ΟΙ ΔΡΟΜΟΙ ΤΗΣ ΚΟΥΚΟΥΛΑΣ - ΕΣΤΑΥΡΩΜΕΝΟΣ, ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ 27 - ΔΕΥΤΕΡΟ ΜΕΡΟΣ

Παρακαλούνται οι φίλοι επισκέπτες, που ενδιαφέρονται να παρακολουθήσουν την χρονική ροή της διήγησης, να διαβάσουν πρώτα το πρώτο μέρος στην προηγούμενη ανάρτηση.


ΕΣΤΑΥΡΩΜΕΝΟΣ - ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ 27

Αφιερωμένο στον "νοών...νοείτω"

Αυτές οι σκέψεις όμως, με την ευχάριστη τροπή που έπερναν κάθε μέρα όλο και περισσότερο τα πράγματα, αφορούσαν μόνο το παρελθόν. Η ζωή γινόταν μέρα με την μέρα λιγότερο σκληρή. Η χαρά, η άνεση, η τέρψη και η χαλάρωση αποτελούν αναγκαία στοιχεία της ζωής. Δεν είναι δυνατόν οι άνθρωποι μόνο να προσπαθούν, να υπομένουν και να υφίστανται. Κάπου είναι επόμενο να αναζητούν τις μικρές χαρές της ζωής. Για την Τασία αυτή η χαρά ήταν για όλη την περίοδο της κατοχής τα δυο καναρίνια και το ανέμελο καλαϊδισμά τους, που μετέφερε την ψυχή της σε ένα κόσμο άλλο. Αγνό, φυσικό, παραμυθένιο. Όσο μεγάλη ήταν η τυρανία για τα αυτιά, τον εγκέφαλο και την ψυχή, από το βουητό των Στούκας μέσα στη συσκοτίσεις, τόσο μεγάλη ήταν η χαρά από το ξένοιαστο τιτίβισμα των δυο αγαπημένων της πουλιών. Το έλεγε και το Ευαγγέλιο: "Διατί φοβείσθε; Δείτε πως εξεβρίσκουν ανέμελα τα πτηνά του ουρανού την τροφή τους, χωρίς έννοιες για την επομένη". Σε κάθε άλλο σπίτι τα καναρίνια θα είχαν καταλήξει στο τσουκάλι, για μοναδικό πιλάφι, χωρίς ρύζι. Εδώ τα σκυλιά και τα γατιά είχαν δει το ντέτζερι.
Όμως οι μέρες, που άρχισαν σιγά-σιγά να ξημερώνουν, ήταν τόσο ευλογημένες, που η Τασία ακόμη και τα κανάρια μετέφερε από το δωμάτιο στο κουζινάκι, που βρισκόταν από την άλλη μερια της αυλής. Γιατί το μεγάλο ονειρό της είχε γίνει πραγματικότητα. Μετά από παρακάλια και όλα τα τεχνάσματα που μια γυναίκα διαθέτει, είχε καταφέρει τον Κώστα να φέρει στο σπίτι το μαγικό κουτί, που λέγεται ραδιόφωνο. Τι μεγάλη χαρά ήταν αυτή που έδινε η καινούρια συσκευή σε μια γυναίκα, που ήταν κλεισμένη σχεδόν όλο το χρόνο στο σπίτι! Ο Κώστας της είχε απαγορεύσει να βγαίνει έξω και να φτειάχνει σχέσεις με τους γείτονες.
- Τι τους θες τους άχρηστους; της έλεγε.
Η γειτονιά ήταν προσφυγική. Ποτέ δεν θα έφτειαχναν σπίτι εκεί, αν δεν κληρονομούσε το οικοπεδάκι από τη θειά της. Έ, είχε το κουζινάκι μέσα ήδη και το δωμάτιο, που μετά το έκαναν αποθήκη. Δίπλα έχτισαν δυο δωμάτια ευρύχωρα, με τουαλέτα, λουτρό και κουζίνα μεγαλύτερη.
Αυτό που εκνέυριζε τον Κώστα, ήτα η διαμονή σε μια γειτονιά, που όλοι σχεδόν ήσαν αριστεροί. Σκέψεις έκανε πολλές η Τασία, πως τους επέτρεψε η υπηρεσία να μένουν εκεί. Μόνο στην περίοδο της κατοχής κατανόησε, ότι αυτό ήταν ακριβώς η επιδίωξή της. Πως θα μπορούσε αλλιώς να γίνει η ρουφιανιά; Ο Κώστας είχε πάντοτε ανοιχτά και τα μάτια και τα αυτιά του. Παρ' όλο που αντιπαθούσε τους γείτονες, είχε πιάσει φιλίες με τον κουρέα και πήγαινε και καθόταν με τις ώρες στο κουρείο. Δήθεν τον ενδιέφερε το τάβλι και βάζανε στοιχήματα. Έκανε τον αφελή και τους άφηνε να τον μαδάνε για να τον ανέχονται. Αλλά πάντα έκανε έξυπνα την δουλειά. Έριχνε σπόντες, τους παραμύθιαζε, ήξερε τις αδυναμίες των περισσότερων και τους έβαζε να καλαϊδάνε, χωρίς να χαμπαρίζουν το παραμικρό.
Για το ράδιο είχε ακούσει πρώτη φορά η Τασία πριν από κανένα χρόνο, ότα τόφερε στη γειτονιά ο Μαστροθανάσης, που ήταν εργολάβος και έκανε μεγάλες δουλειές. Όταν κλεφτά πήγε στο σπίτι του και το άκουσε να τραγουδάει, "μετάδωση μουσικής" το έλεγε αυτό ο Μασρτοθανάσης, πήγε να τρελλαθεί. Τι κανταδόροι και γραμμόφωνα. Από αυτό έβγαινε ότι μουσική ποθούσε η ψυχή του ανθρώπου! Και τι ειδήσεις, τι εκπομπές, μέχρι και θέατρο βάζανε κάποιες φορές. Αυτό ψυχαγωγούσε, μόρφωνε, ήταν η καλύτερη συντροφιά. Και το κυριότερο, όποτε το έβαζε να παίζει, δεν πολυμίλαγε και ο Κώστας, όταν ήταν στο σπίτι. Αυτό το "οι αλήτες είχαν χρυσά βρακιά στην Τουρκία, που τώρα μου κάνουν τους κουμουνιστές", που επαναλλάμβανε μόνιμα ο με τόνο διαρκούς καταγγελίας για τους γείτονες, το είχε πια μπουχτήσει.
Εκείνο το βράδυ του είχε μαγειρεψει το αγαπημένο του φαγητό. Αγγινάρες με πατάτες και αρακά. Και σάλτσα αυγολέμονο. Θα έβαζε και το ράδιο με μια όμορφη μουσική. Λες και θα κουβάλαγε ολόκληρη ορχήστρα στο σπίτι. Παραμονές του Αγίου ....ήταν η επέτειος του γάμου τους. Και τα παιδιά είχαν μεγαλώσει πια αρκετά, δεν την παιδεύαν. Η κόρη βοηθούσε και στο συγύρισμα. Άντε σε πέντε-έξι χρόνια ίσως την βλέπαν και νυφούλα, αν ήταν να μκροπαντρεφτεί. Ο Θεός είχε δώσει να πάνε όλα κατ' ευχήν. Τόσες οικογένειες είχαν πάθει αμέτρητες συμφορές ολόγυρα. Άλλες ορφάνεψαν, άλλες χάσανε παιδιά, αλλωνώνε οι πατεράδες είχαν εξαφανιστεί και κρύβονταν. Μα τώρα όλα έμπαιναν σε σειρά.
Μόλις έμπενε ο Κώστας θα τον αγκάλιαζε και θα του έλεγε για την επέτειο. Είχε στολίσει το δωμάτιο με λουλούδια που μάζεψε από του βουνό απέναντι. Είχε στρώσει και το κεντημένο τραπεζομάντηλο. Κάθησε στην καρέκλα, έβαλε το ραδιόφωνο να παίζει απαλά κι αγνάντευε την φωτογραφία της μάνας της της μακαρίτισας, επάνω στο ερμάρι.
Τα βλέφαρά της βάρυναν λίγο. Είχε περάσει αρκετά η ώρα και ο Κώστας δεν είχε επιστρέψει ακόμη. Όλα όμως ήταν ήσυχα και προμύνειαν το καλύτερο αύριο. Με αυτή τη σκέψη έκλεισε ασυναίσθητα τα μάτια της.
Ξαφνικά πετάχτηκε. Πήγε πράγματι να την πάρει ο ύπνος. Και εκείνη η απαίσια κουκούλα που της παρουσιάστηκε σαν όνειρο, δεν ήταν μόνο ότι την τρομοκράτησε. Την έκανε να αιστανθεί ένα πόνο στο στομάχι και να ξυπνήσει. Να ξυπνήσει; Τι να ξυπνήσει. Αφού δεν κοιμώταν για τα καλά.
Σηκώθηκε να ψήσει ένα χαμόμηλο. Ανοίγοντας το συρτάρι για να βγάλει τα σπίρτα, άκουσε να χτυπάνε την πόρτα.
- Έλα Κώστα, είπε. Αφού έχεις κλειδί, γιατί χτυπάς;
Τα χτυπήματα στην πόρτα έγιναν πιο ισχυρά.
- Άνοιξε πριν σου την σπάσω στρίγγλα, φώναξε άγρια μια φωνή.
- Ποιός είναι;νρώτησε η Τασία με φωνή γεμάτη απορία και κάποιο φόβο.
- Ο τσαγγάρης, απάντησε η φωνή, που της φάνηκε άγνωστη. Σου φέρνω τα παπούτσια του κτήνους.
Η Τασία κοκάλωσε. Δεν ήξερε πώς να αντιδράσει. Η φωνή ακούστηκε άγρια και απειλητική.
Η αμηχανία της δεν κράτησε περισσότερο από δευτερόλεπτα, γιατί με ένα θόρυβο έσπασε η κλειδαριά της πόρτας. Ο αγριεμένος άντρας που πέρασε το κατώφλι, κράταγε μια γερμανική ξιφολόγχη και ένα ζευγάρι ματωμένα παπούτσια. Τα πέταξε μπροστά της.
- Πάρτα να τον θυμάσε τον καταδότη, της είπε με μένος και βαθιά περιφρόνηση. Δεν πρόκειται να ξαναπερπατήσει για να κάψη παραπάνω οικογένειες. Και στην κόλαση δεν θα τα χρειστεί άλλο. Εκεί δεν περπατάνε. Σέρνονται σαν τα φίδια.
Η Τασία σκέπασε το πρόσωπό της με τα χέρια της και σωριάστηκε στο πάτωμα. Δεν μπόρεσε να βγάλη άχνα.
- Και αυτό για το αδελφάκι μου, της είπε φτύνοντάς τη. Ήταν μόλις δεκαεφτά χρωνώνε, συνέχισε με ένα μορφασμό μίσους. Και κοίτα με καλά, για να με καρφώσεις, όταν σε ρωτήσουν. Μας ξεκληρίσατε. Τώρα με καταζητάνε παντού. Πριν πάρω ποδάρι από τον βρώμικο ντουνιά σας η ΟΠΛΑ θα σας κάνει τροφή για τα σκουλίκια. Να τούς το πεις. Χαιρετίσματα από την ΟΠΛΑ και κακόχρονο νάχουν. Θάπρεπε να μπω στο δωμάτιο να καθαρίσω και τα παιδιά σας είπε, που τα είδε να κοιτάζουν τρομοκρατημένα πίσω από την πόρτα. Αλλά εμείς δεν είμαστε σαν τα μούτρα σας.
Ο άγνωστος εξαφανίστηκε μετά μέσα στη νύχτα.
Ποιά νύχτα; Ποιός θα μπορούσε να δώσει όνομα σ' αυτόν τον εφιάλτη, που κράτησε αιώνες, μέχρι να βγεί η πρώτη ηλιαχτίδα.
Το πρωινό βρήκε την Τασία σε μια κατάσταση αφασίας. Τι ήταν αυτό; Ύπνος, ξύπνιος, υποχρεωτική πορεία στην κόλαση; Όλα σε ένα διαφανές ερυθρό χρώμα, αποτελούμενο από το αίμα του άντρα της στα παπούτσια και τα δάκριά της, καθώς κυλούσαν πάνω τους, έχοντας τα ακουμπήσει πάνω στρο τραπέζι και πεσμένη πάνω τους, χωρίς να έχει τον ίδιο για να τον κλάψει. Το κεντημένο τραπεζομάντηλο είχε φάει κι άλλες βελονιές του πεπρωμένου την νύχτα που προηγήθηκε, σχηματίζοντας πάνω του τις νήσους και τους ποταμούς της αβύσσου.

Νέα χτυπήματα στην πόρτα την ξύπνησαν. Ασυναίσθητα γέμισε τρόμο. Τελικά δεν έφτανε το αίμα του Κώστα; Δεν είχε ικανοποιηθεί η μανία τους; Ξαναήλθαν γι αυτήν και τα παιδιά;
Έτρεξε αυτόματα στο δωμάτιο. Ο Κώστας έκρυβε στο δεύτερο συρτάρι του κομοδίνου ένα μπιστόλι γεμάτο.
Μια φωνή όμως ακούστηκε: "Κυρία Τασία, άνοιξε σε παρακαλώ, είμαι ο κύριος Τάκης, ο προϊστάμενος του Κώστα".
Τι να ανοίξει; Αφού η κλειδαριά ήταν σπασμένη.
- Περάστε μέσα, είμε με σβησμένη φωνή.
Ο κύριος Τάκης την πλησίασε και την αγκάλιασε.
- Λυπάμαι, είπε. Λυπάμαι βαθύτατα.
Κάθησε σε μια καρέκλα του τραπεζιού και άναψε συνοφρυωμένος τσιγάρο.
- Γιατί, γιατί, γιατί; ρώτησε συντριμένη η Τασία.
Ήρθα να σε παρηγορήσω και να φροντίσω για το μέλλον σας. Γνωρίζω καλύτερα από κάθε άλλον, ότι ο Κώστας πρόσεχε. Ότι έπαιρνε όλα τα απαραίτητα μέτρα. Εμείς δουλεύουμε επιστημονικά. Δεν φταίει ο Κώστας, πρόσθεσε.
- Μα πως το μάθατε τόσο γρήγορα; ρώτησε με πόνο η Τασία.
- Παρακολουθούσαμε όλη τη νύχτα το σπίτι σας. Και εγώ εδώ ήμουν κάπου. Δεν μπορεί να μας ξεφύγει τίποτα. Τον Κώστα εμείς τους τον δώσαμε. Ήταν αδύνατο να τον εντοπίσουν από μόνοι τους με τον τρόπο που ενεργούμε. Ο Κώστας έπερεπε να θυσιαστεί, για το καλό όλων μας. Γνωρίζεις τι τραβήξαμε από τους κομμουνιστάς. Παρά λίγο να πέσει η χώρα στα χέρια τους και να την μετατρέψουν σε στρατόπαιδο συγκεντρώσεως. Εάν δεν είχαμε τόσους πολλούς δικούς μας ανθρώπους στην ηγεσία τους, η εξέλιξη θα ήταν μοιραία. Μήπως μπορείς να μου φέρεις ένα σταχτοδοχείο, σε παρακαλώ;
Ο κύριος Τάκης έριξε τη στάχτη με ακρίβεια χειρούργου, ή καλύτερα αριστοτεχνικού χασάπη στο τασάκι, συνεχίζοντας:
- Όπως καταλαβαίνεις, πάμε για εμφύλιο πόλεμο. Πρέπει να εξοντώσουμε μέχρι και τον τελευταίο από αυτές τις ορδές. Πως θα πολεμήσει όμως ο στρατός ενατίον τους; Πως θα γίνουν οι απαραίτητες εξοντώσεις; Μέχρι στιγμής το αίμα που χυνόταν, ήταν μόνο από τη μεριά τους. Οι δικοί μας συνεργάστηκαν με τους Γερμανούς, ή διέφυγαν στους συμμάχους στη Μέση Ανατολή. Χρειάζεται δυστυχώς να χυθεί και αίμα δικό μας. Δεν θα μπορέσει να υπάρξει νομιμοποίηση διαφορετικά. Ένας από αυτούς που επιλέχτηκαν για να θυσιαστούν ήταν ο Κώστας. Έτσι κι αλλιώς ο Κώστας δεν είχε μέλλον. Η υπηρεσία είχε φροντίσε εδώ και κάμποσο καιρό να διαρεύσουν όσα αφορούν τον ρόλο του. Έτσι είναι, κάποιοι πρέπει να θυσιάζονται πάντοτε για την ελευθερία. Αυτοί είναι οι νέοι μας ήρωες. Οι νέοι Καραϊσκάκηδες και Λεωνίδες. Το καύχημα των Εθνικοφρόνων. Θα τους στήσουμε ένα νέο μαρτυρολόγιο. Εσύ όμως, δεν πρέπει να ανυσηχείς καθόλου για τον εαυτό σου και τα παιδιά. Σύντομα θα τοποθετηθείς στα ταχυδρομεία. Μετά μερικά χρόνια θα γίνεις διευθύντρια. Θα φροντίσει για όλα η υπηρεσία. Τα παιδιά σας θα προτιμηθούν και θα προαχθούν από την πολιτεία. Αν δεν γίνουν επιστήμονες, θα γίνουν τουλάχιστον διευθυντές σε κάποια δημόσια υπηρεσία. Ένα αόρατο χέρι θα σας προστατεύει και θα σας προωθεί. Ενώ οι αριστεροί ούτε μεροκάματο θα μπορέσουν ποτέ να βρούνε σ' αυτό τον τόπο. Το αόρατο χέρι που θα προστατεύει εσάς, θα δημιουργεί σ' αυτούς αξεπέραστα εμπόδια. Τα παιδιά τους θα καταδικαστούν στην αφάνεια. Η υπηρεσία θα φροντίσει με κόσμιο τρόπο να εγκαταλίψουν την χώρα. Η Ελλάδα θα ανήκει στους Έλληνες και όχι στους αναρχοκομουνιστάς. Ένα λαμπρό μέλλον ξημερώνει. Ένα μέλλον που θα σας αποζημιώσει για όλα. Πατρίς, θρησκεία οικογένεια. Μεγάλες αξίες! Αλλά και ένα μέλλον άνετο, χαρούμενο. Με πλατειά κατανάλωση νέων ειδών, που θα κάνουν την ζωή όλων μας πιο άνετη.

Η Τασία σήκωσε σιωπηλή τα μάτια της αυθόρμητα προς το εικονοστάσι. Είδε ένα δάκρυ σε διάφανο ερυθρό χρώμα να ρέει από τους κλειστούς οφθαλμούς του εσταυρωμένου.
Το σπιτάκι στην οδό Κωνσταντινουπόλεως 27, είχε μετατραπεί σε οικογενειακό τάφο ζωντανών ψυχών.

Φέυγοντας ο κύριος Τάκης την κοίταξε και είπε:
- Και μια τελευταία παράκληση. Για λόγους σκοπιμότητας κάψε σε παρακαλώ την κουκούλα. Αφού γνωρίζεις ότι έχουμε καθαρό πρόσωπο για να παρουσιαζόμαστε στην κοινωνία.