικό θάνατο. Αφού καταδικάστηκαν όλοι, πέθαναν με βίαιο τρόπο. Άλλοι σε ναυάγιο, άλλοι στις μάχες. Κάποιοι αυτοκτόνησαν με το ίδιο ξίφος, που χτύπησαν τον Καίσαρα…"

ΣΟΥΕΤΟΝΙΟΣ
„Βίοι Καισάρων“


Κάθε σχέδιο συνωμοσίας έχει δυο βασικά χαρακτηριστικά. Στόχους που αποσκοπεί και τρόπο που αναπτύσσεται.
Οι τρόπος ανάπτυξης – εφόσον πρόκειται για κεντρικά ζητήματα του δημόσιου βίου – όσο και εάν οργανώνεται παρασκηνιακά – οι εκφάνσεις του εκδηλώνονται δημοσίως. Πολλώ μάλλον εφ’ όσον αυτές στοχεύουν στη δημόσια καλλιέργεια επιθυμητών εντυπώσεων.
Οι παρασκηνιακές ρυθμίσεις στην συντριπτική τους πλειοψηφία ξεφεύγουν από τα φώτα της δημοσιότητος, σε αντίθεση με τις εκφάνσεις. Το ίδιο και η στόχευση, που μόνο συμπερασματικά και με λογικές αναγωγές, μπορεί να καταστεί προσιτή.
Με ποιο τρόπο όμως καλύπτουν οι συνωμότες τις προθέσεις, τους στόχους και όσα παρασκηνιακά κλιμακώνουν, εφ’ όσoν τα αποτελέσματα των εκάστοτε ενεργειών τους στην πορεία ολοκλήρωσης του σχεδίου τους γίνονται αντιληπτά;

Με βάση την δυαρχική τους φύση κλιμακώνουν ένα διττό αποπροσανατολισμό, μέσω των φερεφώνων τους στα μαζικά μέσα.
Η πρώτη περίπτωση συνίσταται να απορρίψουν την συνωμοσία, ως νοητή κυοφορία είτε αφελών, είτε προσώπων με φαύλη σκοπιμότητα.
Ταυτοχρόνως με την πρώτη, η δεύτερη περίπτωση ενεργείται όταν οι ίδιοι αποδεχόμενοι την συνωμοσία, την ανάγουν σε αιτιάσεις, οι οποίες ουδόλως μπορούν να ισχύουν. Έτσι επιχειρούν να αμαυρίσουν στην κοινή συνείδηση αυτούς που κάνουν λόγο για ύπαρξη σχεδίου.
Με την δεύτερη περίπτωση συμπορεύεται συχνά και το θύμα της συνωμοσίας, καθώς και οι θέσει συνοδοιπόροι και απολογηταί του, στον βαθμό που δεν μπορούν να κάνουν χρήση της ειλικρίνειας. Είναι επόμενο – ως μετέχοντες στις εξουσιαστικές διαδικασίες – να μην είναι εις θέσιν να κάνουν χρήση της ειλικρίνειας, διότι η εξουσία αποτελεί από την φύση της παραβίαση της κοινής λογικής, στηριζόμενη εκ συστήματος στα ψεύδη και την παραπληροφόρηση.
Η εξουσία ήτις εδρεύει αποκλειστικώς έξωθεν των αντιλήψεων των υπηκόων, στηρίζεται αποκλειστικώς στην επιβολή μέσω εξαγοράς συνειδήσεων και στην βία. Άρα στερείται ουσιαστικής ηγεμονίας και είναι προφανώς ψευδεπίγραφος. Τουναντίον, όταν η εξουσία αγκυρώνεται στην αντίληψη του αυτονόητου, κάθεται για τα καλά στον σβέρκο της συνοδοιπορούσης πλέμπας και των μαζών, που δεν διαθέτουν ίδια κρίση, προσωπικότητα, κοινωνική συνείδηση και αίσθηση συλλογικής ευθύνης.

Πλείστοι όσοι μηχανισμοί κοινωνικής ενσωματώσεως απεργάζονται την μετατροπή του πληθυσμού σε ανθρωπάρια. Οι ίδιοι οι γονείς μεταδίδουν εις τα τέκνα των το προπατορικόν αμάρτημα συν τοις άλλοις και υπό την μορφήν „Γιάννη μου κάτσε ήσυχος να γίνεις νοικοκύρης“. Τα θρύψαλα, που προκύπτουν από τις στημένες και ελεγχόμενες κοινωνικές εξεγέρσεις τους παρελθόντος, αποτελούν το κατ’ εξοχήν αποτρεπτικό επιχείρημα της κοινωνικής χειραφετήσεως. Οι διαθέτοντες κάποιο νιονιό – εφ’ όσον δεν πρόκειται περί εκκολαπτομένων γόνων της αλήτ, πριμοδοτούνται και αξιοποιούνται από το ίδιο το σύστημα,β με πλέγμα ιδρυμάτων και υποτροφιών. Μετά τις „λαμπρές“ σπουδές τους, αμοίβονται ακαδημαϊκώς με έδρες, ούτως ώστε να καμαρώνουν ως σκεπάρνια του σιδερά, αμπελοφυλλοσοφούντες περί της „επαναστατικής“ διαδικασίας, ως κήνσορες „κριτικής σκέψης“, χωρίς να έχουν πεινάσει ποτέ και χωρίς να έχουν ζυμωθεί με τους ανθρώπους του μόχθου, τους „ταπεινούς και καταφρονημένους“, ή ακόμη με αυτούς που ξέπεσαν στο κοινωνικό περιθώριο. Ποιος λοιπόν είναι έτοιμος να σηκώσει το ανάστημα του στους μηχανισμούς του πνευματικού αποπροσανατολισμού, του ιδεολογικού σκοταδισμού, ενάντια στους μηχανισμούς ακρωτηριασμού των εγκεφάλων, δίνοντας ο ίδιος αμετάκλητη μαρτυρία λαϊκού στελέχους, αποπνυγομένου στον οχετό των ιδεασμών, που συνθέτουν το κοινώς αποδεκτόν και „αυτονόητον“; Ελάχιστοι. Και αυτοί σκόπιμα περιθωριοποιημένοι, ως „ιδιόρρυθμοι“, ως οι γραφικοί του συστήματος ή κατά την εξουσιαστική λογική: τα "ψώνια".
Ποιος διαθέτων προσωπικότητα, οικοδομεί επ’ αυτής της εννοίας, αισθάνεται δηλαδή ευτυχής, όταν τον αμφισβητούν οι άλλοι, στην πορεία να οργανώσουν υπευθύνως και αυτοβούλως την σκέψιν των με γνώμονα το κοινό καλό; „Ανάμεσα σε τρεις Έλληνες θα βρεις τρεις αρχηγούς“, είχε επισημάνει ο Κολοκοτρώνης. Αλλά και τέσσερις άκριτους οπαδούς, συμπληρώνω. Η ημιμάθεια είναι χειροτέρα της αμαθείας. Αλλά εφ’όσον ισχύει το „εν οίδα, ότι ουδέν οίδα“ ως βάσις της αληθούς σοφίας, η μόνη δυνατότης να λειτουργήσουμε αποδοτικώς, είναι η μέθοδος που χαρακτήρισε ο Αντόνιο Γκράμσι „συλλογικός διανοούμενος“. Αυτό δεν συνεπάγεται η όποια ιδεολογική ομάδα, να αυτοπροσδιορίζεται ως μοναδικός, ή ακόμη και κεντρικός φορέα των ορθών αντιλήψεων. Απατείται ανοικτό σύστημα ιδεολογικής αναζήτησης, πνεύμα μονίμως ερευνητικό και ανικανοποίητο, αποδοχή του άλλου ως πρόσωπον. Αυτό δεν σημαίνει, ότι δεν οφείλουμε και δεν δικαιούμεθα να έχουμε απόψεις, τις οποίες να προβάλουμε με σθένος. Ποτέ όμως με απολυτότητα, ως οι μόνοι ή κατ' εξοχήν κάτοχοι της αληθείας. Διότι η αλήθεια δεν δύναται να εγκλωβιστεί σε νοητικά σχήματα και αποτελεί πάντοτε δώρημα αποκαλύψεως, το οποίον, όπως διακήρυξε ο Πλάτων, „επιφυλάσσεται δια τους εναρέτους“, με μόνο δόγμα την καθαρότητα καρδίας, την αμετάκλητο φιλανθρωπία, την ταπεινότητα της ευτελείας πέραν της μαλακίας (μαλθακίας) και την ετοιμότητα αυτοπροσφοράς στην μαρτυρία του Λόγου.
Σε μια χώρα με ισχνοτάτη Πνευματική Ηγεσία, που να ανταποκρίνεται επαρκώς σε αυτόν τον προσδιορισμό, είναι επόμενον να επιπλέει το ψεύδος και η παραπληροφόρησις, δηλαδή η εξουσία, ως τσαντίρι που έστησαν οι φαύλοι και φαυλότις μέσα στο κεφάλι μας.

Οι λόγοι λοιπόν της κλιμακώσεως του εν λόγω συνωμοτικού σχεδίου θα πρέπει αλλού να αναζητηθούν, από την παραφιλολογία για αγωγούς, βέτο και Κινέζους. Καταχρηστικώς βεβαίως κάνω χρήση του όρου „συνωμοτικό“ – που ίσως και να ξενίζει κάποιους επισκέπτες. Διότι ποτέ δεν βγήκε η εξουσία στο μπαλκόνι να διακηρύξει τις πραγματικές της προθέσεις, τους στόχους της και τον τρόπο που στήνει την πραγμάτωση τους. Η έννοια του συνωμοτισμού είναι εξ ορισμού συνυφασμένη με αυτήν της εξουσίας. Έσωθεν συνωμοτισμός και έξωθεν „επικοινωνιακή πολιτική“. Κοινωνική μηχανική, έλεγχος της σκέψης και συμπεριφοράς, μπιχεβιορισμός.

Και πως να μας διαφωτίσει κάποιος άλλος, αγαπητοί φίλοι και φίλες, όταν οι ίδιοι δεν πασχίζουμε για τον φωτισμό μας. „Μαθαίνω από εσένα“ πιστοποιεί στο υστερόγραφο της αντιρρητικής του ο φίλος Οργή. Τον ευχαριστώ που με τιμά. Γνωρίζω όμως την σχετικότητα πάσης διδαχής. Δεν τυγχάνω γνώστης, αλλά πάσχων. Και αναζητώ συμπάσχοντες. Διότι η αναζήτησις είναι οδός πάθους. Και στις παρυφές της υπάρχει μια μόνο ερώτησις: „Γιατί (ρε γαμώτο);“

Χωρίς λοιπόν να ικανοποιούμαι με τις εκδοχές που διατυπώθηκαν, σας καλώ κατ’ αρχήν να δούμε το „timing“ αυτής της διαδικασίας και να προσπαθήσουμε να το αξιολογήσουμε.

Κατ’ αρχήν οφείλουμε να διαπιστώσουμε, ότι η όλη διακυβέρνηση υπό τον Κώστα Καραμανλή σφραγίστηκε από μια ξεκάθαρη μετάπτωση. Διακρίνονται σαφώς όσο αφορά την ανάπτυξη και επικράτηση του κύρους του (κατά συνέπεια όσο αφορά και την αντίστοιχη αποδόμηση) δυο φάσεις: Η πρώτη περίοδος, που διήρκησε από την εκλογή της ΝΔ. το 2004 έως και την άνοιξη του 2006 και δεύτερη εντεύθεν μέχρι σήμερα, όπου προσφάτως ζήτησε κάποιο στέλεχος μέχρι και την διαγραφή του από το κόμμα.

Κατά την πρώτη περίοδο ο ΚΚ. και η κυβέρνηση δεν επιχείρησαν καμία ουσιαστική μεταρρύθμιση. Πρόκειται για μια περίοδο, όπου ακολουθήθηκε η πεπατημένη μιας οπιομανούς οικονομίας, με την στάνταρ δοσολογία της εξωτερικής χρέωσης. Πάντες όμως είναι σε θέση να γνωρίζουν, ότι η παθητική αντιπαραγωγική και αποκλειστικά για καταναλωτικούς σκοπούς χρέωση, οδηγεί στην υπερχρέωση.
Πρόκειται για την φάση όπου είχαν ολοκληρωθεί τα έργα υποδομής μεγάλου μεγέθους, με εισαγόμενες ενέσεις από την ΕΕ., τα οποία προηγήθηκαν κατά την περίοδο της διακυβέρνησης Σημίτη. Αυτά ανταποκρίνονταν σε πλήρως στρεβλή ανάπτυξη της υπανάπτυξης. Όπως το κολοκύθι - αεροδρόμιο της Hochtief, η οποία εισέπραξε 110 εκ., πληρώνοντας 17 εκ. σε υπεργολάβους για την κατασκευή του. Παρόμοια κοροϊδία έγινε και με τα Ολυμπιακά Ακίνητα. Κτίρια και εγκαταστάσεις, πανάκριβα Ζέπελιν και φουρά, που έγιναν για το σόου των Ολυμπιακών Αγώνων, με μηδενική αξία χρήσης και απόδοση για την οικονομία στην συνέχεια.
Το ίδιο αναφορικά και με κάποια συγκοινωνιακά δίκτυα, τα οποία ήταν αυτονόητα εδώ και ένα αιώνα για μια μεγαλούπολη. Κατασκευές, που έγιναν για την ικανοποίηση της αδηφαγίας των νταβατζήδων, με αλυσίδες υπεργολάβων της συμφοράς, το κοστολόγιο των οποίων φορτώθηκε βάναυσα στην συνέχεια με διόδια στο βαλάντιο των χρηστών. Αποτελεί αίσχος για Ευρωπαϊκή χώρα, να καταβάλλονται διόδια για χρήση δρόμου μέσα στην πόλη.
Αυτά τα έργα είχαν όμως τελειώσει και δεν υπήρχε πλέον ο πακτωλός παροχών για τους λεγόμενους „νταβατζήδες“, με την αντίστοιχη λαθρομεταφορά του όγκου προς επένδυση των ποσών στις offshore της πλανηταρχίας. Έτσι εφηύρε ο Κώστας Καραμανλής, από την στιγμή που δεν υπήρχαν τεράστια εισαγόμενα ποσά προς αντιπαραγωγική κατασπάραξη, το „σεμνά και ταπεινά“ και τι „μηδενική ανοχή“, αναβιβάζοντας το γνωστό σουβλατζήδικο σε θωρηκτό „Αβρόρα“ της ΝΔ., φορώντας το γιλεκάκι του „αδιάφθορου“.

Απολύοντας τον Τσιτουρίδη από υπουργό Γεωργίας με αφορμή κάποια καταχρηστική εύνοια συγγενούς του, έκανε επίδειξη ανέξοδης αμφισβήτησης της διαφθοράς, πλέκοντας στον εαυτό του το σαθρό διάδημα του αποφασισμένου, του αδιαμφισβήτητου και του ισχυρού, εγκαινιάζοντας μια πρακτική, που θα του έβγαινε τελείως ξινή στο μέλλον.

Ο κοσμάκης, επειδή ικανοποιείται με θέαμα και ένα πιάτο φαγητό, δεν δίστασε να τον βγάλει στις δημοσκοπήσεις ως τον „καταλληλότερο“. Σπάνια πριμοτοδοτήθηκε η κυβερνητική αδράνεια από την κοινή γνώμη τόσο, όσο κατά την πρώτη περίοδο διακυβέρνησης του Κώστα Καραμανλή. Η κοινωνία βολεύτηκε απέναντι στην εξουσία στην συγκεκριμένη φάση με την αντίληψη „Το καλύτερο μαντάτο είναι όταν δεν υπάρχουν μαντάτα“. Μια κοινωνία πολιτικά ράθυμη και πνευματικά νωχελική, με αξίες που επικεντρώνονται στο „μια θέση για το παιδί“, στα εορτοδάνεια για λίγη καταναλωτική παρηγοριά και τζάμπα τηλεθέαση.


ΑΣ ΔΟΥΜΕ ΟΜΩΣ ΛΙΓΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΛΛΗ ΠΛΕΥΡΑ ΤΟΥ ΝΟΜΙΣΜΑΤΟΣ

Αυτοί που ισχυρίστηκαν ότι κατά την συγκεκριμένη περίοδο η χώρα κυβερνήθηκε με τον αυτόματο πιλότο, δεν είχαν άδικο.
Όμως παρ’ όλα αυτά, η φυσιογνωμία του Κ. Καραμανλή πέτυχε να προσδώσει μια πολύ σημαντική χροιά, τόσο στον πολιτικό χώρο του οποίου προΐστατο, όσο και στο ύφος της διακυβέρνησης συνολικά. Αυτή συνίσταται σε δυο επιλογές, που είχαν πολύ σημαντικές συνέπειες:
Η πρώτη ήταν αυτή που αποκάλεσε „άνοιγμα στον μεσαίο χώρο“. Η χώρα υπήρξε ανέκαθεν πολωμένη. Οι ξένες δυνάμεις και τα τσιράκια τους πάντοτε στηρίχθηκαν στην πόλωση του λαού, για να ελέγξουν και κρατήσουν σε υπανάπτυξη το κρατίδιο, που είχαν επιβάλει μετά την τιτάνια προσπάθεια του λαού για απελευθέρωση το 1821. Η διχόνοια στάθηκε η μόνιμη ναρκοθέτηση στην σύμπτυξη των εθνικών δυνάμεων, για να επιτευχθεί μια ανόρθωση του μονίμως δορυφορικά (απο)προσανατολιζόμενου κρατιδίου. Ο ανταγωνισμός των μεγάλων δυνάμεων στην περιοχή οδηγούσε σε προσεταιρισμό των εσωτερικών θιασωτών της ξενοδουλείας, που στόχευαν στην μόνιμη διάσπαση του λαού. Συχνά αυτές οι ξενόδουλες ομάδες εμφανίσθηκαν με δήθεν εθνικό προσωπείο, σπρώχνοντας με πατριδοκαπηλεία την χώρα σε εξωτερικές περιπέτειες και συμφορές, με μεγάλο κόστος για το λαό και βάθεμα της ξένης εξάρτησης.
Τέτοιες περιπτώσεις ήταν η λεγόμενη „Εθνική Εταιρεία“ που οδήγησε στον "ατυχή" πόλεμο του 1897, ο πράκτορας των Αγγλογάλλων Σ. Βενιζέλος, που οικοδόμησε για λογαριασμό τους την Μικρασιατική καταστροφή, ο Γρίβας που εργάστηκε φανατικά για την ΝΑΤΟποίηση της Κύπρου, στα πλαίσια του ανταγωνισμού Αγγλίας και ΗΠΑ στην ανατολική Μεσόγειο κ.α.
Συχνά η ξενοδουλεία οικοδόμησε την πόλωση επίσης με βάση την ανοιχτή συγκαταβατικότητα και τον απροκάλυπτο ενδοτισμό στα κελεύσματα των ξένων, όπως έδρασαν οι Καραμανλής και Αβέρωφ, που με τις προδοτικές συμφωνίες της Ζυρίχης και του Λονδίνου ανήγαγαν την Τουρκία σε εγγυήτρια δύναμη, με την παρουσία τουρκικού στρατού στην Κύπρο.
Μόνιμα η πολιτική του ενδοτισμού, με στόχο την εξυπηρέτηση του ενός και του άλλου ξένου αφέντη, οδηγούσαν έντεχνα και ελεγχόμενα στην πόλωση ενός λαού, χωρίς πολιτικό κριτήριο και ωριμότητα. Η σύγκρουση του γέρου Παπανδρέου με το παλάτι στις αρχές της δεκαετίας του ΄60 για την εξυπηρέτηση συμφερόντων των ΗΠΑ και της Αγγλίας αντίστοιχα, οδήγησαν την Ελλαδική κοινωνία στο προδικτατορικό πολιτικό χάος.
Ο Ανδρέας Παπανδρέου επίσης, ενώ φρόντισε για την πολιτική ενσωμάτωση της αριστεράς στο σύστημα, για να εξουδετερώσει τον απόηχο του αντιδικτατορικού κινήματος που είχε αναπτυχθεί στην λαϊκή βάση, προχώρησε σε μια δαιμονοποίηση της δεξιάς και την εσωτερική πόλωση, όπου κυριάρχησαν τα δεξιά και τα αριστερά καφενεία στην πόλωση των οικισμών. Με συνθήματα του τύπου „Ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει δεξιά“ φρόντισε ο γόνος αυτού, που στάθηκε αρχιτέκτονας του ξεπουλήματος της Ελλάδας στους Άγγλους μεταπολεμικά, να διχάσει όσο λίγοι το κοινωνικό σώμα, κάνοντας χρήση πολιτικών μεγαλόστομων κλόουν όπως ο Κουτσόγιωργας.

Για πρώτη φορά μεταπολεμικά, αυτός που γεφύρωσε με τον μειλίχιο χαρακτήρα του και την πράα συμπεριφορά του αυτό το χάσμα, ήταν ο Κώστας Καραμανλής. Ένας άνθρωπος, που δεν δίστασε να αποδεχθεί ότι και οι αριστεροί είναι άνθρωποι, κόντρα στις γελοίες θεωρίες που είχε εξαπολύσει ο διχαστικός θείος του περί „αριστεροχουντισμού“.

Αυτή η επιλογή είχε τεράστια ευεργετικά ψυχολογικά αποτελέσματα, διότι κατεδείκνυε στην πράξη ότι το χάσμα μέσα στον λαό και η τεχνητή πόλωση μπορούν πράγματι να γεφυρωθούν και να ξεπεραστούν.

Αυτή η μεγάλη τομή του Κώστα Καραμανλή, καθώς και σε συνδυασμό με την ψυχολογική απόσταση που κρατούσε από την πολιτική των ΗΠΑ, με την λεκτική έστω έμφαση που έδωσε στα Εθνικά προβλήματα, στάθηκαν οι πυλώνες του φαινομένου που αποτελεί τον Καραμανλισμό.
Πολλοί καλοδιάθετοι δεξιοί, οπαδοί, μέλη και στελέχη του κόμματος, ασπάστηκαν αυτό το ρεύμα εγκαινιάζοντας νέα πολιτικά ήθη για τον τόπο, πέρα από την λογική της έντασης, της τεχνητής πόλωσης και του ηθελημένου διχασμού.
Δεν υπάρχει αμφιβολία, ότι και πολλά αναξιόπιστα στελέχη, καριερίστες και πολιτικοί ντενεκέδες της ΝΔ. επικρότησαν επίσης αυτήν την πολιτική, μόνο και μόνο για να συμπορευτούν και να αποκτήσουν εσωκομματική εύνοια, με στόχο την ίδια πολιτική ανέλιξη σε πόστα.
Αυτό όμως δεν μπορεί να μειώσει την προσφορά του Κώστα Καραμανλή στο συγκεκριμένο ζήτημα. Ανατρέποντας ένα από τα μπαστούνια του τρόπου, που το κατεστημένο κράταγε την χώρα στην πολιτική υπανάπτυξη, κατέστησε για την υπερεξουσία αναγκαία την αποκατάσταση της προηγούμενης κατάντιας του „διαίρει και βασίλευε“.

Αυτό δεν σημαίνει, ότι η υπερεξουσία δεν ήταν σε θέση να προβλέψει αυτές τις εξελίξεις. Τουναντίον ήταν από την αρχή πεπεισμένη για το τι επρόκειτο να επακολουθήσει.
Οι τεχνικοί της εξουσίας γνωρίζουν πολύ καλά ποιος είναι ο καθείς. Διαθέτουν πλήρες ψυχογράφημα του και είναι σε θέση να σταθμίζουν τα πολιτικά του βήματα, πολύ πριν αυτός επιχειρήσει να κουνήσει το μικρό δάκτυλο του ποδός. Έχουν τοιουτοτρόπως προκατασκευασμένο ολόκληρο το σενάριο όσων σχεδιάζουν να επέλθουν, καλώντας τον εκάστοτε συμβαλλόμενο σε μια παρτίδα με παραχαραγμένα πιόνια, όπου αυτοί δρουν και ο συμβαλλόμενος αντιδρά, κάτω από τα σταθμισθέντα προσωπικά του δεδομένα και την πίεση των συνθηκών.
Η εξουσία ήταν αυτή που φρόντισε να ανέλθει την κομματική και την κυβερνητική κλίμακα ο Κώστας Καραμανλής. Βασικός τους στόχος ήταν να εκδηλωθεί το φαινόμενο του Καραμανλισμού, για να του βάλουν στην συνέχεια ταφόπετρα άπαξ δια παντός, διαπομπεύοντας τον ίδιο τον Κώστα Καραμανλή. Ουδέποτε διαπομπεύθη εκλεγμένος Πρωθυπουργός σε αυτή την χώρα με τον απαράδεκτο τρόπο, όπως έπραξαν στην περίπτωση του Κώστα Καραμανλή.
Φοβούμαι ότι το μέγεθος της στημένης διαπόμπευσης του δεν το έχουμε δει ακόμη σε όλο του το μέγεθος. Είμαι βέβαιος ότι κλιμακώνουν και άλλες ύπουλες σκευωρίες οι τυμβωρύχοι του ανθρώπινου προσώπου, ανάλογες με την γνωστή εμετική ιστορία του DVD.
Κύριος στόχος αυτής της υπόθαλψης είναι να κάνουν έκτρωση τον πατριωτισμό που αναπτύχθηκε στις καρδιές πολλών δεξιών, οπαδών και μελών της ΝΔ.
Ταυτόχρονα αποσκοπούν να φορτώσουν στο Κώστα Καραμανλή την διάσπαση της ΝΔ. που κλιμακώνουν εδώ και καιρό, με την προώθηση του πολωτικού τους διπόλου Σαμαρά – Μπακογιάννη.

Μια πολύ σημαντική προσφορά του Καραμανλισμού στα δεδομένα ύφους της πολιτικής και δημιουργίας ψυχολογικού κλίματος ήταν η λεκτική αποστασιοποίηση από τις ΗΠΑ.
Ο Κώστας Καραμανλής διαδέχθηκε στην πρωθυπουργία τον Γιώργο Σημίτη. Ένα πολιτικό που πέρασε στην ιστορία ως το πρόσωπο που ανήγαγε τις πλέον δουλοπρεπείς υποκλίσεις στις ΗΠΑ ως σήμα κατατεθέν της Κυβέρνησης του. Τα δυο περιστατικά που ξεχωρίζουν μεταξύ των υπολοίπων, ήταν η περιώνυμη ευχαριστία από το βήμα της βουλής του Σημίτη προς την κυβέρνηση των ΗΠΑ΄“για τις υπηρεσίες που παρήχαν προς την Ελλάδα“, μετά την κατάρριψη του Ελληνικού ελικοπτέρου πλησίον της νήσου Ίμια από πλοίο του 6ου Στόλου, όπως και το ξεπούλημα του Οτσαλάν στους τούρκους, με πρωταγωνιστή τον Πάγκαλο.
Όσοι έχουν μιλήσει με Καραμανλικά στελέχη, τα οποία ήταν ενταγμένα μέσα στο ρεύμα του Καραμανλισμού, γνωρίζουν τόσο την απόσταση που κράταγαν οι ίδιοι απέναντι στην πολιτική των ΗΠΑ, πιστοποιώντας ανενδοίαστα το ίδιο και για τον Κώστα Καραμανλή.
Βεβαίως αυτό δεν σημαίνει, ότι επί πρωθυπουργίας Καραμανλή δεν πέρναγαν οι ΗΠΑ την πολιτική τους στην Ελλάδα, με την πάγια μεθοδολογία της νεοαποικιακής εξάρτησης, του εξανανδραποδισμού και την κλιμακούμενη διάλυση της χώρας.
Κύριο μέλημα των ΗΠΑ υπήρξε, συν τοις άλλοις, η οικονομική καταβαράθρωση της Ελλάδας και η απομύζηση των τελευταίων πόρων της διαλυμένης οικονομίας της. Ενισχύοντας την τουρκική επιθετικότητα, επέβαλαν στην χώρα υπέρογκες αμυντικές δαπάνες, που κατευθύνοντο μέσω „νταβατζήδων“ κυρίως προς την δική τους εξοπλιστική βιομηχανία.
Με τα πρακτορεία τους στην κυβέρνηση και την εκκλησία φρόντισαν να βάλουν στα σεντούκια τους τους λίγους συγκεντρωμένους πόρους της χώρας, που είχαν απομείνει. Είτε αυτές αφορούσαν τα αποθεματικά των ταμείων συνταξιοδότησης, με αγορά σάπιων ομολόγων, είτε με την εναπόθεση των εισπράξεων από εκποίηση περιοχών φιλέτων, όπως έπραξε η μονή Βατοπεδίου, ξεσπιτώνοντας τους πραγματικούς πτωχούς ιδιοκτήτες από την Βιστωνίδα, στα ταμεία της πλανηταρχίας.
Κάποιοι μπορούν να θεωρούν μικρή και ανέξοδη αυτή την πολιτική επιλογή του Κώστα Καραμανλή. Οι γνωρίζοντες όμως τον τρόπο και τις μεθοδολογίες, που οι ΗΠΑ αντεκδικούνται όποιον πάει να κουνήσει το μικρό του δακτυλάκι, όχι μόνο ενάντια, αλλά και παράταιρα σε όσα αυτοί επιβάλλουν, είναι σε θέση να κατανοήσουν, ότι ανάλογες επιλογές συνεπάγονται τεράστιο κόστος για αυτούς που τις τολμούν.
Αναμφίβολα, πριν γίνει πρωθυπουργός ο Καραμανλής, διαπραγματεύτηκε με εκπροσώπους της υπρεξουσίας και πρόσφερε συμβιβασμούς και προσαρμογή σε μέτρα άκρως ασύμφορα και μοιραία για την χώρα. Ας μην έχουμε όμως αμφιβολίες, ότι όποιος δεν είναι διατεθειμένος να προσφέρει γην και ύδωρ, όχι μόνο πρωθυπουργός δεν γίνεται, αλλά ούτε πορτιέρης σε πολυεθνική.

Το κυριότερο όμως, όσο αφορά την ανατροπή του Κ. Καραμανλή από την υπερεξουσία, βρίσκεται στην απόφαση που είχε πάρει αυτή για την ανατροπή του, ΠΡΙΝ ΚΑΝ ΓΙΝΕΙ ΑΥΤΟΣ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΣ, στον συγκεκριμένο χρόνο και με περίπου τον συγκεκριμένο τρόπο, που αυτή κλιμακώθηκε.
Στόχος τους υπήρξε μετά την εκδήλωση του Καραμανλισμού – ο οποίος αποτελεί τελικά μια αντανάκλαση των αξιών που καλλιέργησε η βάση της αριστεράς μέσα στον δεξιό χώρο - αφού η αριστερά εκμαυλίστηκε πλήρως και κατάντησε καρικατούρα του ξέφρενου δογματισμού και της εξυπηρέτησης στόχων της πλανηταρχίας - να μπει ταφόπετρα σε αυτόν, ως ένα φαινόμενο που μπορούσε να προσλάβει ανεπιθύμητες διαστάσεις. Με τον διασυρμό του Κ. Καραμανλή θα του φόρτωναν και την διάλυση του δικομματισμού, για να περάσει η ήδη διαλυμένη χώρα σε φάση μεγάλης αστάθειας με πολυσυλλεκτικές κυβερνήσεις συνασπισμού, στις οποίες δεν μπορεί να βρει κάποιος εν τέλει υπευθύνους, στην κατεύθυνση των μεγάλων προδοσιών που ετοιμάζονται, όπως οι εθνικοί ακρωτηριασμοί και η πλήρης διάλυση της οικονομίας και των λοιπών – ήδη βαρέως νοσούντων – δομών της χώρας.

Περί αυτών γράφω στο διαδίκτυο από τον Ιούνιο του 2007, καθ' όσον η διαδικασία κλιμάκωσης του σχεδίου για την ανατροπή του Κ. Καραμανλή ευρίσκετο στο αρχικό της στάδιο και δεν ήταν εύκολο να διαφανούν τότε οι στόχοι της υπερεξουσίας, που κλιμακώθηκαν στην συνέχεια.
Ήδη την ημέρα της εκλογικής νίκης της ΝΔ. το 2004, είχα προβλέψει την διαδικασία ανατροπής του Κώστα Καραμανλή. Η αναφορά αυτής της άποψης μου τότε προς θερμούς υποστηρικτές του Καραμανλισμού αντιμετωπίστηκε ως τελείως εσφαλμένη και πλήρως εκτός πραγματικότητος.
Εδώ όμως είμαστε και σύντομα θα βιώσουμε τόσο την διάσπαση της ΝΔ. όσο και του ετερόκλητου Πασόκ, ως κόμματος της ξενοδουλείας, της καρέκλας, του υποβιβασμού της χώρας σε χαβούζα και της κλοπής των κόπων του λαού για λογαριασμό της πλανηταρχίας.


ΤΟ ΡΟΚΑΝΙΣΜΑ ΤΗΣ ΚΑΡΕΚΛΑΣ

Ενώ η Κυβέρνηση υπό τον Κ. Καραμανλή τα δυο πρώτα έτη δεν είχε προωθήσει καμία μεταρρύθμιση, μετά την άνοιξη του 2006 έθεσε επί τάπητος τρεις βασικές μεταρρυθμίσεις, τις οποίες χαρακτήρισε μάλιστα και υπερεπείγουσες, στην βάση ότι θα έπρεπε να έχουν δρομολογηθεί από πολύ καιρό με επιτακτικό τρόπο, διότι υποτίθεται ότι ήταν οι δυο εξ αυτών ζωτικής σημασίας.
Και οι τρεις μεταρρυθμίσεις που είχαν οριστεί κτύπηγαν στην αντίληψη κάθε ευαίσθητου Έλληνα σε λεπτά νεύρα και η αντιπαράθεση σε αυτές με πολύ έντονο τρόπο, ήταν περισσότερο από βεβαία. Συγκεκριμένα επρόκειτο:

1. Για Την αλλαγή των βιβλίων ιστορίας σε εθνομηδενιστική βάση
2. Το νόμο πλαίσιο για τα ΑΕΙ, που καταργούσε την δημόσια χρηματοδότηση τους ανοίγοντας την Κερκόπορτα στην ιδιωτική εκπαίδευση στην ανώτερη και ανώτατη βαθμίδα
3. Το ασφαλιστικό με την σύμπτυξη των ταμείων, την σκλήρυνση του συνταξιοδοτικού καθεστώτος και την κατάργηση της αναγνώρισης των βαρέων και των ανθ υγιεινών επαγγελμάτων.

Το ερώτημα είναι για ποιους λόγους δεν προώθησε η κυβέρνηση αυτή πλέον έγκαιρα την θεσμοθέτηση των αναλόγων ρυθμίσεων στο ποσοστό που χαρακτήριζε αυτές ως από καιρό επιτακτικές;
Είναι κατανοητότατο ότι οι τρεις αυτές ρυθμίσεις θα προσέκρουαν στην αντίσταση των τριών πλέον κοινωνικά ευαίσθητων κοινωνικών ομάδων, δηλαδή τους πνευματικούς ανθρώπους, τους φοιτητές και την εργατική τάξη στην σύγχρονη μορφή της. Για την υπερεξουσία, η οποία κατανοεί καλώς την κοινωνική μηχανική και την έχει αναγάγει σε συστηματική πανουργία, ήταν φανερό ότι μια κυβέρνηση που προωθεί τέτοια μέτρα άμα τη αναλήψει των καθηκόντων της, θα προσκρούσει σε άμεση ρήξη με το κοινωνικό σώμα, με κίνδυνο να δημιουργηθεί κενό εξουσίας. Έτσι με την λογική του βουτύρου και του μαστιγίου είχαν μετατεθεί αυτά τα μέτρα για τον κατάλληλο χρόνο.
Στην πρώτη φάση της δοτής νηνεμίας επιχειρήθηκε η ύπνωση του κοινωνικού σώματος, αλλά κυρίως και η ύπνωση των φορέων του Καραμανλισμού και του πρωθυπουργού. Σε εκείνη τη φάση αυτός φάνταζε παντοδύναμος, έχοντας ξεχάσει προσωρινά ότι ο εκάστοτε πρωθυπουργός δεν είναι τίποτε περισσότερο από μια μαριονέτα στα υποχθόνια χέρια της υπερεξουσίας. Και όποτε το ενθυμείτο αυτό, δεν μπορούσε να διανοηθεί, ότι η προκείμενη παράστασις ήτο γκραν γκινιόλ φάρσα, με πρωταγωνιστή και θύμα τον ίδιο, το μη εγκάθετο τμήμα του επιτελείου του, το ρεύμα του Καραμανλισμού, αλλά και με μεγαλύτερο θύμα το αγόμενο και φερόμενο πόπολο.
Είναι επόμενο τα πολιτικά πρόσωπα που κυριαρχούν στην διαδικασία επωμισμού πολιτικών ευθυνών, να είναι πρόσωπα ιδιαίτερα μικρών ικανοτήτων, χωρίς πραγματικό σθένος και πολιτικό αισθητήριο, εμφορούμενα από τον ξιπασμό της καρέκλας. Έτσι, και ο κ. Πολύδωρας και η κ. Γιαννάκου, αντί να αντιληφθούν εγκαίρως το ζοφερόν της υποθέσεως και να προβούν τουλάχιστον σε φραστική αναδίπλωση με επίδειξη συγκαταβατικού πνεύματος, έριξαν λάδι στη φωτιά. Με γελοίους ψευτοπαλικαρισμούς και δηλώσεις ότι „η κυβέρνηση δεν μασάει“ παρόξυναν το κλίμα, εντείνοντας την συγκρουσιακή διάθεση των διαμαρτυρόμενων εναντίον των μέτρων, παρέχοντας το καλύτερο δώρο στα υποθάλπτοντα σχέδια της υπερεξουσίας.
Ήταν επόμενο, διαπιστώνοντας η υπερεξουσία ότι έχει να κάνει με αδαείς, οι οποίοι παριστάνουν τα έμπειρα πρόσωπα, να περάσει στο επόμενο βήμα του σχεδίου της, που ήταν η διαπόμπευση του αμέσου περιβάλλοντος του πρωθυπουργού με το απαίσχυντο DVD.
Όποιος μελετήσει τον επαγγελματισμό που στήθηκε η συγκεκριμένη βιντεοσκόπηση, αλλά και τον τρόπο που είχε στηθεί το κόλπο με την συγκεκριμένη κοπροφυλλάδα και τους δυο στημένα αντιμαχόμενους αγυρτοϊδιοκτήτες της, που μετέτρεψαν την σκανδαλολογία σε λαϊκή λαγνεία, μπορεί να αντιληφθεί τον τρόπο που είχε δράσει η υπερεξουσία στο συγκεκριμένο „timing“.

Η ίδια εφημερίδα έχυσε στην συνέχεια λάδι στο ηφαίστειο του ασφαλιστικού, με την υπόθεση του τότε υπουργού Κ. Μαγγίνα και τους ανασφάλιστους αλλοδαπούς, που απασχολούσε αυτός στην έπαυλη του. Η τεράστια πλειοψηφία των ελλαδιτών έχει απασχολήσει όμως, τουλάχιστον σε ευκαιριακή βάση αλλοδαπούς χωρίς ασφάλιση. Το συγκεκριμένο καθεστώς στήθηκε εξ άλλου από την παγκοσμιοποίηση και η „ευεργεσία“ της παρουσίας των αλλοδαπών για την οικονομία εκθιάζετο στο παρελθόν τόσο από τον τύπο, όσο και από τους κρατικούς „λειτουργούς“. Αυτά τα δεδομένα δεν αποτελούν ιδιαίτερο σκάνδαλο, αλλά γνωστότατη σε όλους απάνθρωπη και επιβεβλημένη σύγχρονη δουλεία. Η έντεχνη δημιουργία συναισθηματικών φορτίσεων επ’ αυτού με στόχο υπόγειες σκοπιμότητες, έγκειται στον ρόλο που έχουν αναλάβει εργολαβικά οι φασιστοφυλλάδες και οι τυμβωρύχοι της παραπληροφόρησης, που μετέτρεψαν την ήδη κουτσή και μονόπλευρο ενημέρωση σε σκανδαλοθηρία.

Στην συνέχεια ξεκίνησε η σκανδαλολογία με πρώτο κέντρο αναφοράς το σκάφος του κ. Βουλγαράκη, για να ακολουθήσουν καπάκι καταγγελίες για τον τρόπο που έκανε αυτός χρήση νομίμου φοροαπαλλαγής στην οικοδόμηση ακινήτων.

Στην πορεία, ξαφνικά και ως δια μαγείας, άρχισε να βγαίνει στο φως πληθώρα σκανδάλων. Ομόλογα, Βατοπαίδι, Ζήμενς και άλλα. Γιατί έτσι ξαφνικά; Που ήτο ο δημόσιος έλεγχος, που ασκούν τα μαζικά χρόνια, όλο το προηγούμενο διάστημα;

Ήταν επόμενο ο Καραμανλής και το επιτελείο του να διαισθάνονται ότι το ένα πόδι της καρέκλας που εκάθοντο, είχε πριονιστεί άσχημα και ότι όδευαν μετά από ένα χρόνο προς μια βαριά εκλογική ήττα. Έχοντας προσγειωθεί ανώμαλα στην πραγματικότητα, αποφάσισαν την διενέργεια πρόωρων εκλογών, όσο ακόμη νόμιζαν ότι μπορούσαν να σώσουν τα τρία υπόλοιπα πόδια της καρέκλας.

Οπότε τρώνε εν μέσω της προεκλογικής διαδικασίας τον άνευ προηγουμένου εμπρησμό τεράστιων περιοχών από την υπερεξουσία, με την καταστροφή των 2/3 της Πελοποννήσου και μεγάλο αριθμό νεκρών από τις πυρκαϊές, κατά μέτωπον.
Για μια ακόμη φορά έλαμψε δια της κακοήθου αφροσύνης του το στελεχικό δυναμικό της κυβέρνησης. Αυτή τη φορά ο κ. Βουλγαράκης, ως υπουργός πολιτισμού, μετά την καταστροφή του Κρονίου Λόφου, έκανε λόγο ότι „Κάηκαν και κάτι δέντρα…“ δίνοντας ρεσιτάλ αμετροέπειας και έλλειψης στοιχειώδους λογικής, στην προσπάθεια να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα.
Δεν ήταν μόνο οι παγίδες, που έστηνε η υπερεξουσία η μια μετά την άλλη, αλλά και ο τεράστιος ξιπασμός, η πλήρης ανηθηκότητα και ο κουτσαβάκικος κοτσαμπασισμός των στελεχών της κυβέρνησης, που συντελούσαν στο βάθεμα του λάκκου, που είχε προετοιμάσει αυτή για την κυβέρνηση. Και φυσικά ο αρχηγός, ως υπεύθυνος για όλα, είναι υποχρεωμένος να χρεώνεται τον κάθε ανάξιο, τον κάθε υπερόπτη, τον κάθε σαθρό, αναιδή και απελέκητο.

Η κυβέρνηση που προέκυψε ήταν ηθελημένα κυβέρνησις οριακής μειοψηφίας. Κρεμόμενη από ένα νήμα το οποίον ροκάνιζαν επί μονίμου βάσεως ο κ. Τατούλης, ως άνθρωπος της αγρίας οικογενείας και ο κ. Μανώλης (τον παράξενο ρόλο του οποίου μέχρι στιγμής αδυνατώ να εμηνεύσω. Αλλά εδώ είμεθα και ουδέν κρυπτόν υπό τον ήλιον).
Ο Πρωθυπουργός με τσαλακωμένο το γόητρο, καταβεβλημένος από την σκανδαλολογία και δέσμιος μιας ανυπάρκτου στην ουσία κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας, ενέτεινε την εσωστρέφεια του και άρχισε να αποφεύγει να εμφανίζεται στην βουλή, ενώ έπρεπε καθημερινά να απολογείται για πεπραγμένα, που άγγιζαν την αρμοδιότητα του ποινικού κώδικος.
Είχε από τότε φανεί, ότι η κυβέρνηση και το γόητρο του πρωθυπουργού είχαν τρωθεί ανεπανόρθωτα και ότι επρόκειτο για μια κυβέρνηση, η οποία κυριολεκτικώς εσέρνετο προς την κατεύθυνση του πλήρους διασυρμού.

Τότε είχα καλέσει, διαβλέπων τα επερχόμενα και διατηρών συγκεκριμένη εκτίμηση για τον ρεύμα του Καραμανλισμού, το οποίον εστήριξα με συγκεκριμένες αναφορές περί „Πατριωτικής Δεξιάς“, τον κ. Καραμανλή σε ηρωική έξοδο.
Αυτός όμως εξακολούθησε την πετατημένη της στήριξης των σαθρών στελεχών του στην ΔΕΘ τον Οκτώμβριο του 2007.

Τα τρωκτικά του κόμματός του, όπως ο κ. Αλογοσκούφης επέβαλαν στην συνέχεια επί τούτου ακατονοήτου εύρους και αφροσύνης μέτρα, τα οποία δυναμίτιζαν την σχέση της κυβερνήσεως προς το κοινωνικόν σώμα, όπως η ακατάσχετη φορολόγηση των μικρών εισοδημάτων.
Καθ’ όσον το κυβερνητικόν σκάφος έμπαζε από παντού νερά, προειδοποίησα από το διαδίκτυον, κατόπιν αστρολογικών αναλύσεων, τον κ. Πρωθυπουργόν, ότι κατά την δευτέρα εβδομάδα του Δεκεμβρίου θα καταστεί αυτός θύμα ισχυροτάτων συνωμοσιών, „που θα του κάνουν τον βίο αβίοτο“, οπότε και επηκολούθησαν τα στημένα γεγονότα της εκτελέσεως του Γρηγορόπουλου και τα υπό των μηχανισμών του Σόρος οργανωθέντα έκτροπα μεγάλης κλίμακος.

Έκτοτε το ρέκβιεμ της πτώσεως της κυβερνήσεως ήτο πλέον φανερόν. Ήτο θέμα χρόνου. Συχνά εντόπισα ότι η κυβέρνησις ευρίσκεται ήδη εις τον θάλαμον εντατικής παρακολουθήσεως και ότι η ζωή της θα δεν θα ξεπερνούσε τους ολίγους μήνας. Καθώς και ότι ο χειρουργός ήτο πανούργος και δεν θα έκοβε ο ίδιος τα σωληνάκια, αλλά θα οδηγούσε τον ασθενή στην θέσιν του καταναγκαστικώς αυτόχειρος.

Οι Ευρωεκλογές κατέγραψαν στην συνέχεια ότι η κυβέρνησις ήτο πλέον σε θέση μειοψηφίας και είχε απωλέσει πλήρως την „λαϊκή εντολή“.

Το αναμενόμενον δεν ήτο πλέον η πτώσις, αλλά η κατάπτωσις.
Πως όμως ο Κώστας Καραμανλής επεδίωξε την έξοδο του, η οποία όμως δεν μπορούσε πλέον να είναι ηρωική, σε μια προσπάθεια να διασώσει (και όχι να περισώσει κατ’ εμέ) τα εναπομείναντα εις αυτόν στοιχεία (και όχι ψιχία) αξιοπρεπείας, θα αποτελέσει το περιεχόμενον του τελευταίου κεφαλαίου αυτής της αναφοράς.

Ευχαριστώ εκ των προτέρων όλους τους επισκέπτας, που είχαν την υπομονήν και το ενδιαφέρον να μπουν στον κόπο να διαβάσουν ένα σχετικά μακρύ κείμενο, το οποίον αναφέρεται σε γνωστά γεγονότα, με στόχο την στήριξη μιας διαφορετικού χαρακτήρος εκτιμήσεως από αυτές που επικρατούν.


Η ΕΞΟΔΟΣ. ΤΑ ΙΣΧΥΡΑ ΤΗΣ ΣΗΜΕΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΙΚΑ ΠΟΥ ΑΥΤΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΕ

Η εκούσια έξοδος του Κώστα Καραμανλή, με την πρόωρη διακήρυξη εκλογών τον παρελθόντα Οκτώμβριο, ήλθε πολύ αργά, ώστε να έχει κάποιο δυναμικό αντίκτυπο, όσο αφορά μια τμηματική έστω αποκατάσταση για το καταρρακωμένο πλέον γόητρο του. Η εντύπωση που κυριάρχησε στην δημοσιότητα ήταν, ότι αυτός δεν εξήλθε από την θύραν, αλλά ότι εκπαραθυρώθη από υψηλά ιστάμενα μέλη της κυβερνήσεως του, οι οποίοι αποσκοπούσαν να αποκτήσουν οι ίδιοι την προεδρία. Τα πρόσωπα στα αποδόθηκε η πίεση προς παραίτηση έναντι του κ. Καραμανλή ήσαν η κ. Μπακογιάννη και ο κ. Σουφλιάς.
Είναι φυσικό να είχε δώσει υπόσχεση ο πρώην πρωθυπουργός στην αγρία οικογένεια, ότι όταν ολοκληρωθεί ο κυβερνητικός κύκλος του, αυτός θα στήριζε την υποψηφιότητα της κ. Μπακογιάννη. Αναμφίβολα δεν ήταν μόνο η αδημονία της εν λόγω κυρίας για την εναπόκτηση της καρέκλας, που καθιστούν φανερή της εξάσκησης πιέσεως, αλλά κυρίως ο ρόλος των όπισθεν αυτής ευρισκομένων κυκλωμάτων, τα οποία αποσκοπούν στην ανάπτυξη των επομένων φάσεων του σχεδίου τους.
Όμως η παραίτησις δεν πρέπει να αποτελούσε πλέον βασική επιλογή του ίδιου του Κώστα Καραμανλή, ο οποίος είχε διαπιστώσει πλήρως την διαδικασία που προωθείτο σχεδόν από τον συνολικό του περίγυρο. Ο Βασιλεύς ήτο πλέον γυμνός. Είχε κατανοήσει ότι η εξέδρα, επί της οποίας είχε στηθεί ο καταρροκανισμένος θρόνος του, αποτελείτο εξ αρχής από σάπιο ξύλο. Ακόμη και τα βασικότερα στελέχη του αμέσου περιβάλλοντος του, είχαν αποδειχθεί στην συνείδηση του Βρούτοι.
Το γεγονός ότι - όπως θα αναπτύξω προσεχώς - τα λεγόμενα golden boys του Μαξίμου προώθησαν την υποψηφιότητα του κ. Σαμαρά, κατέδειξε στη συνείδηση του πρώην πρωθυπουργού, ότι δεν έδρασε "σαν έτοιμη από καιρό" μόνο η κ. Μπακογιάννη, αλλά και η άλλη πτέρυγα, η οποία κατ' εντολήν κλιμάκωνε την διάσπασιν του κόμματος και το τέλος του δικομματισμού, με τις μεγαλοστομίες περί "νέας μεταπολίτευσης", που διέδιδε.
Για τον κ. Κααμανλή υπήρχε στην συγκεκριμένη φάση μόνο μια επιλογή, ένατι των κυκλωμέτων που κλιμάκωναν την πλήρη απαξίωση του, όχι μόνο ως πρωθυπουργού, αλλά και ως ανθρώπου, με την πλήρη διαπόμπευση της υστεροφημίας του.

Έτσι πήρε την απόφαση και πραγματοποίησε ένα φίνις πολύ προσωπικό και με ύστατες θαρραλέες τομές στον δρόμο μετ' εμποδίων, που επιχείρησα να περιγράψω, αποδεικνύοντας, ότι δεν είναι ο λαπάς, που ο γενικότερα ράθυμος και καλοσυνάτος χαρακτήρας του άφηνε να διακρίνεται και ότι διαθέτει κάποια αποθέματα πολύ ισχυρού συγκρουσιακού σθένους, τα οποία όταν αποφασίσει να θέσει σε κίνηση, είναι εις θέσιν να δημιουργήσει καταστάσεις, ως μη άξιος υποτιμήσεως παίκτης του πολιτικού σκηνιμκού.
Έτσι με μια άνευ προηγουμένου διάθεση ειλικρίνειας και εμφανώς "φτιαγμένος" υπό την επήρεια οινοπνευματωδών, προέβη σε μια άνευ προηγουμένου καταγγελία, εκείνων των στελεχών, που έβλαψαν με την ιδιοτέλεια τους το κόμμα, διαχωρίζοντας την θέση του από αυτούς. Στην συνέχεια αποκλείοντας τους από τα ψηφοδέλτια του κόμματος, έδειξε ότι ήταν εις θέσιν να προβεί σε αποβαριδοποίηση του κόμματος, από αυτούς που ο ίδιος προώθησε ή ανέχτηκε. Μια τέτοιου μεγέθους εκκαθάριση του κομματικού κατεστημένου από τμήμα της εσωτερικής σκουριάς υπήρξε πρωτοφανής για τα Ελλαδικά δεδομένα.
Στην συνέχεια με μια απροκάλυπτα ειλικρινή επιχειρηματολογία ως προς την βαρέως νοσούσα κατάσταση της οικονομίας φρόντισε να καταδείξει τον εκλογικό του αντίπαλο ως δημαγωγό και απροκάλυπτο παπατζή, διεκδικώντας για τον εαυτό του τα εύσημα μιας ειλικρινούς αξιολογήσεως της καταστάσεως. Βεβαίως εγνώριζε εκ των προτέρων, ότι αυτός ήτο από την υπερεξουσία προγραμμένος, η οποία είχε προγραμματίσει την εκλογική συντριβή του, με μεγάλη διαφορά από το αντίπαλο κόμμα. Επέτυχε όμως να στρέψει την πολιτική των αντιπάλων του ο ίδιος εναντίον τους. Υιοθετών ο ίδιος τα επιχειρήματα τους περί καταπτώσεως της οικονομίας, δεν δίστασε να συμβάλει ο ίδιος στο άνοιγμα της εκλογικής διαφοράς των ψήφων, έναντι του εκλογικού αντιπάλου του. Με αυτό τον τρόπο ανέτρεψε όμως την σχεδιαζόμενη μετεκλογική προπαγάνδα, ότι η πολιτική του επισυσσώρευσε χάος, το οποίο αυτός επιχείρησε να αποσιωπήσει, ρίχνοντας το μπαλάκι της αναξιοπιστίας στον αντίπαλο του.
Αυτή η συγκεκριμένη πρακτική διέθετε, κατ' εμέ, αδιαμφισβήτητο χαρακτήρα εξόδου. Μια έξοδος που άργησε όμως πάρα πολύ να τολμηθεί. Έτσι, ενώ επέτυχε να ματαιώσει τα χειρότερα και ως ένα βαθμό να δημιουργήσει κάποιες δυσκολίες στην επιβολή των σχεδίων της υπερεξουσίας μέσω του νέου αναξιόπιστου πρωθυπουργού, δεν κατόρθωσε να επιφέρει κάποια ποιοτικά αποτέλέσματα.
Κατέδειξε όμως ότι ο "χοντρός" κάθε άλλο παρά ευκαταφρόνητος μπορεί να είναι. Την ύστατη ώρα διαθέτει και φαντασία και τόλμη και φρόνηση, που εάν είχε εφαρμόσει πιο έγκαιρα, θα μπορούσε να είναι αποτελεσματικότερος.
Όμως "έξω από τον χορό πολλά τραγούδια λέγονται" και γνωρίζει καλά ότι όταν σαπίσει το συκώτι οι ΗΠΑ δεν μπορούν να βρούνε μόσχευμα.

Είχα ισχυρισθεί στο παρελθόν, με αστρολογική ανάλυση του ωροσκοπίου του (και όχι μόνο) ότι ο Κώστας Καραμανλής είναι ένα μίγμα βαθύτατης προσαρμογής και συντηρητισμού αλλά και επαναστατικότητος. Η δεύτερη εκφράζεται με τρόπο underground, τόσο σε κοινωνικά θέματα, όσο και εκεί που απειλείται η ουσία του.

Σήμερα οι Καραμανλικοί έχουν περιθωριοποιηθεί τελείως και ο Καραμανλισμός έχει δεχθεί θανατηφόρο πλήγμα, καθώς οι ταχυδακτυλουργοί του εξουσιασμού τραβάνε νέα φυντάνια μέσα από το καπέλο, για να τα επιβάλουν.
Μια γερμανική παροιμία, που είδα συχνά να πραγματώνεται όμως λέει: "Totgesagte leben länger". "Κάποιοι που θεωρήθηκαν ήδη νεκροί, κατάφεραν να ζήσουν περισσότερο".
Ο Καραμανλισμός κατέδειξε ότι ένας Ζαχόπουλος είναι εις θέσιν να πέσει από τον τέταρτο εκούσια και να επιβιώσει. Εάν ο κ. Καραμανλής επιλέξει να όχι μόνο να επιβιώσει στο μέλλον, αλλά να δώσει και το υπολοιπόμενον μάθημα στην υπερεξουσία, θα κληθεί να πέσει από τον όγδοο. Ο Θεός όμως αγαπάει τους τολμηρούς. Και ενάντια στις ταχυδακτυλουργίες της υπερεξουσίας μας καλεί να πραγματώσουμε θαύματα.

"Κι αν ειν' ο λάκκος σου βαθύς, χρέος να σκάψεις και να βγεις", μας προτρέπει ο Κώστας Βάρναλης. Όχι να σκαρφαλώσεις. Να σκάψεις. Διότι στο κέντρο της γης ευρίσκεται η μαύρη της τρύπα της αναγεννήσεως.

Ο κ. Σαμαράς κάλεσε τους οπαδούς του σε "απογείωση". Προφανώς με ξένα και κέρινα πτερά. Εμείς όμως θα σκάψουμε βαθύτερα στον λάκκο μας, παίζοντες την λύραν έμπροσθεν του χείλους του μνήματος μας, όπως ο Ανδρέας Κάλβος μας καλεί να πράξουμε.

Μέσα στη γή, μέσα στη γή! Εκεί ελλοχεύουν ως χρυσός και αδάμαντες τα οστά των προγόνων.