Διάβασα σήμερα στην Ελευθεροτυπία:
ΟΡΚΩΜΟΣΙΑ ΜΕ ΡΟΚ ΚΑΙ ΧΙΠ ΧΟΠ ΥΠΟΚΡΟΥΣΗ
«Ο Λούθερ Κινγκ περπάτησε και ο Ομπάμα τρέχει»
Οι U2 και ο Στίβι Γουόντερ, η Σέριλ Κρόου και η Μπιγιονσέ, ο Χέρμπι Χανκοκ και ο Usher, η Σακίρα και η Μέρι Τζέι Μπλάιτζ, η Αρίθα Φράνκλιν και ο Μπρους Σπρίνγκστιν. Είναι μόνο κάποια από τα ονόματα που θα μοιραστούν το μικρόφωνο την Κυριακή, στη μεγάλη συναυλία μπροστά στο Μνημείο του Λίνκολν στην Ουάσιγκτον, ανοίγοντας τις εκδηλώσεις για την τελετή ορκωμοσίας του 44ου προέδρου των ΗΠΑ, του Μπαράκ Ομπάμα.
Ανάμεσα στα τραγούδια που έχουν επιλεγεί να έχουν πολιτικό μήνυμα, όπως το «Pride (In The Name Of Love)» των U2 για τον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ ή το «Α Change is Gonna Come» του Σαμ Κουκ, διάσημοι ηθοποιοί όπως ο Τζέιμι Φοξ και ο Ντένζελ Ουάσιγκτον θα διαβάζουν αποσπάσματα από την Ιστορία των ΗΠΑ.
«Η λίστα των αστέρων είναι εντυπωσιακή και εδώ δεν πρόκειται για καμία φανταχτερή τελετή της σόου μπιζ», λέει ο Τζορτζ Στίβενς Τζούνιορ. Είναι ο παραγωγός που έχει αναλάβει τη διοργάνωση της συναυλίας και, όπως λέει, έχει μείνει έκπληκτος από τη διάθεση των μουσικών για συμμετοχή.
«Αυτή η τελετή θα μείνει στην Ιστορία», συνεχίζει με ενθουσιασμό ο Στίβενς. «Και θα ξαναθυμίσει και τον πρόεδρο Λίνκολν, που ήταν ο ηγέτης μας σε δύσκολους καιρούς». Αυτή η δωρεάν συναυλία δεν είναι η μόνη αυτές τις μέρες, στην Ουάσιγκτον όπου αναμένονται κάπου τέσσερα εκατομμύρια επισκέπτες.
Αν είναι δυνατόν. Η μουσική που σήμανε απελεύθέρωση και αμφισβήτηση προανάκρουσμα στο χασαπιό του Μπρεζίνσκι.
Πως να αμυνθείς; Επικαλούμαι τις μεγάλες ψυχές των Αθάνατων της ροκ. Για να μην περάσει η ξεφτύλα.
Μερικες φορες με κανεις και απορω.Λες και δεν ξερεις πως το ροκ που μας μεγαλωσε ολους ειναι μια μαζικη μουσικη,μια pop κουλτουρα και αρα περνα μεσα απο τα κεντρα εξουσιας και ελεγχεται για να βγει στην καταναλωση.Μιλαμε για φοβερη αγορα με πολυ χρημα.Μαγαριζουν αυτο που ειχαμε στο μυαλο μας και την ψυχη μας μια αυταπατη δηλαδη.Μονο καποιες μορφες jazz ξεφυγαν απο την εμπορευματοποιηση αλλα ποιος τις ακουει.Δυστυχως προκειται για τον ορισμο της ξεφτυλας.Γεια χαρα,donaE
ΑπάντησηΔιαγραφή@donaE
ΑπάντησηΔιαγραφήΑγαπητή donaE
Σε ευχαριστώ για την επίσκεψη και το σχόλιο. Φυσικά γνωρίζω και τον ρόλο των εταιριών και τα παιχνίδια που έπαιξαν κάποιοι με το ροκ σε βάρος της νεολαίας.
Μια συνολική εκτίμηση όμως του μυνήματος των νεαρών δημιουργών του, σταματάει νομίζω περισσότερο στα αντιπολεμικά τραγούδια των Ντύλαν, Μπαέζ, Ντόνοβαν, Ντορς την περίοδο του Βιτνάμ και στα οράματα του Λένον, παρά στο Κοκέιν του Κλάψτον και του J.J. Cale, αν και ο δεύτερος ποτέ δεν απόφυγε και τα υγειή μυνήματα. Αυτά που πρόβαλε η ροκ, άλλοτε ήτανε χρυσός, άλλοτε σκουριά, πάντοτε υπήρξε όμως μια μουσική κριτικής στο κατεστημένο. Οπωσδήποτε χωρίς πρόταση διεξόδου, γι αυτό ίσως σφραγίστηκε πολύ συχνά με τον πρώιμο θάνατο τόσων καλλιτεχνών, που συχνά ήταν αποτέλεσμα δολοφονίας.
Το make love not war και το flowerpower παραμένουν επίκαιρα, σαν μια άδολη κραυγή, όσο κι αν χάθηκαν μέσα στην αυταπάτη.
Όσο αφορά την τζαζ, σίγουρα και η ποιότητα και ο προβληματισμός είναι άλλος. Οι μουσικόί, που πέθαναν από κολντ τάρκυ, στα κρατητήρια της πεντηκοσιοστής πέμπτης λεωφόρου, όταν οι μπάτσοι αρνήθηκαν επίτηδες να τους δώσουν κουβέρτες, άφηναν ένα τρυφερό μύνημα καταγγελίας.